vasiliss
Member
- Μηνύματα
- 918
- Likes
- 8.353
- Επόμενο Ταξίδι
- Οδικό στην ;;;;;
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ρωσία -Ισλανδία - Περού
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Ημέρα 1η: Θεσσαλονίκη – Βέλικο Τάρνοβο.
- Ημέρα 2η: Βέλικο Τάρνοβο – Μπρασόβ.
- Ημέρα 3η: Μπρασόβ – Σινάια- Peles – κάστρο Bran - Moieciu de Sus – Μπρασόβ
- Ημέρα 4η: Ποιάνα Μπρασόβ – Ρασνόβ – Μπρασόβ
- Ημέρα 5η: Fortified Church Prejmer – Μπρασόβ – Σιγκισοάρα
- Ημέρα 6η: Σιγκισοάρα – ορυχεία αλατιού Τούρντα- Σιμπίου
- Ημέρα 7η: Σιμπίου
- Ημέρα 8η: Paltinis – Adventure Park - μουσείο Astra - Sibiu
- 9η ημέρα: Βουκουρέστι.
- 10η ημέρα: Βουκουρέστι.
- 11η ημέρα: Επιστροφή.
- Επίλογος.
9η ημέρα: Βουκουρέστι.
Πριν ξεκινήσουμε για την πρωτεύουσα, είπαμε να κάνουμε μία τελευταία πρωινή βόλτα στην πόλη του Sibiu και επ’ ευκαιρία να ανανεώσουμε τις προμήθειές μας σε φαγητό για τον δρόμο.
Ο σκύλος της γειτονιάς μας, μας περίμενε για λίγα τελευταία χάδια. Τώρα που τον ξαναβλέπω, διαπιστώνω πως πολύ μοιάζει με τον σκυλάκο που υιοθετήσαμε λίγους μήνες αργότερα.
Έξω από έναν φούρνο της παλιάς πόλης γινόταν λαϊκό προσκύνημα, οπότε στηθήκαμε κι εμείς στην ουρά, προμηθευτήκαμε τα απαραίτητα για τον δρόμο και κινήσαμε για το Βουκουρέστι.
Το αρχικό σχέδιο έλεγε ότι θα πηγαίναμε στο Βουκουρέστι μέσω του Transfagarasan, του πολύ όμορφου αυτού ορεινού δρόμου που είχε φτιάξει τη δεκαετία του 1970 σαν στρατιωτικό δρόμο ο Τσαουσέσκου, με το ανάλογο βέβαια τίμημα σε ανθρώπινες ζωές. Η γυναίκα μου όταν άκουσε για βουνά, στροφές και ότι είναι ο δεύτερος δρόμος με το μεγαλύτερο υψόμετρο στη Ρουμανία, φοβήθηκε για τα παιδιά ότι θα ζαλίζονταν και θα είχαμε προβλήματα. Τι θέλω κι εγώ και τα λέω όλα, πρέπει να αφήνω μερικά πράγματα για έκπληξη.
Τέλος πάντων είπα να το αφήσω και αυτό για την επόμενη φορά. Ρε λες να το έκανα επί τούτου για να ξαναπάμε;
Τελικά, η προοπτική να διασχίσουμε τον Transfagarasan, ήταν ένας σοβαρός λόγος για να κανονίσω να πάμε δεύτερη φορά στη Ρουμανία το 2018. Όπου καταφέραμε να τον περάσουμε τότε, αλλά η κακοκαιρία στην κορυφή δεν μας άφησε να τον ευχαριστηθούμε όπως θέλαμε. Ίσως σε ένα τρίτο ταξίδι στη χώρα να καλύψουμε όσα κενά μας έμειναν.
Στο Βουκουρέστι είχαμε κλείσει δωμάτιο σε ένα μικρό ξενοδοχείο που βρισκόταν στον περιφερειακό του Βουκουρεστίου, γιατί το είχαν οι συγγενείς του γνωστού μας. Αρκετά μακριά από το κέντρο της πόλης διαπιστώσαμε τελικά, αλλά ευτυχώς εκείνες τις ημέρες η πόλη ήταν άδεια από τους κατοίκους της, οι οποίοι φαντάζομαι θα ήταν σε διακοπές και έτσι κινηθήκαμε και παρκάραμε εύκολα στο κέντρο και τις δύο αυτές ημέρες.
Αργά σχετικά το απόγευμα ξεκινήσαμε για την πρώτη επίσκεψη μας στο κέντρο της πόλης. Κινηθήκαμε έτσι χωρίς σχέδιο στο κέντρο της πόλης όλο το απόγευμα. Η αλήθεια είναι ότι μας εντυπωσίασαν τα μπαρόκ κτίρια του κέντρου, χωρίς όμως να γνωρίζουμε τι ήταν κάθε ένα από αυτά. Απλώς περιπλανιόμασταν με την βοήθεια του χάρτη σε ότι αυτός όριζε ως παλιά πόλη. Για τέτοια οργάνωση μιλάμε.
Όταν βράδιασε για τα καλά και η πείνα είχε κάνει την εμφάνισή της, εντελώς τυχαία βρεθήκαμε στο Caru' cu Bere, το οποίο μας είχαν συστήσει να καθίσουμε οπωσδήποτε για φαγητό εκεί. Τραπέζι όμως δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Κάναμε μερικούς γύρους μήπως και τελικά αδειάσει τίποτα, όμως εις μάτην. Έτσι το αφήσαμε για την επόμενη βραδιά και τελικά φάγαμε στο City Grill. Συνεχίσαμε για μια μικρή ακόμη βόλτα στη νυχτερινή παλιά πόλη, η οποία πλημμύριζε από κόσμο που ερχόταν να διασκεδάσει στα πολυπληθή μπαρ, όμως εμείς έπρεπε να γυρίσουμε πίσω νωρίς, καθώς τα μικρά με το ζόρι κρατιούνταν όρθια.
Πριν ξεκινήσουμε για την πρωτεύουσα, είπαμε να κάνουμε μία τελευταία πρωινή βόλτα στην πόλη του Sibiu και επ’ ευκαιρία να ανανεώσουμε τις προμήθειές μας σε φαγητό για τον δρόμο.
Ο σκύλος της γειτονιάς μας, μας περίμενε για λίγα τελευταία χάδια. Τώρα που τον ξαναβλέπω, διαπιστώνω πως πολύ μοιάζει με τον σκυλάκο που υιοθετήσαμε λίγους μήνες αργότερα.
Έξω από έναν φούρνο της παλιάς πόλης γινόταν λαϊκό προσκύνημα, οπότε στηθήκαμε κι εμείς στην ουρά, προμηθευτήκαμε τα απαραίτητα για τον δρόμο και κινήσαμε για το Βουκουρέστι.
Το αρχικό σχέδιο έλεγε ότι θα πηγαίναμε στο Βουκουρέστι μέσω του Transfagarasan, του πολύ όμορφου αυτού ορεινού δρόμου που είχε φτιάξει τη δεκαετία του 1970 σαν στρατιωτικό δρόμο ο Τσαουσέσκου, με το ανάλογο βέβαια τίμημα σε ανθρώπινες ζωές. Η γυναίκα μου όταν άκουσε για βουνά, στροφές και ότι είναι ο δεύτερος δρόμος με το μεγαλύτερο υψόμετρο στη Ρουμανία, φοβήθηκε για τα παιδιά ότι θα ζαλίζονταν και θα είχαμε προβλήματα. Τι θέλω κι εγώ και τα λέω όλα, πρέπει να αφήνω μερικά πράγματα για έκπληξη.
Τέλος πάντων είπα να το αφήσω και αυτό για την επόμενη φορά. Ρε λες να το έκανα επί τούτου για να ξαναπάμε;
Τελικά, η προοπτική να διασχίσουμε τον Transfagarasan, ήταν ένας σοβαρός λόγος για να κανονίσω να πάμε δεύτερη φορά στη Ρουμανία το 2018. Όπου καταφέραμε να τον περάσουμε τότε, αλλά η κακοκαιρία στην κορυφή δεν μας άφησε να τον ευχαριστηθούμε όπως θέλαμε. Ίσως σε ένα τρίτο ταξίδι στη χώρα να καλύψουμε όσα κενά μας έμειναν.
Στο Βουκουρέστι είχαμε κλείσει δωμάτιο σε ένα μικρό ξενοδοχείο που βρισκόταν στον περιφερειακό του Βουκουρεστίου, γιατί το είχαν οι συγγενείς του γνωστού μας. Αρκετά μακριά από το κέντρο της πόλης διαπιστώσαμε τελικά, αλλά ευτυχώς εκείνες τις ημέρες η πόλη ήταν άδεια από τους κατοίκους της, οι οποίοι φαντάζομαι θα ήταν σε διακοπές και έτσι κινηθήκαμε και παρκάραμε εύκολα στο κέντρο και τις δύο αυτές ημέρες.
Αργά σχετικά το απόγευμα ξεκινήσαμε για την πρώτη επίσκεψη μας στο κέντρο της πόλης. Κινηθήκαμε έτσι χωρίς σχέδιο στο κέντρο της πόλης όλο το απόγευμα. Η αλήθεια είναι ότι μας εντυπωσίασαν τα μπαρόκ κτίρια του κέντρου, χωρίς όμως να γνωρίζουμε τι ήταν κάθε ένα από αυτά. Απλώς περιπλανιόμασταν με την βοήθεια του χάρτη σε ότι αυτός όριζε ως παλιά πόλη. Για τέτοια οργάνωση μιλάμε.
Όταν βράδιασε για τα καλά και η πείνα είχε κάνει την εμφάνισή της, εντελώς τυχαία βρεθήκαμε στο Caru' cu Bere, το οποίο μας είχαν συστήσει να καθίσουμε οπωσδήποτε για φαγητό εκεί. Τραπέζι όμως δεν υπήρχε ούτε για δείγμα. Κάναμε μερικούς γύρους μήπως και τελικά αδειάσει τίποτα, όμως εις μάτην. Έτσι το αφήσαμε για την επόμενη βραδιά και τελικά φάγαμε στο City Grill. Συνεχίσαμε για μια μικρή ακόμη βόλτα στη νυχτερινή παλιά πόλη, η οποία πλημμύριζε από κόσμο που ερχόταν να διασκεδάσει στα πολυπληθή μπαρ, όμως εμείς έπρεπε να γυρίσουμε πίσω νωρίς, καθώς τα μικρά με το ζόρι κρατιούνταν όρθια.