Defkalion
Administrator
- Μηνύματα
- 11.456
- Likes
- 17.526
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αλάσκα
Τελευταία μέρα....
Το 2009 ήταν η εποχή που είχα αρχίσει να ασχολούμαι με τη φωτογραφία επαγγελματικά και είχα μεγάλο ενθουσιασμό να γνωρίσω από κοντά έναν από τους ανερχόμενους photojournalists των ΗΠΑ, που τύγχανε να είναι και καλός
μου -διαδικτυακός- φίλος, τον Fu-Chung Wong, κινέζος μεγαλωμένος στην Αμερική και ένας από τους καλύτερους wedding photojournalists στον κόσμο σήμερα.
Ήμασταν νευρικοί. Μουδιασμένοι. Ντροπαλοί. Ήταν awkward που λένε και οι αμερικάνοι. Αλλά ο Fu ήταν πολύ φιλικός και υπομονετικός μαζί μας όσο μας ακολουθούσε στη διάρκεια της ημέρας, και στο τέλος οι φωτογραφίες που πήραμε μας έχουν μείνει 6 χρόνια μετά ως το απόλυτο highlight του ταξιδιού, τόσο για την ποιότητα των φωτογραφιών που αποτύπωσαν αυθόρμητες στιγμές (που ήταν και το ζητούμενο), αλλά και για το ότι ήμασταν ελεύθεροι να ζήσουμε μία μέρα χωρίς να ανησυχούμε για το τί πρέπει να φωτογραφήσουμε. Αυτή η μέρα με έκανε να αμφισβητήσω τη φωτογραφική μανία που με πιάνει σε κάθε ταξίδι.
Ορίστε ορισμένες από τις φωτογραφίες:
Και το site του για όποιον βρεθεί ποτέ στο SF και θελήσει κάτι αντίστοιχο:
http://www.fcwongphotography.com/
Το βράδυ επιστρέψαμε πτώματα και την επόμενη μέρα πετάξαμε για Ελλάδα. Οι φωτογραφίες του Fu και η φιλία που χτίσαμε μαζί του (τον επόμενο χρόνο πέταξε στην Ελλάδα για να φωτογραφίσει τη βάφτιση της κόρης μου χωρίς να δεχθεί αμοιβή) ήταν ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που έχω κρατήσει από αυτό το ταξίδι.
Η δυτική ακτή των ΗΠΑ μας κατέκλυσε με εικόνες και συναισθήματα τόσο έντονα που δεν καταλάβαμε τι μας χτύπησε. Μικρές και μεγάλες πόλεις, χωριά, φύση, και μια εκθαμβωτική διαδρομή - αν είχα να διαλέξω μόνο ένα μέρος να ταξιδέψω ξανά στη ζωή μου, θα ήταν με κλειστά τα μάτια αυτό.
Εις το επανιδείν west coast, κάποια μέρα θα επιστρέψω.
Το 2009 ήταν η εποχή που είχα αρχίσει να ασχολούμαι με τη φωτογραφία επαγγελματικά και είχα μεγάλο ενθουσιασμό να γνωρίσω από κοντά έναν από τους ανερχόμενους photojournalists των ΗΠΑ, που τύγχανε να είναι και καλός
μου -διαδικτυακός- φίλος, τον Fu-Chung Wong, κινέζος μεγαλωμένος στην Αμερική και ένας από τους καλύτερους wedding photojournalists στον κόσμο σήμερα.
Ήμασταν νευρικοί. Μουδιασμένοι. Ντροπαλοί. Ήταν awkward που λένε και οι αμερικάνοι. Αλλά ο Fu ήταν πολύ φιλικός και υπομονετικός μαζί μας όσο μας ακολουθούσε στη διάρκεια της ημέρας, και στο τέλος οι φωτογραφίες που πήραμε μας έχουν μείνει 6 χρόνια μετά ως το απόλυτο highlight του ταξιδιού, τόσο για την ποιότητα των φωτογραφιών που αποτύπωσαν αυθόρμητες στιγμές (που ήταν και το ζητούμενο), αλλά και για το ότι ήμασταν ελεύθεροι να ζήσουμε μία μέρα χωρίς να ανησυχούμε για το τί πρέπει να φωτογραφήσουμε. Αυτή η μέρα με έκανε να αμφισβητήσω τη φωτογραφική μανία που με πιάνει σε κάθε ταξίδι.
Ορίστε ορισμένες από τις φωτογραφίες:
Και το site του για όποιον βρεθεί ποτέ στο SF και θελήσει κάτι αντίστοιχο:
http://www.fcwongphotography.com/
Το βράδυ επιστρέψαμε πτώματα και την επόμενη μέρα πετάξαμε για Ελλάδα. Οι φωτογραφίες του Fu και η φιλία που χτίσαμε μαζί του (τον επόμενο χρόνο πέταξε στην Ελλάδα για να φωτογραφίσει τη βάφτιση της κόρης μου χωρίς να δεχθεί αμοιβή) ήταν ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που έχω κρατήσει από αυτό το ταξίδι.
Η δυτική ακτή των ΗΠΑ μας κατέκλυσε με εικόνες και συναισθήματα τόσο έντονα που δεν καταλάβαμε τι μας χτύπησε. Μικρές και μεγάλες πόλεις, χωριά, φύση, και μια εκθαμβωτική διαδρομή - αν είχα να διαλέξω μόνο ένα μέρος να ταξιδέψω ξανά στη ζωή μου, θα ήταν με κλειστά τα μάτια αυτό.
Εις το επανιδείν west coast, κάποια μέρα θα επιστρέψω.