Στη Γη όπου πάνω από χίλια χρόνια δεν γεννήθηκε άνθρωπος!

[soudianos]

Μεταξύ των χιλιάδων χειρογράφων της μονής βρίσκεται ένα σπουδαίο δείγμα εικονογράφησης του 11ου αιώνα, εποχή μεγάλης ακμής της διακόσμησης χειρογράφων. Είναι το Ευαγγελιστάριο της Μονής Διονυσίου, που φιλοτεχνήθηκε από το εργαστήριο του παλατιού της Κωνσταντινούπολης την περίοδο του Ισαάκιου Α΄Κομνηνού (1059 μ.Χ.)

Μετά τον εσπερινό των 5.30 έγινε η συνήθης προσκύνηση των ιερών οστών. Περίμενα υπομονετικά να μας κάνουν μια ενημέρωση αλλά ματαίως. Έπρεπε να ρωτήσω (παρόλο που υποψιαζόμουνα ποια ήταν) για να μου δείξουν την ιστορική εικόνα της Παναγίας του Ακάθιστου, κι αυτό επειδή είχα τις πληροφορίες. Διαφορετικά ο επισκέπτης φεύγει ανημέρωτος. Όμως, όταν πέρασα από της μονές Ιβήρων και Σταυρονικήτα, από την πρώτη λειτουργία μας έκαναν μια καλή και χρήσιμη ενημέρωση για την ιστορία των μονών, για τις σπουδαιότερες εικόνες και ποιοι τις φιλοτέχνησαν. Αν η καθημερινή επανάληψη κουράζει, ας υπάρχει ένα ενημερωτικό φυλλάδιο με πληροφορίες ιστορικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές κ.α. στην είσοδο κάθε μοναστηριού για να ενημερώνεται ο επισκέπτης. Ας παραλείψουμε την απουσία βιβλιοθήκης την έκθεση των παμπάλαιων μοναδικών χειρογράφων, αμφίων που βρίσκονται σε κάθε μονή, και τα οποία πιθανόν για λόγους προστασίας δεν εκτίθενται.

Η τεράστια τραπεζαρία είχε το σχήμα του «Τ». Οι 44 επισκέπτες όλοι Έλληνες καθίσαμε σε ξεχωριστό χώρο από τους μοναχούς, υπήρχε όμως οπτική επαφή μεταξύ αυτών των χώρων. Όμοια ήταν και η τραπεζαρία στη μονή του Αγ. Παύλου. Θα προτιμούσα όμως το διαφορετικό τελετουργικό όπως ήταν στις τραπεζαρίες των μονών Ιβήρων και Σταυρονικήτα, που πολύ είχα εκτιμήσει και περιέγραψα στο προηγούμενο οδοιπορικό μου (Μονάχος με τους μοναχούς του Α. Όρους), όταν στον ίδιο χώρο ήμασταν λαϊκοί και μοναχοί.

Μας ανακοίνωσαν ότι η επόμενη λειτουργία είναι στις δύο και μισή το πρωί. Το ξυπνητήρι του κινητού που έβαλα δεν χρειάστηκε γιατί ο ήχος του σημάντρου ήταν αρκετός. Κείνη την ώρα όμως ένας άλλος θόρυβος ακουγόταν. Ένας φοβερός αέρας έπιασε στην περιοχή, έμπαινε από τις χαραμάδες των κτιριακών εγκαταστάσεων της μονής, και τις έκανε φυσαρμόνικα. Η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη. Ήταν μέρα επιστροφής και μου μπήκαν υπόνοιες απαγορευτικού, που θα μου δημιουργούσε προβλήματα. Στις 0300 μέσα στο κατασκότεινο προαύλιο της εκκλησίας, με αρκετή προσοχή μπας και συγκρουστώ μια κάποια κατάμαυρη κινητή μορφή… κατάφερα και βρήκα την είσοδο της. Όπως πάντα, ένα λεπτό κεράκι έφεγγε για την ανάγνωση των ψαλτηρίων, κι άλλα δύο ήταν αναμμένα δεξιά κι αριστερά στην ωραία πύλη. Αυτά τα ίδια φώτιζαν αμυδρά τον υπόλοιπο χώρο. Το πρόσωπο του διπλανού σου στο στασίδι δεν το διέκρινες με την πρώτη ματιά. Οι συνεχείς ψαλμωδίες και αναγνώσεις των ιερών κειμένων κείνες τις ώρες και σ αυτό το περιβάλλον ήταν μια μυσταγωγία που δεν περιγράφεται.
Στις πέντε και μισή, τέλειωσε, και θα ξανάρχιζε στις επτά με την Θεία Λειτουργία της Κυριακής. Δεν απόμεινε τίποτε άλλο κείνη την ώρα παρά συνέχιση του ύπνου, όπως κι έγινε, μέχρι το ξύπνημα του ήχου του σήμαντρου. Η λειτουργία τέλειωσε κατά τις οκτώ και μισή κι αμέσως σχεδόν πήγαμε για φαγητό. Ήταν κανονικό γεύμα με, μακαρόνια κοκκινιστά, φέτα, κρασί, φρούτα.

Ο αέρας εξασθενούσε, κι όπως μας είπαν, συμβαίνει συχνά μόνο σ΄αυτό το σημείο του ΝΔ άκρου της χερσονήσου του Άθως ενώ στον αμέσως επόμενο κόλπο επικρατεί μπουνάτσα. Το καραβάκι θα έφτανε στις 1230. Λίγο πριν, πέρασε το ταχύπλοο το οποίο πήρα για να φτάσω τρεις ώρες νωρίτερα στη Θεσσαλονίκη. Η τιμή του εισιτηρίου ήταν 16,50 ευρώ ξανά. Από τη στιγμή που μπήκα στο ταχύπλοο, τέλειωσε το οδοιπορικό στο Α.Ο. Κάναμε μια ημίωρη στάση στην Δάφνη για να περάσουμε από το τελωνείο, και κατόπιν προχωρήσαμε κατ΄ευθεία για την Ουρανούπολη. Το λεωφορείο ήρθε αμέσως και με πήγε στη Θεσσαλονίκη στις πέντε και μισή.
Τα συμπεράσματα από το δεύτερο ταξίδι είναι ότι καθένα είναι διαφορετικό από τα άλλα. Το κάνουν τα τοπία, οι πορείες, και κυρίως τα μοναστήρια με τις ιδιαιτερότητες τους. -

Η Παναγία του Ακάθιστου

Ηλιοβασίλεμα στα σύννεφα με δύο τριαντάφυλλα. Μονή Αγ. Διονυσίου

OrthodoxWiki

Ευαγγελιστάριο είναι το λειτουργικό ευαγγέλιο. Περιέχει ορισμένα κεφάλαια από τα τέσσερα ευαγγέλια.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7

First Προηγούμενη 7 of 7

Go to chapter

Go

[Fata_Morgana]

Μακάρι να ήμουνα άντρας να μπορώ να επισκεφτώ το Άγιο Όρος. Ίσως ακουστεί παράδοξο αλλά παρόλο που είμαι άθεη τα μοναστήρια με τραβάνε σαν μαγνήτης. Μπορεί λόγο της ομορφιάς που χαρακτηρίζει τα περισσότερα, μπορεί επειδή δεν μπορώ να κατανοήσω την ασκητική ζωή, πάντως σίγουρα όποτε πάω σε κάποιο γαληνεύω.

 

[soudianos]

Μακάρι να ήμουνα άντρας να μπορώ να επισκεφτώ το Άγιο Όρος. Ίσως ακουστεί παράδοξο αλλά παρόλο που είμαι άθεη τα μοναστήρια με τραβάνε σαν μαγνήτης. Μπορεί λόγο της ομορφιάς που χαρακτηρίζει τα περισσότερα, μπορεί επειδή δεν μπορώ να κατανοήσω την ασκητική ζωή,

πάντως σίγουρα όποτε πάω σε κάποιο γαληνεύω.

θα το φροντίζω λοιπόν κι εδώ.....

 

[soudianos]

Η ανάβαση μου μέχρι το Κυριακό κράτησε λιγότερο από μια ώρα, κι ήταν ευκολότερη απ΄ ότι την περίμενα. Διευκρινίζω εδώ ότι η λέξη «Κυριακό» η οποία πολύ με ταλαιπώρησε με τη σημασία της όταν διάβαζα της πληροφορίες, ερμηνεύτηκε εδώ από τον ιερέα της εκκλησίας, και σημαίνει την εκκλησία (η Αγία Άννα εδώ) όπου κάθε Κυριακή έρχονται κι εκκλησιάζονται όλοι οι μοναχοί της περιοχής. Ο καθένας εξ αυτών έχει στο κελί του ένα μικρό εκκλησάκι για της καθημερινές του προσευχές και λειτουργίες, αλλά τις Κυριακές εκκλησιάζονται στη εκκλησία της Αγ. Άννας. Έτσι, από την λέξη «Κυριακή» ονομάστηκε «Κυριακό».
Ακόμα δεν είχα συνέλθει από το λαχάνιασμα της ανηφόρας κι ένας ξερακιανός και με βιβλική μορφή μοναχός με καλωσορίζει με αυτόν τον δίσκο, έξω στο προαύλιο της εκκλησίας κάτω από την πέργκολα.
http://imageshack.us/photo/my-images/502/2024h.jpg/
Ένα τοιχάκι χώριζε το προαύλιο από το χάος που έφτανε μέχρι το λιμάνι απ όπου είχα ξεκινήσει και το πέλαγος. Ήταν ένα πολυζήλευτο μπαλκόνι. Αυτό το λικεράκι που βλέπεται είχε ένα φανταστικό άρωμα που όμοιο δεν είχα ξαναδοκιμάσει. Γράφτηκα και υπέγραψα το βιβλίο επισκεπτών, μου έδειξαν το δωμάτιο, η ώρα πλησίασε έντεκα και μας κάλεσαν για το μεσημεριανό στην τραπεζαρία.
http://imageshack.us/photo/my-images/213/2026q.jpg/
Στη φωτό φαίνεται το φαγητό μας, η γαβάθα με τα αλάδωτα ρεβύθια, βραστό λάχανο, ελιές και φρούτο ακτινίδιο ή μήλο. Στις Σκήτες δεν ακολουθείται το τελετουργικό των μοναστηριών. Στην τραπεζαρία δεν φάγαμε μαζί με μοναχούς, ήμασταν μόνοι, όποιος τέλειωνε έφευγε, ελευθερία κινήσεων, γι αυτό και δεν υπήρχε πρόβλημα στη φωτογράφηση. Όπως μας είπαν, το εστιατόριο, οι κοιτώνες, έχουν δημιουργηθεί αποκλειστικά για την εξυπηρέτηση των επισκεπτών. Οι μοναχοί εδώ έρχονται από άλλα μοναστήρια εργάζονται για την φιλοξενία μας για ένα χρόνο και μετά αντικαθίστανται από άλλους. : -Εμείς βρισκόμαστε εδώ για να σας φιλοξενούμε. είπαν.
Στους 25 επισκέπτες ήμουν ο μοναδικός Έλληνας απ΄ ότι μου είπε η βιβλική μορφή. Οι υπόλοιποι ήταν Ουκρανοί και 5-6 Αυστριακοί. Μετά το φαγητό ήμασταν ελεύθεροι μέχρι τις 1630 που θα γινόταν μια ξενάγηση – ενημέρωση και κατόπιν λειτουργία.

Κατά τις 1200 ξεκίνησα για την προγραμματισμένη περιοδεία μου και ήταν αυτή ο λόγος που έφτασα εδώ με το ταχύπλοο. Έχοντας μαζί μου τις οδηγίες του travelddict και ενός φίλου Παύλου Θεσσαλονικιού, γνώστη της περιοχής, προχώρησα προς το μονοπάτι που οδηγεί στην λεγόμενη «έρημο» του Α.Ο. Στην αρχή μερικά σκαλάκια, και από τον πευκόφυτο βράχο που βλέπεται αρχίζειτο μονοπάτι απ' την άλλη πλευρά της πλαγιάς.
http://imageshack.us/photo/my-images/215/2029t.jpg/
Βρέθηκα στη διπλανή πλαγιά της σκήτης, το μονοπάτι ήταν πετρώδες, κελιά, ησυχαστήρια που όσο προχωρούσαν αραίωναν, μια πινακίδα προς Κορυφή Άθως και Κερασιά, αλλά αυτό το άφησα για κάποια άλλη φορά. Σε μια στροφή δύο ηγούμενοι πάνω από ένα πηγάδι τραβούσαν νερό, και δίπλα τους δυο άλογα.
http://imageshack.us/photo/my-images/152/2030e.jpg/
-Σε ποια περιοχή βρίσκομαι πατέρες; -Που θες να πας; -Στη έρημο –Εδώ είναι η έρημος αλλά τώρα όπως βλέπεις νερό έχουμε.
Νάμαι λοιπόν στην έρημο η περιοχή είναι μεν πετρώδης αλλά καταπράσινη από τους μεγάλους θάμνους, όπως κουμαριές, βελανιδιές κλπ. Δεν έχει σχέση με έρημο, πήρε όπως το όνομα από παλιά επειδή οι ερημίτες το μόνο νερό που είχαν ήταν της βροχής που το φύλαγαν και για το καλοκαίρι. Σήμερα οι σωληνώσεις για πόσιμο φτάνει στις περιοχές που μένουν, αλλά αν βρουν κάποιο κομμάτι με χώμα και το καλλιεργήσουν κουβαλούν το νερό με τα μουλάρια. Όπως και στην Αγ. Άννα, έτσι κι εδώ δεν υπάρχει δρόμος για τα αυτοκίνητα, και οι μεταφορές γίνονται με τα ζώα.
Συνέχισα την πορεία μου μέχρι το τέλος του μονοπατιού που με έβγαλε στην αυλή ενός κελιού πάνω από την θάλασσα. Να κι εδώ ένας μοναχός που ασχολείτο με εξωτερικές εργασίες. –Σε ποια περιοχή βρίσκομαι πάτερ; -Εδώ είναι τα Κατουνάκια. Περιλαμβάνει όλη αυτή την πλαγία από την κορυφή που δεν φαίνεται μέχρι κάτω στην παραλία αλλά χωρίς πρόσβαση σ΄αυτή. -Και η περιοχή Καρούλια που βρίσκεται; –Πίσω από κείνο το βουνό που βλέπεις χαμηλά είναι τα Καρούλια. Απ΄εδώ δεν φαίνονται. Τα κελιά και οι καλύβες είναι κτισμένες πάνω στους απόκρυμνους βράχους. Ονομάστηκαν έτσι γιατί παλιά, ότι χρειάζονταν οι ερημίτες τους τα έφερνα τα καΐκια τα οποία πλησίαζαν την ακτή και οι ερημίτες τράβαγαν τα καλάθια με τροχαλίες (καρούλι), γιατί δεν μπορούσαν να φτάσουν μέχρι την παραλία. Σήμερα τροφοδοτούνται κι αυτοί με τα μουλάρια. Με κάλεσε κι είδα το ησυχαστήριο του, κτισμένο πάνω στο βράχο, βρέθηκα σένα μπαλκόνι και κάτω η άβυσσος μέχρι τη θάλασσα. Ασχολείτο με την αγιογραφία. Όλοι οι μοναχοί της περιοχής απ΄ όπου πέρασα είναι αγιογράφοι, ξυλογλύπτες, ή παράγουν θυμίαμα.

Η στέγη μιας καλύβης στη περιοχή των Καρουλίων.

Επέστρεψα στην Αγία Άννα αφού πέρασε από δύο μεγάλα συγκροτήματα, ένα από τα οποία ήταν η περιοχή των Δανιηλήδων. Η ώρα ησυχίας δεν μου έδωσε τη δυνατότητα για νάρθω σε επικοινωνία με μοναχούς.

 

[soudianos]

Από Σκήτη Αγ. Άννας, έρημος, Κατουνάκια, Καρούλια

το λιμανάκι


τα μεταφορικά












Το πρώτο κέρασμα



Το πρώτο γεύμα


Προς έρημο









από 1937

 

[soudianos]

Soudiane, κι εγώ την έχω πατήσει έτσι. Ξαναανέβασέ τες και στείλε ένα πμ στο sporo με το λινκ της κάθε φωτογραφίας (στη σειρά που θέλεις) και εκείνος θα στο φτιάξει.

άστα Ρένα, τι την ήθελα την ψηφιακή!!!!!! καλά ήμουν με το σκανάρισμα...
τις ξαναπέρασα μέσω της γκαλερής μας. κι εδώ ζορίστηκα γιατί έπρεπε να τις μικρύνω. Θα συμβεί το ίδιο αν ακυρώσουμε φωτό και από την γκαλερή του φόρουμ;; θα σβύσουν κι όσες έχουμε περάσει σε παλιά κείμενα;;;;

 

[Bahari]

τις ξαναπέρασα μέσω της γκαλερής μας. κι εδώ ζορίστηκα γιατί έπρεπε να τις μικρύνω. Θα συμβεί το ίδιο αν ακυρώσουμε φωτό και από την γκαλερή του φόρουμ;; θα σβύσουν κι όσες έχουμε περάσει σε παλιά κείμενα;;;;

Ε, ναι, πιστεύω ότι αν τις σβήσεις από τη gallery θα εξαφανιστούν και από τα κείμενά σου.

 

[soudianos]

Ο εσπερινός έγινε στις 1730. Η εκκλησία κτίστηκε το 1754 και είναι αγιογραφημένη από τη Κρητική Σχολή αγιογραφίας. Στο προαύλιο της είναι ο τάφος του Πατριάρχη Κων/λεως Κυρίλλου Ε΄ 1748-57.
Ο τάφος



Μετά τον εσπερινό πήραμε δείπνο με αλάδωτα ρεβίθια ξανά, και χωρίς σαλάτα αυτή τη φορά. Δεν ήξερα ότι το επόμενο γεύμα μου θα ήταν μετά από 24 ώρες. Κατόπιν ρεμβάσαμε στη βεράντα/προαύλιο της εκκλησίας κι απολαύσαμε ένα φανταστικό δειλινό με το ηλιοβασίλεμα.





Στις 0530 επήγαμε στον όρθρο ο οποίος τέλειωσε στις 0730. Αμέσως μετά, μας προσέφεραν καφεδάκι με παξιμάδι κάτω από την πέργκολα, στην πρωινή δροσιά εμπλουτισμένη με όλα τα αρώματα του βουνού. Φορτωμένος το σακίδιο ξεκίνησα για τη μονή του Αγ. Παύλου αφού πρώτα επισκέφτηκα τη σπηλιά του Αγ. Γερασίμου του Κεφαλωνίτη ο οποίος ασκήτευσε στην περιοχή για ένα χρονικό διάστημα. Η σπηλιά του είναι πίσω από το ιερό της εκκλησίας της Αγ. Άννας, σε δυο χαμηλότερα επίπεδα ανάμεσα στα λιόδενδρα, μόλις δέκα λεπτά περπάτημα


Αργά, απολαμβάνοντας την αγριάδα του βουνού αλλά και τις εικόνες του Απρίλη, πήρα το κακοτράχαλο μονοπάτι παράλληλα με την παραλία που βρισκόταν στ αριστερά μου και την έκρυβαν οι λόφοι και τα δένδρα.



Σε ένα σημείο συνάντησα από τη μια πλευρά αρκετά σκουπίδια. Σκουπιδότος της περιοχής που λόγω μη ύπαρξης οχήματος τα ρίχνουν εδώ;
Πιο κάτω πρόσεξα ένα άλλο συγκρότημα σε μια πλαγιά του βουνού από την πλευρά της θάλασσας που ήταν η «Νέα Σκήτη». Μια υποψία αυτοκινητόδρομου φάνηκε και ο ήχος ενός οχήματος ακούστηκε. Σημεία ότι από εδώ και πέρα υπάρχει οδικό δίκτυο έστω και με τα αγροτικά μηχανήματα στα πέτρινα δρομάκια.

Μετά από μια ώρα περίππου κατηφορίζοντας αντίκρισα τη μονή του Αγ.
Πάυλου.



Είναι κτισμένη πάνω σ’ ένα λόφο, δεξιά κι αριστερά του υπάρχουν δύο χαράδρες από τους οποίους τρέχουν χείμαρροι μέχρι και την Άνοιξη που λειώνουν τα χιόνια, τα οποία βλέπετε στην εικόνα. Οι χείμαρροι είχαν προξενήσει μεγάλες καταστροφές στη μονή στο παρελθόν. Σήμερα ένα δυνατό τοίχος κτισμένο γύρω από το πίσω μέρος της μονής την προστατεύει από τη δύναμη των νερών. Πριν φτάσω, συνάντησα τα νερά το πρώτου χειμάρρου να τρέχουν πάνω από το δρόμο, μια γέφυρα εξυπηρετούσε τους πεζοπόρους, και αργότερα από ένα μπαλκόνι από την πίσω μεριά της μονής, ο φοβερός θόρυβος που ερχόταν, ήταν από να νερά του δεύτερου χειμάρρου που έπεφταν από ψηλά στον εξωτερικό χώρο της μονής, σχημάτιζαν ποταμάκι που κατέληγε στη θάλασσα.


Ένα κιόσκι έξω από την είσοδο χρησίμευε για την αναμονή των επισκεπτών μέχρι να τακτοποιηθούν, αλλά ήταν και χώρος καπνιστών, χώρος για να περάσεις τον ελεύθερο χρόνο σου, καθότι είχε καλή θέα προς την παραλία και το λιμανάκι που βρίσκονταν σε μια απόσταση 30 λεπτών περίπου. Κείνη τη μέρα ήμασταν 64 επισκέπτες κι αυτό μου έκανε εντύπωση . Συμπτωματικά ή έτσι είναι καθημερινώς; Πως δεν ενοχλούνται οι μοναχοί όταν ο χώρος τους μετατρέπεται σε ξενοδοχείο; Ήταν λιγομίλητοι αλλά και πολλοί δεν ήξεραν ελληνικά. Οι επισκέπτες ήμασταν οι περισσότεροι Έλληνες. Το δωμάτιο μεγάλο με πέντε κρεβάτια, με έβαλαν με τρεις Ρουμάνους κι ένα ταλαίπωρο πολύτεκνο από την Πάτρα που βρέθηκε στο Α.Ο εξ αιτίας ενός θλιβερό περιστατικού.
Η μονή έχει υποστεί πολλές καταστροφές από επιδρομές, καιρικές συνθήκες, λεηλασίες. Είχε υποβιβαστεί σε σκήτη αλλά Σέρβοι μοναχοί το επάνδρωσαν τον 14ο αιώνα, κι εν συνεχεία με τη βοήθεια Σέρβων, Ρουμάνων ηγεμόνων, και βυζαντινών αρχόντων ξαναπήρε την αίγλη του. Την ξανάχασε επί τουρκοκρατίας κι εν συνεχεία βοηθήθηκε από τους τσάρους Αλέξανδρο Α΄ και Νικόλαο Α΄. Ίσως αυτός νάναι ο λόγος της ύπαρξης πολλών βαλκάνιων μοναχών και επισκεπτών. Τις πληροφορίες αυτές τις πήρα από την ιστοσελίδα του Α.Ο., διότι και στα δυο μοναστήρια εκτός από το προσκύνημα των αγίων λειψάνων, ουδείς μας ενημέρωσε ιστορικά ή εικαστικά, κι ούτε υπήρχε κάποιο φυλλάδιο με πληροφορίες. Το καθολικό κτίστηκε γύρω στα 1830 και είναι αφιερωμένο στη Υπαπαντή του Χριστού. Εσπερινός και δείπνο στις επτά το απόγευμα με βραστά ρεβίθια ξανά, για τρίτη συνεχή φορά, αλλά είπαμε: εδώ ξεχάστε τις αδυναμίες του σώματος, είναι λεπτομέρειες ανάξιες λόγου… Έτσι… ξύπνημα στις 0300 για τη λειτουργία που ξεκίνησε στις 0330 και τέλειωσε 0700. Αμέσως στην τραπεζαρία για πρωινό. Όχι βέβαια καφεδάκι ή τσαγάκι αλλά φαγητό με ρύζι με κόκκινη σάλτσα, φέτα, μια κούπα κρασί, φρούτο.

Η είσοδος στη Μονή




Παρτέρια για καλλιέργειες

 

[soudianos]

Το κρασάκι πρωί – πρωί δεν ήταν ότι καλύτερο, αλλά μιας και είχα πορεία, είπα να το δοκιμάσω. Δεν ήταν όμως το νέκταρ της μονής Ιβήρων. Όμως, κάθε μονή λειτουργεί διαφορετικά ανάλογα με τις δυνατότητες της. Εδώ στην Αγ. Παύλου, η καλλιεργήσιμη γης είναι στα παρτέρια που βλέπεται στην εικόνα, κατόπιν αρχίζει το αμμώδες έδαφος που φτάνει μέχρι την παραλία. Από το άλλο μέρος είναι οι γκρεμοί , κι έτσι ο χώρος για καλλιέργειες είναι περιορισμένος και κρίμα στα νερά των χειμάρρων που χάνονται.
Φορτωμένος ξανά με το σάκο μου ξεκίνησα για το επόμενο μοναστήρι του Αγ. Διονυσίου, που βρίσκεται στη διπλανή παραλία. Το καταπράσινο βουνό που φτάνει απότομα στη θάλασσα εμπόδιζε τη θέα του. Η παραλία της μονής του Α. Παύλου ήταν αρκετά μεγάλη. Στη μια άκρη της ήταν το λιμανάκι, κι εγώ έπρεπε να πάω στην άλλη άκρη της για να βρω το μονοπάτι. Τριάντα μέτρα ήθελα ακόμη να φτάσω μέχρι το τέρμα της, αλλά μονοπάτι δεν έβρισκα. Τα βουνά πέφτανε κάθετα πάνω από τη θάλασσα.. Απογοητευμένος γύρισα πίσω είκοσι λεπτά πορεία μέχρι το λιμανάκι και ρώτησα ξανά τους προσκυνητές που περίμεναν το καραβάκι. Το μονοπάτι τελικά ξεκινούσε ακριβώς εκεί που τέλειωνε η αμμουδιά. Το σκάφος σε πέντε λεπτά θα με πήγαινε στο προορισμό μου, όμως προτίμησα να ξαναδιασχίσω όλη την παραλία. Τελικά στη σχισμή μιας μικρής χαράδρας που έφτανε στη θάλασσα, ξεκινούσε ένα ανηφορικό πετρώδες μονοπάτι κι αρκετές φορές χρησιμοποίησα το χέρι μου για την ανάβαση.



Αυτή η καθυστέρηση, και η επιμονή μου να συνεχίσω πεζοπορώντας με αποζημίωσε στη διαδρομή. Όχι βέβαια με τα σπαράγγια που ήταν ελάχιστα γιατί τα είχαν κόψει άλλοι, ούτε με τη φοβερή θέα, ιδίως από τη στροφή στην κορυφή της ανηφόρας, όπου ένας βράχος δίπλα στο μονοπάτι με προστάτευε από το χάος που κατακόρυφα ανοιγόταν κάτω μου μέχρι τη θάλασσα και μου έφερνε ίλλιγο. Ούτε με τη θέα του καραβιού που χάραζε μια άσπρη γραμμή πάνω στη σκούρα από την πρωινή σκιά του βουνού θάλασσα το οποίο πήγαινε να πάρει τους επιβάτες που περίμεναν υπομονετικά. Αλλά, με ένα καφετί φίδι μήκους πάνω από το ένα μέτρο στη μέση του μονοπατιού.





Η θέα του με ακινητοποίησε. Με ήρεμες κινήσεις έβγαλα από το τσεπάκι την εύχρηστη ψηφιακή μηχανή αυτή τη φορά…του τράβηξα δύο πόζες, αλλά αυτό συνέχιζε να ποζάρει μέχρις ότου, στο επόμενο βήμα μου εξαφανίστηκε στους διπλανούς θάμνους.
Σε όλη την κατηφόρα το δρομάκι ήταν στρωτό όπως φαίνεται και στην εικόνα και το βουνό ήταν κατάφυτο από τους θάμνους. Μικρούς, μεγάλους, σε ένα σημείου μερικά γέρικα ελαιόδεντρα καλυμμένα από αγριάδες που φτάνανε μέχρι την κορυφή τους, σημείωναν την εγκατάλειψη σ΄ αυτά τα δύσβατα μονοπάτια, τις απόκρημνες πλαγιές δύσκολα μέρη για καλλιέργειες, τα οποία όμως ελαιόδεντρα κάποτε σε παλαιότερους καιρούς, τότε που η επικοινωνία ήταν δύσκολη με τον υπόλοιπο κόσμο, έδιναν τον καρπό και το λάδι στους ερημίτες. Κάποια στιγμή στη στροφή μιας πλαγιάς αντίκρισα τη μονή του Αγ. Διονυσίου, κτισμένη στην πλευρά ενός λόφου και πάνω από ένα αρκετά περιποιημένο χώρο που κατέληγε στην παραλία με το απαραίτητο λιμανάκι





Πριν φτάσω στην είσοδο της μονής από την πλευρά του βουνού, (υπάρχει κι΄άλλη είσοδος από το μέρος της θάλασσας), κάτι ψηφιδωτά και οικοδομήματα μέσα σένα μαντρότοιχο μου κίνησαν την περιέργεια. Η πόρτα ήταν ανοικτή, αργότερα κατάλαβα ότι τυχαία ήταν ξεκλείδωτη, και μπήκα στο κοιμητήριο της μονής. Τα ψηφιδωτά ήταν από βότσαλα άσπρα και μαύρα όπως δείχνει η εικόνα. Από ένα σπασμένο είδος παραθύρου ενός μικρού οικοδομήματος, πιθανώς οστεοφυλακίου, ξεχείλιζαν τα οστά πρώην πατέρων.

 

[soudianos]

- Πάτερ άγιε, τι είδους φίδι είναι τούτο; Ρώτησα δείχνοντας τη φωτογραφία σε ένα λεπτό, με περιποιημένη γενειάδα, διοπτροφόρο, καλομίλητο και μορφωμένο όπως έδειχνε μοναχό.
- –Ποιό φίδι; Γιατί ρωτάς εμένα !!
- –Μα είναι του Αγίου Όρους, πριν λίγο το συναπάντησα.
- –Δεν το ξέρω, πήγαινε πίσω μου σατανά, και σταυροκοπήθηκε τρεις φορές.
- Μετά το εθιμοτυπικό κέρασμα, ο πάτερ άγιος που τον έλεγαν πάτερ Π… μου είπε: Εσένα που ήρθες από μακριά, θα σε βάλω σε κελί μόνος σου με ένα κρεβάτι. Πάρε τα πράγματα σου και πάμε. Προχωρήσαμε σένα διάδρομο χαμηλοτάβανο, σκοτεινό, δαιδαλώδης που μου θύμισε την ταινία «Το όνοματου ρόδου» και σε όλη τη διαδρομή μου έκανε ανάκριση… Το δωμάτιο χώραγε ένα κρεβάτι, ένα γραφείο και δυο καρέκλες. Ένα παραθυράκι έβλεπε στο προαύλιο της εκκλησίας.
- Κατέβηκα μια μικρή σκάλα και βρέθηκα στο ερημικό προαύλιο της εκκλησίας η οποία ήταν πνιγμένη γύρω της από τις κτιριακές εγκαταστάσεις. Είδα ένα παλιό καμπαναριό, επιβλητικές εικονογραφημένες πύλες, στοές αγιογραφημένες με σκηνές της Αποκάλυψης όπου παριστάνονται, θηρία, τρίαινες, λόγχες, άγριες μορφές, αλλά η χρωματολογία τους είχε μια νότα αναγεννησιακή όπου κυριαρχούσε το θαλασσί και το μελί και μετρίαζε την τρομάρα που πάντα αποπνέουν αυτές οι παραστάσεις. Και κει που χάζευα μονάχος τον όλο χώρο, ακούω από ψηλά πάνω μου μια δυνατή φωνή:
- -Όχι εδώ φωτογραφίες.
- Έχοντας φωτογραφίσει το προαύλιο της εκκλησίας στην σκήτη της Αγ. Άννας πριν δυο μέρες, ξέχασα ότι στις μονές επιτρέπουν τη λήψη μόνο έξω από τα μοναστήρια.
- Ας ξαναγυρίσουμε όμως στον πάτερ Π… Ήταν ευκίνητος και δραστήριος κι όπως προανέφερα αρκετά επικοινωνιακός. Ας μην αναφέρουμε το όνομα του, όποιος ενδιαφέρεται μπορώ να του το πω προσωπικά. Δεν χρειάζεται όμως, αυτός ο ίδιος θα σας βρει και θα σας συστηθεί…Είναι ο «Μέγας Εξομολογητής» Με το που θα φτάσετε θα σας πιάσει από το γιακαδάκι…που λέει ο λόγος. Αν δεν τα καταφέρει θα σας κυνηγά όσο χρόνο μείνετε. Πρέπει να είστε πολύ επίμονοι για να του ξεφύγετε. Εξ΄ άλλου όταν θα αντικρίζετε της σκηνές της Αποκάλυψης, τα σκοτεινά μεσαιωνικά κτίρια, το χάος που κάτω σας ξανοίγεται από το βράχο που είναι κτισμένο το μοναστήρι, ε!!! τότε δεν θα έχετε πολλά περιθώρια αντίστασης…Θα σας βάλει στον ιδιαίτερο του χώρο, που είναι ένα μπαλκονάκι κολλημένο στο αρχονταρίκι. Μια μικρή κουρτίνα το χωρίζει από τα αδιάκριτα βλέμματα των άλλων προσκυνητών, κι από την άλλη πλευρά του κλείνεται από μια τζαμαρία, που σας προστατεύει από το χάος που ξανοίγεται κάτω από τα πόδια σας, φτάνει στο επίπεδο της παραλίας ενώ μπροστά σας βλέπετε το απέραντο πέλαγος.
- Δε ξέρω αν υπάρχει όμοιος του στο Αγ. Όρος. Πρόσεξα όμως ότι συνεχώς, μέχρι αργά το βράδυ αλλά και νωρίς το πρωί το μπαλκονάκι είχε πάντα κίνηση…
- Επισκέφτηκα τον μοναχό Λεόντιο, που σύμφωνα με πληροφορίες που είχα, ερμηνεύει τα σημάδια των καιρών. Το κελί του ήταν αρκετά άνετο, τον βρήκα μπροστά στην μεγάλη οθόνη του υπολογιστή του. Το side : Κεντρική* σελίδα* Προφητειών που είναι γεμάτο από συμβολισμούς και ερμηνείες είναι δική του δουλειά. Στη άλλη άκρη του κελιού βρίσκεται το μεγάλο γραφείου του πολιτικού μηχανικού με τα σχέδια και τα εργαλεία χαρακτικής πάνω του. Η διαμόρφωση του ελεύθερου και καλαίσθητου χώρου της μονής είναι δική του δουλειά. Μου είπε ότι είναι Χανιώτης, κι αργότερα που πήγα στα Χανιά διαπίστωσα ότι είναι ο επιστήμονας από την πόλη, γνωστός στον κοινωνικό ιστό της, που αποφάσισε να ασκητέψει.

Μονή Αγίου Διονυσίου εσωτερικός χώρος



Άποψη από την παραλία

 

[soudianos]

Η μονή ιδρύθηκε από τον Αγ. Διονύσιο από την Καστοριά στα μέσα το 15 αιώνα. Το καθολικό της μονής είναι αφιερωμένο στην Γέννηση του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου. Μετά την άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453, η μονή ευεργετήθηκε από τους ηγεμόνες της Μολδοβλαχίας και πήρε τη σημερινή της μορφή. Η τοιχογραφίες του καθολικού είναι έργο του Κρητικού αγιογράφου Τζωρτζή το 1546. Στον πρόναο δεξιά, υπάρχει το παρεκκλήσι της Παναγίας του Ακάθιστου (Ακάθιστος Ύμνος) που είναι η αρχαιότερη εικόνα του αγίου όρους. Είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά από κερί και μαστίχα. Τα χαρακτηριστικά της δύσκολα διακρίνονται σήμερα εξ’ αιτίας του μύρου που έβγαζε. Είναι η εικόνα με την οποία ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως λιτάνευε το 626 μ.Χ. την Πόλη στην πολιορκία από τους Αβάρους και εμψύχωνε τους υπερασπιστές, όταν ο στρατός με τον Ηράκλειο είχε εκστρατεύσει στην Περσία. Τη εικόνα την δώρισε στο μοναστήρι του Αγ. Διονυσίου ο αυτοκράτορας Αλέξιος Κομνηνός το 1375.]
Μεταξύ των χιλιάδων χειρογράφων της μονής βρίσκεται ένα σπουδαίο δείγμα εικονογράφησης του 11ου αιώνα, εποχή μεγάλης ακμής της διακόσμησης χειρογράφων. Είναι το Ευαγγελιστάριο της Μονής Διονυσίου, που φιλοτεχνήθηκε από το εργαστήριο του παλατιού της Κωνσταντινούπολης την περίοδο του Ισαάκιου Α΄Κομνηνού (1059 μ.Χ.)

Μετά τον εσπερινό των 5.30 έγινε η συνήθης προσκύνηση των ιερών οστών. Περίμενα υπομονετικά να μας κάνουν μια ενημέρωση αλλά ματαίως. Έπρεπε να ρωτήσω (παρόλο που υποψιαζόμουνα ποια ήταν) για να μου δείξουν την ιστορική εικόνα της Παναγίας του Ακάθιστου, κι αυτό επειδή είχα τις πληροφορίες. Διαφορετικά ο επισκέπτης φεύγει ανημέρωτος. Όμως, όταν πέρασα από της μονές Ιβήρων και Σταυρονικήτα, από την πρώτη λειτουργία μας έκαναν μια καλή και χρήσιμη ενημέρωση για την ιστορία των μονών, για τις σπουδαιότερες εικόνες και ποιοι τις φιλοτέχνησαν. Αν η καθημερινή επανάληψη κουράζει, ας υπάρχει ένα ενημερωτικό φυλλάδιο με πληροφορίες ιστορικές, θρησκευτικές, καλλιτεχνικές κ.α. στην είσοδο κάθε μοναστηριού για να ενημερώνεται ο επισκέπτης. Ας παραλείψουμε την απουσία βιβλιοθήκης την έκθεση των παμπάλαιων μοναδικών χειρογράφων, αμφίων που βρίσκονται σε κάθε μονή, και τα οποία πιθανόν για λόγους προστασίας δεν εκτίθενται.

Η τεράστια τραπεζαρία είχε το σχήμα του «Τ». Οι 44 επισκέπτες όλοι Έλληνες καθίσαμε σε ξεχωριστό χώρο από τους μοναχούς, υπήρχε όμως οπτική επαφή μεταξύ αυτών των χώρων. Όμοια ήταν και η τραπεζαρία στη μονή του Αγ. Παύλου. Θα προτιμούσα όμως το διαφορετικό τελετουργικό όπως ήταν στις τραπεζαρίες των μονών Ιβήρων και Σταυρονικήτα, που πολύ είχα εκτιμήσει και περιέγραψα στο προηγούμενο οδοιπορικό μου (Μονάχος με τους μοναχούς του Α. Όρους), όταν στον ίδιο χώρο ήμασταν λαϊκοί και μοναχοί.

Μας ανακοίνωσαν ότι η επόμενη λειτουργία είναι στις δύο και μισή το πρωί. Το ξυπνητήρι του κινητού που έβαλα δεν χρειάστηκε γιατί ο ήχος του σημάντρου ήταν αρκετός. Κείνη την ώρα όμως ένας άλλος θόρυβος ακουγόταν. Ένας φοβερός αέρας έπιασε στην περιοχή, έμπαινε από τις χαραμάδες των κτιριακών εγκαταστάσεων της μονής, και τις έκανε φυσαρμόνικα. Η θάλασσα ήταν φουρτουνιασμένη. Ήταν μέρα επιστροφής και μου μπήκαν υπόνοιες απαγορευτικού, που θα μου δημιουργούσε προβλήματα. Στις 0300 μέσα στο κατασκότεινο προαύλιο της εκκλησίας, με αρκετή προσοχή μπας και συγκρουστώ μια κάποια κατάμαυρη κινητή μορφή… κατάφερα και βρήκα την είσοδο της. Όπως πάντα, ένα λεπτό κεράκι έφεγγε για την ανάγνωση των ψαλτηρίων, κι άλλα δύο ήταν αναμμένα δεξιά κι αριστερά στην ωραία πύλη. Αυτά τα ίδια φώτιζαν αμυδρά τον υπόλοιπο χώρο. Το πρόσωπο του διπλανού σου στο στασίδι δεν το διέκρινες με την πρώτη ματιά. Οι συνεχείς ψαλμωδίες και αναγνώσεις των ιερών κειμένων κείνες τις ώρες και σ αυτό το περιβάλλον ήταν μια μυσταγωγία που δεν περιγράφεται.
Στις πέντε και μισή, τέλειωσε, και θα ξανάρχιζε στις επτά με την Θεία Λειτουργία της Κυριακής. Δεν απόμεινε τίποτε άλλο κείνη την ώρα παρά συνέχιση του ύπνου, όπως κι έγινε, μέχρι το ξύπνημα του ήχου του σήμαντρου. Η λειτουργία τέλειωσε κατά τις οκτώ και μισή κι αμέσως σχεδόν πήγαμε για φαγητό. Ήταν κανονικό γεύμα με, μακαρόνια κοκκινιστά, φέτα, κρασί, φρούτα.

Ο αέρας εξασθενούσε, κι όπως μας είπαν, συμβαίνει συχνά μόνο σ΄αυτό το σημείο του ΝΔ άκρου της χερσονήσου του Άθως ενώ στον αμέσως επόμενο κόλπο επικρατεί μπουνάτσα. Το καραβάκι θα έφτανε στις 1230. Λίγο πριν, πέρασε το ταχύπλοο το οποίο πήρα για να φτάσω τρεις ώρες νωρίτερα στη Θεσσαλονίκη. Η τιμή του εισιτηρίου ήταν 16,50 ευρώ ξανά. Από τη στιγμή που μπήκα στο ταχύπλοο, τέλειωσε το οδοιπορικό στο Α.Ο. Κάναμε μια ημίωρη στάση στην Δάφνη για να περάσουμε από το τελωνείο, και κατόπιν προχωρήσαμε κατ΄ευθεία για την Ουρανούπολη. Το λεωφορείο ήρθε αμέσως και με πήγε στη Θεσσαλονίκη στις πέντε και μισή.
Τα συμπεράσματα από το δεύτερο ταξίδι είναι ότι καθένα είναι διαφορετικό από τα άλλα. Το κάνουν τα τοπία, οι πορείες, και κυρίως τα μοναστήρια με τις ιδιαιτερότητες τους. -

Η Παναγία του Ακάθιστου

Ηλιοβασίλεμα στα σύννεφα με δύο τριαντάφυλλα. Μονή Αγ. Διονυσίου

OrthodoxWiki

Ευαγγελιστάριο είναι το λειτουργικό ευαγγέλιο. Περιέχει ορισμένα κεφάλαια από τα τέσσερα ευαγγέλια.

 

[spor_os]

Μεταφέρθηκε στις Ταξιδιωτικές Ιστορίες της Ελλάδας.