liz
Member
- Μηνύματα
- 159
- Likes
- 343
- Ταξίδι-Όνειρο
- Γύρος του κόσμου
Έφτασα στην Τακάντα αργά το απόγευμα με σκοπό να επισκεφτώ το βραδινό cherry blossom festival της επειδή είχα διαβάσει κάπου πως είναι ένα από τα τρία καλύτερα της χώρας. Και όντως αν είναι έτσι, θα ήθελα πραγματικά να πάω κάποια στιγμή και στ’ άλλα δύο, γιατί οι εικόνες που είδα ήταν το λιγότερο εντυπωσιακές. Έφτασα στο πάρκο της πόλης λίγη ώρα πριν αρχίσει να δύει ο ήλιος και ήδη γινόταν χαμός. Δεκάδες κιόσκια πουλούσαν γιαπωνέζικο βρώμικο-ουρές είχαν σχηματιστεί μπροστά σε όσα πουλούσαν κρέπες και μπανάνες με χρωματιστή επικάλυψη σοκολάτας και δημοφιλέστερο όλων ένα που πουλούσε κεμπάμπ. Τα σημεία με την καλύτερη θέα στο μικρό κάστρο της πόλης που βρισκόταν μέσα στο πάρκο είχαν ήδη καταληφθεί και το καλύτερο ήρθε όταν έπεσε εντελώς ο ήλιος…Στην τεράστια έκταση που καταλαμβάνει το πάρκο, αμέτρητα άσπρα φωτάκια και κόκκινα φανάρια φώτιζαν τις 3600 κερασιές και σε κάποιες μικρές εκτάσεις φώτιζαν το δρόμο μας μεγάλα πολύχρωμα ρεσώ με κεριά τοποθετημένα στο γρασίδι. Ανάμεσα στα χιλιάδες άτομα που έκαναν βόλτες κι ελιγμούς για να τραβήξουν φωτογραφίες χωρίς να πέφτουν πάνω στα στημένα τρίποδα και σ’ όσους έκαναν βαρκάδα στα νερά γύρω από την τάφρο του κάστρου ή έτρωγαν κι έπιναν διασκεδάζοντας με την ψυχή τους, μόνoι gaijins εγώ και μια παρέα φοιτητών-τί ωραίο συναίσθημα! Χαμόγελα κι ενθουσιασμός παντού κάτω από τα δέντρα που τα μυριάδες άσπρα και ροζ πέταλά τους σχημάτιζαν σε κάποια σημεία ολόκληρο χαλί πάνω από τα κεφάλια μας κι ερχόταν σε τέλεια αντίθεση με το μαύρο της νύχτας.
Μετά από ώρες κίνησα για το σταθμό απ’ όπου θα έπαιρνα το πρώτο εκ των τριών τρένων που θα με οδηγούσαν μετά από 9 ώρες στη Χιροσίμα. Φτάνοντας το επόμενο πρωϊνό στον προορισμό μου πήρα κατευθείαν το τραμ για το πάρκο της ειρήνης. Στέκομαι αρχικά μπροστά στο A-bomb dome. Συλλογίζομαι ανατριχιασμένη πόσο κοντά βρίσκομαι στο σημείο έκρηξης της πρώτης ατομικής βόμβας και με όλα αυτά τα πουλιά να κελαηδούν πετώντας γύρω απ’ τα δέντρα του πάρκου, μου φαίνεται σαν ψέμα. Έχοντας επισκεφτεί όλα τα υπόλοιπα μνημεία (περισσότερες πληροφορίες εδώ:
Πάρκο Ειρήνης της Χιροσίμα)
και μετά από μια σύντομη βόλτα στην πόλη, επέστρεψα στο Κιότο για το τελευταίο μου βράδυ.
Πέρασα το απόγευμα και το δειλινό με παρέα στο ναό Fushimi Inari και συζητούσα μ’έναν τύπο από Φιλιππίνες για το σκηνικό «χιονίζει πέταλα» που αυτός είχε βιώσει στο μονοπάτι των φιλοσόφων κι έλεγε ενθουσιασμένος «ένιωθα λες κι έπαιζα σε ταινία!». Τελευταίες βόλτες στην πόλη, αποχαιρετισμός με όσους ήταν ακόμη εκεί και την επόμενη μέρα, με μαύρη καρδιά, επιστροφή στην Ευρώπη απ΄όπου ένιωθα πως λείπω για μήνες…
Έφτασα στη Φρανκφούρτη, επόμενο σταθμό του ταξιδιού μου, 12 ώρες μετά, άρχισα ν' αναζητώ το νέο μου hostel (πόσο παράξενο μου φάνηκε που δεν χρειάστηκε να βγάλω τα παπούτσια μου πριν μπω!) και τις μέρες που έμεινα εκεί αναλογιζόμουν συνεχώς…γιατί μου φαίνονται οι άνθρωποι τόσο χαλαροί, γιατί δεν έχει παντού σούσι, γιατί δεν ακούω παντού γιαπωνέζικα, γιατί δεν υποκλίνονται όλοι, γιατί δεν βλέπω παντού κερασιές, μασκότ και σχιστομάτηδες με κοστούμια…μα σε τι σόϊ πλανήτη προσγειώθηκα?!
Αργότερα στη Μαδρίτη γελούσα όταν οι φίλοι μου, μου έλεγαν μέσα στο μετρό «πωπω, έχει πολύ κόσμο σήμερα» και μου φαινόταν παράξενο που έπρεπε πλέον να προσέχω την τσάντα μου. Μια βδομάδα μετά, στη Βαρκελώνη, τους έσερνα ενώ με σηχτήριζαν για σούσι και σασίμι προσπερνώντας (το κατά δύναμην) τα tapas bar κι έβλεπα τις φωτογραφίες που είχα βγάλει απογοητευμένη με το πόσο φτωχά απέδιδαν την ομορφιά των cherry blossoms και τους τρελούς ρυθμούς του Τόκιο…
Και 2 μήνες μετά στην Ελλάδα, ακόμη μου λείπει φριχτά αυτή η μακρινή χώρα, οι ανθισμένες κερασιές της (και να σκεφτεί κανείς πως σιχαίνομαι το ροζ), η υπνωτική της πρωτεύουσα, το παράξενο φαγητό της, οι υπέροχοι, λατρεμένοι κήποι της, και φυσικά οι ευγενικοί και φιλόξενοι κάτοικοί της. Αυτό είναι όμως και το μικρό τίμημα του ταξιδιού, σε κάποια μέρη αφήνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου που θα είναι πάντα εκεί και θα σε καλεί να επιστρέψεις. Δεκάδες τα πράγματα που ήθελα να κάνω πριν πάω αλλά δεν έκανα είτε γιατί κύλησε έτσι το ταξίδι κι έκανα κάτι άλλο, είτε γιατί δεν πρόλαβα. Στην Ιαπωνία ξέρω πως θα επιστρέψω, με περιμένουν το Χοκάϊντο, το Σικόκου και η Οκινάουα…
Μετά από ώρες κίνησα για το σταθμό απ’ όπου θα έπαιρνα το πρώτο εκ των τριών τρένων που θα με οδηγούσαν μετά από 9 ώρες στη Χιροσίμα. Φτάνοντας το επόμενο πρωϊνό στον προορισμό μου πήρα κατευθείαν το τραμ για το πάρκο της ειρήνης. Στέκομαι αρχικά μπροστά στο A-bomb dome. Συλλογίζομαι ανατριχιασμένη πόσο κοντά βρίσκομαι στο σημείο έκρηξης της πρώτης ατομικής βόμβας και με όλα αυτά τα πουλιά να κελαηδούν πετώντας γύρω απ’ τα δέντρα του πάρκου, μου φαίνεται σαν ψέμα. Έχοντας επισκεφτεί όλα τα υπόλοιπα μνημεία (περισσότερες πληροφορίες εδώ:
Πάρκο Ειρήνης της Χιροσίμα)
και μετά από μια σύντομη βόλτα στην πόλη, επέστρεψα στο Κιότο για το τελευταίο μου βράδυ.
Πέρασα το απόγευμα και το δειλινό με παρέα στο ναό Fushimi Inari και συζητούσα μ’έναν τύπο από Φιλιππίνες για το σκηνικό «χιονίζει πέταλα» που αυτός είχε βιώσει στο μονοπάτι των φιλοσόφων κι έλεγε ενθουσιασμένος «ένιωθα λες κι έπαιζα σε ταινία!». Τελευταίες βόλτες στην πόλη, αποχαιρετισμός με όσους ήταν ακόμη εκεί και την επόμενη μέρα, με μαύρη καρδιά, επιστροφή στην Ευρώπη απ΄όπου ένιωθα πως λείπω για μήνες…
Έφτασα στη Φρανκφούρτη, επόμενο σταθμό του ταξιδιού μου, 12 ώρες μετά, άρχισα ν' αναζητώ το νέο μου hostel (πόσο παράξενο μου φάνηκε που δεν χρειάστηκε να βγάλω τα παπούτσια μου πριν μπω!) και τις μέρες που έμεινα εκεί αναλογιζόμουν συνεχώς…γιατί μου φαίνονται οι άνθρωποι τόσο χαλαροί, γιατί δεν έχει παντού σούσι, γιατί δεν ακούω παντού γιαπωνέζικα, γιατί δεν υποκλίνονται όλοι, γιατί δεν βλέπω παντού κερασιές, μασκότ και σχιστομάτηδες με κοστούμια…μα σε τι σόϊ πλανήτη προσγειώθηκα?!
Αργότερα στη Μαδρίτη γελούσα όταν οι φίλοι μου, μου έλεγαν μέσα στο μετρό «πωπω, έχει πολύ κόσμο σήμερα» και μου φαινόταν παράξενο που έπρεπε πλέον να προσέχω την τσάντα μου. Μια βδομάδα μετά, στη Βαρκελώνη, τους έσερνα ενώ με σηχτήριζαν για σούσι και σασίμι προσπερνώντας (το κατά δύναμην) τα tapas bar κι έβλεπα τις φωτογραφίες που είχα βγάλει απογοητευμένη με το πόσο φτωχά απέδιδαν την ομορφιά των cherry blossoms και τους τρελούς ρυθμούς του Τόκιο…
Και 2 μήνες μετά στην Ελλάδα, ακόμη μου λείπει φριχτά αυτή η μακρινή χώρα, οι ανθισμένες κερασιές της (και να σκεφτεί κανείς πως σιχαίνομαι το ροζ), η υπνωτική της πρωτεύουσα, το παράξενο φαγητό της, οι υπέροχοι, λατρεμένοι κήποι της, και φυσικά οι ευγενικοί και φιλόξενοι κάτοικοί της. Αυτό είναι όμως και το μικρό τίμημα του ταξιδιού, σε κάποια μέρη αφήνεις ένα κομμάτι του εαυτού σου που θα είναι πάντα εκεί και θα σε καλεί να επιστρέψεις. Δεκάδες τα πράγματα που ήθελα να κάνω πριν πάω αλλά δεν έκανα είτε γιατί κύλησε έτσι το ταξίδι κι έκανα κάτι άλλο, είτε γιατί δεν πρόλαβα. Στην Ιαπωνία ξέρω πως θα επιστρέψω, με περιμένουν το Χοκάϊντο, το Σικόκου και η Οκινάουα…
Attachments
-
133,5 KB Προβολές: 381