Μαρόκο Οδοιπορικό στο Μαρόκο

[silversurfer]

Dades Gorge

Στην Kasbah είχαμε πάρει μονο ένα μικρό σακίδιο με τα βασικά για να περάσουμε τη νύχτα. Οι βαλίτσες ήταν στο πορτμπαγκαζ του αυτοκινήτου το οποίο ήταν παρκαρισμένο έξω από ένα ξενοδοχείο. Ο τυπάς/παρκαδόρος/σεκιουριτάς πετάχτηκε σαν ελατήριο όταν μας εντόπισε να πλησιάζουμε, εγώ το έπαιζα κινέζος άλλα το εικοσάρικο (dirham) δεν το γλίτωσα. Θα μου πείς χαλάλι ,όλο το βράδυ το αφήσαμε το αμάξι. Βέβαια αργότερα αντιληφθήκαμε ότι είτε ένα βράδυ αφήσεις το αυτοκίνητο σε παρκινγκ είτε μισή ώρα η τιμή για τους επίδοξους «προστάτες» είναι ίδια.

Ο ξενώνας μας κοντά στο φαράγγι Dades απείχε κανα 3ωρο – περάσαμε μέσα απ’την Ουαρζαζάτ (η οποία δε μας άρεσε καθόλου) κ απ’τη Σκούρα μέχρι που φτάσαμε στο Boumalne Dades. Κάποια στιγμή ο δρόμος άρχισε να γίνεται πάλι ορεινός με στροφές, διεσπαρμένες «κάσμπες»

κ ένα απίστευτο βραχώδες τοπίο, τόσο που ρίξαμε τη ταχύτητα για να μπορεί κ ο οδηγός να χαζεύει τη μοναδικότητα του μέρους. Εν τέλει φτάσαμε στον ξενώνα μας Auberge La Fibule Du Dades το οποίο ήταν πολύ κοντά στο φαράγγι κ στο διερχόμενο ποταμάκι, συμπαθητικό άλλα με τπτ δε δικαιολογούσε τη διθυραμβική βαθμολογία του 9 κόμμα κάτι στο booking.

Το «έτρεχε» ενα παλικάρι στα 20something με μπλούζα κ καπελάκι Luis Vuitton --- δε λεω πολυ ταιριαστή επιλογή με το φαράγγι – ο οποίος μας έγινε εξαιρετικά συμπαθής. Το δωμάτιο που μας έδωσε όμως ήταν αρκετά περίεργο, τόσο περίεργο που είμαι σίγουρος πως η @dim kyr θα το λάτρευε. Το μπάνιο του δωματίου ήταν σε ένα μεγάλο κυλινδρικό πλαίσιο/κατασκευή η οποία .... δεν είχε πόρτα !!! Δεν ξέρω εαν το κάναν επίτηδες γιατί κ καλά ήταν παραδοσιακό ή γιατί «τους διέφυγε» , πάντως ήταν μια πολύ awkward κατάσταση καθώς κάθε φορά που κάποιος απ΄τους 2 ήθελε να κάνει την ανάγκη του, ο άλλος έφευγε απ’το δωμάτιο --- είπαμε να διατηρήσουμε ακόμα την ερωτική φλόγα κ να μην τη ποδοπατήσουμε με ήχους, μυρωδιές κ βογγητά

Τέλος παντων ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο για το φαράγγι κ φτάσαμε σε ενα σημείο που ο δρόμος άρχισε να ανεβαίνει κ έπαιρνε κυριολεκτικά σχήμα φιδιού. Στην κορυφή είχε καφε με πανοραμική θέα του «φιδιού» όπου φυσικά καθίσαμε κ βγάλαμε 873 φωτογραφίες.

Αργότερα ξεκινήσαμε πάλι κ κάναμε στάση σε ενα κάμπινγκ το οποίο είχε πρόσβαση στο ποταμάκι κ περπατήσαμε λίγο με τα πόδια.

Η τελευταία στάση μας ήταν στο σημείο που ο δρόμος περνάει κάτω απ’το φαράγγι κ μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητο λίγο πριν κ να απολάυσεις το μέρος με τα πόδια. Ήταν απογεματάκι κ έτσι δεν υπήρχε ψυχή, το απολαύσαμε μόνοι μας.

Γυρίσαμε στον ξενώνα να ξεκουραστούμε κ να μιλήσουμε λίγο με τους δικούς μας κ εκεί μας έπιασε ένα νευρικό γέλιο καθώς η Μ. εξιστορούσε στη μάνα της τα δυο τελευταία καταλύμματα μας – το ενα χωρίς ρεύμα κ το άλλο χωρίς πόρτα μπάνιου --- «μα καλά που τον βρήκες αυτον τον surfer, τόση οικονομία πια ? Να σας στείλουμε εμείς κανα φράγκο να μένετε κάπου με αξιοπρέπεια» Ωραία γελάσαμε με το skype κ τους γονείς, άλλα τελικά το γέλιο μας βγήκε ξινό οταν βγήκαμε για αναζήτηση δείπνου.

Το παλικάρι μας ενημέρωσε οτι προσφέρουν κ αυτοι στον ξενώνα δείπνο κ μάλιστα απόψε θα είχε μια μεγάλη παρέα γάλλων .... μμμ αστο καλύτερα παμε να βρούμε εστιατόριο. Δίπλα είχε το προτεινόμενο απτο tripadvisor, αρκετά κυριλε με θέα άλλα κ υποχρεωτικό μενού (δλδ δεν έκανες παραγγελία ότι ήθελες άλλα έπρεπε να διαλέξεις απο 2-3 μενού) --- λίγο μπέρδεway κ ακριβό κ κυρίως εξαιρετικά μη ευέλικτο προσωπικό. Μας δώσαν να καταλάβουμε οτι δουλεύουν με γκρουπ κ πρέπει να έχουν συγκεκριμένες παραγγελίες. Φεύγουμε κ πάμε μερικά χιλιόμετρα στο επόμενο. Μπαίνουμε κ μας κοιτάνε σαν εξωγήινους. «Μένετε εδώ ?» μας ρωτάνε --- «Οχι, μονον οσοι μένουν εδώ μπορούνε να φάνε ?» .... «μισο να ρωτήσουμε τον υπεύθυνο» !!!

Εν τέλει μέχρι να τον ρωτήσουν εμεις φύγαμε απο μόνοι μας καθώς το μέρος ήταν γεμάτο απο γκρουπ υπέργηρων κ καναν εξαιρετική φασαρία. Αφήνουμε το tripadvisor στην άκρη κ πάμε ακόμα πιο κάτω σε ενα σημείο που είχαμε μπανίσει οταν ερχόμασταν , κοντά στο Boumalne Dades με θέα κ τα σχετικά. Μόνο που είχε νυχτώσει, τα τραπεζάκια έξω είχαν κλείσει κ όταν είδαμε το εσωτερικό του, απτ’τη μπίχλα τραπήκαμε σε φυγή. Γενικά χάσαμε παρα πολυ ώρα για εύρεση φαγητού κ σκυλομετάνιωσα που φύγαμε απτον ξενώνα μας καθώς η περιοχή έχει εξαιρετικά περιορισμένες επιλογές.

Εν τέλει βρήκαμε ενα μέρος που κ καλά έφτιαχνε τη «διάσημη» βερβέρικη pizza. Νταξει λεμε , πιτσα ειναι, σίγουρη επιλογή. Η Μ. που πήρε vegetarian της άρεσε, εγώ πάλι αντιλήφθηκα γιατί η «διάσημη» βερβέρικη pizza είναι διάσημη μόνον στους βέρβερους

Γυρίσαμε στον ξενώνα όπου οι Γάλλοι την είχαν καταβρεί κ μας λέγαν τι ωραίο φαγητό τους ετοίμασαν κ εκεί μας αποτελείωσαν. Πιάσαμε εκει κουβεντούλα, το παλικάρι μαζί με φιλαράκια έπαιζαν βερβέρικη μουσική κ εν τέλει τέλος καλό – ολα καλά ? Μμμμμ οχι ακριβώς καθώς η Μ. την έβγαλε στη ταράτσα να κοιτάει τα αστέρια οσο ο silversurfer πάλευε με τη τουαλέτα χωρίς πόρτα κ τα αποτελέσματα της «διάσημης» βερβέρικης pizzaς

Επιλέξαμε να «ξοδέψουμε» μια νύχτα στο φαράγγι του Dades οχι γιατί είναι κατι συγκλονιστικό (θα μπορούσαμε να το δουμε με το αμάξι κ να συνεχίσουμε το δρόμο μας) άλλα γιατί θέλαμε να σπάσουμε τη διαδρομή προς την Merzouga κ μας φάνηκε ως η καλύτερη επιλογή. Είδαμε πολύ κόσμο με hiking εξοπλισμό κ μας είπαν οτι έχει πολλές όμορφες διαδρομές . Όποιοι ασχολούνται με το sport αξίζει να αφιερώσουν κάποιες παραπάνω μέρες.

Next Stop --- Έρημος Σαχάρα

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8
• 10
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[silversurfer]

Chefchaouen

Τόσο μας είχε επηρεάσει το σκηνικό με το λαβύρινθο της μεδίνα που το πρωί δώσαμε 10-15 dirham στο παλικάρι του Dar να μας φορτώσει τις βαλίτσες στο καρότσι κ να μας πάει αυτός στη πιάτσα των ταξί. Ξανά ήταν το καλύτερο euro spend καθώς κ δεν κουραστήκαμε να τις σέρνουμε στη παλιά πόλη, κ stress free φτάσαμε στη πιάτσα κ το παλικάρι φρόντισε να μας βάλει σε ταξι κ να κανονίσει την τιμή (20 dirham)

To KTEL για Chefchaouen ήταν ασφυκτικά γεμάτο (Παρασκευή γαρ) με λογιών λογιών φάτσες μέσα, αρκετοί εκ των οποίων τουρίστες. Γρήγορα ο φαρδύς δρόμος έξω απτο Φεζ έδωσε τη θέση του σε στροφές μονής λωρίδας κ όσο πήγαινε το σκηνικό γινόταν πολύ ευρωπαϊκό (meaning πολύ πράσινο κ ψύχρα). Ο οδηγός την είχε δει Σουμάχερ κ ανακατεύτηκε όλο το λεωφορείο, σε φάση ένα παλικάρι κανα 2 θέσεις πιο μπροστά να μην τη παλέψει κ να μας τα κάνει μούσκεμα. Κάναμε στάση σε κλασικό φαγάδικο στο δρόμο κ σε ερώτηση μου στον οδηγό αν θα καθαρίσει κάποιος την πληγείσα περιοχή, αντέδρασε σαν να τον ρώτησα για κανα θεώρημα του Χόκινγκ.

Με τα πολλά φτάσαμε στο Chaouen κ ο κρύος αέρας μας βοήθησε λίγο να ξελαμπικάρουμε απτο 4ωρο στο λεωφορείο της ευωδίας. Μιας κ θα μέναμε μόλις ένα βράδυ, περιμέναμε λίγο στο σταθμό να βγάλουμε εισιτήρια για την επόμενη. Ο υπεύθυνος της εταιρείας που εκτελούσε το δικό μας δρομολόγιο έλειπε κ σε σχετική μου ερώτηση εκεί μου απάντησαν ότι «νταξ μωρε καπου εδώ γύρω θα είναι κ θα τρώει, χαλαρά» … Σαλονικιοί λοιπόν οι υπάλληλοι στα μαροκινά ΚΤΕΛ Στο ιδιο λεωφορείο με μας ταξίδευε ένα ζευγάρι γιαπωνέζων οι οποίοι θέλανε να γυρίσουν Φεζ το ίδιο βράδυ (!!!) … δλδ θα έκαναν γύρω στις 8ώρες διαδρομή λεωφορείο με στροφές για σκάρτες 2 ώρες στο Chefchaouen --- ουτε selfie δε θα προλάβαιναν να βγάλουν – το καλύτερο όμως είναι ότι δεν είχαν φροντίσει να κλείσουν εισιτήρια επιστροφής κ έμαθαν εκει ότι ολες οι θέσεις ηταν booked κ ότι μονο αν δεν ερθει καποιος απτους booked θα τους βάλει στο λεωφορείο…. Μμμ κ γαμω τους προγραμματισμούς καναν τα γιαπωνεζάκια – μια φορά εγώ στη medina δεν τους είδα.

Το Chefchaouen γνωστό κ ως μπλε πόλη ή μπλε μαργαριτάρι έχει την πιο picturesque μικρή κουκλίστικη μεδίνα στο Μαρόκο. Είναι μια μικρή ορεινή πόλη που σφύζει από τουρίστες κυρίως ασιατικής προέλευσης όπως μας ειπαν κ διαπιστώσαμε ιδίοις όμμασι. Το dar που είχαμε κλείσει αρκετά μικρό κ basic άλλα value for money κ κεντρικότατο. Τη πρώτη μέρα αποφασίσαμε να αφήσουμε κατά μέρους το φωτορεπορτάζ μιας κ ο καιρός ήταν μουντός κ να απολαύσουμε χαλαρά τη παλιά πόλη. Τα μπουφαν βγήκαν απτη βαλίτσα καθώς είχε κρύο όχι αστεία. Γυρίσαμε τα σοκάκια, ήπιαμε καφε σε ένα μπαρμπαδοκαφενέ στη πλατεία , ακούσαμε τους live μουσικούς που έπαιζαν εκείνο το απόγεμα (φάση πανηγύρι σε ελληνική επαρχιακή πλατεία) κ αφου φάγαμε άλλο ένα tajine με κουσκους (πολύ καλύτερο απτη Φεζ) τρέξαμε στο δωμάτιο καθώς άρχισε να βρέχει. Πάλι καλά να λεμε που τα προλάβαμε όλα.

Το επόμενο πρωινό ήταν αφιερωμένο στο photoshooting. Η μεδίνα είναι εξαιρετικά φωτογενής κ κάθε στροφή σε διαφορετικό στενό ήταν αφορμή για πλήθος κλικ.

Όπως ανέφερα η μεδίνα είναι σχετικά μικρή κ έτσι τη γυρίσαμε όλη. Ο περισσότερος κόσμος είχε μαζευτεί σε ενα σημείο όπου τα μπλε σκαλοπάτια είχαν διανθιστεί με πολύχρωμες γλάστρες στις πόρτες --- ήταν το σημείο που κοσμεί τις περισσότερες card postal με θέμα την Chefchaouen. Για να βγείς φωτο περίμενες στην ουρά --- ωιμέ που έχουμε καταντήσει για αυτά τα καταραμένα social media.

Η πόλη είχε μια συμπαθητική Kasbah στην κεντρική πλατεία άλλα τελικά προτιμήσαμε να πιουμε καφε στον ιδιο καφενε με την προηγούμενη μέρα. Πολύς κόσμος, κ άλλα μικρά happenings, λίγο κανα souvenir

κ άλλες χαλαρές βόλτες , αυτο νομίζω είναι το νόημα της επίσκεψης στο Chefchaouen. Έχει κάποια hike options εκτος πόλης για αυτους που γουστάρουν φύση κ μένουν κ καμιά μέρα παραπάνω.

Το μεσημεράκι βγήκαμε λίγο απτη μεδινα για να βρουμε ενα φαστφουντάδικο εκεί πιο κάτω γιατί πήξαμε στα tajines κ στο γυρισμό τα χρειαστήκαμε αφου μας έπιασε δυνατή βροχή. Επιστροφή στο dar όπου φτιάξαμε τα πράγματα, ξεκουραστήκαμε κ το απόγεμα ξεκινήσαμε για το ΚΤΕΛ κ τον επόμενο προορισμό μας.

Η Chefchaouen μας άρεσε – χωρις να έχει κάποιο not to be missed landmark, η όλη χαλαρή ατμόσφαιρα της πόλης ηταν οτι έπρεπε μετά το hustle & bustle των λαβύρινθων της Φεζ – εύκολα θα μέναμε μερικά ακόμα βράδυα

 

[silversurfer]

Tangier

Πάντα είχα στο μυαλό μου την Ταγγέρη ως μια πόλη ιντριγκαδόρικη κ μυστήρια. Ίσως έφταιγε το όνομα της αυτο καθεαυτό (ναι οκ εσας δε σας λέει τπτ άλλα ο καθένας έχει τις παραξενιές του λεμε), μπορεί το γεγονός οτι αποτελεί το τελευταίο ίσως λιμάνι στα όρια της Μεσογείου, μμμ ισως το γεγονός οτι έχουν περάσει απο δω Άγγλοι Γάλλοι Πορτογάλοι , Φοίνικες κ μουσουλμάνοι , το γεγονός οτι ως τα μέσα του 20ου αιώνα αποτελούσε international ζώνη κ συνοστίζονταν στη παλιά πόλη πρέσβεις κ επιχειρηματίες , αρτίστες κ ναυτικοί, πόρνες κ πολιτικοί, στα καφέ της μεδινα μέσα σε πυκνούς καπνούς ψιλόλιγνοι άντρες στα λευκά με μουστάκι κ φαρδύ καπέλο κ γυναίκες μελαχρινές με προκλητικά φορέματα κ τσιγαροκόνταρα (εκ του σελφοκόνταρου ) ... κ τέλος παντων μάλλον έχω μπερδέψει στο μυαλό μου τις ταινίες με τις καταστάσεις Κ μιας κ λέμε για ταινίες , όντας κ fan του Jason Bourne ήθελα να δω που κυνηγιόταν με το μαροκινό asset κ αν το café de paris που οργάνωνε τη λαμογιά η ξανθούλα συνεργός του έχει αυτην τη κατασκοπική εσανς ρε παιδί μου

Το ΚΤΕΛ έφτασε βραδάκι κ απτην είσοδο της πόλης αντιληφθήκαμε οτι δεν έχει καμία σχέση με τα προηγούμενα - φαρδιές λεωφόροι, ψηλά κτήρια, πολλά φώτα, θάλασσα κ γνωστές αλυσίδες ξενοδοχείων. Στο σταθμό παραδόξως δε μας την έπεσε κανένας ταξιτζής κ έτσι προχωρήσαμε λίγο προς τα έξω για να βρούμε κάποιον με καινούριο όχημα. Ο καιρός εξακολουθούσε να ήταν μουντός κ ηδη είχαν αρχίσει να σκάνε οι πρώτες ψιχάλες. Βαρέθηκα να παζαρέψω για λίγα ευρώ κ καλά έκανα καθως με το που μπήκαμε στο ταξι ανοίξανε οι ουρανοί.

Το ξενοδοχείο ένα dated 3στερο με μεγάλο lobby, μπαρ, εστιατόριο κ θέση για πισίνα, έχει ζήσει τις καλύτερές του μέρες στο παρελθόν κ μάλλον έμεινε προσκολλημένο εκεί, αδυνατώντας ή μη θέλωντας να συμβαδίσει με το ξενέρωτο παρόν, εκπέμπωντας μια «κλασάτη» θλίψη. Πεταχτήκαμε σε ενα φούρνο/ζαχαροπλαστείο/καφε λίγο πιο κάτω το οποίο ήταν ανοιχτό για να τσιμπήσουμε κάτι κ ύστερα την αράξαμε στο μπαρ όπου ήταν κ το μοναδικό σημείο στο Μαρόκο που μας σέρβιραν αλκοόλ κ οι γυναίκες κάπνιζαν ανερυθρίαστα (αίσχος !!! )

To πρωί ενα petit taxi μας πήγε μεχρι το Kasbah museum στη μεδίνα το οποίο ήταν παλιά το παλάτι κάποιου σουλτάνου. Όμορφο κτηριο, όμορφο courtyard, ενδιαφέροντα αντικείμενα κ έργα τέχνης , περάσαμε ωραία την ώρα μας.

Αντε λοιπόν να κάνουμε μια βόλτα στη παλιά πόλη. Αν η μεδίνα της Chefchaouen λογίζεται ως η πιο όμορφη, αυτη της Ταγγέρης πρέπει να είναι η πιο άσχημη. Δεν ξενερώσαμε , το γνωρίζαμε άλλα εκμεταλλευτήκαμε την ηλιόλουστη (επιτέλους) μερα κ περιφερόμασταν πανω κατω δεξια κ αριστερά στα μαγαζάκια, αγόρασε κ η Μ. κατι κ καλά super duper αιθέρια έλαια που «μονον εκει στο Μαρόκο τα φτιάχνουν τοσο γαμάτα» κ καταλήξαμε σε ενα μικρό καφε/μπιστρό κοντά στο μουσείο το οποίο έχει μια μικρή ταράτσα με ωραία θέα στον ωκεανό.

Εκεί πέρα απο θέα κ καφέ, καταναλώσαμε κ ενα πράσινο avocado salad ή κατι τετοιο που το είδαμε στο διπλανό τραπέζι κ το ζηλέψαμε. Στην κατηφόρα για την παραλιακή ο silversurfer ένιωσε έναν ξαφνικό κ έντονο στομαχόπονο --- οσο προχωρούσαν το στομάχι του έβγαζε περίεργους ήχους κ ήταν πλέον ξεκάθαρο περι τινος επρόκειτω Ορμάει σε ενα εστιατόριο, μπουκάρει στη τουαλέτα κ οταν εν τέλει .... τελειώνει, βγαίνει ψάχνοντας την Μ. .... αυτή πουθενα ομως ... ψάχνει απο δω κοιτάει απο κει τζιφος .. τελικά μετα απο λίγο ξεπροβάλλει κ αυτη απτην τουαλέτα του εστιατορίου έχοντας τα ιδια συμπτώματα. Άτιμη avocado salad τι μας έκανες ....

Η παραλιακή της Ταγγέρης εκμοντερνίζεται συνεχώς τα τελευταία χρόνια κ μην έχοντας κάποιο άλλο must see στην πόλη (εκτος πόλης υπάρχει ενα προτεινόμενο όμορφο σημείο, οι λεγόμενες σπηλιές του Ηρακλή άλλα είναι 15klm μακριά) αποφασίσαμε να βολτάρουμε στην παραλία κ ... βλέπουμε.

Υπήρχαν κάποιοι τολμηροί που βουτούσαν κ πολλοι που κανανε sports κ κάπου εκεί μας πλησιάζει ενας τυπάς με άλογα. Ιππασία στην παραλία θέλαμε να κάνουμε κ στην Κόστα Ρίκα μονο που εκεί μας ζητούσαν 60$ ενω στην Ταγγέρη βολευόντουσαν με 6 E Κάναμε κ το χάζι μας με τα άλογα περα δώθε στη παραλία (μη φανταστείτε τπτ εξηζητημένο, σε πολυ χαλαρό ρυθμό πήγαιναν ) κ αφου ανέβηκε η διάθεσή μας κ βγάλαμε 3634 φωτος, φτάσαμε στο τέλος της παραλιακής όπου είχε ενα ωραίο καφε κ το τιμήσαμε. Χαλαρουίτα η μέρα μας στην Ταγγέρη

Όπως έπεσε στο τραπέζι η ιδέα για τις σπηλιές έτσι κ απομακρύνθηκε κ τελικά αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το .... café de paris !!! Που ξες μπορεί να πετύχουμε κανα ξεχασμένο κατάσκοπο μέσα --- η Ταγγέρη είχε άλλωστε τη φήμη της πόλης των κατασκόπων για αρκετά χρόνια. Το petix taxi μας άφησε στο café … κατασκόπους δεν νομίζω να είχε , μπαρμπάδες είχε πάντως μπόλικους (μπορεί βέβαια να γέρασαν κ αυτοί μην είμεθα τόσο κακόπιστοι). Κάπου εκεί μου ήρθε δεύτερο κύμα avocado salad άλλα οι τουαλέτες είχαν μάλλον να καθαριστούν απτην εποχή που γυρίζοταν το Bourne Ultimatum

Η όλη περιοχή είχε πολλή περατζάδα κ ενα μικρό παρκάκι με θέα. Αποφασίσαμε να κατηφορίσουμε με τα πόδια μεχρι το ξενοδοχείο κ να εμπλακούμε με το κόσμο στην αγορά. Εκεί μας έκανε εντύπωση ο τρομακτικός αριθμός μαϊμού Luis Vuitton που αντικρύσαμε ... στους άντρες !!! Τι τσαντάκια, τι μπανάνες, τι μπλούζες, τι παντόφλες, τι καπέλα ... αφού φοβήθηκα να βγάλω μια μπανάνα που είχα μαζί μου για lunch μήπως μου επιτεθούν κ ποιος με σώζει μετά !!!

Το εστιατόριο του ξενοδοχείου αποδείχθηκε φαρμακείο, ένα ταβερνάκι που μας πρότεινε το tripadvisor εκεί κοντα ήταν κλειστό κ έτσι καταλήξαμε πάλι στο φούρνο/καφε/ζαχαροπλαστείο. Οι ώρες πέρασαν στο lobby του ξενοδοχείου κ οταν έφτασε η στιγμή να βγούμε στο δρόμο για να ψάξουμε ταξι .. άνοιξαν πάλι οι ουρανοί. Ε του πστ δλδ, στην Αφρική είμαστε ή στην Αγγλία ??? Όσο έβρεχε , τοσο περισσότεροι έψαχναν για ταξι κ μεις μέναμε ξεκρέμαστοι κ βρεγμένοι. Με πολυ ταλαιπωρία κ αφου δοκιμάσαμε να αλλάξουμε πεζοδρόμιο γιατί φαινόταν οτι απτην άλλη μεριά περνούσαν περισσότερα -- μεχρι να πάμε εμείς οπότε κ σταμάτησαν - εδέησε ένας κ σταμάτησε κ φυσικά δεν δεχόταν ουτε ταξίμετρο ουτε παζάρι. Χαλάλι ρε μάστορα, αφου μας βρήκες στην ανάγκη χαλάλι

Ο ΟΣΕ της Ταγγέρης αρκετά υποδεέστερος απο αυτον της Φεζ άλλα για να μην τον αδικήσω, εκτελούνταν αρκετά έργα οπότε στο μέλλλον φαντάζομαι θα έχει άλλη εικόνα. Είχαμε κλείσει sleeper για την ολονύκτια διαδρομή μέχρι τον επόμενο προορισμό μας κ όταν μπήκαμε στο τρένο διαπιστώσαμε οτι τα εισητήρια αντιστοιχούσαν σε διαφορετικά κουπέ (ήταν κουπέ με 4 κρεβάτια/κουκέτες πανω κάτω). Εκεί κάναμε λίγο φασαρία άλλα ο εισπράκτορας μας την είπε που θέλαμε να κοιμηθούμε αντρας κ γυναίκα στο ιδιο κουπε !!!

Τέλος πάντων εγώ κατέληξα με 3 άσχετους μεταξυ τους μαντράχαλους όπου κανείς δεν έβγαλε μιλιά μεχρι να φτάσουμε ενω η Μ. ήταν τυχερή καθώς έτυχε με μια μαμα με τις 2 κόρες της σε ηλικία λυκείου κ πιάσανε το μπούρου μπουρου. Το νυχτερινό δρομολόγιο ήταν πολύ βολικό καθώς ουσιαστικά μας κέρδιζε μια μέρα στο δρόμο μας για το νότο.

 

[silversurfer]

Marrakech

Το τρένο έφτασε στο Μαρακές γύρω στις 10:15 το πρωί ... λίγο να συνέλθουμε κ να πιουμε κανα καφέ, λιγο να παζαρέψουμε με τον ταρίφα που επέμενε να ζητάει οτι ναναι για να μας πάει στη μεδίνα, λίγο το μπέρδεway με το ξενοδοχείο --- «είμαστε στο ταδε σημειο – μα κ γω στο ταδε σημειο ειμαι --- αααα, οχι σε αυτο το σημείο, στο παράλλο που είναι πιο κάτω (άλλα έχει το ίδιο όνομα βεβαίως βεβαίως )» .. φτάσαμε καλές 12 στο δωμάτιο. Το Riad Adika είναι ενα μοντέρνο riad σε μινιμαλ διακόσμηση κ μια mini πισινούλα στο κέντρο ισα ισα να βρέχεις τα πόδια σου --- το δε ντους ήταν σαν σκαμένο σε βράχο -- μας ενθουσίασε.

Αφου τα είπαμε εκεί με τη κοπελίτσα/manager η οποία μας έδωσε 2-3 συμβουλές ξεκινήσαμε τη βόλτα μας. Στο Μαρακές το GPS έπιανε παντού κ έτσι με το maps.me δεν είχαμε αντίστοιχο πρόβλημα όπως στη Φεζ. Για να φτάσουμε απτο riad στην πλατεία Djemma-El-Fna κάναμε άπειρη ώρα ... οχι γιατί ήταν μακριά άλλα γιατί ο δρόμος μας περνούσε μεσα απ’τα παζάρια κ η Μ. δε ξεκολλούσε με τπτ !!!

(μπάλες ποδοσφαίρου Luis Vuitton -- έτσι για να παίζεις με στυλ )
​

Εντάξει να πω την αλήθεια κ μενα μου καρφώθηκε ένα φοβερό χειροποίητο αυγοειδές περίβλημα επιτραπέζιας λάμπας για το οποίο ο μαγαζάτορας ήταν ανένδοτος πως ... «δε κατέβαινω κάτω απο 1200 dirham γιατί ειναι μοναδικό κομμάτι» -- μμμ ναι οκ είχε ενα μαγαζί γεμάτο με τέτοια --- κ τελικά το πήραμε με 600 κ πάλι πιστεύω οτι πολλά δώσαμε καθώς αν το πίεζα λίγο ακόμα θα έπεφτε κ άλλο η τιμή.

Πήραμε κ άλλα όμορφα πράγματα όπως ενα δερμάτινο κάλυμμα για πουφ, κάτι σανδάλια για την Μ. κ κατι μπιχλιμπίδια δώρα. Ευτυχώς που ταξιδεύαμε με χειραποσκευή γιατι αν είχαμε παραδοτέα βαλίτσα ακόμα εκεί θα ήμασταν να παζαρεύουμε

Αφού καταλάγιασε η καταναλωτική μανία μέσα μας ήρθε η ώρα να πιούμε καφεδάκι στην περιβόητη πλατεία στο μπαλκόνι ενος εστιατορίου, έτσι για να έχουμε κ λίγο θέα. Πολύς ντόρος για την εν λόγω πλατεία κ ειλικρινά δεν καταλαβαίνω το λόγο. Δεν έχει καποια αρχιτεκτονική, κάποιο κτήριο, κάποια ομορφιά τέλος πάντων, είναι απλά ένας μεγάλος κενός χώρος στη μεδίνα όπου γεμίζει με λογιών λογιών τελάληδες, πωλητές, ταχυδακτυλουργούς της κακιάς ώρας, ταλαιπωρημένα αλυσοδεμένα ζωάκια που βγάζαν πανάκριβες φωτος με χαζοτουρίστες κ άπειρες καντινες που πουλούσαν φαγητό κ χυμούς, οι ιδιοκτήτες των οποίων κυριολεκτικά τσίριζαν, κ που όπως μας προειδοποίησε η κοπελίτσα απτο riad, εμφανίζουν κρυφές χρεώσεις απ’το πουθενά κ το φαγητό έχει τη χαμηλότερη ποιότητα που υπάρχει.

Επισκεφθήκαμε τη Ben Youssef Madrasa η οποία ήταν ισλαμικό κολλέγιο και η οποία είναι η μεγαλύτερη madrasa στο Μαρόκο. Όμορφο εσωτερικό με εντυπωσιακούς γύψινους διάκοσμους σε τοίχους κ ταβάνια κ φωτογενείς παραδοσιακές πόρτες κ tilework.

Με τα πολλά η ώρα πέρασε κ ήρθε η ώρα για φαγητό. Είχαμε προνοήσει να κάνουμε κράτηση σε ένα υπέροχο εστιατόριο κοντά στο riad μας , το dar cherifa, χωμένο σε κατι στενά σοκάκια, αδύνατον να το βρείς απο μόνος σου. Έξω απ’την πόρτα ενα βρώμικο στενό, μέσα ένας άλλος κόσμος. Καλαίσθητο εστιατόριο με παραδοσιακή διακόσμηση, φοβερό σερβις, πολυ καλό φαγητό άλλα δυστυχώς χωρίς να σερβίρει αλκοολ.

Γυρίσαμε γεμάτοι εικόνες, ψώνια κ φαγητό στο riad κ αράξαμε για ενα ποτό περιμετρικά της πισίνας.

Το επόμενο πρωί ξεκίνησε με ενα prive χαμάμ σε ειδικό δωμάτιο του riad. Ομολογουμένως ηταν λίγο στριμόκωλα κ υπήρχε κ μια μικρή αμηχανία με τη κοπελίτσα άλλα στο τέλος μετά απο τόσο ατμό, λάδια κ τρίψιμο με το .. γυαλόχαρτο όπως το βάφτισα εγώ, βγήκαμε «κούκλοι» απο μέσα κ έτοιμοι για ατελείωτο ποδαρόδρομο.

Περάσαμε απ’το Bahia Palace και μετά στο διπλανό μουσείο Dar-Si-Said. Και τα δυο αποτελούν κατάλοιπα παλατιών σημαντικών προσωπικοτήτων με φωτογενές εσωτερικό, μεγάλους κήπους κ περίτεχνα έργα τέχνης.

Ήταν ώρα για καφε όμως κ είπαμε να περάσουμε μια βόλτα απ’το πιο διάσημο πολυτελές ξενοδοχείο του Μαρακές, το LaMamounia απ’το οποίο πήρε το όνομα του γνωστό μπουζουξίδικο της Σαλονίκης Το εσωτερικό lobby εντυπωσιακό όπως αναμενόταν, εμεις επιλέξαμε να κάνουμε μια βόλτα στους τεράστιους εξωτερικούς χώρους του με τις πισίνες, τους κήπους κ τα καφε.

Καφέ είπα, κάτσε να ξαποστάσουμε να χτυπήσουμε κ ενα latte. Ανοίγουμε το κατάλογο, αντικρύζουμε τις τιμές, κλείνουμε το κατάλογο, χασκογελάμε κ νταξει μωρε, δε βιαζόμαστε ας πάμε κάπου καλύτερα (κ φθηνότερα )

Περάσαμε ενα παρκάκι κ φτάσαμε στο μιναρέ Koutoubia, σήμα κατατεθέν της πόλης, οπου βέβαια ως μη μουσουλμάνοι δεν είχαμε πρόσβαση κ αρκεστήκαμε σε μερικές φωτο απο έξω. Βρήκαμε πάντως μοντέρνο καφε με θέα το εν λόγω όπου χτυπήσαμε κ ενα παγωτάκι. Ο καιρός ήταν έτσι κ έτσι κ κυκλοφορούσαμε με μακρυμάνικα κ με ενα ελαφρύ μπουφανάκι στο σακίδιο πλάτης, σχετικά κρύος για τα δεδομένα της εποχής (μέσα Απριλίου).

Επιστρέψαμε στο riad ξεθεωμένοι απ’το περπάτημα κ αφού ανακτήσαμε δυνάμεις ξεκινήσαμε ξανα για το dar cherifa με το οποίο οπως έγραψα παραπάνω ειχαμε ενθουσιαστεί την πρώτη βραδυά άλλα κ γιατί ήταν αρκετά κοντά στο riad μας. Άλλο ένα υπέροχο δείπνο με διαφορετικές επιλογές κ για τους δυο μας κ βόλτα για να χαζέψουμε τη Djemma-El-Fna το βράδυ. Πολλοί τουρίστες, τελάληδες να φωνάζουν, κατι τύποι να κάνουν αποτυχημένα show με φωτιές κ φίδια κ ξάφνου η Μ. κοντοστέκεται σε 2 θείες που έκαναν henna. Ε λοιπόν ουτε 10 δευτερόλεπτα δεν πέρασαν κ εμφανίστηκαν άλλες 2 οι οποίες μας κάθισαν κ μας έβαζαν να διαλέξουμε απο εναν κατάλογο με εντυπωσιακές φωτογραφίες.

Οι τιμές όμως ηταν εξωφρενικές κ ξεκινήσαμε να φύγουμε όταν οι θείες τρέξαν ξωπίσω μας, μας άρπαξαν στην κυριολεξία κ μας κάθισαν ξανα λέγοντας μας μια τιμή 50% χαμηλότερη. Τελος παντων ας πάει το παλιάμπελο ... το θέμα ειναι οτι ενω εμεις διαλέξαμε κατι εντελως διαφορετικό απτον κατάλογο, οι θείες χωρις να κοιτάνε καν μας ζωγράφισαν το μοναδικό (προφανώς) σχέδιο το οποίο γνώριζαν. «Κρατήστε το μια ώρα έτσι» μας είπαν. Ε λοιπόν την άλλη μέρα το πρωί κ αφού το είχα καλύψει με νάιλον ωστε να μπορέσω να κοιμηθώ, αυτο ακόμα έβγαζε !!! Κ δυστυχώς ακούμπησα καταλάθος στο τζιν μου κ έμεινε μόνιμος λεκές Η κοπελίτσα στο riad μας ειπε οτι η ποιότητα ήταν η χειρότερη (καλά αυτο το υποπτευόμασταν) κ γενικά μας χάλασε τη βραδυά αφου μας έκανε να αισθανόμαστε ΤΡΑΝΑ κορόιδα.

Συμβουλή : Πηγαίνετε στην πλατεία για το χάζι άλλα ΜΗΝ φάτε, αγοράσετε, δείξετε το παραμικρό ενδιαφέρον για οτιδήποτε – οτι υπάρχει εκεί είναι χείριστης ποιότητας, κ μεσα σε αυτο βάζω κ τους ανθρώπους

Τελοσπάντων αν εξαιρέσουμε αυτο το γεγονός της τελευταίας νύχτας, το Μαρακές το απολαύσαμε ---- ξοδέψαμε περισσότερα χρήματα σε ξενοδοχεία, εστιατόρια, ψώνια αλλά αν είναι να βγείτε λίγο εκτος προϋπολογιμού σε ενα ταξίδι στο Μαρόκο, το Μαρακές είναι το μέρος που αξίζει να το κάνετε.

 

[silversurfer]

Ait Ben Haddou

Πρωί πρωί πήραμε ταξι για το Gueliz – την καινούρια πόλη – κ συγκεκριμένα για το γραφείο ενοικίασης αυτοκινήτων. Δεν ήταν κάποια γνωστή φίρμα καθώς το economycarrentals συνηθίζει να συνεργάζεται με local εταιρείες. Νεαρά παιδιά σε μοντέρνο γραφείο κ καινούριο αυτοκίνητο (στο ιντερνετ κυκλοφορούν πολλές ιστορίες για παλιατζούρες ενοικιαζόμενα στο Μαρόκο). Δώσαμε κάτι παραπάνω για να πάρουμε 1600cc γιατί στην Ιορδανία το χιλιάρι μας είχε βγάλει τη ψυχή – κ δω είχαμε κ τον Ατλαντα να ανεβούμε

Μας έδωσαν Peugeuot αντι για Lancia που έλεγε η κράτηση αλλά το σημαντικό είναι οτι μας πρόσφεραν δωρεάν Diesel κ δεύτερο άτομο ως οδηγό. To google maps για κάποιο περίεργο λόγο δεν προσφέρει (ακόμα) φωνητική καθοδήγηση στους Μαροκινούς δρόμους κ έτσι τον ρόλο αυτο τον έπαιξε η Μ.

Στο Gueliz πετύχαμε κ starbucks κ δεν γινόταν να το αφήσουμε να πάει χαμένο – enough με τους κακοφτιαγμένους καφέδες στους καφενέδες. Σιγά σιγά αφήσαμε την πόλη κ ο δρόμος με άπειρα roundabouts άρχιζε να γίνεται ορεινός – το παλικάρι στο γραφείο μας είχε πει οτι παίζει κ να βρούμε χιόνι στον Άτλαντα !!! --- ευτυχώς εμείς παρόλη την ψύχρα δεν συναντήσαμε πουθενά. Καλό οδόστρωμα στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής κ όπου δεν ήταν καλό, ήταν γιατί εκτελούνταν έργα. Δε θα έλεγα οτι ήταν ιδιαίτερα δύσκολη διαδρομή απλά είχε πολλες στροφές (νταξει ορεινός δρόμος είναι) κ το θέμα ήταν τι κίνηση θα πετύχαινες. Αν βρίσκαμε καμια νταλίκα μπροστά άντε να τη προσπεράσεις .... άλλα οκ στην Ελλάδα έχω οδηγήσει σε πολυ χειρότερες καταστάσεις.

Με τα πολλά φτάσαμε στο Ait BenHaddou, το πιο όμορφο ksar (οχυρωμένο χωριό) στο Μαρόκο, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO κ τόπος γυρίσματος πολλών διάσημων ταινιών (Μονομάχος, Βαβέλ, Ιησούς από τη Ναζαρέτ) κ σειρών (Game of Thrones).

Από τη πρώτη στιγμή που θα το αντικρύσεις δεν γίνεται να μην γοητευτείς αφου το σκηνικό είναι παραμυθένιο. Εμείς είχαμε κανονίσει διαμονή στη μοναδική kasbah που δραστηριοποιείται ΜΕΣΑ στο ksar , την Kasbah Tebi. Τώρα για το AitBenhaddou τι να πεις … ένα φωτογραφικό όνειρο --- αμέτρητες πόζες που θα ήταν ακόμα περισσότερες εάν δεν είχε αυτόν τον απίστευτο αέρα που πετύχαμε ο οποίος σε κάποια σημεία μας δυσκόλευε ακόμα κ στο περπάτημα. Ευτυχώς είχαμε τα north face μπουφανάκια μας άλλα γενικά μας είχε εκνευρίσει ο καιρός τόσες μέρες

Στο χωριό μένουν πια μια χούφτα οικογένειες οι οποίες δραστηριοποιούνται όπως είναι φυσικό με τον τουρισμό. Κυρίως πουλάνε μπιχλιμπίδια made in china κ σου δείχνουν εναντι μικρού αντιτίμου το σπίτι/Kasbah τους --- αν μπείς σε ένα έχεις δει κ τα υπόλοιπα εχω την εντύπωση – εμεις σε αυτό που μπήκαμε, η κοπελίτσα είχε μεγαλύτερο ενθουσιασμό για τις φωτογραφίες του αδερφού της με τον Μπράντ Πιτ όταν γυριζόταν η ταινία Βαβελ.

σουρεάλ διακόσμηση τύπου : tradition meets blockbuster ​

Υπάρχουν κ κανα 2 σημεία που σερβίρουν καφε, αναζητήστε αυτό που είναι τέρμα πάνω στο χωριό το οποίο προσφέρει φανταστική θέα.

Το απόγεμα ο χώρος άδειασε κ μείναμε μόνοι μας ουσιαστικά να απολαμβάνουμε τα πάντα. Ανέφερα ότι μείναμε σε Kasbah μέσα στο ksar , δεν σας είπα όμως ότι στην Kasbah αυτή δεν υπήρχε ηλεκτροδότηση --- μια περίεργη ιστορία με την παροχή πριν από χρόνια δεν πτόησε τον ιδιοκτήτη ο οποίος πουλάει «ρομάντσο» κ «αυθεντική παραδοσιακή εμπειρία». Τα δωμάτια σπαρτιάτικα θα έλεγα, λίγο στενά (πχ για να μπούμε στο μπάνιο έπρεπε σχεδόν να γονατίσουμε) άλλα δεν περιμέναμε πολυτέλειες --- αυτές τις χαρήκαμε στο Μαρακές.

Στην τιμή συμπεριλαμβανόταν κ δείπνο – δυστυχώς λόγω του αέρα επιλέχθηκε το εσωτερικό κάτω από το φως των κεριών. Σούπα, λαχανικά, αραβικές πίτες κ κλασικά tajine είχε το μενού κ ομολογώ ότι παίζει να ήταν το γευστικότερο δείπνο που κάναμε στο Μαρόκο. Θέλαμε να κάνουμε κ βόλτα με μοναδικό φως αυτό των αστεριών άλλα ο δυνατός αέρας είχε διαφορετική άποψη. Είχαμε κ ένα ζόρι καθώς ο ιδιοκτήτης μας έλεγε ότι με τέτοιο αέρα θα δεινοπαθήσουμε στην έρημο

Το πρωί τα πράγματα ήταν πιο ήρεμα, απολαύσαμε το πρωινό στον εξωτερικό χώρο κ τα λέγαμε με ένα ζευγάρι αργεντίνων εκεί στα 50something … συμφωνήσαμε ότι απτο Kasbah έλειπε γενικά το «γυναικείο άγγιγμα» καθώς ο ιδιοκτήτης κ ολο το προσωπικό ήταν άντρες. Ξεχυθήκαμε γρήγορα στο χώρο πριν αρχίσουν να καταφθάνουν τα οργανωμένα γκρουπ κ βγάλαμε άλλες 2456 φωτογραφίες, απολαύσαμε ξανά τη θέα το καφε με τη θέα κ σιγά σιγά αφήσαμε το υπέροχο αυτό τοπίο κ ξεκινήσαμε για «άλλες πολιτείες»

Το Ait Benhaddou είναι must αξιοθέατο για κάποιον που θα βρεθεί στο Μαρακές κ εμείς προτιμήσαμε να δώσουμε παραπάνω χρήματα (η Kasbah Tebi ήταν αρκετά ακριβή επιλογή για τα δεδομένα της περιοχής) ώστε να το απολαύσουμε στο full day & night κ δεν το μετανιώσαμε καθόλου.

 

[silversurfer]

Dades Gorge

Στην Kasbah είχαμε πάρει μονο ένα μικρό σακίδιο με τα βασικά για να περάσουμε τη νύχτα. Οι βαλίτσες ήταν στο πορτμπαγκαζ του αυτοκινήτου το οποίο ήταν παρκαρισμένο έξω από ένα ξενοδοχείο. Ο τυπάς/παρκαδόρος/σεκιουριτάς πετάχτηκε σαν ελατήριο όταν μας εντόπισε να πλησιάζουμε, εγώ το έπαιζα κινέζος άλλα το εικοσάρικο (dirham) δεν το γλίτωσα. Θα μου πείς χαλάλι ,όλο το βράδυ το αφήσαμε το αμάξι. Βέβαια αργότερα αντιληφθήκαμε ότι είτε ένα βράδυ αφήσεις το αυτοκίνητο σε παρκινγκ είτε μισή ώρα η τιμή για τους επίδοξους «προστάτες» είναι ίδια.

Ο ξενώνας μας κοντά στο φαράγγι Dades απείχε κανα 3ωρο – περάσαμε μέσα απ’την Ουαρζαζάτ (η οποία δε μας άρεσε καθόλου) κ απ’τη Σκούρα μέχρι που φτάσαμε στο Boumalne Dades. Κάποια στιγμή ο δρόμος άρχισε να γίνεται πάλι ορεινός με στροφές, διεσπαρμένες «κάσμπες»

κ ένα απίστευτο βραχώδες τοπίο, τόσο που ρίξαμε τη ταχύτητα για να μπορεί κ ο οδηγός να χαζεύει τη μοναδικότητα του μέρους. Εν τέλει φτάσαμε στον ξενώνα μας Auberge La Fibule Du Dades το οποίο ήταν πολύ κοντά στο φαράγγι κ στο διερχόμενο ποταμάκι, συμπαθητικό άλλα με τπτ δε δικαιολογούσε τη διθυραμβική βαθμολογία του 9 κόμμα κάτι στο booking.

Το «έτρεχε» ενα παλικάρι στα 20something με μπλούζα κ καπελάκι Luis Vuitton --- δε λεω πολυ ταιριαστή επιλογή με το φαράγγι – ο οποίος μας έγινε εξαιρετικά συμπαθής. Το δωμάτιο που μας έδωσε όμως ήταν αρκετά περίεργο, τόσο περίεργο που είμαι σίγουρος πως η @dim kyr θα το λάτρευε. Το μπάνιο του δωματίου ήταν σε ένα μεγάλο κυλινδρικό πλαίσιο/κατασκευή η οποία .... δεν είχε πόρτα !!! Δεν ξέρω εαν το κάναν επίτηδες γιατί κ καλά ήταν παραδοσιακό ή γιατί «τους διέφυγε» , πάντως ήταν μια πολύ awkward κατάσταση καθώς κάθε φορά που κάποιος απ΄τους 2 ήθελε να κάνει την ανάγκη του, ο άλλος έφευγε απ’το δωμάτιο --- είπαμε να διατηρήσουμε ακόμα την ερωτική φλόγα κ να μην τη ποδοπατήσουμε με ήχους, μυρωδιές κ βογγητά

Τέλος παντων ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο για το φαράγγι κ φτάσαμε σε ενα σημείο που ο δρόμος άρχισε να ανεβαίνει κ έπαιρνε κυριολεκτικά σχήμα φιδιού. Στην κορυφή είχε καφε με πανοραμική θέα του «φιδιού» όπου φυσικά καθίσαμε κ βγάλαμε 873 φωτογραφίες.

Αργότερα ξεκινήσαμε πάλι κ κάναμε στάση σε ενα κάμπινγκ το οποίο είχε πρόσβαση στο ποταμάκι κ περπατήσαμε λίγο με τα πόδια.

Η τελευταία στάση μας ήταν στο σημείο που ο δρόμος περνάει κάτω απ’το φαράγγι κ μπορείς να αφήσεις το αυτοκίνητο λίγο πριν κ να απολάυσεις το μέρος με τα πόδια. Ήταν απογεματάκι κ έτσι δεν υπήρχε ψυχή, το απολαύσαμε μόνοι μας.

Γυρίσαμε στον ξενώνα να ξεκουραστούμε κ να μιλήσουμε λίγο με τους δικούς μας κ εκεί μας έπιασε ένα νευρικό γέλιο καθώς η Μ. εξιστορούσε στη μάνα της τα δυο τελευταία καταλύμματα μας – το ενα χωρίς ρεύμα κ το άλλο χωρίς πόρτα μπάνιου --- «μα καλά που τον βρήκες αυτον τον surfer, τόση οικονομία πια ? Να σας στείλουμε εμείς κανα φράγκο να μένετε κάπου με αξιοπρέπεια» Ωραία γελάσαμε με το skype κ τους γονείς, άλλα τελικά το γέλιο μας βγήκε ξινό οταν βγήκαμε για αναζήτηση δείπνου.

Το παλικάρι μας ενημέρωσε οτι προσφέρουν κ αυτοι στον ξενώνα δείπνο κ μάλιστα απόψε θα είχε μια μεγάλη παρέα γάλλων .... μμμ αστο καλύτερα παμε να βρούμε εστιατόριο. Δίπλα είχε το προτεινόμενο απτο tripadvisor, αρκετά κυριλε με θέα άλλα κ υποχρεωτικό μενού (δλδ δεν έκανες παραγγελία ότι ήθελες άλλα έπρεπε να διαλέξεις απο 2-3 μενού) --- λίγο μπέρδεway κ ακριβό κ κυρίως εξαιρετικά μη ευέλικτο προσωπικό. Μας δώσαν να καταλάβουμε οτι δουλεύουν με γκρουπ κ πρέπει να έχουν συγκεκριμένες παραγγελίες. Φεύγουμε κ πάμε μερικά χιλιόμετρα στο επόμενο. Μπαίνουμε κ μας κοιτάνε σαν εξωγήινους. «Μένετε εδώ ?» μας ρωτάνε --- «Οχι, μονον οσοι μένουν εδώ μπορούνε να φάνε ?» .... «μισο να ρωτήσουμε τον υπεύθυνο» !!!

Εν τέλει μέχρι να τον ρωτήσουν εμεις φύγαμε απο μόνοι μας καθώς το μέρος ήταν γεμάτο απο γκρουπ υπέργηρων κ καναν εξαιρετική φασαρία. Αφήνουμε το tripadvisor στην άκρη κ πάμε ακόμα πιο κάτω σε ενα σημείο που είχαμε μπανίσει οταν ερχόμασταν , κοντά στο Boumalne Dades με θέα κ τα σχετικά. Μόνο που είχε νυχτώσει, τα τραπεζάκια έξω είχαν κλείσει κ όταν είδαμε το εσωτερικό του, απτ’τη μπίχλα τραπήκαμε σε φυγή. Γενικά χάσαμε παρα πολυ ώρα για εύρεση φαγητού κ σκυλομετάνιωσα που φύγαμε απτον ξενώνα μας καθώς η περιοχή έχει εξαιρετικά περιορισμένες επιλογές.

Εν τέλει βρήκαμε ενα μέρος που κ καλά έφτιαχνε τη «διάσημη» βερβέρικη pizza. Νταξει λεμε , πιτσα ειναι, σίγουρη επιλογή. Η Μ. που πήρε vegetarian της άρεσε, εγώ πάλι αντιλήφθηκα γιατί η «διάσημη» βερβέρικη pizza είναι διάσημη μόνον στους βέρβερους

Γυρίσαμε στον ξενώνα όπου οι Γάλλοι την είχαν καταβρεί κ μας λέγαν τι ωραίο φαγητό τους ετοίμασαν κ εκεί μας αποτελείωσαν. Πιάσαμε εκει κουβεντούλα, το παλικάρι μαζί με φιλαράκια έπαιζαν βερβέρικη μουσική κ εν τέλει τέλος καλό – ολα καλά ? Μμμμμ οχι ακριβώς καθώς η Μ. την έβγαλε στη ταράτσα να κοιτάει τα αστέρια οσο ο silversurfer πάλευε με τη τουαλέτα χωρίς πόρτα κ τα αποτελέσματα της «διάσημης» βερβέρικης pizzaς

Επιλέξαμε να «ξοδέψουμε» μια νύχτα στο φαράγγι του Dades οχι γιατί είναι κατι συγκλονιστικό (θα μπορούσαμε να το δουμε με το αμάξι κ να συνεχίσουμε το δρόμο μας) άλλα γιατί θέλαμε να σπάσουμε τη διαδρομή προς την Merzouga κ μας φάνηκε ως η καλύτερη επιλογή. Είδαμε πολύ κόσμο με hiking εξοπλισμό κ μας είπαν οτι έχει πολλές όμορφες διαδρομές . Όποιοι ασχολούνται με το sport αξίζει να αφιερώσουν κάποιες παραπάνω μέρες.

Next Stop --- Έρημος Σαχάρα

 

[StellAnna]

χαχαχαχααχαα
Φοβερή διήγηση. Υπέροχο χιούμορ. Μου θυμίζεις που σε ένα 5αστερο στο Μαρακές είδα μια κατσαρίδα να αναδύεται από την ατομική σαλάτα που μας προσέφεραν μέσα σε ένα μπολ, που ήταν σε ένα μικρό πιάτο, που ήταν σε ένα μεγαλύτερο πιάτο κι αυτό επάνω σε ένα υπερπολυτελείας σουπλά!!!!!

 

[silversurfer]

Merzouga - Sahara Desert

Σχετικά πρωινό ξύπνημα για να βγούμε νωρίς στο δρόμο καθώς η Merzouga σύμφωνα με το google maps ήταν τουλάχιστον 4ώρες οπότε εμείς υπολογίσαμε 5, 5μιση με τις στάσεις. Προς στιγμήν πέρασε απ’το μυαλό μας να κάνουμε στάση στο έτερο φαράγγι της περιοχής (Todra gorge) άλλα ρε παιδί μου πόσα φαράγγια πια να αντέξουμε σε 24ώρες Συνεχίσαμε λοιπόν κ μετά την πόλη Tinghir όπου φουλάραμε με diesel κ ήπιαμε ενα καφέ, είμασταν στο δρόμο σχεδόν μόνοι μας. Ατελείωτος δρόμος, ατελείωτη έρημος, πρωτόγνωρα τοπία για μας, μια τεράστια ευθεία.

Παρότι δεν είμαι fan της πολύωρης οδήγησης, η διαδρομή μου φάνηκε απολαυστική κ διόλου κουραστική. Κάθε τόσο όλο κ κάποιο μικρό χωριό ή κάποια μικρή όαση με φοινικόδεντρα έσπαγαν τη μονοτονία του ξερού τοπίου. Σε κάποια σημεία απλά σταματούσαμε για ξεμούδιασμα κ φωτογραφίες με την προοπτική του δρόμου.

Φτάσαμε σχετικά νωρίς στη Μερζούγκα όπου μόλις παρκάραμε στην κεντρική πλατειούλα μας τη πέσανε για να κλείσουμε εκδρομή ή να αγοράσουμε απ’το μαγαζί τους. Η πλάκα είναι οτι ενω τους λέγαμε οτι έχουμε κάνει κράτηση, αυτοι εκεί συνέχιζαν το βιολί τους μέχρι που σταματούσαμε απλά να τους μιλάμε μπας κ ξεκουμπιστούν. Είχαμε μπόλικη ώρα μέχρι να ξεκινήσουμε για την έρημο καθώς ήταν Απρίλιος κ η μέρα μεγαλύτερη. Ο καιρός ήταν θαυμάσιος κ έτσι αράξαμε για καφεδάκι.

Για τη διαμονή μας στην έρημο σταθήκαμε τυχεροί. Πετύχαμε μια απίστευτη τιμή για luxury τέντα (το λεγόμενο glamping) διότι όπως μας εξήγησε αργότερα ο ιδιοκτήτης, είχε δεν είχε 2 μήνες λειτουργίας κ ήθελε να είναι γεμάτος στην αρχή κ να παίρνει άριστα reviews ώστε σταδιακά να αυξάνει την τιμή μέχρι τα επίπεδα των ανταγωνιστών του. 5 μήνες μετά που κοίταξα για πλάκα στο booking η τιμή ήταν υπερδιπλάσια οπότε αυτο που ήθελε προφανώς το πέτυχε.

Φάγαμε οτι βρήκαμε σε ενα μικρό supermarket καθώς τα εστιατόρια δε μας γέμιζαν το μάτι κ δε θέλαμε να βαρύνουμε πριν τη καμηλάδα. Αγοράσαμε κ τα απαραίτητα μαντίλια για προστασία απτην άμμο, παρκάραμε το αυτοκίνητο σε ένα εστιατόριο που μας υπέδειξε ο «τεντάρχης» αρκετά έξω απ’το κέντρο κ γνωρίσαμε το ζευγάρι με το οποίο θα κάναμε το κονβόι. Δε θα τους έλεγα κ ιδιαίτερα ομιλητικούς, μπορεί κ να είχαν μαλώσει μεταξύ τους, δε πειράζει λέμε αρκεί που δεν είναι τπτ κινέζοι (λέμε οι αφελείς )

Ξεκινάμε λοιπόν τη πορεία με τη καμήλα οι τέσσερις μας κ όπως έχει αναφερθεί κ απο άλλους συμφορουμίτες, η βόλτα αυτή κάθε άλλο απο άνετη είναι Απορώ πως τα καραβάνια στο παρελθόν ταξιδεύανε για μέρες με αυτον το τρόπο. Βέβαια το μεγαλύτερο ζόρι το δεχόμασταν στους αμμόλοφους όταν έκανε το ζώο απότομες κινήσεις.Τέλος πάντων αν αποδεχθείς το γεγονός οτι τα οπίσθιά σου θα υποφέρουν λιγάκι, θα απολαύσεις την έρημο κ τους αμμόλοφους, τον ουρανό, κ το τοπίο. Όσο έπεφτε ο ήλιος τόσο σηκωνόταν ένα ελαφρύ αεράκι κ πάλι καλά που φορέσαμε τα αντιανεμικά μας. Κάναμε κ μια μεγάλη στάση κατα τη δύση για φωτογράφιση του ηλιοβασιλέματος κ την «ώρα του παιδιού» (πάνω κάτω τους αμμόλοφους).

Μόλις κρύφτηκε ο ήλιος έκανε την εμφάνισή του το κρύο κ ο αέρας άλλα πλέον είμασταν πολύ κοντά στο camp μας. Εκεί διαπιστώσαμε οτι υπήρχαν μόνον 4 σκηνές κ μια μεγάλη κοινή, οτι τα παιδιά που ηταν μαζί μας στις καμήλες μέναν σε ενα παραδιπλανό καμπ κ οτι οι ένοικοι των 3 υπόλοιπων τεντών ήταν ....

.... καλά μαντέψατε, ήταν κινέζοι !!!! Τουλάχιστον οι 2 απο αυτούς ήταν μεγαλωμένοι στη Γαλλία κ ήταν ομιλητικοί, περισσότερο απτο ζευγαράκι της αγιας παρασκευής που δε μιλούσε δε λαλούσε. Όταν μπήκαμε στην τέντα μας πάθαμε πλάκα --- ήταν σα να μετέφεραν ενα πεντάστερο δωμάτιο στην έρημο. Ακριβά έπιπλα, απίστευτα άνετο κρεβάτι, φωτισμός, καναπέδες, κυριλέ μπάνιο, μέχρι κ WiFi είχανε οι αθεόφοβοι !!! (Κ συ που ρωτάς τι να το κάνω το WiFi στην έρημο, ε να μην ανεβάσουμε καμιά φωτο απο Σαχάρα στα social δλδ )

O αέρας έξω όμως είχε δυναμώσει κ έτσι η επιλογή για δείπνο υπο το φώς των αστεριών εγκαταλείφθηκε. Δειπνήσαμε λοιπόν στην μεγάλη κοινή τέντα κ εκεί που περιμέναμε κανα κλασικό tajine σκάνε μύτη κάτι γκουρμεδιές κ γουστάραμε (καθώς καλό κ το tajine άλλα ποσο να φάς ρε παιδί μου). Φέρανε κ ένα συγκρότημα με παραδοσιακή μουσική κ είχε το χάζι του καθώς οι κινέζοι αποδείχτηκαν αρκετά εκδηλωτικοί κ δε βγάζαν μόνο φωτογραφίες. Με τα πολλά κατέληξα να χορεύω μαζί με τους μουσικούς/χορευτές σε αφρικανικούς ρυθμούς κ να παίζω μαζί τους μουσική (μου δώσανε ένα όργανο σαν 2 μικρά ντράμς στο μέγεθος της παλάμης όπου οταν ανοιγόκλεινες το χέρι σου, παράγοταν θόρυβος).

Κρίμα που δεν είχαν καμιά μπύρα να το βρέξουμε λίγο. Στο τέλος επιχειρήσαμε με την Μ. να κάνουμε μια βόλτα στην έρημο κάτω απ’τα αστέρια άλλα ο άερας μας πήρε κ μας σήκωσε οπότε είπαμε να απολάυσουμε τη luxury τέντα μας. Το πρωί ο καιρός ήταν ιδανικός – φάγαμε γρήγορα πρωινό, ήπιαμε κ ένα καφέ με τον ιδιοκτήτη που μας εξήγησε πως, τι κ γιατί κ μετά ξεχυθήκαμε στην έρημο για παιχνίδι κ photoshooting. Οι καμηλιέρηδες γκρίνιαζαν, θέλανε να φύγουμε γιατί οι καμήλες πεινούσαν, εν τέλει πείσαμε τον δικό μας να μας δώσει μια ώρα αβάντσο καθώς «μια φορά έρχομαι στη Σαχάρα ρε μπάρμπα».

Στο κομβόι ήμασταν μόνον οι 2 μας (prive) γιατί οι χθεσινοί ξενέρωτοι επέλεξαν να επιστρέψουν με το τζιπ του ιδιοκτήτη ---- δε μας χάλασε καθόλου. Είχαμε μαζί μας κ ενα νεαρό βερβεροπαλικάρι ο οποίος μας έβγαλε κάθε πιθανή κ απίθανη πόζα , video κ μακρυνές λήψεις με το κινητό ενω είμασταν εν κινήσει κ στο τέλος πήρε άξια το εξτρα χαρτζιλίκι του.

Η διαμονή στην έρημο μας είχε μείνει αμανάτι καθώς μερικούς μήνες πριν στην Ιορδανία επηρρεαστήκαμε απ’τον καιρό κ δεν μείναμε βράδυ στο Wadi Rum κ το μετανιώσαμε. Απολαύσαμε οχι μόνο την βραδυά στην τέντα κ την καμηλάδα άλλα κ την οδήγηση μέχρι εκεί. Σίγουρα θα μπορούσε να μας τύχει νηνεμία κ να φάμε έξω κάτω απ’τα αστέρια άλλα θα μπορούσε να έχει κ καμιά αμμοθύελλα κ να βλαστημούσαμε την ώρα κ τη στιγμή συνεπώς η έκβαση της επίσκεψης στη Σαχάρα έγκειται εν πολλοίς στον αέρα κ τις καιρικές συνθήκες.

 

[silversurfer]

Skoura - Kasbah Amridil

Σύμφωνα με το google maps είχαμε μπροστά μας περίπου 5 ώρες οδήγηση οπότε δε χάσαμε καιρό στη Merzouga – ισα ισα καθαρίσαμε την άμμο απο πάνω μας κ ξεχυθήκαμε στο δρόμο. Την διαδρομή πλέον τη γνωρίζαμε (είναι κ πολύ εύκολη άλλωστε) κ έτσι αναλωθήκαμε σε εναλλάξ οδήγηση για να είμαστε κ οι 2 ευχαριστημένοι. Κάπου στη μέση του πουθενά σε ενα mini οικισμό σταματήσαμε για καφε κ βενζίνη --- στο Μαρόκο είχε άφθονα βενζινάδικα στο δρόμο για την έρημο, αντίθετα απ’την Ιορδανία πχ που οδηγώντας στην Dead Sea Highway δεν είδαμε βενζινάδικο για ώρες. Η τιμή του diesel κυμαινόταν στα 0,9 – 1 €

Περνώντας απ’το Boumalne Dades εντοπίσαμε ενα ξενοδοχείο με θέα στην πεδιάδα κ κάναμε μια στάση για ξεκούραση. Όπως έχει αναφέρει κ ο @hydronetta ο δρόμος αυτός είναι ευρέως γνωστός ως «ο δρόμος με τις 1000 κάσμπες» --- ίσως η πιο διάσημη είναι η Kasbah Amridil η οποία βρίσκεται στον οικισμό Skoura όπου κ είχαμε επιλέξει να διανυκτερεύσουμε. Αντίθετα με την Ouarzazat η οποία είναι θα έλεγα αδιάφορη κ «ξερή», η Skoura έχει στην καρδιά της ένα μεγάλο φοινικόδασος κ εκεί μέσα ηταν κ το ξενοδοχείο μας

Ξαναγυρνώντας στην Kasbah Amridil, η πρόσβαση είναι σχετικά εύκολη καθώς έχει ενα δρομάκι με πινακίδες πάνω στο highway. Η λεπτομέρεια αυτή όμως προφανώς διαφεύγει απ’το google maps το οποίο μας έστειλε κυριολεκτικά κάπου που δεν υπήρχε δρόμος άλλα χαλίκια κ λακούβες Ενώ θα φτάναμε σε 5’ κάναμε γύρω στο μισάωρο ψάχνοντας που είναι ο δρόμος κ μεσα στην αμφιβολία αν οντως είμαστε στο σωστό σημείο. Είναι η δεύτερη φορά που μου τη κάνει η google στο εξωτερικό, ακόμα θυμάμαι στη Κόστα Ρίκα που με είχε στείλει σε ενα «δρόμο» που ήταν μόνο για αγριοκάτσικα

Εν τέλει καταφέραμε κ φτάσαμε στη Kasbah κ τοτε αντικρύσαμε άλλο ένα κουλό απρόοπτο. Δυο κτίρια να διεκδικούν το όνομα Amridil κ να έχουν εισητήριο για είσοδο. Κάποιος μπορεί να μπερδευτεί πολύ εύκολα.

Η πραγματική Kasbah είναι το κτήριο στα δεξιά κ οι απόγονοι της οικογένειας που το έφτιαξε ζουν ακόμα σε αυτην κ την έχουν ανακαινίσει διαμορφώνοντας κάποιους χώρους για επίσκεψη απ’το κοινό εν είδη μουσείου.

Η Kasbah λέγεται οτι είναι απο τις πιο όμορφες στο Μαρόκο κ μάλιστα έγινε «φίρμα» όταν απεικονίστηκε στο χαρτονόμισμα των 50 dirham. Θα πρότεινα να ανεβείτε κ στο ξενοδοχείο/εστιατόριο παραδίπλα για να έχετε πανοραμική θέα στο φοινικόδασος κ στην Kasbah εξωτερικά.

Ωραία η Amridil δε λέω άλλα την ομορφότερη Kasbah του ταξιδιού δεν την είχαμε επισκεφθεί ακόμη.

Βγαίνοντας στον κεντρικό δρόμο ρωτάμε κανα 2 ανθρώπους να μας πουν που περίπου είναι το ξενοδοχείο μας γιατί το google το φοβήθηκα. Εν τέλει καταλήξαμε πάλι μέσα σε χωματόδρομους χωρίς σήμανση να παίρνουμε τηλ το κατάλυμμα. Η απάντησή τους ήταν «ακολουθείστε τα κίτρινα βέλη που θα δείτε στα στενά» και οτι «αυτοί είναι οι δρόμοι στο Μαρόκο όταν βγαίνεις απτο highway»
Τέλος παντων τα χρειαστήκαμε λίγο γιατί οσο ναναι είχαμε κ νοικιασμένο αυτοκίνητο κ αυτός ήταν δρόμος για γαϊδούρια ή έστω τζιπ.

Φτάνοντας όμως στο Dar Lorkham μεμιάς τα ξεχάσαμε όλα. Ένα πραγματικό στολίδι μέσα στο φοινικόδασος με μεγάλα κ καλαίσθητα δωμάτια με μπαλκόνι, εξωτερική πισίνα, πράσινο, ησυχία κ θέα. Κλασικά οι ιδιοκτήτες ήταν Γάλλοι που εγκαταστάθηκαν μόνιμα κ έγιναν ξενοδόχοι. Αράξαμε στη πισίνα για ξεκούραση κ πραγματικά σκάσαμε που δεν είχαμε φέρει τα μαγιό μας μαζί. Ήταν οτι χρειαζόμασταν μετά απο μια γεμάτη μέρα με πολύωρη οδήγηση κ camel riding.

Φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση να βγούμε μες τη νύχτα στον αφώτιστο κακοτράχαλο δρόμο κ έτσι κανονίσαμε δείπνο στο εστιατόριο του ξενοδοχείου (οπως κ ολοι οι υπόλοιποι ένοικοι). Επιστροφή στα tajines κ τα saffron, αρκετά ωραία άλλα ουτε εκεί είχαν μπύρες ή έστω λευκό κρασί – μόνον κόκκινο το οποίο κ απεχθάνομαι.

Κοιμηθήκαμε λίγο παραπάνω καθώς ο δρόμος της επιστροφής ήταν αισθητά μικρότερος με προγραμματισμένες στάσεις κ κανονίσαμε κ πρωινό στο μπαλκόνι μας με θέα το φοινικόδασος. Λίγο καυλάντισμα στη πισίνα κ φύγαμε ...

 

[hydronetta]

Σαν να διαβάζω το οδοιπορικό μου.... μείναμε και στον ίδιο ξενώνα στο Dades (αυτό με την τουαλέτα δεν το θυμάμαι... αλλά ως γουρούνι δεν δίνω και σημασία σε τέτοια θέματα)

 

[silversurfer]

Σαν να διαβάζω το οδοιπορικό μου.... μείναμε και στον ίδιο ξενώνα στο Dades (αυτό με την τουαλέτα δεν το θυμάμαι... αλλά ως γουρούνι δεν δίνω και σημασία σε τέτοια θέματα)

Μα κ γω στο δικό σου βασίστηκα εν πολλοίς
Ισως εσείς μείνατε σε άλλη κατηγορία δωματίου -- δε βαριέσαι τα θυμόμαστε κ γελάμε -- οχι οτι κ εκει δε γελάσαμε με τη ψυχή μας --

 

[silversurfer]

Atlas Studios - Telouet

Μετά απο μόλις μια ώρα οδήγηση κάναμε την πρώτη στάση στα κινηματογραφικά studio Atlas στα οποία έχουν γυριστεί σκηνές απο πολλές επικές κ ιστορικές ταινίες. Ενδεικτικά αναφέρω : Ιησους της Ναζαρέτ, Ο Μονομάχος, Αστεριξ & Κλεοπάτρα, Λώρενς της Αραβίας, Αλέξανδρος, Prince of Persia, Βαβέλ κλπ. Στην περιοχή (σχεδόν δίπλα μάλιστα) υπάρχει κ ενα ιταλικό studio όπου εκεί έγιναν γυρίσματα για το Game of Thrones. Ήταν τόσο κοντά που μπορούσαμε άνετα να δουμε τις κατασκευές μέσα στην έρημο. Πληρώνεις εισητήριο κ περιμένεις να συγκεντρωθεί ενας ικανοποιητικός αριθμός επισκεπτών ώστε να σχηματιστεί γκρουπάκι , την ξενάγηση του οποίου αναλαμβάνει υπάλληλος του studio.

Σίγουρα δεν είναι σαν τα διάσημα studios στην Καλιφόρνια άλλα αξίζει την επίσκεψη του ταξιδιώτη. Κάναμε μια αρκετά μεγάλη βόλτα όπου βλέπαμε σκηνικά που κατασκευάστηκαν για ταινίες τις οποίες λίγο πολύ έχουμε δει. Είχε φάση να βλέπεις πόσο ψεύτικα, πλαστικά κ ελαφριά είναι τα αντικείμενα που βλέπεις στις ταινίες όπως κ το πόσα χρήματα, χρόνος κ custom design χρειάζεται για να βγεί μια σκηνή που σε real time αντιστοιχεί σε περίπου 5’ στην ταινία !! Μάθαμε κ άλλα gossip όπως ας πουμε το γεγονός οτι για το Βαβέλ πχ ο Brad Pitt με την Cate Blanchett πηγαινοέρχονταν με το ελικόπτερο καθημερινά στο Μαρακές όπου κ διέμεναν (καθώς 5* ξενοδοχεία δεν υπάρχουν πουθενά εκεί γύρω).

Η ξενάγηση ήταν κ λίγο «ώρα του παιδιού» καθώς κάναμε διάφορες χαζομάρες πχ σηκώναμε κ καλά αγκομαχώντας τα μενίρ του Οβελιξ (αφρολέξ) , φωτογραφηθήκαμε σε θρόνους ως βασιλιάδες της Αιγύπτου κρατώντας κ τα αντίστοιχα σκήπτρα

κ βγάλαμε λόγο μπροστά στο υποτιθέμενο κοινό ως άλλοι αυτοκράτορες απο την είσοδο του «παλατιού».

Λαέ της Αιγύπτουυυυυ .... ​

Συνεχίσαμε στρίβοντας προς το Ait Benhaddou με σκοπό όχι βέβαια να το επισκεφθούμε ξανά, άλλα να συνεχίσουμε στο δρόμο που έβγαζε σε άλλη μια διάσημη Kasbah , αυτην του Telouet. O δρόμος μετά το Ait Benhaddou γίνεται ανηφορικός με αρκετές στροφές κ αρκετά στενός όμως η ομορφιά των βερβέρικων χωριών αποζωμιώνει αυτους που θα ακολουθήσουν τη διαδρομή αυτη.

Απίστευτοι οικισμοί ξεχασμένοι στο χρόνο, με γυναίκες να πλένουν στα ποταμάκια, λίγο πράσινο κ το χαρακτηριστικό κεραμιδί χρώμα των κτηρίων.

Δυστυχώς η Μ. είχε επηρρεαστεί απο τον δυνατό ήλιο στα studios κ δεν ήταν σε θέση να φωτογραφίζει το τοπίο οσο εγώ οδηγούσα. Στο δρόμο βλέπαμε συνέχεια νοικιασμένα αυτοκίνητα στην άκρη με τους οδηγούς να απολαμβάνουν τη θέα. Αυτο κάναμε κ εμείς κάποια στιγμή ώστε να την χτυπήσει το αεράκι μπας κ συνέλθει. Ο δρόμος ακολουθεί το παλιό μονοπάτι των καραβανιών, εξου κ τα πολλά χωριά κατα μήκος του.

Φτάνοντας στο Telouet εντοπίσαμε ενα μεγάλο καφε/εστιατόριο με τραπεζάκια έξω όπου σταματούσαν τα γκρουπ για φαγητό. Κάναμε μια στάση για να ανακτήσουμε δυνάμεις κ να τσιμπήσουμε κατι ελαφρύ κ πήραμε το δρόμο για την Kasbah. Προς μεγάλη μας έκπληξη, εξωτερικά έμοιαζε για μισογκρεμισμένη κ γενικά δεν σε προϊδέαζε για το εσωτερικό της.

Παρόλ’αυτά, μόλις πατήσεις το πόδι σου εντος εντυπωσιάζεσαι απο τους πανέμορφους διάκοσμους σε τοίχους κ ταβάνια.

Η Kasbah χτίστηκε απο μια πολύ ισχυρή οικογένεια (El Glaoui) το 1860 - η οικογένεια παρείχε στήριξη στους γάλλους κατα την αποικιοκρατεία κ ετσι απολάμβανε πολλά προνόμια.

Ο θρύλος λέει οτι χρειάστηκαν 3 χρόνια κ 300 εργάτες για να ολοκληρώσουν τις εργασίες κ τη διακοσμηση του εσωτερικού χώρου κ πραγματικά κάναν φανταστική δουλειά.

Απο την «ταράτσα» μπορούσες να δεις την εκπληκτική θέα με τις χιονισμένες πλαγιές του Άτλαντα στον ορίζοντα.

(Χιονισμένες είπα ?? Μα καλά μέσα Απριλίου είναι κ είμαστε σε αφρικανικό έδαφος .. λες να φάμε καμιά ήττα στο γυρισμό !! )

Ήταν η ομορφότερη Kasbah που είδαμε στο Μαρόκο κ η τελευταία καθώς το οδοιπορικό μας έφτανε στο τέλος του. Δυστυχώς μετά το χωριό Telouet η άσφαλτος τελειώνει κ χωματόδρομος κ κοτρόνια παίρνουν τη θέση της. Η οδήγηση ζόρικη, αργή κ πολυ προσεκτική για να μη κάνουμε καμιά ζημιά στο νοικιασμένο όχημα.

Ελάχιστα οχήματα πετύχαμε στο δρόμο μας ώσπου να βγούμε επιτέλους στην άσφαλτο. Η μέρα παρέμενε ηλιόλουστη κ τα χιόνια ήταν εκεί στις άκρες του δρόμου. Δε θα ήθελα να μου είχε τύχει οδήγηση σε αυτον τον δρόμο υπο χιονόπτωση.

Αργήσαμε να φτάσουμε στο Μαρακές καθώς αντιμετωπίσαμε αρκετή κίνηση με πολλές νταλίκες στο δρόμο μας. Για το τελευταίο βράδυ μας στο Μαρόκο επιλέξαμε ξενοδοχείο στo Gueliz, μοντέρνα περιοχή της πόλης. Κ καλά το ξενοδοχείο θα είχε πισίνα κ σπα άλλα σε τέτοιο χάλι που ήταν θα έπρεπε να με πληρώσουν για να τα χρησιμοποιήσω Το δωμάτιο εξίσου χάλια άλλα ο λόγος που το επιλέξαμε ήταν η ύπαρξη παρκινγκ για το αυτοκίνητο (είχαμε κανονίσει να έρθουν απτο γραφείο να το παραλάβουν) κ η άμεση πρόσβαση στο highway για το αεροδρόμιο.

Ίσα ισα κάναμε ενα ντουζάκι κ ετοιμάσαμε τις χειραποσκευές μας για την επομένη – έπρεπε να κάνουμε ειδική διαρρύθμιση για να χωρέσουμε κ όλα οσα είχαμε αγοράσει. Βγήκαμε για ενα περίπατο στην κεντρική πλατεία όπου είδαμε ενα άλλο Μαρόκο. Μοντερνίλες, κυρίλες, γκόμενες βαμμένες μέχρι αηδίας (οτι κ να κάνουν το πράγμα δε σώζεται – άσχημα γονίδια οι μαροκινές γυναίκες ) , πράσινο, εστιατόρια γκουρμε όπου ένα χαμπουργκερ κόστιζε 15 Ε !!! κ McDonalds. Ε εκεί κάτσαμε κ μεις να φάμε κάτι το τελευταίο βράδυ μας κ ήταν εντυπωσιακό πόσο κόσμο είχε το συγκεκριμένο μαγαζί. Τελικά μόνον στην Ελλάδα πάτωσαν. Εκεί ήταν κ το ένα απ’τα μόλις 3 σημεία στη διαδρομή μας στο Μαρόκο όπου δεχόντουσαν πληρωμή με κάρτα.

Η πτήση της επιστροφής σε βάρβαρη ώρα στις 06:30 το πρωι οπότε κανόνισα ταξι αποβραδύς μέσω του ξενοδοχείου. Ήξερα οτι τα 150 dirham ήταν πολλά κ οτι αν έβγαινα στο δρόμο θα έβρισκα κ με 100 άλλα στις 04:15 το πρωί δεν ήθελα να έχω αυτο το άγχος. Η διαδρομή πολύ μικρή τελικά κ σε 15 λεπτά είμασταν εκεί. Το αεροδρόμιο όμορφο εξωτερικά, οι Μαροκινοί ρίχνουν χρήμα στις υποδομές με απώτερο σκοπό να πάρουν το χρήσμα για το mundial 2026 --- το οποίο δυστυχώς κέρδισε η κοινοπραξία ΗΠΑ, Καναδά, Μεξικού. Λέω δυστυχώς διοτι θα ήταν μια μεγάλη ευκαιρία για τη χώρα να προσελκύσει επενδύσεις κ να βελτιώσει κ άλλο τις υποδομές κ την εικόνα της.

By the way στα αεροδρόμια οφείλεις να παρουσιαστείς στα γκισέ των check-in ακόμα κ αν έχεις μονον χειραποσκευή οπότε ετοιμαστείτε για τεράστιες ουρές – πίστεψα ότι θα μας τσεκάρουν τα διαβατήρια άλλα τελικά δεν ήταν αυτός ο λόγος καθώς αυτος ο έλεγχος γινόταν πιο κάτω … αυτή είναι κ η αιτία που ακόμη δεν δέχονται mobile boarding pass άλλα πρέπει να το έχεις εκτυπωμένο.

Anyway το υπέροχο αυτό μικρό οδοιπορικό μας έφτανε στο τέλος του. Θα ακολουθήσει ένας μικρός επίλογος με εντυπώσεις