ipanag
Member
- Μηνύματα
- 316
- Likes
- 153
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Περιεχόμενα
Σε ένα ηλιόλουστο Κυριακάτικο πρωινό κάναμε τις πρώτες βόλτες στην Αγία Πετρούπολη (Санкт-Петербург). Είχαμε διαβάσει πολλά γι' αυτή την πόλη. Πόλη του πολιτισμού, των τεχνών, με σημαντική σύγχρονη ιστορία και εντυπωσιακά κτήρια. Για να 'μαι ειλικρινής δε μένεις με το στόμα ανοιχτό όταν την πρωτοαντικρύσεις. Είναι όμως μια πανέμορφη πόλη, γεμάτη μουσεία και επιβλητικά κτήρια όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα σου. Ο ποταμός Νέβα και οι γέφυρες κάνουν τη πόλη αρκετά γραφική. Παντού υπάρχουν θέατρα, όπερες και ζεστές γωνιές για καφέ, ποτό και φαγητό. Η όλη ατμόσφαιρα σε προκαλεί να μυηθείς στη ρώσικη κοινωνία. Κυριλλικά γράμματα παντού, ηλικιωμένοι με έντονα χαρακτηριστικές γραμμές στο πρόσωπο, νεαρές κομψές κοπέλες, πλούσιοι με λιμουζίνες, άστεγοι, το σοβιετικό στοιχείο ακόμη έντονο, παρόλο τον εκσυγχρονισμό. Σύγχρονα εμπορικά κέντρα, όμορφα ιστορικά κτήρια, μοναδικοί τρούλοι της ρώσικης εκκλησίας, αλλά και σοβιετικού στυλ οικοδομικά μπλοκ λίγο έξω από το κέντρο. Σε ένα τέτοιο μέναμε και εμείς. Το εσωτερικό των σπιτιών συνήθως είναι όμορφο και δεν έχει σχέση με την εξωτερική εικόνα. Το κυριότερο πρόβλημα στην Αγία Πετρούπολη είναι το νερό. Είναι χτισμένη πάνω σε ένα έλος και το νερό της βρύσης είναι ακατάλληλο για πόση, λόγω κάποιου βακτηρίου. Ακόμη και για μπάνιο το νερό είχε μια έντονη μυρωδιά λιμνάζοντων νερών. Τύχαμε κιόλας και σε μια καθιερωμένη διακοπή φυσικού αερίου (για επισκευές το καλοκαίρι) και έτσι εκτός όλων των άλλων το νερό ήταν και παγωμένο.
Τη δεύτερη μέρα στη πόλη πήραμε το τοπικό λεωφορείο για να επισκεφθούμε μια περιοχή λίγο πιο έξω. Πήτερχωφ (Петергоф), τα θερινά ανάκτορα του Πέτρου του Μέγα. Πρόκειται για έναν εντυπωσιακό χώρο, με πράσινο, πάρκα, θέα στη θάλασσα και αποκορύφωμα τα σιντριβάνια περιστοιχισμένα από χρυσές σκαλιστές φιγούρες. Το εντυπωσιακό είναι ότι τα σιντριβάνια λειτουργούν με φυσικό τρόπο από τα νερά μιας πηγής που συγκεντρώνονται σε ένα υψηλότερο σημείο. Έξω από τα ανάκτορα υπήρχε ένα παζάρι με σουβενίρ και διάφορα αντικείμενα, που είχε καλές τιμές όπως μας είχαν ενημερώσει τα παιδιά από την πόλη. Το απόγευμα επιστρέψαμε στο κέντρο και παρακολουθήσαμε μια παράσταση μπαλέτου, τη Ζιζέλ (Зижел). Η παράσταση μας ενθουσίασε, παρόλο που δεν είχαμε ιδιαίτερες γνώσεις για το μπαλέτο. Ακόμη πιο εντυπωσιακός ήταν ο χώρος, το θέατρο Μαρίνσκι (Мариинский театр). Το βράδυ ολοκληρώθηκε με ένα γεύμα σε ένα μοντέρνο ρώσικο εστιατόριο, γεμάτο από ρώσικη νεολαία. Ακόμη δε μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι σχεδόν μεσάνυχτα και έξω μοιάζει απλώς με σούρουπο. Οι λευκές νύχτες είναι μοναδικές τον Ιούνιο στην Αγία Πετρούπολη.
Την τελευταία μέρα ξεκινήσαμε απολαμβάνοντας μια βόλτα στη μεγάλη, φαρδιά, μοντέρνα, λαμπερή και ξακουστή λεωφόρο, τη Νέφσκι Πρόσπεκτ (Невский проспект). Ο ήλιος που είχε ξεπροβάλει μετά από μερικές βροχές ήταν αφορμή για να γεμίσει ο δρόμος με κόσμο. Δε βαριέσαι να περπατάς και να χαζεύεις τους περαστικούς. Εντύπωση μας έκανε και το βάθος των σταθμών του μετρό. Κατεβαίναμε ατελείωτη ώρα με τις κυλιόμενες σκάλες και όπως διαβάσαμε, ένας απ' αυτούς έχει το μεγαλύτερο βάθος στον κόσμο. Ο λόγος είναι το σαθρό ελώδες έδαφος αλλά και η ανάγκη για πυρηνικά καταφύγια κατά την κατασκευή τους. Το μεσημέρι συναντηθήκαμε με τα παιδιά από την πόλη και περάσαμε το υπόλοιπο της ημέρας μαζί, γνωρίζοντας ακόμη καλύτερα τις συνήθειες και τη νοοτροπία αυτού του λαού. Δοκιμάσαμε καταπληκτικές ντόπιες σοκολάτες, λίγο πρόχειρο φαγητό, περπατήσαμε, συζητήσαμε και ανταλλάξαμε απόψεις για τη ζωή στη χώρα τους και τη δική μας. Τα αγγλικά ακόμη και των νέων ανθρώπων είναι περιορισμένα, αλλά με λίγη προσπάθεια και τα λίγα δικά μας ρώσικα, καταφέρναμε να συνεννοηθούμε. Κάπως έτσι τέλειωσε η μέρα και το επόμενο πρωί είχαμε κλείσει εισιτήρια με το τρένο για Μόσχα. Αποφασίσαμε να κάνουμε το ταξίδι μέρα ώστε να δούμε και τη διαδρομή.
Η διαδρομή αρκετά όμορφη, πράσινο παντού ενώ το εσωτερικό του τρένου ήταν σε άριστη κατάσταση και με αναπαυτικά καθίσματα που έκαναν την πολύωρη διαδρομή άνετη. Λίγο πριν νυχτώσει φθάνουμε στο σταθμό της Μόσχας. Μας περιμένουν στο σταθμό για να πάμε στο σπίτι που θα μείνουμε. Ετοιμάζουμε κάτι πρόχειρο να φάμε και κάνουμε σχέδια για το επόμενο πρωί.
Η Μόσχα (Москва) είναι μια τεράστια πόλη. Ζει σε πιο γρήγορους ρυθμούς, έχει πολύ πιο έντονες κοινωνικές αντιθέσεις και έντονο πολυπολιτισμικό στοιχείο, λόγω συγκέντρωσης ανθρώπων απ' όλη τη χώρα και τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Γεωργιανοί, Ουζμπέκοι, κάθε λαός με τη δικιά του παράδοση και κουλτούρα συμβιώνει σ' αυτή τη πόλη. Και κάπου ανάμεσα και λίγοι ταξιδιώτες σαν εμάς. Η Μόσχα δεν έχει το χρώμα της Αγίας Πετρούπολης, είναι όμως η πόλη του εντυπωσιασμού. Έχει ένα απέραντο και δαιδαλώδες δίκτυο μετρό που το χρησιμοποιούν εκατομμύρια Μοσχοβίτες καθημερινά για τις μετακινήσεις τους. Μερικοί από τους σταθμούς είναι πραγματικά αριστουργήματα τέχνης και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο μουσείο τέχνης παρά σε σταθμό του μετρό. Οι δε συρμοί περνούν τακτικότατα στις ώρες αιχμής, περίπου κάθε ένα λεπτό! Στους επίγειους δρόμους τα αυτοκίνητα κινούνται με αργούς ρυθμούς τις ώρες αιχμής. Κυκλοφορούν πολλά πολυτελή αυτοκίνητα, κυρίως με προσωπικό οδηγό και τον ιδιοκτήτη στο πίσω κάθισμα. Τα βλέπεις τόσο συχνά που μετά από λίγο παύει να σου κάνει εντύπωση. Είτε πρόκειται για Mercedes μεγάλου κυβισμού, είτε για λιμουζίνες, είτε για σπορ αυτοκίνητα. Η Μόσχα θεωρείται μια από τις πιο ακριβές πόλεις του κόσμου. Ευτυχώς ξενοδοχείο δεν πληρώσαμε. Για τα υπόλοιπα έξοδα διαπιστώσαμε όμως ότι υπάρχουν επιλογές για όλους. Δεν είναι τα πάντα ακριβά. Υπάρχουν τα πανάκριβα εμπορικά καταστήματα με ευρωπαϊκές φίρμες, αλλά υπάρχουν και τα φθηνά παζάρια στους δρόμους. Υπάρχουν πολυτελή εστιατόρια με υπερβολική χλιδή και σέρβις μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, αλλά υπάρχουν και αλυσίδες πρόχειρου και καλού φαγητού. Σε μια βόλτα που κάναμε σε ένα πολυτελές εμπορικό κέντρο, τα περισσότερα καταστήματα ήταν ήσυχα. Ένας υπάλληλος όμως ήταν σε αναμονή να εξυπηρετήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κάποιο Ρώσο νεόπλουτο που θα εμφανιζόταν. Προβλήματα δεν αντιμετωπίσαμε. Μπορεί να υπάρχει η ρώσικη μαφία, αλλά μάλλον έχουν πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν από μερικούς απλούς τουρίστες στο δρόμο. Ακόμη και βράδυ κυκλοφορούσαμε άνετα έξω. Το πιο λυπηρό θέαμα είναι οι άστεγοι στους δρόμους, συνήθως μεθυσμένοι και τα άπειρα μπουκάλια μπίρας που υπάρχουν στους δρόμους. Όπως μας έλεγαν οι ντόπιοι, το αλκοόλ απαγορευόταν κατά τη σοβιετική περίοδο και μετά την πτώση του καθεστώτος, υπήρξε μια έξαρση κατανάλωσης αλκοόλ και ειδικά μπίρας από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα.
Οι πιο χαρακτηριστικές εικόνες της Μόσχας είναι η Κόκκινη πλατεία (Красная площадь) και το Κρεμλίνο (Кремлин). Βρεθήκαμε πολλές φορές για βόλτα στην πλατεία αλλά και στον εμπορικό δρόμο Τβερσκάγια (Тверская улица) όπου ήταν πάντα γεμάτος από κόσμο. Πήγαμε σε ένα προάστιο της πόλης όπου υπάρχει ένα μεγάλο παζάρι με πολλών ειδών πράγματα. Είδαμε τα πρώτα McDonalds που άνοιξαν επί σοβιετικού καθεστώτος. Επισκεφθήκαμε το Κρεμλίνο μέσα από τα τείχη και τον περίφημο ναό του Αγ. Βασιλείου πάνω στη Κόκκινη πλατεία. Ψωνίσαμε από ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ με εντυπωσιακή ποικιλία προϊόντων. Ο λόγος που το αναφέρω είναι ότι ήταν περασμένα μεσάνυχτα (!) και ήμασταν σε ένα προάστιο μακριά από το κέντρο της πόλης. Το κατάστημα λειτουργούσε 24 ώρες επί 7 ημέρες, συνεχώς. Και μπορούσες να ζητήσεις ο,τιδήποτε σε μια τεράστια ποικιλία τυριών και αλλαντικών, πέρα από τα προϊόντα στα ράφια. Κάπως έτσι θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο. Γιατί η Μόσχα δεν έχει απλά ενστερνιστεί τον καπιταλισμό, αλλά τον εφαρμόζει περισσότερο από πολλές άλλες πόλεις του δυτικού κόσμου. Μια μεγαλούπολη που δε κοιμάται ποτέ. Ωστόσο όμως φέρνει μαζί με τον καπιταλισμό και τις έντονες κοινωνικές αντιθέσεις, τους νεόπλουτους Ρώσους με αμύθητες περιουσίες και τους άστεγους αλκοολικούς με ένα μπουκάλι μπίρα στο χέρι.
Τη δεύτερη μέρα στη πόλη πήραμε το τοπικό λεωφορείο για να επισκεφθούμε μια περιοχή λίγο πιο έξω. Πήτερχωφ (Петергоф), τα θερινά ανάκτορα του Πέτρου του Μέγα. Πρόκειται για έναν εντυπωσιακό χώρο, με πράσινο, πάρκα, θέα στη θάλασσα και αποκορύφωμα τα σιντριβάνια περιστοιχισμένα από χρυσές σκαλιστές φιγούρες. Το εντυπωσιακό είναι ότι τα σιντριβάνια λειτουργούν με φυσικό τρόπο από τα νερά μιας πηγής που συγκεντρώνονται σε ένα υψηλότερο σημείο. Έξω από τα ανάκτορα υπήρχε ένα παζάρι με σουβενίρ και διάφορα αντικείμενα, που είχε καλές τιμές όπως μας είχαν ενημερώσει τα παιδιά από την πόλη. Το απόγευμα επιστρέψαμε στο κέντρο και παρακολουθήσαμε μια παράσταση μπαλέτου, τη Ζιζέλ (Зижел). Η παράσταση μας ενθουσίασε, παρόλο που δεν είχαμε ιδιαίτερες γνώσεις για το μπαλέτο. Ακόμη πιο εντυπωσιακός ήταν ο χώρος, το θέατρο Μαρίνσκι (Мариинский театр). Το βράδυ ολοκληρώθηκε με ένα γεύμα σε ένα μοντέρνο ρώσικο εστιατόριο, γεμάτο από ρώσικη νεολαία. Ακόμη δε μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι σχεδόν μεσάνυχτα και έξω μοιάζει απλώς με σούρουπο. Οι λευκές νύχτες είναι μοναδικές τον Ιούνιο στην Αγία Πετρούπολη.
Την τελευταία μέρα ξεκινήσαμε απολαμβάνοντας μια βόλτα στη μεγάλη, φαρδιά, μοντέρνα, λαμπερή και ξακουστή λεωφόρο, τη Νέφσκι Πρόσπεκτ (Невский проспект). Ο ήλιος που είχε ξεπροβάλει μετά από μερικές βροχές ήταν αφορμή για να γεμίσει ο δρόμος με κόσμο. Δε βαριέσαι να περπατάς και να χαζεύεις τους περαστικούς. Εντύπωση μας έκανε και το βάθος των σταθμών του μετρό. Κατεβαίναμε ατελείωτη ώρα με τις κυλιόμενες σκάλες και όπως διαβάσαμε, ένας απ' αυτούς έχει το μεγαλύτερο βάθος στον κόσμο. Ο λόγος είναι το σαθρό ελώδες έδαφος αλλά και η ανάγκη για πυρηνικά καταφύγια κατά την κατασκευή τους. Το μεσημέρι συναντηθήκαμε με τα παιδιά από την πόλη και περάσαμε το υπόλοιπο της ημέρας μαζί, γνωρίζοντας ακόμη καλύτερα τις συνήθειες και τη νοοτροπία αυτού του λαού. Δοκιμάσαμε καταπληκτικές ντόπιες σοκολάτες, λίγο πρόχειρο φαγητό, περπατήσαμε, συζητήσαμε και ανταλλάξαμε απόψεις για τη ζωή στη χώρα τους και τη δική μας. Τα αγγλικά ακόμη και των νέων ανθρώπων είναι περιορισμένα, αλλά με λίγη προσπάθεια και τα λίγα δικά μας ρώσικα, καταφέρναμε να συνεννοηθούμε. Κάπως έτσι τέλειωσε η μέρα και το επόμενο πρωί είχαμε κλείσει εισιτήρια με το τρένο για Μόσχα. Αποφασίσαμε να κάνουμε το ταξίδι μέρα ώστε να δούμε και τη διαδρομή.
Η διαδρομή αρκετά όμορφη, πράσινο παντού ενώ το εσωτερικό του τρένου ήταν σε άριστη κατάσταση και με αναπαυτικά καθίσματα που έκαναν την πολύωρη διαδρομή άνετη. Λίγο πριν νυχτώσει φθάνουμε στο σταθμό της Μόσχας. Μας περιμένουν στο σταθμό για να πάμε στο σπίτι που θα μείνουμε. Ετοιμάζουμε κάτι πρόχειρο να φάμε και κάνουμε σχέδια για το επόμενο πρωί.
Η Μόσχα (Москва) είναι μια τεράστια πόλη. Ζει σε πιο γρήγορους ρυθμούς, έχει πολύ πιο έντονες κοινωνικές αντιθέσεις και έντονο πολυπολιτισμικό στοιχείο, λόγω συγκέντρωσης ανθρώπων απ' όλη τη χώρα και τις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ. Γεωργιανοί, Ουζμπέκοι, κάθε λαός με τη δικιά του παράδοση και κουλτούρα συμβιώνει σ' αυτή τη πόλη. Και κάπου ανάμεσα και λίγοι ταξιδιώτες σαν εμάς. Η Μόσχα δεν έχει το χρώμα της Αγίας Πετρούπολης, είναι όμως η πόλη του εντυπωσιασμού. Έχει ένα απέραντο και δαιδαλώδες δίκτυο μετρό που το χρησιμοποιούν εκατομμύρια Μοσχοβίτες καθημερινά για τις μετακινήσεις τους. Μερικοί από τους σταθμούς είναι πραγματικά αριστουργήματα τέχνης και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε κάποιο μουσείο τέχνης παρά σε σταθμό του μετρό. Οι δε συρμοί περνούν τακτικότατα στις ώρες αιχμής, περίπου κάθε ένα λεπτό! Στους επίγειους δρόμους τα αυτοκίνητα κινούνται με αργούς ρυθμούς τις ώρες αιχμής. Κυκλοφορούν πολλά πολυτελή αυτοκίνητα, κυρίως με προσωπικό οδηγό και τον ιδιοκτήτη στο πίσω κάθισμα. Τα βλέπεις τόσο συχνά που μετά από λίγο παύει να σου κάνει εντύπωση. Είτε πρόκειται για Mercedes μεγάλου κυβισμού, είτε για λιμουζίνες, είτε για σπορ αυτοκίνητα. Η Μόσχα θεωρείται μια από τις πιο ακριβές πόλεις του κόσμου. Ευτυχώς ξενοδοχείο δεν πληρώσαμε. Για τα υπόλοιπα έξοδα διαπιστώσαμε όμως ότι υπάρχουν επιλογές για όλους. Δεν είναι τα πάντα ακριβά. Υπάρχουν τα πανάκριβα εμπορικά καταστήματα με ευρωπαϊκές φίρμες, αλλά υπάρχουν και τα φθηνά παζάρια στους δρόμους. Υπάρχουν πολυτελή εστιατόρια με υπερβολική χλιδή και σέρβις μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, αλλά υπάρχουν και αλυσίδες πρόχειρου και καλού φαγητού. Σε μια βόλτα που κάναμε σε ένα πολυτελές εμπορικό κέντρο, τα περισσότερα καταστήματα ήταν ήσυχα. Ένας υπάλληλος όμως ήταν σε αναμονή να εξυπηρετήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο κάποιο Ρώσο νεόπλουτο που θα εμφανιζόταν. Προβλήματα δεν αντιμετωπίσαμε. Μπορεί να υπάρχει η ρώσικη μαφία, αλλά μάλλον έχουν πιο σοβαρά θέματα να ασχοληθούν από μερικούς απλούς τουρίστες στο δρόμο. Ακόμη και βράδυ κυκλοφορούσαμε άνετα έξω. Το πιο λυπηρό θέαμα είναι οι άστεγοι στους δρόμους, συνήθως μεθυσμένοι και τα άπειρα μπουκάλια μπίρας που υπάρχουν στους δρόμους. Όπως μας έλεγαν οι ντόπιοι, το αλκοόλ απαγορευόταν κατά τη σοβιετική περίοδο και μετά την πτώση του καθεστώτος, υπήρξε μια έξαρση κατανάλωσης αλκοόλ και ειδικά μπίρας από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα.
Οι πιο χαρακτηριστικές εικόνες της Μόσχας είναι η Κόκκινη πλατεία (Красная площадь) και το Κρεμλίνο (Кремлин). Βρεθήκαμε πολλές φορές για βόλτα στην πλατεία αλλά και στον εμπορικό δρόμο Τβερσκάγια (Тверская улица) όπου ήταν πάντα γεμάτος από κόσμο. Πήγαμε σε ένα προάστιο της πόλης όπου υπάρχει ένα μεγάλο παζάρι με πολλών ειδών πράγματα. Είδαμε τα πρώτα McDonalds που άνοιξαν επί σοβιετικού καθεστώτος. Επισκεφθήκαμε το Κρεμλίνο μέσα από τα τείχη και τον περίφημο ναό του Αγ. Βασιλείου πάνω στη Κόκκινη πλατεία. Ψωνίσαμε από ένα τεράστιο σούπερ μάρκετ με εντυπωσιακή ποικιλία προϊόντων. Ο λόγος που το αναφέρω είναι ότι ήταν περασμένα μεσάνυχτα (!) και ήμασταν σε ένα προάστιο μακριά από το κέντρο της πόλης. Το κατάστημα λειτουργούσε 24 ώρες επί 7 ημέρες, συνεχώς. Και μπορούσες να ζητήσεις ο,τιδήποτε σε μια τεράστια ποικιλία τυριών και αλλαντικών, πέρα από τα προϊόντα στα ράφια. Κάπως έτσι θέλω να κλείσω αυτό το κείμενο. Γιατί η Μόσχα δεν έχει απλά ενστερνιστεί τον καπιταλισμό, αλλά τον εφαρμόζει περισσότερο από πολλές άλλες πόλεις του δυτικού κόσμου. Μια μεγαλούπολη που δε κοιμάται ποτέ. Ωστόσο όμως φέρνει μαζί με τον καπιταλισμό και τις έντονες κοινωνικές αντιθέσεις, τους νεόπλουτους Ρώσους με αμύθητες περιουσίες και τους άστεγους αλκοολικούς με ένα μπουκάλι μπίρα στο χέρι.
!
