Ivanna Petrovna
Member
- Μηνύματα
- 152
- Likes
- 1.104
Τουλάχιστον προσωρινά, βρέθηκε μια λύση για το θέμα του κουπέ.
Σε μερικές ώρες, κατά το βραδάκι, φτάσαμε στα Σκόπια. Ενώ περιμέναμε αυτές τις στάσεις πώς και πώς, ως μια ευκαιρία να περιπλανηθούμε για σύντομη γνωριμία με τις πόλεις, τελικά το τρένο σταμάτησε στη μέση του πουθενά και δεν άνοιξαν οι πόρτες. Αλλά και να άνοιγαν, πού να πήγαινες; Στην ερημιά;
Ακόμα και να ήθελες να κατεβείς σ΄αυτή την ερημιά ήταν αδύνατον, γιατί οι πόρτες του τρένου μέχρι την αναχώρησή του δεν άνοιξαν ποτέ ...
Η Μαρίνα είχε γίνει πολύ φίλη μας. Δούλευε στην Ελλάδα σ΄ ένα εστιατόριο, αλλά στην Ουκρανία είχε κάνει μουσικές σπουδές και τραγουδούσε υπέροχα. Ήταν πολύ μπριόζα κι όταν καθόμασταν στο χωλάκι - "μπαράκι" του τρένου (ανάμεσα στα βαγόνια, μιας και άλλος κοινόχρηστος χώρος δεν υπήρχε) για τσιγάρο και ποτό, μας τραγουδούσε σε ρυθμό τζαζέ, όπως λέει και το τραγούδι του Πασχάλη "Αγκαζέ" ...
Την ακούγαμε κι έδινε μια ευχάριστη νότα στο ταξίδι μας, το οποίο είχε αρχίσει να γίνεται πιο ενδιαφέρον. Το νάζι της Μαρίνας δεν άφησε αδιάφορο τον Κάπτεν, που δεν έχανε ευκαιρία να τη στριμώχνει στο διάδρομο, δήθεν για να περάσει, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του απλόχερα (απλώνοντάς της χέρι), όταν καθάριζε με την σκούπα. Αυτή ανταποκρινόταν με χαριτωμένα πειράγματα και τον φώναζε χαιδευτικά "Κατιόνακ" (γατούλης) !
(Φτάνοντας στα σύνορα με τη Σερβία.)
Η ζέστη εξακολουθούσε να είναι ανυπόφορη, ο Κατιόνακ εξακολουθούσε να είναι στριμμένος, ο Ιούλιος έκαιγε, αλλά η πρώτη μέρα στο τρένο είχε τελειώσει.
Ξυπνήσαμε με αναταραχή. Μας είχαν ήδη ειδοποιήσει να ετοιμάσουμε τα διαβατήρια, γιατί πλησιάζαμε στα σύνορα με τη Σερβία, όταν ακούσαμε φωνές, και είδαμε έναν τύπο να τραβάει τη Μαρίνα, με την πρόφαση ότι δεν είχε βίζα για είσοδο στη χώρα. Προφανώς θα ήθελε ένα έξτρα φιλοδώρημα, αλλά εκείνη αντιθέτως, άρχισε να διαμαρτύρεται και να αντιστέκεται. Ο Κατιόνακ παρακολουθούσε αδιάφορος και αμέτοχος στην άλλη άκρη του βαγονέτου. Μόνο εμείς αντιδράσαμε και τραβήξαμε τη Μαρίνα μέσα στο τρένο. Ο Κατιόνακ εξακολουθούσε να κάνει την πάπια, πράγμα που δεν μας έκανε εντύπωση γιατί είχαμε καταλάβει τι τομάρι ήταν. Η Μαρίνα επέμενε ότι τα χαρτιά της ήταν εντάξει κι ότι σε καμιά περίπτωση δεν έπρεπε να κατέβει απ΄το τρένο.
Τελικά ο ελεγκτής υποχώρησε κι έτσι το ταξίδι συνεχίστηκε κανονικά με όλους τους επιβάτες του ρώσικου βαγονέτου ...
(Στα ενδότερα της Σερβίας)
Κατά το μεσημεράκι άφιξη στο Βελιγράδι, ή μάλλον λίγο έξω από το Βελιγράδι.
Το τρένο είχε σταματήσει και πάλι στο πουθενά, άρχισε να οπισθοχωρεί και ξανασταμάτησε. Μετά ξεκίνησε και πάλι προς τα μπρος. Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές, για τουλάχιστον μια ώρα.
Τα αποθέματά μας σε νερό είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν, το ίδιο κι η υπομονή μας. Δεν περιμέναμε ότι οι στάσεις θα γίνονταν σ΄αυτές τις ερημικές τοποθεσίες και πιστεύαμε ότι θα είχαμε τρόπο για ανεφοδιασμό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
Όμως αυτό δεν ήταν αλήθεια. Ακόμα και το μπαρ του Κατιόνακ είχε μόνο τρία μικρά μπουκαλάκια νερό, κι αυτό ανθρακούχο. Ονειρευόμασταν εσπρέσσο φρέντο με παγάκια και δροσιστικά κοκτέιλ και ξεροσταλιάζαμε ...
Το βράδυ φώτιζε το χώρο το μπλε λαμπάκι του ηχείου του τρανζίστορ, που δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα που θύμιζε νάιτ κλάμπ. Ακόμα και ο Κάπτεν του σερβικού βαγονιού ήρθε προς τα μέρη μας για να γκομενίσει. " Zuper"! αναφώνησε και προσπάθησε να μας πιάσει την κουβέντα, που για ακόμα μια φορά περιοριζόταν στη γλώσσα του σώματος, με λίγα αγγλικά ...
Σε μερικές ώρες, κατά το βραδάκι, φτάσαμε στα Σκόπια. Ενώ περιμέναμε αυτές τις στάσεις πώς και πώς, ως μια ευκαιρία να περιπλανηθούμε για σύντομη γνωριμία με τις πόλεις, τελικά το τρένο σταμάτησε στη μέση του πουθενά και δεν άνοιξαν οι πόρτες. Αλλά και να άνοιγαν, πού να πήγαινες; Στην ερημιά;
Ακόμα και να ήθελες να κατεβείς σ΄αυτή την ερημιά ήταν αδύνατον, γιατί οι πόρτες του τρένου μέχρι την αναχώρησή του δεν άνοιξαν ποτέ ...
Η Μαρίνα είχε γίνει πολύ φίλη μας. Δούλευε στην Ελλάδα σ΄ ένα εστιατόριο, αλλά στην Ουκρανία είχε κάνει μουσικές σπουδές και τραγουδούσε υπέροχα. Ήταν πολύ μπριόζα κι όταν καθόμασταν στο χωλάκι - "μπαράκι" του τρένου (ανάμεσα στα βαγόνια, μιας και άλλος κοινόχρηστος χώρος δεν υπήρχε) για τσιγάρο και ποτό, μας τραγουδούσε σε ρυθμό τζαζέ, όπως λέει και το τραγούδι του Πασχάλη "Αγκαζέ" ...
Την ακούγαμε κι έδινε μια ευχάριστη νότα στο ταξίδι μας, το οποίο είχε αρχίσει να γίνεται πιο ενδιαφέρον. Το νάζι της Μαρίνας δεν άφησε αδιάφορο τον Κάπτεν, που δεν έχανε ευκαιρία να τη στριμώχνει στο διάδρομο, δήθεν για να περάσει, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του απλόχερα (απλώνοντάς της χέρι), όταν καθάριζε με την σκούπα. Αυτή ανταποκρινόταν με χαριτωμένα πειράγματα και τον φώναζε χαιδευτικά "Κατιόνακ" (γατούλης) !
(Φτάνοντας στα σύνορα με τη Σερβία.)
Η ζέστη εξακολουθούσε να είναι ανυπόφορη, ο Κατιόνακ εξακολουθούσε να είναι στριμμένος, ο Ιούλιος έκαιγε, αλλά η πρώτη μέρα στο τρένο είχε τελειώσει.
Ξυπνήσαμε με αναταραχή. Μας είχαν ήδη ειδοποιήσει να ετοιμάσουμε τα διαβατήρια, γιατί πλησιάζαμε στα σύνορα με τη Σερβία, όταν ακούσαμε φωνές, και είδαμε έναν τύπο να τραβάει τη Μαρίνα, με την πρόφαση ότι δεν είχε βίζα για είσοδο στη χώρα. Προφανώς θα ήθελε ένα έξτρα φιλοδώρημα, αλλά εκείνη αντιθέτως, άρχισε να διαμαρτύρεται και να αντιστέκεται. Ο Κατιόνακ παρακολουθούσε αδιάφορος και αμέτοχος στην άλλη άκρη του βαγονέτου. Μόνο εμείς αντιδράσαμε και τραβήξαμε τη Μαρίνα μέσα στο τρένο. Ο Κατιόνακ εξακολουθούσε να κάνει την πάπια, πράγμα που δεν μας έκανε εντύπωση γιατί είχαμε καταλάβει τι τομάρι ήταν. Η Μαρίνα επέμενε ότι τα χαρτιά της ήταν εντάξει κι ότι σε καμιά περίπτωση δεν έπρεπε να κατέβει απ΄το τρένο.
Τελικά ο ελεγκτής υποχώρησε κι έτσι το ταξίδι συνεχίστηκε κανονικά με όλους τους επιβάτες του ρώσικου βαγονέτου ...
(Στα ενδότερα της Σερβίας)
Κατά το μεσημεράκι άφιξη στο Βελιγράδι, ή μάλλον λίγο έξω από το Βελιγράδι.
Το τρένο είχε σταματήσει και πάλι στο πουθενά, άρχισε να οπισθοχωρεί και ξανασταμάτησε. Μετά ξεκίνησε και πάλι προς τα μπρος. Αυτό επαναλήφθηκε πολλές φορές, για τουλάχιστον μια ώρα.
Τα αποθέματά μας σε νερό είχαν αρχίσει να λιγοστεύουν, το ίδιο κι η υπομονή μας. Δεν περιμέναμε ότι οι στάσεις θα γίνονταν σ΄αυτές τις ερημικές τοποθεσίες και πιστεύαμε ότι θα είχαμε τρόπο για ανεφοδιασμό κατά τη διάρκεια του ταξιδιού.
Όμως αυτό δεν ήταν αλήθεια. Ακόμα και το μπαρ του Κατιόνακ είχε μόνο τρία μικρά μπουκαλάκια νερό, κι αυτό ανθρακούχο. Ονειρευόμασταν εσπρέσσο φρέντο με παγάκια και δροσιστικά κοκτέιλ και ξεροσταλιάζαμε ...
Το βράδυ φώτιζε το χώρο το μπλε λαμπάκι του ηχείου του τρανζίστορ, που δημιουργούσε μια ατμόσφαιρα που θύμιζε νάιτ κλάμπ. Ακόμα και ο Κάπτεν του σερβικού βαγονιού ήρθε προς τα μέρη μας για να γκομενίσει. " Zuper"! αναφώνησε και προσπάθησε να μας πιάσει την κουβέντα, που για ακόμα μια φορά περιοριζόταν στη γλώσσα του σώματος, με λίγα αγγλικά ...