travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.968
- Likes
- 17.262
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Δευτέρα, 19/7/2021, βόλτες έξω από το Κίεβο
Το πρωί έπρεπε να πάμε να παραλάβουμε δύο αυτοκίνητα από την εταιρεία Avis, από τα γραφεία τους μέσα στην πόλη του Κιέβου. Εγώ με έναν της παρέας, ως οι δύο οδηγοί, πήραμε ταξί (που οδηγούσε ένας Ινδός) από το ξενοδοχείο, που μας πήγε σε μία απόσταση τριών χιλιομέτρων που είναι τα γραφεία της εταιρείας ενοικιάσεως. Πήγαμε εκεί και μας καλοδέχτηκαν. Όμως πριν ξεκινήσει η διαδικασία της παράδοσης των αυτοκινήτων είχαμε μία ιδέα. Συγκεκριμένα έξω στο πάρκινγκ είδαμε ένα αυτοκίνητο πολύ μεγάλο για 9 άτομα. Διαπιστώσαμε ότι οι χώροι για τις αποσκευές ήταν αρκετοί, για τα πράγματα όλης της παρέας. Μπαίνοντας στα γραφεία ρώτησα τον υπάλληλο που μας εξυπηρετούσε αν θα μπορούσαμε να κάνουμε μία αλλαγή στα αυτοκίνητα. Αυτός κατευθείαν απάντησε ότι αυτό αποκλείεται. Δηλαδή μας το ξέκοψε και φαινόταν πολύ αποφασιστικός.
Συνέχισε τη διαδικασία για να μας παραδώσει τα δύο αυτοκίνητα που είχα κλείσει. Καθυστερούσε λίγο και δεν μπορούσα να καταλάβω το λόγο, ώσπου μου είπε: υπάρχει πρόβλημα με το ένα αυτοκίνητο, διότι έχει υποστεί ζημιά (η γνωστή δικαιολογία) και δεν το έχουμε διαθέσιμο αυτή τη στιγμή. Εγώ του απαντάω λίγο ψυχρά ότι θέλω τώρα δύο αυτοκίνητα. Με κοιτά λίγο περίεργα και τότε εγώ του λέω: έχω να σας κάνω μία πρόταση. Αντί για δύο αυτοκίνητα να μας δώσετε το φορτηγάκι Ford Transit, που έχετε απέξω. Είναι δυνατόν; Αμέσως έλαμψαν τα μάτια του και μου είπε ότι θα μου απαντήσει αφού ρωτούσε μερικούς ανθρώπους τηλεφωνικά. Σε λίγο μου είπε: ναι, μπορούμε να σας το δώσουμε. Έτσι μετά από λίγες τυπικές διαδικασίες πήραμε το Ford και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο γεμάτοι χαρά, που δεν θα είχαμε τις δυσκολίες των δύο αυτοκινήτων. Με δυο αυτοκίνητα θα ήταν εύκολο να χαθούμε κάποια στιγμή, οπότε θα ήταν αδύνατον σχεδόν να βρεθούμε, γιατί ακόμα δεν είχαμε προνοήσει να πάρουμε ουκρανική κάρτα τηλεφώνου, για να επικοινωνούμε μεταξύ μας σε κάποια δύσκολη περίσταση.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε την παρέα και να κάνουμε μία ημερήσια εκδρομή έξω από το Κίεβο. Οι προτάσεις ήταν τρεις: η μία ήταν να πάμε λίγο βόρεια και δυτικά του Κιέβου όπου είναι κάποια πάρκα με ενδιαφέρον. Η άλλη ήταν να πάμε βόρεια από το Κίεβο και σε κάποιες περιοχές που πήγαινε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και έχουν ενδιαφέρον, κυρίως ελληνικό. Υπήρχε και μία τρίτη πρόταση, που αφορούσε επίσκεψη σε δύο ή τρία μέρη, αν ήταν δυνατόν, νότια του Κιέβου που τα είχε ως προτεινόμενα το Lonely Planet.
Τελικά συμφώνησαν όλοι στην τελευταία πρόταση και ξεκινήσαμε για να πάμε αρχικά στο χωριό Περεγιασλαβ (Pereyaslavs’ke). Απέχει περίπου 80 km από το Κίεβο. Στο αμάξι ο ένας οδηγούσε, ο άλλος του έδινε τις κατευθύνσεις και οι άλλοι λέγανε ιστορίες από τα πίσω καθίσματα. Φτάσαμε χωρίς να έχουμε ιδιαίτερα προβλήματα εκτός από κάποια σημεία που είχε λίγη κίνηση και μας πήρε σχεδόν δύο ώρες μέχρι να φτάσουμε. Αρχικά δεν βλέπουμε τίποτα ιδιαίτερο στο χωριό. Εγώ διάβασα ότι έχει 23 μουσεία αυτό το μέρος, που έχει περίπου μόλις 28.000 κατοίκους. Αλλά εμείς δεν είμαστε και τόσο πολύ των μουσείων. Και ενώ αρχικά δεν βλέπαμε κάτι ενδιαφέρον, όταν είδαμε τον τρούλο της εκκλησίας πήγαμε στην εκκλησία της πόλης, όπου είχε πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα να δούμε αν και όχι πολλά. Ειδικά μου άρεσε ένα μουσείο που ήταν εκεί με διάφορα αντικείμενα από το σοβιετικό καθεστώς.
Το Lonely Planet έλεγε ότι το πιο ενδιαφέρον πράγμα της περιοχής ήταν ένα υπαίθριο μουσείο τοπικής αρχιτεκτονικής με σπίτια και διάφορα άλλα. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε για να δούμε αυτό το μέρος του οποίου ξέραμε το όνομα αλλά δυστυχώς μη έχοντας internet δεν μπορούσαμε να το βρούμε μόνο από το maps.me. Με ερωτήσεις στους ντόπιους καταφέραμε να φτάσουμε. Πληρώσαμε μία είσοδο σχετικά μικρή, δηλαδή 4 ευρώ, και είδαμε ένα καταπληκτικό μέρος. Αν είχαμε 5 ώρες χρόνο θα μπορούσαμε να κάτσουμε εκεί και να περιφερόμαστε και να βλέπουμε τα όμορφα σπίτια με τους στάβλους, το σχολείο τις εκκλησίες και λοιπά, που είχαν φτιάξει σε ένα τεράστιο χώρο. Μου θύμισε στο Ταλίν της Εσθονίας ένα αντίστοιχο που είχα δει. Όμως εδώ τα κτήρια ήταν κυρίως ξύλινα και πολύ μικρότερα αλλά περισσότερα. Ήταν όμορφα όλα αλλά μπορώ να πω ότι ήταν επαναλαμβανόμενα και γι αυτό νομίζω μου άρεσε περισσότερο στο Ταλίν. Αν και ο χώρος εδώ ήταν πιο ωραίος.
Από την αρχή που ξεκινήσαμε τη βόλτα υπήρχε η απειλή της βροχής, γι αυτό όλοι πηγαίναμε πολύ γρήγορα να δούμε τα εκθέματα. Τελικά δεν μας έπιασε βροχή, παρά μονάχα τα τελευταία λεπτά που βγαίναμε από τον χώρο και έτσι δεν βραχήκαμε.
Αμέσως μετά ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο, εν μέσω πολύ δυνατής βροχής για να πάμε στον επόμενο προορισμό που πρότεινε το Lonely Planet και ήταν η κωμόπολη των 28.000 κατοίκων με το όνομα Κάνιβ (Kaniv). Στο βιβλίο διάβασα ότι το μόνο ενδιαφέρον σε αυτό το μέρος ήταν ο τάφος του μεγάλου ποιητή της Ουκρανίας ονόματι Σεβτσένκο, με ένα μεγάλο άγαλμα αυτού του ποιητή και ένα μουσείο. Δυστυχώς ούτε αυτό το μέρος δεν ήταν στο maps.me, οπότε έπρεπε να ρωτήσουμε που είναι. Αρχικά είχε κάποιες πινακίδες πού έδειχναν το μουσείο, αλλά μετά σταμάτησαν. Πλέον βγήκαμε έξω από το χωριό προς την κατεύθυνση των πινακίδων. Και ενώ κάναμε γύρω στα 10 χιλιόμετρα δεν καταλήξαμε πουθενά. Είδαμε πάντως ωραία μέρη δίπλα σε ένα ποτάμι. Μάλιστα το βράδυ έχοντας ίντερνετ, διαπίστωσα ότι περάσαμε από το σημείο που θέλαμε να βρούμε, αλλά εκεί δεν είχε καμία πινακίδα, τουλάχιστο στην Αγγλική γλώσσα, και έτσι δεν μπορέσαμε να το δούμε, αν και σταματήσαμε 200 μέτρα από εκείνο το σημείο για να δούμε μία εκκλησία. Τέλος πάντων σχεδόν απογοητευμένοι πήραμε το δρόμο της επιστροφής γιατί είχαν περάσει αρκετές ώρες.
Κατά την επιστροφή η ώρα είχε φτάσει περίπου 5 και αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο δρόμο σε ένα μαγαζί για να πάρει ο οδηγός μας καφέ, και να δούμε αν μπορούσαμε κάτι να φάμε. Τελικά σταματήσαμε σε έναν ανεκδιήγητο εστιάτορα, ο οποίος χωρίς να μας ρωτήσει (βέβαια δεν μπορούσε να καταλάβει κιόλας) μας έφερες συγκεκριμένο φαγητό. Δηλαδή 16 κομμάτια μεγάλα χοιρινό ψητό που έψησε εκείνη την ώρα. Είναι το ντόπιο φαγητό που λέγεται σασλίκ. Μας έφερε 8 σαλάτες, μία για τον καθένα και έφερε και τρεις μπύρες. Περιττό να πω τα φάγαμε όλα γιατί ήταν αρκετά νόστιμα.
Ο χώρος σε αυτό το εστιατόριο, ενώ απέξω δεν φαινόταν κάτι ιδιαίτερο, στο πίσω μέρος είχε ένα πάρα πολύ ωραίο στυλ μαγαζιού. Δηλαδή είχε κιόσκια πάρα πολλά και κάτω από κάθε κιόσκι είχε τραπέζια. Αλλού ήταν για 5-6 άτομα και αλλού ήταν για πιο μεγάλες παρέες. Ήταν μέσα σε ένα δάσος και με πολύ όμορφα λουλούδια.
Επιστρέψαμε το βράδυ στο ξενοδοχείο μας σχεδόν στις 10:00 και πήγε ο καθένας στο δωμάτιο του με το ραντεβού της αναχώρησης για σήμερα το πρωί. Η μέρα δεν είχε κάτι πολύ ενδιαφέρον όμως ήταν ενδεικτική του ταξιδιού που κάνουμε εμείς με το αυτοκίνητο. Κάνουμε στάσεις εκεί που μας αρέσει. Συχνά το πρόγραμμα διαμορφώνεται άμεσα. Ειδικά στην Ουκρανία αυτό έγινε πολλές φορές.
Ήμασταν πολύ τυχεροί που έβρεχε μόνο την ώρα που ήμασταν στο αυτοκίνητο για να μετακινηθούμε από την μία πόλη στην άλλη. Αν και φαινόταν ότι είχε βρέξει πολύ περισσότερο πριν φτάσουμε σε ορισμένα σημεία. Επίσης μπορώ να πω ότι η φύση που είδαμε ήταν αρκετά όμορφη σε σχέση με την φύση που είδαμε όταν πήγαμε στο Τσερνομπίλ. Βέβαια με το Τσερνομπίλ, ίσως υπήρχε και μία αρνητική στάση απέναντι στην εγκατάλειψη του υπήρχε εκεί. Τέλος πάντων ήτανε μία χαρά η μέρα μας.
Μιλάμε για απέραντα χωράφια:
Το πρωί έπρεπε να πάμε να παραλάβουμε δύο αυτοκίνητα από την εταιρεία Avis, από τα γραφεία τους μέσα στην πόλη του Κιέβου. Εγώ με έναν της παρέας, ως οι δύο οδηγοί, πήραμε ταξί (που οδηγούσε ένας Ινδός) από το ξενοδοχείο, που μας πήγε σε μία απόσταση τριών χιλιομέτρων που είναι τα γραφεία της εταιρείας ενοικιάσεως. Πήγαμε εκεί και μας καλοδέχτηκαν. Όμως πριν ξεκινήσει η διαδικασία της παράδοσης των αυτοκινήτων είχαμε μία ιδέα. Συγκεκριμένα έξω στο πάρκινγκ είδαμε ένα αυτοκίνητο πολύ μεγάλο για 9 άτομα. Διαπιστώσαμε ότι οι χώροι για τις αποσκευές ήταν αρκετοί, για τα πράγματα όλης της παρέας. Μπαίνοντας στα γραφεία ρώτησα τον υπάλληλο που μας εξυπηρετούσε αν θα μπορούσαμε να κάνουμε μία αλλαγή στα αυτοκίνητα. Αυτός κατευθείαν απάντησε ότι αυτό αποκλείεται. Δηλαδή μας το ξέκοψε και φαινόταν πολύ αποφασιστικός.
Συνέχισε τη διαδικασία για να μας παραδώσει τα δύο αυτοκίνητα που είχα κλείσει. Καθυστερούσε λίγο και δεν μπορούσα να καταλάβω το λόγο, ώσπου μου είπε: υπάρχει πρόβλημα με το ένα αυτοκίνητο, διότι έχει υποστεί ζημιά (η γνωστή δικαιολογία) και δεν το έχουμε διαθέσιμο αυτή τη στιγμή. Εγώ του απαντάω λίγο ψυχρά ότι θέλω τώρα δύο αυτοκίνητα. Με κοιτά λίγο περίεργα και τότε εγώ του λέω: έχω να σας κάνω μία πρόταση. Αντί για δύο αυτοκίνητα να μας δώσετε το φορτηγάκι Ford Transit, που έχετε απέξω. Είναι δυνατόν; Αμέσως έλαμψαν τα μάτια του και μου είπε ότι θα μου απαντήσει αφού ρωτούσε μερικούς ανθρώπους τηλεφωνικά. Σε λίγο μου είπε: ναι, μπορούμε να σας το δώσουμε. Έτσι μετά από λίγες τυπικές διαδικασίες πήραμε το Ford και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο γεμάτοι χαρά, που δεν θα είχαμε τις δυσκολίες των δύο αυτοκινήτων. Με δυο αυτοκίνητα θα ήταν εύκολο να χαθούμε κάποια στιγμή, οπότε θα ήταν αδύνατον σχεδόν να βρεθούμε, γιατί ακόμα δεν είχαμε προνοήσει να πάρουμε ουκρανική κάρτα τηλεφώνου, για να επικοινωνούμε μεταξύ μας σε κάποια δύσκολη περίσταση.
Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο για να πάρουμε την παρέα και να κάνουμε μία ημερήσια εκδρομή έξω από το Κίεβο. Οι προτάσεις ήταν τρεις: η μία ήταν να πάμε λίγο βόρεια και δυτικά του Κιέβου όπου είναι κάποια πάρκα με ενδιαφέρον. Η άλλη ήταν να πάμε βόρεια από το Κίεβο και σε κάποιες περιοχές που πήγαινε ένα ταξιδιωτικό γραφείο και έχουν ενδιαφέρον, κυρίως ελληνικό. Υπήρχε και μία τρίτη πρόταση, που αφορούσε επίσκεψη σε δύο ή τρία μέρη, αν ήταν δυνατόν, νότια του Κιέβου που τα είχε ως προτεινόμενα το Lonely Planet.
Τελικά συμφώνησαν όλοι στην τελευταία πρόταση και ξεκινήσαμε για να πάμε αρχικά στο χωριό Περεγιασλαβ (Pereyaslavs’ke). Απέχει περίπου 80 km από το Κίεβο. Στο αμάξι ο ένας οδηγούσε, ο άλλος του έδινε τις κατευθύνσεις και οι άλλοι λέγανε ιστορίες από τα πίσω καθίσματα. Φτάσαμε χωρίς να έχουμε ιδιαίτερα προβλήματα εκτός από κάποια σημεία που είχε λίγη κίνηση και μας πήρε σχεδόν δύο ώρες μέχρι να φτάσουμε. Αρχικά δεν βλέπουμε τίποτα ιδιαίτερο στο χωριό. Εγώ διάβασα ότι έχει 23 μουσεία αυτό το μέρος, που έχει περίπου μόλις 28.000 κατοίκους. Αλλά εμείς δεν είμαστε και τόσο πολύ των μουσείων. Και ενώ αρχικά δεν βλέπαμε κάτι ενδιαφέρον, όταν είδαμε τον τρούλο της εκκλησίας πήγαμε στην εκκλησία της πόλης, όπου είχε πραγματικά ενδιαφέροντα πράγματα να δούμε αν και όχι πολλά. Ειδικά μου άρεσε ένα μουσείο που ήταν εκεί με διάφορα αντικείμενα από το σοβιετικό καθεστώς.
Το Lonely Planet έλεγε ότι το πιο ενδιαφέρον πράγμα της περιοχής ήταν ένα υπαίθριο μουσείο τοπικής αρχιτεκτονικής με σπίτια και διάφορα άλλα. Έτσι αποφασίσαμε να πάμε για να δούμε αυτό το μέρος του οποίου ξέραμε το όνομα αλλά δυστυχώς μη έχοντας internet δεν μπορούσαμε να το βρούμε μόνο από το maps.me. Με ερωτήσεις στους ντόπιους καταφέραμε να φτάσουμε. Πληρώσαμε μία είσοδο σχετικά μικρή, δηλαδή 4 ευρώ, και είδαμε ένα καταπληκτικό μέρος. Αν είχαμε 5 ώρες χρόνο θα μπορούσαμε να κάτσουμε εκεί και να περιφερόμαστε και να βλέπουμε τα όμορφα σπίτια με τους στάβλους, το σχολείο τις εκκλησίες και λοιπά, που είχαν φτιάξει σε ένα τεράστιο χώρο. Μου θύμισε στο Ταλίν της Εσθονίας ένα αντίστοιχο που είχα δει. Όμως εδώ τα κτήρια ήταν κυρίως ξύλινα και πολύ μικρότερα αλλά περισσότερα. Ήταν όμορφα όλα αλλά μπορώ να πω ότι ήταν επαναλαμβανόμενα και γι αυτό νομίζω μου άρεσε περισσότερο στο Ταλίν. Αν και ο χώρος εδώ ήταν πιο ωραίος.
Από την αρχή που ξεκινήσαμε τη βόλτα υπήρχε η απειλή της βροχής, γι αυτό όλοι πηγαίναμε πολύ γρήγορα να δούμε τα εκθέματα. Τελικά δεν μας έπιασε βροχή, παρά μονάχα τα τελευταία λεπτά που βγαίναμε από τον χώρο και έτσι δεν βραχήκαμε.
Αμέσως μετά ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο, εν μέσω πολύ δυνατής βροχής για να πάμε στον επόμενο προορισμό που πρότεινε το Lonely Planet και ήταν η κωμόπολη των 28.000 κατοίκων με το όνομα Κάνιβ (Kaniv). Στο βιβλίο διάβασα ότι το μόνο ενδιαφέρον σε αυτό το μέρος ήταν ο τάφος του μεγάλου ποιητή της Ουκρανίας ονόματι Σεβτσένκο, με ένα μεγάλο άγαλμα αυτού του ποιητή και ένα μουσείο. Δυστυχώς ούτε αυτό το μέρος δεν ήταν στο maps.me, οπότε έπρεπε να ρωτήσουμε που είναι. Αρχικά είχε κάποιες πινακίδες πού έδειχναν το μουσείο, αλλά μετά σταμάτησαν. Πλέον βγήκαμε έξω από το χωριό προς την κατεύθυνση των πινακίδων. Και ενώ κάναμε γύρω στα 10 χιλιόμετρα δεν καταλήξαμε πουθενά. Είδαμε πάντως ωραία μέρη δίπλα σε ένα ποτάμι. Μάλιστα το βράδυ έχοντας ίντερνετ, διαπίστωσα ότι περάσαμε από το σημείο που θέλαμε να βρούμε, αλλά εκεί δεν είχε καμία πινακίδα, τουλάχιστο στην Αγγλική γλώσσα, και έτσι δεν μπορέσαμε να το δούμε, αν και σταματήσαμε 200 μέτρα από εκείνο το σημείο για να δούμε μία εκκλησία. Τέλος πάντων σχεδόν απογοητευμένοι πήραμε το δρόμο της επιστροφής γιατί είχαν περάσει αρκετές ώρες.
Κατά την επιστροφή η ώρα είχε φτάσει περίπου 5 και αποφασίσαμε να σταματήσουμε στο δρόμο σε ένα μαγαζί για να πάρει ο οδηγός μας καφέ, και να δούμε αν μπορούσαμε κάτι να φάμε. Τελικά σταματήσαμε σε έναν ανεκδιήγητο εστιάτορα, ο οποίος χωρίς να μας ρωτήσει (βέβαια δεν μπορούσε να καταλάβει κιόλας) μας έφερες συγκεκριμένο φαγητό. Δηλαδή 16 κομμάτια μεγάλα χοιρινό ψητό που έψησε εκείνη την ώρα. Είναι το ντόπιο φαγητό που λέγεται σασλίκ. Μας έφερε 8 σαλάτες, μία για τον καθένα και έφερε και τρεις μπύρες. Περιττό να πω τα φάγαμε όλα γιατί ήταν αρκετά νόστιμα.
Ο χώρος σε αυτό το εστιατόριο, ενώ απέξω δεν φαινόταν κάτι ιδιαίτερο, στο πίσω μέρος είχε ένα πάρα πολύ ωραίο στυλ μαγαζιού. Δηλαδή είχε κιόσκια πάρα πολλά και κάτω από κάθε κιόσκι είχε τραπέζια. Αλλού ήταν για 5-6 άτομα και αλλού ήταν για πιο μεγάλες παρέες. Ήταν μέσα σε ένα δάσος και με πολύ όμορφα λουλούδια.
Επιστρέψαμε το βράδυ στο ξενοδοχείο μας σχεδόν στις 10:00 και πήγε ο καθένας στο δωμάτιο του με το ραντεβού της αναχώρησης για σήμερα το πρωί. Η μέρα δεν είχε κάτι πολύ ενδιαφέρον όμως ήταν ενδεικτική του ταξιδιού που κάνουμε εμείς με το αυτοκίνητο. Κάνουμε στάσεις εκεί που μας αρέσει. Συχνά το πρόγραμμα διαμορφώνεται άμεσα. Ειδικά στην Ουκρανία αυτό έγινε πολλές φορές.
Ήμασταν πολύ τυχεροί που έβρεχε μόνο την ώρα που ήμασταν στο αυτοκίνητο για να μετακινηθούμε από την μία πόλη στην άλλη. Αν και φαινόταν ότι είχε βρέξει πολύ περισσότερο πριν φτάσουμε σε ορισμένα σημεία. Επίσης μπορώ να πω ότι η φύση που είδαμε ήταν αρκετά όμορφη σε σχέση με την φύση που είδαμε όταν πήγαμε στο Τσερνομπίλ. Βέβαια με το Τσερνομπίλ, ίσως υπήρχε και μία αρνητική στάση απέναντι στην εγκατάλειψη του υπήρχε εκεί. Τέλος πάντων ήτανε μία χαρά η μέρα μας.
Μιλάμε για απέραντα χωράφια:
