Ιαπωνία Χανάμι στην Ιαπωνία

[liz]

Το ταξίδι μου κόστισε πάνω-κάτω 1800-2000 ευρώ (με κάποια πράγματα που ψώνισα για τον εαυτό μου μέσα). Θα μπορούσα να έχω ξοδέψει και λίγο λιγότερα ή και πολύ περισσότερα.: αεροπορικά με Lufthansa: 550ευρώ, Japan Rail Pass διαρκείας 2 εβδομάδων: 350 ευρώ, διαμονή (link παρακάτω) στο Τόκιο: 30 ευρώ το βράδυ, διαμονή στο Κιότο: 18 ευρώ το βράδυ, Shirakawa-go: 75 ευρώ με πρωϊνό και βραδινό κι ένα βράδυ στο τρένο (οι τιμές που αναφέρω γενικά μπορεί να έχουν αλλάξει)

Δεν ένιωσα στιγμή ανασφάλεια και πιστεύω πως είναι εύκολο να ταξιδέψει κάποιος μόνος του στην Ιαπωνία. Μια γιαγιούλα είχε σοκαριστεί όταν της έλεγα πως ταξιδεύω μόνη μου και πως ένιωθα πολύ μεγαλύτερη ασφάλεια απ' ότι στην Ευρώπη και στην χώρα μου «Ναι?!!!Νιώθεις πιο ασφαλής εδώ απ’ ότι στην Ελλάδα?!». Δεν κλέβουν (ξέχασα ανοιχτό το μικρό μου σάκο σε ασανσέρ και τον βρήκα όπως τον άφησα, τα κλειδιά μου στο σπα κι έψαχναν να με βρουν να μου τα δώσουν, κ.α., μονίμως αφηρημένη επειδή ήξερα πως δεν θα με κλέψει κανείς) και μου είπαν πως ακόμη κι αν δουν χαρτονόμισμα στο δρόμο, δεν θα σκύψει κανείς να το πάρει, γιατί δεν το θεωρούν δικό τους. Βέβαια κάποιος μου είπε μετά ότι λόγω οικονομικής κρίσης άρχισαν να έχουν ελάχιστα κρούσματα κλοπών και πως η αστυνομία δεν ξέρει πώς να τ’ αντιμετωπίσει, γιατί πριν δεν υπήρχαν (δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει).
Ο κόσμος είναι τρομερά εξυπηρετικός και φιλικός. Έτσι κι άνοιγα τον χάρτη, ερχόταν αμέσως κάποιος να με ρωτήσει πού ήθελα να πάω και σχεδόν πάντα με πήγαιναν μέχρι το σημείο που ήθελα ή πολύ κοντά σε αυτό αφήνοντας ότι κι αν έκαναν πχ. ένας τύπος βγήκε από το τρένο μαζί μου, με πήγε μέχρι τη γραμμή απ’όπου έπρεπε να πάρω το δικό μου (αρκετή απόσταση μέσα στο μετρό) και μετά ξαναγύρισε πίσω για να ξαναπάρει το δικό του και να πάει εκεί που πήγαινε αρχικά – πολλά τέτοια σκηνικά. Αν ρωτούσα κάποιον πού είναι το τάδε μέρος και δεν ήξερε ξεσκιζόταν να βρει λύση, δεν μ’άφηνε να φύγω – σχολιάζαμε με παιδιά από άλλες χώρες πως είναι σαν να τους αναθέτεις πρότζεκτ, δεν γίνεται ν’αποτύχουν - μερικές φορές μας καθυστερούσαν αλλά έκαναν τόση προσπάθεια να βοηθήσουν που από ευγένεια δεν γινόταν να φύγουμε (ένας π.χ. δεν ήξερε, τηλεφώνησε σ’ έναν φίλο του που ήταν κοντά, περιμέναμε να έρθει ο φίλος του, έκαναν συνδιάσκεψη και με πήγαν στο μέρος που ήθελα, άλλος φώναξε κάτι σ’έναν φίλο του κι εκείνος έφυγε τρέχοντας για να γυρίσει μ’έναν χάρτη στο χέρι και να μου δείξει κτλ). Μόνη εξαίρεση οι ώρες αιχμής στο μετρό του Τόκιο που όλοι βιάζονται και τρέχουν σαν τρελοί.

Φαγητό: Το πόσο θα ξοδέψει κάποιος σε φαγητό είναι καθαρά θέμα επιλογών: στα sushi bar όπου περνούν τα πιάτα από μπροστά σου και διαλέγεις, οι τιμές ξεκινούν σε κάποια από 150 γιεν το πιάτο και σε εστιατόρια μπορείς να φας μια χαρά με 17-20 ευρώ (κι ακόμη φτηνότερα, αναλόγως πού θα πας) μέχρι εκεί που αντέχει η τσέπη σου. Παντού μπορείς ν’αγοράσεις συσκευασμένο γιαπωνέζικο φαγητό ή bento boxes με 5-10 ευρώ. Μια φίλη ήταν τυχερή, της έτυχε το εξής: καθόταν σ’ένα εστιατόριο και κοιτούσε με περιέργεια το πιάτο του διπλανού της. Τότε αυτός της παρήγγειλε το ίδιο για να το δοκιμάσει καθώς και άλλα πεντανόστιμα πιάτα που είναι δύσκολο να γνωρίζει κάποιος που πάει για πρώτη φορά και δεν έχει ασχοληθεί με το θέμα. Στο τέλος της ήρθε ο λογαριασμός γύρω στα 150ευρώ, τον κοιτάει με γουρλωμένα μάτια και ο Γιαπωνέζος γυρνάει και της λέει «σε παρακαλώ κερνάω εγώ, ήταν χαρά μου να σου δώσω μια γεύση αυτού που θεωρώ καλό ιαπωνικό φαγητό». Αν θες να χαλάσεις χρήματα στο Τόκιο θα βρεις τη χαρά σου, αν πάλι όχι έχεις επιλογές για να τη βγάλεις οικονομικά.

Japan Rail Pass: Πρέπει να το αγοράσεις προτού πας. Εγώ το πήρα από το μοναδικό μέρος που πωλείται στην Ελλάδα και η κυρία που μ’ εξυπηρέτησε, μια Γιαπωνέζα από Χιροσίμα ήταν φοβερά εξυπηρετική, απαντούσε σε όλες μου τις ερωτήσεις και μου έδωσε ένα σωρό φυλλάδια. Μπορείς να το αγοράσεις και online από εξωτερικό, σε κάθε περίπτωση όμως σου δίνουν ένα voucher και μόλις φτάσεις Ιαπωνία πας σ’ ένα από τα γραφεία των Japan Railways που βρίσκονται έξω απ’ όλα τα αεροδρόμια και παίρνεις το Japan Rail pass σου δείχνοντας το voucher και το διαβατήριό σου. Μπορείς να το χρησιμοποιήσεις και για να μετακινηθείς μέσα στις πόλεις με JR lines που υπάρχουν για ορισμένα δρομολόγια, εκτός του μετρό.
Όλες οι πληροφορίες εδώ: JAPAN RAIL PASS

Διαμονή:
Τόκιο: ACE INN Shinjuku-We are ACE INN, BACKPACKER'S HOTEL in Tokyo. Εδώ έμενα.
Οι τιμές των hostels ξεκινούσαν από 15 ευρώ (σε αυτό όμως δέχονταν μόνο άντρες) και κάποια είχαν 20, όμως δεν υπήρχαν σ’ αυτά κρεβάτια για τις μέρες που ήθελα συνεχόμενα. Με ξενοδοχεία δεν ξέρω τί παίζει, πάντα μένω σε youth hostels.

Shirakawa-go: Έκανα κράτηση 10 μέρες περίπου πριν μέσω του site Japanese Guest Houses - Japanese Inn (ryokan) Reservation Service και πρώτη φορά σε ταξίδι θα ‘θελα να είχα μεγαλύτερο budget και να μένω μόνο σε κάποια από τα φανταστικά ryokans που υπάρχουν σε όλη τη χώρα. Κάποια από αυτά είναι πανάκριβα λόγω των σεφ και των γευμάτων που ετοιμάζουν.
Το επίσημο site του χωριού, όπου περιγράφεται λεπτομερώς η αρχιτεκτονική των σπιτιών του είναι το εξής: The World Heritage Shirakawa-go
Και φωτογραφίες άλλων επισκεπτών του χωριού και του ξενώνα εδώ:
Japanese Guest Houses - Gallery
Φαίνεται να είναι πολύ πιο όμορφο το καλοκαίρι ή τον χειμώνα, απ’ ότι την περίοδο που πήγα.

Ένα από τα πιο χρήσιμα sites ειδικά για τους ανεξάρτητους ταξιδιώτες
Enter the station name
Εισάγεις το μέρος που θέλεις και τον προορισμό σου, το μέσο που θες να χρησιμοποιήσεις και σου βγάζει όλα τα δρομολόγια. Με βάση αυτό προγραμμάτιζα τις κινήσεις μου σε όλο το ταξίδι.

Η ιστοσελίδα του Kabuki-za, του πιο γνωστού μέρους για να παρακολουθήσει κανείς παραδοσιακό γιαπωνέζικο θέατρο στο Τόκιο
KABUKI-ZA HOME PAGE
Κάποιες παραστάσεις διαρκούν μέχρι και 5 ώρες, οπότε αν κάποιος δεν έχει χρόνο μπορεί να δει μόνο μια πράξη που διαρκεί γύρω στη μιάμιση ώρα. Πολύ ωραία εμπειρία. Αρχικά έψαχνα για παραστάσεις buto,
(What does buto mean - Butoh Dance Photographs by Alexandra Paszkowska - Fotografien ueber den Buto-Tanz mit Ushio Amagatsu und die Sankai Juku Gruppe)
αλλά την περίοδο που ήμουν εκεί δεν είχε καθόλου, υπήρχε πρόγραμμα μόνο για καλοκαίρι.

Πληροφορίες για το Edo-Tokyo museum όπου μαθαίνει κανείς για την ιστορία της πόλης:
Edo-Tokyo Museum

Πληροφορίες για το Studio Ghibli Museum
The official site of Ghibli Museum, Mitaka in Japan
Κι εδώ αγοράζεις το voucher όπου αναγράφεται η ημερομηνία επίσκεψης και η ώρα εισόδου και πρέπει να το δείξεις όταν φτάσεις για να πάρεις το εισιτήριό σου. Λόγω τεράστιας ζήτησης, εισιτήρια δεν πωλούνται στο μουσείο και πρέπει είτε να τα παραγγείλεις μέσω ίντερνετ από πριν (υπολογίζοντας τις ημέρες που θα χρειαστούν για την αποστολή μιας και δεν πωλούνται στην Ελλάδα) ή στα αυτόματα μηχανήματα πώλησης των καταστημάτων Lawson που βρίσκονται σχεδόν παντού στην Ιαπωνία, ρισκάροντας όμως να μη βρεις εισιτήριο. Το δικό μου το πήρα με τον δεύτερο τρόπο την πρώτη μέρα που έφτασα και βρήκα μόνο για μια βδομάδα μετά, μόνο στις 2 η ώρα (με τη βοήθεια του υπαλλήλου γιατί τα πάντα είναι στα ιαπωνικά). Πληροφορίες στα ελληνικά για τον Miyazaki (στ’αγγλικά υπάρχουν ένα σωρό):
AnimePlanet.gr - A,
http://agnostos.gr/a_interview.php?subaction=showfull&id=1091455138&archive=&start_from=&ucat=4&

Το spa που επισκέφτηκα στο Τόκιο: TOKYO DOME CITY WEB SITE | LaQua SPA
Τα ιαπωνικά onsen, μέρος της παράδοσης της χώρας:
Japanese Onsen Spa Guide - Guide to Japanese Spa
Onsen Japan -- Japanese Onsen reviews, Japan onsen photos, guided Japanese hot spring tours, spa recommendations, and more
Onsen: Japan Hot Springs


Γενικές πληροφορίες για Ιαπωνία:
japan-guide.com - Japan Travel and Living Guide
Japan Travel Guide - Travel to Japan


Λίγες πληροφορίες για sakura και μέρη για χανάμι:

Cherry blossom - Wikipedia, the free encyclopedia
Cherry blossom spots in Tokyo
CHERRY BLOSSOM THE EPHEMERAL BEAUTY OF JAPAN Chopsticks New York
χιόνι από πέταλα:
Kirainet.com - A geek in Japan — Sakura snow
και μερικές φωτογραφίες:
Absolute Japan - Photographs of Sakura


Καλύτερη εποχή:

Για το κεντρικό μέρος που επισκέπτονται οι περισσότεροι, και γενικά, καλύτερη περίοδος θεωρείται η άνοιξη επειδή το κλίμα είναι πολύ ευχάριστο κι ανθίζουν οι κερασιές. Αμέτρητα τα μέρη που μπορεί να τις θαυμάσει κανείς σε όλη τη χώρα. Αγόρασα ένα βιβλίο με φωτογραφίες 48 ανθισμένων δέντρων και τοποθεσιών για χανάμι από Ιάπωνες φωτογράφους, στο Κιότο μόνο και είχα προλάβει να πάω μόλις σε 5 από αυτά. Το καλύτερο είναι πως νιώθεις ότι συμμετέχεις σε κάτι αυθεντικό, μέρος της παράδοσής τους.
Εξίσου δημοφιλής εποχή είναι και το φθινόπωρο, πάλι λόγω κλίματος αλλά κι επειδή τότε συμβαίνει το autumn foliage: τα δέντρα στους κήπους και τα πάρκα παίρνουν υπέροχους χρωματισμούς σε κόκκινες, πορτοκαλιές και κίτρινες αποχρώσεις και στο έδαφος σχηματίζονται χαλιά από πεσμένα πολύχρωμα φύλλα.
Autumn leaves (koyo) in Japan
Fall foliage in Japan - Japanese maples and fall foliages
και μερικές φωτογραφίες εδώ:
Japanese fall foliage Images and Stock Photos. 367 Japanese fall foliage photography and royalty free pictures available to download from over 100 stock photo companies.
Η ανάβαση στο Φούτζι επιτρέπεται μόνο Ιούλιο-Αύγουστο και τότε είναι και η καλύτερη περίοδος για να πάει κάποιος στο Χοκάϊντο. Η πρόσβαση σε κάποια φυσικά πάρκα είναι πιο εύκολη μετά τα τέλη Απριλίου. Όλο το χρόνο υπάρχουν παραδοσιακά φεστιβάλ κι εκδηλώσεις σε όλη τη χώρα. Ακόμη καλό είναι ν΄αποφύγει κάποιος να πάει κατά τη διάρκεια της «Χρυσής Εβδομάδας» (τέλη Απριλίου-5/5 περίπου), γιατί τότε έχουν διακοπές και γίνεται χαμός (τότε στο Τόκιο έχει όμως λιγότερο κόσμο). Πάντως σε κάθε περίπτωση θέλει παράπανω ψάξιμο.

Διάφορα:

Ο Simon McBurney περιγράφει ακριβώς τα συναισθήματα που ένιωσα όταν έφτασα στο Τόκιο σ’ ένα κείμενο που πέτυχα στο ίντερνετ (στην παράγραφο με τα μπλε γράμματα)
Music videos

Τύπος που διέσχισε την Ιαπωνία με τα πόδια για να βρει το μέρος γέννησης του πατέρα του, χρησιμοποιώντας ένα σκίτσο της γιαγιάς του:
Kintaro Walks Japan

Και η σημασία του να είναι κανείς χαριτωμένος στην Ιαπωνία:
Cuteness in Japanese culture - Wikipedia, the free encyclopedia

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8

First Προηγούμενη 8 of 8

Go to chapter

Go

[varioAthens]

Τέλεια!!! Ανυπομονώ ν' ακούσω για Ιαπωνία!
Και αν είναι δυνατόν να αναφερθείς και σε πρακτικά θέματα όπως τιμές των Rail Pass, διαδρομές κ.λ.π. please!!!
Y.Γ. Πανέμορφη φώτο!

 

[liz]

ΟΚ, θα γράψω και για πρακτικά ζητήματα στο τέλος!

 

[liz]

Τόκιο

Φτάνοντας στην ασιατική μητρόπολη ομολογώ πως ένιωσα λίγο χαμένη στη μετάφραση, όμως παρά τα όσα περίμενα δεν συνάντησα κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα στην επικοινωνία. Με 5-6 βασικές λέξεις, γλώσσα σώματος και φυσικά με το χαμόγελο στα χείλη, έβρισκα πάντα την πληροφορία που έψαχνα. Πρώτη αποστολή να βρω πώς θα πάω στο hostel μου από το σταθμό Tokyo, ο οποίος είναι ο πιο πολυσύχναστος μαζί με τον Shinjuku. Ρώτησα 2-3 άτομα και το βρήκα εύκολα. Πρώτες εικόνες…πλήθος κόσμου στο μετρό να τρέχει σαν τρελός και απόλυτα συντονισμένος, απορούσα πώς δεν τράκαραν μεταξύ τους. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα κι εγώ στο ποτάμι των βιαστικών…μετά από λίγες μέρες προσαρμόστηκα και δεν έπεφτα πάνω στον έναν και τον άλλον. Πολύχρωμες δαφημίσεις κυρίως σε ροζ χρώμα λόγω sakura season στα βαγόνια, σοβαροί κοστουμαρισμένοι Ιάπωνες, τρομερά καλοντυμένες Γιαπωνέζες, νέοι με πρωτότυπη αίσθηση του στυλ προσηλωμένοι στα κινητά τους και μια χαριτωμένη, κοριτσίστικη φωνή ν’αναγγέλει την κάθε στάση (γενικά από χαριτωμενιά άλλο τίποτα, ακόμη κι όταν έκανα ανάληψη από το ATM τα χαρτονομίσματα έβγαιναν με συνοδεία μουσικής).

Το hostel μου, βρισκόταν μια στάση από το Shinjuku, πολύ βολικό σημείο για τις εξορμήσεις μου στην πόλη. Πεντακάθαρο, με γρήγορη σύνδεση στο ίντερνετ και εξυπηρετικότατο προσωπικό. Διαβάζω σ’ένα περιοδικό όσο περιμένω στη ρεσεψιόν «ο τάδε ποπ σταρ ζητά δημόσια συγγνώμη μετά το χωρισμό του με την τάδε ηθοποιό επειδή την απάτησε- η κόρη μου είναι λογικός άνθρωπος, δηλώνει η μητέρα της ηθοποιού, γι’αυτήν 2-3 εξωσυζυγικές σχέσεις είναι οκ, όμως τελικά δεν κατάφερε να το αντέξει». Χαμογελάω και πάω παρακάτω «το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού δηλώνει δυσαρεστημένο με την κυβέρνηση» κι ακόμη πιο κάτω «εκλάπη κυψέλη αξίας 50.000 γιεν». Η κοπέλα στη ρεσεψιόν με φωνάζει και το παρατάω.

Είχα κλείσει μόνο τα 3 πρώτα βράδια διαμονής μου, και μετά θα έκανα ότι μου κατέβαινε, αλλά τελικά το Τόκιο το λάτρεψα και του αφιέρωσα μια βδομάδα. Αυτή η πόλη έχει απίστευτη ενέργεια! Περπάτησα το πρώτο βράδυ στο Shinjuku εν μέσω μπόρας και χάζευα μούσκεμα, αλλά χωρίς να με νοιάζει, το οργανωμένο χάος, τα άπειρα φώτα, τα πανύψηλα κτίρια και τους ανθρώπους κι όποτε διαμαρτυρόταν το στομάχι μου, έμπαινα στο πρώτο sushi bar που πετύχαινα μπροστά μου και παρήγγελλα στην τύχη μην ξέροντας τί ακριβώς έχω φάει μιας και κανείς δεν μπορούσε να μου εξηγήσει στ’αγγλικά.



Όλες αυτές τις μέρες έμενα έκθαμβη σε όποια γωνιά κι αν έστριβα. Περπάτησα στην πιο πολυδιασχισμένη διάβαση του κόσμου στη Shibuya χαζεύοντας σουρεαλιστικές διαφημίσεις στις τεράστιες γιγαντοοθόνες (μιλάμε για overdose πληροφοριών), κοιτούσα τις βιτρίνες των πανάκριβων, πολυόροφων καταστημάτων της περιοχής Ginza, περιπλανήθηκα στη red light district του Shinjuku και στην Akihabara με τα τρελά της gadgets και την ιαπωνική ποπ κολτούρα παρούσα σε κάθε της γωνιά και χάθηκα άπειρες φορές στον σταθμό Shinjuku (κάθε μα κάθε φορά ανακάλυπτα καινούρια μέρη και δρόμους – είναι μια πόλη κάτω από την πόλη). Έπαθα πλάκα μόλις άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ στο Tokyo Tower κι αντίκρυσα ξαφνικά την πόλη από τα 150 μέτρα, βράδυ, να εξαπλώνεται ως εκεί που φτάνει το μάτι, μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω πόσο τεράστια είναι (τα ίδια και μόλις ανέβηκα ψηλότερα, στα 250 μέτρα). Πέτυχα cosplayers, Γιαπωνέζους και Γιαπωνέζες που ντύνονται όπως οι αγαπημένοι τους χαρακτήρες manga, στο Omotesando, στην περιοχή Harajuku και απόλαυσα υπέροχες βόλτες σε όσα πάρκα πρόλαβα να πάω: Ueno, Yoyogi, στο πάρκο του αυτοκρατορικού παλατιού,κα. Ξαναέπαθα πλάκα στο λιμάνι της περιοχής Odaiba, όπου έφτασα μετά από μια πολύ φουτουριστική νυχτερινή διαδρομή με το τρένο που περνά πάνω από τη γέφυρα Rainbow Bridge: όλα τα εμπορικά κλειστά, ψιλόβροχο, καθισμένη στην αμμουδιά να το ‘χω όλο δικό μου….

 

[Pandora]

Επιτέλους liz!
Πόσο πολύ περίμενα και τη δική σου Ιαπωνία...

Γράψε όσα περισσότερα μπορείς, σε παρακαλώ...Μετά τις καταπληκτικές φωτο, που έχεις ανεβάσει εδώ και καιρό, η ιστορία σου θα συμπληρώσει το παζλ...

 

[liz]

Κι εγώ ήθελα καιρό να τη γράψω, αλλά δεν είχα χρόνο
Μόνο που κάνω κάτι λάθος, πατάω εισαγωγή εικόνας όταν γράφω το κείμενο και μετά κάνω Copy-paste τον κωδικό για το thumbnail που βρίσκεται κάτω από τη φωτογραφία αλλά δεν βγαίνει. Έχει κανείς καμιά ιδέα?

 

[Rosa]

Αααχχχ, Ιαπωνία.............φύσηξε δροσερό και μακρινό αεράκι στο φόρουμ...........

(πώς σου φάνηκε η προφορά τους στα αγγλικά? Lip my stockings, που έλεγε και η τύπισσα στον Μπιλ Μάρεϊ? Και το φαγητό? δεν πιστεύω να έτρωγες μόνο σε Μακουντονάλντο, ε???)

 

[liz]

Εννοείται πως δεν πάτησα σε μέρος που να μην πωλείται γιαπωνέζικο φαγητό, το οποίο είναι απίστευτο! άλλες φορές πεντανόστιμο, κάποιες φορές αηδία, αλλά πάντα εμπειρία!
Όσο για τ'αγγλικά τους...θ' αναφερθώ και σ'αυτό

 

[liz]

Τόκιο (συν.)

Σειρά είχε η επίσκεψη στο Nikko και τους ναούς του, τοποθεσία που βρίσκεται μόλις δυο ώρες περίπου απ’το Τόκιο με το Shinkansen (όλοι προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο το Japan Rail Pass μας). Ήταν η πρώτη φορά σ’αυτό το ταξίδι που βρέθηκα ανάμεσα σε τόσους τουρίστες. Στο Τόκιο όσοι και να είμασταν χανόμασταν μέσα στην πόλη. Παρά το γεγονός πως με ξένισαν λίγο τα κλασικά σκηνικά με φυλαχτά, κτλ που πωλούνταν έξω από κάθε ναό (όπως παντού σε κάθε ανάλογο μέρος) η επίσκεψη σίγουρα άξιζε τον κόπο. Μετά από 3-4 ώρες περπατήματος μέσα στη δροσιά του δάσους κι αφού είχα δει όλους τους ναούς, επιστροφή στην πόλη.




Φυσικά απ΄όλα όσα είδα κι έζησα στο Τόκιο, αυτό που έκλεψε την καρδιά μου ήταν οι ανθισμένες κερασιές…αν δεν τις αντικρύσεις από κοντά, μόνο να φαντάζεσαι μπορείς το πόσο όμορφες είναι και αξίζει πραγματικά να κάνεις τόσα χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να τις δεις. Είδα τις πρώτες μου στο πάρκο Ueno κι ακολούθησαν οι κερασιές στο πάρκο του αυτοκρατορικού παλατιού: όπου ανθισμένη κερασιά κι ένα τσούρμο Γιαπωνέζων τριγύρω, σαν τις μέλισσες, να τραβάνε ενθουσιασμένοι φωτογραφίες. Εκεί γνώρισα ένα πολύ συμπαθητικό ζευγάρι Αμερικανών που έχει πάει Ιαπωνία 6 φορές και μου εξηγούσε το φετινό θρίλερ με τις κερασιές «αυτή τη χρονιά βγήκαν τελικά νωρίτερα…πρώτα άρχισαν ν’ανθίζουν, ύστερα όμως έβρεξε και ξαναμαζεύτηκαν για λίγο καιρό, μετά ο καιρός καλυτέρεψε και ξαναβγήκαν, οπότε ευτυχώς τις προλάβαμε και φέτος!». Βγαίνοντας από το πάρκο, ξεκινά η διαδρομή προς την τάφρο Chidori-ga-fuchi, ένα από τα πιο δημοφιλή μέρη για χανάμι στο Τόκιο. Όταν πήγα ήταν Σάββατο και ημέρα full bloom οπότε γινόταν το αδιαχώρητο. Δεκάδες Ιάπωνες περίμεναν υπομονετικά σε μια τεράστια ουρά για να νοικιάσουν βάρκες και να κάνουν βαρκάδα στα νερά απολαμβάνοντας τα 2.600 πανέμορφα δέντρα. Οι υπόλοιποι, αρκετές χιλιάδες άτομα, περπατούσαμε μαγεμένοι κάτω από ένα ολάνθιστο πέπλο για ώρες.




Οι μέρες συνέχισαν να περνούν και την ξύλινη κάψουλά μου την ένιωθα πλέον σπίτι μου, δεν χρειαζόμουν τίποτ’άλλο για να είμαι ευτυχισμένη, αρκεί που ήμουν εκεί και μοιραζόμουν μοναδικές εμπειρίες με τα καταπληκτικά άτομα που γνώριζα. Κάποια από αυτά ερχόταν στην Ιαπωνία ξανά και ξανά λόγω εθισμού, άλλα ήταν τουρίστες σαν εμένα, άλλα δούλευαν εκεί και τα όσα μου έλεγαν με βοηθούσαν να πάρω μια καλύτερη ιδέα της χώρας. Συζητούσαμε κυρίως για τη διαφορά νοοτροπίας, για την καθημερινότητά τους, τις διαπροσωπικές σχέσεις, τις συνθήκες εργασίας (αν πχ. το αφεντικό σου - αφεντικό aka θεός - φεύγει στις 11 το βράδυ δεν γίνεται να φύγεις πριν απ’αυτό), για συμπεριφορές που μας φαινόταν παράξενες, όπως το γιατί ενώ είναι τόσο ευγενικοί δεν ζητάνε ποτέ συγγνώμη αν σε σκουντήσουν κατά λάθος, το πόσο ρομποτικά συμπεριφέρονται στην πρωτεύουσα (πχ. στο μετρό περιμένουν σε ουρές ο ένας ακριβώς πίσω από τον άλλον, χωρίς να παρεκκλίνουν από τη σειρά, χωρίς να κουνούν το κεφάλι τους όταν ακούνε μουσική, χωρίς να πηγαίνουν πέρα-δώθε όταν πρέπει να περιμένουν για πάνω από ένα 5λεπτο) και η εμμονή τους με ότι θεωρείται είδος πολυτελείας και προέρχεται από τη δύση (από μάρκες ρούχων μέχρι τη βελγική σοκολάτα), το πόσο πεντακάθαρα είναι τα πάντα κι ας μην βρίσκεις εύκολα κάδο, το πόσο παράξενο κι ανακουφιστικό είναι να βρίσκεσαι σε μια από τις πολυπληθέστερες πόλεις του κόσμου και να μην υπάρχει εγκληματικότητα. Κοιτούσαμε με περιέργεια τους σοβαρούς κοστουμαρισμένους που έλιωναν στα βιντεοπαιχνίδια με τους χαρτοφύλακές τους δίπλα αργά το βράδυ και σχολιάζαμε τη μανία με το τέλειο πακετάρισμα (μέχρι και το μαλλί της γριας τυλιγμένο σε πλαστικές συσκευασίες το πουλούσαν), τη σημασία που δίνουν στη λεπτομέρεια, κι ένα σωρό άλλα.

 

[chrikky]

νομίζω ότι απλά κάνεις copy paste το λινκ του thumbnail! δε χρειάζεται να κάνεις εισαγωγή εικόνας

πολύυυ ενδιαφέρουσα η ιστορία σου! θα τη ρουφήξουμε όπως καταλαβαίνεις! χεχε!!!

 

[liz]

Τόκιο (συν.)

Τελευταία μέρα στο Τόκιο κι οδεύω προς Mitaka, 40’ περίπου από το κέντρο με το τρένο για να πάω στο Studio Ghibli Museum. Πλήθος γιαπωνεζάκια με τις μαμάδες τους, τουρίστες από Καναδά, Αμερική, Γαλλία όλων των ηλικιών, από συνομήλικούς μου, μέχρι ηλικιωμένους, βρισκόμασταν εκεί οδηγημένοι από την αγάπη μας για τις ταινίες του μάγου των κινουμένων σχεδίων και κορυφαίου δημιουργού του είδους Hayao Miyazaki. Το μουσείο είναι όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι: μικρό, ευφάνταστο, χαριτωμένο. Στην είσοδο σου δίνουν για εισιτήριο μέρος αυθεντικού φιλμ 35mm από ταινία και μετά είσαι ελεύθερος να περιηγηθείς στους χώρους του και να δεις τα στάδια δημιουργίας μιας ταινίας, σκίτσα και animation cells που ξεχυλίζουν ταλέντο και φαντασία, απομιμήσεις διάσημων έργων τέχνης στη μικρή αίθουσα “Le petit Louvre” και να παρακολουθήσεις μια από τις ταινίες μικρού μήκους που σχεδιάστηκαν για να προβάλλονται μόνο εκεί. Μετά από 3-4 ώρες κι αφού είχα ικανοποιήσει το παιδί μέσα μου με το παραπάνω, γυρνάω στο κέντρο μαζί με τα πιτσιρίκια που κουνούσαν με πάθος τα χέρια τους φωνάζοντας ¨Bye, bye Totoro!”(ο πιο δημοφιλής ήρωας στις μικρές ηλικίες).





Προτού γυρίσω στο hostel για να βρω τους υπόλοιπους για την καθιερωμένη αγρύπνια μετά σάκε, καλαμπουριού, bento boxes (κουτιά χωρισμένα σε μικρά τμήματα με γιαπωνέζικο φαγητό) και νυχτερινών επιδρομών στην πόλη, αποφασίζω να περάσω μια βόλτα από το Tokyo Dome City, την περιοχή δίπλα στο στάδιο Tokyo Dome όπου λαμβάνουν χώρα αγώνες μπέϊζμπολ, το δημοφιλέστερο άθλημα στην Ιαπωνία. Όχι όμως για να πάω σε αγώνα, αλλά για να με κακομάθω σ’ένα από τα spa-onsen που μου είχε προτείνει μια Γιαπωνέζα κι όπου πηγαίνουν πολλοί πρωτευουσιάνοι για ν’ αποσυμπιεστούν από το στρες. Αφού μπεις και βάλεις τα παπούτσια σου σε ντουλαπάκι, μπαίνεις στην υποδοχή και διαλέγεις το πρόγραμμα που θέλεις. Η είσοδος κοστίζει γύρω στα 2.500 γιεν, δηλ. περίπου 18 ευρώ. Έδωσα συνολικά 22-25 ευρώ κι αφού πήρα τα ρούχα και τις πετσέτες που μου έδωσαν, πέρασα στο χώρο των γυναικών. Πριν μπω στις πισίνες πέρασα από έναν μεγάλο χώρο με μαρμάρινα μπουντουάρ το ένα κολλητά δίπλα στο άλλο με σαμπουάν, σφουγγάρια μιας χρήσης κι ένα σωρό ακόμη προϊόντα και μεγάλες βρύσες …και μετά έλιωσα περνώντας από πισίνα με ιαματικά νερά σε πισίνα με υδρομασάζ, μετά σε πισίνα με ακόμη πιο θερμά νερά από την πρώτη, μετά σε χαμάμ, μετά σε σάουνα, μετά σε υδρομασάζ για τα πόδια, με διαλείμματα σε ντουζιέρες, που σε ψέκαζαν είτε σ’όλο το σώμα είτε με αρωματισμένο νερό…Έπειτα, αφού έβαλα τα ειδικά ρούχα για το δωμάτιο που λέγεται healing baden (κάτι με άλατα έπαιζε εκεί μέσα) πέρασα στον πάνω όροφο που είναι κοινός γι’άντρες και γυναίκες. Εσωτερικές πισίνες, εξωτερικές πισίνες, δωμάτια όπου καθόσουν σε θερμαινόμενους πάγκους, χώροι χαλάρωσης, απαλή μουσική, μασάζ (χρεώνεται έξτρα) και αφού είχα περάσει στην απόλυτη νιρβάνα, έριξα το ταλαίπωρο κορμί μου σε μια από τις ανατομικές πολυθρόνες που είναι τοποθετημένες ακριβώς μπροστά από μια τεράστια τζαμαρία απ’όπου είχα θέα από τον 7ο όροφο το Tokyo Dome City by night. Φάτσα-κάρτα το γήπεδο, μια ρόδα λούνα παρκ, ένα καρουζέλ, ένας πύργος απ’αυτούς που σ’ανεβάζουν αργά και μετά σε ρίχνουν με μεγάλη ταχύτητα κι ένα rollercoaster, το ένα δίπλα στ’άλλο. Ενώ εσύ σάπιζες, έβλεπες τους έξω να ουρλιάζουν ενώ τους γυρνούσε το τρένο ανάποδα...

 

[varioAthens]

liz πραγματικά ο τρόπος γραφής σου είναι πολύ ευχάριστος και μας μεταφέρεις πανέμορφες εικόνες...