Άλλο ένα όμορφο και ζεστό πρωινό στη Λίμα. Φορώντας βερμούδα και t-shirt, αλλά με χειμωνιάτικα ρούχα στις βαλίτσες, βρισκόμαστε στο Jorge Chávez International Airport για την πτήση προς Κούσκο, την ιστορική πρωτεύουσα της Αυτοκρατορίας των Ίνκα και κύριο τουριστικό προρισμό του Περού. Δεν νοείται ξένος τουρίστας να επισκέφτεται το Περού, χωρίς να «προσκυνήσει» μεταξύ άλλων το Μάτσου Πίτσου, το κατεξοχήν σύμβολο το μεγαλείο του πολιτσμού των Ίνκας, στην ιστορική πρωτεύουσα της σημαντικότερης αυτοκρατορίας της Λατινικής Αμερικής, που στην ακμή της εκτεινόταν σε όλο σχεδόν το μήκος των Άνδεων, από τη σημερινή Κολοβία στο βορρά ώς τη Χιλή στο νότο.
Πετάξαμε για Κούσκο με τη LAN PERU, Χιλιανών συμφερόντων αεροπορική εταιρία. Αεροσκάφος ολοκαίνουριο και πολύ καλή εξυπηρέτηση. Η πλειοψηφία των επιβατών ήταν τουρίστες, ως επι το πλείστον νεολαία. Τολμώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από τη LAN, η οποία μου άφησε άριστες εντυπώσεις και σαφώς καλύτερες,ακόμη κι’ από την πολυδιαφημισμένη, διάσημη και καταξιωμένη KLM. Ένα εντυπωσιακό στοιχείο είναι η βαθιά οικονομική διείσδυση της Χιλής στο Περού, παρά την ιστορική τους έχθρα και αντιπαράθεση. Πολλές επιτυχημένες εταιρίες που δραστηριοποιούνται στο Περού, όπως η LAN, εμπορικά κέντρα στη Λίμα, μεγάλα εμπορικά καταστήματα όπως τα Saga Falabella, αλλά και η δημοφιλης αλυσίδα φαρμακείων Inca Farma είναι Χιλιανών συμφερόντων. Για όλους τους Λατινοαμερικάνους, ολόκληρη η ισπανόφωνη Λατινική Αμερική θεωρείται σχεδόν εννιαίος οικονομικός χώρος ανταγωνισμού με κατ’ εξοχήν συνδετικό στοιχείο την κοινή γλώσσα. Αν εμείς κατορθώσαμε (?) σε 50 χρόνια να εννοποιήσουμε οικονομικά την Ευρώπη, η Λατινική Αμερική μπορεί όχι μόνο οικονομικά αλλά ακόμα και πολιτικά να ομοσπονδιοποιηθεί μέσα σε λίγους μήνες (κάτι όμως που εναγονίως προσπαθούν πολλοί να αποτρέψουν για ευνόητους λόγους).
Η πτήση ήταν όμορφη με το σκηνικό που αντίκρυζα από το αεροπλάνο καθώς πλησιάζαμε το Κούσκο άκρως εντυπωσιακό, με τις χιονισμένες κορυφές των Άνδεων, τους αιωνόβιους παγετώνες, αλλά και σίγουρα ακραίες καιρικές συνθήκες. Κατά τη διαδικασία της καθόδου το αεροπλάνο κυριολεκτικά πετάει ανάμεσα από καταπράσινα κοφτά βουνά, με σχεδόν κάθετες πλαγιές. Μία απότομη στροφή και να το όμορφο Κούσκο με τα παραδοσιακά του σπιτάκια, στο μέσο της καταπράσινης κοιλάδας.
Το Κούσκο βρίσκεται στο κέντρο της οροσειράς των Άνδεων, σε υψόμετρο 3.400m, νοτίως της Ιερής Κοιλάδας των Ίνκα (Valle Sagrado). Για κάποιον που δεν έχει βρεθεί ποτέ σε υψόμετρο πάνω από 700m, η απότομη μετάβαση από το επίπεδο της θάλασας (Λίμα) στα 3,5 χιλιάδες μέτρα μπορεί να έχει πολύ δυσάρρεστες συνέπειες. Μόλις άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου, και παρά τις πρειδοποιήσεις της Περουβιανής παρέας μου για αργές κινήσεις και αποφυγή της οποιαδήποτε κόπωσης όταν φτάσουμε στο Κούσκο, προσωπικά δεν αισθάνθηκα καμία διαφορά, πέραν των καιρικών συνθηκών. Από τη ζέστη της καλοκαιρινής Λίμα στη συνεφιά και το κρύο του Κούσκο. Πήραμε τις βαλίτσες μας από το γεμάτο με τουρίστες αεροδρόμιο και κατευθυνθήκαμε με βανάκι στο ξενοδοχείο.
Οι δρόμοι του Κούσκο είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές από τις πρόσφατες βροχές. Ολόκληρη η επαρχία τουΚούσκο είχε κυρηχτεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης από την προηγούμενη μέρα, λόγω των καταρακτωδών βροχών που είχαν προκαλέσει μεγάλα προβλήματα, με κυριότερο τις κατολισθήσεις. Βλέπετε, ο Γεννάρης και ο Φλεβάρης είναι οι μήνες των βροχών στην Ιερή Κοιλάδα και ίσως όχι η ιδανικότερη περίοδος για να επισκεφτεί κανείς το Κούσκο. Ήταν πασιφανές ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στην κατά τα άλλα γεμμάτη από τουρίστες όμορφη και παραδοσιακή πόλη, με συνεργεία να εργάζονται στις γειτονιές προσπαθώντας να αποκαταστήσουν τις ζημιές.
Το Κούσκο είναι μία κατεξοχήν παραδοσιακή πόλη, αλλά στα μάτια μου φάνταζε ως ένα πολύ μεγάλο χωριό με γειτονιές που μου θύμιζαν έντονα παραδοσιακό χωριό της κλασσικής (λίγο φτωχικής αλλά όμορφης) ορεινής Ελληνικής επαρχίας. Θα τολμούσα να πω, θέλοντας να περιγράψω σε έναν Έλληνα το Κούσκο, ότι η κοντινότερη αντίστοιχη εικόνα που εμείς έχουμε, είναι αυτή της Αράχωβας – ορεινή παραδοσιακή κωμοπολη, αλλά και απόλυτα τουριστική, χωρίς όμως (ευτυχώς για την περίπτωση του Κούσκο) το γνωστό ενοχλητικό και θορυβώδες Ελληνικό “τζιπάτο βλαχο-Jet set”. Κάποιες όψεις του Κούσκο, κυρίως στις φτωχογειτονιές, δεν ήταν «κοσμοπολίτικες» (το λέω ευγενικά, αλλά καθόλου επικριτικά και υποτιμητικά) για τη no1 τουριστική πόλη της χώρας. Ωστόσο, η γνήσια ομορφιά της Περουβιανής επαρχίας είναι πραγματικά αυθεντική χωρίς (ευτυχώς) να έχει τίποτα το κοσμοπολίτικο, με τα δικά μας δεδομένα.
Καθώς κατευθυνόμασταν προς το ξενοδοχείο, o οδηγός μας θέλησε να κάνει ένα πέρασμα από την Plaza De Armas, για μια σύντομη πρώτη γνωριμία με την κεντρική πλατεία της πόλης. Μια πραγματικά πανέμορφη πλατεία με αυθεντικό παραδοσιακό χρώμα, μπροστά από τον κυριολεκτικά τεράστιο και επιβλητικό καθεδρικό ναό του Κούσκο, ένα απίστευτο αρχιτεκτονικό θαύμα. Οδηγώντας σε πολύ στενά, πανέμορφα, πλακόστρωτα σοκάκια με απότομες ανηφόρες και κατηφόρες, φτάσαμε στον όμορφο ξενώνα μας. Παραδοσιακός κι αυτός, σε απόλυτη αρμονία με το μοναδικό χαρακτήρα της πόλης. Καθήσαμε λίγο να ξαποστάσουμε μπροστά στο τζάκι που ζέσταινε το όμορφο εσωτερικό αίθριο του ξενώνα, πίνοντας ένα ζεστό mate de coca (τσάι από φύλα κόκας) που μας προσέφεραν για να βοηθήσει τον οργανισμό μας να προσαρμοστεί καλύτερα στα 3,5 χιλιάδες μέτρα υψομέτρου του Κούσκο. Τα φύλα κόκας είναι ένα εντελώς φυσικό προιόν με πλήθος ευεργετικών ιδιοτήτων που χρησιμοποιούσαν ανέκαθεν οι Ίνκας, μεταξύ άλλων και για τη φυσική τόνωση του οργανισμού και την ομαλή προσαρμογή του στα μεγάλα υψόμετρα των Άνδεων και τις υψομετρικές διαφορές. Και φυσικά η παρεξηγημένη φυσική κόκα ουδεμία παρενέργεια έχει, ούτε φυσικά και σου δίνει καμιά ιδιάιτερη αίσθηση ευφορίας, όπως πολλοί φίλοι μου εδώ φαντάστηκαν πονηρά. Μόνο η επεξεργασμένη κόκα με τη μορφή άσπρης σκόνης είναι αυτή που έχει τις γνωστές δυσάρεστες συνέπειες – τα άκακα πράσινα φυλαράκια κόκας είναι τόσο αθώα και ευεργετικά που είναι να απορεί κανείς πως μπορούν να μετατραπούν σε κάτι τόσο εγκληματικό και επικίνδυνο...
2 ώρες μετά την άφιξή μας στο Κούσκο και καθώς ξεκουραζόμασταν στα δωμάτια όπως μας συνέστησαν, μετά το ζεστό mate de coca, το απογευματινό πρόγραμμα της πρώτης ημέρας που περιελάμβανε tour μέσα στην πόλη του Cuzco ανατράπηκε βίαια και σχεδόν δραματικά για μένα, λόγω φοβερής αδιαθεσίας. Πίστευα ότι η πολύ καλή μου φυσική κατάσταση με είχε βοηθήσει να προσαρμοστώ άνετα και χωρίς κανένα πρόβλημα στο υψόμετρο του Κούσκο. Μέσα σε 2 ώρες λοιπόν μετά την άφιξη μου στα 3.500m των Άνδεων, εντελώς αιφνίδια, μετά από έντονη ζάλη και φοβερή ναυτία, κατέρρευσα κυριολεκτικά. Σχεδόν ανέκτησα τις αισθήσεις μου το βράδυ της ίδιας μέρας – για κάμποσες ώρες δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. Το λέω αυτό για να μην υποτιμήσει κανείς τις παρενέργειες που μπορεί να έχει το μεγάλο υψομέτρο στον οργανισμό – δεν είναι κάτι που πρέπει να πάρει αψήφιστα. Και μιλάμε για υψόμετρα στην περίπτωση των Άνδεων που ξεπερνούν κατά πολύ το υψηλότερο σημείο της Ελλάδας – τον Όλυμπο. Ακόμα πιο εντυπωσιακό σε τέτοια υψόμετρα είναι η ταχύτητα με την οποία που μπορούν να παρουσιαστούν προβλήματα στον οργανισμό, ακόμα και με μία υψομετρική διαφορά 100m. Είδα τουρίστες να παρουσιάζουν ταχύτατα δυσφορία, ακόμα και μέσα σε 100m υψομετρικής διαφοράς, ανεβαίνοντας με το βανάκι τους λόφους γύρω από το Κούσκο. Φυσικά δεν θέλω να πανικοβάλλω κανέναν. Σε καμία περίπτωση ότι συνέβη σε εμένα δε συμβαίνει σε όλους τους άλλους τουρίστες. Απλά τονίζω ότι ένας Έλληνας που δεν είναι συνηθισμένος σε τέτοια υψόμετρα, πρέπει να έχει στο νού του και αυτήν την παράμετρο, και αυτό το ενδεχόμενο.
Πετάξαμε για Κούσκο με τη LAN PERU, Χιλιανών συμφερόντων αεροπορική εταιρία. Αεροσκάφος ολοκαίνουριο και πολύ καλή εξυπηρέτηση. Η πλειοψηφία των επιβατών ήταν τουρίστες, ως επι το πλείστον νεολαία. Τολμώ να πω ότι εντυπωσιάστηκα από τη LAN, η οποία μου άφησε άριστες εντυπώσεις και σαφώς καλύτερες,ακόμη κι’ από την πολυδιαφημισμένη, διάσημη και καταξιωμένη KLM. Ένα εντυπωσιακό στοιχείο είναι η βαθιά οικονομική διείσδυση της Χιλής στο Περού, παρά την ιστορική τους έχθρα και αντιπαράθεση. Πολλές επιτυχημένες εταιρίες που δραστηριοποιούνται στο Περού, όπως η LAN, εμπορικά κέντρα στη Λίμα, μεγάλα εμπορικά καταστήματα όπως τα Saga Falabella, αλλά και η δημοφιλης αλυσίδα φαρμακείων Inca Farma είναι Χιλιανών συμφερόντων. Για όλους τους Λατινοαμερικάνους, ολόκληρη η ισπανόφωνη Λατινική Αμερική θεωρείται σχεδόν εννιαίος οικονομικός χώρος ανταγωνισμού με κατ’ εξοχήν συνδετικό στοιχείο την κοινή γλώσσα. Αν εμείς κατορθώσαμε (?) σε 50 χρόνια να εννοποιήσουμε οικονομικά την Ευρώπη, η Λατινική Αμερική μπορεί όχι μόνο οικονομικά αλλά ακόμα και πολιτικά να ομοσπονδιοποιηθεί μέσα σε λίγους μήνες (κάτι όμως που εναγονίως προσπαθούν πολλοί να αποτρέψουν για ευνόητους λόγους).
Η πτήση ήταν όμορφη με το σκηνικό που αντίκρυζα από το αεροπλάνο καθώς πλησιάζαμε το Κούσκο άκρως εντυπωσιακό, με τις χιονισμένες κορυφές των Άνδεων, τους αιωνόβιους παγετώνες, αλλά και σίγουρα ακραίες καιρικές συνθήκες. Κατά τη διαδικασία της καθόδου το αεροπλάνο κυριολεκτικά πετάει ανάμεσα από καταπράσινα κοφτά βουνά, με σχεδόν κάθετες πλαγιές. Μία απότομη στροφή και να το όμορφο Κούσκο με τα παραδοσιακά του σπιτάκια, στο μέσο της καταπράσινης κοιλάδας.
Το Κούσκο βρίσκεται στο κέντρο της οροσειράς των Άνδεων, σε υψόμετρο 3.400m, νοτίως της Ιερής Κοιλάδας των Ίνκα (Valle Sagrado). Για κάποιον που δεν έχει βρεθεί ποτέ σε υψόμετρο πάνω από 700m, η απότομη μετάβαση από το επίπεδο της θάλασας (Λίμα) στα 3,5 χιλιάδες μέτρα μπορεί να έχει πολύ δυσάρρεστες συνέπειες. Μόλις άνοιξε η πόρτα του αεροπλάνου, και παρά τις πρειδοποιήσεις της Περουβιανής παρέας μου για αργές κινήσεις και αποφυγή της οποιαδήποτε κόπωσης όταν φτάσουμε στο Κούσκο, προσωπικά δεν αισθάνθηκα καμία διαφορά, πέραν των καιρικών συνθηκών. Από τη ζέστη της καλοκαιρινής Λίμα στη συνεφιά και το κρύο του Κούσκο. Πήραμε τις βαλίτσες μας από το γεμάτο με τουρίστες αεροδρόμιο και κατευθυνθήκαμε με βανάκι στο ξενοδοχείο.
Οι δρόμοι του Κούσκο είχαν υποστεί σοβαρές ζημιές από τις πρόσφατες βροχές. Ολόκληρη η επαρχία τουΚούσκο είχε κυρηχτεί σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης από την προηγούμενη μέρα, λόγω των καταρακτωδών βροχών που είχαν προκαλέσει μεγάλα προβλήματα, με κυριότερο τις κατολισθήσεις. Βλέπετε, ο Γεννάρης και ο Φλεβάρης είναι οι μήνες των βροχών στην Ιερή Κοιλάδα και ίσως όχι η ιδανικότερη περίοδος για να επισκεφτεί κανείς το Κούσκο. Ήταν πασιφανές ότι κάτι δεν πήγαινε καλά στην κατά τα άλλα γεμμάτη από τουρίστες όμορφη και παραδοσιακή πόλη, με συνεργεία να εργάζονται στις γειτονιές προσπαθώντας να αποκαταστήσουν τις ζημιές.
Το Κούσκο είναι μία κατεξοχήν παραδοσιακή πόλη, αλλά στα μάτια μου φάνταζε ως ένα πολύ μεγάλο χωριό με γειτονιές που μου θύμιζαν έντονα παραδοσιακό χωριό της κλασσικής (λίγο φτωχικής αλλά όμορφης) ορεινής Ελληνικής επαρχίας. Θα τολμούσα να πω, θέλοντας να περιγράψω σε έναν Έλληνα το Κούσκο, ότι η κοντινότερη αντίστοιχη εικόνα που εμείς έχουμε, είναι αυτή της Αράχωβας – ορεινή παραδοσιακή κωμοπολη, αλλά και απόλυτα τουριστική, χωρίς όμως (ευτυχώς για την περίπτωση του Κούσκο) το γνωστό ενοχλητικό και θορυβώδες Ελληνικό “τζιπάτο βλαχο-Jet set”. Κάποιες όψεις του Κούσκο, κυρίως στις φτωχογειτονιές, δεν ήταν «κοσμοπολίτικες» (το λέω ευγενικά, αλλά καθόλου επικριτικά και υποτιμητικά) για τη no1 τουριστική πόλη της χώρας. Ωστόσο, η γνήσια ομορφιά της Περουβιανής επαρχίας είναι πραγματικά αυθεντική χωρίς (ευτυχώς) να έχει τίποτα το κοσμοπολίτικο, με τα δικά μας δεδομένα.
Καθώς κατευθυνόμασταν προς το ξενοδοχείο, o οδηγός μας θέλησε να κάνει ένα πέρασμα από την Plaza De Armas, για μια σύντομη πρώτη γνωριμία με την κεντρική πλατεία της πόλης. Μια πραγματικά πανέμορφη πλατεία με αυθεντικό παραδοσιακό χρώμα, μπροστά από τον κυριολεκτικά τεράστιο και επιβλητικό καθεδρικό ναό του Κούσκο, ένα απίστευτο αρχιτεκτονικό θαύμα. Οδηγώντας σε πολύ στενά, πανέμορφα, πλακόστρωτα σοκάκια με απότομες ανηφόρες και κατηφόρες, φτάσαμε στον όμορφο ξενώνα μας. Παραδοσιακός κι αυτός, σε απόλυτη αρμονία με το μοναδικό χαρακτήρα της πόλης. Καθήσαμε λίγο να ξαποστάσουμε μπροστά στο τζάκι που ζέσταινε το όμορφο εσωτερικό αίθριο του ξενώνα, πίνοντας ένα ζεστό mate de coca (τσάι από φύλα κόκας) που μας προσέφεραν για να βοηθήσει τον οργανισμό μας να προσαρμοστεί καλύτερα στα 3,5 χιλιάδες μέτρα υψομέτρου του Κούσκο. Τα φύλα κόκας είναι ένα εντελώς φυσικό προιόν με πλήθος ευεργετικών ιδιοτήτων που χρησιμοποιούσαν ανέκαθεν οι Ίνκας, μεταξύ άλλων και για τη φυσική τόνωση του οργανισμού και την ομαλή προσαρμογή του στα μεγάλα υψόμετρα των Άνδεων και τις υψομετρικές διαφορές. Και φυσικά η παρεξηγημένη φυσική κόκα ουδεμία παρενέργεια έχει, ούτε φυσικά και σου δίνει καμιά ιδιάιτερη αίσθηση ευφορίας, όπως πολλοί φίλοι μου εδώ φαντάστηκαν πονηρά. Μόνο η επεξεργασμένη κόκα με τη μορφή άσπρης σκόνης είναι αυτή που έχει τις γνωστές δυσάρεστες συνέπειες – τα άκακα πράσινα φυλαράκια κόκας είναι τόσο αθώα και ευεργετικά που είναι να απορεί κανείς πως μπορούν να μετατραπούν σε κάτι τόσο εγκληματικό και επικίνδυνο...
2 ώρες μετά την άφιξή μας στο Κούσκο και καθώς ξεκουραζόμασταν στα δωμάτια όπως μας συνέστησαν, μετά το ζεστό mate de coca, το απογευματινό πρόγραμμα της πρώτης ημέρας που περιελάμβανε tour μέσα στην πόλη του Cuzco ανατράπηκε βίαια και σχεδόν δραματικά για μένα, λόγω φοβερής αδιαθεσίας. Πίστευα ότι η πολύ καλή μου φυσική κατάσταση με είχε βοηθήσει να προσαρμοστώ άνετα και χωρίς κανένα πρόβλημα στο υψόμετρο του Κούσκο. Μέσα σε 2 ώρες λοιπόν μετά την άφιξη μου στα 3.500m των Άνδεων, εντελώς αιφνίδια, μετά από έντονη ζάλη και φοβερή ναυτία, κατέρρευσα κυριολεκτικά. Σχεδόν ανέκτησα τις αισθήσεις μου το βράδυ της ίδιας μέρας – για κάμποσες ώρες δεν θυμάμαι απολύτως τίποτα. Το λέω αυτό για να μην υποτιμήσει κανείς τις παρενέργειες που μπορεί να έχει το μεγάλο υψομέτρο στον οργανισμό – δεν είναι κάτι που πρέπει να πάρει αψήφιστα. Και μιλάμε για υψόμετρα στην περίπτωση των Άνδεων που ξεπερνούν κατά πολύ το υψηλότερο σημείο της Ελλάδας – τον Όλυμπο. Ακόμα πιο εντυπωσιακό σε τέτοια υψόμετρα είναι η ταχύτητα με την οποία που μπορούν να παρουσιαστούν προβλήματα στον οργανισμό, ακόμα και με μία υψομετρική διαφορά 100m. Είδα τουρίστες να παρουσιάζουν ταχύτατα δυσφορία, ακόμα και μέσα σε 100m υψομετρικής διαφοράς, ανεβαίνοντας με το βανάκι τους λόφους γύρω από το Κούσκο. Φυσικά δεν θέλω να πανικοβάλλω κανέναν. Σε καμία περίπτωση ότι συνέβη σε εμένα δε συμβαίνει σε όλους τους άλλους τουρίστες. Απλά τονίζω ότι ένας Έλληνας που δεν είναι συνηθισμένος σε τέτοια υψόμετρα, πρέπει να έχει στο νού του και αυτήν την παράμετρο, και αυτό το ενδεχόμενο.
