Katerina2006
Member
Περιεχόμενα
Δεύτερη μέρα:
Πρωινό ξύπνημα και βουρ για πρωινό. Μικρή η αίθουσα του πρωινού αλλά το ξενοδοχείο δεν είχε κόσμο, άρα φάγαμε με την άνεσή μας. Ξέχασα να αναφέρω ότι το πρωινό συμπεριλαμβανόταν στην τιμή του δωματίου. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο το πρωινό, το βασικό, αλλά ήταν ικανοποιητικό. Φρεσκοψημένο ψωμάκι και κρουασάν και πολύ καλός καπουτσίνο, κατά τα λεγόμενα του άντρα μου ο οποίος είναι λάτρης του καφέ. Εδώ φαντάζομαι θα με «κράξουν» πολλοί, αλλά δεν ήπια καθόλου καφέ στη Ρώμη, γιατί βρίσκω τη γεύση του δυσάρεστη. Ούτε για το τυπικό δεν δοκίμασα, αλλά τον τίμησε ο άντρας μου, Γιώργος παρεμπιπτόντως, ας τον ονομάσω επιτέλους γιατί βαρέθηκα να τον αποκαλώ έτσι!
Το πρόγραμμα είχε κολοσσαίο και γενικότερη βόλτα στην πόλη. Εννοείται πως δε χρειάστηκε να πάρουμε ΜΜΜ αλλά ξεκινήσαμε με τα πόδια. Εκδίδουμε και δύο Roma Passes, € 60,00 στο σύνολο και για τους δυο μας, από ένα κιόσκι πάνω στη Via Arenula. Πρώτη βόλτα στη Ρώμη με φως λοιπόν και κοιτάμε κι οι δυο εκστασιασμένοι. Προχωρώντας και διασχίζοντας το κέντρο διακρίνουμε μια απ’ τις πολλές πλατείες της Ρώμης. Αναζήτηση στο χάρτη που είχαμε μονίμως ανά χείρας και στην Piazza Venezia κυριαρχεί οπτικά το μνημείο Vittorio Emanuelle II. Τεράστιο, κατάλευκο και επιβλητικότατο. Διάβασα ότι το μνημείο αυτό έχει λάβει από αρκετούς δριμεία κριτική, δεν το βρίσκω παράλογο, δεδομένου ότι κτίστηκε στο σημείο που κτίστηκε και στον όγκο που κτίστηκε. Ακριβώς από κάτω του βρίσκεται η αρχαία ρωμαϊκή αγορά, πολύ καλά συντηρημένη και ορατή στον καθένα που βρίσκεται στην περιοχή, χωρίς να χρειαστεί να την επισκεφτεί. Ίσως κάποιοι να θεώρησαν φαντάζομαι ότι ο όγκος αυτός αλλοίωνε τον χαρακτήρα της περιοχής, τότε που κτίστηκε, αλλά η αλήθεια είναι ότι εμένα μου άρεσε ακριβώς αυτό στη Ρώμη, ότι το αρχαίο συνυπήρχε παντού με το πιο σύγχρονο, κατά τη άποψή μου, αρμονικά. Απέναντι, ακριβώς τα fori imperiali, και πάνω από τη ρωμαϊκή αγορά το Καπιτώλιο. Όμορφο κτίριο και ωραία θέα. Περισσότερο μου έκανε εντύπωση το άγαλμα της λύκαινας με τους Ρωμύλο και Ρέμο.
Μας έφαγε κανένα δίωρο η περιοχή, χωρίς καν να επισκεφτούμε κάποιο από τα μνημεία, η αλήθεια είναι ότι εγώ τη ρωμαϊκή αγορά ήθελα να επισκεφτώ, αλλά οι τρεις μέρες ήταν λίγες για όσα θέλαμε να κάνουμε, συνεπώς ραντεβού την επόμενη φορά! Προχωράμε προς Κολοσσαίο. Εμφανές από μακριά και τόσο γνωστό σαν εικόνα από τόσες και τόσες φωτογραφίες που έχουμε δει κατά καιρούς. Η Roma Pass μας επιτρέπει να περάσουμε άνετα από την είσοδο και δωρεάν (πρώτη επίσκεψη), παρότι η ουρά δεν ήταν μεγάλη λόγω εποχής, το χαρήκαμε το προνόμιο! Το Κολοσσαίο λοιπόν τεράστιο, βγήκαμε στο χώρο των κάποτε κερκίδων για μια πρώτη ματιά. Επειδή όμως βλέπαμε ότι μάλλον κανένα 20λεπτο θα καθόμασταν εκεί να το παρατηρήσουμε, αποφασίσαμε να πάρουμε το audio tour για να μάθουμε και 5-10 πράγματα. Νομίζω πως κάναμε καλή επιλογή. Φάγαμε λοιπόν κάτι λιγότερο από δίωρο εκεί κι επειδή στο μεταξύ μας είχε θερίσει η πείνα, σκεφτόμαστε πού να πάμε για φαΐ. Λέμε να πάρουμε το μετρό γιατί ήμασταν κουρασμένοι, να πάμε στα Ισπανικά Σκαλιά και να βρούμε κάπου εκεί κοντά να φάμε. Έπρεπε να κάνουμε μετεπιβίβαση στο Termini. Όταν φτάνουμε όμως διαπιστώνουμε ότι η δεύτερη γραμμή είχε τεχνικά προβλήματα δεν λειτουργούσε. Σκεφτόμαστε τι να κάνουμε και αποφασίζουμε να πάρουμε λεωφορείο για την περιοχή μας για να πάμε στο Maccheroni. Έλα όμως που λόγω της απουσίας του μετρό τα λεωφορεία περνούσαν αραιά και ήταν φουλ στον κόσμο. Φτάνει επιτέλους το 40 και ανεβαίνουμε μαζί με πλήθος κόσμου. Αυτό το στρίμωγμα δεν το έχω νιώσει ούτε σε τριάρι λεωφορείο στις 3.00μμ καθημερινή μέρα (οι Θεσσαλονικείς θα καταλάβουν…) Με το ζόρι κατεβαίνουμε στη στάση μας, μετανιωμένοι που δεν περπατήσαμε ως τα Spanish Steps γιατί με τόση ώρα ορθοστασία τελικά κουραστήκαμε παραπάνω και οδεύουμε για το Maccheroni… Στο δρόμο κάνουμε μια στάση για να μπούμε στο Πάνθεον, στο δρόμο μας ήταν! Μου άρεσε πάρα πολύ, πολύ περισσότερο από μέσα, απ’ ό,τι απ’ εξω! Παρότι πετύχαμε και βροχή στη Ρώμη, δεν έτυχε όταν ήμασταν στο Πάνθεον για να δούμε το σύστημα στραγγίσματος!
Στο Maccheroni εννοείται πως δεν είχαμε κλείσει τραπέζι γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα βρίσκαμε, όπως ξαναείπα, η Ρώμη δεν είχε τον κόσμο που προφανώς έχει συνήθως, και πράγματι, το μαγαζί είχε καμιά 5-6 τραπέζια μόνο κατειλημμένα. Την πατήσαμε όμως γιατί δεν είχαμε παρατηρήσει ότι ήταν σχεδόν 3.00. Μπαίνοντας μέσα μας είπε ένας υπάλληλος ότι η κουζίνα θα έκλεινε άμεσα κι ότι έπρεπε να παραγγείλουμε γρήγορα. Είπαμε εντάξει, καθώς κι εμείς πεινούσαμε πολύ και δε σκοπεύαμε να καθυστερήσουμε. Μας οδηγεί λοιπόν στο τραπέζι και αρχίζει στα γρήγορα να μας απαριθμεί τα πιάτα. Εγώ χάθηκα εννοείται καθώς δεν τα γνώριζα και ζήτησα κατάλογο. Τότε ο υπάλληλος μας έδωσε να καταλάβουμε ότι έπρεπε να παραγγείλουμε ακριβώς εκείνη τη στιγμή αλλιώς δεν θα τρώγαμε! Ο Γιώργος παρήγγειλε μια καρμπονάρα κι εγώ το πρώτο πιάτο που είδα στον κατάλογο, ραβιόλια με κάτι μέσα που δεν πρόλαβα να καταλάβω τι ήταν! Ούτε λόγος βέβαια για σαλάτα, ορεκτικό ή κάτι άλλο! Τα πιάτα μας ήρθαν γρήγορα και γευστικά δε μας εντυπωσίασαν καθόλου. Δεν ήταν άσχημα, αλλά ούτε και καλά. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και το ότι η όλη διαδικασία μας έβγαλε ένα άγχος και νευρικότητα και δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε το γεύμα μας. Ένα τέταρτο φάγαμε όλο κι όλο και ένα εικοσάλεπτο καθίσαμε συνολικά, μέσα στο οποίο πληρώσαμε κιόλας, δυο πιάτα ζυμαρικά, νερό και μια κόλα σύνολο € 28,00. Εννοείται πως δεν φάγαμε γλυκό εκεί γιατί είχαμε χαλαστεί αρκετά. Γενικώς αδικήθηκε λόγω ώρας η πρώτη εμπειρία φαγητού στη Ρώμη, δυστυχώς…
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και έξοδος το βραδάκι. Και πάλι άπειρο περπάτημα σε όλο το ιστορικό κέντρο, απόλαυση των άπειρων πλατειών, στενών, σιντριβανιών κλπ της και κατάληξη για ένα ποτάκι στο Saloto 42 στην Piazza di Pietra. Χαλαρό, μικρό μπαράκι, ωραία μουσική, για ήσυχο ποτάκι με καλοντυμένους Ιταλούς γύρω σου. Παραγγείλαμε δύο cocktails, το συνηθίζουμε για κάποιο περίεργο λόγο στις εκδρομές μας να παραγγέλνουμε cocktails, καλά ήταν, όχι εξαιρετικά, αλλά καλά.
Πρωινό ξύπνημα και βουρ για πρωινό. Μικρή η αίθουσα του πρωινού αλλά το ξενοδοχείο δεν είχε κόσμο, άρα φάγαμε με την άνεσή μας. Ξέχασα να αναφέρω ότι το πρωινό συμπεριλαμβανόταν στην τιμή του δωματίου. Δεν ήταν κάτι το ιδιαίτερο το πρωινό, το βασικό, αλλά ήταν ικανοποιητικό. Φρεσκοψημένο ψωμάκι και κρουασάν και πολύ καλός καπουτσίνο, κατά τα λεγόμενα του άντρα μου ο οποίος είναι λάτρης του καφέ. Εδώ φαντάζομαι θα με «κράξουν» πολλοί, αλλά δεν ήπια καθόλου καφέ στη Ρώμη, γιατί βρίσκω τη γεύση του δυσάρεστη. Ούτε για το τυπικό δεν δοκίμασα, αλλά τον τίμησε ο άντρας μου, Γιώργος παρεμπιπτόντως, ας τον ονομάσω επιτέλους γιατί βαρέθηκα να τον αποκαλώ έτσι!
Το πρόγραμμα είχε κολοσσαίο και γενικότερη βόλτα στην πόλη. Εννοείται πως δε χρειάστηκε να πάρουμε ΜΜΜ αλλά ξεκινήσαμε με τα πόδια. Εκδίδουμε και δύο Roma Passes, € 60,00 στο σύνολο και για τους δυο μας, από ένα κιόσκι πάνω στη Via Arenula. Πρώτη βόλτα στη Ρώμη με φως λοιπόν και κοιτάμε κι οι δυο εκστασιασμένοι. Προχωρώντας και διασχίζοντας το κέντρο διακρίνουμε μια απ’ τις πολλές πλατείες της Ρώμης. Αναζήτηση στο χάρτη που είχαμε μονίμως ανά χείρας και στην Piazza Venezia κυριαρχεί οπτικά το μνημείο Vittorio Emanuelle II. Τεράστιο, κατάλευκο και επιβλητικότατο. Διάβασα ότι το μνημείο αυτό έχει λάβει από αρκετούς δριμεία κριτική, δεν το βρίσκω παράλογο, δεδομένου ότι κτίστηκε στο σημείο που κτίστηκε και στον όγκο που κτίστηκε. Ακριβώς από κάτω του βρίσκεται η αρχαία ρωμαϊκή αγορά, πολύ καλά συντηρημένη και ορατή στον καθένα που βρίσκεται στην περιοχή, χωρίς να χρειαστεί να την επισκεφτεί. Ίσως κάποιοι να θεώρησαν φαντάζομαι ότι ο όγκος αυτός αλλοίωνε τον χαρακτήρα της περιοχής, τότε που κτίστηκε, αλλά η αλήθεια είναι ότι εμένα μου άρεσε ακριβώς αυτό στη Ρώμη, ότι το αρχαίο συνυπήρχε παντού με το πιο σύγχρονο, κατά τη άποψή μου, αρμονικά. Απέναντι, ακριβώς τα fori imperiali, και πάνω από τη ρωμαϊκή αγορά το Καπιτώλιο. Όμορφο κτίριο και ωραία θέα. Περισσότερο μου έκανε εντύπωση το άγαλμα της λύκαινας με τους Ρωμύλο και Ρέμο.
Μας έφαγε κανένα δίωρο η περιοχή, χωρίς καν να επισκεφτούμε κάποιο από τα μνημεία, η αλήθεια είναι ότι εγώ τη ρωμαϊκή αγορά ήθελα να επισκεφτώ, αλλά οι τρεις μέρες ήταν λίγες για όσα θέλαμε να κάνουμε, συνεπώς ραντεβού την επόμενη φορά! Προχωράμε προς Κολοσσαίο. Εμφανές από μακριά και τόσο γνωστό σαν εικόνα από τόσες και τόσες φωτογραφίες που έχουμε δει κατά καιρούς. Η Roma Pass μας επιτρέπει να περάσουμε άνετα από την είσοδο και δωρεάν (πρώτη επίσκεψη), παρότι η ουρά δεν ήταν μεγάλη λόγω εποχής, το χαρήκαμε το προνόμιο! Το Κολοσσαίο λοιπόν τεράστιο, βγήκαμε στο χώρο των κάποτε κερκίδων για μια πρώτη ματιά. Επειδή όμως βλέπαμε ότι μάλλον κανένα 20λεπτο θα καθόμασταν εκεί να το παρατηρήσουμε, αποφασίσαμε να πάρουμε το audio tour για να μάθουμε και 5-10 πράγματα. Νομίζω πως κάναμε καλή επιλογή. Φάγαμε λοιπόν κάτι λιγότερο από δίωρο εκεί κι επειδή στο μεταξύ μας είχε θερίσει η πείνα, σκεφτόμαστε πού να πάμε για φαΐ. Λέμε να πάρουμε το μετρό γιατί ήμασταν κουρασμένοι, να πάμε στα Ισπανικά Σκαλιά και να βρούμε κάπου εκεί κοντά να φάμε. Έπρεπε να κάνουμε μετεπιβίβαση στο Termini. Όταν φτάνουμε όμως διαπιστώνουμε ότι η δεύτερη γραμμή είχε τεχνικά προβλήματα δεν λειτουργούσε. Σκεφτόμαστε τι να κάνουμε και αποφασίζουμε να πάρουμε λεωφορείο για την περιοχή μας για να πάμε στο Maccheroni. Έλα όμως που λόγω της απουσίας του μετρό τα λεωφορεία περνούσαν αραιά και ήταν φουλ στον κόσμο. Φτάνει επιτέλους το 40 και ανεβαίνουμε μαζί με πλήθος κόσμου. Αυτό το στρίμωγμα δεν το έχω νιώσει ούτε σε τριάρι λεωφορείο στις 3.00μμ καθημερινή μέρα (οι Θεσσαλονικείς θα καταλάβουν…) Με το ζόρι κατεβαίνουμε στη στάση μας, μετανιωμένοι που δεν περπατήσαμε ως τα Spanish Steps γιατί με τόση ώρα ορθοστασία τελικά κουραστήκαμε παραπάνω και οδεύουμε για το Maccheroni… Στο δρόμο κάνουμε μια στάση για να μπούμε στο Πάνθεον, στο δρόμο μας ήταν! Μου άρεσε πάρα πολύ, πολύ περισσότερο από μέσα, απ’ ό,τι απ’ εξω! Παρότι πετύχαμε και βροχή στη Ρώμη, δεν έτυχε όταν ήμασταν στο Πάνθεον για να δούμε το σύστημα στραγγίσματος!
Στο Maccheroni εννοείται πως δεν είχαμε κλείσει τραπέζι γιατί ήμουν σίγουρη ότι θα βρίσκαμε, όπως ξαναείπα, η Ρώμη δεν είχε τον κόσμο που προφανώς έχει συνήθως, και πράγματι, το μαγαζί είχε καμιά 5-6 τραπέζια μόνο κατειλημμένα. Την πατήσαμε όμως γιατί δεν είχαμε παρατηρήσει ότι ήταν σχεδόν 3.00. Μπαίνοντας μέσα μας είπε ένας υπάλληλος ότι η κουζίνα θα έκλεινε άμεσα κι ότι έπρεπε να παραγγείλουμε γρήγορα. Είπαμε εντάξει, καθώς κι εμείς πεινούσαμε πολύ και δε σκοπεύαμε να καθυστερήσουμε. Μας οδηγεί λοιπόν στο τραπέζι και αρχίζει στα γρήγορα να μας απαριθμεί τα πιάτα. Εγώ χάθηκα εννοείται καθώς δεν τα γνώριζα και ζήτησα κατάλογο. Τότε ο υπάλληλος μας έδωσε να καταλάβουμε ότι έπρεπε να παραγγείλουμε ακριβώς εκείνη τη στιγμή αλλιώς δεν θα τρώγαμε! Ο Γιώργος παρήγγειλε μια καρμπονάρα κι εγώ το πρώτο πιάτο που είδα στον κατάλογο, ραβιόλια με κάτι μέσα που δεν πρόλαβα να καταλάβω τι ήταν! Ούτε λόγος βέβαια για σαλάτα, ορεκτικό ή κάτι άλλο! Τα πιάτα μας ήρθαν γρήγορα και γευστικά δε μας εντυπωσίασαν καθόλου. Δεν ήταν άσχημα, αλλά ούτε και καλά. Σίγουρα έπαιξε ρόλο και το ότι η όλη διαδικασία μας έβγαλε ένα άγχος και νευρικότητα και δεν μπορέσαμε να απολαύσουμε το γεύμα μας. Ένα τέταρτο φάγαμε όλο κι όλο και ένα εικοσάλεπτο καθίσαμε συνολικά, μέσα στο οποίο πληρώσαμε κιόλας, δυο πιάτα ζυμαρικά, νερό και μια κόλα σύνολο € 28,00. Εννοείται πως δεν φάγαμε γλυκό εκεί γιατί είχαμε χαλαστεί αρκετά. Γενικώς αδικήθηκε λόγω ώρας η πρώτη εμπειρία φαγητού στη Ρώμη, δυστυχώς…
Επιστροφή στο ξενοδοχείο για ξεκούραση και έξοδος το βραδάκι. Και πάλι άπειρο περπάτημα σε όλο το ιστορικό κέντρο, απόλαυση των άπειρων πλατειών, στενών, σιντριβανιών κλπ της και κατάληξη για ένα ποτάκι στο Saloto 42 στην Piazza di Pietra. Χαλαρό, μικρό μπαράκι, ωραία μουσική, για ήσυχο ποτάκι με καλοντυμένους Ιταλούς γύρω σου. Παραγγείλαμε δύο cocktails, το συνηθίζουμε για κάποιο περίεργο λόγο στις εκδρομές μας να παραγγέλνουμε cocktails, καλά ήταν, όχι εξαιρετικά, αλλά καλά.
Attachments
Last edited by a moderator:
Περιμένω και την τελευταία μέρα..
