panius
Member
- Μηνύματα
- 671
- Likes
- 2.762
Ημέρα 3η: Αφροδισιας
Λίγα χιλιόμετρα πιο βόρεια από το Σελτζούκ διέρχεται ο μοντέρνος κλειστός αυτοκινητόδρομος Σμύρνης – Αϊδινίου. Οι τεράστιες πράσινες πινακίδες έδειχναν τη Σμύρνη στα 70 χιλιόμετρα απόσταση, μόλις μισή ωρίτσα οδήγηση σε έναν τέτοιον αψεγάδιαστο – και άδειο – αυτοκινητόδρομο. Ο πειρασμός ήταν μεγάλος να πεταχτώ για ένα καφεδάκι σε ένα παραλιακό καφέ στη φημισμένη προκυμαία της πόλης και το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να τροποποιήσω κάπως το πρόγραμμα του ταξιδιού. Ευτυχώς, η λογική υπερίσχυσε και όσο η καρδιά αμφιταλαντευόταν ποια κατεύθυνση να ακολουθήσει, το μυαλό άφηνε το αμάξι να διοχετευτεί απαλά στο ρεύμα προς Αϊδίνιο.
Η οδήγηση στους τουρκικούς αυτοκινητοδρόμους είναι σκέτη απόλαυση! Σκεφτείτε μόνο ότι οι επαρχιακοί τους δρόμοι έχουν ήδη διαχωριστικές νησίδες και πολλές λωρίδες ανά κατεύθυνση. Καταλαβαίνετε λοιπόν, πόσο πιο υψηλά είναι τα στάνταρντ στους αυτοκινητοδρόμους. Φαρδείς, με σωστές κλίσεις και χωρίς διόδια κάθε τρεις και λίγο. Το αμάξι πραγματικά είχε μπει στον αυτόματο. Φτάνω σε 20 λεπτά στο Αϊδίνιο και εξέρχομαι του αυτοκινητοδρόμου πληρώνοντας το συνολικό ποσό της διαδρομής στην έξοδο. Νομίζω πως σήμερα έχουν καταργηθεί οι πληρωμές σε μετρητά και αν δεν έχεις το αντίστοιχο e-pass, απλά δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τους αυτοκινητοδρόμους. Αν δεν σκοπεύετε να οδηγήσετε από την Κωνσταντινούπολη στην Ανδριανούπολη και την Άγκυρα, ή από τα Άδανα στο Ντιγιάρμπακιρ μικρό το κακό. Πουθενά αλλού δεν θα συναντήσετε διόδια.
Περνάω το Αιδίνιο χωρίς να σταματήσω και συνεχίζω προς Παμούκαλε. Πάντα είχα στο μυαλό μου το Παμούκαλε χωμένο κάπου στα βάθη της Ανατολίας. Καμία σχέση. Είναι πολύ κοντά στα παράλια και με δικό σου αυτοκίνητο μπορείς άνετα να το κάνεις και ημερήσια εκδρομή από Σμύρνη ή Κουσάντασι.
Πριν φτάσω όμως στο Παμούκαλε έκανα μια παράκαμψη μέχρι την ρωμαϊκή πόλη Αφροδισιάδα. Μου στοίχισε μια ώρα παραπάνω οδήγηση, 60 χιλιόμετρα επιπλέον βενζίνη και πολύ κούραση, αλλά είναι ένα αξιοθέατο που θεωρώ δεν πρέπει κανείς και για κανένα λόγο να χάσει αν βρεθεί κοντά σε εκείνα τα μέρη! Είναι αρχαιολογικός χώρος πρώτου μεγέθους, τολμώ να πω εφάμιλλος της Εφέσου και έτσι όπως ήμουν σχεδόν ολομόναχος στα εκτεταμένα και καλοδιατηρημένα ερείπια, χάρηκα πολύ περισσότερο την επίσκεψή μου εκεί, απ’ ότι στην Έφεσο.
Άκρως ενδιαφέρουσα είναι και η ιστορία ανακάλυψης της Αφροδισιάδας, καθώς μέχρι τη δεκαετία του ’60 στο ίδιο ακριβώς σημείο υπήρχε χτισμένο ένα ολόκληρο χωριό, το Geyre.
Όλοι όμως ήξεραν ότι κάτι πολύ σπουδαίο κρύβεται από κάτω γιατί τα ζώα έπιναν νερό όχι σε γούρνες, αλλά σε αρχαίες σαρκοφάγους, οι βοσκοί ξαπόστεναν σε σκαλιστά μαρμάρινα καθίσματα και οι πέργκολες των σπιτιών είχαν για βάση κίονες και κιονόκρανα.
Τελικά το κράτος απαλλοτρίωσε όλο το χωριό και άρχισαν εκτεταμένες ανασκαφές που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Ο χώρος είναι πολύ μεγάλος και θέλει περπάτημα μπόλικο. Ο ήλιος θυμάμαι έκαιγε ανελέητα και ένιωθα πραγματικά εξαντλημένος στο τέλος. Ήταν όμως τέτοιος ο πλούτος των αρχαιολογικών ευρημάτων που αντίκρισα, που δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο, παρά να δω όσα περισσότερα μπορούσα. Και είδα ουκ ολίγα!
Το εντυπωσιακό Τετράπυλον
Το αρχαίο στάδιο, από τα καλύτερα διατηρημένα της αρχαιότητας.
Το θέατρο
Το Σεβαστείον, μεγάλη στοά με ατελείωτη σειρά ανάγλυφα στους τοίχους.
Έναν κυριούλη να ρίχνει τρικούβερτους ύπνους κάτω από μια καμάρα!
Και φυσικά το μουσείο, γεμάτο μαρμάρινα αγάλματα και ανάγλυφα. Η Αφροδισιάδα εξάλλου ήταν φημισμένο κέντρο πλαστικών τεχνών σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Με τον ήλιο να χτυπάει 45 βαθμούς γυρίζω στο αυτοκίνητο και συνεχίζω προς Παμούκαλε. Το τοπίο άρχισε να ασπρίζει...
Λίγα χιλιόμετρα πιο βόρεια από το Σελτζούκ διέρχεται ο μοντέρνος κλειστός αυτοκινητόδρομος Σμύρνης – Αϊδινίου. Οι τεράστιες πράσινες πινακίδες έδειχναν τη Σμύρνη στα 70 χιλιόμετρα απόσταση, μόλις μισή ωρίτσα οδήγηση σε έναν τέτοιον αψεγάδιαστο – και άδειο – αυτοκινητόδρομο. Ο πειρασμός ήταν μεγάλος να πεταχτώ για ένα καφεδάκι σε ένα παραλιακό καφέ στη φημισμένη προκυμαία της πόλης και το σκεφτόμουν πολύ σοβαρά να τροποποιήσω κάπως το πρόγραμμα του ταξιδιού. Ευτυχώς, η λογική υπερίσχυσε και όσο η καρδιά αμφιταλαντευόταν ποια κατεύθυνση να ακολουθήσει, το μυαλό άφηνε το αμάξι να διοχετευτεί απαλά στο ρεύμα προς Αϊδίνιο.
Η οδήγηση στους τουρκικούς αυτοκινητοδρόμους είναι σκέτη απόλαυση! Σκεφτείτε μόνο ότι οι επαρχιακοί τους δρόμοι έχουν ήδη διαχωριστικές νησίδες και πολλές λωρίδες ανά κατεύθυνση. Καταλαβαίνετε λοιπόν, πόσο πιο υψηλά είναι τα στάνταρντ στους αυτοκινητοδρόμους. Φαρδείς, με σωστές κλίσεις και χωρίς διόδια κάθε τρεις και λίγο. Το αμάξι πραγματικά είχε μπει στον αυτόματο. Φτάνω σε 20 λεπτά στο Αϊδίνιο και εξέρχομαι του αυτοκινητοδρόμου πληρώνοντας το συνολικό ποσό της διαδρομής στην έξοδο. Νομίζω πως σήμερα έχουν καταργηθεί οι πληρωμές σε μετρητά και αν δεν έχεις το αντίστοιχο e-pass, απλά δεν μπορείς να χρησιμοποιήσεις τους αυτοκινητοδρόμους. Αν δεν σκοπεύετε να οδηγήσετε από την Κωνσταντινούπολη στην Ανδριανούπολη και την Άγκυρα, ή από τα Άδανα στο Ντιγιάρμπακιρ μικρό το κακό. Πουθενά αλλού δεν θα συναντήσετε διόδια.
Περνάω το Αιδίνιο χωρίς να σταματήσω και συνεχίζω προς Παμούκαλε. Πάντα είχα στο μυαλό μου το Παμούκαλε χωμένο κάπου στα βάθη της Ανατολίας. Καμία σχέση. Είναι πολύ κοντά στα παράλια και με δικό σου αυτοκίνητο μπορείς άνετα να το κάνεις και ημερήσια εκδρομή από Σμύρνη ή Κουσάντασι.
Πριν φτάσω όμως στο Παμούκαλε έκανα μια παράκαμψη μέχρι την ρωμαϊκή πόλη Αφροδισιάδα. Μου στοίχισε μια ώρα παραπάνω οδήγηση, 60 χιλιόμετρα επιπλέον βενζίνη και πολύ κούραση, αλλά είναι ένα αξιοθέατο που θεωρώ δεν πρέπει κανείς και για κανένα λόγο να χάσει αν βρεθεί κοντά σε εκείνα τα μέρη! Είναι αρχαιολογικός χώρος πρώτου μεγέθους, τολμώ να πω εφάμιλλος της Εφέσου και έτσι όπως ήμουν σχεδόν ολομόναχος στα εκτεταμένα και καλοδιατηρημένα ερείπια, χάρηκα πολύ περισσότερο την επίσκεψή μου εκεί, απ’ ότι στην Έφεσο.
Άκρως ενδιαφέρουσα είναι και η ιστορία ανακάλυψης της Αφροδισιάδας, καθώς μέχρι τη δεκαετία του ’60 στο ίδιο ακριβώς σημείο υπήρχε χτισμένο ένα ολόκληρο χωριό, το Geyre.
Όλοι όμως ήξεραν ότι κάτι πολύ σπουδαίο κρύβεται από κάτω γιατί τα ζώα έπιναν νερό όχι σε γούρνες, αλλά σε αρχαίες σαρκοφάγους, οι βοσκοί ξαπόστεναν σε σκαλιστά μαρμάρινα καθίσματα και οι πέργκολες των σπιτιών είχαν για βάση κίονες και κιονόκρανα.
Τελικά το κράτος απαλλοτρίωσε όλο το χωριό και άρχισαν εκτεταμένες ανασκαφές που συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
Ο χώρος είναι πολύ μεγάλος και θέλει περπάτημα μπόλικο. Ο ήλιος θυμάμαι έκαιγε ανελέητα και ένιωθα πραγματικά εξαντλημένος στο τέλος. Ήταν όμως τέτοιος ο πλούτος των αρχαιολογικών ευρημάτων που αντίκρισα, που δεν σκεφτόμουν τίποτε άλλο, παρά να δω όσα περισσότερα μπορούσα. Και είδα ουκ ολίγα!
Το εντυπωσιακό Τετράπυλον
Το αρχαίο στάδιο, από τα καλύτερα διατηρημένα της αρχαιότητας.
Το θέατρο
Το Σεβαστείον, μεγάλη στοά με ατελείωτη σειρά ανάγλυφα στους τοίχους.
Έναν κυριούλη να ρίχνει τρικούβερτους ύπνους κάτω από μια καμάρα!
Και φυσικά το μουσείο, γεμάτο μαρμάρινα αγάλματα και ανάγλυφα. Η Αφροδισιάδα εξάλλου ήταν φημισμένο κέντρο πλαστικών τεχνών σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Με τον ήλιο να χτυπάει 45 βαθμούς γυρίζω στο αυτοκίνητο και συνεχίζω προς Παμούκαλε. Το τοπίο άρχισε να ασπρίζει...
Ευτυχώς το αρχείο των φωτογραφιών μου, ταξινομημένο κατά ημερολογιακή σειρά θα με βοηθήσει να φέρω στην επιφάνεια εικόνες και καταστάσεις...
