Περού ΠΕΡΟΥ στην χώρα των Ίνκας

[aspa]

Πρωί πρωί λοιπόν ήρθαν και μας πήραν από το ξενοδοχείο να πάμε στην πλατεία απ όπου το βανάκι μάζευε τουρίστες για την εκδρομή στην Ιερή κοιλάδα. Μόλις μαζεύτηκαν όλοι ξεκινήσαμε.

Η πρώτη εικόνα ήταν η πόλη από ψηλά, εκεί όπου είναι το άγαλμα του Χριστού, εντυπωσιακή θέα. Από τον καταπράσινο λόφο έβλεπες όλη την πόλη. Η διαδρομή περνάει από ένα προστατευόμενο καταπράσινο πάρκο, όπου και μια μεγάλη εκκλησία.

Συνεχίσαμε για την Ιερή κοιλάδα. Αυτήν οι Ίνκας θεωρούσαν ως απεικόνιση του παραδείσου πάνω στην γη. Έχει πλούσια βλάστηση, αρχαία ιστορία , ναούς και φρούρια από την εποχή των Ίνκας.

Περάσαμε από τη τοποθεσία Πούκα Πουκάρα, στα Κέτσουα σημαίνει “κόκκινο φρούριο”, ήταν μάλλον σταθμός ανάπαυσης και περιλάμβανε δωμάτια πλατείες μονοπάτια, στην συνέχεια από το σταθμό ώστε να πάρουμε το bolleto turistiko (70 cuc) για την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο. Ο πρώτος μας σταθμός το Πίσακ, μια μικρή πολιτεία, σημαντική επαρχιακή πρωτεύουσα όταν έφθασαν οι Ίνκας.

Η θέση της στρατηγική, οπό που παρατηρούσες όλη την κοιλάδα.

Τα κτήρια, άλλα για τους εργάτες γης και άλλα για τα αφεντικά, αναβαθμίδες για τις καλλιέργειες φτιαγμένες αριστοτεχνικά πάνω στο λόφο,που χρησιμοποιούσαν για γεωργικές έρευνες , υδραγωγείο, εξαιρετικά μελετημένο για την συλλογή των υδάτων, φρούριο, στρατιωτικά και θρησκευτικά κτήρια. Κεντρικό ρόλο έπαιζαν ο Ναός του Ήλιου η Τέμπλο ντε σολ, ένα αστρονομικό παρατηρητήριο , ο Ναός της Σελήνης, ένα συγκρότημα λουτρών και το Ιντιουατάνα, απ όπου παρακολουθούσαν την κίνηση του ήλιου.

Αυτά στον αρχαιολογικό χώρο. Όσον αφορά το χωριό διαθέτει την πιο πλούσια και πιο φθηνή αγορά προϊόντων λαϊκής τέχνης.

Η επόμενη πόλη ένα μικρό χωριό που σταματήσαμε για φαγητό.

Μικρά σπιτάκια αριστερά και δεξιά ενός μεγάλου δρόμου, βαμμένα με πολλά έντονα χρώματα. Περπατήσαμε στο χωριό, μπήκαμε στο φούρνο,

μπήκαμε στο μικρό ζαχαροπλαστείο με τις τεράστιες τούρτες.
Παρατηρήσαμε τον τρόπο ζωής τους.

Συνεχίσαμε για το περίφημο Ολαταγιάμπο, που έχει χαρακτηριστεί η πιο ζωντανή πόλη των Ίνκας. Εδώ οι κάτοικοι προσπαθούν να διατηρήσουν τις αρχαίες παραδόσεις σχετικά με τις καλλιέργειες με το ποδόφτυαρο.

Η πόλη πήρε το όνομά της από τον Ογιάντα στρατηγό των Ίνκας που ερωτεύτηκε την κόρη του ηγέτη Πασακούτι. Εκδιώχθηκε από την πόλη και ξαναγύρισε όταν πέθανε ο ηγέτης.

Σε αυτήν την πόλη έγινε η μεγαλύτερη νίκη των Ίνκας εναντίον των Ισπανών. Δυστυχώς όμως κατακτήθηκε από τους Ισπανούς το 1537.

Πλακόστρωτοι δρόμοι ενώνουν τις ξεχωριστές αυλές που κατοικούνται από τον 13 αιώνα. Περπατώντας την πόλη νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε εκείνη την εποχή. Λουλούδια κυρίως βουκαμβίλιες και γεράνια ανάμεσα από τις πέτρες ζωγραφίζουν τους πιο απίθανους πίνακες, που μόνο η φύση μπορεί να δημιουργήσει.

Στην άκρη του χωριού είναι και ο Ναός του Ήλιου. Αποτελείται από τεράστιες πέτρινες αναβαθμίδες, φτιαγμένες με μεγάλους ογκόλιθους, που κουβαλούσαν από το γειτονικό λόφο. Τις κατέβαζαν από το βουνό και τις ξανανέβαζαν με ράμπες.

Έξι ροζ μονόλιθοι είναι τόσο ταιριασμένο ι μεταξύ τους, ώστε να λάμπουν όταν οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν επάνω τους. Εκεί είναι η βασιλική αίθουσα ή Μανιακαράι, τα λουτρά της Πριγκίπισσας ή Μπάνιος δε λα Πρινσέσα και το Ιντιουατάνα με το οποίο παρακολουθούσαν την πορεία του ήλιου.

Απέναντι από το ναό δεσπόζει η φιγούρα του θεού, σμιλευμένη στο βράχο. Οι Ίνκας ασχολούνταν με την μελέτη των φυσικών φαινομένων, διάβαζαν τα άστρα και τα χρησιμοποιούσαν για να βελτιώσουν τις καλλιέργειες και την ζωή τους.

Μετά την επίσκεψη στον Ναό του Ήλιου το πούλμαν μας άφησε στο χωριό από όπου θα παίρναμε το τραίνο για την συνέχεια του ταξιδιού μας.

Κάναμε μια πανέμορφη βόλτα στα πετρόκτιστα σοκάκια,

περπατήσαμε δίπλα στον ορμητικό χείμαρρο, καθίσαμε στα παγκάκια της πλατείας παρακολουθώντας τους κατοίκους στις καθημερινές τους δραστηριότητες. Η πιο ωραία ώρα ήταν όταν τα πούλμαν με τους πολλούς τουρίστες έφυγαν και το χωριό ησύχασε. Φάγαμε σε ένα ωραίο μαγαζί, που είχε ένα ξυλόφουρνο δίπλα στα τραπέζια που καθόμαστε. Εκεί έφαγα αλπάκα. Είναι το πρόβατο του Περού. Το κρέας του μοιάζει πολύ με κυνήγι.

Το τραίνο θα περνούσε στις 8,30μμ. Σε μιάμιση ώρα φθάσαμε στο Άκουας Καλιέντες. Εκεί μας περίμενε κάποιος που μας πήγε στο ξενοδοχείο και μας έδωσε τα βάουτσερ για το λεωφορείο και τον ξεναγό στον αρχαιολογικό χώρο.

Το χωριό που το όνομά του σημαίνει “Θερμές πηγές” δεν λέει και πολλά πράγματα. Είναι ένας μεγάλος ανηφορικός δρόμος με εστιατόρια και χόστελς, μαγαζιά με είδη δώρων και μια αγορά με σουβενίρ αρκετά τσουχτερή. Διαθέτει και θερμές πηγές, λίγο πιο έξω από το χωριό. Πολύ τουριστικό, χρησιμεύει σαν σταθμός για την επίσκεψη στο Μάτσου Πίκτσου. Το βρήκαμε εξαιρετικά ακριβό.

Εμείς όμως είμαστε αναστατωμένες, περιμέναμε την επόμενη μέρα με χαρά ,περιέργεια ανυπομονησία. Μια μικρή αναγνωριστική βόλτα και κατευθείαν για ύπνο, έπρεπε να ξυπνήσουμε νωρίς την επομένη.

Ήρθε επιτέλους η μεγάλη μέρα, ένα γρήγορο πρωινό και κατευθείαν στο λεωφορείο. Σε 20 λεπτά είμαστε έξω από τον αρχαιολογικό χώρο. Στην είσοδο μας περίμενε ο ξεναγός, τον οποίο θεωρώ απαραίτητο για να καταλάβεις και να έχεις μια ολοκληρωμένη άποψη του χώρου. Πουθενά δεν έχει ταμπέλες και πρέπει να σου εξηγήσουν για να καταλάβεις.

Επιτέλους η χαμένη πόλη των Ίνκας είναι μπροστά μας. Το διασημότερο αξιοθέατο της Νότιας Αμερικής αλλά και από τα μεγαλύτερα του κόσμου. Αποκαλύφθηκε μόλις το 1911 Η ακρόπολη είναι κτισμένη σε υψόμετρο 2350μ στην ράχη ενός βουνού που περιβάλλεται από γκρεμούς μέχρι την κοιλάδα Ουρουμπάμπα. Οι Ισπανοί δεν την λεηλάτησαν ποτέ γιατί δεν την βρήκαν. Πιθανότατα το χρησιμοποιούσαν σαν τόπο λατρείας. Τα κτήρια που βλέπουμε μπροστά μας είναι εκπληκτικής αρχιτεκτονικής μελέτης. Επιδέξια και μαστορικά χέρια ταίριαζαν άψογα πολυγωνικούς ογκόλιθους σαν κομμάτια ενός παζλ, χωρίς ασβεστοκονίαμα κάνοντας όλα αυτά τα εκπληκτικά δημιουργήματα.

Η Ιερή πλατεία,το Ιντιουατάνα (το αστεροσκοπείο),

Ο Ναός του Ήλιου (το μοναδικό κυκλικό κτίσμα) είναι τα κυριότερα αξιοθέατα.

Άλλα είναι η Καλύβα του επιστάτη, οι κρήνες, ο Ταφικός Βράχος, ο Βασιλικός Τομέας, ο Ναός των Τριών Παραθύρων,

ο Ναός του Κόνδορα.

Απέναντι μεγαλοπρεπής ο βράχος του Γουιάνα Πίκτσου απ όπου βλέπεις , αν έχεις το κουράγιο της τρίωρης ανάβασης και κατάβασης, όλο αυτό το μεγαλείο από ψηλά.

Εμείς είχαμε εισιτήριο αλλά δεν ανεβήκαμε. Θεωρήσαμε ότι θα χάναμε πολύτιμο χρόνο από την επίσκεψη στον ιερό χώρο.

Η επίσκεψη μας κράτησε σχεδόν όλη την μέρα. Βλέπαμε και ξαναβλέπαμε και δεν το χορταίναμε. Αργά το απόγευμα γυρίσαμε πίσω στο χωριό.

Πήραμε το τραίνο των 6.30 για το Ολαταγιάμπο και από εκεί με βανάκι φθάσαμε στο Κούσκο κατά τις 10.30μμ.

Αν έχω μετανοιώσει για κάτι σχετικό με το πρόγραμμα είναι ότι δεν αφιέρωσα περισσότερες μέρες στο Κούσκο.

Το Κούσκο είναι μια πανέμορφη πόλη, όπως ανέφερα και πριν στο κείμενο. Ομολογουμένως δεν την είδαμε καλά. Η πόλη που ανακηρύχθηκε Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς το 1983, κρύβει πολλά μικρά μυστικά για τους επισκέπτες της. Δρομάκια , πλατείες, εκκλησίες, λόφοι, συνοικίες όπως η Σαν Πλας, αλλά περισσότερο απ όλα η μαγεία που εκπέμπει, η μαγεία που άφησε ο λαός των Ίνκας , ο πολιτισμός τους, το αδούλωτο και επαναστατικόπνεύμα τους.

Μύθοι πολλοί αναφέρονται στην ίδρυση της πόλης. Λέγεται ότι ο Μάνκο Κάπακ και η Μάμα Όκγιο τα παιδιά του Ήλιου και της Σελήνης αναζητώντας το κατάλληλο μέρος για το βασίλειό τους έφθασαν στην κοιλάδα του Ρίο Ουαντανάι. Εκεί ο Μάνκο Κάπακέμπηξε το ραβδί του στο έδαφος και αυτό εξαφανίστηκε. Θεϊκό θεωρήθηκε το σημάδι, και έτσι ιδρύθηκε το Κούσκο, η πρωτεύουσα της αυτοκρατορίας των Ίνκας. Επί της εποχής των Ίνκας η πόλη έφθασε στο ζενίθ ως διοικητικό, θρησκευτικό και στρατιωτικό κέντρο.

Σύμφωνα με καταγραφές στην αυτοκρατορία βασίλεψαν συνολικά 13 αυτοκράτορες σε λιγότερο από έναν αιώνα. Επεκτάθηκε πρώτα στις κεντρικές Άνδεις, αργότερα από το Κίτο του Ισημερινού μέχρι το Σαντιάγο της Χιλής και ακόμη βορειότερα μέχρι την Κολομβία. Στην ακμή του το1493 η χώρα κάλυπτε έκταση 4800 χιλιόμετρα.

Όπου πέρναγαν δημιουργούσαν πολιτισμό. Αυτό δεν τους δικαιολογεί. Ήταν κατακτητές. Δημιούργησαν εκτεταμένο οδικό δίκτυο, πέτρινα μονοπάτια για πεζούς αλλά και για καραβάνια από λάμα. Κρεμαστές γέφυρες φτιαγμένες από χορτάρι ένωναν τις όχθες των ποταμών, καθώς και σκάλες και ράμπες ένωναν μεταξύ τους τις απότομες πλαγιές. Κορυφαίο το μονοπάτι των Ίνκας που συνδέει το Μάτσου Πίκτσου με την Ιερή Κοιλάδα. Περνά από μεγάλη ποικιλία τοπίων σε περισσότερες από 30 τοποθεσίες. Η πεζοπορία σε αυτό διαρκεί 4 ημέρες. Γίνεται πάντα με οδηγό και θέλει μέρες και πόδια...Το ψηλότερο σημείο φθάνει τα 4200 μέτρα. Εκεί η αναπνοή δυσκολεύει αρκετά.

Πληροφοριακά πρέπει να γίνονται έγκαιρα κρατήσεις. Μόνο 500 άτομα επιτρέπεται να πηγαίνουν κάθε μέρα. Το μονοπάτι κλείνει για 2 εβδομάδες τον Φεβρουάριο, ανάλογα την ποσότητα των βροχών. Πολλοί τουρίστες εγκλωβίζονται εκεί την περίοδο των βροχών. Είμαστε πολύ τυχερές σε αυτό το θέμα. Έβρεξε ελάχιστα σε όλο το ταξίδι.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[LULLU]

Περού αγαπημενη χωρα...περιμενουμε τη συνεχεια..

 

[ggonholidays]

Πολύ ωραία περιγραφη με χρήσιμες πληροφορίες. Περιμένω τη συνέχεια!

 

[giannoula]

μ'αρέσουν οι λεπτομέρειες σου όπως και οι φωτογραφίες σου!!!!

 

[aspa]

Σειρά τώρα είχε η Νάσκα. Από την Ίκα πηγαίνουν δύο εταιρείες αυτή που ανέφερα πιο πάνω (35sl ) και η τοπική Soyuz ( 11sl). Εσείς πιο θα διαλέγατε? Και εμείς αυτό.

Στην Nasca φθάσαμε μετά από 2 ώρες. Στο σταθμό περίμεναν αρκετά άτομα από τα πρακτορεία να μας προτείνουν την πτήση πάνω από τα γεωγραφήματα. Διαλέξαμε έναν και κανονίσαμε να μας πάει στο αεροδρόμιο και να μας φέρει πάλι εκεί. Το αντίτιμο 100δολ + 25 sl φόροι. Οι αποσκευές μας φυλάσσονταν στο γραφείο του αεροδρομίου. Νομίζω ότι αυτό μπορείς να το κάνεις και μόνος. Παίρνεις ένα ταξί πας στο αεροδρόμιο με 10sl και πληρώνεις επί τόπου την πτήση κερδίζοντας την προμήθεια του πράκτορα. Εμείς φοβηθήκαμε ότι δεν θα προλάβουμε γιατί ήταν μεσημέρι. Οι πτήσεις γίνονται μέχρι την δύση του ηλίου.

Στο αεροδρόμιο δεν είχε πολύ κόσμο, λόγω εποχής.

Η ομάδα μας ήταν ο πιλότος, ο συνοδός, δύο Κινέζοι και εμείς. Το 6θέσιο Cessna μας οδήγησε στο κατάλληλο ύψος για να δούμε τα γεωανάγλυφα, που λόγω μεγέθους και θέσης γίνονται αντιληπτά μόνο από αέρος.
Οι Γραμμές Νάζκα είναι μια σειρά αρχαίων γεωγραφημάτων που βρίσκονται στην έρημο. Έχουν χαρακτηριστεί ως Μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της
Unesco.
.

To άγονο οροπέδιο απλώνεται πάνω από 80 χιλιόμετρα ανάμεσα στις πόλεις της Naska και Palpa περίπου 400 χλμ νότια της Λίμα . Οι γραμμές Nazca δημιουργήθηκαν από τους Νάσκα μεταξύ 400 και 650 μ. Χ.. Οι εκατοντάδες πολύπλοκες η απλές γραμμές παριστάνουν κολίβρια , αράχνες , πιθήκους , ψάρια , καρχαρίες , όρκες , και σαύρες .

Ο σκοπός των γραμμών συνεχίζει να συζητείται. Μερικοί ερευνητές πιστεύουν ότι δημιουργήθηκαν από τους θεούς , ενώ άλλοι υποστηρίζουν ότι ήταν κάποιο είδος του ημερολογίου με αστρονομικές ευθυγραμμίσεις που θα βοηθήσει στην φύτευση και τη συγκομιδή των καλλιεργειών. Άλλοι έχουν σκεφτεί ότι οι γραμμές ήταν οι πορείες για σημαντικές τελετουργικές πομπές . Οι γραμμές έχουν μελετηθεί από ειδικούς διαφόρων επιστημονικών κλάδων. Ανθρωπολόγοι , αρχαιολόγοι και αστρονόμοι έχουν μελετήσει όλες οι γραμμές και δεν έχουν βρει αποδεικτικά στοιχεία για οποιαδήποτε από όλες αυτές τις θεωρίες.

Τα σχέδια είναι ρηχές γραμμές που γίνονται στο έδαφος ξύνοντας το κοκκινωπό βότσαλο και αποκαλύπτοντας το υπόλευκο / γκριζωπό έδαφος κάτω. Εκατοντάδες είναι οι απλές γραμμές ή γεωμετρικά σχήματα, πάνω από 70 είναι ζωόμορφα σχέδια των ζώων, όπως τα πουλιά, τα ψάρια, λάμα, Τζάγκουαρ, πιθήκοι, ή ανθρώπινες φιγούρες. Άλλα σχέδια περιλαμβάνουν σχήματα όπως δέντρα και λουλούδια .Τα μεγαλύτερα είναι πάνω από 200 m . Οι μελετητές διαφέρουν ως προς την ερμηνεία του σκοπού των σχεδίων, αλλά σε γενικές γραμμές, οι περισσότεροι αποδίδουν θρησκευτική σημασία σε αυτά.

Εξαιτίας του ξηρού, απάνεμου και σταθερού κλίματος καθώς και την απομόνωσή του, ως επί το πλείστον, οι γραμμές έχουν διασωθεί.

Η πτήση μας περίπου μισή ώρα, μας πέρασε από τις κυριότερες γραμμές , γυρνώντας και από τις δύο πλευρές για να τα δούμε καλά. Ιδιαίτερο αξιοθέατο. Ενθουσιάστηκα και από την πτήση με το αεροπλανάκι. Δεν είχα ξανακάνει τέτοια πτήση. Καταπληκτικό.

Η Νάζκα είναι η πρωτεύουσα και η μεγαλύτερη πόλη της επαρχίας Νάσκα που βρίσκεται στην περιοχή Ίκα του Περού.

Το όνομα προέρχεται από τον πολιτισμό Νάσκα που άκμασε στην περιοχή μεταξύ 100 π.Χ. και 800 μ.Χ.. Αυτός ο πολιτισμός ήταν υπεύθυνος για τις Γραμμές και ένα εντυπωσιακό σύστημα υπόγειων υδραγωγείων , που λειτουργούν ακόμη και σήμερα.

Η κουλτούρα Nazca χαρακτηρίζεται από τα πανέμορφα κεραμικά, ζωγραφισμένα με τουλάχιστον 15 διαφορετικά χρώματα.

Στις 12 Νοεμβρίου του 1996, έγινε ένας σεισμός μεγέθους 7,5 με επίκεντρο στα 7,7 χιλιόμετρα στη θάλασσα. Ο σεισμός κατέστρεψε σχεδόν ολοκληρωτικά την πόλη της Νάσκα και τα περί χωρά της. Λόγω της εμφάνισης του κατά τη διάρκεια της ημέρας, υπήρχαν μόνο 14 θάνατοι. Ωστόσο, 1.500 άνθρωποι τραυματίστηκαν και περίπου 100.000 έμειναν άστεγοι. Μέσα σε 12 χρόνια η Νάσκα σχεδόν ξαναχτίστηκε.

Εκεί υπάρχει μια μεγάλη καναδική επιχείρησης εξόρυξης χρυσού. Οι ιθαγενείς αυτή τη στιγμή δεν κατέχουν δικαιώματα στη γη τους. Ως εκ τούτου, είχαν εκτοπιστεί διά της βίας. Από τότε, έχουν γίνει πολλές προσπάθειες για να νομιμοποιήσει την αρχαία ιδιοκτησία της γης και πάγιων περιουσιακών στοιχείων.

Κάναμε μια ωραία βόλτα στην πόλη, περπατήσαμε, φάγαμε, καθίσαμε μαζί με τους κατοίκους στις πλατείες μέχρι νάρθει η ώρα για το νυχτερινό λεωφορείο που θα μας πήγαινε στην Αρεκίπα. Η μέρα μας γεμάτη όμορφες εικόνες, χρώματα, σχήματα, πρωτόγνωρα πράγματα . Ένας άλλος πολιτισμός απλωνόταν μπροστά μας, κάθε σημείο και κάτι καινούργιο. Κάθε σημείο και κάτι εξαιρετικό.

 

[aspa]

Το ταξίδι για την Αρεκίπα ήταν το πιο κουραστικό όλης της εκδρομής. Το λεωφορείο καθυστέρησε να έρθει στη Νάσκα 1,30 ώρες. Πήγαινε πολύ σιγά σε μια διαδρομή στα βουνά, ο δρόμος γεμάτος φορτηγά. Ταξιδεύοντας όλη νύχτα φτάσαμε στην Αρεκίπα στις 9,30 το πρωί. Τα εισιτήρια 91sol και 124sol ανάλογα τη θέση.

Το ξενοδοχείο μας ήταν ακριβώς στην κεντρική πλατεία.

Plaza Rezidence. Ένα αρχοντικό ενός τραπεζίτη αναπαλαιωμένο, με έπιπλα εποχής και παράθυρα που έβλεπαν όλη την κίνηση της υπέροχης αυτής πλατείας.
Η πλατεία της Αρεκίπα είναι εξαιρετική.

Δεν χόρταινα να την φωτογραφίζω. Πάντα γεμάτη κόσμο.

Εύρισκες μικροπωλητές, μαμάδες με τα μωρά τους που τα είχαν στην πλάτη δεμένα, ζευγαράκια, τουρίστες, γιαγιάδες, ένα πολύβουο σύνολο που ήθελες να είσαι ένα μέρος του. Στους φοίνικες της πάρα πολλά πουλιά έδεναν με το κελάηδισμα τους όλο το σκηνικό.

Ο Καθεδρικός, το Δημαρχείο και διάφορα κτίρια έδιναν τα όρια της όμορφης αυτής πλατείας. Μια μεγάλη μπόρα που έπιασε την άδειασε σε κλάσματα δευτερολέπτου.

Μετά από λίγο ξαναγέμισε.

Η ίδια η ύπαρξη της Αρεκίπα είναι ωστόσο άρρηκτα δεμένη με το Ελ Μίστι , η κορυφή του διακρίνεται πάντα χιονισμένη πίσω από τον Καθεδρικό , στην πλατεία της, καθώς και με το όρος Τσατσά νι, που ρίχνει κι αυτό τη σκιά του στην περιοχή. Από τα σπλάχνα των δύο αυτών ηφαιστείων προέρχεται το μεγαλύτερο μέρος των οικοδομικών υλικών που χρησιμοποιήθηκαν ανά τους αιώνες στην κατασκευή της αποκαλούμενης από τους Ισπανούς αποικιοκράτες “Ciudad Blanca” (Λευκή Πόλη).

Εμείς ξεκινήσαμε από το μουσείο Σαντουάριος Αντίνος δε λα Ουνιβερσάδ.

Το κυριότερο έκθεμα του είναι η Χουανίτα. Η Παρθένος των Πάγων όπως ονομάζεται θεωρείται μια από τις πιο καλοδιατηρημένες μούμιες. Θυσιάστηκε από ιερείς των Ίνκας και τάφηκε με ξύλινα και χρυσά είδωλα και αντικείμενα για την άλλη ζωή. Πέθανε μεταξύ 1440-1450.

Η κορυφή Μίστι πίσω από τον Καθεδρικό

Βρέθηκε στην κορυφή Μίστι (6310μ) όπου δεν λιώνουν ποτέ τα χιόνια. Μας εξήγησε όλα αυτά η ξεναγός, όμως δεν μας είπε ότι η μούμια έλειπε στην Ιαπωνία. Αντί αυτής μας έδειξε μια άλλη μούμια που βρέθηκε στο ίδιο μέρος.

Το εισιτήριο 20sol και η ξεναγός μας ζήτησε τιπ.

 

[babaduma]

Γράφε, γράφε! Διαμορφώνουμε προϋπολογισμό και πρόγραμμα!

 

[aspa]

Άλλη σπουδαία επίσκεψη που κάναμε ήταν το μοναστήρι της Σάντα Καταλίνα.

Ένα ολόκληρο τετράγωνο καλύπτει το μοναστήρι, το οποίο βρίσκεται στο κέντρο της πόλης. Το εισιτήριο πανάκριβο 40 sol.

Ιδρύθηκε το1580 από μια πλούσια χήρα που έγινε καλόγρια. Αυτό που μας έκανε εντύπωση είναι ότι οι πλούσιες δόκιμες έφεραν μαζί τους και υπηρέτριες να τις υπηρετούν !!!! ωραίες μοναχές. Έκαναν στο μοναστήρι και γιορτές. Το 1870 η Χοσέφ Καδένα μετά από πολλές προσπάθειες κατάφερε να αλλάξει τον ηδονιστικό τρόπο ζωής των μοναχών και να φέρει θρησκευτικό ασκητισμό, απελευθερώνοντας τις υπηρέτριες και κάνοντάς τες μοναχές με ίδια δικαιώματα.

Η αρχιτεκτονική των κτιρίων είναι μείγμα τοπικών και Ισπανικών ρυθμών. Το μοναστήρι είναι μια μικρή πόλη. Έχει 100 δωμάτια κτισμένα σε 6 δρόμους, εκκλησία, βιβλιοθήκη, πινακοθήκη με εξαιρετικούς πίνακες.

Η οδός Σεβίλης με τους τοίχους από τερακότα ξεχωρίζει από όλο το συγκρότημα. Όμορφη επίσης και η οδός Κόρδοβα με τα γεράνια της. Η μονή διαθέτει ένα από τα πρώτα πιάνα της εποχής αγορασμένο από την Αγγλία για 4000λίρες.

Εντυπωσιακό και το κοινόχρηστο πλυντήριο, με τις 20 πήλινες λεκάνες.

Η μονή αξίζει μιας επίσκεψης ακόμη και για αυτούς που δεν τρέχουν στα μοναστήρια.

Το φαγητό μας στην Αρεκίπα καταπληκτικό. Άλλωστε η πόλη φημίζεται για το καλό φαγητό. Είτε φάγαμε σε ένα μαγερειό που τρώγανε οι ντόπιοι

φακόρυζο και κοτόπουλο – είτε σε εστιατόριο, ήταν νοστιμότατο και υγιεινό. Δοκιμάσαμε πατάτες μαγειρεμένες με χίλιους τρόπους σε ένα μαγαζί όπου μάθαμε ότι στο Περού καλλιεργούνται 3000 είδη πατάτας. Έχω να προτείνω για φαγητό το Casona Mercaderes, στον κεντρικό πεζόδρομο

και το Hatunpa το εστιατόριο που σερβίρει μόνο πατάτες μαγειρεμένες με πολλούς τρόπους.

Όπου και να πας όμως θα φας καλά και οικονομικά.

Στην Αρεκίπα όμως πας για να επισκεφτείς το Colca Canyon (3400μ). Είναι το δεύτερο βαθύτερο φαράγγι του κόσμου μετά του Κοταουάσι (3535μ) που βρίσκεται και αυτό στο Περού.

Την επίσκεψη κανονίσαμε με ένα τοπικό γραφείο. Υπάρχουν πολλά γύρω από την πλατεία. Το ψάξαμε λίγο το παζαρέψαμε και το κλείσαμε 40 sol για το πρακτορείο και 70sol το bolleto turistiko, η είσοδος για το φαράγγι.

Το ημερήσιο ταξίδι ξεκινούσε στις 3πμ, για να προλάβουμε να είμαστε στις 8πμ στο σημείο που θα βλέπαμε τους κόνδορες.

Βγήκαμε από την πόλη και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε. Το φεγγάρι ολόγιομο μας φώτιζε τον δρόμο, ήταν σαν μέρα. Τα βουνά όσο ανεβαίναμε πιο άγρια λες απάτητα, χωρίς βλάστηση. Στο δρόμο μερικά τουριστικά βανάκια σαν εμάς και τα φορτηγά.

Η πρώτη μας στάση στο Τσιβάι, μετά από τις απαραίτητες διαδικασίες για την είσοδο. Εκεί είχαμε πρωινό σε ένα εστιατόριο, καφέ πανσιόν, η όπως αλλιώς ήθελες να το πεις. Το Τσιβάι, το μεγαλύτερο χωριό της επαρχίας, μες το χάραμα μου φάνηκε ένα χωριό εγκαταλελειμμένο στην τύχη του. Είχε βρέξει τις προηγούμενες μέρες, οι δρόμοι, χωματόδρομοι, μες στην λάσπη, τα σπίτια παλιά ασοβάντιστα , όπως και τα περισσότερα στην επαρχία στο Περού.

Συνεχίσαμε στο χωριό Μάκα, όπου μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη. Το Φεβρουάριο οι ντόπιοι

οργανώνουν γιορτές αφιερωμένες στην καλή σπορά και συγκομιδή των καλλιεργειών τους. Ομάδες τραγουδούν και χορεύουν με μπάντες από τύμπανα και πνευστά όργανα , ακολουθώντας το δικό τους παραδοσιακό τρόπο.

Στην περιοχή καλλιεργούν κινόα, πατάτες, καλαμπόκια και κηπευτικά. Αυτή η εποχή είναι το καλοκαίρι τους.

Είναι άξιος επαίνου ο τρόπος που έχουν δημιουργήσει τα κλιμακωτά χωράφια τους στα 3500μ υψόμετρο. Το τοπίο αυτό διαμορφώθηκε πολλά χρόνια πίσω από τους Ίνκας. Συνεχίστηκε και σήμερα από τους Κολιάγκα οι οποίοι χτίζοντας περιμετρικά τοιχία στα χωράφια τους τα προστατεύουν από τις βροχές και τις κατολισθήσεις.

Τη δόξα όμως και το ενδιαφέρον των ταξιδιωτών εξακολουθεί να συγκεντρώνει το φαράγγι για λόγους που δεν έχουν να κάνουν με το βάθος του,ούτε με τον ποταμό που με τα ορμητικά νερά του το διαπερνάει αλλά με τους πελώριους κόνδορες των Άνδεων, οι οποίοι κάθε πρωί φέρνουν βόλτες σε μια συγκεκριμένη τοποθεσία πάνω από το χείλος του γκρεμού.

Ο ήλιος κοντεύει να ανατείλει πίσω από την κορυφή του βουνού . Στεκόμαστε ακριβώς απέναντι, στην τοποθεσία Cruz del Condor, στο χείλος του γκρεμού.

Μια μαύρη κουκκίδα, με φόντο τον σκούρο όγκο του βουνού ανεβαίνει σιγά σιγά από τα βάθη της χαράδρας του Κόλκα πλησιάζοντας προς το μέρος μας.

Με άνοιγμα φτερών που φτάνει τα τέσσερα μέτρα, σε λίγα λεπτά φτερουγίζει μπροστά μας το μεγαλύτερο πουλί του κόσμου, ένας μεγαλοπρεπής κόνδορας των Άνδεων. Περνάει τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να τον φωτογραφήσεις.

Μεγαλοπρεπής πέρασε από πάνω μας χωρίς να κουνά τα φτερά του, σαν αέρας.Έχουμε μείνει άφωνοι.

Τον πρώτο ακολουθεί και δεύτερος, και μετά ένας μικρότερος. Με την αρχοντιά του βασιλιά των πετούμενων πέρασαν από πάνω μας, μας αγνόησαν και συνέχισαν την πορεία τους για αναζήτηση τροφής. Τα είχαμε δει όλα.

Στην συνέχεια μας πήγαν στα ιαματικά λουτρά. Μια πισίνα με ιαματικό νερό που δεν σε ενέπνεε να την επισκεφτείς. Δεν το κάναμε.

Η εκδρομή περιλάμβανε φαγητό και επιστροφή στην πόλη.

Την επομένη στις 13,30μμ θα παίρναμε το λεωφορείο για το Πούνο.

Επιλέξαμε το πρωινό λεωφορείο από το βραδινό γιατί θέλαμε να δούμε την διαδρομή, επίσης ήταν πιο οικονομικό, στην μισή τιμή (33sol). Η διαφορά των λεωφορείων στην εξυπηρέτηση και κυρίως στην καθαριότητα πολύ μεγάλη.

Ξεκινήσαμε λοιπόν ένα ζεστό ηλιόλουστο μεσημέρι να ανεβαίνουμε προς τα βουνά. Δεν είχαμε σκεφθεί πόσο ψηλά θα πηγαίναμε. Εκεί λοιπόν που διαμαρτυρόμαστε γιατί το λεωφορείο δεν είχε βάλλει κλιματισμό, άρχισε να κάνει κρύο, έβρεχε. Το κρύο γινόταν πιο έντονο, όσο προχωρούσαμε στις χιονισμένες κορφές που έμεναν έτσι όλο το χρόνο. Και ήταν καλοκαίρι. Φαντάσου τι γίνεται εκεί το χειμώνα. Το υψόμετρο πολύ μεγάλο. Μάλλον ήταν οι κορυφές που βλέπαμε την προηγούμενη χιονισμένες. Εκεί που οι νεκροί διατηρούνται ανέπαφοι από το κρύο.

Μέσα σε αυτή την κακοκαιρία γυναίκες έμπαιναν στο λεωφορείο για να πουλήσουν διάφορα. Κυρίως μαγειρεμένο κρέας και ξηρούς καρπούς. Έκαναν μερικά χιλιόμετρα μαζί μας και πιθανόν θα περίμεναν κάποιο άλλο περαστικό λεωφορείο να τους πάει πίσω. Αυτή την διαδρομή κάνουν μάλλον όλο το χρόνο για να εξοικονομήσουν κάποια χρήματα να ζήσουν. Τα χωριά τους οικισμοί με λίγα σπίτια σκεπασμένα όλο τον χρόνο από χιόνι. Μια ζωή δύσκολη με μεγάλη ταλαιπωρία μακριά από την πόλη.

 

[aspa]

Μέχρι να φτάσουμε στο Πούνο είχε βραδιάσει. Πήραμε ταξί μέχρι το ξενοδοχείο Hasienta de Pouno στο κέντρο κοντά στην κεντρική πλατεία. Καλό ξενοδοχείο με υπέροχο πρωινό στον τελευταίο όροφο με θέα όλη την πόλη από την μια μεριά και την λίμνη από την άλλη. Το ξενοδοχείο το είχα κλείσει για μία νύχτα 35ε. Όταν ζήτησα να κάτσουμε άλλη μία νύχτα μου είπαν από την ρεσεψιόν να το κλείσω από το ίντερνετ για να πετύχω την ίδια τιμή, στο ξενοδοχείο θα πλήρωνα την διπλάσια. Αυτό έκανα.

Αμέσως μετά τα διαδικαστικά βόλτα στην πόλη. Το Πούνο δεν λέει πολλά πράγματα σαν πόλη. Όλοι το επισκέπτονται για να δουν την λίμνη. Όλη η ζωή του επικεντρώνεται σε μια πλατεία και έναν πεζόδρομο. Στην πλατεία ομάδες νεαρών με όργανα έπαιζαν και τραγουδούσαν. Εκεί είχε ξεκινήσει το καρναβάλι , 2 εβδομάδες νωρίτερα αρχίζουν τις γιορτές και τα πανηγύρια. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Καταλήξαμε σε ένα από τα πολλά μαγαζιά που είχε για φαγητό.

Τι χώρα κι αυτή. Την ίδια εποχή του χρόνου στην μια πόλη να είσαι με το μαγιό και στην άλλη με μάλλινα και χοντρό μπουφάν !!!!! και ήταν καλοκαίρι. Χρειάζεσαι να έχεις μαζί σου ρούχα για όλες τις εποχές .

Περιμέναμε με ανυπομονησία την επόμενη μέρα, αλίμονο δεν ξέραμε τι μας ξημερώνει . Ήταν οι δύο χειρότερες μέρες του ταξιδιού μας.

Η λίμνη Τιτικάκα βρίσκεται στη Νότιο Αμερική σε οροπέδιο των Άνδεων, στα σύνορα της Βολιβίας και του Περού και σε υψόμετρο 3.812 μέτρων πάνω από τη θάλασσα. Είναι η σε μεγαλύτερο υψόμετρο πλεύσιμη λίμνη του κόσμου.

Η Τιτικάκα στα 3.900 μέτρα, είναι η πλωτή λίμνη στο κόσμο με το μεγαλύτερο υψόμετρο. Φροντίστε να έχετε ισχυρό αντηλιακό μαζί σας τουλάχιστον για την κρουαζιέρα. Λόγω του μεγάλου υψομέτρου οι ακτινοβολία του ηλίου δεν φιλτράρεται ακόμα και σε μια συννεφιασμένη μέρα.

Το πρωί στις 7,30 μας πήρε ταξί να μας πάει στην αποβάθρα στο πλοιάριο για την εκδρομή στην λίμνη. Την ημερήσια αυτή βόλτα στα νησιά Ούρος και Τακίλε είχαμε κλείσει από την Αρεκίπα στην τιμή 75sol.

Τα νησιά Ούρος είναι κάτι το εξαιρετικό. Δεν νομίζω ότι υπάρχουν αλλού στην γη. Το αρχαιότερο είναι 160 ετών.

Κάτοικοι έφυγαν από την πόλη και έφτιαξαν τα σπίτια τους σε νησάκια πάνω στην λίμνη. Η Τιτικάκα είναι αξιοσημείωτη για τα Ούρος, μια ομάδα 44 τεχνητών νησιών, που είναι κατασκευασμένα από Τotora ένα είδος καλαμιού που φυτρώνει στην λίμνη και τους χρησιμεύει για όλα. Το χρησιμοποιούν να πλέξουν την τεχνητή πλατφόρμα όπου μετά ακουμπούν τα σπίτια τους, φτιαγμένα και αυτά από το καλάμι. Το ίδιο χρησιμεύει σαν καύσιμη ύλη για να ζεσταθούν και να μαγειρεύουν. Τέλος το εσωτερικό του το τρώνε σαν τροφή.

Οι άνθρωποι της φυλής των Ούρος προϋπήρχαν των Ίνκας. Είναι ο παλαιότερος πολιτισμός των Άνδεων, έχουν επιζήσει περισσότερο από 4000 χρόνια. Ο θρύλος λέει ότι υπήρχαν πριν από τον ήλιο, τότε που στη γη υπήρχε σκοτάδι και κρύο. Μιλούν τη γλώσσα των Aymara.

Εξακολουθούν να τηρούν τους τρεις κανόνες της αυτοκρατορίας των Ίνκας. “Να μην κλέβεις, να μην αδρανείς και να μην λες ποτέ ψέματα.” Έλεγαν ότι είχαν “μαύρο αίμα” επειδή δεν αισθάνονται το κρύο. Αυτοαποκαλούνται “Lupihagues” που σημαίνει “Γιοί του Ήλιου”.

Ο σκοπός που οι Ούρος έφτιαξαν τα πλωτά νησιά ήταν αμυντικός. Όταν δέχονταν απειλή να μπορούν να μετακινηθούν. Το μεγαλύτερο νησί έχει παρατηρητήριο.

Στα νησιά ζουν σήμερα 2000 άνθρωποι της φυλής Ούρος.

Πήγαμε σε ένα τέτοιο νησί. Είχε 5 σπίτια του ενός δωματίου δηλ ήταν πέντε οικογένειες που ζούσαν εκεί. Ψαρεύουν οι άντρες και οι γυναίκες πλέκουν και κεντούν. Τα περισσότερα από τα έσοδα τους είναι από τον τουρισμό.

Μας έκαναν μια βόλτα με μια παραδοσιακή βάρκα ( καμπαλίτος) πλεγμένη και αυτή από καλάμια αντί 10 sol. Ζωή πολύ δύσκολη μέσα στην υγρασία, το κρύο το χειμώνα, χωρίς τα είδη πρώτης ανάγκης, χωρίς περίθαλψη και βοήθεια από το κράτος. Ακόμη για να πάνε τα παιδιά σχολείο πρέπει κάθε μέρα να κάνουν 20λεπτά με την βάρκα για να τα πάνε. Βέβαια όχι ότι σε άλλα σημεία της χώρας ήταν καλύτερα.

Η όλη επίσκεψη άκρως τουριστική. Στην βόλτα με την βάρκα το παιδάκι να τραγουδά ένα γαλλικό τραγούδι και να ζητά φιλοδώρημα, οι γυναίκες να σου πουλούν αναμνηστικά και πλεκτά, να φωτογραφίζονται μαζί μας, ενώ παράλληλα να βιάζονται να σε ξαποστείλουν γιατί έρχεται το επόμενο πλοίο.

Τόσα χρόνια που διάβαζα για το Περού, είχα διάφορες εικόνες για τα νησιά της λίμνης Τιτικάκα που έχουν όριο ζωής, που αναγκάζουν τους κατοίκους τους να αλλάζουν νησί, να αλλάζουν σπίτι.

Οι εικόνες που είχα στο μυαλό μου αναμείχθηκαν με τις πραγματικές. Είμαι πολύ ευχαριστημένη που τα είδα από κοντά. Ονειρεμένο ταξίδι. Δεν πειράζει το τουριστικό του πράγματος.

Στην συνέχεια το πλοίο συνέχισε για το νησί Τακίλε. Πήγαινε πολύ αργά σαν σταματημένο. Έκανε να φθάσει 2,30ώρες. Τα πρώτα συμπτώματα με το στομάχι άρχισαν να εμφανίζονται, κυρίως στην φίλη μου. Πόνοι στο στομάχι και στην κοιλιά, ανακατωσούρα, κλπ. Ένας δυνατός πόνος στο στομάχι, περνούσε με βαθιές ανάσες και ξανάρχιζε πάλι. Όσο πήγαινε και χειρότερα. Όταν φθάσαμε στο νησί αποφασίσαμε να μην ανέβουμε επάνω. Βλέπαμε τα σκαλιά που έπρεπε να ανέβεις και αισθανόμαστε χειρότερα, ο ήλιος έκαιγε απίστευτα. Μείναμε στο πλοίο όπου περιμέναμε τους άλλους να γυρίσουν. Το νησί είχε ωραίους όρμους, παραλίες, μερικοί τολμηροί κολύμπησαν. Το νερό πεντακάθαρο, έβλεπες τον πυθμένα της λίμνης.

Η επιστροφή μας φάνηκε ατελείωτη. Το κρεβάτι μας μας κράτησε συντροφιά μέχρι την άλλη μέρα το πρωί .

Την επόμενη μέρα κάναμε μια βόλτα στην πόλη. Αναμειχθήκαμε με τους κατοίκους,

πήγαμε στις λαϊκές αγορές τους, σε κάθε τετράγωνο και μια . Πουλούσαν φρούτα, κρέατα, λαχανικά και παράλληλα ρούχα καπέλα είδη σπιτιού κλπ. Πολλές πατάτες στην χώρα της πατάτας, καλαμπόκια με πολύ χοντρούς καρπούς, άσπρα, κίτρινα, κόκκινα, μαύρα.

Τα φρούτα και τα λαχανικά βασικό στοιχεία της διατροφής τους. Πωλούν πολύ φρέσκους χυμούς στους δρόμους. Πίναμε χυμούς από μάνγκο, ανανά, φράουλες, πορτοκάλι. Κάθε ένας έφερνε το προϊόν του και το πουλούσε.

Εξαιρετική η φιγούρα μιας κυρίας με το χαρακτηριστικό καπέλο, που είχε στην ποδιά της ένα σφαχτό, το τεμάχιζε με ένα μαχαίρι και το πουλούσε. Στο δρόμο για το ξενοδοχείο βρήκαμε και κιόσκια που πουλούσαν αναμνηστικά και κεντήματα. Οι τιμές ήταν οι πιο χαμηλές που βρήκαμε σε όλο το ταξίδι μας. Η κατάσταση όμως της κοιλιάς μας μας έκοψε την βόλτα στη μέση. Την υπόλοιπη ημέρα την περάσαμε στο σαλόνι του ξενοδοχείου, .....κοντά στο μπάνιο, είχαμε αφήσει το δωμάτιο γιατί θα φεύγαμε για το Κούσκο και τη βγάλαμε στο σαλόνι του ξενοδοχείου.

Πριν φύγουμε τολμήσαμε μια βόλτα στην πλατεία της πόλης.

Ήταν οι εκδηλώσεις της Fiesta de Candelaria.

Μπάντες οι Sicu-Μορένος (όπως ονομάζονται) με πολλά όργανα έπαιζαν διαδοχικά η μια μετά την άλλη, ενώ κορίτσια με έξωμα και αγόρια αψηφώντας το κρύο, χόρευαν σε σχήματα γύρω από την πλατεία. Οι Sicu-Μορένος παίζουν με sicus, bombos, τύμπανα, κύμβαλα, και τρίγωνα, χορεύουν Ηuaynos ενώ συνοδεύονται από Caporales , Diablas , γέρους, νέγρους, Apache, ντυμένοι σαν λιοντάρια με ρόπαλα, κόνδορες, αρκούδες, γορίλες, καμηλοπαρδάλεις Αυτοί οι χαρακτήρες, μαζί με τις επιδόσεις των χορευτών του διαβόλου και του αρχαγγέλου Μιχαήλ, κάνουν το Diablada Puneña χορό της Fiesta de la Candelaria. Τα κοστούμια τους λαμπερά, οι γιορτές αναφέρονται στην νίκη του καλού απέναντι στο κακό.

Ανάβουν φωτιές καίνε το κακό, διασκεδάζουν. Ο χορός τους είναι ο διασημότερος χορός του Πούνο. Το αποτέλεσμα είναι πολύχρωμο , δημιουργώντας μια πανέμορφη παράσταση .

Στο Φεστιβάλ La Candelaria συμμετέχουν πάνω από 100.000 χορευτές και 40.000 μουσικοί.

Γιορτάζεται κάθε Φεβρουάριο από Aymara, Κέτσουα, και μιγαδικές ομάδες του υψιπέδου του Περού. Είναι ένα φεστιβάλ κατά τη διάρκεια των δύο πρώτων εβδομάδων του Φεβρουαρίου προς τιμήν της Παρθένου Μαρίας της Candelaria.


Σε μια εντυπωσιακή επίδειξη της πίστης και της αφοσίωσης, η πόλη ξεκινά μια ζωντανή επίδειξη σε κοστούμια, μουσική και χορό. Επάξια η φήμη της πόλης ως η Λαογραφική πρωτεύουσα του Περού.

Ένα δεύτερο, σημαντικό μέρος των εκδηλώσεων Candelaria είναι η μεγάλη λαϊκή παρέλαση. Αυτή η παρέλαση λαμβάνει χώρα στους δρόμους του Πούνο. Δεν είναι μόνο ο χορός και η μουσική, αλλά και οι μάσκες και τα έθιμα είναι πολύ σημαντικό εδώ. Τα έθιμα και οι χοροί εκφράζουν τις πτυχές της καθημερινής ζωής των Άνδεων λαό του Νότιου Περού, όπως η υφαντική, η συγκομιδή, φύτευση ή το κυνήγι, καθώς και τις μεταλλευτικές δραστηριότητες στην περιοχή Pouno. Κατά τη διάρκεια των Paredes στους δρόμους βλέπεις όχι μόνο επαγγελματίες χορευτές αλλά και πολλές ντόπιους , που συμμετέχουν και χορεύουν για να δείξουν την αφοσίωσή τους και να τιμήσουν τη Virgen τους. Καθώς οι ντόπιοι λένε πάντα: κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ, είμαστε όλοι ίσοι.
Όλοι πιστεύουν στην Virgen και χορεύουν για να την τιμήσουν και να την ευχαριστήσουν για τις ευλογίες της.

Το φεστιβάλ έχει πλέον περιληφθεί στον κατάλογο Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας. Έτσι είναι η βολιβιανή έκδοση του φεστιβάλ. Η La Candelaria δεν γιορτάζεται μόνο στο Περού, αλλά και στη Βολιβία - κυρίως στην πόλη της Copacabana - και στη Χιλή, τη Βενεζουέλα και την Ουρουγουάη.

Σχετικά με την ταυτότητα του Diablada, οργανώσεις προτείνουν ότι αφού αυτός ο χορός εμπνέεται από τους πολιτισμούς των Άνδεων πριν από το σχηματισμό των σημερινών εθνικών συνόρων, θα πρέπει να ανήκουν εξίσου στα έθνη όπως Περού, Αργεντινή, Βολιβία και Εκουαδόρ.

Είμαστε πολύ τυχερές που πετύχαμε αυτές τις γιορτές στο Πούνο. Είδαμε πολλά από τις παραδόσεις τους.

Έφθασε όμως η ώρα για την καλύτερη στιγμή του ταξιδιού, αυτή που ονειρεύεται κάθε ταξιδιώτης που πάει στο Περού. Το προσκύνημα στο Μάτσου Πίτσου.

Βραδινό λεωφορείο λοιπόν για το Κούσκο. Πρώτη σειρά στο δεύτερο όροφο η καλύτερη θέση (τα μάθαμε πια). Κόστος 55sol.

Το πρωί 5,30 φθάσαμε στο Κούσκο αγουροξυπνημένοι. Η πόλη κοιμάται. Φθάσαμε με ταξί στο ξενοδοχείο, ένα καταπληκτικό Cusco Β&Β στο κέντρο της πόλης. Η φιλόξενη ξενοδόχος μας έδωσε πρόχειρα ένα δωμάτιο και συνεχίσαμε και εμείς και αυτοί τον ύπνο μας αρκετή ώρα ακόμη. Η τοποθεσία καταπληκτική, δίπλα στην αγορά της πόλης. Τα δωμάτια πεντακάθαρα,με θέρμανση και το πρωινό τέλειο σε ένα χώρο στη σοφίτα απ όπου έβλεπες όλη την πόλη. Μας φέρθηκαν τόσο καλά , δεν μας χρέωσαν την νύχτα που λείψαμε για το ΜΠ παρόλο που είχαμε κάνει κράτηση.

Στην πόλη είχε αρχίσει να βρέχει. Το κρύο, το βράδυ κυρίως ήταν τσουχτερό.

Όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε ξεκινήσαμε να εξερευνήσουμε την πόλη. Ομολογουμένως ήταν η πιο όμορφη του ταξιδιού μας. Οι ισπανικές αψίδες, οι πλατείες και τα ξύλινα μπαλκόνια που εξέχουν πάνω από τους στενούς πλακόστρωτους δρόμους της δίνουν ένα ιδιαίτερο χρώμα, ενώ ο τρόπος λιθοδομής των τοίχων υπενθυμίζει ότι εκείνοι που έχτισαν την πόλη ήταν οι Ίνκας. Όλα εκεί πιστοποιούν την παρουσία τους.

Η πλατεία που την εποχή των Ίνκας χρησίμευε για τελετές περιστοιχίζεται από τον Καθεδρικό, την εκκλησία Λα Κομπάνια και από πανέμορφα κτήρια και μουσεία. Στο κέντρο της κυματίζουν δύο σημαίες η μία η εθνική του Περού και η άλλη με τα χρώματα του ουράνιου τόξου που λέγεται ότι ήταν το λάβαρο των Ίνκας. Τα στενά σοκάκια σφύζουν από ζωή, τα βράδια τουρίστες κυρίως παίζουν μουσικές απ όλο το κόσμο.

Η πόλη περιστοιχίζεται από λόφους κατάφυτους που σε καλούν να τους εξερευνήσεις. Το υψόμετρο

σε εμποδίζει λίγο στις ανηφόρες γιαυτό θέλει σιγά σιγά. Έχει πολλά πράγματα να δεις, καλό να αφιερώσεις μέρες.


Μετά την κατάκτηση των Ίνκας οι Ισπανοί στην προσπάθειά τους να προσηλυτίσουν τους ντόπιους

εισήγαγαν πολλούς θρησκευτικούς και αναγεννησιακούς πίνακες, γκραβούρες και εικόνες. Η ζήτηση αυτή προσέλκυσε πολλούς ζωγράφους και έτσι δημιουργήθηκε η σχολή του Κούσκο. Οι περισσότεροι ανώνυμοι. Πολλά έργα υπάρχουν στα μουσεία και στις εκκλησίες.

Από το Κούσκο κανονίσαμε και την επίσκεψη στο ΜΠ. Ο χρόνος μας ήταν περιορισμένος και κλείσαμε μετά από μεγάλο ψάξιμο, την επίσκεψη με ένα πρακτορείο αντί 200δολλαρίων η κάθε μία.

Περιελάμβανε διήμερο ως εξής επίσκεψη στην Ιερή κοιλάδα Πίσακ, Ουλαταγιάμπο, Ναό του Ήλιου, μετάβαση με τραίνο στο Άκουας Καλλιέντες, διανυκτέρευση εκεί, μεταφορά το πρωί με λεωφορείο στον αρχαιολογικό χώρο με επιστροφή, και μετά πίσω με τραίνο στο Ουλαταγιάμπο και από εκεί στο Κούσκο με βανάκι.

Να σημειώσω ότι το εισιτήριο για την είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο το έκλεισα στην Αθήνα από το ίντερνετ. Το έκλεισα από αυτή την σελίδα http://www.machupicchuterra.com/. Το επίσημο σάιτ δεν δούλευε και φοβήθηκα ότι δεν θα έβρισκα, η τιμή του 75δολλάρια (κανονικά έχει 50δολ).

Η οργάνωση με οποιονδήποτε άλλο τρόπο θέλει πολλές ημέρες.

Εμείς καταφέραμε να είμαστε πολύ πρωί στο ΜΠ και παράλληλα να δούμε και την ιερή κοιλάδα.

Εδώ θέλω να αναφέρω μερικά στοιχεία για την επίσκεψη στο ΜΠ. Στον αρχαιολογικό χώρο πηγαίνεις

1. Με τραίνο από έναν σταθμό λίγο πιο έξω από το Κούσκο (εκεί φθάνεις με ταξί πρωί-πρωί).
Δαπανηρός τρόπος, το εισιτήριο αρκετά ακριβό (68-80δολ. η κάθε διαδρομή). Το τραίνο σε
αφήνει στο Άκουας Καλιέντες ανάλογα το δρομολόγιο από τις 10-11πμ. Από εκεί παίρνεις το
λεωφορείο για ΜΠ (έχει πολύ συχνά) 24δολ. Με επιστροφή. Έχεις την δυνατότητα να ανέβεις με
τα πόδια μέχρι το ΠΜ (ανηφόρα 1.30 ώρες).Με αυτό τον τρόπο έχεις πολύ λίγο
χρόνο για το ΜΠ.
2. Με λεωφορείο στο Ολαταγιάμπο, μπορείς να πάρεις και βανάκι, διανυκτέρευση στην πόλη
και από εκεί με τραίνο στο Άκουας Καλιέντες και μετά στο ΜΠ.
3. Το ίδιο με το προηγούμενο με διανυκτέρευση στο Άκουας Καλιέντες και πρωί πρωί στο ΜΠ.
4. Να γλυτώσεις το τραίνο πηγαίνοντας πεζός από το μονοπάτι (2.30 ώρες), αφού πρώτα φτάσεις με
λεωφορείο στον ηδροηλεκτρικό σταθμό (6 ώρες).
5. Με τραίνο από Πούνο , το Inka rail. Το ακριβότερο.
6. Το μονοπάτι των Ίνκας 3 ημέρες πεζοπορία.

 

[giannoula]

Είναι δυνατόν να είναι τόσο ακριβή η είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο όπως και οι μετακινήσεις;; έπαθα πλάκα!!!!

 

[babaduma]

Είναι δυνατόν να είναι τόσο ακριβή η είσοδος στον αρχαιολογικό χώρο όπως και οι μετακινήσεις;; έπαθα πλάκα!!!!

Ακόμη μεγαλύτερη πλάκα θα πάθεις αν ψάξεις τις τιμές των αεροπορικών εισιτηρίων!

... και το τουριστικό εισιτήριο (υποχρεωτικό) του Κούσκο κοστίζει μια μικρή περιουσία και αφήνει απ' έξω όλα σχεδόν τα βασικά μνημεία της πόλης. Πίκρα...

 

[giannoula]

Για τα αεροπορικά είμαι σίγουρη, το ξέρω για το Μεξικό που το κυνηγάω τόσα χρόνια και ακόμα δεν τα κατάφερα... Αλλά για τα υπόλοιπα;;; Μια περιουσία χρειάζεται για να τα δεις όλα αυτά!! Ίσως τα είχα διαφορετικά στο μυαλό μου πιστεύοντας ότι είναι σχετικά οικονομική χώρα!