panius
Member
- Μηνύματα
- 671
- Likes
- 2.762
Ημέρα 3η: Παμούκαλε
Φτάνω κατά τις 3 το μεσημέρι στο χωριό, ακριβώς κάτω από τους λευκούς γεωλογικούς σχηματισμούς. Κάτι σαν τη δική μας Καλαμπάκα ένα πράγμα. Ο τόπος όλος ψηνόταν ανελέητα από τον καυτό ήλιο. Πραγματικά, η ζέστη σε αυτά τα μέρη απλά δεν αστειεύεται! Το αιρκοντίσιον του αυτοκινήτου δούλευε στο φουλ, τα χιλιόμετρα μπόλικα και ο δείχτης της βενζίνης να πέφτει πιο γρήγορα και από τον δείκτη του ελληνικού χρηματιστηρίου!
Κάνω check in στο Artemis Yoruk Hotel. Πολύ συμπαθητικό ξενοδοχειάκι, με μια μεγάλη πισίνα στην κεντρική αυλή και μόλις 15€ τη βραδιά. Η ιδιοκτήτρια ήταν ξένη, από την Αυστραλία αν θυμάμαι καλά και μου έδωσε χάρτη της περιοχής και οδηγίες πώς να ανέβω στις πηγές.
Υπάρχουν 3 είσοδοι για τις πηγές. Η νότια και πιο κοντινή που βρίσκεται ουσιαστικά μέσα στην πόλη, σε βγάζει σε ένα μονοπάτι για να ανέβεις με τα πόδια. Δεν υπήρχε περίπτωση με τόση ζέστη να το κάνω αυτό! Θα πέθαινα στα μισά της διαδρομής.
Για τις άλλες 2 εισόδους θέλεις αυτοκίνητο. Η ανατολική είσοδος είναι και η πιο πολυσύχναστη. Σε βγάζει κατευθείαν στο χώρο με τις λευκές γούρνες.
Εγώ διάλεξα την δυτική και πιο ήσυχη είσοδο. Είναι πιο μακριά από τις πηγές, αλλά σου προσφέρει την πιο ατμοσφαιρική εισαγωγή στο χώρο: περνάς μέσα από τη νεκρόπολη της αρχαίας Ιεράπολης της Φρυγίας. Εκατοντάδες τάφοι, σπαρμένοι παντού τριγύρω, δημιουργούν ένα απόκοσμο σκηνικό!
Η Ιεράπολη ήταν σπουδαίο ιαματικό κέντρο και ηλικιωμένοι από όλες τις γωνιές της Αυτοκρατορίας έρχονταν εδώ να θεραπευτούν. Να θεραπευτούν, τρόπος του λέγειν, γιατί από το μέγεθος της νεκρόπολης, συνειδητοποιώ ότι οι ιαματικές ιδιότητες των νερών εδώ, μάλλον ήταν λίγο υπερτιμημένες! Κάτι σαν το νερό του Καματερού ένα πράμα
!!!! Το ωραίο είναι ότι οι τάφοι δεν είναι όλοι ίδιοι. Ανάλογα τον τόπο καταγωγής, ο κάθε πελάτης είχε τον τάφο της πατρίδας του! Δεν τους έθαβαν όπως-όπως! Οι πελάτες από τη Λυκεία είχαν τους τάφους τους λαξευμένους μέσα στο βράχο. Οι μακεδόνες είχαν τους δικούς τους τάφους – λοφίσκους. Θολωτοί τάφοι, κιβωτιόσχημοι τάφοι, οικογενειακοί τάφοι... ό,τι θέλετε, εδώ θα το βρείτε. Γραφείο τελετών «το γρήγορο φτυάρι»! Περάστε κόσμε!
Για καλή μου τύχη, άρχισε να βρέχει!!! Εκεί που είχε καύσωνα και δεν στεκόσουν λεπτό εκτός σκιάς, άρχισαν τα μπουμπουνιτά, οι αστραπές και οι ψιχάλες. Η καταιγίδα δεν κράτησε πολύ, τα σύννεφα όμως έμειναν στον ουρανό, κατεβάζοντας τη θερμοκρασία σε απόλυτα ανεκτά επίπεδα, με αποτέλεσμα να απολαύσω την επίσκεψή μου στον μέγιστο βαθμό!
Να σημειώσω εδώ, ότι ένας από τους λόγους που ευχαριστήθηκα τόσο αυτό το ταξίδι είναι ότι, με εξαίρεση την Έφεσο, όπου αλλού πήγα (μνημεία, παραλίες, πόλεις και χωριά) δεν συνάντησα πουθενά μαζικό τουρισμό! Δεν βρήκα τις ορδές από ξένους που συναντάς στα ελληνικά νησιά. Στο Παμούκαλε ήταν κυρίως ντόπιοι και λιγοστοί. Κορυφαία μνημεία τα χαιρόμουν εγώ αποκλειστικά! Και δεν ήταν να πεις άσχημη τουριστική χρονιά το 2010 για την Τουρκία. 29 εκατομμύρια κόσμο υποδέχτηκε!
Έφτασα στην είσοδο της αρχαίας πόλης με τη μνημειώδη πύλη. Κάπου εκεί άρχισαν να αχνοφαίνονται κι οι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί, δημιουργώντας αίσθηση τοπίου πασπαλισμένο με χιόνι.
Ορισμένοι τάφοι είχαν καλυφθεί κατά το ήμισυ με αυτό το σταλαγμιτικό γεωλογικό υλικό. Ένα θέαμα πραγματικά εντυπωσιακό!
Νερό που κελάριζε ηχούσε στα αυτιά μου. Ρυάκια και μικροί καταρράκτες συνόδευαν τα βήματά μου. Οι ατμοί που έβγαιναν, υποδήλωναν ότι το νεράκι ήταν ευχάριστα ζεστό.
Μετά από αρκετό, αλλά ξεκούραστο περπάτημα φτάνω πια στην καρδιά αυτού του μοναδικού στον κόσμο γεωλογικού φαινομένου (αν δεν κάνω λάθος, κάτι αντίστοιχό του, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα υπάρχει στο Εθνικό Πάρκο Yellowstone των ΗΠΑ).
Αριστερά μου ξεπρόβαλε το εντυπωσιακό ρωμαϊκό θέατρο. Δεν πήγα. Είδα και θα έβλεπα πολλά θέατρα στη συνέχεια του ταξιδιού μου. Κλιμακωτές όμως πισίνες, και μια ολόκληρη πλαγιά καλυμμένη με αυτό το εκτυφλωτικά λευκό, χυτό μάρμαρο δεν θα είχα άλλη ευκαιρία να ξαναδώ!
Βγάζω τα παπούτσια και βουτάω τα πόδια μου στο ζεστό νεράκι. Η αίσθηση ήταν υπέροχη! Μπάνιο στις φυσικές πισίνες δεν μπορείς πια να κάνεις. Έχουν φτιαχτεί όμως κλιμακωτές τεχνητές πισίνες κατά μήκος του μονοπατιού η οποίες σιγά – σιγά «ντύνονται» με τον λευκό ασβεστόλιθο και σε λίγα χρόνια θα μοιάζουν με τις φυσικές. Εκεί μπορείς να βουτήξεις.
Το ηλιοβασίλεμα που ακολούθησε ήταν απλά υπερπαραγωγή! Τα πάντα βάφτηκαν πορτοκαλί και εγώ είχα μείνει άναυδος από το μεγαλείο της φύσης και τις υπέροχες εικόνες που τόσο απλόχερα μου προσφέρονταν. Την επίσκεψή μου στο Παμούκαλε την κατατάσσω στις κορυφαίες ταξιδιωτικές στιγμές μου συνολικά! Αποφασίζω να ξανανέβω και το επόμενο πρωί, να δω την ανατολή του ήλιου, που λένε ότι είναι ακόμα πιο όμορφη!
Το βραδάκι γευματίζω στο ξενοδοχείο, δίπλα στην πισίνα την ώρα που οι προσευχές του μουεζίνη από το διπλανό τζαμί καλούσαν τους πιστούς για την τελευταία προσευχή και ‘μένα να πάω γρήγορα στο κρεβατάκι μου για νάνι!
Τι μέρα και η σημερινή!
250 χιλιόμετρα οδήγηση, 2 κορυφαίοι αρχαιολογικοί χώροι, ένα μοναδικό μνημείο της φύσης και ένα κεφάλι κουρκούτι από την κούραση και τη ζέστη! Το σώμα μου άρχισε να στέλνει σήματα ότι έπρεπε να κατεβάσω λίγο τους ρυθμούς...
Φτάνω κατά τις 3 το μεσημέρι στο χωριό, ακριβώς κάτω από τους λευκούς γεωλογικούς σχηματισμούς. Κάτι σαν τη δική μας Καλαμπάκα ένα πράγμα. Ο τόπος όλος ψηνόταν ανελέητα από τον καυτό ήλιο. Πραγματικά, η ζέστη σε αυτά τα μέρη απλά δεν αστειεύεται! Το αιρκοντίσιον του αυτοκινήτου δούλευε στο φουλ, τα χιλιόμετρα μπόλικα και ο δείχτης της βενζίνης να πέφτει πιο γρήγορα και από τον δείκτη του ελληνικού χρηματιστηρίου!
Κάνω check in στο Artemis Yoruk Hotel. Πολύ συμπαθητικό ξενοδοχειάκι, με μια μεγάλη πισίνα στην κεντρική αυλή και μόλις 15€ τη βραδιά. Η ιδιοκτήτρια ήταν ξένη, από την Αυστραλία αν θυμάμαι καλά και μου έδωσε χάρτη της περιοχής και οδηγίες πώς να ανέβω στις πηγές.
Υπάρχουν 3 είσοδοι για τις πηγές. Η νότια και πιο κοντινή που βρίσκεται ουσιαστικά μέσα στην πόλη, σε βγάζει σε ένα μονοπάτι για να ανέβεις με τα πόδια. Δεν υπήρχε περίπτωση με τόση ζέστη να το κάνω αυτό! Θα πέθαινα στα μισά της διαδρομής.
Για τις άλλες 2 εισόδους θέλεις αυτοκίνητο. Η ανατολική είσοδος είναι και η πιο πολυσύχναστη. Σε βγάζει κατευθείαν στο χώρο με τις λευκές γούρνες.
Εγώ διάλεξα την δυτική και πιο ήσυχη είσοδο. Είναι πιο μακριά από τις πηγές, αλλά σου προσφέρει την πιο ατμοσφαιρική εισαγωγή στο χώρο: περνάς μέσα από τη νεκρόπολη της αρχαίας Ιεράπολης της Φρυγίας. Εκατοντάδες τάφοι, σπαρμένοι παντού τριγύρω, δημιουργούν ένα απόκοσμο σκηνικό!
Η Ιεράπολη ήταν σπουδαίο ιαματικό κέντρο και ηλικιωμένοι από όλες τις γωνιές της Αυτοκρατορίας έρχονταν εδώ να θεραπευτούν. Να θεραπευτούν, τρόπος του λέγειν, γιατί από το μέγεθος της νεκρόπολης, συνειδητοποιώ ότι οι ιαματικές ιδιότητες των νερών εδώ, μάλλον ήταν λίγο υπερτιμημένες! Κάτι σαν το νερό του Καματερού ένα πράμα
!!!! Το ωραίο είναι ότι οι τάφοι δεν είναι όλοι ίδιοι. Ανάλογα τον τόπο καταγωγής, ο κάθε πελάτης είχε τον τάφο της πατρίδας του! Δεν τους έθαβαν όπως-όπως! Οι πελάτες από τη Λυκεία είχαν τους τάφους τους λαξευμένους μέσα στο βράχο. Οι μακεδόνες είχαν τους δικούς τους τάφους – λοφίσκους. Θολωτοί τάφοι, κιβωτιόσχημοι τάφοι, οικογενειακοί τάφοι... ό,τι θέλετε, εδώ θα το βρείτε. Γραφείο τελετών «το γρήγορο φτυάρι»! Περάστε κόσμε!
Για καλή μου τύχη, άρχισε να βρέχει!!! Εκεί που είχε καύσωνα και δεν στεκόσουν λεπτό εκτός σκιάς, άρχισαν τα μπουμπουνιτά, οι αστραπές και οι ψιχάλες. Η καταιγίδα δεν κράτησε πολύ, τα σύννεφα όμως έμειναν στον ουρανό, κατεβάζοντας τη θερμοκρασία σε απόλυτα ανεκτά επίπεδα, με αποτέλεσμα να απολαύσω την επίσκεψή μου στον μέγιστο βαθμό!
Να σημειώσω εδώ, ότι ένας από τους λόγους που ευχαριστήθηκα τόσο αυτό το ταξίδι είναι ότι, με εξαίρεση την Έφεσο, όπου αλλού πήγα (μνημεία, παραλίες, πόλεις και χωριά) δεν συνάντησα πουθενά μαζικό τουρισμό! Δεν βρήκα τις ορδές από ξένους που συναντάς στα ελληνικά νησιά. Στο Παμούκαλε ήταν κυρίως ντόπιοι και λιγοστοί. Κορυφαία μνημεία τα χαιρόμουν εγώ αποκλειστικά! Και δεν ήταν να πεις άσχημη τουριστική χρονιά το 2010 για την Τουρκία. 29 εκατομμύρια κόσμο υποδέχτηκε!
Έφτασα στην είσοδο της αρχαίας πόλης με τη μνημειώδη πύλη. Κάπου εκεί άρχισαν να αχνοφαίνονται κι οι ασβεστολιθικοί σχηματισμοί, δημιουργώντας αίσθηση τοπίου πασπαλισμένο με χιόνι.
Ορισμένοι τάφοι είχαν καλυφθεί κατά το ήμισυ με αυτό το σταλαγμιτικό γεωλογικό υλικό. Ένα θέαμα πραγματικά εντυπωσιακό!
Νερό που κελάριζε ηχούσε στα αυτιά μου. Ρυάκια και μικροί καταρράκτες συνόδευαν τα βήματά μου. Οι ατμοί που έβγαιναν, υποδήλωναν ότι το νεράκι ήταν ευχάριστα ζεστό.
Μετά από αρκετό, αλλά ξεκούραστο περπάτημα φτάνω πια στην καρδιά αυτού του μοναδικού στον κόσμο γεωλογικού φαινομένου (αν δεν κάνω λάθος, κάτι αντίστοιχό του, αλλά σε πολύ μικρότερη κλίμακα υπάρχει στο Εθνικό Πάρκο Yellowstone των ΗΠΑ).
Αριστερά μου ξεπρόβαλε το εντυπωσιακό ρωμαϊκό θέατρο. Δεν πήγα. Είδα και θα έβλεπα πολλά θέατρα στη συνέχεια του ταξιδιού μου. Κλιμακωτές όμως πισίνες, και μια ολόκληρη πλαγιά καλυμμένη με αυτό το εκτυφλωτικά λευκό, χυτό μάρμαρο δεν θα είχα άλλη ευκαιρία να ξαναδώ!
Βγάζω τα παπούτσια και βουτάω τα πόδια μου στο ζεστό νεράκι. Η αίσθηση ήταν υπέροχη! Μπάνιο στις φυσικές πισίνες δεν μπορείς πια να κάνεις. Έχουν φτιαχτεί όμως κλιμακωτές τεχνητές πισίνες κατά μήκος του μονοπατιού η οποίες σιγά – σιγά «ντύνονται» με τον λευκό ασβεστόλιθο και σε λίγα χρόνια θα μοιάζουν με τις φυσικές. Εκεί μπορείς να βουτήξεις.
Το ηλιοβασίλεμα που ακολούθησε ήταν απλά υπερπαραγωγή! Τα πάντα βάφτηκαν πορτοκαλί και εγώ είχα μείνει άναυδος από το μεγαλείο της φύσης και τις υπέροχες εικόνες που τόσο απλόχερα μου προσφέρονταν. Την επίσκεψή μου στο Παμούκαλε την κατατάσσω στις κορυφαίες ταξιδιωτικές στιγμές μου συνολικά! Αποφασίζω να ξανανέβω και το επόμενο πρωί, να δω την ανατολή του ήλιου, που λένε ότι είναι ακόμα πιο όμορφη!
Το βραδάκι γευματίζω στο ξενοδοχείο, δίπλα στην πισίνα την ώρα που οι προσευχές του μουεζίνη από το διπλανό τζαμί καλούσαν τους πιστούς για την τελευταία προσευχή και ‘μένα να πάω γρήγορα στο κρεβατάκι μου για νάνι!
Τι μέρα και η σημερινή!
250 χιλιόμετρα οδήγηση, 2 κορυφαίοι αρχαιολογικοί χώροι, ένα μοναδικό μνημείο της φύσης και ένα κεφάλι κουρκούτι από την κούραση και τη ζέστη! Το σώμα μου άρχισε να στέλνει σήματα ότι έπρεπε να κατεβάσω λίγο τους ρυθμούς...
Ευτυχώς το αρχείο των φωτογραφιών μου, ταξινομημένο κατά ημερολογιακή σειρά θα με βοηθήσει να φέρω στην επιφάνεια εικόνες και καταστάσεις...
