Γερμανία Τρεις ημέρες στην Σαξονία: Δρέσδη, Γκέρλιτς, Λειψία, Μόριτζμπουργκ, Μάϊσεν

[escursione]

1.5. Δρέσδη: Η πόλη που ισοπεδώθηκε, το χρονικό της καταστροφής

H ιστορική πρωτεύουσα του κρατιδίου της Σαξονίας, η αποκαλούμενη και «Φλωρεντία του Έλβα» λόγω της σπουδαιότητας του πολύπτυχου πολιτιστικού της αποθέματος, δυστυχώς καταστράφηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από βομβαρδισμούς κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εντούτοις, χάρη σε ένα εκτεταμένο αναστηλωτικό πρόγραμμα, μέσα σε μερικές δεκαετίες κατάφερε να ανακάμψει και να ανακτήσει με επιτυχία την μπαρόκ της αύρα.

Τον Μάρτιο του 1944, η πλάστιγγα του πολέμου είχε γείρει υπέρ των Συμμάχων, οι οποίοι ήταν σε θέση να ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό τον εναέριο χώρο της Γερμανίας. Κατά συνέπεια οι συμμαχικές δυνάμεις χτυπούσαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις καθώς και βιομηχανικούς και συγκοινωνιακούς κόμβους προκειμένου να αποδυναμώσουν το Ράιχ. Το καλοκαίρι του 1944 η Βασιλική Αεροπορία (RAF) σχεδιάζει το τελειωτικό αεροπορικό χτύπημα, το ονομαζόμενο Operation Thunderclap. Σκοπός της επιχείρησης είναι να σπάσει το ηθικό των Γερμανών και να αμφισβητηθεί το ναζιστικό καθεστώς «από μέσα». Με υπόδειξη του Βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσώρτσιλ, παραμονές της διάσκεψης στη Γιάλτα, στον κατάλογο των πιθανόν στόχων μπαίνει και η Δρέσδη, η πιο ιστορική πόλη της Γερμανίας.

Ο στόχος ήταν διττός: από τη μία οι Σύμμαχοι φοβόντουσαν τη μεταφορά του ναζιστικού επιτελείου από το Βερολίνο προς τη Δρέσδη, οποία μέχρι τότε είχε βρεθεί εκτός του πεδίου των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Επιπλέον ο βομβαρδισμός της πόλης θα ικανοποιούσε το πάγιο αίτημα του Στάλιν ο οποίος ζητούσε επίμονα ένα χτύπημα στα μετόπισθεν της Βέρμαχτ, ώστε να προωθήσει τις δυνάμεις του από τα ανατολικά. Πέραν όμως των στρατιωτικών στόχων υπήρχε και ο συμβολικός. Η Δρέσδη ως η πιο ιστορική πόλη της Γερμανίας ήταν από μόνη της ένα σύμβολο, η καταστροφή του οποίου θα είχε τρομακτικές συνέπειες στην ψυχολογία του γερμανικού πληθυσμού.

Έτσι τη νύχτα της 13ης προς 14η Φεβρουαρίου 1945, 805 βομβαρδιστικά αεροπλάνα επιτέθηκαν δυο φορές στην πόλη ενώ η επιδρομή συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα. Συνολικά υπολογίζεται ότι χρησιμοποιήθηκαν περίπου 3.500 εμπρηστικές βόμβες και νάρκες αέρος υψηλής περιεκτικότητας, οι οποίες κατέστρεψαν το 90% του ιστορικού κέντρου της πόλης και τα απαράμιλλα μπαρόκ και αναγεννησιακά μνημεία της Δρέσδης, όπως η Όπερα της Δρέσδης (Semperoper) και το Παλάτι Zwinger.

Κατεστραμμένη Semperoper. Πηγή: Zimmermann, J. Bundesarchiv, Bild 183-1985-0117-031,https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=5344678

Στις 15 Φεβρουαρίου κατέρρευσε και το σύμβολο της πόλης, ο περίφημος καθεδρικός Ναός της Παναγίας (Frauenkirche). Ο αριθμός των νεκρών υπολογίζεται σε 22.096 πολίτες οι οποίοι βρέθηκαν απανθρακωμένοι λόγω των υψηλών θερμοκρασιών και την έλλειψη καταφυγίων.

Ερείπια της Frauenkirche. Πηγή: Rolf van Melis, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=2241505

Αμέσως μετά την καταστροφή της πόλης υπήρξε δημόσια αντιπαράθεση σχετικά με την αναγκαιότητα του βομβαρδισμού της πόλης τόσο στρατηγικά όσο και ηθικά. Η γερμανική πλευρά προέβαλλε επανειλημμένα ότι η καταστροφή της Δρέσδης ήταν πράξη αντεκδίκησης και συλλογικής τιμωρίας του γερμανικού λαού. Μάλιστα παραπέμπουν στις τεράστιες καταστροφές της πόλης σε σχέση με τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις και τα εργοστάσια που υπήρξαν αναλογικά μικρότερες ζημιές.

Από την πλευρά των Συμμάχων αναγνωρίστηκαν ως ορθά πολλά από τα γερμανικά επιχειρήματα ωστόσο από στρατιωτικής πλευράς το αντεπιχείρημα είναι πως η περιορισμένη ακρίβεια των συμμαχικών βομβαρδισμών, ελλείψει ραντάρ ακριβείας και της συχνά κακής ορατότητας, ήταν η αφορμή για την ενίσχυση από το 1943 των ισοπεδωτικών βομβαρδισμών ανά περιοχή. Επιπλέον οι βομβαρδισμοί στρατηγικών στόχων είχαν αποδειχτεί εξαιρετικά δαπανηροί λόγω της γερμανικής αντιαεροπορικής άμυνας, με αποτέλεσμα η επίθεση κατά πόλεων να έχει πολύ πιο άμεσα αποτελέσματα. Φυσικά δεν πρέπει να λησμονείται το βασικό ηθικό επιχείρημα, που δεν είναι άλλο από το ότι την πολιτική των στρατηγικών βομβαρδισμών την εγκαινίασαν οι Γερμανοί όταν ισοπέδωσαν το Λονδίνο και το Κόβεντρι κατά την επίθεση εναντίον της Βρετανίας το 1940.

Μετά την λήξη του πολέμου, έγινε από βρετανικής πλευράς απόπειρα να αποδοθεί στον πτέραρχο Σερ Άρθουρ Χάρις η αποκλειστική ευθύνη. Άλλωστε ο «Bomber Harris» ήταν θιασώτης των στρατηγικών βομβαρδισμών. Ωστόσο είναι γενικώς αποδεκτό ότι ο ιθύνων νους πίσω από την ισοπέδωση της Δρέσδης ήταν ο Ουίνστον Τσώρτσιλ παρά το γεγονός ότι ίδιος έσπευσε να αποστασιοποιηθεί.

Κατεστραμμένο κέντρο της Δρέσδης. Πηγή: Bundesarchiv, Bild 146-1994-041-07,https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=5483604

Μετά τον πόλεμο η Δρέσδη ανοικοδομήθηκε από το ανατολικογερμανικό καθεστώς και αποτέλεσε μεγάλο βιομηχανικό και ερευνητικό κέντρο. Ωστόσο μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών, η πόλη-σύμβολο βιώνει μια πρωτοφανή περίοδο αναγέννησης. Αποτελώντας έναν από τους «αρχιτεκτονικούς εφιάλτες της Γερμανίας» η πόλη αναδομείται και αποκαθίσταται στην προπολεμική της μορφή ενώ η πιο σημαντική στιγμή ήταν το 2005, όταν ανοικοδομήθηκε ο Καθεδρικός Ναός της πόλης (Frauenkirche), ένα χρόνο πριν τα 800α γενέθλια της πόλης. Παρά τη συνολική καταστροφή του κέντρου της πόλης υπάρχει ζωηρό ενδιαφέρον τόσο από την κυβέρνηση όσο και από ομάδες της κοινωνίας των πολιτών προκειμένου η πόλη να ξαναβρεί τον παλιό της χαρακτήρα.

Ανοικοδόμηση της Frauenkirche. Πηγή: Gary L. Catchen,https://www.courses.psu.edu/nuc_e/nuc_e405_g9c/dresden/altstadt/frauenkirche.html

Τα τελευταία 25 χρόνια, Νέο-ναζιστικές οργανώσεις την επέτειο του βομβαρδισμού της Δρέσδης στις 13 Φεβρουαρίου, πραγματοποιούν πορείες στην πόλη και διαδηλώνουν στη μνήμη αυτού που αποκαλούν «ολοκαύτωμα του βομβαρδισμού».

Η φρίκη του Βομβαρδισμού της Δρέσδης αποτυπώθηκε το 1969 στο κλασικό αντιπολεμικό μυθιστόρημα του Αμερικανού Kurt Vonnegut «Σφαγείο Νούμερο Πέντε», ο οποίος κατά τη διάρκεια της επιδρομής ήταν εκεί, αιχμάλωτος πολέμου. Τον συγγραφέα έσωσε το κελί του, καθώς κρατούνταν σε ένα υπόγειο ψυγείο κρεάτων ενός σφαγείου που είχε μετατραπεί σε φυλακή....

(Πηγή: Γ. Κοκκόλης. Δρέσδη: Το σύμβολο της Γερμανίας που ισοπεδώθηκε και αναγεννάται, 14.2.2012,www.iefimerida.gr)

1.6. Η Διαγραφή της Δρέσδης από τον κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO

Το έτος 2009 η Δρέσδη αφαιρέθηκε από τον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, εξαιτίας της κατασκευής της Γέφυρας Waldschlösschenbrücke με τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας πάνω από τον ποταμό Έλβα, σε απόσταση περίπου 1,6 χιλιομέτρου από το ιστορικό κέντρο της πόλης. Η Κοιλάδα του Έλβα στη Δρέσδη συμπεριλήφθηκε στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς το 2004 και περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, παλάτια τεχνοτροπίας μπαρόκ, εκκλησίες, όπερες και μουσεία. Η πόλη όμως μπήκε στην «κόκκινη» λίστα της UNESCO, εξαιτίας της γέφυρας.

Οι επικριτές της κατασκευής υποστηρίζουν ότι η γέφυρα θα καταστρέψει την εικόνα της μοναδικής κοιλάδας, καθώς κατασκευάζεται σε ιδιαίτερα ευαίσθητο σημείο κοντά στην παλιά πόλη, απ' όπου είναι και ορατή. Η απόφαση ελήφθη κατά τη διάρκεια συνάντησης της Επιτροπής Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Σεβίλλη. «Κάθε φορά που αποτυγχάνουμε να προστατεύσουμε ένα μνημείο, μοιραζόμαστε τη στενοχώρια και τον πόνο του εκπροσώπου της χώρας όπου έγινε η καταστροφή», δήλωσε ο Ισπανός πρέσβης στην UNESCO, María Jesús San Segundo. Από την πλευρά του, όμως, ο επικεφαλής της γερμανικής αντιπροσωπείας στην Επιτροπή, Walter Hirche, εμφανίστηκε επικριτικός: «Δυστυχώς, η απόφαση δεν ήταν έκπληξη για εμάς. Θα ήθελα οι δύο πλευρές να ήταν πιο διαλλακτικές και να συζητείτο σοβαρά το ενδεχόμενο να αλλάξει το σημείο όπου θα κατασκευαστεί η γέφυρα».

Η κατασκευή της επίμαχης γέφυρας ξεκίνησε το 2007. Οι υποστηρικτές της σημειώνουν ότι είναι απαραίτητη για τη μείωση της κυκλοφοριακής συμφόρησης στην πόλη. Η εναλλακτική λύση κατασκευής τούνελ κάτω από το ποτάμι απορρίφθηκε λόγω υψηλού κόστους. Επίσης, η Δρέσδη φάνηκε να αγνοεί τα επανειλημμένα τελεσίγραφα της UNESCO.

Η Γερμανία ήταν η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα και η Δεύτερη στον κόσμο μετά το Ομάν (2007), που αφαιρέθηκε από τον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

(Πηγή: The Guardian, International Edition, 25/6/2009).

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• …

  Go to chapter

  Go
• 10

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 2 of 10

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[escursione]

1.5. Δρέσδη: Η πόλη που ισοπεδώθηκε, το χρονικό της καταστροφής

H ιστορική πρωτεύουσα του κρατιδίου της Σαξονίας, η αποκαλούμενη και «Φλωρεντία του Έλβα» λόγω της σπουδαιότητας του πολύπτυχου πολιτιστικού της αποθέματος, δυστυχώς καταστράφηκε σε πολύ μεγάλο βαθμό από βομβαρδισμούς κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Εντούτοις, χάρη σε ένα εκτεταμένο αναστηλωτικό πρόγραμμα, μέσα σε μερικές δεκαετίες κατάφερε να ανακάμψει και να ανακτήσει με επιτυχία την μπαρόκ της αύρα.

Τον Μάρτιο του 1944, η πλάστιγγα του πολέμου είχε γείρει υπέρ των Συμμάχων, οι οποίοι ήταν σε θέση να ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό τον εναέριο χώρο της Γερμανίας. Κατά συνέπεια οι συμμαχικές δυνάμεις χτυπούσαν στρατιωτικές εγκαταστάσεις καθώς και βιομηχανικούς και συγκοινωνιακούς κόμβους προκειμένου να αποδυναμώσουν το Ράιχ. Το καλοκαίρι του 1944 η Βασιλική Αεροπορία (RAF) σχεδιάζει το τελειωτικό αεροπορικό χτύπημα, το ονομαζόμενο Operation Thunderclap. Σκοπός της επιχείρησης είναι να σπάσει το ηθικό των Γερμανών και να αμφισβητηθεί το ναζιστικό καθεστώς «από μέσα». Με υπόδειξη του Βρετανού πρωθυπουργού Ουίνστον Τσώρτσιλ, παραμονές της διάσκεψης στη Γιάλτα, στον κατάλογο των πιθανόν στόχων μπαίνει και η Δρέσδη, η πιο ιστορική πόλη της Γερμανίας.

Ο στόχος ήταν διττός: από τη μία οι Σύμμαχοι φοβόντουσαν τη μεταφορά του ναζιστικού επιτελείου από το Βερολίνο προς τη Δρέσδη, οποία μέχρι τότε είχε βρεθεί εκτός του πεδίου των στρατιωτικών επιχειρήσεων. Επιπλέον ο βομβαρδισμός της πόλης θα ικανοποιούσε το πάγιο αίτημα του Στάλιν ο οποίος ζητούσε επίμονα ένα χτύπημα στα μετόπισθεν της Βέρμαχτ, ώστε να προωθήσει τις δυνάμεις του από τα ανατολικά. Πέραν όμως των στρατιωτικών στόχων υπήρχε και ο συμβολικός. Η Δρέσδη ως η πιο ιστορική πόλη της Γερμανίας ήταν από μόνη της ένα σύμβολο, η καταστροφή του οποίου θα είχε τρομακτικές συνέπειες στην ψυχολογία του γερμανικού πληθυσμού.

Έτσι τη νύχτα της 13ης προς 14η Φεβρουαρίου 1945, 805 βομβαρδιστικά αεροπλάνα επιτέθηκαν δυο φορές στην πόλη ενώ η επιδρομή συνεχίστηκε και την επόμενη μέρα. Συνολικά υπολογίζεται ότι χρησιμοποιήθηκαν περίπου 3.500 εμπρηστικές βόμβες και νάρκες αέρος υψηλής περιεκτικότητας, οι οποίες κατέστρεψαν το 90% του ιστορικού κέντρου της πόλης και τα απαράμιλλα μπαρόκ και αναγεννησιακά μνημεία της Δρέσδης, όπως η Όπερα της Δρέσδης (Semperoper) και το Παλάτι Zwinger.

Κατεστραμμένη Semperoper. Πηγή: Zimmermann, J. Bundesarchiv, Bild 183-1985-0117-031, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=5344678

Στις 15 Φεβρουαρίου κατέρρευσε και το σύμβολο της πόλης, ο περίφημος καθεδρικός Ναός της Παναγίας (Frauenkirche). Ο αριθμός των νεκρών υπολογίζεται σε 22.096 πολίτες οι οποίοι βρέθηκαν απανθρακωμένοι λόγω των υψηλών θερμοκρασιών και την έλλειψη καταφυγίων.

Ερείπια της Frauenkirche. Πηγή: Rolf van Melis, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=2241505

Αμέσως μετά την καταστροφή της πόλης υπήρξε δημόσια αντιπαράθεση σχετικά με την αναγκαιότητα του βομβαρδισμού της πόλης τόσο στρατηγικά όσο και ηθικά. Η γερμανική πλευρά προέβαλλε επανειλημμένα ότι η καταστροφή της Δρέσδης ήταν πράξη αντεκδίκησης και συλλογικής τιμωρίας του γερμανικού λαού. Μάλιστα παραπέμπουν στις τεράστιες καταστροφές της πόλης σε σχέση με τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις και τα εργοστάσια που υπήρξαν αναλογικά μικρότερες ζημιές.

Από την πλευρά των Συμμάχων αναγνωρίστηκαν ως ορθά πολλά από τα γερμανικά επιχειρήματα ωστόσο από στρατιωτικής πλευράς το αντεπιχείρημα είναι πως η περιορισμένη ακρίβεια των συμμαχικών βομβαρδισμών, ελλείψει ραντάρ ακριβείας και της συχνά κακής ορατότητας, ήταν η αφορμή για την ενίσχυση από το 1943 των ισοπεδωτικών βομβαρδισμών ανά περιοχή. Επιπλέον οι βομβαρδισμοί στρατηγικών στόχων είχαν αποδειχτεί εξαιρετικά δαπανηροί λόγω της γερμανικής αντιαεροπορικής άμυνας, με αποτέλεσμα η επίθεση κατά πόλεων να έχει πολύ πιο άμεσα αποτελέσματα. Φυσικά δεν πρέπει να λησμονείται το βασικό ηθικό επιχείρημα, που δεν είναι άλλο από το ότι την πολιτική των στρατηγικών βομβαρδισμών την εγκαινίασαν οι Γερμανοί όταν ισοπέδωσαν το Λονδίνο και το Κόβεντρι κατά την επίθεση εναντίον της Βρετανίας το 1940.

Μετά την λήξη του πολέμου, έγινε από βρετανικής πλευράς απόπειρα να αποδοθεί στον πτέραρχο Σερ Άρθουρ Χάρις η αποκλειστική ευθύνη. Άλλωστε ο «Bomber Harris» ήταν θιασώτης των στρατηγικών βομβαρδισμών. Ωστόσο είναι γενικώς αποδεκτό ότι ο ιθύνων νους πίσω από την ισοπέδωση της Δρέσδης ήταν ο Ουίνστον Τσώρτσιλ παρά το γεγονός ότι ίδιος έσπευσε να αποστασιοποιηθεί.

Κατεστραμμένο κέντρο της Δρέσδης. Πηγή: Bundesarchiv, Bild 146-1994-041-07, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=5483604

Μετά τον πόλεμο η Δρέσδη ανοικοδομήθηκε από το ανατολικογερμανικό καθεστώς και αποτέλεσε μεγάλο βιομηχανικό και ερευνητικό κέντρο. Ωστόσο μετά την επανένωση των δύο Γερμανιών, η πόλη-σύμβολο βιώνει μια πρωτοφανή περίοδο αναγέννησης. Αποτελώντας έναν από τους «αρχιτεκτονικούς εφιάλτες της Γερμανίας» η πόλη αναδομείται και αποκαθίσταται στην προπολεμική της μορφή ενώ η πιο σημαντική στιγμή ήταν το 2005, όταν ανοικοδομήθηκε ο Καθεδρικός Ναός της πόλης (Frauenkirche), ένα χρόνο πριν τα 800α γενέθλια της πόλης. Παρά τη συνολική καταστροφή του κέντρου της πόλης υπάρχει ζωηρό ενδιαφέρον τόσο από την κυβέρνηση όσο και από ομάδες της κοινωνίας των πολιτών προκειμένου η πόλη να ξαναβρεί τον παλιό της χαρακτήρα.

Ανοικοδόμηση της Frauenkirche. Πηγή: Gary L. Catchen, https://www.courses.psu.edu/nuc_e/nuc_e405_g9c/dresden/altstadt/frauenkirche.html

Τα τελευταία 25 χρόνια, Νέο-ναζιστικές οργανώσεις την επέτειο του βομβαρδισμού της Δρέσδης στις 13 Φεβρουαρίου, πραγματοποιούν πορείες στην πόλη και διαδηλώνουν στη μνήμη αυτού που αποκαλούν «ολοκαύτωμα του βομβαρδισμού».

Η φρίκη του Βομβαρδισμού της Δρέσδης αποτυπώθηκε το 1969 στο κλασικό αντιπολεμικό μυθιστόρημα του Αμερικανού Kurt Vonnegut «Σφαγείο Νούμερο Πέντε», ο οποίος κατά τη διάρκεια της επιδρομής ήταν εκεί, αιχμάλωτος πολέμου. Τον συγγραφέα έσωσε το κελί του, καθώς κρατούνταν σε ένα υπόγειο ψυγείο κρεάτων ενός σφαγείου που είχε μετατραπεί σε φυλακή....

(Πηγή: Γ. Κοκκόλης. Δρέσδη: Το σύμβολο της Γερμανίας που ισοπεδώθηκε και αναγεννάται, 14.2.2012, www.iefimerida.gr)

1.6. Η Διαγραφή της Δρέσδης από τον κατάλογο των Μνημείων της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO

Το έτος 2009 η Δρέσδη αφαιρέθηκε από τον κατάλογο των Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO, εξαιτίας της κατασκευής της Γέφυρας Waldschlösschenbrücke με τέσσερις λωρίδες κυκλοφορίας πάνω από τον ποταμό Έλβα, σε απόσταση περίπου 1,6 χιλιομέτρου από το ιστορικό κέντρο της πόλης. Η Κοιλάδα του Έλβα στη Δρέσδη συμπεριλήφθηκε στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς το 2004 και περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, παλάτια τεχνοτροπίας μπαρόκ, εκκλησίες, όπερες και μουσεία. Η πόλη όμως μπήκε στην «κόκκινη» λίστα της UNESCO, εξαιτίας της γέφυρας.

Οι επικριτές της κατασκευής υποστηρίζουν ότι η γέφυρα θα καταστρέψει την εικόνα της μοναδικής κοιλάδας, καθώς κατασκευάζεται σε ιδιαίτερα ευαίσθητο σημείο κοντά στην παλιά πόλη, απ' όπου είναι και ορατή. Η απόφαση ελήφθη κατά τη διάρκεια συνάντησης της Επιτροπής Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς, η οποία πραγματοποιήθηκε στη Σεβίλλη. «Κάθε φορά που αποτυγχάνουμε να προστατεύσουμε ένα μνημείο, μοιραζόμαστε τη στενοχώρια και τον πόνο του εκπροσώπου της χώρας όπου έγινε η καταστροφή», δήλωσε ο Ισπανός πρέσβης στην UNESCO, María Jesús San Segundo. Από την πλευρά του, όμως, ο επικεφαλής της γερμανικής αντιπροσωπείας στην Επιτροπή, Walter Hirche, εμφανίστηκε επικριτικός: «Δυστυχώς, η απόφαση δεν ήταν έκπληξη για εμάς. Θα ήθελα οι δύο πλευρές να ήταν πιο διαλλακτικές και να συζητείτο σοβαρά το ενδεχόμενο να αλλάξει το σημείο όπου θα κατασκευαστεί η γέφυρα».

Η κατασκευή της επίμαχης γέφυρας ξεκίνησε το 2007. Οι υποστηρικτές της σημειώνουν ότι είναι απαραίτητη για τη μείωση της κυκλοφοριακής συμφόρησης στην πόλη. Η εναλλακτική λύση κατασκευής τούνελ κάτω από το ποτάμι απορρίφθηκε λόγω υψηλού κόστους. Επίσης, η Δρέσδη φάνηκε να αγνοεί τα επανειλημμένα τελεσίγραφα της UNESCO.

Η Γερμανία ήταν η πρώτη Ευρωπαϊκή χώρα και η Δεύτερη στον κόσμο μετά το Ομάν (2007), που αφαιρέθηκε από τον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

(Πηγή: The Guardian, International Edition, 25/6/2009).

 

[escursione]

1.7. Τα Αξιοθέατα της Δρέσδης

Η πρώτη ημέρα του τριημέρου στη Σαξονία ξεκινάει στις 10.30 το πρωί από το σταθμό της Δρέσδης. Μόλις έχουμε φτάσει φορτωμένοι με τις βαλίτσες, το πρώτο μέλημα μας είναι να βρούμε το ξενοδοχείο να αφήσουμε τις αποσκευές και να ξεκινήσουμε να βλέπουμε την πόλη, μιας και αναμένεται ιδιαίτερα κουραστική ημέρα και πολύ περπάτημα προκειμένου να δούμε όσο το δυνατόν περισσότερα αξιοθέατα. Σε 5 λεπτά μέσω της Prager strasse φτάνουμε στο ξενοδοχείο μας Ibis Dresden Bastei, που βρίσκεται στην ομώνυμη οδό. Ευτυχώς μας δίνει αμέσως το δωμάτιο, κάνουμε check in και ξεκινάμε να ανεβαίνουμε τον ίδιο δρόμο που είναι πεζόδρομος με κατεύθυνση την παλιά πόλη. Δεξιά και αριστερά, τον πεζόδρομο κατακλύζουν διάφορα εμπορικά μαγαζιά, μεγάλα πολυκαταστήματα, καφέ και εστιατόρια.

Φωτ. Θέα της Prager strasse από το δωμάτιο

Η πρώτη πλατεία που εμφανίστηκε μπροστά μας είναι η Altmarkt, που είναι η παλαιότερη και μεγαλύτερη πλατεία της πόλης. Η τεράστια πλατεία καταστράφηκε ολοκληρωτικά το 1945, για να ανοικοδομηθεί πλήρως το 1953 και 1956 με εντυπωσιακά μπαρόκ κτίρια, στην ανατολική και τη δυτική πλευρά. Στη νότια πλευρά υπάρχουν εμπορικά κτίρια και γραφεία, ενώ στη βόρεια πλευρά της πλατείας βρίσκεται το Παλάτι του Πολιτισμού της Δρέσδης (Kulturpalast), το οποίο εξωτερικά ολοκληρώθηκε το 1969 και αποτελεί παράδειγμα της σύγχρονης ανατολικής αρχιτεκτονικής της Δρέσδης. Η οροφή, διαμορφωμένη σαν συμμετρικό τραπεζοειδές, προεξέχει από το κύριο τμήμα του κτιρίου σε σχήμα κύβου. Το Παλάτι του Πολιτισμού της Δρέσδης γιόρτασε το μεγάλο άνοιγμά του τον Απρίλιο του 2017, χρησιμοποιείται ως χώρος συναυλιών πολλαπλών χρήσεων και η χωρητικότητα του ανέρχεται στα 1.800 άτομα. Εκτός από τη νέα αίθουσα συναυλιών σχεδιάστηκε επίσης μια νέα κεντρική βιβλιοθήκη 5.463 τ.μ.
Σήμερα η πλατεία Altmarkt χρησιμοποιείται για εποχιακές αγορές, εκδηλώσεις καθώς και για την ετήσια Χριστουγεννιάτικη Αγορά της Δρέσδης.

Πηγή: https://www.dresdenausflug.de/altmarkt

Μια ανάσα από την Altmarkt βρίσκεται η γοτθικού ρυθμού Προτεσταντική Εκκλησία του Τίμιου Σταυρού (Kreuzkirche), που είναι η μεγαλύτερη σε όλη τη Σαξονία με 3.000 θέσεις. Η σημερινή Εκκλησία κτίστηκε στη θέση μιας γοτθικής Εκκλησίας του 15ου αιώνα, μεταξύ 1764-1800, σε στιλ που συνδυάζει μπαρόκ με νεοκλασικά στοιχεία. Εδώ φιλοξενείται η Παιδική Χορωδία των Αγοριών Knaubenchor, που συνεχίζει μια μουσική παράδοση 700 ετών. Η Σταύρωση του Ιησού, πάνω από τον Βωμό, είναι ζωγραφισμένη από τον Anton Dietrich το 1900. Ο Πύργος της Εκκλησίας προσφέρει ωραία θέα προς την παλιά πόλη και τις κοιλάδες του Έλβα.

Έξω από την εκκλησία υπάρχει ένα μνημείο, που αποτελείται από την προτομή του Ernst Julius Otto (1804-1877), μουσικοσυνθέτη και διευθυντή της αντρικής χορωδίας, τεσσάρων αγοριών-χορωδών και ενός πιο σύγχρονου χορωδού, με μπλε κοστούμι.

Απέναντι από την Εκκλησία του Τίμιου Σταυρού βρίσκεται το Νέο Δημαρχείο της Δρέσδης (Landeshauptstadt Dresden). Το γιγαντιαίο νέο-αναγεννησιακό νέο Δημαρχείο της Δρέσδης στα νοτιοδυτικά της παλιάς πόλης, ανεγέρθηκε το 1905-1910.

Ο στρογγυλός πύργος του Δημαρχείου ύψους 70μ., προσφέρει μια καλή θέα στη παλιά πόλη, ενώ στη κορυφή του βρίσκεται ένα επιχρυσωμένο άγαλμα του Ηρακλή. Μπροστά από τη πύλη στέκονται δύο χάλκινα λιοντάρια από τον γλύπτη Georg Wrba.

Στον δρόμο που χωρίζει την Εκκλησία του Τίμιου Σταυρού με το Δημαρχείο, στη διασταύρωση των δρόμων An der Kreuzkirche και Schulgasse, βρίσκεται το Σιντριβάνι του Δημαρχείου (Hietzigbrunnen). Σχεδιάστηκε από τον διάσημο γλύπτη Georg Wrba. Στη βάση του σιντριβανιού από τις 5.2.2015 βρίσκεται ένας Νάνος, δώρο της Δημάρχου του Βρότσλαβ το 2014 στο Δήμαρχο της Δρέσδης, λόγω της επετείου των 55 χρόνων αδελφοποίησης της πόλης με το Βρότσλαβ. Το ύψους 30 εκατοστών χάλκινο αγαλματάκι κρατάει τα οικόσημα των 2 πόλεων.

Μετά το Δημαρχείο επόμενος στόχος η Πλατεία Neumarkt. Καθοδόν στην οδό Weisse Gasse συναντήσαμε το Εστιατόριο Meet the Greek και στην πλατεία μπροστά του το περίτεχνο Σιντριβάνι Gänsediebbrunnen.

Στην πλατεία της Νέας Αγοράς (Neumarkt), που είναι και η πιο γνωστή πλατεία της πόλης, το κυριότερο αξιοθέατο δεν είναι άλλο από την Εκκλησία της Παρθένου Μαρίας (Frauenkirche). Πρόκειται για ένα Λουθηρανικό ναό που είναι αφιερωμένος στην Παναγία και χτίστηκε μεταξύ του 1726 και 1743 υπό την επίβλεψη του Γερμανού αρχιτέκτονα George Bahr. Το ύφος του αρχικού κτίσματος ήταν μπαρόκ και εξέφραζε απόλυτα την προτεσταντική ηθική και το γενικότερο τελετουργικό. Επί σειρά ετών πέραν των θρησκευτικών τελετουργιών χρησίμευε ως τόπος συγκέντρωσης και δημοσίου διαλόγου, μάλιστα το 1846 λειτούργησε ως πυρήνας των ταραχών που έγιναν γνωστές ως η εξέγερση του Μαΐου. Στις 13 Φεβρουαρίου 1945, έγινε σύμβολο του ιστορικού βομβαρδισμού της πόλης, αφού δέχτηκε σφοδρότατη επίθεση από τα βομβαρδιστικά των συμμαχικών δυνάμεων, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα την ολική της καταστροφή.

Μέχρι και το 1994, παρόλο που η Δρέσδη είχε επανακτήσει την ομορφιά της, τα ερείπια της Frauenkirche παρέμεναν στο κέντρο της πόλης ως υπενθύμιση του παραλογισμού του πολέμου. Τότε αποφασίστηκε η ανοικοδόμησή της. Σήμερα, έχει αναστηλωθεί πλήρως πάνω στα αρχικά σχέδια του 18ου αιώνα (άνοιξε για το κοινό το 2005). H Frauenkirche γύρω από τη πλατεία έχει 7 εισόδους και πάνω από κάθε πόρτα αναγράφεται το αντίστοιχο γράμμα A,B,C,D,E,F,G.

Μπροστά στην είσοδο C της Frauenkirche υπάρχει το Άγαλμα του Μαρτίνου Λούθηρου, ο οποίος κρατά τη πρώτη Γερμανική Βίβλο που ο ίδιος μετέφρασε. Γεννήθηκε το 1483 στο Αϊσλέμπεν της Σαξονίας. Ήταν μοναχός, ιερέας, καθηγητής θεολογίας, ηγέτης της εκκλησιαστικής μεταρρύθμισης του 16ου αιώνα στη Γερμανία, και θεμελιωτής των χριστιανικών δογμάτων και πρακτικών του Προτεσταντισμού. Σπούδασε Φιλοσοφία στο Erfurt και Θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Βυρτεμβέργης. Έγινε αργότερα καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Βυρτεμβέργης, από όπου το 1512 πήρε και το διδακτορικό του δίπλωμα στη Θεολογία.

Στην πλευρά πάνω από την είσοδο Ε της Frauenkirche, βρίσκεται ένα μικρό μαυρισμένο κομμάτι πέτρινου τοίχου. Είναι το μόνο που είχε μείνει όρθιο μετά την καταστροφή.

Φωτ. Το κομμάτι του τοίχου της Frauenkirche που είχε απομείνει μετά τον βομβαρδισμό του Β` Παγκοσμίου πολέμου.
Πηγή: Gary L. Catchen, https://www.courses.psu.edu/nuc_e/nuc_e405_g9c/dresden/altstadt/frauenkirche.html

Μεταξύ των εισόδων Ε και F της Frauenkirche, σε μικρή απόσταση, υπάρχει ένα κομμάτι από τον θόλο της, που απέμεινε μετά τους βομβαρδισμούς του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς και μία επιγραφή που μας θυμίζει την καταστροφή της το Φεβρουάριο του 1945.

Μπροστά στην είσοδο G της Frauenkirche, υπάρχει ένα κίτρινο μπαρόκ κτίρια του 17ου αιώνα, το Coselpalais. Σήμερα στο εντυπωσιακό κτίριο με τα αγάλματα λειτουργεί ένα πολυτελές Εστιατόριο-Café, το Coselpalais Restaurant & Grand Cafe. Στην γωνία του κτιρίου υπάρχει ένα κανόνι.

Στη Neumarkt γενικά εκτός από την ανοικοδόμηση της Frauenkirche, έχουν ανακαινιστεί πολυάριθμα ιστορικά διαμερίσματα, συνδυάζοντας στοιχεία παραδοσιακού και σύγχρονου. Τα αρχοντικά σπίτια, με τις πιστές αναζωογονήσεις των αρχικών προσόψεων, προσδίδουν ιστορική αίσθηση και δημιουργούν μια ελκυστική εμπειρία περιπάτου, ψώνια και φαγητό. Επίσης στην πλατεία υπάρχουν άμαξες με άλογα πρόθυμες να ξεναγήσουν όσους το επιθυμούν.

Την Πλατεία Neumarkt κοσμεί επίσης το Άγαλμα του Βασιλιά της Σαξονίας Φρειδερίκου Αυγούστου Β` (Friedrich August II Koenig Von Sachsen) που βρίσκεται ακριβώς μπροστά από το ξενοδοχείο Steingenberger.

Πριν εγκαταλείψουμε τη Neumarkt, επισκεφτήκαμε το Γραφείο Τουρισμού της Δρέσδης, που βρίσκεται μέσα στο ιδανικό για βόλτα, φαγητό ή ψώνια πολυκατάστημα QF-Passage (Quartier An Der Frauenkirche), όπου ρωτήσαμε για τα αξιοθέατα της πόλης και της γύρω περιοχής, χαζέψαμε τα σουβενίρ και προμηθευτήκαμε το χάρτη της πόλης. Το πολυκατάστημα έχει 4 εισόδους που μπορείς να μπεις από όλες τις πλευρές του τετραγώνου. Οι δύο πιο βολικές είναι απέναντι από την είσοδο G της Frauenkirche και ακριβώς δίπλα από το πολυτελές ξενοδοχείο Vienna House QF Hotel Dresden. Στο QF-Passage επίσης μπορείς να μπεις από την οδό Töpferstraße απέναντι από την είσοδο του Hotel Hilton, καθώς και από την οδό Augustusstraße.

 

[escursione]

Στη συνέχεια επισκεφτήκαμε το Μπαλκόνι της Δρέσδης (Brühlsche Terrasse), με την πανοραμική θέα στην Γέφυρα του Αυγούστου (Augustusbrücke), στον Έλβα και στα ποταμόπλοια που πραγματοποιούν κρουαζιέρες κατά μήκος του.

Ένα μεγάλο μέρος του Μπαλκονιού της Δρέσδης, κατέχουν τα κτίρια που αποτελούν την Ακαδημία Καλών Τεχνών της Δρέσδης (Kunstakademie Dresden) και ο εντυπωσιακός θόλος της, που κτίστηκε μεταξύ του 1891 και του 1895. Οι σημαντικότεροι γλύπτες της Δρέσδης εκείνης της εποχής, μεταξύ των οποίων οι καθηγητές Heinrich Epler, Johannes Schilling και Hermann Hulzsch, συνέβαλαν στο σχεδιασμό των προσόψεων, οι οποίες είναι πλούσια διακοσμημένες με γλυπτά και στολίδια.

Στη βόρεια πλευρά της Ακαδημίας Καλών Τεχνών, που βλέπει τον Έλβα, στην αριστερή πλευρά του κτιρίου, είναι γραμμένα με χρυσά γράμματα τα ονόματα των Ελλήνων γλυπτών: Φειδία, Ικτίνου, Πραξιτέλη, Πολύκλειτου, Λυσίππου που έμειναν στην ιστορία από τα αθάνατα έργα τους. Στην δεξιά πλευρά ομοίως τα ονόματα των επιφανών Ιταλών καλλιτεχνών Erwin von Steinbach, Leonardo da Vinci, Michelangelo, Raphael και Dürer. Στην κορυφή του κτιρίου στις πλευρές είναι δύο χρυσά αγάλματα θεών της μυθολογίας: Δυτικά της θεάς της Φαντασίας (Phantasos) και Ανατολικά του Θεού Έρωτα (Eros) που κρατάει μία δάδα.

Στη νότια πλευρά της Ακαδημίας Καλών Τεχνών, απέναντι από την είσοδο F της Frauenkirche, στον τοίχο πάνω από τις κολόνες του κτιρίου, είναι χαραγμένο το σύνθημα “DEM VATERLAND ZU ZIER UND EΗR” που σημαίνει «Για την τιμή και το στολισμό της Πατρίδας».

Ένα εντυπωσιακό κτίριο το Kunsthalle im Lipsiusbau, βρίσκεται στο σύμπλεγμα των κτιρίων της Ακαδημίας Καλών Τεχνών που γειτνιάζει με το Albertinum. Έχει ένα εντυπωσιακό γυάλινο θόλο σαν λεμονοστύφτη που στη κορυφή έχει το χρυσό αγαλματάκι με φτερά της θεάς Φήμης ή Φάμα που κρατάει ένα δάφνινο στεφάνι και έχει στο στόμα μία τρομπέτα. Το διακοσμημένο κτίριο ονομάστηκε "Lipsiusbau" από τον δημιουργό του, Καθηγητή Αρχιτεκτονικής Constantin Lipsius. Στη βορειοανατολική πλευρά της βρίσκεται το Brühlsche Terrasse και στη νοτιοανατολική πλευρά είναι η Πλατεία Georg-Treu-Platz.

Στην Brühlsche Terrasse ανάμεσα στο Lipsiusbau και το Albertinum, μπροστά από μια διπλή σκάλα, βρίσκεται το άγαλμα του Αρχιτέκτονα Gottfried Semper ο οποίος σχεδίασε την Όπερα της Δρέσδης (Semperoper).

Πηγή: www.skd.museum/en/visit/lipsiusbau

Λίγα μέτρα πιο μακριά από το Lipsiusbau βρίσκεται το Albertinum, που φιλοξενεί τη Πινακοθήκη των Νέων Δασκάλων (Galerie Neue Meister) και το Μουσείο Γλυπτικής (Skulpturensammlung), δύο από τα πιο περίφημα μουσεία τέχνης της Δρέσδης. Το Albertinum πήρε το όνομα από το Βασιλιά Αλβέρτο της Σαξονίας. Περιλαμβάνει πληθώρα έργων ζωγραφικής από τον 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, συμπεριλαμβανομένων των έργων από Otto Dix, Edgar Degas, Paul Gauguin, Vincent van Gogh, Edouard Manet and Claude Monet, καθώς και έργα από τη Συλλογή Γλυπτών που ανήκουν στην ίδια περίοδο.

Φώτο από Neumarkt. Το Albertinum είναι το κτίριο με τη κόκκινη σκεπή που φαίνεται στο βάθος της μέσης της φωτογραφίας ανάμεσα στην πτέρυγα της Ακαδημίας Καλών Τεχνών -Kunsthalle im Lipsiusbau και στο Coselpalais.

Περπατώντας δυτικά τη Brühlsche Terrasse το επόμενο κιτρινωπό με πράσινη στέγη κτίριο που συναντάμε είναι το Sekundogenitur που στεγάζει το Cafe Vis-a-Vis που ανήκει στο ξενοδοχείο Hilton. Μπροστά ακριβώς βρίσκεται το Άγαλμα του Ernst Rietschel, ενός από τους μεγαλύτερους Γερμανούς γλύπτες. Κατασκευάστηκε από τον Γερμανό γλύπτη Johannes Schilling του οποίου το πορτρέτο απεικονίζεται στα πλακάκια της Πομπής των Πριγκίπων (Furstenzug).

Ακριβώς δίπλα στο Sekundogenitur βρίσκεται το Δικαστήριο της Δρέσδης (Oberlandesgericht Dresden). Χτίστηκε κατά τα έτη 1901 έως 1907 και σχεδιάστηκε από τον Αρχιτέκτονα Paul Wallot. Στην κορυφή του Πύργου του στέκεται ένα Χρυσό Άγαλμα η «Saxonia», το οποίο δημιουργήθηκε το 1905 από τον John Schilling. Για 26 χρόνια ήταν η έδρα του Κοινοβουλίου της Σαξονίας (Ständehaus). Πιο συγκεκριμένα στις 14 Οκτωβρίου του 1907 στο κτίριο πραγματοποιήθηκε η πρώτη συνάντηση του Κοινοβουλίου της Σαξονίας και στις 21 Φεβρουαρίου 1933, οι πόρτες έκλεισαν μετά την τελευταία συνεδρίαση. Παρόλο που το κτίριο υπέστη σοβαρές βλάβες κατά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, το Κρατικό Γραφείο Προστασίας των Ιστορικών Μνημείων μεταφέρθηκε σε μερικά από τα δωμάτιά του κτιρίου αμέσως μετά τον πόλεμο το 1945 και άρχισε σταδιακά να απομακρύνει τα ερείπια. Τα έτη 1996-2001 ξεκίνησε ανακατασκευή για αποκατάσταση και ανακαίνιση του κτιρίου, και από το 2001 στεγάζεται το Δικαστικό μέγαρο που περιλαμβάνει 7 δικαστικές αίθουσες. Επίσης στον 2ο όροφο δημιουργήθηκε μεγάλη αίθουσα δεξιώσεων, ενώ στο ισόγειο πραγματοποιούνται ανά διαστήματα διάφορες εκθέσεις τέχνης.

Το επόμενο κτίριο στη Brühlsche Terrasse μετά το Δικαστικό μέγαρο, είναι ο Καθεδρικός Ναός της Δρέσδης (Katholische Hofkirche). Η Hofkirche είναι ένας καθολικός ναός που χτίστηκε από τον Αύγουστο Β` τον Ισχυρό ο οποίος ως εκλέκτορας της Σαξονίας επιδίωκε να κερδίσει τον θρόνο της Πολωνίας. Στο πλαίσιο αυτής της προσπάθειας έγινε καθολικός και θέλησε να ιδρύσει έναν ναό που θα ήταν το αντίπαλο δέος της Εκκλησίας της Παναγίας (Dresdner Frauenkirche). Οι εργασίες ανέγερσης του ναού εντοπίζονται ανάμεσα στο 1738 και στο 1751, από τον Ιταλό αρχιτέκτονα Gaetano Chiaveri, η τεχνοτροπία του είναι μπαρόκ και το ψηλότερο σημείο του φτάνει τα 83 μέτρα. Περιμετρικά του ναού υπάρχουν κιγκλιδώματα που φιλοξενούν 78 αγάλματα ύψους 3,5 μέτρα το καθένα που δημιουργήθηκαν από τον Lorenzo Mattielli, τα οποία απεικονίζουν Αποστόλους, Αγίους και εκκλησιαστικούς αξιωματούχους. Η Εκκλησία ισοπεδώθηκε κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών του 1945. Η ανοικοδόμηση της άρχισε το 1979 και μέσα σε ένα χρόνο κατέστη εφικτό να ανεγερθεί πλήρως.

Το σημαντικότερο αξιοθέατο της Theaterplatz είναι η Όπερα της Δρέσδης (Semperoper). Χτισμένη από τον Αρχιτέκτονα Gottfried Semper μεταξύ 1838 και 1841 σε στυλ ιταλικής αναγέννησης με μπαρόκ και κλασικά στοιχεία, η όπερα της Δρέσδης είναι ένα από τα πιο όμορφα κτίρια όπερας στον κόσμο, με εξαίσια ακουστική και μυθικό παρελθόν. Εδώ έγιναν οι πρεμιέρες μερικών από τα πιο εμβληματικά έργα των Βάγκνερ και Στράους.

Η Semperoper έκλεισε τον Αύγουστο του 1944 και καταστράφηκε έξι μήνες αργότερα από τις συμμαχικές αεροπορικές επιθέσεις. Η ανοικοδόμησή της αργούσε πολλά χρόνια και οι κάτοικοι της Δρέσδης έμεναν χωρίς το αγαπημένο τους κτίριο. Τελικά η ανοικοδόμηση ολοκληρώθηκε 40 χρόνια μετά την καταστροφή του και η τελετή εγκαινίων πραγματοποιήθηκε στις 13 Φεβρουαρίου 1985. Το κτίριο διατήρησε τη μορφή που είχε πριν τον πόλεμο, βελτιώθηκαν τα συστήματα ήχου και ο μηχανισμός σκηνής, μειώθηκαν οι θέσεις από 1700 σε 1300 και προστέθηκε ένα παράρτημα για τις πρόβες και τα γραφεία της διοίκησης. Η πρώτη παράσταση ήταν ο «Ελεύθερος σκοπευτής» (Der Freischütz) από τον Carl Maria von Weber.

Το Μέγαρο της Όπερας είναι πλούσια διακοσμημένο από αγάλματα. Στην είσοδο δεξιά και αριστερά ανάμεσα σε κίονες βρίσκονται τα αγάλματα των Goethe και Schiller. Αριστερά όπως βλέπουμε το κτίριο σε 2 εσοχές υπάρχουν τα αγάλματα του Άγγλου ποιητή και θεατρικού συγγραφέα Ουίλιαμ Σαίξπηρ και του Σοφοκλή. Ομοίως στην δεξιά πλευρά τα αγάλματα του Γάλλου θεατρικού συγγραφέα και ηθοποιού Μολιέρου και του Ευριπίδη.

Πάνω από την είσοδο βρίσκεται το τέθριππο (Panther Quadriga), ένα άρμα που το σέρνουν 4 πάνθηρες, με τον Διόνυσο και την Αριάδνη ανεβασμένους επάνω. του Johannes Schilling.

Μπροστά από την Όπερα υπάρχει το Άγαλμα του Βασιλιά της Σαξονίας Johann (König Johann von Sachsen) την περίοδο 1854 και 1873.

Μεταξύ της πλατείας θεάτρου και της όχθης του Έλβα, στην οδό Theaterplatz 3, υπάρχει το Εστιατόριο Italienisches Dörfchen (Ιταλικό Χωριό), που θυμίζει τους Ιταλούς τεχνίτες που βοήθησαν στην κατασκευή της Εκκλησίας. Στην Προτεσταντική Σαξονία, τα σχέδια για την κατασκευή της εκκλησίας έπρεπε να διατηρηθούν αυστηρά εμπιστευτικά.

Φώτο: Άποψη της Theaterplatz με την Όπερα, το Άγαλμα του Βασιλιά Johann της Σαξονίας και στο βάθος πίσω από το άγαλμα το Εστιατόριο Italienisches Dörfchen

Στη νότια πλευρά της Theaterplatz στη γωνία με τη Sophienstraße βρίσκεται το Παλιό Φρουραρχείο (Schinkelwache ή Altstädter Wache). Σήμερα στο κτίριο με τους έξι κίονες στη πρόσοψη Ιωνικού ρυθμού, λειτουργεί γραφείο έκδοσης εισιτηρίων για Θέατρο, Όπερα, Οπερέτα κλπ., καθώς και το ιστορικό Café Schinkelwache από το 1832.

Μετά την Όπερα ξαναγυρίσαμε στη περιοχή του Καθεδρικού Hofkirche για να δούμε τη Πομπή των Πριγκίπων (fürstenzug) που βρίσκεται στην οδό Augustusstraße, καθώς και το Βασιλικό Παλάτι ή Κάστρο της Δρέσδης. Η Πομπή των Πριγκίπων αποτελεί τη μεγαλύτερη πορσελάνινη τοιχογραφία του κόσμου και στολίζει τα τείχη του Κάστρου της Δρέσδης. Βρίσκεται στον εξωτερικό τοίχο του Stallhof που αποτελεί μέρος του συγκροτήματος του Βασιλικού Παλατιού ή Κάστρου της Δρέσδης. 24.000 πλακάκια πορσελάνης Meissen, συνολικού μήκους 102 μέτρων, απεικονίζουν την παρέλαση 35 Βασιλέων και Δουκών της Σαξονίας. Το όνομα του κάθε ηγεμόνα και τα έτη της διακυβέρνησης τους, αναγράφονται κάτω από την εικόνα τους.

Η τελευταία φιγούρα της τοιχογραφίας, είναι ο ίδιος ο καλλιτέχνης Wilhelm Walter. Το συγκεκριμένο κομμάτι της τοιχογραφίες γίνονταν εργασίες συντήρησης και ήταν καλυμμένο.

Πηγή: JoJan - Own work, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=18775211

Το Βασιλικό Παλάτι (Residenzschloss), με την εκθαμβωτική αναγεννησιακή αρχιτεκτονική και τις 500 αίθουσες, υπήρξε η κατοικία όλων των Σαξόνων ηγεμόνων από το 1485 έως το 1918. Αφού καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1701, το ανάκτορο ανακατασκευάστηκε υπό τον Αύγουστο τον Ισχυρό.

Μετά από αεροπορικές επιθέσεις κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, το παλάτι -με τις περίπου 500 αίθουσες και αίθουσες του- κάηκε ξανά και τα περισσότερα από τα πολύτιμα έπιπλα του εσωτερικού χώρου καταστράφηκαν.

Το 1985 ξεκίνησε η ανακατασκευή στο παλάτι για να δημιουργηθεί ένα Μουσείο για τις Συλλογές της Κρατικής Τέχνης της Δρέσδης. Το πρώτο μουσείο που μεταφέρθηκε στο Βασιλικό Παλάτι τον Απρίλιο του 2004 ήταν το Kupferstich-Kabinett. Περιλαμβάνει περισσότερα από μισό εκατομμύριο σχέδια, ακουαρέλες, χαρακτικά, λιθογραφίες, εικονογραφημένα βιβλία, αφίσες, εκτυπώσεις και φωτογραφίες από τον Μεσαίωνα μέχρι σήμερα. Από τους Dürer, van Eyck, Rembrandt, Piranesi, Fragonard και Friedrich μέχρι τους Toulouse-Lautrec, Kotzsch, Glöckner, Baselitz και Tillmans. Η συλλογή δεν περιορίζεται σε καλλιτέχνες από την Ευρώπη: Ιαπωνικά, Κινέζικα και Ινδικά έργα αποτελούν επίσης μέρος της συλλογής που καλύπτει 800 χρόνια ιστορίας της τέχνης.

Στο Βασιλικό Παλάτι υπάρχει η συλλογή Πράσινοι Θόλοι (Grünes Gewölbe) που άνοιξε τον Σεπτέμβριο του 2004 όπου φυλάσσονται 3.000 αντικείμενα αμύθητης αξίας κοσμήματα, ρολόγια φτιαγμένα από πολύτιμους λίθους. Οι θησαυροί εμφανίζονται σε 2 εκθέσεις: Ιστορικοί Πράσινοι Θόλοι (Historisches Grünes Gewölbe) και Νέοι Πράσινοι Θόλοι (Neues Grünes Gewölbe).

Επίσης στο Βασιλικό Παλάτι στεγάζεται το Μουσείο όπλων (Rüstkammer) που περιλαμβάνει μία από τις πλουσιότερες συλλογές όπλων, πανοπλιών, κοστουμιών και ιππικού εξοπλισμού του κόσμου (ζωγραφισμένα ξύλινα άλογα, χαλινάρια, σέλες) κ.α.

Καθώς και το Μουσείο Νομισμάτων (Münzkabinett) με συλλογή περίπου 300.000 αντικειμένων (νομίσματα, μετάλλια, τραπεζογραμμάτια, ομόλογα, γραμματόσημα κ.α.), που κυμαίνονται από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Το παλαιότερο νόμισμα είναι 2.500 ετών και προέρχεται από τη Λυδία, ένα βασίλειο που βρισκόταν στη σημερινή Τουρκία.

Ο Πύργος του Βασιλικού Παλατιού (Hausmannsturm) μέσω των 327 σκαλιών του, προσφέρει ωραία θέα στη παλιά πόλη από τον Απρίλιο μέχρι τον Οκτώβριο.

Υπάρχει μία Νέο-Μπαρόκ Γέφυρα που ενώνει τον Καθεδρικό Ναό της Δρέσδης (Hofkirche) με το Βασιλικό Παλάτι και τον Πύργο Hausmannsturm, ώστε η βασιλική οικογένεια να εκκλησιάζεται χωρίς να χρειάζεται να πατήσει το πόδι της στον... δρόμο.

Το Δικαστήριο της Δρέσδης, ο Καθεδρικός Ναός, το Μουσείο Νομισμάτων καθώς και το Βασιλικό Παλάτι ή Κάστρο της Δρέσδης έχουν πλευρές που βλέπουν στην πλατεία Schloßplatz στην οποία εκτελούνται έργα.

Μπροστά στο Δικαστήριο της Δρέσδης και απέναντι από τον Καθεδρικό Ναό της Δρέσδης, υπάρχει το Άγαλμα του Βασιλιά της Σαξονίας Φρειδερίκου Αυγούστου Α` καθισμένος σε καρέκλα πάνω σε ένα βάθρο, που στις πλευρές του έχει 4 αλληγορικές μορφές, που συμβολίζουν τη δικαιοσύνη, την ευσέβεια, την ευγένεια και τη σοφία -αρετές που συνδέονται ενδεχομένως με τον Βασιλιά της Σαξονίας.

 

[escursione]

Επόμενος σταθμός το Παλάτι Zwinger που χτίστηκε σε στυλ μπαρόκ μεταξύ 1710 και 1728 από τον αρχιτέκτονα Matthaeus Daniel Pöppelmann σε συνεργασία με τον γλύπτη Balthasar Permoser. Το γιγάντιο παλατιανό συγκρότημα με την εντυπωσιακή εσωτερική αυλή από περίτεχνα σιντριβάνια, γλυπτά, κήπους, και λίμνες, χτίστηκε ως ψυχαγωγικό βασιλικό ανάκτορο για τελετές και εορτές. Βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Έλβα στο σημείο όπου παλαιότερα βρισκόταν το φρούριο της Δρέσδης. Η ανέγερση του παλατιού έγινε στα χρόνια του Αυγούστου, Εκλέκτορα της Σαξονίας ο οποίος επιστρέφοντας από μια περιοδεία στην Γαλλία, έδωσε εντολή για το σχεδιασμό ενός παλατιού αντίστοιχης μεγαλοπρέπειας με αυτό των Βερσαλλιών. Το κτίριο καταστράφηκε από τους βομβαρδισμούς μεταξύ 13 και 15 Φεβρουαρίου 1945, αλλά επανήλθε στην αρχική του κατάσταση βάση συγκεκριμένου αναστηλωτικού σχεδίου μετά το τέλος του πολέμου.

Το πιο εντυπωσιακό κτίσμα του ανακτόρου, αλλά και είσοδος σε αυτό, είναι αναμφίβολα η περίτεχνη Πύλη του Στέμματος (Kronentor). Περιβάλλεται από αγάλματα Θεών της Ελληνικής Μυθολογίας.

Δίπλα στη Πύλη του στέμματος βρίσκεται το Μουσείο Μαθηματικών και Φυσικής.

Δεξιά του Μουσείου Μαθηματικών και Φυσικής βρίσκονται το Wallpavillon και στη συνέχεια το Γαλλικό Περίπτερο (Französischer Pavillon).

Ένα επίσης ενδιαφέρον κτίριο του Παλατιού είναι το Περίπτερο του Ρολογιού (Glockenspielpavillon).
Κάθε μέρα (όχι κατά τη διάρκεια του χειμώνα) τις ώρες 10:15, 14:15 και 18.15 ακούγεται μία μελωδία για διάστημα περίπου 5 λεπτών.

Το Παλάτι Zwinger στεγάζει 3 κορυφαία μουσεία όπως τη Πινακοθήκη των Παλαιών Δασκάλων (Gemäldegalerie Alte Meister), τη Συλλογή Πορσελάνης (Porzellansammlung) και το Μουσείο Μαθηματικών και Φυσικής (Mathematisch-Physikalischer Salon).

Η Πινακοθήκη των Παλαιών Δασκάλων είναι μία από τις πιο φημισμένες πινακοθήκες του κόσμου με έργα τέχνης ανεκτίμητης αξίας και απαραίτητος σταθμός για κάθε φιλότεχνο του πλανήτη. Σε τρεις ορόφους, 300 έργα ζωγραφικής από τον 15ο έως τον 18ο αιώνα, προσκαλούν τους επισκέπτες να λάβει μια περιήγηση της Ευρωπαϊκής τέχνης και της πολιτιστικής ιστορίας, και μαρτυρούν τη στενή διασύνδεση των διαφόρων χωρών της Ευρώπης. Στην καρδιά της συλλογής της βρίσκεται η Ιταλική Αναγέννηση με έργα Raffael, Titian, Botticelli, Parmigianino, Veronese and Tintoretto και άλλων. Μεταξύ αυτών, η αριστουργηματική «Madonna Sistina» του Raffael, το «Chocolate Girl» του Jean-Etienne Liotard, το «Sleeping Venus» των Giorgione & Titian και το «Girl Reading a Letter at an Open Window» του Johannes Vermeer's.
Ώρες Λειτουργίας Μουσείων: Τρίτη-Κυριακή 10:00-18:00, 12€ τα 3 μουσεία, 9€ μειωμένο, under 17 Δωρεάν.

Μετά τη σύντομη παραμονή μας στο παλάτι Zwinger μιας και δεν είχαμε χρόνο να μπούμε σε κάποιο μουσείο, κατευθυνθήκαμε προς τη Γέφυρα του Αυγούστου (Augustusbrücke), με σκοπό να περάσουμε στην απέναντι όχθη του Έλβα και τη Νέα Πόλη (Neustadt). Η Νέα Πόλη είναι εκείνο το κομμάτι της Δρέσδης που έχει μείνει σχεδόν αναλλοίωτο από πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Στους δρόμους της κινούνται κυρίως ντόπιοι, μιας και οι τουρίστες κινούνται κυρίως στα σοκάκια της Παλιάς Πόλης. Στη Νέα πόλη υπάρχουν πολλά εστιατόρια, καφέ, κλαμπ αλλά και δρόμοι με γκράφιτι.

Η Γέφυρα του Αυγούστου γίνεται ανακατασκευή και έχουν αφήσει ένα μικρό κομμάτι μόνο για να περνάει ο κόσμος.

Πηγή: Bybbisch94, Christian Gebhardt - Own work, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=70482359

Μόλις περάσαμε τη Γέφυρα του Αυγούστου βγήκαμε στη Πλατεία αγοράς της Νέας Πόλης (Neustädter Markt), όπου συναντήσαμε το Μνημείο του Χρυσού Ιππότη (Goldener Reiter). Πρόκειται για έναν έφιππο ανδριάντα του Αυγούστου Β` του Ισχυρού με πανοπλία.

Από την Πλατεία αγοράς ξεκινάει ο πεζόδρομος της Hauptstraße όπου συνεχίσαμε να ανεβαίνουμε.

Στην πορεία καθώς ανεβαίναμε, στη δεξιά πλευρά συναντήσαμε την Σκεπαστή Αγορά της Νέας Πόλης (Neustädter Markthalle) και μπήκαμε για μια σύντομη περιήγηση. Η Σκεπαστή αγορά άνοιξε για πρώτη φορά το 1899, όπου στο ισόγειο 1158 τ.μ. φιλοξένησε 229 πάγκους. Μεταξύ του 1944 και του 1945, το ανατολικό τμήμα της αίθουσας της αγοράς καταστράφηκε από αεροπορικές βόμβες. Στα διατηρημένα τμήματα της αγοράς, συνεχίστηκαν να λειτουργούν αυτοσχέδιοι πάγκοι. Το 1967 ο Συνεταιρισμός Καταναλωτών δημιούργησε αίθουσα 1.000 τ.μ. Στις αρχές του 2000 έγιναν εκτεταμένες εργασίες ανακαίνισης, στις οποίες επεκτάθηκαν οι χώροι του κτiρίου καθώς και το υπόγειο που έγινε εμπορικός χώρος. Μετά από ανακαίνιση δέκα μηνών, στη Neustädter Markthalle δημιουργήθηκαν 4.757 τ.μ. ενοικιαζομένου χώρου, και η επανέναρξη της λειτουργίας της ξεκίνησε στις 28.11.2000. Γενικά η αγορά μας απογοήτευσε. Ήταν μία αγορά πολύ κατώτερη των προσδοκιών μας καθώς περιμέναμε να έχει πολλά περισσότερα…

Συνεχίζοντας το περπάτημα στο πεζόδρομο κάτω από τα τεράστια δέντρα και χαζεύοντας τα μαγαζιά, φτάσαμε στην κυκλική Πλατεία Albertplatz, όπου εκατέρωθεν βρίσκονται δύο περίτεχνα σιντριβάνια που μοιάζουν μεταξύ τους. Οι ονομασίες τους είναι Θυελλώδη Κύματα (Stürmische Wogen) και Ήρεμα Νερά (Stille Wasser).

Από την Πλατεία Albertplatz μέσω της οδού Bautzner Straße είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε το πιο όμορφο Γαλακτοκομείο του Κόσμου, το Pfunds Dairy (Bautzner Straße 79), που μοιάζει περισσότερο με ένα παλάτι παρά με ένα κατάστημα γαλακτοκομικών προϊόντων. Είναι καταχωρημένο στο βιβλίο Guinness από το 1998. Το εσωτερικό του αποτελείται από χειροποίητα πλακάκια της Villeroy & Boch σε συνεργασία με τοπικούς καλλιτέχνες, τοιχογραφίες και περίτεχνη διακόσμηση σε νέο-αναγεννησιακό στυλ.

Ο ιδρυτής του Paul Gustav Leander Pfund παρείχε στη Δρέσδη φρέσκο και υγιεινό γάλα από το 1879 με το κατάστημά του στην οδό Görlitzer Straße. Από το κατάστημα ήταν πολύ μικρό, με την αύξηση των πωλήσεων γάλακτος και με την εισαγωγή της παστερίωσης και την εφεύρεση του συμπυκνωμένου γάλακτος, το κατάστημα μεταφέρθηκε στη σημερινή τοποθεσία στο δρόμο Bautzner Straße.

Μετά την κρατικοποίηση και το κλείσιμο της επιχείρησης στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, το παραδοσιακό κατάστημα άνοιξε ξανά τη δεκαετία του '90.

Πηγή: Thomas Klewe, http://www.dresden.de/en/tourism/attractions/sights/neustadt_district/pfunds-dairy.php

Λόγω της αρκετά μεγάλης απόστασης που έπρεπε να διανύσουμε σε συνδυασμό με την αμφιβολία για την ώρα που κλείνει το μαγαζί, αποφασίσαμε τελικά να μη το επισκεφτούμε. Έτσι στρίψαμε στην οδό Glacisstraße και καταλήξαμε στην Γέφυρα Albertbrücke από τη οποία γυρίσαμε πίσω στην παλιά πόλη.

Για τελευταίο σταθμό της ημέρας είχαμε προγραμματίσει να επισκεφτούμε το Grosser Garten, το μεγαλύτερο και πιο όμορφο πάρκο της Δρέσδης που χρονολογείται από τον 17ο αιώνα. Το πάρκο είναι τεράστιο και ο καλύτερος τρόπος να το εξερευνήσεις, είναι με ένα μικρό τρενάκι που διανύει μία απόσταση 5,6 χιλιομέτρων σε 30 λεπτά, κάνοντας 5 στάσεις. Λειτουργεί από το 1950 προσφέροντας στους επισκέπτες του μια ιδιαίτερη ξενάγηση μέχρι τη Carolasee, μια λίμνη για βαρκάδες. Κάνει στάσεις επίσης στο Βοτανικό κήπο στη βορειοδυτική πλευρά του πάρκου καθώς επίσης και στο Ζωολογικό Κήπο. Στο κέντρο του πάρκου στέκεται επίσης ένα παλάτι του πρώιμου μπαρόκ που χτίστηκε μεταξύ 1678-83 και σχεδιάστηκε από τον Johann Georg Starcke.

Μόλις φτάσαμε στην αφετηρία που ξεκινάει το τρενάκι, δυστυχώς ανακαλύψαμε ότι δουλεύει μέχρι τις 6 το απόγευμα (όπως σχεδόν όλα τα μουσεία και υπόλοιπα αξιοθέατα της πόλης). Πίστευα ότι επειδή είναι ανοιχτός χώρος και καλοκαίρι που είναι μεγάλη η ημέρα ότι θα δουλεύει μέχρι πιο αργά για να μπορείς να το απολαύσεις και μετά τις απογευματινές ώρες.

Τελικά υπολογίζοντας την απόσταση που έπρεπε να περπατήσουμε εντός του πάρκου, αλλά και την κούραση που είχαμε, αποφασίσαμε να κινηθούμε προς τη Neumarkt να πιούμε μία μπύρα σε μια μπυραρία που είχα σταμπάρει, με θέα την Frauenkirche.

Η μπυραρία που καθίσαμε ήταν η Freiberger Schankhaus που βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο ξενοδοχείο Steingenberger στη Neumarkt.

Μετά την μπύρα με όσες δυνάμεις μας είχανε μείνει ακολούθησε μια τελευταία βόλτα στη παλιά πόλη να δούμε λίγο φωτισμένα τα κτίρια και τον τοίχο με την Πομπή των Πριγκίπων και επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο για ύπνο και σχεδιασμό της επόμενης ημέρας.

1.8. Δραστηριότητες και Αξιοθέατα που έμειναν για μελλοντική επίσκεψη

1. Επίσκεψη στο Albertinum, που φιλοξενεί τη Πινακοθήκη των Νέων Δασκάλων και το Μουσείο Γλυπτικής

2. Επίσκεψη στα 3 μουσεία του παλατιού Zwinger Πινακοθήκη των Παλαιών Δασκάλων, Συλλογή Πορσελάνης και Μουσείο Μαθηματικών και Φυσικής.

3. Επίσκεψη στο πιο όμορφο γαλακτοκομείο του κόσμου, το Pfunds Dairy.

4. Επίσκεψη στο μεγαλύτερο και πιο όμορφο πάρκο της Δρέσδης, το Grosser Garten.

5. Επίσκεψη στη Μπλε Γέφυρα (Blaues Wunder), που από το 1893, συνδέει τις κατοικημένες περιοχές του Loschwitz και του Blasewitz. Πρόκειται για μία γέφυρα κατασκευαστικό θαύμα της εποχής μιας και δεν έχει ενδιάμεσες κολόνες-στηρίγματα. Στην συνοικία Loschwitz με τις ωραίες βίλες, λίγο μετά τη γέφυρα, βρίσκεται η πλατεία Koernerplatz, όπου ξεκινούν το τελεφερίκ της Δρέσδης (Dresden Standseilbahn) που κάνει τη διαδρομή Loschwitz Weisser Hirsch και ο εναέριος Σιδηρόδρομος (Schwebebahn) κατασκευασμένος μεταξύ 1898 και 1901, θεωρείται ο παλαιότερος εναέριος σιδηρόδρομος του κόσμου και συνδέει τις συνοικίες Loschwitz και Oberloschwitz. Η περιοχή Loschwitz με το τελεφερίκ και τον εναέριο Σιδηρόδρομο προσφέρουν μοναδική εμπειρία.

6. Βόλτα με ποταμόπλοιο κατά μήκος της κοιλάδας του ποταμού Έλβα με τα αρχοντικά, τα κάστρα, και τα παλάτια.


1.9. Συμπεράσματα

Η Δρέσδη σίγουρα αδικείται, δεν είναι για μια ημερήσια εκδρομή από την Πράγα ή το Βερολίνο, όπως την επισκέπτονται οι περισσότεροι. Κατά τη γνώμη χρειάζεται 2-3 ημέρες για να προλάβεις να δεις και κάτι παραπάνω από το κέντρο και τη παλιά πόλη που κινούνται οι περισσότεροι τουρίστες. Η πόλη είναι όλη ένα μεγάλο εργοτάξιο, παντού καλυμμένα κτίρια και αξιοθέατα για εργασίες συντήρησης, χαλασμένοι δρόμοι αλλά και η Γέφυρα του Αυγούστου που την ξαναφτιάχνουν, κλειστά κομμάτια στις πλατείες όπου κάνεις κύκλους για να περάσεις, πτέρυγες και κτίρια Μουσείων που μεταφέρονται κλπ. Αν και δεν ξετρελάθηκα σίγουρα θα την ξαναεπισκεφτώ σε καμιά πενταετία για να επισκεφτώ ότι δεν πρόλαβα και γενικά να δω την ανάπτυξη που εξελίσσεται σε ταχύτατους ρυθμούς, ξοδεύοντας πραγματικά πολύ χρήμα.

 

[taver]

Στη λίστα για την επόμενη φορά στη Δρέσδη βάλε ακόμα:
- Kunsthofpassage (στη νέα πόλη)
- Deutsches Hygiene-Museum

 

[Grerena]

Αγαπητέ escursione,
θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για την τόσο όμορφη παρουσίαση της Δρέσδης. Τόσο αναλυτική ιστορία της πόλης νομίζω ότι έλειπε από τις ιστορίες του forum.

Εμένα προσωπικά με ξεσήκωσες ... για Δρέσδη.
Με μια γρήγορη ματιά που είχα ρίξει στην πόλη είχα επισημάνει μόνο το παλάτι Zwinger με την αυλή του και ομολογώ ότι μου πέρασε απ' το μυαλό να πάω μια ημερήσια από Πράγα που ελπίζω να καταφέρω να πάω το καλοκαίρι.
Βέβαια απ' ότι κατάλαβα μάλλον θα με μάλωνες (αν έκανα ημερήσια), αλλά και εγώ πια βλέποντας και άλλα σημαντικά όπως το γαλακτοπωλείο ή τις Πινακοθήκες αποφάσισα ότι μπορεί και να τη γλυτώσει την ημερήσια.
Σίγουρα πάντως θα πρέπει να βάλω τη Δρέσδη κάποια στιγμή στο πρόγραμμα. Άσε που μπορεί να ξαναμπεί στην Unesco. Γιατί νομίζω ότι είναι άδικο να είναι εκτός.
Όπως και να 'χει εγώ σε ευχαριστώ.

ΥΓ. Λες να προλαβαίνω σε ημερήσια από Πράγα να δω την Πινακοθήκη των Νέων Δασκάλων, την Πινακοθήκη Παλαιών Δασκάλων, το Μουσείο Μαθηματικών και Φυσικής και το Pfunds Dairy;

 

[Klair]

Λακωνικά θα σου πω: ΕΥΓΕ!!!

 

[escursione]

Grerena & klair ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια.
Grerena σχετικά με το αν προλαβαίνεις να δεις τα αναγραφόμενα στο υστερόγραφο σε 1 ημέρα η απάντηση είναι ότι μπορείς με τη προϋπόθεση ότι θα είσαι στις 10 το πρωί που ανοίγει έξω από τα μουσεία και να ξεκινήσεις την περιήγηση σε αυτά, αλλά θα σου μείνει λίγος χρόνος για όλα τα υπόλοιπα μιας και σχεδόν τα πάντα λειτουργούν 10.00 με 18.00. Γενικά 1 ημέρα από ημερήσια είναι λίγη αν θες και μουσεία, και βόλτες, και νέα πόλη, και πάρκα, και ποταμόπλοια, και τελεφερίκ, και βόλτες στα 3-4 mall για ψώνια κλπ. Επίσης η περιοχή έχει πολλά όμορφα μέρη που σίγουρα αξίζει να τα δεις. Κάνε υπομονή να τελειώσει η ιστορία και αποφάσισε....
Στο Pfunds Dairy, σύμφωνα με τις σημειώσεις που είχα που ελπίζω να είναι σωστές, μπορείς να πας γρήγορα με το τραμ 11 να γλυτώσεις το περπάτημα που είναι αρκετό από το κέντρο και κατεβαίνεις στη στάση Pulsnitzer Straße. Συνδυάζεται και με το Kunsthofpassage...

Υ.Γ taver το Kunsthofpassage με τα πολύχρωμα σπίτια και τα μαγαζάκια φαίνεται ωραίο, ίσως και για βραδάκι εκτός και αν κλείνουν νωρίς, και προστίθεται στα must see..
το ίδιο ισχύει και για το Deutsches Hygiene-Museum που αν και το ανέφερα στο τέλος το ξέχασα....

 

[escursione]

Κεφάλαιο 2. Γκέρλιτς

2.1. Εισαγωγή

Αφορμή για επίσκεψη στη πόλη του Γκέρλιτς ήταν μία ιδέα που μας δόθηκε στο Tourist Information της πόλης της Δρέσδης για ημερήσια εκδρομή στο συγκεκριμένο μέρος. Γυρνώντας το βράδυ στο δωμάτιο του ξενοδοχείου αρχίσαμε να ψάχνουμε και να συλλέγουμε πληροφορίες για τη πόλη του Γκέρλιτς, απόσταση, αξιοθέατα, κόστος μεταφοράς κλπ και γενικά μας άρεσε η ιδέα να το επισκεφτούμε. Το πρόβλημα ήταν ότι εμείς είχαμε προγραμματίσει την επόμενη ημέρα να την αφιερώσουμε σε ημερήσια στη Λειψία που είναι στην αντίθετη κατεύθυνση και αμέσως μπήκε το δίλλημα Λειψία ή Γκέρλιτς? Αναζητώντας το κόστος των τρένων ανακαλύπτουμε ότι με το ίδιο εισιτήριο (Sachsen-Ticket, 31€ για 2 άτομα) μπορούμε να επισκεφτούμε και τη Λειψία και το Γκέρλιτς σε 1 ημέρα και τελικά αποφασίσαμε να την μοιράσουμε στα 2 και να πάμε και στις 2 πόλεις.

2.2. Γκέρλιτς – Ταξίδι στον χρόνο

Το Γκέρλιτς (Γκαίρλιτς/Görlitz) με πληθυσμό περίπου 56.000 κατοίκων, βρίσκεται 110 χιλιόμετρα από τη Δρέσδη στο κρατίδιο της Σαξονίας και είναι η ανατολικότερη πόλη της Γερμανίας στα σύνορα με την Πολωνία. Έχοντας αντέξει από τις επιδρομές της αεροπορίας των Συμμάχων κατά των ναζί στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο χωρίς να υποστεί καμία σημαντική ζημιά, η αρχιτεκτονική του Γκέρλιτς, κυρίως η ιστορική παλιά πόλη, παραμένει άθικτη. Με περισσότερα από 4.000 κτίρια τα οποία χτίστηκαν κατά τη διάρκεια 500 χρόνων και προστατεύονται ως μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς, περπατώντας στα λιθόστρωτα σοκάκια, διακρίνουμε πληθώρα αρχιτεκτονικών στυλ, όπως γοτθική, αναγεννησιακή, μπαρόκ και αρτ νουβό.

Για πολύ καιρό, το Γκέρλιτς ήταν μία από τις πιο επιτυχημένες και πολιτικά ισχυρές πόλεις της περιοχής. Υπήρχε χρόνος, όταν η πόλη του ποταμού Neiße είχε περισσότερους από 100.000 κατοίκους και ξεπέρασε ακόμη και τη Δρέσδη, τη σημερινή πρωτεύουσα της Σαξονίας.

Λόγω του εμπορίου υφασμάτων και ρούχων, η πόλη οφείλει την άνθηση της κατά τους πρώτους σύγχρονους χρόνους. Χάρη στην ευνοϊκή θέση κατά μήκος του ποταμού Neiße και της εμπορικής οδού μήκους 4.500 χιλιομέτρων Via Regia, που οδηγεί από το Κίεβο στο Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα, το Γκέρλιτς εξελίχθηκε σε ένα σημαντικό κέντρο εμπορίου, πολιτισμού και αρχιτεκτονικής όπου η οικονομία άνθιζε.

Κατά τη διάρκεια της ανατολικογερμανικής κομμουνιστικής διακυβέρνησης της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας και μετά την πτώση του τείχους του Βερολίνου, πολλά από τα κτίρια της πόλης εγκαταλείφθηκαν καθώς οι άνθρωποι απομακρύνθηκαν για καλύτερη στέγη ή ευκαιρίες εργασίας.

Η παλαιά πόλη αποκαταστάθηκε εκτενώς και δαπανηρά μετά τη γερμανική ενοποίηση το 1990. Σημαντική ήταν η συμβολή από έναν ανώνυμο δωρητή που παρείχε μια δωρεά που ονομάζεται "Old Town Million" ποσό ενός εκατομμυρίου μάρκων (σήμερα περίπου 511.000 ευρώ) κάθε χρόνο μεταξύ 1995 και 2016 προκειμένου να υποστηριχθεί η αποκατάσταση και ανακατασκευή της παλιάς πόλης. Κάποιες φήμες λένε ότι ο ευεργέτης και δωρητής των χρημάτων είναι ο Nicolas Cage.

Όλο και περισσότεροι δυτικογερμανικοί συνταξιούχοι μετακινούνται στο Görlitz. Η φανταστική αρχιτεκτονική, οι μικρές αποστάσεις μεταξύ των αξιοθέατων και τα μέτρια ενοίκια έχουν προκαλέσει την πόλη να γίνει γνωστή ως "Pensiopolis".

Η πόλη διασχίζεται από τον ποταμό Λουσατιανό Νάισσε, που από το 1945 αποτελεί τα σύνορα με την Πολωνία. Το τμήμα της πόλης ανατολικά του Νάισσε ανήκει στην Πολωνία και ονομάζεται Ζγκόρζελετς (Zgorzelec).



2.3. Γκέρλιτς, το «Hollywood της Ευρώπης»

Το Γκέρλιτς έχει αποκτήσει το προσωνύμιο «Görliwood», καθώς λατρεύτηκε από σκηνοθέτες και παραγωγούς του Hollywood, μιας και αποτέλεσε δημοφιλές σκηνικό των κινηματογραφικών ταινιών τους. Σε ψηφοφορία από όλους τους Ευρωπαίους πολίτες που διεξήχθη από 11 Σεπτεμβρίου μέχρι 25 Οκτωβρίου 2017, ανάμεσα σε 11 πόλεις, η πόλη απέσπασε το Ευρωπαϊκό Βραβείο της Καλύτερης Τοποθεσίας για Κινηματογράφηση της Δεκαετίας "Best European Film Location of the Decade” από το Ευρωπαϊκό Δίκτυο Επιτροπής Κινηματογράφου (European Film Commission Network).

Το Γκέρλιτς χρησιμοποιήθηκε ως σκηνικό για πρώτη φορά τη δεκαετία του 1950 στη ταινία με τίτλο «Der Ochse von Kulm». Από τότε, περίπου 100 παραγωγές γυρίστηκαν εδώ συχνά με αρκετές μέρες γυρισμάτων κατά τη διάρκεια ενός έτους.

Στο Γκέρλιτς έχει γυριστεί η βραβευμένη με 4 Όσκαρ ταινία του Wes Anderson «Grand Budapest Hotel», με το εμπορικό κέντρο της πόλης, που είχε εγκαταλειφθεί, να δανείζει στο ξενοδοχείο της ταινίας το εντυπωσιακό εσωτερικό του.

Άλλες ταινίες που έχουν γυριστεί στο Γκέρλιτς είναι: «Ο Γύρος του Κόσμου σε 80 Ημέρες – Around the World in 80 Days» του Frank Coraci, «Σφραγισμένα Χείλη – The Reader» του Stephen Daldry, «Άδωξοι Μπάσταρδοι - Inglourius Basterds» του Quentin Tarantino, «Κλέφτρα των Βιβλίων - The Book Thief» του Brian Percival, «Μνημείων Άνδρες - Monuments Men» του George Clooney, «Μόνος στο Βερολίνο – Alone in Berlin» του Vincent Pérez κ.α.

2.4. Οι ξεχασμένοι Έλληνες του Γκέρλιτς


Το Γκέρλιτς έχει ιδιαίτερη ιστορική σημασία, επειδή έχει συνδεθεί με μία μαύρη -και σε πολλούς άγνωστη- σελίδα της νεότερης ιστορίας μας.

Τα γεγονότα ξεκινούν στις 18 Αυγούστου του 1916 ‒μεσούντος του Α` Παγκοσμίου Πολέμου‒ όταν ο βουλγαρικός στρατός, συνοδευόμενος από Γερμανούς αξιωματικούς, εισέβαλε αιφνιδιαστικά στην Ανατολική Μακεδονία, παρά το γεγονός ότι η χώρα μας ήταν –ακόμη- ουδέτερη και δεν συμμετείχε στις πολεμικές επιχειρήσεις. Την ίδια ημέρα οι πρέσβεις της Γερμανίας και της Βουλγαρίας στην Αθήνα, με επίσημες διακοινώσεις των Κυβερνήσεων τους, έδιναν εξηγήσεις και διαβεβαιώσεις, ότι η εισβολή αυτή είχε αποκλειστικά στρατιωτικά κίνητρα και στρεφόταν εναντίων της Αντάντ και όχι εναντίων της Ελλάδος. Ταυτόχρονα παρείχαν εγγυήσεις για την εδαφική ακεραιότητα της χώρας μας και την διατήρηση των τοπικών Αρχών στις θέσεις τους. Δεν είχαν σκοπό όπως έλεγαν, να καταλάβουν τις Σέρρες, την Δράμα και την Καβάλα, ενώ ο στρατός τους θα αποχωρούσε, όταν εξέλειπαν οι στρατιωτικοί λόγοι.

Τελικά οι Βούλγαροι και οι Γερμανοί εξαπάτησαν την ελληνική Κυβέρνηση και ετοιμάστηκαν να κυριεύσουν την Καβάλα και την Ανατολική Μακεδονία. Με την είσοδο των βουλγαρικών στρατευμάτων άρχισαν να διώκονται συστηματικά τόσο οι ελληνικές αρχές, ο ελληνικός στρατός αλλά και ο άμαχος πληθυσμός. Τότε ο προσωρινός διοικητής του Δ΄ Σώματος Στρατού Συνταγματάρχης Ιωάννης Χατζόπουλος, αναγκάστηκε προκειμένου να αποφύγει την βουλγαρική αιχμαλωσία που θα είχε καταστροφικές συνέπειες για όλο το στράτευμα, να προτείνει με δική του πρωτοβουλία στον Γερμανό στρατάρχη Χίντεμπουργκ, να έρθουν τα στρατεύματα με τον οπλισμό τους για όσο διάστημα θα κρατούσε ο πόλεμος στη Γερμανία.

Το Δ΄ Σώμα Στρατού περίπου 6.500 αξιωματικοί και οπλίτες, αφού παρέδωσαν το υλικό αξίας εκατομμυρίων, ξεκίνησαν από την Δράμα στις 15 Σεπτεμβρίου με δέκα αμαξοστοιχίες, για τον προορισμό που έμαθαν στα μισά της διαδρομής. Μετά από 12 ημέρες έφτασαν στη μικρή αλλά ιστορική πόλη της πάλαι ποτέ πρωσικής επαρχίας της Σιλεσίας το Γκέρλιτς (Görlitz). Στην περιοχή Ράμπενμπεργκ έξω από το Ανατολικό τμήμα της πόλης, σήμερα στο Πολωνικό Ζγκόρζελετς. Είχε εκκενωθεί ένα τεράστιο στρατόπεδο για διπλάσιο αριθμό Ρώσων αιχμαλώτων, έγιναν οι απαραίτητες αλλαγές, και ο καλλωπισμός του στρατοπέδου για να υποδεχτεί τους Έλληνες υπό κράτηση φιλοξενούμενους.

Φθάνοντας εκεί ύστερα από ένα εξουθενωτικό ταξίδι δώδεκα ημερών, οι ταλαιπωρημένοι και ανίδεοι στρατιώτες έγιναν αντικείμενο μιας εντυπωσιακά οργανωμένης παλλαϊκής υποδοχής, που δεν επρόκειτο να ξεχάσουν σε όλη τους τη ζωή: στον σιδηροδρομικό σταθμό τους ανέμεναν σύσσωμες οι πολιτικές και στρατιωτικές αρχές της πόλης με επικεφαλής τον υπασπιστή του Κάιζερ, στρατιωτικά αγήματα και μπάντες που παιάνιζαν τον ελληνικό εθνικό ύμνο και χιλιάδες λαού, ενώ στην πύλη του ανακαινισμένου στρατοπέδου είχε αναρτηθεί στα ελληνικά μια μεγάλη, πλαισιωμένη από γιρλάντες επιγραφή: «ΧΑΙΡΕΤΕ». Στην πραγματικότητα βέβαια αυτή η υποδοχή δεν ήταν παρά κομμάτι της γερμανικής προπαγάνδας, αφού οι Έλληνες στρατιώτες είχαν μεταφερθεί εκεί ως ιδιότυποι αιχμάλωτοι πολέμου με κάποια προνόμια, λόγω της σχέσης του τότε Βασιλιά Κωνσταντίνου με τον Γερμανό Κάιζερ. Αυτό το γεγονός υπήρξε στην παγκόσμια ιστορία, μοναδική περίπτωση εθελούσιας αιχμαλωσίας χιλιάδων στρατιωτών ενός κράτους στον στρατό ενός άλλου κράτους, χωρίς τα δύο αυτά κράτη να βρίσκονται σε άμεση εμπόλεμη κατάσταση. Ενώ, δηλαδή η Ελλάδα δεν βρισκόταν τότε σε εμπόλεμη κατάσταση με τη Γερμανία, Έλληνες στρατιώτες παραδόθηκαν ως αιχμάλωτοι, με τη θέληση της ηγεσίας τους στους Γερμανούς και μεταφέρθηκαν υπό καθεστώς ομηρίας από τη Ελλάδα στη Γερμανία. Οι Έλληνες στρατιώτες μπορούσαν να κυκλοφορούν στην πόλη, ωστόσο κάθε βράδυ επέστρεφαν απαρέγκλιτα στο στρατόπεδο. Επίσης δεν μπορούσαν να εγκαταλείψουν το γερμανικό έδαφος.

Οι Έλληνες έμειναν 2,5 χρόνια στο Γκέρλιτς, δημιούργησαν σχέσεις, έβγαλαν εφημερίδες, είχαν έντονη δραστηριότητα και εκεί έγιναν οι πρώτες ηχογραφήσεις μπουζουκιού στην Ιστορία.

Όμως, κατά μια παράδοξη ιστορική σύμπτωση, οι σχέσεις του Γκέρλιτς με την Ελλάδα και τη νεότερη ιστορία της δεν σταματούν εκεί. Το 1949, μετά το τέλος του Εμφύλιου Πολέμου στην Ελλάδα, 14.000 πολιτικοί πρόσφυγες μαζί με τα παιδιά τους, κατέφυγαν στην ίδια ακριβώς πόλη. Το Γκέρλιτς εν τω μεταξύ μετά το 1945 είχε διχοτομηθεί και οι ανατολικές συνοικίες του –εκεί όπου 30 χρόνια νωρίτερα βρισκόταν το ελληνικό στρατόπεδο‒ είχαν παραχωρηθεί στην Πολωνία με το όνομα Ζγκορζέλετς (Zgorzelec). Έτσι στη χωρισμένη στα δύο πόλη βρέθηκαν στις απέναντι όχθες του συνοριακού πλέον ποταμού Νάισε, Έλληνες δύο διαφορετικών γενεών –θύματα των μεγάλων συγκρούσεων του πρώτου μισού του 20ού αιώνα‒ που για πολλά χρόνια ούτε καν υποψιάζονταν την ύπαρξη συμπατριωτών τους στην αντίπερα όχθη.

Σήμερα στο Γκέρλιτς ζουν πάνω από 40 απόγονοι δεύτερης έως τέταρτης γενιάς Ελλήνων. Ελληνικά ονόματα ακούγονται ακόμη στην πόλη αυτή. Η αγάπη των απογόνων για την πατρίδα είναι συγκινητική και στα παραμύθια των παππούδων εξιστορούνται τα γεγονότα και οι ανθρώπινες ιστορίες που λέγονται για τους Έλληνες στρατιώτες που ξεκίνησαν από την Καβάλα και έφτασαν στο Γκέρλιτς εκείνο το ηλιόλουστο πρωινό του Οκτώβρη του 1916.

Περισσότερες και πιο αναλυτικές πληροφορίες σχετικά με την καθημερινότητα, τη ζωή αλλά και την επιστροφή των Ελλήνων του Γκέρλιτς μπορείτε να αναζητήσετε στο διαδίκτυο καθώς και στις παρακάτω πηγές που χρησιμοποίησα για την άντληση των παραπάνω γεγονότων:

1. Γεράσιμος Αλεξάτος: Οι Έλληνες του Γκαίρλιτς 1916 – 1919, Β΄ εμπλουτισμένη έκδοση, Θεσσαλονίκη 2015, Εκδόσεις Κυριακίδη.
2. Εφημερίδα Ελληνική Γνώμη, άρθρο με τίτλο «Οι Έλληνες του Γκαίρλιτς» του δημοσιογράφου-ερευνητή Ευθύμιου Χατζηιωάννου, Σεπτέμβριος 2016.



2.5. Αξιοθέατα του Γκέρλιτς

Από τη Δρέσδη μετά από μία διαδρομή περίπου 1,5 ώρας με το τρένο φτάνουμε στον πανέμορφο σταθμό του Γκέρλιτς. Με το που κατεβήκαμε από το τρένο το μάτι μας έπεσε κατευθείαν στο αρτ νουβό εσωτερικό της αίθουσας του σταθμού, η οποία άνοιξε το 1917.

Μετά από μία σύντομη επίσκεψη στα μαγαζάκια του σταθμού όπου ψωνίσαμε κάτι φαγώσιμο βγήκαμε στην Bahnhofstraße όπου αντικρίσαμε τον σταθμό εξωτερικά.

Στη συνέχεια περπατήσαμε κατά μήκος της Berlinerstraße, που ξεκινάει ακριβώς μπροστά από την είσοδο του σταθμού, με κατεύθυνση την παλιά πόλη χαζεύοντας δεξιά και αριστερά τα όμορφα κτίρια.

Πρώτη στάση η Postplatz όπου βρίσκεται το Ταχυδρομείο της πόλης σε ένα όμορφο κόκκινο κτίριο με αγάλματα στη κορυφή.

Απέναντι από το Ταχυδρομείο βρίσκεται το Δικαστικό Μέγαρο, ένα επίσης κόκκινο κτίριο, ενώ στη μέση της πλατείας βρίσκεται το Σιντριβάνι Muschelminna.
Σχετικά με τη κατασκευή του σιντριβανιού, το 1879 ο Γερμανός γλύπτης Robert Toberentz έλαβε την εντολή να κατασκευάσει μια κρήνη (άγαλμα), η οποία θα έκανε την πλατεία (Postplatz) πιο ελκυστική και ωραία. Τα χρήματα για την κατασκευή προήλθαν εν μέρει από δωρεές και συλλογές, καθώς και από τα δημοτικά ταμεία και την κυβέρνηση της Πρωσίας. Η κατασκευή επρόκειτο να ολοκληρωθεί σε 6 χρόνια, αλλά εν τέλει εγκαινιάστηκε το 1887, δύο χρόνια αργότερα από ό,τι είχε συμφωνηθεί. Ήταν ένα άγαλμα από μπρούντζο και τοποθετήθηκε σε μαρμάρινο πλίνθο.

Στη Βόρεια πλευρά της πλατείας υπάρχει ένα λευκό κτίριο με 4 αγάλματα στο κέντρο της πρόσοψης στο ύψος του πρώτου ορόφου και άλλα 4 στην κορυφή του. Σε ένα μικρό κομμάτι του ισογείου του κτιρίου στεγάζεται η Sparda-Bank Berlin, και λίγο πιο δίπλα ένας φούρνος-καφέ Dreißig. Με ψάξιμο στο διαδίκτυο ανακάλυψα ότι μέχρι το 1918 στο κτίριο στεγάζονταν το Hotel Victoria.

Φωτ. Hotel Victoria. https://www.schwiebert.lima-city.de/wp-content/uploads/2012/10/image25.png

Επόμενος σταθμός η Demianiplatz με τα όμορφα κτίρια και ευκαιρία για ξεκούραση και ένα γρήγορο καφεδάκι στο Eiscafe La Gondola ακριβώς μπροστά από τη στάση των τραμ.

Λίγο πιο κάτω βρίσκεται η Marienplatz με τον ύψους 46 μέτρων Πύργο Dicker Turm (Frauenturm). Από το 2007 ο Πύργος είναι προσβάσιμος στους επισκέπτες όπου μπορούν να ανέβουν και να θαυμάσουν τη θέα από ψηλά.

Ακριβώς δίπλα στον Πύργο Dicker Turm υπάρχει ένα Λεωφορείο κινηματογράφου, το Film Cine Bus χωρητικότητας 50 ατόμων, όπου παρουσιάζονται στο κοινό ταινίες μικρού μήκους διάρκειας 2 έως 5 λεπτών που δημιουργούνται επιτόπου. Πιο συγκεκριμένα οι φοιτητές του Film University Babelsberg «Konrad Wolf» με έδρα το Πότσδαμ σε συνεργασία με την Εθνική Σχολή Κινηματογράφου, Τηλεόρασης και Θεάτρου «Leon Schiller» με έδρα το Lodz της Πολωνίας, το διάστημα 30.7.18 μέχρι 13.8.18, με τρεις κάμερες και ένα Cinebus σε συνεργασία με την τοπική κοινωνία, σκηνοθετούν επιτόπου μικρού μήκους ταινίες με θέμα τη «διέλευση των συνόρων» που διαρκούν από 2 έως 5 λεπτά, όπου παρουσιάζονται άμεσα στο κοινό. Το έργο συγχρηματοδοτείται από τις πόλεις του Γκέρλιτς & Ζγκόρζελετς καθώς και από το Μουσείο της Φυσικής Ιστορίας του Γκέρλιτς (Senckenberg Museum für Naturkunde).

Μέσω της Steinstraße βγήκαμε στην Πλατεία Obermarkt όπου φωτογραφήσαμε τον ύψους 51 μέτρων Πύργο Reichenbacher Turm. Όποιος επιθυμεί μπορεί να ανέβει τα 165 σκαλιά του να θαυμάσει τη πόλη από ψηλά.

Προχωρώντας στην Obermarkt συναντήσαμε ένα Ελληνικό μαγαζί ονόματι Rhodos και στην συνέχεια την Εκκλησία της Αγίας Τριάδας.

 

[escursione]

Στην γωνία Obermarkt 24 & Fleischerstraße 19 συναντήσαμε το Görlitz-Information & Tourist-Centre όπου πήραμε ένα μικρό χάρτη της πόλης. Μπροστά ακριβώς βρίσκεται το Σιντριβάνι του Roland.

Μέσω της Brüderstraße που αρχίζει λίγο μετά από το Γραφείο Πληροφοριών και κατεύθυνση προς το ποτάμι φτάσαμε στην πιο παλιά και πιο όμορφη πλατεία, την Untermarkt, που χωρίζεται στα δύο από ένα μπλοκ κτιρίων στη μέση της που ονομάζονται Zeile (τα κτίρια της δεξιάς πλευράς της παρακάτω φωτογραφίας).

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κτίρια της πλατείας είναι το Παλιό Δημαρχείο με τον ύψους 60 μέτρων Πύργο του. Ο Πύργος χτίστηκε τον 16ο αιώνα, περιλαμβάνει 2 περίτεχνα ρολόγια (στο κάτω φαίνεται η όψη ενός στρατιώτη που ανοίγει τα μάτια του και το στόμα του) και πάνω από αυτά ένα λιοντάρι. Υπάρχει η δυνατότητα να ανέβεις επάνω όπου έχει ωραία θέα αλλά εμείς δεν ανεβήκαμε λόγω της πίεσης του χρόνου.

Στην απέναντι γωνία του Παλιού Δημαρχείου στην οδό Brüderstraße 8 δεσπόζει το παλαιότερο αναγεννησιακό κτίριο της πόλης, χτισμένο από το 1525, Schönhof που στεγάζεται το Μουσείο της Σιλεσίας.

Η Κρήνη του Ποσειδώνα -που δημιουργήθηκε το 1756 από τον Steinmetz Johann Georg Mattausch- κοσμεί τη νότια πλευρά της Untermarkt. Ο θεός του νερού ήταν ένα δημοφιλές θέμα για τις αριστοκρατικές αστικές βρύσες από τον 16ο αιώνα. Στα πόδια του Ποσειδώνα βρίσκεται ένα ψάρι που εκτοξεύει νερό.

Πίσω ακριβώς από τα κτίρια που χωρίζουν την πλατεία Untermarkt στα δύο στον αριθμό 24 υπάρχει ένα γκρι-ροζ κτήριο όπου στεγάζονταν το Παλιό Φαρμακείο του Δημαρχείου της πόλης (Alte Ratsapotheke) όπου μέχρι το 1832 ήταν και το μοναδικό. Στην πρόσοψη του φαρμακείου υπάρχουν 2 Ηλιακά Ρολόγια που κατασκευάστηκαν το 1550 από τον μαθηματικό Zacharias Scultetus. Δεξιά από τα ρολόγια γράφει τα εξής:

HORA PLANETARIUM VIRIDI EST EXPRESSA
COLORE
ET RUBRA OSCENDUNT ALBAQUE PLANA
DOMUS.
STAMINE DEINDE NIGRO CONTEXTA ASCEN:
SIO SOLIS
QUO RUTILA ASIMUTH ORDINE NORMA
SECAT.

Στο ισόγειο του κτιρίου λειτουργεί καφέ το Ratscafe Gorlitz.

Απέναντι από το φαρμακείο στην Untermarkt 16 βρίσκεται το Hotel Börse όπου διαμένουν συνήθως όλοι οι αστέρες του κινηματογράφου κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων των ταινιών, ενώ στην οδό Untermarkt 6-8 διακρίνουμε το επιβλητικό κτίριο του Δημαρχείου της πόλης.

Στη συνέχεια περπατώντας την οδό Neißstraße φτάσαμε στο ποτάμι και στη γέφυρα της παλιάς πόλης Altstadtbrücke που ενώνει το Γκέρλιτς με το αδελφό Ζγόρζελετς της Πολωνίας. Είναι ακριβώς το σημείο όπου συναντιούνται άνθρωποι από το Görlitz, το Zgorzelec αλλά και τουρίστες. Εδώ δεν υπάρχει κανένα σημείο ελέγχου ή σήμα που να ορίζει Γερμανικά ή Πολωνικά σύνορα.

Στην πορεία συναντήσαμε άλλο ένα Ελληνικό μαγαζί με γύρο, σουβλάκι κλπ ονόματι Tasso’s

Για αιώνες η Altstadtbrücke σύνδεε το κέντρο του Görlitz με το ανατολικό προάστιο του, το οποίο σήμερα είναι το Zgorzelec. Το 1945, η γέφυρα καταστράφηκε και η πόλη χωρίστηκε στις αδελφές πόλεις Görlitz και Zgorzelec. Από τότε, ο ποταμός ήταν τα σύνορα μεταξύ Γερμανίας και Πολωνίας. Ανακατασκευάστηκε το 2004 για να σηματοδοτήσει την διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης -αυτό ήταν το έτος που η Πολωνία έγινε μέλος της ΕΕ- και έγινε σύμβολο της ενωμένης Ευρώπης.

Τη γέφυρα προς το Πολωνικό έδαφος τη διασχίζουν συχνά οι κάτοικοι του Γκέρλιτς για να αγοράσουν φτηνά τσιγάρα αλκοόλ ακόμα και για κούρεμα. Εμείς διασχίσαμε τη γέφυρα και περπατήσαμε λίγο στο Πολωνικό έδαφος κάναμε τις αγορές μας σε ένα μίνι μάρκετ κοντά στη γέφυρα, βγάλαμε φωτογραφίες και επιστρέψαμε μιας και ο χρόνος μας πίεζε έπρεπε να πάμε έστω και για λίγο στη Λειψία όπως αρχικά είχαμε προγραμματίσει.

Κοντά στη γέφυρα υπάρχει η γοτθικής αρχιτεκτονικής Εκκλησία των Αγίων Πέτρου και Παύλου (Peterskirche) με τους δίδυμους πυργίσκους της που φτάνουν τα 84 μέτρα να δεσπόζουν, την οποία δεν επισκεφτήκαμε. Εντός υπάρχει το μουσικό όργανο Sonnenorgel (Sun Organ) διακοσμημένο από 17 χρυσούς ήλιους.

Τελευταίο αξιοθέατο που επισκεφτήκαμε βορειοδυτικά της παλιάς πόλης και πολύ κοντά στην Peterskirche, ο Πύργος του Αγίου Νικολάου (Nikolaiturm) στην οδό Nikolaistraße.

Στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε σιγά σιγά προς το σταθμό όπου αφού προμηθευτήκαμε από μία τοπική μπύρα Pupen-Schultzes Schwarzes της Landskron επιβιβαστήκαμε στο τρένο για Λειψία.

2.6. Δραστηριότητες και Αξιοθέατα που έμειναν για μελλοντική επίσκεψη


1. Επίσκεψη στον Πύργο του Παλιού Δημαρχείου (Rathausturm) ή σε κάποιον από τους υπόλοιπους Πύργους της πόλης (Reichenbacher Turm, Dicker Turm ή Frauenturm και Nikolaiturm) για να θαυμάσουμε τη πόλη από ψηλά.

2. Επίσκεψη στη Τεχνητή Λίμνη Berzdorf ή Berzdorfer See, ένα πρώην ορυχείο που αποτελεί το νέο χώρο τουρισμού και αναψυχής της περιοχής. Με βάθος 72 μέτρα και έκταση 960 εκτάρια, είναι μια από τις μεγαλύτερες λίμνες της Σαξονίας και βρίσκεται λίγα χιλιόμετρα νότια από το Γκέρλιτς. Το όνομά της προέρχεται από το μικρό χωριό Schönau-Berzdorf στα νοτιοδυτικά της λίμνης. Η λίμνη σχεδιάστηκε ως χώρος αναψυχής και περιλαμβάνει λιμάνι για μικρά σκάφη, αμμώδης παραλία για κολυμβητές, διαδρομή για ποδηλάτες και πεζοπόρους γύρω από την όχθη της, γήπεδο γκολφ, θέση για ιστιοπλοΐα κ.α.

3. Επίσκεψη και περιήγηση στη Ζυθοποιία Landskron που υπάρχει από το 1869.

4. Επίσκεψη στο Φεστιβάλ της Παλιάς Πόλης που γίνεται κάθε χρόνο ένα τριήμερο στο τέλος του Αυγούστου και περιλαμβάνει ποικίλες δραστηριότητες.

5. Επίσκεψη στην αδελφή πόλη της Πολωνίας, το Ζγκόρζελετς

 

[dimaq]

Πολυ ωραιες οι φωτογραφιες και η περιγραφη της επισκεψης!!!