Φιλιππίνες Φιλιππίνες χωρίς παραλίες. Γίνεται χωρίς Boracay? Ναι!

[travelbreak]

Ηφαίστειο και λίμνη Τάαλ

Την τελευταία μέρα στη χώρα μέρα είχαμε σκοπό να επισκεφτούμε δύο σημεία, αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι θα είχαμε επιτυχία στο δεύτερο. Το πρώτο ήταν το ηφαίστειο Τάαλ και το δεύτερο ένας καταρράκτης ο οποίος όμως δεν έχει ενδιαφέρον επειδή είναι αυτός που είναι αλλά επειδή έχει να πας βαρκάδα μέχρι να τον προσεγγίσεις. Και η βαρκάδα είναι που έχει την μεγάλη αξία. Ελπίζαμε να μπορέσουμε να πραγματοποιήσουμε και αυτή τη δραστηριότητα. Έτσι κι αλλιώς δεν ήταν και εύκολο να τα κάνεις και τα δύο την ίδια μέρα. Μόνο τα πρακτορεία το κάνουν αυτό.

Ξεκινήσαμε αρκετά πρωί, δηλαδή στις 7, με προορισμό πρώτα να πάμε να δούμε την λίμνη που έχει δημιουργήσει το ηφαίστειο Τάαλ. Ακολουθήσαμε τον πιο σύντομο δρόμο, που όμως για να κάνουμε αυτά τα περίπου 60-70 χιλιόμετρα χρειάστηκαν σχεδόν δύο ώρες. Ευτυχώς όμως φτάνοντας εκεί βρήκαμε πολύ εύκολα έναν τύπο ο οποίος μας οδήγησε σε μία αποβάθρα για να μπορέσουμε να κλείσουμε το τουρ για το ηφαίστειο.

Εκεί λοιπόν έχει από ό,τι κατάλαβα αρκετές αποβάθρες, όπου η κάθε μία έχει από 5 μέχρι και 10 βάρκες για να σε μεταφέρουν στο ηφαίστειο. Και εμείς ήμασταν τυχεροί λοιπόν γιατί βρήκαμε πολύ γρήγορα κάποιον ο οποίος μας εξήγησε τις τιμές. Περιμέναμε πολύ ακριβές τιμές γιατί από την Μανίλα ξεκινάνε από τα 130 ευρώ το άτομο τα τουριστικά. Τέλος πάντων ο άνθρωπός μας είπε ότι ήθελε περίπου 2000 πέσο (=$40) για την βάρκα (όλοι μαζί) και κάποια άλλα (500) για τον οδηγό και κάποιο περιβαλλοντικό τέλος.

Η βάρκα για να πάμε στο νησάκι:

Από τη διαδρομή:

Από την άφιξη στο νησί, μούσκεμα:

Αν θέλαμε μπορούσαμε να μετακινηθούμε στο νησί με μουλάρια μέχρι το ηφαίστειο, γιατί ο δρόμος με τα πόδια είναι περίπου μία ώρα, ενώ με τα μουλάρια θα ήταν ο μισός χρόνος. Για κάθε μουλάρι ήθελαν 500 πέσο. Εμείς αποφασίσαμε να τα δώσουμε για να τελειώνουμε γρήγορα και επίσης για να μην κουραστούμε. Ας κουραστούν καλύτερα τα μουλάρια.

Πολύ σύντομα μπήκαμε στην βάρκα, αυτή την κλασική βάρκα με μηχανή που έχουν εδώ για να κάνουν όλες τις δουλειές, με τις δύο πτέρυγες δεξιά και αριστερά, και ξεκινήσαμε να κάνουμε μία απόσταση υπολογίζω γύρω στα 5 km. Δυστυχώς φύσαγε και είχε κύμα και γίναμε λίγο μούσκεμα μέχρι να φτάσουμε από το νερό που έμπαινε μέσα στη βάρκα. Μπορέσαμε και σκεπάσαμε τις τσάντες μας με κάποια σωσίβια που είχε και δεν τα είχαμε φορέσει, με αποτέλεσμα τουλάχιστον όταν πηγαίναμε να μην βραχούν πολύ. Εμείς βραχήκαμε λίγο αλλά στεγνώσαμε μέχρι να φτάσουμε επάνω στο ηφαίστειο.

Όταν φτάσαμε στην παραλία που μας περίμεναν οι άνθρωποι με τα μουλάρια είδαμε βέβαια πολύ ωραίες εικόνες αλλά και λίγο τουριστικές. Αφού αυτοί οι άνθρωποι περιμένουν τους τουρίστες για να τους μεταφέρουν και να κερδίσουν κάποια χρήματα και από τα λεφτά που πληρώνουμε αλλά και από τα φιλοδωρήματα. Ξεκινήσαμε λοιπόν ανεβαίνοντας ο καθένας μας και σε ένα μουλάρι, τα οποία ήταν μικρά και είχαν έναν οδηγό ο οποίος κρατούσε το χαλινάρι και μας οδηγούσε. Είδα όμως ότι κάποιοι άλλοι τουρίστες είχαν μεγαλύτερα μουλάρια και σε αυτή την περίπτωση ο οδηγός τους καθόταν μαζί με αυτούς πάνω στο μουλάρι. Γιατί ήταν λίγο ταλαιπωρία η ανάβαση επειδή ο δρόμος ήταν πολύ ανηφορικός. Όχι δρόμος, μονοπάτι ήταν. Όμως τα μουλάρια τα κατάφεραν μία χαρά.

Ήταν ζόρικα:

Πρέπει να ανεβήκαμε σε υψόμετρο περίπου 400 μέτρα, όπου από εκεί αντικρίσαμε για άλλη μία φορά μία πολύ όμορφη λίμνη η οποία είχε σχηματιστεί μέσα στον κρατήρα του ηφαιστείου Τάαλ. Είναι το γνωστό ηφαίστειο που άρχισε να βγάζει καπνό και στάχτες πέντε μέρες αργότερα. Η λίμνη ήταν αρκετά μεγάλη, με διάμετρο υπολογίζω περίπου ένα χιλιόμετρο και φυσικά δεν ήταν στρογγυλή. Κάναμε λίγη βόλτα εκεί τραβώντας φωτογραφίες και μάλλον ήμασταν από τους πρώτους που είχαν ανέβει γιατί είχαμε πάει σχετικά πρωί. Μετά τις φωτογραφίες που τραβήξαμε και το τοπίο που είδαμε, ξανά καθίσαμε στα μουλάρια για να επιστρέψουμε στην αποβάθρα. Και όταν λέω αποβάθρα δεν εννοώ τίποτα ιδιαίτερο. Μία κάτι σαν αμμουδιά στην οποία η βάρκα άραξε στην άμμο και εμείς με ένα ξύλο που έβαζαν ανεβήκαμε πάνω.

Η λίμνη στον κρατήρα:

Γύρω από τη λίμνη υπήρχε μονοπάτι για να περπατήσεις:

Αυτό εδώ πρέπει να είναι το σημείο που έσκασε το ηφαίστειο, και αναφέρθηκε στον πρόλογο:

Από την επιστροφή μας:

Στην επιστροφή η τρικυμία ήταν πολύ μεγαλύτερη και γίναμε πολύ μούσκεμα. Αυτή τη φορά βράχηκε μάλιστα και η φωτογραφική μηχανή του Φίλιππα και δεν μπόρεσε να δουλέψει από τότε και μετά. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει μάλιστα να τη φτιάξει. Και είναι μία πολύ καλή Canon. Τελικά χάλασε οριστικά και αγόρασε καινούρια.

Όταν φτάσαμε στην αποβάθρα από όπου είχαμε ξεκινήσει και είχαμε αφήσει το αυτοκίνητο αρχίσαμε να βγάζουμε τα βρεγμένα μας ρούχα και τα πράγματά μας και προσπαθήσαμε να τα αφήσουμε να στεγνώσουν. Όμως θα χάναμε πάρα πολύ ώρα, με αποτέλεσμα να μην προλάβουμε τον επόμενο σταθμό που περιμέναμε να δούμε, αν θα μπορέσουμε να τον δούμε. Γι’ αυτό φύγαμε στα γρήγορα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 12
• 13
• 14
• 15
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 14 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[travelbreak]

Μια μέρα στη Μανίλα

Φτάσαμε βράδυ στη Μανίλα και με ταξί από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο. Η κίνηση δεν ήταν ιδιαίτερα μεγάλη στο δρόμο. Το ξενοδοχείο μας βρισκόταν σε απόσταση αναπνοής από το Πάρκο Ριζάλ. Το όνομα προς τιμήν του αγωνιστή Ριζάλ (José Rizal, 1861-1896) των Φιλιππίνων. Έτσι το πρωί πολύ σύντομα βρισκόμασταν εκεί για τις πρώτες φωτογραφίες. Ο ήλιος όμως ήταν αρκετά ψηλά και η ζέστη μεγάλη γιατί είχε και υγρασία. Όμως βροχή δεν προβλεπόταν και πράγματι η μέρα κύλησε μία χαρά, τουλάχιστον ως προς το θέμα της βροχής.

Μετά το Rizal Park μπήκαμε στην περιοχή Ιntramuros που είναι μία περιοχή πού είχαν χτίσει οι Ισπανοί, που περικλείεται με τείχος. Πριν από (χονδρικά) 400 έως 100 χρόνια κατείχαν την χώρα και μέσα στο φρούριο που είχαν χτίσει βρίσκονται ωραία κτήρια. Έτσι κάναμε δύο με τρεις ώρες βόλτα σε αυτήν την περιοχή.

Βγαίνοντας από την Ιntramuros, πήραμε ταξί για να μας πάει στο κινεζικό νεκροταφείο, που θεωρείται ίσως από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της πόλης. Πράγματι μπαίνεις σε ένα χώρο που αν δεν ήξερες ότι είναι νεκροταφείο θα νόμιζες ότι είναι ένα εγκαταλειμμένο ωραίο και πολυτελές χωριό. Μόνο που πολλά του σπίτια δεν είναι καθαρά, εξ ου και η εγκατάλειψη που είπα. Πράγματι οι περισσότεροι τάφοι είναι μεγάλοι και μοιάζουν με σπίτια. Έχουν πόρτες και εσωτερικά. Ίσως να έχουν και κουζίνα και σαλόνι. Αφού για παράδειγμα έχουν και μπαλκόνια στον επάνω όροφο, μόνο που δεν έχουν καρέκλες και τραπέζια για να πιεις καφέ.

Αυτοί είναι τάφοι:

Εκεί κάναμε βόλτα πάνω από μία ώρα και φεύγοντας πήγαμε στο ονομαζόμενο βόρειο κοιμητήριο όπου είναι παρόμοιο, μόνο που ανάμεσα στα κοιμητήρια βρίσκονται και κανονικά σπίτια ανθρώπων, οι οποίοι ζουν σήμερα εκεί. Οι πιο πολλοί έχουν τις επιχειρήσεις τους εκεί, δηλαδή καφενεία ή πωλήσεις λουλουδιών για τους τάφους. Κάναμε τη βόλτα μας κι εκεί και μετά πήραμε ταξί και επιστρέψαμε πάλι στο πάρκο Rizal ώστε να κάνουμε και μία βόλτα στον κινεζικό κήπο και άλλη μία προς την θάλασσα.

Βόρειο Κοιμητήριο:

Κινέζικος Κήπος:

Στις 6 το απόγευμα καταλήξαμε στα δωμάτιά μας. Εγώ μόνο με την Ντίνα πήγαμε σε ένα εμπορικό βόλτα. Όμως οι άνθρωποι εδώ διαπίστωσα ότι δεν μπορούν να υπολογίσουν αποστάσεις και χρόνο. Δηλαδή σου λένε ότι θα πάς κάπου σε μισή ώρα και πας σε πέντε λεπτά. Ή σου λένε ότι απέχει πενήντα μέτρα και είναι δυο χιλιόμετρα. Το εμπορικό αυτό κέντρο είναι ολόκληρη αλυσίδα σε όλη τη χώρα. Ονομάζεται Robinson Place και είναι πολύ μεγάλο που νομίζω το Mall της Αθήνας φαίνεται πολύ μικρό μπροστά του. Ήταν το πολύ δέκα λεπτά από το ξενοδοχείο μας και ο τύπος στη ρεσεψιόν μας έλεγε να πάρουμε ταξί.

Στις 19:00 πήγαμε με ταξί στην περιοχή Μακάτι (Makati), όπου πραγματικά βλέπεις μία άλλη πόλη. Δηλαδή είναι στολισμένη για τα Χριστούγεννα τόσο πολύ που μας θύμισε λίγο το Ντουμπάι. Έχει εκεί ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο (σίγουρα θα έχει κι άλλα) που πήγαμε για φαγητό, αλλά δυστυχώς σήμερα έκλειναν νωρίς λόγω της παραμονής Χριστουγέννων που είναι και έτσι φάγαμε στα γρήγορα. Κάναμε και μία βόλτα με τα πόδια και μετά βρήκαμε ένα ταξί για να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε. Για να βρούμε ταξί για την επιστροφή ταλαιπωρηθήκαμε λίγο. Όλος ο κόσμος έφευγε για τη γιορτή με τα δώρα του και τα ταξί ήταν λίγα. Τελικά δώσαμε σε έναν τα διπλά από όσα δώσαμε για να πάμε και μας έβαλε μέσα. Δεν είναι και τόσο ακριβά άλλωστε. Πηγαίνοντας δώσαμε πέντε δολάρια περίπου και γυρνώντας δέκα.

Από τη βόλτα μας εκείνο που μου άρεσε ιδιαίτερα ήταν τα λεγόμενα τζίπνι. Είναι πολύ όμορφα με πολύχρωμες ζωγραφιές παντού γύρω τους. Αυτοί οι Ισπανοί και στη Λατινική Αμερική και εδώ έδωσαν χρώμα στους ανθρώπους, στα κτήρια και στις κατασκευές τους γενικά. Υπενθυμίζω ότι τα τζίπνι (Jeepney) είναι διαμορφωμένα αυτοκίνητα από μεσαίο μέχρι και σχετικά μεγάλο μέγεθος ώστε να γίνουν μεταφορικά μέσα. Οι επιβάτες κάθονται αντικριστά κατά τον άξονα του οχήματος, αλλά όταν γεμίσει μέσα (και μερικές φορές ακόμα και όχι μόνο τότε) κάθονται και στην οροφή τους.

Ένα άλλο ιδιαίτερο της πρωτεύουσας είναι οι άστεγοι, που είναι πολλοί και τους βλέπεις παντού. Ειδικά στο ξενοδοχείο μας απέναντι έμεναν αρκετοί. Όμως ήταν ήρεμα τα πράγματα και όχι το κακό της Κολομβίας. Επίσης δε βλέπαμε μεθυσμένους και κακομοίρηδες ανθρώπους. Γενικά δεν ήταν ενοχλητικοί. Σιγά-σιγά τους συνηθίσαμε, και στις άλλες πόλεις, και δε μας φαινόταν σαν κάτι άσχημο. Άλλωστε συχνά έβαζαν και μια μεγάλη ομπρέλα για να μη φαίνονται.

Ο τύπος είναι άστεγος στο πεζοδρόμιο:

Στο κέντρο της πόλης επίσης μας άρεσε που είχε πολλές άμαξες με ντόπιους να κάνουν βόλτα όλο χαρά. Τα τρίκυκλα είχαν την τιμητική τους, σχεδόν παντού στη χώρα. Το βασικό είδος είναι ένα μηχανάκι που του έχουν προσαρμόσει στο δεξί μέρος μια άλλη ρόδα ώστε να μπει το λεγόμενο καλάθι. Όμως εδώ το καλάθι μπορεί να χωρά και τέσσερα άτομα και πίσω από τον οδηγό κάθονται άνετα άλλα δυο άτομα. Κανονικά τρίκυκλα, όπως αυτά που έχουμε στην Ελλάδα είδαμε ελάχιστα. Η πόλη έχει λίγα ωραία κτήρια αλλά χάνονται δίπλα σε χαμόσπιτα και στην πολλή κίνηση των οχημάτων. Τα μουσεία ήταν όμορφα αλλά δεν επισκεφτήκαμε κανένα.

Ούτε το Ιntramuros είναι κάτι ιδιαίτερο. Μόνο το πάρκο Ριζάλ μας άρεσε κάπως και το ιδιαίτερο κινέζικο νεκροταφείο. Η περιοχή που πήγαμε το βράδυ είχε το ενδιαφέρον της με ουρανοξύστες και ωραίο στολισμό, αλλά δεν είναι αυτό που μας αρέσει σε μία πόλη.

Και μια υπερπαραγωγή:

Οι Φιλιππινέζοι μια χαρά άνθρωποι φαίνονται, όμως περίμενα ότι θα μιλάνε καλύτερα Αγγλικά και διαπίστωσα ότι ούτε και οι νέοι τα μιλούν τόσο καλά. Εννοείται ότι υπάρχει πολυκοσμία και επειδή ήταν παραμονή Χριστουγέννων ο κόσμος είχε βγει στα πάρκα για να κάνει τη βόλτα του, να φάει και να παίξει με τα παιδιά του. Αυτό ήταν κάτι όμορφο αλλά επίσης συνηθισμένο. Τέλος δεν είδαμε κάτι που να μας κάνει να νιώσουμε ότι είναι επικίνδυνη χώρα, γιατί το είχαμε ακούσει και αυτό.

 

[travelbreak]

Ορίστε και ένα μικρό βίντεο από το ταξίδι μας στη Μανίλα:

 

[travelbreak]

Palawan, πρώτη μέρα. Ψάχνοντας για το Υπόγειο Ποτάμι.

Ωραία, έχουμε πτήση στις 9:50 για να πάμε στο νησί Palawan. Ξυπνάμε από τις 6 το πρωί, έρχεται το ταξί και μας παίρνει, φεύγουμε στις 6:45. Ήρθε ο ίδιος ταξιτζής που μας μετέφερε από το αεροδρόμιο κατά την άφιξή μας, αμοιβή 1000 πέσος. Στις 7:10 έχουμε μπει στην ουρά για να κάνουμε το check-in και να παραδώσουμε βαλίτσες. Τελειώνουμε μετά από μιάμιση ώρα και καθόμαστε και περιμένουμε ένα αεροπλάνο το οποίο θα καθυστερήσει μια ώρα.

Το τμήμα του αεροδρομίου της Μανίλα (Terminal 4) που έχουν δώσει για τις ντόπιες αερογραμμές, είναι πολύ μικρό και με δυσκολία εξυπηρετεί τον κόσμο. Και έχουν πάρα πολλές πτήσεις γιατί λόγω των χιλιάδων νησιών έχουν δεκάδες αεροδρόμια τα οποία εξυπηρετούν πολύ κόσμο. Και λόγω των εορτών έχουν αυξημένη κίνηση.

Γενικά είχαμε φοβηθεί πάρα πολύ την κίνηση στους δρόμους στη Μανίλα, και γενικότερα στις Φιλιππίνες, από άλλους ταξιδιώτες που έλεγαν ότι έχει πάρα πολύ μεγάλα μποτιλιαρίσματα. Εμείς είδαμε κίνηση αλλά όχι σε τραγικό βαθμό. Μόνο στο Σεμπού κοντά στην πόλη ήταν ανυπόφορο. Θα τα πούμε αργότερα με τη σειρά τους.

Εδώ τα Χριστούγεννα δεν ξέρω πως τα γιορτάζουν, όμως γενικά βλέπω και είναι πολύ θρήσκοι άνθρωποι, αφού και στο αεροδρόμιο υπάρχουν εικονοστάσια και γενικότερα είναι πολύ έντονο το Χριστιανικό αίσθημα του κόσμου. Αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι ότι δεν βλέπεις σε αυτήν εδώ την περιοχή τίποτα μουσουλμανικό και το μόνο που σου θυμίζει ότι υπάρχει και αυτό το στοιχείο, είναι στις τουαλέτες που έχουν αυτή την ιδιαίτερη γραμμή για το νερό στη λεκάνη δίπλα. Γενικά φαίνονται χαρούμενοι άνθρωποι και ίσως η θρησκεία παίζει το ρόλο της.

Φτάσαμε στο αεροδρόμιο της πόλης Puerto Ρrincesa. Εκεί μας περίμενε ένας νεαρός ο οποίος μας οδηγεί λίγο έξω από το αεροδρόμιο για να παραλάβουμε το αυτοκίνητό μας που είναι ένα Toyota Fortuner. Είναι καινούργιο και έχει κάνει λιγότερα από 30.000 χιλιόμετρα. Είναι αυτόματο και θα μας κοστίσει περίπου 150 ευρώ με πλήρη ασφάλιση για 2 ημέρες. Δεν χρειάστηκαν ούτε κάρτες ούτε κάτι άλλο δεσμευτικό. Πρώτος προορισμός μας ήταν να πάμε στο El Νido.

Θέλαμε, σύμφωνα με το πρόγραμμά μας, να επισκεφτούμε ένα υπόγειο ποτάμι (στο Sabang το Underground River) που είναι κοντά στο Puerto Ρrincesa. Ξεκινήσαμε να ψάχνουμε για το μέρος όπου θα αγοράζαμε την άδεια εισόδου γι αυτό το υπόγειο ποτάμι, το οποίο θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά φυσικά τοπία των Φιλιππίνων. Πρώτα πήγαμε στο κέντρο του Puerto Ρrincesa σε ένα γραφείο αλλά εκεί μας είπε μια κυρία ότι μάλλον δεν θα γίνει η επίσκεψή μας γιατί έχει κακό καιρό και όταν φυσάει δεν γίνονται επισκέψεις σε αυτό το μέρος, αφού απαιτείται βάρκα. Είχε χτυπήσει την περιοχή ένας τυφώνας πριν λίγες μέρες.

Όμως εμείς δεν απογοητευτήκαμε και οδηγήσαμε μέχρι το μέρος που φεύγουν τα καραβάκια για να πάνε την επίσκεψη στο υπόγειο ποτάμι. Στο Sabang δηλαδή. Μόνο τότε πειστήκαμε ότι η κυρία εκεί είχε δίκιο και μάλλον δεν θα μπορέσουμε να το επισκεφτούμε λόγω της κακοκαιρίας. Τον τυφώνα εμείς δεν τον καταλάβαμε, παρά μονάχα που είχε δυνατή βροχή από το μεσημέρι και μετά στη διαδρομή μας μέχρι το Ελ Νίδο. Πάντως και στο Sabang, ήταν πολύ όμορφα, καθώς και σχεδόν σε όλη τη διαδρομή. Και μέχρι να βραδιάσει είδαμε πολύ όμορφα μέρη. Όμως για να πούμε την αλήθεια ήταν πανομοιότυπα.

Αυτό το μοναχικό παιδάκι που παίζει στα νερά (φαίνεται λίγο στα δεξιά της φωτογραφίας), πολύ το συμπάθησα:

Το πήραμε απόφαση ότι τελικά το υπόγειο ποτάμι δεν θα το δούμε και πήγαμε στο Ελ Νίδο, πιστεύοντας ότι θα μπορέσουμε την επομένη το πρωί να κάνουμε μία μικρή κρουαζιέρα. Έχει μερικά πολύ όμορφα νησάκια με ψηλά βράχια και θέλαμε πολύ να τα δούμε αλλά και αυτό είναι κάτι δύσκολο όπως καταλάβαμε, αφού ο καιρός ήταν κακός και θα είναι δύσκολο να βγούνε τα πλοιάρια έξω στον κόλπο για να μας πάνε την βόλτα. Και τελικά δεν έγινε ούτε αυτή η βόλτα.

Το βράδυ βρήκαμε κάποια περιοχή με εστιατόρια για Ευρωπαίους όπου φάγαμε κρεατικά. Ήτανε αρκετά νόστιμα θα έλεγα αλλά ακριβά για Φιλιππίνες. Βέβαια εδώ η περιοχή θεωρείται πολύ τουριστική με αποτέλεσμα οι τιμές να είναι αρκετά αυξημένες. Για παράδειγμα το ξενοδοχείο ήταν ακριβότερο από το ξενοδοχείο στην Μανίλα και ήταν χάλια, δηλαδή λίγο δύσκολο να βρίσκαμε χειρότερο σε αυτή την περιοχή. Όμως επειδή είναι κοντά στη θάλασσα ο ιδιοκτήτης είχε βάλει πολύ ωραίες φωτογραφίες. Έλεγε ότι έχει ένα μεγάλο δωμάτιο, που δεν είναι και μικρό αλλά όχι και μεγάλο, και είμαστε κοντά στη θάλασσα, που βέβαια δεν θα την ευχαριστηθούμε. Η βόλτα που κάναμε δεν είχε κανένα ενδιαφέρον γιατί δεν φαινόταν τίποτα μέσα στο μισοσκόταδο και μέσα σε σπίτια που ήταν σχεδόν σαν παράγκες και κάποια φτωχομάγαζα για τους ντόπιους. Η περιοχή που μείναμε ήταν η μεγάλη παραλία νότια του χωριού και όχι στο κυρίως χωριό, που απέχει ένα χιλιόμετρο.

Η απόσταση από το Puerto Ρrincesa στο Ελ Νίδο είναι κάπου 250 χλμ και απαιτείται χρόνος σχεδόν πέντε ωρών. Η μέσες ταχύτητες στη χώρα υπό φυσιολογικές συνθήκες είναι γύρω στα 40 χλμ την ώρα. Οι δρόμοι είναι καλοί, όμως περούν από χωριά και πόλεις με αποτέλεσμα να καθυστερούμε εκεί. Έχει και πολλά τρίκυκλα που δεν πάνε ούτε γρήγορα, ούτε κάνουν στην άκρη για να τα προσπεράσεις. Γι αυτό πολλοί προσπερνούν από δεξιά. Στο Παλαουάν τα πράγματα ήταν σχετικά καλά από κίνηση, γιατί δεν έχει πολύ κόσμο.

 

[travelbreak]

Palawan, δεύτερη μέρα. Ελ Νίδο και χωριά με χρώμα

Η δεύτερη μέρα στο Παλαουάν κύλησε όπως την περιμέναμε. Στο Ελ Νίδο δεν είχε πολύ κακό καιρό (νομίζαμε) αλλά οι κρουαζιέρες στα νησιά του κόλπου δεν γινόταν λόγω απαγορευτικού που είχε βγάλει το λιμεναρχείο. Λόγω των τυφώνων στην κεντρική χώρα, κοντά δηλαδή στην περιοχή που βρισκόμασταν, φοβούνται τις θάλασσες μη συμβεί κανένα ατύχημα, οπότε δεν επέτρεπαν στα πλοιάρια να κάνουν κρουαζιέρες. Εμείς είχαμε την ελπίδα ότι μπορεί να συνέβαινε κάτι καλό και να γινόταν οι κρουαζιέρες, αλλά μάταια.

Εικόνες από την παραλία κάτω από το ξενοδοχείο μας:

Το πρωί ο καιρός ήταν πολύ άστατος με πολύ δυνατές βροχές, μάλλον καταιγίδες, κάθε τόσο. Έτσι αφού πήραμε το πρωινό μας, πήραμε τα πράγματά μας και φύγαμε από το ξενοδοχείο για να πάμε να δούμε ένα πολύ όμορφο καταρράκτη που βρίσκεται περίπου 15 χιλιόμετρα μακριά από το χωριό. Ήταν ο Nagkalit-kalit Waterfalls. Μόλις φτάσαμε σε ένα σημείο από όπου θα άρχιζε ο ποδαρόδρομος, μας την έπεσαν μερικοί οι οποίοι θα ήταν οι οδηγοί μας για να μη χαθούμε. Και κατά κάποιο τρόπο είχαν δίκιο σε αυτό, αφού τα μονοπάτια εκεί είναι πολύπλοκα και θα πρέπει κάποιος να ξέρει για να σε οδηγήσει. Μάλιστα εμείς ήμασταν από τους πρώτους, οπότε δεν μπορούσαμε να πάρουμε κάποιους άλλους από πίσω για να φτάσουμε ως εκεί. Αλλά αυτό ήταν κάτι που δεν θα κάναμε έτσι κι αλλιώς. Μετά από μικρή διαπραγμάτευση δώσαμε σε ένα συμπαθή νέο 1000 πέσος όλοι μαζί, δηλαδή περίπου 20 δολάρια, για να μας πάει και να μας φέρει.

Εικόνες από τη διαδρομή:

Τα χρήματα αυτά τα άξιζε, όχι μόνο γιατί μας έδειχνε το δρόμο αλλά και γιατί μας βοηθούσε στα μονοπάτια να μην γλιστράμε καθώς και όταν περνούσαμε διάφορα ποταμάκια. Και ειδικά μετά τον πρώτο καταρράκτη σε μία πολύ απότομη ανηφοριά, που ανεβήκαμε μόνο εγώ, η Ντίνα και ο Γιάννης, που η βοήθεια του ήταν κρίσιμη. Οι δυο καταρράκτες ήταν μικροί και δεν είχαν κανένα ενδιαφέρον, όμως η πεζοπορία, που μαζί με τους χρόνους της φωτογράφησης που κάναμε έφτασε σχεδόν τη μία ώρα, ήταν πολύ όμορφη.

Ο πρώτος καταρράκτης:

Και ο δεύτερος:

Μετά γυρίσαμε στην πόλη Ελ Νίδο, στο λιμάνι συγκεκριμένα, για να κάνουμε μία βόλτα και να ρωτήσαμε βέβαια, αν έστω και αργά γινόταν κρουαζιέρες. Όμως η απάντηση ήταν αρνητική. Το απαγορευτικό ίσχυε ακόμα. Το χωριό δεν μας άρεσε καθόλου. Μόνο το λιμάνι και ό,τι βλέπαμε κοιτώντας προς τη θάλασσα είχε αρκετό ενδιαφέρον. Το κακό ήταν ότι η νέφωση ήταν χαμηλή και γι αυτό δεν βλέπαμε τα γύρω βραχώδη, χαμηλά όμως βουνά, που πρέπει εάν δεν είχε τα σύννεφα να φαινόταν πολύ όμορφα. Δεν πειράζει όμως. Έστω και έτσι καταλάβαμε γιατί το χωριό μαζεύει τόσο τουρισμό.

Παλιόκαιρος:

Η ώρα πια είχε πάει κάπου μία το μεσημέρι και πήραμε το δρόμο για το Πουέρτο Πρινσέσα, τη μεγάλη πόλη του νησιού. Στο δρόμο όμως κάναμε μερικές πολύ όμορφες στάσεις. Η πρώτη ήταν στην παραλία Βανίλια όπου ήταν γεμάτη τουρίστες που κολυμπούσαν. Η θάλασσα εκεί δεν είχε καθόλου κύμα. Όμως στα ανοιχτά φαινόταν ότι είχε δυνατό αέρα.

Μετά την παραλία αυτή κάναμε τυχαία μία παράκαμψη, γιατί εγώ είδα στο GPS ένα παραλιακό χωριό (αργότερα είδα στο ίντερνετ ότι λέγεται Pancol Barangay) και πηγαίνοντας εκεί αντικρίσαμε πολύ αυθεντικές σκηνές στην παραλία με κάποιους ψαράδες που ψάρευαν εκείνη την ώρα στην ακτή και άλλους ανθρώπους στα καφενεία και νεαρούς να κάθονται στο μικρό λιμανάκι. Επίσης είδαμε μερικές βάρκες να παίρνουν δύο ή τρεις επιβάτες να τους πηγαίνουν ίσως σε κάποια κοντινά νησιά ή άλλες παραλίες που δεν είχαν πρόσβαση με αυτοκίνητο.

Μετά και από αυτό το χωριό κάναμε άλλη μία στάση στην πόλη Taytay, η οποία στάση ήταν καταπληκτική. Στην αρχή δεν ξέραμε αν θα δούμε κάτι ενδιαφέρον, αλλά μπαίνοντας στην πόλη και φτάνοντας στην παραλία είδαμε ένα μικρό ισπανικό φρούριο (Fort Santa Isabel). Είδαμε επίσης πολύ ωραίες βάρκες, τις κλασικές που έχουν εδώ με τα δύο ξύλα παράλληλα στον άξονα της βάρκας και σε απόσταση 2-3 μέτρα από αυτόν για να ισορροπεί. Ανεβαίνοντας στο φρούριο είδαμε στην δεξιά μας πλευρά κοιτώντας τη θάλασσα ένα χωριό το οποίο ήταν όλο πάνω σε πασσάλους ουσιαστικά ήταν η άκρη της πόλης Taytay.

Αυτοί οι άνθρωποι μας είπαν ότι έκοβαν ξύλα για να επιδιορθώσουν το σπίτι τους:

Δεν αποφύγαμε την πρόκληση να πάμε να επισκεφτούμε εκείνη την παραγκούπολη πάνω στους πασσάλους. Πηγαίνοντας εκεί είδαμε πολύ όμορφους ανθρώπους να μας χαιρετάνε, να μας μιλάνε ευγενικά καθώς και παιδιά τα οποία μας χαιρετούσαν και ήταν πεντακάθαρα και δεν ζητιάνευαν καθόλου. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία και οι φωτογραφίες που τραβήξαμε νομίζω είναι από τις πιο ωραίες.

Μου τα πήρε όλα:

Και το κινητό, κινητό:

Μας αποχαιρετούν:

Στη συνέχεια επιστρέψαμε στο αυτοκίνητο και γυρίσαμε πίσω για να φτάσουμε στο Puerto Ρrincesa, αφού ήταν αργά και έπεσε και το σκοτάδι. Στην πόλη φτάσαμε στις 8:00, και απέναντι από το βενζινάδικο που βάλαμε βενζίνη (ένα ευρώ το λίτρο περίπου) είδαμε ένα μεγάλο εμπορικό κέντρο, το γνωστό από την Μανίλα Robinson Place, το οποίο επισκεφθήκαμε για να φάμε.

Την επομένη είχαμε αναχώρηση για το νησί Σεμπού.

Σε όλες τις εσωτερικές πτήσεις είχαμε αγοράσει επί πλέον κιλά αποσκευών για να μη συναντήσουμε προβλήματα. H Filippines Airline σου δίνει το δικαίωμα να δώσεις μέχρι 10 κιλά πράγματα, αλλά μπορείς να αγοράσεις άλλα δέκα η είκοσι κιλά, αν θέλεις, επιπλέον. Αυτό το πράγμα το έχω δει στις Φιλιππίνες: οι άνθρωποι μπορεί να δώσουν τρία μικρά δέματα που συνολικά να ζυγίζουν λιγότερο από 20 κιλά. Ας είναι 3 ή και 5 κομμάτια, τα παίρνει το αεροπλάνο. Δεν έχει πρόβλημα με τον αριθμό, έχει πρόβλημα με το συνολικό βάρος.

Το πρωί στο συμπαθητικό ξενοδοχείο μας, είχε μάλιστα και πισίνα, πήραμε ένα μέτριο πρωινό με μικρή ομελέτα, κάτι ψωμάκια της πλάκας και ένα καφέ και φύγαμε να κάνουμε μία σύντομη βόλτα στην κεντρική πλατεία της πόλης. Η πτήση μας ήταν λίγο αργά και είχαμε χρόνο να δούμε λίγο την πόλη. Η πλατεία δεν είχε κάποιο ιδιαίτερο ενδιαφέρον εκτός από μία μεγάλη εκκλησία, η οποία επίσης δεν ήταν όμορφη. Όμως είχε κάποια μνημεία για 100 τόσους πεσόντες Αμερικανούς στρατιώτες κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Εδώ φαίνεται οι Φιλιππινέζοι δεν γουστάρουν καθόλου τους Γιαπωνέζους, και μάλιστα κάπου είδα ένα μνημείο της κινεζικής και της φιλιππινέζικης φιλίας, αλλά ταυτόχρονα έγραφε και για την έχθρα προς την Ιαπωνία. Σίγουρα τους έκαναν πολλά, οι κατά τα άλλα σήμερα συμπαθείς Ιάπωνες.

Προχωρήσαμε λίγο δίπλα στο λιμάνι όπου είχε ένα πάρκο το οποίο ήταν πολύ όμορφο αν και εκείνη την ώρα είχε ήλιο και πολλή ζέστη, οπότε δεν μπορούσαμε να κάτσουμε πολύ. Ο καιρός είχε επανέλθει στα κανονικά επίπεδα και ο τυφώνας ποια έχει περάσει αφήνοντας βέβαια πίσω του 16 νεκρούς, όπως διάβασα, και αρκετούς αγνοούμενους.

Βάλαμε το GPS να μας κατευθύνει στο αεροδρόμιο που ήρθαμε και για άλλη μία φορά διαπιστώσαμε ότι τα αεροδρόμια στις Φιλιππίνες έχουν πολύ φθηνά πράγματα και μπορείς άνετα και να ψωνίσεις και να φας χωρίς να σκέφτεσαι ότι σε κλέβουν. Για παράδειγμα έχει μπλουζάκια, δεν ξέρω για την ποιότητα, που γράφουν επάνω το λογότυπο του νησιού με 4 δολάρια. Η Ντίνα αγόρασε ό,τι καλύτερο βρήκε από μαγνητάκια, μιλάμε για 6-7 κομμάτια, τα οποία κόστισαν όλα μαζί 8 δολάρια, δηλαδή τσάμπα για αεροδρόμιο.

Εδώ μποορείτε να παρακολουθήσετε ένα μικρό βίντεο από το νησί του Παλαουάν που τραβήξαμε:

 

[travelbreak]

Δυο μέρες στο Cebu. Φαλαινοκαρχαρίες στο Oslob

Φτάσαμε και στο νησί Cebu. Προσγειώθηκε το αεροπλάνο στις 12:30 και στις 13:40 ξεκινούσαμε με ένα Toyota Innova της Europcar, πολύ άνετοι για να πάμε στο Oslob με κύριο σκοπό να δούμε την επομένη το πρωί φαλαινοκαρχαρίες. Όμως ο ερχομός εδώ δεν έγινε και τόσο απλά. Αρχικά γιατί η περίφημη βαλίτσα του Φιλίππου (γνωστή για τα προβλήματα που δημιουργεί σε κάθε σχεδόν ταξίδι) έφθασε σπασμένη σε ένα σημείο. Το είπαμε στον αρμόδιο και σε είκοσι λεπτά το θέμα ταχτοποιήθηκε. Δηλαδή θα πάρει μια μικρή ή μεγάλη αποζημίωση κάποια στιγμή. Θα μας ειδοποιήσουν.

Και αν αυτή η διαδικασία τελείωσε γρήγορα, χάσαμε τουλάχιστον δύο ώρες μέχρι να πάμε να αγοράσει καινούρια βαλίτσα. Το νησί έχει τρομερή κίνηση. Μετά, για να κάνουμε τα 120 χιλιόμετρα ως το Oslob κάναμε άπειρες ώρες. Σταματήσαμε μόνο για φαγητό. Κάναμε πάνω από έξι ώρες γι αυτή την απόσταση. Μιλάμε για δρόμο στενό με συνεχή δόμηση και πολλά αυτοκίνητα και μηχανές και τρίκυκλα στο δρόμο.

Την επομένη είχαμε ξύπνημα στις 04:30 για τις φάλαινες. Συνεννοηθήκαμε με κάτι τύπους στο ξενοδοχείο. Θα πάμε μαζί.

Στις 5:00 ήμασταν έτοιμοι για να πάμε να δούμε τους λεγόμενους φαλαινοκαρχαρίες. Είναι κάποιες φάλαινες που φαίνεται μοιάζουν με καρχαρίες και είναι μικρού μεγέθους. Εμείς αυτοί που είδαμε ήταν 5-6 μέτρα και είναι πολύ φιλικοί με τους ανθρώπους. Μάλλον ήταν αδιάφοροι για την παρουσία μας.

Αλλά θα περιγράψω ακριβώς το τι έγινε από την προηγούμενη. Το βράδυ είχαμε μιλήσει για το κολύμπι με τους φαλαινοκαρχαρίες με την ξενοδόχο, η οποία προφανώς είχε κάποιους συνδέσμους που ασχολούνται με το θέμα αυτό. Ξαφνικά εμφανίστηκαν και οδηγοί και μεσάζοντες και διάφοροι άλλοι που θα μας εξυπηρετούσαν ώστε να μην ταλαιπωρηθούμε, αλλά με την αμοιβή των χιλίων πέσος, που ήταν έτσι κι αλλιώς το κόστος για τη δραστηριότητα αυτή, κατά την οποία εμείς θα βλέπαμε τα ζώα της θάλασσας που είπα πριν. Εγώ είχα διαβάσει ότι είναι ένα πολύ ιδιαίτερο πράγμα αυτή η δραστηριότητα και όσο στημένο και να είναι απολαμβάνεις κάτι μοναδικό. Έτσι λοιπόν δεν είχαμε πρόβλημα με το ποσόν που δεν ήταν και μεγάλο ούτε με τα 50 πέσο που δώσαμε στον μεσάζοντα για να μην στηθούμε εμείς στην ουρά να βγάλουμε τα εισιτήρια.

Εν αναμονή για να μπούμε στη βάρκα μας:

Χαμός από κόσμο. Όμως μη σας φαίνεται ότι δεν υπήρχε οργάνωση. Σε κάθε βάρκα έμπαιναν μόνο εκείνοι που είχαν το συγκεκριμένο αρχηγό που θα τους καθοδηγούσε:

Το αποτέλεσμα είναι ότι σχετικά νωρίς (κατά τις επτά) μπήκαμε σε μία βαρκούλα γύρω στα 15 άτομα, η οποία προχώρησε περίπου 50 με 100 μέτρα στη θάλασσα όπου εν το μεταξύ είχαν πάει κι άλλες 20 βάρκες και ακολούθησαν και άλλες. Ο κόσμος από τις βάρκες έπεφτε στο νερό με μάσκες για να δει αυτό που του είχαν τάξει. Και πράγματι με το που πέσαμε στο νερό εμφανίστηκαν οι φαλαινοκαρχαρίες, οι οποίοι περίμεναν το φαγητό τους από κάτι τύπους που περιφερόταν με βαρκούλες και κάτι τους πετούσαν στο στόμα και αυτοί το άρπαζαν. Έκαναν βολτίτσες και εμείς τους βγάζαμε φωτογραφίες με τις αδιάβροχες φωτογραφικές μηχανές ή τους κοιτάζαμε αφού φαινόταν πολύ αδιάφοροι με την παρουσία μας.

Οι φωτογραφίες δεν είναι τόσο καλές. Το βίντεο είναι καλύτερο.

Αυτό ήταν όλο το ζήτημα: επί μισή ώρα να ανεβαίνουμε και να κατεβαίνουμε βουτώντας και πλησιάζοντας τα ζώα. Από την παρέα μας μπήκαμε όλοι στη θάλασσα με μάσκες που μας έδωσαν από τις βάρκες. Το λέω γιατί τα κορίτσια της παρέας στην αρχή έλεγαν ότι δε θα βουτούσαν, αλλά το έκαναν και τους άρεσε πολύ. Σε μισή ώρα όλα είχαν τελειώσει, αφού δεν είχε κάτι άλλο να κάνουμε και οι βάρκες μας επέστρεψαν στην ακτή ώστε να παραλάβουν τους καινούργιους πελάτες. Φυσικά θα μπορούσαμε να είχαμε πάει και κολυμπώντας αλλά νομίζω καλύτερα που το κάνουν έτσι για να έχουν τον έλεγχο της κατάστασης. Το νερό στο σημείο που ήταν η δραστηριότητα αυτή αν και πολύ κοντά στην ακτή είχε βάθος περίπου 15 μέτρα. Όλοι μείναμε ευχαριστημένοι. Στο συγκεκριμένο σημείο εννοείται ότι είχε μαζευτεί πάρα πολύς κόσμος και περνώντας μετά από δύο ώρες για να συνεχίσουμε την εκδρομή μας στο νησί Σεμπού είδαμε ακόμα κόσμο να πηγαίνει για να δει τα ζώα.

Εμείς νομίζω καλύτερα που πήγαμε πολύ πρωί γιατί περίπου στις 8:30 ήμασταν έτοιμοι με το αυτοκίνητο για να συνεχίσουμε το πρόγραμμα του ταξιδιού για τη συγκεκριμένη μέρα. Ουσιαστικά είχαμε όλη τη μέρα μπροστά μας. Δεν ξέραμε αν αυτά που υπήρχαν στο πρόγραμμά μου θα είχαν ενδιαφέρον αλλά ήταν μονάχα τρία πράγματα. Όμως όπου βλέπαμε κάτι που μας άρεσε σταματούσαμε για να τραβήξουμε φωτογραφίες.

Το πρώτο από τα τρία σημεία ήταν οι θερμές πηγές Mainit Springs, που πήγαμε αλλά όμως ήταν κλειστές λόγω του τυφώνα, που τόσες φορές ακούσαμε αλλά ποτέ δεν είδαμε. Όμως τα μέρη στα οποία σταματήσαμε για να τα δούμε και να φωτογραφήσουμε ήταν αξιόλογα και ίσως από τις πιο ωραίες διαδρομές που έχουμε κάνει ήταν αυτή από το Oslob και το νότιο δρόμο του νησιού. Ήταν ένας δρόμος που σχεδόν συνέχεια ήταν παραλιακός με πολύ όμορφες παραλίες και βλάστηση που προχωρούσε μέχρι τη θάλασσα.

Η επόμενη σημειωμένη στάση μας ήταν ο καταρράκτης Kawasan. Για να φτάσουμε εκεί περπατήσαμε 1,5 km σε μία καταπληκτική διαδρομή δίπλα στο ποτάμι που ερχόταν από τον καταρράκτη. Ο καταρράκτης δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο αλλά έπεφτε σε μία πολύ όμορφη λίμνη με υπέροχα πρασινωπά νερά στα οποία δεκάδες άνθρωποι κολυμπούσαν. Ίσως όλοι εκτός από μας. Εμείς κάναμε τη βόλτα μας και αφού θαυμάσαμε και φωτογραφίσαμε επιστρέψαμε για να κάνουμε μία βόλτα σε ένα χωριό που ήταν εκεί, δίπλα στη θάλασσα.

Επόμενος σταθμός μας η τουριστική πόλη Moalboal. Μέχρι να φτάσουμε στην πόλη Moalboal κάναμε αρκετές στάσεις, είδαμε πολύ όμορφες σκηνές με τους ντόπιους αλλά και τις παραλίες και το περιβάλλον γενικότερα. Ο καιρός ήταν καλός.

Όσο προχωρούσαμε κάναμε στάσεις στις παραλίες που ήταν πολύ όμορφες και δεν βιαζόμασταν. Όμως από κάποιο σημείο και μετά που κόντευε να βραδιάσει θέλαμε να φτάσουμε όσο γίνεται γρηγορότερα στην πόλη Σεμπού μήπως προλαβαίνουμε και κάναμε μία βόλτα. Αυτός είναι και ο λόγος που στο Moalboal δεν μείναμε πολύ. Κάναμε μια βόλτα στη νότια πλευρά της πόλης που είχε μια λαϊκή αγορά και πιο κάτω μια ψαραγορά, πολύ αυθεντική. Κάναμε και μια προσπάθεια να δούμε τη Λευκή Παραλία αλλά μας την έσπασε που όλο ζητούσαν λεφτά για να παρκάρεις , για να προχωρήσεις κλπ.

Στο Σεμπού φτάσαμε στις 8:00 το βράδυ και δεν είχαμε καμία διάθεση αφού είχαμε ξυπνήσει πολλές ώρες νωρίτερα. Έτσι πήγαμε σε ένα γειτονικό μαγαζί και ψωνίσαμε λίγο έτοιμο φαγητό για να φάμε ώστε να κοιμηθούμε νωρίς και να ξυπνήσουμε την επομένη πολύ πρωί μήπως και δούμε λίγο την πόλη πριν παραδώσουμε το αυτοκίνητο

Έγιναν διάφορα περίεργα την προηγούμενη κατά την παραλαβή του αυτοκινήτου και το αποτέλεσμα ήταν ότι μέχρι τις 8 το πρωί πρέπει να το παραδώσουμε στα γραφεία της εταιρείας Εuropcar στην πόλη μέσα στο Σεμπού. Αυτοί θα μας πηγαίνανε στο πλοίο για να πάμε στο νησί Μποχόλ. Κατά την παραλαβή λοιπόν του αυτοκινήτου με τσάντισαν που ήταν πολύ λεπτολόγοι και επέμεναν να το παραδώσουμε στις οκτώ το πρωί αφού έτσι είχα δηλώσει. Εγώ τους έλεγα ότι η ενοικίαση είναι ανά 24ωρο, αλλά αυτοί δεν το δέχονταν. Η μόνη υποχώρηση που έκαναν ήταν να το παραδώσουμε στην πόλη και όχι στο αεροδρόμιο που το παραλάβαμε. Τελικά όμως στο τέλος μας είπαν να το πάμε στην πόλη στις οκτώ και θα μας πάνε αυτοί στο λιμάνι. Κάτι ήταν κι αυτό. Αρκετό δηλαδή.

Την επομένη το πρωί πήραμε το αυτοκίνητο και πήγαμε στο κέντρο της πόλης γιατί θέλαμε να δούμε δύο πράγματα στο Cebu: το ένα ήταν το κάστρο του San Pedro (Fort San Pedro), το οποίο βέβαια στις 7:00 που πήγαμε ήταν κλειστό, οπότε απλά το είδαμε απέξω. Και το άλλο που θέλαμε να δούμε ήταν μία κεντρική εκκλησία που ονομάζεται Basilica Minore del Santo Nino. Την είδαμε και αυτήν και μάλιστα μας άρεσε πάρα πολύ, γιατί λόγω της ημέρας (Κυρικαή) είχε ξεκινήσει η λειτουργία και οι πιστοί είχαν αρχίσει να μαζεύονται. Η λειτουργία επειδή φαντάζομαι περιμένανε πολύ κόσμο, γινόταν στον προαύλιο χώρο της εκκλησίας και όχι μέσα σε αυτήν. Έτσι ένα σωρό παπάδες και ιερωμένοι είχαν μαζευτεί και έψελναν και κάποιες χορωδίες τραγουδούσαν. Ο κόσμος δεν ήτανε απλά κάτω μαζεμένος, αλλά υπήρχαν και πάνω από αυτούς κερκίδες όπου πολλοί είχαν αρχίσει να κάθονται. Βέβαια ο ήλιος ενώ ήταν ακόμη τόσο νωρίς ήταν πολύ δυνατός και δεν ξέρω πώς θα προχωρούσε η μέρα για αυτούς.

Ο σταυρός του Μαγγελάνου:

Εμείς μετά από αυτό, πήραμε το Toyota Innova και πήγαμε στο γραφείο τους μέσα στην πόλη για να το αφήσουμε. Πράγματι εκεί μια κοπέλα το παρέλαβε χωρίς κανένα πρόβλημα και ένας άλλος τύπος μας οδήγησε με το ίδιο αυτοκίνητο στο λιμάνι όπου μας άφησε για να αγοράσουμε εισιτήρια ώστε να πάμε με πλοίο στο νησί Μποχόλ. Εκεί βέβαια γινόταν ο κακός χαμός, δηλαδή πάρα πολύς κόσμος έβγαζε εισιτήρια και εμείς ευτυχώς, αφού περιμέναμε πάνω από μισή ώρα σε μία ουρά, βρήκαμε εισιτήριο με το πλοίο των 10 ώστε σε 2 ώρες 45 λεπτά να φτάσουμε στο Βohol. Υποτίθεται ότι αυτό ήταν το γρήγορο πλοίο. Τέλος πάντων. Η μετάβαση ήτανε πάρα πολύ καλή και μας άρεσε το σύστημα που έχουν εδώ. Δηλαδή δεν σε αφήνουν να κουβαλάς τις βαλίτσες σου μέσα στο πλοίο. Τις παραλαμβάνουν αφού πληρώσεις 50 πέσος για την κάθε μία, μικρή ή μεγάλη, και την βάζουν αυτοί στο πίσω μέρος του πλοίου. Την παίρνεις όταν θα βγεις. Μέσα στο πλοίο η ατμόσφαιρα ήταν καλή χωρίς να είναι και κάτι το ιδιαίτερο. Όμως το πλοίο ήταν παλιό και καταλαβαίνεις ότι αν γίνει κάποιο ατύχημα δε θα προλάβουν να βγουν για να τη γλιτώσουν ούτε οι μισοί. Δεν υπάρχουν έξοδοι κινδύνου και οι πόρτες όλες, για να γλυτώσουν κλιματισμό, είναι όλες κλειστές. Για να καταλάβει κανένας χρειάστηκαν σχεδόν 20 λεπτά για να βγει ο κόσμος έξω (υπολογίζω γύρω στα 200 άτομα) από το πλοίο όταν έφτασε στο λιμάνι.

Και πάλι το σχετικό βίντεο. Περιέχει και λίγες υποβρύχιες λείψεις με τους φαλαινοκαρχαρίες.

 

[travelbreak]

Μποχόλ, μέρα πρώτη. Πυγολαμπίδες

Όταν φτάσαμε στο λιμάνι του Μποχόλ μας περίμενε μία κοπέλα με την οποία είχα ήδη επικοινωνήσει τηλεφωνικά, για να μας δώσει πάλι ένα Toyota Innova το οποίο όμως βρισκόταν σε κακή κατάσταση. Είχε πρόβλημα κυρίως με την μίζα, η οποία δεν έπαιρνε εύκολα μπροστά. Τέλος πάντων, ελπίζαμε να έχουμε καλή τύχη. Την πρώτη μέρα δεν υπήρξε μεγάλο πρόβλημα, εκτός από το βράδυ που για να πάρει μπρος, ο Φίλιππος έκανε τουλάχιστον πέντε προσπάθειες. Επίσης είχε ένα άλλο πρόβλημα: ότι δεν είχε κεντρικό κλείδωμα και όταν μπαίναμε ή όταν φεύγαμε έπρεπε να κλειδώσουμε ή να ξεκλειδώσουμε μία μία όλες τις πόρτες. Ευτυχώς που το κατάλαβα κάποια στιγμή γιατί μέχρι τότε νομίζαμε ότι είχε κεντρικό κλείδωμα και το αυτοκίνητο ήταν ανοιχτό συνέχεια. Τελικά όλα καλά. Αυτό το αυτοκίνητο το βρήκα από το διαδίκτυο και ήταν σχετικά φτηνό (5000 πέσο για δυο μέρες) γιατί μεγάλες εταιρίες δεν υπάρχουν στο νησί.

Πετύχαμε και γάμο. Πολύ ιδιαίτερος:

Γνωστές ωραίες νησιώτικες εικόνες:

Αρχίσαμε τις βόλτες. Πήγαμε αρχικά στην παραλία Alona Beach, η οποία ήταν πολύ όμορφη με άπειρο κόσμο που είτε κολυμπούσε είτε καθόταν στα παραλιακά μαγαζιά. Το θέμα είναι ότι για να φτάσεις στην παραλία, που είναι αρκετά μεγάλη, υπάρχει μόνο ένας δρόμος, γιατί όλες οι άλλες έξοδοι είναι κλειστές από τα ξενοδοχεία. Με τα πολλά βρήκαμε να παρκάρουμε και να πάμε στην παραλία για να βγάλουμε κάποιες φωτογραφίες.

Και παρακάτω πάλι σπίτια σε πασσάλους:

Δεν μείναμε πάντως για πολύ γιατί ψάχνοντας στο Lonely Planet είχα δει ότι η περιοχή έχει ένα ποτάμι, που ονομάζεται Abatan, λίγο έξω από το Tagbilaran που μέναμε, το οποίο έχει πυγολαμπίδες τις οποίες μπορείς να επισκεφτείς με καγιάκ (με την εταιρία Kayakasia Philippines). Η παρέα σύσσωμη ήθελε να δει το θέαμα. Έτσι την ώρα που νύχτωνε, δηλαδή κατά τις 18:00 πήγαμε στο σημείο που ήταν η εταιρία αυτή και με κάποια παζάρια που κάναμε, πληρώνοντας τελικά 1400 πέσος ο κάθε ένας, συμφωνήσαμε να κάνουμε το τουρ. Μπήκαμε ο καθένας μας σε ένα καγιάκ με έναν ντόπιο ο οποίος κωπηλατούσε και πήγαμε να δούμε τις πυγολαμπίδες.

Το θέαμα χωρίς να είναι καταπληκτικό, ήταν πολύ όμορφο, γιατί έβλεπες εκατοντάδες πυγολαμπίδες σε ένα δέντρο να αναβοσβήνουν τα φωτάκια τους. Τα δέντρα με τις αποικίες πυγολαμπίδων σε όλο το ποτάμι που πήγαμε με το κανό, δεν ήταν πολλά, τέσσερα ή πέντε. Για να τα δούμε κάναμε μία απόσταση περίπου 1.000 m και μετά επιστρέψαμε. Ήταν μία ευχάριστη εμπειρία που χωρίς να είναι κάτι ιδιαίτερα όμορφο είχε μία ιδιαιτερότητα: ο ρυθμός με τον οποίον άναβαν και έσβηναν τα φωτάκια τους οι πυγολαμπίδες ήτανε κατά κάποιο τρόπο συντονισμένος. Όχι συνέχεια αλλά μερικές φορές ναι. Ήταν πραγματικά αυτό που ήθελα να δω. Τώρα που το σκέφτομαι νομίζω ότι ήταν από τα πιο ενδιαφέροντα που είδαμε στο ταξίδι αυτό. Να βλέπεις να λάμπουν κατά κύματα οι πυγολαμπίδες. Θύμιζαν το λεγόμενο σεντόνι που κάνουν στα γήπεδα οι οπαδοί. Άλλες στιγμές πάλι το έβλεπες ότι σε ορισμένες περιοχές έσβηναν όλες μαζί και άναβαν επίσης. Το σβήσιμο διαρκούσε πολύ λίγο ενώ το άναμμα περισσότερο (για παράδειγμα έσβηναν μισό δευτερόλεπτο και άναβαν τρία) ήταν μια ομορφιά και δεν το βλέπεις αυτό σε πολλά σημεία του κόσμου. Έτσι κι αλλιώς όλοι έχουμε δει πυγολαμπίδες αλλά όχι τόσο πολλές μαζί. Δυστυχώς δεν έχουμε ούτε φωτογραφίες ούτε βίντεο.

Γνωρίζω ότι στην Ταϋλάνδη υπάρχει ένα αντίστοιχο αλλά πιο μεγαλειώδες θέαμα. Αν κάποιος από το φόρουμ έχει πάει θα ήθελα να μας πει δυο λόγια. Υπήρχαν και άλλοι που πήγαν εκεί με μεγαλύτερες βάρκες που είχαν μηχανή. Δεν ήταν και τόσο ενοχλητικές γιατί έσβηναν τη μηχανή όταν κοιτούσαν τις πυγολαμπίδες.

Μετά και από αυτή τη διαδικασία, που κράτησε περίπου μέχρι τις 8:00 επιστρέψαμε στην πόλη Tagbilaran και πήγαμε σε ένα Mall για φαγητό.

 

[travelbreak]

Μποχόλ. Δεύτερη μέρα. Σοκολατένιοι Λόφοι και Τarsier

Ξυπνήσαμε αρκετά νωρίς, οπότε στις 7:30 ξεκινήσαμε την περιήγηση στο νησί. Όταν πήγαμε να δούμε τις πυγολαμπίδες πήγαμε από την βόρεια πλευρά, η βόλτα τώρα ξεκίνησε από το νότιο μέρος και ο πρώτος μας στόχος ήταν να δούμε τους λεγόμενους σοκολατένιος λόφους (Chocolate Hills).

Να σημειώσω όμως ότι το Μποχόλ δεν έχει καμία σχέση με το Σεμπού όπου υπήρχε πάρα πολύ κίνηση σε ακτίνα 40 χιλιομέτρων από την πρωτεύουσα. Εδώ δεν υπάρχει τέτοιο ζήτημα. Δηλαδή, σε γενικές γραμμές η κίνηση είναι ομαλή, όμως όχι ότι τρέχεις και γρήγορα. Δηλαδή μία μέση ταχύτητα περίπου 40 χιλιόμετρα την ώρα θεωρείται καλή. Αυτό σημαίνει ότι πολλές αποστάσεις που δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλες μπορεί να χρειαστεί περισσότερος από τον αναμενόμενο χρόνο. Ο λόγος γνωστός: κυκλοφορούν πολλά μηχανάκια και τρίκυκλα με αποτέλεσμα να καθυστερούν την κίνηση, αφού η προσπέραση δεν είναι εύκολη στους σχετικά στενούς και με στροφές δρόμους. Πάντως οι δρόμοι είναι καλοί.

Πριν φτάσουμε στους Σοκολατένιος Λόφους κάναμε δύο πολύ ενδιαφέρουσες στάσεις: η μία ήταν σε ένα παραλιακό χωριό (Baclayon), όπου είδαμε την παλίρροια να έχει τραβήξει τα νερά προς τη μεριά της θάλασσας (άμπωτις) και να έχει κάνει να φαίνονται οι ρίζες των μαγκρόβιων φυτών. Μας άρεσαν πολύ οι εικόνες που είδαμε εκεί και επίσης είδαμε μικρά παιδιά να παίζουν σε κάτι λιμνούλες που σχηματίζονταν από την άμπωτη και επίσης κάποιους ψαράδες στα ανοιχτά να πηγαίνουν για ψάρεμα. Ωραίες εικόνες.

Εικόνες από άλλες στάσεις:

Η δεύτερη μεγάλη στάση που κάναμε ήταν σε ένα χώρο (Tarcier Conservation Area) με δέντρα για να δούμε τα μικρότερα πρωτεύοντα που ονομάζονται tarsier. Ήταν πάρα πολύ μικρά σε μέγεθος, περίπου 10-20 εκατοστά, είχαν τεράστια μάτια τα οποία όμως με δυσκολία άνοιγαν. Καθόταν πάνω στα κλαδιά και δεν κουνούσαν καθόλου. Τουλάχιστο όσα είδα. Μας είπαν εκεί ότι κυκλοφορούν τη νύχτα για να φάνε και για να κάνουν άλλες δραστηριότητες. Εμείς είδαμε 7, 8 από αυτά και βέβαια μόνος σου δεν είναι εύκολο να τα δεις. Γι αυτό υπήρχαν κορίτσια που καθόταν κοντά σε αυτά τα ζωάκια και όταν περνούσες σου έλεγαν να κοιτάξεις για να τα δεις. Ήταν επίσης δύσκολο να τραβήξεις μία καλή φωτογραφία, αφού είναι τόσο μικρά και η μηχανή δεν εστιάζει σε αυτά αλλά μπορεί να εστιάσει σε ένα κλαδί δίπλα τους.

Μετά και από την επίσκεψη στα τάρσιερ και αφού κάναμε και μια, δύο άλλες στάσεις για φωτογραφίες, φτάσαμε στους σοκολατένιος λόφους. Εκεί είναι λίγο περίεργη η κατάσταση. Θα γίνω πιο συγκεκριμένος. Αυτή τη μέρα οδηγούσα εγώ το αυτοκίνητο από το πρωί. Φτάνοντας εκεί ακολουθήσαμε τις ταμπέλες και ανεβήκαμε επάνω σε ένα λόφο όπου υπάρχει το ένα και μοναδικό παρατηρητήριο της περιοχής. Εκεί δεν μπορείς να παρκάρεις. Αφήνεις τους επιβάτες και φεύγεις. Οι επιβάτες στην είσοδο πληρώνουν ένα εισιτήριο της τάξης του ενός ευρώ. Το αυτοκίνητο με τον οδηγό πρέπει να επιστρέψει κάτω και να παρκάρει σε ένα πάρκινγκ. Αν θέλει να ανέβει ο οδηγός, μπορεί να πάρει ένα μικρό πουλμανάκι, όπως τα λεγόμενα τζίπνι, που έχουν εδώ και να ανέβει επάνω στο παρατηρητήριο. Έτσι έκανα και εγώ.

Με το τζίπνι ανέβηκα στο παρατηρητήριο, αλλά μόλις έφτασα άρχισε να βρέχει. Επί μισή ώρα έβρεχε, τη μία δυνατά την άλλη ψιχαλιστά. Κρατώντας κάποιες ομπρέλες που είχαμε ευτυχώς μαζί μας ανεβήκαμε τα σκαλιά μέχρι την κορυφή του παρατηρητηρίου. Ευτυχώς λίγο πριν απογοητευτούμε και φύγουμε, βγήκε ένας πολύ δυνατός ήλιος για να βγάλουμε και ορισμένες πιο φωτεινές φωτογραφίες.

Κατά τις 12:00 είχαμε τελειώσει με την επίσκεψη εκεί (που είχε παρά πολύ κόσμο και ό,τι δεις το βλέπεις μόνο από εκεί επάνω) και ήταν όμορφα. Τώρα για τους σοκολατένιος λόφους έχω να πω ότι από ψηλά βλέπεις δεκάδες μικρούς λόφους σε μία έκταση με ακτίνα περίπου 10 χιλιομέτρων. Ίσως είναι και λιγότερα.

Λίγο πιο κάτω:

Για το υπόλοιπο της βόλτας μας το Lonely Planet δυστυχώς δεν έγραφε πολλά ιδιαίτερα πράγματα και οι μόνες πληροφορίες που είχα ήταν από το travelstories και τους επισκέπτες που είχαν γράψει κάποια πράγματα για το νησί. Έτσι ακολουθώντας τις πληροφορίες αποφασίσαμε να πάμε σε κάποιες λίμνες σε σπηλιές. Δεν ήμασταν σίγουροι γι αυτό το οποίο θα βλέπαμε εκεί. Δυστυχώς η απόσταση ήταν αρκετά μεγάλη και μας πήρε περί τις δύο ώρες για να καλύψουμε τα 70 χιλιόμετρα. Φτάνοντας εκεί είδαμε το γνωστό στυλ της χώρας: ένας γεράκος να θέλει 50 πέσος για το παρκάρισμα και εμείς μετά να ψάχνουμε να βρούμε σε κάτι μονοπάτια τις σπηλιές. Τις βρήκαμε. Δεν ήταν δύσκολο αλλά δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Βασικά ήταν από τις καθιζήσεις μιας κρούστας από λάβα και 2, 3 μέτρα πιο κάτω υπάρχει μια μικρή λίμνη με διάμετρο δέκα περίπου μέτρα. Οι λιμνούλες σε πολλά σημεία προχωρούσαν και κάτω από την υπόλοιπη κρούστα που είχε μείνει και πάνω στην οποία εμείς περπατούσαμε.

Πρώτα πήγαμε σε μία λιμνούλα η οποία ονομάζεται Cabagnow cave pool. Αυτή ήταν σχετικά μικρή και ήταν σχεδόν αδύνατο να κολυμπήσει κάποιος, γιατί δεν μπορούσε να ανέβει μετά επάνω στα βράχια. Εκεί δεν ήταν και κανένας άλλος άνθρωπος και όσοι πήγαιναν την κοιτάζανε και φεύγανε.

Μετά πήγαμε σε μία άλλη. Ήταν πέντε λεπτά απόσταση από την πρώτη, όπου εκεί όντως υπήρχε κόσμος, δηλαδή μία δεκαριά άτομα οι οποίοι κολυμπούσαν ή ήταν απέξω και κοιτούσαν η λίμνη. Αυτή ονομαζόταν Tibaw. Μάλιστα για να μπεις στο χώρο υπήρχε ένας πιτσιρικάς που σου ζητούσε 25 πέσος για να σε αφήσει να περάσεις. Εμείς κρατούσαμε τα πράγματά μας ώστε αν μας άρεσε να κολυμπήσουμε να το κάνουμε, αλλά δεν μας άρεσε και αποφασίσαμε να πάμε 600m παρακάτω που υπήρχε μία παραλία που μας είχαν πει ότι είναι ωραία για να κολυμπήσουμε.

Πράγματι πήγαμε εκεί, όμως ενώ περπατούσες, μπορεί και 100 m, το νερό έφτανε μέχρι τα γόνατά σου. Και το κακό δεν ήταν αυτό, αλλά στο περπάτημα μπορούσε να τραυματίσεις και τα πόδια σου γιατί έπεφτες πάνω σε κάποια κοράλλια ή σε σκληρές πέτρες. Έτσι το μπάνιο ήταν μία αποτυχία. Η Ντίνα ήταν η μόνη δεν του έκανε «μπάνιο».

Φυσικά μετά από αυτό έπρεπε να γυρίσουμε πίσω. Η ώρα είχε προχωρήσει και ήταν περίπου τρεις. Καταλάβαμε ότι και τα υπόλοιπα μέρη που έχει το νησί μάλλον δεν θα έχουν κάποια ιδιαίτερη αξία, οπότε ας μη κουραζόμαστε. Αλλά επειδή είχαμε λίγο χρόνο αποφασίσαμε να βάλουμε στο GPS έναν καταρράκτη να δούμε μήπως άξιζε. Έτσι βάλαμε τον καταρράκτη Ingkumhan. Βέβαια αυτός ο καταρράκτης ήταν προς την πόλη που είναι το ξενοδοχείο μας, δηλαδή το Tagbilaran. Κάναμε μόνο μια μικρή παράκαμψη. Λίγο πριν φτάσουμε στον καταρράκτη είχαμε μπει σε ένα πολύ στενό δρομάκι. Ερχόταν κάποια άλλα αυτοκίνητα επιστρέφοντας από τον καταρράκτη και ο Φίλιππος έβαλε όσο δεξιά μπορούσε το αυτοκίνητο, αλλά δυστυχώς δεν προέβλεψε σωστά και το αμάξι έκατσε πάνω στην άκρη του δρόμου και δεν μπορούσε να προχωρήσει. Οι άλλοι που ερχόταν με τα αυτοκίνητα κατέβηκαν και μας βοήθησαν να βγούμε από κείνη τη δύσκολη θέση. Άσε που πιστεύω ότι έφταιγαν εκείνοι γιατί υπήρχε χώρος στη μεριά τους, αλλά υποχρέωσαν τον Φίλιππο να πάει ακόμα περισσότερο στην άκρη.

Φτάσαμε σε κάποιο σημείο που δεν μπορούσε να προχωρήσει άλλο το αυτοκίνητο και από εκεί με περπάτημα περίπου 10 λεπτών φτάσαμε στον καταρράκτη ο οποίος δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο, εκτός από μία λίμνη που σχηματιζόταν στο σημείο που έπεφταν τα νερά του, η οποία ήταν πολύ όμορφη. Και το τοπίο ήταν πάρα πολύ ωραίο αφού είχε τρομερή βλάστηση λες και ήσουν σε ζούγκλα. Και ήταν αυτός ο συνδυασμός του νερού με τα ψηλά δέντρα που αν ήταν μία ώρα νωρίτερα η επίσκεψή μας εκεί, πιστεύω ότι δεν θα αντιστεκόμαστε στον πειρασμό να κολυμπήσουμε. Εδώ φυσικά οι φιλιππινέζοι κολυμπάνε πολύ στους καταρράκτες και στα ποτάμια, γιατί οι θάλασσες γενικά είναι πολύ ρηχές και λίγο επικίνδυνες για το κολύμπι. Όχι τόσο γιατί υπάρχουν επικίνδυνα ζώα αλλά γιατί μπορεί να σκοντάψεις σε κάτι και να σου κόψει το πόδι. Συμπερασματικά, η επίσκεψη εκεί ήταν πολύ όμορφη, κυρίως λόγω της διαδρομής με τα πόδια που κάναμε.

Μέχρι να επιστρέψουμε στο αυτοκίνητο είχε αρχίσει να βραδιάζει και γι αυτό έπρεπε να γυρίσουμε προς την πόλη μας. Εγώ είχα την ιδέα να πάμε σε μία μικρή πόλη που είχαμε δει το πρωί πηγαίνοντας για τους σοκολατένιους λόφους, την πόλη Loboc, όπου είχα δει κάποια πολύ όμορφα και μεγάλα καραβάκια σαν μαούνες, να έχουν τραπέζια για φαγητό και να τα προωθούν ή να τραβάνε κάποιες άλλες βάρκες με μηχανή. Είπα λοιπόν στην παρέα αν ήθελε να πάμε να δοκιμάσουμε αν υπήρχε αυτό το σύστημα και το βράδυ γιατί θα ήταν πολύ όμορφα. Οι περισσότεροι δεν είχαν πολλή διάθεση γι αυτό αλλά τελικά πήγαμε. Όμως ήταν κλειστά και καταλάβαμε ότι αυτό γίνεται μονάχα στη διάρκεια της ημέρας.

Στο Λομπόκ είδαμε ένα εστιατόριο το οποίο ήταν κυρίως για τους ντόπιους και όχι για τουρίστες, που όμως φάνηκε ότι έχει πολύ ωραίο φαγητό. Καθίσαμε και φάγαμε και οι περισσότεροι πήραμε βραστό μοσχάρι σούπα. Μετά το φαγητό όλα είχαν τελειώσει για τη μέρα εκτός από μία επίσκεψη στον καθεδρικό ναό της πόλης Tagbilaran, όπου μας άρεσε μέσα στο βράδυ που ήταν και φωτισμένος. Και βέβαια στις 21:00 είχαμε φτάσει τα δωμάτιά μας για να ξεκουραστούμε.

Εδώ φάγαμε, στις τρεις αδερφές:

Θα μπορούσαμε να φάμε κι εδώ:

Και φυσικά μην παραλείψετε να δείτε το σχετικό βίντεο για το Μποχόλ:

 

[travelbreak]

Παραμονή πρωτοχρονιάς κοντά στο Πινατούμπο.

Τούτη ήταν μια μέρα που δεν κάναμε σχεδόν τίποτα. Όχι γιατί δεν υπήρχαν στο πρόγραμμα πράγματα, αλλά γιατί τίποτα δεν πήγε καλά. Ξεκινάμε από το πρωί: Είχα ψάξει από την προηγούμενη και είδα ότι το αεροδρόμιο του Tagbilaran (που μέναμε) ήταν δύο χλμ από το ξενοδοχείο. Η πτήση μας ήταν στις 09:25, οπότε λέμε να φύγουμε στις 7:15. Φεύγοντας ρωτώ στη ρεσεψιόν (για να περάσω την ώρα μου) πόσο χρόνο θέλουμε για το αεροδρόμιο και μου λένε μισή ώρα. Τι;;; Για δύο χλμ; Μου λένε ότι είναι είκοσι χλμ. Μας ενημέρωσαν ότι έχει κλείσει το αεροδρόμιο στο Tagbilaran και πρέπει να πάμε στο Paglao.

Τρεχάτε ποδαράκια μας. Βέβαια πάλι δεν ήταν πρόβλημα γιατί το νησί είναι μικρό και δεν έχει κίνηση όπως στο Cebu. Πράγματι φύγαμε και σε λιγότερο από μισή ώρα είχαμε φτάσει. Το αυτοκίνητο ήρθε η κοπέλα που μας το είχε δώσει στο λιμάνι δύο μέρες πριν και το παρέλαβε λίγο πριν μπούμε στο αεροπλάνο. Πάλι καλά που μας πρόλαβε. Λίγο χαζούλα μου φάνηκε. Από τις επικοινωνίες μας για το κλείσιμο του αυτοκινήτου, δεν μπορούσε να καταλάβει ότι θα μας έδινε το όχημα στο λιμάνι και θα το παραδίδαμε στο αεροδρόμιο. Πιστεύω ότι πήγε το πρωί στο λιμάνι και μας έψαχνε. Ευτυχώς, είχα τηλέφωνό της και της εξήγησα ότι μιλάμε για airport και όχι για port.

Η πτήση έγινε χωρίς καθυστέρηση και φτάσαμε στη Μανίλα στις 10:30. Περιμέναμε μισή ώρα για να παραλάβουμε βαλίτσες. Επειδή μου είχε στείλει μήνυμα η Philippine airline ότι ο Φίλιππος δικαιούται 22 ευρώ για τη βαλίτσα που του χάλασαν, είπαμε να πάμε στα γραφεία τους και εκεί να τα ζητήσουμε. Έτσι μας είχαν πει να κάνουμε όταν δηλώσαμε το σπάσιμο. Επί τέλους, αυτή τη σπασμένη βαλίτσα την πέταξε ο Φίλιππος και είχε τη καινούρια. Μετά από δύο ώρες αναμονής και αφού μας ζητούσαν του κόσμου τις πληροφορίες, τους βρίσαμε σχεδόν και φύγαμε. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο. Πάνε και τα 22 ευρώ.

Η ώρα είχε πάει σχεδόν μία και πήγαμε στη Europcar να πάρουμε το αυτοκίνητο που είχαμε νοικιάσει πριν μήνες. Μας παίρνει ένα αυτοκίνητο και μας πάει στα γραφεία τους εκτός αεροδρομίου. Εκεί μας ανακοίνωσαν ότι το αυτοκίνητο δε μας το δίνουν γιατί το δίπλωμα που είχαμε δεν ήταν όπως έπρεπε. Ο λόγος ήταν ότι τα διπλώματά μας δεν είχαν πλήρη μετάφραση όλων των κωδικών και των στοιχείων τους. Σε τόσες χώρες έχουμε νοικιάσει αμάξι και πουθενά δεν είχαμε πρόβλημα. Τους έδειξα την ενοικίαση της ίδιας εταιρείας στο Cebu, αλλά μάταια. Μας γύρισαν στο αεροδρόμιο για να δούμε τι θα κάνουμε. Εκεί μας πλησίασε ένα κοράκι για να μας «εξυπηρετήσει». Στην αρχή εγώ αντέδρασα αλλά στο διαδίκτυο δε βρήκα τίποτα και πέσαμε στην ανάγκη του. Ας μη χάναμε περισσότερο χρόνο. Μας έδωσε τα στοιχεία ενός αγνώστου πρακτορείου και νοικιάσαμε, λίγο ακριβότερα ένα SUV. Είναι ένα Toyota Rush, ολοκαίνουριο. Μας χωρά άνετα. Πληρώσαμε 700 δολάρια. Για 7 μέρες.

Από τη μέρα έχω μόνο δυο φωτογραφίες:

Ξεκινήσαμε για να πάμε κοντά στο ηφαίστειο Πινατούμπο, στο χωριό Santa Juliana, για διανυκτέρευση, που είχαμε κλείσει. Στο δρόμο σταματήσαμε σε ένα εμπορικό κέντρο για μιάμιση ώρα για φαγητό. Πάει η μέρα. Στο ξενοδοχείο φτάσαμε στις οκτώ το βράδυ. Είχαμε κανονίσει να πάμε το πρωί στο βουνό Πινατούμπο πληρώνοντας γύρω στα 40 ευρώ έκαστος. Ήταν να μείνουμε εκεί και την επομένη, αλλά τελικά δεν είχε δωμάτιο και θα φύγουμε. Πάλι καλά που θα πηγαίναμε στο βουνό γιατί μας έφερε δυσκολίες.

Στην αρχή στη Santa Juliana είχα κλείσει για ένα βράδυ από το Booking.com, όπως πάντα. Όταν όμως επικοινώνησα με το ξενοδοχείο και κανονίσαμε να ανέβουμε το βουνό, επειδή θα γυρνούσαμε αργά το μεσημέρι, του είπα αν έχει τα ίδια δωμάτια να μας τα δώσει για άλλη μια μέρα. Αυτός είπε ότι τα διαθέτει και έτσι δεν είχα ψάξει για κάτι άλλο. Όμως τελικά μας έδινε μόνο δύο. Γι αυτό επί τόπου έκλεισα τρία δωμάτια σε μια παραλιακή πόλη, την Dagupan. Ήταν προς την κατεύθυνση που πηγαίναμε και θεώρησα καλό να μείνουμε λίγο πιο βόρεια ώστε να είμαστε πιο κοντά στην περιοχή των βουνών που θα πηγαίναμε μετά.

Το ξενοδοχείο μας:

Αυτή ήταν η κενή πρώτη μέρα στο νησί Λουζόν. Ήταν παραμονή Πρωτοχρονιάς και στο χωριό η διασκέδαση είναι : βόλτες με μηχανάκια χωρίς εξάτμιση, λίγα βεγγαλικά, καραόκε και φτωχικά οικογενειακά τραπέζια. Κατά τις 22:00 βγήκαμε με το Γιάννη και τη Ντίνα μια βόλτα στο χωριό για να δούμε τι γίνεται. Τότε ήταν που είδαμε τα μηχανάκια και τις παρέες στα σπίτια και σε κάποια μικρά μαγαζιά. Γύρω στα μεσάνυχτα που άλλαζε ο χρόνος γινόταν έξω πολύ φασαρία από πυροτεχνήματα και διάφορα άλλα. Εμείς εκεί: στα κρεβάτια μας.

Αλλά ας μη λέω ότι η μέρα ήταν κενή, αφού και αν πηγαίναμε νωρίς, τι θα κάμε; Ίσως θα βλέπαμε πιο πολλά τοπία στη διαδρομή. Δεν έχουν όμως και τόσο ενδιαφέρον, αφού τα είδαμε στην επιστροφή μερικές μέρες αργότερα. Το ξενοδοχείο εδώ έχει ένα τοπικό στυλ που είναι ενδιαφέρον. Τα δωμάτια είναι σε ένα διαμέρισμα και το καθένα έχει τη δική του τουαλέτα (που είναι χάλια). Εννοείται λοιπόν ότι έχουμε κουζίνα και τραπεζαρία. Εκεί φάγαμε κάτι λίγα που είχαμε προνοήσει να αγοράσουμε.

Για όσους θέλουν να πάνε στο Πινατούμπο προτείνω να μείνουν στη Santa Juliana, γιατί έτσι δε χάνουν χρόνο στη μετακίνηση. Πολλοί πάνε στο ηφαίστειο ενώ μένουν στη Μανίλα και ξυπνάνε τις πρώτες μεταμεσονύκτιες ώρες για να προφτάσουν. Άλλοι πάλι μένουν στην κοντινή πόλη Angeles.

 

[travelbreak]

Λουζόν. Στον κρατήρα του Πινατούμπο

Μετά την προηγούμενη επεισοδιακή ημέρα (βαλίτσα, αυτοκίνητο και αδιάφορη διαδρομή), δεν περιμέναμε κάτι πολύ καλύτερο την επόμενη, αφού ήδη ο ξενοδόχος στο χωριό Santa Juliana, που υπενθυμίζω είναι ό,τι πιο κοντινό στο Pinatubo, μας παρουσίαζε διάφορες δυσκολίες για την ανάβασή μας μέχρι τον κρατήρα. Δεν ξέρω αν είχε πρόβλημα με το να πάμε εκεί, δεν ήθελε δηλαδή να μας αφήσει να πάμε, αλλά εγώ του είχα πει ότι: ή θα πάμε εκεί πάνω ή θα φύγουμε πρωί-πρωί από το ξενοδοχείο, γιατί δεν έχουμε τίποτε άλλο να συζητήσουμε. Εκείνος μου πρότεινε (την προηγούμενη μέρα) να πηγαίναμε εκεί κοντά στον κρατήρα μία βόλτα και ότι θα είναι πολύ ωραία. Εγώ όμως του το ξέκοψα: ή κορυφή ή τίποτα. Τελικά κατάφερε και βρήκε μία νοσοκόμα η οποία θα μας συνόδευε μέχρι την κορφή, γιατί ήταν υποχρεωτικό: ή να έχουμε ασφάλιση ή να έχουμε νοσοκόμα, εφόσον ήμασταν πάνω από 60 ετών (παιδιά γεράσαμε, λίγα τα ψωμιά μας). Βέβαια η κοπέλα που μας έδωσε ως νοσοκόμα, πιστεύουμε ότι είχε τόση σχέση με τη νοσηλευτική, όση σχέση έχω και εγώ. Η ουσία είναι ότι η δουλειά μας έγινε. Τέλεια, γιατί δε γινόταν να χαθεί αυτό το μέρος!!!

Το πρωί είχαμε ξύπνημα στις 5:30 για να πάρουμε πρωινό στις 6:00 και στις 7:00 να φύγουμε με ένα τζιπ όλοι μαζί με συνοδεία την «νοσοκόμας» και έναν νεαρό ο οποίος θα μας βοηθούσε στο περπάτημα. Πήγαμε σε ένα σημείο μέσα στο χωριό που μας πήραν την πίεση για να δείξουμε ότι είμαστε πολύ καλά στην υγεία μας και τους παρουσίασαν οι αρμόδιοι και τα χαρτιά όπου φαινόταν τα στοιχεία μας.

Το «εξεταστήριο»:

Πράγματι όλοι ήμασταν εντάξει σε πολύ καλή υγεία και στις 7:10 ξεκινούσαμε την πορεία με το τζιπ, η οποία κράτησε μία ώρα και ήταν μέσα σε ένα πολύ όμορφο μέρος, όπου ο δρόμος ήταν σε ένα ποτάμι το οποίο ήταν πολύ φαρδύ. Σε 2-3 σημεία είχε κάποιους ανθρώπους από φυλές οι οποίοι ζούσαν σε εκείνο το μέρος. Κάναμε και δύο στάσεις για να βγάλουμε τις αντίστοιχες φωτογραφίες, αλλά σε όλη τη διαδρομή εγώ σηκωνόμουν όρθιος πάνω στην καρότσα του τζιπ και τραβούσα φωτογραφίες τριγύρω, γιατί μου άρεσε πάρα πολύ αυτό που έβλεπα.

Καλύβες ντόπιων :

Μετά από μία ώρα λοιπόν, φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής με το τζιπ και ξεκίνησε η πεζοπορία. Ευτυχώς είχαμε αγοράσει από ένα μπαμπού ξύλο για να τα χρησιμοποιούμε σαν μαγκούρες και έτσι το περπάτημα ήταν πιο εύκολο. Η διαδρομή και με το τζιπ αλλά και με το με τα πόδια ήταν πάρα πολύ όμορφη. Το τζιπ έπρεπε να περνάει μέσα από το ποτάμι πολλές φορές. Βασικά ήταν σαν μικρός χείμαρρος αλλά αν το τζιπ δεν ήταν ψηλό δεν θα μπορούσε να προχωρήσει. Είδαμε πολύ ωραίες σκηνές και με τους ντόπιους και με τα βουνά τα οποία είχαν ιδιαίτερους σχηματισμούς. Από το σημείο που πάρκαρε το αυτοκίνητο συνεχίσαμε με τα πόδια και σε 2 ώρες είχαμε φτάσει στον κρατήρα.

Και ο ποδαρόδρομος δεν ήταν τόσο εύκολος, αφού υπήρχαν σημεία που έπρεπε να μπουν τα πόδια μας μέσα στο νερό του ποταμού. Υπήρχαν πέτρες για να πατήσουμε επάνω και να περάσουμε χωρίς να βραχούμε, αλλά δεν ήταν πάντα τόσο εύκολο. Σε αυτή την πεζοπορία εννοείται ότι οι περισσότεροι από μας, δηλαδή όλοι εκτός από τον Γιάννη, φορούσαμε αθλητικά παπούτσια. Ο Γιάννης φορούσε πέδιλα, τα οποία όμως συνεχώς κρατούσε στα χέρια του και προχωρούσε ξυπόλητος. Η διαδρομή είχε μεγάλο ενδιαφέρον και για την ομορφιά της αλλά και για κάποιες καλύβες που συναντήσαμε με κατοίκους του βουνού. Ανθρώπους σε ημιάγρια κατάσταση θα έλεγα, αλλά όχι με την κακή έννοια. Κατά διαστήματα έβλεπες και κάποια μικρά μαγαζάκια που πουλούσαν αναψυκτικά στους περαστικούς ή διάφορα χειροτεχνήματα.

Κάποιοι κάνουν τη διαδρομή με μηχανάκι:

Όταν φτάσαμε στην κορυφή του κρατήρα αντικρίσαμε μία πολύ μεγάλη λίμνη που μας θύμισε τον ισημερινό τη λίμνη Quilotoa, όμως τώρα το υψόμετρο ήταν σχετικά χαμηλό. Δεν νομίζω να ήταν πάνω από 1.000 μέτρα και ο καιρός ήταν θαυμάσιος, αφού δεν είχε ούτε ήλιο ούτε βροχή με μία θερμοκρασία περίπου 25 με 27 βαθμούς. Και νιώθαμε πάρα πολύ όμορφα από την κορυφή που βλέπαμε τον κρατήρα. Η λίμνη ήταν πέντε λεπτά περπάτημα προς τα κάτω και από την παρέα μας μόνο εγώ και η Ντίνα το κάναμε, για να βγάλουμε κάποιες διαφορετικές φωτογραφίες. Εκεί στην κορυφή υπήρχαν και άλλοι τουρίστες, όπως και στη διαδρομή. Επίσης είχε και εδώ μερικά μαγαζάκια για σουβενίρ, αλλά νομίζω κάποιος είχε κάτι σαν μαγειρευτό φαγητό για τους πεινασμένους.

Ανεβήκαμε από τη λίμνη να βρούμε τους υπόλοιπους και πήραμε το δρόμο της επιστροφής για να κάνουμε περίπου μιάμιση ώρα περπάτημα επιστρέφοντας στο τζιπ και να πάρουμε την αντίστροφη διαδρομή. Στο βουνό επάνω πιστεύω ότι σήμερα δεν ανέβηκαν παραπάνω από 30 έως 40 άτομα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν κάποιες άλλες μέρες που να ανεβαίνει περισσότερος κόσμος. Όμως το όλο εγχείρημα ήταν πάρα πολύ όμορφο και άξιζε τα λεφτά του και ακόμα παραπάνω. Ήταν μία μοναδική εμπειρία και πιστεύω ότι όποιος έρθει στην περιοχή θα πρέπει να τη ζήσει.

Φτάσαμε στο ξενοδοχείο περίπου στις 13:45. Κάναμε στα γρήγορα ένα μπάνιο και στις 2:30 ξεκινούσαμε με το Toyota για να δούμε τον καινούργιο μας προορισμό, το Dagupan. H διαδρομή ήτανε περίπου πέντε ώρες. Όμως κάναμε πολλές στάσεις για φωτογραφίες. Κανονικά ήταν περίπου τρεις ώρες. Πήραμε μάλιστα ένα δρόμο λίγο πιο μακρινό για να μην είναι πολύ μεγάλος και έτσι να απολαύσουμε καλύτερα τη φύση της χώρας. Τελικά η φύση που είδαμε δεν ήταν τόσο ελκυστική όσο ήταν τα χωριά και οι δραστηριότητες των κατοίκων των Φιλιππίνων. Και είδαμε ένα σωρό από αυτά. Εκείνο που μας έκανε πιο πολύ εντύπωση ήταν το ρύζι το οποίο απλώνουν στις άκρες του δρόμου για να στεγνώσει και να ξεραθεί. Πολλά αυτοκίνητα αναγκάζονται για να μη συγκρουστούν με τα αντίθετα διερχόμενα, να πατήσουν πάνω στο ρύζι χωρίς κανένα ενδοιασμό.

Το απόγευμα οι άνθρωποι τα μαζεύουν για να μη βραχούν το βράδυ:

Φτάσαμε το βράδυ στο Dagupan. Φοβηθήκαμε ότι το ξενοδοχείο, επειδή ήταν φτηνό, δεν θα ήταν τόσο καλό, αλλά τελικά φαίνεται αρκετά καλό, αν και τα δωμάτια που πήραμε εμείς είναι τρίτης κατηγορίας, αφού είναι εσωτερικά, χωρίς ίχνος μπαλκονιού ή άλλου παραθύρου. Το αστείο ήταν που ο πλοηγός μας έφερε από κάτι σοκάκια πολύ υποβαθμισμένα και μέχρι 500 μέτρα πριν φτάσουμε στο ξενοδοχείο σκεφτόμασταν ήδη να δούμε την τύχη μας κάπου αλλού. Δε μπορούσαμε να φανταστούμε ότι ξαφνικά θα ξεπρόβαλε μπρός μας ένας ωραίος δρόμος με πλήθος κόσμου που γιόρταζε την πρωτοχρονιά. Και φυσικά ένα ξενοδοχείο με σεκιούριτι απ’ έξω και δικό του πάρκιν.

Αφού ξεκουραστήκαμε για μισή ώρα βγήκαμε όλη η παρέα και κάναμε για μία περίπου ώρα βόλτα. Πήγαμε εδώ γύρω, που είναι ουσιαστικά πιστεύω το κέντρο της πόλης. Η πόλη είναι παραθαλάσσια, αλλά εδώ η θάλασσα δεν είναι όπως είναι στην Ελλάδα: να έχει μία παραλία και να υπάρχουν διάφορα σημεία όπου σε οδηγούν σε αυτήν. Εδώ μοιάζει σαν να είναι το δέλτα ενός ποταμού. Ίσως βέβαια να υπάρχει και ένα ποτάμι το οποίο καταλήγει εδώ και όντως δημιουργεί ένα δέλτα.

Αυτή ήταν η ημέρα και νομίζω ότι αξιοποιήθηκε πλήρως. Πρώτον διότι κάναμε την επίσκεψη στον κρατήρα του Πινατούμπο και δεύτερον γιατί ανεβήκαμε πιο βόρεια και έτσι πλησιάσαμε την περιοχή την οποία θα πηγαίναμε την επομένη.

 

[travelbreak]

Και ένα μικρό βίντεο από την πορεία μας μέχρι τον κρατήρα του Πινατούμπο:

 

[travelbreak]

Από το Dagupan στην κορδιλιέρα του Λουζόν.

Η μέρα που θα περιγράψω είχε πολύ ενδιαφέρον. Ξυπνήσαμε στο ξενοδοχείο Value Star Inn του Dagupan. Η επιλογή του είχε γίνει προχτές το βράδυ στη Santa Juliana, όταν ο τύπος με το ξενοδοχείο εκεί μας είπε ότι τελικά δεν είχε τρία δωμάτια αλλά μόνο δύο. Έτσι αποφασίσαμε να φύγουμε από εκεί και τυχαία βρήκα το Dagupan (εννοείται μέσω τηλεφωνικού ίντερνετ) στη διαδρομή προς τη Sagada για να διανυκτερεύσουμε.

Η θέα από το ξενοδοχείο μας:

Μετά το ανύπαρκτο πρωινό, είπαμε να πάμε βόλτα στην περιοχή, αφού είδαμε (στο Google Maps) ότι έχει μια περίεργη διαμόρφωση με πολλά θαλασσινά νερά, που μας τράβηξε το ενδιαφέρον. Επειδή όμως θα μας έπαιρνε χρόνο με τα πόδια, αποφασίσαμε να πάρουμε το αυτοκίνητο και τα πράγματά μας και όπου βρούμε μέρος με ενδιαφέρον να σταματάμε για φωτογράφηση. Ευτυχώς στις Φιλιππίνες το πάρκινγκ είναι στο στυλ: αν βρεις μέρος και χωρά το αυτοκίνητο χωρίς να ενοχλεί, κανένα πρόβλημα. Έτσι και κάναμε.

Στη μικρή (χρονικά) βόλτα είδαμε υπέροχα πράγματα. Στη ρηχή θάλασσα υπήρχαν χιλιάδες πάσσαλοι, αρκετοί μάλλον για ψάρεμα με κάποιο τρόπο, και πολλά σπίτια πάνω σε άλλους. Οι πάσσαλοι ήταν διάσπαρτοι σε μεγάλη έκταση και σε πολλά σημεία υπήρχαν και τεράστια δίχτυα. Τα σπίτια και οι παράγκες ήταν στο βάθος. Βάρκες πήγαιναν και έρχονταν. Άλλες ήταν σαν ταξί και άλλες ιδιωτικές που οι άνθρωποι τις άφηναν όπως ήταν στην ακτή και έφευγαν για τη δουλειά τους. Δε φοβόταν μήπως τις πάρει κάποιος. Μακάρι να υπήρχε και κάποιος με βάρκα με μηχανή για να τον παίρναμε για να μας πάει μια βόλτα.

Το θρησκευτικό συναίσθημα είπαμε εδώ είναι πολύ ανεπτυγμένο και φαίνεται παντού:

Αφού Κάναμε 2, 3 τέτοιες στάσεις πήραμε το δρόμο για Sagada. Δεν πήραμε αυτόν με τα διόδια αλλά ένα πιο μακρινό για να δούμε περισσότερα πράγματα. Και σε διάρκεια τελικά δεν ήταν μεγαλύτερος. Στην αρχή η διαδρομή ήταν άσχημη και είχε πολλή κίνηση. Περνούσαμε συνέχεια μέσα από πόλεις και δε βλέπαμε κάτι αξιόλογο. Όμως κάποια στιγμή φύγαμε από τα παραθαλάσσια μέρη και αμέσως του σκηνικό άλλαξε. Υπέροχα βουνά με πολύ πράσινο φάνηκαν. Κάθε τόσο χωριά εμφανίζονταν και γενικά η φύση ήταν πανέμορφη.

Και είπαμε: στις πόλεις η κίνηση λόγω τρίκυκλων τρομερή:

Πολλά ποτάμια και τα μεγάλα γεφύρια κοστίζουν:

Καταγραφή του πληθυσμού:

Εδώ δεν έχει κίνηση:

Στο χωριό Sagada, που ήταν ο τελικός προορισμός μας, φτάσαμε στις έξι, την ώρα που νύχτωνε. Η διαδρομή ήταν καταπληκτική. Ανεβήκαμε μέχρι υψόμετρο 1500 μέτρα. Βέβαια κάποιες φορές ανεβαίναμε και μετά ξανακατεβαίναμε και τελικά στη Sagada είχε υψόμετρο κάπου τόσο. Το ξενοδοχείο είναι καλό. Μας είχε στείλει τώρα και μέρες email ζητώντας εγγυήσεις ότι θα έρθουμε. Του έστειλα το φωτοτυπημένο το διαβατήριό μου και όλα καλά. Ήταν όμως εκνευριστικό να το έχεις κλείσει πριν από μήνες και να σου ζητά κάποιο αποδεικτικό στοιχείο ότι θα πας.

Το βράδυ πήγαμε σε ένα εστιατόριο στο χωριό και φάγαμε όλοι μαζί. Το «κέντρο» απέχει περίπου δυο χιλιόμετρα από το ξενοδοχείο μας και έχει πολλή κίνηση το βράδυ από κόσμο που πάει για φαγητό ή ποτό. Η Σαγάδα βρίσκεται στην περιοχή των βουνών του κεντρικού Λουζόν με ωραία φύση και τα περίφημα Rise Terraces. Εδώ όμως ήρθαμε να δούμε κυρίως τα κρεμασμένα φέρετρα (Hanging Coffins) και ορισμένες σπηλιές.