Alobar
Member
- Μηνύματα
- 41
- Likes
- 155
Ενότητα 3.
Το πρόβλημα είναι ότι ξενύχτια και ταξίδια δεν συνδυάζονται εύκολα και δεν πρέπει να συνδυάζονται, αν η πόλη δεν σε φιλοξενεί αρκετές μέρες. Έτσι μετά από δύο ώρες ύπνο και δύο καφέδες κατευθυνόμαστε με μαύρους κύκλους στα μάτια να δούμε το ξακουστό Ερμιτάζ. Τo Ερμιτάζ είναι ένα από τα μεγαλύτερα και παλιότερα μουσεία και αρχικά ιδρύθηκε από την Μεγάλη Αικατερίνη το 1764. Ήταν η ιδιωτική συλλογή της που φιλοξενούσε αρκετούς πίνακες γνωστών ζωγράφων της εποχής, κυρίως Φλαμανδών και Ολλανδών, όπως ο Ρεμπραντ και ο Ρούμπενς. Το μουσείο έχει πλούσια εξελισσόμενη ιστορία, συνεχείς προσθήκες έργων καθώς και πωλήσεις κάποιων και αξίζει να την διαβάσει κανείς. Οι τρεις ώρες που ξοδέψαμε προφανώς δεν αρκούν για να δεις όλα τα εκθέματα, κάτι που είναι δυνατόν να προσπαθείς επί μέρες να ναι καλά η Catherine the Great..
Έχει φτάσει απόγευμα, πεθαίνουμε από την πείνα, και πηγαίνουμε προς το Teremok για να δοκιμάσουμε τα περίφημα ρώσικα pancakes, τα οποία αποδείχτηκαν πολύ καλή επιλογή. Το Teremok ασφαλώς δεν αποτελεί το καλύτερο εστιατόριο για να δοκιμαστεί η ρώσικη κουζίνα, όμως λεφτά δεν υπάρχουν.
Το μετρό της Μόσχας είναι ιδιαίτερα δημοφιλές, λόγω των υπέροχων διακοσμημένων σταθμών του. Παρ’ όλα αυτά και το μετρό της Αγία Πετρούπολης κατέχει μια πρωτιά, μιας και αποτελεί ένα από τα βαθύτερα του κόσμου και το βαθύτερο υπολογίζοντας το μέσο βάθος όλων των σταθμών. Μια τουλάχιστον φορά πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε και αυτό. Το μετρό, όπως και οι δρόμοι της Αγίας Πετρούπολης είναι συνέχεια γεμάτο παρά τους μηδέν βαθμούς κελσίου. Η πόλη έχει έντονο παλμό και ζωή. Έχει αρχίσει να νυχτώνει και οι δρόμοι γεμίζουν με νεαρούς Ρώσους, μετανάστες από τις πρώην χώρες της Σοβιετικής Ένωσης κυρίως, ακριβά αμάξια που οδηγούν μη έχοντας την καλύτερη σχέση με τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, μεθυσμένους Ρώσους που μας κοιτάνε λίγο περίεργα όταν μας ακούν να μιλάμε αγγλικά και ανοιχτά μαγαζιά παντού. Την αγαπώ αυτή την πόλη!
Το βράδυ θα πάμε σε ένα club, που βρίσκεται κοντά στο hostel που μένουμε. Η νύχτα θα περάσει χορεύοντας με φιλικούς Ρώσους και μπόλικους μετανάστες, με την ατμόσφαιρα να είναι ιδιαίτερα φιλική, ηλεκτρονικούς ρυθμούς μέχρι τα ξημερώματα για ακόμα μια φορά. Δεν πειράζει θα κοιμηθούμε στο λεωφορείο..
Η αγία Πετρούπολη είναι από τις αγαπημένες μου πόλεις, μια πόλη που θα ήθελα να ζήσω για κάποιο διάστημα αν τα Ρωσικά μου δεν περιορίζονταν σε 100 λέξεις. Τα γνωστά στερεότυπα ισχύουν εν μέρει, με την Αγία Πετρούπολη να είναι σε καλύτερη κατάσταση, η πιο δυτική, κουλτουριάρα και καλλιτεχνική πόλη της Ρωσίας. Οι άνθρωποι δύσκολα σου χαρίζουν ένα ιζβινίτιε (συγγνώμη) ακόμα και αν σε πατήσουν, χαμογελάνε περισσότερο απ’ ότι πιστεύουν οι περισσότεροι (ειδικά αν μιλάς φτωχά Ρώσικα), πίνουν αρκετά, υπάρχουν μπόλικοι αλκοολικοί, άστεγοι, άτομα που σου ζητάνε λεφτά. Για την ακρίβεια η πόλη μου θύμισε περισσότερο Ελλάδα συγκριτικά με τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης που επισκέφτηκα τον τελευταίο καιρό. Από την άλλη κάτι κινείται σε αυτή τη πόλη, η πόλη είναι Ζωντανή.
Το πρόβλημα είναι ότι ξενύχτια και ταξίδια δεν συνδυάζονται εύκολα και δεν πρέπει να συνδυάζονται, αν η πόλη δεν σε φιλοξενεί αρκετές μέρες. Έτσι μετά από δύο ώρες ύπνο και δύο καφέδες κατευθυνόμαστε με μαύρους κύκλους στα μάτια να δούμε το ξακουστό Ερμιτάζ. Τo Ερμιτάζ είναι ένα από τα μεγαλύτερα και παλιότερα μουσεία και αρχικά ιδρύθηκε από την Μεγάλη Αικατερίνη το 1764. Ήταν η ιδιωτική συλλογή της που φιλοξενούσε αρκετούς πίνακες γνωστών ζωγράφων της εποχής, κυρίως Φλαμανδών και Ολλανδών, όπως ο Ρεμπραντ και ο Ρούμπενς. Το μουσείο έχει πλούσια εξελισσόμενη ιστορία, συνεχείς προσθήκες έργων καθώς και πωλήσεις κάποιων και αξίζει να την διαβάσει κανείς. Οι τρεις ώρες που ξοδέψαμε προφανώς δεν αρκούν για να δεις όλα τα εκθέματα, κάτι που είναι δυνατόν να προσπαθείς επί μέρες να ναι καλά η Catherine the Great..
Έχει φτάσει απόγευμα, πεθαίνουμε από την πείνα, και πηγαίνουμε προς το Teremok για να δοκιμάσουμε τα περίφημα ρώσικα pancakes, τα οποία αποδείχτηκαν πολύ καλή επιλογή. Το Teremok ασφαλώς δεν αποτελεί το καλύτερο εστιατόριο για να δοκιμαστεί η ρώσικη κουζίνα, όμως λεφτά δεν υπάρχουν.
Το μετρό της Μόσχας είναι ιδιαίτερα δημοφιλές, λόγω των υπέροχων διακοσμημένων σταθμών του. Παρ’ όλα αυτά και το μετρό της Αγία Πετρούπολης κατέχει μια πρωτιά, μιας και αποτελεί ένα από τα βαθύτερα του κόσμου και το βαθύτερο υπολογίζοντας το μέσο βάθος όλων των σταθμών. Μια τουλάχιστον φορά πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε και αυτό. Το μετρό, όπως και οι δρόμοι της Αγίας Πετρούπολης είναι συνέχεια γεμάτο παρά τους μηδέν βαθμούς κελσίου. Η πόλη έχει έντονο παλμό και ζωή. Έχει αρχίσει να νυχτώνει και οι δρόμοι γεμίζουν με νεαρούς Ρώσους, μετανάστες από τις πρώην χώρες της Σοβιετικής Ένωσης κυρίως, ακριβά αμάξια που οδηγούν μη έχοντας την καλύτερη σχέση με τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας, μεθυσμένους Ρώσους που μας κοιτάνε λίγο περίεργα όταν μας ακούν να μιλάμε αγγλικά και ανοιχτά μαγαζιά παντού. Την αγαπώ αυτή την πόλη!
Το βράδυ θα πάμε σε ένα club, που βρίσκεται κοντά στο hostel που μένουμε. Η νύχτα θα περάσει χορεύοντας με φιλικούς Ρώσους και μπόλικους μετανάστες, με την ατμόσφαιρα να είναι ιδιαίτερα φιλική, ηλεκτρονικούς ρυθμούς μέχρι τα ξημερώματα για ακόμα μια φορά. Δεν πειράζει θα κοιμηθούμε στο λεωφορείο..
Η αγία Πετρούπολη είναι από τις αγαπημένες μου πόλεις, μια πόλη που θα ήθελα να ζήσω για κάποιο διάστημα αν τα Ρωσικά μου δεν περιορίζονταν σε 100 λέξεις. Τα γνωστά στερεότυπα ισχύουν εν μέρει, με την Αγία Πετρούπολη να είναι σε καλύτερη κατάσταση, η πιο δυτική, κουλτουριάρα και καλλιτεχνική πόλη της Ρωσίας. Οι άνθρωποι δύσκολα σου χαρίζουν ένα ιζβινίτιε (συγγνώμη) ακόμα και αν σε πατήσουν, χαμογελάνε περισσότερο απ’ ότι πιστεύουν οι περισσότεροι (ειδικά αν μιλάς φτωχά Ρώσικα), πίνουν αρκετά, υπάρχουν μπόλικοι αλκοολικοί, άστεγοι, άτομα που σου ζητάνε λεφτά. Για την ακρίβεια η πόλη μου θύμισε περισσότερο Ελλάδα συγκριτικά με τις χώρες της Βόρειας Ευρώπης που επισκέφτηκα τον τελευταίο καιρό. Από την άλλη κάτι κινείται σε αυτή τη πόλη, η πόλη είναι Ζωντανή.