Ιαπωνία Νότια Κορέα Μία υπέροχη γεύση από μεγαλουπόλεις της ανατολικής Ασίας

[madim]

Τόκυο αξιοθέατα - Μέρος 3ο

Ξεκινήσαμε την ημέρα με μουσείο. Επιλέξαμε το Edo museum και όχι το national museum, γιατί είναι πιο διαδραστικό. Είχε πολύ ενδιαφέρον, καθόλου βαρετό ή μονότονο, με εισιτήριο στα 5€. Αφιερώσαμε 2 ώρες, αλλά χρειαζόμασταν νομίζω άλλες 2 για να το δούμε όπως θέλαμε. Το ένα μέρος του μουσείο αφορούσε την edo περίοδο όπου είχε διάφορες μακέτες, αντικείμενα, θεατρικές σκηνές, αναπαράσταση σπιτιού με το εσωτερικό των δωματίων κτλ. της εποχής. Το άλλο μέρος του μουσείο παρουσίαζε από το περίπου 1870 έως και σήμερα, διάφορα αντικείμενα, από ρούχα και οικιακά αντικείμενα μέχρι αυτοκίνητα και χάρτες του μετρό. Πολύ μας άρεσε, το συστήνω σίγουρα!

(οικιακές συσκευές του '50, δεξιά είναι πλυντήριο ρούχων)

(χάρτης του μετρό το 1965, είχαν ήδη 5 γράμμες!)

Στη συνέχεια πήγαμε στον Senso ji temple, βουδιστικός ναός, ο αρχαιότερος της πόλης, με δωρεάν είσοδο. Πολύ ωραίος και εντυπωσιακός! Ο χώρος είναι σχετικά μεγάλος, πέρα από τον κύριο ναό και την 5όροφη παγόδα, έχει και άλλα ενδιαφέροντα να δει κανείς. Επίσης, πριν την είσοδο, υπάρχει ένας μικρός πεζόδρομος με πολλά μαγαζιά, όχι μόνο με αναμνηστικά αλλά και με τοπικά γλυκά, snacks κτλ. Νομίζω μείναμε κάτι λιγότερο από 2ωρο εκεί. Μπήκαμε στον πειρασμό και δοκιμάσαμε την τύχη μας και στο omikuji (χαρτάκια που λένε τη μοίρα) που είχε στο ναό, δεν μπορώ να πω, το όλο τελετουργικό είχε ένα ενδιαφέρον. Ρίχνεις 100 γιέν στο παγκάρι, κουνάς ένα μεταλλικό κύλινδρο που έχει μέσα ξυλάκια, κάνοντας μία ευχή και παίρνεις από την τρύπα όποιο ξυλάκι βγει το οποίο αναγράφει έναν αριθμό. Πηγαίνεις σε μία μεγάλη συρταριέρα, βρίσκεις το συρτάρι με τον κατάλληλο αριθμό και παίρνεις το χαρτάκι, εάν η μοίρα είναι καλή το κρατάς, εάν δεν είναι, τότε το δένεις σε ένα ειδικό αντικείμενο με μεταλλικές μπάρες για να φύγει η κακή τύχη.

Για το τέλος αφήσαμε τον Tokyo skytree, με ύψος 634μ. είναι ο ψηλότερος πύργος στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Τον επισκεφτήκαμε εσκεμμένα βράδυ (είχαμε δει πρωί τη θέα από ψηλά την προηγούμενη μέρα) και το θέαμα σαφώς σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Το μόνο ίσως που δεν τον καθιστά το απόλυτο παρατηρητήριο είναι το γεγονός ότι η πόλη εξαιτίας της μεγάλης έκτασης, έχει τους ουρανοξύστες και τα ψηλά κτήρια σκορπισμένα σε πολλά σημεία και όχι μαζεμένα σε ένα. Μας αρέσουν πολύ αυτού του είδους τα παρατηρητήρια, οπότε αποφασίσαμε ότι άξιζε το εισιτήριο των 20€ για τη θέα στα 350μ. (έχει και πιο ακριβό για τα 450μ.). Όμως και το metropolitan government building που είναι δωρεάν μια χαρά θέα έχει.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 10 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[madim]

Σεούλ εισαγωγή

Στη Σεούλ μείναμε 26-29/1, ακριβώς τις ημέρες της φετινής τους πρωτοχρονιάς (ονομάζεται Seollal). 2,5 μέρες κυκλοφορήσαμε στην πόλη, νομίζω 3 μέρες φτάνουν για τα βασικά. Ο Ιανουάριος είναι ο πιο κρύος τους μήνας, διάβαζα ότι κάνει πολύ κρύο γιατί φτάνει αέρας από τη Σιβηρία (έφαγα η έρμη εν τέλει πολύ δούλεμα γι’ αυτό), έβλεπα μείον στις θερμοκρασίες, πήραμε μαζί σκούφους, ισοθερμικά και δεν συμμαζεύεται. Δεν ξέρω, αν απλά πετύχαμε καλό καιρό, αρκετά παραπάνω από τις θερμοκρασίες που έβλεπα πριν φύγουμε, αλλά εν τέλει ήταν απλώς σαν κάποιες κρύες μέρες στην Αθήνα (π.χ. πολύ λιγότερο κρύο από Χριστούγεννα στην Πράγα ή τη Νέα Υόρκη). Μόνο μία μέρα φορέσαμε απλώς γάντια και για λίγο τις κουκούλες από τα φούτερ μας λόγω αέρα, τίποτα το τρομερό, κυκλοφορούσαμε άνετα. Το γεγονός ότι πετύχαμε μέρες αργίας, λόγω της πρωτοχρονιάς τους, επίσης δεν μας δυσκόλεψε κάπου, στα σημεία που κινηθήκαμε. Όλα τα αξιοθέατα ήταν ανοιχτά (μάλιστα κάποια είχαν και δωρεάν είσοδο λόγω των ημερών), εστιατόρια, καφέ κτλ. Η κίνηση στους δρόμους ήταν πολύ μειωμένη, κάτι που μας διευκόλυνε. Και τις 2 τελευταίες μέρες, που ήταν εργάσιμες, προλάβαμε και είδαμε λίγο την καθημερινότητα των κατοίκων της.

Η πόλη είναι περισσότερο φθηνή απ’ ότι την περιμέναμε. Πιο φθηνή, ας πούμε, από την Αθήνα ή το Τόκυο. Μείναμε στην περιοχή Wonnam-dong, στο κέντρο, κοντά στα βασικά αξιοθέατα, βολικό σημείο, στο ξενοδοχείο Orakai daehakro hotel (αρκετά καλό, όχι όμως σε σημείο να μας ενθουσιάσει, με μέτριο πρωινό) κοντά σε ένα από τα 5 παλάτια της πόλης το Changgyeonggung palace.

Οι Κορεάτες είναι πολύ εμφανίσιμος λαός και πολύ καλοντυμένος, δεν γίνεται να μην το παρατηρήσει κάποιος. Δεν τους έφτανε όμως μόνο αυτό, δυστυχώς, έχουν τρέλα με τις πλαστικές επεμβάσεις, η Σεούλ είναι η μητρόπολη παγκοσμίως στις πλαστικές επεμβάσεις. Έχω διαβάσει από διάφορες πηγές, ότι είναι αρκετά συνηθισμένο, άτομα της μεσαίας και άνω τάξης, να κάνουν δώρο στα παιδιά τους, όταν μπαίνουν στο πανεπιστήμιο, πλαστικές επεμβάσεις. Ε πώς να πας πρωτοετής χωρίς μία πλαστικούλα! Αγγλικά δεν μιλάνε πολύ (λιγότερο από το Τόκυο), απ’ ότι κατάλαβα, ειδικά οι νέοι, τα καταλαβαίνουν, αλλά δυσκολεύονται ή ντρέπονται να μιλήσουν. Δεν δυσκολευτήκαμε όμως καθόλου. Είναι τρομερά φιλόξενοι και εξυπηρετικοί! Κάποια στιγμή ρωτήσαμε 2 κοπέλες στο δρόμο να μας δείξουν στον χάρτη που μπορούμε να βρούμε εστιατόριο στην περιοχή με συγκεκριμένο είδος φαγητού και βγήκαν από το δρόμο τους και μας πήγαν 2 τετράγωνα πιο μακριά σε ένα υπέροχο μικρό εστιατόριο που δεν υπήρχε στους οδηγούς. Γενικά έχουν μία αξιοπρόσεχτη ευγένεια, εκλεπτυσμένη, όχι δουλοπρεπή. Θα έλεγα πιο εμφανή από αυτή των Ιαπώνων, κάτι που προσωπικά το βρήκα πολύ όμορφο.

Το νόμισμα τους είναι το γουόν Νότιας Κορέας (έχει και o Κιμ γουόν), δεν δυσκολευτήκαμε με το συνάλλαγμα, κάναμε μία μικρή ανάληψη από atm στο αεροδρόμιο και μία ακόμη στην πόλη, χωρίς πρόβλημα, αλλά γενικά στα τουριστικά μέρη που κινηθήκαμε πληρώναμε με απλή κάρτα ανάληψης σχεδόν παντού. Για χρήση ίντερνετ στο κινητό, αγοράσαμε από το αεροδρόμιο μία κάρτα sim για 5 ημέρες απεριόριστα δεδομένα , με κόστος περίπου 18€, είχα βρει σε κάποιο site αντίστοιχη κάρτα με προπληρωμή και παραλαβή από το γκισέ τους στο αεροδρόμιο με 12€, αλλά εν τέλει δεν μπήκα στην διαδικασία. Πρίζες έχουν ίδιες με τις δικές μας, δεν χρειάζεται αντάπτορας. Το κάπνισμα επιτρέπεται, νομίζω, μόνο σε εξωτερικούς χώρους, σε συγκεκριμένα σημεία, τα οποία είναι αρκετά (π.χ. σε μία περιοχή όπου είναι μαζεμένες αρκετές επιχειρήσεις, κάπνιζαν σε ένα ας πούμε χωμάτινο παρτέρι και όχι σε χώρο με σταχτοδοχεία) αν και είδαμε κάμποσους ηλικιωμένους να καπνίζουν περπατώντας στον δρόμο. Γενικά η πόλη είναι καθαρή και περιποιημένη, ίσως περισσότερο ''χαλαρή'' και λιγότερο ''αποστειρωμένη'' από τη Σιγκαπούρη ή το Τόκυο.

Στο τέλος των γενικών πληροφοριών, να αναφέρω ότι ταξιδέψαμε περίπου καμία εβδομάδα αφού έγινε γνωστό στην Ελλάδα το θέμα με τον κορωναϊό. Έχω αναπτύξει το θέμα στο αντίστοιχο thread, απλώς να επαναλάβω ότι δεν μας δημιούργησε κάπου πρόβλημα, δεν ήταν κάποιο αξιοθέατο κλειστό ή κάτι παρόμοιο. Όμως, κυρίως σε κλειστούς χώρους και στο αεροδρόμιο φορούσαμε μάσκα (τη συνηθίσαμε γρήγορα) και απολυμαίναμε τα χέρια μας, περισσότερο και συχνότερα από άλλα ταξίδια μας στην Ασία. Μας ήρθε αυτόματο μήνυμα στο κινητό, στα κορεάτικα, με οδηγίες προστασίας από τον ιό. Και στο αεροδρόμιο, στην είσοδο, περάσαμε από θερμική κάμερα. Τα πράγματα ήταν πολύ πιο ήπια και συγκρατημένα από τον πανικό που μεταδίδονταν από τα μμε εκείνες τις ημέρες στην Ελλάδα. Επειδή το ταξίδι έγινε σχετικά στην αρχή της εξάπλωσης και η ιστορία γράφεται σε σύντομο διάστημα από την επιστροφή, προφανώς δεν γνωρίζω πως θα εξελιχθεί το θέμα, μεταφέρω την εικόνα που είδαμε στην Σεούλ τέλη Ιανουαρίου.

Ακολουθούν τα κεφάλαια αξιοθέατα, φαγητό και μετακινήσεις μαζί με φωτογραφίες.

 

[madim]

Σεούλ αξιοθέατα - Μέρος 1ο

Είδαμε αξιοθέατα σε δύο γεμάτες μέρες. Εισιτήριο χρειάστηκε να πληρώσουμε μόνο σε ένα αξιοθέατο, από τα δέκα που επισκεφτήκαμε, τα υπόλοιπα ήταν δωρεάν, μια χαρά!

Την πρώτη μέρα, με τη σειρά που αναφέρονται επισκεφτήκαμε τα παρακάτω.

Changdeokgung palace: Παλάτι της Joseon εποχής. Με είσοδο 2,5€. Τις Δευτέρες είναι κλειστό, οπότε εμείς δεν το είδαμε από μέσα, οι πύλες του όμως ήταν πανέμορφες.

Πλατεία Gwanghwamun: είναι σε πολύ κεντρικό σημείο, η πλατεία που οδηγεί στο μεγαλύτερο παλάτι το Gyeongbokgung. Στην πλατεία βρίσκεται το άγαλμα ενός ναυάρχου, που θεωρείται μεγάλος ήρωας και το άγαλμα του βασιλιά Sejong του μεγάλου, που θεωρείται ο μεγαλύτερος βασιλιάς της Joseon δυναστείας. Τίποτα το τρομερό σαν πλατεία, αλλά δεν γίνεται να την προσπεράσεις αν θέλεις να εισέλθεις στο παλάτι από την κεντρική (και μεγαλοπρεπή) του πύλη.

Gyeongbokgung palace: ήταν τα βασικά ανάκτορα της μεγάλης Joseon δυναστείας. Το κόστος εισόδου είναι 2,5 € (εμείς μπήκαμε δωρεάν λόγω πρωτοχρονιάς) και είναι μεγαλοπρεπές και εντυπωσιακό! Αξίζει σίγουρα επίσκεψη (τις Τρίτες είναι κλειστό), αν επιλέξει κάποιος, όπως εμείς, να επισκεφτεί μόνο ένα από τα πέντε παλάτια της πόλης, μάλλον αυτό είναι το βασικότερο. Είναι μεγάλο σε έκταση, με πολλά πράγματα να δεις, αφιερώσαμε 2 ώρες εκεί αλλά νομίζω μπορούσαμε άνετα να αφιερώσουμε άλλες τόσες χωρίς να βαρεθούμε. Ενδιαφέρουσα αρχιτεκτονική και όμορφοι κήποι. Παρόλο που πήγαμε σε μη τουριστική περίοδο, το πλήθος τουριστών ήταν μεγάλο (ελαχιστότατοι δυτικοί). Μπορούσες να νοικιάσεις οικονομικά παραδοσιακές στολές της εποχής και να μπεις ντυμένος στο παλάτι, κάτι που έκαναν οι περισσότεροι και κάπου άρχισε να με χαλάει κάπως το θέαμα.

Bukchon Hanok village: είναι μία μεγάλη γειτονιά, κοντά στα βασικά ανάκτορα, με εκατοντάδες σπίτια και γραφικά σοκάκια πιστή αναπαράσταση της Joseon εποχής. Πολλά από τα σπίτια κατοικούνται κανονικά. Ακούγεται πολύ τουριστικό, αλλά είναι πανέμορφα, σε μεταφέρει σε μεγάλο βαθμό στην εποχή της δυναστείας και όλα αυτά στο κέντρο μιας μεγαλούπολης. Εμείς αφιερώσαμε καμία ώρα περπατώντας εκεί, την θεωρήσαμε αρκετή, αλλά μπορεί κάποιος να περιπλανηθεί για ώρες τόσο μεγάλο που είναι. Εκεί δεν συναντήσαμε καθόλου δυτικούς, οι ασιάτες πάλι, που εξακολουθούσαν να είναι ντυμένοι με τις παραδοσιακές στολές, ήταν δεκάδες. Σε εκείνο το σημείο ομολογώ, ότι μπήκα στον πειρασμό για λίγα δευτερόλεπτα να βάλω και εγώ μία παραδοσιακή στολή, μετά όμως έκανα εικόνα κάποιον ασιάτη να κόβει βόλτες στο Θησείο ντυμένος τσολιάς και συνήλθα!

Jogyesa temple: είναι ο βασικός ναός του κορεάτικου βουδισμού. Είναι η τρίτη θρησκεία της χώρας, πάνω από τον μισό πληθυσμό δηλώνουν άθεοι και ακολουθούν οι προτεστάντες. Όταν τον επισκεφτήκαμε είχε βάλει τα καλά του για την πρωτοχρονιά, γεμάτο πολύχρωμα φαναράκια, το δέντρο στην αυλή ήταν υπέροχα στολισμένο, πετύχαμε και λειτουργία. Πανέμορφο θέαμα και αυτό, αξίζει σίγουρα μία επίσκεψη, δεν είναι μεγάλος ο χώρος, εμείς αφιερώσαμε περίπου μισή ώρα.

Insadong market: ίσως η μοναδική απογοήτευση από τα σημεία ενδιαφέροντος που είδαμε. Περιμέναμε να δούμε μία ασιατική αγορά και είδαμε έναν τουριστικό πεζόδρομο με καταστήματα σουβενίρ, πως την πάτησα έτσι ακόμα δεν έχω καταλάβει. Πήραμε μερικά (όμορφα δε λέω) σουβενίρ, αφού τσέκαρα ότι οι τιμές είναι εντάξει και φύγαμε τρέχοντας. Εδώ να πω, με επιφύλαξη γιατί δεν είμαι καλή στα παζάρια δυστυχώς, ότι παζάρια στην τιμή δεν επιδέχονται με τίποτα. Λάχανο με έφαγε η Κορεάτισσα πωλήτρια!

 

[madim]

Σεούλ αξιοθέατα - Μέρος 2ο

Τη δεύτερη μέρα, με τη σειρά που αναφέρονται επισκεφτήκαμε τα παρακάτω.

(είχαμε στο πρόγραμμα να ξεκινήσουμε με την Namdaemun market, αλλά μετά το ξενέρωμα της χθεσινής αγοράς, την προσπεράσαμε)

Cheonggyecheon stream: πριν χρόνια, είχαν μπαζώσει ένα ρυάκι (ποτάμι δεν το λες) στο κέντρο της πόλης και το είχαν κάνει δρόμο, πριν καναδυο δεκαετίες γκρέμισαν το δρόμο και διαμόρφωσαν τις όχθες του, φτιάχνοντας κάτι σαν παραποτάμιο πάρκο μήκους 10 χιλιομέτρων. Μέτριο προς συμπαθητικό. Αν είσαι ντόπιος και θέλεις να δροσιστείς ένα καλοκαιρινό σούρουπο, κάτι λέει. Αν είσαι τουρίστας και το επισκεφτείς καθημερινή πρωί μέσα στο καταχείμωνο, ε δε λέει και πολλά. Είναι όμως σε πολύ κεντρικό σημείο και εύκολα μπαίνεις στον πειρασμό να κάνεις μία σύντομη βόλτα. Κάπου εκεί βγήκε όλη μου η γραφικότητα και σκέφτηκα ότι η βόλτα στο Ληθαίο στα Τρίκαλα, αξίζει πολύ περισσότερο, ΄σχωράτε με!

Gwangjang food market: αχ επιτέλους βρεθήκαμε ξανά, σε μία κλασσική αυθεντική ασιατική food market, τι ευτυχία! Μυρωδιές, χρώματα, φασαρία, πολυκοσμία και κυρίως υπέροχο κορεάτικο street food. Αυτό που την έκανε ακόμα πιο αυθεντική, ήταν η ελάχιστη παρουσία δυτικών.

National museum of Korea: καταρχάς είχε δωρεάν είσοδο, κάτι που μου έκανε εντύπωση. Σύγχρονο συγκρότημα κτηρίων, με όμορφα διαμορφωμένο προαύλιο χώρο και μία εντυπωσιακή λίμνη. Ο βασικός χώρος που επισκεφτήκαμε ήταν πολυόροφος και μεγάλος σε έκταση, μείναμε περίπου ένα 2ωρο και είδαμε λίγο παραπάνω από το μισό, λόγω έλλειψης χρόνου. Νομίζω αξίζει σίγουρα μία επίσκεψη, έστω και σύντομη όπως και η δική μας, ακόμα και στους μη λάτρεις των μουσείων (ούτε εμείς είμαστε ιδιαίτερα).

Ν (Namsan) Seoul Tower: 237 μέτρων, χτισμένος σε λόφο. Μπορεί να προσεγγίσει κάποιος τον πύργο, είτε με τα πόδια (δεν ενδείκνυται νομίζω το μονοπάτι ανάβασης βραδινές ώρες), είτε με το λεωφορείο (2€ μετ’ επιστροφής), είτε με το τελεφερίκ (7,5€ μετ’ επιστροφής) το οποίο και επιλέξαμε και η διαδρομή διαρκεί περίπου 5’. Αφού μας άφησε το τελεφερίκ, χρειάστηκε να ανέβουμε μερικά σκαλιά μέχρι τα εκδοτήρια εισιτηρίων για το παρατηρητήριο. Πριν τα εκδοτήρια λοιπόν, περάσαμε από την περιοχή με τα λουκέτα αγάπης, μιλάμε για χιλιάδες λουκέτα, από κάτι αρκουδάκια και διάφορα άλλα γλυκανάλατα, σημεία για φωτογράφιση με φόντο καρδίες κτλ. Οι Κορεάτες, εκτός του ότι είναι πολύ ρομαντικοί και αγαπούληδες, συναγωνίζονται επάξια και τους Ιάπωνες στο θέμα του, cuteness (που λένε και στο χωρίο μου…) να το πω, παιδικότητα, έντονη παρουσία καρτουνίστικων φιγούρων σε δημόσιους χώρους να το πω, τέλος πάντων όλης αυτής της φιλοσοφίας στην κουλτούρα τους. Το εισιτήριο για το παρατηρητήριο κοστίζει περίπου 7,5€ και η ουρά αναμονής για τον ανελκυστήρα, τόσο στην ανάβαση όσο και στην κατάβαση, κράτησε μόνο λίγα λεπτά (διότι ήμασταν σε μη τουριστική περίοδο). Η θέα από το παρατηρητήριο σίγουρα δεν ήταν άσχημη, αλλά ήταν μάλλον η λιγότερο εντυπωσιακή, σε σχέση με αντίστοιχα παρατηρητήρια σε Σιγκαπούρη, Κουάλα Λουμπούρ και Τόκυο. Αυτό το αξιοθέατο ήταν και το μόνο στην πόλη όπου συναντήσαμε αρκετούς δυτικούς τουρίστες. Συνολικά μας πήρε κανένα 2ωρο η επίσκεψη.

 

[madim]

Σεούλ - κορεάτικη κουζίνα

Food travellers σίγουρα δεν είμαστε, αλλά το φαγητό είναι πάντα μέσα στους βασικούς παράγοντες επιλογής ενός προορισμού. Και στην Κορέα γνωρίζουν από καλό φαγητό και εμείς φάγαμε πολύ καλά! Η κουζίνα τους είναι σημαντικό κομμάτι της κουλτούρας τους, δίνουν ιδιαίτερη έμφαση σε αυτό και επίσης τους αρέσει πολύ να μαγειρεύουν. Το κόστος φαγητού για 2 άτομα, ήταν από 15-35€ και οι ποσότητες ήταν τόσο μεγάλες, που τρώγαμε μόνο ένα γεύμα την ημέρα εκτός του πρωινού. Ας περιγράψω πιο αναλυτικά όσα γευτήκαμε και που.

Kimchi: είναι κάτι σαν τουρσί λάχανο με σάλτσα καυτερής πιπεριάς, η παρασκευή του είναι αρκετά δύσκολη και απαιτεί πολύ χρόνο, το τρώνε σαν τρελοί όλη μέρα, σαν συνοδευτικό σε κάθε τους γεύμα. Ήθελα να το δοκιμάσω διακαώς. Δεν περίμενα ότι θα με συγκινούσε τόσο πολύ γευστικά ένα λάχανο! Και μάλιστα τουρσί! Εννοείται ότι έτρωγα κάθε μέρα.
Τόσο κίμτσι έφαγα, μία σωστή φωτογραφία δεν έβγαλα, οπότε ανεβάζω μία από το διαδίκτυο (ελεύθερη πνευματικών δικαιωμάτων).

Korean BBQ: ήταν το πρώτο που δοκιμάσαμε μόλις πήγαμε, έχει μία τελετουργία το θέμα. Τα τραπέζια των εστιατορίων έχουν στη μέση μία εστία, εκεί με τη βοήθεια του σερβιτόρου ψήσαμε μαριναρισμένο βοδινό κρέας (bulgogi) και πανσέτες (pork belly). Το κρέας νομίζω, δεν το φέρνουν τελείως ωμό, διότι σε λιγότερο από 10 λεπτά ήταν καλοψημένο και έτοιμο. Τότε μας έκοψε όλα τα κομμάτια κρέατος με ψαλίδι, σε μικρές μπουκίτσες. Εν τω μεταξύ μας είχαν φέρει περίπου δέκα πιατάκια με συνοδευτικά όπως κιμτσι, τουρσί ραπανάκι, διάφορα άλλα λαχανικά και σάλτσες καθώς και μία μεγάλη πιατέλα γεμάτη μαρουλόφυλλα. Τα κομμάτια κρέατος φυσικά τρώγονται και σκέτα, αλλά το πιο σύνηθες, επειδή είναι λιπαρά κρέατα, είναι να τα τυλίγεις σε ένα μαρουλόφυλλο, βάζοντας μέσα και διάφορα από τα συνοδευτικά λαχανικά και σάλτσες. Εντάξει, είναι πεντανόστιμο, αν και λίγο βαρύ. Δεν μπορώ να φανταστώ μη χορτοφάγο, που δεν θα του άρεσε αυτό το φαγητό, έστω και μόνο το τελετουργικό του! Το συνοδεύσαμε με την κορεάτικη εκδοχή του σακε, το soju. Το εστιατόριο που φάγαμε ήταν το ''853'', πολύ γνωστό στους οδηγούς, αρκετά καλό μας φάνηκε.

Gimbap: είναι το κορεάτικο maki sushi. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς πως, αλλά διαφέρει από το maki, ίσως η πιο ''χωριάτικη'' και χοντροκομμένη εκδοχή του. Μας άρεσε φυσικά. Το γευτήκαμε μαζί με πεντανόστιμη ramen σουπίτσα, σε ένα μικροσκοπικό σχεδόν κρυμμένο μαγαζάκι, στη διαδρομή από το παλάτι προς το παραδοσιακό χωριό. Αγγλική επιγραφή το μαγαζάκι, προφανώς και δεν είχε.

Bibimbap: είναι λευκό ρύζι, που στην κορυφή του βάζουν κυρίως σπανάκι με σουσάμι, κρέας, τηγανητό αυγό και την σάλτσα από πιπεριές που βάζουν και στο κιμτσι. Πάντα τα συστατικά του διακρίνονται όταν σερβίρεται και πριν το φας τα ανακατεύεις μόνος σου πολύ καλά. Πολύ καλό αλλά το νάσι γκορενγκ δεν το φτάνει. Αυτό το φαγητό το δοκιμάσαμε σε ένα εστιατόριο κάτω από το N Seoul Tower, προτεινόμενο πολλά χρόνια από τον οδηγό μισελεν, το ''Mokmyeoksanbang''. Και εδώ φάγαμε εξαιρετικά! Το μενού του τελείως μικρό και παραδοσιακό, 4-5 είδη μπιμπιμπαπ, 4-5 είδη αλμυρά pancakes, 3 είδη κρασιών από ρύζι και άφθονο δωρεάν πράσινο τσάι (δεν ήταν matcha). Από τα pancakes δοκιμάσαμε το cheese kimchi, θύμιζε λίγο σαγανάκι και λίγο πίτσα, δεν καταλάβαμε γιατί τα περιγράφουν ως pancakes.

Banana milk: ρόφημα, ερωτεύσιμο! Και αυτό το καταναλώνουν σε μεγάλες ποσότητες στην Κορέα και τους καταλαβαίνω. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν έχει γίνει τόσα χρόνια γνωστό παγκοσμίως, αν και διάβασα ότι στην Αμερική αρχίζει να γίνεται μόδα. Η συσκευασία του μικρή και πρωτότυπη, κατανάλωνα 2 ημερησίως!

Στην Σεούλ, υπάρχουν μερικά 7-11, αλλά αυτά που πραγματικά βλέπεις σε κάθε γωνιά είναι τα CU convenience, τα οποία μου φαίνονται εντελώς ίδια με τα πρώτα. Από εκεί δοκιμάσαμε κάμποσα νόστιμα συσκευασμένα γλυκίσματα, τα περισσότερα δεν είχαν καν αγγλική περιγραφή.

 

[madim]

Σεούλ μετακινήσεις

Η πτήση Αθήνα-Σεούλ, με ανταπόκριση Mόναχο, έγινε με την Lufthansa, καλή και τίμια η αεροπορική αλλά μέχρι εκεί. Το stopover των δύο ωρών στο Μόναχο, ενώ αρχικά μας άγχωσε λίγο, εν τέλει ήταν αρκετός χρόνος χωρίς να χρειαστεί να βιαστούμε. Η δεκάωρη μεγάλη πτήση ευτυχώς έγινε πιο υποφερτή λόγω του ότι ταξιδεύαμε με τις μισές σχεδόν θέσεις κενές, οπότε ήμασταν πιο άνετα.

To μεγάλο και βασικό αεροδρόμιο της Seoul, το Incheon, είναι συμπαθητικό αεροδρόμιο και περιποιημένο, αλλά βρίσκεται περίπου 50 χλμ. μακριά από την πόλη. Μόλις φτάσαμε, πήγαμε σε ένα CU convenience και προμηθευτήκαμε την T-Money Card με κόστος λιγότερο από 2€ . Η χρήση της απλή, την φορτώνεις με χρήματα σε κάποιο convenience και μπορείς να την χρησιμοποιήσεις σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς, σε αρκετά ταξί και διάφορα άλλα μέρη. Δυστυχώς φορτώνει μόνο με μετρητά και όχι με κάρτα, οπότε χρειάστηκε να κάνουμε μία πρώτη ανάληψη μετρητών από atm στο αεροδρόμιο. Έκπτωση στα εισιτήρια δεν έχει, αλλά για εμάς (και για τους περισσότερους) ήταν η πιο συμφέρουσα επιλογή.

(cartoons ακόμα και στην κάρτα μετακινήσεων!)

Η μεταφορά μας προς το ξενοδοχείο έγινε εύκολα, μας βόλεψε καλύτερα το λεωφορείο, με κόστος εισιτηρίου 7,70€, χρησιμοποιώντας την T card. Μια χαρά τιμή για 50χλμ. απόσταση. Η στάση ήταν ακριβώς έξω από το αεροδρόμιο και η αναμονή κάτι λιγότερο από 20 λεπτά. Το λεωφορείο άνετο, σε μία ωρίτσα ήμασταν στην στάση δίπλα στο ξενοδοχείο. Με τον ίδιο τρόπο επιστρέψαμε από την πόλη στο αεροδρόμιο.

Οι μετακινήσεις στην πόλη είναι αρκετά οικονομικές και εύκολες. Εμείς χρησιμοποιήσαμε μόνο λεωφορεία και ταξί. Πιθανόν αν δεν ήταν η πρωτοχρονιά, η κίνηση στους δρόμους να ήταν τέτοια, ώστε να παίρναμε και metro, αλλά δεν χρειάστηκε. Όλες οι διαδρομές που κάναμε με τα λεωφορεία κόστισαν 0,80-1€/ διαδρομή και το δίκτυο επαρκέστατο, τουλάχιστον στα μέρη που κινηθήκαμε. Η μόνη δυσκολία ήταν η έλλειψη αγγλικών στις στάσεις και στα λεωφορεία. Τα ταξί είναι επίσης φθηνά. Δεδομένου ότι τα περισσότερα αξιοθέατα βρίσκονται σε μικρή ακτίνα, όσες διαδρομές κάναμε με ταξί κόστισαν 3,5-5€.

Τέλος, να αναφέρω κάτι πολύ σημαντικό. Οι χάρτες της google δεν λειτουργούν για την Σεούλ! Σαν εφαρμογή λειτουργεί, αλλά αδυνατεί να δείξει την οποιαδήποτε διαδρομή. Εγώ κατέβασα το naver map στην αγγλική έκδοση (νομίζω υπάρχουν 1-2 παρόμοιες εφαρμογές αλλά αυτή είναι η πιο γνωστή), το οποίο είναι σχεδόν ίδιο με το google map. Λειτούργησε άψογα και μας βόλεψε πολύ, ειδικά στην εύρεση των στάσεων όταν ήμασταν μέσα στο λεωφορείο.

Σεούλ επίλογος

Συνοψίζοντας, περάσαμε υπέροχα, άξιζε για εμάς 100% σαν προορισμός. Κυρίως γιατί αισθανθήκαμε ότι βρεθήκαμε σε μία ασιατική μεγαλούπολη αυθεντική, λιγότερο τουριστική και κυρίως με ελάχιστους δυτικούς τουρίστες. Μας άρεσε πολύ η κουζίνα της και η κουλτούρα της. Την θεωρώ μάλλον λίγο αδικημένη σαν προορισμό.

Σίγουρα κινηθήκαμε στα πολύ βασικά και τουριστικά. Εξάλλου, δεν μπορείς να εντρυφήσεις ιδιαίτερα σε μία επίσκεψη 3 ημερών. Ο χρόνος προετοιμασίας ήταν λίγος, η έλλειψη πολλών και πρόσφατων πληροφοριών από το travelstories ομολογώ με δυσκόλεψε αρκετά. Παρά τη μικρή δυσκολία στην επικοινωνία, λόγω περιορισμένης χρήσης της αγγλικής, δεν δυσκολευτήκαμε ιδιαίτερα. Είναι αρκετά εύκολη και οικονομική πόλη.

Η Σεούλ νομίζω, δεν είναι η πόλη που θα αφήσει κάποιον με το στόμα ανοιχτό, δεν έχει κάτι το τρομερά εντυπωσιακό. Θα την συνέστηνα όμως ανεπιφύλαχτα σε κάποιον που θέλει να κινηθεί σε ασιατικό αστικό περιβάλλον λίγο διαφορετικό από τα τετριμμένα. Ή σε κάποιον που θέλει να έρθει σε επαφή με κουλτούρα παραπλήσια της ιαπωνικής, στην λιγότερο τουριστική εκδοχή της.

Έπεται το Τόκυο!

 

[madim]

Τόκυο - εισαγωγή

Στο Τόκυο μείναμε 29/1-1/2. Κυκλοφορήσαμε στην πόλη 3,5 μέρες, εννοείται ότι δεν μας έφτασαν (το ψιλό-περιμέναμε) ούτε για την μικρή γεύση που θέλαμε να πάρουμε από την πόλη. Το Τόκυο θεωρώ ότι θέλει σίγουρα 4-5 μέρες για να δεις τα πολύ βασικά. Και εδώ ο Ιανουάριος είναι ο πιο κρύος τους μήνας. Εμείς πετύχαμε υπέροχο καιρό, σαφώς καλύτερο από τη Σεούλ. Βέβαια διάβασα ότι φέτος έχουν πολύ ήπιο χειμώνα. Για το Τόκυο και την Ιαπωνία γενικότερα, έχουν γραφτεί εδώ μέσα πολλά και υπέροχα πράγματα. Κάτι που με διευκόλυνε ιδιαίτερα, το travelstories ήταν σχεδόν η μόνη πηγή πληροφοριών για την οργάνωση του ταξιδιού.

Και εδώ η πόλη μας φάνηκε πιο φθηνή απ’ ότι την περιμέναμε, ελαφρώς πιο ακριβή από την Σεούλ, με μόνη αισθητή διαφορά στο κόστος διαμονής. Μείναμε στο Mitsui Garden Hotel Otemachi, στην περιοχή Chiyoda, δίπλα στον μεγάλο σταθμό του metro Otemachi , πολύ βολικό και κεντρικό σημείο. Το συστήνω, κυρίως λόγο τοποθεσίας. Εκεί που κάναμε όμως λάθος ήταν που επιλέξαμε να χρυσοπληρώσουμε έναν τρισάθλιο πρωινό, παρόλο που διάβαζα παντού ότι δεν αξίζει. Οπότε, θα το τονίσω και εγώ, δεν αξίζει να κλείσει κάποιος ξενοδοχείο με πρωινό στο Τόκυο.

Οι Ιάπωνες είναι και αυτοί εμφανίσιμοι και καλοντυμένοι, ίσως λίγο λιγότερο από τους Κορεάτες. Αυτό όμως που μας έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, είναι η μόνιμη αίσθηση που μας άφηναν βλέποντας τους στην καθημερινότητα τους, ότι λειτουργούν εξαιρετικά μηχανικά, έχουν πάει την πειθαρχία σε άλλα επίπεδα! Φιλόξενοι και εξυπηρετικοί είναι δε λέω, αλλά τους Κορεάτες νομίζω δεν τους φτάνουν. Μιλάνε αγγλικά σε μεγαλύτερο βαθμό απ’ ότι περιμέναμε, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι δεν υπήρχαν στιγμές που δυσκολευτήκαμε λιγουλάκι. Απ’ ότι καταλάβαμε και μας είπαν, λόγω των ολυμπιακών αγώνων, την τελευταία 2ετία έχουν αυξήσει πολύ την παρουσία αγγλικών περιγραφών/οδηγιών σε πολλά σημεία.

Με το συνάλλαγμα βρήκαμε κάποιες δυσκολίες. Πέρα από τα atm των 7-11 που δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, τα υπόλοιπα atm που δέχονται διεθνείς κάρτες καθώς και αρκετά μηχανήματα καταστημάτων, ενώ δέχονταν όλα visa, την mastercard την δέχονταν πολύ λιγότερα. Οπότε τα μετρητά (σε γιεν σαφώς) κρίθηκαν απαραίτητα. Για χρήση ίντερνετ στο κινητό, προμηθευτήκαμε από το αεροδρόμιο μία κάρτα sim με απεριόριστα δεδομένα για 5 ήμερες με κόστος γύρω στα 24€. Είχα βρει από γνωστό site αντίστοιχη κάρτα με κόστος 13€, με προπληρωμή και παραλαβή στο αεροδρόμιο, μετάνιωσα που δεν την είχα πάρει πριν το ταξίδι. Πρίζες έχουν μεν ίδιες με την B. Αμερική, αλλά προσοχή γιατί εμείς την πατήσαμε, οι αντάπτορες να είναι type A (με δύο πείρους) και όχι type B (με τρεις πείρους). Με το κάπνισμα είναι πολύ αυστηροί, μόνο σε ειδικά διαμορφωμένους χώρους, οι οποίοι είναι λίγοι και μικροί, πρώτη φορά δυσκολεύτηκα τόσο, παρόλο που δεν καπνίζω πολύ. Γενικά η πόλη είναι εξαιρετικά καθαρή και περιποιημένη, με μία τάξη και οργάνωση σχεδόν πρωτόγνωρη για εμάς.

Ακολουθούν τα κεφάλαια αξιοθέατα, φαγητό και μετακινήσεις μαζί με φωτογραφίες.

 

[madim]

Τόκυο αξιοθέατα - Μέρος 1ο

Αφιερώσαμε στα αξιοθέατα 3 γεμάτες ημέρες. Τα εισιτήρια για τα αξιοθέατα (12 στο σύνολο), κόστισαν γύρω στα 30€ το άτομο συνολικά, όχι και άσχημα για τόσα πράγματα που είδαμε!

Ξεκινήσαμε με τους κήπους του Αυτοκρατορικού παλατιού, ωραίος χώρος με πολλά και διαφορετικά σημεία ενδιαφέροντος, τεράστιος, θέλει πολύ περπάτημα. Το παλάτι κατοικείται, οπότε δεν ήταν εφικτό να το δούμε εσωτερικά. Αφιερώσαμε εκεί περίπου δύο ώρες και είδαμε ένα σχετικά μικρό μέρος αυτού. Εκεί ήταν το μόνο μέρος του ταξιδιού που πετύχαμε και Έλληνες.

Στη συνέχεια πήγαμε στην ψαραγορά. Όμως δεν πήγαμε στην Tsukiji market. Από το 2018, η κεντρική ψαραγορά έχει μεταφερθεί και μετονομαστεί σε Toyosu market, με πιο δύσκολη πρόσβαση από την παλιά αγορά. Δεν είναι υπαίθρια, είναι ένα συγκρότημα κτηρίων με εστιατόρια, αγορά λαχανικών και τροφίμων και φυσικά ψαραγορά. Δυστυχώς πλέον δεν μπορείς να περιπλανηθείς στην αγορά, όλη τη δράση τη βλέπεις από απόσταση, μέσα από τζαμαρίες, τι κρίμα! Εμείς πήγαμε μεσημέρι, οπότε φυσικά δεν είδαμε πολλά πράγματα, πήραμε απλώς μία ιδέα του χώρου. Εάν κάποιος την επισκεφτεί πολύ πρωί 5-7, ίσως να αξίζει. Νομίζω όμως, οποιαδήποτε άλλη ώρα της ημέρας, ότι είναι καλύτερα να επισκεφτεί κάποιος την Τsukiji, έστω και με τη νέα της μορφή, που είναι και πιο εύκολα προσβάσιμη και πιο κοντά στα άλλα αξιοθέατα. Με κάθε επιφύλαξη βέβαια, διότι δεν πήγαμε.

Στη συνέχεια πήγαμε στην Akihabara, στο ‘’ναό’’ των ηλεκτρονικών! Ενδιαφέρουσα περιοχή, είχε χρώμα, φώς, παλμό και φυσικά αμέτρητες φωτεινές επιγραφές!

Στο τέλος της ημέρας, πήγαμε στην περιοχή Ginza, στο δρόμο με τους γνωστούς οίκους. Αν και δεν μας ενδιαφέρουν καθόλου τέτοιου είδους αγορές στα ταξίδια μας, δεν μπορώ να πω, ήταν εντυπωσιακές οι προσόψεις των κτηρίων και οι βιτρίνες. Περιμέναμε να δούμε κάμποσες καλοντυμένες Γιαπωνέζες, τελικά μόνο τουρίστες είδαμε! Ουδέτερη εντύπωση μας άφησε εν τέλει η περιοχή.

 

[madim]

Τόκυο αξιοθέατα - Μέρος 2ο

Ξεκινήσαμε με το πάρκο Shinjuku Gyeon National Garden με εισιτήριο λιγότερο από 2€. Ένα όμορφο περιποιημένο και μεγάλο πάρκο. Υποθέτω πως την άνοιξη και ειδικά την περίοδο άνθησης των κερασιών, πρέπει να είναι εντυπωσιακό.

Συνεχίσαμε με το Metropolitan Government Building, κτήριο ύψους 243μ. το οποίο στον 45ο όροφο έχει παρατηρητήριο με δωρεάν είσοδο. Πήγαμε στο North Observatory, ο καιρός ήταν καθαρός και η θέα φυσικά πανοραμική και απίθανη! Εκεί αντιληφθήκαμε καλύτερα και την έκταση της πόλης.

Το πρόγραμμα μετά είχε τον Meiji shrine, σιντοϊστικός ναός στο yoyogi park. Δυστυχώς τον προλάβαμε στο κλείσιμο και δεν τον απολαύσαμε. Νομίζαμε, από λάθος, ότι έκλεινε στις 17:00, εμείς φτάσαμε στις 16:00 αλλά τελικά κλείνει με τη δύση του ηλίου και όχι σε σταθερή ώρα.

Μετά την απογοήτευση που δεν προλάβαμε τον ναό, κινηθήκαμε προς την περιοχή Harajuku. Περάσαμε και από τον Takeshita Dori , τον, υποτίθεται, χαρακτηριστικό δρόμο της ποπ ιαπωνικής μόδας. Όπως είπα υποτίθεται! Μεγάλη απογοήτευση, ένας δρόμος γεμάτος τουρίστες και καταστήματα σουβενίρ, εννοείται γιαπωνεζάκια ντυμένα Harajuku δεν είδαμε, παρόλο που ήταν Παρασκευή απόγευμα. Νομίζω ήθελε λίγο περισσότερο ψάξιμο αυτό το σημείο για να δούμε αυτό που περιμέναμε.

Και στο τέλος, την κατάλληλη ώρα, γύρω στις 20:30-21:00, βρεθήκαμε στην Shibuya crossing! Την πολυσύχναστη διασταύρωση διάβασης πεζών. Ναι, είναι εντυπωσιακό το θέαμα, όπως πολύ όμορφη και λαμπερή είναι και η γύρω περιοχή. Εκεί, πήγαμε και σε ένα κατάστημα Daiso όπου βρήκαμε ωραία και πολύ οικονομικά σουβενίρ. Τα ίδια σουβενίρ οπουδήποτε αλλού τα βρίσκαμε σε 5πλάσια τιμή. Καταστήματα Daiso υπάρχουν αρκετά στην πόλη, αλλά αυτό στην Shibuya έχει νομίζω τα καλύτερα και περισσότερα αναμνηστικά.

 

[madim]

Τόκυο αξιοθέατα - Μέρος 3ο

Ξεκινήσαμε την ημέρα με μουσείο. Επιλέξαμε το Edo museum και όχι το national museum, γιατί είναι πιο διαδραστικό. Είχε πολύ ενδιαφέρον, καθόλου βαρετό ή μονότονο, με εισιτήριο στα 5€. Αφιερώσαμε 2 ώρες, αλλά χρειαζόμασταν νομίζω άλλες 2 για να το δούμε όπως θέλαμε. Το ένα μέρος του μουσείο αφορούσε την edo περίοδο όπου είχε διάφορες μακέτες, αντικείμενα, θεατρικές σκηνές, αναπαράσταση σπιτιού με το εσωτερικό των δωματίων κτλ. της εποχής. Το άλλο μέρος του μουσείο παρουσίαζε από το περίπου 1870 έως και σήμερα, διάφορα αντικείμενα, από ρούχα και οικιακά αντικείμενα μέχρι αυτοκίνητα και χάρτες του μετρό. Πολύ μας άρεσε, το συστήνω σίγουρα!

(οικιακές συσκευές του '50, δεξιά είναι πλυντήριο ρούχων)

(χάρτης του μετρό το 1965, είχαν ήδη 5 γράμμες!)

Στη συνέχεια πήγαμε στον Senso ji temple, βουδιστικός ναός, ο αρχαιότερος της πόλης, με δωρεάν είσοδο. Πολύ ωραίος και εντυπωσιακός! Ο χώρος είναι σχετικά μεγάλος, πέρα από τον κύριο ναό και την 5όροφη παγόδα, έχει και άλλα ενδιαφέροντα να δει κανείς. Επίσης, πριν την είσοδο, υπάρχει ένας μικρός πεζόδρομος με πολλά μαγαζιά, όχι μόνο με αναμνηστικά αλλά και με τοπικά γλυκά, snacks κτλ. Νομίζω μείναμε κάτι λιγότερο από 2ωρο εκεί. Μπήκαμε στον πειρασμό και δοκιμάσαμε την τύχη μας και στο omikuji (χαρτάκια που λένε τη μοίρα) που είχε στο ναό, δεν μπορώ να πω, το όλο τελετουργικό είχε ένα ενδιαφέρον. Ρίχνεις 100 γιέν στο παγκάρι, κουνάς ένα μεταλλικό κύλινδρο που έχει μέσα ξυλάκια, κάνοντας μία ευχή και παίρνεις από την τρύπα όποιο ξυλάκι βγει το οποίο αναγράφει έναν αριθμό. Πηγαίνεις σε μία μεγάλη συρταριέρα, βρίσκεις το συρτάρι με τον κατάλληλο αριθμό και παίρνεις το χαρτάκι, εάν η μοίρα είναι καλή το κρατάς, εάν δεν είναι, τότε το δένεις σε ένα ειδικό αντικείμενο με μεταλλικές μπάρες για να φύγει η κακή τύχη.

Για το τέλος αφήσαμε τον Tokyo skytree, με ύψος 634μ. είναι ο ψηλότερος πύργος στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Τον επισκεφτήκαμε εσκεμμένα βράδυ (είχαμε δει πρωί τη θέα από ψηλά την προηγούμενη μέρα) και το θέαμα σαφώς σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Το μόνο ίσως που δεν τον καθιστά το απόλυτο παρατηρητήριο είναι το γεγονός ότι η πόλη εξαιτίας της μεγάλης έκτασης, έχει τους ουρανοξύστες και τα ψηλά κτήρια σκορπισμένα σε πολλά σημεία και όχι μαζεμένα σε ένα. Μας αρέσουν πολύ αυτού του είδους τα παρατηρητήρια, οπότε αποφασίσαμε ότι άξιζε το εισιτήριο των 20€ για τη θέα στα 350μ. (έχει και πιο ακριβό για τα 450μ.). Όμως και το metropolitan government building που είναι δωρεάν μια χαρά θέα έχει.

 

[madim]

Τόκυο - φαγητό

Εννοείται ότι και στο Τόκυο φάγαμε πολύ καλά, όπως ήταν αναμενόμενο βέβαια, αφού φημίζεται γι’ αυτό. Δυστυχώς δεν συγκράτησα κανένα εστιατόριο, αλλά μικρή σημασία έχει, η πόλη έχει αμέτρητα εστιατόρια και επιλογές για φαγητό. To κόστος φαγητού για δύο άτομα στα εστιατόρια ήταν 15-50€, οι ποσότητες και εδώ ήταν τόσο μεγάλες που τρώγαμε μόνο μία φορά την ημέρα εκτός του πρωινού.

Στην πτήση από Σεούλ για Τόκυο φάγαμε onigiri, είναι το κολλώδες ρύζι σε τριγωνικό σχήμα, στο μέγεθος μισής παλάμης, με γέμιση τόνο και εξωτερικά τυλιγμένο με φύκι, πολύ μας άρεσε. Φάγαμε και soy sauce egg, το οποίο ήταν χάλια, ήταν μικρό και καφετί σαν σοκολάτα γάλακτος, το περάσαμε για σοκολατάκι, πάθαμε μεγάλο σοκ όταν το δοκιμάσαμε και καταλάβαμε τι ήταν!

Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν σε ένα από τα οικονομικά κέντρα της πόλης, περιοχή με πολλά γραφεία. Εκεί λοιπόν, υπήρχε ένας πεζόδρομος γεμάτος φαγάδικα και μέρη για μασάζ. Τόσο στο διάλειμμα των εργαζομένων γύρω στις 12:00 όσο και στο σχόλασμα τους το βράδυ, η περιοχή γέμιζε με εκατοντάδες κουστουμάτους (τελείως ομοιόμορφο ντύσιμο όλοι) που πήγαιναν για φαγητό. Το πρώτο βράδυ φάγαμε στον πεζόδρομο, σε ένα ας πούμε τύπου fast food. Κάναμε την παραγγελία από μηχάνημα (δεν έπαιρνε κάρτες, μόνο μετρητά) και φάγαμε χοιρινό με ρύζι και σούπα που έμοιαζε με miso soup. Δεν μας άρεσε, ήταν πολύ λιπαρό και λαδερό γεύμα.

Στην Akihabara πήγαμε σε ένα dining center και φάγαμε sushi σε ένα παραδοσιακό ιαπωνικό. Είχε πολύ ενδιαφέρον διότι ο χώρος ήταν χωρισμένος σε παραδοσιακά δωματιάκια με συρόμενη πόρτα όπου φάγαμε ιδιωτικά. Γευτήκαμε νόστιμη miso σουπίτσα και πολύ ωραίο sashimi σε μεγάλη ποικιλία. Ήταν το μοναδικό εστιατόριο που δεν μιλούσαν σχεδόν καθόλου αγγλικά, δεν δέχονταν διεθνή κάρτα και μέχρι να έρθουν τα φαγητά υπήρχε μεγάλη αμφιβολία στο τι παραγγείλαμε.

Στην Harajuku, δοκιμάσαμε okonomiyaki και soba noodles, εξαιρετικά και τα δύο. Στο μαγαζί που πήγαμε, είχε εστίες σε κάθε τραπέζι, όπου ψήσαμε εκεί τα φαγητά (με τη βοήθεια του προσωπικού βέβαια).

Πίσω από τον σταθμό JR Ryogoku, κοντά στο edo museum και στο στάδιο σούμο, έχει πολλά ωραία φαγάδικα. Σε ένα από αυτά φάγαμε το καλύτερο γεύμα του ταξιδιού. Shoyu και miso ramen noodles, καθώς και λαχταριστά dumplings.

Φυσικά δοκιμάσαμε και κάμποσα γλυκίσματα. Βέβαια να πω ότι, ενώ είμαστε πολύ εύκολοι στις γεύσεις, δεν μας αρέσουν καθόλου τα γλυκά με matcha (ενώ σαν ρόφημα δεν είναι άσχημο το τσάι), οπότε αποκλείσαμε μεγάλο μέρος των ιαπωνικών γλυκών. Το Tayaki ( ‘’κεικ’’ σε σχήμα ψαριού με γέμιση κόκκινων φασολιών) ήταν ωραίο. Το dango (κάτι σαν mochi χωρίς γέμιση, περασμένα σε ξυλάκι) δεν μας άρεσε καθόλου. Μochi δοκιμάσαμε μόνο με γέμιση φράουλα και πάστα κόκκινων φασολιών, μπορώ να πω πως μας απογοήτευσε αρκετά. Το πρωτοδοκιμάσαμε και ενθουσιαστήκαμε, σε γνωστό σουσάδικο της Αθήνας και εν τέλει το αυθεντικό ήταν πολύ διαφορετικό.

 

[madim]

Τόκυο - μετακινήσεις

Η 2ωρη πτήση Σεούλ-Τόκυο, έγινε με Jin air. Αυτό το δρομολόγιο το διαχειρίζονται δυστυχώς μόνο κορεάτικες low cost αεροπορικές. Πρώτη φορά δυσκολευτήκαμε τόσο να κλείσουμε αεροπορικό, όλες οι σελίδες των αεροπορικών ήταν τρομερά δύσχρηστες και με διάφορα κολλήματα (απαιτούσαν συμπλήρωση τηλεφώνου χωρών που δεν συμπεριλαμβάνονταν η Ελλάδα κτλ.). Η 12ωρη πτήση επιστροφής Τόκυο-Μόναχο έγινε με Lufthansa με το υπέροχο airbus Α340-600. To συγκεκριμένο σκάφος είχε 2 αντί για 3 θέσεις στα παράθυρα και για τις τουαλέτες κατέβαινες μερικά σκαλιά όπου ήταν μαζεμένες 5-6 σε αρκετά μεγάλο χώρο. Παρά ταύτα οι 12 ώρες πτήσης δεν υποφέρονταν, μου φάνηκε δύσκολο ταξίδι.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο Narita, το οποίο μας φάνηκε άθλιο και βρίσκεται περισσότερο από 60χλμ. μακριά από την πόλη. Ενώ φύγαμε από το αεροδρόμιο Haneda, το οποίο είναι σύγχρονο, όμορφο και μόλις 16χλμ. από το κέντρο. Εννοείται ότι συμφέρει πολύ περισσότερο το Haneda, όταν υπάρχει η δυνατότητα επιλογής.

Για τις μετακινήσεις στην πόλη, επειδή δεν κινηθήκαμε εκτός του Τόκυο καθόλου, δεν πήραμε JR pass. Τα υπολογίσαμε και τελικά μας συνέφερε και αγοράσαμε εισιτήριο Tokyo subway 72-hours και όχι pasmo ή suica που δεν έχουν έκπτωση στα εισιτήρια. Το κόστος του εισιτηρίου 72 ωρών ήταν μόλις 12€, απλά μπορούσαμε να κινηθούμε μόνο με το metro (Tokyo metro line & toei line,13 γραμμές) και όχι με τρένο. Αυτό δεν μας δυσκόλεψε κάπου, το δίκτυο μετρό είναι άψογο. Χρειάστηκε μία φορά να πάρουμε ταξί για απόσταση 3χλμ. κάναμε ούτε 5’ διαδρομή και πληρώσαμε 10€. Ναι, επιβεβαιώσαμε στην πράξη, πόσο απαγορευτικά είναι τα ταξί στο Τόκυο.

Μόνο στο αεροδρόμιο μας βόλευε καλύτερα και αγοράσαμε εισιτήρια για το τρένο. Από το Narita προς την πόλη, το εισιτήριο ήταν ακριβό, γύρω στα 24€/άτομο μας βγήκε, πληρώσαμε με κάρτα, η μεταφορά ήταν άνετη και φτάσαμε στο ξενοδοχείο σε λιγότερο από μία ώρα. Από την πόλη προς το Haneda, πάλι με τρένο, το εισιτήριο κόστισε 6€/άτομο, και κάναμε λίγο παραπάνω από μισή ώρα.

Επειδή το δίκτυο στο Τόκυο, είναι τεράστιο και δαιδαλώδες, με χαοτικούς σταθμούς, χρειάστηκε αρκετές φορές να συμβουλευτούμε το google map για το ποιά είσοδο σταθμού βολεύει καλύτερα για να μπούμε ή να βγούμε, ποια έξοδο να πάρουμε για αλλαγές γραμμών κτλ. Κατέβασα και μία εφαρμογή του μετρό για αυτόν ακριβώς τον λόγο, αλλά δεν χρειάστηκε τελικά, το google map ήταν επαρκές. Εκεί που έδειξαν όμως αναξιοπιστία οι χάρτες της google ήταν στις διαδρομές με τα πόδια, έχανε το στίγμα και μας μπέρδευε πολύ, άκρη βέβαια μια χαρά βγάλαμε εν τέλει.

Τόκυο - επίλογος

Το Τόκυο μας ενθουσίασε, το λατρέψαμε! Έχει παλμό, χαρακτήρα και μοναδικότητα και ας είναι κάπως ‘’αποστειρωμένο’’ από την πολλή τάξη. Αποδείχθηκε ανώτερο των ήδη υψηλών προσδοκιών που είχαμε. Αφήσαμε βέβαια εκκρεμότητες. Και στην πόλη, αλλά κυρίως επειδή δεν πήγαμε στην επαρχία. Εύχομαι να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε ένα δεύτερο ταξίδι στην Ιαπωνία γιατί το αξίζει αναμφίβολα.