liz
Member
- Μηνύματα
- 159
- Likes
- 346
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Τελευταία μέρα στο Τόκιο κι οδεύω προς Mitaka, 40’ περίπου από το κέντρο με το τρένο για να πάω στο Studio Ghibli Museum. Πλήθος γιαπωνεζάκια με τις μαμάδες τους, τουρίστες από Καναδά, Αμερική, Γαλλία όλων των ηλικιών, από συνομήλικούς μου, μέχρι ηλικιωμένους, βρισκόμασταν εκεί οδηγημένοι από την αγάπη μας για τις ταινίες του μάγου των κινουμένων σχεδίων και κορυφαίου δημιουργού του είδους Hayao Miyazaki. Το μουσείο είναι όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι: μικρό, ευφάνταστο, χαριτωμένο. Στην είσοδο σου δίνουν για εισιτήριο μέρος αυθεντικού φιλμ 35mm από ταινία και μετά είσαι ελεύθερος να περιηγηθείς στους χώρους του και να δεις τα στάδια δημιουργίας μιας ταινίας, σκίτσα και animation cells που ξεχυλίζουν ταλέντο και φαντασία, απομιμήσεις διάσημων έργων τέχνης στη μικρή αίθουσα “Le petit Louvre” και να παρακολουθήσεις μια από τις ταινίες μικρού μήκους που σχεδιάστηκαν για να προβάλλονται μόνο εκεί. Μετά από 3-4 ώρες κι αφού είχα ικανοποιήσει το παιδί μέσα μου με το παραπάνω, γυρνάω στο κέντρο μαζί με τα πιτσιρίκια που κουνούσαν με πάθος τα χέρια τους φωνάζοντας ¨Bye, bye Totoro!”(ο πιο δημοφιλής ήρωας στις μικρές ηλικίες).
Προτού γυρίσω στο hostel για να βρω τους υπόλοιπους για την καθιερωμένη αγρύπνια μετά σάκε, καλαμπουριού, bento boxes (κουτιά χωρισμένα σε μικρά τμήματα με γιαπωνέζικο φαγητό) και νυχτερινών επιδρομών στην πόλη, αποφασίζω να περάσω μια βόλτα από το Tokyo Dome City, την περιοχή δίπλα στο στάδιο Tokyo Dome όπου λαμβάνουν χώρα αγώνες μπέϊζμπολ, το δημοφιλέστερο άθλημα στην Ιαπωνία. Όχι όμως για να πάω σε αγώνα, αλλά για να με κακομάθω σ’ένα από τα spa-onsen που μου είχε προτείνει μια Γιαπωνέζα κι όπου πηγαίνουν πολλοί πρωτευουσιάνοι για ν’ αποσυμπιεστούν από το στρες. Αφού μπεις και βάλεις τα παπούτσια σου σε ντουλαπάκι, μπαίνεις στην υποδοχή και διαλέγεις το πρόγραμμα που θέλεις. Η είσοδος κοστίζει γύρω στα 2.500 γιεν, δηλ. περίπου 18 ευρώ. Έδωσα συνολικά 22-25 ευρώ κι αφού πήρα τα ρούχα και τις πετσέτες που μου έδωσαν, πέρασα στο χώρο των γυναικών. Πριν μπω στις πισίνες πέρασα από έναν μεγάλο χώρο με μαρμάρινα μπουντουάρ το ένα κολλητά δίπλα στο άλλο με σαμπουάν, σφουγγάρια μιας χρήσης κι ένα σωρό ακόμη προϊόντα και μεγάλες βρύσες …και μετά έλιωσα περνώντας από πισίνα με ιαματικά νερά σε πισίνα με υδρομασάζ, μετά σε πισίνα με ακόμη πιο θερμά νερά από την πρώτη, μετά σε χαμάμ, μετά σε σάουνα, μετά σε υδρομασάζ για τα πόδια, με διαλείμματα σε ντουζιέρες, που σε ψέκαζαν είτε σ’όλο το σώμα είτε με αρωματισμένο νερό…Έπειτα, αφού έβαλα τα ειδικά ρούχα για το δωμάτιο που λέγεται healing baden (κάτι με άλατα έπαιζε εκεί μέσα) πέρασα στον πάνω όροφο που είναι κοινός γι’άντρες και γυναίκες. Εσωτερικές πισίνες, εξωτερικές πισίνες, δωμάτια όπου καθόσουν σε θερμαινόμενους πάγκους, χώροι χαλάρωσης, απαλή μουσική, μασάζ (χρεώνεται έξτρα) και αφού είχα περάσει στην απόλυτη νιρβάνα, έριξα το ταλαίπωρο κορμί μου σε μια από τις ανατομικές πολυθρόνες που είναι τοποθετημένες ακριβώς μπροστά από μια τεράστια τζαμαρία απ’όπου είχα θέα από τον 7ο όροφο το Tokyo Dome City by night. Φάτσα-κάρτα το γήπεδο, μια ρόδα λούνα παρκ, ένα καρουζέλ, ένας πύργος απ’αυτούς που σ’ανεβάζουν αργά και μετά σε ρίχνουν με μεγάλη ταχύτητα κι ένα rollercoaster, το ένα δίπλα στ’άλλο. Ενώ εσύ σάπιζες, έβλεπες τους έξω να ουρλιάζουν ενώ τους γυρνούσε το τρένο ανάποδα...
Προτού γυρίσω στο hostel για να βρω τους υπόλοιπους για την καθιερωμένη αγρύπνια μετά σάκε, καλαμπουριού, bento boxes (κουτιά χωρισμένα σε μικρά τμήματα με γιαπωνέζικο φαγητό) και νυχτερινών επιδρομών στην πόλη, αποφασίζω να περάσω μια βόλτα από το Tokyo Dome City, την περιοχή δίπλα στο στάδιο Tokyo Dome όπου λαμβάνουν χώρα αγώνες μπέϊζμπολ, το δημοφιλέστερο άθλημα στην Ιαπωνία. Όχι όμως για να πάω σε αγώνα, αλλά για να με κακομάθω σ’ένα από τα spa-onsen που μου είχε προτείνει μια Γιαπωνέζα κι όπου πηγαίνουν πολλοί πρωτευουσιάνοι για ν’ αποσυμπιεστούν από το στρες. Αφού μπεις και βάλεις τα παπούτσια σου σε ντουλαπάκι, μπαίνεις στην υποδοχή και διαλέγεις το πρόγραμμα που θέλεις. Η είσοδος κοστίζει γύρω στα 2.500 γιεν, δηλ. περίπου 18 ευρώ. Έδωσα συνολικά 22-25 ευρώ κι αφού πήρα τα ρούχα και τις πετσέτες που μου έδωσαν, πέρασα στο χώρο των γυναικών. Πριν μπω στις πισίνες πέρασα από έναν μεγάλο χώρο με μαρμάρινα μπουντουάρ το ένα κολλητά δίπλα στο άλλο με σαμπουάν, σφουγγάρια μιας χρήσης κι ένα σωρό ακόμη προϊόντα και μεγάλες βρύσες …και μετά έλιωσα περνώντας από πισίνα με ιαματικά νερά σε πισίνα με υδρομασάζ, μετά σε πισίνα με ακόμη πιο θερμά νερά από την πρώτη, μετά σε χαμάμ, μετά σε σάουνα, μετά σε υδρομασάζ για τα πόδια, με διαλείμματα σε ντουζιέρες, που σε ψέκαζαν είτε σ’όλο το σώμα είτε με αρωματισμένο νερό…Έπειτα, αφού έβαλα τα ειδικά ρούχα για το δωμάτιο που λέγεται healing baden (κάτι με άλατα έπαιζε εκεί μέσα) πέρασα στον πάνω όροφο που είναι κοινός γι’άντρες και γυναίκες. Εσωτερικές πισίνες, εξωτερικές πισίνες, δωμάτια όπου καθόσουν σε θερμαινόμενους πάγκους, χώροι χαλάρωσης, απαλή μουσική, μασάζ (χρεώνεται έξτρα) και αφού είχα περάσει στην απόλυτη νιρβάνα, έριξα το ταλαίπωρο κορμί μου σε μια από τις ανατομικές πολυθρόνες που είναι τοποθετημένες ακριβώς μπροστά από μια τεράστια τζαμαρία απ’όπου είχα θέα από τον 7ο όροφο το Tokyo Dome City by night. Φάτσα-κάρτα το γήπεδο, μια ρόδα λούνα παρκ, ένα καρουζέλ, ένας πύργος απ’αυτούς που σ’ανεβάζουν αργά και μετά σε ρίχνουν με μεγάλη ταχύτητα κι ένα rollercoaster, το ένα δίπλα στ’άλλο. Ενώ εσύ σάπιζες, έβλεπες τους έξω να ουρλιάζουν ενώ τους γυρνούσε το τρένο ανάποδα...
