aspa
Member
- Μηνύματα
- 585
- Likes
- 1.576
- Επόμενο Ταξίδι
- Κολομβία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γυρος του κοσμου
Περιεχόμενα
H επόμενη μέρα αφιερωμένη στα Ελληνόφωνα χωριά της Απουλίας. Ξεκινήσαμε από την Sternatia. Εκεί βρήκαμε το ίδρυμα Ελληνιστικών σπουδών,
που στεγάζεται σε ένα παλιό μοναστήρι
τα σοκάκια και τα μαγαζιά με τα Ελληνικά ονόματα.
Συνεχίσαμε στο Μαρτινιάνο, στο Kalimera. Στο χωριό αυτό υπάρχει ένα Ελληνικό λαογραφικό μουσείο .
Στην επίσκεψή μας εκεί συναντήσαμε μια κυρία Ελληνίδα δεύτερης γενιάς όπως μας είπε, επισκέπτρια και αυτή, η οποία ήξερε ελληνικά. Μαζί της είδαμε τα εκθέματα του μουσείου, μιλήσαμε για τους Έλληνες κατοίκους της περιοχής. Χάρηκε πάρα πολύ που μας είδε και κυρίως που μίλησε Ελληνικά. Φάνηκε πολύ ενθουσιασμένη που θα μετέφερε στην 95 ετών μητέρα της, την συνάντηση της με Έλληνες.
Στο πάρκο αυτού του χωριού υπάρχει και μία Ελληνική Τύμβος προσφορά του Δήμου Αθηναίων,είναι η μαρμαρένια στήλη του Δ αιώνα της Αθηναίας κόρης που της έγραψαν «Τσένη σού έν ίσαι έτού στη Καλημέρα» (Ελληνίδα Κόρη δεν είσαι ξένη στην Καλημέρα).
Η επόμενη στάση το Martano, σκαμμένο όλο για έργα οδοποιίας, πολύ δύσκολο να σταματήσουμε.
Το μεσημέρι μας βρήκε στο Castignano di Greci και βέβαια ήταν εντελώς έρημο. Σε αυτό υπάρχει μια τεράστια εκκλησία που έπιανε ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο,
και εδώ Ελληνικές επιγραφές στους τοίχους.
Στο Corigniano d otranto που πήγαμε στην συνέχεια είδαμε το μεγάλο κάστρο στο κέντρο του χωριού, αρκετά διατηρημένο εξωτερικά.
Το τελευταίο από τα χωριά που επισκεφθήκαμε ήταν το Melpigniano.
Από εκεί πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το Λέτσε.
Στην περιοχή της Απουλίας και της Καλαβρία βρίσκεται μια Ελλάδα ξεχασμένη, με την πιο γλυκιά, την πιο τραγουδιστή ελληνική που μιλήθηκε ποτέ, την Griko…
Επίσης γνωστά είναι τα ελληνόφωνα χωριά για τη μουσική τους παράδοση. Τα ελληνόφωνα τραγούδια τραγουδιούνται με δυο φωνές και περιλαμβάνουν νανουρίσματα, μοιρολόγια και τραγούδια της δουλειάς και της αγάπης. Τραγουδιούνται με συνοδεία κιθάρας, ταμπορέλο, οργανέτο και ακορντεόν. Χαρακτηριστικά είναι τα τραγούδια εκείνα που σχετίζονται με το τσίμπημα αράχνης τα λεγόμενα tarantela pitsika. Εδώ στην Ελλάδα
πολλά συγκροτήματα από την Ιταλία έρχονται και τραγουδούν ταραντέλες και άλλα τοπικά τους τραγούδια. Κορυφαίοι οι “Εν Καρδία”.
Εννιά δήμοι της περιοχής προχώρησαν στην δημιουργία ενός ενιαίου οργανισμού (Unione dei Comuni della Grecia Salentina), με σκοπό τη διάσωση της ελληνικής πολιτιστικής και ιστορικής τους κληρονομιάς. Παράλληλα, στο πανεπιστήμιο του Lecce, ιδρύθηκε και ξεκίνησε να λειτουργεί έδρα ελληνικής φιλολογίας. Υπάρχει μια έντονη προσπάθεια διατήρησης των δεσμών με την Ελλάδα.
Βέβαια ο επισκέπτης δεν μπορεί να το δει εύκολα. Αυτή η προσπάθεια γίνεται οργανωμένα μέσα από Συλλόγους.
Αισθάνεσαι όμως ένα περίεργο σκίρτημα ξέροντας ότι εκεί έζησαν και μεγαλούργησαν Έλληνες, οι οποίοι προσπάθησαν να κρατήσουν τα ήθη, τα έθιμα και την γλώσσα του τόπου από τον οποίο ήρθαν.
Αφού περάσαμε ένα πολύ όμορφο βράδυ στο Λέτσε, ακούγοντας τζαζ σε ένα μπαράκι της παλιάς πόλης,ξεκινήσαμε την επομένη για τα κοσμοπολίτικα. Costiera amalfitana. Είναι εκεί που ο πλούσιος Ιταλικός βορράς ανακάλυψε τις μοναδικές καταπράσινες παραλίες του νότου, επένδυσε σε αυτές και τις γέμισε από κόσμο.
Στο δρόμο μας σταματήσαμε στο Metaponto που ιδρύθηκε από τους Έλληνες τον 7ο αιώνα. Σύντομα έγινε ένα από τις πιο σημαντικές πόλεις της Magna Grecia.
To Lido di Metaponto παραθαλάσσιο θέρετρο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, μοιάζει με μια από τις παραλίες της Αττικής, γεμάτη από ομπρέλες, ξαπλώστρες και λουόμενους.
Η ημέρα που κάναμε αυτή την διαδρομή για κακή μας τύχη ήταν η πρώτη ημέρα των διακοπών που για την Ιταλία είναι αργία, (2 Ιούνη). Όλοι λοιπόν οι Ιταλοί είχαν ξεχυθεί στις θάλασσες. Η κίνηση στους δρόμους απερίγραπτη. Κάναμε για 15 χιλ 1,5 ώρα στην διαδρομή από το Σαλέρνο μέχρι το ξενοδοχείο μας.
Όταν όμως φθάσαμε αποζημιωθήκαμε. Το ξενοδοχείο Torre Di Cesare, στο Maiori κυριολεκτικά σκαρφαλωμένο πάνω στα βράχια, κοίταζε από ψηλά την θάλασσα.
Οι βράχοι καταπράσινοι από τις λεμονιές που άφηναν το άρωμά τους σε όλη την περιοχή και μπροστά σου το απέραντο γαλάζιο. Στεγαζόταν σε ένα παλιό πύργο ανακαινισμένο.
Εκεί είχαμε νοικιάσει ένα διαμέρισμα, είχε όμως κάποιο πρόβλημα στα υδραυλικά και μας έδωσαν την σουίτα. Ησυχία, χαλάρωση και αγνάντεμα του απέραντου γαλάζιου ορίζοντα. Το μόνο αρνητικό τα σκαλοπάτια. Όταν κατέβαινες δεν ξανανέβαινες. Το είχαμε νοικιάσει 170ε για δύο βράδια, πολύ καλή τιμή για την περιοχή. Ήταν 2,5 χιλ από το χωριό Maiori.
Η Costiera Amalfitiana όπως λέγεται η ακτογραμμή είναι ένα σημείο εξαιρετικής ομορφιάς, ίσως το καλύτερο της Ιταλίας. Ένας μικρός δαντελωτός δρόμος ενώνει τα μικρά χωριουδάκι α της ακτογραμμής. Από την μια το βουνό, καταπράσινο από τις λεμονιές που καλλιεργούνται εκεί και από την άλλη η θάλασσα. Οι παραλίες μικρές αγκαλίτσες σε όλη την διάρκεια της διαδρομής. Είναι ένας μικρός παράδεισος.
Ο κόσμος πολύς παρόλο που είναι αρχές Ιούνη. Φαντάζομαι τι θα γίνεται τον Αύγουστο. Ο δρόμος ίσα ίσα χωράει 2 αυτοκίνητα και σε πολλά σημεία που βρίσκεις λεωφορεία πρέπει να σταματήσεις.
Το Maiori ένα από τα χωριά με τις μεγαλύτερες παραλίες, πολύ τουριστικό με πολλά ενοικιαζόμενα δωμάτια και ξενοδοχεία. Ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα και διαρρέεται από τον ποταμό Μαγιόρ.
Περπατήσαμε μέχρι το χωριό κατά μήκος του στενού πεζοδρομίου. Σε ορισμένα σημεία ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο, τα αυτοκίνητα πέρναγαν ξυστά. Το χωριό έχει παλιά σπίτια και στην κορυφή του λόφου ένα κάστρο. Εξαιρετικό το κωδωνοστάσιο στην εκκλησία Σαντα Μαρία α Μάρε. Περπατήσαμε στην παραλία, εσωτερικά στον πεζόδρομο της πόλης, χαζέψαμε στα μαγαζάκια με τα τουριστικά είδη και στα μανάβικα με τα τεράστια λεμόνια.
Το βράδυ το περάσαμε στην βεράντα του διαμερίσματος από που η πανσέληνος έφτιαχνε μια υπέροχη εικόνα μαζί με την θάλασσα.
Την επόμενη ξεκινήσαμε μετά από ένα υπέροχο πρωινό την βόλτα στα χωριά της ακτογραμμής.
Από το Maiori, φτάσαμε στο Amalfi το μεγαλύτερο και κεντρικότερο, έχει έναν μεγάλο καθεδρικό ναό τον Ντουόμο ντι σαντ Αντρέα , με τα πολλά σκαλιά και ανάγλυφες μπρούτζινες πόρτες που κατασκευάστηκαν στη Κωνσταντινούπολη. Επίσης πολλά καταστήματα, που πουλάνε ντόπια προϊόντα, limoncello, πάστα και διάφορες άλλες παρασκευές με λεμόνι.
Παντού υπήρχαν καντίνες που πουλούσαν χυμούς εσπεριδοειδών. Σε όλη την περιοχή καλλιεργούνται λεμόνια που δένουν τους καρπούς τους κάτω από το ζεστό μεσογειακό ήλιο. Είναι περίεργος ο τρόπος που φυτεύουν και τοποθετούν τις λεμονιές, με κρεβατίνες, όπως εδώ φυτεύουμε τα αμπέλια. Ίσως είναι αναγκαίο για να τις συγκρατήσουν στα βράχια.
Στην συνέχεια το Ravelo ρομαντικό, παραμυθένιο, σκαρφαλωμένο στο βουνό, δεν είναι παραθαλάσσιο. Στα κτήρια με εμφανή Μαυριτανική επιρροή διαφαίνεται η ακμή και η άνθηση που έζησε τους προηγούμενους αιώνες. Καταπληκτική η θέα στην θάλασσα.
Το Praiano ένα χωριό ψαράδων χτισμένο στα βράχια. Η Μαρίνα ντι Πράια είναι μια παραλία μικρούλα μια αγκαλιά στο κύμα, πλαισιωμένη από σπίτια ψαράδων.
Το Positano το πιο όμορφο κατά την γνώμη μου, με σπιτάκια κοντά στην ακτή τοποθετημένα το ένα κοντά στο άλλο λες και δεν τα έχει φτιάξει ανθρώπινο χέρι. Τα χρώματα τους παστέλ ξεθωριασμένο ροζ η κόκκινο και η διακόσμηση τους με μπαρόκ γυψομάρμαρα. Ο επισκέπτης περνά μέσα από τα στενά δρομάκια, τις θολωτές οροφές των οικιών, με τους μικρούς κήπους γεμάτους βουκαμβίλιες, γεράνια και κάθε λογής λουλούδια. Ο δρόμος οδηγεί σε μια μικρή κουκλίστικη παραλία. Στο χωριό μπορούν να σου φτιάξουν σανδάλια στα μέτρα σου η να αγοράσεις υφάσματα σε φωτεινά χρώματα.
Τέλος το Sorento τουριστικό, όμορφο, με δύο γραφικά λιμανάκια, η Μαρίνα Γκράντε και η Μαρίνα Πίκολα. Από εδώ τα σκάφη μεταφέρουν τον κόσμο στις ακτές, την Νάπολη και τα νησιά. Εδώ φιλοξενήθηκαν ο Γκαίτε και ο Καζανόβα. Έχει αρχαία καταγωγή και διακρίνεται για το Ελληνικό σχέδιο στο κέντρο της.
Μας πήρε όλη την ημέρα να κάνουμε αυτήν την βόλτα. Κυρίως αργούσαμε λόγω της κίνησης και του στενού δρόμου.
Ήταν πανέμορφα, η μια εικόνα καλύτερη από την άλλη. Δίκαια η περιοχή είναι τόσο τουριστική.
Το βράδυ το περάσαμε στο ξενοδοχείο τρώγοντας φρέσκα ζυμαρικά, προ σιούτο και πίνοντας καλό τοπικό κρασί.
Ο καιρός μαζί μας σε όλο το ταξίδι. Πήγε να βρέξει αλλά στην πορεία το μετάνοιωσε.
Προτιμήσαμε να κάνουμε σε μία ημέρα όλη την ακτή μέχρι το Σορέντο, επιστρέφοντας από την ίδια διαδρομή στο ξενοδοχείο. Με αυτό τον τρόπο περάσαμε 2 φορές από τα χωριά, σταματήσαμε....όπου μπορούσαμε και την επομένη φύγαμε για Νάπολη από το Σαλέρνο απ όπου ο δρόμος ήταν πιο γρήγορος, ήταν εθνική οδός.
τα σοκάκια και τα μαγαζιά με τα Ελληνικά ονόματα.
Συνεχίσαμε στο Μαρτινιάνο, στο Kalimera. Στο χωριό αυτό υπάρχει ένα Ελληνικό λαογραφικό μουσείο .
Στο πάρκο αυτού του χωριού υπάρχει και μία Ελληνική Τύμβος προσφορά του Δήμου Αθηναίων,είναι η μαρμαρένια στήλη του Δ αιώνα της Αθηναίας κόρης που της έγραψαν «Τσένη σού έν ίσαι έτού στη Καλημέρα» (Ελληνίδα Κόρη δεν είσαι ξένη στην Καλημέρα).
Η επόμενη στάση το Martano, σκαμμένο όλο για έργα οδοποιίας, πολύ δύσκολο να σταματήσουμε.
Το μεσημέρι μας βρήκε στο Castignano di Greci και βέβαια ήταν εντελώς έρημο. Σε αυτό υπάρχει μια τεράστια εκκλησία που έπιανε ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο,
και εδώ Ελληνικές επιγραφές στους τοίχους.
Στο Corigniano d otranto που πήγαμε στην συνέχεια είδαμε το μεγάλο κάστρο στο κέντρο του χωριού, αρκετά διατηρημένο εξωτερικά.
Το τελευταίο από τα χωριά που επισκεφθήκαμε ήταν το Melpigniano.
Από εκεί πήραμε τον δρόμο της επιστροφής προς το Λέτσε.
Στην περιοχή της Απουλίας και της Καλαβρία βρίσκεται μια Ελλάδα ξεχασμένη, με την πιο γλυκιά, την πιο τραγουδιστή ελληνική που μιλήθηκε ποτέ, την Griko…
Επίσης γνωστά είναι τα ελληνόφωνα χωριά για τη μουσική τους παράδοση. Τα ελληνόφωνα τραγούδια τραγουδιούνται με δυο φωνές και περιλαμβάνουν νανουρίσματα, μοιρολόγια και τραγούδια της δουλειάς και της αγάπης. Τραγουδιούνται με συνοδεία κιθάρας, ταμπορέλο, οργανέτο και ακορντεόν. Χαρακτηριστικά είναι τα τραγούδια εκείνα που σχετίζονται με το τσίμπημα αράχνης τα λεγόμενα tarantela pitsika. Εδώ στην Ελλάδα
πολλά συγκροτήματα από την Ιταλία έρχονται και τραγουδούν ταραντέλες και άλλα τοπικά τους τραγούδια. Κορυφαίοι οι “Εν Καρδία”.
Εννιά δήμοι της περιοχής προχώρησαν στην δημιουργία ενός ενιαίου οργανισμού (Unione dei Comuni della Grecia Salentina), με σκοπό τη διάσωση της ελληνικής πολιτιστικής και ιστορικής τους κληρονομιάς. Παράλληλα, στο πανεπιστήμιο του Lecce, ιδρύθηκε και ξεκίνησε να λειτουργεί έδρα ελληνικής φιλολογίας. Υπάρχει μια έντονη προσπάθεια διατήρησης των δεσμών με την Ελλάδα.
Βέβαια ο επισκέπτης δεν μπορεί να το δει εύκολα. Αυτή η προσπάθεια γίνεται οργανωμένα μέσα από Συλλόγους.
Αισθάνεσαι όμως ένα περίεργο σκίρτημα ξέροντας ότι εκεί έζησαν και μεγαλούργησαν Έλληνες, οι οποίοι προσπάθησαν να κρατήσουν τα ήθη, τα έθιμα και την γλώσσα του τόπου από τον οποίο ήρθαν.
Αφού περάσαμε ένα πολύ όμορφο βράδυ στο Λέτσε, ακούγοντας τζαζ σε ένα μπαράκι της παλιάς πόλης,ξεκινήσαμε την επομένη για τα κοσμοπολίτικα. Costiera amalfitana. Είναι εκεί που ο πλούσιος Ιταλικός βορράς ανακάλυψε τις μοναδικές καταπράσινες παραλίες του νότου, επένδυσε σε αυτές και τις γέμισε από κόσμο.
Στο δρόμο μας σταματήσαμε στο Metaponto που ιδρύθηκε από τους Έλληνες τον 7ο αιώνα. Σύντομα έγινε ένα από τις πιο σημαντικές πόλεις της Magna Grecia.
To Lido di Metaponto παραθαλάσσιο θέρετρο κατά τους καλοκαιρινούς μήνες, μοιάζει με μια από τις παραλίες της Αττικής, γεμάτη από ομπρέλες, ξαπλώστρες και λουόμενους.
Η ημέρα που κάναμε αυτή την διαδρομή για κακή μας τύχη ήταν η πρώτη ημέρα των διακοπών που για την Ιταλία είναι αργία, (2 Ιούνη). Όλοι λοιπόν οι Ιταλοί είχαν ξεχυθεί στις θάλασσες. Η κίνηση στους δρόμους απερίγραπτη. Κάναμε για 15 χιλ 1,5 ώρα στην διαδρομή από το Σαλέρνο μέχρι το ξενοδοχείο μας.
Όταν όμως φθάσαμε αποζημιωθήκαμε. Το ξενοδοχείο Torre Di Cesare, στο Maiori κυριολεκτικά σκαρφαλωμένο πάνω στα βράχια, κοίταζε από ψηλά την θάλασσα.
Οι βράχοι καταπράσινοι από τις λεμονιές που άφηναν το άρωμά τους σε όλη την περιοχή και μπροστά σου το απέραντο γαλάζιο. Στεγαζόταν σε ένα παλιό πύργο ανακαινισμένο.
Εκεί είχαμε νοικιάσει ένα διαμέρισμα, είχε όμως κάποιο πρόβλημα στα υδραυλικά και μας έδωσαν την σουίτα. Ησυχία, χαλάρωση και αγνάντεμα του απέραντου γαλάζιου ορίζοντα. Το μόνο αρνητικό τα σκαλοπάτια. Όταν κατέβαινες δεν ξανανέβαινες. Το είχαμε νοικιάσει 170ε για δύο βράδια, πολύ καλή τιμή για την περιοχή. Ήταν 2,5 χιλ από το χωριό Maiori.
Η Costiera Amalfitiana όπως λέγεται η ακτογραμμή είναι ένα σημείο εξαιρετικής ομορφιάς, ίσως το καλύτερο της Ιταλίας. Ένας μικρός δαντελωτός δρόμος ενώνει τα μικρά χωριουδάκι α της ακτογραμμής. Από την μια το βουνό, καταπράσινο από τις λεμονιές που καλλιεργούνται εκεί και από την άλλη η θάλασσα. Οι παραλίες μικρές αγκαλίτσες σε όλη την διάρκεια της διαδρομής. Είναι ένας μικρός παράδεισος.
Ο κόσμος πολύς παρόλο που είναι αρχές Ιούνη. Φαντάζομαι τι θα γίνεται τον Αύγουστο. Ο δρόμος ίσα ίσα χωράει 2 αυτοκίνητα και σε πολλά σημεία που βρίσκεις λεωφορεία πρέπει να σταματήσεις.
Το Maiori ένα από τα χωριά με τις μεγαλύτερες παραλίες, πολύ τουριστικό με πολλά ενοικιαζόμενα δωμάτια και ξενοδοχεία. Ιδρύθηκε τον 9ο αιώνα και διαρρέεται από τον ποταμό Μαγιόρ.
Περπατήσαμε μέχρι το χωριό κατά μήκος του στενού πεζοδρομίου. Σε ορισμένα σημεία ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο, τα αυτοκίνητα πέρναγαν ξυστά. Το χωριό έχει παλιά σπίτια και στην κορυφή του λόφου ένα κάστρο. Εξαιρετικό το κωδωνοστάσιο στην εκκλησία Σαντα Μαρία α Μάρε. Περπατήσαμε στην παραλία, εσωτερικά στον πεζόδρομο της πόλης, χαζέψαμε στα μαγαζάκια με τα τουριστικά είδη και στα μανάβικα με τα τεράστια λεμόνια.
Το βράδυ το περάσαμε στην βεράντα του διαμερίσματος από που η πανσέληνος έφτιαχνε μια υπέροχη εικόνα μαζί με την θάλασσα.
Την επόμενη ξεκινήσαμε μετά από ένα υπέροχο πρωινό την βόλτα στα χωριά της ακτογραμμής.
Από το Maiori, φτάσαμε στο Amalfi το μεγαλύτερο και κεντρικότερο, έχει έναν μεγάλο καθεδρικό ναό τον Ντουόμο ντι σαντ Αντρέα , με τα πολλά σκαλιά και ανάγλυφες μπρούτζινες πόρτες που κατασκευάστηκαν στη Κωνσταντινούπολη. Επίσης πολλά καταστήματα, που πουλάνε ντόπια προϊόντα, limoncello, πάστα και διάφορες άλλες παρασκευές με λεμόνι.
Παντού υπήρχαν καντίνες που πουλούσαν χυμούς εσπεριδοειδών. Σε όλη την περιοχή καλλιεργούνται λεμόνια που δένουν τους καρπούς τους κάτω από το ζεστό μεσογειακό ήλιο. Είναι περίεργος ο τρόπος που φυτεύουν και τοποθετούν τις λεμονιές, με κρεβατίνες, όπως εδώ φυτεύουμε τα αμπέλια. Ίσως είναι αναγκαίο για να τις συγκρατήσουν στα βράχια.
Στην συνέχεια το Ravelo ρομαντικό, παραμυθένιο, σκαρφαλωμένο στο βουνό, δεν είναι παραθαλάσσιο. Στα κτήρια με εμφανή Μαυριτανική επιρροή διαφαίνεται η ακμή και η άνθηση που έζησε τους προηγούμενους αιώνες. Καταπληκτική η θέα στην θάλασσα.
Το Praiano ένα χωριό ψαράδων χτισμένο στα βράχια. Η Μαρίνα ντι Πράια είναι μια παραλία μικρούλα μια αγκαλιά στο κύμα, πλαισιωμένη από σπίτια ψαράδων.
Το Positano το πιο όμορφο κατά την γνώμη μου, με σπιτάκια κοντά στην ακτή τοποθετημένα το ένα κοντά στο άλλο λες και δεν τα έχει φτιάξει ανθρώπινο χέρι. Τα χρώματα τους παστέλ ξεθωριασμένο ροζ η κόκκινο και η διακόσμηση τους με μπαρόκ γυψομάρμαρα. Ο επισκέπτης περνά μέσα από τα στενά δρομάκια, τις θολωτές οροφές των οικιών, με τους μικρούς κήπους γεμάτους βουκαμβίλιες, γεράνια και κάθε λογής λουλούδια. Ο δρόμος οδηγεί σε μια μικρή κουκλίστικη παραλία. Στο χωριό μπορούν να σου φτιάξουν σανδάλια στα μέτρα σου η να αγοράσεις υφάσματα σε φωτεινά χρώματα.
Τέλος το Sorento τουριστικό, όμορφο, με δύο γραφικά λιμανάκια, η Μαρίνα Γκράντε και η Μαρίνα Πίκολα. Από εδώ τα σκάφη μεταφέρουν τον κόσμο στις ακτές, την Νάπολη και τα νησιά. Εδώ φιλοξενήθηκαν ο Γκαίτε και ο Καζανόβα. Έχει αρχαία καταγωγή και διακρίνεται για το Ελληνικό σχέδιο στο κέντρο της.
Μας πήρε όλη την ημέρα να κάνουμε αυτήν την βόλτα. Κυρίως αργούσαμε λόγω της κίνησης και του στενού δρόμου.
Ήταν πανέμορφα, η μια εικόνα καλύτερη από την άλλη. Δίκαια η περιοχή είναι τόσο τουριστική.
Το βράδυ το περάσαμε στο ξενοδοχείο τρώγοντας φρέσκα ζυμαρικά, προ σιούτο και πίνοντας καλό τοπικό κρασί.
Ο καιρός μαζί μας σε όλο το ταξίδι. Πήγε να βρέξει αλλά στην πορεία το μετάνοιωσε.
Προτιμήσαμε να κάνουμε σε μία ημέρα όλη την ακτή μέχρι το Σορέντο, επιστρέφοντας από την ίδια διαδρομή στο ξενοδοχείο. Με αυτό τον τρόπο περάσαμε 2 φορές από τα χωριά, σταματήσαμε....όπου μπορούσαμε και την επομένη φύγαμε για Νάπολη από το Σαλέρνο απ όπου ο δρόμος ήταν πιο γρήγορος, ήταν εθνική οδός.
Last edited:
