Δανία Μια τζούρα Δανίας: Χριστούγεννα στην Κοπεγχάγη

[psilos3]

Παραμονή με βροχή στην ελεύθερη πόλη



Επιτέλους γεμάτος ύπνος μετά από μέρες. Επιτέλους πρωινό ξενοδοχείου. Επιτέλους ξεκούραση. Εντάξει, αυτό το τελευταίο δεν ίσχυε απόλυτα…

Με τον καφέ μου στο χέρι και σχετικά ράθυμος ξεχύθηκα στους δρόμους της Κοπεγχάγης το πρωί της παραμονής. Ο καιρός της ημέρας ήταν σαφώς καλύτερος από θέμα χιονόπτωσης ή παγωνιάς, όμως οι ενδείξεις για βροχή είχαν επιβεβαιωθεί. Άνοιξα αμέσως την ομπρέλα μου και διαμέσου μοντέρνων τραπεζικών κτηρίων βάδισα από την οδό Otto Mønsteds προς τη θάλασσα.

*Ζητώ συγγνώμη εκ των προτέρων για τις φωτογραφίες της ημέρας, αλλά ο φακός της μηχανής βρεχόταν συνέχεια και θόλωνε, με αποτέλεσμα να δυσχεραίνει το έργο μου.

Βρέθηκα στην «παραλιακή» πάνω απ’ το σημείο που ήμουν το προηγούμενο μεσημέρι με σκοπό να περάσω στην απέναντι πλευρά, κάτι που θα γινόταν από τη γέφυρα που βλέπετε:

Η διάσημη «Lille Langebro» ενώνει την υπόλοιπη Κοπεγχάγη με την περιοχή του Christianshavn που είχα σκοπό να βαδίσω. Ακόμα και με τέτοιες αντίξοες καιρικές συνθήκες έβλεπες κόσμο και ιδιαίτερα ντόπιους να γυμνάζονται κάνοντας τρέξιμο ή ποδήλατο. Φοβερό!

Όσο προχωρούσα προς την ανωτέρω περιοχή τόσο παραπάνω μου άρεσε, ειδικότερα μόλις είδα και το κανάλι «Christianshavns Kanal» που θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι ίσως ακόμα ένα Nyhavn δίχως τη διασημότητα και τους τουρίστες:

Το περιεργάστηκα και φωτογράφισα όσο μπορούσα, συνεχίζοντας βόρεια προς την πλατεία «Gamle Telefonkiosk» με τα διάφορα γλυπτά της προκειμένου να συνεχίσω.

Ένα εξίσου διάσημο αξιοθέατο της περιοχής και της πόλης ολόκληρης ήταν η εκκλησία του σωτήρα «Vor Frelsers Kirke», ένα μπαρόκ κτίσμα του 17ου αιώνα, γνωστό για την εξωτερική σπειροειδή σκάλα που οδηγεί στην κορυφή ως ακόμα ένα σημείο θέασης της πόλης. Φυσικά λόγω της ημέρας η πρόσβαση εκεί δεν ήταν διαθέσιμη και η λειτουργεία εν εξελίξει, οπότε αρκέστηκα σε μερικές φωτογραφίες:

Να που ήμουν κιόλας στη συμβολή των οδών Bådsmandsstræde & Prinsessegade, όπου δε χρειάζεται και πολλή φαντασία για να καταλάβει κανείς περί τίνος πρόκειται και ποια είσοδος βρίσκεται εκεί απέναντι, που χα κιόλας ξεκινήσει να μπαίνω:

Η αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, η πασίγνωστη παγκοσμίως «ελεύθερη πολιτεία» της Christiania που ανήκε στον στρατό, απαλλοτριώθηκε από μια ομάδα ατόμων το 1971 αρχικά προκειμένου να λυθεί το μεγάλο πρόβλημα στέγης που τους απασχολούσε κι έπειτα για να δημιουργήσουν μια κοινότητα πρασίνου εντός της πόλης και σε βάθος χρόνου μια αυτοδιοικούμενη κοινωνία που ορίζεται και άγεται μέσω συνελεύσεων:

Σήμερα αποτελεί πλέον ένα ακόμη αξιοθέατο της Δανικής πρωτεύουσας ίσως και στα πλαίσια του γραφικού. Αν ρωτάτε τη γνώμη μου απ’ όσα λίγα αντιλήφθηκα και είδα, παρόλο που είμαι φύσει υπέρ τέτοιων πρωτοβουλιών, θεωρώ ότι έχει παρεκλίνει ίσως από το αρχικό όραμα, μοιάζοντας περισσότερο για ανοικτό σούπερ μάρκετ χόρτου, στο οποίο μάλιστα η πώληση δε διώκεται ποινικά απ’ ότι έμαθα αργότερα:

Ήθελα διαολεμένα να πιώ μια μπύρα σ’ ένα από τα μπαράκια που είχαν ήδη ανοίξει, ο χρόνος όμως ήταν αμείλικτος, γι’ αυτό το λόγο και βγήκα από την άλλη έξοδο όπου ξεκάθαρα μπορείτε να δείτε τη χαρακτηριστική φωτογραφία της, που με «επανέφερε» στην Ε.Ε:

(Λίγες μέρες μετά την επίσκεψη μου στη Christiania, διάβασα ότι η Δανική κυβέρνηση θα λάβει μέτρα απαγόρεψης της πώλησης ναρκωτικών ουσιών στην περιοχή).

Μέσω μιας ακόμη όμορφης γειτονιάς έφτασα στην γέφυρα «Trangravsbroen» προκειμένου να κατευθυνθώ και πάλι προς το κέντρο, με την ησυχία που επικρατούσε να μου κάνει ήδη εντύπωση:

Η θέα προς το σύνολο του καναλιού που βρισκόμουν πριν ώρα ήταν η καλύτερη από κείνο το σημείο της άδειας γέφυρας:

Βέβαια οι φιλοδοξίες μου διαψεύστηκαν άμεσα φτάνοντας στην περιοχή του «Broens Gadekøkken», την υπαίθρια αγορά με τα φαγάδικα και τις μπυραρίες. Τι κι αν είχα στο μυαλό μου παγωμένες μπύρες με fish & chips, τα πάντα ήταν ερμητικά κλειστά λόγω της ημέρας. ΘΛΙΨΙC

Για το λόγο αυτό αρκέστηκα σε μερικές φωτογραφίες απέναντι στο Papirøen όσο προχωρούσα στην επόμενη γέφυρα με το όνομα «Inderhavnsbroen» που βρισκόταν ελάχιστα πιο κάτω:

Ήταν ώρα για μια μικρή παρανομία, και πιο συγκεκριμένα αυτή που αναγκάστηκα να κάνω αφήνοντας το κομμάτι της γέφυρας για τους πεζούς μπαίνοντας σ’ αυτό των ποδηλατών. Τι να κάνω που η γωνία λήψης ήταν καλύτερη από κείνο το σημείο:

Μη μου πείτε πως δε συμφωνείτε μ΄ αυτό βλέποντας το σύνολο του καναλιού του Nyhavn από ψηλά;

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[varioAthens]

Φυγαμε αλλα δεν βλεπω γαντια και απορω

 

[psilos3]

Φυγαμε αλλα δεν βλεπω γαντια και απορω

Για τις ανάγκες της φωτογράφισης.
Εξυπακούεται πως αποτελεί απαραίτητο αξεσουάρ.

 

[Viajero93]

Για τις ανάγκες της φωτογράφισης.
Εξυπακούεται πως αποτελεί απαραίτητο αξεσουάρ.

Εε, μπρος στην τέχνη τι είναι λίγο κρύο;

 

[psilos3]

Σχεδιασμός και προετοιμασία εκδρομής



Ξεκινάμε από το βασικότερο, δηλαδή αεροπορικά εισιτήρια. Ήξερα πολύ καλά από πέρυσι πότε έπρεπε να περιμένω και τι, μιας και οι προσφορές για τις γιορτές με μη low cost εταιρείες συνήθως σκάνε από μέσα Σεπτεμβρίου έως τέλος Οκτώβρη.

Έχοντας θέσει ως όριο τα 200€ πάνω – κάτω, έκλεισα εισιτήριο με την airSerbia για πτήση μέσω Βελιγραδίου στα χρήματα αυτά εκμεταλλευόμενος κι ένα κουπόνι 10% που βρήκα να κυκλοφορεί στο Internet. Το πρώτο βήμα είχε γίνει.

Το δεύτερο ήταν το ζόρικο ζήτημα της διαμονής, μιας κι εκεί τα πράγματα είναι πολύ συγκεκριμένα και ιδιαίτερα ακριβά την περίοδο που συζητάμε. Η επιλογή μου ήταν ένα πολύ απλό ξενοδοχείο με το όνομα CABINN City Hotel κι αυτό γιατί οδηγήθηκα κατά κάποιον τρόπο στην κράτηση σ’ αυτό μιας και είχα δωρεάν διανυκτέρευση από την πλατφόρμα της Hotels. Συνεπώς τιμή περί τα 130€ για τρία βράδια με καλό πρωινό, κάτι που θεωρώ απαραίτητο σε τέτοιες εκδρομές (είχα το παράδειγμα της Στοκχόλμης) με τη διατροφή να κοστίζει ακριβά.

Οι μετακινήσεις είναι το τελευταίο που απασχολεί σε μια τέτοια εκδρομή, μιας και είναι ιδιαίτερα βολικές κι εύκολες. Δεν είχα σκοπό να αγοράσω κάρτα απεριορίστων διαδρομών, έτσι αρκέστηκα στο κατέβασμα της εφαρμογής DOT Tickets προκειμένου να προμηθεύομαι εισιτήριο λίγη ώρα πριν το εκάστοτε δρομολόγιο. Για την ιστορία χρησιμοποίησα μόνο τρένο από/προς αεροδρόμιο με συνολικό κόστος 8€.



Για το τέλος άφησα τ’ αξιοθέατα που έπρεπε να αγοραστούν εκ των προτέρων, συγκεκριμένα για τις 23 του Δεκεμβρίου μιας και την επομένη έκλειναν λόγω παραμονής, ξεκινώντας απ’ αυτό που όλοι μου λέγανε ότι έπρεπε να δω, το πάρκο Tivoli στην τιμή των 22€, ποσό που ξεκίνησα να «κλαίω» από τη στιγμή που το πλήρωσα αλλά δε βαριέσαι:



Μια μέρα πριν πάω αγόρασα κι ένα εισιτήριο για τον Round Tower κόστους 5,5€ περίπου, κάτι που εν τέλει δεν ήταν απαραίτητο, μιας κι έμπαινες άνετα χωρίς ουρές:



Τι έμενε; Μα φυσικά το διάβασμα και η συμπλήρωση του χάρτη αντλώντας εύκολα πληροφορίες από το travelstories, με επιπλέον μελέτη στην κατανομή του χρόνου, αν και πολλές φορές αυτά τα σχέδια παραμένουν στο χαρτί ή μας βγαίνουν αλλιώς…

Για να δούμε και στην περίπτωση μου...

 

[paefstra]

Επειδη ξαναεκλεισα στο Cabinn City για την ερχομενη επισκεψη στην ιδια τιμη με πριν 10 χρονια και ο κυκλικος πυργος ειχε ιδια τιμη εισοδου και τοτε, μην το λες ουτε του παπα. Η σκανδιναβια δεν εχει σοβαρες ανατιμησεις.
Που να βρω κουπονι για Sky Express που φτανω το 250ρι για Λονδινο?

 

[psilos3]

Επειδη ξαναεκλεισα στο Cabinn City για την ερχομενη επισκεψη στην ιδια τιμη με πριν 10 χρονια και ο κυκλικος πυργος ειχε ιδια τιμη εισοδου και τοτε, μην το λες ουτε του παπα.

Πολύ κρύο στο δωμάτιο ρε συ... Έχε το στα υπόψιν.

Η σκανδιναβια δεν εχει σοβαρες ανατιμησεις.

Αυτό το λέτε οι περισσότεροι, το θέμα είναι ότι πλησιάζουν και οι υπόλοιποι αυτές τις τιμές ανά την Ευρώπη, οπότε δε πρέπει να μας κακοφαίνεται τίποτα!

 

[paefstra]

Πολύ κρύο στο δωμάτιο ρε συ... Έχε το στα υπόψιν.

Τοτε που θα παω θα ευχομαι μην εχει πολλη ζεστη

 

[psilos3]

Η …Οδύσσεια της αναχώρησης



Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου, αεροδρόμιο Μακεδονία. Ένας πανικός και μια μεγάλη ουρά στον έλεγχο διαβατηρίων (ας όψεται η Σερβία ενδιάμεσα) που είχα καιρό να δω, μιας και αναχωρούσαν σχεδόν μαζί η Λάρνακα, ένα Λονδίνο και η δική μας για Βελιγράδι.

Αναχωρούσαν έγραψα; Το παίρνω πίσω, καθώς η ένδειξη «Delay» με κίτρινα γράμματα ήταν εμφανέστατη πλάι στο όνομα της Air Serbia. Οι επιβάτες; Ανάστατοι, μιας και παραπάνω από το 50% απ' αυτούς ήταν περιπτώσεις μετεπιβίβασης την οποία προλάβαιναν οριακά, ξεσπώντας τα ήδη τεντωμένα Σαλονικιώτικα νεύρα του στις κοπέλες του αεροδρομίου που απλά εξυπηρετούσαν την αναχώρηση, μη γνωρίζοντας σαφώς τους κανονισμούς.

Εγώ από την άλλη πιο κατασταλαγμένος, σε φάση «τι είχαμε τι χάσαμε» ή «κάποια στιγμή θα συνέβαινε», βγαίνοντας την καθιερωμένη χαμογελαστή φωτογραφία μου μες το ψιλόβροχο. Όπως και να ‘χε έπρεπε να πάμε Βελιγράδι κι εκεί θα βλέπαμε:



Νύχτα αφήσαμε πίσω τη φωτισμένη Σαλονίκη και τον Θερμαϊκό, νύχτα φτάσαμε στο Βελιγράδι που δε θα πω ψέματα, παρά την όλη φάση χάρηκα που το έβλεπα από ψηλά, φτάνοντας εν τέλει με πάνω από μια ώρα καθυστέρηση γνωρίζοντας ότι πλέον όλα είναι θέμα τύχης, παρόλες τις διαβεβαιώσεις του πληρώματος στον αέρα ότι «αυτά συμβαίνουν για να εξυπηρετηθούν άπαντες, θα προλάβετε τις ανταποκρίσεις σας». Είχα διαβάσει αρκετά για την Air Serbia σ’ αυτό το κομμάτι και ήμουν έτοιμος να το αντιμετωπίσω στην πράξη.

Βγήκα από το αεροσκάφος σχεδόν πρώτος, μιας κι από την προηγούμενη είχα πληρώσει 7€ για κάθισμα καθώς τη μυριζόμουν τη δουλειά. Το διπλανό gate ήταν για Όσλο, με μια οικογένεια που συζητούσαμε να μπαίνει στην ουρά αναπτερώνοντας τις ελπίδες μου. Με sprint που θα ζήλευε ο Jusain Bolt φτάνω ιδρωμένος μερικά λεπτά μετά στο gate της Κοπεγχάγης.

• Από Θεσσαλονίκη δεν έρχεστε, εσείς που περιμέναμε λόγω καθυστέρησης;
• Ναι εμείς είμαστε
• Λυπάμαι μόλις παρέδωσα τα έγγραφα της πτήσης κι έκλεισε η πύλη, πηγαίνετε στο γραφείο κίνησης να σας δώσουν οδηγίες.

Να βρίσω δεν είχε νόημα, σκεφτόμουν την ώρα που έβλεπα τη φυσσούνα να μαζεύεται. Μπορούσαν σίγουρα να μας περιμένουν, ήταν ζήτημα λεπτών, ωστόσο δεν ήθελαν.

Το κακό είναι ότι ξεκινούσε ένας γολγοθάς 12 ωρών, μιας και η επόμενη πτήση ήταν στις 6:30 το πρωί. Αναμονή για την αλλαγή των εισιτηρίων από τους υπαλλήλους της Air Serbia λοιπόν που σίγουρα ήξεραν τη δουλειά τους, μιας και υπήρχε ξεχωριστό τμήμα για τέτοιες περιπτώσεις. Έξτρα αναμονή για να κάνουν το ίδιο σε 70 άτομα (!) που έχασαν ανταποκρίσεις, αναμονή για διαβατηριακό έλεγχο, ορθοστασία κι αναμονή επιπλέον για να έρθει το λεωφορείο να μας παραλάβει, αναμονή μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο της πόλης του Βελιγραδίου και το ξενοδοχείο που ‘χε κανονίσει η εταιρεία, αναμονή μέχρι να παραλάβουμε τα δωμάτια και να πάμε για φαγητό στο μπουφέ. Ουφ…

Δε με χάλασε, τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα περίμενα. Αρχικά δεν ήταν στο χέρι μου, αφ’ ετέρου όταν κλείνεις εισιτήρια με τέτοιες κοντινές ώρες ανταπόκρισης παίρνεις και το ρίσκο που σου αναλογεί. Τη γλίτωσα τα Χριστούγεννα του 22 που ‘χε συμβεί κάτι παρόμοιο, όχι όμως αυτά του 23. Στο φινάλε βρισκόμουν σε μια αγαπημένη πόλη για λίγες ώρες που θα ‘θελα πολύ να ξαναδώ, δυστυχώς όμως χωρίς συνάλλαγμα για ταξί κτλ και κυρίως χωρίς κάποιον να με σιγοντάρει, μιας και οι συνεπιβάτες που ήδη είχαμε γνωριστεί και γίναμε παρέα δε ψηνόντουσαν. Κρίμα και τα μπαρ του Βελιγραδίου με περίμεναν αγέρωχα.

Το κακό ήταν πως θα ‘φτανα στην Κοπεγχάγη κουρέλι από κούραση και ταλαιπωρία, αντί να είμαι εκεί ήδη και να κοιμηθώ σαν άνθρωπος στο ξενοδοχείο. Τώρα με μια ώρα ύπνου επέστρεφα στο αεροδρόμιο Tesla στις 4 το πρωί προκειμένου να εκδώσω τα νέα εισιτήρια, να περάσω διαβατηριακό έλεγχο και πάλι, ώστε να πιώ ένα πολυπόθητο καφεδάκι περιμένοντας την πτήση των 6:30 το πρωί για Δανία, που -μαντέψτε- αναχώρησε και πάλι με καθυστέρηση!

Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και μόνος μου στη δυάδα θέσεων κοιτούσα τον ήλιο ν’ ανατέλλει πάνω απ’ τα σύννεφα, καθώς και τις χιονισμένες ακτές της Σουηδίας ν’ αποκαλύπτονται μετά, παράλληλα με τη διάσημη γέφυρα που ενώνει τις δυο χώρες κι αχνοφαίνονταν στο βάθος:

Είχα το χρόνο μέχρι να περάσω ξανά (φφφφφ) έλεγχο διαβατηρίων ώστε να αγοράσω εισιτήριο μετακίνησης, κατευθυνόμενος έτσι αμέσως στην πλατφόρμα του τρένου –η οποία για το αεροδρόμιο CPH αποτελεί ακόμα μια στάση- κι όχι σε κάποιο άλλο διαθέσιμο μέσο μεταφοράς, όπως μετρό και λεωφορείο.

Ευτυχώς από τη στιγμή που πάτησα Δανέζικο έδαφος τα πράγματα έδειχναν να πηγαίνουν ρολόι, με το δρομολόγιο ως τον κεντρικό σταθμό να μη διαρκεί πάνω από 15 λεπτά. Το πρώτο πολιτισμικό σοκ ήταν γεγονός, βλέποντας μια κυρία να μαζεύει βγαίνοντας απ’ το τρένο ένα χαρτομάντηλο που ‘χε πέσει καταλάθος από μια άλλη κυρία και να το τοποθετεί στα σκουπίδια…

Με το σακίδιο μου στον ώμο, σκουφί κασκόλ και γαντάκι πλέον αλλά και το μπουφάν ασφυκτικά κλειστό κατηφορίζω την Bernstorffsgade παράλληλα με το πάρκο Tivoli ψάχνοντας να βρω το ταπεινό κατάλυμα μου, προσέχοντας παράλληλα τον πάγο που σε κάποια σημεία γινόταν επικίνδυνος.

Πήρα την κάρτα εισόδου με τάχιστες διαδικασίες, δίχως να μου κόψει όμως να πάω για πρωινό που προλάβαινα για λίγα λεπτά ακόμα, μιας και η ώρα ήταν 10:30, παρόλο που μου φαινόταν για απόγευμα.

Λογικό, αν έχεις ξυπνήσει στις 3:30 το χάραμα…



(Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Προφανώς όχι μόνο για να κράξω την AirSerbia που ένα μήνα μετά ούτε φωνή - ούτε ακρόαση, αλλά για να επισημάνω πως τέτοια περιστατικά καμιά φορά συμβαίνουν, οπότε καλό είναι να έχουμε ελέγξει τις εναλλακτικές, να γνωρίζουμε τους κανονισμούς και το τι δικαιούμαστε σε περιπτώσεις ενιαίου εισιτηρίου, καθώς και να είμαστε οπλισμένοι με υπομονή και καλή διάθεση. Απλά πράγματα)

 

[psilos3]

Και τώρα τρέχουμε!



Να καθυστερήσω; Να το σκεφτώ; Ούτε καν, μιας και βρισκόμουν σ’ ένα μέρος που ο χρόνος μετρούσε απειλητικά αντίστροφα μέχρι τις τρεις και κάτι που νύχτωνε. Ετοιμάστηκα στα γρήγορα, κρέμασα τη φωτογραφική στο λαιμό μου, πήρα ένα ζεστό καφεδάκι στο χέρι και ξαναβγήκα στον κρύο δρόμο, έτοιμος ν’ ανακαλύψω τις ομορφιές άλλης μιας πόλης.

Στάση πρώτη, απέναντι από μουσείο τέχνης «Ny Carlsberg Glyptotek» και τη στήλη «Dante Florentinvs» που βρισκόταν κυριολεκτικά δυο βήματα απόσταση από ΄κει που ξεκίνησα:

Ήταν ακόμη πολύ αρχή ωστόσο η πόλη μου έβγαλε μια οικειότητα, η οποία δε ξέρω αν αποδίδεται στο γεγονός ότι είχα πρόσφατη την Στοκχόλμη, ή λόγω Χριστουγέννων και της παρακάτω εικόνας της γέφυρας «Marmorbroen» μου θύμιζε το Παρίσι:

Υπερβολές, σκέφτηκα πατώντας το μαλακό χιονάκι στο σημείο μετά τη γέφυρα, έχοντας μπροστά μου την πίσω πλευρά του παλατιού «Christiansborg», με την άμαξα να ξεκινάει εκείνη την ώρα τις βόλτες της:

Αφού περιεργάστηκα λίγο το χώρο του παλατιού έστριψα δεξιά προς τον κήπο «Royal Library» με το όμορφο κτήριο του:

Πέρα από το πλάνο που χα στο μυαλό μου έπρεπε πρώτα να καταλάβω αν αυτό μπορεί να ακολουθηθεί, βγαίνοντας έτσι προς τη θάλασσα προκειμένου να αντιληφθώ τις αποστάσεις, στεκούμενος για λίγο ώστε να θαυμάσω την ομορφιά της Κοπεγχάγης που ως τότε διάβαζα μόνο σε ιστορίες. Το άγαλμα της μικρής γοργόνας μπροστά απ’ τη βιβλιοθήκη, οι θαλάσσιες συγκοινωνίες και το κτήριο του υπ.οικονομικών αν το βρίσκω σωστά:

Η βόλτα εξελίσσονταν όλο και καλύτερα, χωρίς επί της ουσίας να έχω προλάβει ακόμα να δω τίποτα. Πατούσα πλέον τη γέφυρα «Holmensbro» ευρισκόμενος από την μπροστινή πλευρά του παλατιού:

Ο κεντρικός δρόμος Holmens Kanal μ’ έβγαλε μπροστά στο άγαλμα του Δανού ναυάρχου «Niels Juel», ήρωα του 17ου αιώνα:

Ευτυχώς το κρύο δεν μ’ εμπόδιζε καθόλου έως εκείνη την ώρα, όχι ότι το καταλάβαινα δηλαδή, περνώντας γοργά δίπλα απ’ την πρωτότυπη αίθουσα συναυλιών «Stærekassen», ώσπου το μάτι μου άρχισε να βλέπει χρώμα. Πολύ χρώμα:

Το κανάλι «Nyhavn» βέβαια με τα πολύχρωμα σπίτια του 17ου και 18ου αιώνα δε χρειάζεται συστάσεις, μιας και αποτελεί το πιο γνωστό σημείο ίσως της Κοπεγχάγης, κάτι που επιβεβαίωνε η πολυάριθμη παρουσία επισκεπτών:

Αφού βγήκα την φωτογραφία μου αποφάσισα να κάνω το γύρο του καναλιού, δίνοντας παράλληλα στον εαυτό μου και λίγες στιγμές γεύση και χαλάρωσης, σε μια καντίνα που πολλοί τελικά έχουν τιμήσει:

Είχα μελετήσει στο μεταξύ τον ηλεκτρονικό χάρτη και βάδιζα πλέον πιο συγκεκριμένα, περνώντας εν συντομία την πλατεία «Kongens Nytorv» προκειμένου να μπω στον διάσημο εμπορικό πεζόδρομο «Strøget» για πρώτη μου φορά:

Μη περιμένετε φυσικά να λειτουργεί το σιντριβάνι «Storkespringvandet» μες την παγωνιά… Άκουσα ένα τραγουδάκι από τον κιθαρίστα ο οποίος είχε μέχρι και paypal για φιλοδωρήματα και ξεκίνησα ν’ ανεβαίνω ακόμα έναν πεζόδρομο με το όνομα «Købmagergade» όπου θα συναντούσα το επόμενο αξιοθέατο μου:

Φωτογράφισα τον πύργο και μπήκα μέσα φουριόζος μιας και είχα εισιτήριο, ώσπου η κοπέλα στη ρεσεψιόν μ’ επανάφερε στην τάξη βάζοντας με στην ουρά. Τελικά δε χρειάζεται εισιτήριο εκ των προτέρων, είναι το ίδιο πράγμα με το να βγάλεις εκεί όπως διαπίστωσα. Κατόπιν ξεκίνησε η ανάβαση σε μια περιστροφική ανηφόρα με κλίση, όπως στον Λευκό πύργο ένα πράμα χωρίς σκαλιά:

Η ολοκλήρωση της διαδικασίας έφτανε ως ένα στενό πέρασμα μιας μικρής σκάλας στην οποία χωρούσε μόνο ένα άτομο, για το λόγο αυτό περιμέναμε μέχρι να ανάψει πράσινο το φανάρι για πεζούς, προκειμένου ν’ ανέβουμε στο τελευταίο διαθέσιμο σημείο και να βγούμε έξω στον παγωμένο αέρα και τη θέα:

Κι όταν μιλάμε για θέα, το συγκεκριμένο σημείο έχει την καλύτερη ίσως οπτική στην Κοπεγχάγη, με 360° ανεμπόδιστης θέασης προς όλη την πόλη, σ’ έναν περιφρασσόμενο χώρο όπως είναι λογικό. Έβγαλα τις φωτογραφίες μου και κάθισα για λίγο, μιας και ο αέρας δε παλεύονταν για πολύ εκεί έξω:

Έτσι κατηφόρισα κάνοντας στάση αρχικά σ’ ένα χώρο με ψεύτικα ζώα από την Δανέζικη φύση κι έπειτα στο ναό «Trinitatis Kirke» που εφάπτεται του πύργου, χαρούμενος που κατάφερα να κάνω μια δραστηριότητα που δε θα μπορούσα άλλη μέρα, μιας κι έκλεινε λόγω εορτών.

Χρειαζόμουν επειγόντως έναν ακόμη ένα καφέ…

 

[varioAthens]

Ωραιο φωτογραφικο αλμπουμ!

 

[Smaragda53]

Ωραία η χιονισμένη Κοπεγχάγη! Λεπτομέρειες για το ξενοδοχείο σου?