georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.519
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Ημέρα 2η
Σήμερα το πρόγραμμα είχε επίσκεψη στη Μονή Προδρόμου. Τα κορίτσια είχαν ξαναπάει αλλά δε μας έλεγαν πολλά πράγματα, μόνο ότι είναι πολύ εντυπωσιακό και ότι αξίζει. Ξεκινήσαμε λοιπόν τη μέρα μας με αυτόν τον προορισμό.
Πριν κατέβεις το μονοπάτι για τη Μονή συναντάς μπροστά σου το Ναό Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.
Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια πίσω από το εκκλησάκι...
Για να αντικρίσουμε αυτή τη μοναδική θέα! Από εδώ μπορούσες να ακούσεις το βουητό του ποταμού Λούσιου που περνούσε κυριολεκτικά από κάτω μας.
Ένα άλλο εκκλησάκι σκαρφαλωμένο στα βράχια, ίσα που το ξεχωρίζεις.
Συνεχίζοντας τη προς τη Μονή, κατεβαίνοντας από μια πολύ όμορφη διαδρομή. Ο μόνος τρόπος για να έχουμε πρόσβαση στη Μονή απαιτεί περπάτημα στη χαράδρα του Λούσιου για αυτό καλό θα ήταν να φοράτε κατάλληλα παπούτσια (λυπήθηκε η ψυχή μου κάποιες κυρίες που συναντήσαμε στην επιστροφή που προσπαθούσαν να κατέβουν με flat παπούτσι με τακουνάκι).
Πλησιάζουμε...
Η Ζίγκι δεν έχει μεγάλη συμπάθεια στις γάτες. Τούτη εδώ το πήρε χαμπάρι και πήρε τα μέτρα της.
Και φτάσαμε! Η Μονή κρέμεται κυριολεκτικά από τους βράχους.
Η Μονή κτίστηκε τον 16ο αιώνα αλλά στην περιοχή είχε δημιουργηθεί μοναστική παράδοση ήδη από το 12ο αιώνα. Κατά την επανάσταση του 1821 η μονή αποτέλεσε καταφύγιο και νοσοκομείο για τους αγωνιστές.
Η θέα προς το φαράγγι. Το τοπίο είναι απαράμιλλης ομορφιάς και πραγματικά αξίζει τον κόπο να κάνει κάποιος μια επίσκεψη εδώ.
Στην είσοδο της Μονής.
Δωμάτιο για τους επισκέπτες. Εδώ σερβίρεται νερό και ελληνικός καφές με λουκουμάκια.
Μικρή κρύπτη με κρανία μοναχών.
Creepy.
Από το μπαλκόνι της Μονής. Από κάτω μας, ο δρόμος που ήρθαμε.
Τα κελιά των μοναχών.
Αγιογραφία πάνω στο βράχο, στο εσωτερικό της Μονής.
Μια μικρή στάση στο δωμάτιο των επισκεπτών για ένα ζεστό καφέ. Στο βιβλίο των επισκεπτών είδαμε ότι είχε έρθει κόσμος (τον ίδιο μήνα μάλιστα) από διάφορες χώρες, κυρίως από Ευρώπη και ΗΠΑ.
Στην έξοδο μας περίμενε κι η Ζίγκι η οποία δεν επιτρεπόταν να μπει.
Και τη στιγμή που φεύγαμε έκανε "επιδρομή" ένα γκρουπ πεζοπόρων.
Επίσης στο χώρο γύρο από τη Μονή υπάρχουν πολλές γάτες. Η Ζίγκι είχε πάθει μια μικρή παράκρουση.
Κάτω από τη Μονή.
Κατεβαίνοντας.
Menalon trail. H περιφέρεια προσπαθεί να προωθήσει όσο μπορεί τουριστικά το μονοπάτι του Μενάλου. Είδαμε το λογότυπο σε αρκετά σημεία και χωριά στην Αρκαδία από όπου περνά το 75 χιλιομέτρων μονοπάτι.
http://menalontrail.eu/el/
Φεύγοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις, σειρά είχε η Δημητσάνα όπου θα κάναμε και στάση για φαγητό.
Λίγα λόγια:
Η Δημητσάνα, επίσης χαρακτηρισμένη ως παραδοσιακός οικισμός, θεωρείται από τα ομορφότερα και πιο καλοδιατηρημένα χωριά της ορεινής Αρκαδίας. Η ιστορία της αρχίζει κατά τους Ομηρικούς χρόνους, όταν στη θέση της βρισκόταν η μικρή αρκαδική πόλη Τεύθις η οποία είχε συμμετάσχει στον Τρωικό πόλεμο αλλά και στον εποικισμό της Μεγαλόπολης. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση τόσο λόγω των μπαρουτόμυλων όσο και λόγω των σημαντικών Δημητσανιτών που σχετίστηκαν με την αυτήν. Εδώ θα βρείτε λιθόστρωτα καλντερίμια με επιβλητικά αρχοντικά, πλατείες, ναούς και καφέ. Θα βρείτε επίσης το εκκλησιαστικό μουσείο που ήταν και σπίτι του Πατριάρχου Γρηγορίου του 'Ε και το πολύ ενδιαφέρον μουσείο Υδροκίνησης.
Περπατώντας στα στενά της Δημητσάνας.
Ο ναός του Αγίου Ευθυμίου.
Η εκπληκτική θέα από ψηλό σημείο που φτάσαμε καθώς εξερευνούσαμε το χωριό.
Άποψη της Δημητσάνας.
Η Δημητσάνα μας άρεσε πολύ. Είναι πολύ γραφική (ίσως όχι όσο η Στεμνίτσα, αλλά είναι και μεγαλύτερη) και είδαμε το μεγαλύτερο μέρος της ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας στα όμορφα πλακόστρωτα στενά της.
Κατεβαίνοντας το πλακόστρωτο μονοπάτι για να επιστρέψουμε στην πλατεία του χωριού.
Πολύ όμορφη.
Αυτό ήταν το αγαπημένο μου σημείο στη Δημητσάνα, ένα πολύ γραφικό κατηφορικό στενό με μικρά μπαλκόνια και όμορφους φανοστάτες.
Και φυσικά δε χάσαμε την ευκαιρία για μια φωτογραφία.
Έχοντας κατεβεί το δρόμο, το σημείο που βγάλαμε πριν τη φωτογραφία.
Χαριτωμένο καφέ στο τέλος του στενού.
Μια επίσκεψη στο Μουσείο Υδροκίνησης που τελικά δε μετανιώσαμε γιατί ήταν άκρως ενδιαφέρον.
Εσωτερική άποψη του νερόμυλου με τη νεροτριβή.
Ο υπαίθριος χώρος.
Δέρματα στο παλιό βυρσοδεψείο. Αν έχετε χρόνο δείτε το 20λεπτο ντοκιμαντέρ που προβάλλεται εκεί και που δείχνει τα στάδια επεξεργασίας του δέρματος πριν αυτή αρχίσει να γίνεται από τις μεγάλες βιομηχανίες.
Ο μπαρουτόμυλος. Μην παραλείψετε να παρακολουθείσετε και εδώ το ντοκιμαντέρ για το πώς παράγεται η πυρίτιδα αλλά και για το πώς λειτουργεί ο μπαρουτόμυλος. Οι ανάγκες για μπαρούτι κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 καλύπτονταν κατά αποκλειστικότητα από τους μπαρουτόμυλους της Δημητσάνας.
Το μουσείο αποτελεί σημαντικό πόλο έλξης για τους τουρίστες και έχει συμβάλει ουσιαστικά στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής. Είναι ένα από τα κυριότερα αξιοθέατα του τόπου με εκατοντάδες επισκέπτες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Φεύγοντας από το μουσείο.
Είχαμε λίγη ώρα ακόμη πριν δύσει ο ήλιος κι έτσι καθώς γυρνούσαμε στη Στεμνίτσα, κάναμε μια στάση στο Ζυγοβίστι. Είναι από τα ψηλότερα χωριά της Αρκαδίας (υψόμετρο 1240μ). Αρχικά η τοποθεσία λεγότανv Ζυγός, αλλά με τηv πάρoδo τoυ χρόvoυ έφτασε στη σημεριvή τoυ ovoμασία. Και το Ζυγοβίστι έπαιξε σημαντικό ρόλο στov αγώvα του '21. Οι Ζυγoβιστιανoί ήταv από τoυς πρώτoυς πoυ ακολούθησαν τov Κoλoκoτρώvη και έδειξαv μεγάλη γεvvαιότητα στις μάχες.
Το καλοκαίρι του 2001 ο Σύλλογος του χωριού με δωρεές όλων των Ζυγοβιστινών έστησε στην είσοδο του χωριού μαρμάρινο μνημείο (σε μορφή ανοιχτού βιβλίου), πάνω στο οποίο αναγράφονται τα ονόματα όλων των αγωνιστών της επανάστασης.
Δίπλα από το πυκνό ελατόδασος έχει μια πανοραμική και εξαιρετική θέα στην περιοχή.
Βρεθήκαμε εκεί την καλύτερη ώρα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος και το φως ήταν εξαιρετικό.
Από εκεί ανεβήκαμε με το αυτοκίνητο. Φουρκετίτσες!
Όμως άξιζε τον κόπο!
Επιστροφή στη Στεμνίτσα. Μια μικρή στάση στην πλατεία του χωριού για ανεφοδιασμό από το παντοπωλείο.
Και πάλι στο σπίτι για μία ακόμα βραδιά χαλάρωσης με φαγητό στον καναπέ.
Σήμερα το πρόγραμμα είχε επίσκεψη στη Μονή Προδρόμου. Τα κορίτσια είχαν ξαναπάει αλλά δε μας έλεγαν πολλά πράγματα, μόνο ότι είναι πολύ εντυπωσιακό και ότι αξίζει. Ξεκινήσαμε λοιπόν τη μέρα μας με αυτόν τον προορισμό.
Πριν κατέβεις το μονοπάτι για τη Μονή συναντάς μπροστά σου το Ναό Μεταμόρφωσης του Σωτήρος.
Κατεβαίνοντας τα σκαλοπάτια πίσω από το εκκλησάκι...
Για να αντικρίσουμε αυτή τη μοναδική θέα! Από εδώ μπορούσες να ακούσεις το βουητό του ποταμού Λούσιου που περνούσε κυριολεκτικά από κάτω μας.
Ένα άλλο εκκλησάκι σκαρφαλωμένο στα βράχια, ίσα που το ξεχωρίζεις.
Συνεχίζοντας τη προς τη Μονή, κατεβαίνοντας από μια πολύ όμορφη διαδρομή. Ο μόνος τρόπος για να έχουμε πρόσβαση στη Μονή απαιτεί περπάτημα στη χαράδρα του Λούσιου για αυτό καλό θα ήταν να φοράτε κατάλληλα παπούτσια (λυπήθηκε η ψυχή μου κάποιες κυρίες που συναντήσαμε στην επιστροφή που προσπαθούσαν να κατέβουν με flat παπούτσι με τακουνάκι).
Πλησιάζουμε...
Η Ζίγκι δεν έχει μεγάλη συμπάθεια στις γάτες. Τούτη εδώ το πήρε χαμπάρι και πήρε τα μέτρα της.
Και φτάσαμε! Η Μονή κρέμεται κυριολεκτικά από τους βράχους.
Η Μονή κτίστηκε τον 16ο αιώνα αλλά στην περιοχή είχε δημιουργηθεί μοναστική παράδοση ήδη από το 12ο αιώνα. Κατά την επανάσταση του 1821 η μονή αποτέλεσε καταφύγιο και νοσοκομείο για τους αγωνιστές.
Η θέα προς το φαράγγι. Το τοπίο είναι απαράμιλλης ομορφιάς και πραγματικά αξίζει τον κόπο να κάνει κάποιος μια επίσκεψη εδώ.
Στην είσοδο της Μονής.
Δωμάτιο για τους επισκέπτες. Εδώ σερβίρεται νερό και ελληνικός καφές με λουκουμάκια.
Μικρή κρύπτη με κρανία μοναχών.
Creepy.
Από το μπαλκόνι της Μονής. Από κάτω μας, ο δρόμος που ήρθαμε.
Τα κελιά των μοναχών.
Αγιογραφία πάνω στο βράχο, στο εσωτερικό της Μονής.
Μια μικρή στάση στο δωμάτιο των επισκεπτών για ένα ζεστό καφέ. Στο βιβλίο των επισκεπτών είδαμε ότι είχε έρθει κόσμος (τον ίδιο μήνα μάλιστα) από διάφορες χώρες, κυρίως από Ευρώπη και ΗΠΑ.
Στην έξοδο μας περίμενε κι η Ζίγκι η οποία δεν επιτρεπόταν να μπει.
Και τη στιγμή που φεύγαμε έκανε "επιδρομή" ένα γκρουπ πεζοπόρων.
Επίσης στο χώρο γύρο από τη Μονή υπάρχουν πολλές γάτες. Η Ζίγκι είχε πάθει μια μικρή παράκρουση.
Κάτω από τη Μονή.
Κατεβαίνοντας.
Menalon trail. H περιφέρεια προσπαθεί να προωθήσει όσο μπορεί τουριστικά το μονοπάτι του Μενάλου. Είδαμε το λογότυπο σε αρκετά σημεία και χωριά στην Αρκαδία από όπου περνά το 75 χιλιομέτρων μονοπάτι.
http://menalontrail.eu/el/
Φεύγοντας με τις καλύτερες εντυπώσεις, σειρά είχε η Δημητσάνα όπου θα κάναμε και στάση για φαγητό.
Λίγα λόγια:
Η Δημητσάνα, επίσης χαρακτηρισμένη ως παραδοσιακός οικισμός, θεωρείται από τα ομορφότερα και πιο καλοδιατηρημένα χωριά της ορεινής Αρκαδίας. Η ιστορία της αρχίζει κατά τους Ομηρικούς χρόνους, όταν στη θέση της βρισκόταν η μικρή αρκαδική πόλη Τεύθις η οποία είχε συμμετάσχει στον Τρωικό πόλεμο αλλά και στον εποικισμό της Μεγαλόπολης. Έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση τόσο λόγω των μπαρουτόμυλων όσο και λόγω των σημαντικών Δημητσανιτών που σχετίστηκαν με την αυτήν. Εδώ θα βρείτε λιθόστρωτα καλντερίμια με επιβλητικά αρχοντικά, πλατείες, ναούς και καφέ. Θα βρείτε επίσης το εκκλησιαστικό μουσείο που ήταν και σπίτι του Πατριάρχου Γρηγορίου του 'Ε και το πολύ ενδιαφέρον μουσείο Υδροκίνησης.
Περπατώντας στα στενά της Δημητσάνας.
Ο ναός του Αγίου Ευθυμίου.
Η εκπληκτική θέα από ψηλό σημείο που φτάσαμε καθώς εξερευνούσαμε το χωριό.
Άποψη της Δημητσάνας.
Η Δημητσάνα μας άρεσε πολύ. Είναι πολύ γραφική (ίσως όχι όσο η Στεμνίτσα, αλλά είναι και μεγαλύτερη) και είδαμε το μεγαλύτερο μέρος της ανεβαίνοντας και κατεβαίνοντας στα όμορφα πλακόστρωτα στενά της.
Κατεβαίνοντας το πλακόστρωτο μονοπάτι για να επιστρέψουμε στην πλατεία του χωριού.
Πολύ όμορφη.
Αυτό ήταν το αγαπημένο μου σημείο στη Δημητσάνα, ένα πολύ γραφικό κατηφορικό στενό με μικρά μπαλκόνια και όμορφους φανοστάτες.
Και φυσικά δε χάσαμε την ευκαιρία για μια φωτογραφία.
Έχοντας κατεβεί το δρόμο, το σημείο που βγάλαμε πριν τη φωτογραφία.
Χαριτωμένο καφέ στο τέλος του στενού.
Μια επίσκεψη στο Μουσείο Υδροκίνησης που τελικά δε μετανιώσαμε γιατί ήταν άκρως ενδιαφέρον.
Εσωτερική άποψη του νερόμυλου με τη νεροτριβή.
Ο υπαίθριος χώρος.
Δέρματα στο παλιό βυρσοδεψείο. Αν έχετε χρόνο δείτε το 20λεπτο ντοκιμαντέρ που προβάλλεται εκεί και που δείχνει τα στάδια επεξεργασίας του δέρματος πριν αυτή αρχίσει να γίνεται από τις μεγάλες βιομηχανίες.
Ο μπαρουτόμυλος. Μην παραλείψετε να παρακολουθείσετε και εδώ το ντοκιμαντέρ για το πώς παράγεται η πυρίτιδα αλλά και για το πώς λειτουργεί ο μπαρουτόμυλος. Οι ανάγκες για μπαρούτι κατά τη διάρκεια της Επανάστασης του 1821 καλύπτονταν κατά αποκλειστικότητα από τους μπαρουτόμυλους της Δημητσάνας.
Το μουσείο αποτελεί σημαντικό πόλο έλξης για τους τουρίστες και έχει συμβάλει ουσιαστικά στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής. Είναι ένα από τα κυριότερα αξιοθέατα του τόπου με εκατοντάδες επισκέπτες καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου.
Φεύγοντας από το μουσείο.
Είχαμε λίγη ώρα ακόμη πριν δύσει ο ήλιος κι έτσι καθώς γυρνούσαμε στη Στεμνίτσα, κάναμε μια στάση στο Ζυγοβίστι. Είναι από τα ψηλότερα χωριά της Αρκαδίας (υψόμετρο 1240μ). Αρχικά η τοποθεσία λεγότανv Ζυγός, αλλά με τηv πάρoδo τoυ χρόvoυ έφτασε στη σημεριvή τoυ ovoμασία. Και το Ζυγοβίστι έπαιξε σημαντικό ρόλο στov αγώvα του '21. Οι Ζυγoβιστιανoί ήταv από τoυς πρώτoυς πoυ ακολούθησαν τov Κoλoκoτρώvη και έδειξαv μεγάλη γεvvαιότητα στις μάχες.
Το καλοκαίρι του 2001 ο Σύλλογος του χωριού με δωρεές όλων των Ζυγοβιστινών έστησε στην είσοδο του χωριού μαρμάρινο μνημείο (σε μορφή ανοιχτού βιβλίου), πάνω στο οποίο αναγράφονται τα ονόματα όλων των αγωνιστών της επανάστασης.
Δίπλα από το πυκνό ελατόδασος έχει μια πανοραμική και εξαιρετική θέα στην περιοχή.
Βρεθήκαμε εκεί την καλύτερη ώρα, λίγο πριν δύσει ο ήλιος και το φως ήταν εξαιρετικό.
Από εκεί ανεβήκαμε με το αυτοκίνητο. Φουρκετίτσες!
Όμως άξιζε τον κόπο!
Επιστροφή στη Στεμνίτσα. Μια μικρή στάση στην πλατεία του χωριού για ανεφοδιασμό από το παντοπωλείο.
Και πάλι στο σπίτι για μία ακόμα βραδιά χαλάρωσης με φαγητό στον καναπέ.
