evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.956
- Likes
- 16.702
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Πρώτη Ημέρα - Helló Budapest!
'Οσο ήμουν εκεί με ρώτησε ένας καλός φίλος αν κοίταξα να μάθω καμιά ουγγρική λέξη, ορίστε λοιπόν, την έβαλα και στον τίτλο! Πολύ με δυσκόλεψε...
19/11 ήταν η ημερομηνία αναχώρησης και η Θεσσαλονίκη ήδη ανέβαζε ένα στρόγγυλο 20ρι στη θερμοκρασία πρωί πρωί, εμείς με πτήση low cost φορέσαμε ότι μπορούσαμε για να αντιμετωπίσουμε το 0-5 που έλεγαν οι προβλέψεις για Βουδαπέστη.
Στο αεροδρόμιο ένιωθα ότι θέλω να βγάλω την...πέτσα μου. Σκασμένη όπως ήμουν ξεφορτώθηκα σκουφιά και πλεκτά κι έκοβα τα σουλάτσα μου καθόλου σικ αλλά πολύ άνετη, με το ισοθερμικό μου φανελάκι μόνο, μέσα στο τέρμιναλ του Μακεδονία.
Κόσμος πολύς, ζίγκα το αεροπλάνο και πολύ νεολαία!
Θέες από ψηλά
Προσγειωθήκαμε μιάμιση ώρα αργότερα και πολύ εύκολα βρήκαμε απέξω το λεωφορείο 100Ε που είναι εξπρές και σε πάει κατευθείαν κέντρο. 'Εβγαλα τα εισιτήρια στη στάση με τη ρεβολούτ, 1500 φιορίνια/άτομο δηλ. περίπου 3,69 ευρώ και αν εξαιρέσεις την απότομη κρυάδα που μας ήρθε από την παρατεταμένη άνοιξη της Ελλάδας στον χειμώνα έτσι ξαφνικά, κατά τ άλλα στο 100Ε βιώσαμε άλλη μια συνηθισμένη ημέρα ΟΑΣΘ στη Θεσσαλονίκη, όρθιες και παστωμένες ενώ 99% των επιβατών μιλούσαν ελληνικά.
Στη δε διαδρομή αφού περάσαμε από Praktiker, IKEA και λοιπά,νιώθαμε πως εκτός από τη θερμοκρασία δεν είχε ακόμη αλλάξει τίποτε άλλο.
Πλησιάζοντας προς την πόλη άρχισαν σταδιακά να εμφανίζονται τα μεγάλα τύπου Σοβιέτ ογκώδη κτίρια, αλλά και τα όμορφα, μελαγχολικά λόγω εποχής αχανή πάρκα.
Κατεβήκαμε καρακέντρο στη στάση Astoria (New York?
) και κατευθυνθήκαμε προς τον κεντρικό πεζόδρομο Vaci και την γέφυρα της Ελισσάβετ για τις πρώτες μας βόλτες αφού το διαμέρισμά μας δεν θα ήταν διαθέσιμο πριν από το μεσημεράκι.
Πρώτες εικόνες.
Φτάσαμε στη Vaci η οποία ήταν σαν εργοτάξιο από έργα ανάπλασης και δεν μας έκανε κανένα κλικ.
Πολύ κλικ μας έκαναν όμως οι καμινάδες που μας μύρισαν από μακριά!
Και φυσικά ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα. Τι, να το ρίξουμε;;
Στο μεταξύ εννοείται κυκλοφορούσαμε με τα μπακπακ αφού δεν είχαμε πάει ακόμη σπίτι να αφήσουμε τα πράγματα.
'Εμεινα δύο βήματα πίσω, παρατηρούσα τα κορίτσια και γέλασα μόνη μου.
Απο κει που στο παρελθόν ταξίδευαν (με άλλες παρέες) όσο ταξίδευαν, σαν πριγκίπισσες, με τα πρακτορεία τους, τις ξενοδοχειάρες τους και τα ρέστα, με το που έμπλεξαν μαζί μου τις έχω κάνει μπακπάκερ σχεδόν (λέμε τώρα)
Επιτέλους καθίσαμε να πιούμε και έναν καφέ που τον θέλαμε πλέον πολύ αλλά και να συνεννοηθούμε με το Γιώργο για το πως θα βρεθούμε.
Ποιός είναι αυτός ο Γιώργος; Ο Γιώργος λοιπόν είναι παλιός φίλος που μένει μόνιμα Ελβετία και εμφανίστηκε σε 2 κεφάλαια ως γκεστ σταρ στην ιστορία μου για το Roadtrip των Βαλκανίων το καλοκαίρι όπου συναντηθήκαμε σε Σπλιτ και Ζαντάρ και ενώθηκαν οι παρέες.
Στην προκειμένη η σύμπτωση προέκυψε απρογραμμάτιστα σε τυχαία τηλεφωνική συνομιλία τι κάνεις, τι νέα, όλα καλά ετοιμάζομαι για Βουδαπέστη! 'Αντε ρε και γω για κει είμαι, μήπως να ανταμώσουμε;
Βεβαίως εγώ ξεκινούσα με γυναικοπαρέα για κους κους και κανονικό τουρισμό ενώ εκείνος όντας διεθνής ζεν πρεμιέ
το ταξιδάκι του είχε σκοπό επίσκεψη σε αποσπασματική ερωτική παρτενέρ (μα πως να το πω πιο κομψά πια!), οπότε το να συναντηθούμε εμπεριείχε και μερικές τεχνικές δυσκολίες. Τελικά εκείνος αναχωρούσε τη μέρα που φτάναμε εμείς και περίσσευαν μόνο μερικές ώρες πριν την πτήση του, είχαμε προ-συμφωνήσει να πίναμε ένα καφεδάκι στο κέντρο.
Επί του πρακτέου η Ουγγαρέζα κυρία που φιλοξένησε το αγόρι μας κατοικούσε αρκετά χιλιόμετρα εκτός πόλης κι έτσι το μόνο που προλάβαμε να κάνουμε είναι μια σύντομη βιντεοκλήση για να δούμε τα μούτρα μας πριν μπει στο τρένο για να προλάβει την πτήση του.
Μου είπε πως μετάνιωσε που δεν άλλαξε το εισιτήριό του για να συμπέσουμε και να σεργιανίσει και μαζί μας, ότι θα ήταν ωραία ευκαιρία να βρεθούμε ξανά και απάντησα ναι ναι ευχαρίστως ναι, αλλά όχι! (σκέφτηκα), γιατί καλά θα ήταν να βρισκόμασταν όμως ξεκάθαρα προτιμώ την κοριτσοπαρέα μας και είμαι βέβαιη πως καμία δε θα τρελαινόταν αν το πρότεινα, ξέρω ότι με διαβάζει ο Γιωργάκης και θα γελάσει με αυτά, μ αρέσει η παρέα του και περνάμε ωραία όποτε τυχαίνει να ανταμώσουμε αλλά έτσι όπως είμασταν δεν θέλαμε κανέναν τους (άντρα)
Μετά το καφεδάκι κι αφού στανιάραμε περπατήσαμε προς την Elisabeth Bridge
σε μουά
και βολτούλα
'Ηρθε το μηνυματάκι ότι το σπίτι ήταν έτοιμο και φύγαμε καρφί να αφήσουμε τα σακίδια, να ανασυνταχθούμε και να ξαναβγούμε πιο ανάλαφρες.
Πρώτα σταματήσαμε σ ένα σούπερ μάρκετ για να προμηθευτούμε τα του πρωινού.
Θλιβερή διαπίστωση ότι οι ανατιμήσεις έχουν χτυπήσει και εδώ, δεν είχα χρόνο να κάνω πολλές συγκρίσεις αλλά 5 πραγματάκια πήραμε, από τα πιο φθηνά και δώσαμε κάπου 17 ευρώ...
Το σπίτι σε τρομερή τοποθεσία, ποδαράτο από σχεδόν παντού, μας άφησε άφωνες.
Ανακαινισμένο σε στυλ industrial με ενδαφέρουσες λεπτομέρειες και υπέρ άνετο για 4 άτομα και δη γυναίκες, 2 μπάνια μου είχαν ζητήσει για να ετοιμαζόμαστε γρήγορα και 2 μπάνια λοιπόν it is....
και πολλά παραπάνω σε πολύ καλή τιμή όταν το έκλεισα από τέλος Σεπτέμβρη.
Πριγκίπισσες σας έχω και γω βρε! που αφορμή ψάχνετε να γκρινιάξετε
To προτείνω δαγκωτό!
Budapest Loft Central Design Home, Βουδαπέστη, Ουγγαρία
Πρώτη βόλτα προς την Μεγάλη Εβραϊκή Συναγωγή , δεύτερη μεγαλύτερη στο κόσμο μετά από αυτή της Νέας Υόρκης, μόνο την ώρα που βρεθήκαμε εκεί ήταν κλειστά και την είδαμε απέξω μόνο. Τσεκάραμε την τιμή του εισιτηρίου (10 ευρώ σχεδόν) και αποφασίσαμε ότι μας έφτασε το απέξω
Λίγο στραβή μου βγήκε...
Κι από κει αφού περάσαμε από το Νew York Cafe που είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε σε άλλη ώρα (γκάχα γκούχα) βγήκαμε στην αριστοκρατική utca Andrassy με σκοπό να βρούμε το εμβληματικό Μουσείο του Τρόμου (House of Terror).
'Ομορφος, φαρδύς δρόμος με επιβλητικά νεοκλασσικά και άλλα κτίρια.
House of Terror
Ποιός είχε τη φαεινή ιδέα να έρθουμε εδώ;
Σε μουά ξανά!
Πολύ αψήφιστα το πήρα το θέμα το ομολογώ. 'Εχοντας μια φυσική ροπή προς καλτ καταστάσεις και ατμόσφαιρες θρίλερ, ξέχασα πως πέρσι μετά την επίσκεψη στο Άουσβιτς μου πήρε βδομάδες να πάψω να το σκέφτομαι και να έχω εκείνο τον κόμπο στο στομάχι.
Διαβάζοντας για το μουσείο αυτό είδα πως φιλοξενεί εκθέματα από διάφορες εποχές στυγνών βασανιστηρίων κατά τον 20ό αιώνα και το θεώρησα ενδιαφέρον.
'Οχι πως δεν ήταν. Αλλά μας έπεσε κάπως...βαρύ σαν μία από τις πρώτες επισκέψεις μόλις είχαμε αρχίσει να περπατάμε την πόλη.
Το κτίριο της οδού Andrassy στέγασε διαδοχικά την κομαντατούρ των Ναζί κατά το 2ο παγκόσμιο Πόλεμο όπως και την Πολιτική Αστυνομία των Σοβιέτ που αντικατέστησε τα κεντρικά των Arrow Cross headquarters που αργότερα μετονομάστηκε σε State Security Office και...δεν συμμαζεύεται. 'Ολα στην υπηρεσία βασανισμού των πολιτών-όπως εύκολα αντιλαμβάνεστε.
Το μουσείο με είσοδο περίπου στα 10 ευρώ το άτομο, πολύ φροντισμένο και ατμοσφαιρικό, διέθετε αυτοξενάγηση με ακουστικά τα οποία ΔΕΝ πήραμε, κυρίως γιατί απαιτούσε άπειρο χρόνο να ακούσεις όλες τις ιστορίες-υποψιάζομαι ότι πράξαμε ορθά γιατί το να ακούγαμε και όλες τις φριχτές λεπτομέρειες απλά θα πρόσθετε βάρος στη διάθεσή μας.
'Εβγαλα μερικές μόνο φωτό στη ζούλα αφού μα είπαν πως γενικά ,δεν επιτρέπεται
Κελί φυλακής...
(.....)
Δύο λόγια θέλω να πω μόνο και να κλείσω το θέμα.
'Ενας ολόκληρος αιώνας που η ελίτ του συγκεντρωτισμού (Κομμουνισμός, δικτατορία, Ναζί) διάλεξαν έναν από τους ομορφότερους δρόμους και κτίρια της πόλης για να τρομοκρατούν, βασανίζουν, δολοφονούν ανθρώπους οι οι πεποιθήσεις τους και/ή θρησκεία τους ήταν κόντρα στην επίσημη γραμμή της κάθε φορά Διοικούσας αρχής.
'Οχι πριν από αιώνες, όχι το μεσαίωνα, όχι κάποια εποχή που υπήρχε αμορφωσιά, προκατάληψη και θρησκευτικός φανατισμός.
Τον 20ό αιώνα!!! Τότε που ξεκίνησε η βιομηχανική επανάσταση, που οι άνθρωποι διάβασαν, μορφώθηκαν, εκμοντερνίστηκαν.
Μοιραία ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση, μοιραία και τα ανάλογα συμπεράσματα για τον 21ο αιώνα που διανύουμε και τις σημαδιακές καταστάσεις που όλοι βιώνουμε και δεν έχουμε ιδέα προς τα που κατευθυνόμαστε, όμως είμαστε ένα ταξιδιωτικό φόρουμ και καλύτερα να συνεχίσω με τα του ταξιδιού.
Αν θα το σύστηνα; Ειλικρινά όχι! Για μένα δεν υπάρχει κανένας λόγος να πας να δεις κάτι τέτοιο, είναι αυστηρά προσωπική άποψη, όμως, μετάνιωσα που πήγα και πήρα στο κεφάλι μου και τις φίλες μου.
180 μοίρες στροφή και αλλάζουμε κλίμα.
Σειρά είχαν οι περιβόητες Χριστουγεννιάτικες αγορές!
Αυτές ήταν άλλωστε ένας λόγος που το ταξίδι κλείστηκε τέτοια εποχή, ώστε να πάρουμε λίγη εορταστική ευρωπαϊκή μυρωδιά με λαμπάκια, στολισμούς, κρύο και ζεστά κρασιά στο δρόμο.
Πρώτη χριστουγεννιάτικη αγορά μπροστά από τη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου.
Πανηγύρι
Μας είχε κόψει και η λόρδα στο μεταξύ και είπαμε να δοκιμάσουμε χοτ ντογκ μαζί με ζεστό κρασί.
Και παρότι πληροφορημένη από το φόρουμ ότι οι αγορές είναι ακριβές δεν μπήκα καν στον κόπο να ρωτήσω πόσο κοστίζει το χοτ ντογκ. Γιατί πόσο να κάνει ρε παιδί μου: 5,6,7,8? άντε 10??
Να μην πω πόσο μας τον έπιασαν τελικά γιατί μου πήρε ώρες να το χωνέψω!
Αυτό ήταν πάντως το χοτ ντογκ (από χρυσάφι)
Συνέχεια στη βόλτα με τα στολισμένα εμπορικά
και καταλήξαμε στο Δούναβη για μια υπέροχη παγωμένη, βραδινή βόλτα
Κατάφωτο το Κοινοβούλιο
Αλλά και η θέα απέναντι από το κάστρο της Βούδας.
τα παπούτσια του Δούναβη και δεν γράφω τίποτε άλλο -αρκετά το βάρυνα πριν
Και η πλατεία Ελευθερίας
Παγωμένες αλλά γοητευμένες από την φινέτσα της πόλης, επιστρέψαμε σ ένα συμπαθητικό μπιστρό που είχαμε σταμπάρει για να πιούμε άλλο ένα τελευταίο γι απόψε ζεστό κρασί και γλυκάκι που μας κέρασε η Νατασούλα που είχε τα γενέθλιά της λίγες μέρες πριν.
Χρόνια της πολλά λοιπόν. Καθίσαμε έξω με τις σόμπες και κουβερτούλα φλις στα πόδια και ανάψαμε το τελευταίο πούρο εξ Αβάνας που είχε κρατηθεί για μια τέτοια περίσταση.
Ου να χαθείς παλιο χαρμάνα, τάχα έκοψα και το τσιγάρο!
Mεγάλη μέρα, μεγάλο κεφάλαιο! Το κοντέρ έδειξε περίπου 16 χιλιόμετρα πεζοπορίας και δεν ήταν ούτε 11 όταν μαζευτήκαμε σπίτι-κατάκοπες αλλά "γεμάτες".
Ξαπλώσαμε χωρίς πολλά πολλά για έναν λυτρωτικό ύπνο και αδημονία για την επόμενη μέρα και τις ομορφιές που μας περίμεναν στην απέναντι όχθη της Βούδας.
'Οσο ήμουν εκεί με ρώτησε ένας καλός φίλος αν κοίταξα να μάθω καμιά ουγγρική λέξη, ορίστε λοιπόν, την έβαλα και στον τίτλο! Πολύ με δυσκόλεψε...
19/11 ήταν η ημερομηνία αναχώρησης και η Θεσσαλονίκη ήδη ανέβαζε ένα στρόγγυλο 20ρι στη θερμοκρασία πρωί πρωί, εμείς με πτήση low cost φορέσαμε ότι μπορούσαμε για να αντιμετωπίσουμε το 0-5 που έλεγαν οι προβλέψεις για Βουδαπέστη.
Στο αεροδρόμιο ένιωθα ότι θέλω να βγάλω την...πέτσα μου. Σκασμένη όπως ήμουν ξεφορτώθηκα σκουφιά και πλεκτά κι έκοβα τα σουλάτσα μου καθόλου σικ αλλά πολύ άνετη, με το ισοθερμικό μου φανελάκι μόνο, μέσα στο τέρμιναλ του Μακεδονία.
Κόσμος πολύς, ζίγκα το αεροπλάνο και πολύ νεολαία!
Θέες από ψηλά
Προσγειωθήκαμε μιάμιση ώρα αργότερα και πολύ εύκολα βρήκαμε απέξω το λεωφορείο 100Ε που είναι εξπρές και σε πάει κατευθείαν κέντρο. 'Εβγαλα τα εισιτήρια στη στάση με τη ρεβολούτ, 1500 φιορίνια/άτομο δηλ. περίπου 3,69 ευρώ και αν εξαιρέσεις την απότομη κρυάδα που μας ήρθε από την παρατεταμένη άνοιξη της Ελλάδας στον χειμώνα έτσι ξαφνικά, κατά τ άλλα στο 100Ε βιώσαμε άλλη μια συνηθισμένη ημέρα ΟΑΣΘ στη Θεσσαλονίκη, όρθιες και παστωμένες ενώ 99% των επιβατών μιλούσαν ελληνικά.
Στη δε διαδρομή αφού περάσαμε από Praktiker, IKEA και λοιπά,νιώθαμε πως εκτός από τη θερμοκρασία δεν είχε ακόμη αλλάξει τίποτε άλλο.
Πλησιάζοντας προς την πόλη άρχισαν σταδιακά να εμφανίζονται τα μεγάλα τύπου Σοβιέτ ογκώδη κτίρια, αλλά και τα όμορφα, μελαγχολικά λόγω εποχής αχανή πάρκα.
Κατεβήκαμε καρακέντρο στη στάση Astoria (New York?
) και κατευθυνθήκαμε προς τον κεντρικό πεζόδρομο Vaci και την γέφυρα της Ελισσάβετ για τις πρώτες μας βόλτες αφού το διαμέρισμά μας δεν θα ήταν διαθέσιμο πριν από το μεσημεράκι.Πρώτες εικόνες.
Φτάσαμε στη Vaci η οποία ήταν σαν εργοτάξιο από έργα ανάπλασης και δεν μας έκανε κανένα κλικ.
Πολύ κλικ μας έκαναν όμως οι καμινάδες που μας μύρισαν από μακριά!
Και φυσικά ανταποκριθήκαμε στο κάλεσμα. Τι, να το ρίξουμε;;
Στο μεταξύ εννοείται κυκλοφορούσαμε με τα μπακπακ αφού δεν είχαμε πάει ακόμη σπίτι να αφήσουμε τα πράγματα.
'Εμεινα δύο βήματα πίσω, παρατηρούσα τα κορίτσια και γέλασα μόνη μου.
Απο κει που στο παρελθόν ταξίδευαν (με άλλες παρέες) όσο ταξίδευαν, σαν πριγκίπισσες, με τα πρακτορεία τους, τις ξενοδοχειάρες τους και τα ρέστα, με το που έμπλεξαν μαζί μου τις έχω κάνει μπακπάκερ σχεδόν (λέμε τώρα)
Επιτέλους καθίσαμε να πιούμε και έναν καφέ που τον θέλαμε πλέον πολύ αλλά και να συνεννοηθούμε με το Γιώργο για το πως θα βρεθούμε.
Ποιός είναι αυτός ο Γιώργος; Ο Γιώργος λοιπόν είναι παλιός φίλος που μένει μόνιμα Ελβετία και εμφανίστηκε σε 2 κεφάλαια ως γκεστ σταρ στην ιστορία μου για το Roadtrip των Βαλκανίων το καλοκαίρι όπου συναντηθήκαμε σε Σπλιτ και Ζαντάρ και ενώθηκαν οι παρέες.
Στην προκειμένη η σύμπτωση προέκυψε απρογραμμάτιστα σε τυχαία τηλεφωνική συνομιλία τι κάνεις, τι νέα, όλα καλά ετοιμάζομαι για Βουδαπέστη! 'Αντε ρε και γω για κει είμαι, μήπως να ανταμώσουμε;
Βεβαίως εγώ ξεκινούσα με γυναικοπαρέα για κους κους και κανονικό τουρισμό ενώ εκείνος όντας διεθνής ζεν πρεμιέ
το ταξιδάκι του είχε σκοπό επίσκεψη σε αποσπασματική ερωτική παρτενέρ (μα πως να το πω πιο κομψά πια!), οπότε το να συναντηθούμε εμπεριείχε και μερικές τεχνικές δυσκολίες. Τελικά εκείνος αναχωρούσε τη μέρα που φτάναμε εμείς και περίσσευαν μόνο μερικές ώρες πριν την πτήση του, είχαμε προ-συμφωνήσει να πίναμε ένα καφεδάκι στο κέντρο.Επί του πρακτέου η Ουγγαρέζα κυρία που φιλοξένησε το αγόρι μας κατοικούσε αρκετά χιλιόμετρα εκτός πόλης κι έτσι το μόνο που προλάβαμε να κάνουμε είναι μια σύντομη βιντεοκλήση για να δούμε τα μούτρα μας πριν μπει στο τρένο για να προλάβει την πτήση του.
Μου είπε πως μετάνιωσε που δεν άλλαξε το εισιτήριό του για να συμπέσουμε και να σεργιανίσει και μαζί μας, ότι θα ήταν ωραία ευκαιρία να βρεθούμε ξανά και απάντησα ναι ναι ευχαρίστως ναι, αλλά όχι! (σκέφτηκα), γιατί καλά θα ήταν να βρισκόμασταν όμως ξεκάθαρα προτιμώ την κοριτσοπαρέα μας και είμαι βέβαιη πως καμία δε θα τρελαινόταν αν το πρότεινα, ξέρω ότι με διαβάζει ο Γιωργάκης και θα γελάσει με αυτά, μ αρέσει η παρέα του και περνάμε ωραία όποτε τυχαίνει να ανταμώσουμε αλλά έτσι όπως είμασταν δεν θέλαμε κανέναν τους
(άντρα)Μετά το καφεδάκι κι αφού στανιάραμε περπατήσαμε προς την Elisabeth Bridge
σε μουά
και βολτούλα
'Ηρθε το μηνυματάκι ότι το σπίτι ήταν έτοιμο και φύγαμε καρφί να αφήσουμε τα σακίδια, να ανασυνταχθούμε και να ξαναβγούμε πιο ανάλαφρες.
Πρώτα σταματήσαμε σ ένα σούπερ μάρκετ για να προμηθευτούμε τα του πρωινού.
Θλιβερή διαπίστωση ότι οι ανατιμήσεις έχουν χτυπήσει και εδώ, δεν είχα χρόνο να κάνω πολλές συγκρίσεις αλλά 5 πραγματάκια πήραμε, από τα πιο φθηνά και δώσαμε κάπου 17 ευρώ...
Το σπίτι σε τρομερή τοποθεσία, ποδαράτο από σχεδόν παντού, μας άφησε άφωνες.
Ανακαινισμένο σε στυλ industrial με ενδαφέρουσες λεπτομέρειες και υπέρ άνετο για 4 άτομα και δη γυναίκες, 2 μπάνια μου είχαν ζητήσει για να ετοιμαζόμαστε γρήγορα και 2 μπάνια λοιπόν it is....
και πολλά παραπάνω σε πολύ καλή τιμή όταν το έκλεισα από τέλος Σεπτέμβρη.
Πριγκίπισσες σας έχω και γω βρε! που αφορμή ψάχνετε να γκρινιάξετε
To προτείνω δαγκωτό!
Budapest Loft Central Design Home, Βουδαπέστη, Ουγγαρία
Πρώτη βόλτα προς την Μεγάλη Εβραϊκή Συναγωγή , δεύτερη μεγαλύτερη στο κόσμο μετά από αυτή της Νέας Υόρκης, μόνο την ώρα που βρεθήκαμε εκεί ήταν κλειστά και την είδαμε απέξω μόνο. Τσεκάραμε την τιμή του εισιτηρίου (10 ευρώ σχεδόν) και αποφασίσαμε ότι μας έφτασε το απέξω
Λίγο στραβή μου βγήκε...
Κι από κει αφού περάσαμε από το Νew York Cafe που είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε σε άλλη ώρα (γκάχα γκούχα) βγήκαμε στην αριστοκρατική utca Andrassy με σκοπό να βρούμε το εμβληματικό Μουσείο του Τρόμου (House of Terror).
'Ομορφος, φαρδύς δρόμος με επιβλητικά νεοκλασσικά και άλλα κτίρια.
House of Terror
Ποιός είχε τη φαεινή ιδέα να έρθουμε εδώ;
Σε μουά ξανά!
Πολύ αψήφιστα το πήρα το θέμα το ομολογώ. 'Εχοντας μια φυσική ροπή προς καλτ καταστάσεις και ατμόσφαιρες θρίλερ, ξέχασα πως πέρσι μετά την επίσκεψη στο Άουσβιτς μου πήρε βδομάδες να πάψω να το σκέφτομαι και να έχω εκείνο τον κόμπο στο στομάχι.
Διαβάζοντας για το μουσείο αυτό είδα πως φιλοξενεί εκθέματα από διάφορες εποχές στυγνών βασανιστηρίων κατά τον 20ό αιώνα και το θεώρησα ενδιαφέρον.
'Οχι πως δεν ήταν. Αλλά μας έπεσε κάπως...βαρύ σαν μία από τις πρώτες επισκέψεις μόλις είχαμε αρχίσει να περπατάμε την πόλη.
Το κτίριο της οδού Andrassy στέγασε διαδοχικά την κομαντατούρ των Ναζί κατά το 2ο παγκόσμιο Πόλεμο όπως και την Πολιτική Αστυνομία των Σοβιέτ που αντικατέστησε τα κεντρικά των Arrow Cross headquarters που αργότερα μετονομάστηκε σε State Security Office και...δεν συμμαζεύεται. 'Ολα στην υπηρεσία βασανισμού των πολιτών-όπως εύκολα αντιλαμβάνεστε.
Το μουσείο με είσοδο περίπου στα 10 ευρώ το άτομο, πολύ φροντισμένο και ατμοσφαιρικό, διέθετε αυτοξενάγηση με ακουστικά τα οποία ΔΕΝ πήραμε, κυρίως γιατί απαιτούσε άπειρο χρόνο να ακούσεις όλες τις ιστορίες-υποψιάζομαι ότι πράξαμε ορθά γιατί το να ακούγαμε και όλες τις φριχτές λεπτομέρειες απλά θα πρόσθετε βάρος στη διάθεσή μας.
'Εβγαλα μερικές μόνο φωτό στη ζούλα αφού μα είπαν πως γενικά ,δεν επιτρέπεται
Κελί φυλακής...
(.....)
Δύο λόγια θέλω να πω μόνο και να κλείσω το θέμα.
'Ενας ολόκληρος αιώνας που η ελίτ του συγκεντρωτισμού (Κομμουνισμός, δικτατορία, Ναζί) διάλεξαν έναν από τους ομορφότερους δρόμους και κτίρια της πόλης για να τρομοκρατούν, βασανίζουν, δολοφονούν ανθρώπους οι οι πεποιθήσεις τους και/ή θρησκεία τους ήταν κόντρα στην επίσημη γραμμή της κάθε φορά Διοικούσας αρχής.
'Οχι πριν από αιώνες, όχι το μεσαίωνα, όχι κάποια εποχή που υπήρχε αμορφωσιά, προκατάληψη και θρησκευτικός φανατισμός.
Τον 20ό αιώνα!!! Τότε που ξεκίνησε η βιομηχανική επανάσταση, που οι άνθρωποι διάβασαν, μορφώθηκαν, εκμοντερνίστηκαν.
Μοιραία ξεκίνησε μια μεγάλη συζήτηση, μοιραία και τα ανάλογα συμπεράσματα για τον 21ο αιώνα που διανύουμε και τις σημαδιακές καταστάσεις που όλοι βιώνουμε και δεν έχουμε ιδέα προς τα που κατευθυνόμαστε, όμως είμαστε ένα ταξιδιωτικό φόρουμ και καλύτερα να συνεχίσω με τα του ταξιδιού.
Αν θα το σύστηνα; Ειλικρινά όχι! Για μένα δεν υπάρχει κανένας λόγος να πας να δεις κάτι τέτοιο, είναι αυστηρά προσωπική άποψη, όμως, μετάνιωσα που πήγα και πήρα στο κεφάλι μου και τις φίλες μου.
180 μοίρες στροφή και αλλάζουμε κλίμα.
Σειρά είχαν οι περιβόητες Χριστουγεννιάτικες αγορές!
Αυτές ήταν άλλωστε ένας λόγος που το ταξίδι κλείστηκε τέτοια εποχή, ώστε να πάρουμε λίγη εορταστική ευρωπαϊκή μυρωδιά με λαμπάκια, στολισμούς, κρύο και ζεστά κρασιά στο δρόμο.
Πρώτη χριστουγεννιάτικη αγορά μπροστά από τη Βασιλική του Αγίου Στεφάνου.
Πανηγύρι
Μας είχε κόψει και η λόρδα στο μεταξύ και είπαμε να δοκιμάσουμε χοτ ντογκ μαζί με ζεστό κρασί.
Και παρότι πληροφορημένη από το φόρουμ ότι οι αγορές είναι ακριβές δεν μπήκα καν στον κόπο να ρωτήσω πόσο κοστίζει το χοτ ντογκ. Γιατί πόσο να κάνει ρε παιδί μου: 5,6,7,8? άντε 10??
Να μην πω πόσο μας τον έπιασαν τελικά γιατί μου πήρε ώρες να το χωνέψω!
Αυτό ήταν πάντως το χοτ ντογκ (από χρυσάφι)
Συνέχεια στη βόλτα με τα στολισμένα εμπορικά
και καταλήξαμε στο Δούναβη για μια υπέροχη παγωμένη, βραδινή βόλτα
Κατάφωτο το Κοινοβούλιο
Αλλά και η θέα απέναντι από το κάστρο της Βούδας.
τα παπούτσια του Δούναβη και δεν γράφω τίποτε άλλο -αρκετά το βάρυνα πριν
Και η πλατεία Ελευθερίας
Παγωμένες αλλά γοητευμένες από την φινέτσα της πόλης, επιστρέψαμε σ ένα συμπαθητικό μπιστρό που είχαμε σταμπάρει για να πιούμε άλλο ένα τελευταίο γι απόψε ζεστό κρασί και γλυκάκι που μας κέρασε η Νατασούλα που είχε τα γενέθλιά της λίγες μέρες πριν.
Χρόνια της πολλά λοιπόν. Καθίσαμε έξω με τις σόμπες και κουβερτούλα φλις στα πόδια και ανάψαμε το τελευταίο πούρο εξ Αβάνας που είχε κρατηθεί για μια τέτοια περίσταση.
Ου να χαθείς παλιο χαρμάνα, τάχα έκοψα και το τσιγάρο!
Mεγάλη μέρα, μεγάλο κεφάλαιο! Το κοντέρ έδειξε περίπου 16 χιλιόμετρα πεζοπορίας και δεν ήταν ούτε 11 όταν μαζευτήκαμε σπίτι-κατάκοπες αλλά "γεμάτες".
Ξαπλώσαμε χωρίς πολλά πολλά για έναν λυτρωτικό ύπνο και αδημονία για την επόμενη μέρα και τις ομορφιές που μας περίμεναν στην απέναντι όχθη της Βούδας.
Last edited:
