Ουγγαρία Ουκρανία Π.Γ.Δ.Μ. Ρωσία Σερβία Το τρένο φάντασμα Θεσσαλονίκη - Μόσχα

[Ivanna Petrovna]

Σε λίγες ώρες, το τρένο θα έκανε στάση στο Κίεβο, κι η Μαρίνα, ως πολύ κοκέτα που ήταν, βαφόταν και φτιαχνόταν για τη στάση στη μεγάλη πόλη. Ταυτόχρονα μας μιλούσε και πάλι για την οικογένειά της που την περίμενε, σε μια πόλη κοντά στα ρωσικά σύνορα, ανυπομονώντας να τους ξανασυναντήσει.

Φτάνοντας στο Κίεβο εντυπωσιαστήκαμε από τα κτίρια, και συγκεκριμένα από δύο πανύψηλα κτίρια που ενώνονταν στην κορυφή τους με μια γέφυρα και σχημάτιζαν ένα τεράστιο Η... ακόμα πιο εντυπωσιακό όμως ήταν το ντύσιμο των ταξιδιωτών στον σιδηροδρομικό σταθμό, σαν γαιτανάκια είχαν στολιστεί κι η μόδα τους απείχε έτη φωτός από την ελληνική...

Εκεί υπήρχαν πλανόδιοι που πουλούσαν κέικ σε στυλ τούρτας που δεν ήθελαν ψυγείο, σε στρογγυλά χαρτονένια κουτιά. Σκεφτήκαμε να αγοράσουμε, αλλά κάτι μας κράτησε, ίσως να ήταν τίγκα στα συντηρητικά. Η μάνα του χοντρούλη όμως αγόρασε τρία, δώρο για τους Κάπτεν και τη Μαρίνα, κι εμάς μας άφησε στην απ'έξω, χωρίς γλυκό, ενώ υποτίθεται δεν είχε λεφτά. Είχε τελικά ψωροπερηφάνεια, γιατί δεν είχε δεχτεί τη βοήθειά μας, για λεφτά ή φαγητό, αλλά ούτε και την προσφορά του Κατιόνακ να της δώσει έξτρα κουπέ χωρίς χρέωση. Έτσι έβγαλαν όλο το ταξίδι σε ένα κουπέ μια οικογένεια 3 ατόμων, σίγουρα με μεγάλη ταλαιπωρία.

Στην επόμενη στάση η Μαρίνα θα μας εγκατέλειπε. 'Ηδη είχε βραδιάσει κι η ατμόσφαιρα ήταν πολύ συγκινητική γιατί αποχωριζόμασταν τη φίλη μας, και θα ξεμέναμε μόνες και αβοήθητες με τον Κατιόνακ και με τα άλλα φρικιά. Αποχαιρετιστήκαμε με την υπόσχεση ότι θα τα ξαναλέγαμε στην Αθήνα, και το τρένο χάθηκε μέσα στο ουκρανικό σκοτάδι...


(Τα τελικά σύνορα)
'Ηταν μαύρα μεσάνυχτα όταν φτάσαμε και στα τελευταία σύνορα, και μπήκαμε πλέον στη Ρωσία. Μπήκαν θορυβωδώς και κάνοντας πολύ αισθητή την παρουσία τους, σχεδόν θέλοντας να μας τρομοκρατήσουν, οι Ρώσοι συνοριοφύλακες. Φυσικά η συνεννόηση μπουζούκι, μπούκαραν μέσα σαν αγριάνθρωποι και σχεδόν μας άρπαξαν τα διαβατήρια. Το παρουσιαστικό τους ήταν επιβλητικό και ψαρωτικό, φορούσαν μπλέ στολή με ψηλό καπέλο, κι έψαχναν τρόπο να μας αγριέψουν...

Η ώρα περνούσε, το τρένο ήταν σχεδόν έτοιμο να φύγει, αλλά ακόμα δεν μας είχαν επιστρέψει τα διαβατήρια, ούτε
κι ένα βασικό χαρτί που έπρεπε να μας είχαν δώσει στα σύνορα. Τους ψάχναμε παντού και τελικά, σχεδόν σαν να μας έκαναν χάρη, μας έδωσαν επιτέλους πίσω τα διαβατήρια, όμως το έγγραφο που χρειαζόταν για την είσοδό μας στη χώρα, το έδωσαν μόνο στην Ξερξούσκα.

Βέβαια εκείνη τη στιγμή δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τη χρησιμότητα αυτού του εγγράφου (που αργότερα θα μας φαινόταν άκρως απαραίτητο, μιας κι ήταν το ένα από τα έγγραφα που έπρεπε να προσκομίσουμε για να κάνουμε δήλωση του τόπου διαμονής μας, στην αστυνομία της Μόσχας ), παρ'όλα αυτά ενστικτωδώς το ζητήσαμε τρέχοντας ξοπίσω τους.

Μας είχαν ήδη ενημερώσει από την ελληνική αστυνομία,
ότι στη Ρωσία η αστυνομία δεν αστειεύεται, κι έτσι θέλαμε
να είμαστε και τυπικά καλυμμένες, στην είσοδό μας στο τρελοκομείο. Όμως άντε να βγάλεις άκρη μαζί τους. Μόνο που δε μας δάγκωσαν, σαν τον λύκο με τα τρία γουρουνάκια.

Το τρένο ξεκίνησε, εμείς με λειψά έγγραφα αλλά με περίσσιο ενθουσιασμό ζούσαμε την τελευταία πράξη της περιπέτειάς μας. Μπαίνοντας πλέον και επίσημα στα ρωσικά εδάφη το γιορτάζαμε μουσικοχορευτικά ακούγοντας στο τέρμα "Rasputin" ,"Back in the USSR" και φυσικά mix ρώσικων dance hits!


(Eπιτέλους, Μόσχα!)

Στις 9 μιση το πρωί, μετά από τεσσερισίμιση μέρες πάνω σε ράγες, διψασμένες, με συνταξιδιώτες αλλόκοτους και χωρίς οδηγό, επιτέλους, στη Μόσχα αδερφές μου, στη Μόσχα! Χαιρετήσαμε τυπικά τους συνεπιβάτες μας, με ανάμικτα συναισθήματα. Από τη μια χαιρόμασταν που φτάσαμε στη Μόσχα κι από την άλλη λυπόμασταν που χάναμε την πηγή γέλιου μας, τον Κατιόνακ, με τις γκάφες του, τον χοντρούλη έφηβο, τη Μαρίνα με τη γάργαρη φωνή και το στενό μαύρο κολάν. Θα τέλειωνε όλη αυτή η περιπέτεια που τόσο μας ταλαιπώρησε, αλλά μας χάρισε άφθονο γέλιο και σκέψεις που ακόμα συζητάμε με νοσταλγία.

Ένα κεφάλαιο έκλεινε κι ένα καινούργιο άνοιγε, σ΄αυτό το ταξίδι. Κατεβήκαμε λίγο μαγκωμένες και πιασμένες από τις βόλτες στους θεόστενους διαδρόμους κι ήμασταν ελεύθερες, επιτέλους, μακριά από αυτούς...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 8
• 9
• 10

First Προηγούμενη 10 of 10

Go to chapter

Go

[Ivanna Petrovna]

(μέσα Ιουλίου, κι ενώ τα πράγματα έχουν αρχίσει να δρομολογούνται...)

Οι μέρες πλησιάζουν για την αναχώρηση. Επιτέλους!
Ο ενθουσιασμός στα ύψη και οι ετοιμασίες στο ζενίθ,
όπως και η αγωνία και το χτυποκάρδι για το συναρπαστικό ταξίδι.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει ουσιαστικά μια περιήγηση σε ορισμένες από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ανατολικής Ευρώπης, με πολλές ενδιάμεσες στάσεις. Το πλάνο μοιάζει ιδανικό:

Αρχικά αναχώρηση το μεσημέρι από Θεσσαλονίκη, μετά από λίγες ώρες βραδινό πέρασμα από την πόλη των Σκοπίων και πρώτη στάση. Για λίγα λεπτά, ίσως για ένα σνακ, στα όρθια, για ένα σφηνάκι ή έστω για λίγο φλερτ.
Την επόμενη μέρα Βελιγράδι. Ονειρεμένη βόλτα στις όχθες του Δούναβη, μιας και το επιτρέπουν οι 3 ολόκληρες ώρες που το τρένο θα αράξει. Κατόπιν ξεμούδιασμα στη Σουμπότιτσα, απεριτίφ και ελαφρύ δείπνο στην Βουδαπέστη, και τελικά περάσματα από Ουκρανία και Κίεβο με τελικό προορισμό τη Ρωσία. Ένα κοσμοπολίτικο ταξίδι, στο στυλ άλλων εποχών, που διψάμε να αναβιώσουμε.

Έχω φροντίσει να κάνω εγκαίρως κράτηση, για κουπέ τρίκλινο. Αναζήτησα πληροφορίες στο γκισέ για τις ανέσεις που παρείχε το τρένο, όμως κανείς δεν ήξερε να με κατατοπίσει...

Δεν έδωσα και πολλή σημασία όμως, και συνεχίζω με πυρετώδεις ρυθμούς τις προετοιμασίες για το μεγάλο ταξίδι ...

 

[Ivanna Petrovna]

(Επιτέλους σήμανε η μεγάλη μέρα...)

Μετά από ένα πεντάωρο ταξίδι με το τρένο από Αθήνα, το μεσημέρι είμαστε Θεσσαλονίκη!

Η χαρά μας δεν περιγράφεται! Ξεχυνόμαστε στους δρόμους για να αγοράσουμε προμήθειες για το ταξίδι: σάντουιτς Κάιζερ πολύσπορα, μερικά μπουκαλάκια νερό, μέχρι και τούρτα σκεφτήκαμε να πάρουμε για να γιορτάσουμε την έναρξη του ταξιδιού. Όμως η ζέστη μας σταμάτησε και δεν πήραμε τούρτα. Άλλωστε στο τρένο θα έχει σίγουρα καντίνα ή μπαρ με όλα τα καλά. (Ναι, καλά...) Έτσι περιοριστήκαμε στα βασικά, και πηγαίνουμε με βήμα ταχύ πάλι πίσω προς το σταθμό.

Με το που φτάσαμε πίσω στο σταθμό, ψάξαμε με λαχτάρα να βρούμε κάποιον υπεύθυνο να μας πληροφορήσει για το τρένο, που μέχρι τότε ήταν ένα μυστήριο. Το μόνο που ξέραμε ήταν ότι κάνει αυτό το δρομολόγιο και ότι αυτό το δρομολόγιο μια υπήρχε και μια δεν υπήρχε, (εκτελούσε το δρομολόγιο μόνο τα καλοκαίρια) άρα ήταν μια από τις λίγες ευκαιρίες για να κάνουμε αυτό το ταξίδι. Πηγαίνοντας εκεί, πάλι παρέμενε ένα μυστήριο, γιατί το τρένο ακόμα δεν είχε εμφανιστεί ...

Αυτό κράτησε περίπου μια ώρα, μέχρι που ήρθε το τρένο. Με το που το αντικρύσαμε, κοκκαλώσαμε κι οι τρεις, η καθεμία για τους δικούς της λόγους.
Το τρένο ήταν ένα αλλόκοτο μιξάζ από διαφορετικά βαγόνια: ένα βαγόνι από τη Σερβία, ένα από Ουγγαρία και το highlight, που έδωσε ελπίδα στην Αντιγκόνα, ήταν η κλούβα που δέσποζε ανάμεσα στα άλλα βαγόνια, αν και τελευταία στη σειρά.

Διστάζαμε να μπούμε στο τρένο και περιεργαζόμασταν το βαγόνι, ώσπου βγαίνει ένας όμορφος άντρας γύρω στα 55 από το βαγονέτο μας κι εμείς όλο προσμονή τον πλησιάσαμε για να ρωτήσουμε για το ταξίδι. Όμως πέσαμε σε τοίχο γιατί το μόνο που μας απάντησε ήταν:

"Μιλάω μόνο λίγα γερμανικά".
"Sprechen Sie Deutsch"?
Εκεί ήταν που μας κυρίευσε μια παράξενη αγωνία, μαζί κι αμφιβολία.
Είδαμε κι ένα μικρό, ξανθό, τροφαντό αγοράκι που έκλαιγε, μόλις είχε μπει στο τρένο και ποιός ξέρει τι φρικτές αναμνήσεις είχαν ξυπνήσει μέσα του, γιατί τον είδαμε να κλαίει απελπισμένος με λυγμούς...

Μπήκαμε, κι η πρώτη μας επαφή με τον όμορφο άντρα του τρένου ήταν ανύπαρκτη. Ούτε γειά καταφέραμε να ανταλλάξουμε. Το τρένο αυτό έμοιαζε με ξαπλωτό πύργο της Βαβέλ...

Μας ανοίγει και μας οδηγεί στο κουπέ και τότε παγώσαμε κανονικά. Μας πάγωσε κατακόρυφα το αίμα και μετά ξανανέβηκε. Ήταν μια καμπίνα σαν τάφος, με τρία ανοιγόμενα κρεβάτια το ένα πάνω απ'τ'άλλο και ελάχιστο ζωτικό χώρο. Πήγαμε να ανοίξουμε το παράθυρο αλλά δεν άνοιγε, ήταν σταθερό.
Η μόνη πηγή εξαερισμού ήταν το παράθυρο του διαδρόμου, που κι αυτό άνοιγε ελάχιστα ...





Κλιματισμός δεν υπήρχε ούτε κατά διάνοια γιατί όπως ισχυρίστηκε ο όμορφος άντρας, ο Κάπτεν του βαγονέτου, ήταν χαλασμένος. Για μια στιγμή βρεθήκαμε κι οι τρεις με κλειστή την πόρτα μέσα σ΄αυτό το πράγμα, κι αφού κοιταχτήκαμε επίμονα μεταξύ μας, αποφασίσαμε ότι δε χωράμε κι οι τρεις εκεί κι ότι κάτι έπρεπε να γίνει.

Είπαμε να δείξουμε ψυχραιμία και να κάνουμε υπομονή μέχρι να περάσουμε τα σύνορα.
Προσπαθήσαμε να τακτοποιήσουμε τις αποσκευές μας στο μακρόστενο ντουλαπάκι, πράγμα αδύνατον...
Ο ζωτικός χώρος για να κινηθείς ήταν ελάχιστος κι ο κοινόχρηστος χώρος περιοριζόταν στον στενό διάδρομο και τα δύο ακριανά "χωλάκια" που συνδέουν τα βαγόνια. Άγνωστο αν λειτουργούσε το ντους στο μπάνιο.





Η πρόσβαση στα άλλα βαγόνια δεν ήταν εφικτή, οι πόρτες καλά κλεισμένες. Και το αποκορύφωμα, στο τρένο δεν υπήρχε μπαρ!
Καθόμασταν στο κουπέ σαν τις μαύρες κότες, ώσπου από τον διάδρομο πέρασε ο Κάπτεν και μας κτύπησε την πόρτα. Μαζί του μια άγνωστη συνεπιβάτισσα, που αργότερα μάθαμε πως λέγεται Μαρίνα και πήγαινε στην Ουκρανία για να επισκεφτεί την οικογένειά της, μαζί και το ξανθό παιδάκι που έκλαιγε έξω από το τρένο.

Ο Κάπτεν απευθύνθηκε σε μας με ακατάληπτο τρόπο, λες κι ήμασταν αναγκασμένες να καταλάβουμε τι λέει στα ρώσικα. Καθόλου δεν πτοήθηκε από τις απορημένες φάτσες μας. Για καλή μας τύχη η Μαρίνα, παρ΄όλο που νομίζαμε ότι είναι τουρίστρια, μας μετάφρασε σε πολύ καλά ελληνικά. Βρήκαμε λοιπόν την ευκαιρία να λύσουμε απορίες που έμεναν μέχρι τότε αναπάντητες.

Εκεί μάθαμε για τη χρήση που μπάνιου μόνο ως τουαλέτα κι όχι για ντους ... όλοι, όχι μόνο εμείς.
Το μπάνιο ήταν για όλους στο τέλος του βαγονέτου. Υπήρχε άλλο ένα για τους υπαλλήλους στο μπροστινό μέρος. Eκεί το ντους λειτουργούσε, αλλά ποτέ για μας ...

[URL='http://1.bp.blogspot.com/-f5c8QISTTS8/UD_L-sLULJI/AAAAAAAAAC4/q6IPrtZrVIU/s1600/103_1458.JPG'][/URL]
Γνωρίσαμε τη Μαρίνα, που από εκείνη τη στιγμή έγινε η καλύτερή μας φίλη, όπου ως γυναίκα μεταξύ γυναικών είχαμε καλύτερη επικοινωνία, και μιλούσε καλά ελληνικά. Οι υπόλοιποι και μοναδικοί επιβάτες του βαγονέτου ήταν μια οικογένεια, μια μάνα με δύο παιδιά, το χοντρούλη κλαψιάρη κι ένα μικροκαμωμένο παιδάκι, αδιάφορο γενικότερα.

Το πλήρωμα του τρένου αποτελούταν από τον Κάπτεν (τον Κάπτεν τον όμορφο 55άρη) και τον πλαισίωνε ένας άλλος 55άρης, ευτυχώς πιο ομιλητικός και συνεννοήσιμος, αν κι αυτός δεν μιλούσε αγγλικά.

Η Αντιγκόνα ήταν η πρώτη που έδειξε δυσφορία. Δεν υπήρχε κλιματιστικό, τα παράθυρα δεν άνοιγαν. Η μία καθόταν στην καρέκλα, η άλλη στο διάδρομο κι η τρίτη ψηλά στο δεύτερο ανοιγόμενο κρεβάτι, και τα ΄βλεπε όλα από κει πάνω σαν κόλαση...
http://2.bp.blogspot.com/-58neQ09Bnhg/UD_xoeELOYI/AAAAAAAAAEE/QXRFX9Fr2Y8/s1600/103_1407.JPG

 

[makisg]

Ivanna, περιμένουμε ανυπόμονα τη συνέχεια. δυστυχώς όμως καμία φωτογραφία σου δεν ανοίγει.

 

[Nat ni]

Σε μένα ανοίγουν όλες οι φωτογραφίες .Ωραια ιστορία ,περιμένουμε την συνέχεια .

 

[makisg]

τώρα και σε μένα. ίσως έφταιγε ο μπρόουζερ.

 

[Ivanna Petrovna]

Ώσπου το τρένο ξεκίνησε και είδαμε τη Θεσσαλονίκη να χάνεται. Πρώτη στάση στα σύνορα. Κατεβήκαμε στο μαγαζάκι του σταθμού κι αγοράσαμε αλκοόλ και νερό. Κοιτάξαμε στο καφενείο του σταθμού, όπου μας κοιτούσαν με μάτια λάγνα οι θαμώνες του καφενέ ...

(Αντιγκόνα):
Ένιωσα ότι μπαίνουμε σε έναν καινούργιο πολιτισμό, ο αέρας ήταν διαφορετικός. Οι άνθρωποι στον σταθμό κοιτώντας τα τρένα που περνούσαν, έβλεπαν μαζί και τα όνειρά τους να χάνονται, ή να έρχονται...

Νιώσαμε αμέσως τη διαφορά, ακόμα κι ο τρόπος που μας κοίταζε και μας χαιρέτησε ένα παιδάκι κοντά στις γραμμές μας έδειξε ότι μπαίνουμε σε ξένα εδάφη.

Λόγω της έχθρας για το όνομα της Μακεδονίας, υπήρχαν φήμες για κακή μεταχείριση των ταξιδιωτών, ότι δημιουργούσαν φοβερά προβλήματα στους 'Ελληνες. Για μερικούς ακόμα λεγόταν ότι τους παρακρατούσαν τα διαβατήρια και δεν τους άφηναν να συνεχίσουν το ταξίδι.

Όταν το τρένο σταμάτησε για να γίνει ο έλεγχος, μας μοίρασαν έντυπα για να συμπληρώσουμε για τον συνοριακό έλεγχο.

Συμπληρώσαμε τα στοιχεία μας, και περιμέναμε. Ο έλεγχος ήταν τελικά τυπικός, κι έτσι ξεκίνησε και το ταξίδι μας, εκτός συνόρων ...


Με το που περάσαμε τα σύνορα κι η νύχτα άρχισε να πέφτει, έπρεπε να βρούμε μια λύση για το στριμωξίδι μας. Βρήκαμε τον Κάπτεν, καθισμένο αναπαυτικά στο προσωπικό του κουπέ και του ζητήσαμε να μας δώσει τουλάχιστον άλλη μια καμπίνα. Αυτός δεν είχε αντίρρηση, αρκεί να του δίναμε 300 ευρώ για κάθε έξτρα καμπίνα. Προσπαθούσε να μας πείσει με έντονες χειρονομίες, και από ένα σωρό λέξεις στα ρώσικα, η μόνη λέξη που μας τόνιζε με έμφαση ήταν η λέξη "κουπέ".

Από τις χειρονομίες του καταλάβαμε ότι αν θέλαμε και τρίτο κουπέ, θα έπρεπε να πληρώσουμε άλλα 300 ευρώ! Διαμαρτυρηθήκαμε γιατί ξέραμε ότι υπήρχαν πολλά κενά κουπέ και άλλοι επιβάτες δεν επρόκειτο να ανέβουν. Όμως εκείνος ήταν αδιαπραγμάτευτος.

Τελικά με βαριά καρδιά συμβιβαστήκαμε μόνο με το ένα κουπέ, βρίζοντας και μουτζώνοντας,όταν η πόρτα έκλεισε πίσω του.
Δεν είχε παραλείψει όμως να μας πληροφορήσει ότι είχε μίνι μπαρ στο κουπέ του, με ανθρακούχα νερά και γλυκά, τα οποία πρόσφερε έναντι υψηλού αντιτίμου. Φυσικά τα 300 ευρώ κατέληξαν στις τσέπες των δύο Κάπτεν ...

 

[Ivanna Petrovna]

Τουλάχιστον προσωρινά, βρέθηκε μια λύση για το θέμα του κουπέ.
Σε μερικές ώρες, κατά το βραδάκι, φτάσαμε στα Σκόπια. Ενώ περιμέναμε αυτές τις στάσεις πώς και πώς, ως μια ευκαιρία να περιπλανηθούμε για σύντομη γνωριμία με τις πόλεις, τελικά το τρένο σταμάτησε στη μέση του πουθενά και δεν άνοιξαν οι πόρτες. Αλλά και να άνοιγαν, πού να πήγαινες; Στην ερημιά;
Ακόμα και να ήθελες να κατεβείς σ΄αυτή την ερημιά ήταν αδύνατον, γιατί οι πόρτες του τρένου μέχρι την αναχώρησή του δεν άνοιξαν ποτέ ...

Η Μαρίνα είχε γίνει πολύ φίλη μας. Δούλευε στην Ελλάδα σ΄ ένα εστιατόριο, αλλά στην Ουκρανία είχε κάνει μουσικές σπουδές και τραγουδούσε υπέροχα. Ήταν πολύ μπριόζα κι όταν καθόμασταν στο χωλάκι - "μπαράκι" του τρένου (ανάμεσα στα βαγόνια, μιας και άλλος κοινόχρηστος χώρος δεν υπήρχε) για τσιγάρο και ποτό, μας τραγουδούσε σε ρυθμό τζαζέ, όπως λέει και το τραγούδι του Πασχάλη "Αγκαζέ" ...

Την ακούγαμε κι έδινε μια ευχάριστη νότα στο ταξίδι μας, το οποίο είχε αρχίσει να γίνεται πιο ενδιαφέρον. Το νάζι της Μαρίνας δεν άφησε αδιάφορο τον Κάπτεν, που δεν έχανε ευκαιρία να τη στριμώχνει στο διάδρομο, δήθεν για να περάσει, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του απλόχερα (απλώνοντάς της χέρι), όταν καθάριζε με την σκούπα. Αυτή ανταποκρινόταν με χαριτωμένα πειράγματα και τον φώναζε χαιδευτικά "Κατιόνακ" (γατούλης) !


(Φτάνοντας στα σύνορα με τη Σερβία.)

Η ζέστη εξακολουθούσε να είναι ανυπόφορη, ο Κατιόνακ εξακολουθούσε να είναι στριμμένος, ο Ιούλιος έκαιγε, αλλά η πρώτη μέρα στο τρένο είχε τελειώσει.

Ξυπνήσαμε με αναταραχή. Μας είχαν ήδη ειδοποιήσει να ετοιμάσουμε τα διαβατήρια, γιατί πλησιάζαμε στα σύνορα με τη Σερβία, όταν ακούσαμε φωνές, και είδαμε έναν τύπο να τραβάει τη Μαρίνα, με την πρόφαση ότι δεν είχε βίζα για είσοδο στη χώρα. Προφανώς θα ήθελε ένα έξτρα φιλοδώρημα, αλλά εκείνη αντιθέτως, άρχισε να διαμαρτύρεται και να αντιστέκεται. Ο Κατιόνακ παρακολουθούσε αδιάφορος και αμέτοχος στην άλλη άκρη του βαγονέτου. Μόνο εμείς αντιδράσαμε και τραβήξαμε τη Μαρίνα μέσα στο τρένο. Ο Κατιόνακ εξακολουθούσε να κάνει την πάπια, πράγμα που δεν μας έκανε εντύπωση γιατί είχαμε καταλάβει τι τομάρι ήταν. Η Μαρίνα επέμενε ότι τα χαρτιά της ήταν εντάξει κι ότι σε καμιά περίπτωση δεν έπρεπε να κατέβει απ΄το τρένο.

Τελικά ο ελεγκτής υποχώρησε κι έτσι το ταξίδι συνεχίστηκε κανονικά με όλους τους επιβάτες του ρώσικου βαγονέτου ...

(Στα ενδότερα της Σερβίας)

Κατά το μεσημεράκι άφιξη στο Βελιγράδι, ή μάλλον λίγο έξω από το Βελιγράδι.
Το τρένο είχε σταματήσει και πάλι στο πουθενά, άρχισε να οπισθοχωρεί και ξανασταμάτησε. Μετά ξεκίνησε και πάλι προς τα μπρος. Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές, για τουλάχιστον μια ώρα.

Τα αποθέματά μας σε νερό είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν, το ίδιο κι η υπομονή μας. Δεν περιμέναμε ότι οι στάσεις θα γίνονταν σ΄αυτές τις ερημικές τοποθεσίες και πιστεύαμε ότι θα είχαμε τρόπο για ανεφοδιασμό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.

Όμως αυτό δεν ήταν αλήθεια. Ακόμα και το μπαρ του Κατιόνακ είχε μόνο τρία μικρά μπουκαλάκια νερό, κι αυτό ανθρακούχο. Ονειρευόμασταν εσπρέσσο φρέντο με παγάκια και δροσιστικά κοκτέιλ και ξεροσταλιάζαμε ...

Το βράδυ φώτιζε το χώρο το μπλε λαμπάκι του ηχείου του τρανζίστορ, που δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα που θύμιζε νάιτ κλάμπ. Ακόμα και ο Κάπτεν του σερβικού βαγονιού ήρθε προς τα μέρη μας για να γκομενίσει. " Zuper"! αναφώνησε και προσπάθησε να μας πιάσει την κουβέντα, που για ακόμα μια φορά περιοριζόταν στη γλώσσα του σώματος, με λίγα αγγλικά ...

 

[Vito]

Μπράβο Ιβάννα συνέχισε! ... Μονο που η ιστορία θα χαθεί εδώ μέσα.. Καλό είναι να μεταφερθεί στις ταξιδιωτικές ιστορίες...
(Aντιγκόνα, Ξερξούσκα, Ιβάννα.... από ποιό μέρος κατάγεστε; )

 

[nickzark]

ωραια ιστορια.Ζορι το ταξιδι ως τωρα.εχω περιεργια να δω που θα καταληξει

 

[Ivanna Petrovna]

Μπράβο Ιβάννα συνέχισε! ... Μονο που η ιστορία θα χαθεί εδώ μέσα.. Καλό είναι να μεταφερθεί στις ταξιδιωτικές ιστορίες...
(Aντιγκόνα, Ξερξούσκα, Ιβάννα.... από ποιό μέρος κατάγεστε; )

Eίμαστε ελληνίδες ρωσόφιλες, αυτά είναι τα ονόματά μας στη ρώσικη τους εκδοχή κι ελαφρώς παραλλαγμένα, για τις ανάγκες του story!

Ivanna

 

[Ivanna Petrovna]

(Aναζητώντας την ουγγρική όαση)

Περνώντας το σύνορο με συνοριακό σταθμό τη Σουμπότιτσα, και μετά τον αποχωρισμό με τον φλογερό Σέρβο κάπτεν, το βαγονέτο μας μαζί με το υπόλοιπο τρένο συνέχισε την πορεία του μέσα στην Ουγγαρία. Τα αποθέματα νερού είχαν πλέον σχεδόν εξαντληθεί και μας είχε κυριεύσει πανικός. Τα νερά που είχε στο ψυγειάκι του ο Κατιόνακ ήταν μόνο ανθρακούχα κι ειδικά η Αντιγκόνα δεν μπορούσε να πιεί τέτοιο νερό με τίποτα. Ήταν σαν να είχαμε αποκλειστεί σε μια κινούμενη Σαχάρα κι άγνωστο πότε θα βρίσκαμε πάλι πόσιμο νερό. Κανείς δεν μπορούσε να βοηθήσει την κατάσταση, γιατί η πορεία συνεχιζόταν στο ίδιο μοτίβο, χωρίς καθόλου ενδιάμεσες στάσεις για ανεφοδιασμό και χωρίς βαγονέτο - μπαρ...

Ωσπου ξαφνικά το τρένο εντελώς αναπάντεχα, σταμάτησε στη μέση του πουθενά για άλλη μια φορά, αλλά αυτή τη φορά ως εκ θαύματος, άνοιξε και τις πόρτες. Επιτέλους η τύχη μας χαμογέλασε, γιατί ήταν ένας σταθμός ναι μεν μικρός, αλλά γεμάτος ταξιδιώτες, που φάνταζαν σωτήρες,
με παράξενα ρούχα. Η Ιβάννα, αψηφώντας το ρίσκο, γιατί δεν ήξερε πόσο θα διαρκούσε η στάση, πετάχτηκε έξω από το τρένο με την ελπίδα να δροσίσει τα χείλη της και τα χείλη των διψασμένων της φιλενάδων.

"Water, water"! έκραζαν τα αφυδατωμένα της χείλη αλλά κανείς δεν καταλάβαινε τι ζητούσε.
Η ίδια απελπισμένη κραυγή ηχούσε και από τα στόματα των φιλενάδων της που ζητούσαν νερό από τα παράθυρα του τρένου και άπλωναν τα χέρια τους ικετευτικά. Οι ταξιδιώτες τις κοιτούσαν με αμήχανα χαμόγελα, κάποιοι με αδιαφορία, αλλά κανείς από αυτούς δεν τους πρόσφερε τον αγιασμό του ...

(Η άφιξη στη Βουδαπέστη)

΄Ηδη διανύαμε τη δεύτερη μέρα κι είχαμε στερέψει από νερό.
Η μόνη μας ελπίδα πλέον ήταν όταν θα φτάναμε στη Βουδαπέστη. Δε μπορεί, κάποια στάση θα κάναμε εκεί και θα βρίσκαμε την άκρη. Η Μαρίνα, που καθόλου δεν είχε πτοηθεί, μας έδινε θάρρος κι έλεγε ότι όταν φτάσουμε στη Βουδαπέστη με το καλό, θα ανοίξουμε σαμπάνιες. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει όταν μπήκαμε στην πόλη. Τα κακά όμως νέα δεν άργησαν να 'ρθουν ...

Με το που πατήσαμε το πόδι μας επιτέλους, μέσα στο σταθμό, το πρώτο πράγμα που κάναμε ήταν να τρέξουμε προς το πιο κοντινό κιόσκι για να εφοδιαστούμε με ό,τι αναψυκτικό βρίσκαμε μπροστά μας. Αγοράσαμε πορτοκαλάδες, νερά, energy drinks, δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο!

Τέτοια δίψα δεν είχαμε ξανασυναντήσει στη ζωή μας κι από τότε μας έμεινε και στις τρεις μας τραύμα και δεν αφήνουμε πλέον σταγόνα νερού να πάει χαμένη!
Είχαμε στήσει ένα μικρό γλέντι στην αποβάθρα, με δροσερά ποτά και γλυκά και τίποτα δε φαινόταν πια να μπορούσε να μας πτοήσει.

Η ώρα όμως περνούσε και αντιληφθήκαμε ότι υπήρχε αναταραχή μεταξύ των Κάπτεν. Δεν αργήσαμε να μάθουμε το γιατί. Ο μικρός, τροφαντός μας συνεπιβάτης πάλι ξέσπασε σε κλάματα κι εκεί που πήγαμε να τον κοροιδέψουμε και να τον πούμε κλαψιάρη, διαπιστώσαμε ότι έκλαιγε όλη του η οικογένεια.

Είχαμε σαστίσει μπροστά στα ακατάληπτα ρώσικα, στην αναστάτωση που επικρατούσε και στην ικανοποίηση της δίψας μας. Για ακόμα μια φορά, η Μαρίνα μας εξήγησε τι είχε συμβεί:

Επειδή το βαγονέτο μας καθυστέρησε να φτάσει στη Βουδαπέστη, το ρώσικο τρένο στο οποίο θα ενσωματωνόταν, δεν περίμενε την άφιξή μας κι είχε ήδη αναχωρήσει. Αυτό σήμαινε μια ολόκληρη μέρα καθυστέρησης, τουλάχιστον!

Η οικογένεια του χοντρούλη ήταν σε χειρότερη μοίρα από εμάς, αφού έχασε και την ανταπόκριση
του τρένου στη Μόσχα, που θα τους οδηγούσε σπίτι τους,στα βάθη της Σιβηρίας ...
Όχι μόνο έχασαν το τρένο, αλλά δεν είχαν άλλα χρήματα, γιατί τα ξόδεψαν όλα στο ταξίδι τους στη Χαλκιδική. ΄Ηταν τόσο στεναχωρημένοι, κι εμείς για να τους δείξουμε τη συμπαράστασή μας, θελήσαμε να τους προσφέρουμε ό,τι πιο πολύτιμο είχαμε στο ταξίδι, το νερό μας. Ο χοντρούλης
δεν καταδέχτηκε τη βοήθειά μας, ούτε κι η μαμά του ...

Η ώρα περνούσε και δεν έβγαινε άκρη. Είχαμε αρχίσει να αγανακτούμε με τη γενικότερη ανοργανωσιά και σκεφτόμασταν σοβαρά να ζητήσουμε πίσω τα 300 ευρώ που δώσαμε για το έξτρα κουπέ, να πάρουμε το τρένο που βλέπαμε στην απέναντι πλατφόρμα και να πάμε στη Βιέννη, και με αεροπλάνο να φτάσουμε στον τελικό προορισμό μας.

Ανεβαίνοντας στο μοναχικό βαγονέτο, -μιας και το τρένο που θα μας μετακινούσε, ήταν άφαντο- ο Κατιόνακ, παρ'όλο που σ' όλο το ταξίδι μας είχε εντελώς γραμμένες και μας εκμεταλλευόταν, αυτή τη φορά πήγε να μας καλοπιάσει, γιατί ειδικά η Αντιγκόνα ήταν εκτός εαυτού. Απειλούσε
θεούς και δαίμονες και με μεταφράστρια τη Μαρίνα, του είπε ότι θα απευθυνθεί στην πρεσβεία για αποζημίωση ηθική και χρηματική.

Αυτός απτόητος και ψυχρός, αλλά και με μια δόση ανησυχίας, πρότεινε ως αποζημίωση να μας επιστρέψει τα χρήματα και να μας τακτοποιήσει και τις τρεις στο ένα κουπέ, όπως ήμασταν στην αρχή!. Γελάσαμε με τη βλακεία που μας πρότεινε και του είπαμε ότι σκοπεύαμε να τον εγκαταλείψουμε και να φύγουμε με αεροπλάνο, και φυσικά τα λεφτά μας θα τα παίρναμε πίσω.

Αυτός, παρ'όλο που ήταν τσιφούτης, ήταν και περήφανος, γι' αυτό και θεώρησε ατιμωτικό να φύγουμε από το τρένο με τις χειρότερες εντυπώσεις. Κρατούσε βιβλίο επισκεπτών και ήθελε μόνο καλά σχόλια.

Έτσι λοιπόν έβαλε νερό στο κρασί του κι όχι μόνο μας παραχώρησε τρίτο κουπέ χωρίς λεφτά, αλλά άνοιξε και το ντους, κι έτσι μετά από δύο μέρες μες στον καύσωνα, θα κάναμε και μπάνιο!

Ήταν ανέλπιστη τύχη μέσα στην ατυχία μας. Κατόπιν πληροφορηθήκαμε ότι θα μεταφερόμασταν σε άλλο σταθμό μέσα στη Βουδαπέστη και μετά από μερικές ώρες θα πηγαίναμε με άλλο διερχόμενο τρένο μέχρι τα σύνορα με την Ουκρανία.

Επιτέλους, μετά από δύο μέρες σ' αυτό το τρένο της συμφοράς, το ταξίδι άρχισε να διαδραματίζεται περίπου όπως το είχαμε φανταστεί στην αρχή, όταν διαβάζαμε το πρόγραμμα των αναχωρήσεων από τη Θεσσαλονίκη. Στον σταθμό που προσαράξαμε τελικά, είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε και τη βόλτα μας, να πιούμε τα ποτά μας και να συναναστραφούμε με τον ντόπιο πληθυσμό (ό,τι υπήρχε εκείνη την ώρα), πάντα με τη γλώσσα του σώματος ...