travelbreak
Member
- Μηνύματα
- 1.762
- Likes
- 14.566
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- Υπερσιβηρικός
Τετάρτη 21/7/2021
Βρισκόμαστε στο Lviv. Εδώ φτάσαμε χθες το απόγευμα και η μέρα είχε ολόκληρη πολύ ενδιαφέρον. Με την Ντίνα χθες στο Lutsk κάναμε μια πρωινή βόλτα. Επειδή το ραντεβού για να φύγουμε από το ξενοδοχείο με την παρέα ήταν σχετικά αργά πήγαμε βόλτα για περίπου μιάμιση ώρα μόνοι μας. Πάντα το πρωί ξεκινάμε στις 8 αλλά στο Λουτσκ το κάναμε 9 αφού θα πηγαίναμε στην εκκλησία και στο κάστρο που άνοιγαν αργά.
Αρχικά πήγαμε στο ποτάμι Styr που είναι στην πόλη, χωρίς να δούμε κάτι ενδιαφέρον, και μετά πάλι στην Παλιά Πόλη, στα μέρη που είχαμε ήδη επισκεφθεί.
Όμως ένα μέρος που δεν είχαμε πάει ήταν το σπίτι της Χίμαιρας ή όπως αλλιώς λέγεται: το σπίτι του γλύπτη και περάσαμε να το δούμε. Είναι ένα σπίτι το οποίο είναι γεμάτο με αγάλματα, άλλα μικρά και άλλα μεγάλα και γλυπτά. Αυτά βρίσκονται και έξω και στην αυλή και στους τοίχους. Παντού βλέπεις τέτοια πράγματα. Υποθέτω ότι ο ιδιοκτήτης τα έχει μαζέψει από διάφορες περιοχές της χώρας και τα έχει τοποθετήσει εκεί. Ασφαλώς θα έχει κάνει και δικές του δημιουργίες. Έχει μία ομορφιά, αν και είναι λίγο άτσαλα τοποθετημένα όλα αυτά και χωρίς καμία τάξη τα περισσότερα. Θα μπορούσαν να είναι σε ένα διαφορετικό χώρο τακτοποιημένα και πιστεύω θα ήταν πολύ πιο όμορφα.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο όπου στις 9:00 κατεβάσαμε τις βαλίτσες μας στο Ford Transit αυτοκίνητο που έχουμε. Το γεμίσαμε και κάναμε το check out στα δωμάτια, ώστε να είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Είπα στα παιδιά να πάμε όλοι μαζί να δούμε ξανά το σπίτι του γλύπτη. Πήγαμε και τους άρεσε πολύ. Μάλιστα κάποια στιγμή βγήκε ο ιδιοκτήτης. Έτσι καταλάβαμε τουλάχιστον: ότι είναι αυτός ο ιδιοκτήτης, και πιάσαμε την κουβέντα. Μόνο που αυτός δεν ήξερε σχεδόν καμία λέξη στα αγγλικά. Τέλος πάντων είχε ενδιαφέρον που μας είπε μερικά πράγματα και τα μεταφράζαμε στο Google Translate. Και στο τέλος βέβαια μας έδωσε ένα μαγνητάκι και μας ζήτησε κάποια βοήθεια. Εμείς κάτι του δώσαμε και ήταν χαρούμενος.
Μετά πήγαμε στην εκκλησία Πέτρου και Παύλου, η οποία είχε ανοίξει από τις 9:00. Μπήκαμε μέσα και βέβαια είναι Καθολική Εκκλησία (λόγω ονόματος). Γενικά οι εκκλησίες εδώ στη χώρα (ορθόδοξες οι περισσότερες εννοείται) είναι επιβλητικές και εξωτερικά και εσωτερικά. Ειδικά με τους τρούλους που άλλοτε είναι χρωματισμένοι με διάφορα χρώματα και άλλοτε είναι υπενδεδυμένοι με ένα μέταλλο σαν χρυσό, ή μπορεί να είναι και μία απλή βαφή σε αυτό το χρώμα. Νομίζω όμως ότι είναι μέταλλο γιατί είδαμε σε πολλά σημεία τέτοιες κατασκευές που τις πουλούσαν.
Η εκκλησία βρίσκεται δίπλα στο κάστρο του που άνοιγε στις 10:00. Γι αυτό και μπήκαμε μέσα την ώρα που άνοιγε. Είχε είσοδο νομίζω 50 γρίβνα, αλλά μέσα σε αυτό, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, αν θες να δεις μία συγκεκριμένη αίθουσα, ή έκθεση, πληρώνεις κάποια λίγα επιπλέον χρήματα. Κάναμε βόλτα για μισή ώρα, αφού δεν είναι πολύ μεγάλο. Άλλωστε το είχαμε δει και την προηγούμενη μέρα απ’ έξω. Με τους προμαχώνες και τους πύργους του πάντως ήταν όμορφο. Σε αυτό το κάστρο πιάσαμε την κουβέντα και με έναν εργαζόμενο ο οποίος ήξερε αγγλικά με τον οποίο είχαμε μιλήσει και στην προηγούμενη επίσκεψη που είχαμε κάνει μία μέρα πριν. Μας είπε κάτι που μου έκανε εντύπωση, δηλαδή ότι ήξερε κάτι Ελληνικό και αυτό ήταν το «κύριε ελέησον». Επίσης μας είπε ότι ο Μητροπολίτης που είχαμε δει προχθές δεν είναι χριστιανός ορθόδοξος αλλά ανήκει σε μία αίρεση και δεν του αρέσει καθόλου. Τώρα ποιος ανήκει σε αίρεση δεν μπορώ να ξέρω εγώ.
Έτσι λοιπόν κατά τις 11:00 και αμέσως μετά το κάστρο του Λουτσκ μπήκαμε στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το Lviv. Η απόσταση δεν ήταν πολύ μεγάλη και το Google την έδινε τρεις-τέσσερις ώρες περίπου. Εμείς όμως αποφασίσαμε να κάνουμε μία παράκαμψη για να δούμε μερικά κάστρα που ήταν πολύ κοντά στην διαδρομή μας. Η παράκαμψη αυτή μας οδήγησε σε ένα δρόμο, άσφαλτο μεν αλλά με άπειρες τρύπες στο οδόστρωμα. Αυτό έκανε την οδήγηση πολύ κουραστική και βλέπαμε ότι ενώ τα χιλιόμετρα ήταν λίγα μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο κάστρο θα κάναμε πολύ ώρα. Γι αυτό αποφασίσαμε, αφού είδα στο Google Maps ότι μπορούμε να αλλάξουμε κατεύθυνση, και μπήκαμε σε πιο κεντρικούς δρόμους. Έτσι ενώ κάναμε μερικά χιλιόμετρα παραπάνω πήγαμε πιο άνετα και πολύ γρήγορα. Το πρώτο κάστρο που επισκεφτήκαμε ήταν το Olesko.
Από τη διαδρομή:
Με είσοδο στα 90 γρίβνα, δηλαδή 3 ευρώ μπήκαμε μέσα και ήταν ένα πραγματικά πολύ όμορφο κάστρο. Γενικά η περιοχή, ο λόφος που ήταν χτισμένο και έξω από αυτό αλλά και εσωτερικά ήταν πολύ όμορφα. Δεν ήταν πολύ μεγάλο αφού δεν είχε φρούριο όπως ήταν στο Λουτσκ, που είχε τα τείχη γύρω γύρω. Κινηθήκαμε εσωτερικά, αφού στο αίθριο είχε μόνο την αυλή που ήταν γύρω γύρω από αυτήν τα κτίρια. Δεν μείναμε πάνω από μία ώρα.
Το εσωτερικό:
Μετά, σε απόσταση περίπου 30 χιλιόμετρα, ήταν το επόμενο κάστρο με το όνομα Pidhirtsi. Ο δρόμος ήταν πολύ καλός. Πήγαμε εκεί αλλά είδαμε ένα εγκαταλελειμμένο φρούριο. Βέβαια είχε το εισιτήριο του για να μπεις μέσα και τους υπαλλήλους οι οποίοι πρόσεχαν λίγο τους επισκέπτες, οι οποίοι δεν ήταν και πάρα πολλοί, όμως δεν είχε γίνει καμία συντήρηση πέρα από εκείνη που χρειαζόταν για να μην καταρρεύσει. Το ωραίο στο κάστρο αυτό ήταν ότι είχε μία τάφρο γύρω από αυτό μέσα από την οποία περάσαμε για να επισκεφτούμε το πίσω μέρος του κάστρου. Τελικά ήταν όμορφο μόνο να το βλέπεις απ’ έξω και από μακριά, για να μην βλέπεις τη φθορά που του είχε δημιουργήσει ο χρόνος. Εσωτερικά οι αίθουσες ήταν σχεδόν άδειες, καθώς και τα υπόγεια τα οποία επισκεφθήκαμε για λίγο. Απ’ έξω όμως όπως είπα ήταν πολύ όμορφο και ειδικά μας άρεσε η πίσω πλευρά του όπου αντίκριζες στο βάθος την πεδιάδα, που βέβαια ήταν γεμάτη με καλλιέργειες σιτηρών.
Η πίσω πλευρά:
Δίπλα στο κάστρο υπήρχε μια υπέροχη εκκλησία:
Εδώ η χώρα είναι τελείως επίπεδη εκτός από λίγους λόφους εδώ γύρω στο Lviv και γύρω από το υπέροχο Κίεβο. Υπάρχουν απέραντες εκτάσεις με καλλιέργειες σιτηρών. Σίγουρα ανήκουν σε ορισμένες εταιρίες αφού έχουν και τις ονομασίες τους δίπλα στο δρόμο. Από παλιά το είχα ακούσει και οι εταιρείες πιστεύω εκμεταλλεύονται τη φτώχεια της χώρας. Αυτό που μας αρέσει περισσότερο σε αυτά, είναι τα χωράφια με τους ηλίανθους. Και μιλάμε για χωράφια που μπορεί να είναι 1.000 μέχρι 3.000 στρέμματα το καθένα. Και ευτυχώς αυτή την εποχή οι ήλιοι είναι ανθισμένοι και έτσι αυτά τα τεράστια χωράφια φαίνονται όλο κίτρινα, με ένα έντονο πολύ όμορφο κίτρινο χρώμα. Έχει και άλλα χωράφια, αλλά εντάξει, το να βλέπεις τα σιτάρια ή διάφορα άλλα σιτηρά, που δεν τα ξέρουμε κιόλας ποια είναι, δεν έχει τόσο ενδιαφέρον. Γι αυτό άλλωστε και οι περισσότερες διαδρομές είναι λίγο κουραστικές. Όμως όταν βλέπεις αυτά τα κίτρινα χωράφια είναι τελείως διαφορετικά.
Ευτυχώς στους δρόμους που περάσαμε υπήρχαν αρκετά χωριά και έτσι βλέπαμε και λίγο κάποια σπίτια και κάποιους ανθρώπους. Άσχημο βέβαια ήταν ότι ενώ ήταν δρόμοι που μπορούσες να πηγαίνεις με 100 χιλιόμετρα, ίσως και 120, κάθε τρεις και λίγο το όριο κατέβαινε 70 ή στα 50 χιλιόμετρα ανά ώρα, γιατί είχε διαβάσεις πεζών. Αυτό γινόταν πάρα πολύ τακτικά, αλλά τα περισσότερα αυτοκίνητα, για να μην πω όλα, δεν πρόσεχαν στα όρια αυτά. Άλλωστε ήταν σε περιοχές με ερημιές που δεν είχε τόσο κόσμο που να περνάει, έτσι οι οδηγοί έτρεχαν και οι περισσότεροι δεν μείωναν καθόλου ταχύτητα. Εμείς λίγο τη μειώναμε, δηλαδή το 100 το πηγαίναμε στα 80 περίπου και αυτό ήταν όλο.
Γενικά οι δρόμοι είπα ότι είχαν αρκετές λακκούβες σε πολλά σημεία, αλλά αυτό αφορούσε μόνο σε τελείως επαρχιακούς δρόμους. Μακάρι να μπορούσαμε να τους αποφεύγουμε, όπως όταν πηγαίναμε στο κάστρο Zolochiv μετά το Pidhirtsi. Ενώ είδαμε στο Google ότι ήταν εκεί κοντά, και εκείνη την ώρα που θα φτάναμε θα είχε κλείσει, είπαμε να περάσουμε και να το δούμε έστω και απ’ έξω. Ξεκινήσαμε γεμάτοι αισιοδοξία να πάμε να το δούμε, όμως απογοητευτήκαμε μετά από 3-4 χιλιόμετρα καλού δρόμου, αφού πλέον ο δρόμος χάλασε και ήταν αδύνατον να μας οδηγήσει εκεί σε λιγότερο από μια ώρα, με τις τόσες τρύπες που είχε. Βλέπαμε πάντως ότι και άλλα οχήματα πήγαιναν. Κάναμε περίπου ένα χιλιόμετρο στον απαίσιο δρόμο, σε 4-5 ολόκληρα λεπτά και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω.
Έτσι αποφασίσαμε να πάμε στο Lviv. Απλά εγώ κοίταζα πότε-πότε το Google Maps μήπως μου δώσει κάποια εναλλακτική οδό για το κάστρο αυτό, μήπως είχε καλύτερο δρόμο δηλαδή. Όμως δεν βρήκα τίποτα αφού κάθε φορά με γύριζε από τον προηγούμενο κακό δρόμο. Οπότε δεν το είδαμε ποτέ αυτό και ούτε θα το δούμε γιατί απέχει πάνω από 100 χιλιόμετρα από το Lviv. Όμως στο δρόμο είδαμε σε ένα σημείο να είναι σταματημένες δεκάδες νταλίκες και οι οδηγοί τους έτρωγαν σε κάποιες ψησταριές. Σταματήσαμε λοιπόν και εμείς και έτσι πολύ γρήγορα φάγαμε ξανά τα σουβλάκια με το χοιρινό. Ήταν πολύ νόστιμο και κλασικά ήταν πολύ φθηνά. Όταν λέμε φθηνά εννοούμε ότι το φαγητό μας και μερικές σαλάτες και σούπες και μια δυο μπύρες και αναψυκτικό, το κόστος έφτασε τα 5 ευρώ το άτομο. Δηλαδή τσάμπα. Τελικά κατέληξε η παρέα όπου βλέπαμε μετά το μεσημέρι νταλίκες σταματημένες, να κοιτάμε για φαγητό!
Και επειδή ξέρω ότι σας αρέσει να βλέπετε πιάτα με φαγητό:
Μετά οδηγήσαμε για να έρθουμε στο Lviv, όπου το ξενοδοχείο είναι πολύ κεντρικό, όμως το πρόβλημα είναι ότι ενώ το ξενοδοχείο είναι καλό αν και όχι μεγάλο, εμείς μένουμε στον 4ο όροφο (ουσιαστικά είναι τρίτος, γιατί το ισόγειο το μετρούν ως πρώτο) και δεν έχει ασανσέρ. Έτσι έχουμε μία ταλαιπωρία μέχρι να ανέβουμε και να κατεβούμε. Τέλος πάντων, αφού ταχτοποιηθήκαμε λίγο στα δωμάτια η ώρα ήταν περίπου 7:00 το απόγευμα και ξεκίνησε όλοι μαζί η παρέα να κάνει τη βόλτα της στην πόλη. Κάναμε βόλτες πάνω από δύο ώρες στην πολύ όμορφη πόλη με τα κτίρια και τις πλατείες. Αυτό που πιο πολύ μας εντυπωσίασε ήταν που ήταν πολύς κόσμος στα καφέ και στα εστιατόρια. Και κυρίως όμως τα μαγαζιά ήταν γεμάτα κόσμο από το απόγευμα στις 7:00 και μέχρι αργά ίσως. Θα ήταν και γενικά φαίνεται να είναι μία πλούσια πόλη. Δεν ξέρω πού βρίσκει αυτό τον πλούτο. Το Κίεβο ωχριά μπροστά στο Lviv.
Κατά τις 10:00 γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας για να ανέβουμε τις σκάλες μέχρι το δωμάτιο και να ξεκουραστούμε.
Να προσθέσω και το σχετικό βίντεο:
Βρισκόμαστε στο Lviv. Εδώ φτάσαμε χθες το απόγευμα και η μέρα είχε ολόκληρη πολύ ενδιαφέρον. Με την Ντίνα χθες στο Lutsk κάναμε μια πρωινή βόλτα. Επειδή το ραντεβού για να φύγουμε από το ξενοδοχείο με την παρέα ήταν σχετικά αργά πήγαμε βόλτα για περίπου μιάμιση ώρα μόνοι μας. Πάντα το πρωί ξεκινάμε στις 8 αλλά στο Λουτσκ το κάναμε 9 αφού θα πηγαίναμε στην εκκλησία και στο κάστρο που άνοιγαν αργά.
Αρχικά πήγαμε στο ποτάμι Styr που είναι στην πόλη, χωρίς να δούμε κάτι ενδιαφέρον, και μετά πάλι στην Παλιά Πόλη, στα μέρη που είχαμε ήδη επισκεφθεί.
Όμως ένα μέρος που δεν είχαμε πάει ήταν το σπίτι της Χίμαιρας ή όπως αλλιώς λέγεται: το σπίτι του γλύπτη και περάσαμε να το δούμε. Είναι ένα σπίτι το οποίο είναι γεμάτο με αγάλματα, άλλα μικρά και άλλα μεγάλα και γλυπτά. Αυτά βρίσκονται και έξω και στην αυλή και στους τοίχους. Παντού βλέπεις τέτοια πράγματα. Υποθέτω ότι ο ιδιοκτήτης τα έχει μαζέψει από διάφορες περιοχές της χώρας και τα έχει τοποθετήσει εκεί. Ασφαλώς θα έχει κάνει και δικές του δημιουργίες. Έχει μία ομορφιά, αν και είναι λίγο άτσαλα τοποθετημένα όλα αυτά και χωρίς καμία τάξη τα περισσότερα. Θα μπορούσαν να είναι σε ένα διαφορετικό χώρο τακτοποιημένα και πιστεύω θα ήταν πολύ πιο όμορφα.
Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο όπου στις 9:00 κατεβάσαμε τις βαλίτσες μας στο Ford Transit αυτοκίνητο που έχουμε. Το γεμίσαμε και κάναμε το check out στα δωμάτια, ώστε να είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση. Είπα στα παιδιά να πάμε όλοι μαζί να δούμε ξανά το σπίτι του γλύπτη. Πήγαμε και τους άρεσε πολύ. Μάλιστα κάποια στιγμή βγήκε ο ιδιοκτήτης. Έτσι καταλάβαμε τουλάχιστον: ότι είναι αυτός ο ιδιοκτήτης, και πιάσαμε την κουβέντα. Μόνο που αυτός δεν ήξερε σχεδόν καμία λέξη στα αγγλικά. Τέλος πάντων είχε ενδιαφέρον που μας είπε μερικά πράγματα και τα μεταφράζαμε στο Google Translate. Και στο τέλος βέβαια μας έδωσε ένα μαγνητάκι και μας ζήτησε κάποια βοήθεια. Εμείς κάτι του δώσαμε και ήταν χαρούμενος.
Μετά πήγαμε στην εκκλησία Πέτρου και Παύλου, η οποία είχε ανοίξει από τις 9:00. Μπήκαμε μέσα και βέβαια είναι Καθολική Εκκλησία (λόγω ονόματος). Γενικά οι εκκλησίες εδώ στη χώρα (ορθόδοξες οι περισσότερες εννοείται) είναι επιβλητικές και εξωτερικά και εσωτερικά. Ειδικά με τους τρούλους που άλλοτε είναι χρωματισμένοι με διάφορα χρώματα και άλλοτε είναι υπενδεδυμένοι με ένα μέταλλο σαν χρυσό, ή μπορεί να είναι και μία απλή βαφή σε αυτό το χρώμα. Νομίζω όμως ότι είναι μέταλλο γιατί είδαμε σε πολλά σημεία τέτοιες κατασκευές που τις πουλούσαν.
Η εκκλησία βρίσκεται δίπλα στο κάστρο του που άνοιγε στις 10:00. Γι αυτό και μπήκαμε μέσα την ώρα που άνοιγε. Είχε είσοδο νομίζω 50 γρίβνα, αλλά μέσα σε αυτό, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, αν θες να δεις μία συγκεκριμένη αίθουσα, ή έκθεση, πληρώνεις κάποια λίγα επιπλέον χρήματα. Κάναμε βόλτα για μισή ώρα, αφού δεν είναι πολύ μεγάλο. Άλλωστε το είχαμε δει και την προηγούμενη μέρα απ’ έξω. Με τους προμαχώνες και τους πύργους του πάντως ήταν όμορφο. Σε αυτό το κάστρο πιάσαμε την κουβέντα και με έναν εργαζόμενο ο οποίος ήξερε αγγλικά με τον οποίο είχαμε μιλήσει και στην προηγούμενη επίσκεψη που είχαμε κάνει μία μέρα πριν. Μας είπε κάτι που μου έκανε εντύπωση, δηλαδή ότι ήξερε κάτι Ελληνικό και αυτό ήταν το «κύριε ελέησον». Επίσης μας είπε ότι ο Μητροπολίτης που είχαμε δει προχθές δεν είναι χριστιανός ορθόδοξος αλλά ανήκει σε μία αίρεση και δεν του αρέσει καθόλου. Τώρα ποιος ανήκει σε αίρεση δεν μπορώ να ξέρω εγώ.
Έτσι λοιπόν κατά τις 11:00 και αμέσως μετά το κάστρο του Λουτσκ μπήκαμε στο αυτοκίνητο με κατεύθυνση το Lviv. Η απόσταση δεν ήταν πολύ μεγάλη και το Google την έδινε τρεις-τέσσερις ώρες περίπου. Εμείς όμως αποφασίσαμε να κάνουμε μία παράκαμψη για να δούμε μερικά κάστρα που ήταν πολύ κοντά στην διαδρομή μας. Η παράκαμψη αυτή μας οδήγησε σε ένα δρόμο, άσφαλτο μεν αλλά με άπειρες τρύπες στο οδόστρωμα. Αυτό έκανε την οδήγηση πολύ κουραστική και βλέπαμε ότι ενώ τα χιλιόμετρα ήταν λίγα μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο κάστρο θα κάναμε πολύ ώρα. Γι αυτό αποφασίσαμε, αφού είδα στο Google Maps ότι μπορούμε να αλλάξουμε κατεύθυνση, και μπήκαμε σε πιο κεντρικούς δρόμους. Έτσι ενώ κάναμε μερικά χιλιόμετρα παραπάνω πήγαμε πιο άνετα και πολύ γρήγορα. Το πρώτο κάστρο που επισκεφτήκαμε ήταν το Olesko.
Από τη διαδρομή:
Με είσοδο στα 90 γρίβνα, δηλαδή 3 ευρώ μπήκαμε μέσα και ήταν ένα πραγματικά πολύ όμορφο κάστρο. Γενικά η περιοχή, ο λόφος που ήταν χτισμένο και έξω από αυτό αλλά και εσωτερικά ήταν πολύ όμορφα. Δεν ήταν πολύ μεγάλο αφού δεν είχε φρούριο όπως ήταν στο Λουτσκ, που είχε τα τείχη γύρω γύρω. Κινηθήκαμε εσωτερικά, αφού στο αίθριο είχε μόνο την αυλή που ήταν γύρω γύρω από αυτήν τα κτίρια. Δεν μείναμε πάνω από μία ώρα.
Το εσωτερικό:
Μετά, σε απόσταση περίπου 30 χιλιόμετρα, ήταν το επόμενο κάστρο με το όνομα Pidhirtsi. Ο δρόμος ήταν πολύ καλός. Πήγαμε εκεί αλλά είδαμε ένα εγκαταλελειμμένο φρούριο. Βέβαια είχε το εισιτήριο του για να μπεις μέσα και τους υπαλλήλους οι οποίοι πρόσεχαν λίγο τους επισκέπτες, οι οποίοι δεν ήταν και πάρα πολλοί, όμως δεν είχε γίνει καμία συντήρηση πέρα από εκείνη που χρειαζόταν για να μην καταρρεύσει. Το ωραίο στο κάστρο αυτό ήταν ότι είχε μία τάφρο γύρω από αυτό μέσα από την οποία περάσαμε για να επισκεφτούμε το πίσω μέρος του κάστρου. Τελικά ήταν όμορφο μόνο να το βλέπεις απ’ έξω και από μακριά, για να μην βλέπεις τη φθορά που του είχε δημιουργήσει ο χρόνος. Εσωτερικά οι αίθουσες ήταν σχεδόν άδειες, καθώς και τα υπόγεια τα οποία επισκεφθήκαμε για λίγο. Απ’ έξω όμως όπως είπα ήταν πολύ όμορφο και ειδικά μας άρεσε η πίσω πλευρά του όπου αντίκριζες στο βάθος την πεδιάδα, που βέβαια ήταν γεμάτη με καλλιέργειες σιτηρών.
Η πίσω πλευρά:
Δίπλα στο κάστρο υπήρχε μια υπέροχη εκκλησία:
Εδώ η χώρα είναι τελείως επίπεδη εκτός από λίγους λόφους εδώ γύρω στο Lviv και γύρω από το υπέροχο Κίεβο. Υπάρχουν απέραντες εκτάσεις με καλλιέργειες σιτηρών. Σίγουρα ανήκουν σε ορισμένες εταιρίες αφού έχουν και τις ονομασίες τους δίπλα στο δρόμο. Από παλιά το είχα ακούσει και οι εταιρείες πιστεύω εκμεταλλεύονται τη φτώχεια της χώρας. Αυτό που μας αρέσει περισσότερο σε αυτά, είναι τα χωράφια με τους ηλίανθους. Και μιλάμε για χωράφια που μπορεί να είναι 1.000 μέχρι 3.000 στρέμματα το καθένα. Και ευτυχώς αυτή την εποχή οι ήλιοι είναι ανθισμένοι και έτσι αυτά τα τεράστια χωράφια φαίνονται όλο κίτρινα, με ένα έντονο πολύ όμορφο κίτρινο χρώμα. Έχει και άλλα χωράφια, αλλά εντάξει, το να βλέπεις τα σιτάρια ή διάφορα άλλα σιτηρά, που δεν τα ξέρουμε κιόλας ποια είναι, δεν έχει τόσο ενδιαφέρον. Γι αυτό άλλωστε και οι περισσότερες διαδρομές είναι λίγο κουραστικές. Όμως όταν βλέπεις αυτά τα κίτρινα χωράφια είναι τελείως διαφορετικά.
Ευτυχώς στους δρόμους που περάσαμε υπήρχαν αρκετά χωριά και έτσι βλέπαμε και λίγο κάποια σπίτια και κάποιους ανθρώπους. Άσχημο βέβαια ήταν ότι ενώ ήταν δρόμοι που μπορούσες να πηγαίνεις με 100 χιλιόμετρα, ίσως και 120, κάθε τρεις και λίγο το όριο κατέβαινε 70 ή στα 50 χιλιόμετρα ανά ώρα, γιατί είχε διαβάσεις πεζών. Αυτό γινόταν πάρα πολύ τακτικά, αλλά τα περισσότερα αυτοκίνητα, για να μην πω όλα, δεν πρόσεχαν στα όρια αυτά. Άλλωστε ήταν σε περιοχές με ερημιές που δεν είχε τόσο κόσμο που να περνάει, έτσι οι οδηγοί έτρεχαν και οι περισσότεροι δεν μείωναν καθόλου ταχύτητα. Εμείς λίγο τη μειώναμε, δηλαδή το 100 το πηγαίναμε στα 80 περίπου και αυτό ήταν όλο.
Γενικά οι δρόμοι είπα ότι είχαν αρκετές λακκούβες σε πολλά σημεία, αλλά αυτό αφορούσε μόνο σε τελείως επαρχιακούς δρόμους. Μακάρι να μπορούσαμε να τους αποφεύγουμε, όπως όταν πηγαίναμε στο κάστρο Zolochiv μετά το Pidhirtsi. Ενώ είδαμε στο Google ότι ήταν εκεί κοντά, και εκείνη την ώρα που θα φτάναμε θα είχε κλείσει, είπαμε να περάσουμε και να το δούμε έστω και απ’ έξω. Ξεκινήσαμε γεμάτοι αισιοδοξία να πάμε να το δούμε, όμως απογοητευτήκαμε μετά από 3-4 χιλιόμετρα καλού δρόμου, αφού πλέον ο δρόμος χάλασε και ήταν αδύνατον να μας οδηγήσει εκεί σε λιγότερο από μια ώρα, με τις τόσες τρύπες που είχε. Βλέπαμε πάντως ότι και άλλα οχήματα πήγαιναν. Κάναμε περίπου ένα χιλιόμετρο στον απαίσιο δρόμο, σε 4-5 ολόκληρα λεπτά και αποφασίσαμε να γυρίσουμε πίσω.
Έτσι αποφασίσαμε να πάμε στο Lviv. Απλά εγώ κοίταζα πότε-πότε το Google Maps μήπως μου δώσει κάποια εναλλακτική οδό για το κάστρο αυτό, μήπως είχε καλύτερο δρόμο δηλαδή. Όμως δεν βρήκα τίποτα αφού κάθε φορά με γύριζε από τον προηγούμενο κακό δρόμο. Οπότε δεν το είδαμε ποτέ αυτό και ούτε θα το δούμε γιατί απέχει πάνω από 100 χιλιόμετρα από το Lviv. Όμως στο δρόμο είδαμε σε ένα σημείο να είναι σταματημένες δεκάδες νταλίκες και οι οδηγοί τους έτρωγαν σε κάποιες ψησταριές. Σταματήσαμε λοιπόν και εμείς και έτσι πολύ γρήγορα φάγαμε ξανά τα σουβλάκια με το χοιρινό. Ήταν πολύ νόστιμο και κλασικά ήταν πολύ φθηνά. Όταν λέμε φθηνά εννοούμε ότι το φαγητό μας και μερικές σαλάτες και σούπες και μια δυο μπύρες και αναψυκτικό, το κόστος έφτασε τα 5 ευρώ το άτομο. Δηλαδή τσάμπα. Τελικά κατέληξε η παρέα όπου βλέπαμε μετά το μεσημέρι νταλίκες σταματημένες, να κοιτάμε για φαγητό!
Και επειδή ξέρω ότι σας αρέσει να βλέπετε πιάτα με φαγητό:
Μετά οδηγήσαμε για να έρθουμε στο Lviv, όπου το ξενοδοχείο είναι πολύ κεντρικό, όμως το πρόβλημα είναι ότι ενώ το ξενοδοχείο είναι καλό αν και όχι μεγάλο, εμείς μένουμε στον 4ο όροφο (ουσιαστικά είναι τρίτος, γιατί το ισόγειο το μετρούν ως πρώτο) και δεν έχει ασανσέρ. Έτσι έχουμε μία ταλαιπωρία μέχρι να ανέβουμε και να κατεβούμε. Τέλος πάντων, αφού ταχτοποιηθήκαμε λίγο στα δωμάτια η ώρα ήταν περίπου 7:00 το απόγευμα και ξεκίνησε όλοι μαζί η παρέα να κάνει τη βόλτα της στην πόλη. Κάναμε βόλτες πάνω από δύο ώρες στην πολύ όμορφη πόλη με τα κτίρια και τις πλατείες. Αυτό που πιο πολύ μας εντυπωσίασε ήταν που ήταν πολύς κόσμος στα καφέ και στα εστιατόρια. Και κυρίως όμως τα μαγαζιά ήταν γεμάτα κόσμο από το απόγευμα στις 7:00 και μέχρι αργά ίσως. Θα ήταν και γενικά φαίνεται να είναι μία πλούσια πόλη. Δεν ξέρω πού βρίσκει αυτό τον πλούτο. Το Κίεβο ωχριά μπροστά στο Lviv.
Κατά τις 10:00 γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας για να ανέβουμε τις σκάλες μέχρι το δωμάτιο και να ξεκουραστούμε.
Να προσθέσω και το σχετικό βίντεο:
