Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.319
- Likes
- 17.388
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
4η ημέρα με βόλτες, ψώνια και αθλοπαιδιές
Παρόλο που είμαστε αρκετά ευέλικτο σχήμα, δεν ξέρω πως αλλά ξεκίνησε αργά η μέρα μας. Στις 10:00 είχε check out και εμείς 10 παρά είμαστε ακόμα στην αίθουσα πρωινού και ενώ δεν είχαμε ακόμα μαζέψει πράγματα. Αφού πιεστήκαμε λίγο (είχα εκκρεμότητα να βγάλω και φωτογραφίες του hostel) καταφέραμε αισίως κατά τις 10:15 να κάνουμε check out.
Αποχαιρετίσαμε το υπέροχο hostel μας, αφήσαμε τα πράγματά μας στο locker του και βγήκαμε βόλτα στην πόλη.
Αυτή τη φορά δεν περάσαμε τη γέφυρα, παρά προχωρήσαμε νότια παίρνοντας την ανατολική όχθη του ποταμού και έχοντας μια διαφορετική οπτική του από αυτή των προηγούμενων ημερών.
Περάσαμε από μια αερογέφυρα πάνω από την Mindener str. ...
από την οποία φαινόταν σε πρώτο πλάνο ένα ψηλό κτίριο, το οποίο φιγουράρει σε πάρα πολλές φωτο της Κολωνίας. Είναι το λεγόμενο "Kölntriangle". Είναι ένα ψηλό κτίριο ύψους 103μ. έδρα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Ασφάλειας της Αεροπορίας και εκτός από ορόσημο της πόλης παρουσιάζει και τουριστικό ενδιαφέρον, δεδομένου ότι στον τελευταίο όροφό του έχει μια βεράντα παρατήρησης απ’ όπου φαίνεται πανοραμικά όλη η πόλη, με πρώτο πλάνο φυσικά τον Καθεδρικό.
Σαν να μαζεύονται πολλά αυτά που πρέπει να πάω την επόμενη φορά που θα 'ρθω στην Κολωνία.
Φτάσαμε στην Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Μόνο εξωτερικά την είδαμε αφού ήταν κλειστή (Δευτέρα πρωί γαρ). Κλέψαμε και μια φωτογραφία από το παραθύρι της και εσωτερικά. Αν κρίνω από το μέγεθος της πρέπει να είναι αρκετός ο Ελληνικός πληθυσμός στην πόλη.
Σίγουρα πάντως είναι χτισμένη σε φοβερό σημείο.
Συνεχίσαμε παραποτάμια ως την “Deutzer Brucke”, γέφυρα την οποία και διασχίσαμε για να πάμε στην απέναντι όχθη. Στόχος μας για σήμερα ήταν να πάμε ως το μουσείο σοκολάτας, να περπατήσουμε λίγο στην προκυμαία, να δούμε την παλιά πόλη, ίσως και κάποια άλλη αγορά και να δούμε φυσικά και τον Καθεδρικό.
Από τη μια μεριά της γέφυρας βλέπαμε έως τα σπίτια-γερανούς ...
... και από την άλλη τον Καθεδρικό και την Fish Market!
Και ... όχι μη νομίζετε ότι η ομίχλη έχει κατέβει τόσο χαμηλά. Στην πραγματικότητα ο Καθεδρικός είναι τόσο ψηλός και χάνεται μέσα σε αυτήν.
Από όποια γωνία και απ' όσο μακριά και να τον κοιτάξεις είναι εντυπωσιακός.
Κάποια έργα δίπλα στο ποτάμι μας “έδιωξαν” από την παραλιακή και έτσι σπρωχνόμενες προς τα ενδότερα και δηλαδή τυχαία πετύχαμε τη Χριστουγεννιάτικη αγορά της Heumarkt. Είναι η “Heinzelmannchen”, που δεν ξέρω τι σημαίνει αλλά ήταν γεμάτη νάνους.
Μια πολύ όμορφη αγορά παιχνιδότοπος με παγοδρόμιο και πίστες με παιχνίδια πάγου, εντελώς πρωτόγνωρα για μας. Και πολύ δελεαστικά επίσης.
Από τη γεφυρούλα που είμαστε πάνω από την παγοπίστα διακρίναμε καθαρά ένα γήπεδο “Curling”.
«Πάμε;» λέω στην κόρη μου.
«Πάμε» μου λέει.
Και ευτυχώς που το αποφασίσαμε γρήγορα, γιατί μετά από εμάς μαζεύτηκε λαός για να παίξει. Και τι ήταν αυτό; Ένα παιχνίδι που έμοιαζε με Curling, αλλά δεν ήταν ακριβώς. Και πως θα μπορούσε άλλωστε; Δύσκολο το να συρθείς στον πάγο ή να τον λειάνεις για να γλιστρίσει η πέτρα σου. Εδώ αντί για γρανιτένιες πέτρες έριχνες ξύλινα πιόνια και αυτό παρόλο που έδειχνε εύκολο εμείς δεν τα καταφέραμε και πολύ! Η ουσία ήταν όμως ότι το καταδιασκεδάσαμε.
Να, το γηπεδάκι μας! Μας περίμενε...
Κατά τον έλεγχο των πιστοποιητικών μας οι δυο Γερμανιδούλες στην πόρτα είδαν την Εθνικότητά μας και εξέφρασαν την απορία «Γιατί ένας Έλληνας να έρθει για διακοπές στη Γερμανία;» Εμείς κανονικά θα έπρεπε να έρθουμε σε σας, όχι εσείς.
Α! λέμε. "Το Christmas spirit είναι ένας λόγος". Και εκείνες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και είπαν: «Ναι αυτό το έχουμε». Σαν να συνειδητοποίησαν ξαφνικά το πόσο δεδομένο είναι για αυτούς και εγώ απλά τους το θύμισα.
«Τους ξέρετε τους κανόνες;», ήταν η επόμενη ερώτηση.
«Όχι φυσικά»
Και μας τους εξήγησε. Όποιος καταφέρει να στείλει το πιόνι του πιο κοντά στο κέντρο των ομόκεντρων κύκλων που βρίσκονται περί τα 10 μέτρα μακριά θα είναι ο νικητής, και ύστερα από τέσσερις βολές στον πάγο (όσα και τα πιόνια του). Σαν το Curling, χωρίς βέβαια το σύρσιμο στον πάγο (και το σκούπισμα).
Βάλαμε τα λαστιχένια πατουσάκια για να κινούμαστε πιο εύκολα στον πάγο και ξεκινήσαμε.
Χα, χα. Ζήτημα αν στα 10 παιχνίδια που παίξαμε να καταφέραμε να βάλουμε μέσα στους κύκλους 3 - 4 πιόνια.
Δεν ξέρω τι έφταιγε. Ο πάγος δεν ήταν καλός; Ο καιρός ίσως; Τα πιόνια μήπως ήταν στραβά; μπορεί να φταίει και η απειρία, ή η αδυναμία, ή η έλλειψη συγκέντρωσης (όλο φωτογραφίες έβγαζα). Οι διπλανοί μας πάντως μια χαρά τα κατάφερναν, αλλά σαφώς ήταν και πιο νταβραντισμένοι 
.
Εδώ ήταν οι πρώτες ... α-ποτυχίες ...
Εδώ ήταν οι δεύτερες...
Και εδώ ήταν επιτέλους οι ... επιτυχίες!
Εγώ πάντως το χάρηκα πάρα πολύ. Ζητοκραύγαζα κάθε φορά που το πιόνι μου κατάφερνε να φτάσει στο ένα μέτρο απόσταση από τον εξωτερικό κύκλο. Που να ‘μπαινε και μέσα!
Πήραμε και ένα ζεστό ρόφημα μήλου. Εντάξει δεν ήταν όλα τέλεια, αφού αυτό ήταν πολύ γλυκό και δεν πινόταν. Το αναφέρω γιατί ... ταίριαζε με το σκηνικό.
Παίξαμε μισή ώρα (για 17,5€) και φύγαμε για μια βόλτα δίπλα στο ποτάμι.
Νωρίς ήταν ακόμα, αλλά εδώ είναι Γερμανία, είναι και γιορτές, οπότε οι μπίρες είχαν ήδη αρχίσει...
Η συνέχεια είχε και κάτι ... μεσαιωνικό, που δεν ήταν άλλο από την αγορά δίπλα στο ποτάμι και δίπλα στο μουσείο σοκολάτας.
Είναι μια μικρή αγορά με περίπτερα με τέντες, τα περισσότερα από τα οποία πουλούσαν χειροποίητα προϊόντα. Χαζέψαμε και εκεί και ψωνίσαμε κιόλας. Η κόρη μου πήρε δυο βραχιολάκια από κρύσταλλα και εγώ μια μικρή μπιζουτιέρα ταξιδιού από μπαμπού.
Είχε όμως και περίπτερα με φαγητό. Οι ψαρομεζέδες κυριαρχούσαν. Ωραίες και οι βιτρίνες τους για τους λάτρεις των ψαριών. Εγώ δεν είμαι και τόσο. Μόνο για τουριστικούς λόγους θα δοκίμαζα...
Ευτυχώς όμως δεν χρειάστηκε, γιατί βρήκα ΤΟΝ μεζέ! Πήρα μανιτάρια με μια λευκή σάλτσα σκόρδου. Χα, χα. Τώρα με τη μάσκα δεν θα υπάρχει πρόβλημα… σκορδίλας! Ακριβό μου φάνηκε για street food (6€) αλλά ήταν πεντανόστιμο.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο παλιό λιμάνι της Κολωνίας, το οποίο έχει πλέον μετατραπεί σε μια σύγχρονη περιοχή με γραφεία και κατοικίες και φιλοξενεί εκτός από το μουσείο σοκολάτας, το αθλητικό μουσείο και το εμβληματικό συγκρότημα “Kranhauser im Rheinauhafen”, όπως λέγονται Γερμανιστί. (σπίτια - γερανοί στο λιμάνι του Ρήνου).
Πάρα πολύ απόλαυσα αυτήν την παραποτάμια βόλτα. Έχω ξανακάνει παραποτάμιες βόλτες δίπλα στο Δούναβη, στον Βιστούλα, στον Μολδάβα και στο Ρήνο, αλλά συνήθως αυτές είναι δίπλα σε παλιές μεσαιωνικές πόλεις. Αυτή η βόλτα ήταν διαφορετική, γιατί ήταν δίπλα σε μια μοντέρνα, σύγχρονη προκυμαία.
Μέχρι τα σπίτια - γερανούς λοιπόν φτάσαμε. Είναι κάποια κτίσματα που χαρακτηρίζουν την Κολωνία, τρία κτίρια σχήματος Γ και όχι ανάποδο L, που λένε οι ξένοι! Τα λες και … landmark. Πρόσφατα νεοαποκτηθήσα landmarkts μεν (δεν είναι σαν τον Καθεδρικό) αλλά πολύ χαρακτηριστικά δε. Προχθές μάλιστα τα είδα και σε μια διαφήμιση στην τηλεόραση (για κάποιες πολυβιταμίνες), σε ένα spot δευτερολέπτων και πολύ χάρηκα που τα αναγνώρισα.
Είναι πιο εντυπωσιακά αν τα δεις από κοντά. Δεν είναι μόνο τα κτίσματα που είναι και τεράστια και ιδιαίτερα, αλλά είναι και οι εναλλαγές αυτών των τριών κτιρίων με άλλα παλαιότερα κτίρια του παλιού λιμανιού. Το παλιό με το καινούριο δίπλα στην περιποιημένη προκυμαία του Ρήνου.
Το νότιο και μεσαίο κτίριο αποτελούνται από γραφεία ενώ το βόρειο φιλοξενεί πολυτελή διαμερίσματα.
Είναι φανερό άλλωστε αφού το βόρειο κτίριο έχει και μπαλκόνια.
Ο καιρός ήταν τέλειος για χειμώνα στην Κολωνία. Είχε και ήλιο! Έναν ήλιο όμως με δοντάρες. Δεν τολμούσα να βγάλω τα γάντια για να πατήσω το κουμπάκι της φωτογραφικής του κινητού και πάγωνα σε χρόνο μηδέν.
Αυτές οι φωτο είναι πολύ πονεμένες.
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Είχαμε ήδη ξεμακρύνει πολύ και είχαμε και άλλα πράγματα να κάνουμε. Που; Στην πόλη που στην αρχή δεν ήξερα πως να τη "γεμίσω".
Δεν προλαβαίναμε να καθίσουμε για σοκολάτα στο καφέ του μουσείου σοκολάτας, που είχα στο μυαλό μου. Προσπεράσαμε πάλι τη μεσαιωνική αγορά ...
... και το μεσαιωνικό και όχι και τόσο Χριστουγεννιάτικο καράβι της ...
... και συνεχίσαμε παραλιακά περπατώντας στη συνέχεια μπροστά από την πάλαι ποτέ ιστορική ψαραγορά της πόλης, που σήμερα είναι η περιοχή με τα όμορφα χρωματιστά σπιτάκια στη σκιά του ναού του Αγίου Μαρτίνου. Η εικόνα τους αποτελεί την πλέον istagram -ική φωτογραφία της Κολωνίας.
Ήρθε η ώρα να αφήσουμε το Ρήνο. Στρίψαμε. Είχαμε να κάνουμε το δρόμο της επιστροφής και θέλαμε και λίγο χρόνο για να δούμε και τον Καθεδρικό.
Στο δρόμο προς τον Καθεδρικό πετύχαμε και τη διάσημη μπιραρία Peters Brauhaus ...
... και μετά από λίγο πετύχαμε και άλλη αγορά. Λεγόταν … “Heinzels” και αυτή! Έτσι λεγόταν και η πρωινή με τις πίστες “Curling”. Τελικά κατάλαβα ότι ήταν η ίδια αγορά, η οποία όμως είναι εγκατεστημένη σε δυο διαφορετικές πλατείες. Εμείς τώρα είχαμε έρθει στην Altermarkt, τη Χριστουγεννιάτικη αγορά της παλαιάς πόλης.
Δεν χρειάστηκε έλεγχος στην είσοδό της. Μετά από τόσες αγορές που πήγαμε είμαστε για τα καλά φακελωμένες!
Είχαμε γεμίσει σφραγίδες.
Είναι γεμάτη με όμορφα και καλόγουστα περίπτερα με φαγητό και Χριστουγεννιάτικα είδη. Έστω και μια γρήγορη βόλτα έπρεπε να κάνουμε. Τι όμορφα που ήταν. Η μια αγορά ήταν πιο όμορφη από την άλληηηηη. Δεν σου έκανε καρδιά να φύγεις. Νομίζω ότι ήθελα να μείνω και άλλοοοοο!
Ένα hot-dog το “χτυπήσαμε” και εδώ, και γιατί πεινούσαμε, αλλά και για … τουριστικούς λόγους!
Θα ήταν άλλωστε και το τελευταίο μας γεύμα στην πόλη (αν δεν χάσουμε το αεροπλάνο, γιατί έτσι όπως το πάμε...)
Τελικά νομίζω ότι όλο το τριήμερο θα μπορούσε να «γεμίσει» άνετα και μόνο με τις Χριστουγεννιάτικες αγορές της Κολωνίας.
Μερικές μέρες πριν έρθω είχε πέσει στα χέρια μου ένα άρθρο (του travel.gr) που κατονόμαζε τις 11 πόλεις με τις ομορφότερες Χριστουγεννιάτικες αγορές στην Ευρώπη. Αγορές που αποτελούν έναν πολύ καλό λόγο για να επισκεφτείς μια πόλη. Η Κολωνία φιγουράριζε πρώτη πρώτη με την πολύ χαρακτηριστική σημείωση: «Μεγάλη ποικιλία από αγορές». Τώρα το διαπίστωνα και εγώ. Με μια απλή βόλτα στο Altstadt της Κολωνίας και είχαμε δει 4 αγορές όμορφες και αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους.
Δεν θα μπορούσαμε να μην περάσουμε και από τη γνωστή μικρή αγορά που μας συντρόφεψε στο βραδινό μας φαγητό τα δυο προηγούμενα βράδια. Είναι η πρώτη φορά που τη βλέπαμε μέρα.
Ψιλοάδεια είναι την ημέρα. Το βράδυ έχει το "πάρτυ".
Στη συνέχεια βρεθήκαμε στην πλατεία του Καθεδρικού, η οποία πραγματικά πιστεύω ότι δεν θα μπορώ να την αναγνωρίσω αν την ξαναδώ ... χωρίς τα στολίδια της.
Μπορεί βέβαια αν προσέξω το λογότυπο της ... 4711!
Έφτασε η ώρα και της τελευταίας εκκρεμότητας για αυτό το ταξίδι τουλάχιστον.
Δεν είχαμε δει τον Καθεδρικό εκ των έσω! Αυτόν τον Καθεδρικό - ορόσημο, που τον βλέπαμε από παντού (τόσο τεράστιος που ήταν), που τον είχαμε γυροφέρει τρεις μέρες τώρα τόσες φορές πηγαίνοντας από την αγορά στο σταθμό και από το Ludwig στη γέφυρα (αφού όλα αυτά είναι γύρω του), δεν τον είχαμε δει μέσα!!!
Από εκεί που έλεγα «τι μπορώ να κάνω τρεις μέρες στην Κολωνία» τώρα είχα φτάσει στο σημείο να μην έχω προλάβει να δω το βασικότερο αξιοθέατο!
Θα πάμε έστω και για λίγο.
Από μακριά φαντάζει τεράστιος, φανταστείτε από κοντά πως φαινόταν. Το τρίτο ψηλότερο κτίριο στον κόσμο από κάτω κοιτώντας το φάνταζε σαν ... ψεύτικο!
Και μπήκαμε στην ουρά…
… η οποία ευτυχώς κύλησε γρήγορα και σε 5’ είμαστε μέσα.
Όσο εντυπωσιακός και επιβλητικός είναι ο ναός απ’ έξω άλλο τόσο είναι και από μέσα. Σε πιάνει δέος με το ύψος του και την αρχιτεκτονική του. Ίσως να ένιωσα το ίδιο δέος και όταν είχα δει την Sagrada Familia της Βαρκελώνης και ίσως από τις λίγες φορές που ένιωσα ότι χρειαζόμουν μια ξενάγηση. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά.
Με ψιλοτρεχάλα και χωρίς φωτογραφίες περάσαμε τη γέφυρα για πολλοστή φορά. Μάλλον όχι.Δυο τρεις τελευταίες ... τις βγάλαμε. Την όχθη του Ρήνου, μια με τους γερανούς στο βάθος και μια τη γέφυρα με τον Καθεδρικό.
Φτάσαμε στο hostel πήραμε τα πράγματά μας και μπήκαμε στον σταθμό του Messe.
Εκεί βρήκα γκισέ για τα εισιτήρια και τον προτίμησα δυστυχώς (έναντι των αυτόματων που δεν πρόσεξα κιόλας αν είχε). Το δυστυχώς το λέω γιατί πήρα μια λαχτάρα….
"Για airport" είπα στον γκισέ.
"Frankfurt" άκουσε εκείνος. Και μου δίνει ώρα άφιξης στις 5:00!
"Στις 5!;;;;;;;;" Δεν γίνεται. Στις 5:30 πετάω. Τι έκανα λάθος; Είναι πιο μακριά το αεροδρόμιο απ’ όσο υπολόγιζα. Μα όταν ήρθα έκανα ένα τέταρτο. Δεν έχει γρήγορο τρένο; όλα τα κουλά σκέφτηκα εκτός από το προφανές. Δεν άκουσε καλά τα Αγγλογερμανοελληνικά μου, ο … Γερμανός κύριος στον γκισέ!
"Ααααααα! Airport!"Οκ." Σε 20’ άφιξη! Ουφ!
Η επιστροφή μας κύλησε ομαλώς. Έλεγχος λιγότερο ενδελεχής απ’ ότι ο αντίστοιχος από Ελλάδα. Φύγαμε στην ώρα μας και φτάσαμε στην ώρα μας.
Την άλλη μέρα το πρωί πήγα στη δουλειά. Κανείς από τη δουλειά δεν πήρε χαμπάρι ότι έλειπα εκτός Αθηνών. Μια εργάσιμη εξάλλου έλειψα. Που να φανταστούν ότι μόλις γύρισα από τα Χριστούγεννα!
Δεν πρόσεξαν τα μάτια μου, … που λαμπίριζαν!
Παρόλο που είμαστε αρκετά ευέλικτο σχήμα, δεν ξέρω πως αλλά ξεκίνησε αργά η μέρα μας. Στις 10:00 είχε check out και εμείς 10 παρά είμαστε ακόμα στην αίθουσα πρωινού και ενώ δεν είχαμε ακόμα μαζέψει πράγματα. Αφού πιεστήκαμε λίγο (είχα εκκρεμότητα να βγάλω και φωτογραφίες του hostel) καταφέραμε αισίως κατά τις 10:15 να κάνουμε check out.
Αποχαιρετίσαμε το υπέροχο hostel μας, αφήσαμε τα πράγματά μας στο locker του και βγήκαμε βόλτα στην πόλη.
Αυτή τη φορά δεν περάσαμε τη γέφυρα, παρά προχωρήσαμε νότια παίρνοντας την ανατολική όχθη του ποταμού και έχοντας μια διαφορετική οπτική του από αυτή των προηγούμενων ημερών.
Περάσαμε από μια αερογέφυρα πάνω από την Mindener str. ...
από την οποία φαινόταν σε πρώτο πλάνο ένα ψηλό κτίριο, το οποίο φιγουράρει σε πάρα πολλές φωτο της Κολωνίας. Είναι το λεγόμενο "Kölntriangle". Είναι ένα ψηλό κτίριο ύψους 103μ. έδρα του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Ασφάλειας της Αεροπορίας και εκτός από ορόσημο της πόλης παρουσιάζει και τουριστικό ενδιαφέρον, δεδομένου ότι στον τελευταίο όροφό του έχει μια βεράντα παρατήρησης απ’ όπου φαίνεται πανοραμικά όλη η πόλη, με πρώτο πλάνο φυσικά τον Καθεδρικό.
Σαν να μαζεύονται πολλά αυτά που πρέπει να πάω την επόμενη φορά που θα 'ρθω στην Κολωνία.
Φτάσαμε στην Ελληνική Ορθόδοξη εκκλησία Κοιμήσεως της Θεοτόκου. Μόνο εξωτερικά την είδαμε αφού ήταν κλειστή (Δευτέρα πρωί γαρ). Κλέψαμε και μια φωτογραφία από το παραθύρι της και εσωτερικά. Αν κρίνω από το μέγεθος της πρέπει να είναι αρκετός ο Ελληνικός πληθυσμός στην πόλη.
Σίγουρα πάντως είναι χτισμένη σε φοβερό σημείο.
Συνεχίσαμε παραποτάμια ως την “Deutzer Brucke”, γέφυρα την οποία και διασχίσαμε για να πάμε στην απέναντι όχθη. Στόχος μας για σήμερα ήταν να πάμε ως το μουσείο σοκολάτας, να περπατήσουμε λίγο στην προκυμαία, να δούμε την παλιά πόλη, ίσως και κάποια άλλη αγορά και να δούμε φυσικά και τον Καθεδρικό.
Από τη μια μεριά της γέφυρας βλέπαμε έως τα σπίτια-γερανούς ...
... και από την άλλη τον Καθεδρικό και την Fish Market!
Και ... όχι μη νομίζετε ότι η ομίχλη έχει κατέβει τόσο χαμηλά. Στην πραγματικότητα ο Καθεδρικός είναι τόσο ψηλός και χάνεται μέσα σε αυτήν.
Από όποια γωνία και απ' όσο μακριά και να τον κοιτάξεις είναι εντυπωσιακός.
Κάποια έργα δίπλα στο ποτάμι μας “έδιωξαν” από την παραλιακή και έτσι σπρωχνόμενες προς τα ενδότερα και δηλαδή τυχαία πετύχαμε τη Χριστουγεννιάτικη αγορά της Heumarkt. Είναι η “Heinzelmannchen”, που δεν ξέρω τι σημαίνει αλλά ήταν γεμάτη νάνους.
Μια πολύ όμορφη αγορά παιχνιδότοπος με παγοδρόμιο και πίστες με παιχνίδια πάγου, εντελώς πρωτόγνωρα για μας. Και πολύ δελεαστικά επίσης.
Από τη γεφυρούλα που είμαστε πάνω από την παγοπίστα διακρίναμε καθαρά ένα γήπεδο “Curling”.
«Πάμε;» λέω στην κόρη μου.
«Πάμε» μου λέει.
Και ευτυχώς που το αποφασίσαμε γρήγορα, γιατί μετά από εμάς μαζεύτηκε λαός για να παίξει. Και τι ήταν αυτό; Ένα παιχνίδι που έμοιαζε με Curling, αλλά δεν ήταν ακριβώς. Και πως θα μπορούσε άλλωστε; Δύσκολο το να συρθείς στον πάγο ή να τον λειάνεις για να γλιστρίσει η πέτρα σου. Εδώ αντί για γρανιτένιες πέτρες έριχνες ξύλινα πιόνια και αυτό παρόλο που έδειχνε εύκολο εμείς δεν τα καταφέραμε και πολύ! Η ουσία ήταν όμως ότι το καταδιασκεδάσαμε.
Να, το γηπεδάκι μας! Μας περίμενε...
Κατά τον έλεγχο των πιστοποιητικών μας οι δυο Γερμανιδούλες στην πόρτα είδαν την Εθνικότητά μας και εξέφρασαν την απορία «Γιατί ένας Έλληνας να έρθει για διακοπές στη Γερμανία;» Εμείς κανονικά θα έπρεπε να έρθουμε σε σας, όχι εσείς.
Α! λέμε. "Το Christmas spirit είναι ένας λόγος". Και εκείνες κοιτάχτηκαν μεταξύ τους και είπαν: «Ναι αυτό το έχουμε». Σαν να συνειδητοποίησαν ξαφνικά το πόσο δεδομένο είναι για αυτούς και εγώ απλά τους το θύμισα.
«Τους ξέρετε τους κανόνες;», ήταν η επόμενη ερώτηση.
«Όχι φυσικά»
Και μας τους εξήγησε. Όποιος καταφέρει να στείλει το πιόνι του πιο κοντά στο κέντρο των ομόκεντρων κύκλων που βρίσκονται περί τα 10 μέτρα μακριά θα είναι ο νικητής, και ύστερα από τέσσερις βολές στον πάγο (όσα και τα πιόνια του). Σαν το Curling, χωρίς βέβαια το σύρσιμο στον πάγο (και το σκούπισμα).
Βάλαμε τα λαστιχένια πατουσάκια για να κινούμαστε πιο εύκολα στον πάγο και ξεκινήσαμε.
Χα, χα. Ζήτημα αν στα 10 παιχνίδια που παίξαμε να καταφέραμε να βάλουμε μέσα στους κύκλους 3 - 4 πιόνια.
Δεν ξέρω τι έφταιγε. Ο πάγος δεν ήταν καλός; Ο καιρός ίσως; Τα πιόνια μήπως ήταν στραβά;
μπορεί να φταίει και η απειρία, ή η αδυναμία, ή η έλλειψη συγκέντρωσης (όλο φωτογραφίες έβγαζα). Οι διπλανοί μας πάντως μια χαρά τα κατάφερναν, αλλά σαφώς ήταν και πιο νταβραντισμένοι .Εδώ ήταν οι πρώτες ... α-ποτυχίες ...
Εδώ ήταν οι δεύτερες...
Και εδώ ήταν επιτέλους οι ... επιτυχίες!
Εγώ πάντως το χάρηκα πάρα πολύ. Ζητοκραύγαζα κάθε φορά που το πιόνι μου κατάφερνε να φτάσει στο ένα μέτρο απόσταση από τον εξωτερικό κύκλο. Που να ‘μπαινε και μέσα!
Πήραμε και ένα ζεστό ρόφημα μήλου. Εντάξει δεν ήταν όλα τέλεια, αφού αυτό ήταν πολύ γλυκό και δεν πινόταν. Το αναφέρω γιατί ... ταίριαζε με το σκηνικό.
Παίξαμε μισή ώρα (για 17,5€) και φύγαμε για μια βόλτα δίπλα στο ποτάμι.
Νωρίς ήταν ακόμα, αλλά εδώ είναι Γερμανία, είναι και γιορτές, οπότε οι μπίρες είχαν ήδη αρχίσει...
Η συνέχεια είχε και κάτι ... μεσαιωνικό, που δεν ήταν άλλο από την αγορά δίπλα στο ποτάμι και δίπλα στο μουσείο σοκολάτας.
Είναι μια μικρή αγορά με περίπτερα με τέντες, τα περισσότερα από τα οποία πουλούσαν χειροποίητα προϊόντα. Χαζέψαμε και εκεί και ψωνίσαμε κιόλας. Η κόρη μου πήρε δυο βραχιολάκια από κρύσταλλα και εγώ μια μικρή μπιζουτιέρα ταξιδιού από μπαμπού.
Είχε όμως και περίπτερα με φαγητό. Οι ψαρομεζέδες κυριαρχούσαν. Ωραίες και οι βιτρίνες τους για τους λάτρεις των ψαριών. Εγώ δεν είμαι και τόσο. Μόνο για τουριστικούς λόγους θα δοκίμαζα...
Ευτυχώς όμως δεν χρειάστηκε, γιατί βρήκα ΤΟΝ μεζέ! Πήρα μανιτάρια με μια λευκή σάλτσα σκόρδου. Χα, χα. Τώρα με τη μάσκα δεν θα υπάρχει πρόβλημα… σκορδίλας! Ακριβό μου φάνηκε για street food (6€) αλλά ήταν πεντανόστιμο.
Συνεχίσαμε τη βόλτα μας στο παλιό λιμάνι της Κολωνίας, το οποίο έχει πλέον μετατραπεί σε μια σύγχρονη περιοχή με γραφεία και κατοικίες και φιλοξενεί εκτός από το μουσείο σοκολάτας, το αθλητικό μουσείο και το εμβληματικό συγκρότημα “Kranhauser im Rheinauhafen”, όπως λέγονται Γερμανιστί. (σπίτια - γερανοί στο λιμάνι του Ρήνου).
Πάρα πολύ απόλαυσα αυτήν την παραποτάμια βόλτα. Έχω ξανακάνει παραποτάμιες βόλτες δίπλα στο Δούναβη, στον Βιστούλα, στον Μολδάβα και στο Ρήνο, αλλά συνήθως αυτές είναι δίπλα σε παλιές μεσαιωνικές πόλεις. Αυτή η βόλτα ήταν διαφορετική, γιατί ήταν δίπλα σε μια μοντέρνα, σύγχρονη προκυμαία.
Μέχρι τα σπίτια - γερανούς λοιπόν φτάσαμε. Είναι κάποια κτίσματα που χαρακτηρίζουν την Κολωνία, τρία κτίρια σχήματος Γ και όχι ανάποδο L, που λένε οι ξένοι!
Τα λες και … landmark. Πρόσφατα νεοαποκτηθήσα landmarkts μεν (δεν είναι σαν τον Καθεδρικό) αλλά πολύ χαρακτηριστικά δε. Προχθές μάλιστα τα είδα και σε μια διαφήμιση στην τηλεόραση (για κάποιες πολυβιταμίνες), σε ένα spot δευτερολέπτων και πολύ χάρηκα που τα αναγνώρισα.Είναι πιο εντυπωσιακά αν τα δεις από κοντά. Δεν είναι μόνο τα κτίσματα που είναι και τεράστια και ιδιαίτερα, αλλά είναι και οι εναλλαγές αυτών των τριών κτιρίων με άλλα παλαιότερα κτίρια του παλιού λιμανιού. Το παλιό με το καινούριο δίπλα στην περιποιημένη προκυμαία του Ρήνου.
Το νότιο και μεσαίο κτίριο αποτελούνται από γραφεία ενώ το βόρειο φιλοξενεί πολυτελή διαμερίσματα.
Είναι φανερό άλλωστε αφού το βόρειο κτίριο έχει και μπαλκόνια.
Ο καιρός ήταν τέλειος για χειμώνα στην Κολωνία. Είχε και ήλιο! Έναν ήλιο όμως με δοντάρες. Δεν τολμούσα να βγάλω τα γάντια για να πατήσω το κουμπάκι της φωτογραφικής του κινητού και πάγωνα σε χρόνο μηδέν.
Αυτές οι φωτο είναι πολύ πονεμένες.
Πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Είχαμε ήδη ξεμακρύνει πολύ και είχαμε και άλλα πράγματα να κάνουμε. Που; Στην πόλη που στην αρχή δεν ήξερα πως να τη "γεμίσω".
Δεν προλαβαίναμε να καθίσουμε για σοκολάτα στο καφέ του μουσείου σοκολάτας, που είχα στο μυαλό μου. Προσπεράσαμε πάλι τη μεσαιωνική αγορά ...
... και το μεσαιωνικό και όχι και τόσο Χριστουγεννιάτικο καράβι της ...
... και συνεχίσαμε παραλιακά περπατώντας στη συνέχεια μπροστά από την πάλαι ποτέ ιστορική ψαραγορά της πόλης, που σήμερα είναι η περιοχή με τα όμορφα χρωματιστά σπιτάκια στη σκιά του ναού του Αγίου Μαρτίνου. Η εικόνα τους αποτελεί την πλέον istagram -ική φωτογραφία της Κολωνίας.
Ήρθε η ώρα να αφήσουμε το Ρήνο. Στρίψαμε. Είχαμε να κάνουμε το δρόμο της επιστροφής και θέλαμε και λίγο χρόνο για να δούμε και τον Καθεδρικό.
Στο δρόμο προς τον Καθεδρικό πετύχαμε και τη διάσημη μπιραρία Peters Brauhaus ...
... και μετά από λίγο πετύχαμε και άλλη αγορά. Λεγόταν … “Heinzels” και αυτή! Έτσι λεγόταν και η πρωινή με τις πίστες “Curling”. Τελικά κατάλαβα ότι ήταν η ίδια αγορά, η οποία όμως είναι εγκατεστημένη σε δυο διαφορετικές πλατείες. Εμείς τώρα είχαμε έρθει στην Altermarkt, τη Χριστουγεννιάτικη αγορά της παλαιάς πόλης.
Δεν χρειάστηκε έλεγχος στην είσοδό της. Μετά από τόσες αγορές που πήγαμε είμαστε για τα καλά φακελωμένες!
Είχαμε γεμίσει σφραγίδες.
Είναι γεμάτη με όμορφα και καλόγουστα περίπτερα με φαγητό και Χριστουγεννιάτικα είδη. Έστω και μια γρήγορη βόλτα έπρεπε να κάνουμε. Τι όμορφα που ήταν. Η μια αγορά ήταν πιο όμορφη από την άλληηηηη. Δεν σου έκανε καρδιά να φύγεις. Νομίζω ότι ήθελα να μείνω και άλλοοοοο!
Ένα hot-dog το “χτυπήσαμε” και εδώ, και γιατί πεινούσαμε, αλλά και για … τουριστικούς λόγους!
Θα ήταν άλλωστε και το τελευταίο μας γεύμα στην πόλη (αν δεν χάσουμε το αεροπλάνο, γιατί έτσι όπως το πάμε...)
Τελικά νομίζω ότι όλο το τριήμερο θα μπορούσε να «γεμίσει» άνετα και μόνο με τις Χριστουγεννιάτικες αγορές της Κολωνίας.
Μερικές μέρες πριν έρθω είχε πέσει στα χέρια μου ένα άρθρο (του travel.gr) που κατονόμαζε τις 11 πόλεις με τις ομορφότερες Χριστουγεννιάτικες αγορές στην Ευρώπη. Αγορές που αποτελούν έναν πολύ καλό λόγο για να επισκεφτείς μια πόλη. Η Κολωνία φιγουράριζε πρώτη πρώτη με την πολύ χαρακτηριστική σημείωση: «Μεγάλη ποικιλία από αγορές». Τώρα το διαπίστωνα και εγώ. Με μια απλή βόλτα στο Altstadt της Κολωνίας και είχαμε δει 4 αγορές όμορφες και αρκετά διαφορετικές μεταξύ τους.
Δεν θα μπορούσαμε να μην περάσουμε και από τη γνωστή μικρή αγορά που μας συντρόφεψε στο βραδινό μας φαγητό τα δυο προηγούμενα βράδια. Είναι η πρώτη φορά που τη βλέπαμε μέρα.
Ψιλοάδεια είναι την ημέρα. Το βράδυ έχει το "πάρτυ".
Στη συνέχεια βρεθήκαμε στην πλατεία του Καθεδρικού, η οποία πραγματικά πιστεύω ότι δεν θα μπορώ να την αναγνωρίσω αν την ξαναδώ ... χωρίς τα στολίδια της.
Μπορεί βέβαια αν προσέξω το λογότυπο της ... 4711!
Έφτασε η ώρα και της τελευταίας εκκρεμότητας για αυτό το ταξίδι τουλάχιστον.
Δεν είχαμε δει τον Καθεδρικό εκ των έσω! Αυτόν τον Καθεδρικό - ορόσημο, που τον βλέπαμε από παντού (τόσο τεράστιος που ήταν), που τον είχαμε γυροφέρει τρεις μέρες τώρα τόσες φορές πηγαίνοντας από την αγορά στο σταθμό και από το Ludwig στη γέφυρα (αφού όλα αυτά είναι γύρω του), δεν τον είχαμε δει μέσα!!!
Από εκεί που έλεγα «τι μπορώ να κάνω τρεις μέρες στην Κολωνία» τώρα είχα φτάσει στο σημείο να μην έχω προλάβει να δω το βασικότερο αξιοθέατο!
Θα πάμε έστω και για λίγο.
Από μακριά φαντάζει τεράστιος, φανταστείτε από κοντά πως φαινόταν. Το τρίτο ψηλότερο κτίριο στον κόσμο από κάτω κοιτώντας το φάνταζε σαν ... ψεύτικο!
Και μπήκαμε στην ουρά…
… η οποία ευτυχώς κύλησε γρήγορα και σε 5’ είμαστε μέσα.
Όσο εντυπωσιακός και επιβλητικός είναι ο ναός απ’ έξω άλλο τόσο είναι και από μέσα. Σε πιάνει δέος με το ύψος του και την αρχιτεκτονική του. Ίσως να ένιωσα το ίδιο δέος και όταν είχα δει την Sagrada Familia της Βαρκελώνης και ίσως από τις λίγες φορές που ένιωσα ότι χρειαζόμουν μια ξενάγηση. Δεν πειράζει, την επόμενη φορά.
Με ψιλοτρεχάλα και χωρίς φωτογραφίες περάσαμε τη γέφυρα για πολλοστή φορά. Μάλλον όχι.
Δυο τρεις τελευταίες ... τις βγάλαμε. Την όχθη του Ρήνου, μια με τους γερανούς στο βάθος και μια τη γέφυρα με τον Καθεδρικό.
Φτάσαμε στο hostel πήραμε τα πράγματά μας και μπήκαμε στον σταθμό του Messe.
Εκεί βρήκα γκισέ για τα εισιτήρια και τον προτίμησα δυστυχώς (έναντι των αυτόματων που δεν πρόσεξα κιόλας αν είχε). Το δυστυχώς το λέω γιατί πήρα μια λαχτάρα….
"Για airport" είπα στον γκισέ.
"Frankfurt" άκουσε εκείνος. Και μου δίνει ώρα άφιξης στις 5:00!
"Στις 5!;;;;;;;;" Δεν γίνεται. Στις 5:30 πετάω. Τι έκανα λάθος; Είναι πιο μακριά το αεροδρόμιο απ’ όσο υπολόγιζα. Μα όταν ήρθα έκανα ένα τέταρτο. Δεν έχει γρήγορο τρένο; όλα τα κουλά σκέφτηκα εκτός από το προφανές. Δεν άκουσε καλά τα Αγγλογερμανοελληνικά μου, ο … Γερμανός κύριος στον γκισέ!
"Ααααααα! Airport!"Οκ." Σε 20’ άφιξη! Ουφ!
Η επιστροφή μας κύλησε ομαλώς. Έλεγχος λιγότερο ενδελεχής απ’ ότι ο αντίστοιχος από Ελλάδα. Φύγαμε στην ώρα μας και φτάσαμε στην ώρα μας.
Την άλλη μέρα το πρωί πήγα στη δουλειά. Κανείς από τη δουλειά δεν πήρε χαμπάρι ότι έλειπα εκτός Αθηνών. Μια εργάσιμη εξάλλου έλειψα. Που να φανταστούν ότι μόλις γύρισα από τα Χριστούγεννα!
Δεν πρόσεξαν τα μάτια μου, … που λαμπίριζαν!
Αυτό ας πούμε ότι λύνεται.
