Σρι Λάνκα Σρι Λανκα για 19 ημερες...

[BASILISPAP]

Sinharaja Ά μέρος:


Η ημέρα είναι η 14 Φεβρουάριου 2019 και σκέφτομαι τι θα γίνει σήμερα, καθώς παραδοσιακά στα ταξίδια μας έχουμε πάντα ένα μικρό συμβάν στην γίορτη του Αγίου Βαλεντίνου. Βρισκόμαστε στο τουκ τουκ και απολαμβάνουμε (στριμωγμένοι) την διαδρομή! Στα τελευταία 10χλμ, ο οδηγός δεν ήξερε τον δρόμο και ρωτώντας άλλους συνάδελφους του, πήρε πιθανότατα λάθος οδηγίες. Συνεχίζουμε βόρεια, βλέπω ότι απομακρυνόμαστε και του το λέω. Αφού ρωτάει ακόμα κάποιον καταλαβαίνει το λάθος του και παίρνουμε τον σωστό δρόμο. Έχοντας στο κινητό την εφαρμογή maps.me ένιωθα σίγουρος, αλλά εκείνος δεν με εμπιστευόταν. Να τον ακούς τον Βασίλη !








Οι δρόμοι είναι αρκετά καλοί, ενώ έχουμε διαβάσει για κακοτράχαλους δρόμους και αναρωτιέμαι γιατί.
Πάμε να περάσουμε μια μικρή γέφυρα και οι άλλοι οδηγοί μας σταματάνε. Νομίζω ότι θα μας ζητήσουν να μας πάνε οι ίδιοι για την συνέχεια, αλλά απλά μας ρωτάνε σε ποιο ξενοδοχείο πάμε. Αφού τους λέμε, μας δείχνουν τον οδηγό του ξενοδοχείου μας, ο οποίος περιμένει κάποιους άλλους πελάτες. Ανακουφισμένος, ο ιδιοκτήτης του τουκ τουκ μας αφήνει και παίρνει τον δρόμο της επιστροφής..






Τελικά ο οδηγός είναι και ο μάνατζερ του ξενοδοχείου, άψογος και χαμογελαστός, not . Πραγματικά, ψυχρότερη υποδοχή δεν έχω ξαναδεί. Μας λέει να αφήσουμε τα πράγματα μας στο αμάξι και να περιμένουμε λίγο μήπως και εμφανιστεί κάποιος άλλος πελάτης. Όταν ξεκινάμε, καταλαβαίνω γιατί δίαβαζα παντού για κακό δρόμο. Τα τελευταία 2 χλμ είναι ένα μείγμα απο χαλίκι, χώμα και πέτρες, τα οποία ανακατεύουν το στομάχι και διαλύουν την ευαίσθητη μέση μας. Περνάμε δίπλα από ανθρώπους, οι οποίοι αγκομαχούν κουβαλώντας τα πράγματα τους.





Sinharaja rainforest, πρόκειται για ένα τροπικό δάσος, έναν πνεύμονα πρασίνου για την χώρα! Μνημείο παγκόσμιας κληρονομίας στο οποίο ευδοκιμούν ενδημικά είδη πανίδας και χλωρίδας. Έντομα, θηλαστικά, ερπετά, δέντρα, φυτά! Λίγοι άνθρωποι ζουν ακόμα εκεί μέσα και δεν εννοώ φυλές, αλλά για ανθρώπους που δουλεύουν μέσα και έξω από αυτό.

Φτάνοντας μας λέει να κατέβουμε. Κοιτάζω την περιοχή, ωραία φαίνεται!
Το ξενοδοχείο μας για 2 βραδιές, θα είναι το Sinharaja Forest Edge, με 30 ευρώ ανά διανυκτέρευση για το deluxe δωμάτιο.

Και εκεί σκάει η φούσκα του παραμυθιού μας…
-“Έχουμε πρόβλημα, κάναμε overbooking”. Χωρίς μια συγνώμη, ένα χαμόγελο, μια έκπτωση, κάτι βρε αδερφέ…

Έρχεται και μας παίρνει αυτός που φαίνεται για ιδιοκτήτης και μας πηγαίνει απέναντι, στο 360 rainforest.
Αφήνουμε τα πράγματα, γυρνάμε πίσω για να δούμε τι θα γίνει. Ξαναεμφανίζεται ο μάνατζερ και ελπίζω ότι θα μας προσφέρει κάτι για την αλλαγή του προγράμματος μας.





Μας ρωτάει αν θα κάνουμε την μικρή η την μεγάλη σε διάρκεια πεζοπορία !!! Θράσος… Φανερά νευριασμένοι (πραγματικά μου είχε ανεβεί το αίμα στο κεφάλι), επιλέγουμε την μεγάλη και καθόμαστε για έναν καφέ, να ηρεμήσουμε.

Συνήθως προσπαθώ να είμαι ήρεμος, δέχομαι να έχει μια επιχείρηση ένα πρόβλημα αλλά πραγματικά αυτοί ήταν αδιόρθωτοι. Λίγο μετά συνεχίζουν λέγοντας ότι μπορούμε να φάμε και τώρα, αν πεινάμε. Όλα στον βωμό του χρήματος.

Αρνηθήκαμε και επιλέξαμε να χαλαρώσουμε στο άλλο ξενοδοχείο. Χυμός, διάβασμα και κοιτάμε αποσβολωμένοι την θεά… Είναι πανέμορφη!! Φρούτα, σκίουροι, τρυποκάρυδοι και μια υπέροψη φύση. Είδαμε ένα δέντρο που βγάζει καρπούς όμοιους με βαμβάκι.






Πάμε στην πισίνα (λίγη πολυτέλεια δεν έβλαψε ποτέ κανέναν ) μαζί με τον Νίκο και μένουμε εκεί για μια ώρα ενώ η Α συνεχίζει το διάβασμα.

Επιστρέφουμε και μετά από ένα ζεστό ντους, τρώμε ένα πολύ καλό βραδινό στο εστιατόριο του 360 rainforest και συζητάμε με τον πολύ φιλικό υπάλληλο. Τον ρωτάμε για βροχή και απαντάει οτι εδώ συνήθως βρέχει μόνο απογευματινές ώρες. Την τελευταία μέρα δεν ήθελε χρήματα, τα οποία του τα δίναμε με μεγάλη χαρά για την βοήθεια και παρέα που μας κράτησε αυτές τις μέρες. Πρωτάκουστο σε μια χώρα που οι περισσότεροι σε ζαλίζουν για φιλοδώρημα.

Ξαφνικά εμφανίζεται μια νεαρή μανγκούστα (μάλλον του είδους small Asian mongoose), αρχικά τρομάζουμε και σηκώνουμε τα πόδια μας… Αυτή ψάχνει κάτω από το τραπέζι και μας γυροφέρνει για αρκετά λεπτά. Ξεθαρρεύω και την αγγίζω διστακτικά. Δέχεται τα αγγίγματα και της δίνουμε κάτι το οποίο δεν τρώει, προσπαθούμε με κάτι άλλο. Λίγο αργότερα, εμφανίζονται 2 σκυλιά και την διπλαρώνουν… Εκεί δυστυχώς, ένα σκυλί την δαγκώνει. Φρικάρω και προσπαθώ να τον διώξω μήπως και την αφήσει από το στόμα του, κάτι που κάνει λίγο παραπέρα.






Σε λίγο εμφανίζεται ο υπάλληλος του ξενοδοχείου, του περιγράφουμε το περιστατικό και το ζώο και όταν του δείχνουμε την φωτογραφία, πάει προς τα εκεί που το είδαμε να χάνεται στην βλάστηση. Με σπαραγμό, φωνάζει το όνομα της “Τίκα, τίκα”… Λίγη ώρα αργότερα την βρίσκει και την φέρνει εκεί που ήμαστε. Μας διηγείται ότι είναι πολύ φιλική, τρώει μάνγκο και κάνει ήχους όταν την χαϊδεύει και ότι κάθεται στον ωμό του για ώρες… Αυτή, κουρνιάζει στην παλάμη και αγκαλιάζει το δάχτυλο του… Με κλειστά ματιά αναπνέει πολύ γρηγορά.

Πάμε για ύπνο με την σκέψη της.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 10
• 11
• 12
• 13
• 14
• …

  Go to chapter

  Go
• 20

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 12 of 20

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Strani21]

..?.?τι αυτό μόνο για ορεκτικό?

 

[BASILISPAP]

..?.?τι αυτό μόνο για ορεκτικό?

Η συνέχεια τις επόμενες μέρες...

 

[BASILISPAP]

Sigiriya μέρος Ά :

Η άφιξη στην Doha καθυστέρησε και πιστεύοντας ότι είχαμε χάσει την ανταπόκριση μας, έκανα σχέδια για τις επόμενες ώρες στο αεροδρόμιο. Βγήκαμε από το αεροπλάνο την ώρα που υποτίθεται ότι θα ξεκίναγε η πτήση μας και μετά από 20 λεπτά (!!!) στο λεωφορείο ανεβήκαμε τις κυλιόμενες σκάλες.

Εκεί μας περίμενε ένας υπάλληλος τη Qatar και μετά από προτροπή του επιδοθήκαμε σε έναν αγώνα δρόμου και χρόνου. Εντωμεταξύ είχαμε μαζί μας και μια κυριά η οποία με ιδιαίτερα αυξημένο αρνητισμό (του τύπου, άδικα τρέχουμε, πάει τέλειωσε) μας είχε σπάσει τα νευρά στην κυριολεξία!

Τρέχοντας και πηδώντας πάνω από άλλους επιβάτες κατορθώσαμε και φτάσαμε στην πύλη μας. Μπαίνοντας στο αεροπλάνο καταϊδρωμένοι και αγχωμένοι, ο αεροσυνοδός μας βλέπει και λέει :
- Χαλαρώστε περιμένουμε και άλλους.
Τελικά ξεκινήσαμε με 1+ ώρα καθυστέρηση!


5 ώρες μετά βλέπουμε ξηρά… Είναι η Σρι Λάνκα!




Το αεροδρόμιο είναι το Bandaranaike International Airport. Ακολουθούμε τους υπολοίπους, παίρνουμε την visa, τις βαλίτσες, αλλάζουμε χρήματα και με λίγο παζάρεμα κλείνουμε αυτοκίνητο να μας πάει στην Sigiriya, οπού και θα μείνουμε 3 νύχτες. Σε όλη την Ασία μην ξεχνάτε να παζαρεύετε, έτσι και αλλιώς θα πληρώσετε παραπάνω, ας μην είναι πολύ παραπάνω!

3+ ώρες αργότερα φτάσαμε στην βάση μας. Μείναμε στο Victory Villa Sigiriya με κόστος 19 ευρώ ανά διανυκτέρευση. Άψογο πρωινό σε συνδυασμό με τον κήπο και τα ευρύχωρα δωμάτια. Πολύ καλή επιλογή!

Από την ώρα που φτάσαμε στο χωριό, η βροχή έδειξε τις προθέσεις της.
Ο συνδυασμός βροχής, λάσπης, και η κούραση μας είχαν αποτελειώσει.

Οποίον ρωτήσαμε, όπου και να ψάξαμε στο ιντερνέτ όλοι έλεγαν το ίδιο. Δεν είναι η εποχή των βροχών. Πραγματικά δεν θα ήθελα να ξέρω πως είναι τότε!!


Η φύση οργιάζει, πολύ όμορφα λουλούδια και πράσινο παντού.




Ένα καφεδάκι, ντους και βουρ για μια πρώτη βόλτα στο τουριστικό χωριό. Δεν υπάρχει τίποτα άξιο λογού, πρόκειται απλά για έναν κεντρικό δρόμο στον οποίο βρίσκεις κάποια ξενοδοχεία, εστιατόρια και τουριστικά μαγαζάκια. Αλλά ο λόγος για τον οποίο βρισκόμαστε εκεί είναι για να δούμε τα αρχαιά της περιοχής.

Πίνοντας την μπυρίτσα μας στο μπαλκόνι ενός εστιατορίου πέρασε από κάτω ένας ελέφαντας! Τι πιο συνηθισμένο; Καταραμένοι ελέφαντες, γέμισε ο τόπος από δαύτους και πιθανότατα χωρίς πινακίδες κυκλοφορίας!
Στα σοβαρά όμως, διάσπαρτες πινακίδες εφιστούν την προσοχή για την ύπαρξη αγρίων ελεφάντων οι οποίοι μετά την δύση του ηλίου είναι ιδιαιτέρως επικίνδυνοι!

Επίσης βρήκαμε κάποια σαλιγκάρια μέγεθος 28!!





Πήγαμε για ύπνο νωρίς, αποκαμωμένοι μετά από τέτοιο ταξίδι!

 

[BASILISPAP]

Sigiriya μέρος ΄Β :

Το πρωί και αφού φάγαμε ένα τεράστιο πρωινό, πάμε να φύγουμε για… Στάσου, βρέχει… Υπομονή, οπού να ‘ναι θα σταματ… Η βροχή δυναμώνει… Τελικά μετά από 2 ώρες υπομονής, ο ήλιος βγαίνει και η θερμοκρασία βρίσκεται σε τέλεια επίπεδα!

Σκυλιά στην μέση του δρόμου κυριολεκτικά παντού… Κάποιες νυχτερίδες, νεκρές κρεμασμένες στα καλώδια του ρεύματος…

Αποφασισμένοι (ο τολμών νικά; ) κάνουμε το πρώτο βήμα και ξεκινάμε για το Sigiriya rock (βράχος του λιονταριού) , ένα αρχαίο οχυρό που βρίσκεται πάνω σε έναν βράχο 200 μέτρων. Γνωστός σε όλη την υφήλιο και ένας από τους βασικούς λόγους για επίσκεψη στην χώρα.

Επιλέγουμε ένα tuk-tuk, τρίκυκλο όχημα (το οποίο αν και φαινομενικά μικροσκοπικό, χωράει 3 άτομα με τις αποσκευές τους ) για να μας πάει μέχρι την είσοδο του βράχου!




Ο ήλιος χτυπάει κατακέφαλα και λόγω εθνικής γιορτής ο κόσμος (ντόπιοι και ξένοί) βρίσκονται παντού. Όμορφος κήπος και ο ομώνυμος βράχος σε περίοπτη θέση. Με 30usd (κατ’ εμέ ακριβό αντίτιμο) μπαίνουμε στον χώρο .





Η ουρά άρχισε από πολύ νωρίς, πριν από τα σκαλιά και αφού δεν είχαμε πολλές μέρες στην διάθεση μας, είπαμε να μπούμε και εμείς στον χορό!
Παρατηρούμε ότι λίγες ψιχάλες πέφτουν στα κεφαλιά μας αλλά σχεδόν κανένας δεν έχει ομπρελά οπότε πιστεύουμε ότι οι ντόπιοι ξέρουν τι να περιμένουν. Σε λίγα λεπτά απλά άνοιξαν οι ουρανοί και η καταρρακτώδης βροχή απλά καταρρακώνει το ευαίσθητο ηθικό μας. Σε κατάσταση αφασίας μένουμε εκεί και απλά κάνουμε ένα βήμα που και που για φτάσουμε στην κορυφή. Σε αδιευκρίνιστο χρόνο, η βροχή σταματάει και τρέμοντας (από το κρύο) συνέρχομαι από την νιρβάνα μου.

Φτάνουμε επιτέλους στην μεταλλική σκάλα, σημάδι ότι πλησιάζουμε και στριφογυρίζοντας μερικές φορές βλέπουμε τις τοιχογραφίες για τις οποίες είχαμε διαβάσει τόσα. Πανέμορφες ζωγραφιές 1600 χρονών με γυμνόστηθες κυρίες από το χαρέμι του βασιλιά Kasyapa (επιτέλους μπορώ να κοιτάξω χωρίς το επικριτικό/καχύποπτο βλέμμα της Α… Τέχνη είναι αγάπη μου, τι δεν καταλαβαίνεις; ). Εδώ δυστυχώς οι φωτογραφίες απαγορεύονται.





Μερικά σκαλιά αργότερα (σύνολο 1200), άλλη ουρά και μπόλικη υπομονή φτάνουμε επιτέλους στην κορυφή. Πίθηκοι βρίσκονται παντού και η θεά των 360 μοιρών είναι ιδιαίτερη. Υπολείμματα ενός αρχαίου πολιτισμού διάσπαρτα, τα σύννεφα και η ομίχλη που κάνουν την παρουσία τους μας ηρεμούν…







Εδω φαίνεται ο βράχος Pidurangala, στον οποίο δεν πήγαμε λόγω της βροχής αν και το θέλαμε πολύ. Πρόκειται για ένα βράχο με πολύ φθηνή είσοδο αλλά και την θέα του Sigiriya rock.




Κατεβαίνοντας περάσαμε από το μουσείο, όπου και ένας φιλικός φύλακας έδωσε ρούχα και καλάθια στην Α και την έστησε για φωτογραφίες σε καλύβες κ.α.




Στο ξενοδοχείο αλλάξαμε ρούχα (τα βρεγμένα εσώρουχα μας, μαρτυρούν την ποσότητα βροχής που έπεσε στα ταλαίπωρα κορμία μας). Βόλτα για καφέ, χαλάρωμα.
Νιώθεις ότι βρίσκεσαι στην Ασία όταν οι οδηγοί τρέχουν, σφηνώνονται, κορνάρουν και μετά στο παίζουν χαλαροί! Οι αποστάσεις στην χώρα δεν είναι μεγάλες αλλά λόγω των κακών υποδομών οι χρόνοι είναι πολλαπλάσιοι από ότι θα περίμενε κάνεις. Παραδόξως στην χώρα όταν βλέπεις επιγραφές hotel πρόκειται για εστιατόριο!!

Το φώς δίνει την θέση του στο σκοτάδι και εμείς πάμε για ύπνο νωρίς... (μας διαβάζει και η μαμά μου) ...

 

[BASILISPAP]

Sigiriya μέρος ΄Γ :


Την επόμενη μέρα κλείσαμε αυτοκίνητο για να μας πάει στα αρχαιά της περιοχής (cultural triangle).

Αρχικά (περίπου 45 λεπτά δρόμος) πήγαμε στην Dambulla ή χρυσός ναός (μνημείο Παγκόσμιας κληρονομίας Unesco) 2000 ετών με είσοδο 8 ευρώ το άτομο. Πρόκειται για ναό χωρισμένο σε 5 σπήλαια.





Ανεβαίνοντας τα περίπου 300 σκαλιά λαξευμένα στον βράχο, θα δούμε αγάλματα του Βούδα μέσα σε σπηλιές στις οποίες οι τοίχοι είναι ζωγραφισμένοι με περίτεχνα σχέδια θρησκευτικής σημασίας. Κάποιοι μουσικοί παίζουν υπερβολικά δυνατά μια υπνωτική μελωδία, έναν διαπεραστικό ήχο. Ένιωσα σαν κόμπρα στο καλάθι την ώρα που παίζει την φλογερά το αφεντικό …






Στην τελευταία σπηλιά, μετά από 15 λεπτά στην ουρά και πριν μπούμε μέσα, μας λένε ότι θα κλείσουν για 1 ώρα για να φέρουν τις προσφορές (puja) για κάποια θεότητα… Το κάρμα μας κυνηγάει...

Όπως και στην υπόλοιπη Ασία, πριν μπεις σε κάποιον ναό πρέπει να βγάλεις τα παπούτσια σου και για τον σκοπό αυτό υπάρχει μαγαζάκι το οποίο στα προσέχει μέχρι να γυρίσεις, μετά μικρού αντίτιμου φυσικά.


Η συνέχεια μας έφερε στην αρχαιά πόλη της Polonnaruwa (επίσης μνημείο Παγκόσμιας κληρονομίας Unesco) , ένα σύμπλεγμα ναών με είσοδο 25usd.

Αρχίσαμε πάλι με βροχή και έκδηλη την απογοήτευση/κούραση.
Το αυτοκίνητο που είχαμε κλείσει για την ημέρα, μας μετέφερε και περίμενε μέχρι να δούμε το καθετί. Αρχίσαμε με το μουσείο και αλλάξαμε 3 περιοχές για να τα δούμε όλα.

Παρόλα αυτά, περπατήσαμε αρκετά, δεκάδες σκυλιά, πίθηκοι, πουλιά και σαύρες βρίσκονται παντού. Μέχρι και ελάφια είδαμε για μία στιγμή! Κατά το μεσημέρι η βροχή κόπασε και απολαύσαμε την διαδρομή. Αγάλματα του Βούδα, μικροπωλητές με αναμνηστικά, ζητίανοι, μαγαζάκια για καφέ τουριστικά η μη. Υπάρχουν φύλακες οι οποίοι ζητούν στους τουρίστες να μην γυρνάνε την πλάτη στον Βούδα για τις φωτογραφίες τους!





Μου έκανε εντύπωση το πόσο όμορφα έδεναν κάποιες πέτρες μεταξύ τους, οι τοιχογραφίες και η φύση!






Βάλε βγάλε τα παπούτσια σου, ξανά και ξανά. Ο Ν στο τέλος απλά έβλεπε από μακριά…

Στην επιστροφή η βροχή έγινε ποτάμι που πέφτει από ψηλά και ο Ν κοιμόταν σαν μικρό παιδί μέχρι να μας αφήσουν στο ξενοδοχείο!


Σαν σύνοψη θα έλεγα “μια χαρά τα αρχαιά”, αλλά αν έχεις δει την αφρόκρεμα της Ασίας (Καμπότζη και Βιρμανία) τότε δεν μπορείς να ενθουσιαστείς με αυτά εδώ.

Την επόμενη το πρωί πήραμε αυτοκίνητο μέχρι την Dambulla και με λεωφορείο ( στο οποίο και ήμουν συνοδηγός) με κόστος 250 ρουπίες (1,2 ευρώ) φτάσαμε στην…

 

[BASILISPAP]

Kandy Ά μέρος :

Kandy για 2 μέρες… Πρόκειται για μια ιστορική πόλη 125.000 κάτοικων στο κέντρο της χώρας, φημισμένη για τον θρησκευτικό της χαρακτήρα. Επίσης έχει την φήμη της κουλτουρίαρας.





Στην έξοδο μας από το λεωφορείο, ένας υπέρ το δέον φιλικός και χαμογελαστός οδηγός τουκ τουκ μας κέρδισε με την ζεστασιά του. Δυστυχώς στο τέλος αποδείχτηκε ότι απλά ήθελε να γίνει ο προσωπικός μας οδηγός για τις μέρες που θα βρισκόμασταν στην πόλη. Καταφέραμε να του ξεφύγουμε με μια υπόσχεση και την κάρτα του. Θα σας ενημερώσουμε κύριε …

Πρώτη εικόνα, θορυβώδης, έντονη κυκλοφορία, κτίρια αποικιακού χαρακτήρα και αίσθηση μεγαλούπολης.

Μείναμε στο Jaya Tomodachi, διαμέρισμα 3 υπνοδωματίων στην τιμή των 48 ευρώ με πρωινό για 2 διανυκτερεύσεις. Η απόσταση από το χαώδες κέντρο της πόλης, ο λόφος στον οποίο βρίσκεται το διαμέρισμα και η θέα σε συνδυασμό με τους ιδιοκτήτες μας απέδειξαν ότι είχαμε κάνει μια πολύ καλή επιλογή !





Εδώ το κλίμα αλλάζει, επιτελούς μια ζεστή μέρα χωρίς σύννεφα και υποψία βροχής.

Αφήνοντας τα πράγματα μας στο διαμέρισμα κατεβήκαμε στο κέντρο. Το πρόγραμμα της ημέρας έλεγε "Temple of the Sacred Tooth Relic". Ο ναός του δοντιού, ένας από τους σημαντικότερους Βουδιστικούς ναούς της χώρας.. Όμορφες ζωγραφιές και απεικονίσεις της ζωής του Βούδα. Βρεθήκαμε και στο μουσείο αλλά ο πολύς κόσμος και η ζέστη μας έκαναν να φύγουμε γρήγορα.







Στην χαλαρωτική απογευματινή βόλτα γύρω από την τεχνητή λίμνη είδαμε μεγάλες αμφίβιες σαύρες, ψάρια, δέντρα κάτασπρα από τα πουλιά!
Βέβαια περπατώντας κάτω από τα δέντρα δεν μπορείς να βγεις κερδισμένος… Κάποια πουλιά βρήκαν στόχο και έπρεπε να καθαριστούμε από τις κουτσουλιές τους!
- Γούρι γούρι αναφώνησε ο Ν, μέχρι να πάρει και αυτός την πρώτη δόση τύχης ...







Σε αντίθεση με άλλες πόλεις και χωριά της χώρας, είχαμε τρομερή δυσκολία στο να βρούμε εστιατόριο το οποίο να πληροί τις προϋπόθεσεις μας. Να είναι φθηνό, με τοπική κουζίνα την οποία να τιμούν και ντόπιοι αλλά και να σερβίρουν μπύρα. Στην Σρι Λάνκα τα εστιατόρια που σερβίρουν αλκοόλ έχουν δώσει ένα σεβαστό ποσό για να πάρουν την πολυπόθητη άδεια. Διαβάσαμε στο ιντερνέτ, οδηγούς (φέτος χρησιμοποιήσαμε τον rough guide) αλλά σε όποιο εστιατόριο και να πήγαμε δεν… Είχαμε απογοητευθεί.

Τελικά με τα πολλά και αφού το στομάχι διαμαρτυρόταν εντονότατα, φάγαμε σε φαστφουντάδικο ινδικής κουζίνας και μετά πήγαμε για μπύρα στο The pub. Στην χαλάρωση μας, ακούμε έναν γνωστό ρυθμό… γνωστές λέξεις… «Ποσό σε θέλω, πόσο μου λείπεις». Η Βανδή σε έθνικ ρυθμούς!!!! Εκκωφαντικός ήχος από πουλιά με το τελευταίο φως.


Για την επιστροφή μας στο ξενοδοχείο χρησιμοποιήσαμε την εφαρμογή pickme (το τοπικό uber) και εκεί που με παζάρι μας έδιναν τιμή 500 ρουπίες φτάσαμε στον προορισμό μας με 180!!!! Φανταστικό! Δυστυχώς για την ώρα υπάρχει μόνο σε μεγάλες πόλεις. Μια μπύρα στο μπαλκόνι μας και ο πρώτος ύπνος στην πόλη θα άρχιζε πολύ σύντομα...

 

[BASILISPAP]

Kandy ΄Β μέρος :


Πήραμε το απλό και λιτό πρωινό μας και με τουκ τουκ βρεθήκαμε στον πολύ όμορφο Βασιλικό Βοτανικό κήπο, ο οποίος βρίσκεται σε απόσταση 6χλμ από το κέντρο. Φοίνικες, ορχιδέες, φυτά και δέντρα από όλη την Ασία. Κάποια με φρούτα και μπαχαρικά…





Ποτάμι, λίμνη και μια μικρή αερογέφυρα. Φοιτητές προσπαθούν να εξασκήσουν τα αγγλικά τους. Ζευγάρια περνούν ρομαντικά την μέρα τους. Το δέρμα ενός φιδιού μαρτυρά την παρουσία τους στην περιοχή. Στα δέντρα βλέπεις σκίουρους, πίθηκους και δίαφορα πουλία... Παρατηρήστε καλά τον πολύχρωμο σκώρο (του είδους Amata bicincta) στην παρακάτω φωτογραφία.






Κοιτώντας ψηλά στα μεγάλα δέντρα, αναρωτιόμουν τι φρούτα έχουν επάνω τους. Αποδείχτηκε ότι πρόκειται για νυχτερίδες με μέγεθος κότας… Το πάρκο έχει μερικές χιλίαδες και το άνοιγμα των φτερών τους είναι 1,2 μέτρα !!





Το πολύ όμορφο εξωτικό φυτό couroupita guianensis το οποίο ευωδίαζε την περιοχή σε απόσταση πολλών μέτρων! Πραγματικά φανταστικό!!




Τεράστια μπαμπού Βιρμανίας, δείτε το μέγεθος τους σε σχέση με εμάς!




Δέντρα με ρίζες μεγάλες σαν τοίχοι!




Περάσαμε μια πολύ όμορφη μέρα σε αυτόν τον κήπο, χωρίς καμία βιασύνη κάτι που χρειαζόμασταν…

Μπήκαμε ξανά σε τουκ τουκ και επιστροφή στο κέντρο για καφέ και κάτι για την λιγούρα.
Βόλτα στην κλειστή αγορά, αναμνηστικά, μαγνητάκια, φανελάκια αλλά δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο. Μην περιμένετε αγορές Ταϊλάνδης… Τα παραδίπλα μαγαζάκια με φρούτα παρουσίαζαν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Γενικά δέν ενθουσιαστήκαμε απο την Kandy, ευτυχώς η λίμνη και ο κήπος! Λένε ότι κάποιοι την μισούν και άλλοι την λατρεύουν. Φαί, μπύρα και ύπνο (μην χάσουμε και την σειρά- είμαστε άνθρωποι της συνήθειας ) ...





Μετά από ένα χαλαρό πρωινό κλείσαμε με Pickme ένα αυτοκίνητο για τον επόμενο προορισμό μας. Εμφανίστηκε ένας νεαρός με ένα ολοκαίνουργιο υβριδικό αυτοκίνητο! Μετά από διαδρομή 4+ ωρών (κόστος 4000 ρούπιες) μέσα από χωριά, δάση και ανηφόρες φτάσαμε νωρίς το απόγευμα στην…

 

[BASILISPAP]

Nallathanniya για μια βραδιά.

Είναι το κοντινότερο χωριό για την ανάβαση του Adams peak, την κορυφή του Αδάμ και ιερή για τους Βουδιστές, Ινδουιστές, Χριστιανούς και Μουσουλμάνους. Για να φτάσεις εκεί πρέπει να κάνεις 5000+ σκαλιά και βρίσκεται στα 2243 μετρά υψόμετρο. Το προσκύνημα διαρκεί από Δεκέμβρη και μέχρι Μάρτιο/Απρίλη.





Το ξενοδοχείο μας ήταν το Singh Bro’s στα 20 ευρώ το δίκλινο, με μεγαλύτερο προτέρημα του το ότι βρίσκετε ακριβώς στην αρχή των σκαλιών. Τα δωμάτια θέλουν βάψιμο και καθάρισμα αλλά οι γλυκύτατοι ιδιοκτήτες μας αποζημίωσαν με το παραπάνω.

Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε σύννεφα φαίνονται στον ορίζοντα και λίγη ώρα αργότερα αρχίζει μια χαλαρή βροχή. Βγήκαμε μια βόλτα στο χωριό, εκατοντάδες άνθρωποι παντού. Εξοπλιστήκαμε με αδιάβροχα (επιτέλους, νομίζω ότι ήρθε η ώρα) από τα μαγαζάκια. Φρούτα, αναμνηστικά, σνακ για την ανάβαση… Στην στάση βλέπεις τα πολύχρωμα λεωφορεία να περιμένουν καρτερικά μέχρι να αρχίσουν το επόμενο πολύωρο ταξίδι τους.





Λάθη στα ταξίδια κάνουμε όλοι θέλω να πιστεύω. Το δικό μας "τραγικό" λάθος ήταν ότι βρεθήκαμε εκεί το Σάββατο με συνέπεια να υπάρχουν τεράστιες ουρές. Μια συνεχής ροή ανθρώπων προς την κορυφή, παιδιά, νεαροί που τραγουδάνε δυνατά, ομάδες Βουδιστών με συνοδεία ψαλμωδιών, κάποιοι αμίλητοι μάλλον μετρούν τα σκαλία. Οι περισσότεροι με παντόφλες, σκουφάκι και μπουφάν! Κάνει κρύο εκεί πάνω, λένε.


Φάγαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου μας και βυθιστήκαμε σε έναν δύσκολο ύπνο. Η κακή ηχομόνωση των δωμάτιων σε συνδυασμό με τους περαστικούς, μας ξύπναγαν συνεχώς. Λίγα λεπτά (έτσι μου φάνηκε) αργότερα, το ξυπνητήρι χτυπά.

Ξανακοιμήσου, λάθος θα έκανα λέω στην Α… Μπα, η ώρα ήταν 2… Έπρεπε να ξεκινήσουμε για να προλάβουμε την ανατολή του ηλίου. Λες να έχει σύννεφα, λες να βρέχει, οι πρώτες σκέψεις μου.

Βγαίνοντας έξω, μας έκανε εντύπωση η σταθερή ροή του ανθρώπινου ποτάμιου, η βροχή ευτυχώς είχε σταματήσει. Ένα μικρό βήμα για τον άνθρωπο, ένα μεγάλο για την ανθρωπότητα! Ακολουθήσαμε τους υπολοίπους, ξανά μαγαζάκια με τρόφιμα και καφέ για τους αγουροξυπνημένους η άυπνους προσκυνητές. Κάπου το μονοπάτι χωρίζει, οι έξυπνοι πάνε αριστερά, οι τουρίστες από δεξιά (μας κάλεσε ένας μονάχος) και αφού μας γράψανε στα βιβλία τους κάναμε μια δωρεά (με πολύ βαριά καρδιά η αλήθεια). Προτιμάμε να δίνουμε χρήματα σε ανθρώπους που φαίνονται ότι τα χρειάζονται πάρα σε κάτι άλλο.






- Χτυπά την καμπάνα κοροΐδο, (κάτι που κάνουν οι γνώστες στην κορυφή και ανάλογα με το πόσες φορές έχουν ανεβεί εκεί) μου λεει ο ενας με το βλεμμα του ... Το κάνουμε και συνεχίζουμε την ανηφόρα.

Τεράστια ουρά, κάποιοι σπρώχνουν και άλλοι επιστρέφουν… Κάποιοι εξυπνάκηδες ανεβαίνουν εκτός σκαλιών για να κερδίσουν λίγες θέσεις (ελπίζω να χάσετε πόντους από το κάρμα σας). Οι υπόλοιποι (99%) παραμένουν υπομονετικά (ή και όχι) στις θέσεις τους. Φωτισμός σχεδόν παντού.

Από τα πρώτα σκαλιά αρχίζω να ιδρώνω, βγάζω το φούτερ, οι ντόπιοι είναι ντυμένοι σαν να έχει μηδέν βαθμούς (στην πραγματικότητα γύρω στους 13). Προσφορές από λουλούδια και θυμιάματα, πολυκοσμία, φωνές δεν υπάρχουν όμως.

Άντε ένα σκαλί ακόμα… Απομένουν αλλά 2876 περίπου…


Το πρώτο φως αχνοφαίνεται, όπως και η πρώτη θεά από ψηλά. Η ώρα περνάει και η ανατολή είναι γεγονός. Καταλαβαίνεις το υψόμετρο, οταν βλέπεις την κοιλάδα απο κάτω σου, όμορφη εικόνα.





Έχουμε ακόμα μπόλικα σκαλιά. Στο τέλος, ζυγίσαμε τα υπέρ και τα κατά και με βαριά καρδιά αποφασίσαμε ότι πρέπει να επιστρέψουμε. Απογοητευμένοι, τουλάχιστον φτάσαμε λίγο πριν την κορυφή. Όμως στα τελευταία 500 σκαλιά περίπου γινόταν το αδιαχώρητο, ίσως έπρεπε να μείνουμε άλλες 2-3 ώρες και για εμάς που είχαμε μεγάλο ταξίδι μπροστά μας, δεν είχε λογική. Η καλύτερη θέα είναι απο εκεί που φτάσαμε λένε στα μπλόγκς που είχα διαβάσει τις προηγούμενες μέρες.
Κάποιοι ξετυλίγουν κλωστές και τις κρεμάνε σε δίαφορα σημεία, σκέφτομαι αυτόματα μια μύγα στο δίχτυ μιας αράχνης!






Μάλλον κάτι ήξεραν οι μοναχοί που μας έβαλαν από δεξιά...
… Χτύπα αυτή την καμπάνα, την άλλη δεν θα την δείς !

Κατεβήκαμε, βλέποντας τους καημένους από την άλλη πλευρά των σκαλιών να παλεύουν με αυτά. Παιδιά, ενήλικες αλλά και υποβαστάζοντες ηλικιωμένοι! Χαρά στο κουράγιο τους! Στην πραγματικότητα, δεν είναι τόσο δύσκολο για έναν μέσο υγιή ενήλικα. Στην επόμενη φωτογραφία, η θέα της κορυφής απο χαμηλά.





Η ώρα έχει πάει 8+, ο ήλιος έχει ξεμυτίσει στο χωριό. Κάνουμε ντούς, παίρνουμε το πρωινό μας και με τουκ τουκ πάμε μέχρι το Hatton.

 

[BASILISPAP]

Ταξίδι με τραίνο στην χώρα του τσαγιού...

2 ώρες μετά και αποφασισμένοι ότι η μη πλήρης επιτυχία της ανάβασης δεν θα χαλάσει την υπόλοιπη μέρα μας, πάμε στα εκδοτήρια των εισιτήριων του τραίνου.

Αφού η πρώτη θέση είναι με κλιματισμό και η τρίτη σε κακά χαλιά, αποφασίσαμε να πάρουμε την δεύτερη. Θέλαμε το real deal με μια μικρή δόση άνεσης και περιπέτειας, ή τουλάχιστον έτσι νομίζαμε τότε!

- Θα ήθελα 3 εισιτήρια 2ης θέσης καθήμενων, παρακαλώ.
Κάτι μου λέει, δεν κατάλαβα. Το επαναλαμβάνει...
- Δεν υπάρχουν κύριε, θα βρείτε να καθίσετε οπού μπορείτε μέσα στο τραίνο.

Οκ (θετική σκέψη), πληρώνουμε κάτι ψιλά και περιμένουμε το μεταφορικό μας μέσο για την συνέχεια.
Με μικρή καθυστέρηση ακούγεται το κλασσικό σφύριγμα και παίρνουμε θέση στην αποβάθρα για την μάχη. Θα κάτσουμε το θέλετε, δεν το θέλετε… Υπολογίζαμε χωρίς τον ξενοδόχο...

Τελικά από εκεί δεν μπορείς να κλείσεις θέση, γιατί τα τουριστικά πρακτορεία τα αγοράζουν όλα και τα πωλούν πολλές φορές πάνω από την πραγματική τους αξία.

Οπότε όρθιοι, δεν πειράζει (είπαμε θετική σκέψη). Θέλαμε να κάτσουμε και στα δεξιά για να έχουμε την καλύτερη θεά (όπως προτείνουν όλοι) !





Ο κόσμος μπαίνει συνεχώς μέχρι που το τραίνο γέμισε. Αρχικά ήταν υποφερτά, μετά από 2-3 στάσεις το ασφυκτικά (νομίζαμε) γεμάτο τραίνο, παίρνει και άλλους επιβάτες!

Εμφανίζετε ο σταθμάρχης και σπρώχνει μέσα μερικούς ακόμα.
- Εκεί πάνω από την κυρία έχει χώρο, εσείς κύριε ρουφήξτε την κοιλιά σας, χωράει άλλος ένας διπλά σας!

Φανταστείτε τις αποσκευές όλων μας, η μια πάνω από την άλλη στον διάδρομο να φτάνει ψηλά σχεδόν μέχρι το ταβάνι. Σώματα το ένα διπλά στο άλλο. Κάποιος νεαρός είχε κολλήσει τον πισινό του, πάνω μου σαν να μην υπάρχει αύριο (είχα και τα τυχερά μου). Κάθε όρθιος επιβάτης έχει περίπου 28 ολόκληρα εκατοστά για τον εαυτό του, μας κακομαθαίνετε! Την επόμενη φορά 3η θέση, τι λέτε ;

Μικροπωλητές (αυτοί μας έλειψαν) πατούσαν τα δύστυχα πόδια μας για να βγάλουν τα προς το ζην. Έξω βροχή, πολύ βροχή…

Όμως μην φαντασθείτε ότι δεν είχα και τίποτα να κάνω. Απέκτησα την ειδικότητα “Ο φύλακας της τουαλέτας” καθώς οποίος ήθελε να μπει σε αυτή έπρεπε κυριολεκτικά να βρεθεί πάνω μου! Για να περάσει κάποιος από μπροστά μου, έπρεπε να μπω μέσα για να του δώσω χώρο! Η ευθύνη ήταν μεγάλη και εκτέλεσα το καθήκον μου με αξιοζήλευτη προσήλωση !


Ζήλεψα απίστευτα αυτούς που είχαν θέση ή έστω που βρισκόντουσαν στην ανοιχτή πόρτα του τραίνου.
Σε κάθε στάση είχαμε και άλλους που προσπαθούσαν να μπούνε. Η θέα είναι αντικειμενικά πολύ όμορφη αλλά είχαμε ζωτικά προβλήματα... Βάλτε βρε και άλλα βαγόνια!






Στις 2 ώρες είχα εγκαταλείψει τις προσπάθειες και απλά έβαζα όλο το βάρος του σώματος μου στον τοίχο, στις 3 ώρες ήθελα να κλάψω. Μην ξεχνάτε ότι είχαμε ξυπνήσει πολύ νωρίς και ανέβει σχεδόν 5000 σκαλιά μόλις πρίν απο λίγες ώρες…

Στις 4 ώρες και περίπου 20 λεπτά πριν φτάσουμε στον προορισμό μας, μας ενημερώνουν για ατύχημα στην γραμμή (…) .
- Πόσο θα διαρκέσει η επισκευή, ρωτάω αφελώς.
- 1,2,3 ώρες μου απαντάει με μεγάλη σιγουρία!
- Μήπως 3,4,5,+ ώρες απαντάω, με αυτόν να μορφάζει και να προσπαθεί να ξεμπερδέψει με τον επόμενο άσχετο και ανυπόμονο τουρίστα που δεν καταλαβαίνει πως λειτουργούν τα πράγματα εδώ...

Παίρνουμε παραμάσχαλα τα σακίδια μας, κατεβαίνουμε αναθεματίζοντας την τύχη μας και τι βλέπουμε; Βροχή (τι άλλο περιμένατε δηλαδή; ).

Όλοι μας έλεγαν “This is the highlight of your trip in Sri Lanka” (αυτό είναι το αποκορύφωμα του ταξιδιού σας στην Σρι Λάνκα)!! Ναι, φανταστική εμπειρία, όμως να το κάνετε αφού εξασφαλίστε πρώτα μία θέση!


Σε αυτόν τον μικρό και φαινομενικά άδειο σταθμό, ξαφνικά εμφανίζονται δεκάδες τουκ τουκ που μυρίστηκαν ζεστό χρήμα. Λεωφορεία που απαιτούν 500 ρουπίες το άτομο για απόσταση 30 λεπτών, εκεί που δώσαμε 120 για 4 ώρες με τραίνο!!! Με παζάρι κλείνουμε ένα τουκ τουκ, φορτώνουμε τα σακίδια μας και αρχίζει να βρέχει πιο δυνατά… Σε 10 λεπτά η βροχή μετατρέπεται σε καταρράκτη… (σοβαρά τώρα; ) .

Θυμηθείτε, "δεν βρέχει συνήθως τέτοια εποχή"!



Φτάσαμε με βρεγμένες (!) αποσκευές, απόγευμα στην…

 

[BASILISPAP]

Ella Ά μέρος:


Πρόκειται για μια πόλη 45.000 κάτοικων και είναι η περισσότερο αγαπητή της χώρας για τους τουρίστες.
Βρίσκετε σε υψόμετρο 1000 μέτρων και οι συνθήκες για την καλλιέργειά τσαγιού είναι ιδανικές. Φυτείες παντού, όσο βλέπει το μάτι.

Το ξενοδοχείο μας είναι το Pepper Hills Cottages στα 20 ευρώ το δίκλινο με πρωινό. Ανεξάρτητα σπιτάκια τύπου bungalows, τα οποία βρίσκονται σε απόσταση το ένα από το άλλο δημιουργούν την εντύπωση ότι είσαι μονός! Ο Ν επιτέλους πολύ μακριά από εμάς!

Πάπιες, γάτες, σκυλιά μέχρι και μια αγελάδα. Ένας πολύ μεγάλος κήπος, με πιθήκους και πουλιά. Μια πανέμορφη θεά, θα μπορούσα να ρεμβάζω σε αυτόν τον κήπο για μια εβδομάδα χωρίς να βαρεθώ, όμως λόγω προγράμματος μείναμε μόνο 3 νύχτες!

Η αξιαγάπητη ιδιοκτήτρια και η όλη εμπειρία μας άφησε άριστες εντυπώσεις.
Το μέρος σερβίρει φαγητό, μπύρα (ευτυχώς) και δεδομένου ότι βρέχει αποφασίσαμε την παραμονή μας εκεί για το βραδύ.

Ξύπνησα στις 6 το πρωί και έσπευσα να δω την πανέμορφη θέα, με την πρωινή ομίχλη (η φωτογραφία είναι αργότερα)...





Μετά το πολύ καλό πρωινό, πήραμε λεωφορείο προς την πόλη, αφού πρώτα είχαμε προνοήσει να συμβουλευτούμε την τοπική ΕΜΥ. Ο καιρός προβλεπόταν κάλος οπότε αυτή η μέρα θα περιλάμβανε τα καλύτερα της περιοχής.

Με την βοήθεια του προχείρου χάρτη από το ξενοδοχείο και της εφαρμογής maps.me (για όσους δεν την γνωρίζουν, είναι δωρεάν και φούλ αξιόπιστη) περιπλανηθήκαμε στα αξιοθέατα. Θέλαμε να δούμε πρώτα την πασίγνωστη γέφυρα. Με 30 λεπτά περπάτημα σε δρόμο και άλλο τόσο μέσα από ένα πολύ όμορφο δάσος φτάσαμε.





Το ωράριο των τραίνων είναι αναρτημένο αλλά εμείς είχαμε χάσει για λίγα λεπτά το συγκεκριμένο. Ο χρόνος περνάει με φωτογραφίες στις ράγες και στην πολύ όμορφη και ιδιαίτερη γέφυρα και κάνοντας βόλτα στην άλλη πλευρά του μικρού τούνελ.





Πολύς κόσμος που φεύγει, άλλος τόσος που έρχεται για να δει το επόμενο τραίνο. Απο έναν αυτοσχέδιο πάγκο ζητάμε μια καρύδα για να πιούμε, η κυριά την ανοίγει με την ματσέτα και μας την δίνει για να ξεδιψάσουμε. Όταν τελειώσουμε, την παίρνει, την κόβει και αφού κρατήσει την ψίχα, δίνει τα υπολείμματα στους ανεπρόκοπους πιθήκους που περιμένουν για να τραφούν.





Ξαφνικά ακούγεται ο ήχος του τραίνου και όλοι τρέχουν. Άλλοι προς τις ράγες και άλλοι μακριά από αυτές. Όλοι όμως βγάζουν φωτογραφίες!






Μένουμε ακόμα λίγο και στην συνέχεια συνεχίζουμε προς το μονοπάτι για το little Adams peak, την μικρή κορυφή του Αδάμ. Πρόκειται για μια εύκολη πεζοπορία στην οποία υπάρχει και ένα μικρό και πανάκριβο zipline, το οποίο όμως δεν επιλέξαμε.

Τρομερή θέα, ιδιαίτερα το πράσινο της πλάγιας είναι φανταστικό, δυστυχώς δεν μπορεί να το αποδώσει σωστά ο φακός της φωτογραφικής μας μηχανής! Χωρίς να έχω πάει, μου θύμισε φωτογραφίες απο το Περού...





Κάποιοι επισκέπτες βγάζουν φωτογραφίες ενώ οι λίγοι ατρόμητοι κάθονται σε έναν βράχο με τα ποδιά στο κενό. Ο παγωτατζής περιμένει να πουλήσει την πραμάτεια του.

Τριγύρω πανέμορφες φυτείες τσαγιού με τις εργάτριες να προσπαθούν να μας δείξουν τι κάνουν για να βγάλουν το κατιτίς τους.





Χυμός, χαλάρωμα, βόλτα στον σταθμό των τραίνων και στην πόλη. Στο τέλος αλλαζουμε και πάλι κάποια χρήματα και επιστρέφουμε στην βάση μας με το σύνηθες μέσο.

Το βραδύ στο ξενοδοχείο έχει τρομερό αέρα, νιώθουμε ότι η στέγη θα ξεκολλήσει κάτι που όντως γίνεται λιγάκι στο εξωτερικό μπάνιο!

 

[BASILISPAP]

Ella ΄Β μέρος:


Χωρίς ιδιαίτερο λόγο, σε αυτό το ταξίδι πέρασα αρκετές νύχτες αυπνίας… Ήταν μια από αυτές… Ταλαιπωρημένος, σηκώθηκα από το κρεβάτι και χωρίς να μου προκαλέσει έκπληξη βλέπω ότι βρέχει…

Η μέρα ήταν Δευτέρα και δυστυχώς μάθαμε εκείνη την στιγμή ότι τα εργοστάσια με τσάι υπολειτουργούν, οπότε δεν κάναμε την ξενάγηση που τόσο ήθελε η Α.

Πήγαμε όμως στον καταρράκτη, όπου και αφιερώσαμε 1 ώρα περίπου. Η κίνηση στούς δρόμους είναι μεγάλη, αυτοκίνητα σταματούν την κυκλοφορία, όλοι σπεύδουν να δούν το νερό που έρχεται από ψηλά. Επιτήδειοι τριγυρνούν με "αυθεντικά ψεύτικους" πολύτιμους λίθους τους οποίους πωλούν ποιος ξέρει σε τι τιμή, ψάχνοντας για κορόιδα!





Προτιμήσαμε τα κόκκινα παλαιοτέρα λεωφορεία τα οποία έχουν χαρακτήρα. Οι ελεγκτές ήταν πολύ φιλικοί σε αντίθεση με τα μοντέρνα μπλε, συχνά συνομιλούσαμε με ντόπιους μέχρι την στάση μας. Ρωτώντας ποιο λεωφορείο να πάρουμε, μας απάντησαν “όποιο ανεβαίνει πάει προς τα εκεί, όποιο κατεβαίνει προς τα εδώ”. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ εύκολο!





Βρέχει, οπότε δυστυχώς δεν πήγαμε στο ella rock, απλά περιπλανηθήκαμε στο μικρό κέντρο. Όσο σκέφτομαι ότι φεύγοντας από την Ελλάδα, η μητέρα μου είπε “τυχεροί, θα αποφύγετε τις βροχές” οι οποίες ταλαιπωρούσαν την χωρά μας για μήνες…

Η μικρή αυτή πόλη βασίζεται πάρα πολύ στον τουρισμό, όλο το κέντρο αποτελείται από εστιατόρια, καφέ, μπάρ και μίνι μάρκετ. Φυσικά η περιοχή σφύζει απο ζωή, ερπετά, σκυλία, όμορφες πεταλούδες βρίσκονται παντού.




Μιλάμε με 3 οδηγούς και τελικά κλείνουμε ένα βανάκι για να μας πάει στον επόμενο μας προορισμό.

Πίνοντας μια απογευματινή μπύρα, κάποιος μας χαιρετάει, είναι ο οδηγός από την Kandy (αυτός με το υβριδικό αυτοκίνητο). Αστείο συναίσθημα να σε αναγνωρίζουν μέχρι την άλλη πλευρά του κόσμου! Ναι εγώ είμαι, ο φύλακας της τουαλέτας!

Τα υπέροχα κορμιά μας , αποζητούν λίγη συμπόνια… Πάμε για ένα μετριότατο μασάζ στο οποίο ένιωσα ότι η κυρία σφουγγάριζε ταυτοχρόνως με το άλλο της χέρι….

Μετά το φαγητό, λέμε να δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό. Παραγγέλνουμε ένα Arak sour (αλκοολούχο ποτό με βάση το arak) , το οποίο ήταν πολύ ωραίο και θα το αναζητήσουμε ξανά σε όλη την δίαρκεια των διακοπών μας!





Στην συνέχεια, το παραδοσιακό παζάρεμα και μετά από 8 χλμ το τουκ τουκ μας αφήνει στο ξενοδοχείο για το τελευταίο μας βραδύ (κουνήσου από την θέση σου!) στην Ella …

Η Α παρατηρεί κάτι που μοιάζει με μεγάλη φωτιά, πιστεύουμε ότι πρόκειται για φώτα ενός χωριού, ίσως μια γιορτή; Τελικά μας είπαν ότι είναι κυνηγοί, οι οποίοι παράνομα βάζουν φωτιές για να εγκλωβίσουν κάποια ζώα .

Νυχτερίδες περνάνε δίπλα μας σε απόσταση λίγων εκατοστών τρώγοντας λαίμαργα τα ενοχλητικά κουνούπια!
Φτιάχνουμε τα σακίδια μας, λίγο δίαβασμα και πέφτουμε σε έναν ύπνο χωρίς όνειρα.

Το πρωί εμφανίζεται με μεγάλη καθυστέρηση, ο “αδερφός” του οδηγού με τον οποίο είχαμε κλείσει για να μας μεταφέρει στον επόμενο τόπο. Σύνηθες φαινόμενο στην Ασία, πιθανότατα θα βρήκε άλλους πελάτες. Αφήνουμε το ξενοδοχείο μας με βαρία καρδία. 7000 ρουπίες και 3 ώρες αργότερα βρισκόμασταν στο…