Γερμανία Μόλις γύρισα από … τα Χριστούγεννα 😊😍🥰

[Grerena]

3η ημέρα με εξοχές και πάρκα
Η Κολωνία είναι η πρωτεύουσα της πολιτείας Βόρειας Ρηνανίας - Βεστφαλίας. Η Unesco έχει χαρακτηρίσει 4 μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς στη Βόρεια Ρηνανία Βεστφαλία. Τον Καθεδρικό της Κολωνίας, τα κάστρα Brühl, τον Καθεδρικό του Άαχεν και το “Zollverein Coal Mine Industrial Complex” (2001) στο Έσσεν. Δύο από τα τέσσερα Unesco sites ήταν στην … εμβέλεια του τριημέρου μου. Μια μερούλα να είχα ακόμα .... αχ! Θα μπορούσα να χτυπήσω και του Άαχεν!

Κάστρα Brühl
Ως κυνηγός λοιπόν Unesco που είμαι, δεν θα μπορούσα να μην πάω στα κάστρα Augustusburg στην πόλη Brühl, που απέχουν μόλις 19 χιλιόμετρα από την Κολωνία και ανήκουν φυσικά στην Πολιτιστική Κληρονομιά της Unesco. Και η ευτυχής συγκυρία; Τα κάστρα βρίσκονται πολύ κοντά στο θεματικό πάρκο της Κολωνίας το “Phantasialand”. Θεωρητικά με μια ημερήσια εκδρομή θα μπορούσαμε να πάμε και στα δύο «γεμίζοντας» την ημέρα.

Για λίγο μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί και να μην συμβιβάζονται τα δύο αξιοθέατα δεδομένου ότι ένα αρκετά ακριβό αξιοθέατο όπως αυτό της “Phantasialand” (με κόστος 54€ το άτομο) θα ήταν κρίμα να δώσει χρόνο σε ένα άλλο, όπως αυτό των κάστρων. Όμως το πάρκο ανοίγει στις 11:00 και λόγω Χριστουγέννων κλείνει και αρκετά αργά (στις 20:00) και το δέλεαρ ενός κάστρου και μάλιστα Unesco είναι πολύ μεγάλο για μένα, οπότε αποφάσισα να τα στριμώξω όλα στην ίδια μέρα.
Έτσι το day trip στο Brühl έγινε πραγματικότητα, όπως το ονειρευόμουν, μόνο που ήταν μια ... παραγεμισμένη ημέρα!

Η πόλη του Brühl βρίσκεται στην αριστερή όχθη του Ρήνου 20κμ νότια της Κολωνίας. Αποτέλεσε την επίσημη κατοικία των Επισκόπων της Κολωνίας. Γύρω στο 1728 o εκλέκτορας της Κολωνίας και αρχιεπίσκοπος Clemens August του Οίκου Wittelsbach (του ίδιου Οίκου με του Όθωνα) έχτισε ένα υπέροχο κάστρο με εκτεταμένους κήπους, το οποίο αποτέλεσε την αγαπημένη του κατοικία αλλά και τη θερινή κατοικία των μετέπειτα Επισκόπων.
Από το 1945 και μετά το κάστρο “Augustusburg” χρησιμοποιήθηκε από την Κυβέρνηση για τις επίσημες λειτουργίες της και από το 1990 και μετά δέχεται αρχηγούς ξένων κρατών, που επισκέπτονται τη Γερμανία.
Η Unesco τίμησε την ιστορία αλλά και το αρχιτεκτονικό αριστούργημα του γερμανικού ροκοκό, εγγράφοντας το παλάτι “Augustusburg” μαζί με το γειτονικό παλάτι (και πρώην κυνηγετικό καταφύγιο) “Falkenlust” και τους εκτεταμένους κήπους τους, στον Κατάλογο Παγκόσμιας Κληρονομιάς το 1984 (και μάλιστα πολύ πιο νωρίς από την εγγραφή του Καθεδρικού της Κολωνίας!)

Μετά το πρωινό μας πήγαμε στο σταθμό των τρένων που είναι εντελώς απέναντι από το hostel μας. Όταν λέμε απέναντι εννοώ στα …170μ. Ω! ναι! Μπορώ να περηφανευτώ ότι για μια ακόμη φορά βρήκα το ιδανικό κατάλυμα και από άποψη θέσης.

Να το ξενοδοχείο μας!

Και αυτός είναι ο σταθμός όπως φαίνεται με λήψη από το πεζοδρόμιο μπροστά από το ξενοδοχείο μας. Μιλάμε για τέτοια απόσταση. Και είναι και τόσο όμορφος σταθμός!

Βγάλαμε εισιτήριο ημερήσιο με 16,90€ και για τις δυο μας και μπήκαμε στο βαγόνι μας.

Περάσαμε την πολύ scenery γέφυρα Hohenzollernbrücke και by train και κατεβήκαμε στον επόμενο σταθμό, που είναι ο κεντρικός της Κολωνίας, ο Hauptbahnhof.

Με το που βρεθήκαμε στο σταθμό δίπλα στον οποίο βρίσκεται και το μουσείο Ludwig, που είχαμε επισκεφτεί εχθές, θυμήθηκα ένα όμορφο μεταξωτό μαντηλάκι με desen ένα πίνακα του Picasso, που πολύ μου άρεσε και δεν το είχα πάρει χθες, αφού με πιάσανε οι τσιγγουνιές μου. Σήμερα που είχα διάθεση lol σκέφτηκα ότι ήταν ευκαιρία να πεταχτούμε να το πάρουμε, αφού δεν θα μπορώ άλλη ώρα να το κάνω ούτε σήμερα ούτε και αύριο, που είναι κλειστό το μουσείο (Δευτέρα).
Όντως φτάσαμε γρήγορα (στα 250μ. είναι το μουσείο), αλλά μόλις είδα την τιμή … με ξαναπιάσανε οι τσιγγουνιές μου. Το μαντιλάκι κόστιζε σχεδόν όσο και τα δύο αεροπορικά για να έρθουμε στην Κολωνία! 59€ αντί για 19€ που νόμιζα!

Επιστρέψαμε στο σταθμό και μετά από καναδυό ερωτήσεις που έκανα μέσα στο σταθμό, για το που είναι τα λεωφορεία, βγήκαμε από τη βορινή έξοδό του στην πλατεία Breslauer, που είναι και σταθμός λεωφορείων, βρήκαμε εύκολα το δικό μας (αυτό που θα πήγαινε στο Brühl) και επιβιβαστήκαμε.
Στις 11:30 η ώρα φύγαμε. Σε 5’ από την αναχώρησή μας ήδη βρισκόμασταν και ταξιδεύαμε στη Γερμανική εξοχή.

Σε λιγότερο από μισή ώρα είχαμε φτάσει στο Brühl.

Από το λίγο που πήρα βλέφαρο την πόλη έβγαλα το συμπέρασμα ότι η πόλη πρέπει να άξιζε λίγο χρόνο. Ήταν και η πατρίδα του Marx Erns και έχει και μουσείο για αυτόν. Αλλά τι να κάνουμε; Ότι μπορούμε κάνουμε. Στις 11:55 φτάσαμε μπροστά από το παλάτι Augustusburg.

Εκεί υπήρχε ένα υπέροχο καφέ, το «Brühler Wirtshaus am Schloss», με το σταθμό τρένου από τη μια και τους κήπους του κάστρου από την άλλη.

Το παλάτι-κάστρο με το κυνηγετικό περίπτερό του είναι κλειστά για το κοινό τους τρεις μήνες του χειμώνα. Οι κήποι τους όμως ήταν διαθέσιμοι για βόλτα.

Εμείς, πήραμε ένα καφεδάκι από το "Brühler Wirtshaus" και μια heise Schokolade και αφού τσεκάραμε τις ώρες των suttle busses για την Phantasialand, που ήταν τοιχοκολλημένες στη στάση ξεκινήσαμε για τη βόλτα μας στους κήπους των κάστρων Brühl, με τα ροφήματά μας ανά χείρας.

Μ’ αρέσει που ανησυχούσα για το πως θα βρω με τα σωστά τρένα και τα λεωφορεία για να κάνω την ημερήσια αυτή, όταν έψαχνα από Ελλάδα. Τελικά είναι πολύ εύκολα. Οι διαδρομές και τα δρομολόγια ερχόντουσαν μπροστά μου πριν ακόμα τις σκεφτώ.

Phantasialand
Στη 1:00 λοιπόν πήραμε το λεωφορείο της Phantasialand, εμείς και άλλα τρία άτομα και φύγαμε. Φαντάζομαι τι γίνεται σε εποχές non covid. Εμείς άνετα και μέσα σε 16’ φτάσαμε στην είσοδο του πάρκου, δείξαμε τα ηλεκτρονικά εισιτήριά μας και οι μπάρες άνοιξαν …
Εδώ να σημειώσω ότι τα εισιτήρια βγαίνουν μόνο ηλεκτρονικά και στην είσοδο του πάρκου ΔΕΝ υπάρχει γκισέ με ταμείο, παρά μόνο δυο υπάλληλοι για να βοηθήσουν σε περίπτωση προβλήματος με τις μπάρες εισόδου. Τα εισιτήρια τα έβγαλα το πρωί μόλις ξυπνήσαμε.
Μπήκαμε μέσα στις 1:15. Είχαμε μπροστά μας σχεδόν 7 ώρες για να περιηγηθούμε και να μπούμε σε όσα περισσότερα παιχνίδια μπορούσαμε και αντέχαμε φυσικά.

Η παρακάτω περιγραφή του πάρκου και των παιχνιδιών ενδεχομένως να είναι βαρετή για κάποιους. Για αυτούς όμως που τους αρέσουν τα πάρκα ενδεχομένως να είναι και χρήσιμη και εν δυνάμει χρηστική και για μια μελλοντική τους επίσκεψη.
Εγώ είμαι τόσο ενθουσιασμένη με το πάρκο και την ημέρα που πέρασα σε αυτό και με αναμνήσεις πολύ έντονες και όμορφες που δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ όσο αναλυτικότερα μπορώ.

Με το που μπήκαμε μέσα βρεθήκαμε μπροστά σε έναν κεντρικό δρόμο μιας παραμυθένιας πόλης, του Βερολίνου του 1900, με μαγαζιά, παιχνίδια δεξιά και αριστερά του δρόμου και με μια κεντρική πλατεία στο κέντρο της, η οποία είχε ένα παγοδρόμιο, μια κούνια - καρουζέλ, το Χριστουγεννιάτικο δέντρο φτιαγμένο από φωτάκια και μόνο, βιτρίνες με «λαμπερά», πριγκιπικά φορέματα και πολλά άλλα υπέροχα σκηνικά.

Ιδιαίτερο στο ντεκόρ του πάρκου ήταν κάποιες βιτρίνες με κρυστάλλινα, παραμυθένια φορέματα...

Και αν νομίζετε ότι ήταν όμορφα ... που να δείτε το βράδυ πως φαίνονται.

Ομολογώ ότι μαγεύτηκα. Αναφωνούσα: «Τι ωραία που είναι» και «τι ωραία που είναι» λες και δεν είχα ξαναδεί τέτοιου είδους πάρκο. Είναι το τέταρτο θεματικό πάρκο με τέτοιου είδους παιχνίδια που έρχομαι και παρόλαυτά … χάζεψα.

Το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να καθίσουμε να φάμε μία … βάφλα. Μία τεράστια, πολύχρωμη, θερμιδοφόρα βέλγικη βάφλα με μπόλικη σαντιγύ, παγωτό και βύσσινα. Γι’ αυτό έκανα οικονομία στις … θερμίδες χθες! Φαντάζομαι ότι τώρα με δικαιολογείτε λίγο.

Μετά, πανικός. Τι να πρωτοφωτογραφίσω, σε ποιο παιχνίδι να πρωτομπώ, ποια από αυτά είναι light, ποια είναι οικογενειακά και ποια είναι ζόρικα; Είχαμε χάρτη αλλά μη νομίζετε ότι είναι σαφή τα όρια στο ποια παιχνίδια «αντέχω» και ποια όχι.
Το “Wellenflug” σίγουρα το μπορώ. Είναι η γνωστή περιστρεφόμενη κούνια που έχουν σχεδόν όλα τα πάρκα. Αυτή είναι όμως και πολύ όμορφα στολισμένη και συνοδεύεται από ένα συντριβάνι με πίδακες νερού, που «ακολουθούν» την κίνηση της κούνιας.

Στην αρχή μπαίναμε σε όποιο παιχνίδι βρίσκαμε μπροστά μας. Μπήκαμε στο “Wurmling Express” (μια βόλτα με εναέριο τρενάκι με θέα 3μ. ύψους) ...

Παραήταν χαλαρό. Βρήκαμε χρόνο και για διάβασμα!

...και στο “Der Justige papagei” (μια ιπτάμενη καμπίνα που έκανε έναν Light «κύκλο» στον αέρα). Ειδικά αυτό ήταν τόσο μα τόσο παιδικό, που μας προκάλεσε ένα αμήχανο γέλιο. Μα δεν το είδαμε πριν μπούμε;

Έτσι όμως καταλάβαμε ότι αν πάμε έτσι θα χάσουμε τα καλύτερα. Συνεχίσαμε λοιπόν με άλλο σύστημα. Πάμε όπου πάει ο πολύς κόσμος. Βλέπαμε στην ψηφιακή πινακίδα τα λεπτά αναμονής στην ουρά και καταλαβαίναμε ποια ήταν τα πιο δημοφιλή. Έτσι μπήκαμε και στο “Crazy Bats”, το οποίο ήταν ένα καταπληκτικό roller Coaster. Φορούσες γυαλιά VR και έβλεπες ότι ταξίδευες σε άλλη γη και άλλα μέρη. Ε κ π λ η κ τ ι κ ό ! ! ! Νομίζω ότι είναι το καλύτερο Coaster που έχω μπει ποτέ!
Δεν έχω φωτογραφία από αυτό. Ήταν πολύ γρήγορο, σε κλειστό χώρο και φορούσα και γυαλιά.

Και το “Winja’s Fear” ήταν ένα καλό roller Coaster για μένα και δημοφιλές επίσης. Μάλλον όμως ήταν λίγο πιο ζόρικο απ’ ότι θέλαμε και … μπορούσαμε. Μας είχε προειδοποιήσει ο χάρτης μεν ότι είναι στην κατηγορία “Action”, αλλά δεν το πιστέψαμε και πολύ αφού επιτρέπεται να μπαίνουν παιδιά από 6 χρονών και πάνω. Μπορούν τα 7χρονα και δεν μπορώ εγώ; Ύστερα λοιπόν από αυτό το μικρό «ζόρι» είπαμε να προσέχουμε λίγο.

Προς αποφυγή δυσάρεστων εκπλήξεων είπαμε να μην μπούμε όπου να ’ναι από δω και πέρα αλλά να το μελετάμε λίγο περισσότερο. Τα παιχνίδια χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Στα «για παιδιά», στα «για όλη την οικογένεια» και στα «Action». Θα ασχολιόμασταν λοιπόν με τη μεσαία κατηγορία. Με τις άλλες δύο είχαμε «κλείσει».
Χαλαρώσαμε λίγο βλέποντας μια παράσταση 4D. Ένα film μικρού μήκους με πρωταγωνιστή έναν ατζαμή πειρατή, που τον έπαιζε ο Lesly Nilsen, ο οποίος μιλούσε Γερμανικά φυσικά. Παρόμοιο που έχω δει σε Gardaland ήταν λίγο καλύτερο, με πιο έντονη την 4η διάσταση.

Το πάρκο είναι χωρισμένο σε 6 περιοχές. Είναι οι Βερολίνο, Fantasy, Mystery, China town, Mexico και Deep in Africa. Όπως είναι λογικό ήθελα να πάμε σε όλες τις περιοχές και να μπούμε σε όσο περισσότερα παιχνίδια μπορούσαμε.

Ήδη τη “Fantasy” την είχαμε ψιλογυρίσει...

Είχαμε μπει σε τέσσερα παιχνίδια, είχαμε φάει κιόλας. Α! ναι. Σήμερα είχαμε ξεχάσει τη διατροφή. Διασκέδαση και δίαιτα δεν πάνε μαζί. Για την ακρίβεια ... διασκέδαση και "βρώμικα' πάνε μαζί! Οπότε μετά τη βάφλα «χτυπήσαμε» και μια Βέλγικες τηγανιτές πατάτες.

Σειρά είχε το Μεξικό...

Μπαίνοντας στην περιοχή μας ήρθε δωράκι εξ’ ουρανού. «Έβρεξε» ευρώ! Τα ιπτάμενα τρενάκια άνωθεν μας είχαν «γδύσει» τους επιβάτες τους. Όχι μόνο τους γύριζε ανάποδα αλλά τους τίναζε κιόλας. Νομίζω ήμουν από τη σωστή μεριά (κάτω από το τρενάκι και όχι μέσα σε αυτό).

Εδώ λοιπόν στη μεξικάνικη μεριά είχε δυο εντυπωσιακά roller coaster, μέσα σε περιβάλλον ορυχείων, φαραγγιών και σηράγγων.

Οι ράγες τους ήταν τόσο μπερδεμένες μεταξύ τους, που με δυσκολία ξεχώριζες ποια είναι ποια.

Η μία φαινόταν πολύ δύσκολη διαδρομή, με ανάποδες στροφές και μεγάλη ταχύτητα, ενώ η άλλη φαινόταν σαφώς πιο νορμάλ. Στη μία ήμουν σίγουρη ότι θα άφηνα τα κοκκαλάκια μου, αν το τολμούσα, ενώ η άλλη που ήταν και αρκετά δημοφιλής νομίζω ότι «την είχα».

«Σ’ αυτό να πάμε» λέω στην κόρη μου. «Φαίνεται καλό. Να οι ράγες του. Δεν γυρνάει ανάποδα. Εξάλλου σε άλλο ένα δυνατό δεν θα πρέπει να μπούμε;»
«Όχι» μου λέει «εγώ δεν μπαίνω. Μπες μόνη σου άμα θες»
«Οκ. Θα μπω» Σκεπτόμενη ότι …τα λεφτά μας δώσαμε. Αφού δεν γυρνάει ανάποδα, δεν θα έχω πρόβλημα»

Τελικά δεν γυρνούσε ανάποδα, αλλά όλα τα άλλα τα έκανε. Τα είδα όλα… ή μάλλον δεν είδα τίποτα. Στην πρώτη κατεβασιά έκλεισα τα μάτια μου και το μόνο που έκανα ήταν να κρατάω την μπροστινή μπάρα για να μη φύγω. Ένιωθα όλες τις δυνάμεις πάνω μου να ασκούνται συγχρόνως και εναλλάξ. Κεντρομόλος, φυγόκεντρος, βαρύτητα, νόμιζα ότι θα εκτοξευτώ. Ένιωθα ότι έκανα μεγάλο αγώνα για να μείνω στη θέση μου. Σκεφτόμουν πόσο δίκιο είχε το παιδάκι μου. Πόση ώρα κράτησε αυτό; Δεν ξέρω.
Όταν προσγειώθηκα είχα ένα λαχάνιασμα λες και το είχα τρέξει όλο αυτό.
«Πως ήταν μαμά;» με ρώτησε με χαμογελαστό (και ειρωνικό) ύφος.
Ήξερε κατά βάθος την απάντηση βλέποντας το χρώμα μου. Είχα ασπρίσει.
Στην αρχή σκέφτηκα να κάνω μήνυση στο πάρκο γιατί το παιχνίδι αυτό το είχαν κατατάξει στα «Οικογενειακά». Μόνο οικογενειακό δεν ήταν.
Μετά βέβαια το σοκ και την ανακούφιση σε δεύτερη φάση μετά ήρθε η … περηφάνια. «Μπήκα στο Colorado Adventure»! Εσύ δεν μπήκες.
Μετά πήρα μια σημαντική απόφαση για τη ζωή μου. Όσο μπορώ να μπαίνω σε τέτοια παιχνίδια … θα μπαίνω! Για σήμερα όμως είχα … κλείσει.

Από τις διάφορες περιοχές το Μεξικό και η Κίνα είχαν τα πιο εντυπωσιακά σκηνικά.
Τα Μεξικό ήταν γεμάτο βουνά, ορυχεία και άγρια τοπία.
Το βαρύ πυροβολικό του Μεξικό είναι το Chiapas. Το αποκλείσαμε λόγω …νερού. Ο κυριότερος λόγος ήταν ότι θα βρεχόμασταν, χώρια του ότι μοιάζει πολύ αυτό το παιχνίδι με την Ατλαντίδα της Gardaland, που έχουμε κάνει.

Η Κίνα ήταν γεμάτο χρώματα, δράκους και φωτεινές μπάλες.

Φαινόταν ότι η Κίνα πρέπει να είχε αρκετά παιχνίδια στα μέτρα μας. Μπαίνοντας στην Κίνα μας τράβηξε αμέσως το “Feng Ju Palace”. Easy φαινόταν αλλά μετά το τελευταίο κάζο που έπαθα, μια αγωνία για το τι θα συναντήσουμε "την είχαμε".

Το “Feng Ju Palace” λοιπόν ήταν μια τεράστια κούνια σε σκοτεινό περιβάλλον, το οποίο επίσης κινείται. Εννοώ ότι κινείται και ο περιβάλλοντα χώρος και σου δημιουργείται η εντύπωση ότι είσαι ανάποδα και όλα γυρίζουν. Κάπου είναι πραγματικό και κάπου ίσως ψυχολογικό. Πολύ ιδιαίτερο παιχνίδι ψευδαισθήσεων, που το είχα ξανασυναντήσει επίσης στην Gardaland για πρώτη φορά. Το θυμήθηκε και η κόρη μου που τότε ήταν 8,5 χρονών! Ωραίο ήταν. Άμα ξέραμε και Γερμανικά θα ήταν καλύτερο.

Όταν βγήκαμε από το παιχνίδι είχε πια νυχτώσει. Ένα ξάφνιασμα μας ήρθε από την απότομη αλλαγή σκηνικού, γιατί ... είμαστε στην Κίνα. Αυτό σημαίνει ότι με τα φωτάκια μέσα στη νύχτα νιώσαμε σα να βρεθήκαμε ξαφνικά στο κέντρο ενός … παραμυθιού.

Οι Κινέζικοι μαζί με τους Χριστουγεννιάτικους στολισμούς έκαναν την περιοχή της Κίνας του πάρκου την πιο όμορφη.

Αφού είμαστε Κίνα είπαμε να φάμε και κάτι κινέζικο. Spring Rolls…

Μετά φάγαμε και το απογευματινό υγιεινό μας φρουτάκι, τώρα που το μάθαμε (μπανάνα και μηλαράκι) …

Τι; δεν είναι υγιεινά; Επειδή έχουν λίγη σοκολατίτσα και λίγη καραμελίτσα επάνω; Αυτά είναι για το κρύο. Χα, χα…

Κάπου εκεί στην Κίνα μπήκαμε και στο “Geister Rikscha”. Ήταν μια διαδρομή με τρενάκι, πάρα πολύ ήπια σε ένα σκοτεινό και scary περιβάλλον, ατμοσφαιρικό και χαλαρό. Το θέμα της είναι η Κινεζική μυθολογία. Είδαμε φαντάσματα, θεούς, δράκους, μυθικά πλάσματα και πολλά άλλα κάνοντας τη μεγαλύτερη υπόγεια θεματική διαδρομή, στην Ευρώπη.

Η αλήθεια είναι ότι η Κινέζικη περιοχή ειδικά τώρα το βράδυ "έδινε" τόσο όμορφες εικόνες που δεν μας έκανε καρδιά να φύγουμε από εκεί.

Φύγαμε όμως, αφού υπήρχαν ακόμα περιοχές, που δεν είχαμε δει ακόμα.
Η συνέχεια είχε την Αφρικάνικη γειτονιά. Εδώ δεν είχε πολλά σε παιχνίδια. Είχε ένα και πολύ δυνατό. Το “Black Mamba”. Δηλαδή όχι για μας. Είχε ένα πολύ Αφρικάνικο ξενοδοχείο, ένα μαγαζάκι με υπέροχα πράγματα (ψωνίσαμε κάτι απίθανα δερμάτινα βραχιολάκια) και πάρα πολλά Αφρικάνικα σκηνικά. Άγρια ζώα κατασκευασμένα από λαμπάκια, που τα διέκρινες πίσω από τους φράχτες.

Τσεκάραμε στο χάρτη μήπως έχουμε ξεχάσει κάτι. Μεξικό, Αφρική, Fantasy, Magic, Κίνα. Σε όλα είχαμε κάνει και από κάτι (παιχνίδι, φαγητό ή ψώνια) και είχαμε μπει σε ότι μπορούσαμε να μπούμε.

Κάναμε μια τελευταία βόλτα πάλι στο Μεξικό, γιατί ήθελα να το δω και βράδυ ...

Ο υπόλοιπος χρόνος λοιπόν έως το φινάλε … πάμε Βερολίνο, δηλ. στον κεντρικό δρόμο.

Αν είχα εντυπωσιαστεί με το «Βερολίνο» μπαίνοντας στο πάρκο το πρωί, τώρα με το νυχτερινό και φωταγωγημένο Βερολίνο είχα εκστασιαστεί.

Η κεντρική πλατεία με το παγοδρόμιο και το καρουζέλ … υπέροχα με τα φώτα. Τα φορέματα ήταν ακόμα πιο λαμπερά το βράδυ. Τα συντριβάνια πιο … φωτεινά, πιο όμορφα.

Μπήκαμε στο χώρο του roller coaster “Fly”. Είναι ένα εντυπωσιακό τρενάκι που κινείται μέσα σε ένα ομιχλώδες τοπίο με έντονο μπλε φωτισμό. Μόνο το να βρίσκεσαι από κάτω και να το παρακολουθείς φόρτωνες και αδρεναλίνη. Πραγματικά “πετούσε” το τρενάκι αυτό. Δεν χρειαζόταν να ανεβούμε. Ήταν σαν να μπήκαμε! Χα, χα, χα. Και το σκηνικό είναι απλά υπέροχο.

Το επόμενο παιχνίδι που μπήκαμε ήταν ένα …ξενοδοχείο, το “Das verruckte Hotel Tartuff”. Μέσα σε αυτό συναντήσαμε διάφορα …περίεργα. Τι τα έπιπλα μετακινούνταν, τι το δάπεδο έφευγε, τι έχανες τα σκαλοπάτια κάτω από τα πόδια σου, τι έπεφτες σε λαβύρινθο καθρεπτών και στο τέλος για να βγεις από αυτό … η τσουλήθρα ήταν μονόδρομος.

Αυτή η σχεδόν 7ωρη επίσκεψη στο Phantasialand, θα πω ότι ήταν από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα που έχω κάνει ποτέ. Και αν σου αρέσουν αυτού του είδους τα πάρκα, τότε το συγκεκριμένο πιστεύω ότι είναι από τα καλύτερα.
Ειδικά τα Χριστούγεννα.
Ιδανικά για τα Χριστούγεννα!

Είναι αργά πια. Κοντεύει 8:00. Μας διώχνουνε...

Πήραμε τον κεντρικό δρόμο φεύγοντας προσπαθώντας να εντυπωθώ όσο γίνεται περισσότερο τις τελευταίες εικόνες...

Βγήκαμε από το πάρκο στις 8:00. Το λεωφορείο μας ήταν έξω και περίμενε. Περίμενε ως τις 8:10 και τους τελευταίους. Μας κατέβασε στον σταθμό τρένου στο Brühl, περιμέναμε κανένα τέταρτο ώσπου πέρασε το τρένο για Κολωνία. Στην επιστροφή μας δεν χρειάστηκε να ψάξω πως και από πού θα φύγουμε. Απλά ακολουθούσαμε και κάναμε ότι και όλοι οι άλλοι. Ευτυχώς δηλαδή που όλοι πήγαιναν Κολωνία.

Φτάνοντας στην Κολωνία, αποφασίσαμε να μην κατέβουμε στη στάση μας (την Messe Deutch), αλλά στην επόμενη (του Dom) για να κάνουμε μια βόλτα, που αλλού; Στις Χριστουγεννιάτικες αγορές.
Το ξέραμε πια ότι και κλειστή να ήταν της Dom, αλλά εμείς θα πηγαίναμε στη μικρή.
Φυσικά αυτό και κάναμε με μια … στάση όμως νωρίτερα. Με το που κατεβήκαμε από το τρένο «πέσαμε» πάνω στον “Hondos” της Κολωνίας, ο οποίος ήταν ανοιχτός βραδιάτικα. Τρελάθηκε η κόρη μου και ήθελε να μπούμε να ψωνίσουμε.

Γυρίσαμε όλους τους ορόφους και στο τέλος ένα κραγιόν πήραμε και μόνο. Ωραίο κραγιόν!

Μετά πήγαμε «καρφί» στην γνωστή μας πια αγορά και πήραμε δυο currywurst από το γνωστό μας περίπτερο. Σήμερα είχε και live μουσική από τον ίδιο τον Άγιο Βασίλη!!!

Η βραδινή επιστροφή μας στο ξενοδοχείο μας σήμερα έγινε με το τρένο. Είχαμε βγάλει ημερήσιο εισιτήριο και το εκμεταλλευτήκαμε.

Το βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ από την αναστάτωση. Σκεφτόμουν «τι όμορφη μέρα που πέρασα».
Νομίζω ότι αν έφτιαχνα κάποια στιγμή ένα top 10 των ομορφότερων ταξιδιωτικών ημερών μου, η σημερινή ημέρα θα ήταν μέσα. Μπορεί και στο τοπ 5, δεν ξέρω. Πρέπει να το σκεφτώ λίγο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Grerena]

Η απόφαση, το ταξίδι και η 1η «ημέρα»
Μόλις γύρισα από Γερμανία ήμουν κατενθουσιασμένη. Ακόμα είμαι! Πέρασα ένα πάρα πολύ όμορφο τριήμερο μαζί με την 15χρονη κόρη μου. Το ταξίδι αυτό ήταν πέρα για πέρα πάνω από τις προσδοκίες μου.
Έκλεισα τα αεροπορικά ενάμισι μήνα πριν, χωρίς να το πολυσκεφτώ. Ο κύριος λόγος ήταν το ότι βρήκα φθηνά εισιτήρια. Η Κολωνία είναι από τους νέους προορισμούς της ryan και τα εισιτήρια ήταν πολύ χαμηλά. Με 34€ πήγαινε έλα τα βρήκα και τα έκλεισα.
Κολωνία για ένα Χριστουγεννιάτικο Σαββατοκύριακο!
Ωραία τα έκλεισα, αλλά τώρα τι κάνουμε; Τι έχει η Κολωνία;
Εκτός από τον Καθεδρικό δεν γνωρίζω να έχει κάτι άλλο. Και αυτό το ήξερα λόγω … Unesco. Θα «γεμίσει» το τριήμερο; Επειδή είναι και χειμώνας και νυχτώνει και νωρίς πίστευα ότι θα είχα «κενά» στο όποιο πρόγραμμα μου και δεν θα είχα τι να κάνω ειδικά τα βράδια.
Είναι Χριστούγεννα, οπότε έχει και τις αγορές.
Εντάξει. Γεμίζει το τριήμερο με αγορές, μια επίσκεψη στον Καθεδρικό, άντε και μια βόλτα στο Ρήνο θα έχει και κανένα μουσείο,… καλά θα είναι.
Μετά ήρθαν …
………
Οι αμφιβολίες και τα προβληματάκια…
Μια φίλη που θα ‘ρχόταν μαζί μας το μετάνιωσε (και έχασε και το αεροπορικό). Καλά αυτό έχει γίνει συνήθεια πια (το να ακυρώνει το τρίτο μέλος της παρέας στα τρία τελευταία ταξίδια).
Θα έχει λέει πολύ κρύο. Ε! ναι θα έχει. Χριστούγεννα είναι! Β. Ευρώπη είναι!
Αλλά όπως λένε οι φίλοι μας οι Σουηδοί: «Δεν υπάρχει κακός καιρός. Υπάρχει κακός εξοπλισμός!» Αυτό ας πούμε ότι λύνεται.
Μετά υπήρχαν και τα νέα του covid. Αυξάνονται λέει τα κρούσματα στην Ευρώπη. Η Γερμανία πάει για lock down. Εμένα το εξάμηνο από τη δεύτερη δόση μου λήγει πάνω στο τριήμερο. Διάβαζα και τα αγχωτικά νέα στο forum ...
Είχα λίγο «κρυώσει» με το θέμα.
Θα είχα και το παιδί μαζί μου. Μη γίνει καμιά στραβή.
Κλείνω ραντεβού για τρίτη δόση μια μέρα πριν το ταξίδι (δεν μπόρεσα νωρίτερα). Ας «οχυρωθώ» σκέφτηκα όσο γίνεται. Αν γίνει τίποτα … τουλάχιστον να μπορέσουμε να γυρίσουμε πίσω.
Τουλάχιστον να μην κλείσουν οι αγορές, όπως έγινε με Μόναχο και Νυρεμβέργη. Παρακολουθούσα τα κρούσματα στη Βεστφαλία λες και ήταν η γειτονιά μου. Εμβολιασμένες είμαστε αλλά αν η Γερμανία πάει στο 2G+ θα είναι μια έξτρα ταλαιπωρία. Θα αξίζει τον κόπο να τρέχουμε και για τεστ;

Με όλες αυτές τις σκέψεις λοιπόν δεν είχα ασχοληθεί και πολύ με το πρόγραμμα της εκδρομής. Είχα φτιάξει ένα αμέσως μόλις έκλεισα τα αεροπορικά και μετά το «ξέχασα». Το ξαναέπιασα πια παραμονή του ταξιδιού μόνο για να το θυμηθώ και αυτό το έκανα με δυσκολία, αφού με είχαν πιάσει και συμπτώματα από την τρίτη δόση του εμβολίου (που αν είναι δυνατόν … δεν τα είχα στις 2 πρώτες φορές). Τι τραβάμε για να πάμε ένα ταξίδι!

Μέσα σε όλο αυτό είχα ευτυχώς και μια «χείρα βοηθείας» από τον αγαπητό @8avos κάτοικο της Κολωνίας για καιρό, ο οποίος μου μετέφερε (μεταξύ άλλων) και τα αισιόδοξα νέα ότι οι αγορές θα είναι ανοιχτές τουλάχιστον μέχρι τις 15 Δεκέμβρη που θα αποφασιστούν τα νεότερα.
Το ταξίδι, κάτω από αυτές τις συνθήκες, θα ξεκινούσε.

Με πονοκέφαλο έφυγα Παρασκευή απόγευμα και φοβόμουν κιόλας μην έχω και τίποτα δέκατα και τα «πιάσουν» στο αεροδρόμιο τίποτα κάμερες.
Έγινε έλεγχος και πιστοποιητικών και φόρμας εντοπισμού επιβάτη στην επιβίβαση. Η πτήση παρόλο που ήταν αργά 6:00 το απόγευμα έφυγε στην ώρα της. Τρεις ώρες κοιμόμουν και σχεδόν δεν πολυκατάλαβα την πτήση. Φτάσαμε γύρω στις 8:15 Γερμανίας. Μέχρι να βγούμε έξω να μπούμε στο σταθμό των τρένων να βγάλουμε εισιτήρια από τα αυτόματα μηχανήματα, να ‘ρθει το τρένο και να φτάσουμε στη στάση μας, απέναντι από την οποία ήταν το κατάλυμά μας είχε φτάσει η ώρα 9:40 το βράδυ.

Η πρώτη ευχάριστη έκπληξη ήταν η στάση μας, η "Messe Deutz Köln" που είναι ... αξιοθέατο!

Και το καλύτερο; Τέρμα ο πονοκέφαλος. Μου κόπηκε “μαχαίρι” με το που πάτησα το πόδι μου στη Γερμανία!!!

Το κατάλυμα …
Το κατάλυμα που είχα κλείσει αρχικά, όταν θα είμαστε τρεις στην παρέα ήταν ένα τρίκλινο, μέσα στην Altermarkt δίπλα στο ποτάμι και με θέα το ποτάμι. Ήταν ένα από αυτά τα χρωματιστά σπιτάκια, η πρόσοψη των οποίων σε συνδυασμό και με το καμπαναριό του Αγίου Μαρτίνου, που ξεπροβάλλει από πίσω τους θεωρείται αξιοθέατο προς φωτογραφία. Ήμουν πολύ χαρούμενη που θα μέναμε δίπλα στο Ρήνο και τόσο μα τόσο κοντά στις χριστουγεννιάτικες αγορές. Όταν η φίλη μου ακύρωσε έπρεπε και εγώ να βρω κάτι πιο οικονομικό και με όσο γίνεται πιο μακρινή ημερομηνία δωρεάν ακύρωσης.
Έκλεισα σε ένα youth hostel που βρήκα στην απέναντι (από τον Καθεδρικό και την παλιά πόλη) μεριά του ποταμού, στο “DJH Jungendherberge”. Πάντα ήθελα να μείνω σε youth hostel! Δηλαδή … από την τελευταία φορά που έμεινα σε youth hostel! , τότε που ήμουν πιο …youth! Βέβαια το συγκεκριμένο είχε δίκλινο με ιδιωτικό μπάνιο, αλλά κατά τα άλλα φιλοξενούσε youth και είχε και το όνομα. Αυτό ήταν ένα αρκετά μοντέρνο κατάλυμα με reception, lock rooms και θέα, το οποίο βρίσκεται στη δεξιά όχθη του Ρήνου, αλλά και πολύ κοντά σε αυτήν, όπως και στη γέφυρα Hohenzollernbrücke.

Μπορεί μεν να φτάσαμε αργότερα απ’ ότι πίστευα και να μέναμε μακρύτερα από τις αγορές απ’ ότι αρχικά είχα κλείσει, αλλά παρόλαυτά εμείς ξεκινήσαμε στις 10:10 το βράδυ να πάμε βόλτα στην δυτική μεριά του ποταμού ελπίζοντας ότι θα βρούμε κάποια από αυτές ανοιχτή για ένα εναρκτήριο currywurst, που τόσο μου αρέσει.
Και ναι … είχαμε το θράσος να πιστεύουμε ότι τέτοια ώρα θα βρούμε αγορά ανοιχτή.

Πρώτη επαφή …
Έτσι, λοιπόν ξεκινήσαμε από το hostel μας για να περάσουμε απέναντι, στην παλιά πόλη. Όμως, η γέφυρα, τα λουκέτα της, η θέα (από τη ανατολική όχθη του Ρήνου) προς τον Καθεδρικό, τον Άγιο Μαρτίνο και το ποτάμι έδιναν πολύ όμορφες εικόνες για φωτογραφίες και έτσι κάναμε 35’ να τη διασχίσουμε χαζολογώντας και βγάζοντας φωτογραφίες.

Μόλις κατά τις 10:45 είμαστε κάτω από το Dom ...

...και στην είσοδο της κλειστής φυσικά αγοράς. Και κλειστή που ήταν καταλάβαινες τι όμορφη που ήταν.

Ο στολισμός ήταν καταπληκτικός και το δέντρο …. Τι ωραίο!

Ίσα που πρόλαβα και το φωτογράφισα λίγο πριν “πεθάνει” η μπαταρία μου. Αυτό ήταν μια μικρή ήττα. Δεν ξέρω πως την έπαθα έτσι. Και δεν είχα μαζί μου καβάντζα τη φωτογραφική μου.
Τουλάχιστον παρηγορήθηκα αφού θα ξαναερχόμασταν εδώ τις επόμενες μέρες.

Τι άλλο θα μπορούμε να κάνουμε τέτοια ώρα στην Κολωνία χωρίς Χριστουγεννιάτικη αγορά;

Είχα κάτι στο μυαλό μου, αλλά λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο. Είχα διαβάσει ότι το Δημαρχείο της Κολωνίας έχει ελεύθερη είσοδο σήμερα Παρασκευή ως τις 12:00 το βράδυ. Χα, χα. Είχα βρει τι θα κάνουμε το πρώτο βράδυ. Έλα όμως που χωρίς μπαταρία δεν μπορούσα να βρω το Δημαρχείο. Έναν πορτιέρη που ρώτησα «που είναι το Rathaus» … δεν ήξερε. Υπέθεσα ότι θα έφταιγε η προφορά μου (για την οποία δεν φημίζομαι). Η ώρα πια είχε περάσει τις 11:00 οπότε εγκατέλειψα την ιδέα και τώρα πια έπρεπε να πάμε να βρούμε κάπου να φάμε.

Προχωρήσαμε νότια της αγοράς ώσπου πετύχαμε λίγη κίνηση έξω από την μπιραρία Früh. Ωραία ήταν ανοιχτή και έχει κόσμο.
Έλα όμως που χωρίς μπαταρία στο κινητό δεν μπαίνεις πουθενά. Πώς να δείξουμε πιστοποιητικό; Η δική μου είχε πέσει εντελώς και της κόρης έπλεε τα λοίσθια. Με 5% μπαταρία και κινητό που «κολλούσε» είδε και έπαθε να δείξει το πιστοποιητικό της στην «πόρτα» και λίγο πριν δείξει το δικό μου ξανακόλλησε. «Άντε μπείτε», μας είπε η “πόρτα”. Και μπήκαμε.
Ωραία κλασική Γερμανική μπυραρία, τίγκα στον κόσμο παρόλη την ώρα (ήταν 11:15). Βρήκαμε τραπέζι και όταν ήρθε η ώρα να παραγγείλουμε μπορούσαμε να το κάνουμε μόνο …για μπίρες. Η κουζίνα έκλεινε στις 12:00 και επειδή έκλεινε στις 12:00 … έκλεινε και από τις 11:15! Μάλλον είδε την πείνα στο μάτι ο σερβιτόρος όταν μου είπε: «Άμα θέλετε φαγητό υπάρχει μια αγορά ανοιχτή ευθεία κάτω στα 200μ.». Εντάξει. «Danke schön» είπαμε και φύγαμε “σφαίρα”.

Και εδώ είχε έλεγχο πιστοποιητικών. Πάλι καλά που το κινητό της κόρης μου (με μπαταρία στο 3% πια) άνοιξε και έτσι πήραμε τη σφραγιδούλα 2G στο χέρι μας και μπήκαμε.

Η “Adventsdorf am Kölner Dom” είναι μια μικρή αγορά πάρα πολύ όμορφη. Έχει μια πολύ εντυπωσιακή παραδοσιακή Χριστουγεννιάτικη Πυραμίδα, έχει τα πάντα από φαγητό και είναι για … after.
Φωτογραφίες δεν έχει η μπαταρία λέμε…
Έβγαλα όμως τις επόμενες δυο μέρες, αφού εδώ ξαναήρθαμε και ξαναήρθαμε και βράδυ και μέρα.

Την ώρα που πήγαμε ήταν γεμάτη κόσμο. Ότι πάγκος υπήρχε ήταν φίσκα και ο χώρος των ορθίων ήταν γεμάτο από πηγαδάκια και όλοι βέβαια με μπίρα ή κρασί στο χέρι, σαν μια μεγάλη παρέα σε ένα υπαίθριο μπαρ. Και όλα αυτά ενώ ήταν σχεδόν μεσάνυχτα.

Κάναμε λοιπόν και εμείς το πηγαδάκι μας, παρέα με μια μακαρονάδα με κοτόπουλο που προτίμησε η κόρη και φυσικά με ένα currywurst, που τόσο μελετούσα στο μυαλό μου από πριν την επιβίβαση στο αεροπλάνο.

Πάρα πολύ ωραία!
Μπορεί να μην είδαμε το Δημαρχείο, αλλά μάλλον πήγε αρκετά καλά η πρώτη μας μέρα, που δεν ήταν ακριβώς «ημέρα» αλλά … ένα νυχτερινό τρίωρο!

Είχαμε μια όμορφη βόλτα δίπλα στο Ρήνο και στην παλιά πόλη της Κολωνίας, φάγαμε ωραία και είδαμε και Χριστουγεννιάτικη αγορά!!!

Είχαμε και σουβενίρ … ημέρας … αναλώσιμο … Τη σφραγιδούλα του 2G.

Κανονικά θα έπρεπε αυτήν την ιστορία να την ανεβάσω νωρίτερα και φυσικά πιο κοντά στα Χριστούγεννα που μας πέρασαν, αλλά ήμουνα σε mood … Νάπολης (ιστορία που διέκοψα για να κάνω το ταξίδι της Κολωνίας) και δεν μπορώ (και εν τω μέσω και πολλών υποχρεώσεων) να “πετάγομαι” από τη μια πόλη στην άλλη.
Λόγω της ανεπικαιρότητας είπα να το αφήσω για του χρόνου, αλλά ας είναι καλά ο @psilos3 με το Χριστουγεννιάτικο Παρίσι του, που με παρέσυρε. Σε αυτόν οφείλεται η Χριστουγεννιάτικη Κολωνία μου μέσα στο Μάρτη (που μάλλον θα «πιάσει» και Πάσχα, με τους ρυθμούς που ‘χω).

…………………………………. Post ………………… ……………………………………….

 

[psilos3]

Γιατί όχι; Πάντα είναι κατάλληλος καιρός για Χριστουγεννιάτικη ιστορία.
Περιμένω να δω την ανάλυση σου για να ξέρω αν θα τη βάλω στο πλάνο, αν και ως στιγμής φαίνεται δελεαστική!

 

[vasiliss]

Κανονικά θα έπρεπε αυτήν την ιστορία να την ανεβάσω νωρίτερα και φυσικά πιο κοντά στα Χριστούγεννα που μας πέρασαν, αλλά ήμουνα σε mood … Νάπολης (ιστορία που διέκοψα για να κάνω το ταξίδι της Κολωνίας) και δεν μπορώ (και εν τω μέσω και πολλών υποχρεώσεων) να “πετάγομαι” από τη μια πόλη στην άλλη.
Λόγω της ανεπικαιρότητας είπα να το αφήσω για του χρόνου, αλλά ας είναι καλά ο @psilos3 με το Χριστουγεννιάτικο Παρίσι του, που με παρέσυρε. Σε αυτόν οφείλεται η Χριστουγεννιάτικη Κολωνία μου μέσα στο Μάρτη (που μάλλον θα «πιάσει» και Πάσχα, με τους ρυθμούς που ‘χω).

Ότι ιστορία και να ανεβάσεις @Grerena είναι πάντα ενδιαφέρουσα και ευχάριστη. Ο τρόπος που γράφεις κάνει και τον πιο αδιάφορο προορισμό να μπαίνει στα " πρέπει να το δω", τουλάχιστον για εμένα.
Βέβαια έχεις αφήσει και περιμένω το ταξίδι στην Πολωνία, άλλα φαντάζομαι θα μπει κι αυτό στο πρόγραμμα, έτσι;

 

[Grerena]

Γιατί όχι; Πάντα είναι κατάλληλος καιρός για Χριστουγεννιάτικη ιστορία.
Περιμένω να δω την ανάλυση σου για να ξέρω αν θα τη βάλω στο πλάνο, αν και ως στιγμής φαίνεται δελεαστική!

Ύστερα από αυτή μου την επίσκεψη έχω καταλήξει ότι η Γερμανία ακόμα και τουριστικά έχει την εγγύηση που έχουν όλα τα Γερμανικά προϊόντα!!
Νομίζω μάλιστα ότι σε σένα (η Γερμανία) ίσως ταιριάζει και πιο πολύ λόγω … μπίρας.
Από την άλλη μεριά όμως πιστεύω ότι δεν είναι για … solo καταστάσεις. Ειδικά αν ασχοληθείς με τις αθλοπαιδιές που ασχολήθηκα εγώ τις επόμενες ημέρες, ε! θέλει μια παρέα.

Ότι ιστορία και να ανεβάσεις @Grerena είναι πάντα ενδιαφέρουσα και ευχάριστη. Ο τρόπος που γράφεις κάνει και τον πιο αδιάφορο προορισμό να μπαίνει στα " πρέπει να το δω", τουλάχιστον για εμένα.
Βέβαια έχεις αφήσει και περιμένω το ταξίδι στην Πολωνία, άλλα φαντάζομαι θα μπει κι αυτό στο πρόγραμμα, έτσι;

Πω πω τι όμορφα σχόλια! Σε ευχαριστώ πολύ. Πραγματικά χαίρομαι πολύ που σου αρέσουν και οι outsider ιστορίες μου.
Η αλήθεια είναι ότι την Κολωνία την έβλεπα και εγώ σαν αδιάφορο προορισμό, αλλά τώρα έχω εντελώς αντίθετη άποψη.

Αχ! Το οδικό στην Πολωνία ήταν πολύ ωραίο. Την έχω ξεκινήσει την ιστορία, αλλά έχει πολύ
‘ζουμί’, θέλει χρόνο και έχει πολύ, μα πολύ δρόμο ακόμα ως τη δημοσίευση. Μακάρι να τα καταφέρω, γιατί αν εξαιρέσεις Βαρσοβία και Κρακοβία, τα υπόλοιπα μέρη του οδοιπορικού μου δεν έχουν και πολλές αναφορές στο forum.

 

[psilos3]

Νομίζω μάλιστα ότι σε σένα (η Γερμανία) ίσως ταιριάζει και πιο πολύ λόγω … μπίρας.

Αυτό είναι που λένε «μη σου βγει το όνομα»

πιστεύω ότι δεν είναι για … solo καταστάσεις

Αυτό είναι καμιά φορά και θέμα timing,μπορεί και να προκύψει, δεν είναι μόνο επιλογή. Θα σου πω μόλις το δοκιμάσω στη συγκεκριμένη χώρα.

αν εξαιρέσεις Βαρσοβία και Κρακοβία, τα υπόλοιπα μέρη του οδοιπορικού μου δεν έχουν και πολλές αναφορές στο forum.

Αυτό εννοείται ότι θα έχει εξίσου τεράστιο ενδιαφέρον. Αγαπάμε Πολωνία.

 

[turms]

Αυτό είναι που λένε «μη σου βγει το όνομα»

Αυτό είναι καμιά φορά και θέμα timing,μπορεί και να προκύψει, δεν είναι μόνο επιλογή. Θα σου πω μόλις το δοκιμάσω στη συγκεκριμένη χώρα.

Αυτό εννοείται ότι θα έχει εξίσου τεράστιο ενδιαφέρον. Αγαπάμε Πολωνία.

οντως...η Γερμανια για σενα ειναι λουκουμι

 

[panpan]

Μόλις κατά τις 10:45 είμαστε κάτω από το Dom ...

Πρώτη φορά πήγα στην Κολωνία το 1983. Έπαθα την πλάκα μου μ'αυτόν τον ναό.
Τεράστιος! Ίσως από τα καλύτερα αξιοθέατα της Γερμανίας. Από τα πιο όμορφα βιτρό που έχω
δει στην ζωή μου. Ιδανική εποχή που πήγες Χριστούγεννα.

 

[turms]

δυστυχως εδω και μερικα χρονια ο ναος εχει συνδεθει με μια απο τις πιο ασχημες νυχτες στην Ιστορια της μεταπολεμικης Γερμανιας....ενα πολιτισμικο σοκ για τους γερμανους, και ισως η απαρχη για μια αλλαγη νοοτροπιας απο πολλους ντοπιους απεναντι σε προσφυγες η / και μεταναστες, & ουσιαστικα η αρχη της ενδυναμωσης του ως επι το πλειστον ακροδεξιου κομματος που ειναι και στην βουλη σημερα

 

[Grerena]

2η ημέρα με αγορές και μουσεία
Εδώ μάλλον θα πρέπει να πω δυο λόγια για αυτές τις περίφημες αγορές που για μένα τουλάχιστον που δεν έχω πάει άλλη φορά ταξίδι στην Κεντρική Ευρώπη τέτοια εποχή, αποτελούν ένα πρωτόγνωρο happening.

Χριστουγεννιάτικες αγορές …
Για την Ευρώπη τα Χριστούγεννα είναι η μεγαλύτερη γιορτή του χρόνου και οι πόλεις της φροντίζουν να το δείξουν με τις χριστουγεννιάτικες αγορές, που έχουν μεγάλη παράδοση από τον Μεσαίωνα και πιο πίσω. Για ένα μήνα μέχρι την ημέρα των Χριστουγέννων οι πόλεις ζουν σε ρυθμούς γιορτής και στις περισσότερες από αυτές στήνονται φαντασμαγορικές αγορές.

Τα Χριστούγεννα είναι η ιερότερη γιορτή των Γερμανών και την γιορτάζουν άπαντες. Είναι γνωστό ότι πολλές Γερμανικές πόλεις, όπως η Στουτγκάρδη, η Φρανκφούρτη, η Νυρεμβέργη, το Μόναχο και η Κολωνία αποτελούν εδώ και χρόνια σημεία αναφοράς για τις χριστουγεννιάτικες αγορές μιας και είναι και από τις πιο παλιές. Η πρώτη Χριστουγεννιάτικη αγορά στην Κολωνία εμφανίστηκε λίγο μετά το 1800 και είναι από τις πιο ελκυστικές της Γερμανίας και από τις πιο ξακουστές.

Η Κολωνία διαθέτει μεγάλο αριθμό Χριστουγεννιάτικων αγορών, οι οποίες σε συνδυασμό με τον πανέμορφο Ρήνο που τη διασχίζει προσδίδουν στην πόλη μια μοναδική ατμόσφαιρα. Οι τέσσερις μεγαλύτερες αγορές είναι μεταξύ Καθεδρικού και Δημαρχείου. Η αγορά του Καθεδρικού, η Alter Markt, η Neumarkt και η Rudolfplatz. Όλες οι αγορές αποτελούνται από όμορφα στολισμένα σπιτάκια που προσφέρουν χριστουγεννιάτικα στολίδια, διάφορες χειροποίητες & ιδιαίτερες δημιουργίες, πάσης φύσεως δώρα και γαστρονομικές σπεσιαλιτέ αλλά όλες έχουν το δικό τους στυλ και είναι πολύ ξεχωριστές από μόνες τους.

Η Χριστουγεννιάτικη αγορά στον Καθεδρικό ναό της Κολωνίας είναι από τις πιο όμορφες αγορές σε όλη την Κολωνία καθώς πραγματοποιείται δίπλα σε ένα εκπληκτικό σκηνικό. Βρίσκεται στη σκιά του καθεδρικού ναού της Κολωνίας και πάντα στη μέση της έχει ένα τεράστιο Χριστουγεννιάτικο δέντρο, το οποίο κατατάσσεται μεταξύ των ομορφότερων στην Ευρώπη.

Έχει ζωντανή μουσική και … γαστρονομικές απολαύσεις! Είναι η πιο δημοφιλής και με τις περισσότερες επισκέψεις σε όλη τη Γερμανία. Ο τεράστιος Καθεδρικός ως φόντο σε συνδυασμό με τον υπέροχο φωτισμό και τα χριστουγεννιάτικα σπιτάκια δημιουργεί μια υπέροχη ατμόσφαιρα.

Η Χριστουγεννιάτικη αγορά στη Heumarkt και στην Alter Markt. Η αγορά “Heinzelmannchen”. Αυτή η παραδοσιακή αγορά στην Κολωνία πραγματοποιείται εκεί από το 1820. Αυτή η αγορά είναι «στημένη» σε δυο σημεία, σε δυο πλατείες, στη Heumarkt και στην Alter Markt. Η συγκεκριμένη αγορά «διακόπτεται» από το Δημαρχείο. Εμείς την είδαμε σε διαφορετικούς χρόνους. Το κάτω κομμάτι της στη Heumarkt και το πάνω κομμάτι της στην Alter Markt, οι οποίες νόμιζα ότι ήταν δύο διαφορετικές αγορές. Στη συνέχεια όταν τις ξαναείδα στο χάρτη και είδα και τις φωτογραφίες μου και την … επωνυμία τους κατάλαβα ότι ήταν η ίδια αγορά. Το κομμάτι στο Heumarkt είχε διαφορετική θεματολογία απ’ ότι το κομμάτι στο Alter Markt, αλλά το ίδιο αρχιτεκτονικό στυλ και τις ίδιες … μασκότ, που δεν ήταν άλλο από τους νάνους!

Το “Heumarkt” κομμάτι είχε παιχνίδια πάγου, ενώ το δεύτερο είχε μικροπωλητές και παντός είδους γαστρονομικές λιχουδιές, οπότε εγώ θεωρώ ότι πήγα σε δυο αγορές και όχι σε μία (έτσι για να παρηγορηθώ λίγο που δεν πήγα στη διάσημη Χριστουγεννιάτικη αγορά των αγγέλων της Neumarkt!)

Ούτε στη Rudolfplatz πήγα. Δεν πρόλαβα, αφού σχεδόν δεν ξεμακρύναμε από αυτή του Καθεδρικού. Με το που περνούσαμε το ποτάμι πέφταμε πάνω στην αγορά του Καθεδρικού, η οποία ήταν τόσο όμορφη που “κολλούσαμε”, οπότε γιατί να τρέχουμε τι διαφορετικό θα δούμε; Άσε που δύο από τα βράδια πήγαμε τόσο αργά που οι όλες αγορές είχαν κλείσει και εμείς βολευόμασταν με τη γνωστό μας πια απομεινάρι, την “Adventsdorf am Kolner Dom”.

Η Χριστουγεννιάτικη αγορά του λιμανιού είναι μια πολύ ειδική αγορά, η οποία ξεχωρίζει από τις άλλες χριστουγεννιάτικες αγορές και λόγω των χειροποίητων και ιδιαίτερων «καλλιτεχνικών» προϊόντων, που προσφέρει αλλά και λόγω της εγγύτητάς της με το Ρήνο. Το σκηνικό παίζει σημαντικό ρόλο. Η αγορά βρίσκεται δίπλα στο μουσείο σοκολάτας. Ο Ρήνος δημιουργεί μια υπέροχη ατμόσφαιρα αλλά και ένα μεγάλο ξύλινο καράβι, που είναι αραγμένο σε ένα κανάλι του και στο κέντρο της αγοράς συγχρόνως. Σοκολάτα και αγορά! Τι πιο Χριστουγεννιάτικο;

Η σημερινή μέρα θα ήταν αφιερωμένη σε κάποια μουσεία αλλά και στις αγορές αφού αυτές βρίσκονται … ανάμεσα από τα μουσεία και γύρω από αυτά.

Μουσεία …
Το παιδί έχει δωρεάν είσοδο στα μουσεία της πόλης. Εμένα με ενδιέφεραν οι δυο Πινακοθήκες, Με την museum card μπορούσα να έχω είσοδο σε πολλά μουσεία για δυο συνεχόμενες ημέρες με μόνο 18€. Στις δυο Πινακοθήκες να πήγαινα μόνο και είχαν ήδη «καλυφθεί» τα 18€ της κάρτας.

Φύγαμε από το hostel ψιλοαργά. Λίγο το πρωινό χουχούλιασμα στο δωμάτιο με θέα, που είχαμε, λίγο το πλούσιο πρωινό που πήραμε στη ωραία και πολύ φωτεινή αίθουσα του hostel μας, καταλήξαμε να φύγουμε στις 11:00 η ώρα. Θα μπορούσαμε να πάρουμε το τρένο για να περάσουμε απέναντι, αλλά θα χάναμε τα ημερήσια πλάνα της γέφυρας, με τα ποδαράκια μας ξανά …

Υπερπαραγωγή από μόνη της (η γέφυρα)…

… αλλά μαζί με τα λουκέτα … παραήταν χασομέρισσα (η βόλτα) …

Με μια προσεκτικότερη παρατήρηση θα δείτε και την ελληνική συμμετοχή σε μια από τις παραπάνω φωτο.

Στην απέναντι όχθη (δυτική όχθη) η γέφυρα «σκάει» στην πλατεία Heinrich-Boll-Platz...

Δεξιά είναι ο Κεντρικός σιδηροδρομικός σταθμός, μπροστά ο Καθεδρικός και αριστερά το μουσείο Ludwig μαζί με τη Φιλαρμονική της Κολωνίας.

Εδώ υπάρχει μια ιδιαιτερότητα. Η υπέροχη αυτή πλατεία, που καταλήγει αρμονικά με διάφορα αρχιτεκτονικά τερτίπια έως τα νερά του Ρήνου έχει κάποια θεματάκια … τεχνικής φύσεως. Στην πραγματικότητα είναι … μεσοπάτωμα (πως λέμε μεσοτοιχία με την οροφή της Φιλαρμονικής! Το κέντρο της πλατείας δηλαδή αποτελεί συγχρόνως και την οροφή της Φιλαρμονικής. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την κακή ηχομόνωση βλάπτει την ακουστική του μεγάρου μουσικής, με αποτέλεσμα όταν γίνονται παραστάσεις, συναυλίες ή και πρόβες ακόμα, το κέντρο της πλατείας να …κλείνει.

Ούτε κουνούπι δεν περνάει. Τώρα εξηγείται γιατί σε κάποια από τα επόμενα περάσματά μου είδα τις γνωστές κορδέλες τύπου “απαγορεύεται η προσπέλαση” και κάποιους φύλακες να τις …φυλάνε. Τελικά κανείς δεν είναι τέλειος. Ούτε οι Γερμανοί!

Και φτάσαμε στο Μουσείο Ludwig. Ξεφορτώσαμε παλτά, σκουφιά, γάντια, σακίδια στην γκαρνταρόμπα, βγάλαμε την museum card μας, προσπεράσαμε το μαγαζί του μουσείου (παρόλη την αδυναμία που έχουμε σε αυτά τα μαγαζιά και οι δυο μας) και μπήκαμε μέσα.

Το μουσείο Ludwig είναι εξαιρετικό. Περιέχει έργα των σπουδαιότερων καλλιτεχνών του προηγούμενου αιώνα. Είναι από τα πιο ενδιαφέροντα αξιοθέατα της Κολωνίας. Το κτίριο είναι μοντέρνο, με κυβιστική εμφάνιση, εντυπωσιακό και βρίσκεται σε μια υπέροχη τοποθεσία και πολύ κομβική επίσης, κοντά στον Καθεδρικό, στη γέφυρα και στον σιδηροδρομικό σταθμό.
Είναι ένα πολύ φωτεινό και “ανοιχτό” μουσείο. Aνά πάσα στιγμή της επίσκεψής μας, όπου και να βρισκόμασταν είχαμε ορατότητα σε κάποιο απ’ όλα τα παραπάνω και ήταν τόσο λουσμένο στο φως και ας είχε εκείνη την ημέρα συννεφιά.

Καταπληκτικό!
Είχα καιρό να πάω σε μουσείο με όχι … κλασικά έργα τέχνης. Αν και κατά μία έννοια … κλασικά ήταν και αυτά. Είδαμε «κλασικούς» εκπροσώπους του υπερρεαλισμού, εξπρεσιονισμού, κυβισμού, αφηρημένης τέχνης, ποπ αρτ έως και πουαντιγισμού!

Σε δεσπόζουσα θέση ήταν και το πρώτο έργο που είδαμε μπαίνοντας στο μουσείο, που ήταν ένα έργο της Niki de Saint Phalle. Αλλού την κυνηγούσα να τη δω και αλλού την είδα. Η εκπρόσωπος της «figurative art» Saint Phalle εκτός από τα πολύ γνωστά γλυπτά της στο “Stravinsky Fountain” του Παρισιού, έχει φιλοτεχνήσει τα έργα του “Tarot garden” της Τοσκάνης (ταξίδι που ακύρωσα τον Σεπτέμβριο ), έργα που πολύ ήθελα να δω και να που τώρα εμφανίζεται μπροστά μου ένα έργο της χωρίς να το περιμένω.

Η συνέχεια ήταν καταπληκτική …
Ήταν ΟΛΟΙ τους εδώ ...

Και οι σουρεαλιστές …
Rene Maggritte, Richard Oelze, Salvator Dali ...

Και oi υπερεαλιστές …
(o ντόπιος) Max Ernst και (ο δικός μας) Giorgio de Cirico ...

Και οι εξπρεσιονιστές …
Oskar Kokoschka, Jackson Pollock, Max Beckam ...

Και οι κυβιστές …
Fernand Leger, Ljubow Popowa ...

Και η μοντέρνα τέχνη και η αφηρημένη τέχνη και η figurative art ήταν παρούσες με Piet Mondrian, Casimir Malevich, Francis Bacon και Yves Klein...

Τόσους μαζεμένους μόνο στο Pompidou, στο Παρίσι θυμάμαι να έχω δει

Εκπληκτική και η Γιαπωνέζα Yayoi Kusama με τα γλυπτά της … (στον ουρανό τη γύρευα, στην …Κολωνία τη βρήκα!) ...

Μεγάλο μέρος της έκθεσης είναι αφιερωμένο στην (δεν θα μπορούσε να λείπει) ποπ αρτ…
με James Rosenquist …

με Roy Lichtenstein με τα «καρτούν» του και Andy Warhol με τον Elvis του (που εγώ νόμιζα ότι ο διπλός Elvis ήταν στο MoMA!) …

Είδαμε φυσικά και Picasso. Το “φυσικά” το λέω γιατί είχε πολύ Picasso...

Είχε μια ιδιαίτερη έκθεση ειδικά για αυτόν σε δυο ορόφους του μουσείου...

Μάλλον το παρατράβηξα με την περιγραφή του μουσείου αλλά πραγματικά ενθουσιάστηκα με αυτό. Είναι ένα μουσείο σύγχρονης Τέχνης που με ξάφνιασε αρκετά αφού δεν έχει μόνο Picasso, αλλά τα άπαντα του 20ου αι. και πιστεύω ότι οι λάτρεις της σύγχρονης τέχνης θα το εκτιμήσουν ιδιαίτερα.

Καθυστερήσαμε αρκετά σε μια αίθουσα του μουσείου, όπου μπορούσες να δημιουργήσεις ένα δικό σου έργο τύπου κολάζ, κάτι που άρεσε πολύ στο παιδί, το οποίο και έκανε. Έφτιαξε δύο κολάζ, το ένα από αυτά το κράτησε και το άλλο το άφησε στην έκθεση.

Ύστερα και από το απαραίτητα χαζολόι στο μαγαζάκι του μουσείου …

και μετά από ένα συνολικά δυομισάωρο βγήκαμε έξω από το Ludwig.
Η συνέχεια είχε χριστουγεννιάτικη αγορά.
Στην “under the Dom” «πέφτεις» βγαίνοντας από το μουσείο. Ούτε μπορείς και ούτε θες να την αποφύγεις. Ομολογώ όμως ότι ήταν η πιο στριμωγμένη μου στιγμή στην Κολωνία, η ώρα αυτή που βρεθήκαμε στην αγορά. Ήταν η ώρα που η μπάντα του Δήμου έπαιζε Χριστουγεννιάτικα τραγούδια και γινόταν το αδιαχώρητο παντού.
Έτσι για την ιστορία: Άπαντες φορούσαν μάσκες. Δεν πρόσεξα ούτε μια παρασπονδία.

Ήταν δύσκολο να σταθούμε, πόσο μάλλον να φάμε ή να πιούμε κάτι. Παρόλα αυτά βρήκαμε μια γωνιά προκειμένου να δοκιμάσω και εγώ το περίφημο gluhwein (το ζεστό, μυρωδάτο κρασάκι με την κανέλα) και να ζεστάνω και λίγο το κοκαλάκι μου. Γιατί … σας είπα; Έκανε κρύο. Μπορεί να ήμουν τυχερή και να μην είχε χιόνια (εγώ τύχη το θεωρώ αυτό) και μπορεί επίσης να μην έβρεχε, αλλά η θερμοκρασία ήταν γύρω στους 1 με 2 βαθμούς. Μακριά δηλαδή από τον Ελληνικό χειμώνα, που είμαι μαθημένη.

Ήπια λοιπόν το ζεστό κρασάκι μου και η κόρη μια ζεστή σοκολάτα. Μπορούσαμε και να επιστρέψουμε τα δυο πήλινα ποτηράκια πίσω (έναντι 6€), αλλά δεν θέλαμε. Με το ποτό μας στο χέρι κόψαμε βόλτες μέσα στην αγορά χαζεύοντας στα περίπτερα με τα σουβενίρ και τα φαγητά…

Κάποια τα … λιμπίστηκα, σαν τον καπνιστό σολομό …

Κάποια άλλα δεν νομίζω…

Ε! να μην τα παρουσιάζω και όλα ρόδινα ...Το παραπάνω δεν θα ήθελα να το δοκιμάσω ...

Έχοντας αυτά τα θεάματα καταφέραμε και προσπεράσαμε την υπόλοιπη αγορά και κατευθυνθήκαμε προς την έτερη Πινακοθήκη, αυτή του Wallraf - Richartz Museum.
Εκεί στην πόρτα του μουσείου ήπιαμε μονορούφι ότι είχε απομείνει από τα ποτά μας και αφού τακτοποιήσαμε τα ποτηράκια μας στην τσάντα των … σουβενίρ μπήκαμε μέσα.
Νομίζω όμως ότι φτάσαμε την κατάλληλη στιγμή, αφού με την είσοδό μας στο μουσείο γλυτώσαμε και τη βροχούλα που μόλις είχε ξεκινήσει.

Εντάξει. Από τα καλύτερά μου. Να βρίσκομαι μέσα σε μια Πινακοθήκη Κεντροευρωπαϊκής πόλης…
παρέα με δασκάλους του μπαρόκ αλλά και Γάλλους ρεαλιστές.

Μην ανησυχείτε όμως. Δεν θα πλατειάσω. Και αυτό για δυο λόγους. Ο ένας είναι ότι το μουσείο δεν είναι ...“Ludwig” και ο άλλος είναι ότι πάντα στα δεύτερα μουσεία της ημέρας είμαι κουρασμένη και τα «περνάω» πιο γρήγορα.

Ομολογώ όμως ότι για την μεσαιωνική ζωγραφική δεν τρελαίνομαι και τόσο και τον όροφο αφιέρωμα στον μεσαίωνα τον περάσαμε λίγο γρήγορα. Μια μικρή στάση κάναμε μόνο, σε ένα-δυο έργα, το ένα εκ των οποίων είναι το highlight του Γερμανού Stefan Lochner, την “Madonna of the Rose”, την επονομαζόμενη και «Μόνα Λίζα της Κολωνίας», τίτλο που έχει (υποθέτω) λόγω του ελαφρού μειδιάματος της Παναγίας.

Είδαμε και αρκετό μπαρόκ, με έργα κυρίως των δυο πιο γνωστών ζωγράφων του 17ου αι. του (πανταχού παρών) Rubens και του (πιο πολλές αυτοπροσωπογραφίες) Rembrandt.

Είχε όμως και Ισπανούς, αγαπημένους Ισπανούς (γνήσιοι Caravaggisti), που δεν συναντώ και τόσο συχνά στις Πινακοθήκες, με έντονα δραματικά στοιχεία στα έργα τους, όπως οι Bartolome Murillo και Jose de Ribera.

Τι δεν είδα σήμερα; Ποιο ρεύμα ζωγραφικής;
Ιμπρεσιονισμό δεν είδα.
Και από αυτό έχει το “Wallraf - Richartz”. Το μουσείο διαθέτει μια από τις πιο εκτεταμένες συλλογές ιμπρεσιονιστικής τέχνης σε Γερμανικό έδαφος. Αλλά είπαμε ότι δεν θα το «ζαλίσω» πολύ.

Van Gogh, Gauguin, Cezanne, Renoir, Eduard Manet, Claude Monet.

Μπορεί να μην είναι “Ludwig”, αλλά και το κτίριο του Wallraf βρίσκεται σε αρκετά κεντρικό σημείο και από τα παράθυρα του τρίτου ορόφου μπορείς να δεις πολύ καλή θέα προς τον Καθεδρικό και τον Άγιο Μαρτίνο, αλλά και τα περίχωρα της Κολωνίας.

Αρκετή ώρα μείναμε σε αίθουσα-ατελιέ για τους ταλαντούχους επισκέπτες. Εδώ μπορούσες να δημιουργήσεις ένα δικό σου έργο, και να το εκθέσεις και εσύ μαζί με άλλα. Πολύ άρεσε στο παιδί, με αποτέλεσμα να μείνουμε στο «ατελιέ» αρκετή ώρα μέχρι να «δημιουργήσουμε» και εμείς το δικό «μας» έργο. «Αφήσαμε» λοιπόν το αποτύπωμα μας με όσους τρόπους μπορούσαμε. Τα εισαγωγικά όπως καταλαβαίνετε μπαίνουν για να τονίσουν τον πληθυντικό, αφού το έργο ήταν μεν της κόρης αλλά με ταλέντο που έχει κληρονομήσει από τη … μαμά!

Πήραμε και δυο μικρά αναμνηστικά κατά παράδοση από το κατάστημα δώρων του μουσείου φεύγοντας και βγήκαμε έξω.

Τώρα είχε βροχούλα. Όχι τις μπόρες της Ελλάδας που δεν μπορείς να σταθείς, αλλά ένα συνεχές ψιλόβροχο, που απαιτούσε ομπρέλα.

Η ώρα ήταν 4:20. Κανονική νύχτα έξω, αλλά με κίνηση. Πολύ κίνηση. Τα μαγαζιά ήταν όλα ανοιχτά, υπήρχαν ουρές ειδικά σε μαγαζιά τύπου Saturn και οι εμπορικοί δρόμοι Hohe Str. και Schildergasse Str. ήταν γεμάτοι με κόσμο. Εμείς τους διασχίσαμε και για να χαζέψουμε αλλά και γιατί έπρεπε να τους περάσουμε αφού ήταν στο δρόμο μας για το “NS Dokumentations zentrum”, που ήθελα να πάμε. Λίγο η βροχή, το κρύο, το γάντι που έβγαινε και έμπαινε, το gps που δεν τα έλεγε καλά, κάναμε καναδυό γυροβολιές μέσα στο εμπορικό κέντρο περνώντας από τα ίδια και τα ίδια, ώσπου κάποια στιγμή στις 4:50 φτάσαμε στο NSDOK. Στις 6:00 έκλεινε τελικά, τσάμπα αγχώθηκα αφού νόμιζα ότι έκλεινε στις 5:00. Μπήκαμε στο Κέντρο χωρίς κάποια χρέωση, αφού και αυτό συμπεριλαμβανόταν στη Museum card.
Το Κέντρο τεκμηρίωσης NS (Εθνικού Σοσιαλισμού) λειτουργεί ως μνημείο για τα θύματα των Ναζί αλλά και ως ερευνητικό κέντρο συνδέοντας τη μνήμη των θυμάτων με την απεικόνιση της Κολωνίας υπό τη ναζιστική κυριαρχία. Στεγάζεται στο «EL-DE Haus», το οποίο ήταν η έδρα της Γκεστάπο της Κολωνίας και το όνομά του βασίζεται στα αρχικά του ονόματος (Leopold Dahmen) του ιδιοκτήτη του κτιρίου που νοίκιασε το κτίριο στην Μυστική Αστυνομία, το 1935.

Η αλήθεια είναι ότι αν δεν ξέρεις Γερμανικά δεν μπορείς να αντιληφθείς πλήρως αυτά που βλέπεις, αλλά σίγουρα καταλαβαίνεις πολλά, αφού η Ιστορία είναι γνωστή.
Στο υπόγειο του κτιρίου “EL-DE Haus”, υπάρχουν τα κελιά της φυλακής…

Τέτοιου τύπου ιστορικά σημεία μνήμης (φυλακές Γκεστάπο) υπάρχουν παντού στην Ευρώπη. Πρόσφατα μάλιστα πήγα και στο αντίστοιχο της Αθήνας. Το περίεργο όμως είναι να το επισκεφτείς στη … Γερμανία, τη γενέτειρα των Ναζί του ’30. Το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι συνάντησα πολύ περισσότερους επισκέπτες στην Κολωνία απ’ ότι στο αντίστοιχο σημείο μνήμης της Αθήνας. Παραθέτω φωτογραφίες από Αθήνα έτσι για το κοντράστ.

… οι τοίχοι των οποίων είναι γεμάτο με επιγραφές και σκίτσα σχεδιασμένα από τους κρατούμενους

Οι υπόλοιποι τρεις όροφοι του «EL-DE Haus» αποτελούν μια έκθεση σκίτσων, γκραβούρων, φωτογραφιών και αποκομμάτων εφημερίδων που απεικονίζουν την πολιτική και κοινωνική ζωή στην Κολωνία την εποχή των ναζί.
Στον τελευταίο όροφο υπάρχει και βιβλιοθήκη, στην οποία είναι προσβάσιμη μεγάλη συλλογή από έγγραφα, επιστολές, φωτογραφίες, ημερολόγια, αφίσες κ.α. και η οποία αποτελεί και τη βάση της ιστορικής έρευνας του κέντρου.

Η ώρα πια είναι 5:40. Τέρμα τα μουσεία για σήμερα. Δεν ήθελα κι άλλα. Και εγώ και το παιδί θέλαμε πια να πάμε κάπου να καθίσουμε για φαγητό. Ωραίες οι αγορές αλλά θέλαμε και λίγη ξεκούραση. Κριτήριό μας για το που θα πάμε ήταν η … απόσταση. Ποια μπιραρία ήταν πιο κοντά από τις τρεις που ήξερα;
............................................... post ....................................... .....................................

 

[Tonia L.]

Ακόμα μια ευχάριστη και καλογραμμένη ιστορία από εσένα, με όμορφες εικόνες! Εμένα πάντως μου μετέδωσες πλήρως τον ενθουσιασμό σου για το μουσείο Ludwig!
Ευχαριστούμε!

 

[panpan]

Μπράβο @Grerena
Υπέροχες φωτογραφίες σε ένα μέρος που αγαπάω.

Μάλλον το παρατράβηξα με την περιγραφή του μουσείου αλλά πραγματικά ενθουσιάστηκα με αυτό. Είναι ένα μουσείο σύγχρονης Τέχνης που με ξάφνιασε αρκετά αφού δεν έχει μόνο Picasso, αλλά τα άπαντα του 20ου αι. και πιστεύω ότι οι λάτρεις της σύγχρονης τέχνης θα το εκτιμήσουν ιδιαίτερα.

Και πολύ καλά έκανες. Κάθε φορά που πάω έχω μίνιμουμ 4-5 ώρες στο μουσείο.

Και oi υπερεαλιστές …
(o ντόπιος) Max Ernst και (ο δικός μας) Giorgio de Cirico ...

Εδώ επέτρεψε μου μια διευκρίνιση. Οι δυό τους ήταν της μεταφυσικής ζωγραφικής. Ένα ρεύμα που
επηρέασε τον υπερεαλισμό. Περιμένω την συνέχεια.