Κροατία Τα φώτα στο Zǎɡreb. Από αγχωτικά σε …αγχολυτικά.

[psilos3]

Απ’ το ποτάμι ως τα μπαράκια



Η ανεξήγητη μανία μου να βλέπω τα ποτάμια και τις γέφυρες της πόλης στην οποία βρίσκομαι με οδήγησε να φτάσω ως το Σάβο, το μεγαλύτερο παραπόταμο του Δούναβη δηλαδή που περνάει από τη πόλη του Ζάγκρεμπ. Βέβαια εκεί βρίσκεται και ακόμα ένα μεγάλο και εντυπωσιακό πάρκο, αυτό του Bundek στο οποίο όμως δεν υπήρχε λόγος να αφιερώσω χρόνο τέτοια εποχή.

Πέρασα λοιπόν διαμέσου του τμήματος πεζών και ποδηλάτων τη γέφυρα της Ελευθερίας (Most slobode), φτάνοντας ως την αντίπερα όχθη:

Μου έκανε εντύπωση που είδα πολλούς κατοίκους της πόλης να αθλούνται και να κάνουν το περίπατο τους κατά μήκος του ποταμού:

Η περιοχή ήταν ενδεδειγμένη για βόλτα και χαλάρωμα, εγώ όμως υπό τη πίεση χρόνου που είχα έπρεπε να αναχωρήσω, έτσι αφού ξεδίψασα αράζοντας σ’ ένα παγκάκι πήρα το δρόμο της επιστροφής προς την οδό Antuna Mihanovića:

Είχα σκοπό να δω το βοτανικό κήπο της πόλης μιας και φημίζεται ιδιαίτερα, ωστόσο το βρήκα ερμητικά κλειστό για κάποιο λόγο, συνεχίζοντας το δρόμο μου απέναντι από το κτήριο αρχείων (Hrvatski državni arhiv) της Κροατικής πρωτεύουσας:

Ο στόχος μου ήταν πολύ συγκεκριμένος και αφορούσε ένα μουσείο το οποίο ήθελα διακαώς να επισκεφτώ, οπότε μιας και ήταν σχετικά κοντά προχώρησα προς τη συγκεκριμένη περιοχή της πόλης:

Πέρασα το δρόμο με τις γραμμές του τραμ κι άρχισα ν’ ανεβαίνω τα σκαλιά του γηπέδου της Cibona, που για κάποιο λόγο μου έκανε πολύ οικείο, προφανώς θυμίζοντας μου το Αλεξάνδρειο. Το επιβλητικό άγαλμα του Ντράζεν είναι αυτό που καλωσορίζει στο χώρο κάθε επισκέπτη:

Εκεί στεγάζεται και το μουσείο που είναι αφιερωμένο στη μνήμη του σπουδαίου αυτου αθλητή, έτσι ανέβηκα στο περίβολο χώρο γεμάτος προσμονή αρχίζοντας να ψάχνω για εισιτήριο. Με προβλημάτισε το γεγονός ότι δεν έβλεπα κόσμο και φτάνοντας στη πόρτα κατάλαβα το λόγο μόλις αντίκρυσα το πρόγραμμα

«Subota 14:00»

Όλα τα είχα τσεκάρει εκτός απ’ αυτό… Η ώρα ήταν κοντά τρεις και η μέρα Subota. Άκου Subota! Απίστευτα ξενερωμένος αρκέστηκα σε μερικές φωτογραφίες από το περίβολο χώρο του γηπέδου και του μουσείου:

Καταλαβαίνοντας πως ο μεγάλος αυτός σταρ δεν έχει ξεχαστεί και λατρεύεται ακόμα:

Ευτυχώς το Café Godot απέναντι απ’ το γήπεδο ήταν εκεί για να με βοηθήσει να πνίξω το πόνο μου. Όχι ότι δε θα πήγαινα έτσι κι αλλιώς μη κοροϊδευόμαστε, απλά βρήκα την αφορμή να πάω μια ώρα αρχύτερα:

Ήπια τις μπύρες μου στο πολύ ωραίο χώρο της μπυραρίας και έλυσα τις απορίες μου συζητώντας με το μπάρμαν, καθώς η διαφωνία μου με έναν φίλο ήταν αν οι Κροάτες λένε «živeli» ή όχι όταν τσουγκράνε τα ποτήρια, με τη δικαίωση μου να είναι πανηγυρική.

Αφού αψήφησα τη παρόρμηση να τιμήσω ένα street burger όπως αυτά που έτρωγα μετά μανίας κατά την εκδρομή στο Βελιγράδι, άρχισα να ανηφορίζω προς το θέατρο βολτάροντας σε εξίσου ωραίες γειτονιές:

Οι εικόνες λίγο πριν πέσει το σκοτάδι ήταν για άλλη μια φορά πολύ όμορφες, δίνοντας επιπλέον πόντους στα μάτια μου για τη πόλη:

Το πήρα λίγο στα γρήγορα μιας και η πείνα με είχε κυριεύσει, προσπερνώντας το κέντρο με κατεύθυνση το πεζόδρομο Ivana Tkalčića

Έτσι πήγα βάσει των πληροφοριών ενός φίλου στο όμορφο στενάκι Skalinska με θέα το καθεδρικό, στο εστιατόριο La Štruk, προκειμένου να δοκιμάσω μια τοπική σπεσιαλιτέ με λαζάνια και τυριά και το όνομα Strukli:

Το φαγητό ήταν καλό, χωρίς να με εντυπωσιάσει όμως μιας και το πιάτο με τα πικάντικα τυριά δεν ήταν διαθέσιμο, κάνοντας με να αρκεστώ στα πιο ήπια, μαζί με μια συμπαθητική τοπική μπύρα:

Θα ήταν περασμένες έξι και μισή όταν ξαναβγήκα στο δρόμο ψάχνοντας επιτέλους λίγη ανθρώπινη διασκέδαση, ανεβαίνοντας προς την ανοικτή αγορά Dolac λίγο πιο δίπλα.

Τα εξωτερικά ηχεία της πολύ όμορφης Ιρλανδικής Harat's pub έπαιζαν το ‘’whole lotta rosie’’ των AC/DC, με τη φωνή του λατρεμένου μου Bon Scott, κάτι που δε μου έδινε περιθώρια δεύτερης σκέψης, έτσι λίγες στιγμές μετά βρέθηκα να πιάνω ένα σκαμπό απέναντι απ’ το μπαρ:

Ο εσωτερικός χώρος με τις πολλές οθόνες ήταν πολύ προσεγμένος, το προσωπικό όμως πετούσε αετό, με αποτέλεσμα να πρέπει να πηγαίνω στο μπαρ μόνος για να σερβιριστώ, κι αυτό πάλι αν και εφόσον. Πάλι καλά που δεν έβαζα και μόνος μου τις μπύρες…

Δε θυμάμαι ακριβώς πόσες δοκίμασα, πέρασα μια γύρα όμως αρκετά τοπικά βαρέλια, πίνοντας τα χρήματα του Rapid στην υγειά τους όπως είχα υποσχεθεί:

Εντυπωσιακή ήταν και η τουαλέτα της Pub, όπου κατούρημα και μπασκετάκι (ευρωλίγκα παρακαλώ) συνδυάζονται αρμονικά!

Γεμάτος και αρκετά χαρούμενος για μια ακόμη πετυχημένη εκδρομή βγήκα από τη pub γύρω στις δέκα το βράδυ για μερικές τελευταίες βόλτες στο κέντρο και τις ανοικτές αγορές του, τσιμπώντας και πίνοντας

Η όμορφη στολισμένη πόλη με αποχαιρετούσε με τον τρόπο της, μιας και λίγες μόνο ώρες μου απέμεναν σ’ αυτή

Πήρα το δρόμο για το hostel γύρω στις 11, κάνοντας το συνηθισμένο πλέον δρομολόγιο της Ilica για τελευταία φορά, παίρνοντας κι ένα γλυκάκι πακέτο:

Είχα να ξυπνήσω νωρίς…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[mariath]

Έχεις δώσει ρέστα φέτος και με τα ταξίδια και με τις ιστορίες. Σου εύχομαι πάντα τέτοια (λιγότερο αγχωτικά όμως) για να απολαμβάνουμε και μεις τα κείμενα και τις φωτογραφίες σου!

 

[evaT]

άντε επιτέλους! Θυμάμαι που τα λέγαμε τότε και ενώ δεν περίμενα ότι τελικά θα φύγεις όταν είδα την ανάρτηση στο ινστα την άλλη μέρα δεν μου έκανε τόσο εντύπωση

 

[psilos3]

Έχεις δώσει ρέστα φέτος και με τα ταξίδια και με τις ιστορίες. Σου εύχομαι πάντα τέτοια (λιγότερο αγχωτικά όμως) για να απολαμβάνουμε και μεις τα κείμενα και τις φωτογραφίες σου!

Σ' ευχαριστώ πολύ.
Ελπίζω από δω και πέρα χωρίς άγχος για όλους μας.

Θυμάμαι που τα λέγαμε τότε και ενώ δεν περίμενα ότι τελικά θα φύγεις

Ούτε 'γω περίμενα ότι θα φύγω, αφού πρόλαβα τ' αεροπλάνο πάλι καλά να λέω.

 

[Pel]

Τα εισιτήρια για να πάω Ζάγκρεμπ μόνη μου ήταν τα δεύτερα που ακυρώθηκαν όταν ξεκίνησε η καραντίνα... Τα πρώτα ήταν για Μαδρίτη...

 

[psilos3]

Τα εισιτήρια για να πάω Ζάγκρεμπ μόνη μου ήταν τα δεύτερα που ακυρώθηκαν όταν ξεκίνησε η καραντίνα... Τα πρώτα ήταν για Μαδρίτη...

Ευκαιρία να τα ξανακλείσεις.
Ήρθε νομίζω ο καιρός να αναπληρώσουμε όσα μας στέρησε η καραντίνα

 

[psilos3]

Προετοιμασία & σχεδιασμός



Κανονικά με όσα έχω αναφέρει στο πρόλογο μου καταλαβαίνετε ότι αυτό το κεφάλαιο είναι αστείο από μόνο του χωρίς να δύναται να καταλάβει πολύ χώρο, ωστόσο μερικά στοιχεία καλό είναι να αναφερθούν.

Αρχικά το εισιτήριο της Ryanair μετ’ επιστροφής ήταν της τάξεως των 34€ κλεισμένο ένα μήνα πριν, αποτελώντας ίσως μια καλή δικαιολογία αν τελικά έχανα το ταξίδι. Όπως ήδη γνωρίζετε, το συγκεκριμένο δρομολόγιο με σταθερά χαμηλό κόστος το τίμησαν ουκ ολίγοι φίλοι και συμφορουμίτες το τελευταίο καιρό, αλλά όπως έμαθα και αρκετοί Κροάτες από την αντίθετη πλευρά.

Είχα δει αρκετά σημεία διαμονής τη περίοδο που έκλεισα το εισιτήριο, όμως δεν έκανα καμία κράτηση ειδικότερα όσο πλησίαζε το ταξίδι και έβλεπα ότι μάλλον δε θα πάω. Ήταν η πρώτη φορά συνεπώς που έκλεισα δωμάτιο μέσω της εφαρμογής του booking από το κινητό, επιλέγοντας το Swanky Mint Hostel στη κυριολεξία ανεβαίνοντας τη σκάλα του αεροπλάνου. Η τύχη μου με βοήθησε και σ’ αυτό, καθώς εκτός από τη δωρεάν αναβάθμιση δωματίου και το πρωινό που μου έδωσε η κράτηση μέσω του app, ήταν και σε πολύ καλό σημείο, λίγα μέτρα μακριά από τη κεντρική πλατεία στην οδό Ilica, με κόστος ούτε 30 ευρώ/ημέρα, σε ιδιωτικό δωμάτιο. Καλό deal.

Ευτυχώς να λέω που οι πληροφορίες που είχα συγκεντρώσει αξιοποιήθηκαν στο έπακρο, σημειώνοντας στο χάρτη ως συνήθως τις λεπτομέρειες, μετά και την επισήμανση του φίλου μου @gio87 όπου μόλις είδε ότι είμαι στη πόλη επικοινώνησε στέλνοντας μου και όσα αυτός είχε τσεκάρει από την έρευνα του.

Στις παρούσες συνθήκες κούρασης, απέκλεισα οριστικά το ενδεχόμενο μετάβασης στη Λουμπλιάνα για ημερήσια, κάτι που συνηθίζουν όσοι επισκέπτονται το Ζάγκρεμπ, θεωρώντας πως η Σλοβενία θα μπορέσει να αποτελέσει μια πολύ καλή περίπτωση μελλοντικής εκδρομής.

Αυτά τα ολίγα λοιπόν, τα περισσότερα θα τα έβρισκα (μπορεί και όχι) επιτόπου!

 

[psilos3]

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, Ζάγκρεμπ



Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η πτήση ήταν το μικρότερο πρόβλημα σ’ αυτή την εκδρομή, μιας και η διάρκεια της είναι σχεδόν εφάμιλλη με ένα Θεσσαλονίκη – Κρήτη.

(Η κλασσική αεροπλανική φωτογραφία μες τη ταλαιπωρία)

Για το λόγο αυτό δε χρειάστηκαν παραπάνω από 70 λεπτά προκειμένου ν’ αρχίσουμε τη κάθοδο μας στο αεροδρόμιο του Ζάγκρεμπ, αφήνοντας πίσω μας το καλό καιρό της Ελλάδας για τη συννεφιά και τη μουντάδα της Κροατικής πρωτεύουσας.

Κατέβηκα φορτσάτος και χαρούμενος, σχεδόν τελευταίος από το αεροπλάνο, κάνοντας ήδη τα πλάνα μου για τη συνέχεια, πρώτα απ’ όλα όμως χρειαζόμουν ένα καφέ έτσι πως είχα φύγει απ’ το σπίτι, μη μιλήσω για πείνα... Βέβαια κάτι τέτοια σχέδια πηγαίνουν περίπατο όταν μπλέκεις με ελέγχους, και δε μιλάω για αυτούς των plf που κανείς δεν έδωσε σημασία αλλά για τον έλεγχο ταυτοτήτων/διαβατηρίων που από την αρχή έδειξε ότι θα χει μεγάλη διάρκεια, μιας και μόλις ένας αστυνομικός εξυπηρετούσε ολόκληρο αεροσκάφος!

Στέκομαι στην ουρά λοιπών χωρίς να μπορώ να κάνω κάτι άλλο γι’ αυτό, περιμένοντας απλά την ώρα να περάσει για να ρθει η σειρά μου, με νωχελικό πάντα ρυθμό. Μπροστά μου ακούω 2 φίλες που βρέθηκαν τυχαία στην ουρά να κουβεντιάζουν, για τις διακοπές που έκανε η μία στο Παρίσι τα Χριστούγεννα και για το τριήμερο τώρα στο Ζάγκρεμπ, αναρωτώμενος αν με ξέρουν και απλά με τρολάρουν μες τα μούτρα μου, μιας και είχαμε ακριβώς ίδιο πρόγραμμα.

Όντως η παραμονή στην ουρά κράτησε παραπάνω απ’ τη διάρκεια της πτήσης, για μισό λεπτό δουλειά όπως αποδείχτηκε, μιας και ελέγχθηκα βάσει του διαβατηρίου μου, κάτι που σας συνιστώ να κάνετε σε κάθε ταξίδι στα βαλκάνια προκειμένου να κερδίσετε χαμένο χρόνο. Όσοι μπαίνανε στη χώρα με ταυτότητα καθυστερούσαν χαρακτηριστικά!

Ο πολυπόθητος καφές έγινε πράξη επιτέλους μετά από λίγα λεπτά στο καφέ του αεροδρομίου, ψάχνοντας παράλληλα τον τρόπο μετάβασης στη πόλη. Υπάρχουν δύο λεωφορεία, ένα express για το κέντρο με κόστος γύρω στα 9 ευρώ, αλλά και το κανονικό αστικό (αριθμός 290) σε συνδυασμό με το τραμ, που προτείνω σε όλους καθώς σας πάει στο κέντρο άνετα και με μόνο ένα ευρώ (8kn) και στις δύο διαδρομές. Η στάση είναι απέναντι από το αεροδρόμιο και η αλλαγή μέσων γίνεται στο τέρμα του:

Πήρα το τραμ μετά από μια απέλπιδα προσπάθεια να τσιμπήσω κάτι, μιας και όπου ρώτησα δε δέχονταν κάρτα, εγώ όμως δεν είχα φροντίσει ακόμη για συνάλλαγμα. Κατέβηκα λίγες στάσεις μετά στην οδό Ilica, το μεγαλύτερο ίσως δρόμο του κέντρου και σε μικρή απόσταση από τη πλατεία Josipa Jelačića όπου βρισκόταν το hostel μου, με τις πρώτες εικόνες να είναι ενθαρρυντικές:

Η ρεσεψιοντίστ που μου έκανε το check in ενθουσιάστηκε στο άκουσμα της λέξης Θεσσαλονίκη, λες και της είπα ότι είμαι από τη γη του πυρός, λέγοντας μου ότι έχει βρει πολύ φθηνά εισιτήρια για τέλος Γενάρη στο ίδιο δρομολόγιο, αποδεικνύοντας έτσι ότι δεν έχουμε δει μόνο εμείς σαν ευκαιρία τη πτήση της Ryan. Μετά από ένα μικρό φρεσκάρισμα στο δωμάτιο ξαναβγήκα στο δρόμο χωρίς να επιτρέψω τη ταλαιπωρία να με καταβάλλει προς το παρόν, βλέποντας πεζός τις πρώτες εικόνες από το κέντρο του Ζάγκρεμπ:

Έχοντας ενημερωθεί για το γεγονός ότι η αργία των φώτων ισχύει και στη Κροατία, μόνο εντύπωση δε μου κάνει η πολυκοσμία που συναντώ στο δρόμο και τη κεντρική πλατεία:

Οι περίφημες Χριστουγεννιάτικες ανοιχτού τύπου αγορές λειτουργούν ακόμα, δίνοντας μου την ευκαιρία για ένα πρώτο σνακ, μιας και ήμουν θεονήστικος από το προηγούμενο βράδυ. Ας πρόσεχα…

Το σνακ όμως δε κατεβαίνει ποτέ έτσι σκέτο, οπότε βρίσκω την ευκαιρία να πιώ και τη πρώτη μου μπύρα στη χώρα, με χριστουγεννιάτικο επίσης περιτύλιγμα και διάθεση:

Οι καιρικές συνθήκες παραδόξως είχαν βελτιωθεί αισθητά, τουλάχιστον όσο κρατούσε η μέρα, αποφασίζοντας να το εκμεταλλευτώ όσο γινόταν. Έκανα αριστερά και ανηφόρισα για μια πρώτη εικόνα προς το καθεδρικό, βλέποντας παράλληλα τη στήλη της Θεοτόκου και τις περίφημες οχυρώσεις με τους πύργους του:

Οι εξέδρες ακριβώς από κάτω ήταν πλημμυρισμένες από κόσμο, κυρίως γονείς με παιδάκια, καθώς μάλλον επρόκειτο για κάποια εορταστική εκδήλωση σε μια εικόνα που μου έκανε εντύπωση εν μέσω πανδημίας

Έκανα μια σύντομη βόλτα στην όμορφη περιοχή, καθώς και μια πρόχειρη έρευνα στα σουβενιράδικα που οφείλω να πω ότι δεν ήταν τόσο τουριστικά όσο αλλού

Στο τέλος του πεζόδρομου βρήκα και το περίφημο γλυπτό – μακέτα, αντίγραφο ουσιαστικά της παλιάς πόλης. «Είναι μακέτο τούτο το έργο;» όπως θα ‘λεγε μια ψυχή…

Βγήκα στη πλατεία από την άλλη άκρη της, βλέποντας εντελώς άδεια και στολισμένη όπως επιτάσσει το πνεύμα των ημερών τη πηγή του Ζάγκρεμπ:

Είχα πάρει την απόφαση μου να μη κάνω κάτι ιδιαίτερο, ούτε καν να μπω σε κάποιο μπαρ, απλά να βολτάρω όσο αντέξω στις ανοιχτές αγορές μέχρι να με κερδίσει η κούραση, κάτι που ευτυχώς άργησε να γίνει

Έκανα μερικά ψώνια από το μόνο μίνι μάρκετ που βρήκα ανοικτό εκείνη τη μέρα, διαπιστώνοντας μάλιστα ότι οι τιμές διαφέρουν αισθητά προς τα κάτω σε σχέση με την Ελλάδα, κάτι που έπραξα σε όλες τις τελευταίες μου εκδρομές. Οι ώρες του σούρουπου ήταν εξίσου ιδανικές για βόλτα, βλέποντας τον κόσμο της πόλης να κάνει το ίδιο.

Εντάξει, και για μπύρες, το παραδέχομαι:

Άλλο που δεν ήθελα εν τω μεταξύ, βρίσκοντας ευκαιρία για νυχτερινή φωτογράφιση, με το καθεδρικό ναό να κλέβει σίγουρα τις εντυπώσεις:

Η κίνηση στα μικρά περίπτερα είχε πολλαπλασιαστεί αισθητά, οδηγώντας με σε μερικές ακόμα στάσεις, δοκιμάζοντας παράλληλα κι ένα ζεστό κρασί:

Η στολισμένη πλατεία & σημείο ραντεβού όπως κατάλαβα, βρισκόταν ακόμα σε ρυθμούς πρωτοχρονιάς:

Αφιέρωσα λίγο παραπάνω χρόνο στην Ilica όπου εκτός των φωτογραφιών έκανα στάση και για μια πεντανόστιμη πίτσα που πήρα πακέτο για το hostel.

Αρκετά κουρασμένος πλέον πήρα το δρόμο της επιστροφής λίγο πριν τις 9 το βράδυ.

Κουρασμένος αλλά χαρούμενος που τελικά δεν έκανα πίσω, με το Ζάγκρεμπ να μου αποκαλύπτει σιγά – σιγά τα μυστικά του, ιδιαίτερα από το επόμενο πρωί…

 

[psilos3]

Στην απάνω γειτονιά



Ευεργετικός ο ύπνος δε λέω, ακόμη καλύτερο το πλούσιο πρωϊνό του hostel, η κούραση και η ένταση όμως δεν είχε φύγει, αναγκάζοντας με να μη το αφήσω νωρίς αλλά κοντά στις 12, έχοντας απαντήσει πρωτίστως και σε αρκετά τηλέφωνα λόγω εορταστικής ημέρας.

Βγήκα στη πολύβουη εκείνη την ώρα Ilica, κάνοντας αμέτρητα πήγαινε έλα προκειμένου να βρω ένα ραπιντάδικο για το τεστ της επομένης. Είχαμε βλέπετε κι αυτό το καϊλέ, στα πλαίσια των νέων μέτρων…

Τελικώς το μόνο που βρήκα ήταν ένας ωραιότατος espresso στο πεζόδρομο Preobraženska αφήνοντας τα διαδικαστικά γι’ αργότερα μιας και είχα βαρεθεί να ψάχνω.

Το πρόγραμμα εξάλλου δε μπορούσε να περιμένει περισσότερο, έτσι ανανεωμένος πλέον ξεκίνησα για την άνω πόλη του Zagreb, το κομμάτι δηλαδή που βρίσκεται άνωθεν στο λόφο. Προσπέρασα το τουριστικό και άνευ λόγου τελεφερίκ, ανεβαίνοντας δεξιά από τις σκάλες, μιας και η διαδρομή ήταν αστεία:

Το σημείο αποτελεί ευκαιρία για θέαση στη πόλη, καθώς η υψομετρική διαφορά είναι άμεση:

Διαπίστωσα ότι και εκεί έχει στηθεί υπαίθρια αγορά, που προφανώς ανοίγει τις απογευματινές ώρες, έτσι αφού έκανα μια μικρή εξερεύνηση του χώρου κινήθηκα αντίθετα, προς το πύργο Lotrscak,

Βλέποντας παράλληλα τις όμορφες εικόνες της κάτω αλλά και της σχεδόν άδειας άνω πόλης:

Ο Πύργος Lotrscak που αποτελεί ένα ακόμη ορόσημο του Ζάγκρεμπ, χρονολογείται από τον 13ο αιώνα και αποτελούσε τη προστασία της νότιας πύλης του τείχους, αλλά και διέθετε ένα κουδούνι που ενημέρωνε τον κόσμο για τις ώρες κλεισίματος:

Ακριβώς από δίπλα στέκει η εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης (Crkva sv. Katarine), ακόμα ένα σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής, κατασκευής των Ιησουιτών κατά το 1632:

Το πιο διάσημο και φωτογραφικό σημείο της άνω πόλης όμως δεν είναι άλλο από το ναό του Αγίου Μάρκου (Crkva Sv Marka), κατασκευής του 13ου αιώνα, με τα χαρακτηριστικά πολύχρωμα κεραμίδια που σχηματίζουν το οικόσημο του Ζάγκρεμπ και της Κροατίας:

Για κάποιο λόγο η περιοχή ήταν περιφραγμένη με κιγκλιδώματα, στερώντας την ευκαιρία επίσκεψης στο ναό και τη πολύ όμορφη πλατεία. Έτσι αφού φωτογράφισα ότι μπορούσα (μαζί με το χριστουγεννιάτικο κιτσαριό) έφυγα προς το επόμενο σημείο αναφοράς:

Και να που μόλις λίγα μέτρα πιο κάτω θα συναντούσα τη περίφημη πέτρινη πύλη της πόλης (Stone Gate) από την οποία ανυπομονούσα να περάσω:

Πολλές θρυλικές ιστορίες υπάρχουν για τη συγκεκριμένη πύλη, που χρονολογείται το 13ο αιώνα, έχοντας υποστεί αρκετές καταστροφές έως σήμερα. Το σίγουρο είναι ότι αρκετοί Κροάτες και όχι μόνο κάνουν στάση για να ανάψουν ένα κεράκι, μιας και το σημείο έχει μεταβληθεί σε τόπο λατρείας:

Βγήκα από την άλλη πλευρά προς το μικρό παρκάκι με το άγαλμα του Αγίου Γεωργίου, αφήνοντας πίσω μου τη διάσημη οδό Radićeva που οδηγούσε στο κέντρο:

Η απόφαση μου να διανύσω μια μεγάλη απόσταση με τα πόδια ήταν συνειδητή, έχοντας ένα συγκεκριμένο στόχο για τις επόμενες 2 ώρες, παίρνοντας έτσι το δρόμο με την ανηφορική κλίση, απομακρυνόμενος από το κέντρο του Ζάγκρεμπ:

Ευτυχώς ο καλός καιρός και ο ήλιος κατέστησαν εφικτό το όλο εγχείρημα, έτσι περπάτησα απρόσκοπτα, συναντώντας παράλληλα όμορφες γειτονιές και καλαίσθητα σπίτια κατά τη διαδρομή:

Μέσα σε λιγότερο από μια ώρα πέρασα το πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ζάγκρεμπ (αφιερωμένο στη μάστιγα της εποχής) και ήμουν πλέον στο πάρκο έξω από το Mirogoj cemetery, αρκετά μακριά πλέον από τη πόλη:

Δε μπήκα από τη κεντρική είσοδο αλλά προχώρησα λίγο πιο πάνω, εκεί που φιλοξενούνται οι πιο «διάσημοι» ένοικοι του νεκροταφείου, το οποίο πρέπει να αναφέρω ότι δεν έχει κάποιο περιορισμό βάσει θρησκείας:

Τη συζήτηση κατά πόσο είναι λογικό ή όχι να επισκέπτεται κανείς νεκροταφεία ως αξιοθέατα τη κάναμε και σε προηγούμενες ιστορίες μου, ωστόσο στο συγκεκριμένο είχα ένα λόγο παραπάνω να θέλω να πάω.

Βασικά ένα και μόνο λόγο. Έχοντας παρακολουθήσει σχετικά πρόσφατα το άκρως συγκινητικό μπασκετικό ντοκιμαντέρ «Once Brothers» (όποιος παρέλειψε να δει ακόμα κι αν δεν αγαπάει το μπάσκετ πρέπει να σπεύσει να το κάνει) , βλέποντας εκτός των άλλων πως μπορούν να επηρεαστούν οι ανθρώπινες, σχεδόν αδερφικές σχέσεις εν μέσω εμφυλίου πολέμου, καταλήγουν όλα σ' αυτό το σημείο, στο τάφο του μεγάλου αυτού αθλητή:

Ο τεράστιος μπασκετμπολίστας, ο «Μότσαρτ» του ευρωπαϊκού μπάσκετ, ο «Γιος του διαβόλου» βρίσκεται θαμμένος εκεί, υπενθυμίζοντας μια πολύ θλιβερή ιστορία του τροχαίου δυστυχήματος που στέρησε από τον κόσμο το τεράστιο ταλέντο του:

Σκεπτόμενος και συγκινημένος από όλα αυτά και λίγο εξαντλημένος από τη πεζοπορία, έκανα μια στάση απολαμβάνοντας τον ήλιο αλλά και μια θεσπέσια Κροατική που είχα ψωνίσει λίγο πριν:

Η κατάβαση ήταν κατά πολύ πιο εύκολη λόγω κατηφόρας, από διαφορετική αυτή τη φορά διαδρομή με χαρακτηριστικό χρώμα κι ενδιαφέρον:

Ωραία και φιλήσυχα δρομάκια με ενδιαφέροντα κτίσματα και χαμογελαστό κόσμο που έκανε το περίπατο του μαζί με τα κατοικοίδια του:

Πιάνοντας την οδό Kaptol θεώρησα καλή ευκαιρία να δω και τον καθεδρικό της πόλης, μιας και την ώρα εκείνη δεν είχε καθόλου κόσμο εν αντιθέσει με τη προηγούμενη:

Ο καθεδρικός ναός του Ζάγκρεμπ (Zagrebačka katedrala) αποτελεί και το πιο ψηλό κτήριο στη Κροατία, χτισμένος σε Γότθικο ρυθμό και αφιερωμένος στη κοίμηση της Θεοτόκου. Τα κωδονοστάσια του δε είναι ορατά από τα περισσότερα σημεία της πόλης, με τη κατασκευή του να ολοκληρώνεται το 1217:

Ο ναός έχει υποστεί πολλές ζημιές ακόμα και στη πολύ πρόσφατη ιστορία και το σεισμό του 2020, ο οποίος ανάγκασε σε παρεμβάσεις που είναι εν εξελίξει έως και σήμερα. Για τη κορυφή του ναού που αφαιρέθηκε είχα διαβάσει και στην ιστορία του @giannismits με τον οποίο είχαμε μιλήσει & αλληλοευχηθεί νωρίτερα την ίδια μέρα

Έκανα το γύρο του ναού διαπιστώνοντας ότι οι εργασίες είναι περισσότερες απ’ ότι φαίνονται από μακριά:

Καταλήγοντας και πάλι προς την έξοδο και τη στήλη της Θεοτόκου με το περίφημο χρυσό άγαλμα στη κορυφή αλλά και τα μικρότερα στη βάση της:

Αν και χωρούσε λίγη ξεκούραση, αποφάσισα να εκμεταλλευτώ το γεγονός του απογευματινού φωτός και της καλοκαιρίας, πηγαίνοντας στο κομμάτι της πόλης νότια του ναού:

Έφτασα μέχρι τη European Square, βλέποντας εκτός των άλλων τα διάσημα κτήρια της περιοχής, όπου κατέληξα στο Croatian Society of Fine Artists, γκαλερί που βρίσκεται στην όμορφη πλατεία Žrtava Fašizma, επιβεβαιώνοντας ότι γενικά το μέρος έχει αρκετά να δώσει:

Στην επιστροφή μου όμως στο πεζόδρομο της Vlaška η στάση ήταν επιβεβλημένη για τον απαραίτητο ανεφοδιασμό με «καύσιμα», επιλέγοντας τη καντίνα ενός πολύ ωραίου τύπου από γειτονική χώρα, που εκτός των άλλων μιλούσε καλά Ελληνικά καθώς πέρασε για μια δεκαετία από τη Μύκονο και κατάλαβε ότι είμαι Έλληνας. Αναπόφευκτες λοιπόν για άλλη μια φορά οι μπύρες και τα Ελληνικά τραγούδια.

Πως τα καταφέρνω;

 

[psilos3]

Οι εικόνες της νύχτας



Μετά το ωραίο φαγοπότι σειρά είχε η εύρεση του εργαστηρίου για το αυριανό τεστ, προκειμένου να καταφέρω να επιστρέψω στην Ελλάδα, μια ομολογουμένως αγχωτική διαδικασία. Ένα πανό στο πεζόδρομο που βρισκόμουν με οδήγησε στη πίσω αυλή ενός οδοντιατρείου που βρήκε την ευκαιρία να μετατραπεί σε ραπιντάδικο, κλείνοντας ραντεβού για την επομένη το πρωί, αφού πρώτα έπρεπε να σκανάρω ένα Qr code κάνοντας εγγραφή στη φόρμα του Κροάτικου υπουργείου υγείας.

Είχε νυχτώσει πριν από μερικά λεπτά, καθώς καταμεσής του χειμώνα όπου βρισκόμασταν ο ήλιος έπεφτε λίγο μετά τις 5. Ήταν ιδανική στιγμή για περισσότερες βόλτες και φωτογράφιση παρόλο που το κρύο άρχισε να τσιμπάει:

Χωρίς να κωλυσιεργώ βρέθηκα να βολτάρω στο πολύ γνωστό πεζόδρομο Ivana Tkalčića ,που εκτός των άλλων φημίζεται για τη πληθώρα καταστημάτων εστίασης:

Οι εικόνες του κέντρου της πόλης ήταν εξαιρετικές, με τον κόσμο να κατακλύζει τα στενά της δίνοντας χρώμα στο βράδυ της Παρασκευής:

Από ένα μικρό στενό και μια σκάλα βρέθηκα στο παράλληλο πεζόδρομο της Radićeva κινούμενος πλέον αντίθετα από το δρομολόγιο που έκανα λίγες ώρες νωρίτερα:

Στην ίδια λογική, πέρασα ξανά τη stone gate κατευθυνόμενος προς το ναό, με τα φώτα της παλιάς πόλης να δίνουν μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα στην όλη φάση:

Έκανα το γύρο της όμορφης περιφραγμένης πλατείας, βλέποντας εκτός των άλλων και την ελληνική σημαία, υποθέτω από το κτήριο της πρεσβείας μας:

Η διαπίστωση μου ήταν ότι στη περιοχή υπήρχαν αρκετά εστιατόρια που δεν ήταν εμφανή υπό το φως της ημέρας:

Παρόλο που είχα άλλα σχέδια, οι αναστολές μου πήγαν περίπατο όταν ο δρόμος και η τύχη μου μ’ έφεραν έξω από το δελεαστικό καφέ μπαρ «Pod starim krovovima» στο οποίο μπήκα χωρίς δισταγμό:

Έπιασα ένα διαθέσιμο τραπέζι στο κέντρο του και αφοσιώθηκα στη μπυροποσία ως όφειλα, την ίδια ώρα που παρατηρούσα τους Κροάτες να έρχονται αμέριμνοι χωρίς το παραμικρό έλεγχο σε πιστοποιητικά και τα σχετικά, ανάμεσα σε κάπνα από τσιγάρα! Καλώς ήρθατε στα Βαλκάνια, ωραία πράγματα!

Ξαναβγήκα στη γύρα λίγη ώρα μετά με σκοπό να επιστρέψω προς το κέντρο. Οι νυχτερινές εικόνες της Crkva sv. Marka οφείλω να πω ότι μου άρεσαν πολύ περισσότερο για κάποιο λόγο από τις πρωινές:

Εντελώς διαφορετικό έδειχνε τώρα και το φωταγωγημένο στενάκι της Ćirilometodska με το Χριστουγεννιάτικο στολισμό:

Αλλά και ο πύργος με το διακριτικό φωτισμό του:

Προχώρησα και πάλι προς την αγορά που κινούταν εκείνη την ώρα σε πολύ διαφορετικούς και έντονους ρυθμούς, βγάζοντας και μερικές ακόμη φωτογραφίες προς τη νέα πόλη:

Προφανώς και δε θα έχανα την ευκαιρία για ένα ακόμη drink κάτω από το μεγαλεπήβολο πύργο Lotrščak:

Αποφάσισα να κατέβω κάνοντας το γύρο αυτή τη φορά, περνώντας από περίτεχνα παγκάκια:

Αλλά και σιδεριές με αμέτρητα λουκέτα, κάτι που έχει εξελιχθεί σε τρελή μόδα ανά την Ευρώπη:

Ο πολύ όμορφα φωτισμένος καθεδρικός απέναντι, φρόντιζε για εξαιρετική θέα και από εκείνο το σημείο – μπαλκονάκι της Άνω πόλης:

Το μονοπάτι περιμετρικά του λόφου οδηγούσε μέσω ενός πολύ ιδιαίτερου μερικώς φωτισμένου στενού:

Και πάλι προς την οδό Radićeva με τα πολλά σουβενιράδικα και μπαράκια:

Πέρασα με ταχύτητα την Ilica κάνοντας στάση για μερικά απαραίτητα ψώνια, καταλήγοντας στο hostel για ανασύνταξη δυνάμεων

Το βράδυ δεν είχα σκοπό να το τραβήξω πολύ. Αφενός ήμουν προβληματισμένος για το τεστ της επομένης και δεν ήθελα να σεργιανίσω στα μπαράκια γι’ αυτό το λόγο, αφετέρου η κούραση δεν είχε φύγει, οπότε θεώρησα ότι το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να περιηγηθώ στις ανοικτές αγορές του κέντρου περιμετρικά της πλατείας Josipa Jelačića που κινούνταν ακόμα σε αμιγώς εορταστικούς ρυθμούς, πίνοντας και δοκιμάζοντας την υπαίθρια κουζίνα:

Ένα ποτήρι ζεστό τοπικό κρασί που δεν είχα πιεί μέχρι εκείνη τη στιγμή, ζέστανε το μέσα και το έξω μου, ρίχνοντας τους παλμούς μου κι οδηγώντας με για ύπνο λίγο μετά τη μία, σε μια ολοκληρωμένη κατά τα άλλα ημέρα:

Ύπνο με διακοπές, μιας και το ζευγάρι στο διπλανό δωμάτιο δεν είχε τις ίδιες προθέσεις… Όχι, μη πάει ο νους σας στο πονηρό, αναφέρομαι στη φασαρία που έκαναν όλο το βράδυ βήχοντας και φτερνίζοντας σαν τα γαϊδούρια. Κάπου πήγαινε το μυαλό μου…

 

[Sassenach77]

Τη συζήτηση κατά πόσο είναι λογικό ή όχι να επισκέπτεται κανείς νεκροταφεία ως αξιοθέατα τη κάναμε και σε προηγούμενες ιστορίες μου, ωστόσο στο συγκεκριμένο είχα ένα λόγο παραπάνω να θέλω να πάω.

Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν παράλογο να επισκέπτεσαι νεκροταφεία και γενικώς ταφικά μνημεία; Φαντάσου τι σκέφτονται για μένα
Μάλλον δεν έχουν ιδέα τι μπορεί να αντιπροσωπεύει ένας τέτοιος χώρος ή τι μπορεί να αποκαλύψει ένα νεκροταφείο για μια τοπική κοινωνία ή ακόμα και έναν ολόκληρο λαό.....

 

[psilos3]

Οι βόλτες στη κάτω πόλη



Η διαδικασία γνωστή, ξύπνημα και καλό πρωινό το οποίο για δεύτερη μέρα τιμούσα δεόντως. Κάπου ανάμεσα στα τυριά και το χυμό πορτοκαλιού χτυπάει κι ένα email από ένα διαγνωστικό κέντρο. Περίεργο σκέφτομαι, το ραντεβού είναι σε μια ώρα και την ίδια στιγμή το ανοίγω.

Μένω με το στόμα ανοιχτό βλέποντας το όνομα μου και την ένδειξη negative σε τεστ που δεν είχα κάνει, καταλαβαίνοντας ότι προφανώς πρόκειται περί λάθους, συνεχίζοντας το καταβρόχθισμα. Να όμως που δέκα λεπτά μετά σκάει και το πιστοποιητικό επισήμως με το QR code από το υπουργείο υγείας της Κροατίας, που μετά από λίγο ψάξιμο και 1-2 συνομιλίες διαπίστωσα ότι είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμουν για να φύγω απ’ τη χώρα, αλλά και ότι προφανώς κάποιο λάθος στη καταχώρηση των συστημάτων πέρασε το τεστ κάποιου άλλου στα δικά μου στοιχεία!

Η ανάσα ήταν μεγάλη αφαιρώντας μου το περιττό άγχος, αν και κατά βάθος ήξερα ότι δε πρόκειται να βγω θετικός έχοντας κάνει ήδη2 self-test, έτσι αποφάσισα να επενδύσω τα χρήματα που γλίτωσα απ’ το τεστ με τον τρόπο που ήξερα καλύτερα.

Ευγνωμονώντας για την ανέλπιστη τύχη μου ξεχύθηκα γύρω στις 11 στους δρόμους της πόλης και ξεκίνησα να ανηφορίζω την όμορφη οδό Mesnička που περνούσε δίπλα σχεδόν απ’ το Hostel μου:

Λίγα μέτρα μετά έφτασα και στη πόρτα του πρώτου στόχου – αξιοθέατου της ημέρας:

Η επονομαζόμενη σήραγγα Gric αποτελούσε καταφύγιο στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο αλλά και στο πιο πρόσφατο Γιουγκοσλαβικό, διαπερνώντας απ’ άκρη σ’ άκρη το λόφο της παλιάς πόλης του Ζάγκρεμπ:

Σήμερα, πέρα από τουριστικό αξιοθέατο αποτελεί και ένα πολύ χρήσιμο πέρασμα για τους ντόπιους, καθώς υπάρχουν έξοδοι κατά μήκος της σήραγγας. Μέχρι και κόσμο να γυμνάζεται πέτυχα σε ένα από τα ανοίγματα της, εκμεταλλευόμενο τις ιδανικές κλιματικά συνθήκες εντός της:

Βγήκα από την απέναντι έξοδο περνώντας σχετικά γρήγορα τη μικρή διαδρομή βγαίνοντας και πάλι στο πολυσύχναστο δρόμο Radićeva, με λίγο κόσμο εκείνη την ώρα:

Εκτός των άλλων σουβενιράδικων διέκρινα και το περίφημο μαγαζί με τις γραβάτες, ανακάλυψη που εικάζεται ότι προέρχεται από τη συγκεκριμένη πόλη:

Πέρασα στα γρήγορα από τη πλατεία και το πεζόδρομο Preradovićeva, ξεκινώντας να κατηφορίζω βάσει του προγράμματος που είχα στο μυαλό μου:

Στο σημείο που τελειώνει ο πεζόδρομος είδα και το άγαλμα του σπουδαίου επιστήμονα Nikola Tesla που γεννήθηκε σε επαρχία της Κροατίας και τιμάται εξίσου και εκεί εκτός από το Βελιγράδι:

Πάνω στην ώρα που χρειαζόμουν ένα καφέ βρέθηκα μπροστά από το ανάλογο κατάστημα, παίρνοντας πακέτο το διπλό εσπρέσο προκειμένου να τον πιώ με την ησυχία μου στο πάρκο του εθνικού θεάτρου (Hrvatsko narodno kazalište), επόμενο αξιοθέατο της λίστας μου:

Το Εθνικό θέατρο, χτισμένο το 1895 σε ρυθμούς Neo-Baroque και Rococo από Βιεννέζους αρχιτέκτονες το 1895, αποτελεί ένα από τα στολίδια της πόλης ευρισκόμενο σε μια πολύ όμορφη γειτονιά περιστοιχισμένη από κήπους και όμορφα πάρκα:

Προχώρησα ανατολικά επί της Andrije Hebranga, περνώντας και από το πολύ γνωστό Old Pharmacy, ένα εκπληκτικό μπαρ που φιλοξενείται σε κτήριο παλιού φαρμακείου όπως μαρτυράει τ’ όνομα του κι εγώ ο φελλός ξέχασα να επισκεφτώ αργότερα την ίδια μέρα. Μη κάνετε το ίδιο λάθος:

Συνέχισα προς την ίδια κατεύθυνση, φτάνοντας στο Park Zrinjevac ,ένα από τα πολλά της περιοχής που ακόμα και στη χειμερινή εκδοχή του είχε να δώσει ωραίες εικόνες:

Στη προέκταση αυτού του πάρκου κατεβαίνοντας προς το ποτάμι, βρίσκεται το Park Josipa Jurja Strossmayera ,με το κτήριο τεχνών και επιστημών να ξεχωρίζει, ακριβώς απέναντι από την Ιαπωνική πρεσβεία:

Στο ίδιο πάρκο φιλοξενείται και η βιβλιοθήκη της Κροατικής ακαδημίας τεχνών και επιστημών:

Ήμουν πολύ ικανοποιημένος που ο καλός καιρός της ημέρας έκανε τη μεγάλη αυτή βόλτα εφικτή και απολαυστική. Αυτός άλλωστε δεν είναι ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις μια πόλη;

Προχωρώντας προς την ίδια κατεύθυνση και το τρίτο πάρκο της συστοιχίας, έφτασα στο μουσείο τέχνης και τη πλατεία King Tomislav συναντώντας παράλληλα και αρκετό κόσμο που έκανε τη βόλτα του:

Φωτογράφησα το άγαλμα του Kralj Tomislav, πρώτου βασιλιά της Κροατίας:

Και πέρασα απέναντι, στο κτήριο του κεντρικού σιδηροδρομικού σταθμού Glavni Kolodvor

Συνέχισα να περπατάω αντίθετα αυτή τη φορά, θέλοντας να κάνω ένα μεγάλο κύκλο του τετραγώνου, βλέποντας ωραίες εικόνες αλλά και τους Κροάτες να βρίσκουν ευκαιρία απολαμβάνοντας το χειμερινό ήλιο πίνοντας καφέ στους εξωτερικούς χώρους και βολτάροντας:

Κάπου εκεί πήρα τη -λανθασμένη όπως αποδείχτηκε εκ των υστέρων- απόφαση, συνεχίζοντας νότια κάτω από τη γέφυρα των τρένων με κατεύθυνση το ποτάμι:

Είχα αποφασίσει να διανύσω μια μεγάλη απόσταση φτάνοντας ως εκεί, κάτι που θα έκανα περνώντας μέσα από το πάρκο Sveučilišna livada, με τα σιντριβάνια και το άγαλμα του Franjo Tuđman στην αρχή του:

Είχα λίγο δρόμο ακόμα ως τη γέφυρα…