Ιράκ Μεσοποταμία, Το όραμα και η απομυθοποίηση.

[travelbreak]

Πριν το ταξίδι.

Γυρίσαμε από ένα ταξίδι που μας πήγε πολύ πίσω στο χρόνο. Μα τόσο πολύ που μόνο παλαιοντολογικά ευρήματα μπορούν να σε πάνε πιο μακριά. Νιώθαμε ότι περπατούσαμε ανάμεσα σε Σουμέριους, Βαβυλωνίους και άλλους αρχαϊκούς λαούς που έζησαν στην Μεσοποταμία. Κρίμα που τώρα λυμαίνονται τα ίδια μέρη σύγχρονα γεράκια. Ευτυχώς οι ντόπιοι απλοί κάτοικοι των περιοχών αυτών, μοιάζει να είναι γνήσιοι απόγονοι εκείνων. Από τις ελάχιστες χώρες που επιστρέφεις και θες να διαβάσεις για την ιστορία τους πολλές λεπτομέρειες. Και έχεις τόσα πολλά να μάθεις!

Σε ταξίδια που είχαμε σκοπό να πραγματοποιήσουμε μόνοι μας, χωρίς τοπικό πρακτορείο δηλαδή, η πρώτη κίνηση που κάνω ήταν να βγάλω τα αεροπορικά εισιτήρια για όσες μέρες πιστεύω ότι ήταν αρκετές. Μετά από αυτό κάθομαι και κάνω το πρόγραμμα του ταξιδιού, το οποίο πάντως έχω δει στα γρήγορα ήδη. Όμως, αν έχω σκοπό να χρησιμοποιήσω εκεί τοπικό οδηγό ή/και ξεναγό, πρώτα τον βρίσκω και έρχομαι σε συνεννόηση μαζί του για τις ημερομηνίες που κι εκείνος μπορεί να μας εξυπηρετήσει. Φυσικά έχω δει τα μέρη που θα πάμε και του τα αναφέρω. Καμιά φορά τον αφήνω να μου προτείνει εκείνος και μετά τα κοιτάζω κι εγώ. Αυτό έκανα και για το ταξίδι στο Ιράκ. Έψαξα πολύ για να βρω τοπικό άνθρωπο για τις μετακινήσεις μας.

Η ιδέα για το ταξίδι μπήκε στις αρχές του χρόνου, όταν ένας γνωστός μου πρότεινε να πάμε με Ελληνικό πρακτορείο την περίοδο του Πάσχα (20/4/2025) στο Ιράκ. Το κόστος θα ήταν κοντά στα 4.000 ευρώ μόνο για το πρακτορείο για 12 ή 13 μέρες. Σίγουρα το κόστος ήταν υπερβολικό για τόσες λίγες μέρες. Όμως μας έδωσε την ιδέα μήπως μπορούσαμε να πάμε μόνοι μας εκεί. Έτσι άρχισα να το ψάχνω. Μάλιστα η Aegean θα έβαζε πτήση κατευθείαν για το Ερμπίλ στο Κουρδιστάν του Ιράκ. Και οι πτήσεις ήταν πολύ οικονομικές. Γύρω στα 140 ευρώ, μόνο το να πας ή μόνο να γυρίσεις. Το πρόβλημα όμως ήταν ότι αν προσγειωθείς στο Κουρδιστάν (Erbil) παίρνεις βίζα μόνο για την περιοχή εκεί γύρω. Αν θες να δεις όλο το Ιράκ έπρεπε να πάρεις βίζα από το αεροδρόμιο της Βαγδάτης ή της Βασόρας. Τουλάχιστον έτσι μου έλεγαν στο διαδίκτυο διάφορα τοπικά πρακτορεία. Η βίζα έλεγαν ότι εκδίδεται κατά την άφιξη στο αεροδρόμιο. Τελικά εκδίδεται το τελευταίο χρονικό διάστημα μόνο ηλεκτρονικά πριν φύγεις από Ελλάδα.

Η διεύθυνση γι’ αυτό το θέμα ήταν: eservice.evisa.iq Μπαίνοντας εκεί δεν λέει τίποτα για βίζα στο αεροδρόμιο. Κατάλαβα ότι σίγουρα την έκαναν πλέον ηλεκτρονική.

Πήραμε την απόφαση με τη Ντίνα να πραγματοποιήσουμε το ταξίδι στο Ιράκ το Φθινόπωρο του 2025. Άρχισα να γκουγκλάρω για πρακτορεία στο Ιράκ που κάνουν ταξίδια στη χώρα. Έστειλα σε δύο. Το ένα ήταν το: iraqi kurdistan tour guide. Ήταν ένας τύπος που ζητούσε μόνο για το όχημα, τις μεταφορές, τον οδηγό και τον ξεναγό 260 δολάρια τη μέρα. Τα ξενοδοχεία και οι είσοδοι στα μνημεία δικά μας έξοδα. Όταν του είπα ότι θα ήμασταν τέσσερα άτομα και θα πάμε τέλος Οκτωβρίου (υψηλή τουριστική περίοδος λόγω κλίματος στο Ιράκ) το 260 έγινε 400 δολάρια τη μέρα. Όμως το πρόγραμμά του δεν ήταν πολύ προσεγμένο και τον απέρριψα.

Έστειλα μήνυμα και στο πρακτορείο tourHQ. Από εκεί έδειξαν ενδιαφέρον δύο ξεναγοί και μου έστειλαν προσφορές. Ο ένας ήταν λίγο ακριβός και γι’ αυτό μίλησα πιο πολύ με τον άλλον που είχε περισσότερο λεπτομερές πρόγραμμα. Ήταν ο Αhmed και είχαμε μια καλή επικοινωνία. Κλείσαμε τελικά με αυτόν γιατί μου φάνηκε καλύτερος και πιο συνεπής στην επικοινωνία μας. Το κόστος ήταν 8050 δολάρια και περιελάμβανε και τα ξενοδοχεία για δύο ζευγάρια, αλλά όχι τις εισόδους στα μνημεία. Σε ευρώ ήταν με την τότε ισοτιμία κάπου 7200, 3600 το ζευγάρι ή 1800 το άτομο. Θεωρητικά το ταξίδι θα μας πήγαινε στα 3000 ευρώ, αν υπολογίσουμε και τα υπόλοιπα έξοδα. Εκεί θα είχαμε 15 γεμάτες μέρες και θα ήταν ένα ταξίδι 17 ημερών.

Όταν καταλήξαμε βγάλαμε και τα αεροπορικά εισιτήρια. Θα μας παραλάμβανε από το αεροδρόμιο της Βαγδάτης το βράδυ της 20ης Οκτωβρίου για να μας πάει στο ξενοδοχείο μας. Θα κάναμε το γύρο του Ιράκ και θα αναχωρούσαμε από το Ερμπίλ στις 05:15 το πρωί της 5ης Νοεμβρίου: Οι 15 ολόκληρες μέρες συν το πρώτο βράδυ.

Οι Ιορδανικές αερογραμμές είχαν βολικές πτήσεις με αναχώρηση από Αθήνα μεσημέρι και άφιξη στη Βαγδάτη στις 8 το βράδυ, μετά από 6-7 ώρες.

Το αεροπορικό από το Ερμπίλ κόστισε τελικά 170 ευρώ το ένα χωρίς βαλίτσες. Εγώ με τη Ντίνα πληρώσαμε με μίλια τα δικά μας.

Η αρχική σκέψη μας ήταν να πάμε εκεί τον Σεπτέμβριο. Τον Σεπτέμβριο θα είχαμε να αντιμετωπίσουμε θερμοκρασίες 35 με 40 βαθμούς. Γι’ αυτό αλλάξαμε την ιδέα και μετατοπίσαμε το ταξίδι κατά ένα μήνα. Φυσικά η διάρκεια της ημέρας θα ήταν κατά μια ώρα μικρότερη, αλλά αν η θερμοκρασία ήταν κατά μέσο όρο 5-6 βαθμούς μικρότερη, αυτό ήταν τεράστιο όφελος.

 

[travelbreak]

Οι δυσκολίες για την έκδοση βίζας.

Οι βίζες, έστω και δύσκολα βγήκαν. Να αναφέρω μερικά πράγματα γι’ αυτό. Κάπου διάβασα ότι για να βγάλεις ηλεκτρονική βίζα έπρεπε να κάνεις πρώτα εγγραφή στο επίσημο σάιτ του υπουργείου εσωτερικών του Ιράκ. Το είδα και σε οδηγίες στο YouTube. Άμα το κάνεις αυτό τέλειωσες. Η έκδοση της βίζας γίνεται βουνό, βασικά αδύνατη. Δυστυχώς η ιστοσελίδα δεν σου δίνει σαφείς οδηγίες όταν θες να βγάλεις βίζα για τουρισμό στο Ιράκ. Προσπαθούσα λοιπόν να προχωρήσω με τη βίζα μου, αλλά τίποτα. Κολλούσε σε κάποιες πληροφορίες που εγώ δεν μπορούσα να δώσω. Ας πούμε, σε κάποιο σημείο ζητούσε να πεις τον λόγο της επίσκεψης στη χώρα. Τη μόνη επιλογή που δεν σου έδινε ήταν για τουριστικό σκοπό. Κατά τα άλλα σε ρώταγε αν πας να συναντήσεις το παιδί σου που σπουδάζει, τη γυναίκα σου που εργάζεται εκεί, έναν υπάλληλο του υπουργείου και άλλα πολλά. Εντάξει, εκεί παραδόθηκα.

Άρχισα να ρωτώ σε ταξιδιωτικά γραφεία στην Ελλάδα αν μπορούν να μου βγάλουν βίζα, αλλά κανείς δεν βοηθούσε ή δεν ήξερε. Μετά σκέφτηκε η Ντίνα να ρωτήσει την τεχνητή νοημοσύνη. Εκεί της έλεγε ότι δεν χρειάζεται εγγραφή για την έκδοση ηλεκτρονικής βίζας. Αποφάσισα να καθίσω μαζί της να το ξαναδώ πιο ξεκάθαρα. Δε μπορεί να κάνει τόσο λάθος η ΑΙ.

Αν μπεις στο Home Page @ eVisa Portal, που ήταν επίσημο, και ζητήσεις αίτηση για βίζα, σε οδηγεί σε μια σελίδα που είχες δυο επιλογές: να κάνεις εγγραφή ή να πας για Direct e-Visa. Εγώ κολλημένος με την εγγραφή πήγαινα στο Login. Όταν προχωρούσα από εκεί τα είπαμε: τζίφος. Ευτυχώς όταν κάθισα με τη Ντίνα μου ήρθε και μπήκα στο Direct e-Visa. Εκεί λύθηκαν όλα τα προβλήματα! Σε δέκα λεπτά θα μπορούσα να είχα κάνει την αίτησή μου και σύντομα θα ερχόταν η έγκριση. Όμως δεν την έκανα γιατί (χωρίς να ήταν ξεκάθαρο) από την ώρα που βγαίνει η βίζα έπρεπε σε δυο μήνες να είχες φύγει από τη χώρα. Έτσι περίμενα στις 6 Σεπτεμβρίου και έκανα τη δική μου αίτηση και σε λίγες ώρες είχα τη βίζα μου. Την άλλη μέρα έκανα και τις υπόλοιπες.

Το κόστος για κάθε μία ήταν 160 ευρώ. Σε αυτό περιλαμβάνεται και η υποχρεωτική ασφάλιση για ιατρικά θέματα, που σου έρχεται με την βίζα.
Αυτά ήταν τα βάσανά μου με τη βίζα.
Μερικές μέρες πριν φύγουμε μίλησα και ζωντανά στο τηλέφωνο με τον Αχμέτ, αφού εκείνος μου το ζήτησε. Δεν είπαμε και πολλά, αφού τα είχαμε γράψει στο WhatsApp. Θα είχαμε ένα μεγάλο αυτοκίνητο. Εκείνος θα ήταν ο ξεναγός και ένας φίλος του ο οδηγός μας.

Δεν ξέρω γιατί οι Royal Jordanian δε με άφησαν να κάνω τσεκίν. Ενώ τα έκανα όλα μια χαρά, στο τέλος μου έλεγε να προσπαθήσω αργότερα ή να πάω κατευθείαν στο αεροδρόμιο για το τσεκίν. Μάλλον δεν σε άφηνε γιατί θέλουν να ελέγξουν τα έγγραφά σου στο αεροδρόμιο. Το ίδιο έγινε και στην επιστροφή.

Ήμασταν πλήρως προετοιμασμένοι για το ταξίδι. Τις τελευταίες μέρες είχα συχνή επικοινωνία με τον Αχμέτ και τον ρωτούσα διάφορα. Για τα ρούχα που έπρεπε να φοράμε εκεί. Για τα χρήματα που θα αλλάξουμε σε ΑΤΜ, για την κάρτα SIM στο τηλέφωνο και άλλα τέτοια.

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται το Ιράκ και οι γείτονές του. Σε κύκλο έχω βάλει ένα ελάχιστο κομμάτι της χώρας που βρέχεται από τον Περσικό κόλπο. Αυτό το Κουβέιτ το είχαν βάλει να στριμώξει πολύ την πρόσβαση στη θάλασσα του Ιράκ. Το βασικό λιμάνι του ήταν το Um Qasr, που φαίνεται στον δεύτερο χάρτη, στον οποίο ήταν τα μέρη που βρίσκονται στον κύκλο του πρώτου χάρτη.

 

[Sassenach77]

Αυτήν την ιστορία την αναμένω με πολύ ενδιαφέρον! Γράψε εσύ και αργότερα στις ώρες αναμονής στα αεροδρόμια της επιστροφής θα τη διαβάσω μονορούφι!

 

[travelbreak]

Το ταξίδι​

Καλημέρα από Βαγδάτη. Πρώτες εντυπώσεις.

Κάποια στιγμή το πρωί της Δευτέρας φύγαμε από το σπίτι και πήγαμε στο αεροδρόμιο, όπου πετάξαμε στις 13:40 για το Αμμάν της Ιορδανίας. Εκεί μείναμε δυο-τρεις ώρες και πήραμε άλλο αεροπλάνο και λίγο πριν τις 8 το βράδυ προσγειωθήκαμε στην πρωτεύουσα του Ιράκ. Οι πτήσεις ήταν καλές και το σπουδαιότερο μας έδωσαν φαγητό και στις δύο πτήσεις, οπότε φτάσαμε χορτάτοι στο Ιράκ.

Εκεί είχα συνεννοηθεί να μας περιμένει ο ξεναγός με τον οδηγό του για να μας πάνε στο ξενοδοχείο. Όμως όταν φτάσαμε στην έξοδο του αεροδρομίου δεν τους βρήκαμε. Δεν ξέρω πού περίμεναν αλλά πάντως όχι εκεί που είχαμε πει. Από το στυλ τους (που είδαμε αργότερα) είμαι σίγουρος ότι καθυστέρησαν να έρθουν στο αεροδρόμιο και έβρισκαν δικαιολογίες. Ευτυχώς έβαλα δύο ανθρώπους και τους πήραν τηλέφωνο για να τους πουν πού ήμασταν ώστε να έρθουν και να μας παραλάβουν. Ευτυχώς το έκαναν, με καθυστέρηση πάντως μισής ώρας.

Πριν από μερικούς μήνες ο ξεναγός, στην επικοινωνία που είχαμε, μου είχε στείλει φωτογραφίες με το αυτοκίνητο το οποίο θα μας έκανε το tour του Ιράκ και ήταν ένα αρκετά μεγάλο KIA Sorento. Τότε βέβαια νόμιζα ότι θα οδηγούσε εκείνος και θα καθόταν ένας από εμάς δίπλα του και στην πίσω σειρά καθισμάτων θα καθόταν οι υπόλοιποι τρεις. Το είχαμε κάνει και άλλες φορές αυτό σε ταξίδια. Όμως στη συνέχεια με ενημέρωσε ότι θα ήταν και οδηγός μαζί με αυτόν. Τότε δεν σκέφτηκα ότι θα μας έπεφτε μικρό το αυτοκίνητο, αλλά όταν το είδαμε στο αεροδρόμιο τα πράγματα έγιναν μαύρα. Οι αποσκευές μας θα χωρούσαν στο τσακ και ο τέταρτος της παρέας που θα καθόταν στην τρίτη σειρά θα ήταν αρκετά στριμωγμένος. Αμέσως (στο αεροδρόμιο) αρχίσαμε τις διαμαρτυρίες. Του προτείναμε να μας αλλάξει το αυτοκίνητο και να φέρει ένα μεγαλύτερο. Αυτό δυσκόλευε τα πράγματα πάρα πολύ, γιατί θα έπρεπε να πληρώσουμε επιπλέον χρήματα. Τελικά συνηθίσαμε το στρίμωγμα και όλα καλά. Δεν ήταν και τόσο τραγικό.

Από το ξενοδοχείο το πρώτο βράδυ κάναμε μια μικρή βόλτα στη γειτονιά μας, αλλά δεν ήταν και τόσο ευχάριστη (πολύς κόσμος και βρωμιά στους δρόμους) οπότε γυρίσαμε πίσω. Λογικό ήταν να μην ήταν όμορφα τα πράγματα αφού αν και βρισκόμαστε σε ένα σχετικά κεντρικό σημείο η ώρα ήταν περασμένες 10 και έτσι δεν ήταν και οι πιο κυριλέ άνθρωποι που κυκλοφορούσαν στους δρόμους. Όμως παντού βλέπαμε αστυνομικούς οπλισμένους ή μπορεί να ήταν και στρατιωτικοί. Δεν νιώσαμε δηλαδή κάποια ανασφάλεια.

Και ο οδηγός και ο ξεναγός ήταν νεαροί ηλικίας, στα 25 συγκεκριμένα. Αυτό δεν με ανησύχησε γιατί ξέρω ότι σε αυτές τις χώρες οι άνθρωποι ωριμάζουν πολύ γρήγορα και γίνονται καλοί επαγγελματίες από νωρίς. Αποδείχτηκε ότι γι’ αυτούς ήταν πολύ νωρίς ακόμα. Δεν είχα όμως και πολλές επιλογές αφού ήταν ο φθηνότερος και μου έστειλε και το πιο καλό και πλήρες πρόγραμμα από όσους ήρθα σε επικοινωνία. Παρά τους αρχικούς φόβους μας το ταξίδι πήγε καλά.

Μου είχε στείλει κάποια στιγμή το καλοκαίρι μία φωτογραφία από το ξενοδοχείο που θα μέναμε στη Βαγδάτη, αλλά τελικά δεν μείναμε σε αυτό. Φυσικά αυτό που μείναμε ήταν υποδεέστερο αν και ήταν μέσα όρια που είχαμε εμείς όταν κάνουμε ταξίδια. Το δωμάτιο ήταν αρκετά μεγάλο και είχε ένα ανεκτό μπάνιο. Ευτυχώς όλα τα άλλα ξενοδοχεία του ταξιδιού ήταν πολύ καλύτερα. Μάλιστα διαπιστώσαμε ότι πλήρωνε σε καθένα κάπου 70 δολάρια για κάθε δωμάτιο τη βραδιά.
Η θερμοκρασία στην πόλη ήτανε περίπου 25 βαθμούς το πρώτο βράδυ.
Ρώτησα για κάρτα sim στη βόλτα που κάναμε και μου είπαν ότι με 15 δολάρια Αμερικής αγοράζω μία η οποία θα διαρκεί για ένα μήνα και θα είχε 10 Gb. Αρκετά καλή τιμή.

 

[travelbreak]

Αυτήν την ιστορία την αναμένω με πολύ ενδιαφέρον! Γράψε εσύ και αργότερα στις ώρες αναμονής στα αεροδρόμια της επιστροφής θα τη διαβάσω μονορούφι!

Μονορούφι λίγο δύσκολο, αν αργήσεις να επιστρέψεις. Πες: μερικές ρουφηξιές. Ξέρεις ότι τις τραβάω σε μάκρος τις ιστορίες μου.

 

[travelbreak]

Τα μέρη που επισκεφτήκαμε στη Βαγδάτη

Την πρώτη μέρα δεν είχαμε να κάνουμε πολλά χιλιόμετρα με αυτοκίνητο, αλλά πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια. Είχαμε να κάνουμε το λεγόμενο city tour, δηλαδή να δούμε την Βαγδάτη μετακινούμενοι κυρίως με τα πόδια για να δούμε τα πιο πολλά ενδιαφέροντα της πόλης, ειδικά της παλιάς. Προτρέχω να αναφέρω ότι αυτά που είδαμε αυτή τη μέρα δεν είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Ουσιαστικά και τίποτα να μη βλέπαμε δεν θα είχαμε χάσει κάτι σπουδαίο. Όμως όταν έρχεσαι στην Βαγδάτη που είχε περάσει τόσα και τόσα με πολέμους από εξωτερικούς εχθρούς και από εμφυλίους πολέμους, έπρεπε να δεις αυτά τα οποία είχαν μείνει.

Η πόλη ακόμα φαίνεται μισοκατεστραμμένη και πολλά κτίρια ήταν σε κακή κατάσταση αν και κάποια τμήματα από αυτά μπορεί να κατοικούνται. Από την άλλη υπάρχει και η σύγχρονη Βαγδάτη, την οποία εμείς είδαμε μόνο από μακριά και λίγο, αφού, σύμφωνα με τον ξεναγό μας, ανήκει στη λεγόμενη Green Zone. Η ζώνη αυτή θεωρητικά είχε κυβερνητικά κτήρια και δεν επιτρέπεται η είσοδος σε όλους. Στην παλιά πόλη, στην οποία εμείς κινηθήκαμε και μείναμε, κυκλοφορεί πολύς κόσμος στους δρόμους οι οποίοι όμως ήταν σε κακά χάλια και η σκόνη ήταν απίστευτη. Και εννοώ τη σκόνη που σηκώνουν τα τροχοφόρα που περνούν. Είχε μερικά ενδιαφέροντα τζαμιά τα οποία είδαμε απ’ έξω, αλλά για κάποιο λόγο δεν μπήκαμε σε κανένα. Τη μία ήταν κλειστά, την άλλη έπρεπε να ντυθούμε όλοι κατάλληλα για να μας αφήσουν να περάσουμε μέσα. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού διαπιστώσαμε ότι γενικά υπάρχει μια δυσκολία στο να μπαίνουν οι τουρίστες στα τζαμιά. Όμως κάναμε πολλές βόλτες στην παλιά πόλη και εκτός από τα τζαμιά ενδιαφέρον είχαν κάποια πολύ όμορφα καφέ σε ένα από τα οποία μάλιστα καθίσαμε για να πιούμε κάτι.

Σύμφωνα με το πρόγραμμα η πρώτη μας επίσκεψη θα ήταν στο Ιρακινό μουσείο. Όμως ο ξεναγός μας είπε ότι γίνεται ανακαίνιση και ήταν κλειστό, οπότε δεν μπήκαμε στον κόπο να φτάσουμε μέχρι εκεί. Ρώτησα στο ChatGPT και είπε, με κάποια δυσκολία πάντως, ότι πράγματι ήταν κλειστό. Κάποιος γνωστός μου που πήγε τον περασμένο Απρίλιο, μας είπε ότι ήταν ανοιχτό, εκτός από κάποιες λίγες αίθουσες. Νομίζω ότι έπρεπε να κάνουμε τον κόπο να πάμε μέχρι εκεί, για να διαπιστώσουμε την αλήθεια. Μπορεί και τώρα να ήταν μόνο ένα τμήμα κλειστό.

Κοντά στο ξενοδοχείο μας βρίσκονται όλα τα ενδιαφέροντα της παλιάς πόλης, σε ακτίνα δύο χιλιομέτρων. Όμως πήγαμε με το αυτοκίνητο μέχρι ένα πάρκιν και από κει με τα πόδια όλοι μαζί κάναμε τη βόλτα μας. Μαζί με μας τους τέσσερις ήταν και ο οδηγός με τον ξεναγό. Ευτυχώς και ο οδηγός μιλάει αγγλικά οπότε υπάρχει μία καλή συνεννόηση μεταξύ μας.

Ξεκινήσαμε λοιπόν τη βόλτα μας από τη διάσημη λεωφόρο Al Rashid. Αυτή αποτελεί για πολλά χρόνια τώρα το ιστορικό κέντρο της Βαγδάτης. Γύρω από αυτήν υπήρχαν πάρα πολλοί δρόμοι με καταστήματα εξειδικευμένα σε διάφορα αντικείμενα. Άλλος δρόμος είχε κυρίως μπρούτζινα, άλλος βιβλία και συγκεκριμένα αυτός ήταν ο δρόμος Al Mutanabbi, άλλος δρόμος είχε υφάσματα και άλλοι πολλοί. Φυσικά ενδιάμεσα βρίσκεις ανθρώπους να πουλάνε αναψυκτικά, νερά, φρούτα και διάφορα άλλα. Σε αυτούς τους δρόμους περπατούσαμε πολλές ώρες και φτάσαμε φυσικά μέχρι τον ποταμό Τίγρη ο οποίος περνά από την πόλη.
Μάλιστα κάποια στιγμή κάναμε και μία μικρή βόλτα με μία βάρκα. Βέβαια το κόστος για Βαγδάτη μας φάνηκε υπερβολικό, αφού για 10 λεπτά βόλτα πληρώσαμε όλοι μαζί 25 χιλιάδες δηνάρια που ήταν περίπου 15€.

Μιας και η κουβέντα έφερε το λόγο στα δηνάρια να πω ότι αλλάξαμε και χρήματα. Εγώ άλλαξα 300€ προς 1.600 δηνάρια το ένα. Ο Γιάννης άλλαξε 300 δολάρια με 1410 δηνάρια το ένα. Φυσικά για όλο το ταξίδι αυτά δεν θα έφταναν.

Στην επόμενη φωτογραφία είναι ένας τοίχος από μολύβια:

Φωτογραφίες από καφενεία:

Άλλο καφενείο:

Στη βόλτα που κάναμε φτάσαμε στον Mustansiriyah Madrasah. Όμως και εκεί γινόταν ανακαίνιση οπότε δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα. Όμως ο Αχμέτ είπε ότι θα επιστρέφαμε αργότερα που ένας φίλος του θα μας άνοιγε για να βλέπαμε αυτό το μεντρεσέ. Πράγματι περίπου στις μία και μισή, αφού είχαμε καθίσει σε ένα καφέ πήγαμε και κάποιος δήθεν κρυφά μας έβαλε μέσα. Παρόλα αυτά πληρώσαμε 25.000 δηνάρια ο κάθε ένας και είδαμε ένα μεντρεσέ που τώρα ανακατασκευάζεται. Δεν είχε καμία σχέση με τους μεντρεσέδες που είδαμε σε άλλες χώρες της κεντρικής Ασίας. Ήταν υποδεέστερος. Θεωρητικά δεν μπορούσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες αλλά μας άφησαν να το κάνουμε στα κρυφά.

Κάποια στιγμή περάσαμε και από το Abbasid Palace, πού και αυτό ήταν κλειστό αφού γινόταν ανακαίνιση. Δηλαδή δεν είδαμε τίποτα.

Κάναμε και βόλτα στην αγορά αντικών Khan Al Mudalla. Βρίσκεται σε ένα μικρό παλιό χάνι και μου άρεσε πάρα πολύ γιατί είχε παλιά πράματα πεταμένα εδώ και εκεί σε μαγαζιά που μπορεί και να μην υπήρχε εκείνη την ώρα ο ιδιοκτήτης για να αγοράσεις κάτι. Γενικά οι Ιρακινοί φαίνονται πολύ τίμιοι άνθρωποι. Δεν νομίζω ότι σε κλέβουν όταν πας να αγοράσεις κάτι και δεν φοβούνται να αφήσουν το μαγαζί τους και να φύγουν γιατί εσύ δεν πρόκειται να τους κλέψεις. Αυτό το διαπιστώσαμε σε όλη τη χώρα.

Είχε προχωρήσει το μεσημέρι όταν φύγαμε από την παλιά πόλη και με το αυτοκίνητο πήγαμε σε μία σχετικά μικρή απόσταση λίγων χιλιομέτρων για να δούμε από μακριά το μνημείο των μαρτύρων. Και εκεί γίνονται κάποιες εργασίες, που δεν καταλάβαμε ποιες ήταν, και γι’ αυτό δεν μας άφησαν να πλησιάσουμε πολύ αυτό το όμορφο μνημείο, όπως φαινόταν από μακριά.

Στη συνέχεια κάναμε και μία στάση στην πλατεία Firdos στην οποία ήταν το περίφημο άγαλμα του Σαντάμ Χουσεΐν, το οποίο αποκαθήλωσαν σε κάποια διαδήλωση κατά την πτώση του καθεστώτος του στις 9 Απριλίου 2003. Ο Σαντάμ συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 2003 και μετά από δίκη απαγχονίστηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2006. Φυσικά δεν υπάρχει τώρα τίποτα στην πλατεία, μόνο που είχε ένα τζαμί δίπλα που ήταν πολύ όμορφο. Εννοείται ότι ούτε σε αυτό μπήκαμε μέσα.

Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μας για να ολοκληρώσουμε την ξενάγηση του είπαμε και μας άφησε στην Πλατεία Ελευθερίας, Al Tahrir Square, για να κάνουμε μία μικρή βόλτα και να φωτογραφίσουμε ένα μνημείο που είχε κατασκευαστεί από το 1960. Στην πλατεία αυτή γίνονται όλες οι διαδηλώσεις όπως στην Ελλάδα γίνονται στην Πλατεία Συντάγματος.

Αυτή ήταν η βόλτα που κάναμε με τον ξεναγό και τον οδηγό μας, τους οποίους αφήσαμε για να τους συναντήσουμε την επόμενη μέρα. Εγώ με τη Ντίνα πήγαμε και αγοράσαμε μία κάρτα sim για το κινητό μου. Έδωσα 21 χιλιάδες δηνάρια για να πάρω μία κάρτα που διαρκεί ένα μήνα και είχε 10 Gb δεδομένα. Δεν θα την χρειαστώ πολύ αλλά ακόμα και αυτό το λίγο που θα τη χρειάζομαι εγώ το θέλω. Έτσι κι αλλιώς το κόστος της ήταν μικρό, περίπου 13€. Μόνο που τελικά με κορόιδεψαν και διαρκούσε μόνο 15 μέρες. Έτσι μου τέλειωσε την τελευταία μέρα. Μικρό το κακό.

Ξεκουραστήκαμε λίγο στο δωμάτιο και στις 6:30 συναντήσαμε την παρέα μας για να πάμε για φαγητό. Ο Αχμέτ μας είχε προτείνει ένα εστιατόριο που βρίσκεται σε απόσταση 1500 μέτρα από το ξενοδοχείο μας. Πήραμε το δρόμο για να πάμε και στο δρόμο συναντήσαμε 2-3 άλλα εστιατόρια. Αν δεν είχαμε προορισμό το συγκεκριμένο μαγαζί σίγουρα θα καθόμασταν σε κάποιο από αυτά γιατί φαινόταν καθαρά. Όμως εκεί που πήγαμε ήταν πραγματικά πολύ όμορφα. Ήταν ένα τεράστιο εστιατόριο (που λέγεται Baghdadi Restaurant) με μία ακόμη πιο μεγάλη αυλή που ήταν σχεδόν γεμάτη με κόσμο. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήταν μία απλή καθημερινή ημέρα. Θεωρείται ότι είχε αυθεντική ιρακινή κουζίνα. Το ενδιαφέρον ήταν ότι είχαν αναμμένες δύο μεγάλες φωτιές και γύρω από αυτές έψηναν ψάρια τα οποία ήταν κυπρίνοι, που ζουν στο γλυκό νερό. Μάλιστα είχαν μια δεξαμενή γεμάτη με ψάρια που κάθε τόσο τα έβγαζε ένας εκεί με τα χέρια του ένα-ένα. Τα πέταγε στο πάτωμα και ένας άλλος τα χτυπούσε με ένα ρόπαλο στο κεφάλι και τέρμα. Ένας τρίτος τα καθάριζε και τα άνοιγε στη μέση και ξεδιπλωμένα πια τα έβαζαν στη φωτιά.

Εμείς όμως δεν καθίσαμε για να φάμε ψάρι αλλά κρεατικό. Έτσι παραγγείλαμε από δύο κεμπάπ ο καθένας εκτός από μένα που πήρα δύο σουβλάκια αρνιού. Πριν την παραγγελία μας έφεραν 4 μικρά πιάτα με τζατζίκι, λαχανοσαλάτα, ταχίνι και μία άλλη σαλάτα. Οι μερίδες ήταν πολύ μεγάλες. Μας έφεραν και όσα νερά ζητήσαμε καθώς και στο τέλος γλυκό και φρούτα. Το κόστος ήταν 48.000 δηνάρια για όλους μαζί που σημαίνει κάτι λιγότερο από 32€ για όλους μας. Το ωραίο ήταν ότι είχε μία γιγαντοοθόνη που έδειχνε ζωντανά το ματς της Μπαρτσελόνα με τον Ολυμπιακό. Ας μην πούμε για το αποτέλεσμα αφού όλοι μας τα είχαμε βάλει με τον διαιτητή παρότι δεν βλέπαμε και πολύ το ματς.

Φυσικά επιστρέψαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο και το κινητό μας τηλέφωνο είχε γράψει 23500 βήματα, για όλη την ημέρα φυσικά.

Στο εστιατόριο αυτό είδαμε μερικούς μελαψούς, πιο πολύ από τους ντόπιους, που καθάριζαν τα τραπέζια συνεχώς. Γι’ αυτό και όλα ήταν πεντακάθαρα. Ρωτήσαμε έναν από που ήταν και είπε ότι ήταν από το Πακιστάν. Άρα στο Ιράκ υπήρχαν οικονομικοί μετανάστες. Άλλωστε είδαμε και άλλους μαύρους σε υποδεέστερες εργασίες. Μάλιστα τον συγκεκριμένο Πακιστανό τον φώναξαν για να καταλάβουν τι θέλαμε, γιατί ήξερε λίγα αγγλικά ενώ οι Ιρακινοί εργαζόμενοι δεν ήξεραν καθόλου.

Η θερμοκρασία την ημέρα στην πόλη μπορεί να ήταν περισσότερο από 30 βαθμούς Κελσίου, αλλά αυτό δεν φαινόταν ως αίσθηση. Έμοιαζε να ήταν περίπου 25 βαθμούς. Το βράδυ που περπατούσαμε και καθίσαμε ήταν αρκετά δροσερά. Το ίδιο και στο δωμάτιο.

Χάρτης με τα κεντρικά αξιοθέατα:

 

[travelbreak]

Η πρώτη επαφή με τους αρχαιότερους πολιτισμούς

Η σημερινή ημέρα δεν είχε και πάρα πολλά να κάνουμε, όμως ήταν πολύ σημαντικά. Επειδή μέναμε στο κέντρο της Βαγδάτης και η πόλη είχε υπερβολική κίνηση, σχεδόν κάθε ώρα της ημέρας και της νύχτας, ο χρόνος πάντα ήταν πολύς για κάθε μετακίνηση. Ευτυχώς που ο ξεναγός μας αποφάσισε να ξεκινήσουμε λίγο νωρίτερα από εχθές. Έτσι ξεκινήσαμε περίπου στις 8:30 την αναχώρηση.

Εμείς εν τω μεταξύ του είχαμε ζητήσει να επισκεφθούμε κάποια μέρη που είχαν τουριστικό ενδιαφέρον κοντά στη Βαγδάτη. Όμως εκείνος είχε πολλές αντιρρήσεις. Από τη μία επικαλούνταν το πρόγραμμα που μας είχε δώσει και από την άλλη έλεγε ότι κάποια από αυτά ήταν κλειστά για το κοινό. Εμάς κάτι τέτοια δεν μας άρεσε να τα ακούμε, αλλά αυτός ήτανε πολύ επίμονος. Του ζητήσαμε να μας πάει σε ένα τζαμί μέσα στη Βαγδάτη και σε ένα άλλο ιερό χώρο λίγο έξω από την πόλη και δεν μας πήγε πουθενά όλη αυτή την ημέρα. Στο τζαμί ίσως επειδή το ξέχασε. Για τον άλλο χώρο είπε ότι θα ήταν πολύ δύσκολη η επίσκεψη αφού έπρεπε να περάσουμε από πολλές διαδικασίες και ελέγχους. Πιστεύω σήμερα ότι μάλλον είχε δίκιο, αλλά τότε εμείς ήμασταν σχεδόν έξαλλοι με τη συμπεριφορά του Αχμέτ. Όντως στο Ιράκ μερικοί ιεροί χώροι είναι όχι αδύνατον, αλλά πολύ δύσκολο και χρονοβόρο για να καταφέρεις να μπεις μέσα.

Ξεκινήσαμε τη σημερινή ημέρα για να πάμε να δούμε το Dur-Kurigazlu Ziggurat. Αυτά τα ζιγκουράτ ήταν πολύ παλαιοί βωμοί που εξυπηρετούσαν θρησκευτικούς σκοπούς. Ο συγκεκριμένος είχε τρία επίπεδα και στο επάνω μέρος είχε τον κυρίως βωμό. [ΑΙ: Ένα ζιγκουράτ ήταν μια τεράστια, βαθμιδωτή πυραμιδική κατασκευή στην αρχαία Μεσοποταμία και το Ιρανικό οροπέδιο, με ναό στην κορυφή, που λειτουργούσε ως θρησκευτικό κέντρο λατρείας. Κατασκευαζόταν από πλίνθους λάσπης και τούβλα, συχνά περιείχε εξωτερικές σκάλες και αποτελούσε μέρος ενός μεγαλύτερου συγκροτήματος ναού. Διάσημα παραδείγματα είναι το Ζιγκουράτ της Ουρ και το Ζιγκουράτ της Τζόγκα Ζαμπίλ.] Άρχισαν να κατασκευάζονται πριν από 5.000 χρόνια.

Για να μπούμε πληρώσαμε την κλασική τουριστική είσοδο των 25.000 δηναρίων ο κάθε ένας. Οι ντόπιοι φυσικά πληρώνουν μόλις 3.000 δηνάρια. Στις εισόδους που είχαμε πάει μέχρι τότε ποτέ δεν μας έκοψαν εισιτήριο, οπότε υποψιαζόμασταν ότι τα λεφτά τα έπαιρναν αυτοί που θα έπρεπε να μας δώσουν τα εισιτήρια. Κάτι θα δίνουν και στους ξεναγούς.

Αυτό το ύψωμα, το ζιγκουράτ, ήταν πολύ επιβλητικό. Όμως ήταν σε κακά χάλια, αφού οι υποστυλώσεις ήταν μηδαμινές. Γύρω όμως από αυτό το χώρο υπήρχαν κάποια χαμηλά κτίρια που είχαν αποκατασταθεί και ο ξεναγός μας είπε ότι είχαν χρησιμοποιηθεί πολλά από τα τούβλα εκείνης της εποχής. Μάλιστα σε μερικά από αυτά υπήρχαν σχέδια από τη σφηνοειδή γραφή που είχαν τότε.

Σήμερα το ύψος του βωμού είναι περίπου 40 μέτρα. Όμως χρειάζεται πολύ δουλειά για να βρεθεί ξανά στην παλιά του μορφή. Ο χώρος γύρω ήταν σχεδόν εγκαταλειμμένος και με πολλά σκουπίδια.

Από τη μετακίνησή μας:

Η περίοδος που βρεθήκαμε στη χώρα ήταν προεκλογική. Είχαν εκλογές στις 11 Νοεμβρίου. Γι' αυτό και παντού υπήρχαν σημαίες και τεράστιες αφίσες με τα πρόσωπα των υποψηφίων.

Η επόμενη επίσκεψη ήταν στο Taq Kasra ή Taq-i Kisra, που ήταν ένα παλιό παλάτι με χαρακτηριστική μία τεράστια αψίδα και σε ύψος και σε πλάτος. Σήμερα βέβαια την υποστηρίζουν κάποιες σκαλωσιές για να μην πέσει. Ήταν η αρχαία Κτησιφώντα των Περσών. [ΑΙ: Η Κτησιφών ήταν πόλη στην καρδιά της αρχαίας Βαβυλωνίας η οποία ιδρύθηκε κατά την ελληνιστική εποχή, ήταν για μια ολόκληρη χιλιετία η διάσημη πρωτεύουσα του παρθικού βασιλείου των Αρσακιδών και της Περσικής Αυτοκρατορίας των Σασσανιδών. Μια από τις μεγαλύτερες πόλεις της Μεσοποταμίας κτισμένη στην αριστερή όχθη του ποταμού Τίγρη.] Την κατέλαβαν στο τέλος οι Άραβες τον 7ο αιώνα. Ο Αχμέτ προχώρησε και μπήκε σε ένα χώρο χέρσο από μία πόρτα και όχι από την κύρια είσοδο του αρχαιολογικού χώρου. Κάποια στιγμή μας είπε ότι καλύτερα να βλέπαμε από εκεί το κτίριο παρά να μπαίναμε μέσα και να πληρώναμε, αφού δεν θα βλέπαμε και πολλά περισσότερα. Η ουσία πάντως ήταν ότι ουσιαστικά είδαμε απ’ έξω λίγα πράγματα. Η Ντίνα φυσικά τσατίστηκε πολύ όταν έμαθε όλο αυτό. Και πολύ σωστά, γιατί το έκανε χωρίς να μας ρωτήσει. Εμείς φυσικά θα είχαμε διάθεση να δούμε το χώρο και ας πληρώνομαι τα 50.000 δηνάρια κάθε ζευγάρι. Αυτό δεν του το συγχώρησε ποτέ η Ντίνα.

Τέλος πάντων βγάλαμε κάποιες φωτογραφίες και εγώ με την Ντίνα κάναμε και τον κύκλο του παλατιού που ήταν βέβαια περιφραγμένο αλλά η φωτογράφιση ήταν εφικτή.

Μετά ο Αχμέτ μας πήγε 500 μέτρα πιο πίσω που φαινόταν ένα μεγάλο κτίριο και φαινόταν ότι είχε ενδιαφέρον, αλλά όταν φτάσαμε καταλάβαμε ότι ήταν ένα ερείπιο από μέσα.

Παλιά ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον μέρος με τεράστιες ζωγραφιές που αναπαριστούσαν κάποια μάχη σημαντική για τους Ιρακινούς. Τότε ονομαζόταν Πανόραμα. Όμως επειδή το είχε κατασκευάσει ο Χουσεΐν το κατέστρεψαν βάζοντάς του φωτιά. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ο Αχμέτ μας πήγε εκεί και μας ανέβασε και μέχρι την ταράτσα που ήταν πολύ κουραστικό. Και όχι μόνο αυτό αλλά ανεβήκαμε μέσα στο σκοτάδι, με κίνδυνο να χτυπήσουμε, να δούμε λέει ωραία θέα από εκεί ψηλά. Η θέα δεν άξιζε δεκάρα αφού είχε μία καταχνιά και βλέπαμε μόνο έρημο και κάποια σπίτια μιας κοντινής μικρής πόλις, που δεν είχε καθόλου ενδιαφέρον.

Τα μέρη που επισκεφτήκαμε:

Όταν επιτέλους φύγαμε από εκείνο το μέρος, του είχαμε ζητήσει να μας πάει και σε κάποιες αψίδες σαν δύο σπαθιά που ήταν στη δυτική πλευρά της πόλης και πήγαμε, αλλά δυστυχώς δεν ήταν δυνατόν να σταματήσουμε για να τραβήξουμε φωτογραφίες ή για να τις δούμε από κοντά. Βέβαια ο οδηγός πήγαινε όσο πιο αργά μπορούσε αλλά αυτό που είδαμε δεν ήταν αρκετό. Όμως κάτι ήταν.

Έτσι γυρίσαμε για να πάμε στον τελευταίο προορισμό της ημέρας που ήταν και αυτός μέσα στην πόλη και ήταν δύο αγάλματα ενός νέου και μιας νέας που ο καλλιτέχνης τα εμπνεύστηκε από το παραμύθι χίλιες και μία νύχτες.

Αν και το πρόγραμμα έγραφε ότι θα κάναμε νυχτερινή βόλτα στην περιοχή δεν κρίναμε ότι είχε τίποτα ενδιαφέρον και του είπαμε να μας πάει στο ξενοδοχείο όπου φτάσαμε στις 4:00 το απόγευμα.

Είπαμε να ξεκουραστούμε μέχρι τις 5:15 και μετά βγήκαμε στο δρόμο και πήραμε ένα ταξί για να μας πάει στο Baghdad clock. Αυτό δεν είχε σχέση με το Baghdad clock tower που είχαμε δει χθες, αλλά ήταν κοντά στην green zone που ήταν απαγορευμένη περιοχή για τους επισκέπτες (έτσι μας είπαν τουλάχιστον). Πήραμε λοιπόν ένα ταξί και του είπαμε να μας πάει, αλλά δυστυχώς δεν ήξερε το δρόμο και μου ζήταγε να του πω εγώ με τον GPS από πού να πάει. Όμως δυστυχώς εκείνη την ώρα αυτό δεν δούλευε και δεν μπορούσε να με οδηγήσει αν και μου έδειχνε πού ήταν το Baghdad clock. Αυτό το έκανε πάντα και δεν ήταν στιγμιαίο το πρόβλημα. Αργότερα κατέβασα μια δική τους εφαρμογή και ήταν καλύτερα τα πράγματα. Αυτός (ο ταξιτζής) όταν πλησιάσαμε ρωτούσε κάποιους στο δρόμο αλλά και αυτοί δεν ήξεραν πολλά πράγματα να του πουν. Στο τέλος ρώτησε κάποιος αστυνομικούς και του είπαν ότι δεν έπρεπε να μας πάει γιατί απαγορεύονται οι επισκέψεις. Άλλα είχα διαβάσει εγώ στο internet, αλλά τέλος πάντων αφού εκείνος δεν ήθελε να πάει διακινδυνεύοντας, του είπαμε να γυρίσουμε πίσω.

Είχε τρομερή πλάκα ο τύπος, που ήταν περίπου στην ηλικία μου, γιατί είχε μπερδευτεί και αυτός με όλα αυτά που του λέγαμε, αν και δεν καταλάβαινε τίποτα. Βασικά μπερδεύτηκε όταν αφού δεν μπορούσε να μας πάει στο μέρος που του είχαμε πει του είπαμε να μας γυρίσει στο ξενοδοχείο που μας πήρε. Και όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο του είπαμε να συνεχίσει μέχρι το εστιατόριο που είχαμε φάει και το προηγούμενο βράδυ. Τότε ήταν που τα πήρε κανονικά. Εγώ δεν του είπα να μας πάει στο εστιατόριο (πού να του εξηγώ!) αλλά του είπα να συνεχίσει το δρόμο ευθεία. Το είχε ρίξει στο τραγούδι, γλένταγε μόνος του γιατί ήξερε ότι άλλος πληρώνει. Πράγματι όταν φτάσαμε κοντά στο εστιατόριο του είπα να σταματήσει και αυτός μας ζήτησε και πήρε 25.000 δηνάρια. Καθόλου λίγα για την διαδρομή που μας έκανε για το μεροκάματο του. Βέβαια ήμασταν μία ώρα ακριβώς μέσα στο αυτοκίνητο.

Η μεγάλη πλάκα ήταν όταν κατά τη διάρκεια της διαδρομής, έβγαλε τσιγάρο να καπνίσει και του έκανα νόημα να μην το κάνει. Αυτός συγκατένευσε και έβαλε το πακέτο στην τσέπη του. Λίγο μετά δεν άντεχε και έβγαλε πάλι το τσιγάρο, το έβαλε στο στόμα του, αλλά εμείς δεν του είπαμε τίποτα. Αυτός όμως έκανε μια τρομερή γκριμάτσα απογοήτευσης και αποδοχής και ξανάβαλε το τσιγάρο στο πακέτο. Σε ένα φανάρι μόνο βγήκε έξω και για λίγο κάπνισε μέχρι να μπει πάλι στο αυτοκίνητο για να φύγουμε.

Να πω ότι τα τσιγάρα στο Ιράκ κοστίζουν τα ντόπια 1000 δηνάρια ενώ τα εισαγόμενα 2 με 3 χιλιάδες. Δηλαδή ξεκινούν από 65 λεπτά του ευρώ και φτάνουν τα ακριβά τα 2,5 ευρώ. Γι' αυτό καπνίζουν όλοι.

Έτσι πήγαμε ξανά στο Baghdadi Restaurant που είχαμε πάει και χτες. Καθίσαμε σχεδόν στο ίδιο τραπέζι. Αφού φάγαμε πήραμε το δρόμο του γυρισμού με τα πόδια και πήγαμε στο δωμάτιο για ξεκούραση.

Ανοίγω το τηλέφωνο και βλέπω μήνυμα από τον Αχμέτ. Μου έλεγε ότι στην πόλη που θα κοιμηθούμε την επομένη, και ήταν η Καρμπάλα, θα περπατήσουμε με τα πράγματα 600 μέτρα από το σημείο που θα παρκάρει το αυτοκίνητο μέχρι το ξενοδοχείο. Επίσης μου έλεγε ότι δεν θα έπρεπε να έχω μαζί μου αλκοόλ γιατί σκανάρουν όλες τις αποσκευές και δεν επιτρέπεται. Το ξενοδοχείο βρισκόταν μέσα στο Ιερό Τμήμα της πόλης, το πάρκιν έξω.

Μου ανάψαν τα λαμπάκια και τον παίρνω τηλέφωνο και αρχίζω να του φωνάζω να αλλάξει το ξενοδοχείο, γιατί εγώ κρατάω μαζί μου αλκοόλ και δεν το αποχωρίζομαι. Ευτυχώς μου είπε την ιδέα ότι μπορώ να το αφήσω στο αυτοκίνητο και να το έχω μαζί μου στο υπόλοιπο ταξίδι εκτός από την αυριανή βραδιά. Επίσης μας είπε ότι μπορούμε να πάρουμε λίγα ρούχα μαζί μας για να μέναμε το βράδυ και δεν χρειάζεται να κουβαλάμε όλες μας στις βαλίτσες. Ευτυχώς συμβιβάστηκα με αυτή την πρόταση και ενημέρωσα και τους άλλους. Αν μου το έλεγε από την αρχή δεν θα είχα πάθει ταράκουλο.

Είχαμε φυσικά σκοπό στο τέλος του ταξιδιού να τον κατσαδιάσουμε κανονικά τον Αχμέτ. Σκεφτόμασταν ότι δεν θα του αφήσουμε πουρμπουάρ και φυσικά θα έγραφα τα χειρότερα λόγια στο πρακτορείο που μου τον σύστησε. Δυστυχώς δεν υπήρχαν πολλές ελπίδες ότι θα άλλαζαν τα πράγματα προς το καλύτερο, γιατί δεν φαινόταν ότι είναι καλός στη δουλειά του. Το μόνο καλό που είχε ήταν ότι ξέρει την ιστορία του τόπου και μιλάει πολύ καλά αγγλικά. Τελικά τα πράγματα πήγαν καλύτερα απ’ ό,τι περιμέναμε. Και φιλοδώρημα του αφήσαμε και αγαπημένοι χωρίσαμε. Όχι φυσικά ότι ξεχάσαμε αυτά που περάσαμε, ειδικά τις πρώτες μέρες.

 

[Smaragda53]

Τα μέρη που επισκεφτήκαμε στη Βαγδάτη

Την πρώτη μέρα δεν είχαμε να κάνουμε πολλά χιλιόμετρα με αυτοκίνητο, αλλά πολλά χιλιόμετρα με τα πόδια. Είχαμε να κάνουμε το λεγόμενο city tour, δηλαδή να δούμε την Βαγδάτη μετακινούμενοι κυρίως με τα πόδια για να δούμε τα πιο πολλά ενδιαφέροντα της πόλης, ειδικά της παλιάς. Προτρέχω να αναφέρω ότι αυτά που είδαμε αυτή τη μέρα δεν είχαν μεγάλο ενδιαφέρον. Ουσιαστικά και τίποτα να μη βλέπαμε δεν θα είχαμε χάσει κάτι σπουδαίο. Όμως όταν έρχεσαι στην Βαγδάτη που είχε περάσει τόσα και τόσα με πολέμους από εξωτερικούς εχθρούς και από εμφυλίους πολέμους, έπρεπε να δεις αυτά τα οποία είχαν μείνει.
View attachment 515520
Η πόλη ακόμα φαίνεται μισοκατεστραμμένη και πολλά κτίρια ήταν σε κακή κατάσταση αν και κάποια τμήματα από αυτά μπορεί να κατοικούνται. Από την άλλη υπάρχει και η σύγχρονη Βαγδάτη, την οποία εμείς είδαμε μόνο από μακριά και λίγο, αφού, σύμφωνα με τον ξεναγό μας, ανήκει στη λεγόμενη Green Zone. Η ζώνη αυτή θεωρητικά είχε κυβερνητικά κτήρια και δεν επιτρέπεται η είσοδος σε όλους. Στην παλιά πόλη, στην οποία εμείς κινηθήκαμε και μείναμε, κυκλοφορεί πολύς κόσμος στους δρόμους οι οποίοι όμως ήταν σε κακά χάλια και η σκόνη ήταν απίστευτη. Και εννοώ τη σκόνη που σηκώνουν τα τροχοφόρα που περνούν. Είχε μερικά ενδιαφέροντα τζαμιά τα οποία είδαμε απ’ έξω, αλλά για κάποιο λόγο δεν μπήκαμε σε κανένα. Τη μία ήταν κλειστά, την άλλη έπρεπε να ντυθούμε όλοι κατάλληλα για να μας αφήσουν να περάσουμε μέσα. Μέχρι το τέλος του ταξιδιού διαπιστώσαμε ότι γενικά υπάρχει μια δυσκολία στο να μπαίνουν οι τουρίστες στα τζαμιά. Όμως κάναμε πολλές βόλτες στην παλιά πόλη και εκτός από τα τζαμιά ενδιαφέρον είχαν κάποια πολύ όμορφα καφέ σε ένα από τα οποία μάλιστα καθίσαμε για να πιούμε κάτι.
View attachment 515521
Σύμφωνα με το πρόγραμμα η πρώτη μας επίσκεψη θα ήταν στο Ιρακινό μουσείο. Όμως ο ξεναγός μας είπε ότι γίνεται ανακαίνιση και ήταν κλειστό, οπότε δεν μπήκαμε στον κόπο να φτάσουμε μέχρι εκεί. Ρώτησα στο ChatGPT και είπε, με κάποια δυσκολία πάντως, ότι πράγματι ήταν κλειστό. Κάποιος γνωστός μου που πήγε τον περασμένο Απρίλιο, μας είπε ότι ήταν ανοιχτό, εκτός από κάποιες λίγες αίθουσες. Νομίζω ότι έπρεπε να κάνουμε τον κόπο να πάμε μέχρι εκεί, για να διαπιστώσουμε την αλήθεια. Μπορεί και τώρα να ήταν μόνο ένα τμήμα κλειστό.
View attachment 515522
Κοντά στο ξενοδοχείο μας βρίσκονται όλα τα ενδιαφέροντα της παλιάς πόλης, σε ακτίνα δύο χιλιομέτρων. Όμως πήγαμε με το αυτοκίνητο μέχρι ένα πάρκιν και από κει με τα πόδια όλοι μαζί κάναμε τη βόλτα μας. Μαζί με μας τους τέσσερις ήταν και ο οδηγός με τον ξεναγό. Ευτυχώς και ο οδηγός μιλάει αγγλικά οπότε υπάρχει μία καλή συνεννόηση μεταξύ μας.
View attachment 515523
Ξεκινήσαμε λοιπόν τη βόλτα μας από τη διάσημη λεωφόρο Al Rashid. Αυτή αποτελεί για πολλά χρόνια τώρα το ιστορικό κέντρο της Βαγδάτης. Γύρω από αυτήν υπήρχαν πάρα πολλοί δρόμοι με καταστήματα εξειδικευμένα σε διάφορα αντικείμενα. Άλλος δρόμος είχε κυρίως μπρούτζινα, άλλος βιβλία και συγκεκριμένα αυτός ήταν ο δρόμος Al Mutanabbi, άλλος δρόμος είχε υφάσματα και άλλοι πολλοί. Φυσικά ενδιάμεσα βρίσκεις ανθρώπους να πουλάνε αναψυκτικά, νερά, φρούτα και διάφορα άλλα. Σε αυτούς τους δρόμους περπατούσαμε πολλές ώρες και φτάσαμε φυσικά μέχρι τον ποταμό Τίγρη ο οποίος περνά από την πόλη.
Μάλιστα κάποια στιγμή κάναμε και μία μικρή βόλτα με μία βάρκα. Βέβαια το κόστος για Βαγδάτη μας φάνηκε υπερβολικό, αφού για 10 λεπτά βόλτα πληρώσαμε όλοι μαζί 25 χιλιάδες δηνάρια που ήταν περίπου 15€.
View attachment 515557 View attachment 515558 View attachment 515559 View attachment 515560
Μιας και η κουβέντα έφερε το λόγο στα δηνάρια να πω ότι αλλάξαμε και χρήματα. Εγώ άλλαξα 300€ προς 1.600 δηνάρια το ένα. Ο Γιάννης άλλαξε 300 δολάρια με 1410 δηνάρια το ένα. Φυσικά για όλο το ταξίδι αυτά δεν θα έφταναν.
View attachment 515524 View attachment 515525 View attachment 515526 View attachment 515527 View attachment 515528 View attachment 515529 View attachment 515530 View attachment 515531 View attachment 515532 View attachment 515533 View attachment 515534
Στην επόμενη φωτογραφία είναι ένας τοίχος από μολύβια:
View attachment 515535 View attachment 515536
Φωτογραφίες από καφενεία:
View attachment 515537 View attachment 515538 View attachment 515539 View attachment 515540 View attachment 515541 View attachment 515542 View attachment 515543
Άλλο καφενείο:
View attachment 515544 View attachment 515545 View attachment 515546 View attachment 515547 View attachment 515548 View attachment 515549
Στη βόλτα που κάναμε φτάσαμε στον Mustansiriyah Madrasah. Όμως και εκεί γινόταν ανακαίνιση οπότε δεν μπορούσαμε να μπούμε μέσα. Όμως ο Αχμέτ είπε ότι θα επιστρέφαμε αργότερα που ένας φίλος του θα μας άνοιγε για να βλέπαμε αυτό το μεντρεσέ. Πράγματι περίπου στις μία και μισή, αφού είχαμε καθίσει σε ένα καφέ πήγαμε και κάποιος δήθεν κρυφά μας έβαλε μέσα. Παρόλα αυτά πληρώσαμε 25.000 δηνάρια ο κάθε ένας και είδαμε ένα μεντρεσέ που τώρα ανακατασκευάζεται. Δεν είχε καμία σχέση με τους μεντρεσέδες που είδαμε σε άλλες χώρες της κεντρικής Ασίας. Ήταν υποδεέστερος. Θεωρητικά δεν μπορούσαμε να βγάλουμε φωτογραφίες αλλά μας άφησαν να το κάνουμε στα κρυφά.
View attachment 515561 View attachment 515562 View attachment 515563 View attachment 515564
Κάποια στιγμή περάσαμε και από το Abbasid Palace, πού και αυτό ήταν κλειστό αφού γινόταν ανακαίνιση. Δηλαδή δεν είδαμε τίποτα.
View attachment 515565 View attachment 515566 View attachment 515567 View attachment 515568
Κάναμε και βόλτα στην αγορά αντικών Khan Al Mudalla. Βρίσκεται σε ένα μικρό παλιό χάνι και μου άρεσε πάρα πολύ γιατί είχε παλιά πράματα πεταμένα εδώ και εκεί σε μαγαζιά που μπορεί και να μην υπήρχε εκείνη την ώρα ο ιδιοκτήτης για να αγοράσεις κάτι. Γενικά οι Ιρακινοί φαίνονται πολύ τίμιοι άνθρωποι. Δεν νομίζω ότι σε κλέβουν όταν πας να αγοράσεις κάτι και δεν φοβούνται να αφήσουν το μαγαζί τους και να φύγουν γιατί εσύ δεν πρόκειται να τους κλέψεις. Αυτό το διαπιστώσαμε σε όλη τη χώρα.
View attachment 515550 View attachment 515551 View attachment 515552 View attachment 515553 View attachment 515554 View attachment 515555 View attachment 515556
Είχε προχωρήσει το μεσημέρι όταν φύγαμε από την παλιά πόλη και με το αυτοκίνητο πήγαμε σε μία σχετικά μικρή απόσταση λίγων χιλιομέτρων για να δούμε από μακριά το μνημείο των μαρτύρων. Και εκεί γίνονται κάποιες εργασίες, που δεν καταλάβαμε ποιες ήταν, και γι’ αυτό δεν μας άφησαν να πλησιάσουμε πολύ αυτό το όμορφο μνημείο, όπως φαινόταν από μακριά.
View attachment 515570 View attachment 515571
Στη συνέχεια κάναμε και μία στάση στην πλατεία Firdos στην οποία ήταν το περίφημο άγαλμα του Σαντάμ Χουσεΐν, το οποίο αποκαθήλωσαν σε κάποια διαδήλωση κατά την πτώση του καθεστώτος του στις 9 Απριλίου 2003. Ο Σαντάμ συνελήφθη τον Δεκέμβριο του 2003 και μετά από δίκη απαγχονίστηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2006. Φυσικά δεν υπάρχει τώρα τίποτα στην πλατεία, μόνο που είχε ένα τζαμί δίπλα που ήταν πολύ όμορφο. Εννοείται ότι ούτε σε αυτό μπήκαμε μέσα.
View attachment 515573 View attachment 515572 View attachment 515574
Επιστρέφοντας στο ξενοδοχείο μας για να ολοκληρώσουμε την ξενάγηση του είπαμε και μας άφησε στην Πλατεία Ελευθερίας, Al Tahrir Square, για να κάνουμε μία μικρή βόλτα και να φωτογραφίσουμε ένα μνημείο που είχε κατασκευαστεί από το 1960. Στην πλατεία αυτή γίνονται όλες οι διαδηλώσεις όπως στην Ελλάδα γίνονται στην Πλατεία Συντάγματος.
View attachment 515569 View attachment 515575 View attachment 515576
Αυτή ήταν η βόλτα που κάναμε με τον ξεναγό και τον οδηγό μας, τους οποίους αφήσαμε για να τους συναντήσουμε την επόμενη μέρα. Εγώ με τη Ντίνα πήγαμε και αγοράσαμε μία κάρτα sim για το κινητό μου. Έδωσα 21 χιλιάδες δηνάρια για να πάρω μία κάρτα που διαρκεί ένα μήνα και είχε 10 Gb δεδομένα. Δεν θα την χρειαστώ πολύ αλλά ακόμα και αυτό το λίγο που θα τη χρειάζομαι εγώ το θέλω. Έτσι κι αλλιώς το κόστος της ήταν μικρό, περίπου 13€. Μόνο που τελικά με κορόιδεψαν και διαρκούσε μόνο 15 μέρες. Έτσι μου τέλειωσε την τελευταία μέρα. Μικρό το κακό.

Ξεκουραστήκαμε λίγο στο δωμάτιο και στις 6:30 συναντήσαμε την παρέα μας για να πάμε για φαγητό. Ο Αχμέτ μας είχε προτείνει ένα εστιατόριο που βρίσκεται σε απόσταση 1500 μέτρα από το ξενοδοχείο μας. Πήραμε το δρόμο για να πάμε και στο δρόμο συναντήσαμε 2-3 άλλα εστιατόρια. Αν δεν είχαμε προορισμό το συγκεκριμένο μαγαζί σίγουρα θα καθόμασταν σε κάποιο από αυτά γιατί φαινόταν καθαρά. Όμως εκεί που πήγαμε ήταν πραγματικά πολύ όμορφα. Ήταν ένα τεράστιο εστιατόριο (που λέγεται Baghdadi Restaurant) με μία ακόμη πιο μεγάλη αυλή που ήταν σχεδόν γεμάτη με κόσμο. Και να σκεφτεί κανείς ότι ήταν μία απλή καθημερινή ημέρα. Θεωρείται ότι είχε αυθεντική ιρακινή κουζίνα. Το ενδιαφέρον ήταν ότι είχαν αναμμένες δύο μεγάλες φωτιές και γύρω από αυτές έψηναν ψάρια τα οποία ήταν κυπρίνοι, που ζουν στο γλυκό νερό. Μάλιστα είχαν μια δεξαμενή γεμάτη με ψάρια που κάθε τόσο τα έβγαζε ένας εκεί με τα χέρια του ένα-ένα. Τα πέταγε στο πάτωμα και ένας άλλος τα χτυπούσε με ένα ρόπαλο στο κεφάλι και τέρμα. Ένας τρίτος τα καθάριζε και τα άνοιγε στη μέση και ξεδιπλωμένα πια τα έβαζαν στη φωτιά.
View attachment 515580
View attachment 515577 View attachment 515578 View attachment 515579
Εμείς όμως δεν καθίσαμε για να φάμε ψάρι αλλά κρεατικό. Έτσι παραγγείλαμε από δύο κεμπάπ ο καθένας εκτός από μένα που πήρα δύο σουβλάκια αρνιού. Πριν την παραγγελία μας έφεραν 4 μικρά πιάτα με τζατζίκι, λαχανοσαλάτα, ταχίνι και μία άλλη σαλάτα. Οι μερίδες ήταν πολύ μεγάλες. Μας έφεραν και όσα νερά ζητήσαμε καθώς και στο τέλος γλυκό και φρούτα. Το κόστος ήταν 48.000 δηνάρια για όλους μαζί που σημαίνει κάτι λιγότερο από 32€ για όλους μας. Το ωραίο ήταν ότι είχε μία γιγαντοοθόνη που έδειχνε ζωντανά το ματς της Μπαρτσελόνα με τον Ολυμπιακό. Ας μην πούμε για το αποτέλεσμα αφού όλοι μας τα είχαμε βάλει με τον διαιτητή παρότι δεν βλέπαμε και πολύ το ματς.

Φυσικά επιστρέψαμε με τα πόδια στο ξενοδοχείο και το κινητό μας τηλέφωνο είχε γράψει 23500 βήματα, για όλη την ημέρα φυσικά.

Στο εστιατόριο αυτό είδαμε μερικούς μελαψούς, πιο πολύ από τους ντόπιους, που καθάριζαν τα τραπέζια συνεχώς. Γι’ αυτό και όλα ήταν πεντακάθαρα. Ρωτήσαμε έναν από που ήταν και είπε ότι ήταν από το Πακιστάν. Άρα στο Ιράκ υπήρχαν οικονομικοί μετανάστες. Άλλωστε είδαμε και άλλους μαύρους σε υποδεέστερες εργασίες. Μάλιστα τον συγκεκριμένο Πακιστανό τον φώναξαν για να καταλάβουν τι θέλαμε, γιατί ήξερε λίγα αγγλικά ενώ οι Ιρακινοί εργαζόμενοι δεν ήξεραν καθόλου.

Η θερμοκρασία την ημέρα στην πόλη μπορεί να ήταν περισσότερο από 30 βαθμούς Κελσίου, αλλά αυτό δεν φαινόταν ως αίσθηση. Έμοιαζε να ήταν περίπου 25 βαθμούς. Το βράδυ που περπατούσαμε και καθίσαμε ήταν αρκετά δροσερά. Το ίδιο και στο δωμάτιο.

Χάρτης με τα κεντρικά αξιοθέατα:
View attachment 515519

Κατακαημενο Ιράκ... ακόμα και οι χιλιες και μια νύχτες γίνανε κιτς αγαλματα

 

[travelbreak]

Κατακαημενο Ιράκ... ακόμα και οι χιλιες και μια νύχτες γίνανε κιτς αγαλματα

Λες και τους λείπει η ιστορία για να εμπνευστούν!
Από την αρχαιότητα δεν υπάρχει καμία ένδειξη στις πόλεις.
Κυριαρχεί το μουσουλμανικό στοιχείο.

 

[evaT]

Ταξιδεύω και σε διαβάζω κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων. Στο εχω ξαναπεί πως θαυμάζω τα ταξίδια σου κ χαίρομαι ν διαβάζω τις εξιστορήσεις σου!

 

[travelbreak]

Ταξιδεύω και σε διαβάζω κατά τη διάρκεια των μετακινήσεων. Στο εχω ξαναπεί πως θαυμάζω τα ταξίδια σου κ χαίρομαι ν διαβάζω τις εξιστορήσεις σου!

Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.
Καλά να περνάς στο ταξίδι σου στην Άπω Ανατολή.

 

[travelbreak]

ΒΑΒΥΛΩΝΑ

Είχαμε ετοιμάσει τα πράγματα μας έτσι ώστε να πάρουμε όσο γίνεται λιγότερα μαζί μας το βράδυ στην πόλη Καρμπάλα που θα μέναμε. Ήμασταν έτοιμοι να πάμε στον ημιώροφο για να πάρουμε αυτό το φτωχικό πρωινό που δίνουν στο ξενοδοχείο στη Βαγδάτη. Η είσοδος του ξενοδοχείου καθώς και ο χώρος του εστιατορίου δεν ήταν άσχημα. Όμως δεν είχε πολύ κόσμο για το μέγεθος του και έτσι το πρωινό ήταν τελείως βασικό. Εκείνα που εγώ έτρωγα ήταν ψωμί, ελιές και τυρί. Είχε και αρκετά βρασμένα αυγά αλλά ακόμα δεν είχα δοκιμάσει. Εμείς κλασικά το πρωί βάζαμε ξυπνητήρι για να έχουμε χρόνο να πιούμε τον ελληνικό καφέ. Εννοείται ότι τον φτιάχναμε στο θαυματουργό ηλεκτρικό μπρίκι. Πριν δύο χρόνια που το πήρα δεν μπορούσα να φανταστώ την τόσο μεγάλη χρησιμότητα που θα είχε στα ταξίδια.

Γενικά στο Ιράκ τα πράγματα ήταν πολύ φθηνά. Ας πούμε ένα μπουκαλάκι νερό του μισού λίτρου κόστιζε 250 δηνάρια που σημαίνει κάτω από 20 cents του ευρώ. Δηλαδή τιμή που πληρώνεις στην Ελλάδα στο σουπερμάρκετ. Ήταν ακριβές οι είσοδοι στους αρχαιολογικούς χώρους. Αφού ανέφερα αυτούς τους χώρους θα πω ότι όσα είχαμε δει μέχρι τώρα ήταν σε μεγάλη εγκατάλειψη. Μπορεί να υπήρχαν κάποιοι εργάτες που να δουλεύουν, αλλά όσους είδαμε ήταν ξαπλωμένοι στη σκιά. Έτσι όπως το καταλαβαίνω, ό,τι είχε γίνει έγινε στην περίοδο του Χουσεΐν. Λογικό ήταν αφού τότε η χώρα είχε μόνον έναν που έκλεβε, μαζί με κάποιους παρατρεχάμενους. Από τότε όμως τους κλέβουν οι ευρωπαίοι και οι Αμερικάνοι. Φυσικά οι εξουσίες είναι διεφθαρμένες. Ας μην ξεχνάμε βέβαια και ένα σωρό εμφυλίους πολέμους. Ο τελευταίος ήταν πριν από 6-7 χρόνια.

Η ώρα για την αναχώρησή μας ήταν στις 9 και το αυτοκίνητο ήρθε με περίπου 15 λεπτά καθυστέρηση. Η πρώτη και πιο σπουδαία στάση της ημέρας ήταν στην αρχαία Βαβυλώνα. Πρώτα μας πήγε εκεί κοντά σε ένα επίπεδο ομοίωμα του κεφαλιού του Σαντάμ Χουσεΐν που υψωνόταν φτιαγμένο από πέτρα. Δεν ήταν κάτι σπουδαίο αλλά ήταν από τα λίγα που είχαν μείνει με τη μορφή του πρώην δικτάτορα.

Μετά πήγαμε κοντά στον αρχαιολογικό χώρο και κάναμε πρώτη επίσκεψη στο παλάτι που είχε κατασκευάσει δίπλα στη Βαβυλώνα ο Σαντάμ Χουσεΐν. Όμως θεωρητικά δεν επιτρεπόταν η επίσκεψη σε αυτό το εγκαταλειμμένο παλάτι. Αυτός όμως μας είπε ότι είχε τα κονέ για να το επισκεφθούμε. Απλά έπρεπε να πληρώσουμε κάποιο ποσόν για δωροδοκία. Πράγματι ήρθε κάποιος και ξεκλείδωσε μία καγκελόπορτα και μας έβαλε στο αυτοκίνητό του. Λίγο αργότερα αφού μας πήγε στο παλάτι του δώσαμε 25.000 δηνάρια όλοι μαζί. Το παλάτι δεσπόζει πάνω σε ένα λόφο δίπλα στην αρχαία Βαβυλώνα. Πιστεύω ότι αυτός ο λόφος θα είχε από κάτω και κάποια αρχαία κατασκευή. Δεν θα ήταν βλάκες οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι να μην εκμεταλλευτούν την ύπαρξη του λόφου αυτού δίπλα στην πόλη τους.
Στην επόμενη φωτογραφία το παλάτι όπως φαίνεται από την Βαβυλώνα:

Τώρα το κτίριο ήταν εγκαταλειμμένο και σποραδικά πάνε κάποιοι τουρίστες πληρώνοντας μερικούς φύλακες που δεν ξέρω τι ρόλο παίζουν. Όταν φύγαμε δώσαμε άλλες 10.000 δηνάρια σε κάποιον άλλο. Στις δόξες του σίγουρα το κτίριο θα ήταν καταπληκτικό και επιβλητικό. Σήμερα όμως μόνο μία ζωγραφιά με την ιστορία του Ιράκ είχε μείνει στην οροφή μιας μεγάλης αίθουσας. Όλα τα άλλα ήταν σε άσχημη κατάσταση.

Αφού φύγαμε από κει πήγαμε επιτέλους να δούμε και τον αρχαιολογικό χώρο της Βαβυλώνας αφού είχαμε ήδη πληρώσει τα 25.000 δηνάρια έκαστος για την είσοδο. Δεν μπορώ να πω ότι είχε το τεράστιο ενδιαφέρον γιατί οι αποκαταστάσεις που είχαν γίνει είχαν καταστρέψει τον αρχαιολογικό χώρο. Είχαν δημιουργήσει τεράστια κτίρια από τούβλα χωρίς σκεπή, παρόμοια με εκείνα που χτίζονταν κάποτε αυτοί οι χώροι, αλλά χωρίς να υπάρχει κάποιο νόημα. Έτσι περπατούσαμε μέσα σε αυτούς τους χώρους, δίπλα σε τοίχους που είχαν ύψος τουλάχιστο 10 μέτρα, αλλά χωρίς να βλέπουμε τίποτα. Ευτυχώς υπήρχε το λιοντάρι της Βαβυλώνας και δίπλα σε αυτό ένα παλιό παλάτι του Ναβουχοδονόσορα, που δεν το είχαν ακουμπήσει και έτσι βλέπαμε κάποια ίχνη από αυτό. Αλλά τουλάχιστον ήταν αληθινά.

Κάπου μας είπε ότι ήταν και η θέση που πιστεύεται ότι είχε κατασκευαστεί ο πύργος της Βαβέλ. Τελικά δεν πήγαμε εκεί γιατί λέει ήταν υπό ανακατασκευή. Βέβαια οι Άραβες πιστεύουν ότι δεν ήταν αυτό που λέει η παλαιά διαθήκη αλλά ότι ήταν ένα ζιγκουράτ δηλαδή ένας βωμός όπως τα γνωστά ζιγκουράτ του Ιράκ.

Η ώρα είχε προχωρήσει και πήγαμε να δούμε μια γειτονική αρχαία πόλη με το όνομα Borsippa. Ουσιαστικά καμία πόλη δεν είδαμε αλλά είδαμε το πολύ επιβλητικό ζιγκουράτ. Δηλαδή ένα πανύψηλο βωμό που κι αυτός σε λίγα χρόνια θα έχει διαλυθεί. Ευτυχώς που σε αυτή την περιοχή δεν βρέχει σχεδόν καθόλου, αλλιώς θα είχε διαλυθεί τώρα και μερικές χιλιάδες χρόνια. Δεν ήταν δυνατή η επίσκεψη μέσα στο χώρο του ζιγκουράτ. Δεν ήταν προσβάσιμος λόγω του ότι γινόταν λέει εργασίες αποκατάστασης, αν και εμείς δεν είδαμε κανένα εργαζόμενο. Γι’ αυτό φύγαμε να πάμε στον τελικό μας προορισμό που ήταν η πόλη Καρμπάλα.