Μολδαβία Ουκρανία Ταξίδι για οκτώ.

[travelbreak]

Τετάρτη, 28/7/2021

Μερικά σκόρπια θεματάκια (από το ημερολόγιό μου):

Τις τελευταίες μέρες κάνει αρκετή ζέστη και εδώ, όπως και στις πρώτες μέρες στην Ουκρανία. Δηλαδή από 30 μέχρι 35 βαθμούς την ημέρα, αλλά το βράδυ έχει σχετική δροσιά. Αυτό είναι καλό για μας, γιατί το πραγματικό πρόβλημα είναι η βροχή συνήθως και όχι η ζέστη. Όμως δεν έχει υγρασία και έτσι δεν ιδρώνουμε και τόσο πολύ.

Εδώ η Μολδαβία φημίζεται για τους πολλούς και μεγάλους αμπελώνες της όμως από τα σύνορα μέχρι εδώ το Κισινάου εμείς είδαμε ελάχιστους αμπελώνες. Έχει και υπόγεια κελάρια, τα οποία είναι για τη φύλαξη του κρασιού σε δροσερό μέρος. Ένα από αυτά θα επισκεφτούμε αύριο. Αυτά τα κελάρια έχουν υπόγειες στοές μήκους πολλών χιλιομέτρων και είναι φημισμένα γι αυτό και δεν θέλουμε να τα χάσουμε.

Αν και για τη Μολδαβία λένε ότι είναι η πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης, εμείς δεν το καταλαβαίνουμε. Βέβαια τα χωριά που περάσαμε όταν ερχόμασταν στο Κισινάου, ήταν φτωχικά ακόμα και σε σχέση με την Ουκρανία. Όμως το Κισινάου είναι μία πολύ όμορφη πόλη με προσεγμένα κτίρια. Πολύ λίγα είναι εκείνα που είναι εγκαταλελειμμένα, ενώ νομίζω στην Ουκρανία ήταν περισσότερα. Έχει πολύ όμορφα πάρκα εδώ και οι κεντρικοί δρόμοι είναι μεγάλοι και χωρίς κίνηση. Όμως όταν ερχόμασταν με το ταξί από τον σταθμό των λεωφορείων οι δρόμοι που περάσαμε ήταν με πολύ μεγάλη κίνηση. Ίσως έφταιγε η ώρα. Τα αυτοκίνητα που έχουν, από όσο είδα τουλάχιστον, δεν ήταν και τόσο πολλά Lada, όσα ήταν στην Ουκρανία. Εκεί παντού υπήρχαν Lada, κυρίως στην επαρχία. Και εδώ στην επαρχία που δεν πήγαμε ακόμα, ίσως έχει περισσότερα. Πιστεύω σήμερα να πάμε. Δηλαδή το έχουμε στο πρόγραμμα, γιατί λέμε μετά την παραλαβή του αυτοκινήτου να πάμε στο Τιρασπόλ που βρίσκεται στα νότια.

Εδώ στο κέντρο του Κισινάου δεν έχει τα πολλά μαγαζιά φαγητού ή καφέ, που είχε το Lviv και στην Οδησσό. Έχει όμως αρκετά. Απλά είναι διασκορπισμένα και όχι όλα μαζί. Είναι πολύ όμορφα μεγάλα και έχουν πολύ καλή υπηρεσία. Επίσης οι άνθρωποι μιλάνε αρκετοί αγγλικά, από όσο τουλάχιστον είδα. Ειδικά στο ξενοδοχείο μιλάνε και πολύ καλά. Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε και στην Οδησσό, όπου, σε αντίθεση με την υπόλοιπη Ουκρανία, ήταν πολύ εύκολο να βρεις άνθρωπο να μιλάει αγγλικά. Μάλιστα οι ταξιτζήδες σχεδόν όλοι μιλούσαν.

Το πρωί είχαμε ένα καλό breakfast στο ξενοδοχείο μας. Το οποίο ξενοδοχείο δεν ήταν μεγάλο και μάλλον κρατούσε έναν ή δυο ορόφους σε ένα κτίριο. Στο πρωινό δεν είδαμε περισσότερους από άλλους οκτώ πελάτες. Στο σερβίρισμα ήταν και μια Μολδαβή που είχε δουλέψει στην Ελλάδα και μιλούσε λίγα ελληνικά.

Για την παραλαβή του αυτοκινήτου δώσαμε ραντεβού μετά τις 10:00, και έτσι είχαμε χρόνο για μια μικρή βόλτα στο γνωστό κεντρικό δρόμο.

Πηγαίνοντας για την παραλαβή του αυτοκινήτου σκεφτόμουν ότι τελικά εάν πραγματοποιηθεί και σήμερα να πάρουμε πάλι ένα μόνο μεγάλο αυτοκίνητο, θα είμαστε πολύ τυχεροί σε αυτό το ταξίδι.
Τελικά μας έδωσαν πράγματι ένα μεγάλο και ήταν το γνωστό από την Ιταλία το 2013, Opel Vivaro. Αρκετά άνετο για τον αριθμό των ατόμων που ήμασταν. Στις 11:00 είχαμε τελειώσει τις τυπικές διαδικασίες της ενοικίασης και ήμασταν ελεύθεροι να φύγουμε όλοι μαζί σε ένα αυτοκίνητο.

Αρχικά πήγαμε έξω από την πόλη σε μία εκκλησία και 1-2 μικρά σπίτια. Εκεί βρισκόταν τέσσερα-πέντε ζευγάρια για να κάνουν τους γάμους τους και τις φωτογραφήσεις τους, οπότε δεν είχε κανένα νόημα και φύγαμε για να πάμε στην Υπερδνειστερία (Transnistria) και στο Τιρασπόλ που απέχει από το Κισινάου 70 χιλιόμετρα.

Στα σύνορα ήταν μία μικρή ταλαιπωρία. Αρχικά βγάλαμε καθένας μία emmigration card που ήταν δωρεάν. Όμως μετά έπρεπε να βγάλουμε την λεγόμενη βινιέτα, η οποία ήταν για τον οδηγό του αυτοκινήτου και το αυτοκίνητο. Εκεί πληρώσαμε περίπου 3,5 ευρώ. Γι αυτό το πράγμα όμως το κακό ήταν η αναμονή περίπου μισής ώρα, γιατί είχε αρκετό κόσμο που περίμενε. Εκεί γνωρίσαμε και ένα Γερμανό που ταξίδευε μόνος του με το αυτοκίνητό του στην περιοχή αυτή, τον οποίο βλέπαμε στη συνέχεια πολύ τακτικά στα μέρη που πηγαίναμε. Ήταν απογοητευμένος γιατί δεν είχε πολλά πράγματα να δει και να κάνει, αλλά είχε κλείσει να μείνει στην περιοχή του Κισινάου περίπου μία εβδομάδα.

Πριν περάσουμε για να πάμε στο Τιρασπόλ, περάσαμε από την πόλη Μπέντερ, η οποία έχει ένα φρούριο, το οποίο ήταν αρκετά όμορφο. Όμως με τον πλοηγό δεν ήταν εύκολο να το προσεγγίσουμε, αλλά τελικά τα καταφέραμε μέσα από κάποιους χωματόδρομους και χωράφια. Η ζέστη πάλι ήταν πολύ μεγάλη, αλλά κάναμε τις απαραίτητες βόλτες για να δούμε το κάστρο. Αλλά να δούμε και τη γύρω περιοχή, ανεβαίνοντας σε προμαχώνες. Στο φρούριο αυτό δεν υπήρχε κόσμος εκτός από το γνωστό γερμανό.

Μεσημέρι πια πολύ προχωρημένο φύγαμε από το Βender για να πάμε στο Τιρασπόλ, την πρωτεύουσα της Υπερδνειστερίας. Για εκεί εγώ δεν είχαμε κάνει κάποιο πρόγραμμα. Πήγαμε στην κεντρική Λεωφόρο όπου είδαμε το άγαλμα του Λένιν, ένα τανκ το οποίο ήταν σοβιετικό και λίγο τη θέα στο ποτάμι. Προχωρήσαμε και παρακάτω πιο κοντά να δούμε τους ανθρώπους να κολυμπάνε στα βρώμικα νερά του Δνείστερου ποταμού και να φωτογραφίσουμε και κάποια άλλα αγάλματα. Δεν νομίζω ότι η πόλη Τιρασπόλ είχε κάτι άλλο να μας δείξει. Κάναμε βόλτα με το αυτοκίνητο ένα τέταρτο, για να δούμε μήπως έχει κάτι άλλο, όμως πέρα από κάποια κτίρια παλιά τα οποία δεν ήταν κάποιο ιδιαίτερου κάλλους, δεν είδαμε κάτι ενδιαφέρον. Ένας ιντερνετικός οδηγός μας οδήγησε στο άγαλμα του Γκαγκάριν, πολύ μικρό για το μέγεθος του ανθρώπου.

Να και το γήπεδο της Σέριφ, για όσους ασχολούνται με τα ποδοσφαιρικά:

Γι αυτό πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Είπαμε να περάσουμε ξανά από την πόλη Βender μήπως δούμε κάτι καλό στο κέντρο της, εκτός από το κάστρο που είχαμε δει. Δεν ήταν εύκολο να προσεγγίσουμε το κέντρο γιατί γινόταν κάποια έργα και το GPS δυσκολεύτηκε να μας οδηγήσει. Και όταν όμως φτάσαμε δεν μπορέσαμε να δούμε κάτι αξιόλογο, μέσα στην αφόρητη ζέστη. Και το κακό είναι ότι δεν μας έδιναν ούτε νερό αν δεν αλλάζαμε χρήματα δικά τους. Εκεί έχουν το Ρούβλι. Όχι το ρωσικό αλλά ένα δικό τους. Μερικά μαγαζιά ευτυχώς έπαιρναν και τα Μολδαβικά λέι. Εγώ πάντως νερό δεν ήπια.

Φεύγοντας από τη χώρα, το πέρασμα των συνόρων ήταν αυτή τη φορά πολύ πιο εύκολο. Με ένα απλό έλεγχο όλων των διαβατηρίων και δείχνοντας τα χαρτιά που είχαμε βγάλει στην είσοδο. Οι Μολδαβοί βέβαια δεν ασχολούνται με τα σύνορα αυτά. Πέρα από ένα φυλάκιο, το οποίο όμως δεν ελέγχει τίποτα, γιατί θεωρούν την Υπερδνειστερία δική τους περιοχή. Όμως με ένα πόλεμο που έγινε από το 1990 ως το 1992 με τη βοήθεια των Ρώσων το μικρό αυτό κράτος του Τιρασπόλ, κατάφερε και απέκτησε μία σχετική ανεξαρτησία, την οποία δεν αναγνωρίζει σχεδόν καμία χώρα στον κόσμο. Ευτυχώς σε αυτό τον πόλεμο των 20 μηνών δεν σκοτώθηκαν πολλοί: κάπου 1000 άτομα συνολικά αν και οι αριθμοί δεν είναι σίγουροι. Το Τιρασπόλ έχει και μια καλή ομάδα ποδοσφαίρου, την Σέριφ, που φέτος παίζει στους ομίλους του Champion League.

Η φύση στη Μολδαβία δεν αξίζει τίποτα και δεν έχει νόημα να πει κάποιος ότι κάνει βόλτες για να δει κάτι. Δεν θα δει τίποτα. Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο να κάνουμε ένα μπάνιο και να ξεκουραστούμε μέχρι τις 20:30 που πήγαμε και φάγαμε πάλι στο ίδιο εστιατόριο, το οποίο έχει μία αλυσίδα στη χώρα και ονομάζεται Andy’s.

Έχει καλό φαγητό, μόνο που μερικές φορές αργεί στην εξυπηρέτηση Με 6-7 ευρώ το άτομο τρώμε μία καλή μερίδα φαγητό και μία μπύρα. Η μπίρα του κάνει 25 λέι, δηλαδή κάτι παραπάνω από ένα ευρώ και είναι 500 ml. Αν φας και σαλάτα θα πλησιάσεις τα δέκα ευρώ. Οι μερίδες φαγητού κάνουν 5 ευρώ έχει όμως και λίγο φθηνότερες ή και λίγο ακριβότερες.

Κισινάου:

Το βίντεο από τη σημερινή μέρα:

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[vasiliss]

Μία από τις ιστορίες που περίμενα με ανυπομονησία.
Και έλεγα πότε θα ξαναγράψει ο @travelbreak , πότε θα ξαναγράψει....
Και να που ευτυχώς το πήρες απόφαση.

 

[psilos3]

Αναμένεται ιστοριάρα ως συνήθως!
Χαρά στο κουράγιο σου πάντως @travelbreak κατάφερες να οργανώσεις 8 ανθρώπους. Μόνο που το διάβασα κουράστηκα.

 

[travelbreak]

Μία από τις ιστορίες που περίμενα με ανυπομονησία.
Και έλεγα πότε θα ξαναγράψει ο @travelbreak , πότε θα ξαναγράψει....
Και να που ευτυχώς το πήρες απόφαση.

Πίστευα ότι μετά την ιστορία στις Φιλιππίνες στην αρχή του 2020, σύντομα θα έγραφα για κάτι εξωτικό.
Όμως με αυτά που περνάμε δεν έχουμε το κουράγιο να ρισκάρουμε (έτσι νομίζουμε) κάτι μακρινό.
Ουκρανιομολδαβία κάναμε, Ε, αυτό θα περιγράψω.
Ήταν πάντως ένα όμορφο ταξίδι. Θα το δούμε σιγά σιγά.

 

[travelbreak]

Αναμένεται ιστοριάρα ως συνήθως!
Χαρά στο κουράγιο σου πάντως @travelbreak κατάφερες να οργανώσεις 8 ανθρώπους. Μόνο που το διάβασα κουράστηκα.

Για το αν είναι ιστοριάρα δεν ξέρω. Εμείς, περάσαμε καλά.
Κάθε φορά που οργανώνω την παρέα με πάνω από τέσσερις, λέω πως δε θα το ξανακάνω. Τώρα ήταν δύσκολες και οι συνθήκες! Πράγματι με 4 άτομα είναι καλά. Δηλαδή, το αμέσως πιο δύσκολο από τους δυο (για έναν δεν το κάνω ποτέ πλέον).
Όλοι μας έχουμε και μια κάποια ηλικία, οπότε είχαμε και 4-5 ανιόντες από πίσω, με ηλικίες γύρω στα ενενήντα. Άρα ακόμα και την τελευταία στιγμή δεν ξέρεις τι σε περιμένει με αυτούς.

 

[travelbreak]

Η περιγραφή του ταξιδιού θα γίνει με αντιγραφή από το ημερολόγιο που κρατούσα. Εννοείται ότι θα γίνουν ορισμένες τροποποιήσεις.

Παρασκευή, 16/7/2021

Καλημέρα από το όμορφο Κίεβο. Είναι Σάββατο πρωί και μόλις ξυπνήσαμε μετά την πρώτη βραδιά στο ξενοδοχείο Black Sea Hotel, που βρίσκεται γύρω στα 3 km μακριά από το κέντρο της πόλης, αλλά πολύ κοντά στο άγαλμα της Μητέρας Πατρίδας, τις κατακόμβες και το μοναστήρι της Λαύρας. Δεν θεωρείται κεντρικό, αλλά ήταν πολύ φτηνότερο (κατά 20 ευρώ ανά δωμάτιο και ανά ημέρα) από το επόμενο φτηνότερο αλλά κεντρικό. Κοστίζει 34 ευρώ το δίκλινο τη βραδιά.

Τα χαρτιά επί πλέον που χρειαζόταν για να έρθουμε, σε σχέση με άλλες χρονιές ήταν το πιστοποιητικό εμβολιασμού και η ασφάλιση. Οι έλεγχοι στο αεροδρόμιο της Αθήνας αλλά και του Κιέβου ήταν χαλαροί. Την ασφάλιση κάναμε σε ιδιωτική εταιρεία. Εγώ την έκανα μέσω της ιστοσελίδας Visit Ukraine και κόστισε περίπου 45 ευρώ για ένα ζευγάρι. Δεν χρειάστηκε στην είσοδο να συμπληρώσουμε καμιά φόρμα για να δηλώσουμε τον τόπο διαμονής μας. Όλα ήταν μία χαρά, απλά ήθελα να σημειώσω ότι οι ουκρανικές αερογραμμές απαιτούσαν να έχεις κάνει μόνος σου το check-in και να έχεις το boarding pass, αλλιώς σε έστελνε να το βγάλεις επί τόπου.

Η πτήση μας ήταν λίγο πριν τις τρεις το μεσημέρι και φτάσαμε στο Κίεβο στις 17:30 (έχουμε ίδια ώρα). Πολύ γρήγορα τελειώσαμε όλες τις διαδικασίες, αν και είχε αρκετό κόσμο. Στο αεροδρόμιο βγαίνοντας βρήκαμε έναν ο οποίος μας έδωσε δύο ταξί τα οποία μας μετέφεραν στο ξενοδοχείο μας πληρώνοντας περίπου 25 ευρώ το κάθε όχημα. Η απόσταση βέβαια είναι αρκετά μεγάλη, περίπου 30 χιλιόμετρα.

Μόλις αφήσαμε τα πράγματα μας βγήκαμε την πρώτη βόλτα, πηγαίνοντας στην Μονή της Λαύρας (Μονή των Σπηλαίων, που είναι ένα τεράστιο συγκρότημα) σε απόσταση δέκα λεπτών με τα πόδια, η οποία βέβαια ήταν κλειστή λόγω της ώρας, που ήταν 8 όταν φτάσαμε εκεί. Μετά προχωρήσαμε στην περιοχή που είναι το άγαλμα της Μητέρας Πατρίδας (Motherland Monument). Τεράστιο άγαλμα που παριστάνει μια γυναίκα να κρατά ένα σπαθί και μια ασπίδα. Παρόμοια αγάλματα υπάρχουν σε όλες σχεδόν τις πρώην ανατολικές χώρες. Έχει ύψος 102 μέτρα και κατασκευάστηκε το 1981.

Το μέρος εκεί είναι ένα μικρό τμήμα από ένα χώρο, δίπλα στον ποταμό Δνείπερο, όλο πάρκα σε έκταση αρκετών συνεχών χιλιομέτρων, μέχρι και το κέντρο της πόλης. Όμως δεν έχεις πάντα πολύ καλή οπτική στο ποτάμι που διασχίζει το Κίεβο. Ο χώρος του μνημείου είναι μεγάλος με διάφορα σημεία ενδιαφέροντος. Στην απέναντι όχθη του Δνείπερου, έβλεπες να κτίζονται δίπλα σε ήδη υπάρχουσες τεράστιες οικοδομές, νέα συγκροτήματα κατοικιών.

Αφού κάναμε τις βόλτες μας εκεί, η ώρα πήγε 21:00 και κόντευε να νυχτώσει. Τότε αποφασίσαμε να πάρουμε δύο ταξί και να μεταφερθούμε στο κέντρο της πόλης, που απείχε από εκεί που βρισκόμασταν περίπου 4 χιλιόμετρα. Το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει θα τα παίρναμε δυο μέρες μετά. Για τα ταξί μας βοήθησαν δυο παιδιά με τα κινητά τους. Εμείς δεν είχαμε ακόμα καμιά εφαρμογή για αυτό.

Πήγαμε στην πλατεία Ανεξαρτησίας όπου κάναμε εκεί γύρω βόλτα και μετά προσπαθούσαμε να βρούμε ένα μέρος για να φάμε. Το μόνο που υπήρχε, από όσο είδαμε τουλάχιστον εμείς εκείνη την ώρα, ήταν τα McDonald's όπου και εκεί καταλήξαμε για κάτι πρόχειρο. Ξανά στην επιστροφή πήραμε δύο ταξί για να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο. Αλλάξαμε και ευρώ με 32 γρίβνα (το τοπικό ουκρανικό νόμισμα) το 1 ευρώ. Γενικά ο κόσμος δε φορά μάσκα, εκτός αν μπαίνει σε κατάστημα που συνήθως είναι υποχρεωτικό. Πιστεύω ότι πάντα είναι, αλλά αν μπεις σε μικρό μαγαζί δε θα σου πουν τίποτα γιατί κι αυτοί δε φοράνε.

Τα ταξί δεν είναι και πολύ εύκολα εδώ, διότι δεν κυκλοφορούν ελεύθερα, αλλά μόνο με εφαρμογές ή τηλεφώνημα με κινητό. Τα καλείς και έρχονται. Εμείς και τις δύο φορές που χρειαστήκαμε ταξί υποχρεώσαμε κάποιο νεαρό να καλέσει για πάρτη μας τα ταξί. Μάλιστα για κάθε ταξί θέλεις και ένα άτομο. Ευτυχώς τα παιδιά μας βοήθησαν. Το ταξί δεν είναι πολύ ακριβό. Περίπου για 4km δώσαμε τέσσερα ευρώ. Μόνο στην επιστροφή δώσαμε δύο ευρώ παραπάνω. Ίσως λόγω του προχωρημένου της ώρας, αλλά και επειδή πας μακριά από το κέντρο (μας το εξήγησε ένας ταξιτζής δυο μέρες αργότερα).

Για πρώτη μέρα κινηθήκαμε καλά ως παρέα χωρίς καθυστερήσεις. Βέβαια το να περιμένεις τα ταξί δεν ήταν και τόσο απλό, αφού και στις δύο περιπτώσεις που τα χρειαστήκαμε περιμέναμε περίπου 20 λεπτά μέχρι να έρθουν και τα δύο. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε να χρησιμοποιήσουμε εμείς αυτές τις εφαρμογές γιατί φοβάμαι ότι θα είναι μόνο στα ουκρανικά. Αλλά σε δύο μέρες θα πάρουμε τα αυτοκίνητα που θα νοικιάσουμε και έτσι δεν θα χρειαζόμαστε ταξί.

Έχω ανεβάσει και ένα μικρό βίντεο από το Κίεβο, την πρώτη μέρα μας.

 

[travelbreak]

Σάββατο, 17/7/2021 ΤΣΕΡΝΟΜΠΙΛ

Το Σάββατο, στις 7:50 κατεβήκαμε στην είσοδο του ξενοδοχείου, όπου ήδη είχε φτάσει ένα μικρό πούλμαν με έναν οδηγό και ένα νεαρό ξεναγό για να μας οδηγήσουν στο Τσερνομπίλ, δηλαδή στην περιοχή που το 1986 έγινε το μεγάλο πυρηνικό ατύχημα στο εργοστάσιο παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Πιστεύω πως όλοι που είμαστε πάνω από τα 50-55 (καλά, εγώ είμαι αρκετά περισσότερο) θυμόμαστε αυτό το ατύχημα, που το μάθαμε αρκετές μέρες αργότερα.

Δεν περίμενα εκεί να δω κάτι ιδιαίτερο, αφού η εκδρομή αυτή γίνεται κυρίως για ιστορικούς λόγους, δηλαδή να δούμε το μέρος που έγινε αυτό το γεγονός, το οποίο συντάραξε εκείνη την εποχή τον κόσμο, αλλά και μετέπειτα, με τις επιπτώσεις που είχε. Το εργοστάσιο πυρηνικής ενέργειας του Τσερνομπίλ βρίσκεται περίπου 120 χιλιόμετρα μακριά από το Κίεβο. Ξεκινήσαμε με το μικρό πούλμαν έχοντας πληρώσει περίπου 102 ευρώ το άτομο για ιδιωτική ξενάγηση. Το ποσό αυτό είναι γύρω στα 15 ευρώ παραπάνω από ό,τι θα πληρώναμε αν μπαίναμε σε ένα μεγαλύτερο γκρουπ, που θα ήμασταν μαζί με άλλους ανθρώπους βέβαια. Προτιμήσαμε να δώσουμε κάτι παραπάνω για να είμαστε πιο άνετοι και να κινδυνεύουμε λιγότερο από την κόβιντ 19.

Η διαδρομή δεν είχε κανένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον, αφού η χώρα είναι τελείως επίπεδη σε αυτή την περιοχή και ο δρόμος ήταν με πολλές ευθείες. Δεν είχε πολλή κίνηση και δεξιά και αριστερά βλέπαμε χωράφια στα οποία καλλιεργούν είτε ηλιόσπορους ή διάφορα άλλα σιτηρά. Στη δεξιά και αριστερή πλευρά του δρόμου συνήθως υπήρχε μία μικρή συστάδα δέντρων, και μετά υπήρχαν τα χωράφια. Όμως όταν φτάσαμε στην περιοχή του Τσερνομπίλ και σε ακτίνα 30 χιλιομέτρων από το πυρηνικό εργοστάσιο η περιοχή είχε μονάχα δάση.

Το πρώτο checkpoint ήταν 30 χιλιόμετρα πριν το πυρηνικό εργοστάσιο, όπου υποτίθεται μας έδωσαν κάποια μηχανάκια που μετρούν τη ραδιενέργεια και τέτοια. Δεν είχα καμία εμπιστοσύνη σε όλα αυτά. Άλλωστε στο τέλος δεν έδειξαν και τίποτα ιδιαίτερο. Όμως πιστεύω ότι επειδή στην περιοχή εκεί υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δουλεύουν αυτή την εποχή συνεχώς, φαντάζομαι το να κάνω εγώ μία επίσκεψη μίας ημέρας ή λίγων ωρών δεν θα είχε καμία επίπτωση πάνω μου. Είχε διάφορα σημεία ελέγχου στη διαδρομή (και στο πήγαινε και στο έλα) όμως το πρώτο ήταν το κυριότερο και το πιο χρονοβόρο για μας. Στην επιστροφή περάσαμε επίσης από δύο σημεία ελέγχου όπου μέτρησαν την ραδιενέργεια που είχαμε πάρει και βέβαια τη βρήκαν μηδαμινή και ανάξια λόγου.

Το πρώτο σημείο ελέγχου:

Μέσα στην περιοχή του ατυχήματος:

Σε ακτίνα 30 χλμ από την περιοχή του εργοστασίου δεν έχουν αλλάξει και πολλά από εκείνη την εποχή.

Στην περιοχή του Τσερνομπίλ επισκεφθήκαμε πάρα πολλά σημεία. Ένα από τα κυριότερα ήταν το χωριό Τσερνομπίλ (από όπου και οι φωτογραφίες πιο πάνω), όπου στην επιστροφή κατά τις 5:00 το απόγευμα είχαμε και ένα γεύμα από το πρακτορείο της εκδρομής αυτής. Το χωριό μας το παρουσίασε ο ξεναγός ως εγκαταλειμμένο, αλλά όλο και κάποιους έβλεπες στο δρόμο. Αλλά και μερικά μαγαζάκια υπήρχαν. Επισκεφτήκαμε τον πυρηνικό σταθμό απ’ έξω και βγάλαμε φωτογραφίες παρότι δεν καταλάβαμε και πολύ καλά πως λειτουργεί όλο αυτό εκεί το σύστημα σήμερα. Αν επιτρέπονται παντού ή όχι οι φωτογραφίες.

Εγκαταλειμμένος εξοπλισμός:

Εγκαταλειμμένο χωριό:

Εννοείται ότι πήγαμε στην πόλη φάντασμα Ρripyat και βγάλαμε φωτογραφίες τα εγκαταλελειμμένα κτίρια, δρόμους, πάρκα και άλλα ακίνητα, που πλέον όλα είναι γεμάτα με δέντρα. Και αν δεν υπήρχαν οι τουρίστες θα ήταν ακόμα περισσότερα, τα δέντρα. Εννοείται πως ο χρόνος έχει σταματήσει στη σοβιετική εποχή και ό,τι βλέπεις αντικατοπτρίζει εκείνη την εποχή. Φυσικά και είδαμε αγάλματα του Λένιν.

Και οι κλασικές φωτογραφίες από το λούνα παρκ:

Και ο περίφημος αντιδραστήρας:

Και λίγο πιο πέρα:

Οι ανατολικοί το έχουν πολύ με την τέχνη:

Σε όλη τη διαδρομή βλέπαμε πολλά άλλα πούλμαν, μικρά και μεγάλα, αλλά κυρίως μικρά, τα οποία έκαναν ξεναγήσεις σε τουρίστες. Εκτός από αυτές τις επισκέψεις πήγαμε να δούμε και κάποια άλλα νεκροταφεία μηχανημάτων εκείνης της εποχής. Επίσης ένα νεκροταφείο πλοίων, όπου έχουν παρατημένα τα πλοία που μετέφεραν διάφορα αντικείμενα τα οποία θεωρούνται πλέον μολυσμένα με ραδιενέργεια. Είδαμε μηχανήματα τα οποία επίσης χρησιμοποιήθηκαν για να σκεπάσουν με τσιμέντο και διάφορα άλλα υλικά τον αντιδραστήρα 4, που είχε το ατύχημα. Και όλα αυτά ήταν σε μία κατάσταση εγκατάλειψης. Δηλαδή δεν είναι τόσο καλά προσεγμένα ώστε να είναι για τουριστική εκμετάλλευση. Απλά τα πρακτορεία βρίσκουν την ευκαιρία, αφού ο κόσμος θέλει να πάει να δει όλο αυτό και μας πηγαίνουν και βλέπουμε τα παρατημένα μηχανήματα. Να σημειωθεί εδώ ότι το εργοστάσιο συνέχισε να λειτουργεί μετά το ατύχημα άλλα δεκατέσσερα χρόνια!!!

Οι αποστάσεις είναι σχετικά μεγάλες και τρως πάρα πολύ χρόνο στις μετακινήσεις. Δηλαδή από τις 11 ώρες που ήμασταν στο Tour, ζήτημα τις δύο ώρες να ήμασταν έξω από το πούλμαν, εκτός από την ώρα του φαγητού. Τις υπόλοιπες ώρες πηγαίναμε από δω και από κει μέσα στο όχημα.

Ένα άλλο ενδιαφέρον της επίσκεψης στην περιοχή ήταν τα εγκαταλειμμένα χωριά. Σήμερα τα σπίτια και τα μαγαζιά είναι χαμένα μέσα στην πυκνή βλάστηση.

Πολύ ιδιαίτερο και επιβλητικό ήταν το Duga Radar (Ρώσικος Τρυποκάρυδος). Ένας σταθμός παγκόσμιας εμβέλειας στη σοβιετική εποχή, που σήμερα είναι ένα κουφάρι σίδερα που υψώνονται σε ύψος μέχρι 150 μέτρα και έχει μήκος 700 μέτρα.

Θεωρητικά παντού έπρεπε να φοράμε μακριά παντελόνια και πουκάμισα με μανίκια για λόγους προστασίας. Όμως δεν ήταν αυστηροί σε αυτό.

Όταν επιστρέψαμε στο Κίεβο κατεβήκαμε, όπως είπα, στην πλατεία Ανεξαρτησίας και από κει ανεβήκαμε πάνω προς τους λόφους. Αυτοί είναι πλάι στον ποταμό Δνείπερο και δίνουν ωραία θέα για να φωτογραφήσουμε και να δούμε βέβαια την αψίδα Φιλίας και διάφορους άλλους ναούς μέσα στο πάρκο. Τελικά φτάσαμε στο Ναό της Αγίας Σοφίας. Η μετακίνηση της πολυμελούς παρέας ήτανε καλή θα έλεγα. Κινδυνεύαμε ορισμένες φορές να χαθούμε αλλά τελικά πάντα βρισκόμασταν και αυτό είναι καλό. Το Κίεβο είναι πολύ όμορφη πόλη, από όσο έχουμε δει και η ομορφιά στηρίζεται κυρίως τους λόφους και τις εκκλησίες που έχει.

Κάποια στιγμή βρεθήκαμε έξω από τον καθεδρικό της Αγίας Σοφίας, στην πλατεία Sofiyivska Square. Εκτός από μια κατσίκα που είχε εκεί κάποιος κύριος για να βοσκήσει, είδαμε και μια γριούλα που με στεντόρεια φωνή τραγουδούσε ένα λυπητερό τραγούδι. Ήταν πολύ συγκινητικό και της δώσαμε κάποια χρήματα. Για να πω την αλήθεια, οι πιο πολλοί περαστικοί τη βοηθούσαν. Τρομερή εικόνα μιας άλλης εποχής. Φορούσε μαύρα ρούχα και μια μαντήλα με σχέδια πολύχρωμα. Κρατούσε και 2-3 σακούλες για να βάζει τα χρήματα που έπαιρνε. Ευτυχώς γι αυτήν (λόγω βάρους) οι περισσότεροι της έβαζαν χάρτινα.

Και το απαραίτητο βιντεάκι.

 

[silversurfer]

Δυο παρατηρήσεις - ερωτήσεις :

Γιατι τοση πρεμούρα για τις Ουκρανικές αερογραμμές εφόσον δεν ειναι user-friendly ? Η Aegean το έκοψε το δρομολόγιο προς Κίεβο ? (Επίσης νομιζω οτι κ η Ryanair πετάει προς τα κει)

Οσο για τα ταξι, στην Ουκρανια δραστηριοποιείται η Uber οποτε δεν χρειάζεσαι καποιο local app

 

[Hayate]

Δυο παρατηρήσεις - ερωτήσεις :

Γιατι τοση πρεμούρα για τις Ουκρανικές αερογραμμές εφόσον δεν ειναι user-friendly ? Η Aegean το έκοψε το δρομολόγιο προς Κίεβο ? (Επίσης νομιζω οτι κ η Ryanair πετάει προς τα κει)

Οσο για τα ταξι, στην Ουκρανια δραστηριοποιείται η Uber οποτε δεν χρειάζεσαι καποιο local app

Πάντως απο Θεσσαλονίκη η sky ups μια χαρα βολεύει... Δεν θυμάμαι αν έχει απο Αθήνα...

Uber στην πράξη αργουσε πολυ καποιες φορες να βρει διαθέσιμο αυτοκίνητο... Bolt νομίζω για Ουκρανία καλύτερη και αν παρεις Ουκρανικη sim τότε Uklon που είναι αντίστοιχη της Uber..

 

[travelbreak]

Γιατι τοση πρεμούρα για τις Ουκρανικές αερογραμμές

Μια χαρά τις βρήκαμε τις ουκρανικές. Η Aegean νομίζω δεν πετούσε και η Ryanair δε μας βόλευε στις αναχωρήσεις. Πιστεύω ότι οι ουκρανικές είναι καλύτερη επιλογή αφού έχουν και τηλεφωνική εξυπηρέτηση για τις δυσκολίες που προέκυψαν.
Όσο για τα ταξί δεν είναι κανένας από εμάς εξοικειωμένος με αυτό το στυλ.

 

[travelbreak]

Βόλτα στο υπέροχο Κίεβο
Κυριακή, 18/7/2021

Η Κυριακή ήταν μία πολύ κουραστική μέρα, αφού είχαμε πολύ ποδαρόδρομο για να δούμε αυτά που μας είχαν μείνει από την πόλη του Κιέβου. Και έκανε και πολλή ζέστη: περίπου 35 βαθμούς Κελσίου. Ξεκινήσαμε στις 8 η ομάδα των 8, για να πάμε πρώτα να δούμε το μοναστήρι της Λαύρας. Αυτό το είχαμε δει απ’ έξω και την Παρασκευή. Λόγω της Κυριακής είχε και λειτουργία όπου είχε πολύ κόσμο, ο οποίος συμμετείχε. Επίσης κάποια στιγμή έφτασε μάλλον ο αρχιεπίσκοπος, γιατί όλοι ήταν γύρω του και τον χαιρετούσαν και τον φιλούσαν.

Το σύμπλεγμα έχει πολλές εκκλησίες και διάφορα άλλα κτήρια. Η πιο σημαντική λειτουργία γινόταν στην κεντρική εκκλησία που εκείνη την ώρα κάναμε βόλτες. Ο χώρος είναι τεράστιος. Υπάρχουν και δυο μικρές κατακόμβες τις οποίες επισκεφθήκαμε. Η είσοδος ήταν δωρεάν και σε 10 λεπτά το πολύ είχες τελειώσει τη βόλτα σε αυτές. Εκεί είχε κυρίως σκηνώματα επισκόπων, φαντάζομαι, ή τέλος πάντων ιερέων.

Μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο του Κιέβου, μέσα στο πάρκο είδαμε ορισμένα ενδιαφέροντα μνημεία:

Περπατώντας μέσα από πάρκα πολύ όμορφα φτάσαμε στο παλάτι της πόλης (Mariyinsky Palace), που σήμερα μάλλον είναι το κοινοβούλιο.

Από τα πάρκα:

Μετά συνεχίσαμε και φτάσαμε ξανά σε γνωστά μέρη στο κέντρο της πόλης.

Δρόμος Καλλιτεχνών:

Προχωρήσαμε για να δούμε τις πιο σημαντικές εκκλησίες του Κιέβου. Αρχικά του Αγίου Ανδρέα, όπου για να μπεις μέσα πλήρωνες και εισιτήριο, όχι βέβαια πολύ ακριβό.

Μη χάσουμε και τις γνωστές από τον Ευτύχη γάτες (το παρκάκι πάντως όμορφο):

Το μεσημέρι φτάσαμε στο μοναστήρι της Αγίας Σοφίας. Και αυτό ήταν εκεί κοντά και πλήρωνες μία είσοδο περίπου 4 ευρώ για να περιηγηθείς στους χώρους και να δεις την εκκλησία και κάποιο μικρό μουσείο. Φάγαμε και εκεί σχεδόν δύο ώρες. Στις εκκλησίες και στα κάστρα που επισκεφτήκαμε έχουν αρκετά χαμηλό εισιτήριο για να μπεις. Όμως αυτό δεν αφορά όλους τους χώρους, αλλά τους πιο βασικούς. Αν θες να επισκεφτείς και άλλα δωμάτια ή εκθέματα πληρώνεις επί πλέον. Το θεωρώ καλό και έντιμο. Εμείς βέβαια σπάνια πηγαίναμε κάπου αλλού.

Μικρή λεπτομέρεια:

Μεγάλη λεπτομέρεια:

Μετά και το μοναστήρι της Αγίας Σοφίας, και εν μέσω βέβαια τρομερής ζέστης, καθίσαμε σε ένα ιταλικό εστιατόριο να τσιμπήσουμε κάτι. Με το φαγητό είχαμε ένα θέμα στο ταξίδι, αφού ήταν δύσκολο να βρούμε τραπέζι για οκτώ άτομα. Συνήθως καθόμασταν σε δυο τραπέζια των τεσσάρων ατόμων το καθένα. Και εννοείται ότι τα δυο τα θέλαμε να είναι και γειτονικά. Το φαγητό στη χώρα δεν ήταν ακριβό και δε διστάζαμε να φάμε οπουδήποτε αν και αποφεύγαμε τα εμφανώς ακριβά.

Η Χρυσή Πύλη:

Αφού φάγαμε αποφασίσαμε να μπούμε στο μετρό για να δούμε κάποιους υποτίθεται ωραίους σταθμούς. Αυτή ήταν ιδέα που ένας της παρέας πήρε από τον Μπλέτσα. Το μετρό είναι πολύ φθηνό, συγκεκριμένα το εισιτήριο κάνει 8 γρίβνα, δηλαδή 25 λεπτά του ευρώ, τίποτα δηλαδή. Ψάχνοντας τους σταθμούς δεν βρήκαμε κανέναν που να μας αρέσει ιδιαίτερα, γιατί υποτίθεται ότι μερικοί από αυτούς είναι εφάμιλλοι των σταθμών της Μόσχας. Από φωτογραφίες που έχω δει βέβαια δεν υπάρχει καμία σύγκριση με το μετρό της Μόσχας. Απογοητευμένοι καταλήξαμε σε μια στάση δίπλα στον ποταμό Δνείπερο.

Αποφασίσαμε να κάνουμε βαρκάδα στο ποτάμι. Με 200 grivna (έξι περίπου ευρώ) έκαστος, κάναμε μία βαρκάδα μιας ώρας στο ποτάμι. Σχεδόν όλα αυτά που βλέπαμε τα είχαμε ξαναδεί περπατώντας από ψηλά ή με το αυτοκίνητο όταν πήγαμε στο Τσερνομπίλ. Έκανε και ζέστη. Συν τη φασαρία από τη μηχανή του μικρού πλοίου. Αν και κουραστικό γι αυτούς τους λόγους ήταν ενδιαφέρον.

Μετά και από αυτή τη βόλτα καταλήξαμε πάλι στο κέντρο της πόλης με το μετρό. Με ταξί στις 10:00 το βράδυ φτάσαμε στα δωμάτιά μας. Εννοείται κάτι φάγαμε και ήπιαμε. Είχε πλάκα όμως που στην επιστροφή βλέπουμε ένα σταματημένο ταξί και τον ρωτάμε αν είναι ελεύθερος. Αυτός μας κοιτά περίεργα και μας λέει (στα αγγλικά): ναι αλλά θέλω 200 γρίβνα. Εντάξει του λέμε. Ναι, αλλά προχτές δεν τα δώσατε, μας λέει. Τι είχε συμβεί; Την πρώτη μέρα από το κέντρο ρωτήσαμε αυτόν τον ίδιο, πόσο θέλει να μας πάει στο ξενοδοχείο και μας ζήτησε 200 γρίβνα. Επειδή είχαμε δώσει μόνο 100 για να πάμε στην πλατεία, νομίζαμε ότι ήταν ακριβός και φύγαμε. Τώρα όμως, του είπαμε, μάθαμε ότι τόσο έχει όταν πας στην αντίθετη κατεύθυνση. Διπλή τιμή. Μας εξήγησε ότι από το ξενοδοχείο θα επιστρέψει άδειος αλλά από το κέντρο θα βρει πελάτη να πάει κάπου. Γι αυτό είναι φτηνότερα. Πιάσαμε και την κουβέντα και μας είπε ότι δεν πιστεύει στον κορωνοϊό και άλλα σχετικά. Ήθελα να ήξερα σήμερα τι λέει, που καίγονται με τόσα κρούσματα και θανάτους!

Ουσιαστικά εδώ τελειώνουμε με το Κίεβο, που μας άρεσε πολύ. Έχει το ποτάμι, κτήρια δημόσια και ιδιωτικά, εκκλησίες και πάρκα. Αυτά που εμείς είδαμε ήταν σε μια ακτίνα λίγων χιλιομέτρων από την πλατεία ανεξαρτησίας. Φυσικά σε αρκετά σημεία της πόλης, ειδικά στην πλατεία Ανεξαρτησίας, είχε μνημεία για τους σκοτωμένους στις ταραχές του 2014 που άλλαξε η κυβέρνηση. Σεμνά και ήπια, μικρά μνημεία με φωτογραφίες και ονόματα. Στην πόλη δεν υπήρχαν τεράστια κτήρια, ουρανοξύστες, και λίγα ήταν εκείνα που θύμιζαν το σοβιετικό καθεστώς. Υπήρχαν, αλλά όχι τόσο πολλά.

 

[Hayate]

Οσον αφορα τους σταθμους του Μετρο που αναφερθηκατε εχουν την ιδιαιτεροτητα οτι ειναι απο τους πιο βαθεις στον κοσμο ....Ιδιαιτερα ο σταθμος Arsenalna φτανει στα 105 μετρα βαθος κατω απο την επιφανεια και ειναι ο βαθυτερος στον κοσμο...