Νορβηγία Φθινοπωρινό Tromso και επίσκεψη στον 78ο παράλληλο

[travelbreak]

Την επομένη ξημέρωσε η Κυριακή, που είχαμε την επίσκεψη στη νήσο Σπιτσβέργη, του αρχιπελάγους Σβάλμπαρντ που έχει πρωτεύουσα τη Longyearbyen. Σύμφωνα με τη Wikipedia πρόκειται για κωμόπολη με λιγότερους από 3,000 κατοίκους. Όμως έχει, απ’ ό,τι είδαμε εκεί, και τμήμα Πανεπιστημίου σχετικό με πολικές έρευνες. Και το κτήριο που στεγάζεται ήταν τεράστιο, όπως και το σχολείο.

Ο λόγος που αποφασίσαμε να πάμε εκεί ήταν καθαρά από περιέργεια και από το να νιώσουμε ότι βρισκόμαστε στις 78 μοίρες και 13’. Τόσο ψηλά είναι δύσκολο να ξαναπάμε. Στο κάτω, κάτω δεν υπάρχουν και κατοικήσιμα μέρη στον κόσμο πέρα από τον 78ο παράλληλο. Βλέπω τώρα στο Google Earth ότι είναι ένα μικρό κομμάτι της Γροιλανδίας, το βορειότερο νησί του Καναδά και κάτι λίγα παγωμένα νησιά πάνω από τη Σιβηρία. Για σύγκριση αναφέρω ότι το βορειότερο μέρος της Αλάσκα είναι στις 71 μοίρς και 25’.

Η πτήση μας ήταν το μεσημέρι στις 12:25, οπότε είχαμε χρόνο για βόλτα με τα πόδια ή το αυτοκίνητο. Αρχικά περπατήσαμε στα ίδια μέρη που είχαμε πάει το προηγούμενο βράδυ να τα δούμε και με το φως και μετά περάσαμε τη μεγάλη γέφυρα και πήγαμε στη πλευρά του καθεδρικού. Εκεί σκεφτόμασταν να ανέβουμε στο λόφο Fjellheisen. Το κόστος με την τηλεκαμπίνα ήταν σχεδόν είκοσι ευρώ, αλλά υποθέσαμε ότι με το αυτοκίνητο θα μπορούσαμε να πάμε κάπου να δούμε εξίσου ενδιαφέροντα πράγματα. Και αυτό κάναμε. Οι επόμενες φωτογραφίες είναι από το πρωινό πριν την πτήση μας.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο και με το αυτοκίνητο ξαναπεράσαμε τη γέφυρα του καθεδρικού και πήγαμε βόρεια προς το χωριό Oldervik. Λόγω όμως του περιορισμού της ταχύτητας φτάσαμε μέχρι το κάμπινγκ Skittenelv Camping, που δεν ήταν πάνω από 30 χιλιόμετρα, ενώ το Oldervik ήταν στα 70. Τι να κάνουμε; Ωραία ήταν πάντως. Επιστρέψαμε και φτάσαμε στο ερημικό πια αεροδρόμιο του Τρόμσο μια ώρα πριν την πτήση μας και περιμέναμε κιόλας. Το λέω ερημικό γιατί όταν φτάσαμε ήταν Παρασκευή και υπήρχε άπειρος κόσμος εκεί και 5-10 αερπλάνα πηγαινοέρχονταν την κάθε ώρα. Αφήσαμε το αυτοκίνητο στο πάρκιν της Hertz. Μέσα αφήσαμε και τη μεγάλη μας βαλίτσα, αφού δε χρειαζόμασταν πολλά πράγματα για μια μέρα στο νησί. Πάλι οι φωτογραφίες είναι από την πρωινή βόλτα κοντά στο Τρόμσο.

Για να πω την αλήθεια δεν περίμενα με αγωνία ή λαχτάρα την επίσκεψη εκεί στη Σπιτσβέργη, αλλά μάλλον με χαρά. Είχα δει φωτογραφίες και ήξερα ότι αφού δε θα τα ακουμπήσω χοντρά, δε θα δω ούτε πολική αρκούδα, ούτε φάλαινες, ούτε παγόβουνα. Έχω ευτυχήσει να μη με συναρπάζουν πλέον τέτοιου είδους θεάματα αφού έχω δει τόσα και τόσα. Βέβαια την πολική αρκούδα ήθελα να τη δω και να τη φωτογραφήσω, αλλά όχι και να δώσω 150 ευρώ για να το κάνω σε ένα ταξίδι έξι ημερών. Για παράδειγμα το 2016 στην Αλάσκα έδωσα στο Ντενάλι κάπου 100 δολάρια για να δούμε τις γκρίζλις και διάφορα άλλα. Είδαμε διάφορα, αλλά με τόσα χρήματα ήμασταν 12 ώρες στο πάρκο και κάναμε σχεδόν διακόσια χιλιόμετρα. Αλλά και με την αρκούδα τι έγινε; Έχουμε και στη Φλώρινα. Πήγα να τις δω; Όλα ένα παιγνίδι είναι για να έχουν τουρισμό και να τα παίρνουν από τους επισκέπτες. Στο Longyearbyen περιοριστήκαμε λοιπόν στους ποδαρόδρομους και στη θέα των υδάτων που πήγαιναν και ερχόταν.

Επανέρχομαι στο αεροδρόμιο του Τρόμσο. Όπως περιμέναμε είχα ένα προβληματισμό για το πώς θα μετακινηθούμε εκεί και αν θα παίρνουν πιστωτική ή χρεωστική κάρτα στη μετακίνηση από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο και αντίστροφα. Σκέφτηκα για κάθε ενδεχόμενο να αλλάξω εκατό ευρώ και να τα κάνω κορώνες, και το έκανα σε ένα μηχάνημα εκεί. Κακώς! Δεν χρειαζόταν. Παντού παίρνουν κάρτες. Έτσι τα ντόπια λεφτά μου έμεναν τις επόμενες μέρες και προσπαθούσα να τα χαλάσω. Τα κατάφερα πάντως. Αεροπλάνα, ξενοδοχεία και αυτοκίνητο τα είχα πληρώσει με την πιστωτική αλλά για οποιαδήποτε αγορά εκεί αλλά και γενικά, χρησιμοποιώ την χρεωστική και είναι μια χαρά.

Στο αεροπλάνο για το Svalbard δυστυχώς δεν είχαμε παράθυρο γιατί δεν είχα προνοήσει να κάνω ηλεκτρονικό check in και έτσι δεν απολαύσαμε την θέα. Όμως έμαθα από το λάθος μου, και σε όλες τις επόμενες πτήσεις είχαμε παράθυρο. Το κακό είναι ότι σε αυτές τις επόμενες ο καιρός ήταν αρκετά συννεφιασμένος και δεν είδαμε και πολλά πράγματα.

Φτάσαμε στην ώρα μας, απομεσήμερο, στο Longyearbyen και εκεί περίμεναν δυο λεωφορεία για να μεταφέρουν τους επιβάτες που ήθελαν έξω από το ξενοδοχείο του καθενός. Πληρώνοντας και την επιστροφή το κόστος κάθε εισιτηρίου ήταν κάπου 12 ευρώ. Η απόσταση είναι μικρή, το πολύ τέσσερα χιλιόμετρα. Το δικό μας ξενοδοχείο ήταν στο πάνω μέρος του χωριού, που απείχε από το κέντρο σχεδόν δύο χιλιόμετρα.

Με το λεωφορείο όταν μπήκαμε στο χωριό εγώ ενθουσιάστηκα γιατί είδα κάτι παγετώνες κοντά και υπέθεσα ότι με καμία ώρα περπάτημα θα τους φτάναμε. Ειδικά ο ένας ήταν πιο κοντά.

Και έτσι ήταν, αφού μάλιστα το ξενοδοχείο μας ήταν προς την κατεύθυνσή του. Αφού ταχτοποιηθήκαμε στο δωμάτιο, που ήταν αρκετά καλό, δεν κάναμε τίποτε εκτός ίσως από το να αλλάξουμε κανένα ρούχο, και ξεκινήσαμε για την πρώτη βόλτα στο μέρος. Είπαμε να πάμε προς το κέντρο. Όπως προχωρούσαμε βλέπω ένα τύπο που ερχόταν από τον παγετώνα. Αυτός πήγαινε χωρίς να σταματά, αλλά εμείς που τραβούσαμε φωτογραφίες πηγαίναμε πιο αργά και μας έφτασε προς τα κάτω. Τον χαιρέτησα και τον ρώτησα αν πήγε στον παγετώνα. Μου απάντησε ότι δεν είχε μαζί του όπλο οπότε δεν μπορούσε να πάει. Τι εννοείς; Του λέω. Είναι επικίνδυνο γιατί έχει εκεί έξω πολικές αρκούδες και αν θες να πας πρέπει να προμηθευτείς καραμπίνα. Δεν έκανε πλάκα ο τύπος! Ιδού η απόδειξη:

Όσο μείναμε στο μέρος είδαμε πολλές φορές παρέες ή και μόνους ανθρώπους, που πήγαιναν προς τα επάνω (προς τον παγετώνα ή αλλού) και πάντα ο ένας κρατούσε καραμπίνα. Μετά είδα ένα χάρτη που είχε τα επικίνδυνα μέρη για αρκούδες: παντού ήταν επικίνδυνα εκτός από το κατοικημένο μέρος του χωριού. Κάπως έτσι χάσαμε τον παγετώνα. Δεν ήξερα από πού θα προμηθευόμουν το όπλο, αλλά ήθελε λέει και εκπαίδευση λίγου χρόνου. Παγετώνες έχουμε δει πολλές φορές και δεν είχα και μεγάλη ανάγκη να ξαναδώ, αλλά επειδή θα είχαμε χρόνο δε θα ήταν άσχημα. Το μέρος ήταν γεμάτο σνόου-μομπίλ. Ήταν παρκαρισμένα φυσικά εδώ και εκεί, κατά δεκάδες μερικές φορές, περιμένοντας τα χιόνια για να χρησιμοποιηθούν. Τα περισσότερα από αυτά τα οχήματα είχαν μια θήκη στο πλάι για να μπαίνει το όπλο.

Το χωριό διαβάσαμε ότι είχε ανθρακωρυχεία κάποτε αλλά και τώρα. Ψάχνοντας τώρα στο Google για τα σημερινά ορυχεία, βρήκα ένα χάρτη με τα ονόματα των θαλασσών που περιβάλλουν τα νησιά: Arctic Ocean, Greenland Sea, Barents Sea και Norwegian Sea. Τρομερά και ηχηρά ονόματα.

Παντού στο μέρος βλέπεις τα απομεινάρια από τα ανθρακωρυχεία. Ας πω ότι το χωριό είναι ανάμεσα σε δυο βουνά και πρέπει να υπήρχαν ορυχεία και στα δύο και μάλιστα ψηλά, οπότε φαίνονται τα ικριώματα που μετέφεραν το κάρβουνο εναερίως προς το λιμάνι. Στη φωτογραφία επάνω φαίνεται πιο πολύ η μια πλευρά του χωριού και οι χαρακτηριστικές ξύλινες κατασκευές για τη μεταφορά του κάρβουνου. Το κέντρο του χωριού βρίσκεται στα αριστερά της φωτογραφίας και δεν φαίνεται.

Φυσικά όλο το χωριό χαρακτηρίζεται από το επάγγελμα του ανθρακωρύχου. Μάλιστα το ξενοδοχείο που μέναμε, όπως και πολλά άλλα, ήταν παλιές κατοικίες αυτών των εργατών που διαμορφώθηκαν σε ξενοδοχεία με κοινά μπάνια κυρίως. Όλα αυτά τώρα είναι παρατημένα λίγο στη μοίρα τους αν και λίγα συντηρούνται για να μη χαθούνε τελείως σε μερικά χρόνια. Πάντως αρκετά είναι υπό διάλυση.
Οι επόμενες δυο φωτογραφίες είναι από το ίδιο σημείο τραβηγμένες με διαφορά κάποιων ωρών, για να δούμε την παλιρροια.

Η πρώτη μας βόλτα έγινε υπό καλές καιρικές συνθήκες. Ακόμα και ο ήλιος φαινόταν συχνά. Το πρόβλημα είναι ότι η κλίση που έχει ως προς τον ορίζοντα είναι πολύ μικρή και μας τον έκρυβαν τα γύρω βουνά. Το καλό είναι ότι πηγαίνοντας προς τη δύση του προχωρούσε σχεδόν οριζόντια και ενώ κρυβόταν, μετά από λίγο τον έβλεπες να εμφανίζεται στο πλάι του βουνού. Αυτή την εποχή το υψηλότερο σημείο που πηγαίνει (το μεσημέρι ας πούμε), υπεράνω του ορίζοντα, δεν είναι πάνω από 13 μοίρες. Κάτι τέτοιο συνέβαινε και στο Τρόμσο. Μόνο που εκεί οι μοίρες ήταν 21. Αντίστοιχα στην Ελλάδα ήταν στο τέλος του Σεπτεμβρίου 67 μοίρες.

Το Πανεπιστήμιο:

Το ξενοδοχείο μας με το καταπληκτικό όνομα 102 (ήταν παλιό κτήριο με διαμερίσματα ανθρακορύχων, όπως και πολλά άλλα κτήρια της περιοχής):

Η θερμοκρασία ήταν 6-7 βαθμοί, φυσικά πάνω από το μηδέν. Στο περιβάλλον όχι δένδρο δεν υπήρχε αλλά ούτε και χόρτο με ύψος πάνω από είκοσι πόντους. Και τα περισσότερα ήταν ξερά. Και κάτι λουλούδια που είδαμε σε εσωτερικούς χώρους ήταν όλα πλαστικά. Εμείς φωτογραφίζαμε τους παγετώνες στο βάθος του χωριού και τους ξύλινους πυλώνες των παλιών ορυχείων. Μας άρεσε πολύ το όλο θέαμα και η αίσθηση του που βρισκόμασταν. Ευτυχώς πάντως δε μας είχε έρθει καμιά έμπνευση να μείνουμε πάνω από μια μέρα. Θα αναγκαζόμασταν να κάνομε δραστηριότητες που είπα ότι κόστιζαν ουκ ολίγα. Ένα γραφείο τέτοιου είδους διαφήμιζε εκπτώσεις τελευταίας στιγμής για όσους ήθελαν να εγγραφούν για φάλαινες ή για παγετώνες την επομένη, αλλά η έκπτωση, αν και γενναία, της τάξης του 25%, δεν έκανε ελκυστική την τιμή για μας.

Κατευθυνθήκαμε προς την παραλία που η θάλασσα φαινόταν υπέροχη με τη γαλήνη της και το γκρίζο της χρώμα. Η παλίρροια είχε ανεβάσει τα νερά στο υψηλότερο σημείο τους. Την επομένη το πρωί, που κάναμε την ίδια σχεδόν βόλτα, τα νερά ήταν τραβηγμένα από τη λειτουργία της άμπωτης και επειδή το μέρος ήταν πολύ ρηχό φαινόταν ο αμμώδης βυθός για εκατοντάδες μέτρα μέσα. Όλες οι περιοχές εκεί στο βορρά με τα φιόρδ και τους κόλπους, έχουν μεγάλες παλίρροιες και μας άρεσε να βλέπουμε την τραβηγμένη θάλασσα. Όταν είχε την πλημμυρίδα δεν καταλαβαίναμε τίποτα.

Προς το τέλος της βόλτας και ενώ ήμασταν κουρασμένοι, είπαμε να πάμε στο σούπερ μάρκετ να πάρουμε καμιά μπύρα για το βράδυ. Επειδή στο αεροπλάνο είχαμε μόνο χειραποσκευές, δεν μπορούσαμε να πάρουμε μαζί τη ρακή. Αλλά φυσικά το αλκοόλ σε αυτά τα μέρη πουλιέται μόνο σε κάβες και ήταν κλειστή λόγω Κυριακής. Δεν καταδεχτήκαμε να υποβιβάσουμε τις απαιτήσεις μας σε μπύρα χωρίς αλκοόλ, που υπήρχε άφθονη στο μαγαζί. Ευτυχώς είχε, αν και ακριβή, κανονική μπύρα στο ξενοδοχείο και πήραμε από εκεί.

Το αγαπημένο μας σήμα για το μέρος αυτό:

Επιστρέψαμε στο δωμάτιο του ξενοδοχείου μετά από τέσσερις ώρες βόλτα, αλλά ήταν ακόμα νωρίς, ούτε καν οκτώ. Καθίσαμε και φάγαμε κάτι από σαλάμι, τυρί και ψωμί που κρατούσαμε από το Τρόμσο. Είχε εκεί μια τραπεζαρία αλλά δεν είχε κόσμο αν και στο ξενοδοχείο υπήρχαν αρκετοί άνθρωποι γενικά. Ίσως είχαν βγει για βραδινή βόλτα. Εμείς πλέον δεν είχαμε διάθεση να κατέβουμε ξανά στο κέντρο αλλά ήμασταν και πολύ κουρασμένοι για οτιδήποτε εκτός από ύπνο. Πρέπει να κοιμηθήκαμε λίγο πριν τις έντεκα. Αν και οι προοπτικές για σέλας δεν ήταν καλές, εγώ έβγαινα κάθε τόσο να δω μήπως είχαν φύγει τα σύννεφα και φανεί κάτι, αλλά τίποτα. Έτσι κι αλλιώς στο Svalbard το σέλας δεν φαίνεται συχνά γιατί εμφανίζεται κυρίως σε νοτιότερες περιοχές.

Την επομένη, μετά από ένα υπέροχο πρωινό στο ξενοδοχείο, λόγω της ποικιλίας αλλά και της ποσότητας, ξεκινήσαμε μια παρόμοια βόλτα, στην οποία προσθέσαμε ορισμένες γωνιές της περιοχής που δεν είχαμε δει την προηγούμενη μέρα. Από το σούπερ μάρκετ πήραμε μερικά ενθύμια, που ήταν φυσικά πανάκριβα, αλλά τι να κάνουμε! Και η δεύτερη μέρα ήταν πολύ όμορφη για μας, κυρίως επειδή δεν έβρεξε. Στην αρχή της βόλτας ψιχάλιζε και ανοίγαμε ενίοτε τις μικρές ομπρέλες μας, αλλά μετά από καμιά ωρίτσα σταμάτησε οριστικά.

Το σχολείο, εν ώρα μαθήματος:

Με τον οδηγό του λεωφορείου για το αεροδρόμιο είχαμε ραντεβού στο ξενοδοχείο στις 12:45 οπότε γυρίσαμε νωρίς. Η επιστροφή δεν είχε κάτι αξιόλογο.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Klair]

Χαίρομαι πολύ που τα καταφέρατε!!!!


Και φυσικά θυμάμαι το περσινό σας ταξίδι και όλα αυτά που τραβήξατε προσπαθώντας να δείτε το Σέλας.

Περιμένω τη συνέχεια και πάλι μπράβο!!

 

[DePuy]

TROMSO & SVALBARD 2017

Τον Μάρτιο του 2017 είχαμε πάει στο Αμπίσκο, κοντά στη Κιρούνα, στη βόρεια Σουηδία, να δούμε το Σέλας. Τότε είχα γράψει την μικρή ιστορία μας εδώ: https://www.travelstories.gr/community/threads/Για-το-Σέλας-στο-abisko.56905/
Ατυχήσαμε όμως και δεν το είδαμε παρά ελάχιστα ένα κρύο βράδυ με τη θερμοκρασία στους μείον επτά. Ο αέρας φύσαγε δυνατά και μας πετούσε το χιόνι που είχε πέσει νωρίτερα στο πρόσωπο. Ο ουρανός ήταν γεμάτος αστέρια κι εγώ προσπαθούσα να κρατήσω το τρίποδο να μην το πάρει ο αέρας. Η Nikon μου παρ` όλα αυτά κουνούσε. Όμως το Σέλας είναι κάτι που έτσι κι αλλιώς κουνιέται συνεχώς και η εικόνα μου δε χαλούσε, αφού πάντα υπάρχει στις φωτογραφίες μια θολούρα. Ουσιαστικά το Σέλας εκείνη τη βραδιά δεν ήταν άσχημο, αλλά λόγω των συνθηκών δεν καταλάβαμε την αξία του γιατί δεν το απολαύσαμε. Σε εκείνο το σύντομο ταξίδι, των τεσσάρων διανυκτερεύσεων, από πριν ξεκινήσουμε έλεγα στην παρέα ότι το να δεις το Σέλας δεν είναι κάτι δεδομένο αλλά θέλει και μεγάλη δόση τύχης. Γι αυτό είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε και ημερήσιες εκδρομές στη Νορβηγία να δούμε φιόρδ. Όμως ο καιρός δε μας άφησε να μετακινηθούμε από το Αμπίσκο. Πάλι καλά που την πρώτη μέρα που φτάσαμε ήταν καλός ο καιρός και κάναμε βόλτες στην περιοχή της Κιρούνα.

Ένα μήνα αφότου γυρίσαμε από εκείνο το ταξίδι άρχισα να σχεδιάζω ένα άλλο με παρόμοιο στόχο, μόνο που θα είχε προορισμό το Τρόμσο της Νορβηγίας αυτή τη φορά. Αρκετά πριν το καλοκαίρι είχα κλείσει και τα εισιτήρια και το ξενοδοχείο. Και επειδή ο στόχος δεν ήταν μόνο το Σέλας και τα φιόρδ, αποφάσισα να προσθέσω και ένα δυσπρόσιτο προορισμό: την περιοχή του αρχιπελάγους Svalbard (Σβάλμπαρντ) και συγκεκριμένα το νησί Σπιτσβέργη, σε επίσκεψη μιας μέρας. Έκλεισα και για εκεί τα εισιτήρια και το ξενοδοχείο στο μοναδικό χωριό Longyearbyen (Λονγκγιερμπγέν). Τα εισιτήρια έκαναν 240 ευρώ έκαστο και το δίκλινο 120 ευρώ για μια βραδιά. Το κάθε εισιτήριο για το Τρόμσο από Αθήνα έκανε 355 ευρώ. Στο Τρόμσο το δίκλινο κόστισε 62 ευρώ τη βραδιά. Είχε δικό του μπάνιο αλλά όχι πρωινό ούτε parking. Στο Longyearbyen δεν είχαμε μπάνιο αλλά είχαμε πλούσιο πρωινό. Και parking είχε αλλά δεν είχαμε αμάξι. Στο Τρόμσο που είχαμε (αμάξι) πληρώναμε στο ξενοδοχείο 150 κορώνες τη βραδιά για να το βαζουμε στο γκαράζ. Ένα ευρώ αντιστοιχεί σε έντεκα κορώνες. Για το αμάξι δώσαμε τριακόσια ευρώ και κάτι, με φουλ καλύψεις για πέντε μέρες. Τη μέρα που πήγαμε στο Longyearbyen δεν το επιστρέψαμε στη Hertz. Το αφήσαμε στο parking της εταιρίας στο αεροδρόμιο.

Όλο το ταξίδι κόστισε 1100 ευρώ το άτομο. Όλα μέσα. Για έξι μέρες φαίνονται πολλά αλλά γι’ αυτά που είδαμε είναι λίγα. Ελάχιστα! Μάλιστα έχω αρχίσει να σκέφτομαι να ξαναπάω στην περιοχή κάποιο από τα επόμενα φθινόπωρα. Έστω τέλος Αυγούστου. Σε αυτές τις περιοχές τα ταξίδια είναι σχετικά εύκολα. Κατ’ αρχάς όλοι μιλάνε αγγλικά. Ποτέ δε ρώτησα κάποιον αν μιλά. Του έπιανα κατ’ ευθείαν την κουβέντα. Μετά, δεν σου έρχεται τίποτα στα ξαφνικά: όλα είναι αναμενόμενα. Το θέμα του παρκαρίσματος υπάρχει αλλά άμα έχεις όρεξη να πληρώσεις, όλα λύνονται. Εμείς εκτός από το ξενοδοχείο δεν πληρώσαμε πουθενά αλλού για παρκάρισμα. Ευτυχώς το ξενοδοχείο μας ήταν στο κέντρο του Τρόμσο. Τέλος, νιώθεις ασφαλής όπου και να πας. Η αλήθεια είναι ότι εγώ είχα το φόβο των τροχαίων παραβάσεων εκ μέρους μου, αλλά τελικά δεν είναι και τόσο τρομερό. Δεν έχει παντού κάμερες, πιστεύω. Πρόσεχα όσο μπορούσα, μα και πάλι δεν είναι εύκολο να είσαι τέλειος στις λεπτομέρειες. Ας σημειώσω ότι σε αυτές τις χώρες δεν υπάρχει περίπτωση να χρειαστείς μετρητά οπότε δεν είναι απαραίτητο να αλλάξεις για να έχεις τοπικό νόμισμα.
Για να σας προδιαθέσω ευχάριστα προσθέτω μια φωτογραφία από τη δεύτερη μέρα μας.
View attachment 218628

Ανακάλυψα στο ψάξιμο που έκανα την Άνοιξη λοιπόν, ότι στο Τρόμσο το Σέλας φαίνεται υπέροχα ακόμα και τον Σεπτέμβριο. Και μάλιστα ο καιρός είναι καλός, σε σχέση με την Άνοιξη, χωρίς χιόνια και πολύ κρύο. Έτσι και το Σέλας να μη δούμε θα κάνουμε τις βόλτες μας στα φιόρδ και το ταξίδι δε θα είναι μισό όπως στο Αμπίσκο. Εκ των προτέρων αποκαλύπτω ότι και το Σέλας να μην είχαμε δει, το ταξίδι αυτό ήταν μια αποκάλυψη για μας. Από τη μία τα υπέροχα φιόρδ και από την άλλη η τρομερή αίσθηση ότι βρίσκεσαι πάνω από τον 78ο παράλληλο, σε κάνουν να μη θες τίποτε άλλο. Το Τρόμσο βέβαια βρίσκεται στον 69ο παράλληλο.

Με αυτό το ταξίδι σου δημιουργείται η αίσθηση ότι πήγες σε άλλη Ήπειρο. Και μόνο ότι η συνολική ώρα καθαρών πτήσεων ως το Longyearbyen είναι κάπου οκτώ ώρες σε κάνουν να νομίζεις ότι διήνυσες μια τεράστια απόσταση. Μα όντως είναι τεράστια αφού ανεβήκαμε σαράντα παραλλήλους. Σε ευθεία η απόσταση του Longyearbyen από την Αθήνα είναι 4,500 χιλιόμετρα. Για παράδειγμα η Λισαβόνα απέχει από το Κεμπέκ του Καναδά 5,000 χιλιόμετρα, μόλις 500 παραπάνω. Τέλος πάντων, πήγαμε πολύ μακριά.

Εγώ ούτε το προηγούμενο ταξίδι στο Αμπίσκο θεωρώ τελείως αποτυχημένο, αφού είδαμε τη χειμωνιάτικη φύση στην περιοχή με τις παγωμένες λίμνες και τις χιονοθύελλες. Και το Σέλας δεν ήταν και τόσο άσχημο, αλλά φύσαγε και δεν το ευχαριστηθήκαμε τόσο όσο στο Τρόμσο, που φυσικά ήταν υπερθέαμα.

Είχα κάνει ένα πρόγραμμα μικρών απαιτήσεων, γιατί προτίμησα το μικρό καλάθι. Τελικά δεν ήταν δύσκολο να γίνει όπως περίπου το φανταστήκαμε. Λίγο πολύ το ταξίδι πραγματοποιήθηκε όπως είχε προγραμματιστεί. Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε με χαμηλές προσδοκίες και επιστρέψαμε με τρομερή ικανοποίηση που όλα πήγαν καλά. Εκείνο που μας πήγε πολύ καλά ήταν ο καιρός που τις περισσότερες ώρες είχε λιακάδα και ελάχιστες ψιχάλες στο Longyearbyen. Ας περιγράψω όμως τις μετακινήσεις μας και αυτά που είδαμε.
View attachment 218629

Πρωινή αναχώρηση από το «Ελ. Βενιζέλος» μια Παρασκευή του Σεπτεμβρίου. Η πρώτη αναμονή στη Φρανκφούρτη ήταν αρκετή αλλά στο Όσλο είχαμε αγχωθεί γιατί έπρεπε να πάμε στην έξοδο, να πάρουμε τη βαλίτσα μας, να περάσουμε τελωνείο (λέμε τώρα, γιατί έλεγχος δεν έγινε) και να κάνουμε εκ νέου check in, αν και είχαμε τις κάρτες επιβίβασης μέχρι το Τρόμσο. Το αεροπλάνο είχε και σχεδόν μισή ώρα καθυστέρηση και ο χρόνος που είχαμε στο Όσλο να τα κάνουμε όλα αυτά ήταν περίπου 40 λεπτά. Και όμως προλάβαμε! Απορώ ακόμα και τώρα! Δεν είχε πολύ κόσμο και μάλιστα πήγαμε και δέκα λεπτά νωρίτερα στην πύλη μας. Η πλάκα είναι ότι όταν ρωτούσαμε τους υπαλλήλους του αεροδρομίου μας καθησύχαζαν ότι ή θα προλάβουμε ή θα μας πάνε με την επόμενη πτήση.Τόση άνεση! Και νόμιζα ότι εμείς οι Νότιοι είμαστε πιο χαλαροί.
View attachment 218630

Στο Τρόμσο τελειώσαμε γρήγορα με την ενοικίαση του αυτοκινήτου που ήταν ένα KIA Rio, σχετικά καινούργιο αφού είχε κάνει μόλις 22.000 χιλιόμετρα. Οι ταχύτητες βέβαια ήταν manual και δε χρειαζόταν κάτι πιο γρήγορο αφού τα όρια ταχύτητας είναι τόσο χαμηλά στη Νορβηγία που ελάχιστες φορές περάσαμε τα 60 χλμ/ώρα. Η οδήγηση για μένα εκεί ήταν ένα μαρτύριο επειδή δεν ήθελα να περνώ τα όριά τους. Και οι ντόπιοι φυσικά ελάχιστες φορές είδα να τα υπερβαίνουν. Και είναι πολύ χαμηλά: Αν περνάς κοντά από σπίτια τα όρια είναι από 30 ως το πολύ 60 χλμ/ώρα. Το μεγαλύτερο όριο που είδα στον κεντρικό δρόμο από το Τρόμσο στο Νάρβικ ήταν 90, αλλά και αυτό σε πολύ μικρές αποστάσεις. Και σίγουρα έκανα κατά λάθος παραβάσεις και του ορίου ταχύτητας αλλά και άλλες στις λωρίδες, ίσως και σε μονόδρομους. Δεν με χρέωσαν καμία πάντως. Όμως για να έχω ήσυχο το κεφάλι μου πήγαινα κάτω από τα όρια, αφού άλλωστε ήθελα να βλέπω και τριγύρω. Το κακό είναι ότι συχνά μαζευόταν πίσω μου οι πειθήνιοι Νορβηγοί με τα αυτοκίνητά τους. Τότε εγώ έκανα στην άκρη να περάσουν και συνέχιζα.
View attachment 218634

Πάντως η οδήγηση στη Νορβηγία στα φιόρδ και στις λίμνες είναι μια υπέροχη αίσθηση και συνεχώς σταματούσαμε για να τραβάμε φωτογραφίες και βίντεο. Τις δύο ολόκληρες μέρες που κυκλοφορήσαμε στην περιοχή για πάνω από δώδεκα ώρες την κάθε μέρα, δεν κάναμε στάση μεγαλύτερη από δεκαπέντε λεπτά. Η μηχανή του Rio δεν πρόλαβε ποτέ να κρυώσει. Μόνο τα βράδια.
View attachment 218635

Το αυτοκίνητο το είχα κλείσει καιρό πριν από τη Hertz. Όταν πήγαμε στην παραλαβή ρώτησα τον τύπο στο ταμείο (αφού δεν είχε άλλο πελάτη) να μου πει για το Σέλας. Αμέσως άστραψε το πρόσωπό του γιατί μου είπε ότι το προηγούμενο βράδυ ήταν καταπληκτικό. Ρε παιδί μου όλο με καθυστέρηση μιας μέρας φτάνουμε: και στο Αμπίσκο μας είπαν το Μάρτιο ότι την προηγούμενη μέρα της άφιξής μας ήταν υπέροχο. Δε θυμάμαι αν ο τύπος της Hertz κοίταξε στο ίντερνετ, αλλά μας είπε ότι μάλλον είναι δύσκολο να έχει καλό Σέλας δυο συνεχόμενες μέρες. Όμως η κοπέλα στο ξενοδοχείο που κοίταξε τις προβλέψεις μας είπε ότι ήταν καλές. Αφού λοιπόν συμφωνήσαμε στο ημερήσιο πάρκιν στο υπόγειο του ξενοδοχείου στα 150 ΝΟΚ, πήγαμε στο δωμάτιο.

Πριν φύγουμε για το Σέλας, το ίδιο βράδυ, ψωνίσαμε από το κοντινό σούπερ μάρκετ διάφορα πρόχειρα και φάγαμε στα γρήγορα. Εγώ δεν ήπια γουλιά από τη ρακή που κρατούσαμε λόγω της οδήγησης. Έτσι έκανα φυσικά κάθε μέρα. Σε αυτό το ταξίδι δεν πήγαμε για φαγητό ή για ποτό πουθενά, όπως κάνουμε σχεδόν πάντα στα ταξίδια μας. Γενικά, αφού είναι ένα σύντομο, άρα ακριβό ταξίδι, αποφεύγουμε τα επί πλέον και μη απαραίτητα έξοδα. Έτσι τώρα δεν επισκεφτήκαμε ούτε καν ένα μουσείο αλλά ούτε και το τελεφερίκ που σε πάει ψηλά να δεις την πόλη. Σκεφτόμασταν ότι αφού είχαμε νοικιάσει το αυτοκίνητο μπορούσαμε να κάνουμε βόλτες και να βλέπουμε πράγματα. Και αυτό κάναμε: συνέχεια ήμασταν σε κίνηση, είτε με τα πόδια είτε με το όχημα. Ακόμα και στο νησί, τη Σπιτσβέργη, δεν κάναμε καμιά επίσκεψη ή δραστηριότητα, μόνο βόλτες. Εκεί άλλωστε, σε όλη τη Σκανδιναβία, είναι όλα πολύ ακριβά.
View attachment 218636

Πάμε τώρα στο Τρόμσο: Είχε νυχτώσει αλλά ευτυχώς ο υπάλληλος της Hertz μας είχε πει τα καλύτερα σημεία παρατήρησης στην περιοχή, που δεν ήταν και κοντά. Ήταν τα εξής με τη σειρά προτεραιότητας που μας έδωσε: Somarroy (απόσταση 60 χλμ από Τρόμσο), Skulsfjord (25 χλμ) και το Kvaløyvågen (38 χλμ). Και ενώ το Google maps δίνει χρόνο σε λεπτά της ώρας για να πας σε αυτά τα μέρη ίσο με τις αποστάσεις σε χιλιόμετρα, στην πραγματικότητα πρέπει να προσθέσεις 50% γιατί τα όρια ταχύτητας είναι χαμηλά όπως λέγαμε.

Αποφασίσαμε να πάμε στη μεσαία από τις περιοχές (χωριά είναι) γιατί ήταν πιο κοντά. Φυσικά ήμασταν κουρασμένοι, αλλά δε θέλαμε να χάσουμε την ευκαιρία μας την πρώτη βραδιά. Η ώρα είχε περάσει λίγο τις εννιά και φτάσαμε σε μέρος χωρίς πολλά φώτα. Κοιτούσαμε έξω από τα τζάμια του αυτοκινήτου μήπως δούμε το φαινόμενο. Και ξαφνικά σε μια κατηφόρα το βλέπω. Σταματώ σε μια άκρη και ετοιμάζομαι για τις φωτογραφίες μου. Παρεμπιπτόντως αναφέρω ότι δεν είναι εύκολο εκεί να σταματάς στην άκρη των επαρχιακών δρόμων γιατί δεν έχει χώρους. Ευτυχώς έχει στις στάσεις των λεωφορείων λίγο να κάνεις δεξιά και αυτό κάναμε σε όλη την εκδρομή.

Γεμάτοι χαρά, αφού βλέπαμε ένα υπέροχο Σέλας, ετοιμαζόμαστε για παρατήρηση και για φωτογραφική δράση. Τότε διαπιστώνουμε ότι δεν είχαμε πάρει μαζί την βιντεοκάμερα. Ούτε και το τρίποδο για τη μηχανή μου. Δεν πτοήθηκα: έβαζα τη μηχανή πάνω στο αυτοκίνητο και η δουλειά γινόταν σχετικά καλά. Υπέροχο θέαμα αλλά κάτι λόφοι δεξιά δεν άφηναν πλήρες οπτικό πεδίο, γι αυτό προχωρήσαμε λίγα χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο πιο κάτω. Υπέροχα σχήματα και εναλλαγές. Για άλλη μια φορά όμως το λέω: το Σέλας φαίνεται τόσο πράσινο μόνο στις φωτογραφίες. Στα μάτια μας το πράσινο είναι λίγο και εξαρτάται από τη στιγμή και το σχηματισμό.
View attachment 218637

View attachment 218638

Μετακινηθήκαμε ξανά, μέχρι το χωριό Skulsfjord όπου το φαινόμενο ήταν πιο έντονο. Η θερμοκρασία ήταν 3 με 4 βαθμούς πάνω από το μηδέν. Σχετικά καλά δηλαδή, αλλά ούτως ή άλλως ήμασταν εφοδιασμένοι με καλά μπουφάν και δεν υπήρχε πρόβλημα. Πάλι μετά από λίγο το φαινόμενο ατόνησε και αποφασίσαμε να επιστρέψουμε αφού νιώθαμε χορτασμένοι.

View attachment 218639

View attachment 218640
Στις δυο φωτογραφίες φαίνεται η εναλλαγή των σχηματισμών με διαφορά 1-2 λεπτών.

Όμως τα ωραία δεν είχαν τελειώσει. Φτάνοντας σε μια διακλάδωση δεν έστριψα για το Τρόμσο αλλά για την τρίτη επιλογή μας προς το χωριό Kvaløyvågen. Το κάναμε γιατί βλέπαμε μπροστά μας, παρά τον αρκετό φωτισμό της περιοχής, το Σέλας σε μεγάλη δραστηριότητα. Σταματήσαμε σε κάποια σημείο και με φόντο το βόρειο Τρόμσο πήραμε μερικές υπέροχες φωτογραφίες.

View attachment 218641

View attachment 218642

Όλη η περιήγηση κράτησε πάνω από δυο ώρες και δεν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο μας παρά αφού σταμάτησε το σέλας να μας δίνει τους υπέροχους σχηματισμούς του. Κάπως έτσι είναι: κρατά ένα δίωρο συνήθως.

Γυρνώντας στο ξενοδοχείο νιώθαμε ότι ήδη είχε εκπληρωθεί σχεδόν όλος ο στόχος του ταξιδιού. Το θέαμα που είδαμε θεωρούσαμε ότι ήταν πάνω από τις προσδοκίες μας. Και ήταν μόλις η πρώτη βραδιά. Είχαμε άλλες τέσσερις. Προτρέχω να πω ότι τις υπόλοιπες βραδιές, αν και το κυνηγήσαμε, δεν είδαμε τίποτα, όχι καλύτερο, αλλά ούτε καν συγκρίσιμο με το θέαμα της πρώτης βραδιάς. Ευτυχώς λοιπόν που παρά την κούραση δε διστάσαμε να οδηγήσουμε (και μάλιστα τα πρώτα μας χιλιόμετρα μέσα στη χώρα, που έχει και πολύ αυστηρούς κανόνες) μέσα στη νύχτα. Και το tablet είχε ένα πρόβλημα και δε μας βοήθησε καθόλου ως πλοηγός. Πάλι καλά που το διόρθωσα και τις επόμενες μέρες μας οδηγούσε αλάνθαστα.

Το δωμάτιό μας ήταν σχετικά μικρό αλλά καθαρό. Το παράθυρο έβλεπε στον ακάλυπτο, ας μην πω γι αυτό. Το αναφέρω γιατί στην επιστροφή μας από το Longyearbyen το νέο δωμάτιο που μας έδωσαν στο ίδιο ξενοδοχείο ήταν λουξ: τεράστιο και με θέα στον κεντρικό δρόμο της πόλης. Το ξενοδοχείο ήταν πολύ καλό, απλά πληρώναμε για το πάρκιν, που όμως σε όλη την περιοχή, ακόμα και στα χωριά, είναι δύσκολο να βρεις ελεύθερη θέση. Όλοι οι ντόπιοι παρκάρουν στις αυλές τους ή σε πάρκιν που πληρώνεις.

View attachment 218643

Εκπληκτικό ταξίδι.
Περιμένω με ανυπομονησία τη συνέχεια!!!

 

[aetopetritis]

Υπέροχο ταξίδι! Δυστυχώς το είχα κάνει χειμώνα και μονο μια βραδιά κατάφερα να δω το σελας. Κι αυτό μεσω της φωτογραφικής μιας και η μανία να το απαθανατίσω ήταν λυσσαλέα.
Το έχω βάλει σκοπό να επαναλάβω την επίσκεψη εκεί και διαβάζοντας την ιστορία σου, ενεργοποιήθηκα πάνω σε αυτό το θέμα πιο σοβαρά.
Με εξέπληξε (πέρα από τα υπόλοιπα), το κοστος του ταξιδιού που αναφέρεις.....1100€ για εξι μέρες στη Νορβηγία με όλα τα απαραίτητα έξοδα μέσα, είναι πολύ λίγα!!!
Περιμένω τη συνέχεια λοιπόν.

 

[Thanasis_v]

Έχοντας διαβάσει την προηγούμενη ιστορία σου και αρχίζοντας να διαβάζω αυτήν εδώ, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν "μπράβο επιμονή ο μπαγάσας, τα κατάφερε".

 

[travelbreak]

Υπέροχο ταξίδι! Δυστυχώς το είχα κάνει χειμώνα και μονο μια βραδιά κατάφερα να δω το σελας. Κι αυτό μεσω της φωτογραφικής μιας και η μανία να το απαθανατίσω ήταν λυσσαλέα.
Το έχω βάλει σκοπό να επαναλάβω την επίσκεψη εκεί και διαβάζοντας την ιστορία σου, ενεργοποιήθηκα πάνω σε αυτό το θέμα πιο σοβαρά.
Με εξέπληξε (πέρα από τα υπόλοιπα), το κοστος του ταξιδιού που αναφέρεις.....1100€ για εξι μέρες στη Νορβηγία με όλα τα απαραίτητα έξοδα μέσα, είναι πολύ λίγα!!!
Περιμένω τη συνέχεια λοιπόν.

Το σέλας ίσως έχει κάτι μαγικό που σε τραβά. Δεν το χορταίνεις.
Αν ξαναπάς πήγαινε κι εσύ Φθινόπωρο που ο καιρός είναι καλύτερος. Δεν ξέρω, ίσως να σταθήκαμε και τυχεροί. Όμως χιόνια φρέσκα δεν είδαμε πουθενά.
Όσο για τα έξοδα ήταν χονδρικά 600 ευρώ για τα αεροπορικά, που αν δεν πας στο Longyearbyen μειώνονται κατά 250 ευρώ. Τα ξενοδοχεία ούτε 200 ευρώ, συν το αυτοκίνητο άλλα 150, έχομε σύνολο 950 κατ΄ άτομο. Εκεί βέβαια κάναμε οικονομίες: ούτε μουσεία, ούτε δραστηριότητες, ούτε εστιατόρια και μπαράκια. Μόνο βενζίνη και πρόχειρο φαγητό.
Η συνέχεια δεν αργεί. Θα έχει υπέροχες φωτογραφίες από τη φθινοπωρινή Νορβηγία, γιατί άλλο από σέλας δεν μας έτυχε, αν και το κυνηγήσαμε.

 

[travelbreak]

Έχοντας διαβάσει την προηγούμενη ιστορία σου και αρχίζοντας να διαβάζω αυτήν εδώ, η πρώτη σκέψη που μου ήρθε στο μυαλό ήταν "μπράβο επιμονή ο μπαγάσας, τα κατάφερε".

Δε θα το έλεγα επιμονή αλλά όραμα, ή κάτι που να συγκινεί τις αισθήσεις.

 

[travelbreak]

Να γράψω μερικά για την τοποθεσία που επισκέφτηκα, δηλαδή το Τρόμσο και το γύρω μέρος.

Ουσιαστικά το Τρόμσο είναι ένα νησί (μήκους περίπου 10 χιλιομέτρων και πλάτους 2-3) και συνδέεται με την κυρίως ξηρά της χώρας με μια γέφυρα χιλίων μέτρων. Από την άλλη μεριά, τη δυτική, έχει άλλη γέφυρα που τη συνδέει με άλλα μεγαλύτερα νησιά. Στην πλευρά της κυρίως ξηράς καταλήγει στον Αρκτικό Καθεδρικό Ναό. Υποθέτω ότι είναι χριστιανικός γιατί μέσα δεν μπήκα και απ’ έξω δεν έχει σταυρό, παρά μόνο κάτι ως υποψία, που μπορείς να το δεις και σε τζαμιά. Όπου και να πήγαμε οι σταυροί έλειπαν από τις εκκλησίες. Απ’ έξω εννοώ γιατί μέσα δεν μπήκα σε καμιά. Ο προαναφερθείς μεγάλος ναός έχει περίεργη όψη που πιο πολύ μου θυμίζει σιδηροδρομικό σταθμό.

Νάτος:

Στην επόμενη φωτογραφία φαίνεται το νησί του Τρόμσο και η κοντινή γύρω περιοχή. Οι μπλε γραμμές δείχνουν και την διαδρομή που κάναμε το πρώτο βράδυ για να δούμε το Σέλας. Αν σκεφτείτε ότι το μήκος του νησιού είναι 10 χλμ καταλαβαίνετε και τις υπόλοιπες αποστάσεις.

Να και ένα πιο κοντινό πλάνο του νησιού από το Google:

Η πόλη με τα πέριξ έχει θεωρητικά κάπου 80,000 κατοίκους. Είναι όμως διασκορπισμένοι μέσα στο νησί, αλλά και στις γειτονικές περιοχές ανατολικά και δυτικά του νησιού. Θυμίζει πόλη με το πολύ 15,000 κατοίκους (ήμουν ανάμεσα στο 10 και στο 20 χιλιάδες και έτσι προέκυψε το 15). Το αεροδρόμιο βρίσκεται δυτικά και αν δε θες να κάνεις το γύρω του νησιού θα περάσεις από ένα τούνελ κάπου δύο χιλιομέτρων, που έχει όμως αρκετές εξόδους προς την πόλη. Προσωπικά τη θεωρώ μια μέτριας ομορφιάς πόλη, αφού το ενδιαφέρον μου σε περίπατο εξαντλείται σε λίγες ώρες. Άλλο αν επισκεφτείς εσωτερικούς χώρους, πράγμα που δεν το έκανα.Γι αυτό μη λάβεται και τοις μετρητοίς την άποψή μου.

Το κέντρο έχει μερικά μαγαζιά και αρκετά μπαρ εστιατόρια. Ούτε κρύο ούτε ζέστη. Το σαββατόβραδο ήταν γεμάτα. Πολλοί καθόταν έξω υπό τη θέρμανση των θερμοπομπών. Οι άνθρωποι είναι εξυπηρετικοί, αν και δε χρειάστηκε να ζητήσω κάτι εκτός από το πρώτο βράδυ, που αμέσως δυο κυρίες μου έδωσαν το κινητό τους να μιλήσω με τον ξενοδόχο που είχε κλείσει το υπόγειο πάρκιν. Μου εξήγησε ο άνθρωπος το κόλπο για να μπαίνω όταν αργώ.

Το οδικό δίκτυο της περιοχής είναι πυκνότατο, αλλά τα βενζινάδικα λίγα. Αν θυμάμαι καλά η βενζίνη έρχεται λίγο ακριβότερα από εδώ. Εμείς οδηγήσαμε λίγο πάνω από χίλια χιλιόμετρα συνολικά. Υπέροχα χιλιόμετρα με χρώματα απίθανα που μόνο αυτή την εποχή τα βρίσκεις.

Να και λίγο από την πόλη:

Η άλλη μέρα ήταν για να δούμε φιόρδ και είχαμε σύμμαχο τον καιρό που αν και συννεφιασμένος ήταν χωρίς σταγόνα βροχής. Κατόπιν πολλών σκέψεων ακολουθήσαμε το δρομολόγιο που είχα σχεδιάσει από την Ελλάδα. Ενώ όμως λέγαμε ότι θα το πραγματοποιούσαμε σε μόλις πέντε - έξι ώρες, τελειώσαμε σχεδόν βράδυ. Συνέχεια κάναμε στάσεις για φωτογραφίες και βίντεο. Αυτή η εποχή είναι η καλύτερη για εκδρομή στην περιοχή αυτή. Ο λόγος είναι ότι έχει καταπληκτικά χρώματα η φύση και κυρίως το κίτρινο των φύλλων των δέντρων που είναι μαγικό. Δεν είναι μόνο κίτρινο: είναι και κόκκινο και πράσινο και όλα τα χρώματα μεταξύ αυτών. Ας αναφέρω ότι δεν έχει μόνο φυλλοβόλα δέντρα εκεί αλλά και λίγα πευκοειδή.

Στον επόμενο χάρτη φαίνεται η διαδρομή που ακολουθήσαμε τούτη τη μέρα. Αρχικά πήγαμε στα χωριά Tromvik και Rekvik και μετά γυρίζοντας πίσω τον ίδιο δρόμο, συνεχίσαμε για το Sommaroy. Η επιστροφή έγινε από τη νότια πλευρά.

Σύμφωνα με το Google τα χιλιόμετρα είναι 220. Η διαδρομή είχε μερικά υπέροχα (σύγχρονα όμως) γεφύρια τα οποία κυνηγούσαμε μετά μανίας για να τα περάσουμε και για να τα φωτογραφήσουμε. Ο τελικός μας προορισμός ήταν το Sommaroy, που ήταν το πρώτο στη σειρά για τη θέαση του Σέλαος. Βέβαια, με τα όρια ταχύτητας που έχουν εκεί, οι 4 ώρες και 18 λεπτά που λέει το Google δεν ισχύουν και ο χρόνος είναι χωρίς στάσεις άλλες δυο ώρες. Εμείς κάναμε και άλλες πέντε επί πλέον. Ασφαλώς και δεν ήταν μόνο τα χρώματα των δέντρων αλλά και τα φιόρδ με ψηλά ή και καθόλου βουνά που έκαναν το τοπίο φανταστικό. Σίγουρα θα είναι πανέμορφο και το χειμώνα αλλά και το καλοκαίρι. Όμως το φθινόπωρο είναι ξεχωριστό.

Στην επιστροφή στο Τρόμσο, όπως προχωρούσαμε είδαμε από το αυτοκίνητο ένα υπέροχο μέρος με λίμνη και σπιτάκια προς τη μεριά της θάλασσας. Κάνουμε μεταβολή και από ένα χωματόδρομο πάμε να μπούμε προς τα εκεί που είχαμε δει. Ακριβώς τότε έρχεται ένας ηλικιωμένος κύριος και τον ρωτάμε αν επιτρέπεται να περάσουμε. Μας είπε εντάξει και να παρκάρουμε λίγο πιο μέσα. Μας είπε λοιπόν ότι το μέρος είναι ξενοδοχείο. Ουσιαστικά ήταν 3-4 σπιτάκια εκεί που τα νοίκιαζε. Ίσως από την άλλη μεριά του δρόμου να είχε και άλλα. Όταν μας ρώτησε από πού είμαστε και του είπαμε Ελλάδα, χάρηκε πολύ γιατί μας είπε ότι είχε παντρευτεί πριν 25 χρόνια στη Σάμο.

Κάναμε μια καταπληκτική βόλτα μέχρι μια λιμνούλα και σε ένα υπέροχο δασάκι. Και πάλι τα χρώματα ήταν που έδιναν το άριστα δέκα στο τοπίο. Ένα από τα σπιτάκια που νοίκιαζε ήταν από εκείνα που έχουν τα χόρτα στη στέγη. Είναι χαρακτηριστικά αυτά τα σπιτάκια στην περιοχή. Υπάρχουν και παλιά εγκαταλειμμένα, αλλά και καινούργια που τα χρησιμοποιούν. Τα χόρτα πρέπει να βγαίνουν μόνα τους επειδή και όταν η στέγη είναι ξύλινη. Στην επόμενη φωτογραφία φαίνεται το ενοικιαζόμενο από εκεί.

Το βράδυ στο ξενοδοχείο ψάχναμε στις διάφορες ιστοσελίδες της περιοχής για πιθανότητες να δούμε το σέλας αλλά έδιναν λίγες λόγω μικρής ηλιακής δραστηριότητας αλλά και νέφωσης. Αποφασίσαμε να μην το κυνηγήσουμε και να κάνουμε βόλτες στην πόλη. Είχε σχεδόν βραδιάσει αλλά εμείς περπατήσαμε σχεδόν όλη την περιοχή του κέντρου και του λιμανιού. Δεν ήθελε και πολύ χρόνο, μια ωρίτσα.
Εκεί το σκοτάδι πέφτει σιγά-σιγά αφού ο ήλιος δύει πλαγίως, όχι όπως εδώ που δύει σχεδόν κάθετα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα το σκοτάδι εκεί ψηλά να έρχεται αργά-αργά.

Μετά πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε στην απέναντι μεριά, στην ενδοχώρα, για λίγα χιλιόμετρα να περάσει η ώρα ξεκούραστα και να δούμε και κάτι ίσως ενδιαφέρον. Λόγω του σκότους όμως και της δυσκολίας στο παρκάρισμα δεν κάναμε στάσεις και γυρίσαμε για ύπνο. Ήταν Σάββατο και ο κόσμος είχε βγει στα μπαράκια και στα εστιατόρια, τα οποία ήταν γεμάτα.

 

[buffon85]

σε ευχαριστουμε και παλι! ολα σου τα ταξιδια ειναι φανταστικα!

 

[aetopetritis]

καταπληκτικές εικόνες!!

 

[Dina Z]

Ονειρεύομαι να κάνω ένα ταξίδι στο Βορρά παρόμοιο με το δικό σου. Αν και μόλις πέρυσι επισκέφθηκα το Μπέργκεν και το Sognefjorden, η Νορβηγία δεν χορταίνεται.
Προς το παρόν ταξιδεύω με τις φωτογραφίες σου

 

[Sassenach77]

Τα συγχαρητήρια μου !!!!
Οι φωτογραφίες πανέμορφες, το Σέλας μοναδικό (ένα απο τα όνειρα μου είναι να δώ το Σέλας και εγώ κάποια στιγμή!) και όλο το ταξίδι, μία μοναδική εμπειρία !!!! Μπράβο σας!!!
Αναμένω την συνέχεια