psilos3
Member
- Μηνύματα
- 7.095
- Likes
- 56.060
- Επόμενο Ταξίδι
- ;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Η …Οδύσσεια της αναχώρησης
Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου, αεροδρόμιο Μακεδονία. Ένας πανικός και μια μεγάλη ουρά στον έλεγχο διαβατηρίων (ας όψεται η Σερβία ενδιάμεσα) που είχα καιρό να δω, μιας και αναχωρούσαν σχεδόν μαζί η Λάρνακα, ένα Λονδίνο και η δική μας για Βελιγράδι.
Αναχωρούσαν έγραψα; Το παίρνω πίσω, καθώς η ένδειξη «Delay» με κίτρινα γράμματα ήταν εμφανέστατη πλάι στο όνομα της Air Serbia. Οι επιβάτες; Ανάστατοι, μιας και παραπάνω από το 50% απ' αυτούς ήταν περιπτώσεις μετεπιβίβασης την οποία προλάβαιναν οριακά, ξεσπώντας τα ήδη τεντωμένα Σαλονικιώτικα νεύρα του στις κοπέλες του αεροδρομίου που απλά εξυπηρετούσαν την αναχώρηση, μη γνωρίζοντας σαφώς τους κανονισμούς.
Εγώ από την άλλη πιο κατασταλαγμένος, σε φάση «τι είχαμε τι χάσαμε» ή «κάποια στιγμή θα συνέβαινε», βγαίνοντας την καθιερωμένη χαμογελαστή φωτογραφία μου μες το ψιλόβροχο. Όπως και να ‘χε έπρεπε να πάμε Βελιγράδι κι εκεί θα βλέπαμε:
Νύχτα αφήσαμε πίσω τη φωτισμένη Σαλονίκη και τον Θερμαϊκό, νύχτα φτάσαμε στο Βελιγράδι που δε θα πω ψέματα, παρά την όλη φάση χάρηκα που το έβλεπα από ψηλά, φτάνοντας εν τέλει με πάνω από μια ώρα καθυστέρηση γνωρίζοντας ότι πλέον όλα είναι θέμα τύχης, παρόλες τις διαβεβαιώσεις του πληρώματος στον αέρα ότι «αυτά συμβαίνουν για να εξυπηρετηθούν άπαντες, θα προλάβετε τις ανταποκρίσεις σας». Είχα διαβάσει αρκετά για την Air Serbia σ’ αυτό το κομμάτι και ήμουν έτοιμος να το αντιμετωπίσω στην πράξη.
Βγήκα από το αεροσκάφος σχεδόν πρώτος, μιας κι από την προηγούμενη είχα πληρώσει 7€ για κάθισμα καθώς τη μυριζόμουν τη δουλειά. Το διπλανό gate ήταν για Όσλο, με μια οικογένεια που συζητούσαμε να μπαίνει στην ουρά αναπτερώνοντας τις ελπίδες μου. Με sprint που θα ζήλευε ο Jusain Bolt φτάνω ιδρωμένος μερικά λεπτά μετά στο gate της Κοπεγχάγης.
Το κακό είναι ότι ξεκινούσε ένας γολγοθάς 12 ωρών, μιας και η επόμενη πτήση ήταν στις 6:30 το πρωί. Αναμονή για την αλλαγή των εισιτηρίων από τους υπαλλήλους της Air Serbia λοιπόν που σίγουρα ήξεραν τη δουλειά τους, μιας και υπήρχε ξεχωριστό τμήμα για τέτοιες περιπτώσεις. Έξτρα αναμονή για να κάνουν το ίδιο σε 70 άτομα (!) που έχασαν ανταποκρίσεις, αναμονή για διαβατηριακό έλεγχο, ορθοστασία κι αναμονή επιπλέον για να έρθει το λεωφορείο να μας παραλάβει, αναμονή μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης του Βελιγραδίου και το ξενοδοχείο που ‘χε κανονίσει η εταιρεία, αναμονή μέχρι να παραλάβουμε τα δωμάτια και να πάμε για φαγητό στο μπουφέ. Ουφ…
Δε με χάλασε, τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα περίμενα. Αρχικά δεν ήταν στο χέρι μου, αφ’ ετέρου όταν κλείνεις εισιτήρια με τέτοιες κοντινές ώρες ανταπόκρισης παίρνεις και το ρίσκο που σου αναλογεί. Τη γλίτωσα τα Χριστούγεννα του 22 που ‘χε συμβεί κάτι παρόμοιο, όχι όμως αυτά του 23. Στο φινάλε βρισκόμουν σε μια αγαπημένη πόλη για λίγες ώρες που θα ‘θελα πολύ να ξαναδώ, δυστυχώς όμως χωρίς συνάλλαγμα για ταξί κτλ και κυρίως χωρίς κάποιον να με σιγοντάρει, μιας και οι συνεπιβάτες που ήδη είχαμε γνωριστεί και γίναμε παρέα δε ψηνόντουσαν. Κρίμα και τα μπαρ του Βελιγραδίου με περίμεναν αγέρωχα.
Το κακό ήταν πως θα ‘φτανα στην Κοπεγχάγη κουρέλι από κούραση και ταλαιπωρία, αντί να είμαι εκεί ήδη και να κοιμηθώ σαν άνθρωπος στο ξενοδοχείο. Τώρα με μια ώρα ύπνου επέστρεφα στο αεροδρόμιο Tesla στις 4 το πρωί προκειμένου να εκδώσω τα νέα εισιτήρια, να περάσω διαβατηριακό έλεγχο και πάλι, ώστε να πιώ ένα πολυπόθητο καφεδάκι περιμένοντας την πτήση των 6:30 το πρωί για Δανία, που -μαντέψτε- αναχώρησε και πάλι με καθυστέρηση!
Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και μόνος μου στη δυάδα θέσεων κοιτούσα τον ήλιο ν’ ανατέλλει πάνω απ’ τα σύννεφα, καθώς και τις χιονισμένες ακτές της Σουηδίας ν’ αποκαλύπτονται μετά, παράλληλα με τη διάσημη γέφυρα που ενώνει τις δυο χώρες κι αχνοφαίνονταν στο βάθος:
Είχα το χρόνο μέχρι να περάσω ξανά (φφφφφ) έλεγχο διαβατηρίων ώστε να αγοράσω εισιτήριο μετακίνησης, κατευθυνόμενος έτσι αμέσως στην πλατφόρμα του τρένου –η οποία για το αεροδρόμιο CPH αποτελεί ακόμα μια στάση- κι όχι σε κάποιο άλλο διαθέσιμο μέσο μεταφοράς, όπως μετρό και λεωφορείο.
Ευτυχώς από τη στιγμή που πάτησα Δανέζικο έδαφος τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν ρολόι, με το δρομολόγιο ως τον κεντρικό σταθμό να μη διαρκεί πάνω από 15 λεπτά. Το πρώτο πολιτισμικό σοκ ήταν γεγονός, βλέποντας μια κυρία να μαζεύει βγαίνοντας απ’ το τρένο ένα χαρτομάντηλο που ‘χε πέσει καταλάθος από μια άλλη κυρία και να το τοποθετεί στα σκουπίδια…
Με το σακίδιο μου στον ώμο, σκουφί κασκόλ και γαντάκι πλέον αλλά και το μπουφάν ασφυκτικά κλειστό κατηφορίζω την Bernstorffsgade παράλληλα με το πάρκο Tivoli ψάχνοντας να βρω το ταπεινό κατάλυμα μου, προσέχοντας παράλληλα τον πάγο που σε κάποια σημεία γινόταν επικίνδυνος.
Πήρα την κάρτα εισόδου με τάχιστες διαδικασίες, δίχως να μου κόψει όμως να πάω για πρωινό που προλάβαινα για λίγα λεπτά ακόμα, μιας και η ώρα ήταν 10:30, παρόλο που μου φαινόταν για απόγευμα.
Λογικό, αν έχεις ξυπνήσει στις 3:30 το χάραμα…
(Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Προφανώς όχι μόνο για να κράξω την AirSerbia που ένα μήνα μετά ούτε φωνή - ούτε ακρόαση, αλλά για να επισημάνω πως τέτοια περιστατικά καμιά φορά συμβαίνουν, οπότε καλό είναι να έχουμε ελέγξει τις εναλλακτικές, να γνωρίζουμε τους κανονισμούς και το τι δικαιούμαστε σε περιπτώσεις ενιαίου εισιτηρίου, καθώς και να είμαστε οπλισμένοι με υπομονή και καλή διάθεση. Απλά πράγματα)
Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου, αεροδρόμιο Μακεδονία. Ένας πανικός και μια μεγάλη ουρά στον έλεγχο διαβατηρίων (ας όψεται η Σερβία ενδιάμεσα) που είχα καιρό να δω, μιας και αναχωρούσαν σχεδόν μαζί η Λάρνακα, ένα Λονδίνο και η δική μας για Βελιγράδι.
Αναχωρούσαν έγραψα; Το παίρνω πίσω, καθώς η ένδειξη «Delay» με κίτρινα γράμματα ήταν εμφανέστατη πλάι στο όνομα της Air Serbia. Οι επιβάτες; Ανάστατοι, μιας και παραπάνω από το 50% απ' αυτούς ήταν περιπτώσεις μετεπιβίβασης την οποία προλάβαιναν οριακά, ξεσπώντας τα ήδη τεντωμένα Σαλονικιώτικα νεύρα του στις κοπέλες του αεροδρομίου που απλά εξυπηρετούσαν την αναχώρηση, μη γνωρίζοντας σαφώς τους κανονισμούς.
Εγώ από την άλλη πιο κατασταλαγμένος, σε φάση «τι είχαμε τι χάσαμε» ή «κάποια στιγμή θα συνέβαινε», βγαίνοντας την καθιερωμένη χαμογελαστή φωτογραφία μου μες το ψιλόβροχο. Όπως και να ‘χε έπρεπε να πάμε Βελιγράδι κι εκεί θα βλέπαμε:
Νύχτα αφήσαμε πίσω τη φωτισμένη Σαλονίκη και τον Θερμαϊκό, νύχτα φτάσαμε στο Βελιγράδι που δε θα πω ψέματα, παρά την όλη φάση χάρηκα που το έβλεπα από ψηλά, φτάνοντας εν τέλει με πάνω από μια ώρα καθυστέρηση γνωρίζοντας ότι πλέον όλα είναι θέμα τύχης, παρόλες τις διαβεβαιώσεις του πληρώματος στον αέρα ότι «αυτά συμβαίνουν για να εξυπηρετηθούν άπαντες, θα προλάβετε τις ανταποκρίσεις σας». Είχα διαβάσει αρκετά για την Air Serbia σ’ αυτό το κομμάτι και ήμουν έτοιμος να το αντιμετωπίσω στην πράξη.
Βγήκα από το αεροσκάφος σχεδόν πρώτος, μιας κι από την προηγούμενη είχα πληρώσει 7€ για κάθισμα καθώς τη μυριζόμουν τη δουλειά. Το διπλανό gate ήταν για Όσλο, με μια οικογένεια που συζητούσαμε να μπαίνει στην ουρά αναπτερώνοντας τις ελπίδες μου. Με sprint που θα ζήλευε ο Jusain Bolt φτάνω ιδρωμένος μερικά λεπτά μετά στο gate της Κοπεγχάγης.
- Από Θεσσαλονίκη δεν έρχεστε, εσείς που περιμέναμε λόγω καθυστέρησης;
- Ναι εμείς είμαστε
- Λυπάμαι μόλις παρέδωσα τα έγγραφα της πτήσης κι έκλεισε η πύλη, πηγαίνετε στο γραφείο κίνησης να σας δώσουν οδηγίες.
Το κακό είναι ότι ξεκινούσε ένας γολγοθάς 12 ωρών, μιας και η επόμενη πτήση ήταν στις 6:30 το πρωί. Αναμονή για την αλλαγή των εισιτηρίων από τους υπαλλήλους της Air Serbia λοιπόν που σίγουρα ήξεραν τη δουλειά τους, μιας και υπήρχε ξεχωριστό τμήμα για τέτοιες περιπτώσεις. Έξτρα αναμονή για να κάνουν το ίδιο σε 70 άτομα (!) που έχασαν ανταποκρίσεις, αναμονή για διαβατηριακό έλεγχο, ορθοστασία κι αναμονή επιπλέον για να έρθει το λεωφορείο να μας παραλάβει, αναμονή μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης του Βελιγραδίου και το ξενοδοχείο που ‘χε κανονίσει η εταιρεία, αναμονή μέχρι να παραλάβουμε τα δωμάτια και να πάμε για φαγητό στο μπουφέ. Ουφ…
Δε με χάλασε, τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα περίμενα. Αρχικά δεν ήταν στο χέρι μου, αφ’ ετέρου όταν κλείνεις εισιτήρια με τέτοιες κοντινές ώρες ανταπόκρισης παίρνεις και το ρίσκο που σου αναλογεί. Τη γλίτωσα τα Χριστούγεννα του 22 που ‘χε συμβεί κάτι παρόμοιο, όχι όμως αυτά του 23. Στο φινάλε βρισκόμουν σε μια αγαπημένη πόλη για λίγες ώρες που θα ‘θελα πολύ να ξαναδώ, δυστυχώς όμως χωρίς συνάλλαγμα για ταξί κτλ και κυρίως χωρίς κάποιον να με σιγοντάρει, μιας και οι συνεπιβάτες που ήδη είχαμε γνωριστεί και γίναμε παρέα δε ψηνόντουσαν. Κρίμα και τα μπαρ του Βελιγραδίου με περίμεναν αγέρωχα.
Το κακό ήταν πως θα ‘φτανα στην Κοπεγχάγη κουρέλι από κούραση και ταλαιπωρία, αντί να είμαι εκεί ήδη και να κοιμηθώ σαν άνθρωπος στο ξενοδοχείο. Τώρα με μια ώρα ύπνου επέστρεφα στο αεροδρόμιο Tesla στις 4 το πρωί προκειμένου να εκδώσω τα νέα εισιτήρια, να περάσω διαβατηριακό έλεγχο και πάλι, ώστε να πιώ ένα πολυπόθητο καφεδάκι περιμένοντας την πτήση των 6:30 το πρωί για Δανία, που -μαντέψτε- αναχώρησε και πάλι με καθυστέρηση!
Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και μόνος μου στη δυάδα θέσεων κοιτούσα τον ήλιο ν’ ανατέλλει πάνω απ’ τα σύννεφα, καθώς και τις χιονισμένες ακτές της Σουηδίας ν’ αποκαλύπτονται μετά, παράλληλα με τη διάσημη γέφυρα που ενώνει τις δυο χώρες κι αχνοφαίνονταν στο βάθος:
Είχα το χρόνο μέχρι να περάσω ξανά (φφφφφ) έλεγχο διαβατηρίων ώστε να αγοράσω εισιτήριο μετακίνησης, κατευθυνόμενος έτσι αμέσως στην πλατφόρμα του τρένου –η οποία για το αεροδρόμιο CPH αποτελεί ακόμα μια στάση- κι όχι σε κάποιο άλλο διαθέσιμο μέσο μεταφοράς, όπως μετρό και λεωφορείο.
Ευτυχώς από τη στιγμή που πάτησα Δανέζικο έδαφος τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν ρολόι, με το δρομολόγιο ως τον κεντρικό σταθμό να μη διαρκεί πάνω από 15 λεπτά. Το πρώτο πολιτισμικό σοκ ήταν γεγονός, βλέποντας μια κυρία να μαζεύει βγαίνοντας απ’ το τρένο ένα χαρτομάντηλο που ‘χε πέσει καταλάθος από μια άλλη κυρία και να το τοποθετεί στα σκουπίδια…
Με το σακίδιο μου στον ώμο, σκουφί κασκόλ και γαντάκι πλέον αλλά και το μπουφάν ασφυκτικά κλειστό κατηφορίζω την Bernstorffsgade παράλληλα με το πάρκο Tivoli ψάχνοντας να βρω το ταπεινό κατάλυμα μου, προσέχοντας παράλληλα τον πάγο που σε κάποια σημεία γινόταν επικίνδυνος.
Πήρα την κάρτα εισόδου με τάχιστες διαδικασίες, δίχως να μου κόψει όμως να πάω για πρωινό που προλάβαινα για λίγα λεπτά ακόμα, μιας και η ώρα ήταν 10:30, παρόλο που μου φαινόταν για απόγευμα.
Λογικό, αν έχεις ξυπνήσει στις 3:30 το χάραμα…
(Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Προφανώς όχι μόνο για να κράξω την AirSerbia που ένα μήνα μετά ούτε φωνή - ούτε ακρόαση, αλλά για να επισημάνω πως τέτοια περιστατικά καμιά φορά συμβαίνουν, οπότε καλό είναι να έχουμε ελέγξει τις εναλλακτικές, να γνωρίζουμε τους κανονισμούς και το τι δικαιούμαστε σε περιπτώσεις ενιαίου εισιτηρίου, καθώς και να είμαστε οπλισμένοι με υπομονή και καλή διάθεση. Απλά πράγματα)
Last edited:
