Βουλγαρία Ρουμανία Ρουμανία, η δική μου έκπληξη. (2015)

[vasiliss]

Ημέρα 7η: Σιμπίου

Η ημέρα αυτή είναι αφιερωμένη στο Σιμπίου και κυρίως στην παλιά του πόλη.
Όμως θα πρέπει να περιμένει για λίγο γιατί στην είσοδο του μπλοκ μας βρήκαμε έναν μαλλιαρό σκυλάκο, ο οποίος απέκτησε και όνομα αλλά δεν θυμάμαι ποιο και μην βρούμε σκύλο εμείς, κολλάμε.

Αφού καταφέραμε και ξεκολλήσαμε τα παιδιά, βρήκαμε μία θέση πάρκινγκ για το αμάξι μας και ξεκινήσαμε την βόλτα μας. Ήλιος χαρά θεού και ξεκινάμε την βόλτα μας από την οχύρωση της πόλης και τους πύργους που έχουν απομείνει από αυτήν.
Έπειτα μέσα από τα στενάκια κατευθυνόμαστε προς την μεγάλη πλατεία με τα εντυπωσιακά μπαρόκ κτίρια (μεταξύ αυτών και το μουσείο Μπρούκενταλ). Χαρακτηριστικό των κτιρίων οι σοφίτες με τα μικρά παράθυρα που είναι γνωστές ως «τα μάτια της πόλης».

Κατευθυνόμαστε προς τον «πύργο του συμβουλίου» και από την μικρή καμάρα κάτω από αυτόν, περνάμε στην μικρή πλατεία. Χαρακτηριστικό αξιοθέατό της η πρώτη μεταλλική γέφυρα στη Ρουμανία, η «γέφυρα των ψεμάτων». Ο θρύλος λέει ότι όποιος ψεύδεται την ώρα που περνά από πάνω της αυτή τρίζει σαν να είναι έτοιμη να πέσει. Ένας ανιχνευτής ψέματος λοιπόν κατασκευασμένος το 1859.

Μετά από αυτή την πρώτη αναγνωριστική περιήγηση, είπαμε να δούμε και την πόλη από ψηλά. Οι λίγες πληροφορίες μου, έλεγαν ότι αυτό θα το καταφέρναμε από το καμπαναριό του καθεδρικού ναού της πόλης. Μπήκαμε στην εκκλησία, χαζέψαμε λίγο, πληρώσαμε για την είσοδο στο καμπαναριό και πήραμε την ανηφόρα. Στην αρχή η στριφογυριστή σκάλα έχει πέτρινα σκαλοπάτια, από κάποιο ύψος και μετά γίνεται πολύ στενή και ξύλινη. Καθώς ανηφορίζαμε λοιπόν, αποφάσισε να χτυπήσει η καμπάνα του ρολογιού. Ότι πάθαμε ένα σοκ να σας πω, ότι μας κόπηκαν τα ύπατα, κάναμε κανένα πεντάλεπτο για να συνέλθουμε; Περάσαμε έπειτα δίπλα από τις καμπάνες και τους μηχανισμούς και φτάσαμε στο ψηλότερο δυνατό σημείο.
Από κάτω ακριβώς τα χρωματιστά κεραμίδια της στέγης του ναού, η μικρή και η μεγάλη πλατεία, ο πύργος του συμβουλίου και η πόλη να απλώνετε ως πέρα μακριά.

Οι βόλτες στην πόλη συνεχίστηκαν και στην «κάτω πόλη» για να γνωρίσουμε την πόλη καλύτερα, μέχρι που δεν μας βαστούσαν άλλο πια τα πόδια μας και είπαμε να επιστρέψουμε για ολιγόωρη ξεκούραση.

Είχαμε ήδη φτάσει στην έκτη μας ημέρα στη Ρουμανία και την επόμενη θα έληγε η βινιέτα των 7 ημερών που είχαμε πληρώσει στα σύνορα, οπότε είπαμε να την ανανεώσουμε από σήμερα για να μην ψάχνουμε την τελευταία μέρα. Πήραμε τηλέφωνο την Amalia, την σπιτονοικοκυρά μας και μας είπε ότι μπορούσαμε να το κάνουμε σε αρκετά βενζινάδικα στην πόλη. Μετά από λίγο ψάξιμο, στο τρίτο βενζινάδικο καταφέραμε να φέρουμε σε πέρας την αποστολή μας οπότε ήσυχοι πια μπορούσαμε να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.

Πριν βγούμε για να δούμε την πόλη και το βράδυ, είπαμε να πάμε έως το μουσείο Astra ή αλλιώς το μουσείο του χωριού. Η ώρα ήταν περασμένη, σε καμιά ώρα θα νύχτωνε, οπότε δεν πληρώσαμε στην είσοδο και περιτριγυρίσαμε στον υπέροχο αυτό χώρο με παραδοσιακά σπίτια και όχι μόνο από διάφορες περιοχές της Ρουμανίας. Τόσο πολύ μας άρεσε ώστε αποφασίσαμε ότι την επόμενη θα ερχόμασταν ξανά εδώ για να απολαύσουμε τον χώρο καλύτερα αλλά και να δούμε τα σπίτια και τα υπόλοιπα κτίρια πως ήταν εσωτερικά, καθώς τώρα ήταν κλειδωμένα.

Έπειτα συνεχίσαμε με βραδινή βόλτα στην όμορφα φωτισμένη πόλη και αναζήτηση του εστιατορίου που θα μας προσφέρει επιτέλους ένα πολύ καλό γεύμα με γεύσεις της χώρας, που δυστυχώς δεν το είχαμε ακόμη γευθεί στη Ρουμανία. Εγώ περιμένω να δοκιμάσω την φασολάδα μέσα σε ένα καρβέλι ψωμί που πολλοί βλέπω να τρώνε όλες αυτές τις ημέρες. Τραπέζι έξω για σήμερα, το πρώτο μας μετά από τόσες κρύες νύχτες, ωραία θέα προς την γέφυρα των ψεμάτων, αλλά δυστυχώς οι ευχές μας για ένα ξεχωριστό φαγητό δεν ευοδώθηκαν. Η πόλη το βράδυ ήταν μαγική, όταν όμως έχεις μαζί σου δύο μικρά παιδιά, τα πολλά ξενύχτια απαγορεύονται.

Αν κατέτασσα τις τρεις πόλεις που είχαμε μέχρι τώρα επισκεφτεί, στην πρώτη θέση θα έβαζα τη Σιγκισοάρα, στη δεύτερη το Σιμπίου και τρίτο θα άφηνα το Μπρασόβ, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι άσχημο, αλλά οι δύο προηγούμενες πόλεις στην κυριολεξία με μάγεψαν.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9
• 10
• …

  Go to chapter

  Go
• 13

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 13

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

Ρουμανία τι ωραία έκπληξη!!!

 

[vasiliss]

Ήταν και για εμένα έκπληξη ότι κάθισα και έγραψα αυτή την ιστορία. Είδες τι κάνει η πλήξη;

 

[Sassenach77]

Ήταν και για εμένα έκπληξη ότι κάθισα και έγραψα αυτή την ιστορία. Είδες τι κάνει η πλήξη;

Δεν είσαι ο μόνος! Κάτι είναι και αυτό όμως και βοηθάει...τουλάχιστον εμένα.

 

[vasiliss]

Ημέρα 1η: Θεσσαλονίκη – Βέλικο Τάρνοβο.

Το να έχουμε φίλους και συγγενείς στη βόρεια Ελλάδα, μας δίνει μία βάση από όπου συνήθως ξεκινάμε τα οδικά μας στο εξωτερικό. Και αυτή τη φορά λοιπόν θα ξεκινήσουμε από την Θεσσαλονίκη.

Έπειτα από συμβουλή του μέλους villi που εκείνη την εποχή μένει στην Ρουμανία, ακολουθούμε τη διαδρομή από Κομοτηνή – Συν. Σταθμός Νυμφαίας – Κατζαρλί – Στάρα Ζαγόρα – Γκάμπροβο – Βέλικο Τάρνοβο, ώστε να αποφύγουμε τα έργα που γίνονταν τότε στον δρόμο για Σόφια αλλά και την κίνηση και τα μπλόκα. Σήμερα βέβαια που νομίζω ότι έχει τελειώσει όλος ο αυτοκινητόδρομος έως τη Σόφια, σίγουρα το πήγαινε ή την επιστροφή θα την έκανα μέσω Σόφιας, καθώς κερδίζεις αρκετό χρόνο.

Στα σύνορα περνάμε γρήγορα και στο κιόσκι προμηθευόμαστε την αυτοκόλλητη βινιέτα των 5€(τότε) που ισχύει για μία εβδομάδα. Ο δρόμος είναι καινούριος και το Gps μας δεν τον έχει, όμως εύκολα φτάνουμε έως την πρώτη πόλη, το Κατζαρλί, όπου και κάνουμε τις πρώτες προμήθειες για τσιμπολόγημα στο αυτοκίνητο. Το τοπίο μέχρι εδώ είναι ορεινό, μην ξεχνάμε ότι διασχίζουμε την Ροδόπη, οι εικόνες όμως από τα χωριά και τις πόλεις που περνάμε είναι εντελώς απογοητευτικές. Σπίτια ασοβάτιστα, σοβιετικά μπλοκ ( που ήταν η πρώτη φορά που αντικρίζαμε) και γενικότερα τίποτα που να σε τραβάει να σταματήσεις. Επόμενη μεγάλη πόλη το Χάσκοβο όπου βρίσκουμε ένα συμπαθητικό πάρκο με παιδική χαρά και σταματάμε για να ξεκουραστούμε λίγο και να παίξουν τα παιδιά.

Φτάνοντας στη Στάρα Ζαγόρα το GPS αρνείται πεισματικά να πιάσει δορυφόρο και χανόμαστε. Αργότερα ανακάλυψα ότι αυτό γινόταν κάθε φορά που το έβαζα να φορτίσει από τον αναπτήρα του αυτοκινήτου, οπότε φρόντιζα να το κάνω αυτό όσο βρισκόμασταν εκτός πόλεων και σε εύκολους δρόμους και το έβγαζα από τον φορτιστή στα δύσκολα, όπου δια μαγείας ξαναέπιανε δορυφόρο!!!
Ευτυχώς τα παιδιά σε ένα βενζινάδικο μιλούσαν κάτι κουτσοαγγλικά και μας κατεύθυναν πως θα βγούμε από την πόλη και θα πάρουμε τον σωστό δρόμο.

Μέχρι την πόλη Καζανλούκ το τοπίο που κυρίως επαναλαμβάνεται είναι οι καλλιέργειες με τους ήλιους και τα καλαμπόκια, χωρίς κάποιο ενδιαφέρον. Όταν όμως περνάμε την πόλη και αρχίζουμε να ανηφορίζουμε τον ιδιαίτερα φιδογυριστό δρόμο που σκαρφαλώνει στο βουνό, το τοπίο αλλάζει ευχάριστα, πανύψηλα δέντρα καλύπτουν τον ουρανό και μία ευχάριστη ψύχρα μας κάνει να κλείσουμε το air condition που δουλεύει συνεχώς από την αρχή του ταξιδιού μας. Αυτό το κομμάτι της διαδρομής είχε δυο - τρία σημεία με ενδιαφέρον, όμως είπαμε είμαστε σχεδόν απροετοίμαστοι και έτσι τα προσπεράσαμε και τα αφήσαμε εν αγνοία μας για το μέλλον.

Στο Βέλικο Τάρνοβο φτάσαμε γύρω στις 5 το απόγευμα αρκετά κουρασμένοι, βρήκαμε σχετικά εύκολα το κατάλυμά μας που ήταν κεντρικότατο και ξεκουραστήκαμε κανένα 2ωρο πριν βγούμε στην πόλη. Ο ιδιοκτήτης του ξενώνα, ο οποίος μιλά καλά ελληνικά καθώς έχει κάνει αρκετά χρόνια στην Κύπρο, μας πρότεινε να πάμε στο φρούριο Tsarevets, το οποίο φυσικά και δεν είχαμε υπόψη μας, αλλά το αφήσαμε για την επόμενη ημέρα το πρωί.

Το Βελίκο Τάρνοβο βρίσκεται δίπλα στον ποταμό Γιάντρα και είναι γνωστό ως η ιστορική πρωτεύουσα της δεύτερης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας. Η παλιά πόλη είναι χτισμένη πάνω σε 3 λόφους που υψώνονται πάνω από τους μαιάνδρους του ποταμού Γιάντρα. Κάνουμε μια μεγάλη βόλτα στην ενδιαφέρουσα παλιά πόλη, έτσι χωρίς πρόγραμμα, που να το βρούμε αυτό βέβαια.

Η πείνα έχει αρχίσει να χτυπάει κόκκινο, οπότε μετά από μία σύντομη έρευνα καταλήγουμε εντελώς τυχαία στο εστιατόριο Ego, με την ωραία θέα από το μπαλκόνι του, τα εξαιρετικά φαγητά του και τις επίσης εξαιρετικές τιμές του. Δυστυχώς στο υπόλοιπο του ταξιδιού μας δεν ευτυχήσαμε να φάμε κάπου πολύ καλά, οπότε το Ego αναφερόταν συχνά πυκνά όλες τις επόμενες ημέρες ως μέτρο σύγκρισης. Στον γυρισμό μας με ξαφνική απόφαση της στιγμής κάναμε μία παράκαμψη προς το Βέλικο Τάρνοβο, μόνο και μόνο για να ξαναφάμε σε αυτό το εστιατόριο και δεν το μετανιώσαμε.



Σχετικά νωρίς λοιπόν επιστρέφουμε στο δωμάτιο μας, στέλνουμε τις απαραίτητες φωτογραφίες στην κουμπάρα ( το οποίο επαναλαμβάνεται καθημερινά) ώστε να ζηλέψει και να μετανιώσει που έκανε το λάθος να μην μας ακολουθήσει. Νομίζω ότι πετύχαμε τον σκοπό μας, γιατί από τότε μέχρι σήμερα δεν έχει κάνει ξανά το ίδιο λάθος.

 

[vasiliss]

Ημέρα 2η: Βέλικο Τάρνοβο – Μπρασόβ.

Οι ιδιοκτήτες του ξενώνα πολύ φιλικοί, μας έβαλαν να πάρουμε μαζί μας για τον δρόμο, ότι δεν φάγαμε στο πρωινό μας και μας συμβουλεύουν να προσέχουμε στον δρόμο γιατί είναι στενός και έχει αρκετή κίνηση. Εντύπωση μου είχε κάνει μέχρι τότε ότι στην είσοδο – έξοδο κάθε χωριού υπήρχε και σταθερό ραντάρ. Κατά πόσο λειτουργούσε δεν ξέρω, εγώ πάντως συνήθως φρόντιζα να τηρώ τα όρια ταχύτητας.

Το φρούριο Tsarevets πάει στα προσεχώς, μιας και το Βέλικο Τάρνοβο δεν ήταν για εμάς κύριος προορισμός, αλλά μια ενδιάμεση στάση για να σπάσουμε τα χιλιόμετρα του ταξιδιού. Στο δεύτερο ταξίδι μας όμως δεν μας ξέφυγε και κάναμε μια βόλτα έως εκεί.

Μετά από περίπου 2 ώρες, φτάνουμε στο Ρούσε και την γέφυρα στον Δούναβη που ενώνει τις δύο χώρες. Στην γέφυρα κάνουν έργα, οπότε κάθε φορά περνούν περιοδικά τα αυτοκίνητα του ενός ρεύματος, έτσι βρισκόμαστε κολλημένοι πάνω στην γέφυρα. Βγαίνουμε να ξεμουδιάσουμε λιγάκι και ακούμε από πίσω: «εεε πατρίδα, τι κάνετε εδώ». Είναι η φωνή ενός οδηγού φορτηγού με βουλγάρικες πινακίδες. Κατεβαίνει και πιάνουμε κουβέντα. Το φορτηγό είναι ελληνικών συμφερόντων, αλλά για ευνόητους λόγους με βουλγάρικες πινακίδες και μεταφέρει ελιές από ;;;; (κενό μνήμης) στα carrefour. Παίρνουμε μερικές πληροφορίες για τους δρόμους τα μπλόκα και την αστυνομία και σύντομα ξεμπλοκάρουμε και πατάμε ρόδες και πόδια στην Ρουμανία.

Πρώτο μας μέλημα να βγάλουμε την βινιέτα για μία εβδομάδα, που αυτή την φορά είναι ηλεκτρονική και την βγάζουμε σε ένα κιόσκι μετά τα σύνορα. Συναντάμε και τα πρώτα οχήματα ενός ίππου, που από εδώ και στο εξής θα είναι συνηθισμένη εικόνα σε ολόκληρη την χώρα.

Η γυναίκα μου πριν από χρόνια είχε έναν συνάδερφο που έχει πάρει γυναίκα από την Ρουμανία και πηγαίνει συχνά πυκνά στη χώρα. Πριν το ταξίδι έχουμε επικοινωνήσει μαζί του και μας είπε ότι βρισκόταν στο Βουκουρέστι. Έτσι μας έκλεισε δωμάτιο σε ξενοδοχείο συγγενικού προσώπου της γυναίκας του, για τις δύο τελευταίες ημέρες του ταξιδιού και τώρα κατευθυνόμαστε προς τα εκεί για να τον συναντήσουμε και να τα πούμε λίγο.

Ο δρόμος μέχρι την πρωτεύουσα χωρίς κανένα ενδιαφέρον, όμως μπαίνουμε σιγά – σιγά στη λογική των κυκλικών κόμβων που βρίσκονται σε αφθονία σε όλη την Ρουμανία, αλλά και στην τήρηση της προτεραιότητας των πεζών στις διαβάσεις. Μέχρι να τα συνηθίσω και τα δύο βρεθήκαμε αρκετές φορές σε δύσκολη θέση χωρίς ευτυχώς κανένα απρόοπτο.

Φτάνοντας στον περιφερειακό του Βουκουρεστίου, κάνουμε το λάθος να μην τον ακολουθήσουμε, το ξενοδοχείο μας βρισκόταν στην βόρεια πλευρά της πόλης πάνω στον περιφερειακό. Έτσι βρισκόμαστε να διασχίζουμε την πόλη από το νότο προς το κέντρο της. Οι πρώτες εικόνες είναι απογοητευτικές,

όμως όσο πλησιάζουμε στο κέντρο και στο βόρειο μέρος της πόλης εμφανίζονται όμορφα κτίρια, μεγάλοι δρόμοι πολλά δέντρα και πολλά πάρκα.

Αν και διασχίσαμε όλη την πόλη, η κίνηση δεν ήταν τραγική, γεγονός που διαπιστώσαμε και τις μέρες που μείναμε σε αυτήν. Φαντάζομαι ότι αυτό οφειλόταν στο γεγονός ότι ήταν τέλος Αυγούστου και οι περισσότεροι κάτοικοί της βρίσκονταν σε διακοπές.

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο μαθαίνουμε ότι ο συνάδερφος λείπει για δουλειές στο Πλοιέστι και δίνουμε ραντεβού μαζί του εκεί, σε κάποιο μεγάλο εμπορικό κέντρο.
Αφού τα είπαμε, θυμήθηκαν τα παλιά, πήραμε κάποιες πληροφορίες κυρίως για το Βουκουρέστι και το Μπρασόβ, μια και τις υπόλοιπες περιοχές δεν τις είχε επισκεφτεί, ξεκινήσαμε σχετικά αργά για τον προορισμό μας.

Μετά το Πλοιέστι αρχίζουμε να μπαίνουμε στα Καρπάθια και όλα πια είναι πανέμορφα, χωριά, φύση , βουνά. Η Ρουμανία αρχίζει να μας δείχνει το όμορφο πρόσωπό της.
Περνάμε την Σινάια αλλά δεν σταματάμε καθόλου γιατί ο χρόνος δεν μας φτάνει και το Peles το έχουμε στο πρόγραμμα της επόμενης ημέρας.

Εδώ να πω ότι αν είχα φτιάξει τώρα το πρόγραμμα θα είχα βάλει την πρώτη διανυκτέρευση στη Σινάια, όπως μας είχε προτείνει και η villi, αλλά δεν είχαμε ακόμη μπει στη λογική των πολλών συνεχόμενων καταλυμάτων και θεωρούσα ότι η απόσταση Μπρασόβ – Σινάια ήταν μικρή και εύκολα θα την έκανα την επόμενη ημέρα. Το να μαζεύεις σχεδόν καθημερινά πράγματα για ένα επόμενο ξενοδοχείο, μας φάνταζε τότε αδιανόητο, να όμως που τα επόμενα χρόνια έγινε δεδομένο για εμάς και το έχουμε πλέον συνηθίσει.

Δεν είχα βέβαια υπολογίσει την καθυστέρηση στο επόμενο χωριό, το Busteni, στο οποίο , όπως διαπίστωσα και ο ίδιος αλλά και μου είπαν οι ντόπιοι, είχε συχνά πυκνά μεγάλο, ανεξήγητο για εμένα μποτιλιάρισμα. Το οποίο Busteni μπορεί και να κάναμε να το περάσουμε καμιά ώρα.

Αργά το απόγευμα φτάνουμε στο κατάλυμά μας το οποίο βρίσκεται λίγο πιο έξω από το Μπρασόβ στο Sacele. Οι ιδιοκτήτες του ξενώνα λείπουν και μας ανοίγουν οι γείτονες. Το διαμέρισμά μας είναι τεράστιο με δικό του υδρομασάζ και σάουνα;;;; αλλά είναι λίγο παλιό, έχει όμως δικό του πάρκινγκ και κανέναν άλλο ένοικο όσες μέρες καθίσαμε εκεί.

Εδώ συνειδητοποιήσαμε ότι δεν είχαμε υπολογίσει σωστά το υψόμετρο και τον καιρό και δεν είχαμε πάρει κανένα πιο βαρύ ρούχο, καθώς και τις 3 ημέρες στο Μπρασόβ έκανε κρύο και είχε κατά διαστήματα ψιλόβροχο που μας έκανε την ζωή λίγο δύσκολη. Κάθε μέρα λέγαμε ότι θα πάμε σε κανένα εμπορικό να πάρουμε τίποτα πιο ζεστό, αλλά με την ελπίδα ότι θα έρθει το καλοκαίρι κι εδώ, το αμελούσαμε και έτσι περάσαμε και τις 3 ημέρες τουρτουρίζοντας.

Ξεκουραστήκαμε, φορέσαμε επάνω μας ότι είχαμε και δεν είχαμε και βγήκαμε την πρώτη αναγνωριστική βραδινή βόλτα στην παλιά πόλη, η οποία λόγω του κρύου και της βροχής ήταν μισοάδεια.
Η βόλτα δεν κράτησε και πολύ, το κρύο και η βροχή βλέπετε, οπότε χωθήκαμε σε ένα εστιατόριο να φάμε κάτι παραδοσιακό, δεν ενθουσιαστήκαμε από ότι φάγαμε και έπειτα επιστρέψαμε στα δωμάτια για ύπνο.

 

[vasiliss]

Ημέρα 3η: Μπρασόβ – Σινάια- Peles – κάστρο Bran - Moieciu de Sus – Μπρασόβ

Όταν ξυπνήσαμε ακούσαμε την δυνατή βροχή έξω από το παράθυρο και μας έπιασε απογοήτευση. Κυρίως τα παιδιά που τους είχα υποσχεθεί ότι θα πάμε σε ένα adventure park έξω από την πόλη. Αφού δεν είχαμε τι να κάνουμε και βρισκόμαστε μόνοι στο κτίριο, είπαμε με τα παιδιά να το εξερευνήσουμε λίγο για να περάσει η ώρα. Οι υπόλοιποι χώροι είναι σαν και το δικό μας δωμάτιο, όμως η σοφίτα κρύβει ένα μυστικό. Εκεί βρίσκεται η τραπεζαρία του πρωινού (κάποτε φαντάζομαι ότι λειτουργούσε, όχι τώρα βέβαια) την οποία έχει μετατρέψει ο ιδιοκτήτης σε μίνι λαογραφικό μουσείο, άκρως ενδιαφέρον.

Η περιβόητη σάουνα που ενθουσίασε τα παιδιά,
αν και δεν τη χρησιμοποιήσαμε :




Αφού τελειώσαμε την εξερεύνηση, μαζέψαμε ότι πιο χοντρό είχαμε μαζί μας, πήραμε και τις ομπρέλες μας που ευτυχώς τις είχαμε πάρει μαζί και ξεκινήσαμε για την Σινάια. Στο Busteni ξαναβρήκαμε μποτιλιάρισμα, αλλά αυτή τη φορά δεν βιαζόμαστε. Κάναμε μια μικρή βόλτα στη Σινάια και έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το Peles.

Αφού παρκάραμε σχετικά κοντά, κάναμε ένα πέρασμα από το Pelișor Castle, το μικρό αδερφάκι του Peles, για να το δούμε εξωτερικά και πλησιάσαμε τον κύριο στόχο μας. Εκεί, μια κυρία μιας κάποιας ηλικίας, ακούει που μιλάμε ελληνικά, μας μιλά και βάζει τα κλάματα. Έχει έρθει με ένα γκρουπ από την Ελλάδα και βγαίνοντας από το παλάτι, λέει στη φιλενάδα της ότι πάει στην τουαλέτα και να την περιμένουν. Όμως το γκρουπ και η φιλενάδα μαζί έφυγαν προς το λεωφορείο και αυτή έμεινε μόνη και χαμένη μέσα σε όλον αυτό τον κόσμο. Την είχε πιάσει πανικός γιατί δεν ήξερε που να πάει και νόμιζε ότι το λεωφορείο θα είχε φύγει. Η γυναίκα μου και τα παιδιά την παίρνουν και γυρίζουν προς το πάρκινγκ, ενώ εγώ παίρνω τον δρόμο της επιστροφής τρέχοντας, για να βρω το λεωφορείο και να τους πω να μην φύγουν. Άντε τώρα να βρεις ποιο είναι το ελληνικό γκρουπ μέσα στον γενικότερο χαμό. Τελικά παραδώσαμε την κυρία στον αρχηγό του γκρουπ (το τι άκουσε ο αρχηγός και η φίλη δεν μπορώ να σας περιγράψω) και μετά από τις ευχές και τις ευχαριστίες της, ξεκινήσαμε πάλι για το κάστρο.

Η ουρά ήταν μεγάλη και στα εκδοτήρια αλλά και στην είσοδο που περιμέναμε να βγει κάποια ομάδα και να μπούμε για την ξενάγηση εμείς. Η ξεναγήσεις εκτός από τα αγγλικά και τα ρουμάνικα γίνονταν νομίζω (κενό μνήμης) και σε κάποιες άλλες γλώσσες. Εμείς διαλέξαμε βέβαια τα αγγλικά και την μεγάλη ξενάγηση που περιλαμβάνει το ισόγειο και τον όροφο. Τελικά διαπιστώσαμε ότι και η μικρή ξενάγηση αρκούσε για να θαυμάσουμε το παλάτι, γιατί από κάποιο σημείο και μετά, τα μικρά άρχισαν να βαριούνται και να κουράζονται, καθώς λίγα καταλάβαιναν και εμείς ήταν δύσκολο να ακούμε και να μεταφράζουμε ταυτοχρόνως.
Το παλάτι βέβαια ήταν εξαιρετικό, το πρώτο που έχουμε δει με τόσο πλούσιο διάκοσμο, αλλά οι φωτογραφίες βέβαια απαγορεύονται (μπορείς να αγοράσεις το δικαίωμα φωτογράφισης) και οι λίγες που βγάλαμε στην ζούλα, δεν άξιζαν.

Επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο, κάναμε μία στάση στο μοναστήρι της Σινάια, αλλά ήταν κλειστό, οπότε κινηθήκαμε προς το κάστρο του Bran σε όλους γνωστό ως το κάστρο του δράκουλα. Είχε πάει απόγευμα, οι προμήθειες σε σνακ είχαν τελειώσει οπότε είπαμε να δοκιμάσουμε το γλυκό kurtoskalacs – το οποίο πολύ μας άρεσε και το τρώγαμε σχεδόν καθημερινά - μαζί και κάτι σαν τηγανίτες με τυρί που δεν μας πολυενθουσίασε γιατί ήταν πολύ λαδερό. Το ψιλόβροχο έχει αρχίσει παρ’ όλα αυτά η ουρά για την είσοδο στο κάστρο είναι μεγάλη. Οπότε στήνομαι εγώ στην ουρά και οι γυναίκες χαζεύουν τα τουριστικά.

Το εξωτερικό είναι εξαιρετικό, το κάστρο στέκει επιβλητικό πάνω στο βράχο και ιδίως τώρα με τη βροχή και την ομίχλη αποπνέει ένα μυστήριο. Όταν όμως έρχεσαι από το Peles, το εσωτερικό του σου φαίνεται μικρό και φτωχικό. Νομίζω ότι η επίσκεψη πρέπει να γίνεται με την αντίθετη σειρά, πρώτα το Bran και έπειτα τα Peles. Ανεβήκαμε σκαλιά, περάσαμε από στενούς διαδρόμους, είδαμε τα εκθέματα, κατεβήκαμε στην εσωτερική αυλή και βγάλαμε πολλές φωτογραφίες για να καλύψουμε το κενό του Peles.

Είναι αργά το απόγευμα και έχουμε ένα δίλλημα, εάν θα επιστρέψουμε στο Μπρασόβ ή θα πάμε προς το Moieciu de Sus που μας έχει προτείνει ο Δημήτρης (ο συνάδελφος). Τελικά ξεκινάμε για το χωριό μέσα από ένα εκπληκτικό τοπίο τυλιγμένο στην ομίχλη και το ψιλόβροχο. Ορεινά λιβάδια, αχυρένιοι σωροί, προβατάκια που βόσκουν, ένα σκηνικό που θυμίζει στις γυναίκες της οικογένειας το αγαπημένο παιδικό σήριαλ της μαμάς, τη Χάιντι και όλοι νιώθουμε πολύ χαρούμενοι που ήρθαμε ως εδώ.

Βρίσκουμε το ξενοδοχείο Arnica που επίσης μας είχε προτείνει ο Δημήτρης και πάμε μέσα για φαγητό και ζέστη, τα παιδιά όμως προτιμούν το τραμπολίνο και το κρύο. Το τζάκι μέσα στην αίθουσα αν και τέλη Αυγούστου, είναι αναμμένο. Δοκιμάσαμε τα ψητά κρέατά τους, αλλά πάλι δεν ενθουσιαστήκαμε.



Επιστροφή στα δωμάτια για ξεκούραση, μια καινούρια κουραστική ημέρα μας περιμένει!

 

[vasiliss]

Ημέρα 4η: Ποιάνα Μπρασόβ – Ρασνόβ – Μπρασόβ

Στο ταξίδι αυτό υπήρχε μία χαλαρότητα, δεν με είχε πιάσει άγχος να προλάβουμε όσα περισσότερα μπορούμε. Έχει κι αυτό μερικές φορές την αξία του. Σε αυτό ίσως βοήθησε και το ψιλόβροχο που μας ταλαιπώρησε τις πρώτες ημέρες.

Σειρά λοιπόν για εξερεύνηση στο ξενώνα, μιας και την επόμενη που ήταν Σάββατο θα έρχονταν οι ιδιοκτήτες από το Βουκουρέστι, είχε η αυλή και η αποθήκη που ήταν κι αυτή ξεκλείδωτη. Εδώ βρήκαμε στολές πυροσβέστη, μάνικες και άλλο πυροσβεστικό εξοπλισμό τα οποία αποδώσαμε στο επάγγελμα του ιδιοκτήτη;;;; και ένα παλιό αυτοκίνητο, από την εποχή του Τσαουσέσκου φαντάζομαι.

Αφού ετοιμάστηκε και η μαμά, ξεκινήσαμε με ήλιο ευτυχώς αυτή τη φορά, για την Poiana Brașov. Η Poiana Brașov βρίσκεται μόνο 20 λεπτά με το αυτοκίνητο από το Brașov, έχει ένα χιονοδρομικό κέντρο, αρκετά ξενοδοχεία και δραστηριότητες που σχετίζονται φυσικά με το χειμώνα και το χιόνι. Βέβαια και το καλοκαίρι μπορείς να κάνεις όμορφες πεζοπορίες στο βουνό ή το δάσος, ιππασία, ορεινό ποδήλατο κ.α. και γενικά υπήρχε μια σχετική κίνηση από κόσμο, παρ’ όλη την εποχή.

Εμείς κάναμε μία μεγάλη βόλτα, έκαναν τα παιδιά λίγο ποδήλατο, φάγαμε το αγαπημένο μας kurtos και ευχηθήκαμε να μπορέσουμε κάποια στιγμή να επισκεφτούμε την χώρα και χειμώνα, γιατί πιστεύω θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον. Έπειτα κατηφορίσαμε το βουνό και πήραμε τον δρόμο για το κάστρο του Ρασνόβ που βρισκόταν κι αυτό κοντά.

Για να φτάσεις στο κάστρο από εκεί που αφήσαμε το αυτοκίνητο, είχε μια αρκετά μεγάλη ανηφόρα, οπότε πήραμε το τρακτέρ που έσερνε έναν "σιδηρόδρομο" για να ανεβούμε στην κορυφή του λόφου. Στη μέση της διαδρομής είδαμε το Dino Park και όπως καταλαβαίνετε υπήρξε μεγάλος ενθουσιασμός από τα παιδιά και απαίτηση βέβαια να το επισκεφτούμε. Τι να κάνουμε, το αφήσαμε για τον γυρισμό.

Στον χώρο έξω από το κάστρο υπήρχε κάτι σαν φεστιβάλ με αναπαράσταση της ζωής το νομάδων της Τρανσυλβανίας;; αυτό καταλάβαμε πάντως εμείς. Και αυτό μπήκε στη λίστα της επιστροφής και μπήκαμε επιτέλους στο κάστρο. Το οποίο δεν είναι και πολύ μεγάλο και εύκολα μπορείς να το γυρίσεις όλο και να θαυμάσεις την θέα από ψηλά. Έχει κάποια κτίρια που δεν είναι γκρεμισμένα, μπορείς να φορέσεις παραδοσιακά ρούχα και να ρίξεις τσεκούρια, να πάρεις μερικά σουβενίρ, να δεις την θέα από ψηλά και να φύγεις. Ε λοιπόν αυτά κάναμε κι εμείς και κατευθυνθήκαμε προς την έξοδο. (τσεκούρια δεν ρίξαμε)

Περιτριγυρίσαμε λίγο στον χώρο με τις σκηνές και τους ανθρώπους που ήταν ντυμένοι με ρούχα εποχής και έτρωγαν το μεσημεριανό τους και πήραμε τον δρόμο για το Dino Park γιατί όπως καταλαβαίνετε τα παιδιά δεν μπορούσαν να περιμένουν άλλο.

Ο χώρος δεν ήταν και κάτι το ιδιαίτερο, μέσα στο δάσος υπήρχαν κάποια ομοιώματα δεινοσαύρων ακούγονταν και κάποιες κραυγές και αυτό ήταν όλο. Δεν θυμάμαι τι εισιτήριο δώσαμε αλλά νομίζω ότι για αυτό που πρόσφερε, δεν άξιζε τα χρήματά του. Αυτό βέβαια το λέω εγώ και όχι τα παιδιά μου, που έφυγαν από εκεί ενθουσιασμένα. Είναι μάλλον θέμα ηλικίας, γιατί σήμερα που έχουν μεγαλώσει δεν νομίζω να έδειχναν τον ίδιο ενθουσιασμό.

Στον ίδιο χώρο και με το ίδιο εισιτήριο μπορούσες να κάνεις μία διαδρομή ισορροπίας πάνω σε σκοινιά που ήταν δεμένα ψηλά στα δέντρα. Ένα πάρκο με παρόμοιες δραστηριότητες υπήρχε στο Μπρασόβ, αλλά λόγω βροχής το αφήσαμε για το Σιμπίου όπου υπήρχε κάτι ανάλογο. Είπαμε λοιπόν να πάρουμε μια μικρή γεύση εδώ που είχε όμως μόνο μία διαδρομή. Μέχρι την μέση της διαδρομής μπορούσαν να το κάνουν και οι μικρές. Το ξεκίνησαν πρώτα τα παιδιά που με άνεση ολοκλήρωσαν το κομμάτι που επιτρεπόταν λόγω της ηλικίας τους να κάνουν. Οπότε είπα να το δοκιμάσω κι εγώ, που από κάποιο σημείο και μετά το έκανα με σφιγμένα δόντια, γιατί να γυρίσω πίσω δεν με έπαιρνε.

Αφού το κάναμε κι αυτό, πήγαμε για λίγο στα δωμάτιά μας για να ξεκουραστούμε και έπειτα γραμμή για να δούμε το Μπρασόβ την ημέρα, γιατί η αλήθεια είναι ελάχιστα το είχαμε δει μέχρι τότε.

Στην Piata Sfatului γίνεται κάποιο φεστιβάλ με μουσική, εκθέσεις, εργαστήρια, υπάρχει ένα όμορφο νεανικό αλισβερίσι. Πρώτο μας μέλημα όμως είναι να δούμε την μαύρη εκκλησία εσωτερικά. Γραμμή λοιπόν για την μαύρη εκκλησία κι έπειτα βόλτες στους δρόμους της παλιάς πόλης – η νέα πόλη ήταν πολύ μεγάλη και δεν το περίμενα- και επιστροφή στην πλατεία για να παίξουν τα παιδιά, να χαζέψουμε τις εκθέσεις να ακούσουμε λίγο την συναυλία και να βρούμε κάπου να φάμε. Σήμερα ευτυχώς ο καιρός ήταν καλύτερος και γενικά υπήρχε μια ευχάριστη κινητικότητα και όχι η ερημιά που συναντήσαμε το πρώτο μας βράδυ στην πόλη.

Εμείς πήγαμε εκδρομή στη Ρουμανία, αλλά οι Ρουμάνοι προτιμούν την Ελλάδα για τις διακοπές τους.

Και αυτή η μέρα μας τελείωσε με ωραίες εικόνες και συναισθήματα. Είχαμε αρχίσει να κατανοούμε πλέον ότι η Ρουμανία δεν θα μας απογοητεύσει και περιμέναμε με προσμονή τι θα δούμε τις επόμενες ημέρες.

 

[chris7]

Το ταξίδι αυτό στη Ρουμανία, ήταν το δεύτερο μεγάλο οδικό στο εξωτερικό που πραγματοποιήσαμε οικογενειακώς και είπα αφού έχω λίγο χρόνο ελεύθερο, να το καταγράψω και να το μοιραστώ μαζί σας.

Πολύ καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[vasiliss]

Πολύ καλά έκανες.
Περιμένουμε τη συνέχεια.

Έρχεται σύντομα @chris7 .

 

[vasiliss]

Ημέρα 5η: Fortified Church Prejmer – Μπρασόβ – Σιγκισοάρα

Είναι η τελευταία μας ημέρα στο Μπρασόβ και πριν αναχωρήσουμε, θέλουμε να επισκεφτούμε τις οχυρωμένες εκκλησίες που βρίσκονται στο Prejmer και το Harman λίγο έξω από την πόλη. Αλλά η οικογένεια θέλει και μία τελευταία βόλτα στο Μπρασόβ, γιατί πολύ μας άρεσε σαν πόλη αλλά και το φεστιβάλ που γινόταν μας φάνηκε ενδιαφέρον και θέλαμε να χαζέψουμε λίγο ακόμα εκεί.
Ο καιρός νομίσαμε ότι άλλαξε και έγινε καλοκαιρινός, όμως μας φύλαγε μια έκπληξη για αργότερα, λίγο πριν φύγουμε από την πόλη.
Αφού πληρώσαμε και χαιρετήσαμε τους σπιτονοικοκύρηδες μας που είχαν έρθει το προηγούμενο βράδυ, κατευθυνθήκαμε προς το Prejmer.

Οι οχυρωμένες εκκλησίες της Τρανσυλβανίας χτίστηκαν από τους Σάξονες, μεταξύ του 13ου και 16ου αιώνα. Συνήθως γύρω από την εκκλησία χτίστηκαν σιγά σιγά ψηλά τείχη, αμυντικοί πύργοι, δωμάτια και αποθήκες για τα αγαθά και τα τρόφιμα, ώστε να προφυλαχτούν κατά την διάρκεια μακρών πολιορκιών από τους εισβολείς.

Ο χώρος που επισκεφτήκαμε ήταν πολύ όμορφος και καλά διατηρημένος, με μια λιτή εκκλησία, το τείχος με τα οχυρωμένα δωμάτια και λίγα αντικείμενα από το παρελθόν. Έμοιαζε θα έλεγα με ένα κάστρο σε μικρογραφία. Ήταν η πρώτη οχυρωμένη εκκλησία της Ρουμανίας που βλέπαμε και μας εξέπληξε ευχάριστα. Είχα βάλει στο μάτι να δούμε και κάποιες άλλες ακόμη, αλλά δεν τα καταφέραμε εκείνη την χρονιά.

Εάν θέλαμε - που θέλαμε – να πάμε πάλι για λίγο και στο Μπρασόβ, έπρεπε να αφήσουμε απέξω την εκκλησία του Harman, πράγμα και το οποίο κάναμε.
Ξανά λοιπόν βρεθήκαμε στην πλατεία για να χαζέψουμε τα δρώμενα του φεστιβάλ, τα παιδιά παρακολούθησαν κάποια εργαστήρια ζωγραφικής και κατασκευών, αγοράσαμε μερικά χειροποίητα σουβενίρ που πουλούσαν εκεί και κάναμε τις τελευταίες βόλτες στην πόλη.

Εκείνη την ημέρα ήταν που έσκασαν μύτη οι πρώτες νύφες. Αυτό το Σάββατο και την επόμενη ημέρα, την Κυριακή, είδα τόσες νύφες όσες δεν έχω δει ξανά στην ζωή μου. Στην πλατεία, στην ορθόδοξη εκκλησία της πλατείας όπου και μπουκάραμε απρόσκλητοι για να δούμε έναν γάμο, στον δρόμο για την Σιγκισοάρα, στην Σιγκισοάρα κτλ. Με λίγα λόγια όλες οι γυναίκες της περιοχής είχαν αποφασίσει να παντρευτούν αυτές τις δύο ημέρες και δεν κατάφερα να μάθω και γιατί!! Ακόμη με την απορία είμαι.

Έφτασε μεσημέρι και ήταν καιρός να ξεκινήσουμε για την Σιγκισοάρα. Λίγο πριν φτάσουμε στο αυτοκίνητο άνοιξαν οι ουρανοί και έριξαν την τελευταία ευτυχώς βροχή που συναντήσαμε σε αυτό το ταξίδι. Μας έκανε λίγο μούσκεμα, αλλά ήταν ευτυχώς την ώρα που πηγαίναμε στο αυτοκίνητο, οπότε μπορέσαμε να αλλάξουμε εκεί. Από εδώ και στο εξής θα ερχόταν ευτυχώς το καλοκαίρι και στη Ρουμανία, χωρίς βέβαια τις ενοχλητικές υψηλές θερμοκρασίες.

Οι νύφες ξεπρόβαλαν η μία μετά την άλλη σε όλο τον δρόμο, για να σπάει η μονοτονία της οδήγησης και κάπως έτσι φτάσαμε στο δωμάτιο που είχαμε κλείσει στην Σιγκισοάρα.

Ξεκούραση και βουρ για να δούμε την παλιά πόλη που με εξέπληξε ευχάριστα. Τι με εξέπληξε δηλαδή, την λάτρεψα αυτή την πόλη, νομίζω ότι ήταν η αγαπημένη μου για όλο το ταξίδι. Μετά από 3 χρόνια που περάσαμε πάλι από εκεί με την μεγάλη μας τότε παρέα , οι υπόλοιποι δεν συμμερίστηκαν τον δικό μας ενθουσιασμό. Ίσως να έφταιγε ένας καύσωνας που μας ταλαιπώρησε εκείνη την ημέρα;;; δεν ξέρω. Για εμένα πάντως δεν έχασε την πρώτη θέση στην καρδιά μου και πολύ θα ήθελα να την επισκεφτώ και χειμώνα με χιόνια.

Είχε αρχίσει να βραδιάζει, ανηφορίσαμε τα σκαλοπάτια, περάσαμε κάτω από τον πύργο του ρολογιού και κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία από όπου ακούγαμε μουσική. Εκεί λοιπόν γινόταν ένα άλλο φεστιβάλ, με παραδοσιακούς χορούς και τραγούδια από διάφορες περιοχές των Βαλκανίων και όχι μόνο. Όταν βέβαια φτάσαμε στους ελληνικούς χορούς, ακούσαμε τραγούδια της Βανδή και της Βίσση και είδαμε τους «Έλληνες;;» χορευτές να χορεύουν κάτι ακατανόητο για εμάς και όχι βέβαια παραδοσιακούς ελληνικούς χορούς, αλλά κάτι που σε όποιον δεν ξέρει θα έμοιαζε. Είχε όμως πλάκα το όλο σκηνικό.

Κάναμε μία αναγνωριστική βόλτα στην πόλη και αφήσαμε τα περισσότερα για την επόμενη ημέρα. Κατηφορίσαμε πάλι τα σκαλιά για να πάμε σε ένα εστιατόριο που είχαμε εντοπίσει πριν. Εκεί κάναμε ακόμη μία προσπάθεια να φάμε κάτι παραδοσιακό της Ρουμανίας, αλλά η τύχη δεν ήταν με το μέρος μας. Η γυναίκα μου τα πήρε λίγο με την σερβιτόρα που της έφερε φαγητό που δεν παρήγγειλε και όμως αυτή επέμενε ότι αυτό είχαμε παραγγείλει, αλλά τελικά δώσαμε τόπο στην οργή και το φάγαμε.

Τέλος λοιπόν και για την 5η ημέρα μας στη Ρουμανία. Είχαμε φτάσει αισίως στην μέση της εκδρομής μας.

(Το κεφάλαιο αφιερωμένο στον @chris7 που με τσίγκλησε να στρωθώ και να συνεχίσω την ιστορία. )

 

[chris7]

(Το κεφάλαιο αφιερωμένο στον @chris7 που με τσίγκλησε να στρωθώ και να συνεχίσω την ιστορία. )

Ευχαριστώ πολύ.