Π.Γ.Δ.Μ. Π.Γ.Δ.Μ.-Ένας τόπος γεμάτος αντιθέσεις

[underwater]

3η Ημέρα-Κι άλλη περιήγηση στα Σκόπια

Η 3η μέρα στα Σκόπια ήταν και η πιο χαλαρή (από την πολύ χαλαρότητα μάλλον μου πήρε και τόσο καιρό να γράψω τη συνέχεια της ιστορίας ). Το πρωινό μας ξεκίνησε με αναζήτηση ταχυδρομείου, για να επιδοθώ στο αγαπημένο μου Postcrossing! Με λύπη διαπιστώσαμε ότι το κεντρικό ταχυδρομικό κτίριο της πόλης δεν προσφέρει τη δυνατότητα να αγοράσει κανείς γραμματόσημα και μας παρέπεμψαν κάπου αλλού, αλλά τα αγγλικά τους δεν μας επέτρεψαν να καταλάβουμε πού! Εκεί που κοιταζόμασταν προβληματισμένοι, ένας ευγενέστατος ηλικιωμένος κύριος μας είπε ότι θα μας έδειχνε εκείνος το δρόμο. Εν τέλει, όπως ανέφερα και σε προηγούμενο σημείο, δεν μας είπε απλά πού ήταν το ταχυδρομείο, αλλά περπάτησε μαζί μας για 10’ περίπου μέχρι να φτάσουμε σε αυτό, μας οδήγησε μέσα και μάλιστα είπε σε μια κυρία που εργαζόταν εκεί τι ακριβώς θέλαμε. Χαρακτηριστικό της ευγένειας και της φιλόξενης διάθεσης αυτού του λαού. Ξέρετε, ακούω πολύ συχνά για το πόσο ευγενικοί και φιλικοί είναι οι Σέρβοι. Προσωπικά θεώρησα τους κατοίκους της Π.Γ.Δ.Μ. (τόσο Σλαβαμακεδόνες, όσο και μουσουλμάνους) πολύ πιο ζεστούς και φιλόξενους (χωρίς αυτό να αναιρεί τη γενικώς καλή γνώμη που έχω για τους Σέρβους). Και δεδομένου ότι οι μεν είναι γνωστοί φιλέλληνες, οι δε πάλι όχι, το παραπάνω γίνεται ακόμα πιο σημαντικό για μένα.

Αφού έστειλα τις καρτούλες μου, αρχίσαμε πάλι το περπάτημα, με στόχο να καταλήξουμε στην Παλιά Πόλη. Σε κάποιο σημείο (κοντά στην Πλατεία Μακεδονίας) υπάρχει μια απομίμηση (ή μήπως να πω κακέκτυπο; ) της Αψίδας του Θριάμβου. Γενικώς οι αρχιτεκτονικές επιρροές σε αυτή την πόλη είναι αναρίθμητες!




Περνώντας στην Παλιά Πόλη αρχίσαμε να περπατάμε μέσα στα σοκάκια, με στόχο να καταλήξουμε στο Bit Pazar, το μεγαλύτερο παζάρι της πόλης. Τα δρομάκια της μουσουλμανικής πλευράς των Σκοπίων είναι ένα ταξίδι στο χρόνο και μια αστείρευτη πηγή φωτογραφικής έμπνευσης. Αμέτρητα μικρά φτωχικά μαγαζάκια παντού, από καταστήματα, μέχρι ραφτάδικα, μπαρμπέρικα και ούτω καθεξής.












Σε κάποια φάση μας κίνησε την περιέργεια το μαγαζάκι ενός Αλβανόφωνου κυρίου που έφτιαχνε ξυλόγλυπτα. Προσηλωμένος στην (πολύ αξιόλογη) δουλειά του, αλλά παρ’ όλα αυτά ευγενέστατος και καλοδεχτικός. Μπήκαμε στο μαγαζάκι του όπου μας έπιασε κουβέντα με τα φτωχά αγγλικά του, ενώ ήταν σαφές ότι δεν είχε ως στόχο την όποια προώθηση ή πώληση, απλά του άρεσε να μιλά με ξένους και χαιρόταν να βλέπει άτομα να ενδιαφέρονται για την τέχνη του. Σε λίγη ώρα μπήκε στο μαγαζί και ένας νεαρός (από το Μαυροβούνιο αυτός), ο οποίος μιλούσε καλά αγγλικά και μας έδωσε περισσότερες πληροφορίες για τον καλλιτέχνη κύριο. Μάθαμε ότι αναλαμβάνει διάφορες δουλειές (από ξυλόγλυπτα τέμπλα εκκλησιών μέχρι διακοσμητικά για το σπίτι, προικιά και πολλά άλλα) και ότι ανά φάσεις ταξιδεύει σε διάφορες γειτονικές χώρες για δουλειά. Μας είπε μάλιστα ότι κάποια στιγμή είχε βρεθεί στην Κρήτη. Από τα ξεχωριστά άτομα που γνωρίσαμε σε αυτό το ταξίδι!




Μία ενδιαφέρουσα εκκλησία στην Παλιά Πόλη είναι και αυτή του Ιερού Σωτήρος, χτισμένη μεταξύ 17ου-18ου αιώνα, η οποία φημίζεται για τον εσωτερικό διάκοσμό της, τον οποίο όμως δεν μπορέσαμε να δούμε εκείνη την ημέρα. Αλλά ακόμα και στον εξωτερικό χώρο δημιουργείται μια αίσθηση γαλήνης, ενώ ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι υπάρχει οπτική πρόσβαση σε γειτονικά τζαμιά. Οι αναμείξεις δεν σταματούν σε αυτή τη χώρα! Στην εκκλησία αυτή είναι και ο τάφος του Golce Delcev, ήρωα της απελευθέρωσης από τους Οθωμανούς, ο οποίος διαβάζω ότι γεννήθηκε και πέθανε στην Ελλάδα.






Μετά από κάμποσο περπάτημα φτάσαμε και στο Bit Pazar. Θα μπορούσα να το αποκαλέσω έναν «αχταρμά» των αισθήσεων. Αμέτρητα ετερόκλητα αντικείμενα (από αλβανικά σουβενίρ μέχρι τουρκικά φλιτζανάκια του καφέ), διαφορετικές μουσικές (από σλάβικα και αλβανικά ποπ-τρας-σκυλέ σουξέ, μέχρι κάποια υπέροχα πονεμένα παραδοσιακά τούρκικα τραγούδια), διαφόρων ειδών φρούτα, λαχανικά, τυριά, κρέατα, λιχουδιές, απίστευτες μυρωδιές από τα κοντινά ψητοπωλεία και ούτω καθεξής. Πολύ εντύπωση μου έκαναν κάποιες ξυλόγλυπτες μωρουδιακές κούνιες, στις οποίες υπήρχαν σκαλισμένες ευχές στα αραβικά. Οι μαγαζάτορες σε γενικές γραμμές πιο κλειστοί από άλλους που έχω δει σε πιο τουριστικά παζάρια σε ταξίδια μου. Κάποιοι ζητούσαν ευγενικά να μην φωτογραφίσουμε εκείνους και το εμπόρευμά τους. Σε γενικές γραμμές ήταν βέβαια ευγενείς. Το παζάρι είχε πολύ ενδιαφέρον, ήταν ιδιαίτερα αυθεντικό, αλλά παράλληλα καθρέφτιζε τη φτώχεια και την παρακμή που επικρατούν σε αρκετά σημεία αυτής της χώρας.


















Πολύ κοντά στο παζάρι βρίσκεται το Allaja τζαμί, το οποίο είναι αρκετά ενδιαφέρον αισθητικά, αλλά δεν έχω καταφέρει να βρω ιδιαίτερες πληροφορίες για αυτό.






Εν συνεχεία κατευθυνθήκαμε προς τον Πύργο του Ρολογιού (Sahat Kula), κτίριο του 16ου αιώνα το οποίο κτίστηκε επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Μου φάνηκε πολύ κακοδιατηρημένο και δεν μου έκανε καμία εντύπωση, μολονότι θεωρείται από τα πιο ξακουστά αξιοθέατα των Σκοπίων. Τριγύρω του υπάρχουν αρκετά τζαμιά, με κυρίαρχο αυτό του Σουλτάν Μουράτ. Μάλιστα βρεθήκαμε εκεί την ώρα της μεσημεριανής προσευχής, με τις φωνές των μουεζίνηδων να δημιουργούν τη μελαγχολική τους χορωδία.




Σε εκείνο το σημείο της πόλης η φτώχεια ήταν εμφανής. Τα δρομάκια σε πολύ κακή κατάσταση (οι λακούβες ήταν ακόμα γεμάτες νερό από τη βροχή που είχε σταματήσει το προηγούμενο πρωί), τα σπίτια με πολύ σημαντικές φθορές, γενικότερα επρόκειτο για μια περιοχή όπου η μαγεία του παλιομοδίτικου και του νοσταλγικού έδινε τη θέση της σε μια στενάχωρη διάθεση για τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων εκεί, μερικές εκατοντάδες μέτρα από τα μεγαλοπρεπή κτίρια στις όχθες του Βαρδάρη.







Σιγά-σιγά προχωρήσαμε προς το ποτάμι και το σλάβικο κομμάτι της πόλης, προσεγγίζοντας κάποιες γειτονιές με δημόσια κτίρια από την εποχή του καθεστώτος, τα οποία, παρά το μέγεθός τους, δεν είχαν την μεγαλοπρέπεια των καινούριων. Επειδή μας είχε φάει το κρύο πήγαμε για (αδιάφορα) ροφήματα σε μία (επίσης αδιάφορη) καφετέρια του Vero Center, όπου όμως καταφέραμε να ζεσταθούμε και να χαλαρώσουμε. Εκεί έφερα και την ιδέα: «Ψήνεσαι να ανεβούμε σε ένα άσχετο κόκκινο λεωφορείο να κάνουμε βόλτα στην πόλη;». Η παραπάνω είναι μια τακτική που συνηθίζω σε μέρη όπου υπάρχουν διώροφα λεωφορεία, όπως το Λονδίνο. Πληρώνεις ένα απλό αστικό εισιτήριο και χαζολογάς με θέα τα κτίρια, τα φώτα και την κίνηση της πόλης. Ο Γ. συμφώνησε, έτσι, καθώς σιγά-σιγά έπεφτε το σκοτάδι, μπήκαμε σε ένα τυχαίο λεωφορείο, κάτσαμε μπροστά-μπροστά στον πάνω όροφο και μιλούσαμε χαζεύοντας. Δεν άργησε η ώρα που βγήκαμε από την πόλη και αρχίσαμε να διασχίζουμε κάποια προάστια (τα οποία έμοιαζαν με χωριά), μέχρι που φτάσαμε στο τέρμα του λεωφορείου, σε μια περιοχή με το όνομα Drachevo. Δεν μπορέσαμε να δούμε και πολλά, εμένα μου έφερε κάπως στο μυαλό τις περιοχές στα Μεσόγεια της Αττικής. Μέχρι να επιστρέψουμε στο κέντρο των Σκοπίων ήταν ήδη αρκετά αργά το απόγευμα (προς βραδάκι), οπότε πήγαμε για φαγητό. Εκείνη τη φορά δεν προτιμήσαμε κάποιο παραδοσιακό μαγαζί, αλλά ένα μεξικάνικο. Πρόκειται για το «Amigos» στη λεωφόρο Μακεδονίας, το οποίο νομίζω ότι είναι το μοναδικό της πόλης. Σίγουρα δεν ήταν από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει, μέτριο θα το χαρακτήριζα, αλλά δεν μετανιώνω κιόλας που το επισκέφτηκα. Περάσαμε μια όμορφη βραδιά, φάγαμε το καταπέτασμα και πληρώσαμε 30 euro και οι δύο μαζί με ποτά, σίγουρα το φθηνότερο μεξικάνικο που έχω πάει.

Στη συνέχεια δωμάτιο και ύπνος. Την επόμενη μέρα είχαμε κανονίσει να πάμε την ημερήσια μας στο Τέτοβο. Οι εμπειρίες μας εκεί αποδείχτηκαν οι καλύτερες του ταξιδιού.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[underwater]

1η Ημέρα-Γνωριμία με την πόλη των Σκοπίων

Τελευταία μέρα του Νοέμβρη, λίγο πριν τις 6.30 το πρωί, φτάνω στο σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης. Ταλαιπωρημένη και σχεδόν άυπνη-η διαδρομή από το Δομοκό και μετά πέρασε με τον πιτσιρικά συνεπιβάτη να μου διηγείται εξονυχιστικά τις σεξουαλικές του περιπέτειες από τη στιγμή που τον χώρισε η πρώην κοπέλα του (και πιστέψτε με, ήταν πολλές!). Στο σταθμό με «παραλαμβάνει» ο συνταξιδιώτης μου Γ., ο οποίος (σε αντίθεση με μένα) είναι φρέσκος-φρέσκος!

Σχεδόν δύο ώρες μετά είμαστε πάλι στο σιδηροδρομικό σταθμό για να επιβιβαστούμε στο λεωφορείο που θα μας μεταφέρει στην πόλη των Σκοπίων. Γνωστό τουριστικό γραφείο της πόλης κάνει καθημερινά δύο δρομολόγια μετ’ επιστροφής. Η τιμή του εισιτηρίου πήγαινε-έλα είναι 25 euro/άτομο.

Ομολογώ ότι δεν βλέπω τίποτα κατά τις 3μιση ώρες της διαδρομής, καθώς κοιμάμαι συνεχώς. Ξυπνάω μόνο στα σύνορα για τις τυπικές διαδικασίες. Σε κάποιες φάσεις ακούω τον Γ. να σχολιάζει τα ασοβάτιστα και άβαφα σπίτια που παρατηρεί καθώς περνάμε από τα διάφορα χωριά, κάτι που όμως και οι δύο είχαμε ξανασυναντήσει σε προηγούμενα ταξίδια που ο καθένας μας είχε κάνει στα Βαλκάνια. Ανοίγω τα μάτια μου λίγο πριν μπούμε στην πόλη των Σκοπίων. Μουντό κλίμα, χιονισμένες οι βουνοκορφές τριγύρω, ατμόσφαιρα σαφώς χειμωνιάτικη. Φτάνουμε στο σταθμό των λεωφορείων και αισθάνομαι τον γνώριμο ενθουσιασμό που συνοδεύει την άφιξη σε ένα νέο τόπο.

Ο σταθμός αρκετά μεγάλος και πολυάσχολος. Συνάλλαγμα κάνουμε εκεί σε πολύ καλή ισοτιμία και χωρίς προμήθεια, ενώ λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού θα γίνει ανάληψη ενός μικρού ποσού από ΑΤΜ. Το νόμισμα της χώρας είναι το μακεδονικό δηνάριο. 1 Euro=61.86 Macedonian Denars.

Ξεκινάμε με τα πόδια να βρούμε το «διαμέρισμα» όπου θα μέναμε. Η απόσταση πολύ μικρή, γενικώς το κέντρο των Σκοπίων είναι πολύ μαζεμένο. Στο δεξί μας χέρι ο ποταμός Vardar (ο Αξιός δηλ.), ο οποίος χωρίζει την πόλη στα δύο. Οι πρώτες εντυπώσεις μέτριες. Δεν αισθάνομαι ότι βλέπω κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Το πεζοδρόμιο σε ψιλοάθλια κατάσταση, «βασανίζει» τα βαλιτσάκια μας. Πλήρης αντίθεση με τα μεγαλοπρεπή κτίρια που σιγά-σιγά ξεπροβάλλουν. Σε λίγη ώρα φτάνουμε στο «διαμέρισμά» μας (Main Square Apartments-Public Room Anja), το οποίο δεν μπορώ να πω ότι προτείνω για διάφορους λόγους (με βασικότερο το βρωμερό αποχετευτικό του σύστημα, αλλά και το ότι η επιχείρηση προσφέρει δωμάτια, όχι διαμερίσματα). Μας ξεγέλασαν οι φωτός και το 8.1 στα ratings του booking.com. Στα συν του το κεντρικότατο location, η θέα του δωματίου με το ποτάμι και το Αρχαιολογικό Μουσείο (πολύ καλή για τα δεδομένα της πόλης) και το ευγενέστατο προσωπικό.

Αφού τακτοποιούμε τις αποσκευές μας και ντυνόμαστε ζεστά-ζεστά με τα χοντρά μας μπουφανάκια, σκουφάκια, κασκόλ, βγαίνουμε για μια πρώτη επαφή με την πόλη. Δεδομένης της μικρής διάρκειας της ημέρας δεν είχαμε και πολλές ώρες στη διάθεσή μας για φωτός! Η Πλατεία Μακεδονίας είναι δίπλα μας, με το τεράστιο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου να δεσπόζει από τη μία, το τεράστιο video wall με τη non-stop δραστηριότητα από την άλλη. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα αγάλματα της περιοχής, δημιουργούν ένα ετερόκλητο και ολίγον τι κιτς συνονθύλευμα.




Τα αγάλματα είναι τεράστια, είναι παντού και περιλαμβάνουν τα πάντα. Και όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα! Από Αρχαίους Έλληνες και Βυζαντινούς Αυτοκράτορες, μέχρι τον Μάρκο Αυρήλιο και Άγγλους ευγενείς! Κάποια είναι τελείως χοντροκομμένα και πομπώδη, άλλα έχουν περισσότερο ενδιαφέρον, όπως εκείνο με τους «Βαρκάρηδες» της Θεσσαλονίκης, την αναρχική Βουλγάρικη ομάδα που έδρασε μεταξύ 1898-1903.





Οι "Βαρκάρηδες"



Γενικώς πλησιάζοντας στο ποτάμι ο «αέρας» γίνεται λιγότερο εθνο-πατριωτικός και περισσότερο artistic, χωρίς όμως ποτέ να λείπουν οι υπερβολές. Αρκετές είναι οι γέφυρες που ενώνουν τις δύο πλευρές του ποταμού, με γνωστότερη την Πέτρινή Γέφυρα, η οποία χτίστηκε επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον 15ο αιώνα (χωρίς να έχει αποσαφηνιστεί εάν αυτό έγινε στο πρώτο ή το δεύτερο μισό του). Όμορφη, αλλά δεν μπορώ να πω και ότι εντυπωσιαστήκαμε.




Και μερικά ακόμα αγάλματα







Στην απέναντι πλευρά και πολύ κοντά στην όχθη, έχουν χτιστεί μερικά πολύ όμορφα και μεγαλοπρεπή κτίρια, τα οποία «βλέπουν» στο σλάβικο κομμάτι, ενώ περπατώντας προς τα μέσα στην Παλιά Πόλη το μουσουλμανικό στοιχείο γίνεται όλο και εντονότερο. Σε γενικές γραμμές εκείνη την πρώτη μέρα κινηθήκαμε σε πολύ κεντρικά σημεία του ποταμού και της Παλιάς Πόλης, αφήνοντας τα «άδυτα» των τούρκικων και αλβανικών γειτονιών για τις επόμενες μέρες.




Καθώς ανηφορίζουμε προς την Παλιά Πόλη η πείνα μας αρχίζει να θεριεύει, και σε συνδυασμό με το τσουχτερό κρύο μας ωθεί να μπούμε σε ένα από τα πολλά μαγαζάκια της περιοχής για φαγητό (Star Grad Pivnica). Ο χώρος ήταν πολύ παραδοσιακός και ρουστίκ. Στο κέντρο του εστιατορίου έκαιγε ένα παραδοσιακό μαγκάλι, το οποίο αποτελούσε και τη μόνη πηγή θέρμανσης του χώρου. Στην άκρη ένας κύριος έπαιζε παραδοσιακή μουσική με το κανονάκι του (πολύ ωραία), αλλά στα διαλείμματα έβαζαν mainstream χιτάκια (παραφωνία!). Το μενού είχε διάφορα ετερόκλητα φαγητά (από κεμπάπ μέχρι πίτσα!), κάτι που μας προβλημάτισε! Με τα πολλά για μια μερίδα άψογο σις κεμπάμ, μία τυριά στο πήλινο, μία ποικιλία κρεατικών και τυριών για δύο άτομα, άφθονες φρεσκοψημένες πιτούλες και δύο μπύρες Skopsko πληρώσαμε και οι δύο μαζί γύρω στα 25 euro, το οποίο ήταν και ένα από τα ακριβότερα δείπνα του ταξιδιού! Φυσικά μετά πήγαμε και για γλυκάκι σε ένα από τα μπακλαβατζίδικα της περιοχής! Νηστικοί δεν μείναμε, δεν μπορώ να πω!

Τα μπυρόνια μας!



Καθώς το σκοτάδι είχε πέσει, το κρύο ήταν τσουχτερό, εγώ είχα να κοιμηθώ σαν άνθρωπος δύο μέρες και ο Γ. ήταν κρυωμένος, η επιστροφή στο δωμάτιο ήταν άμεση. Η πρώτη επαφή με την πόλη όμως μας είχε «ψήσει» και περιμέναμε με χαρά το επόμενο πρωί για να ξεκινήσει η «κυρίως» περιήγηση!

 

[North66]

Μήπως είδες καθόλου Σκοπιανούς ντυμένους αρχαίους Μακεδόνες όπως κάνουν αντίστοιχα οι Ιταλοί έξω απ' το Κολοσσαίο; Πιστεύω ότι θα ήταν ένα πολύ ανερχόμενο τουριστικό επάγγελμα τώρα που οι Σκοπιανοί πείστηκαν από πού κατάγονται.

 

[giannismits]

Είναι ευχάριστο να γράφονται νέες ταξιδιωτικές ιστορίες και πόσο περισσότερο για σχετικά άγνωστα μέρη.Εγώ πέρσι είδα για λίγες ώρες τα Σκόπια οπότε δεν έβγαλα ασφαλή συμπεράσματα.Μπορώ να πω χειμωτιάτικη φαίνεται πιο ενδιαφέρουσσα η πόλη.Απ' οτι βλέπω μάλιστα τα κτίρια γύρω απ την πλατεία έχουν τελειώσει την ανακαινισή τους.Τον Μάιο του 2012 ήταν γεμάτο σκαλωσιές.
Πολύ καλή αρχή και αναμένουμε την συνέχεια.

 

[underwater]

Μήπως είδες καθόλου Σκοπιανούς ντυμένους αρχαίους Μακεδόνες όπως κάνουν αντίστοιχα οι Ιταλοί έξω απ' το Κολοσσαίο; Πιστεύω ότι θα ήταν ένα πολύ ανερχόμενο τουριστικό επάγγελμα τώρα που οι Σκοπιανοί πείστηκαν από πού κατάγονται.

Γενικώς δεν είδα ακρότητες από τον κόσμο, χωρίς να αμφιβάλλω ότι θα υπάρχουν και τέτοια άτομα. Ίσα-ίσα που πολλοί άνθρωποι φαίνεται να αγανακτούν με το γεγονός ότι δαπανούνται τόσα χρήματα για τη δημιουργία εθνικής συνείδησης όταν πολύς κόσμος υποφέρει. Ένας μας ανέφερε "μα δεν έχουμε ιστορία!" (κάτι λάθος βέβαια, αλλά τέλος πάντων).

Και να μην ξεχνάμε ότι ένα πολύ σημαντικό ποσοστό των πολιτών της Π.Γ.Δ.Μ. είναι μουσουλμάνοι και μη-Σλάβοι (κατά βάση Αλβανόφωνοι και Τουρκόφωνοι). Στις περιοχές τους χλωμό να δεις σημαία της Π.Γ.Δ.Μ., ενώ βρίθουν από αλβανικές και τουρκικές. Οι άνθρωποι αυτοί δεν θεωρούν τους εαυτούς τους Μακεδόνες. Ο Μ. (μορφή!) που γνωρίσαμε στο Τέτοβο μας ανέφερε ότι σε κάποια φάση που πέρασε τα ελληνικά σύνορα για να πάει Τουρκία, δεν παρέλειψε να διευκρινίσει στον Έλληνα συνοριοφύλακα ενώ έδινε το μακεδονικό διαβατήριο "I am not a Macedonian!". Και η απάντηση αυτού ήταν κάτι του στυλ "καλά ρε φίλε, πέρνα τώρα επειδή έχουμε και δουλειές".

Το μόνο προκλητικό που είδα ήταν ένα μαγνητάκι με το χάρτη της Μακεδονίας, το οποίο περιλάμβανε μέχρι και την Χαλκιδική!

Είναι ευχάριστο να γράφονται νέες ταξιδιωτικές ιστορίες και πόσο περισσότερο για σχετικά άγνωστα μέρη.Εγώ πέρσι είδα για λίγες ώρες τα Σκόπια οπότε δεν έβγαλα ασφαλή συμπεράσματα.Μπορώ να πω χειμωτιάτικη φαίνεται πιο ενδιαφέρουσσα η πόλη.Απ' οτι βλέπω μάλιστα τα κτίρια γύρω απ την πλατεία έχουν τελειώσει την ανακαινισή τους.Τον Μάιο του 2012 ήταν γεμάτο σκαλωσιές.
Πολύ καλή αρχή και αναμένουμε την συνέχεια.

Ευχαριστώ Γιάννη! Ελπίζω να σε ανταμείψει η συνέχεια και να ξανακάνεις καμιά επίσκεψη, δίπλα είσαι άλλωστε!
Εγώ πάλι έχω στα προσεχώς, μόλις φτιάξει λίγο ο καιρός την Οχρίδα, η επιθυμία για την οποία προέκυψε μετά την ιστορία σου και τις καταπληκτικές φωτός!

 

[giannismits]

Ευχαριστώ Γιάννη! Ελπίζω να σε ανταμείψει η συνέχεια και να ξανακάνεις καμιά επίσκεψη, δίπλα είσαι άλλωστε!
Εγώ πάλι έχω στα προσεχώς, μόλις φτιάξει λίγο ο καιρός την Οχρίδα, η επιθυμία για την οποία προέκυψε μετά την ιστορία σου και τις καταπληκτικές φωτός!

Ναι θα στο έλεγα για την Οχρίδα.Αξίζει φυσικά με καλό καιρό Άνοιξη και μετά.Είναι το καμάρι τους.Με το δίκιο τους γιατί είναι μικρή χώρα και δεν έχουν δα και τίποτα συγκλονιστικές ομορφιές.
Η Οχρίδα είναι πολύ γραφική και η πόλη και η λίμνη.
Στα Σκόπια θα ήθελα να ξαναπάω είναι ούτε 2,5 ώρες από μας είτε με αυτοκίνητο είτε με λεωφορείο.
Αλήθεια οι δύο καινούριες γέφυρες με τα αγάλματα ποιές είναι?Μου κίνησαν το ενδιαφέρον..Πήγαν να τις κάνουν σαν την Ρώμη και τις γέφυρες του Τίβερη?

 

[underwater]

Αλήθεια οι δύο καινούριες γέφυρες με τα αγάλματα ποιές είναι?Μου κίνησαν το ενδιαφέρον..Πήγαν να τις κάνουν σαν την Ρώμη και τις γέφυρες του Τίβερη?

Λες γι' αυτό να έβαλαν και το άγαλμα του Μάρκου Αυρήλιου; Η μία η γέφυρα είναι στο ύψος του Αρχαιολογικού Μουσείου. Η άλλη δεν θυμάμαι αν είναι κάπου "κομβικά".

 

[joch]

Aλήθεια οι δύο καινούριες γέφυρες με τα αγάλματα ποιές είναι?Μου κίνησαν το ενδιαφέρον..Πήγαν να τις κάνουν σαν την Ρώμη και τις γέφυρες του Τίβερη?

Η μια, με τα αρχαιοπρεπή αγάλματα είναι η Eye Bridge, ακριβώς νοτίως της Πέτρινης Γέφυρας και οδηγεί στο κτίριο που θα στεγάσει το Αρχαιολογικό Μουσείο της ΠΓΔΜ και η άλλη , η αμέσως πιο νότια, είναι η Art Bridge που οδηγεί στο κυλινδρικό κτίριο που θα στεγάσει την Οικονομική Αστυνομία τους. Οι 2 γέφυρες απέχουν λιγότερο από 100 μέτρα και το δάσος από τα αγάλματα παραείναι κιτσάτο....

 

[underwater]

2η Ημερα-Περιήγηση στα Σκόπια

Η 2η ημέρα μας στην πόλη των Σκοπίων ξεκίνησε με ένα σχετικό άγχος. Όλο το βράδυ έριχνε καρέκλες, αλλά και το πρωί που ξυπνήσαμε συνέχιζε να βρέχει. Προβληματισμός. Όσο κρύο και να κάνει, με τα κατάλληλα ρούχα δεν έχεις ιδιαίτερο πρόβλημα, η βροχή όμως μπορεί να σταθεί πολύ ενοχλητική σε ένα ταξίδι. Κατεβήκαμε για πρωινό, όπου μείναμε αρκετά ικανοποιημένοι. Η ποικιλία δεν ήταν πολύ μεγάλη, αλλά η ποιότητα και η γεύση ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Εγώ έφαγα τη γνωστή τυρόπιτα μπουρέκ, η οποία συνοδεύεται από υγρό γιαούρτι. Την είχα πρωτοδοκιμάσει στο Βελιγράδι και μου είχε κάνει εντύπωση ο συνδυασμός. Μπορώ να πω ότι πρόκειται για πολύ εύγευστο σνακ (με την προϋπόθεση ότι δεν κολυμπάει στο λάδι). Για καλή μας τύχη μέχρι να τελειώσουμε το πρωινό σταμάτησε και η βροχή, κι έτσι βγήκαμε ανενόχλητοι για την περιήγησή μας.

Ήταν Κυριακή και αυτό που μου έκανε πολύ εντύπωση ήταν η έλλειψη κινητικότητας στους δρόμους. Ενώ στην Ελλάδα η Κυριακή είναι η μέρα των καφέδων, των χαλαρών εξόδων για φαγητό και των περιπάτων, στα Σκόπια δεν έβλεπες πολύ κόσμο να τριγυρνά (κάτι που συνεχίστηκε όλη την ημέρα). Μουντάδα, υγρή ατμόσφαιρα, κρύο. Ξεκινήσαμε να περπατάμε στους δρόμους χαζεύοντας τα κτίρια και τα διάφορα αγάλματα. Γενικώς, μολονότι τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα τόσο επιτυχημένα, γεγονός είναι ότι γίνονται πολλές προσπάθειες να δοθεί ένα χρώμα σε αυτό το τυπικό, σχετικά μονότονο, ανατολικού ύφους σλάβικο κομμάτι της πόλης. Οι καλλιτεχνικές πινελιές είναι αρκετές και γενικώς όσο απομακρύνεται κανείς από το «εθνικο-πατριωτικό» κέντρο, τα διάφορα αγάλματα και παρεμβάσεις έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Cult, αλλά χαριτωμένη λεπτομέρεια, τα λονδρέζικου στυλ κόκκινα διώροφα λεωφορεία που πηγαινοέρχονται παντού στην πόλη, ενώ καλή εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι σε πολλές στάσεις αναγράφεται το πότε θα περάσει το επόμενο (να δούμε πότε θα έρθει και στην Αθήνα αυτή η διευκόλυνση, στη Θεσ/νίκη το έχω δει επίσης σε πολλά σημεία).










Μια πόλη σε συνεχή ανοικοδόμηση


Καθώς περπατούσαμε, από την άλλη πλευρά του ποταμού ακούστηκε η φωνή του μουεζίνη. Αυτές οι πολιτισμικές αναμείξεις πάντα με κάνουν να ανατριχιάζω.

Ανηφορίζοντας την οδό Μακεδονίας βρισκόμαστε μπροστά στο Μνημείο της Μητέρας Τερέζας. Η διάσημη αυτή Καθολική μοναχή, η οποία οσιοποιήθηκε από το Βατικανό το 2003, ήταν Αλβανικής καταγωγής και γεννημένη στα Σκόπια. Παρ’ όλη την κριτική που της έχει κατά καιρούς ασκηθεί για κάποιες απόψεις της (για παράδειγμα για τη θέση της ενάντια στις εκτρώσεις ή για την «συμπάθειά » της προς την έννοια του «υποφέρειν») και για τα κίνητρά της (έχει χαρακτηριστεί από κάποιους ως «πράκτορας του Βατικανού»), σίγουρα επρόκειτο για μια γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στην προσφορά προς το συνάνθρωπο και λατρεύεται από εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο.

Η εμπειρία στο Μνημείο της (στο οποίο η είσοδος είναι δωρεάν) ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Εξωτερικά το κτίριο έχει μια ιδιαίτερη, «φωναχτή» αρχιτεκτονική, στο εσωτερικό όμως είναι απλό, με κατατοπιστικά εκθέματα. Υπάρχουν βιογραφικά στοιχεία, χειρόγραφα, φωτογραφίες από διάφορες φάσεις της πορείας της, ενώ πληροφορίες για τη ζωή της Μητέρας Τερέζας και των διαφόρων εκθεμάτων του Μνημείου δίνει αγγλόφωνη υπάλληλος. Ενδιαφέρον είχαν κάποιες φωτογραφίες της από την κοσμική της περίοδο. Μου έκανε πολύ εντύπωση να βλέπω το άτομο που από παιδάκι θυμόμουν ως γιαγιούλα καλόγρια να είναι νέο κορίτσι, φορώντας σαλβάρια και κάνοντας βόλτες με την οικογένεια και τις φίλες της! Στον πάνω όροφο υπάρχει ένα εκκλησάκι, ενώ στο ισόγειο ένα μικρό gift shop (από όπου πήρα ένα ροζάριο για τη γιαγιά μου).






Αφού περάσαμε 30-40’ λεπτά εκεί, ξαναβγήκαμε στο δρόμο και συνεχίσαμε την περιήγησή μας βγάζοντας φωτογραφίες. Σιγά-σιγά ανηφορίσαμε προς τον Παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης, όπου στεγάζεται το Μουσείο της Πόλης των Σκοπίων. Δυστυχώς την Κυριακή κλείνει νωρίς και δεν μπορέσαμε να μπούμε, κάναμε όμως μια γύρα στον μελαγχολικό Παλιό Σταθμό. Καμία συντήρηση, ούτε καν ράγες δεν υπάρχουν, το μόνο που πλανάται στην ατμόσφαιρα είναι τα «φαντάσματα» των αμέτρητων συναντήσεων, αποχαιρετισμών, καλωσορισμάτων, γέλιων και δακρύων που έχουν στοιχειώσει το χώρο. Φαντάσματα που συναντάς σε όλους τους σταθμούς και τα αεροδρόμια αυτού του κόσμου.

Τοίχος στο Σταθμό


Και λίγη ακόμα street art



Συνεχίσαμε το περπάτημα και κατευθυνθήκαμε προς την Αγορά των Λουλουδιών, κάνα 10λεπτο μακριά από τον Παλιό Σταθμό, η οποία ήταν μια μετριότητα και εν συνέχεια αρχίσαμε να κατηφορίζουμε πάλι προς το ποτάμι. Οι δρόμοι πολύ μεγάλοι, γενικώς κάτι έχουν με τα μεγέθη σε αυτή τη χώρα! Καθώς περπατούσαμε σκεφτόμουν ότι βρισκόμουν σε έναν τόπο τόσο κοντινό στη χώρα μου, αλλά με τόσες διάφορες, τόσο αλλιώτικη ατμόσφαιρα! Η χαρά του ταξιδιού!



Λίγο μετά συναντήσαμε την Εκκλησία του Αγίου Κλημεντίου της Οχρίδας. Τεράστια (είναι η μεγαλύτερη της Π.Γ.Δ.Μ.), με ένα επίσης τεράστιο καμπαναριό ύψους 45 μέτρων, καινούρια (η οικοδόμησή της ξεκίνησε το 1970 μετά το κάψιμο του παλαιότερου Καθεδρικού της πόλης από τους ναζί) και αρκετά ενδιαφέρουσα, με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και ωραίες αγιογραφίες. Θεωρήσαμε ότι θα μπορούσαμε να ανέβουμε στο καμπαναριό να δούμε τη θέα, αλλά εν τέλει απαγορευόταν.




Από μακριά και μισοκρυμμένος στην ομίχλη διακρινόταν ο Millennium Cross στο όρος Vodno.



Εν συνέχεια κατηφόρισμα προς το ποτάμι, όπου περάσαμε απέναντι. Κοντά στην όχθη του έχει χτιστεί το εντυπωσιακό Εθνικό Θέατρο, γύρω από το οποίο μπορεί κάνεις να δει μερικά πολύ χαριτωμένα αγάλματα.





Ανηφορίζοντας προς την Παλιά Πόλη, βλέπουμε το Χαμάμ του Daut Pasha, κτίσμα του 15ου αιώνα, το οποίο σήμερα λειτουργεί ως Εθνική Πινακοθήκη της Π.Γ.Δ.Μ. Προχωρώντας σιγά-σιγά προς τα ενδότερα, το πρώτο τζαμί που συναντά κανείς είναι αυτό του Murat Pasha. Μικρό, ασπροβαμμένο, ενώ απέξω υπήρχαν μερικά ζευγάρια παπούτσια. Γενικώς στα Σκόπια (όπως και στο Τέτοβο) δεν θα δει κάνεις «μουσειακού χαρακτήρα» τζαμιά. Όλα λειτουργούν σαν χώροι προσευχής, πλήρως ενσωματωμένα στην καθημερινότητα της πόλης. Το συγκεκριμένο χτίστηκε πάνω στα ερείπια προηγούμενου κτιρίου, χωρίς να έχει εξακριβωθεί πότε αυτό συνέβη αρχικά. Αυτό που είναι γνωστό είναι ότι η σημερινή και πιο πρόσφατη ανοικοδόμησή του έγινε μεταξύ 1802-1803, μετά τις καταστροφές που επέφεραν μεγάλες φωτιές το 1689.




Πολύ κοντά στο τζαμί βρίσκεται και ένα ακόμα χαμάμ, το Cifte, που πλέον λειτουργεί ως γκαλερί και κέντρο πολιτισμού. Ανηφορίζοντας τα δρομάκια (που εκείνη την ημέρα ήταν αρκετά ήσυχα), βλέπει κανείς διάφορα ταβερνάκια, καφενέδες, μαγαζάκια, αλλά και μέρη για σουβενίρ. Σε αντίθεση με το σλάβικο στυλ του κέντρου της πόλης, εδώ αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε μια τουρκική γειτονιά. Άλλωστε η βασική γλώσσα που ακούς είναι τα τούρκικα.




Ανηφορίσαμε προς το επιβλητικό τζαμί του Mustafa Pasha, το οποίο βρίσκεται σε ένα λόφο και είναι ορατό σε πολλά σημεία της Παλιάς Πόλης. Χτισμένο στα τέλη του 15ου αιώνα, αποτελεί ένα ενδιαφέρον δείγμα ισλαμικής αρχιτεκτονικής, ενώ ο όμορφος κήπος του και η θέα που απολαμβάνει κανείς από εκεί δημιουργούν μια αίσθηση ηρεμίας. Ήταν η ώρα που έπεφτε ο ήλιος και οι πιστοί άρχισαν να μαζεύονται για την απογευματινή προσευχή.




Λίγο μετά, και ενώ περπατούσαμε στα οικιστικά στενά της περιοχής, οι φωνές των μουεζίνηδων ξεχύθηκαν από τα κοντινά τζαμιά, δημιουργώντας μια άτυπη χορωδία. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, τόσο στα Σκόπια, όσο και στο Τέτοβο, ήταν ότι οι μουεζίνηδες δεν ήταν τόσο καλλίφωνοι όσο στην Κων/πολη ή το Κάιρο ας πούμε που πραγματικά ανατρίχιαζα, αλλά αυτό έδινε και μια άλλη αυθεντικότητα στην εμπειρία. Μια απλούστερη, πιο «καθημερινή» αίσθηση γενικώς. Οι γειτονιές στις οποίες περπατήσαμε μου θύμισαν πολύ τις μουσουλμανικές συνοικίες της Κομοτηνής. Οι αυλές δεν έχουν κάγκελα, αλλά ψηλούς τοίχους που δεν σου επιτρέπουν να δεις το οτιδήποτε. Μια εσωστρεφής διάθεση γενικώς. Οι δρόμοι σχεδόν έρημοι, ελάχιστοι πεζοί, κατά βάση άντρες. Πολλές από τις γυναίκες που είδαμε γενικότερα εκείνη την ημέρα φορούσαν μαντίλες. Παρ’ όλη την ερημιά πάντως δεν αισθανόσουν και κάποια ιδιαίτερη ανασφάλεια.

Καθώς είχαμε αρχίσει να πεινάμε κατευθυνθήκαμε προς το Destan, ένα πολύ casual μαγαζί για κεμπάπ που μας προτάθηκε από την πρώτη ημέρα και που εν συνεχεία είδα ότι έχει πολύ υψηλές βαθμολογίες στο internet. Βρίσκεται στην άκρη της Παλιάς Πόλης, κοντά στον πεζόδρομο που οδηγεί στην Πέτρινη Γέφυρα. Σερβίρει μόνο κεμπάπ (σε μεγάλη και μικρή μερίδα-πήραμε 2 και 2), τα οποία συνοδεύει με πίτες, κρεμμύδι, καυτερές πιπεριές (εμείς πήραμε και γιαουρτάκι). Όντως νοστιμότατο και πικάντικο κεμπάπ-αξίζει! Και οι τιμές πολύ χαμηλές, φάγαμε και ήπιαμε (κόκα-κόλες, νομίζω δε σερβίρει αλκοόλ) του σκασμού και πληρώσαμε γύρω στα 15 euro και οι δύο μαζί.

Συνεχίσαμε με βολτίτσα στην παραποτάμια περιοχή και, σε κάποια φάση που βρεθήκαμε έξω από το τεράστιο Vero Center (ιδιοκτησία Βέροπουλου), είπαμε να κάνουμε ένα πέρασμα να τσεκάρουμε τιμές! Αφού δοκιμάσαμε διάφορα τυριά και σως στην Cheese Land που είχε στηθεί, τιγκάραμε ένα καλάθι με πάμφθηνες σοκολάτες και πήγαμε ικανοποιημένοι να τσακίσουμε μερικές στο δωμάτιο!

Ακόμα μια ενδιαφέρουσα ημέρα έφτανε στο τέλος της!

 

[giannismits]

Οι φωτογραφίες σου είναι εξαιρετικές και πολύ ατμοσφαιρικές.Νομίζω σ'αυτό βοήθησε και ο μουντός καιρός.
Αλήθεια στο Millennium Cross ανεβήκατε με το τελεφερίκ?

 

[underwater]

Αλήθεια στο Millennium Cross ανεβήκατε με το τελεφερίκ?

Ανεβήκαμε, ανεβήκαμε!
Stay tuned!

 

[giannismits]

Ανεβήκαμε, ανεβήκαμε!
Stay tuned!

Tέλεια...αναμένω τις εξελίξεις
Κι εγώ ήθελα να ανέβω αλλά δεν υπήρχε χρόνος.