Η άφιξη
Η δίωρη πτήση μού έδωσε την ευκαιρία να ξαναχτενίσω το πρόγραμμά μου.
Το λοιπό, έχουμε καί λέμε. Επτά διανυκτερεύσεις στην Χαμμαμάτ, πέντε στο Πορτ ελ Καντάουϊ καί τρείς στην Τύνιδα. Αρκετές γιά να γνωρίσω την ανατολική Τυνησία. Οάσεις καί Κσούρ στο επόμενο.
Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη πείς. Μετά τα τελευταία γεγονότα, πολύ αμφιβάλλω άν η Τυνησία θα μπορέσει να σηκώσει σύντομα κεφάλι (τουριστικά εννοώ καί όχι μόνο). Αλλωστε, τα αραβικά κράτη, το ένα μετά το άλλο, μπαίνουν στον «κόκκινο» τουριστικό χάρτη. Θα μού πείς, εδώ ο κοσμάκης χάνεται, εσύ τον χαβά σου...
Προσγειωθήκαμε. Φορτώθηκα την χειραποσκευή μου, βαλίτσα δεν είχα να παραλάβω καί τράβηξα γιά την έξοδο με τις οδηγίες «πλεύσης» ανά χείρας.
Πλάνο πρώτο: Να πάω με ταξί.
Πλάνο δεύτερο : Να πάω με λουάζ
Δεν πρόλαβα να ξεμυτίσω καί μού την πέφτουν οί ταξιτζήδες.
- Ποσο γιά Χαμμαμάτ? Πόσο?
Πάω στον επόμενο. Καί στον επόμενο. Αραβική χώρα είναι. Το παζάρεμα είναι τρόπος ζωής. Οσο κι’ άν εμένα προσωπικά με εκνευρίζει, έχει κι’ αυτό το γούστο του, αν το δείς σαν παιχνίδι, σαν μέρος τού ταξιδιού.
Από τα 100 ευρώ πρώτη προσφορά, πέσανε στα 40. Πιό κάτω δεν πήγαιναν.
Ασύμφορο μού φάνηκε καί έτσι κατέφυγα στο Plan B .
- Μπάμπ Αλέουα, είπα στον τελευταίο ταξιτζή.
Η Μπάμπ Αλέουα είναι ο κεντρικός σταθμός των λουάζ πού αναχωρούν γιά την περιοχή τού Ακρωτηρίου Μπόν πού ανήκει καί η Χαμμαμάτ.
Τί είναι τα λουάζ? Τα αντίστοιχα τούρκικα ντολμούζ. Καλέ, εκείνα τα μικρά λεωφορεία με τις 8 - 10 θέσεις, πού πηγαίνουν παντού, σταματάνε παντού καί φεύγουν μόλις γεμίσουν. Καί γεμίζουν εν ριπή οφθαλμού, τα άτιμα!
Μην περιμένετε να δείτε τουρίστες σ’ αυτά. Τα χρησιμοποιούν κυρίως οι ντόπιοι γιά τις μετακινήσεις τους.
Στριμώχτηκα λοιπόν δίπλα σε άντρες με κελεμπίες, σε γυναίκες με μαντήλες, σε μπόγους καί μπαγάζια. Η ζέστη, παρότι τέλος Οκτωβρίου, ήταν αισθητή, ο ιδρώτας άρχισε σιγά σιγά να κάνει την απειλητική του εμφάνιση καί οι «ευωδιές» άπλωναν τα γαμψά τους νύχια παντού στον αέρα. Εβγαλα από την τσάντα μου, με τρόπο, ένα αρωματικό μαντηλάκι καί το κόλλησα στην μύτη μου. Γιά λίγο. Γιατί η προσοχή μου στράφηκε αλλού: στην τρελλή κούρσα πού ακολούθησε. Ο οδηγός πήγαινε το λουάζ σαν βάρκα σε φουρτούνα, με μιά τρελή ταχύτητα καί απίστευτα ζικ ζακ καί προσπεράσεις. Να κρατιέμαι από το μπροστινό κάθισμα καί πάλι να πέφτω στούς διπλανούς. Sorry από δώ sorry από κεί, εν τέλει μετά καμμιά ώρα φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό των λουάζ στην Χαμμαμάτ. Από δώ πήρα ταξί γιά το ξενοδοχείο.
Η όλη διαδρομή ταξί-λουάζ-ταξί στοίχησε περίπου 15 ευρώ.
Το ξενοδοχείο βρισκόταν στην περιοχή Γιασμίν Χαμμαμάτ, περί τα 8 χιλιόμετρα από την πόλη της Χαμμαμάτ, όπου καί όλα τα μεγάλα συγκροτήματα της περιοχής.
Αυτό διαπίστωσα καί στις υπόλοιπες πόλεις πού επισκέφθηκα: φτιάχνουν τα συγκροτήματα εκτός πόλεων καί καλά κάνουν γιά να μην αλλοιώνεται η φυσιογνωμία των ιστορικών πόλεων.
Αφού τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο, το οποίο σημειωτέον ήταν εξαιρετικό καί γιά τα χρήματα πού έδωσα το θεώρησα δώρο, ξεκίνησα να γνωρίσω την πόλη.
Καιρό γιά χάσιμο δεν είχα, η στάση τού λεωφορείου ήταν ακριβώς μπροστά στο ξενοδοχείο καί με ένα εισιτήριο 0,20 λεπτά βρέθηκα σε ένα τέταρτο στην παλιά πόλη της Χαμμαμάτ.
Η δίωρη πτήση μού έδωσε την ευκαιρία να ξαναχτενίσω το πρόγραμμά μου.
Το λοιπό, έχουμε καί λέμε. Επτά διανυκτερεύσεις στην Χαμμαμάτ, πέντε στο Πορτ ελ Καντάουϊ καί τρείς στην Τύνιδα. Αρκετές γιά να γνωρίσω την ανατολική Τυνησία. Οάσεις καί Κσούρ στο επόμενο.
Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλο λόγο μη πείς. Μετά τα τελευταία γεγονότα, πολύ αμφιβάλλω άν η Τυνησία θα μπορέσει να σηκώσει σύντομα κεφάλι (τουριστικά εννοώ καί όχι μόνο). Αλλωστε, τα αραβικά κράτη, το ένα μετά το άλλο, μπαίνουν στον «κόκκινο» τουριστικό χάρτη. Θα μού πείς, εδώ ο κοσμάκης χάνεται, εσύ τον χαβά σου...
Προσγειωθήκαμε. Φορτώθηκα την χειραποσκευή μου, βαλίτσα δεν είχα να παραλάβω καί τράβηξα γιά την έξοδο με τις οδηγίες «πλεύσης» ανά χείρας.
Πλάνο πρώτο: Να πάω με ταξί.
Πλάνο δεύτερο : Να πάω με λουάζ
Δεν πρόλαβα να ξεμυτίσω καί μού την πέφτουν οί ταξιτζήδες.
- Ποσο γιά Χαμμαμάτ? Πόσο?
Πάω στον επόμενο. Καί στον επόμενο. Αραβική χώρα είναι. Το παζάρεμα είναι τρόπος ζωής. Οσο κι’ άν εμένα προσωπικά με εκνευρίζει, έχει κι’ αυτό το γούστο του, αν το δείς σαν παιχνίδι, σαν μέρος τού ταξιδιού.
Από τα 100 ευρώ πρώτη προσφορά, πέσανε στα 40. Πιό κάτω δεν πήγαιναν.
Ασύμφορο μού φάνηκε καί έτσι κατέφυγα στο Plan B .
- Μπάμπ Αλέουα, είπα στον τελευταίο ταξιτζή.
Η Μπάμπ Αλέουα είναι ο κεντρικός σταθμός των λουάζ πού αναχωρούν γιά την περιοχή τού Ακρωτηρίου Μπόν πού ανήκει καί η Χαμμαμάτ.
Τί είναι τα λουάζ? Τα αντίστοιχα τούρκικα ντολμούζ. Καλέ, εκείνα τα μικρά λεωφορεία με τις 8 - 10 θέσεις, πού πηγαίνουν παντού, σταματάνε παντού καί φεύγουν μόλις γεμίσουν. Καί γεμίζουν εν ριπή οφθαλμού, τα άτιμα!
Μην περιμένετε να δείτε τουρίστες σ’ αυτά. Τα χρησιμοποιούν κυρίως οι ντόπιοι γιά τις μετακινήσεις τους.
Στριμώχτηκα λοιπόν δίπλα σε άντρες με κελεμπίες, σε γυναίκες με μαντήλες, σε μπόγους καί μπαγάζια. Η ζέστη, παρότι τέλος Οκτωβρίου, ήταν αισθητή, ο ιδρώτας άρχισε σιγά σιγά να κάνει την απειλητική του εμφάνιση καί οι «ευωδιές» άπλωναν τα γαμψά τους νύχια παντού στον αέρα. Εβγαλα από την τσάντα μου, με τρόπο, ένα αρωματικό μαντηλάκι καί το κόλλησα στην μύτη μου. Γιά λίγο. Γιατί η προσοχή μου στράφηκε αλλού: στην τρελλή κούρσα πού ακολούθησε. Ο οδηγός πήγαινε το λουάζ σαν βάρκα σε φουρτούνα, με μιά τρελή ταχύτητα καί απίστευτα ζικ ζακ καί προσπεράσεις. Να κρατιέμαι από το μπροστινό κάθισμα καί πάλι να πέφτω στούς διπλανούς. Sorry από δώ sorry από κεί, εν τέλει μετά καμμιά ώρα φτάσαμε στον κεντρικό σταθμό των λουάζ στην Χαμμαμάτ. Από δώ πήρα ταξί γιά το ξενοδοχείο.
Η όλη διαδρομή ταξί-λουάζ-ταξί στοίχησε περίπου 15 ευρώ.
Το ξενοδοχείο βρισκόταν στην περιοχή Γιασμίν Χαμμαμάτ, περί τα 8 χιλιόμετρα από την πόλη της Χαμμαμάτ, όπου καί όλα τα μεγάλα συγκροτήματα της περιοχής.
Αυτό διαπίστωσα καί στις υπόλοιπες πόλεις πού επισκέφθηκα: φτιάχνουν τα συγκροτήματα εκτός πόλεων καί καλά κάνουν γιά να μην αλλοιώνεται η φυσιογνωμία των ιστορικών πόλεων.
Αφού τακτοποιήθηκα στο ξενοδοχείο, το οποίο σημειωτέον ήταν εξαιρετικό καί γιά τα χρήματα πού έδωσα το θεώρησα δώρο, ξεκίνησα να γνωρίσω την πόλη.
Καιρό γιά χάσιμο δεν είχα, η στάση τού λεωφορείου ήταν ακριβώς μπροστά στο ξενοδοχείο καί με ένα εισιτήριο 0,20 λεπτά βρέθηκα σε ένα τέταρτο στην παλιά πόλη της Χαμμαμάτ.