Katerina2006
Member
Περιεχόμενα
Τέταρτη μέρα
Ξεκινήσαμε με το καθιερωμένο μας πρωινό στο ξενοδοχείο και αμέσως μετά βρήκαμε σε μια βροχερή Ρώμη για να πάμε στη Galleria Borghese. Το συγκεκριμένο κτίριο βρίσκεται σε ένα τεράστιο πάρκο, το οποίο νομίζω ότι αδικούνταν πολύ από την εποχή που αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε. Πήραμε μετρό για να πάμε, γιατί οι προηγούμενες μέρες μας είχαν καταστρέψει τα πόδια μας. Δε μπορώ να πω ότι η στάση του μετρό βόλευε πολύ για το εν λόγω κτίριο, αλλά ό,τι μπορούσαμε να κερδίσουμε το προσπαθήσαμε.
Κατεβήκαμε λοιπόν και πάλι στην piazza di spagna, μέρα αυτή τη φορά (!) και προχωρήσαμε προς το πάρκο της Villa Borghese. Είχαμε κάνει κράτηση από την προηγούμενη μέρα τηλεφωνικώς (κάπου ανάμεσα στους κήπους του Βατικανού) – ευχαριστώ και πάλι θερμά για την έγκαιρη πληροφόρηση τα μέλη του forum – και ξεκινήσαμε να περπατάμε ανάμεσα στα πολλά δρομάκια του πάρκου για να βρούμε το μουσείο… Εδώ θα με δώσω λίγο άσχημα στους παλιότερους, αλλά ομολογώ ότι δεν είχα καταλάβει ότι η βίλα και το μουσείο ήταν το ίδιο κτίριο!!! Χαμένοι λοιπόν ανάμεσα σε δρομάκια με τις ομπρέλες ανά χείρας, φτάσαμε στο μουσείο. Δεύτερη χρήση της Roma Pass και «δωρεάν» είσοδος. Ένα μόνο πράγμα δεν μου άρεσε στη Villa Borghese…ότι δεν επιτρεπόταν οι φωτογραφίες. Το καταλαβαίνω ότι ίσως χαλούσαν το κλίμα, αλλά πώς θα θυμάμαι το ανεπανάληπτο αυτό κτίριο; Προχωρούσα σε κάθε δωμάτιο εκστασιασμένη! Από το έδαφος μέχρι το ταβάνι δεν ήξερα τι να πρωτοκοιτάξω! Ο Μπερνίνι κι εδώ είχε την τιμητική του. Για όποιον πάει πάντως Ρώμη και δεν επισκεφτεί το κτίριο αυτό θα ήθελα να του πω ότι θα χάσει πάρα πολλά! Για όποιον δεν το επισκέφτηκε την πρώτη φορά, υπάρχει πάντα η δεύτερη. Εγώ σίγουρα θα ξαναπεράσω!
Μετά από κανένα δίωρο, ίσως και παραπάνω, εγκαταλείψαμε την Βίλα και οδεύσαμε προς το τέλος του πάρκου, καθώς θέλαμε να επισκεφτούμε το Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Είμαι μεγάλη fan της μοντέρνας τέχνης, παρότι δεν ξέρω πολλά πράγματα, μάλλον είναι θέμα αισθητικής. Ο σύζυγος ξετρελάθηκε την πρώτη φορά που τον έσυρα να επισκεφτούμε την Tate Modern στο Λονδίνο και από τότε γίναμε δύο οι fans! Είχαμε λοιπόν διαβάσει τα καλύτερα για το μουσείο αυτό και να’ μαστε σε λίγη ώρα απέξω…
Τέρμα πια το δωρεάν της Roma Pass, πληρώσαμε εισιτήριο με έκπτωση. Η πρώτη αίθουσα του μουσείου ήταν πολύ εντυπωσιακή με πάτωμα από καθρέφτη και γλυπτά από plexiglass που λατρεύω σαν υλικό. Ήμασταν όμως αποκαμωμένοι από την περιήγηση στη Villa Borghese και από κοινού αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε πρώτα στο café του μουσείου, το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν πολύ καλύτερο απ’ ότι θα περίμενε κανείς. Πήραμε κι από ένα σαντουιτσάκι (θα θυμάμαι πάντα τα ψωμάκια στη Ρώμη…) και καπουτσίνο κλασσικά ο Γιώργος και σε καμία ώρα ξεκινήσαμε τη βόλτα μας εντός των αιθουσών…
Το ξέρω ότι το εν λόγω μουσείο είναι ιδιαίτερο και συνεπώς λίγοι θα ενδιαφερθούν να το επισκεφτούν, αν όμως σε κάποιον αρέσει η μοντέρνα τέχνη, νομίζω δεν πρέπει να διστάσει. Tate Modern δεν είναι προφανώς, ούτε Pompidou, αλλά δεν απέχει πολύ. Το μόνο που θα ήθελα εγώ θα ήταν λιγότεροι πίνακες και περισσότερα γλυπτά, αλλά δε μπορείς να τα έχεις όλα!
Τέλος και η μοντέρνα τέχνη λοιπόν και επιστροφή στο κέντρο! Σήμερα, τελευταία μέρα, δε θα πηγαίναμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Μετρό δε βόλευε από εκεί που ήμασταν, αποφασίσαμε να πάρουμε λοιπόν λεωφορείο. Στάσεις μπροστά από το μουσείο, ωραία σκεφτήκαμε! Αμ δε! Πηγαίνουμε στη στάση και προσπαθούμε να καταλάβουμε πού πάει κάθε γραμμή… Δεν ξέρω για όσους μιλάνε ιταλικά, αλλά εμείς καταταλαιπωρηθήκαμε με τα ΜΜΜ τους. Μετά από κανένα εικοσάλεπτο βγάλαμε άκρη και πήραμε τραμ τελικά, το οποίο μάλλον μας γύρισε ολόκληρη την πόλη μέχρι να φτάσουμε εκεί που θέλαμε, δηλαδή στο κολοσαίο για να πάρουμε μετρό για το κέντρο (βασικά καμία σχέση το κέντρο με στάση μετρό για όσους δεν ξέρουν, δεν υπάρχει στάση πουθενά, αλλά εννοώ μια στάση που τέλος πάντων να ψιλοβόλευε). Εννοείται πως ούτε στο τραμ είχε ανακοίνωση των στάσεων και συνεπώς και πάλι στραβολαιμιάζαμε για να δούμε τα ονόματα των στάσεων έξω και να προσδιορίσουμε πού βρισκόμασταν.
Κατεβαίνουμε λοιπόν από το μετρό και πάμε για aperitivo στο Campo de Fiori. Το είχα απωθημένο από την αρχή να το κάνω αν και τελικά δε μου έκανε και τόση εντύπωση η διαδικασία. Ωστόσο, ήταν πολύ καλό το ότι με ένα ποτό μπορούσες να φας ό,τι ήθελες από τα «μπινελίκια» του μαγαζιού. Το μαγαζί που καθίσαμε δεν έλεγε πολλά πράγματα γι αυτό δεν συγκράτησα όνομα, αλλά όλα τα υπόλοιπα που μου άρεσαν ήταν γεμάτα… Πίνουμε και το ποτάκι μας – το δικό μου ήταν καλό του Γιώργου μέτριο και μετά σκεφτόμαστε να πάμε για φαγητό γιατί είχαμε πεινάσει πάρα πολύ μετά από τόσο περπάτημα! Τα συνοδευτικά του aperitivo μόνο μας κόψανε πρόσκαιρα την πείνα, αλλά ήταν μια καλή ιδέα γι αυτό ακριβώς, μέχρι να έρθει η ώρα του φαγητού δηλαδή. Πήραμε τους δρόμους χωρίς να έχουμε καταλήξει πού να φάμε και βρεθήκαμε τυχαία μπροστά στην Pizza Re. Γνωστό το όνομα από το forum, λέω, ας μπούμε. Δεν μας απογοήτευσε καθόλου, παρότι πιτσαρία. Το περιβάλλον ήταν πολύ προσεγμένο, η μερίδες τεράστιες και το προσωπικό ευγενέστατο. Γενικώς μου άρεσαν οι υπάλληλοι στα εστιατόρια της Ρώμης Οι περισσότεροι ήταν πρόσχαροι και γλυκύτατοι. Πήρα μια πίτσα Re η οποία με ενθουσίασε αλλά δε μπόρεσα να τη φάω όλη, ο Γιώργος μια καρμπονάρα (και πάλι!) η οποία του άρεσε περισσότερο από τις άλλες δύο αλλά όχι υπερβολικά και έφαγε τα υπολείμματα μου και για ορεκτικό ζαμπόν πάρμας με πεπόνι το οποίο μου άρεσε πολύ! Επίσης από δύο αναψυκτικά, και πληρώσαμε, αν θυμάμαι καλά € 42,00.
Σειρά είχε το βραδινό ποτάκι και δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να επισκεφτούμε και Trastevere και Testaccio. Κέρδισε το Trastevere. Πολύ όμορφη περιοχή, γραφική, στενάκια, μαγαζάκια, τα οποία είμαι σίγουρη ότι θα ήταν πολύ πιο όμορφα καλοκαίρι που ο κόσμος θα καθόταν έξω και φαντάζομαι αναρριχητικά φυτά και λουλούδια θα γέμιζαν τοίχους και αυλές. Περπατήσαμε πάρα πολλή ώρα και δεν καταλάβαμε πώς καταλήξαμε στο τέλος του Trastevere μπροστά στον Τίβερη, ο οποίος τη νύχτα ήταν μαγευτικός… Λίγο ρομάντσο και η νύχτα μας τελείωσε χωρίς ποτό, με πολύ περπάτημα, πολλές εικόνες και πολλά συναισθήματα…
Ξεκινήσαμε με το καθιερωμένο μας πρωινό στο ξενοδοχείο και αμέσως μετά βρήκαμε σε μια βροχερή Ρώμη για να πάμε στη Galleria Borghese. Το συγκεκριμένο κτίριο βρίσκεται σε ένα τεράστιο πάρκο, το οποίο νομίζω ότι αδικούνταν πολύ από την εποχή που αποφασίσαμε να το επισκεφτούμε. Πήραμε μετρό για να πάμε, γιατί οι προηγούμενες μέρες μας είχαν καταστρέψει τα πόδια μας. Δε μπορώ να πω ότι η στάση του μετρό βόλευε πολύ για το εν λόγω κτίριο, αλλά ό,τι μπορούσαμε να κερδίσουμε το προσπαθήσαμε.
Κατεβήκαμε λοιπόν και πάλι στην piazza di spagna, μέρα αυτή τη φορά (!) και προχωρήσαμε προς το πάρκο της Villa Borghese. Είχαμε κάνει κράτηση από την προηγούμενη μέρα τηλεφωνικώς (κάπου ανάμεσα στους κήπους του Βατικανού) – ευχαριστώ και πάλι θερμά για την έγκαιρη πληροφόρηση τα μέλη του forum – και ξεκινήσαμε να περπατάμε ανάμεσα στα πολλά δρομάκια του πάρκου για να βρούμε το μουσείο… Εδώ θα με δώσω λίγο άσχημα στους παλιότερους, αλλά ομολογώ ότι δεν είχα καταλάβει ότι η βίλα και το μουσείο ήταν το ίδιο κτίριο!!! Χαμένοι λοιπόν ανάμεσα σε δρομάκια με τις ομπρέλες ανά χείρας, φτάσαμε στο μουσείο. Δεύτερη χρήση της Roma Pass και «δωρεάν» είσοδος. Ένα μόνο πράγμα δεν μου άρεσε στη Villa Borghese…ότι δεν επιτρεπόταν οι φωτογραφίες. Το καταλαβαίνω ότι ίσως χαλούσαν το κλίμα, αλλά πώς θα θυμάμαι το ανεπανάληπτο αυτό κτίριο; Προχωρούσα σε κάθε δωμάτιο εκστασιασμένη! Από το έδαφος μέχρι το ταβάνι δεν ήξερα τι να πρωτοκοιτάξω! Ο Μπερνίνι κι εδώ είχε την τιμητική του. Για όποιον πάει πάντως Ρώμη και δεν επισκεφτεί το κτίριο αυτό θα ήθελα να του πω ότι θα χάσει πάρα πολλά! Για όποιον δεν το επισκέφτηκε την πρώτη φορά, υπάρχει πάντα η δεύτερη. Εγώ σίγουρα θα ξαναπεράσω!
Μετά από κανένα δίωρο, ίσως και παραπάνω, εγκαταλείψαμε την Βίλα και οδεύσαμε προς το τέλος του πάρκου, καθώς θέλαμε να επισκεφτούμε το Εθνικό Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης. Είμαι μεγάλη fan της μοντέρνας τέχνης, παρότι δεν ξέρω πολλά πράγματα, μάλλον είναι θέμα αισθητικής. Ο σύζυγος ξετρελάθηκε την πρώτη φορά που τον έσυρα να επισκεφτούμε την Tate Modern στο Λονδίνο και από τότε γίναμε δύο οι fans! Είχαμε λοιπόν διαβάσει τα καλύτερα για το μουσείο αυτό και να’ μαστε σε λίγη ώρα απέξω…
Τέρμα πια το δωρεάν της Roma Pass, πληρώσαμε εισιτήριο με έκπτωση. Η πρώτη αίθουσα του μουσείου ήταν πολύ εντυπωσιακή με πάτωμα από καθρέφτη και γλυπτά από plexiglass που λατρεύω σαν υλικό. Ήμασταν όμως αποκαμωμένοι από την περιήγηση στη Villa Borghese και από κοινού αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε πρώτα στο café του μουσείου, το οποίο παρεμπιπτόντως ήταν πολύ καλύτερο απ’ ότι θα περίμενε κανείς. Πήραμε κι από ένα σαντουιτσάκι (θα θυμάμαι πάντα τα ψωμάκια στη Ρώμη…) και καπουτσίνο κλασσικά ο Γιώργος και σε καμία ώρα ξεκινήσαμε τη βόλτα μας εντός των αιθουσών…
Το ξέρω ότι το εν λόγω μουσείο είναι ιδιαίτερο και συνεπώς λίγοι θα ενδιαφερθούν να το επισκεφτούν, αν όμως σε κάποιον αρέσει η μοντέρνα τέχνη, νομίζω δεν πρέπει να διστάσει. Tate Modern δεν είναι προφανώς, ούτε Pompidou, αλλά δεν απέχει πολύ. Το μόνο που θα ήθελα εγώ θα ήταν λιγότεροι πίνακες και περισσότερα γλυπτά, αλλά δε μπορείς να τα έχεις όλα!
Τέλος και η μοντέρνα τέχνη λοιπόν και επιστροφή στο κέντρο! Σήμερα, τελευταία μέρα, δε θα πηγαίναμε στο ξενοδοχείο για ξεκούραση. Μετρό δε βόλευε από εκεί που ήμασταν, αποφασίσαμε να πάρουμε λοιπόν λεωφορείο. Στάσεις μπροστά από το μουσείο, ωραία σκεφτήκαμε! Αμ δε! Πηγαίνουμε στη στάση και προσπαθούμε να καταλάβουμε πού πάει κάθε γραμμή… Δεν ξέρω για όσους μιλάνε ιταλικά, αλλά εμείς καταταλαιπωρηθήκαμε με τα ΜΜΜ τους. Μετά από κανένα εικοσάλεπτο βγάλαμε άκρη και πήραμε τραμ τελικά, το οποίο μάλλον μας γύρισε ολόκληρη την πόλη μέχρι να φτάσουμε εκεί που θέλαμε, δηλαδή στο κολοσαίο για να πάρουμε μετρό για το κέντρο (βασικά καμία σχέση το κέντρο με στάση μετρό για όσους δεν ξέρουν, δεν υπάρχει στάση πουθενά, αλλά εννοώ μια στάση που τέλος πάντων να ψιλοβόλευε). Εννοείται πως ούτε στο τραμ είχε ανακοίνωση των στάσεων και συνεπώς και πάλι στραβολαιμιάζαμε για να δούμε τα ονόματα των στάσεων έξω και να προσδιορίσουμε πού βρισκόμασταν.
Κατεβαίνουμε λοιπόν από το μετρό και πάμε για aperitivo στο Campo de Fiori. Το είχα απωθημένο από την αρχή να το κάνω αν και τελικά δε μου έκανε και τόση εντύπωση η διαδικασία. Ωστόσο, ήταν πολύ καλό το ότι με ένα ποτό μπορούσες να φας ό,τι ήθελες από τα «μπινελίκια» του μαγαζιού. Το μαγαζί που καθίσαμε δεν έλεγε πολλά πράγματα γι αυτό δεν συγκράτησα όνομα, αλλά όλα τα υπόλοιπα που μου άρεσαν ήταν γεμάτα… Πίνουμε και το ποτάκι μας – το δικό μου ήταν καλό του Γιώργου μέτριο και μετά σκεφτόμαστε να πάμε για φαγητό γιατί είχαμε πεινάσει πάρα πολύ μετά από τόσο περπάτημα! Τα συνοδευτικά του aperitivo μόνο μας κόψανε πρόσκαιρα την πείνα, αλλά ήταν μια καλή ιδέα γι αυτό ακριβώς, μέχρι να έρθει η ώρα του φαγητού δηλαδή. Πήραμε τους δρόμους χωρίς να έχουμε καταλήξει πού να φάμε και βρεθήκαμε τυχαία μπροστά στην Pizza Re. Γνωστό το όνομα από το forum, λέω, ας μπούμε. Δεν μας απογοήτευσε καθόλου, παρότι πιτσαρία. Το περιβάλλον ήταν πολύ προσεγμένο, η μερίδες τεράστιες και το προσωπικό ευγενέστατο. Γενικώς μου άρεσαν οι υπάλληλοι στα εστιατόρια της Ρώμης Οι περισσότεροι ήταν πρόσχαροι και γλυκύτατοι. Πήρα μια πίτσα Re η οποία με ενθουσίασε αλλά δε μπόρεσα να τη φάω όλη, ο Γιώργος μια καρμπονάρα (και πάλι!) η οποία του άρεσε περισσότερο από τις άλλες δύο αλλά όχι υπερβολικά και έφαγε τα υπολείμματα μου και για ορεκτικό ζαμπόν πάρμας με πεπόνι το οποίο μου άρεσε πολύ! Επίσης από δύο αναψυκτικά, και πληρώσαμε, αν θυμάμαι καλά € 42,00.
Σειρά είχε το βραδινό ποτάκι και δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να επισκεφτούμε και Trastevere και Testaccio. Κέρδισε το Trastevere. Πολύ όμορφη περιοχή, γραφική, στενάκια, μαγαζάκια, τα οποία είμαι σίγουρη ότι θα ήταν πολύ πιο όμορφα καλοκαίρι που ο κόσμος θα καθόταν έξω και φαντάζομαι αναρριχητικά φυτά και λουλούδια θα γέμιζαν τοίχους και αυλές. Περπατήσαμε πάρα πολλή ώρα και δεν καταλάβαμε πώς καταλήξαμε στο τέλος του Trastevere μπροστά στον Τίβερη, ο οποίος τη νύχτα ήταν μαγευτικός… Λίγο ρομάντσο και η νύχτα μας τελείωσε χωρίς ποτό, με πολύ περπάτημα, πολλές εικόνες και πολλά συναισθήματα…
Attachments
-
155,3 KB Προβολές: 22.208
Last edited by a moderator: