georgeant
Member
- Μηνύματα
- 603
- Likes
- 2.519
- Ταξίδι-Όνειρο
- Road trip B. Αμερική
Περιεχόμενα
Ημέρα 3η
Το πρωί είχε συννεφιά. Ευτυχώς χωρίς βροχή. Συννεφιά χωρίς βροχή, ο ιδανικός καιρός.
Η θέα από το παράθυρό του σπιτιού μας στη Στεμνίτσα.
Κατηφορίζοντας από το σπίτι για να πάμε στο αυτοκίνητο.
Πρώτη στάση σήμερα το πρόγραμμα είχε Λαγκάδια. Χωριό για το οποίο είχα ακούσει πολλά κολακευτικά σχόλια από φίλους λέγοντάς μου να μην παραλείψω με τίποτα να το επισκεφτώ.
Μετά από περίπου 35 λεπτά, φτάσαμε στο χωριό.
Αμέσως κατάλαβα γιατί το θεωρούν πολλοί το ομορφότερο από τα χωριά της Αρκαδίας. Κι αυτό είναι η θέση του. τα Λαγκάδια μοιάζουν να κρέμονται πάνω από φαράγγι που σχηματίζει ο ποταμός Τουθόα. Κυριολεκτικά ανάμεσα στα βουνά σε ένα τοπίο εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς.
Λαγκάδια
Λίγα λόγια:
Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός και είναι η πατρίδα των Δεληγιανναίων, αλλά και άλλων αγωνιστών του 1821. Ονομαστοί σε όλη την Ελλάδα υπήρξαν οι Λαγκαδινοί κτίστες, με πλούσια αρχιτεκτονική παράδοση, η οποία είναι εμφανής και στο ίδιο το χωριό. Κατά την αρχαιότητα, από την περιοχή περνούσε η οδός που οδηγούσε στην Ολυμπία, όπου διεξάγονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ενδιαφέρον έχει το λήμμα της wikipedia που αναφέρεται στην επανάσταση του '21: "Στα Λαγκάδια η επανάσταση κηρύχτηκε στις 23 Μαρτίου 1821. Την 1η Απριλίου 1821 ο κοτζαμπάσης Κανέλλος Δεληγιάννης διατάσσει τη σφαγή όλων των Τούρκων Λαγκαδινών (40 οικογένειες) και την πυρπόληση του τζαμιού. Συνολικά σφαγιάστηκαν 300 άοπλοι άντρες (λίγες ημέρες νωρίτερα είχαν αφοπλιστεί), γυναίκες και παιδιά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τρομοκρατηθούν οι κάτοικοι της γύρω περιοχής που, φοβούμενοι αντίποινα, εντάχθηκαν στο πλευρό των Δεληγιανναίων, οι οποίοι είχαν πλέον πέσει στη δυσμένεια των Τούρκων και χρειάζονταν υποστήριξη. Το 1825 ο Ιμπραήμ έχοντας ανακαταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου εισέρχεται στα άδεια από κατοίκους Λαγκάδια και στήνει για μερικές μέρες το αρχηγείο του στο σπίτι των Δεληγιανναίων. Η προσφορά των Λαγκαδινών στον αγώνα του 1821 ήταν μεγάλη. Εκτός από την προσωπική τους συμμετοχή (Γιάννης Θεοφιλόπουλος «Καραβογιάννης», Παπασταθούλης, Θανάσης Κίντζιος, Μιχάλης Κίντζιος, Ιωάννης Χριστοδουλόπουλος), βοήθησαν και με το χτίσιμο πολλών και σημαντικών οχυρωματικών έργων."
Bloodbath λοιπόν και στα Λαγκάδια αλλά επανάσταση ήταν αυτή. Αφήνουμε όμως τα γεγονότα του '21 και ξεκινάμε την περιήγησή μας.
Στην είσοδο του χωριού σε υποδέχεται το εντυπωσιακό πέτρινο ρολόι και καμπαναριό της εκκλησίας των Ταξιαρχών (1808) κτισμένο το 1910.
Απέναντι από το ρολόι, το μνημείο Πεσόντων 1821.
Συμπαθής τετράποδος φίλος που μας ακολουθούσε καθ'όλη τη διαδρομή του κεντρικού δρόμου στα Λαγκάδια μην μπορώντας να ξεκολλήσει από τη Ζίγκι!
Συνεχίζοντας τον κεντρικό δρόμο του χωριού. Εδώ, το Γυμνάσιο-Λύκειο Λαγκαδίων.
Άποψη των Λαγκαδίων από τον κεντρικό δρόμο.
Και λίγο πιο κάτω, το Δημαρχείο.
Αφήνουμε τον κεντρικό δρόμο τον οποίο πήραμε σχεδόν μέχρι τέλος και ανεβαίνουμε. Όπως μας είπε η συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια ενός καταστήματος αν ανεβαίναμε μέχρι πάνω θα είχαμε θέα μέχρι και στο Ιόνιο.
Κουράγιο για να ανεβούμε τόσο ψηλά δεν είχαμε (ούτε και πολύ χρόνο άλλωστε) κι έτσι πήραμε τον ακριβώς από πάνω δρόμο όπου κι από εκεί είχαμε μια εκπληκτική θέα. Εδώ, ο ναός του Αγίου Γεωργίου.
Η θέα προς το φαράγγι που σου κόβει την ανάσα.
Και συνεχίζοντας...
Μια μικρή στάση για να δροσιστεί η Ζίγκι στη μικρή πηγή.
Όπως βλέπετε και σε αυτό το χωριό σχεδόν όλα τα σπίτια είναι πετρόχτιστα. Το συγκεκριμένο έχει ίσως την καλύτερη θέα προς το φαράγγι. Τυχερός ο ιδιοκτήτης.
Και γήπεδο μπάσκετ στα Λαγκάδια, αμέ.
Ρεμβάζοντας.
Μία ακόμα άποψη του χωριού από κάτω μας.
Κατεβαίνοντας πάλι προς τον κεντρικό δρόμο.
Μερικές πιο κοντινές φωτογραφίες από το όμορφο πέτρινο ρολόι.
Και τα Λαγκάδια σημείο του Menalon trail. Κοιτώντας στο χάρτη πού θα είναι το επόμενο χωριό που θα πάμε.
Αφήνουμε τα Λαγκάδια τα οποία ήταν όντως πανέμορφα και συνεχίζουμε προς το επόμενο χωριό.
Εικόνες από τη μαγευτική φύση που συναντήσαμε στη διαδρομή.
Στη συγκεκριμένη διαδρομή περνώντας από πολλές στροφές μπορώ να πω ότι ανακατεύτηκα αρκετά. Σε επικίνδυνο βαθμό (έχω μια επιρρέπεια στη ναυτία και δυστυχώς δεν είχα πάρει δραμαμίνες). Ευτυχώς τη στιγμή που άρχισα να νιώθω ότι δεν την παλεύω άλλο, μετά από 5 λεπτά φτάσαμε στο χωριό.
Και το όνομα αυτού...
Βαλτεσινίκο
Λίγα λόγια:
Το Βαλτεσινίκο είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.140 μέτρων σε μία πλαγιά του βόρειου Μαινάλου και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Πελοποννήσου. Έχει ανακηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός, ενώ παλαιότερα είχε αναπτυχθεί και η ξυλοτεχνία.
Στο χωριό υπάρχει λαογραφικό μουσείο. Ήταν το πρώτο χωριό στην Πελοπόννησο με δωρεάν ασύρματο Ίντερνετ και το πρώτο που σχεδιάζεται, με βάση πιλοτικό πρόγραμμα της Αγροτουριστικής, να αποτελέσει πρότυπο οικοχωριό.
Πολύ ενδιαφέρον.
Προμήθειες για το χειμώνα που έρχεται σε πολύ λίγο.
Η Ζίγκι βρήκε το δίδυμο αδερφό της ο οποίος ήταν μες στην τρελή χαρά και μας έκανε παρέα σε όλη τη βόλτα μας στο χωριό.
Προχωρώντας.
Ανεβαίνοντας πιο ψηλά στο χωριό από αυτά τα γεμάτα φύλλα σκαλιά.
Όμορφες διαδρομές!
Το καφέ που είδαμε στο χάρτη ότι υπάρχει ήταν κλειστό λόγω Δευτέρας. Έτσι κατηφορίζουμε προς τα κάτω για το αυτοκίνητο.
Έξω από το Δημοτικό σχολείο όπου τα πιτσιρίκια είχαν διάλειμμα και ήταν μες στις φωνές. Οι μόνες φωνές που ακουγόντουσαν στο κατά τ'άλλα ήσυχο Βαλτεσινίκο.
Αφήνοντας πίσω μας το Βαλτεσινίκο που ακόμα δεν το έχει αγγίξει τόσο ο τουρισμός και μοιάζει ακόμα πιο αυθεντικό, κατευθυνόμαστε προς τη Βυτίνα για φαγητό, καφέ και βόλτα.
Φτάσαμε στη Βυτίνα. Και εδώ σημείο από το Menalon trail.
Βυτίνα
Λίγα λόγια:
Βρίσκεται σε υψόμετρο 1033 μέτρων και αποτελεί ένα από τα αξιολογότερα ορεινά θέρετρα της Πελοποννήσου και ευρύτερα της Ελλάδας. Το όνομά της κατά την επικρατέστερη άποψη προέρχεται από τη λέξη "Βυθός" επειδή αρχικά ήταν κτισμένη σε λεκάνη ανάμεσα σε λόφους.
Η συμβολή της στον απελευθερωτικό αγώνα της επανάστασης ήταν σημαντική. Εδώ γινόταν η τροφοδοσία με ψωμί του επαναστατικού στρατού και η περίθαλψη των τραυματιών.
Στην πλατεία της Βυτίνας, το Λαογραφικό μουσείο.
Ο κεντρικός δρόμος της Βυτίνας.
Κι εδώ ετοιμάζονται για το χειμώνα.
Κοντά στην πλατεία του χωριού έξω από τον ναό του Αγίου Τρύφωνα.
Τοπικά προϊόντα.
Αν και αρκετά πιο τουριστική, η Βυτίνα τολμώ να πω ότι μου άφησε κάτι πολύ όμορφο.
Φαγητό στο "Κουτούκι του Γιάννη". Όμορφος και ζεστός χώρος. Εξαιρετικό φαγητό αν και οι μερίδες θα μπορούσαν να ήταν και λίγο μεγαλύτερες.
Ένας ζεστός καφές επιβάλλεται μετά το φαγητό.
Η γατούλα που είχε την τάση να μπαίνει συνέχεια μέσα στην καφετέρια που καθόμασταν.
Κατευθυνόμενοι δυτικά του χωριού για να βρούμε τον "Δρόμο της Αγάπης".
Το Δημοτικό Σχολείο Βυτίνας.
Πριν μπούμε στο δρόμο της Αγάπης που ήταν σχεδόν μπροστά μας αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στο δασάκι Βυτίνας.
Ο δρόμος για το δασάκι. Ένας πανέμορφος και ήσυχος δρόμος γεμάτος χρώματα. Η Ζίγκι είχε τρελαθεί από τη χαρά της και όλη την ώρα έτρεχε.
Αν ακούγοντας "δασάκι" περιμένατε ένα παρκάκι σαν αυτά της Αθήνας όπως εμείς, ετοιμαστείτε για κάτι πολύ διαφορετικό.
Το Δασάκι της Βυτίνας, απλώνεται σε μία έκταση 40 στρεμμάτων. Δημιουργήθηκε από την δασική σχολή της Βυτίνας από το έτος 1885 έως 1917. Περιλαμβάνει πολλές ποικιλίες πεύκων και άλλων δέντρων και ο αρχικός σκοπός ήταν η δοκιμή των δέντρων που φυτεύτηκαν στο περιβάλλον της περιοχής. Υπάρχουν ποικιλίες δέντρων που συγκεντρώθηκαν από πολλά μέρη του κόσμου (Σκανδιναβία κ.α.).
Τολμώ να πω ότι το δασάκι Βυτίνας ήταν από τα καλύτερα πράγματα που ανακαλύψαμε σε αυτό το ταξίδι στην Αρκαδία. Και όπως θα δείτε και στις εικόνες παρακάτω, το φθινόπωρο κάνει πραγματικά πάρτι, ένα υπερθέαμα χρωμάτων.
Ώρα για λίγο παιχνίδι.
Καθώς δύει ο ήλιος. Το φως που περνάει από τα πανύψηλα δέντρα είναι λιγοστό αλλά κάνει ωραία παιχνιδίσματα στο φακό.
Η αίσθηση του να περπατάς σε μια στρώση από φύλλα.
Ο καιρός ήταν τέλειος, επικρατούσε απόλυτη ησυχία (δεν είχε σχεδόν καθόλου κόσμο) και νιώθαμε ότι έχουμε ανακαλύψει ένα μέρος για εμάς.
Φεύγοντας κυριολεκτικά εξτασιασμένοι από το δασάκι (θα μπορούσαμε να κάτσουμε άλλη τόση ώρα και να κάνουμε πικ-νικ ή απλά να περπατάμε σε αυτό το φανταστικό μέρος αλλά το φως έπεφτε και θέλαμε να δούμε και το Μονοπάτι της Αγάπης).
Έτσι πήραμε δρόμο προς τα πίσω ώστε να πιάσουμε το Δρόμο της Αγάπης από την αρχή του.
Και αυτός είναι ο εξίσου εντυπωσιακός και ρομαντικός Δρόμος της Αγάπης, ένας δρόμος κάτω από αρωματικά σφενδάμια και πλάτανους. Ο «δρόμος της αγάπης» δεν πήρε το όνομά του μόνο επειδή είναι σήμερα πολύ αγαπητός στους ερωτευμένους επισκέπτες της Βυτίνας. Ονομάζεται έτσι από πολύ παλιά, όταν οι νέοι έκαναν το περίπατό τους πρωτογνωρίζοντας τους μελλοντικούς τους συζύγους και ανταλλάσσοντας ερωτικά βλέμματα και μηνύματα, σύμφωνα πάντα με τα αυστηρά ήθη της εποχής.
Πολύ γραφικός!
Τα συστατικά του φθινοπώρου.
Το εντυπωσιακό στο Δρόμο της Αγάπης είναι ότι οι κορυφές των δέντρων ενώνονται σχηματίζοντας ένα φυσικό τούνελ κάνοντας το τοπίο ασύγκριτα μοναδικό.
Φεύγοντας από το Δασάκι και το Δρόμο της Αγάπης. Επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο.
Και στο δρόμο της επιστροφής προς τη Στεμνίτσα συναντήσαμε μερικά άλογα να περιφέρονται στο δρόμο!
Ανοίξαμε το παράθυρο και τα ταΐσαμε μπανάνες. Πραγματικά χωρίς κανέναν ενδοιασμό χώσανε τη μουσούδα τους μέσα στο αυτοκίνητο για να φάνε το φρούτο! Ήταν εξαιρετικό!
Τέλεια, απροσδόκητη συνάντηση.
Επιστρέφοντας στη Στεμνίτσα. Η ομίχλη που βλέπετε στο βάθος ήρθε και στο δρόμο μας και σε συνδυασμό με την έλλειψη φωτός δεν μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες. Επιλέξαμε όμως αυτό το δρόμο για να επιστρέψουμε γιατί ήταν πολύ πιο όμορφος από τον κεντρικό.
Βράδυ στη Στεμνίτσα.
Ήταν μία γεμάτη ημέρα και επιστρέψαμε στο σπίτι με πολύ όμορφες εικόνες.
Το πρωί είχε συννεφιά. Ευτυχώς χωρίς βροχή. Συννεφιά χωρίς βροχή, ο ιδανικός καιρός.
Η θέα από το παράθυρό του σπιτιού μας στη Στεμνίτσα.
Κατηφορίζοντας από το σπίτι για να πάμε στο αυτοκίνητο.
Πρώτη στάση σήμερα το πρόγραμμα είχε Λαγκάδια. Χωριό για το οποίο είχα ακούσει πολλά κολακευτικά σχόλια από φίλους λέγοντάς μου να μην παραλείψω με τίποτα να το επισκεφτώ.
Μετά από περίπου 35 λεπτά, φτάσαμε στο χωριό.
Αμέσως κατάλαβα γιατί το θεωρούν πολλοί το ομορφότερο από τα χωριά της Αρκαδίας. Κι αυτό είναι η θέση του. τα Λαγκάδια μοιάζουν να κρέμονται πάνω από φαράγγι που σχηματίζει ο ποταμός Τουθόα. Κυριολεκτικά ανάμεσα στα βουνά σε ένα τοπίο εκπληκτικής φυσικής ομορφιάς.
Λαγκάδια
Λίγα λόγια:
Έχει χαρακτηριστεί παραδοσιακός οικισμός και είναι η πατρίδα των Δεληγιανναίων, αλλά και άλλων αγωνιστών του 1821. Ονομαστοί σε όλη την Ελλάδα υπήρξαν οι Λαγκαδινοί κτίστες, με πλούσια αρχιτεκτονική παράδοση, η οποία είναι εμφανής και στο ίδιο το χωριό. Κατά την αρχαιότητα, από την περιοχή περνούσε η οδός που οδηγούσε στην Ολυμπία, όπου διεξάγονταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ενδιαφέρον έχει το λήμμα της wikipedia που αναφέρεται στην επανάσταση του '21: "Στα Λαγκάδια η επανάσταση κηρύχτηκε στις 23 Μαρτίου 1821. Την 1η Απριλίου 1821 ο κοτζαμπάσης Κανέλλος Δεληγιάννης διατάσσει τη σφαγή όλων των Τούρκων Λαγκαδινών (40 οικογένειες) και την πυρπόληση του τζαμιού. Συνολικά σφαγιάστηκαν 300 άοπλοι άντρες (λίγες ημέρες νωρίτερα είχαν αφοπλιστεί), γυναίκες και παιδιά. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να τρομοκρατηθούν οι κάτοικοι της γύρω περιοχής που, φοβούμενοι αντίποινα, εντάχθηκαν στο πλευρό των Δεληγιανναίων, οι οποίοι είχαν πλέον πέσει στη δυσμένεια των Τούρκων και χρειάζονταν υποστήριξη. Το 1825 ο Ιμπραήμ έχοντας ανακαταλάβει το μεγαλύτερο μέρος της Πελοποννήσου εισέρχεται στα άδεια από κατοίκους Λαγκάδια και στήνει για μερικές μέρες το αρχηγείο του στο σπίτι των Δεληγιανναίων. Η προσφορά των Λαγκαδινών στον αγώνα του 1821 ήταν μεγάλη. Εκτός από την προσωπική τους συμμετοχή (Γιάννης Θεοφιλόπουλος «Καραβογιάννης», Παπασταθούλης, Θανάσης Κίντζιος, Μιχάλης Κίντζιος, Ιωάννης Χριστοδουλόπουλος), βοήθησαν και με το χτίσιμο πολλών και σημαντικών οχυρωματικών έργων."
Bloodbath λοιπόν και στα Λαγκάδια αλλά επανάσταση ήταν αυτή. Αφήνουμε όμως τα γεγονότα του '21 και ξεκινάμε την περιήγησή μας.
Στην είσοδο του χωριού σε υποδέχεται το εντυπωσιακό πέτρινο ρολόι και καμπαναριό της εκκλησίας των Ταξιαρχών (1808) κτισμένο το 1910.
Απέναντι από το ρολόι, το μνημείο Πεσόντων 1821.
Συμπαθής τετράποδος φίλος που μας ακολουθούσε καθ'όλη τη διαδρομή του κεντρικού δρόμου στα Λαγκάδια μην μπορώντας να ξεκολλήσει από τη Ζίγκι!
Συνεχίζοντας τον κεντρικό δρόμο του χωριού. Εδώ, το Γυμνάσιο-Λύκειο Λαγκαδίων.
Άποψη των Λαγκαδίων από τον κεντρικό δρόμο.
Και λίγο πιο κάτω, το Δημαρχείο.
Αφήνουμε τον κεντρικό δρόμο τον οποίο πήραμε σχεδόν μέχρι τέλος και ανεβαίνουμε. Όπως μας είπε η συμπαθέστατη ιδιοκτήτρια ενός καταστήματος αν ανεβαίναμε μέχρι πάνω θα είχαμε θέα μέχρι και στο Ιόνιο.
Κουράγιο για να ανεβούμε τόσο ψηλά δεν είχαμε (ούτε και πολύ χρόνο άλλωστε) κι έτσι πήραμε τον ακριβώς από πάνω δρόμο όπου κι από εκεί είχαμε μια εκπληκτική θέα. Εδώ, ο ναός του Αγίου Γεωργίου.
Η θέα προς το φαράγγι που σου κόβει την ανάσα.
Και συνεχίζοντας...
Μια μικρή στάση για να δροσιστεί η Ζίγκι στη μικρή πηγή.
Όπως βλέπετε και σε αυτό το χωριό σχεδόν όλα τα σπίτια είναι πετρόχτιστα. Το συγκεκριμένο έχει ίσως την καλύτερη θέα προς το φαράγγι. Τυχερός ο ιδιοκτήτης.
Και γήπεδο μπάσκετ στα Λαγκάδια, αμέ.
Ρεμβάζοντας.
Μία ακόμα άποψη του χωριού από κάτω μας.
Κατεβαίνοντας πάλι προς τον κεντρικό δρόμο.
Μερικές πιο κοντινές φωτογραφίες από το όμορφο πέτρινο ρολόι.
Και τα Λαγκάδια σημείο του Menalon trail. Κοιτώντας στο χάρτη πού θα είναι το επόμενο χωριό που θα πάμε.
Αφήνουμε τα Λαγκάδια τα οποία ήταν όντως πανέμορφα και συνεχίζουμε προς το επόμενο χωριό.
Εικόνες από τη μαγευτική φύση που συναντήσαμε στη διαδρομή.
Στη συγκεκριμένη διαδρομή περνώντας από πολλές στροφές μπορώ να πω ότι ανακατεύτηκα αρκετά. Σε επικίνδυνο βαθμό (έχω μια επιρρέπεια στη ναυτία και δυστυχώς δεν είχα πάρει δραμαμίνες). Ευτυχώς τη στιγμή που άρχισα να νιώθω ότι δεν την παλεύω άλλο, μετά από 5 λεπτά φτάσαμε στο χωριό.
Και το όνομα αυτού...
Βαλτεσινίκο
Λίγα λόγια:
Το Βαλτεσινίκο είναι χτισμένο σε υψόμετρο 1.140 μέτρων σε μία πλαγιά του βόρειου Μαινάλου και αποτελεί έναν από τους πιο ορεινούς οικισμούς της Πελοποννήσου. Έχει ανακηρυχθεί παραδοσιακός οικισμός, ενώ παλαιότερα είχε αναπτυχθεί και η ξυλοτεχνία.
Στο χωριό υπάρχει λαογραφικό μουσείο. Ήταν το πρώτο χωριό στην Πελοπόννησο με δωρεάν ασύρματο Ίντερνετ και το πρώτο που σχεδιάζεται, με βάση πιλοτικό πρόγραμμα της Αγροτουριστικής, να αποτελέσει πρότυπο οικοχωριό.
Πολύ ενδιαφέρον.
Προμήθειες για το χειμώνα που έρχεται σε πολύ λίγο.
Η Ζίγκι βρήκε το δίδυμο αδερφό της ο οποίος ήταν μες στην τρελή χαρά και μας έκανε παρέα σε όλη τη βόλτα μας στο χωριό.
Προχωρώντας.
Ανεβαίνοντας πιο ψηλά στο χωριό από αυτά τα γεμάτα φύλλα σκαλιά.
Όμορφες διαδρομές!
Το καφέ που είδαμε στο χάρτη ότι υπάρχει ήταν κλειστό λόγω Δευτέρας. Έτσι κατηφορίζουμε προς τα κάτω για το αυτοκίνητο.
Έξω από το Δημοτικό σχολείο όπου τα πιτσιρίκια είχαν διάλειμμα και ήταν μες στις φωνές. Οι μόνες φωνές που ακουγόντουσαν στο κατά τ'άλλα ήσυχο Βαλτεσινίκο.
Αφήνοντας πίσω μας το Βαλτεσινίκο που ακόμα δεν το έχει αγγίξει τόσο ο τουρισμός και μοιάζει ακόμα πιο αυθεντικό, κατευθυνόμαστε προς τη Βυτίνα για φαγητό, καφέ και βόλτα.
Φτάσαμε στη Βυτίνα. Και εδώ σημείο από το Menalon trail.
Βυτίνα
Λίγα λόγια:
Βρίσκεται σε υψόμετρο 1033 μέτρων και αποτελεί ένα από τα αξιολογότερα ορεινά θέρετρα της Πελοποννήσου και ευρύτερα της Ελλάδας. Το όνομά της κατά την επικρατέστερη άποψη προέρχεται από τη λέξη "Βυθός" επειδή αρχικά ήταν κτισμένη σε λεκάνη ανάμεσα σε λόφους.
Η συμβολή της στον απελευθερωτικό αγώνα της επανάστασης ήταν σημαντική. Εδώ γινόταν η τροφοδοσία με ψωμί του επαναστατικού στρατού και η περίθαλψη των τραυματιών.
Στην πλατεία της Βυτίνας, το Λαογραφικό μουσείο.
Ο κεντρικός δρόμος της Βυτίνας.
Κι εδώ ετοιμάζονται για το χειμώνα.
Κοντά στην πλατεία του χωριού έξω από τον ναό του Αγίου Τρύφωνα.
Τοπικά προϊόντα.
Αν και αρκετά πιο τουριστική, η Βυτίνα τολμώ να πω ότι μου άφησε κάτι πολύ όμορφο.
Φαγητό στο "Κουτούκι του Γιάννη". Όμορφος και ζεστός χώρος. Εξαιρετικό φαγητό αν και οι μερίδες θα μπορούσαν να ήταν και λίγο μεγαλύτερες.
Ένας ζεστός καφές επιβάλλεται μετά το φαγητό.
Η γατούλα που είχε την τάση να μπαίνει συνέχεια μέσα στην καφετέρια που καθόμασταν.
Κατευθυνόμενοι δυτικά του χωριού για να βρούμε τον "Δρόμο της Αγάπης".
Το Δημοτικό Σχολείο Βυτίνας.
Πριν μπούμε στο δρόμο της Αγάπης που ήταν σχεδόν μπροστά μας αποφασίσαμε να πάμε μια βόλτα στο δασάκι Βυτίνας.
Ο δρόμος για το δασάκι. Ένας πανέμορφος και ήσυχος δρόμος γεμάτος χρώματα. Η Ζίγκι είχε τρελαθεί από τη χαρά της και όλη την ώρα έτρεχε.
Αν ακούγοντας "δασάκι" περιμένατε ένα παρκάκι σαν αυτά της Αθήνας όπως εμείς, ετοιμαστείτε για κάτι πολύ διαφορετικό.
Το Δασάκι της Βυτίνας, απλώνεται σε μία έκταση 40 στρεμμάτων. Δημιουργήθηκε από την δασική σχολή της Βυτίνας από το έτος 1885 έως 1917. Περιλαμβάνει πολλές ποικιλίες πεύκων και άλλων δέντρων και ο αρχικός σκοπός ήταν η δοκιμή των δέντρων που φυτεύτηκαν στο περιβάλλον της περιοχής. Υπάρχουν ποικιλίες δέντρων που συγκεντρώθηκαν από πολλά μέρη του κόσμου (Σκανδιναβία κ.α.).
Τολμώ να πω ότι το δασάκι Βυτίνας ήταν από τα καλύτερα πράγματα που ανακαλύψαμε σε αυτό το ταξίδι στην Αρκαδία. Και όπως θα δείτε και στις εικόνες παρακάτω, το φθινόπωρο κάνει πραγματικά πάρτι, ένα υπερθέαμα χρωμάτων.
Ώρα για λίγο παιχνίδι.
Καθώς δύει ο ήλιος. Το φως που περνάει από τα πανύψηλα δέντρα είναι λιγοστό αλλά κάνει ωραία παιχνιδίσματα στο φακό.
Η αίσθηση του να περπατάς σε μια στρώση από φύλλα.
Ο καιρός ήταν τέλειος, επικρατούσε απόλυτη ησυχία (δεν είχε σχεδόν καθόλου κόσμο) και νιώθαμε ότι έχουμε ανακαλύψει ένα μέρος για εμάς.
Φεύγοντας κυριολεκτικά εξτασιασμένοι από το δασάκι (θα μπορούσαμε να κάτσουμε άλλη τόση ώρα και να κάνουμε πικ-νικ ή απλά να περπατάμε σε αυτό το φανταστικό μέρος αλλά το φως έπεφτε και θέλαμε να δούμε και το Μονοπάτι της Αγάπης).
Έτσι πήραμε δρόμο προς τα πίσω ώστε να πιάσουμε το Δρόμο της Αγάπης από την αρχή του.
Και αυτός είναι ο εξίσου εντυπωσιακός και ρομαντικός Δρόμος της Αγάπης, ένας δρόμος κάτω από αρωματικά σφενδάμια και πλάτανους. Ο «δρόμος της αγάπης» δεν πήρε το όνομά του μόνο επειδή είναι σήμερα πολύ αγαπητός στους ερωτευμένους επισκέπτες της Βυτίνας. Ονομάζεται έτσι από πολύ παλιά, όταν οι νέοι έκαναν το περίπατό τους πρωτογνωρίζοντας τους μελλοντικούς τους συζύγους και ανταλλάσσοντας ερωτικά βλέμματα και μηνύματα, σύμφωνα πάντα με τα αυστηρά ήθη της εποχής.
Πολύ γραφικός!
Τα συστατικά του φθινοπώρου.
Το εντυπωσιακό στο Δρόμο της Αγάπης είναι ότι οι κορυφές των δέντρων ενώνονται σχηματίζοντας ένα φυσικό τούνελ κάνοντας το τοπίο ασύγκριτα μοναδικό.
Φεύγοντας από το Δασάκι και το Δρόμο της Αγάπης. Επιστρέφουμε στο αυτοκίνητο.
Και στο δρόμο της επιστροφής προς τη Στεμνίτσα συναντήσαμε μερικά άλογα να περιφέρονται στο δρόμο!
Ανοίξαμε το παράθυρο και τα ταΐσαμε μπανάνες. Πραγματικά χωρίς κανέναν ενδοιασμό χώσανε τη μουσούδα τους μέσα στο αυτοκίνητο για να φάνε το φρούτο! Ήταν εξαιρετικό!
Τέλεια, απροσδόκητη συνάντηση.
Επιστρέφοντας στη Στεμνίτσα. Η ομίχλη που βλέπετε στο βάθος ήρθε και στο δρόμο μας και σε συνδυασμό με την έλλειψη φωτός δεν μπορούσα να βγάλω φωτογραφίες. Επιλέξαμε όμως αυτό το δρόμο για να επιστρέψουμε γιατί ήταν πολύ πιο όμορφος από τον κεντρικό.
Βράδυ στη Στεμνίτσα.
Ήταν μία γεμάτη ημέρα και επιστρέψαμε στο σπίτι με πολύ όμορφες εικόνες.
