LULLU
Member
- Μηνύματα
- 3.684
- Likes
- 9.029
- Επόμενο Ταξίδι
- το ψαχνω....
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νιγηρας-Μαλι
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Κεφάλαιο 2ο
- Κεφάλαιο 3ο]α giants ειναι μια μικρη κοιλαδα λιγο πιο μακρυα σπαρμενη με ψηλουε ογκομορφους πετρινους ογκους αποτελεσμα μια υφαιστειακης ενεργειας...[ATTACH=full]169049[/ATTACH] [ATTACH=full]169050[/ATTACH] [ATTACH=full]169048[/ATTACH
- Κεφάλαιο 4ο
- Κεφάλαιο 5ο
- Κεφάλαιο 6ο]Εκτιμώντας λοιπόν τις ορειβατικές ικανότητες μας, αποφασίσαμε να κόψουμε δρόμο παρεκκλίνοντας κατά πολλές μοίρες. .Έτσι η αναρρίχηση μας φέρνει στο χείλος μιας μεγάλης βαθιά λεκάνης καλυμμένη με ξερό άσπρο χώμα και με εκατοντάδες κορμούς νεκρών δένδρων…είναι η γνωστή νεκρή κοιλάδα .Βλέποντας την δεν μπορείς παρά να ευγνωμονείς τη τύχη και την ίριδα των ματιών σου αντικρίζοντας αυτή τη θέα, αυτή την αντίθεση των χρωμάτων…το άσπρο του πυθμένα της κοιλάδας, το σοκολατοκοκκινο των θινών που την περιβάλουν και το έντονο μπλε του ουρανού, δικαίως λοιπόν η νεκρή αυτή φύση κοσμεί τα εξώφυλλα πολλών τουριστικών οδηγών ….[ATTACH=full]169089[/ATTACH] [ATTACH=full]169087[/ATTACH] [ATTACH=full]169088[/ATTACH] [ATTACH=full]169086[/ATTACH] [ATTACH=full]169085[/ATTACH] [ATTACH=full]169084[/ATTACH
- Κεφάλαιο 7ο]Από εδώ πάλι το τοπίο αλλάζει και οι σχηματισμοί θινών από γκρι άμμο μας συνοδεύουν ως το Swakopmund…τη πόλη των ανέμων..[ATTACH=full]169154[/ATTACH
- Κεφάλαιο 8ο
- Κεφάλαιο 9ο
- Κεφάλαιο 10ο
- Κεφάλαιο 11ο
- Κεφάλαιο 12ο
- Κεφάλαιο 13ο
- Κεφάλαιο 14ο
- Κεφάλαιο 15ο
- Κεφάλαιο 16ο
- Φωτογραφίες
Μάτια πεισματικά ανοιχτά από τις 3 τα ξημερώματα και τα αυτιά σε πλήρη λειτουργία για εντοπισμό κάθε ήχου έξω από το 23 δωμάτιο που είναι τέρμα μοναχό και ξεχασμένο στο έλεος των άγριων ζώων…πράγμα που δεν με εμπόδισε για τον καθιερωμένο καφέ στο αυλιδάκι με θέα το χαμηλό φράχτη σαν μοναδικό εμπόδιο ανάμεσα σε εμένα και τους θηρευτές που σουλατσάρουν από την άλλη πλευρά ευτυχώς χορτάτοι …
Το ανοιχτό τζιπ που νοικιάσαμε χθες ,αφού αποφασίσαμε ότι το βαν δεν κάνει για σαφάρι, μας περιμένει..
Ο πρωινός αέρας τσουχτερός και μέχρι να ανατείλει ο ήλιος τρίζουν τα δόντια μας αλλά δεν πτοούμαστε.. τα ζώα εμφανίζονται νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα, την υπόλοιπη μέρα πάνε από δένδρο σε δένδρο για να αποφύγουν τη ζέστη ..
Πριν τη μεγάλη δράση μια ζεστή σοκολάτα είναι ότι πρέπει στο Okaukeyo lodge που βρίσκεται μέσα στο πάρκο αμέσως μετά τη κύρια είσοδο,, φυσικά σε περίφραξη…
Διασχίζουμε το πάρκο των 90 χιλ που το χειμώνα γίνεται μια τεράστια λίμνη και το καλοκαίρι μια μισόξερη κοιλάδα …
Στα μάτια μας και πάλι τα σπρινμποκ., όπου και να ρίξεις το βλέμμα γεμίζει από δαυτα.. απαριθμούν πάνω κάτω 29.000 που βοσκούν αμέριμνα , ο θεός να το κάνει αμέριμνα δηλαδή , τρώνε και όλο λοξά κοιτούν από πού θα τους έλθει , διότι αποτελούν γαστρονομική λιχουδιά για ζώα και ανθρώπους …
Το αγιάζι έδωσε τη θέση του σε ένα λαμπρό καυτερό ήλιο και εμείς ψηνόμαστε κανονικότατα και ελπίδα να συναντήσουμε μεγάλα ζώα εξανεμίζεται..
Στους νερόλακκους τα συνηθισμένα και πριν εκδηλώσουμε απογοήτευση ο οδηγός μας ανακοινώνει τη παρουσία ενός λιονταριού κάπου στο βάθος ανάμεσα στα χαμόκλαδα να παρακολουθεί τις διψασμένες γαζέλες..
-Ρε τι μάτια έχει τούτος εδώ? ζουμ?
Εμείς ούτε με κιάλια δεν μπορέσαμε να το εντοπίσουμε ,..,οπότε αρχίσαμε να παρακολουθούμε τις κινήσεις του …Γνώριζε ο οδηγός ότι θα πάει να βρει σκιά και εκεί κοντά υπήρχε μια σήραγγα υπονόμου άριστος κρυψώνας ..
-Είναι θηλυκό.. αναφωνεί..
Πως διάολο τα καταφέρνει? Εμείς ακόμη δεν το είδαμε καλά –καλά και αυτός διαπίστωσε και το φύλο!!!!!!!!!
-Οδηγός είναι ..μια ζωή με τα ζώα ασχολείται..
- Ναι έκαστος στο είδος του..
-Μα είναι και άλλο!!!!!!!!!! αναφωνώ φουσκώνοντας από περηφάνεια.. και αυτό θηλυκό , μικρόσωμο χωρίς τη χαίτη ίδιον του αρσενικού..
Με ένα αγέρωχο περπάτημα σιγανό οι δύο λιονταρίνες ήλθαν face to face με τις μισοπεθαμένες για να μην πω τίποτα άλλο ταξιδιώτισσες.. και χώνονται στο υπόστεγο κάτω από το δρόμο...
Χαρούμενοι αν και μουδιασμένοι φύγαμε από το σημείο προς άλλη κατεύθυνση. Παντού ζώα να βόσκουν στο χαμηλό χορτάρι.., και πάνω που αναρωτιόμουν αν βρω κανένα μεγαλύτερο κλαδί στο γύρο του δρόμου να το βαφτίσω τουαλέτα το τζιπ σταματά ,λες και ο οδηγός κατάλαβε το ζόρι μου παρότι δεν υπήρχε ίχνος δένδρου.. ευτυχώς που δεν κατέβηκα γιατί το τεντωμένο χέρι του οδηγού μας δείχνει κάτι να ξεπροβάλει από ένα θάμνο…
-Λιοντάρι ψιθυρίζει …στα 10 μέτρα…
-Είναι αυτή η σκιά λιοντάρι?
-Και δίπλα και άλλο και πιο εκεί άλλο…
- Ο ρε γμ σε λάκκο με λιοντάρια πέσαμε….
Μόνο το κλικ της μηχανής ακούγονταν , οι ανάσες κομμένες η σε παρατεταμένη άπνοια και ρυάκι ο ιδρώτας στη ραχοκοκαλιά.
Άρχισαν να καταφτάνουν και άλλα τζιπ ειδοποιημένα από το οδηγός μας που έδωσε σημείο, γιατί λέει όταν οι τουρίστες είναι ευχαριστημένοι που βλέπουν ζώα είναι και οι οδηγοί ικανοποιημένοι, άσε που έχουν καλές συστάσεις στα γραφεία τους.. και γιαυτό συνεργάζονται πάντα ..
Μια απόλυτη σιωπή, νεκρική σιγή πράγμα αδιανόητο να συμβεί σε συγκέντρωση 100 ταξιδιωτών, τόσοι μαζευτήκαμε μέχρι να πεις κύμινο… και αναρωτιέμαι .μα πού ήταν σκορπισμένοι όλοι αυτοί?
Και τα λιοντάρια αποφάσισαν να κάνουν τη θεαματική έξοδο λες και περίμεναν να γεμίσει ο τόπος μηχανές και κάμερες.
Πρώτο σηκώνεται ένα αρσενικό τινάζει το κεφάλι κάνει 2-3 βήματα και ξαπλώνει πάλι την ώρα που το θηλυκό αναλαμβάνει να συνεχίσει τη επίδειξη.. Μπρός , πλάι κούνημα του κεφαλιού και πάλι καταγής, σε στάση αποχαύνωσης..
-Μας ζυγιάζουν ε?
Λες και ένοιωσαν τον θαυμασμό μας, η την δεδομένη υποταγή μας και ο βασιλιάς του Ετοσια αποφάσισε να μαζέψει το στρατό του. .το βασίλειο του..
Δεν χρειάζεται να βγάλει ντελάλη , ούτε μαστίγιο, η συνεννόηση γίνεται με 3 τρόπους , είτε με τα δόντια , η τον ήχο η το βλέμμα και αυτό φτάνει , είναι αρκετό να σηκώσει από τα γύρω χαμόκλαδα άλλα 7 λιοντάρια.. και αυτό έγινε σιγά –σιγά σαν να υπήρχε ιεραρχία ένα πράμα..
Ορθώνεται ο βασιλιάς, το απόλυτο αρσενικό και πάει μπροστά, με βήμα σίγουρο και αργό, ακολουθούν τα θηλυκά 5 τον αριθμό, που τα ακολουθει ένα ακόμη αρσενικό νεότερο ηλικιακά ..αυτή η πομπή είναι δίπλα μας πλάι μου ,βλέπουν το τρεμάμενο χέρι μου να προσπαθεί να σταθεροποιήσει τη βιντεοκάμερα και μάλλον θα σκάνε στα γέλια από μέσα τους..
Με καθυστέρηση 3 λεπτών , άλλα 2 αρσενικά αναδύονται από τους θάμνους και κλείνουν τη πομπή….τα δεκάδες αυτοκίνητα παρκαρισμένα κατά μήκος του δρόμου ακόμη και μέσα στο χωράφι για να έχουμε καλύτερη view….
Στα επόμενα 4 λεπτά ζήσαμε την απόλυτη τύχη να πω, υποταγή, υπεροχή του δυνατού, δεν έχω καταλήξει τι, όταν τα λιοντάρια αποφάσισαν να μπουν στο δρόμο να περάσουν ανάμεσα από τα αυτοκίνητα, να μας περιεργαστούν να μας αιχμαλωτίσουν σε μια τρομερή ματιά και ευτυχώς να μας φτύσουν φεύγοντας …
Μόνο το τελευταίο σταματά μπροστά μου κοιτά τη κάμερα σαν να ποζάρει μετά εμένα που έχω παγώσει ,δεν θυμάμαι αν προσευχήθηκα και στο κύριο, με ζυγιάζει καλά και με ένα σάλτο χώνεται κάτω από το υπόστεγο…Πόσο διήρκησε αυτό το σάλτο? Χιλιοστά του λεπτού? ..ήταν αρκετά για να δω σε ταινία όλη μου τη ζωή , σαν ντοκιμαντέρ και όταν στη επόμενη ανάσα συνειδητοποίησα ότι είχα επαφή με τούτο εδώ τον κόσμο και όχι με τον από κάτω εμπέδωσα ότι δυνατός είναι αυτός που γεννιέται , το ξέρει και αφήνει να το μάθουν και άλλοι…..γιατί το βασίλειο έχει βασιλιά αλλά έχει ανάγκη και από το λαό….
Ζω μαζί με τους άλλους το μεγαλείο της φύσης ,ένα συναίσθημα έντονο και δυνατό ανάμιχτο με φόβο , αγωνία ενδιαφέρον και συγκίνηση που συνεχίστηκε και στη απογευματινή μας αναζήτηση …
Ο μεγάλος νερόλακκος φιλοξενεί εκατοντάδες διψασμένες ζέβρες . Ένα ασπρόμαυρο ριγέ χαλί γύρω μας, άλλες βόσκουν άλλες τρέχουν και ανά 5αδες πλησιάζουν στο νερό ενώ πίσω άλλες φυλούν , κρατούν τσίλιες…
Ένα σύννεφο σκόνης κάνει τη εμφάνιση του πριν από το δυνατό βουητό ενός κοπαδιού γκνού.. αυτά τα ζώα όλο στο τρέξιμο και στη πιλάλα είναι …πάντα να ξεφύγουν από κάτι η να προλάβουν κατι…
Το ανοιχτό τζιπ που νοικιάσαμε χθες ,αφού αποφασίσαμε ότι το βαν δεν κάνει για σαφάρι, μας περιμένει..
Ο πρωινός αέρας τσουχτερός και μέχρι να ανατείλει ο ήλιος τρίζουν τα δόντια μας αλλά δεν πτοούμαστε.. τα ζώα εμφανίζονται νωρίς το πρωί και αργά το απόγευμα, την υπόλοιπη μέρα πάνε από δένδρο σε δένδρο για να αποφύγουν τη ζέστη ..
Πριν τη μεγάλη δράση μια ζεστή σοκολάτα είναι ότι πρέπει στο Okaukeyo lodge που βρίσκεται μέσα στο πάρκο αμέσως μετά τη κύρια είσοδο,, φυσικά σε περίφραξη…
Διασχίζουμε το πάρκο των 90 χιλ που το χειμώνα γίνεται μια τεράστια λίμνη και το καλοκαίρι μια μισόξερη κοιλάδα …
Στα μάτια μας και πάλι τα σπρινμποκ., όπου και να ρίξεις το βλέμμα γεμίζει από δαυτα.. απαριθμούν πάνω κάτω 29.000 που βοσκούν αμέριμνα , ο θεός να το κάνει αμέριμνα δηλαδή , τρώνε και όλο λοξά κοιτούν από πού θα τους έλθει , διότι αποτελούν γαστρονομική λιχουδιά για ζώα και ανθρώπους …
Το αγιάζι έδωσε τη θέση του σε ένα λαμπρό καυτερό ήλιο και εμείς ψηνόμαστε κανονικότατα και ελπίδα να συναντήσουμε μεγάλα ζώα εξανεμίζεται..
Στους νερόλακκους τα συνηθισμένα και πριν εκδηλώσουμε απογοήτευση ο οδηγός μας ανακοινώνει τη παρουσία ενός λιονταριού κάπου στο βάθος ανάμεσα στα χαμόκλαδα να παρακολουθεί τις διψασμένες γαζέλες..
-Ρε τι μάτια έχει τούτος εδώ? ζουμ?
Εμείς ούτε με κιάλια δεν μπορέσαμε να το εντοπίσουμε ,..,οπότε αρχίσαμε να παρακολουθούμε τις κινήσεις του …Γνώριζε ο οδηγός ότι θα πάει να βρει σκιά και εκεί κοντά υπήρχε μια σήραγγα υπονόμου άριστος κρυψώνας ..
-Είναι θηλυκό.. αναφωνεί..
Πως διάολο τα καταφέρνει? Εμείς ακόμη δεν το είδαμε καλά –καλά και αυτός διαπίστωσε και το φύλο!!!!!!!!!
-Οδηγός είναι ..μια ζωή με τα ζώα ασχολείται..
- Ναι έκαστος στο είδος του..
-Μα είναι και άλλο!!!!!!!!!! αναφωνώ φουσκώνοντας από περηφάνεια.. και αυτό θηλυκό , μικρόσωμο χωρίς τη χαίτη ίδιον του αρσενικού..
Με ένα αγέρωχο περπάτημα σιγανό οι δύο λιονταρίνες ήλθαν face to face με τις μισοπεθαμένες για να μην πω τίποτα άλλο ταξιδιώτισσες.. και χώνονται στο υπόστεγο κάτω από το δρόμο...
Χαρούμενοι αν και μουδιασμένοι φύγαμε από το σημείο προς άλλη κατεύθυνση. Παντού ζώα να βόσκουν στο χαμηλό χορτάρι.., και πάνω που αναρωτιόμουν αν βρω κανένα μεγαλύτερο κλαδί στο γύρο του δρόμου να το βαφτίσω τουαλέτα το τζιπ σταματά ,λες και ο οδηγός κατάλαβε το ζόρι μου παρότι δεν υπήρχε ίχνος δένδρου.. ευτυχώς που δεν κατέβηκα γιατί το τεντωμένο χέρι του οδηγού μας δείχνει κάτι να ξεπροβάλει από ένα θάμνο…
-Λιοντάρι ψιθυρίζει …στα 10 μέτρα…
-Είναι αυτή η σκιά λιοντάρι?
-Και δίπλα και άλλο και πιο εκεί άλλο…
- Ο ρε γμ σε λάκκο με λιοντάρια πέσαμε….
Μόνο το κλικ της μηχανής ακούγονταν , οι ανάσες κομμένες η σε παρατεταμένη άπνοια και ρυάκι ο ιδρώτας στη ραχοκοκαλιά.
Άρχισαν να καταφτάνουν και άλλα τζιπ ειδοποιημένα από το οδηγός μας που έδωσε σημείο, γιατί λέει όταν οι τουρίστες είναι ευχαριστημένοι που βλέπουν ζώα είναι και οι οδηγοί ικανοποιημένοι, άσε που έχουν καλές συστάσεις στα γραφεία τους.. και γιαυτό συνεργάζονται πάντα ..
Μια απόλυτη σιωπή, νεκρική σιγή πράγμα αδιανόητο να συμβεί σε συγκέντρωση 100 ταξιδιωτών, τόσοι μαζευτήκαμε μέχρι να πεις κύμινο… και αναρωτιέμαι .μα πού ήταν σκορπισμένοι όλοι αυτοί?
Και τα λιοντάρια αποφάσισαν να κάνουν τη θεαματική έξοδο λες και περίμεναν να γεμίσει ο τόπος μηχανές και κάμερες.
Πρώτο σηκώνεται ένα αρσενικό τινάζει το κεφάλι κάνει 2-3 βήματα και ξαπλώνει πάλι την ώρα που το θηλυκό αναλαμβάνει να συνεχίσει τη επίδειξη.. Μπρός , πλάι κούνημα του κεφαλιού και πάλι καταγής, σε στάση αποχαύνωσης..
-Μας ζυγιάζουν ε?
Λες και ένοιωσαν τον θαυμασμό μας, η την δεδομένη υποταγή μας και ο βασιλιάς του Ετοσια αποφάσισε να μαζέψει το στρατό του. .το βασίλειο του..
Δεν χρειάζεται να βγάλει ντελάλη , ούτε μαστίγιο, η συνεννόηση γίνεται με 3 τρόπους , είτε με τα δόντια , η τον ήχο η το βλέμμα και αυτό φτάνει , είναι αρκετό να σηκώσει από τα γύρω χαμόκλαδα άλλα 7 λιοντάρια.. και αυτό έγινε σιγά –σιγά σαν να υπήρχε ιεραρχία ένα πράμα..
Ορθώνεται ο βασιλιάς, το απόλυτο αρσενικό και πάει μπροστά, με βήμα σίγουρο και αργό, ακολουθούν τα θηλυκά 5 τον αριθμό, που τα ακολουθει ένα ακόμη αρσενικό νεότερο ηλικιακά ..αυτή η πομπή είναι δίπλα μας πλάι μου ,βλέπουν το τρεμάμενο χέρι μου να προσπαθεί να σταθεροποιήσει τη βιντεοκάμερα και μάλλον θα σκάνε στα γέλια από μέσα τους..
Με καθυστέρηση 3 λεπτών , άλλα 2 αρσενικά αναδύονται από τους θάμνους και κλείνουν τη πομπή….τα δεκάδες αυτοκίνητα παρκαρισμένα κατά μήκος του δρόμου ακόμη και μέσα στο χωράφι για να έχουμε καλύτερη view….
Στα επόμενα 4 λεπτά ζήσαμε την απόλυτη τύχη να πω, υποταγή, υπεροχή του δυνατού, δεν έχω καταλήξει τι, όταν τα λιοντάρια αποφάσισαν να μπουν στο δρόμο να περάσουν ανάμεσα από τα αυτοκίνητα, να μας περιεργαστούν να μας αιχμαλωτίσουν σε μια τρομερή ματιά και ευτυχώς να μας φτύσουν φεύγοντας …
Μόνο το τελευταίο σταματά μπροστά μου κοιτά τη κάμερα σαν να ποζάρει μετά εμένα που έχω παγώσει ,δεν θυμάμαι αν προσευχήθηκα και στο κύριο, με ζυγιάζει καλά και με ένα σάλτο χώνεται κάτω από το υπόστεγο…Πόσο διήρκησε αυτό το σάλτο? Χιλιοστά του λεπτού? ..ήταν αρκετά για να δω σε ταινία όλη μου τη ζωή , σαν ντοκιμαντέρ και όταν στη επόμενη ανάσα συνειδητοποίησα ότι είχα επαφή με τούτο εδώ τον κόσμο και όχι με τον από κάτω εμπέδωσα ότι δυνατός είναι αυτός που γεννιέται , το ξέρει και αφήνει να το μάθουν και άλλοι…..γιατί το βασίλειο έχει βασιλιά αλλά έχει ανάγκη και από το λαό….
Ζω μαζί με τους άλλους το μεγαλείο της φύσης ,ένα συναίσθημα έντονο και δυνατό ανάμιχτο με φόβο , αγωνία ενδιαφέρον και συγκίνηση που συνεχίστηκε και στη απογευματινή μας αναζήτηση …
Ο μεγάλος νερόλακκος φιλοξενεί εκατοντάδες διψασμένες ζέβρες . Ένα ασπρόμαυρο ριγέ χαλί γύρω μας, άλλες βόσκουν άλλες τρέχουν και ανά 5αδες πλησιάζουν στο νερό ενώ πίσω άλλες φυλούν , κρατούν τσίλιες…
Ένα σύννεφο σκόνης κάνει τη εμφάνιση του πριν από το δυνατό βουητό ενός κοπαδιού γκνού.. αυτά τα ζώα όλο στο τρέξιμο και στη πιλάλα είναι …πάντα να ξεφύγουν από κάτι η να προλάβουν κατι…
Attachments
Last edited:
...εύστοχος
