manasta
Member
- Μηνύματα
- 49
- Likes
- 287
Κυριακή 16 Ιουλίου και σήμερα το πρόγραμμα προβλέπει πρωινή αναχώρηση γιατί η σημερινή, 8η ημέρα του ταξιδιού, έχει τα περισσότερα χιλιόμετρα. Η παράκαμψη στη Bruges άξιζε αλλά σήμερα πρέπει να σηκωθούμε νωρίς και να πάρουμε τους δρόμους. Η google μας πληροφορεί ότι μας περιμένουν 571 χλμ σε κάτι λιγότερο από 7 ώρες οδήγησης.
Πρώτη στάση μας είναι το Étretat, στο οποίο φτάνουμε νωρίς το μεσημέρι και αφού έχουμε διανύσει τα 383 από τα 571 χιλιόμετρα της ημέρας. Το πρόγραμμα προβλέπει σύντομη στάση για φωτογράφηση των φημισμένων βράχων που θαλασσοδέρνει η Μάγχη, στις ακτές αυτού του γραφικού πρώην ψαροχωριού και νυν θέρετρου.
Σύντομα αφήνουμε το όμορφο Etretat και διασχίζουμε τον Σηκουάνα από την επιβλητική Pont de Normandie, η οποία έχασε το ρεκόρ της μακρύτερης καλωδιακής γέφυρας του κόσμου το 2004, από τη δική μας στο Ρίο-Αντίρριο.
Μόλις περνάμε τη γέφυρα φτάνουμε στη Honfleur, τα Χανιά της Γαλλίας όπως τα βάπτισα. Ένα πανέμορφο παλιό, κλειστό λιμάνι στις όχθες του Σηκουάνα με γραφικά μεσαιωνικά πολύχρωμα σπίτια και πλήθος κόσμου να απολαμβάνει τον ήλιο στα εστιατόρια με τα θαλασσινά και στα καφέ του. Παρκάρουμε εύκολα στο οργανωμένο parking και κατεβαίνουμε για μια μεγάλη βόλτα και για να αναζητήσουμε το μεσημεριανό μας γεύμα.
Χορτασμένοι από το φαγητό και από τις πανέμορφες εικόνες που αιχμαλωτίσαμε, συνεχίζουμε για την κοντινή Trouville-sur-Mer, ένα κοσμικό θέρετρο με υπέροχα ξενοδοχεία στην τεράστια αμμώδη παραλία του, στο οποίο νομίζεις ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στην belle epoque. Πράγματι το πρώην ψαροχώρι έγινε διάσημο από τον 19ο αιώνα, όταν η ελίτ της παριζιάνικης κοινωνίας το επέλεξε για να περνάει εδώ τα καλοκαίρια της, στις παραθαλάσσιες βίλες και τα αριστοκρατικά ξενοδοχεία που χτίστηκαν. Σήμερα ο τουρισμός είναι πιο ευρύς, αλλά το μέρος αποπνέει ακόμα κάτι από την αύρα της παλιάς του γοητείας.
Απέναντι από την Trouville-sur-Mer, από την οποία την χωρίζει ένα κανάλι, βρίσκεται η δίδυμη πόλη Deauville, με την οποία μοιράζονται την ίδια ιστορία και την ίδια αριστοκρατική ατμόσφαιρα. Η Deauville βέβαια είναι πιο διάσημη καθώς από το 1975 φιλοξενεί το περίφημο Festival du cinéma américain de Deauville, οπότε από τα κόκκινα χαλιά που στρώνονται έχουν περάσει όλοι οι χολυγουντιανοί σταρ, πολλοί εκ των οποίων διατηρούν βίλες στη περιοχή.
Είναι πια αργά το απόγευμα και μας μένουν 128 χιλιόμετρα για το ξενοδοχείο μας. Αποφασίζουμε να κινηθούμε για λίγο από δευτερεύοντες δρόμους για να θαυμάσουμε το αγροτικό τοπίο της Νορμανδίας. Και πράγματι αποζημιωθήκαμε.
Φτάνουμε στη Caen, τη πόλη του Γουλιέλμου του Κατακτητή, με την τεράστια πολιτιστική κληρονομία που διατήρησε μέχρι τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν έγινε θέρετρο σκληρών μαχών κατά την Απόβαση των Συμμάχων.
Αφού κάνουμε μια γρήγορη βόλτα, συνεχίζουμε για τη Vire, η οποία θα μας φιλοξενήσει για τις επόμενες τρεις νύχτες. Είναι μια μικρή πόλη 11.000 κατοίκων, χωρίς καθόλου τουρισμό στην οποία μετά τις 7 το βράδυ δεν κυκλοφορεί ψυχή. Μας έκανε εντύπωση πόσο "στοιχειωμένη" φαινόταν η πόλη στη βόλτα που κάναμε. Κανένα καφέ ανοικτό, κανείς στους δρόμους, ούτε αυτοκίνητα δεν περνούσαν. Την επέλεξα ως βάση καθώς γεωγραφικά είναι στο κέντρο όλων όσων θέλαμε να δούμε τις επόμενες μέρες, αλλά ευτυχώς που βρήκαμε κάτι McDonalds λίγο έξω από την πόλη, αλλιώς θα κοιμόμασταν νηστικοί...
Εξαντλημένοι παραδινόμαστε στον ύπνο. Η επόμενη μέρα προβλέπεται συγκλονιστική, τουλάχιστον για μένα!
Πρώτη στάση μας είναι το Étretat, στο οποίο φτάνουμε νωρίς το μεσημέρι και αφού έχουμε διανύσει τα 383 από τα 571 χιλιόμετρα της ημέρας. Το πρόγραμμα προβλέπει σύντομη στάση για φωτογράφηση των φημισμένων βράχων που θαλασσοδέρνει η Μάγχη, στις ακτές αυτού του γραφικού πρώην ψαροχωριού και νυν θέρετρου.
Σύντομα αφήνουμε το όμορφο Etretat και διασχίζουμε τον Σηκουάνα από την επιβλητική Pont de Normandie, η οποία έχασε το ρεκόρ της μακρύτερης καλωδιακής γέφυρας του κόσμου το 2004, από τη δική μας στο Ρίο-Αντίρριο.
Μόλις περνάμε τη γέφυρα φτάνουμε στη Honfleur, τα Χανιά της Γαλλίας όπως τα βάπτισα. Ένα πανέμορφο παλιό, κλειστό λιμάνι στις όχθες του Σηκουάνα με γραφικά μεσαιωνικά πολύχρωμα σπίτια και πλήθος κόσμου να απολαμβάνει τον ήλιο στα εστιατόρια με τα θαλασσινά και στα καφέ του. Παρκάρουμε εύκολα στο οργανωμένο parking και κατεβαίνουμε για μια μεγάλη βόλτα και για να αναζητήσουμε το μεσημεριανό μας γεύμα.
Χορτασμένοι από το φαγητό και από τις πανέμορφες εικόνες που αιχμαλωτίσαμε, συνεχίζουμε για την κοντινή Trouville-sur-Mer, ένα κοσμικό θέρετρο με υπέροχα ξενοδοχεία στην τεράστια αμμώδη παραλία του, στο οποίο νομίζεις ότι ο χρόνος έχει σταματήσει στην belle epoque. Πράγματι το πρώην ψαροχώρι έγινε διάσημο από τον 19ο αιώνα, όταν η ελίτ της παριζιάνικης κοινωνίας το επέλεξε για να περνάει εδώ τα καλοκαίρια της, στις παραθαλάσσιες βίλες και τα αριστοκρατικά ξενοδοχεία που χτίστηκαν. Σήμερα ο τουρισμός είναι πιο ευρύς, αλλά το μέρος αποπνέει ακόμα κάτι από την αύρα της παλιάς του γοητείας.
Απέναντι από την Trouville-sur-Mer, από την οποία την χωρίζει ένα κανάλι, βρίσκεται η δίδυμη πόλη Deauville, με την οποία μοιράζονται την ίδια ιστορία και την ίδια αριστοκρατική ατμόσφαιρα. Η Deauville βέβαια είναι πιο διάσημη καθώς από το 1975 φιλοξενεί το περίφημο Festival du cinéma américain de Deauville, οπότε από τα κόκκινα χαλιά που στρώνονται έχουν περάσει όλοι οι χολυγουντιανοί σταρ, πολλοί εκ των οποίων διατηρούν βίλες στη περιοχή.
Είναι πια αργά το απόγευμα και μας μένουν 128 χιλιόμετρα για το ξενοδοχείο μας. Αποφασίζουμε να κινηθούμε για λίγο από δευτερεύοντες δρόμους για να θαυμάσουμε το αγροτικό τοπίο της Νορμανδίας. Και πράγματι αποζημιωθήκαμε.
Φτάνουμε στη Caen, τη πόλη του Γουλιέλμου του Κατακτητή, με την τεράστια πολιτιστική κληρονομία που διατήρησε μέχρι τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν έγινε θέρετρο σκληρών μαχών κατά την Απόβαση των Συμμάχων.
Αφού κάνουμε μια γρήγορη βόλτα, συνεχίζουμε για τη Vire, η οποία θα μας φιλοξενήσει για τις επόμενες τρεις νύχτες. Είναι μια μικρή πόλη 11.000 κατοίκων, χωρίς καθόλου τουρισμό στην οποία μετά τις 7 το βράδυ δεν κυκλοφορεί ψυχή. Μας έκανε εντύπωση πόσο "στοιχειωμένη" φαινόταν η πόλη στη βόλτα που κάναμε. Κανένα καφέ ανοικτό, κανείς στους δρόμους, ούτε αυτοκίνητα δεν περνούσαν. Την επέλεξα ως βάση καθώς γεωγραφικά είναι στο κέντρο όλων όσων θέλαμε να δούμε τις επόμενες μέρες, αλλά ευτυχώς που βρήκαμε κάτι McDonalds λίγο έξω από την πόλη, αλλιώς θα κοιμόμασταν νηστικοί...
Εξαντλημένοι παραδινόμαστε στον ύπνο. Η επόμενη μέρα προβλέπεται συγκλονιστική, τουλάχιστον για μένα!
Last edited: