psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.488
- Likes
- 50.257
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αναζητείται!
Τα φώτα στο Zǎɡreb. Από αγχωτικά σε …αγχολυτικά.
Ώρα 8:30 το πρωί, ανήμερα φώτων.
Κάθομαι και κοιτάζω την οθόνη χωρίς λόγο, περίπου άυπνος, σε απόσταση 20 χιλιομέτρων μακριά από το αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι η πτήση των 10:00 με προορισμό το Ζάγκρεμπ θα φύγει χωρίς εμένα.
Πεπεισμένος σε μεγάλο βαθμό ότι δε πρέπει να κάνω αυτό το ταξίδι λόγω των επιπρόσθετων μέτρων κατά της πανδημίας, δεν έκλεισα τίποτε πέρα απ’ τα εισιτήρια που ήδη είχα και φρόντισα να κοιμηθώ όσο πιο αργά γίνεται, συγκεκριμένα μετά τις 5:00 το ξημέρωμα προκειμένου να μη ξυπνήσω και μπω στον πειρασμό. Ήταν η πρώτη φορά που σκεφτόμουν κάτι τέτοιο, μιας και το ενδεχόμενο και μόνο ότι μπορεί να αποκλειστώ σε άλλη χώρα με άγχωνε ιδιαίτερα. Η θέληση όμως δεν έλεγε με τίποτα να υπακούσει στη φωνή της λογικής και το μάτι άνοιξε λίγο πριν τις 8.
Ώρα 8:40, της ανατροπής
Λογική και αηδίες. Βάζω στο backpack ότι βρίσκω πρόχειρα, παίρνω διαβατήριο κάρτες και κλειδιά, ντύνομαι όπως όπως και 10 λεπτά μετά χαιρετάω κι αναχωρώ για το αεροδρόμιο, έχοντας απόλυτη γνώση ότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος μου.
Όχι ότι θα μου κόστιζε υλικά να χάσω ένα ταξίδι για το οποίο είχαν δαπανηθεί τόσα λίγα χρήματα, όχι ότι δεν ήμουν χορτάτος από ταξίδια εκείνο τον καιρό, ψυχολογικά και μόνο όμως θα έμπαινα σίγουρα στη διαδικασία να το μετανιώσω την ίδια κιόλας στιγμή.
Ώρα 9:11, αεροδρόμιο Μακεδονία
Πετάω το αμάξι όπως – όπως στο πάρκινγκ που έκλεισα καθ’ οδόν, ευχαριστώντας παράλληλα τη τύχη μου που λόγω αργίας βρήκα άδειο (αλλά γλιστερό) δρόμο και βάζω τα πόδια στη πλάτη τρέχοντας προς το καινούριο terminal. Η απουσία κόσμου στον έλεγχο μου δίνει προς στιγμή ελπίδες, διαπιστώνοντας όμως ότι οι πτήσεις εκτός Σέγκεν αναχωρούν από το παλιό terminal με αποτέλεσμα να πρέπει να ξανατρέξω. Φτάνω φυσικά καταϊδρωμένος στην ουρά την ώρα που ξεκινάει η επιβίβαση, σχεδόν χωρίς να το πιστεύω.
Μόνο όταν κάθισα επιτέλους στη θέση μου κοιτώντας τη θέα πάνω απ’ τα σύννεφα άρχισα να συνειδητοποιώ ότι ταξιδεύω και πάλι στα αγαπημένα μου Βαλκάνια, κάτι που είχα να πράξω από την εκδρομή στο Βελιγράδι το 2016. Βλέπετε από τη στιγμή που η Ryan αποφάσισε ν’ ανοίξει αυτή τη πτήση, άνοιξε μαζί και τους ορίζοντες μας για ταξίδια σε μια περιοχή που πάντα έχει να δώσει πολλά, με αρκετό κόσμο από τη Θεσσαλονίκη κι όχι μόνο να τιμάει τα εισιτήρια με τις χαμηλές τιμές.
Η Κροατία είναι μια χώρα που οι περισσότεροι έχουν συνδυάσει στο μυαλό τους με καλοκαιρινή επίσκεψη κι όχι άδικα, το Ζάγκρεμπ όμως συγκεκριμένα ενδείκνυται για αποδράσεις και στη καρδιά του χειμώνα όπως τώρα, μιας και από τη στιγμή που δεν είναι στα παράλια, θερινό προορισμό δε τη λες.
Αγχωτικά λοιπόν, όπως έφτασε να ξεκινήσει και να περάσει εν μέρει αυτή η εκδρομή με όλες αυτές τις ανασταλτικές σκέψεις και τη κατάσταση που επικρατούσε, έως αγχολυτικά όπως λειτουργεί κάθε φορά ένα ταξίδι ασχέτως προορισμού, από τη στιγμή μάλιστα που αφήνεσαι σ’ αυτό.
Πάμε!
Last edited: