Π.Γ.Δ.Μ. Π.Γ.Δ.Μ.-Ένας τόπος γεμάτος αντιθέσεις

[underwater]

5η Ημέρα-Όρος Vodno και επιστροφή

Τελευταία ημέρα του ταξιδιού και η διάθεσή μου ήταν, όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, αρκετά μελαγχολική. Αφού φάγαμε πρωινό και αφήσαμε τα μπαγκάζια μας στον χώρο φύλαξης του καταλύματος, αρχίσαμε την βόλτα μας. Ο στόχος ήταν να ανεβούμε στο όρος Vodno με το τελεφερίκ (cable car), αλλά πιο πριν κάναμε ένα πέρασμα από το φρούριο της πόλης, το Κάλε. Φτάνοντας στην είσοδό του διαπιστώσαμε ότι γίνονται έργα και ότι προς το παρόν η πρόσβαση απαγορεύεται. Παρ’ όλα αυτά η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν σου λέει κάτι αν μπεις, έτσι κάναμε μια σύντομη βολτίτσα. Γενικώς δεν είδαμε και κάτι το συγκλονιστικό. Μερικοί εργάτες δούλευαν σε χαλαρούς ρυθμούς, 1-2 ακόμα ξένοι επισκέπτες έβγαζαν φωτογραφίες, ενώ ο χώρος φάνηκε ότι θέλει αρκετή δουλειά για να αναδειχτεί, αλλά νομίζω ότι μπορεί να προκύψει ένα καλό αποτέλεσμα. Βασικό ατού του φρουρίου είναι βέβαια η θέα, αλλά δυστυχώς την ημέρα που πήγαμε η ατμόσφαιρα δεν ήταν ιδιαίτερα καθαρή.



Κοιτάζοντας και προς το Vodno είδαμε ότι η ομίχλη ήταν αρκετή και σκεφτήκαμε ότι ίσως και να μην είχε και πολύ νόημα να πάμε. Παρ’ όλα αυτά το τολμήσαμε, θέλαμε άλλωστε να δούμε και λίγη φύση. Το συγκεκριμένο βουνό βρίσκεται σε πολύ μικρή απόσταση από τα Σκόπια και στην κορυφή του είναι χτισμένος ο Σταυρός της Χιλιετηρίδας, ένας σταυρός ύψους 66 μέτρων ο οποίος είναι αφιερωμένος στην επί 2000 χρόνια παρουσία του Χριστιανισμού στην Π.Γ.Δ.Μ. και στον κόσμο γενικότερα. Πρόκειται για πολύ πρόσφατο δημιούργημα, οι εργασίες κατασκευής του ξεκίνησαν το 2002, ενώ οι προσθήκες και βελτιώσεις στην γύρω περιοχή είναι συνεχείς. Το τελεφερίκ ξεκίνησε τη λειτουργία του το 2011. Γενικώς πρόκειται για ένα πολύ εντυπωσιακό έργο όπως το κοιτάς από την πόλη, ιδιαίτερα όταν μισοκαλύπτεται από την ομίχλη (έχω ανεβάσει και σχετική φωτό σε προηγούμενο κεφάλαιο), παρ’ όλα αυτά ήμουν σίγουρη ότι από κοντά θα αντικρίσω ένα τελείως κιτς θέαμα.

Υπάρχει ένα λεωφορείο το οποίο πηγαίνει στην είσοδο του τελεφερίκ. Σε λίγα λεπτά είχαμε φτάσει.



Σύντομα διαπιστώσαμε ότι (σε αντίθεση με όλα τα άλλα τελεφερίκ που έχω χρησιμοποιήσει), ουσιαστικά και για λόγους οικονομίας προφανώς, το συγκεκριμένο λειτουργεί κάθε μισάωρο. Ανεβοκατεβάζουν όσους έχουν μαζευτεί και περιμένουν και μετά το σταματούν. Αν πας 5’ μετά ατύχησες, πρέπει να περιμένεις κάνα 25λεπτο πάλι (πιθανώς το καλοκαίρι να μην ισχύει βέβαια αυτό, δεν ξέρω). Ευτυχώς στο ανέβασμα έδειξαν μεγαλοψυχία και μας εξυπηρέτησαν την ώρα που φτάσαμε, στην κάθοδο όμως (καθότι ξεχαστήκαμε και δεν πήγαμε την ώρα που έπρεπε) περάσαμε ώρα στην αναμονή τουρτουρίζοντας!

Η διαδρομή διαρκεί περίπου 10’ και είναι αρκετά ευχάριστη, παρακολουθώντας την πόλη να ξεμακραίνει και θαυμάζοντας τη βλάστηση του βουνού! Δυστυχώς όμως τα τζάμια είναι πολύ βρώμικα και έτσι είναι δύσκολο να βγάλει κανείς καλή φωτογραφία! Γενικώς, στην πόλη αυτή υπάρχει μια έντονη διάθεση εντυπωσιασμού που ενισχύεται από τα μεγαλεπήβολα έργα, παρ’ όλα αυτά στις λεπτομέρειες γίνεται εμφανές ότι δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα στάνταρ που θέλουν να πετύχουν. Η τιμή του τελεφερίκ είναι (αν θυμάμαι καλά) 100 δηνάρια.



Στο Vodno πάντως ήταν πολύ ωραία! Τα γειτονικά βουνά ήταν γεμάτα χιόνια, ενώ τα σύννεφα και η ομίχλη μας εμπόδιζαν μεν να απολαύσουμε τη θέα της πόλης, δημιουργούσαν δε μια πανέμορφη ατμόσφαιρα, ενώ το καθαρό οξυγόνο που αναπνέαμε δρούσε πολύ αναζωογονητικά. Παρά το γεγονός ότι ήταν καθημερινή και είχε αρκετό κρύο, υπήρχε αρκετός κόσμος, από νεαρά ζευγάρια μέχρι παρέες μεσήλικων που έκαναν πεζοπορία. Θεωρώ ότι το καλοκαίρι το συγκεκριμένο σημείο θα είναι πολύ δημοφιλές. Η περιοχή είναι άλλωστε όμορφα διαμορφωμένη, υπάρχουν τραπεζάκια για πικνίκ και γενικώς δίνει στους Σκοπιανούς τη δυνατότητα να ξεφύγουν από την πόλη και να έρθουν σε επαφή με τη φύση σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Ο Σταυρός πάλι σίγουρα δεν ανταποκρίθηκε στα δικά μου γούστα περί καλαισθησίας, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν πολυσταθήκαμε σε αυτόν, μας κέρδισε η φύση.








Μετά από κάμποσο περπάτημα και πολλές φωτός στο Vodno ακολούθησε κάθοδος, ταξί για το κέντρο της πόλης (το κάλεσε ένας νεαρός για εμάς-ήταν αξιοπρεπέστατο, καθαρό και πολύ φτηνό), γρήγορο γεύμα σε φούρνο-καφέ (όπως στις περισσότερες Βαλκανικές πόλεις οι φούρνοι είναι πάρα πολλοί, έχουν πλήθος νοστιμότατων προϊόντων και πολύ καλές τιμές), αποσκευές και γραμμή για τον σταθμό των λεωφορείων. Η διαδρομή για τη Θεσσαλονίκη πιο γρήγορη από το πήγαινε, σε 3 ώρες είχαμε φτάσει. Σε μερικές ώρες θα έπαιρνα το νυχτερινό τραίνο και επιστροφή στην Αθήνα. Μια σύντομη, αλλά τόσο ενδιαφέρουσα και διδακτική απόδραση από την καθημερινότητα έφτασε στο τέλος της!

Σύντομα θα σας παραθέσω και μερικά tips και συμπεράσματα από την όλη εμπειρία!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[underwater]

1η Ημέρα-Γνωριμία με την πόλη των Σκοπίων

Τελευταία μέρα του Νοέμβρη, λίγο πριν τις 6.30 το πρωί, φτάνω στο σιδηροδρομικό σταθμό της Θεσσαλονίκης. Ταλαιπωρημένη και σχεδόν άυπνη-η διαδρομή από το Δομοκό και μετά πέρασε με τον πιτσιρικά συνεπιβάτη να μου διηγείται εξονυχιστικά τις σεξουαλικές του περιπέτειες από τη στιγμή που τον χώρισε η πρώην κοπέλα του (και πιστέψτε με, ήταν πολλές!). Στο σταθμό με «παραλαμβάνει» ο συνταξιδιώτης μου Γ., ο οποίος (σε αντίθεση με μένα) είναι φρέσκος-φρέσκος!

Σχεδόν δύο ώρες μετά είμαστε πάλι στο σιδηροδρομικό σταθμό για να επιβιβαστούμε στο λεωφορείο που θα μας μεταφέρει στην πόλη των Σκοπίων. Γνωστό τουριστικό γραφείο της πόλης κάνει καθημερινά δύο δρομολόγια μετ’ επιστροφής. Η τιμή του εισιτηρίου πήγαινε-έλα είναι 25 euro/άτομο.

Ομολογώ ότι δεν βλέπω τίποτα κατά τις 3μιση ώρες της διαδρομής, καθώς κοιμάμαι συνεχώς. Ξυπνάω μόνο στα σύνορα για τις τυπικές διαδικασίες. Σε κάποιες φάσεις ακούω τον Γ. να σχολιάζει τα ασοβάτιστα και άβαφα σπίτια που παρατηρεί καθώς περνάμε από τα διάφορα χωριά, κάτι που όμως και οι δύο είχαμε ξανασυναντήσει σε προηγούμενα ταξίδια που ο καθένας μας είχε κάνει στα Βαλκάνια. Ανοίγω τα μάτια μου λίγο πριν μπούμε στην πόλη των Σκοπίων. Μουντό κλίμα, χιονισμένες οι βουνοκορφές τριγύρω, ατμόσφαιρα σαφώς χειμωνιάτικη. Φτάνουμε στο σταθμό των λεωφορείων και αισθάνομαι τον γνώριμο ενθουσιασμό που συνοδεύει την άφιξη σε ένα νέο τόπο.

Ο σταθμός αρκετά μεγάλος και πολυάσχολος. Συνάλλαγμα κάνουμε εκεί σε πολύ καλή ισοτιμία και χωρίς προμήθεια, ενώ λίγο πριν το τέλος του ταξιδιού θα γίνει ανάληψη ενός μικρού ποσού από ΑΤΜ. Το νόμισμα της χώρας είναι το μακεδονικό δηνάριο. 1 Euro=61.86 Macedonian Denars.

Ξεκινάμε με τα πόδια να βρούμε το «διαμέρισμα» όπου θα μέναμε. Η απόσταση πολύ μικρή, γενικώς το κέντρο των Σκοπίων είναι πολύ μαζεμένο. Στο δεξί μας χέρι ο ποταμός Vardar (ο Αξιός δηλ.), ο οποίος χωρίζει την πόλη στα δύο. Οι πρώτες εντυπώσεις μέτριες. Δεν αισθάνομαι ότι βλέπω κάτι που δεν έχω ξαναδεί. Το πεζοδρόμιο σε ψιλοάθλια κατάσταση, «βασανίζει» τα βαλιτσάκια μας. Πλήρης αντίθεση με τα μεγαλοπρεπή κτίρια που σιγά-σιγά ξεπροβάλλουν. Σε λίγη ώρα φτάνουμε στο «διαμέρισμά» μας (Main Square Apartments-Public Room Anja), το οποίο δεν μπορώ να πω ότι προτείνω για διάφορους λόγους (με βασικότερο το βρωμερό αποχετευτικό του σύστημα, αλλά και το ότι η επιχείρηση προσφέρει δωμάτια, όχι διαμερίσματα). Μας ξεγέλασαν οι φωτός και το 8.1 στα ratings του booking.com. Στα συν του το κεντρικότατο location, η θέα του δωματίου με το ποτάμι και το Αρχαιολογικό Μουσείο (πολύ καλή για τα δεδομένα της πόλης) και το ευγενέστατο προσωπικό.

Αφού τακτοποιούμε τις αποσκευές μας και ντυνόμαστε ζεστά-ζεστά με τα χοντρά μας μπουφανάκια, σκουφάκια, κασκόλ, βγαίνουμε για μια πρώτη επαφή με την πόλη. Δεδομένης της μικρής διάρκειας της ημέρας δεν είχαμε και πολλές ώρες στη διάθεσή μας για φωτός! Η Πλατεία Μακεδονίας είναι δίπλα μας, με το τεράστιο άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου να δεσπόζει από τη μία, το τεράστιο video wall με τη non-stop δραστηριότητα από την άλλη. Τα παραπάνω, σε συνδυασμό με τα υπόλοιπα αγάλματα της περιοχής, δημιουργούν ένα ετερόκλητο και ολίγον τι κιτς συνονθύλευμα.




Τα αγάλματα είναι τεράστια, είναι παντού και περιλαμβάνουν τα πάντα. Και όταν λέμε τα πάντα, εννοούμε τα πάντα! Από Αρχαίους Έλληνες και Βυζαντινούς Αυτοκράτορες, μέχρι τον Μάρκο Αυρήλιο και Άγγλους ευγενείς! Κάποια είναι τελείως χοντροκομμένα και πομπώδη, άλλα έχουν περισσότερο ενδιαφέρον, όπως εκείνο με τους «Βαρκάρηδες» της Θεσσαλονίκης, την αναρχική Βουλγάρικη ομάδα που έδρασε μεταξύ 1898-1903.





Οι "Βαρκάρηδες"



Γενικώς πλησιάζοντας στο ποτάμι ο «αέρας» γίνεται λιγότερο εθνο-πατριωτικός και περισσότερο artistic, χωρίς όμως ποτέ να λείπουν οι υπερβολές. Αρκετές είναι οι γέφυρες που ενώνουν τις δύο πλευρές του ποταμού, με γνωστότερη την Πέτρινή Γέφυρα, η οποία χτίστηκε επί Οθωμανικής Αυτοκρατορίας τον 15ο αιώνα (χωρίς να έχει αποσαφηνιστεί εάν αυτό έγινε στο πρώτο ή το δεύτερο μισό του). Όμορφη, αλλά δεν μπορώ να πω και ότι εντυπωσιαστήκαμε.




Και μερικά ακόμα αγάλματα







Στην απέναντι πλευρά και πολύ κοντά στην όχθη, έχουν χτιστεί μερικά πολύ όμορφα και μεγαλοπρεπή κτίρια, τα οποία «βλέπουν» στο σλάβικο κομμάτι, ενώ περπατώντας προς τα μέσα στην Παλιά Πόλη το μουσουλμανικό στοιχείο γίνεται όλο και εντονότερο. Σε γενικές γραμμές εκείνη την πρώτη μέρα κινηθήκαμε σε πολύ κεντρικά σημεία του ποταμού και της Παλιάς Πόλης, αφήνοντας τα «άδυτα» των τούρκικων και αλβανικών γειτονιών για τις επόμενες μέρες.




Καθώς ανηφορίζουμε προς την Παλιά Πόλη η πείνα μας αρχίζει να θεριεύει, και σε συνδυασμό με το τσουχτερό κρύο μας ωθεί να μπούμε σε ένα από τα πολλά μαγαζάκια της περιοχής για φαγητό (Star Grad Pivnica). Ο χώρος ήταν πολύ παραδοσιακός και ρουστίκ. Στο κέντρο του εστιατορίου έκαιγε ένα παραδοσιακό μαγκάλι, το οποίο αποτελούσε και τη μόνη πηγή θέρμανσης του χώρου. Στην άκρη ένας κύριος έπαιζε παραδοσιακή μουσική με το κανονάκι του (πολύ ωραία), αλλά στα διαλείμματα έβαζαν mainstream χιτάκια (παραφωνία!). Το μενού είχε διάφορα ετερόκλητα φαγητά (από κεμπάπ μέχρι πίτσα!), κάτι που μας προβλημάτισε! Με τα πολλά για μια μερίδα άψογο σις κεμπάμ, μία τυριά στο πήλινο, μία ποικιλία κρεατικών και τυριών για δύο άτομα, άφθονες φρεσκοψημένες πιτούλες και δύο μπύρες Skopsko πληρώσαμε και οι δύο μαζί γύρω στα 25 euro, το οποίο ήταν και ένα από τα ακριβότερα δείπνα του ταξιδιού! Φυσικά μετά πήγαμε και για γλυκάκι σε ένα από τα μπακλαβατζίδικα της περιοχής! Νηστικοί δεν μείναμε, δεν μπορώ να πω!

Τα μπυρόνια μας!



Καθώς το σκοτάδι είχε πέσει, το κρύο ήταν τσουχτερό, εγώ είχα να κοιμηθώ σαν άνθρωπος δύο μέρες και ο Γ. ήταν κρυωμένος, η επιστροφή στο δωμάτιο ήταν άμεση. Η πρώτη επαφή με την πόλη όμως μας είχε «ψήσει» και περιμέναμε με χαρά το επόμενο πρωί για να ξεκινήσει η «κυρίως» περιήγηση!

 

[North66]

Μήπως είδες καθόλου Σκοπιανούς ντυμένους αρχαίους Μακεδόνες όπως κάνουν αντίστοιχα οι Ιταλοί έξω απ' το Κολοσσαίο; Πιστεύω ότι θα ήταν ένα πολύ ανερχόμενο τουριστικό επάγγελμα τώρα που οι Σκοπιανοί πείστηκαν από πού κατάγονται.

 

[giannismits]

Είναι ευχάριστο να γράφονται νέες ταξιδιωτικές ιστορίες και πόσο περισσότερο για σχετικά άγνωστα μέρη.Εγώ πέρσι είδα για λίγες ώρες τα Σκόπια οπότε δεν έβγαλα ασφαλή συμπεράσματα.Μπορώ να πω χειμωτιάτικη φαίνεται πιο ενδιαφέρουσσα η πόλη.Απ' οτι βλέπω μάλιστα τα κτίρια γύρω απ την πλατεία έχουν τελειώσει την ανακαινισή τους.Τον Μάιο του 2012 ήταν γεμάτο σκαλωσιές.
Πολύ καλή αρχή και αναμένουμε την συνέχεια.

 

[underwater]

Μήπως είδες καθόλου Σκοπιανούς ντυμένους αρχαίους Μακεδόνες όπως κάνουν αντίστοιχα οι Ιταλοί έξω απ' το Κολοσσαίο; Πιστεύω ότι θα ήταν ένα πολύ ανερχόμενο τουριστικό επάγγελμα τώρα που οι Σκοπιανοί πείστηκαν από πού κατάγονται.

Γενικώς δεν είδα ακρότητες από τον κόσμο, χωρίς να αμφιβάλλω ότι θα υπάρχουν και τέτοια άτομα. Ίσα-ίσα που πολλοί άνθρωποι φαίνεται να αγανακτούν με το γεγονός ότι δαπανούνται τόσα χρήματα για τη δημιουργία εθνικής συνείδησης όταν πολύς κόσμος υποφέρει. Ένας μας ανέφερε "μα δεν έχουμε ιστορία!" (κάτι λάθος βέβαια, αλλά τέλος πάντων).

Και να μην ξεχνάμε ότι ένα πολύ σημαντικό ποσοστό των πολιτών της Π.Γ.Δ.Μ. είναι μουσουλμάνοι και μη-Σλάβοι (κατά βάση Αλβανόφωνοι και Τουρκόφωνοι). Στις περιοχές τους χλωμό να δεις σημαία της Π.Γ.Δ.Μ., ενώ βρίθουν από αλβανικές και τουρκικές. Οι άνθρωποι αυτοί δεν θεωρούν τους εαυτούς τους Μακεδόνες. Ο Μ. (μορφή!) που γνωρίσαμε στο Τέτοβο μας ανέφερε ότι σε κάποια φάση που πέρασε τα ελληνικά σύνορα για να πάει Τουρκία, δεν παρέλειψε να διευκρινίσει στον Έλληνα συνοριοφύλακα ενώ έδινε το μακεδονικό διαβατήριο "I am not a Macedonian!". Και η απάντηση αυτού ήταν κάτι του στυλ "καλά ρε φίλε, πέρνα τώρα επειδή έχουμε και δουλειές".

Το μόνο προκλητικό που είδα ήταν ένα μαγνητάκι με το χάρτη της Μακεδονίας, το οποίο περιλάμβανε μέχρι και την Χαλκιδική!

Είναι ευχάριστο να γράφονται νέες ταξιδιωτικές ιστορίες και πόσο περισσότερο για σχετικά άγνωστα μέρη.Εγώ πέρσι είδα για λίγες ώρες τα Σκόπια οπότε δεν έβγαλα ασφαλή συμπεράσματα.Μπορώ να πω χειμωτιάτικη φαίνεται πιο ενδιαφέρουσσα η πόλη.Απ' οτι βλέπω μάλιστα τα κτίρια γύρω απ την πλατεία έχουν τελειώσει την ανακαινισή τους.Τον Μάιο του 2012 ήταν γεμάτο σκαλωσιές.
Πολύ καλή αρχή και αναμένουμε την συνέχεια.

Ευχαριστώ Γιάννη! Ελπίζω να σε ανταμείψει η συνέχεια και να ξανακάνεις καμιά επίσκεψη, δίπλα είσαι άλλωστε!
Εγώ πάλι έχω στα προσεχώς, μόλις φτιάξει λίγο ο καιρός την Οχρίδα, η επιθυμία για την οποία προέκυψε μετά την ιστορία σου και τις καταπληκτικές φωτός!

 

[giannismits]

Ευχαριστώ Γιάννη! Ελπίζω να σε ανταμείψει η συνέχεια και να ξανακάνεις καμιά επίσκεψη, δίπλα είσαι άλλωστε!
Εγώ πάλι έχω στα προσεχώς, μόλις φτιάξει λίγο ο καιρός την Οχρίδα, η επιθυμία για την οποία προέκυψε μετά την ιστορία σου και τις καταπληκτικές φωτός!

Ναι θα στο έλεγα για την Οχρίδα.Αξίζει φυσικά με καλό καιρό Άνοιξη και μετά.Είναι το καμάρι τους.Με το δίκιο τους γιατί είναι μικρή χώρα και δεν έχουν δα και τίποτα συγκλονιστικές ομορφιές.
Η Οχρίδα είναι πολύ γραφική και η πόλη και η λίμνη.
Στα Σκόπια θα ήθελα να ξαναπάω είναι ούτε 2,5 ώρες από μας είτε με αυτοκίνητο είτε με λεωφορείο.
Αλήθεια οι δύο καινούριες γέφυρες με τα αγάλματα ποιές είναι?Μου κίνησαν το ενδιαφέρον..Πήγαν να τις κάνουν σαν την Ρώμη και τις γέφυρες του Τίβερη?

 

[underwater]

Αλήθεια οι δύο καινούριες γέφυρες με τα αγάλματα ποιές είναι?Μου κίνησαν το ενδιαφέρον..Πήγαν να τις κάνουν σαν την Ρώμη και τις γέφυρες του Τίβερη?

Λες γι' αυτό να έβαλαν και το άγαλμα του Μάρκου Αυρήλιου; Η μία η γέφυρα είναι στο ύψος του Αρχαιολογικού Μουσείου. Η άλλη δεν θυμάμαι αν είναι κάπου "κομβικά".

 

[joch]

Aλήθεια οι δύο καινούριες γέφυρες με τα αγάλματα ποιές είναι?Μου κίνησαν το ενδιαφέρον..Πήγαν να τις κάνουν σαν την Ρώμη και τις γέφυρες του Τίβερη?

Η μια, με τα αρχαιοπρεπή αγάλματα είναι η Eye Bridge, ακριβώς νοτίως της Πέτρινης Γέφυρας και οδηγεί στο κτίριο που θα στεγάσει το Αρχαιολογικό Μουσείο της ΠΓΔΜ και η άλλη , η αμέσως πιο νότια, είναι η Art Bridge που οδηγεί στο κυλινδρικό κτίριο που θα στεγάσει την Οικονομική Αστυνομία τους. Οι 2 γέφυρες απέχουν λιγότερο από 100 μέτρα και το δάσος από τα αγάλματα παραείναι κιτσάτο....

 

[underwater]

2η Ημερα-Περιήγηση στα Σκόπια

Η 2η ημέρα μας στην πόλη των Σκοπίων ξεκίνησε με ένα σχετικό άγχος. Όλο το βράδυ έριχνε καρέκλες, αλλά και το πρωί που ξυπνήσαμε συνέχιζε να βρέχει. Προβληματισμός. Όσο κρύο και να κάνει, με τα κατάλληλα ρούχα δεν έχεις ιδιαίτερο πρόβλημα, η βροχή όμως μπορεί να σταθεί πολύ ενοχλητική σε ένα ταξίδι. Κατεβήκαμε για πρωινό, όπου μείναμε αρκετά ικανοποιημένοι. Η ποικιλία δεν ήταν πολύ μεγάλη, αλλά η ποιότητα και η γεύση ήταν σε πολύ καλό επίπεδο. Εγώ έφαγα τη γνωστή τυρόπιτα μπουρέκ, η οποία συνοδεύεται από υγρό γιαούρτι. Την είχα πρωτοδοκιμάσει στο Βελιγράδι και μου είχε κάνει εντύπωση ο συνδυασμός. Μπορώ να πω ότι πρόκειται για πολύ εύγευστο σνακ (με την προϋπόθεση ότι δεν κολυμπάει στο λάδι). Για καλή μας τύχη μέχρι να τελειώσουμε το πρωινό σταμάτησε και η βροχή, κι έτσι βγήκαμε ανενόχλητοι για την περιήγησή μας.

Ήταν Κυριακή και αυτό που μου έκανε πολύ εντύπωση ήταν η έλλειψη κινητικότητας στους δρόμους. Ενώ στην Ελλάδα η Κυριακή είναι η μέρα των καφέδων, των χαλαρών εξόδων για φαγητό και των περιπάτων, στα Σκόπια δεν έβλεπες πολύ κόσμο να τριγυρνά (κάτι που συνεχίστηκε όλη την ημέρα). Μουντάδα, υγρή ατμόσφαιρα, κρύο. Ξεκινήσαμε να περπατάμε στους δρόμους χαζεύοντας τα κτίρια και τα διάφορα αγάλματα. Γενικώς, μολονότι τα αποτελέσματα δεν είναι πάντα τόσο επιτυχημένα, γεγονός είναι ότι γίνονται πολλές προσπάθειες να δοθεί ένα χρώμα σε αυτό το τυπικό, σχετικά μονότονο, ανατολικού ύφους σλάβικο κομμάτι της πόλης. Οι καλλιτεχνικές πινελιές είναι αρκετές και γενικώς όσο απομακρύνεται κανείς από το «εθνικο-πατριωτικό» κέντρο, τα διάφορα αγάλματα και παρεμβάσεις έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Cult, αλλά χαριτωμένη λεπτομέρεια, τα λονδρέζικου στυλ κόκκινα διώροφα λεωφορεία που πηγαινοέρχονται παντού στην πόλη, ενώ καλή εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι σε πολλές στάσεις αναγράφεται το πότε θα περάσει το επόμενο (να δούμε πότε θα έρθει και στην Αθήνα αυτή η διευκόλυνση, στη Θεσ/νίκη το έχω δει επίσης σε πολλά σημεία).










Μια πόλη σε συνεχή ανοικοδόμηση


Καθώς περπατούσαμε, από την άλλη πλευρά του ποταμού ακούστηκε η φωνή του μουεζίνη. Αυτές οι πολιτισμικές αναμείξεις πάντα με κάνουν να ανατριχιάζω.

Ανηφορίζοντας την οδό Μακεδονίας βρισκόμαστε μπροστά στο Μνημείο της Μητέρας Τερέζας. Η διάσημη αυτή Καθολική μοναχή, η οποία οσιοποιήθηκε από το Βατικανό το 2003, ήταν Αλβανικής καταγωγής και γεννημένη στα Σκόπια. Παρ’ όλη την κριτική που της έχει κατά καιρούς ασκηθεί για κάποιες απόψεις της (για παράδειγμα για τη θέση της ενάντια στις εκτρώσεις ή για την «συμπάθειά » της προς την έννοια του «υποφέρειν») και για τα κίνητρά της (έχει χαρακτηριστεί από κάποιους ως «πράκτορας του Βατικανού»), σίγουρα επρόκειτο για μια γυναίκα που αφιέρωσε τη ζωή της στην προσφορά προς το συνάνθρωπο και λατρεύεται από εκατομμύρια ανθρώπους στον κόσμο.

Η εμπειρία στο Μνημείο της (στο οποίο η είσοδος είναι δωρεάν) ήταν πολύ ενδιαφέρουσα. Εξωτερικά το κτίριο έχει μια ιδιαίτερη, «φωναχτή» αρχιτεκτονική, στο εσωτερικό όμως είναι απλό, με κατατοπιστικά εκθέματα. Υπάρχουν βιογραφικά στοιχεία, χειρόγραφα, φωτογραφίες από διάφορες φάσεις της πορείας της, ενώ πληροφορίες για τη ζωή της Μητέρας Τερέζας και των διαφόρων εκθεμάτων του Μνημείου δίνει αγγλόφωνη υπάλληλος. Ενδιαφέρον είχαν κάποιες φωτογραφίες της από την κοσμική της περίοδο. Μου έκανε πολύ εντύπωση να βλέπω το άτομο που από παιδάκι θυμόμουν ως γιαγιούλα καλόγρια να είναι νέο κορίτσι, φορώντας σαλβάρια και κάνοντας βόλτες με την οικογένεια και τις φίλες της! Στον πάνω όροφο υπάρχει ένα εκκλησάκι, ενώ στο ισόγειο ένα μικρό gift shop (από όπου πήρα ένα ροζάριο για τη γιαγιά μου).






Αφού περάσαμε 30-40’ λεπτά εκεί, ξαναβγήκαμε στο δρόμο και συνεχίσαμε την περιήγησή μας βγάζοντας φωτογραφίες. Σιγά-σιγά ανηφορίσαμε προς τον Παλιό Σιδηροδρομικό Σταθμό της πόλης, όπου στεγάζεται το Μουσείο της Πόλης των Σκοπίων. Δυστυχώς την Κυριακή κλείνει νωρίς και δεν μπορέσαμε να μπούμε, κάναμε όμως μια γύρα στον μελαγχολικό Παλιό Σταθμό. Καμία συντήρηση, ούτε καν ράγες δεν υπάρχουν, το μόνο που πλανάται στην ατμόσφαιρα είναι τα «φαντάσματα» των αμέτρητων συναντήσεων, αποχαιρετισμών, καλωσορισμάτων, γέλιων και δακρύων που έχουν στοιχειώσει το χώρο. Φαντάσματα που συναντάς σε όλους τους σταθμούς και τα αεροδρόμια αυτού του κόσμου.

Τοίχος στο Σταθμό


Και λίγη ακόμα street art



Συνεχίσαμε το περπάτημα και κατευθυνθήκαμε προς την Αγορά των Λουλουδιών, κάνα 10λεπτο μακριά από τον Παλιό Σταθμό, η οποία ήταν μια μετριότητα και εν συνέχεια αρχίσαμε να κατηφορίζουμε πάλι προς το ποτάμι. Οι δρόμοι πολύ μεγάλοι, γενικώς κάτι έχουν με τα μεγέθη σε αυτή τη χώρα! Καθώς περπατούσαμε σκεφτόμουν ότι βρισκόμουν σε έναν τόπο τόσο κοντινό στη χώρα μου, αλλά με τόσες διάφορες, τόσο αλλιώτικη ατμόσφαιρα! Η χαρά του ταξιδιού!



Λίγο μετά συναντήσαμε την Εκκλησία του Αγίου Κλημεντίου της Οχρίδας. Τεράστια (είναι η μεγαλύτερη της Π.Γ.Δ.Μ.), με ένα επίσης τεράστιο καμπαναριό ύψους 45 μέτρων, καινούρια (η οικοδόμησή της ξεκίνησε το 1970 μετά το κάψιμο του παλαιότερου Καθεδρικού της πόλης από τους ναζί) και αρκετά ενδιαφέρουσα, με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και ωραίες αγιογραφίες. Θεωρήσαμε ότι θα μπορούσαμε να ανέβουμε στο καμπαναριό να δούμε τη θέα, αλλά εν τέλει απαγορευόταν.




Από μακριά και μισοκρυμμένος στην ομίχλη διακρινόταν ο Millennium Cross στο όρος Vodno.



Εν συνέχεια κατηφόρισμα προς το ποτάμι, όπου περάσαμε απέναντι. Κοντά στην όχθη του έχει χτιστεί το εντυπωσιακό Εθνικό Θέατρο, γύρω από το οποίο μπορεί κάνεις να δει μερικά πολύ χαριτωμένα αγάλματα.





Ανηφορίζοντας προς την Παλιά Πόλη, βλέπουμε το Χαμάμ του Daut Pasha, κτίσμα του 15ου αιώνα, το οποίο σήμερα λειτουργεί ως Εθνική Πινακοθήκη της Π.Γ.Δ.Μ. Προχωρώντας σιγά-σιγά προς τα ενδότερα, το πρώτο τζαμί που συναντά κανείς είναι αυτό του Murat Pasha. Μικρό, ασπροβαμμένο, ενώ απέξω υπήρχαν μερικά ζευγάρια παπούτσια. Γενικώς στα Σκόπια (όπως και στο Τέτοβο) δεν θα δει κάνεις «μουσειακού χαρακτήρα» τζαμιά. Όλα λειτουργούν σαν χώροι προσευχής, πλήρως ενσωματωμένα στην καθημερινότητα της πόλης. Το συγκεκριμένο χτίστηκε πάνω στα ερείπια προηγούμενου κτιρίου, χωρίς να έχει εξακριβωθεί πότε αυτό συνέβη αρχικά. Αυτό που είναι γνωστό είναι ότι η σημερινή και πιο πρόσφατη ανοικοδόμησή του έγινε μεταξύ 1802-1803, μετά τις καταστροφές που επέφεραν μεγάλες φωτιές το 1689.




Πολύ κοντά στο τζαμί βρίσκεται και ένα ακόμα χαμάμ, το Cifte, που πλέον λειτουργεί ως γκαλερί και κέντρο πολιτισμού. Ανηφορίζοντας τα δρομάκια (που εκείνη την ημέρα ήταν αρκετά ήσυχα), βλέπει κανείς διάφορα ταβερνάκια, καφενέδες, μαγαζάκια, αλλά και μέρη για σουβενίρ. Σε αντίθεση με το σλάβικο στυλ του κέντρου της πόλης, εδώ αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε μια τουρκική γειτονιά. Άλλωστε η βασική γλώσσα που ακούς είναι τα τούρκικα.




Ανηφορίσαμε προς το επιβλητικό τζαμί του Mustafa Pasha, το οποίο βρίσκεται σε ένα λόφο και είναι ορατό σε πολλά σημεία της Παλιάς Πόλης. Χτισμένο στα τέλη του 15ου αιώνα, αποτελεί ένα ενδιαφέρον δείγμα ισλαμικής αρχιτεκτονικής, ενώ ο όμορφος κήπος του και η θέα που απολαμβάνει κανείς από εκεί δημιουργούν μια αίσθηση ηρεμίας. Ήταν η ώρα που έπεφτε ο ήλιος και οι πιστοί άρχισαν να μαζεύονται για την απογευματινή προσευχή.




Λίγο μετά, και ενώ περπατούσαμε στα οικιστικά στενά της περιοχής, οι φωνές των μουεζίνηδων ξεχύθηκαν από τα κοντινά τζαμιά, δημιουργώντας μια άτυπη χορωδία. Αυτό που μου έκανε εντύπωση, τόσο στα Σκόπια, όσο και στο Τέτοβο, ήταν ότι οι μουεζίνηδες δεν ήταν τόσο καλλίφωνοι όσο στην Κων/πολη ή το Κάιρο ας πούμε που πραγματικά ανατρίχιαζα, αλλά αυτό έδινε και μια άλλη αυθεντικότητα στην εμπειρία. Μια απλούστερη, πιο «καθημερινή» αίσθηση γενικώς. Οι γειτονιές στις οποίες περπατήσαμε μου θύμισαν πολύ τις μουσουλμανικές συνοικίες της Κομοτηνής. Οι αυλές δεν έχουν κάγκελα, αλλά ψηλούς τοίχους που δεν σου επιτρέπουν να δεις το οτιδήποτε. Μια εσωστρεφής διάθεση γενικώς. Οι δρόμοι σχεδόν έρημοι, ελάχιστοι πεζοί, κατά βάση άντρες. Πολλές από τις γυναίκες που είδαμε γενικότερα εκείνη την ημέρα φορούσαν μαντίλες. Παρ’ όλη την ερημιά πάντως δεν αισθανόσουν και κάποια ιδιαίτερη ανασφάλεια.

Καθώς είχαμε αρχίσει να πεινάμε κατευθυνθήκαμε προς το Destan, ένα πολύ casual μαγαζί για κεμπάπ που μας προτάθηκε από την πρώτη ημέρα και που εν συνεχεία είδα ότι έχει πολύ υψηλές βαθμολογίες στο internet. Βρίσκεται στην άκρη της Παλιάς Πόλης, κοντά στον πεζόδρομο που οδηγεί στην Πέτρινη Γέφυρα. Σερβίρει μόνο κεμπάπ (σε μεγάλη και μικρή μερίδα-πήραμε 2 και 2), τα οποία συνοδεύει με πίτες, κρεμμύδι, καυτερές πιπεριές (εμείς πήραμε και γιαουρτάκι). Όντως νοστιμότατο και πικάντικο κεμπάπ-αξίζει! Και οι τιμές πολύ χαμηλές, φάγαμε και ήπιαμε (κόκα-κόλες, νομίζω δε σερβίρει αλκοόλ) του σκασμού και πληρώσαμε γύρω στα 15 euro και οι δύο μαζί.

Συνεχίσαμε με βολτίτσα στην παραποτάμια περιοχή και, σε κάποια φάση που βρεθήκαμε έξω από το τεράστιο Vero Center (ιδιοκτησία Βέροπουλου), είπαμε να κάνουμε ένα πέρασμα να τσεκάρουμε τιμές! Αφού δοκιμάσαμε διάφορα τυριά και σως στην Cheese Land που είχε στηθεί, τιγκάραμε ένα καλάθι με πάμφθηνες σοκολάτες και πήγαμε ικανοποιημένοι να τσακίσουμε μερικές στο δωμάτιο!

Ακόμα μια ενδιαφέρουσα ημέρα έφτανε στο τέλος της!

 

[giannismits]

Οι φωτογραφίες σου είναι εξαιρετικές και πολύ ατμοσφαιρικές.Νομίζω σ'αυτό βοήθησε και ο μουντός καιρός.
Αλήθεια στο Millennium Cross ανεβήκατε με το τελεφερίκ?

 

[underwater]

Αλήθεια στο Millennium Cross ανεβήκατε με το τελεφερίκ?

Ανεβήκαμε, ανεβήκαμε!
Stay tuned!

 

[giannismits]

Ανεβήκαμε, ανεβήκαμε!
Stay tuned!

Tέλεια...αναμένω τις εξελίξεις
Κι εγώ ήθελα να ανέβω αλλά δεν υπήρχε χρόνος.