coccobill
Member
- Μηνύματα
- 326
- Likes
- 347
- Ταξίδι-Όνειρο
- Σανγκρι-Λα
Μειναμε αλλες τρεις νυχτες εκει. Πολλοι φιλοι και συγγενεις περιμεναν πως θα επιστρεφαμε με το πρωτο αεροπλανο της Ελληνικης αποστολης. Δεν μπορουσαμε. Βλεπαμε τους ντοπιους απο την πρωτη στιγμη να παλευουν να σωθουν και να σωσουν ο,τι σωζοταν: ζωη, συμπραγκαλα, αξιοπρεπεια, τουριστες... Αρκετοι χωρικοι προσπαθησαν να παρουν κρυφα απο τις αρχες τα βαρκακια τους την ιδια μερα και να πανε να ψαξουν τους τουριστες που ειχαν αφησει στις παραλιες. Ενιωθαν ασχημα για εμας κι ας ειχε γινει το δικο τους σπιτι ενυδρειο. Ηταν σαφες πως το πρωτο τους μελημα ηταν οι ξενοι- οχι τουριστες πια.. ειχαμε γινει σε λιγα λεπτα οι ξενοι που ειχαν επισκεφθει τη χωρα τους και αντικρυσει την καταστροφη. Νιωθαν υπευθυνοι οπως θα νιωθαμε ολοι αν ειχε ξεκολλησει ο σοβας του σαλονιου μας κι ειχε πεσει στο κεφαλι ενος φιλοξενουμενου μας που καθοταν στον καναπε. Μας ζηταγαν συγνωμη και το εννοουσαν. Οταν τη δευτερη ημερα ειπαμε να παμε στο νοσοκομειο να δωσουμε αιμα, να βοηθησουμε σε κατι, μας κοιταξαν ολοι εκπληκτοι: "εσεις; ειναι δυνατον να σας αφησουμε; " Ηταν αδιανοητο για την κουλτουρα τους να μας αφησουν να εμπλακουμε σε κατι οδυνηρο. Ηταν στωικοι χωρις να ειναι νωθροι. Η αμεσοτητα αντιδρασης και οργανωσης ηταν εντυπωσιακη: απο τα αυτοσχεδια γραφεια δηλωσης αγνοουμενων που στηθηκαν αμεσως ως το αεροδρομιο του Πουκε οπου παρειχαν επι τοπου ιατρικη βοηθεια, νερο και τροφιμα σε ολους οσους εφθαναν εκει.
Ειχα ακουσει πολλα για τους ντοπιους πριν παω.. πως θα με βλεπουν σαν συναλλαγμα, ποσο σκληρα θα προσπαθησουν να μας παραπλανησουν προκειμενου να μας πουλησουν οι ιδιοι η ο δευτεροξαδελφος του μπατζανακη τους κατι-οτιδηποτε αλλα εκεινο το Δεκεμβρη εγω ειδα αλλα. Λιγες μερες αργοτερα, στην αγορα της Πατπονγκ στην Μπανγκογκ μια μεσηλικη γυναικα, μολις ακουσε πως ημουν στο Κραμπι οταν χτυπησε το κυμα, με αγκαλιασε σφιχτα και ψιθυριζε κατι που ακουγοταν σαν ευχη. Μου ζητησε να παρω κατι απο τον παγκο της για να τη θυμαμαι. Δεν πηρα αλλα τη θυμαμαι ακομα.
Τελος.
Ειχα ακουσει πολλα για τους ντοπιους πριν παω.. πως θα με βλεπουν σαν συναλλαγμα, ποσο σκληρα θα προσπαθησουν να μας παραπλανησουν προκειμενου να μας πουλησουν οι ιδιοι η ο δευτεροξαδελφος του μπατζανακη τους κατι-οτιδηποτε αλλα εκεινο το Δεκεμβρη εγω ειδα αλλα. Λιγες μερες αργοτερα, στην αγορα της Πατπονγκ στην Μπανγκογκ μια μεσηλικη γυναικα, μολις ακουσε πως ημουν στο Κραμπι οταν χτυπησε το κυμα, με αγκαλιασε σφιχτα και ψιθυριζε κατι που ακουγοταν σαν ευχη. Μου ζητησε να παρω κατι απο τον παγκο της για να τη θυμαμαι. Δεν πηρα αλλα τη θυμαμαι ακομα.
Τελος.
