Γαλλία Ιταλία Οδοιπορικό στην Τοσκάνη, την Προβηγκία, την Λομβαρδία και την Βενετία

[Greg_ce]

13η μέρα (13-08-2018)

(VENICE)

Σήμερα όλη την ημέρα την είχαμε αφιερωμένη στη Βενετία.

Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς, και πήγαμε στην αίθουσα του πρωινού. Το πρωινό ήταν αρκετά πλούσιο και είχε πολύ ωραίο καφέ.

Είχαμε πληροφορηθεί για τις ώρες των δρομολογίων του λεωφορείου από το Mestre στη Βενετία, και επειδή η στάση ήταν ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο, δεν χάσαμε χρόνο στην αναμονή και βγήκαμε την κατάλληλη στιγμή.

Φτάσαμε στην Piazzale Roma και από εκεί περπατήσαμε μέχρι τον σταθμό Ferrovia, απ’ όπου πήραμε το vaporetto για τον σταθμό S. Marco.

Η πλωτή διαδρομή στο Μεγάλο Κανάλι, μας έδωσε την δυνατότητα να θαυμάσουμε μερικά από τα ομορφότερα κτίσματα της πόλης.

Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.

Ο Ναός του Αγίου Ευσταθίου (Chiesa di San Stae).

Τo μουσείο σύγχρονης Ca’ Pesaro.

Η Πινακοθήκη της Ακαδημίας (Gallerie dell'Accademia).

Το Palazzo Da Mula Morosini.

Το Palazzo Dario.

Ο Καθεδρικός Ναός της Αγίας Μαρίας της Υγείας (Basilica di Santa Maria della Salute).

Και αφού φτάσαμε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, στα δεξιά μας υψώνονταν το θρυλικό Παλάτι των Δόγηδων (Doge's Palace), η κατοικία των ηγετών της Βενετίας. Μέσα σ’ αυτό το παλάτι έχει χυθεί πολύ αίμα ανθρώπων που ήταν αντίθετοι με τις αποφάσεις του Μεγάλου Συμβουλίου. Το Συμβούλιο είχε και την αρμοδιότητα να εκλέγει και τον εκάστοτε Δόγη. Ήταν δε τόσο μεγάλη η δύναμή του, που ο εκάστοτε Δόγης λειτουργούσε κάτω από τις αποφάσεις του και έτσι θεωρείτο ότι η εξουσία ασκείτο με μια μορφή ήπιας δημοκρατίας και όχι από έναν και μοναδικό ηγέτη, το Δόγη. Θεωρείτο δε, τα χρόνια εκείνα, που στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο υπήρχε η μοναρχία ως μορφή πολιτεύματος, πως η εξουσία ασκείτο από την πιο «Γαλήνια Δημοκρατία». Εξ’ ου και το όνομα της Βενετίας, «Γαληνοτάτη».

Και εδώ στη διάσημη γέφυρα των στεναγμών.

Απ’ εδώ οδηγούνταν οι κατάδικοι στα υπόγεια υγρά κελιά του παλατιού, την περίφημη «Μολυβένια φυλακή» και έβλεπαν για τελευταία φορά το φως του ήλιου. Επρόκειτο για ένα κολαστήριο, επενδεδυμένο με μολύβι. Τα κελιά δεν είχαν παράθυρα, ενώ η υγρασία, το κρύο και η κάκιστη σίτιση, διέλυαν πολύ γρήγορα και τον πλέον ανθεκτικό οργανισμό. Ο μέσος όρος ζωής των φυλακισμένων ήταν ένα με δύο χρόνια.

Η δε φυλακή, είχε τη φήμη ότι δεν είχε δραπετεύσει ποτέ ούτε ποντίκι.

Εδώ φυλακίστηκε και ο μεγαλύτερος γυναικοκατακτητής του κόσμου, ο Τζάκομο Καζανόβα (Giacomo Casanova), με την κατηγορία της λατρείας του Σατανά.

Ήταν ο μόνος κρατούμενος που κατάφερε να δραπετεύσει απ’ αυτή τη φυλακή.

Ο Καζανόβα, ιδιαίτερα ευφυής άνθρωπος, έθεσε σε εφαρμογή, μαζί με έναν συγκρατούμενό του, τον ιερέα Μπάλμπι, ένα σχέδιο απόδρασης.

Έσκαψαν μια τρύπα στην οροφή του κελιού τους και απ’ εκεί βγήκαν σ’ ένα δωμάτιο του Παλατιού. Παραβίασαν την πόρτα του δωματίου, που θεώρησαν ότι θα τους έβγαζε στο εξωτερικό του κτιρίου, αλλά αυτή τους οδήγησε σ’ άλλο δωμάτιο του Παλατιού! Τότε, ο πολυμήχανος Καζανόβα βρήκε και φόρεσε, μαζί με το φίλο του, πολυτελείς μανδύες και στη συνέχεια, πήγε σε ένα εξωτερικό παράθυρο του παλατιού και φώναξε έναν υπηρέτη του Δόγη, που περπατούσε στον προαύλιο χώρο. Ψύχραιμος και αγέρωχος, του είπε να έρθει να τους ανοίξει, διότι ήταν δήθεν φιλοξενούμενοι του Δόγη, που είχαν κλειδωθεί εκεί κατά λάθος. Ο ανύποπτος υπηρέτης άνοιξε την πόρτα και έτσι κατάφεραν να δραπετεύσουν, περπατώντας και συζητώντας αμέριμνα, μπροστά στους σκοπούς.

Τελικά, η Βενετία είναι όλη ένα παραμύθι…

H Βασιλική του Αγίου Μάρκου, μας άφησε άφωνους για μια ακόμη φορά με την αριστουργηματική αρχιτεκτονική της.

Από την πλατεία αυτή ξεχυθήκαμε στα γύρω σοκάκια, για να περιπλανηθούμε και να μπούμε στον παλμό ζωής της πόλης.

Φωτογραφήσαμε τα palazzi, τα γεφυράκια, τα κανάλια, τις γόνδολες και φωτογραφηθήκαμε με ότι μας έκανε εντύπωση. Και δεν σας κρύβω, ότι δεν σταματήσαμε να φωτογραφίζουμε, γιατί παρά το ότι την Βενετίατην έχουμε επισκεφθεί άλλες δύο φορές, ή έλξη που μας ασκεί κάθε φορά είναι διαφορετική. Τέτοια που μας κάνει να μην την χορταίνουμε.

Τελικά ξεχυθήκαμε και στα μαγαζάκια για shopping και χάζι. Αγοράσαμε αρκετά Murano για δώρα, αλλά και μία δερμάτινη γυναικεία τσάντα και μία δερμάτινη ζώνη. Επίσης βρήκαμε και αγοράσαμε την ίδια βεντάλια, που χάσαμε στη Manarola, αν θυμάστε στην αρχή του οδοιπορικού μας.

Το ωραιότερο όμως αναμνηστικό, ήταν ένας πίνακας, ζωγραφισμένος με την τεχνική της ελαιογραφίας σε καμβά. Αποτυπώνει μια άποψη από το Canale S. Stin. Το σημαντικότερο είναι ότι ο δημιουργός του ήταν ένας εκπληκτικός άνθρωπος, που μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή, με το χαμόγελό του και την ευγένειά του. Ο πίνακας μπήκε σε κορνίζα και τοποθετήθηκε σε περίοπτη θέση του σαλονιού μας, για να αποτελέσει εμπόδιο λησμονιάς των όμορφων στιγμών που ζήσαμε στην Βενετία.

Και αφού περπατήσαμε σχεδόν σε κάθε σοκάκι, αποφασίσαμε να πάμε για siesta στο ξενοδοχείο και να επιστρέψουμε αργά το απόγευμα για ένα αποχαιρετιστήριο by night.

Βρεθήκαμε και πάλι στην περίφημη πλατεία, στις 20:30. Ο καιρός είχε αρχίσει να βαραίνει και ήταν έτοιμος για βροχή. Πόσο διαφορετική είναι η Βενετία το βράδυ, που αποχωρεί ο μεγάλος όγκος των τουριστών!

Τελικά την βροχή δεν την γλυτώσαμε και έτσι περιοριστήκαμε στο να κάνουμε μια βόλτα μέσα από τις καμάρες της πλατείας, μέχρι και το Café Florian. Παρά την βροχή, που είχε αρχίσει να γίνεται αρκετά έντονη, οι μουσικοί του αριστοκρατικού café, συνέχιζαν να παίζουν ωραία κλασικά κομμάτια.

Καταλήξαμε σ’ ένα εστιατόριο σχετικά κοντά στην πλατεία San Marco, το Ristorante Pizza e Bar Da Celio. Δεν ήταν το φοβερό εστιατόριο, αλλά δεν υπήρχε επιλογή για κάτι καλύτερο, λόγω της βροχής. Πήραμε δύο pizzas και δύο ποτήρια λευκό κρασί και πληρώσαμε 34 €.

Αφού κόπασε η κακοκαιρία, κάναμε άλλη μία βόλτα και αποχαιρετήσαμε την μεθυστική πόλη, κρατώντας ως τελευταία εικόνα, αυτή, της φωταγωγημένης εμβληματικής πλατείας του Αγίου Μάρκου.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Defkalion]

Γιατί δε μεταφέρεις το κείμενό σου εδώ για να μπορεί ο κόσμος να το διαβάσει πιο εύκολα; Αυτός είναι ο σκοπός του φόρουμ.

 

[Greg_ce]

Ο τρόπος ανάρτησης του κειμένου, τροποποιήθηκε σύμφωνα με την υπόδειξή σου. Ελπίζω αυτή η μορφή κειμένου, να είναι πιο εύχρηστη και ευκολοανάγνωστη.

 

[katkats]

Ο τρόπος ανάρτησης του κειμένου, τροποποιήθηκε σύμφωνα με την υπόδειξή σου. Ελπίζω αυτή η μορφή κειμένου, να είναι πιο εύχρηστη και ευκολοανάγνωστη.

Πολύ καλύτερα έτσι! Άσε που η ιστορία σου θα μείνει για "πάντα" εδώ, ενώ με τα λινκ ποτέ δεν ξέρεις...

 

[Greg_ce]

6η μέρα (06-08-2018)

(ARLES-AVIGNON-NIMES-MONTPELLIER-ARLES)

Σήμερα το πρόγραμμά μας περιλάμβανε επίσκεψη στην Avignon. Η Avignon απέχει 46 km από την Arles. Στη διαδρομή συναντήσαμε ατέλειωτες εκτάσεις με ηλιοτρόπια.

Φτάσαμε στην πόλη στις 10:00 και σταθμεύσαμε στο υπόγειο Parking Indigo Oratoire.

Ξεκινήσαμε την βόλτα μας από το (Palais des papes), το παλάτι που χρησιμοποιούσαν οι πάπες όταν είχαν την έδρα τους στην Αβινιόν. Είναι από τα καλύτερα μνημεία της Γαλλίας, ένα αριστούργημα αρχιτεκτονικής και δείγμα δύναμης και πλούτου που είχε η πόλη την περίοδο εκείνη. Όσο εντυπωσιακό είναι εξωτερικά και μεγαλειώδες που θυμίζει τεράστιο φρούριο με επάλξεις και πολεμίστρες, άλλο τόσο είναι και εσωτερικά.

Η Αβινιόν είναι γνωστή ως «η έδρα των 7 παπών γαλλικής καταγωγής» όπου κατά την περίοδο 1309-1377 λόγω πολιτικών αναταραχών στη Ρώμη, η έδρα της καθολικής εκκλησίας μεταφέρθηκε στην Αβινιόν. Η Ρωμαιοκαθολική εκκλησία βρέθηκε υπό την επιρροή της Γαλλίας και των βασιλέων της τον 14ο αι. και επί 67 χρόνια επτά διαδοχικοί πάπες, όλοι γαλλικής καταγωγής, είχαν την έδρα τους στην Αβινιόν.

Απέναντι από το παλάτι δεσπόζει το εντυπωσιακό, σε στυλ μπαρόκ κτίριο, το σημερινό Hotel des Monnaies. Στην πρόσοψή του η επιγραφή αναφέρει ότι χτίστηκε το 1619, προς τιμήν του τότε βασιλεύοντας Πάπα Παύλου του V. Πάνω από την επιγραφή, μεταξύ δύο αγγέλων, υπάρχει το οικόσημο του Πάπα Παύλου V (τον κατά κόσμο Camillo Borghese) και η παπική τιάρα. Πιο κάτω, εκατέρωθεν της επιγραφής της πρόσοψης, απεικονίζεται το οικόσημο της δυναστείας Borghese, στο οποίο ένας αετός περιστοιχίζεται από δράκους, πάνω σε πλούσιες γιρλάντες φρούτων.

Στην πλατεία του παλατιού, υπάρχει ένα πανέμορφο τρενάκι το petit train Avignon, με το οποίο μπορούμε να αποκτήσουμε μια σφαιρική άποψη της παλιάς πόλης, να δούμε τα σημαντικότερα αξιοθέατα και να περιδιαβούμε τα μικροσκοπικά δρομάκια του ιστορικού κέντρου.

Δίπλα στο παπικό παλάτι βρίσκεται ο καθεδρικός ναός Notre dam des doms, που χτίστηκε το 1150. Το επίχρυσο άγαλμα της Παναγίας στην κορυφή του καθεδρικού ναού, καθώς και ο εσταυρωμένος δίνουν μια θρησκευτική πινελιά στη πλατεία του παπικού ανάκτορου, θυμίζοντας πως κάποτε ήταν το επίκεντρο του καθολικισμού.

Ανηφορίσαμε προς το πάρκο Rocher des Domes, στο επάνω μέρος της ακρόπολης της Αβινιόν. Η ανηφόρα προς το πάρκο ήταν απότομη, αλλά άξιζε τον κόπο, γιατί ήταν το ιδανικό μέρος για να χαλαρώσουμε κάνοντας μια ωραία βόλτα.

Η θέα από εκεί προς την Avignon ήταν μαγική.

Το ίδιο υπέροχη θέα είχαμε προς κάθε κατεύθυνση.

Με τον ποταμό Ροδανό να διατρέχει την πόλη.

Θαυμάσαμε τη μισογκρεμισμένη γέφυρα Pont d’ Avignon, επάνω στον Ροδανό ποταμό. Το όνομα της γέφυρας είναι Saint Benezet και πήρε το όνομά της από το μικρό εκκλησάκι που είναι θαμμένος ο Άγιος Benezet.

Η Pont d’ Avignon είχε μήκος 900 μ., τον 12ο αι. που χτίστηκε. Ήταν ένα τεχνολογικό επίτευγμα και γνώρισε μεγάλες δόξες, καθώς ήταν η μοναδική σταθερή γέφυρα της περιοχής. Η πόλη υπέφερε συχνά από πλημμύρες και το 1660 μέρος της γέφυρας γκρεμίστηκε από παλιρροϊκό κύμα. Σήμερα η γέφυρα έχει μόνο 4 αψίδες από τις 22 που είχε αρχικά.

Στη συνέχεια κάναμε μία βόλτα στα φιδογυριστά και πολλά δρομάκια της πόλης, που είναι γεμάτα με καταστήματα.

Και καταλήξαμε στην όμορφη κεντρική πλατεία της ιστορικής πόλης, στην Πλας ντε λ΄Ορλόζ (Place de l΄ Horloge), μπροστά στο Ηotel de Ville και στην Opera Grand Avignon.

Και αφού απολαύσαμε τον καφέ μας στην Place du Palais (2 καφέδες 8,50 €), ξεκινήσαμε για το χώρο στάθμευσης. Πληρώσαμε το Parking στο αυτόματο μηχάνημα (7,30 €, για 31/4 ώρες, μεταξύ 10:00 και 13:15 και ξεκινήσαμε για την Nîmes.

Στο δρόμο για την Nîmes, βάλαμε βενζίνη στην περιοχή της πόλης Redessan, σε βενζινάδικο Casino carburant. Η μόνη διαθέσιμη βενζίνη, ήταν απλή αμόλυβδη 95 και η αγορά καυσίμου γινόταν μόνο από αυτόματο πωλητή με υποχρεωτική χρήση κάρτας. Γεμίσαμε καύσιμο με 73,81 € και τιμή 1,44 €/lt. Ωστόσο η κάρτα μου χρέωσε 120,00 €.

Δίπλα μου έβαζαν βενζίνη δύο Γάλλοι, εκ των οποίων ο ένας μιλούσε αγγλικά. Τον ρώτησα για την παραπάνω χρέωση και πραγματικά έμεινε και εκείνος έκπληκτος. Μου είπε ότι στο κατάστημα Casino supermarché που ήταν δίπλα, δεν μιλούσαν αγγλικά. Τον ρώτησα αν μπορούσε να μου κάνει τη διερμηνεία και προσφέρθηκε να με εξυπηρετήσει. Τελικά, ο υπάλληλος του super market μας είπε ότι η εταιρεία δεσμεύει ένα επιπλέον ποσό, ως προέγκριση αγοράς και ότι δεν υπάρχει κάποιο πρόβλημα, αφού αποδεσμεύεται σε μικρό χρονικό διάστημα. Αφού ευχαρίστησα τον Γάλλο για την εξυπηρέτηση συνεχίσαμε το δρόμο μας.

Πάντως το επιπλέον ποσό αποδεσμεύθηκε από τη κάρτα μου στις 08-09-2018!!!

Φτάσαμε στη Nîmes στις 14:40 και ξεκινήσαμε μια βόλτα στην πόλη με το αυτοκίνητο. Εδώ στην οδό Boulevard Victor Hugo, πηγαίνοντας για την Αρένα.

Φτάσαμε στην εντυπωσιακή Ρωμαϊκή Αρένα (Les Arènes). Από τα 75 Ρωμαϊκά αμφιθέατρα, που σώζονται σήμερα η Αρένα της Νιμ είναι το 20ο μεγαλύτερο σε μέγεθος, με εξήντα καμάρες και χωρητικότητα 21.000 θεατών.

Από το 1853, το αμφιθέατρο χρησιμοποιείται για ιπποδρομίες, ταυρομαχίες και για άλλες εκδηλώσεις ψυχαγωγίας. Είναι χαρακτηριστικό το άγαλμα του ταυρομάχου στον εξωτερικό χώρο της Αρένας.

Συνεχίσαμε προς Place Gabriel Péri με την εκκλησία του Saint Baudile. Ο Saint Baudile είναι ο κύριος προστάτης της πόλης. Ο Baudile μαρτύρησε τον 3ο αιώνα, όταν αποκεφαλίστηκε από Παγανιστές που ήθελαν να τον αναγκάσουν να συμμετάσχει σε λατρεία. Ο Baudile όταν αρνήθηκε τις παγανιστικές τελετές, αφού βασανίστηκε, αποκεφαλίστηκε εκτός των προμαχώνων.

Απέναντι από την εκκλησία είναι το Πανεπιστημίου, Université de Nîmes Site des Carmes.

Περάσαμε από την Square Antonin με το άγαλμα του Ρωμαίου Αυτοκράτορα.

Καθώς και από το ναό του πρώτου αιώνα μ.Χ., Maison Carrée ("τετράγωνο σπίτι" μεταφράζεται). Είναι αφιερωμένος στα εγγόνια του αυτοκράτορα Αύγουστου, του Γάιου Καίσαρα και του Λούκιου Καίσαρα. Χαρακτηριστικό του ναού είναι οι κολώνες Κορινθιακού ρυθμού. Λέγεται ότι είναι ο πιο καλοδιατηρημένος ναός Ρωμαϊκής κατασκευής σε όλο τον κόσμο.

Και αφού χορτάσαμε τις βόλτες μας στη μικρή και σχετικά άγνωστη πόλη της νότιας Γαλλίας, με τα πολλά και εντυπωσιακά Ρωμαϊκά μνημεία, που λόγω αυτών αναφέρεται και ως "Ρώμη της Γαλλίας", συνεχίσαμε για την Montpellier.

Η Montpellier απέχει 58 Km, από την Nîmes. Φτάσαμε στις 16:15 και σταθμεύσαμε στο parking Indigo (Peyrou Pitot) (8 Rue du Carré du Roi, 34000 Montpellier).

Δίπλα στο parking ήταν η αψίδα του θριάμβου Arc de Triomphe. Η αψίδα κατασκευάστηκε τον 16ο αιώνα, προς τιμή του Λουδοβίκου του ΙΔ’. Το πέρασμά της σηματοδοτεί την είσοδο στην παλιά πόλη.

Αυτή η Αψίδα Θριάμβου φέρει την ακόλουθη επιγραφή : « Ludovico magno LXXII annos regnante dissociatis repressis conciliatis gentibus quatuor decennali bello conjuratis pax terra marique parta 1715 », κάτι που μεταφράζεται ως ακολούθως : « Ο Λουδοβίκος ο Μέγας, του οποίου η βασιλεία διήρκεσε 72 χρόνια, έφερε την ειρήνη σε στεριά και θάλασσα αφού διαχωρίστηκε, συμφιλιώθηκε και συμπορεύτηκε με συμμαχικούς λαούς σε έναν πόλεμο διάρκειας σαράντα ετών ».

Μόλις περάσαμε την αψίδα του θριάμβου συναντήσαμε στα αριστερά μας το Δικαστικό Μέγαρο (Cour d'appel). Το κτίριο χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Charles Abric μεταξύ 1846 και 1853 σε νεοκλασικό στιλ. Οι Κορινθιακού ρυθμού κίονες και το αέτωμα δίνουν μια ξεχωριστή βαρύτητα και μεγαλοπρέπεια στο κτίριο. Το αέτωμα, έργο του γλύπτη Marius Ramus, που αναπαριστά «Τη δικαιοσύνη για την πρόληψη της αθωότητας και την αποκάλυψη του εγκλήματος».

Περπατήσαμε στη Rue de la Loge, που είναι ένας δρόμος γεμάτος ζωντάνια, με πλήθος κόσμου να σεργιανίζει στα καταστήματα και ταυτόχρονα να απολαμβάνει τους ήχους και τα τραγούδια των διαφόρων μουσικών του δρόμου.

Και φτάσαμε στην Place de la Comedie, την κεντρική πλατεία του Montpellier στο ιστορικό κέντρο της πόλης.

Εδώ ξαποστάσαμε, τρώγοντας στα Mc Donald’s (2 γεύματα big mac 17,10 €), με θέα το εντυπωσιακό κτίριο του θεάτρου La Comedie, το οποίο χτίστηκε το 1755.

Ένα Καρουζέλ – σήμα κατατεθέν των γαλλικών πόλεων – συμπληρώνει το παζλ μιας ούτως η άλλως πλήρους πλατείας.

Η θέση της πάντως, είναι από κάθε άποψη στρατηγική.

Και αφού την φωτογραφίσαμε και τη θαυμάσαμε από κάθε οπτική της γωνία, κατευθυνθήκαμε προς το τεράστιο εμπορικό κέντρο Polygone.

Ανατολικά της Place de la Comedie, πίσω από το εμπορικό Polygone, βρίσκεται η Place de l’ Europe.

Και αμέσως μετά το τεράστιο κτίριο της περιφέρειας Languedoc-Roussillon (έργο του Ισπανού Bofill), το οποίο έχει σαφείς επιρροές από την αρχαιοελληνική αρχιτεκτονική και σηματοδοτεί την αρχή της συνοικίας Antigone.

Εδώ εκπλαγήκαμε ευχάριστα, όταν διαπιστώσαμε πως οι περισσότερες οδοί της συνοικίας έχουν ελληνικά ονόματα (Rue d'Athenes, Allée de Mycènes, Rue Poséidon, Rue de Thèbes κ.α). Αυτό οφείλεται στο ότι η πλειοψηφία των δημάρχων της πόλης ήταν φιλέλληνες.

Παίρνοντας το δρόμο για την επιστροφή στο σημείο που ξεκινήσαμε, περάσαμε από το μνημείο με τον εσταυρωμένο Croix De Peyrou.

Δίπλα στην αψίδα του θριάμβου Arc de Triomphe, την οποία θαυμάσαμε για μία ακόμα φορά.

Ενώ στα αριστερά μας, απέναντι από την αψίδα βρεθήκαμε στο πανέμορφο πάρκο της Place Royale du Peyrou. Το πάρκο βρίσκεται σε ύψωμα και έχει δύο επίπεδα, τα οποία προσφέρουν πανέμορφη θέα προς την πόλη.

Στο πάρκο δεσπόζει, σε κυρίαρχη θέση, το άγαλμα του Λουδοβίκου του ΙΔ’.

Η Montpellier, η μεγαλύτερη πόλη και παράλληλα πρωτεύουσα της περιφέρειας Languedoc-Roussillon, μπορεί να μην είχε αυτά που συνηθίζουμε να αποκαλούμε «must αξιοθέατα», όμως είναι μία πανέμορφη νεανική πόλη, κομψή και ελκυστική σε κάθε γωνιά της.

Στο δρόμο για το parking, συζητούσαμε πόσο έντονη και πλούσια επίγευση, μας άφησε αυτή η πόλη.

Πλούσιοι από εικόνες και συναισθήματα, πληρώσαμε το Parking στο αυτόματο μηχάνημα (6,00 €, για 3 ώρες, μεταξύ 16:15 και 19:20 και ξεκινήσαμε για την Arles και το ξενοδοχείο IBIS Budget Arles Palais des Congrès.

7η μέρα (07-08-2018)

(ARLES – MARSEILLE - SAINT TROPEZ – VILLENEUVE LOUBET

Αναχωρήσαμε από την Arles, έχοντας ως πρώτο μας προορισμό την πόλη του Κόμη Μοντεχρήστο, την όμορφη Μασσαλία (Marseille).

Από το ξενοδοχείο φύγαμε στις 9:00 και είχαμε να διανύσουμε 90 km μέχρι τη Marseille. Επιλέξαμε την N113 και στη συνέχεια την N568, σε μια διαδρομή παράλληλη με τον Ροδανό ποταμό, που είναι γεμάτη εύφορες καλλιεργήσιμες εκτάσεις. Με την N568 φτάσαμε στην Martigues και πήραμε τον A55, με τον οποίο φτάσαμε στο Παλιό λιμάνι της Μασσαλίας στις 10:10.

Κινούμενοι με το αυτοκίνητο, χαζεύαμε τα γραφικά σπίτια στο χρώμα της τερακότας, που απλώνονταν γύρω από το λιμάνι.

Και φτάσαμε, στις 10:30, στο ψηλότερο φυσικό σημείο της πόλης, όπου βρίσκεται ο ναός Notre-Dame de la Garde. Ο ναός της «καλής μητέρας», όπως την αποκαλούν οι ντόπιοι.

Ο ναός χρονολογείται από το 1864 και την κορυφή των καμπαναριών του την στολίζει το άγαλμα της Παναγίας με το βρέφος.

Από το πλάτωμα του χώρου, γύρω από το ναό, απολαύσαμε μία μαγική θέα της Μασσαλίας προς όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα.

Εντυπωσιακή ήταν η θέα της Δυτικής Μεσογείου και του κόλπου του Λέοντα. Στην κατεύθυνση αυτή, βλέπαμε το νησάκι με το διάσημο κάστρο - φυλακή Chateau d’If, το οποίο αποτέλεσε το 1845 πηγή έμπνευσης του Αλέξανδρου Δουμά, για το μυθιστόρημα «Κόμης Μοντεχρήστος».

Το εσωτερικό του ναού μας άφησε έκθαμβους. Ότι και να γράψω είναι λίγα. Οι θόλοι, οι πολύχρωμες πέτρες, τα χρυσά ψηφιδωτά είναι κάτι το ανεπανάληπτο.

Ο Ναός είχε ιδιαίτερη σημασία για τους ναυτικούς και τις οικογένειές τους, γι’ αυτό υπάρχουν πολλά τάματα και προσφορές με θέμα τη θάλασσα και τα καράβια.

Tips:

• Ο χώρος στάθμευσης στο ναό είναι δωρεάν αλλά είναι εξαιρετικά μικρός. Για να βρει κάποιος θέση στάθμευσης πρέπει να φτάσει στο ναό πριν τις 10:30 το πρωί. Μετά επειδή καταφθάνουν τα groups των τουριστών είναι αδύνατη η προσέγγιση του ναού με το αυτοκίνητο. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει κάποιος να οπλιστεί με δύναμη, για την ανάβαση με τα πόδια.

Και αφού βγάλαμε πολλές φωτογραφίες και μαγευτήκαμε από το σημείο, ξεκινήσαμε για το κοσμοπολίτικο Saint Tropez.

Από τη Μασσαλία φύγαμε στις 12:00 και είχαμε να διανύσουμε 133 km μέχρι το Saint Tropez. Επιλέξαμε την DN8 και περάσαμε από την πίστα αγώνων Circuit Automobile Paul Ricard και φτάσαμε στην Toulon. Στο δρόμο, σταματήσαμε σε μία boulangerie και πήραμε από μία ευγενέστατη κυρία 2 focaccia, 2 panna cotta και 2 cokes (15,00 €) και αφού τα απολαύσαμε σ’ ένα ξέφωτο, στο δασικό τοπίο που διασχίζαμε, συνεχίσαμε για τον προορισμό μας.

Λίγο έξω από το Saint Tropez, οι google maps δεν μας έδειχναν πρόβλημα στην κυκλοφορία, κάτι ασύνηθες για το κοσμοπολίτικο θέρετρο.

Τελικά σταθμεύσαμε στο Parking du Nouveau Port (1 Avenue Gén de Gaulle, 83990 Saint-Tropez), στις 14:45.

Και περπατήσαμε περιμετρικά του λιμανιού κατευθυνόμενοι προς το κέντρο.

Στο λιμάνι ήταν ελλιμενισμένα σκάφη, θαλαμηγοί και yachts διασημοτήτων.

Ενώ στην προβλήτα του λιμανιού φιγουράριζαν υπεραυτοκίνητα. Μια McLaren 570S.

Μία Rolls Royce Phantom.

Αλλά και πιο classic, αλλά ξεχωριστά αυτοκίνητα. Όπως ένα Citroën Mehari του 1979.

Και ένα Volkswagen Karmann Ghia Convertible του 1974.

Το λιμάνι έσφυζε από κόσμο, που έκανε τη βόλτα του, ενώ στα μαγαζιά και στα ταβερνάκια γινόταν το αδιαχώρητο.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς το εσωτερικό, όπου τα στενά δρομάκια με τα ψηλά κτίρια, μας εξασφάλιζαν αρκετή σκιά.

Σε κάθε γωνιά υπήρχαν γραφικά καφέ και bar.

Ενώ οι περισσότεροι επισκέπτες, που ήταν τουρίστες, περπατούσαν μέσα στα γραφικά στενά δρομάκια, χαζεύοντας τα αναμνηστικά που κρέμονταν στις εισόδους των μαγαζιών.

Κάναμε μια στάση για γλυκό στην pâtisserie La Tarte Tropézienne. Σύμφωνα με την ιστορία του χώρου, η pâtisserie ιδρύθηκε από τον Alexandre Micka το 1955. Μέχρι τότε είχε ως επωνυμία το όνομα του ιδιοκτήτη της, μέχρι που την ίδια χρονιά, κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας «Και ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα» η Brigitte Bardot δοκίμασε την περίφημη tarte και προέτρεψε τον ιδιοκτήτη να ονομάσει το κατάστημά του La Tarte Tropezienne.

Πήραμε από ένα millefeuille Tropézien (3,70 €/τεμ.). Τι να πω, ίσως το καλύτερο millefeuille που έχω φάει ποτέ!

Συνεχίσαμε τη βόλτα μας χαζεύοντας τις βιτρίνες των καταστημάτων με τους επώνυμους οίκους.

Οι τιμές των καταστημάτων ήταν ελαφρώς απλησίαστες για τα δεδομένα μας. Ενδεικτικά τα καλάθια (panier) 395 και 450 €, τα κολιέ (collier) 290 και 350 €, ενώ το μαγιό (maillot) 390 €.

Εδώ το περίφημο εστιατόριο – καφέ Dior Des Lices.

Και περπατώντας φτάσαμε μέχρι την προβλήτα που στο τέλος της υπάρχει ο φάρος.

Πηγαίνοντας στο χώρο στάθμευσης, συζητούσαμε το πόσο μας άρεσε η μικρή αυτή πόλη που παρ’ όλη την φήμη της, παραμένει γοητευτική και απλή.

Στην επιστροφή μας στο parking είδαμε και το νέο Vw Touareg δίπλα σε μια Porsche Cayenne. Πόσο «λίγη» φαινόταν η Porsche δίπλα του!

Πληρώσαμε το Parking στο αυτόματο μηχάνημα (7,00 €, για 21/2 ώρες, μεταξύ 14:45 και 17:15 και ξεκινήσαμε για το Villeneuve-Loubet και το ξενοδοχείο B&B Hôtel Villeneuve-Loubet Village.

Φεύγοντας από το Saint Tropez, η κίνηση ήταν απίστευτη. Πηγαίναμε συνεχώς με πρώτη και δεύτερη ταχύτητα μέχρι και το Port Griamaud, ενώ στη συνέχεια μέχρι το Sainte-Maxime η κατάσταση άρχισε σταδιακά να βελτιώνεται.

Τελικά φτάσαμε στο ξενοδοχείο στις 20:30. Το ξενοδοχείο ήταν κομψό, όμορφο, περιτριγυρισμένο από πράσινο και ιδιαίτερα καθαρό και προσεγμένο.

Αφού παραλάβαμε το δωμάτιό μας, από το οποίο είχαμε μια εκπληκτική θέα στο δάσος, κάναμε ένα χαλαρωτικό douche και ετοιμαστήκαμε για φαγητό.

Κατευθυνθήκαμε προς την θάλασσα και αφού σταθμεύσαμε το αυτοκίνητο στο δρόμο, σε χώρο με μπλε διαγράμμιση (η στάθμευση μετά τις 19:00 είναι δωρεάν και χωρίς περιορισμό στο χρόνο), περπατήσαμε στην Boulevard des Italiens.

Και αποφασίσαμε να φάμε στην pizzeria Pizzatti. Πήραμε μία pizza La Reine (Sauce Tomate – Fromage – Champignons – Jambon – Olives –Origan) και δύο cokes (20,00 €). Το απολαύσαμε μέχρι τις 23:00, διότι το κατάστημα έκλεινε εκείνη την ώρα.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο και πριν κοιμηθούμε, προετοιμαστήκαμε για το πρόγραμμα της επόμενης μέρας. Αυτό προέβλεπε επίσκεψη στη Νίκαια (Nice).

 

[Greg_ce]

8η μέρα (08-08-2018)

(VILLENEUVE LOUBET – NICE – CAGNES SUR MER)

Ξυπνήσαμε και η μέρα ήταν πανέμορφη, είχε ένα καταγάλανο ουρανό και έναν λαμπερό ήλιο. Κατευθυνθήκαμε στην αίθουσα του πρωινού, στην οποία είχε την επιγραφή «Le petit déjeuner, comme chez vous» (πρωινό, όπως στο σπίτι). Αρκετά καλό πρωινό, για τα δεδομένα της Γαλλίας και των πρωινών που συνήθως προσφέρουν στα ξενοδοχεία.

Και αφού ήπιαμε και τον γαλλικό καφέ μας, ξεκινήσαμε για την Nice. Το Villeneuve-Loubet απείχε 16 Km από το κέντρο της Νίκαιας. Βάλαμε λοιπόν την κατεύθυνση στο android auto και ξεκινήσαμε.

Σε περίπου 30 min βρισκόμασταν στο Parking Promenade des Arts (18 Avenue Saint-Jean-Baptiste, Nice). Η ώρα ήταν 11:05.

Περπατήσαμε την Avenue Saint-Jean-Baptiste με κατεύθυνση την Place Masséna. Είναι εντυπωσιακός ο ποδηλατοδρόμος διπλής κατεύθυνσης ανάμεσα στον πεζόδρομο και τον δρόμο.

Στα δεξιά μας συναντήσαμε την καθολική εκκλησία Église Saint Jean-Baptiste - le Voeu.

και λίγο πιο κάτω το σχολικό κτήριο δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Lycée Massena.

Το κτίριο αυτό χτίστηκε το 1623, ως μοναστήρι του Τάγματος των Αυγουστίνων (Augustins Déchaux). Ως σχολείο λειτούργησε από το 1812.

Κατά μήκος του δρόμου θαυμάζαμε τα πανέμορφα κτίρια που μας έφερναν στο μυαλό τις ημέρες της belle époque, που είχαμε διαβάσει για την πόλη.

Και φτάσαμε στην Place Masséna, την κεντρική πλατεία, που ουσιαστικά χωρίζει την παλιά από τη νέα πόλη.

Το ενδιαφέρον κεντρίζει το έργο του Καταλανού καλλιτέχνη Jaume Plensa, «Συζήτηση στη Νίκαια». Επτά μικρά αγάλματα, ανυψωμένα σε στύλους διάσπαρτους στην πλατεία, συμβολίζουν τις επτά ηπείρους του κόσμου.

Η ιταλική αρχιτεκτονική κυριαρχεί, με τα έντονα χρώματα, τις καμάρες και τις στοές. Στο κέντρο της πλατείας, το Σιντριβάνι του Ήλιου, όπου στέκεται ένα άγαλμα του Απόλλωνα ύψους 7 μέτρων, πλαισιωμένο από άλλες ελληνικές θεότητες.

Από την Place Masséna, μπήκαμε στην παλιά πόλη και στα γραφικά δρομάκια της.

Ακολουθώντας τον δρόμο του Saint-Francois de Paul, συναντήσαμε το κτίριο της όπερας (Opéra de Nice).

Και απέναντί της, την καθολική εκκλησία Église Saint-François de Paule.

Ο δρόμος της όπερας, μας οδήγησε στην αγορά Cours Saleya, που βρίσκεται στο κέντρο της παλιάς πόλης. Μέσα σε αυτήν, υπάρχει η φημισμένη αγορά των Λουλουδιών. (Marché aux Fleurs).

Βρήκαμε όλων των ειδών τα προϊόντα λαϊκής αγοράς. Οι τιμές ήταν αρκετά υψηλότερες από την Ελλάδα. Ενδεικτικά, το καρπούζι είχε 2,50 €/Kg.

Ενώ οι ντομάτες είχαν 3,40 €/Kg.

Στην συνέχεια ξεχυθήκαμε στα γραφικά δρομάκια της παλιάς πόλη της Νίκαιας.

Τα γραφικά στενάκια ήταν γεμάτα χρώματα, εκκλησίες, μαγαζιά, μικρά παζάρια.

Μας εντυπωσίασε η αρχιτεκτονική της πόλης και τα χρώματά της που μας θύμισαν περισσότερο Ιταλία. Δεν είναι τυχαίο αυτό, αφού η πόλη παρέμεινε υπό ιταλική κατοχή μέχρι το 1860, οπότε και ενσωματώθηκε από τη Γαλλία.

Ωστόσο οι επιδράσεις του ιταλικού στοιχείου στη γαλλική κουλτούρα, έδωσε πραγματικά έναν ιδιαίτερο χαρακτήρα στην πόλη.

Ακόμη και η επίσημη γλώσσα τους, η Νισάρτ (Niçard), είναι ουσιαστικά μια μίξη γαλλικών και ιταλικών. Αυτό διαπιστώνεται στις πινακίδες των δρόμων, στις οποίες τα ονόματα είναι γραμμένα στα γαλλικά και στα Niçard.

Σε όλη την παλιά πόλη υπήρχαν μαγαζιά για να καθίσεις να απολαύσεις την μπύρα σου και να χαζεύεις τον κόσμο που πηγαινοέρχεται.

Μετά από αρκετή περιπλάνηση στην πόλη, κάναμε μία στάση για παγωτό στην Gelateria Azzuro. Οι γεύσεις που επιλέξαμε ήταν crème brullet και nocciola (3,60 €, ο κώνος των 2 γεύσεων).

Και αφού περιδιαβήκαμε αρκετά την παλιά πόλη, φτάσαμε στην περίφημη Promenade des Anglais, τον παραλιακό δρόμο της Παραλίας των Αγγέλων (Baie des Anges).

Περπατώντας κατά μήκος της παραλιακής οδού εκεί που ανηφορίζει ο δρόμος βρίσκεται το Hotel Suisse, ενώ ακριβώς από πάνω του υπάρχει ο Λόφος του Κάστρου (Colline du Chateau).

Ανεβήκαμε στο Colline du Chateau με το Ascenseur du Chateau, διότι έιχε αρκετή ζέστη και η ανάβαση με τα πόδια θα ήταν αρκετά κουραστική.

Ο λόφος μας προσέφερε μια πανοραμική θέα της Promenade des Anglais.

Από εκεί είχαμε την ευκαιρία να απολαύσουμε το μπλε της Μεσογείου, μέσα από το πυκνό πράσινο του λόφου. Αυτός ο συνδυασμός έδινε στο τοπίο μία μοναδική ομορφιά.

Το Parc du Chateau δεν έχει θέα μόνο στην Promenade, αλλά και στο λιμάνι Lympia.

Στο Parc du Chateau, συναντήσαμε μικρές γωνιές με παγκάκια και τη φοβερή θέα να απλώνεται μπροστά, ενώ υπάρχουν ακόμη και παιδικές χαρές και μικρά μαγαζιά με σουβενίρ.

Μια πολύ όμορφη έκπληξη, ήταν τα ψηφιδωτά δάπεδα με παραστάσεις από την Οδύσσεια. Στο ψηφιδωτό που απεικόνιζε το πλοίο του Οδυσσέα υπήρχε η επιγραφή «Heureux qui comme Ulysse a fait un beau voyage», δηλαδή «Ευτυχής είναι αυτός, που όπως ο Οδυσσέας, έκανε ένα ωραίο ταξίδι».

Εδώ αισθανθήκαμε εθνικά υπερήφανοι, για την τοποθέτηση σε τόσο περίοπτη θέση των εικόνων που ξεπηδούσαν μέσα από την Οδύσσεια του Ομήρου.

Εντυπωσιακό ήταν, που πολλοί τουρίστες προσπαθούσαν να καταλάβουν τα ελληνικά γράμματα των λέξεων. Ακούγοντάς μας δε, να τα διαβάζουμε μας κοιτούσαν εκστασιασμένοι.

Οι Γάλλοι στα ψηφιδωτά αυτά, αποτύπωσαν τον αγάπη τους για την Ελλάδα και έδειξαν ότι ποτέ δεν ξέχασαν ότι η Νίκαια χτίστηκε από Έλληνες, περίπου το 350 π.Χ. που της έδωσαν το όνομά Νίκη, από τη θεά Νίκη. Αργότερα, οι Ρωμαίοι την μετονόμασαν Νίκαια.

Λίγο πιο κάτω ένας τεχνητός καταρράχτης,o Cascade Dijon, μας δρόσισε με τα σταγονίδια νερού που αντανακλώνταν από την πτώση τους.

Και αφού απολαύσαμε το μεσημέρι μας στο ονειρικό αυτό πάρκο, κατεβήκαμε και πάλι με το asceneur και ακολουθώντας αντίστροφη πορεία κατευθυνθήκαμε προς την Place Masséna και την Promenade du Paillon που βρίσκεται δίπλα της.

Περάσαμε από το Fontaine Miroir d’eau, τον «υδάτινο καθρέφτη», που τραβάει την προσοχή.

Και διασχίσαμε το πάρκο Promenade du Paillon.

Εδώ υπάρχει άλλο ένα αντίγραφο αγάλματος του Δαβίδ από τον Μιχαήλ Άγγελο. Προς το τέλος της Promenade du Paillon, κοντά στην Place Garibaldi, βρίσκεται το Μουσείο Μοντέρνας και Σύγχρονης Τέχνης ( MAMAC).

Ακριβώς κάτω από το μουσείο βρισκόταν το Parking Promenade des Arts. Πληρώσαμε το Parking στο αυτόματο μηχάνημα (9,40 €, για 51/4 ώρες, μεταξύ 11:10 και 16:25 και ξεκινήσαμε για το Villeneuve-Loubet και το ξενοδοχείο B&B Hôtel Villeneuve-Loubet Village.

Κατευθυνθήκαμε μέσω του παραλιακού δρόμου και την Promenade des Anglais.

Και μέσα από το αυτοκίνητο θαυμάσαμε το ιστορικό ξενοδοχείο Negresco.

Αφού φτάσαμε στο ξενοδοχείο στις 17:45, κάναμε ένα douche και χαλαρώσαμε για ένα τρίωρο, πριν ξεκινήσουμε την απογευματινή μας έξοδο.

Στις 20:45 ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο για φαγητό στο διπλανό χωριό Cagnes sur Mer. Τελικά καταλήξαμε να φάμε κάτι στα γρήγορα από τα Mc Donald’s (δύο γεύματα McMenu 8,00 €/έκαστο), διότι μας γεννήθηκε η επιθυμία να ξαναπάμε στη Νίκαια για μία βραδινή βόλτα.

Η πόλη το βράδυ αποκτά άλλη όψη και ρομαντισμό. Κάναμε μια μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο σ’ όλη την πόλη.

Και αφού είδαμε άλλη μία φορά τα φωτισμένα αξιοθέατα της πόλης, επιστρέψαμε στις 01:00 για ύπνο και ανασυγκρότηση των δυνάμεών μας.

Την επόμενη μέρα είχαμε στο πρόγραμμα, την επίσκεψή μας στο κοσμοπολίτικο Monaco.

Info:
Η Νίκαια ήταν ένας χειμερινός προορισμός ήδη από τον 19ο αιώνα, όταν η Βασίλισσα Βικτωρία της Αγγλίας λόγω του ήπιου κλίματος που είχε η περιοχή, περνούσε τους χειμώνες της στην όμορφη αυτή πόλη της νότιας Γαλλίας.

Τα χρόνια εκείνα δεν ήταν της μόδας η θάλασσα και τα μπάνια. Η ευρύτερη περιοχή αποτελούσε επιλογή για χειμερινές διακοπές πλουσίων.

Αργότερα αριστοκράτες και εύποροι Άγγλοι, αποφάσισαν να κατοικήσουν μόνιμα στην πόλη, μιμούμενοι τη βασίλισσα, αναζητώντας και αυτοί καλύτερο κλίμα από τις βόρειες περιοχές που έμεναν. Τους ακολούθησαν καλλιτέχνες και ζωγράφοι που μετοίκησαν στην πόλη και εμπνεύστηκαν από την ομορφιά της.

Έτσι άρχισαν να συρρέουν στη Κυανή Ακτή Ευρωπαίοι, Αμερικανοί και Ρώσοι πλούσιοι. Μάλιστα έλεγαν ότι έβρισκες χαβιάρι πιο συχνά στη Νίκαια από τη Μόσχα!

Πολλοί Ρώσοι αριστοκράτες που διέμεναν στη Νίκαια, μετά τα γεγονότα της ρωσικής επανάστασης κατά το έτος 1917, ξέπεσαν μέσα σε μια νύχτα και συνέβη το εξής αξιομνημόνευτο. Έπιασαν δουλειά ως υπάλληλοι στα ξενοδοχεία που μέχρι πρότινος διέμεναν!

9η μέρα (09-08-2018)

(VILLENEUVE LOUBET – MONACO – EZE – ANTIBES)

Ξεκινήσαμε από το ξενοδοχείο μας στις 9:15, με κατεύθυνση την Nice -Villefranche sur Mer - Beaulieu sur Mer – Monaco.

Στην διαδρομή σταματήσαμε για να θαυμάσουμε από ψηλά το φωλιασμένο ανάμεσα σε άφθονη βλάστηση Beaulieu sur Mer. Beaulieu σημαίνει "όμορφο μέρος" στα γαλλικά και πράγματι διαπιστώσαμε ότι ο χαρακτηρισμός ανταποκρινόταν σ’ αυτό που βλέπαμε.

Τελικά φτάσαμε στο Monaco στις 10:30 και κατευθυνθήκαμε στο Parking du Chemin des Pêcheurs (4 Avenue Saint-Martin, Monaco), κάτω από το Ωκεανογραφικό Μουσείο. Κάναμε αρκετούς γύρους για να το βρούμε, διότι αποσυχρονιζόταν το gps λόγω των πολλών τούνελ. Όταν φτάσαμε, δυστυχώς ήταν πλήρες και έτσι κατευθυνθήκαμε στην δεύτερη εναλλακτική επιλογή στάθμευσης, το Parking de la Colle (Boulevard Charles III, Monaco). Αφού πάλι ψιλοχαθήκαμε κάνοντας κάποιους επιπλέον γύρους, τελικά το βρήκαμε και σταθμεύσαμε στον 10ο υπόγειο όροφο, αφού οι τρείς πρώτοι υπόγειοι όροφοι ήταν για τους κατοίκους, και οι υπόλοιποι έξι ήταν πλήρεις. Ωστόσο υπήρχε εξαιρετικός σχεδιασμός στην ράμπα καθόδου, στην οποία ακολουθώντας μία σταθερή ακτίνα στροφής, μπορούσες να κατέβεις όλους τους ορόφους, χωρίς να διορθώσεις το τιμόνι του αυτοκινήτου, ούτε κατά 1ο .

Ακριβώς απέναντι από το parking, περπατώντας βρεθήκαμε στο πολύ ωραίο λιμανάκι Fontvieille Harbour, ακριβώς κάτω από τον του βράχο που βρίσκεται το παλάτι.

Αφού πρώτα περάσαμε από το εμπορικό πολυκατάστημα Centre Commercial de Fontvieille, και την Esplanade Rainier III.

Στη συνέχεια ακολουθήσαμε τον οδό Boulevard Charles III, για να ανεβούμε στο βράχο του παλατιού.

Στο δρόμο οι φωτογραφική μας μηχανή και τα κινητά μας τηλέφωνα, είχαν πάρει φωτιά.

Και από το σημείο αυτό, δίπλα στην Avenue de la Porte Neuve, ξεκινήσαμε την ανάβαση της ράμπας των πεζών, για το παλάτι.

Όταν φτάσαμε στο το επιβλητικό «Palais du Prince», η ώρα ήταν ακριβώς 12:00 και γινόταν η αλλαγή της φρουράς.

Το εντυπωσιακό παλάτι, αποτελεί την επίσημη κατοικία του εκάστοτε Πρίγκηπα του Μονακό από το 1297.

Από την πλατεία του παλατιού θαυμάσαμε τη θέα από ψηλά προς το λιμανάκι Fontvieille Harbour.

Το ίδιο όμορφη θέα είχαμε και προς το πιο διάσημο λιμάνι Port Hercule. Από εδώ φαίνεται και ένα τμήμα της περίφημης διαδρομής του Circuit de Monaco, μπροστά από την περίφημη Piscine.

Από την πλατεία του παλατιού ξεκινούν τα δρομάκια για την Παλιά Πόλη. Τα όμορφα πλακόστρωτα δρομάκια έσφυζαν από κόσμο.

Περπατήσαμε αρκετά και ψωνίσαμε αναμνηστικά μπλουζάκια, με το λογότυπο Monaco και Monte Carlo.

Και συνεχίσαμε βαδίζοντας στην Rue Colonel Bellando de Castro.

Φτάσαμε στο Δικαστικό Μέγαρο (Palais de Justice), δίπλα από τον καθεδρικό ναό του Αγίου Νικολάου.

Υπάρχει η φήμη, ότι η δικαιοσύνη του Μονακό για τους Μονεγάσκους, είναι αρκετά ελαφριά στις καταδίκες, σε αντίθεση με αυτή των Γάλλων, η οποία είναι πολύ σκληρή προς τους εναγόμενους.

Ακριβώς δίπλα από το Δικαστήριο ήταν ο Saint Nicholas Cathedral. Ο ναός ήταν εντυπωσιακός εξωτερικά και αποφασίσαμε να τον επισκεφθούμε και στο εσωτερικό του. Στην είσοδο του ναού υπήρχαν δύο φύλακες που δεν επέτρεπαν την είσοδο των γυναικών με ακάλυπτους τους ώμους. Ο έλεγχος ήταν αυστηρός, διότι το επέβαλε η ιερότητα του χώρου, αλλά μέσα στον χώρο του ναού υπήρχαν αυτόματα μηχανήματα πώλησης σουβενίρ και αναμνηστικών. Το ανωτέρω, μας έκανε να αισθανθούμε ότι βρισκόμασταν σε μια καλοστημένη επιχείρηση, παρά σ’ έναν καθεδρικό ναό.

Ο ναός εσωτερικά ήταν εξίσου εντυπωσιακός και είχε αξιοσημείωτη αρχιτεκτονική. Στο εσωτερικό του ήταν όλοι οι πριγκηπικοί τάφοι των μελών της οικογένειας Royal Monegasque.

Μεταξύ των τάφων, υπήρχαν και του πρίγκηπα Rainier III και της Grace Kelly. Λέγεται ότι κάθε πρωί οι κόρες τους φροντίζουν να τοποθετούνται στους τάφους των γονιών τους φρέσκα λουλούδια.

Απέναντι από τον Ναό υπάρχει είναι ένα κρυφό μαργαριτάρι στο Μονακό! Οι κήποι «Jardins de Saint-Martin». Το σημείο αυτό, διαφέρει πραγματικά από την υπόλοιπη πολύβουη πόλη. Βρίσκεται μέσα σε πλούσια βλάστηση, μακριά από την τουριστική πολυκοσμία και με μια υπέροχη θέα στην Μεσόγειο.

Κατεβαίνοντας στους κήπους συναντήσαμε το Statue «Le carrefour de la vie» (Το σταυροδρόμι της ζωής).

Και λίγο πιο κάτω, βρεθήκαμε στο άγαλμα του «Prince Albert Ι».

Από το σημείο του αγάλματος βγάλαμε εκπληκτικές φωτογραφίες. Εδώ φαίνεται το περίφημο Ωκεανογραφικό μουσείο. Το μουσείο είναι στην κυριολεξία κτισμένο πάνω στα απόκρημνα βράχια της ακτής.

Το Ωκεανογραφικό μουσείο του Μονακό λειτουργεί από το 1910. Βρίσκεται στην περιοχή Monaco-Ville.

Μπροστά από την είσοδο του μουσείου, υπάρχει ένα μικρό κίτρινο υποβρύχιο, το οποίο χρησιμοποίησε ο εξερευνητής Jacques-Yves Cousteau.

Do you know this song? … we all live in a yellow submarine.

Αφού χορτάσαμε εικόνες, γεμάτοι εμπειρίες, επιστρέψαμε στην πλατεία του παλατιού και κατηφορίσαμε προς τον χώρο στάθμευσης.

Θέλαμε να κάνουμε με το αυτοκίνητο μια βόλτα στο σύγχρονο τμήμα του Μονακό και ειδικά στη συνοικία Monte Carlo.

Πληρώσαμε το Parking στο αυτόματο μηχάνημα (11,50 €, για 33/4 ώρες, μεταξύ 11:15 και 15:00) και ξεκινήσαμε να κάνουμε την διαδρομή του περίφημου Circuit de Monaco.

Γινόταν το αδιαχώρητο από την κίνηση, αλλά δεν πτοηθήκαμε. Είχαμε την μοναδική ευκαιρία να οδηγήσουμε στους δρόμους που διεξάγεται ο πιο διάσημος αγώνας της F1 και θα το κάναμε με οποιαδήποτε συνθήκη και αν ίσχυε. Ήταν από τις λίγες φορές που διασκεδάζαμε το μποτιλιάρισμα.

Ακολουθήσαμε την Avenue d'Ostende, λίγο μετά την στροφή Beau Rivage.

Εδώ, το ανηφορικό κομμάτι με την τράπεζα HSBC στα αριστερά μας και αμέσως μετά το Hôtel Hermitage Monte Carlo.

Και περάσαμε τη στροφή Massenet, λίγο πριν το θρυλικό Καζίνο του Monte-Carlo.

Από τη στροφή casino, μια φωτογραφία του κτιρίου.

Μπροστά από το καζίνο σταθμευμένα υπέροχα αυτοκίνητα, και ευγενείς παρουσίες.

Το καζίνο αποτελεί μία από τις δημοφιλέστερες τουριστικές ατραξιόν και το συγκρότημά του περιλαμβάνει ένα θέατρο, ένα κτίριο μπαλέτου και την όπερα.

Μπροστά από το καζίνο υπάρχουν πανέμορφοι κήποι και σιντριβάνια.

Και αφού περάσαμε την στροφή Mirabeau και την περίφημη κλειστή στροφή του Grand Hotel, βλέπαμε ήδη το Tunnel. Ρίγη συγκίνησης…

Αμέσως μετά κατηφορίσαμε για την στροφή Tabac, λίγο πριν την Piscine

Και εδώ στο βάθος η στροφή Rascasse, ενώ στη συνέχεια ακολουθεί η στροφή Antony Noghes και η γραμμή εκκίνησης-τερματισμού.

Ύστερα απ’ αυτή την περιήγηση στους δρόμους του Monaco, αναχωρήσαμε για το μεσαιωνικό χωρίο Èze.

Τι μας εντυπωσίασε στο Monaco.

• Η πυκνή του δόμηση και η μεγάλη του οικιστική ανάπτυξη. To μικρό πριγκιπάτο της Κυανής Ακτής συνεχώς μεγεθύνεται, τόσο καθ’ ύψος όσο και υπόγεια, διότι λόγω της μικρής του έκτασης (1,95 Km2), δεν υπάρχει άλλος ελεύθερος χώρος για δόμηση. Αποτελεί το πιο πυκνοκατοικημένο κράτος στον κόσμο, έχει δε τόσους πολλούς ουρανοξύστες, που πολλοί το αποκαλούν «Χονγκ Κονγκ της Μεσογείου» ή «παραθαλάσσιο Λας Βέγκας».

• Το ότι αποτελεί έναν επίγειο φορολογικός παράδεισο, για τους κατοίκους του, γιατί έχει μια και μοναδική πρωτοτυπία. Οι υπήκοοι του, οι Μονεγάσκοι, δεν πληρώνουν φόρους!

• Οι βίλες, τα επιβλητικά ξενοδοχεία, τα γκουρμέ εστιατόρια και οι ακριβές μπουτίκ.

• Η κομψότητα, η καθαριότητα και γενικότερη η φινέτσα της πόλης, που την κάνει να ξεχωρίζει.

• Η ιδιαίτερη ομορφιά του τόπου, που παντρεύει το παραδοσιακό και το παλαιό, με την σύγχρονη αισθητική και την κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα.

Info:

• Η οικογένεια Γκριμάλντι

Η οικογένεια Γκριμάλντι, που κατάγονταν από τη Γένοβα της Ιταλίας, κληρονόμησε το πριγκιπάτο από το 14ο αι. και απέκτησε πριγκιπικό τίτλο. Τότε το Μονακό εκτεινόταν από τη Μεντόν έως την Αντίμπ και συντηρούνταν από τους φόρους της καλλιέργειας των λεμονιών. Όταν το 1860 η Μεντόν παραχωρήθηκε στη Γαλλία, το Μονακό κόντεψε να χρεοκοπήσει. Όμως ο τότε πρίγκιπας Κάρολος Γ΄ κατασκεύασε ένα καζίνο σε μια έρημη και βραχώδη περιοχή, σε ένα λόφο, ο οποίος προς τιμήν του από τότε ονομάστηκε Μόντε Κάρλο (βουνό του Καρόλου). Πάρα πολλοί ήταν οι πελάτες του καζίνο, το εγχείρημα αποδείχθηκε επικερδές, έγινε διάσημο, απέφερε πολλά έσοδα στο πριγκιπάτο και το Μονακό όχι μόνο δεν χρεοκόπησε, αλλά αντιθέτως απάλλαξε από τους φόρους τους κατοίκους του.

Στα χρόνια που πέρασαν, η ιστορία των Γκριμάλντι συνεχίστηκε. Οι εποχές ήρθαν και πέρασαν, αλλά η παραμυθένια εποχή του Μονακό ήρθε μόνο, όταν ο πρίγκιπας Ρενιέ Γ΄ παντρεύτηκε την Αμερικανίδα ηθοποιό Γκρέις Κέλι. Τότε το Μονακό πήρε άλλη λάμψη. Πήρε λάμψη γυναίκας, ομορφιάς, οικογένειας, ευτυχίας. Δυστυχώς όμως η ευτυχία αυτής της παραμυθένιας εποχής κόπηκε απότομα, όταν η Γκρέις σκοτώθηκε σε αυτοκινητικό δυστύχημα το 1982. Η ιστορία παρόλα αυτά συνεχίζεται, γιατί συνεχίζεται και η ζωή όλων αυτών που μένουν, ωστόσο σύμφωνα με τη συνθήκη του 1918, αν η οικογένεια Γκριμάλντι εξαλειφθεί, το πριγκιπάτο του Μονακό θα ανακηρυχθεί αυτόνομο κράτος, κάτω από τη γαλλική προστασία.

Στο Èze φτάσαμε στις 16:00. Το μικρό αυτό χωριουδάκι είναι σκαρφαλωμένο πάνω σε ένα βραχώδη λόφο, σε ύψος 427 μέτρων πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας και περιβάλλεται από ένα κάστρο του 12ου αιώνα.

Θεωρείται η εναλλακτική επιλογή για όσους δεν αντέχουν τη λάμψη και το θόρυβο της πολύβουης Κυανής Ακτής.

Το Èze αποτελούσε αγαπημένο προορισμό του πατέρα των κινουμένων σχεδίων, Walt Disney.

Στους πρόποδες του βράχου που στέκει το Èze, βρεθήκαμε στο ναό της ιστορικής αρωματοποιίας Fragorand.

Η Fragonard ιδρύθηκε το 1926 και πήρε το όνομα της από τον γνωστό ζωγράφο, τιμής ένεκεν.

Τα πιο δημοφιλή αρώματα, που αγόραζε ο κόσμος, ήταν από λεβάντα, άνθη πορτοκαλιάς, γιασεμί, βιολέτα και εκατοντάφυλλο τριαντάφυλλο.

Τελικά αναχωρήσαμε από το Èze στις 17:00, ενώ είχε αρχίσει να βρέχει έντονα. Απείχαμε 12 km από την Νίκαια και 16 Km από το Villeneuve Loubet.

Ε λοιπόν, λόγω της απίστευτης κίνησης που είχε ο δρόμος, για μία απόσταση 28 Km, κάναμε 21/2 ώρες.

Κάναμε μία στάση στην Cagnes-sur-Mer για την αγορά 2 εξάδων νερού από το Casino supermarché (2x6 Vittel 5,88 €) και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο.

Φρεσκαριστήκαμε στα γρήγορα και βγήκαμε για φαγητό. Τα εστιατόρια στο χωρίο έκλειναν στις 22:00 και η ώρα ήταν ήδη 20:00.

Καθίσαμε στο restaurant Au Garçon Boucher (Place de Verdun, Villeneuve-Loubet).

Παραγγείλαμε brochettes d' agneau (σουβλάκια αρνιού με τηγανιτές πατάτες), salade Italienne (salade, tomates, mozzarella, jambon cru, gressins, basillic) και 2 μπύρες Stella Artois. Το φαγητό ήταν υπέροχο και φθηνό για τα δεδομένα της νότιας Γαλλίας (πληρώσαμε 52,00 €).

Ωστόσο η ώρα είχε πάει 21:30 και ήδη οι υπάλληλοι του καταστήματος είχαν ξεκινήσει να μαζεύουν τα καθίσματα του εξωτερικού χώρου, διότι σε μισή ώρα θα έκλειναν.

Χορτάτοι πλέον, αποφασίσαμε να κάνουμε μια βραδινή βόλτα στην κοντινή Antibes, από την οποία απείχαμε μόνο 10 km.

Η διαδρομή που ακολουθήσαμε ήταν η παραλιακή, με την οποία καταλήξαμε στο Port Vauban Antibes.

Η Antibes, δεν έχει τον κοσμοπολίτικο αέρα των άλλων πόλεων της Κυανής Ακτής, ωστόσο θυμίζει ελληνικό νησί, με το φρούριο στο λιμάνι, τα χαμηλά χρωματιστά σπιτάκια και τα όμορφα καντούνια, που παραπέμπουν σε νησιά του Ιονίου.

Αφού κάναμε μία ωραία βόλτα, επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, για ανασύνταξη των δυνάμεών μας και για ύπνο.

 

[Greg_ce]

10η μέρα (10-08-2018)

(VILLENEUVE LOUBET – CANNES - NICE)

Η σημερινή ημέρα περιλάμβανε επίσκεψη σε μία από τις πιο γνωστές πόλεις της Γαλλικής Ριβιέρας, την διάσημη Cannes.

Ξεκινήσαμε στις 10:00, αφού πήραμε το πρωινό μας. Η απόστασή από το ξενοδοχείο μας για τις Cannes ήταν 20,00 Km. Στη διαδρομή σταματήσαμε για βενζίνη, σε πρατήριο Total Access (3 Avenue de Cannes) και επιτέλους βρήκαμε βενζίνη SP98 με τιμή 1,53 €/lt. Βάλαμε ποσότητα καυσίμου, που αντιστοιχούσε σε 70,00 € και ξεκινήσαμε για τον προορισμό μας.

Στην Cannes φτάσαμε στις 11:00 και κατευθυνθήκαμε στο Parking Suquet Forville (7 Rue Louis Pastour, 06400 Cannes). Όταν φτάσαμε, είδαμε στον ηλεκτρονικό πίνακα την ένδειξη complet, ήταν πλήρες. Έτσι κατευθυνθήκαμε στην δεύτερη εναλλακτική επιλογή στάθμευσης, το Parking Pantiero (Promenade de la Pantiero, Cannes), μέσα στο λιμάνι Port de Cannes.

Εκεί βρήκαμε θέση μετά από αρκετούς γύρους, στον 2ο υπόγειο όροφο κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, μία από τις λιγοστές που είχαν απομείνει.

Δίπλα μας ήταν σταθμευμένη μία Ferrari F12 Berlinetta. Η εντυπωσιακή F12 έχει V12 κινητήρα, κυβισμού 6.262 cm³, ιπποδύναμη 740 PS και 69 Kg·m ροπής στις 6.000 rpm.

Ο χώρος που σταθμεύσαμε ήταν ακριβώς δίπλα στο Palais des Festivals. Η εικόνα, των κατά βάσει Κινέζων γυναικών, που περίμεναν μέσα στο λιοπύρι υπομονετικά τη σειρά τους, για μια φωτογραφία στο κόκκινο χαλί, πραγματικά μας ξεπερνούσε!

Για να πω την αλήθεια, στην αρχή όταν είδαμε την πολυκοσμία μπροστά από το χώρο διεξαγωγής του Φεστιβάλ κινηματογράφου, θεωρήσαμε ότι απλά ήταν ένας group τουριστών που έκανε την ξενάγησή του. Πήγαμε λοιπόν και εμείς προς το περίφημο κόκκινο χαλί. Όταν όμως ανέβηκε τις σκάλες η γυναίκα μου για μια αναμνηστική φωτογραφία, άρχισαν να ωρύονται οι Κινέζες στην δική τους, ακαταλαβίστικη για μας, γλώσσα. Ειλικρινά δεν αντιληφθήκαμε το λόγο που κραύγαζαν και συνεχίσαμε τη λήψη των αναμνηστικών φωτογραφιών. Μέχρι που κάποια στιγμή η αρχηγός της αποστολής τους με έπιασε από το χέρι και προσπάθησε να με ψέξει για τη στάση μας και το ότι προηγούνταν στη σειρά. Τα είπαμε ένα χεράκι στα αγγλικά, διότι είχε οικειοποιηθεί ένα δημόσιο χώρο και προσπαθούσε να επιβάλλει τους δικούς της κανόνες, προσπαθώντας μάλιστα να με χειραγωγήσει εκτός του χώρου. Τα καταγράφω σχετικά ανώδυνα, γιατί της είπα και κάτι γαλλικά… but anyway...

… και μετά από αυτό το ευτράπελο περιστατικό, συνεχίσαμε την βόλτα μας.

Περάσαμε από τον δρόμο που υπάρχουν τα αποτυπώματα στο τσιμέντο από τις παλάμες των ηθοποιών που βραβεύθηκαν στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου των Καννών.

Περπατήσαμε κατά μήκος της La Croisette, που πηγαίνει παράλληλα με τη θάλασσα. Στα αριστερά μας συναντήσαμε το πεντάστερο ξενοδοχείο Hôtel Barrière Le Majestic Cannes.

Ενώ η δημοτική plage έσφυζε από κόσμο.

Λίγο πιο κάτω το βρεθήκαμε στο ονειρικό ξενοδοχείο InterContinental Carlton Cannes. Εδώ τα είδαμε όλα…

Μπροστά από το ξενοδοχείο ήταν σταθμευμένα απίστευτα υπεραυτοκίνητα.

Μία Mercedes G 63 AMG 6x6, με κινητήρα 5,5λιτρο διτούρμπινο V8 της AMG με 544 PS.

Μία MANSORY Stallone, που βασίζεται στη Ferrari 812. Ο V12 κινητήρας των 6.5 lt της 812 Superfast, έχει αναβαθμιστεί σε απόδοση και φτάνει τους 830hp, ενώ η ροπή έχει επίσης αυξηθεί στα 74 Kg·m.

Ένα αυτοκίνητο έργο τέχνης, απ‘ όποια μεριά και αν το δεις.

Μία Ferrari 488 GTB, με κινητήρα 3,9 lt, που αποδίδει 670 PS.

Μία Bugatti Chiron με κινητήρα W16 8,00 lt, που αποδίδει 1500 PS, σε χρώμα μαύρο – λευκό. Η τιμή του εν λόγω αυτοκινήτου; …2.400.000 €. Και το έχουν στο δρόμο!!!

Και μία άλλη σε composer λευκού – μαύρου.

Μετά τις Bugatti, η Lamborghini Aventador Superveloce Coupé, μας φάνηκε εξαιρετικά γήινη!

Καθώς και η Lamborghini Aventador S Roadster, με κινητήρα 6,50 lt, που αποδίδει 740 PS και τιμή 650.000 €. Θα την έλεγες και ευκαιρία…

Σε όποιο χρώμα προτιμάτε…

Και η όμορφη πίσω όψη!

C'est magnifique!!!

Μήπως είδατε τις πινακίδες; Καταραμένη κρίση…

Μία McLaren 720S με κινητήρα 4,00 lt, που αποδίδει 720 PS.

Και μια σπάνια Pagani Huayra με κινητήρα V12 6,00 lt, που αποδίδει 730 PS χωρίς καθορισμένη επίσημα τιμή πώλησης.

Το εσωτερικό της Pagani Huayra είναι φανταχτερό. Κάθε μέρος του εσωτερικού είναι κατασκευασμένο στο χέρι. Δεν υπάρχει ίχνος πλαστικού πουθενά, παρά μόνο άριστης ποιότητας δέρμα.

Στην είσοδο του ξενοδοχείου Carlton, εκθέτονταν η νέα Rolls Royce Cullinan, το πρώτο μοντέλο SUV της μάρκας.

Πραγματικά ήμασταν εκστασιασμένοι με τα ασύλληπτα υπεραυτοκίνητα. Τόσο πολύ δε, που αφού τα περιεργαστήκαμε από κοντά διεξοδικά, στη συνέχεια καθίσαμε ακριβώς απέναντι για τα απολαύσουμε και από απόσταση. 'Οπως ακριβώς κάνουμε και σ’ ένα έργο τέχνης.

Τα αυτοκίνητα που εξέρχονταν από το parking του ξενοδοχείου ήταν σαν αυτό… no comments…

Και μετά απ’ αυτή την απόλαυση, κάναμε μία βόλτα στην παλιά πόλη της Cannes.

Ήταν πραγματικά εντυπωσιακές οι ζωγραφισμένες όψεις των κτιρίων.

Και αφού περάσαμε από το πανέμορφο Δημαρχείο της πόλης (Hotel de Ville), κατευθυνθήκαμε προς τον χώρο στάθμευσης για να πάρουμε το αυτοκίνητο και να κάνουμε μία βόλτα εποχούμενοι.

Πληρώσαμε το Parking στο αυτόματο μηχάνημα (8,90 €, για 21/2 ώρες, μεταξύ 11:15 και 13:45) και ξεκινήσαμε να κάνουμε μία βόλτα παραλιακά, παράλληλα με την La Croisette.

Φτάνοντας μπροστά από το ξενοδοχείο Carlton, σταματήσαμε σε μία διάβαση πεζών, όπου μία συνοδός του ξενοδοχείου οδηγούσε κάποιους ενοίκους στην απέναντι ιδιωτική παραλία. Καθώς περνούσαν, η συνοδός κοπέλα μας χαμογέλασε και οι πελάτες της κοιτούσαν μία την πινακίδα του αυτοκινήτου μας και μία εμάς. Μάλλον τους φανήκαμε ως εξωγήινοι!

Εδώ θα ’θελα να σημειώσω ότι όλες τις ημέρες που βρισκόμασταν στη Γαλλία δεν είδαμε ούτε ένα αυτοκίνητο με ελληνικές πινακίδες! Ίσως αυτός ήταν ο λόγος που μας κοιτούσαν διερευνητικά και γεμάτοι απορία. Χα …Χα… αυτό μας έκανε να χαμογελάμε.

Τελικά καταλήξαμε στο χωριό Villeneuve Loubet, αφού πρώτα περάσαμε από τη Boulangerie Bour Pastry Bread Catering (94 Avenue des Alpes, Cagnes-sur-Mer) και πήραμε 2 Navettes Garnies, ένα κουτί με διάφορες γαλλικές τάρτες (Tarte Tatin, Ganache/Rhum, Millefeuille, Eclair Chantilly, κλπ) και 2 cokes (13,50 €). Τα απολαύσαμε δίπλα στο ποτάμι “Loup”, σε ένα όμορφο καταπράσινο πάρκο.

Το απόγευμα ξεκινήσαμε για τη Nice. Πηγαίνοντας στην πόλη συναντήσαμε ένα Pullman με ελληνικές πινακίδες του Zorpidis travel. Οπ, λέω εδώ είμαστε! Τον προσπερνάω και για αρκετή διαδρομή βρισκόταν πίσω μας. Κάποια στιγμή, κοιτώντας τον καθρέφτη, βλέπω τους μπροστά επιβάτες να μας δείχνουν και στη συνέχεια να χαιρετούν. Αθάνατη ελληνική αλληλεγγύη…μόνο σε ξένο τόπο όμως…

Τελικά φτάσαμε στη Νίκαια και σταθμεύσαμε και πάλι στο Parking Promenade des Arts. Κατευθυνθήκαμε στο Fontaine Miroir d’eau και το πάρκο Promenade du Paillon.

Και είδαμε για μία ακόμη φορά την Place Masséna.

Ύστερα από μερικές βόλτες, καταλήξαμε για φαγητό στο Chez Freddy στην πιο τουριστική περιοχή της Νίκαιας, στην αγορά Cours Saleya. Ο δρόμος και η πλατεία το πρωί λειτουργούν ως αγορά, ενώ το απόγευμα μαζεύονται οι πάγκοι και απλώνονται τα τραπέζια των εστιατορίων.

Το φαγητό ήταν καλό, αλλά υπερβολικά υπερτιμημένο. Ενδεικτικά για 1 σαλάτα Nicoise, μία μερίδα Grilled prawns (gambas grillees) δύο μπύρες και μία crème brulee, πληρώσαμε 78,00 €.

Στη συνέχεια κάναμε μια βόλτα στην Promenade des Anglais. Είδαμε το 5 αστέρων ξενοδοχείο Hyatt Regency Nice Palais de la Méditerranée.

Λίγο πιο κάτω το ξενοδοχείο Hôtel Le Royal.

Επιστέφοντας σταθήκαμε στο Monument du Centenaire. Το μνημείο της εκατονταετηρίδας χτίστηκε το 1896, για να τιμηθεί η προσάρτηση της Νίκαιας από τη Γαλλία το 1793.

Η φτερωτή θεά Νίκη στην είσοδο του Albert 1er Garden, αποτελεί ένα μνημείο αναγνώρισης των αρχαίων Ελλήνων, που τον 4ο π.Χ. αιώνα ίδρυσαν την πόλη και την ονόμασαν Νίκαια προς τιμήν της θεάς της νίκης.

Τα ποδήλατα ήταν διαθέσιμα για μία βόλτα στην Promenade, αλλά και στα πιο ενδιαφέροντα σημεία της πόλης.

Καθίσαμε και λίγο στα βότσαλα, απολαμβάνοντας τα μουσικά ακούσματα από τα μαγαζιά της παραλίας. Ο τόπος σου άφηνε έναν ρομαντισμό που σε έκανε να μην χορταίνεις την κάθε στιγμή που ζούσες.

Περάσαμε και από το φωτισμένο δικαστικό μέγαρο (Palais de Justice). Στην πρόσοψή του αναγράφονται οι τρείς αρχές της δημοκρατίας Liberte –Egalite – Fraternité (Ελευθερία – Ισότητα – Αδελφότητα).

Και γεμάτοι εικόνες και όμορφα συναισθήματα, κατευθυνθήκαμε προς το parking Promenade des Arts (πληρώσαμε 6,20 €) και ξεκινήσαμε για το ξενοδοχείο.

Την επόμενη μέρα θα αποχαιρετούσαμε τη Γαλλία και θα κατευθυνόμασταν για την Λομβαρδία με τελικό προορισμό το Μιλάνο.

 

[whoknows]

πολυ ωραιο οδιπορικο, και υπεροχες φωτογραφιες

 

[Greg_ce]

Ευχαριστώ πολύ για τα καλά σου λόγια. Είναι πραγματικά ευχάριστο να δέχεσαι φιλοφρονήσεις, από άτομα που γράφουν αρκετά χρόνια στο forum.

 

[Greg_ce]

11η μέρα (11-08-2018)

(VILLENEUVE LOUBET – MILANO)

Αποχαιρετίσαμε την Γαλλία και την θαυμάσια Côte d' Azur και ξεκινήσαμε το οδοιπορικό μας για την δεύτερη μεγαλύτερη πόλη στην Ιταλίας, το Μιλάνο.

Από το ξενοδοχείο, στο Villeneuve Loubet ξεκινήσαμε στις 9:00 και είχαμε να διανύσουμε 353 km, μέχρι το ξενοδοχείο NH MILANO CONCORDIA.

Στη διαδρομή, μας συντρόφευαν μουσικά ακούσματα από Ιταλικά και Γαλλικά τραγούδια που είχαμε οργανώσει ειδικά για την εκδρομή.

Ακόμα και σήμερα, κάθε φορά που ακούμε τα συγκεκριμένα τραγούδια, μας έρχεται στο μυαλό μια γλυκιά ανάμνηση της εκδρομής μας, με τα τοπία και τις διαδρομές που τα έχουμε συνδεδεμένα.

Αφού κάναμε μόνο μία στάση για καφέ, σε σταθμό εξυπηρέτησης Autogrill, φτάσαμε στο Μιλάνο στις 14:00.

Πληρώσαμε διόδια στους σταθμούς: α) Cagnes Est: Toll: 0.80 EUR, β) Nice Saint-Isidore: Toll: 1.50 EUR, γ) La Turbie: Toll: 2.50 EUR, δ) Milano Ovest: Toll: 29.20 EUR. Σύνολο διοδίων από Villeneuve Loubet μέχρι τo Milano 34,00 €.

Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο, μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Μας πρόσφεραν δωρεάν αναβάθμιση δωματίου σε Junior suite, καθώς και δωρεάν ποτό στο bar του ξενοδοχείου.

Το δωμάτιο ήταν υπέροχο. Μάλιστα είχε και μηχανή καφέ για αυθεντικό ιταλικό cappuccino. Αφού ήπιαμε το καφεδάκι μας και συμβουλευτήκαμε τις σημειώσεις μας, ξεκινήσαμε για την περιήγησή μας στο ιστορικό κέντρο του Μιλάνου.

Αποφασίσαμε να πάμε στο κέντρο με το μετρό, για να μην έχουμε το βάρος του αυτοκινήτου. Το ξενοδοχείο βρισκόταν δίπλα στο σταθμό Sesto Marelli της γραμμής 1 (κόκκινη) του μετρό του Μιλάνου.

Μετά από 17 λεπτά και δώδεκα στάσεις, φτάσαμε στην Piazza del Duomo και στον Καθεδρικό Ναό του Μιλάνου.

Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε το Μιλάνο, δεν σταματάμε να κοιτάμε με δέος και θαυμασμό τον πελώριο Ναό, με τους 135 πύργους και 3.200 αγάλματα που κοσμούν τις όψεις του. Αυτό όμως που ξεχωρίζει είναι το χρυσό άγαλμα της Παναγίας στην πιο ψηλή κορυφή του και το οποίο είναι γνωστό και ως «La Madonnina».

Κάναμε μια βόλτα γύρω από τον Καθεδρικό Ναό και την πλατεία που τον περιβάλλει. Τα κτίρια γύρω από το Ναό είναι εξαιρετικής ομορφιάς, με κομψή αλλά ταυτόχρονα επιβλητική αρχιτεκτονική.

Και φυσικά κατευθυνθήκαμε στη μεγαλοπρεπή στοά της Galleria Vittorio Emanuele II.

Το όνομά της, εδόθη προς τιμήν του πρώτου βασιλιά της ενωμένης Ιταλίας Vittorio Emanuelle II (1860).

Ο χώρος είναι υπέροχος και αξίζει κάθε φορά μια βόλτα στα καταστήματα, με τις ακριβές βιτρίνες.

Ο χώρος εκπέμπει μια αριστοκρατική αύρα και αποπνέει μια φινέτσα και γοητεία, που σε κάνει να ονειρεύεσαι ότι βρίσκεσαι μέσα σ’ ένα σαλόνι που φιλοξενεί καταστήματα πολυτελείας. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, που στο παρελθόν ήταν η έδρα της μιλανέζικης μπουρζουαζίας, και ο χώρος ονομαζόταν "το σαλόνι του Μιλάνου".

Βγαίνοντας από τη στοά, στο δάπεδό της, θαυμάσαμε το υπέροχο ψηφιδωτό με τον Ρωμύλο, τον Ρώμο και την λύκαινα που ταΐζει τα δύο αδέλφια. Τα αρχικά SPQR είναι το έμβλημα της πόλης της Ρώμης, από τη λατινική φράση Senatus Populusque Romanus, που σημαίνει «Η Σύγκλητος και ο Λαός της Ρώμης».

Και μας ήρθε ένα γερό σοκ από την εικόνα που αντικρύσαμε, έξω από την διάσημη galleria. Ένα νέο παιδί να κοιμάται πάνω σε ένα χαρτόνι και ο σκύλος του να έχει την ίδια στάση σώματος, ενώ ταυτόχρονα τον είχε αγκαλιάσει στο λαιμό. Εντάξει, θα μου πείτε δεν έχεις ξαναδεί άστεγο; Εδώ όμως υπήρχε η εξής διαφορά. Ήταν ένα νέο παιδί, που δεν σου έδινε την εντύπωση του περιθωριακού τύπου, αλλά αμέσως σου δημιουργούσε τον συνειρμό ότι κάτι διαφορετικό τον ανάγκασε να κοιμάται στον δρόμο. Πραγματικά, μετά τη χλιδή που είδαμε, το contrast των συναισθημάτων μας ήταν πολύ έντονο. Ρωτούσαμε ο ένας τον άλλο… Τι να συνέβη, σ΄ αυτό το παιδί; Πως είναι δυνατόν να κοιμάται στο δρόμο; Τι να συνέβη με την οικογένειά του; Αναπάντητα δυστυχώς ερωτήματα…

Περπατήσαμε για λίγο την Corso Vittorio Emanuele II, αμίλητοι, σκεπτόμενοι την προηγούμενη εικόνα και φτάσαμε στην Basilica San Carlo al Corso. Η Basilica San Carlo al Corso είναι μια καθολική εκκλησία, που βρίσκεται στην ομώνυμη πλατεία.

Και κάνοντας μια βόλτα σταματήσαμε να ξαποστάσουμε στην πλατεία Cesare Beccaria. Είναι μια μικρή όμορφη πλατεία με παγκάκια περιμετρικά της και στο μέσο της δεσπόζει το άγαλμα του Τσέζαρε Μπεκαρία. Ο Τσέζαρε Μπεκαρία γεννήθηκε στο Μιλάνο το 1738 και ήταν εγκληματολόγος, οικονομολόγος, φιλόσοφος και συγγραφέας του μνημειώδους έργου «Περί εγκλημάτων και ποινών».

Και αφού πεινάσαμε είπαμε να πάμε, να δοκιμάσουμε τα περίφημα panzerotti του Luini. Το κατάστημα όμως είχε πινακίδα ότι θα παρέμενε κλειστό όλον τον Αύγουστο.

Έτσι πήγαμε λίγο πιο δίπλα, στην pizzeria Spontini. Πήραμε 2 menu με pizza, μπύρα και επιδόρπιο tiramisu (21,00 €). Η πίτσα του Spontini, διαφέρει από τις άλλες πίτσες, ειδικά στην Ιταλία. Η πίτσα του είναι ουσιαστικά μια μεγάλη και χοντρή φέτα από πίτσα Margherita, στην οποία προστίθενται εκ των υστέρων ζαμπόν και μανιτάρια. Ήταν νόστιμη και ιδιαίτερη.

Ακριβώς απέναντι από την pizzeria Spontini, βρίσκεται το Ferrari Store. Ακριβό, αλλά πολύ ωραίο κατάστημα.

Και αφού περάσαμε από την διάσημη Σκάλα του Μιλάνου, κατευθυνθήκαμε για μια βόλτα στη συνοικία Brera.

Περπατήσαμε την Via Giuseppe Verdi και στα δεξιά μας συναντήσαμε το Ναό του Αγίου Ιωσήφ (Chiesa di San Giuseppe).

Και φτάσαμε στην Πινακοθήκη Μπρέρα (Pinacoteca di Brera).

Η Pinacoteca Di Brera είναι το μεγαλύτερο μουσείο τέχνης της πόλης, με έργα των Mantegna, Giovanni Bellini, Bramante και Caravaggio, μεταξύ άλλων.

Και αφού κάναμε ένα γύρο στους πλακόστρωτους δρόμους της συνοικίας, με τα πολλά και όμορφα εστιατόρια.

Περάσαμε και από την Piazza del Carmine με την ομώνυμη εκκλησία Santa Maria del Carmine.

Και φτάσαμε στην piazza Cordusio. Μια πανέμορφη πλατεία - σταυροδρόμι με εξαιρετικής αρχιτεκτονικής art nouveau κτίρια να την περιστοιχίζουν.

Η πλατεία αυτή, αποτελεί την πόρτα εισόδου στην Piazza Duomo.

Στην piazza Duomo, είχε μόλις αρχίσει να σουρουπώνει και οι μουσικοί του δρόμου, είχαν αρχίσει να δίνουν τις παραστάσεις τους.

Ο κόσμος το απολάμβανε, διότι οι μελωδίες και τα τραγούδια των μουσικών ήταν υπέροχα. Κάπως έτσι κλείσαμε την βραδιά μας και πήραμε το μετρό για την επιστροφή στο ξενοδοχείο.

Την επόμενη μέρα θα κατευθυνόμασταν για την Βενετία.

Info:

• Για τα εισιτήρια στο Metro του Μιλάνου ισχύουν τα κάτωθι:

1. Το ενιαίο εισιτήριο ισχύει για 90 λεπτά από την πρώτη επικύρωσή του στο μηχάνημα. Μπορούμε να αλλάξουμε γραμμές μετρό κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, αλλά δεν μπορούμε να αφήσουμε το σταθμό του μετρό και στη συνέχεια να επιστρέψουμε και να χρησιμοποιήσουμε το ίδιο εισιτήριο. Η τιμή ενός ενιαίου αστικού εισιτηρίου κοστίζει 1,50 €.​

2. Το ημερήσιο εισιτήριο ισχύει για 24 ώρες από τη στιγμή της πρώτης επικύρωσης και κοστίζει 4,50 €.​

3. Το διήμερο εισιτήριο ισχύει για 48 ώρες από την πρώτη επικύρωσή του και κοστίζει 8,25 €.​

• Η ενοικίαση ποδηλάτου στο Μιλάνο, γίνεται μέσω της εφαρμογής BikeMi, που κατεβάζουμε στο τηλέφωνό μας. Είναι βέβαια απαραίτητη η χρήση πιστωτικής κάρτας.

Το κόστος ενοικίασης, είναι για το πρώτο μισάωρο δωρεάν, ενώ για κάθε επόμενο μισάωρο μέχρι και τις 2 ώρες είναι 0,50 €. Δηλαδή για παραδοσιακό ποδήλατο, πληρώνουμε 1,50 € το δίωρο.​

Να σημειωθεί ότι το ποδήλατο δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για περισσότερες από δύο ώρες ανά διαδρομή.​

Μετά το όριο των δύο ωρών, αν το ποδήλατο δεν τοποθετηθεί σε κάποιο σταθμό, τότε υπάρχει ποινή χρέωσης 2,00 €/h.​

Επίσης, αν το ποδήλατο δεν επιστραφεί μέσα σε 24 ώρες από τη λήψη του από το σταθμό, υπάρχει πρόσθετη ποινή 150 €.​

 

[Greg_ce]

12η μέρα (12-08-2018)

(MILANO – FRANCIACORTA OUTLET – SIRMIONE (Garda Lake) – VENICE)

Η ημέρα μας σήμερα ξεκίνησε με ένα υπέροχο πρωινό στο ξενοδοχείο NH Milano Concordia. Ήταν το καλύτερο πρωινό, από ποικιλία προϊόντων και ποιότητας, που είχαμε γευτεί μέχρι τότε στην εκδρομή μας.

Το ξενοδοχείο ήταν για ένα επιπλέον λόγο ξεχωριστό. Ήταν το μοναδικό στο οποίο φεύγοντας ο υπάλληλος της reception μας ρώτησε αν ευχαριστηθήκαμε την διαμονή μας και αν περάσαμε όμορφα στο Μιλάνο. Τέλος ενώ στην κράτηση μας, η στάθμευση του αυτοκινήτου είχε χρέωση 15 €/ ημέρα, τελικά μας χρέωσαν μόνο 10 €.

Αναχωρήσαμε λοιπόν από το Μιλάνο με τις καλύτερες εντυπώσεις. Είχαμε σχεδιάσει να περάσουμε από το εκπτωτικό χωριό Franciacorta Outlet, διότι το 2010 που το είχαμε επισκεφθεί και πάλι, είχαμε μείνει ιδιαίτερα εντυπωσιασμένοι από τις πολύ καλές τιμές, αλλά και από τα επώνυμα brands στα καταστήματά του. Τότε θυμάμαι είχαμε ψωνίσει πολλά ρούχα σε ιδιαίτερα ανταγωνιστικές τιμές. Αφού φορτώσαμε τα πράγματα στο αυτοκίνητο, πήραμε την autostrada A4 Torino – Trieste και φτάσαμε στο εκπτωτικό χωριό Franciacorta Outlet στις 12:00. Η διαδρομή ήταν μόνο 82 km και κάναμε 1 ώρα να τη διανύσουμε. Πληρώσαμε διόδια 6,40 € στο Casello Ospitaletto.

Και ξεκινήσαμε το shopping.

Μετά από αρκετές βόλτες, βρήκαμε τελικά, κάποια polo μπλουζάκια Calvin Klein, σε πολύ καλή τιμή με έκπτωση 70% (24,50 €/τεμ.), τα οποία και αγοράσαμε. Όμως πλέον διαπιστώσαμε ότι, το μιλανέζικο outlet είναι παραπλήσιο με το δικό μας Mc Arthur Glen Outlet, τόσο σε τιμές όσο και σε ποικιλία επώνυμων προϊόντων. Συνεπώς, η επίσκεψή του δεν έχει το ενδιαφέρον που είχε τα προηγούμενα χρόνια.

Έτσι ξεκινήσαμε για Βενετία, με ενδιάμεση στάση στη χερσόνησο Sirmione, στη λίμνη της Garda.

Photo from: https://initalia.virgilio.it

Στη Sirmione φτάσαμε στις 15:00. Τι να σας λέω!! Γινόταν το αδιαχώρητο! Η κίνηση μέχρι την το χώρο στάθμευσης Sirmione Parcheggio, ήταν φοβερή. Ήταν βλέπετε Κυριακή και είχαν ξεχυθεί όλοι, στην όμορφη χερσόνησο. Τελικά αφού περάσαμε από θαυμάσιους κήπους στη διαδρομή μας, φτάσαμε μετά από αρκετή καθυστέρηση στο χώρο στάθμευσης, όπου οι δημοτικοί υπάλληλοι μας υποχρέωσαν να ακολουθήσουμε την αντίστροφη πορεία, διότι ο χώρος ήταν υπερπλήρης. Έτσι μόνο μια μικρή γεύση πήραμε από αυτόν τον μικρό παράδεισο.

Πάντως μέσα από το αυτοκίνητο, ξεγελαστήκαμε και νομίσαμε ότι βρισκόμασταν σε θάλασσα, λόγω της αύρας και των καταγάλανων νερών της λίμνης. Άλλωστε, ο περισσότερος κόσμος έκανε μπάνιο, ενώ οι γλάροι και οι πάπιες έδιναν μια ιδιαίτερη νότα ομορφιάς. Δεν είναι τυχαίο που η Sirmione αποκαλείται «Πέρλα της Λίμνης Garda».

Εδώ μάθαμε ότι έζησε η Ελληνίδα ντίβα «Μαρία Κάλλας» μαζί με τον σύζυγο της, από το 1950 έως το 1959, στην περίφημη Βίλα Μενεγκίνι.

Δυστυχώς, αφού δεν μπορέσαμε να παρκάρουμε κοντά στο κάστρο Rocca Scaligera, δεν μας δόθηκε η ευκαιρία να το δούμε και να περιηγηθούμε την παλιά πόλη.
Φτάσαμε στην πηγή και δεν ήπιαμε νερό…Ίσως κάποια άλλη φορά…

Κάπως έτσι ξεκινήσαμε για Βενετία.

Είχαμε να διανύσουμε 146 km, μέχρι το Hotel Alveri ( Mestre Venezia).

Κάναμε μόνο μία στάση για panini και cokes, σε σταθμό εξυπηρέτησης Autogrill και φτάσαμε στο ξενοδοχείο στις 17:40, αφού πληρώσαμε διόδια 10,40 € στο σταθμό διοδίων Barrier Highway A57 Mestre.

Το Hotel ALveri, βρίσκεται στο Mestre, το τελευταίο κομμάτι γης πριν περάσουμε στην πόλη της Βενετίας. Ήταν ένα αρκετά συμπαθητικό ξενοδοχείο, το οποίο επελέγη περισσότερο λόγω της ιδιαίτερα εξυπηρετικής θέσης του, που σου προσέφερε κοντινή πρόσβαση στο σταθμό του τραίνου, αλλά και σε στάση αστικού λεωφορείου.

Σε προηγούμενο ταξίδι μας είχαμε μείνει στο Hotel NH Venezia Laguna Palace, το οποίο ήταν πιο πολυτελές, αλλά για το κέντρο της Βενετίας υπήρχε από εκεί μόνο αστικό λεωφορείο.

Το αστικό λεωφορείο κάνει τέρμα στην Piazzale Roma και εκεί είναι και η αφετηρία για το Mestre. Το τελευταίο όμως δρομολόγιο από Βενετία προς Mestre είναι στις 19:20.
To δε τραίνο, έχει τερματικό σταθμό τον Stazione di Venezia Santa Lucia και από εκεί το τελευταίο δρομολόγιο για Mestre είναι στις 00:15.
Συνεπώς το τραίνο ήταν το ιδανικό μέσο για την επιστροφή μας και μ’ αυτό το δεδομένο επιλέξαμε το ξενοδοχείο μας να βρίσκεται σε κοντινό σταθμό.
Στη περίπτωσή μας ο κοντινότερος σταθμός ήταν o Porto Marghera, σε απόσταση 700 μ από το ξενοδοχείο.

Αφού τακτοποιηθήκαμε, τίποτα δεν μας κρατούσε για μια πρώτη βόλτα στην πόλη.

Περπατήσαμε λοιπόν μέχρι τον σταθμό Porto Marghera, και ετοιμαστήκαμε να βγάλουμε εισιτήρια για το τραίνο. Ανεβήκαμε στην αποβάθρα, περάσαμε την υπόγεια διάβαση στην αντίθετη κατεύθυνση, κοιτάξαμε παντού, δεν υπήρχε εκδοτήριο εισιτηρίων, αλλά ούτε και μηχάνημα έκδοσης. Ωχ λέω την πατήσαμε… Πως θα ανεβούμε στο τραίνο χωρίς εισιτήριο;;; Στο σταθμό εν τω μεταξύ δεν υπήρχε ψυχή ζώσα. Κάποια στιγμή βλέπουμε έναν Ιταλό με ποδήλατο, να κατευθύνεται στην υπόγεια διάβαση για να περάσει απέναντι. Του φώναξα «Sorry misterrrr…. May I ask you somethingggg??? » Σταμάτησε και όταν τον ρωτήσαμε με ποιο τρόπο μπορούμε να βρούμε εισιτήρια, μιας και δεν υπάρχει εκδοτήριο στο σταθμό, ξέρετε τι μας απάντησε; Εντάξει, ανεβείτε στο τραίνο έτσι και αν σας ελέγξουν πείτε ότι δεν υπήρχε εκδοτήριο στο σταθμό! Τόσο απλά!!! Χειρότερα και από εμάς, δηλαδή. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που μας αποκαλούν «una faccia una razza…».

Έτσι λοιπόν, πήραμε το τραίνο χωρίς άλλες αναστολές. Η διαδρομή μέχρι τον τερματικό σταθμό ήταν υπέροχη, αφού το τραίνο διασχίζει μια γέφυρα που αριστερά και δεξιά της έχει θάλασσα.

Φτάνοντας στο σταθμό, ακριβώς απέναντι είδαμε το Ναό του Αγίου Συμεών (Chiesa di San Simeone Piccolo), με τον υπέροχο χαλκοσκεπή τρούλο.

Η Βενετία, είχε ήδη ξεκινήσει να μας συνεπαίρνει με την ομορφιά της. Όπου και να κοίταζες ήταν ένα χάρμα οφθαλμών.

Αποφασίσαμε να μην χρησιμοποιήσουμε κάποιο βαπορέτο για την ώρα, αλλά να περπατήσουμε μέχρι την Γέφυρα του Ριάλτο (Ponte di Rialto). Άλλωστε στη Βενετία επιβάλλεται η πεζοπορία, αφού είναι η μοναδική πεζοδρομημένη πόλη στον κόσμο. Δεν υπάρχει πουθενά αυτοκίνητο, μηχανή, παπάκι ή ποδήλατο εκτός από την Piazzale Roma.

Η ώρα ήταν 20:45 και πλέον δεν υπήρχαν τα τουριστικά πλήθη, που την κατακλύζουν την ημέρα. Η βόλτα μέσα από τα στενά σοκάκια, τα γραφικά γεφυράκια, τα φιδωτά κανάλια, με τη θέα των περίτεχνων palazzi, μας έκανε να αισθανόμαστε ότι βρισκόμαστε σ’ ένα αναγεννησιακό παραμύθι.

Τελικά ήταν ότι καλύτερο η βραδινή ρομαντική βόλτα, χέρι – χέρι, μέχρι την Γέφυρα του Ριάλτο.

Η θέα που σου χαρίζει η γέφυρα προς το Μεγάλο Κανάλι, είναι απλά μαγική!

Πήραμε δύο κομμάτια Pizza (4,50 €/τεμ.) από την pizzeria Al Ponte di Rialto και τα φάγαμε περπατώντας χαλαρά στα μικρά σοκάκια.

Και φτάσαμε στην πλατεία όπου υπάρχει το άγαλμα του Carlo Goldoni. Κοντά σ’ αυτή την πλατεία υπάρχει η gelateria Suso, κρυμμένη σε μία στοά. Υπήρχε αρκετή ουρά, παρά το ότι η ώρα ήταν 22:30, αλλά πραγματικά το παγωτό ήταν υπέροχο (4,00 € ο κώνος 2 γεύσεων).

Εκδώσαμε την 24ωρη κάρτα VENEZIA UNICA (20 €/card), με την οποία είχαμε πρόσβαση στα vaporetto και στα λεωφορεία. Από τη γέφυρα Rialto, πήραμε το vaporetto για το σταθμό Ferrovia "B", και από εκεί εκδώσαμε εισιτήρια για το τραίνο (1,30 €/ticket).

Κάπως έτσι κλείσαμε την πρώτη μας μέρα στη Βενετία.

 

[Greg_ce]

13η μέρα (13-08-2018)

(VENICE)

Σήμερα όλη την ημέρα την είχαμε αφιερωμένη στη Βενετία.

Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς, και πήγαμε στην αίθουσα του πρωινού. Το πρωινό ήταν αρκετά πλούσιο και είχε πολύ ωραίο καφέ.

Είχαμε πληροφορηθεί για τις ώρες των δρομολογίων του λεωφορείου από το Mestre στη Βενετία, και επειδή η στάση ήταν ακριβώς έξω από το ξενοδοχείο, δεν χάσαμε χρόνο στην αναμονή και βγήκαμε την κατάλληλη στιγμή.

Φτάσαμε στην Piazzale Roma και από εκεί περπατήσαμε μέχρι τον σταθμό Ferrovia, απ’ όπου πήραμε το vaporetto για τον σταθμό S. Marco.

Η πλωτή διαδρομή στο Μεγάλο Κανάλι, μας έδωσε την δυνατότητα να θαυμάσουμε μερικά από τα ομορφότερα κτίσματα της πόλης.

Το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας.

Ο Ναός του Αγίου Ευσταθίου (Chiesa di San Stae).

Τo μουσείο σύγχρονης Ca’ Pesaro.

Η Πινακοθήκη της Ακαδημίας (Gallerie dell'Accademia).

Το Palazzo Da Mula Morosini.

Το Palazzo Dario.

Ο Καθεδρικός Ναός της Αγίας Μαρίας της Υγείας (Basilica di Santa Maria della Salute).

Και αφού φτάσαμε στην πλατεία του Αγίου Μάρκου, στα δεξιά μας υψώνονταν το θρυλικό Παλάτι των Δόγηδων (Doge's Palace), η κατοικία των ηγετών της Βενετίας. Μέσα σ’ αυτό το παλάτι έχει χυθεί πολύ αίμα ανθρώπων που ήταν αντίθετοι με τις αποφάσεις του Μεγάλου Συμβουλίου. Το Συμβούλιο είχε και την αρμοδιότητα να εκλέγει και τον εκάστοτε Δόγη. Ήταν δε τόσο μεγάλη η δύναμή του, που ο εκάστοτε Δόγης λειτουργούσε κάτω από τις αποφάσεις του και έτσι θεωρείτο ότι η εξουσία ασκείτο με μια μορφή ήπιας δημοκρατίας και όχι από έναν και μοναδικό ηγέτη, το Δόγη. Θεωρείτο δε, τα χρόνια εκείνα, που στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο υπήρχε η μοναρχία ως μορφή πολιτεύματος, πως η εξουσία ασκείτο από την πιο «Γαλήνια Δημοκρατία». Εξ’ ου και το όνομα της Βενετίας, «Γαληνοτάτη».

Και εδώ στη διάσημη γέφυρα των στεναγμών.

Απ’ εδώ οδηγούνταν οι κατάδικοι στα υπόγεια υγρά κελιά του παλατιού, την περίφημη «Μολυβένια φυλακή» και έβλεπαν για τελευταία φορά το φως του ήλιου. Επρόκειτο για ένα κολαστήριο, επενδεδυμένο με μολύβι. Τα κελιά δεν είχαν παράθυρα, ενώ η υγρασία, το κρύο και η κάκιστη σίτιση, διέλυαν πολύ γρήγορα και τον πλέον ανθεκτικό οργανισμό. Ο μέσος όρος ζωής των φυλακισμένων ήταν ένα με δύο χρόνια.

Η δε φυλακή, είχε τη φήμη ότι δεν είχε δραπετεύσει ποτέ ούτε ποντίκι.

Εδώ φυλακίστηκε και ο μεγαλύτερος γυναικοκατακτητής του κόσμου, ο Τζάκομο Καζανόβα (Giacomo Casanova), με την κατηγορία της λατρείας του Σατανά.

Ήταν ο μόνος κρατούμενος που κατάφερε να δραπετεύσει απ’ αυτή τη φυλακή.

Ο Καζανόβα, ιδιαίτερα ευφυής άνθρωπος, έθεσε σε εφαρμογή, μαζί με έναν συγκρατούμενό του, τον ιερέα Μπάλμπι, ένα σχέδιο απόδρασης.

Έσκαψαν μια τρύπα στην οροφή του κελιού τους και απ’ εκεί βγήκαν σ’ ένα δωμάτιο του Παλατιού. Παραβίασαν την πόρτα του δωματίου, που θεώρησαν ότι θα τους έβγαζε στο εξωτερικό του κτιρίου, αλλά αυτή τους οδήγησε σ’ άλλο δωμάτιο του Παλατιού! Τότε, ο πολυμήχανος Καζανόβα βρήκε και φόρεσε, μαζί με το φίλο του, πολυτελείς μανδύες και στη συνέχεια, πήγε σε ένα εξωτερικό παράθυρο του παλατιού και φώναξε έναν υπηρέτη του Δόγη, που περπατούσε στον προαύλιο χώρο. Ψύχραιμος και αγέρωχος, του είπε να έρθει να τους ανοίξει, διότι ήταν δήθεν φιλοξενούμενοι του Δόγη, που είχαν κλειδωθεί εκεί κατά λάθος. Ο ανύποπτος υπηρέτης άνοιξε την πόρτα και έτσι κατάφεραν να δραπετεύσουν, περπατώντας και συζητώντας αμέριμνα, μπροστά στους σκοπούς.

Τελικά, η Βενετία είναι όλη ένα παραμύθι…

H Βασιλική του Αγίου Μάρκου, μας άφησε άφωνους για μια ακόμη φορά με την αριστουργηματική αρχιτεκτονική της.

Από την πλατεία αυτή ξεχυθήκαμε στα γύρω σοκάκια, για να περιπλανηθούμε και να μπούμε στον παλμό ζωής της πόλης.

Φωτογραφήσαμε τα palazzi, τα γεφυράκια, τα κανάλια, τις γόνδολες και φωτογραφηθήκαμε με ότι μας έκανε εντύπωση. Και δεν σας κρύβω, ότι δεν σταματήσαμε να φωτογραφίζουμε, γιατί παρά το ότι την Βενετία την έχουμε επισκεφθεί άλλες δύο φορές, ή έλξη που μας ασκεί κάθε φορά είναι διαφορετική. Τέτοια που μας κάνει να μην την χορταίνουμε.

Τελικά ξεχυθήκαμε και στα μαγαζάκια για shopping και χάζι. Αγοράσαμε αρκετά Murano για δώρα, αλλά και μία δερμάτινη γυναικεία τσάντα και μία δερμάτινη ζώνη. Επίσης βρήκαμε και αγοράσαμε την ίδια βεντάλια, που χάσαμε στη Manarola, αν θυμάστε στην αρχή του οδοιπορικού μας.

Το ωραιότερο όμως αναμνηστικό, ήταν ένας πίνακας, ζωγραφισμένος με την τεχνική της ελαιογραφίας σε καμβά. Αποτυπώνει μια άποψη από το Canale S. Stin. Το σημαντικότερο είναι ότι ο δημιουργός του ήταν ένας εκπληκτικός άνθρωπος, που μας κέρδισε από την πρώτη στιγμή, με το χαμόγελό του και την ευγένειά του. Ο πίνακας μπήκε σε κορνίζα και τοποθετήθηκε σε περίοπτη θέση του σαλονιού μας, για να αποτελέσει εμπόδιο λησμονιάς των όμορφων στιγμών που ζήσαμε στην Βενετία.

Και αφού περπατήσαμε σχεδόν σε κάθε σοκάκι, αποφασίσαμε να πάμε για siesta στο ξενοδοχείο και να επιστρέψουμε αργά το απόγευμα για ένα αποχαιρετιστήριο by night.

Βρεθήκαμε και πάλι στην περίφημη πλατεία, στις 20:30. Ο καιρός είχε αρχίσει να βαραίνει και ήταν έτοιμος για βροχή. Πόσο διαφορετική είναι η Βενετία το βράδυ, που αποχωρεί ο μεγάλος όγκος των τουριστών!

Τελικά την βροχή δεν την γλυτώσαμε και έτσι περιοριστήκαμε στο να κάνουμε μια βόλτα μέσα από τις καμάρες της πλατείας, μέχρι και το Café Florian. Παρά την βροχή, που είχε αρχίσει να γίνεται αρκετά έντονη, οι μουσικοί του αριστοκρατικού café, συνέχιζαν να παίζουν ωραία κλασικά κομμάτια.

Καταλήξαμε σ’ ένα εστιατόριο σχετικά κοντά στην πλατεία San Marco, το Ristorante Pizza e Bar Da Celio. Δεν ήταν το φοβερό εστιατόριο, αλλά δεν υπήρχε επιλογή για κάτι καλύτερο, λόγω της βροχής. Πήραμε δύο pizzas και δύο ποτήρια λευκό κρασί και πληρώσαμε 34 €.

Αφού κόπασε η κακοκαιρία, κάναμε άλλη μία βόλτα και αποχαιρετήσαμε την μεθυστική πόλη, κρατώντας ως τελευταία εικόνα, αυτή, της φωταγωγημένης εμβληματικής πλατείας του Αγίου Μάρκου.