Ιαπωνία Χανάμι στην Ιαπωνία

[liz]

Μετά το Κιότο, σειρά είχε το χωριό Shirakawa-go που είναι γνωστό για τα ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής σπίτια του. Οι σκεπές τους είναι κατασκευασμένες από άχυρο μοιάζοντας με χέρια που ενώνονται για προσευχή κι αυτό ακριβώς σημαίνει η ονομασία της αρχιτεκτονικής τους, “gassho”. Έφτασα το μεσημεράκι με το λεωφορείο που φεύγει από Τακαγιάμα μετά από 40 περίπου λεπτά και πέρασα τη γέφυρα που περνά πάνω από ένα ποταμάκι και σε βγάζει στο χωριό. Ο καιρός ήταν φανταστικός όπως καθ΄όλη τη διάρκεια διαμονής μου στην Ιαπωνία (με εξαίρεση το πρώτο βράδυ στο Τόκιο) κι άρχισα να ψάχνω τον παραδοσιακό ξενώνα 110 ετών όπου θα περνούσα το βράδυ, πανεύκολη υπόθεση μιας και το χωριό είναι μια σταλιά. Ήταν η μοναδική κράτηση που είχα κάνει πριν φύγω εκτός από τις 3 πρώτες μου βραδιές. Το βρίσκω, ανοίγω τη χαρακτηριστική συρόμενη πόρτα, στ’ αυτιά μου φτάνει παραδοσιακή γιαπωνέζικη μουσική και ξαφνικά εμφανίζεται η νοικοκυρά του σπιτιού μέσα στο χαμόγελο, με καλωσορίζει, μου δείχνει πού ν’ αφήσω τα παπούτσια, παίρνει το πανωφόρι μου και με οδηγεί στο λιτό μου δωμάτιο όπου με περίμενε ζεστό τσαγάκι, γλυκό και το πρόχειρο κιμονό μου. Μου λέει πως το δείπνο θα σερβιριστεί στις 7, πετάω τον σάκο μου κάτω και βγαίνω έξω για να εξερευνήσω το χωριό. Ανάμεσα στα κουκλίστικα παραδοσιακά σπίτια έκοβαν βόλτες πολλοί τουρίστες, που έφυγαν όμως με το τελευταίο λεωφορείο των 5μιση, αφήνοντάς με σχεδόν ολομόναχη να χαίρομαι την απόλυτη ησυχία. Μετά από λίγο γυρνάω στον ξενώνα όπου γνωρίζω τους συγκατοίκους μου, καθόμαστε όλοι μαζί στα τατάμι μας φορώντας τα κιμονό μας, αδημονώντας για το δείπνο κι αφού φάγαμε, περάσαμε το βράδυ συζητώντας, μεταξύ άλλων, για τις ταξιδιωτικές μας εμπειρίες κάτω απ’την πανσέληνο και το μόνο που μας διέκοπτε ήταν ο ήχος του κελαρυστού ποταμού (και το κυνήγι κατσαρίδας στα δωμάτια-λόγω εξοχής, όχι παρακμιακού καταλύματος).



Παρένθεση:
Περιστατικό που συνέβη σε κάποιον από αυτούς: περίμενε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου του στο Κιότο και σκάει μύτη ένας Αμερικανός με την κόρη του. Πιάνει φουριόζος έναν υπάλληλο και του λέει «κοίτα να δεις, μόλις ήρθα κι αύριο πρωϊ-πρωϊ πρέπει να ξαναφύγω. Τι έχει να δω εδώ? Θέλω να δω ΤΑ ΠΑΝΤΑ» (πραγματικά αδύνατον εκτός κι αν είσαι ο Σούπερμαν και πετάς από ναό σε ναό) «Ξέρετε λίγο δύσκολο» «Γιατί είναι δύσκολο, βρες μου έναν τρόπο!» εντωμεταξύ γυρνά και του λέει η κόρη «μπαμπά, θέλω λεφτά να πάω για ψώνια!», «πάρε». Η κόρη φεύγει. Μετά από ένα σωρό ερωτήσεις τις οποίες δυστυχώς δεν θυμάμαι, αλλά θυμάμαι πως όλοι είχαμε λυθεί στο γέλιο ακούγοντάς τες και τις οποίες ο υπάλληλος άκουγε με υπομονή και κατανόηση κι απαντούσε μέσα στην ευγένεια εκεί που άλλος θα τον είχε βρίσει, τελικά παίρνει ταξί για να προλάβει να δει όσα μπορεί. Μετά από 10 λεπτά ξαναγυρνάει στο ξενοδοχείο και πιάνει τον υπάλληλο «Τι συνέβη?» τον ρωτάει αυτός, «δεν έπαιρνε ο οδηγός τα λεφτά μου!μα δεν έχετε τέτοια λεφτά εδώ?» και του δείχνει τα αμερικάνικα δολλάρια που κρατούσε στα χέρια του! Και συμπληρώνει ο αφηγητής του περιστατικού: «κι εγώ σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή, ωχ, η κόρη έχει πάει για ψώνια με δολλάρια».

Την επόμενη μέρα, σειρά είχε η παραδοσιακή πόλη Τακαγιάμα. Λέγεται πως οι ξυλουργοί της ήταν αυτοί που εργάστηκαν για το χτίσιμο του παλατιού στο Κιότο, καθώς και πολλών ναών σ’αυτό και στη Νάρα. Όταν έφτασα άνοιγε η αγορά της, οπότε γι’αρχή πηγαινοερχόμουν ανάμεσα στους πάγκους που πουλούσαν λογής-λογής εξωγήϊνα φαγητά, παιχνίδια και μαγειρικά σκεύη. Τουριστική πόλη και αυτή, όμως σε αυτήν τη χώρα το τουριστικό είναι τόσο διαφορετικό που δεν ένιωθα να με ενοχλεί καθόλου. Όσα άτομα γνώρισα και είχαν έρθει στην Ιαπωνία για μικρό χρονικό διάστημα, 10-20 μέρες, έκαναν την κλασική διαδρομή Τόκιο-Κιότο-Χιροσίμα, όπως κι εγώ κι αρκετοί πήγαιναν σε Τακαγιάμα και Μπεπού ή περνούσαν ένα βράδυ σε κάποιον από τους ναούς του βουνού Koya. Όλοι συμφωνούσαμε πως πρέπει οπωσδήποτε να επιστρέψουμε κι αφού έχουμε ξεμπερδέψει με τα βασικά, θα μπορέσουμε να επισκεφτούμε την υπόλοιπη χώρα, ζήτημα που μας έκαιγε πάρα πολύ (χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν είμασταν κατενθουσιασμένοι με όσα είχαμε δει, κάθε άλλο). Αφού την περπάτησα λοιπόν για 6 ώρες περίπου, κι έχοντας δει τα καλοδιατηρημένα παραδοσιακά της σπίτια, πολλά μαγαζιά με πολύ ωραία χειροποίητα σκεύη (από εδώ τσίμπησα τέλεια μπωλ σούπας) κι αφού περπάτησα 2χλμ επειδή μου τέλειωσε η κάρτα μνήμης στη φωτογραφική για να πάω στο «μοναδικό» φωτογραφείο όπου μ’έστειλαν, για ν’ ανακαλύψω μετά πως είχε ένα πολύ μικρό 2 λεπτά από εκεί που βρισκόμουν αρχικά, μπαίνω ξανά στο τρένο με προορισμό την πόλη Τακάντα.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[varioAthens]

Τέλεια!!! Ανυπομονώ ν' ακούσω για Ιαπωνία!
Και αν είναι δυνατόν να αναφερθείς και σε πρακτικά θέματα όπως τιμές των Rail Pass, διαδρομές κ.λ.π. please!!!
Y.Γ. Πανέμορφη φώτο!

 

[liz]

ΟΚ, θα γράψω και για πρακτικά ζητήματα στο τέλος!

 

[liz]

Τόκιο

Φτάνοντας στην ασιατική μητρόπολη ομολογώ πως ένιωσα λίγο χαμένη στη μετάφραση, όμως παρά τα όσα περίμενα δεν συνάντησα κανένα ιδιαίτερο πρόβλημα στην επικοινωνία. Με 5-6 βασικές λέξεις, γλώσσα σώματος και φυσικά με το χαμόγελο στα χείλη, έβρισκα πάντα την πληροφορία που έψαχνα. Πρώτη αποστολή να βρω πώς θα πάω στο hostel μου από το σταθμό Tokyo, ο οποίος είναι ο πιο πολυσύχναστος μαζί με τον Shinjuku. Ρώτησα 2-3 άτομα και το βρήκα εύκολα. Πρώτες εικόνες…πλήθος κόσμου στο μετρό να τρέχει σαν τρελός και απόλυτα συντονισμένος, απορούσα πώς δεν τράκαραν μεταξύ τους. Πήρα μια βαθιά ανάσα και μπήκα κι εγώ στο ποτάμι των βιαστικών…μετά από λίγες μέρες προσαρμόστηκα και δεν έπεφτα πάνω στον έναν και τον άλλον. Πολύχρωμες δαφημίσεις κυρίως σε ροζ χρώμα λόγω sakura season στα βαγόνια, σοβαροί κοστουμαρισμένοι Ιάπωνες, τρομερά καλοντυμένες Γιαπωνέζες, νέοι με πρωτότυπη αίσθηση του στυλ προσηλωμένοι στα κινητά τους και μια χαριτωμένη, κοριτσίστικη φωνή ν’αναγγέλει την κάθε στάση (γενικά από χαριτωμενιά άλλο τίποτα, ακόμη κι όταν έκανα ανάληψη από το ATM τα χαρτονομίσματα έβγαιναν με συνοδεία μουσικής).

Το hostel μου, βρισκόταν μια στάση από το Shinjuku, πολύ βολικό σημείο για τις εξορμήσεις μου στην πόλη. Πεντακάθαρο, με γρήγορη σύνδεση στο ίντερνετ και εξυπηρετικότατο προσωπικό. Διαβάζω σ’ένα περιοδικό όσο περιμένω στη ρεσεψιόν «ο τάδε ποπ σταρ ζητά δημόσια συγγνώμη μετά το χωρισμό του με την τάδε ηθοποιό επειδή την απάτησε- η κόρη μου είναι λογικός άνθρωπος, δηλώνει η μητέρα της ηθοποιού, γι’αυτήν 2-3 εξωσυζυγικές σχέσεις είναι οκ, όμως τελικά δεν κατάφερε να το αντέξει». Χαμογελάω και πάω παρακάτω «το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού δηλώνει δυσαρεστημένο με την κυβέρνηση» κι ακόμη πιο κάτω «εκλάπη κυψέλη αξίας 50.000 γιεν». Η κοπέλα στη ρεσεψιόν με φωνάζει και το παρατάω.

Είχα κλείσει μόνο τα 3 πρώτα βράδια διαμονής μου, και μετά θα έκανα ότι μου κατέβαινε, αλλά τελικά το Τόκιο το λάτρεψα και του αφιέρωσα μια βδομάδα. Αυτή η πόλη έχει απίστευτη ενέργεια! Περπάτησα το πρώτο βράδυ στο Shinjuku εν μέσω μπόρας και χάζευα μούσκεμα, αλλά χωρίς να με νοιάζει, το οργανωμένο χάος, τα άπειρα φώτα, τα πανύψηλα κτίρια και τους ανθρώπους κι όποτε διαμαρτυρόταν το στομάχι μου, έμπαινα στο πρώτο sushi bar που πετύχαινα μπροστά μου και παρήγγελλα στην τύχη μην ξέροντας τί ακριβώς έχω φάει μιας και κανείς δεν μπορούσε να μου εξηγήσει στ’αγγλικά.



Όλες αυτές τις μέρες έμενα έκθαμβη σε όποια γωνιά κι αν έστριβα. Περπάτησα στην πιο πολυδιασχισμένη διάβαση του κόσμου στη Shibuya χαζεύοντας σουρεαλιστικές διαφημίσεις στις τεράστιες γιγαντοοθόνες (μιλάμε για overdose πληροφοριών), κοιτούσα τις βιτρίνες των πανάκριβων, πολυόροφων καταστημάτων της περιοχής Ginza, περιπλανήθηκα στη red light district του Shinjuku και στην Akihabara με τα τρελά της gadgets και την ιαπωνική ποπ κολτούρα παρούσα σε κάθε της γωνιά και χάθηκα άπειρες φορές στον σταθμό Shinjuku (κάθε μα κάθε φορά ανακάλυπτα καινούρια μέρη και δρόμους – είναι μια πόλη κάτω από την πόλη). Έπαθα πλάκα μόλις άνοιξε η πόρτα του ασανσέρ στο Tokyo Tower κι αντίκρυσα ξαφνικά την πόλη από τα 150 μέτρα, βράδυ, να εξαπλώνεται ως εκεί που φτάνει το μάτι, μη μπορώντας να συνειδητοποιήσω πόσο τεράστια είναι (τα ίδια και μόλις ανέβηκα ψηλότερα, στα 250 μέτρα). Πέτυχα cosplayers, Γιαπωνέζους και Γιαπωνέζες που ντύνονται όπως οι αγαπημένοι τους χαρακτήρες manga, στο Omotesando, στην περιοχή Harajuku και απόλαυσα υπέροχες βόλτες σε όσα πάρκα πρόλαβα να πάω: Ueno, Yoyogi, στο πάρκο του αυτοκρατορικού παλατιού,κα. Ξαναέπαθα πλάκα στο λιμάνι της περιοχής Odaiba, όπου έφτασα μετά από μια πολύ φουτουριστική νυχτερινή διαδρομή με το τρένο που περνά πάνω από τη γέφυρα Rainbow Bridge: όλα τα εμπορικά κλειστά, ψιλόβροχο, καθισμένη στην αμμουδιά να το ‘χω όλο δικό μου….

 

[Pandora]

Επιτέλους liz!
Πόσο πολύ περίμενα και τη δική σου Ιαπωνία...

Γράψε όσα περισσότερα μπορείς, σε παρακαλώ...Μετά τις καταπληκτικές φωτο, που έχεις ανεβάσει εδώ και καιρό, η ιστορία σου θα συμπληρώσει το παζλ...

 

[liz]

Κι εγώ ήθελα καιρό να τη γράψω, αλλά δεν είχα χρόνο
Μόνο που κάνω κάτι λάθος, πατάω εισαγωγή εικόνας όταν γράφω το κείμενο και μετά κάνω Copy-paste τον κωδικό για το thumbnail που βρίσκεται κάτω από τη φωτογραφία αλλά δεν βγαίνει. Έχει κανείς καμιά ιδέα?

 

[Rosa]

Αααχχχ, Ιαπωνία.............φύσηξε δροσερό και μακρινό αεράκι στο φόρουμ...........

(πώς σου φάνηκε η προφορά τους στα αγγλικά? Lip my stockings, που έλεγε και η τύπισσα στον Μπιλ Μάρεϊ? Και το φαγητό? δεν πιστεύω να έτρωγες μόνο σε Μακουντονάλντο, ε???)

 

[liz]

Εννοείται πως δεν πάτησα σε μέρος που να μην πωλείται γιαπωνέζικο φαγητό, το οποίο είναι απίστευτο! άλλες φορές πεντανόστιμο, κάποιες φορές αηδία, αλλά πάντα εμπειρία!
Όσο για τ'αγγλικά τους...θ' αναφερθώ και σ'αυτό

 

[liz]

Τόκιο (συν.)

Σειρά είχε η επίσκεψη στο Nikko και τους ναούς του, τοποθεσία που βρίσκεται μόλις δυο ώρες περίπου απ’το Τόκιο με το Shinkansen (όλοι προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε στο έπακρο το Japan Rail Pass μας). Ήταν η πρώτη φορά σ’αυτό το ταξίδι που βρέθηκα ανάμεσα σε τόσους τουρίστες. Στο Τόκιο όσοι και να είμασταν χανόμασταν μέσα στην πόλη. Παρά το γεγονός πως με ξένισαν λίγο τα κλασικά σκηνικά με φυλαχτά, κτλ που πωλούνταν έξω από κάθε ναό (όπως παντού σε κάθε ανάλογο μέρος) η επίσκεψη σίγουρα άξιζε τον κόπο. Μετά από 3-4 ώρες περπατήματος μέσα στη δροσιά του δάσους κι αφού είχα δει όλους τους ναούς, επιστροφή στην πόλη.




Φυσικά απ΄όλα όσα είδα κι έζησα στο Τόκιο, αυτό που έκλεψε την καρδιά μου ήταν οι ανθισμένες κερασιές…αν δεν τις αντικρύσεις από κοντά, μόνο να φαντάζεσαι μπορείς το πόσο όμορφες είναι και αξίζει πραγματικά να κάνεις τόσα χιλιόμετρα μόνο και μόνο για να τις δεις. Είδα τις πρώτες μου στο πάρκο Ueno κι ακολούθησαν οι κερασιές στο πάρκο του αυτοκρατορικού παλατιού: όπου ανθισμένη κερασιά κι ένα τσούρμο Γιαπωνέζων τριγύρω, σαν τις μέλισσες, να τραβάνε ενθουσιασμένοι φωτογραφίες. Εκεί γνώρισα ένα πολύ συμπαθητικό ζευγάρι Αμερικανών που έχει πάει Ιαπωνία 6 φορές και μου εξηγούσε το φετινό θρίλερ με τις κερασιές «αυτή τη χρονιά βγήκαν τελικά νωρίτερα…πρώτα άρχισαν ν’ανθίζουν, ύστερα όμως έβρεξε και ξαναμαζεύτηκαν για λίγο καιρό, μετά ο καιρός καλυτέρεψε και ξαναβγήκαν, οπότε ευτυχώς τις προλάβαμε και φέτος!». Βγαίνοντας από το πάρκο, ξεκινά η διαδρομή προς την τάφρο Chidori-ga-fuchi, ένα από τα πιο δημοφιλή μέρη για χανάμι στο Τόκιο. Όταν πήγα ήταν Σάββατο και ημέρα full bloom οπότε γινόταν το αδιαχώρητο. Δεκάδες Ιάπωνες περίμεναν υπομονετικά σε μια τεράστια ουρά για να νοικιάσουν βάρκες και να κάνουν βαρκάδα στα νερά απολαμβάνοντας τα 2.600 πανέμορφα δέντρα. Οι υπόλοιποι, αρκετές χιλιάδες άτομα, περπατούσαμε μαγεμένοι κάτω από ένα ολάνθιστο πέπλο για ώρες.




Οι μέρες συνέχισαν να περνούν και την ξύλινη κάψουλά μου την ένιωθα πλέον σπίτι μου, δεν χρειαζόμουν τίποτ’άλλο για να είμαι ευτυχισμένη, αρκεί που ήμουν εκεί και μοιραζόμουν μοναδικές εμπειρίες με τα καταπληκτικά άτομα που γνώριζα. Κάποια από αυτά ερχόταν στην Ιαπωνία ξανά και ξανά λόγω εθισμού, άλλα ήταν τουρίστες σαν εμένα, άλλα δούλευαν εκεί και τα όσα μου έλεγαν με βοηθούσαν να πάρω μια καλύτερη ιδέα της χώρας. Συζητούσαμε κυρίως για τη διαφορά νοοτροπίας, για την καθημερινότητά τους, τις διαπροσωπικές σχέσεις, τις συνθήκες εργασίας (αν πχ. το αφεντικό σου - αφεντικό aka θεός - φεύγει στις 11 το βράδυ δεν γίνεται να φύγεις πριν απ’αυτό), για συμπεριφορές που μας φαινόταν παράξενες, όπως το γιατί ενώ είναι τόσο ευγενικοί δεν ζητάνε ποτέ συγγνώμη αν σε σκουντήσουν κατά λάθος, το πόσο ρομποτικά συμπεριφέρονται στην πρωτεύουσα (πχ. στο μετρό περιμένουν σε ουρές ο ένας ακριβώς πίσω από τον άλλον, χωρίς να παρεκκλίνουν από τη σειρά, χωρίς να κουνούν το κεφάλι τους όταν ακούνε μουσική, χωρίς να πηγαίνουν πέρα-δώθε όταν πρέπει να περιμένουν για πάνω από ένα 5λεπτο) και η εμμονή τους με ότι θεωρείται είδος πολυτελείας και προέρχεται από τη δύση (από μάρκες ρούχων μέχρι τη βελγική σοκολάτα), το πόσο πεντακάθαρα είναι τα πάντα κι ας μην βρίσκεις εύκολα κάδο, το πόσο παράξενο κι ανακουφιστικό είναι να βρίσκεσαι σε μια από τις πολυπληθέστερες πόλεις του κόσμου και να μην υπάρχει εγκληματικότητα. Κοιτούσαμε με περιέργεια τους σοβαρούς κοστουμαρισμένους που έλιωναν στα βιντεοπαιχνίδια με τους χαρτοφύλακές τους δίπλα αργά το βράδυ και σχολιάζαμε τη μανία με το τέλειο πακετάρισμα (μέχρι και το μαλλί της γριας τυλιγμένο σε πλαστικές συσκευασίες το πουλούσαν), τη σημασία που δίνουν στη λεπτομέρεια, κι ένα σωρό άλλα.

 

[chrikky]

νομίζω ότι απλά κάνεις copy paste το λινκ του thumbnail! δε χρειάζεται να κάνεις εισαγωγή εικόνας

πολύυυ ενδιαφέρουσα η ιστορία σου! θα τη ρουφήξουμε όπως καταλαβαίνεις! χεχε!!!

 

[liz]

Τόκιο (συν.)

Τελευταία μέρα στο Τόκιο κι οδεύω προς Mitaka, 40’ περίπου από το κέντρο με το τρένο για να πάω στο Studio Ghibli Museum. Πλήθος γιαπωνεζάκια με τις μαμάδες τους, τουρίστες από Καναδά, Αμερική, Γαλλία όλων των ηλικιών, από συνομήλικούς μου, μέχρι ηλικιωμένους, βρισκόμασταν εκεί οδηγημένοι από την αγάπη μας για τις ταινίες του μάγου των κινουμένων σχεδίων και κορυφαίου δημιουργού του είδους Hayao Miyazaki. Το μουσείο είναι όπως ακριβώς θα έπρεπε να είναι: μικρό, ευφάνταστο, χαριτωμένο. Στην είσοδο σου δίνουν για εισιτήριο μέρος αυθεντικού φιλμ 35mm από ταινία και μετά είσαι ελεύθερος να περιηγηθείς στους χώρους του και να δεις τα στάδια δημιουργίας μιας ταινίας, σκίτσα και animation cells που ξεχυλίζουν ταλέντο και φαντασία, απομιμήσεις διάσημων έργων τέχνης στη μικρή αίθουσα “Le petit Louvre” και να παρακολουθήσεις μια από τις ταινίες μικρού μήκους που σχεδιάστηκαν για να προβάλλονται μόνο εκεί. Μετά από 3-4 ώρες κι αφού είχα ικανοποιήσει το παιδί μέσα μου με το παραπάνω, γυρνάω στο κέντρο μαζί με τα πιτσιρίκια που κουνούσαν με πάθος τα χέρια τους φωνάζοντας ¨Bye, bye Totoro!”(ο πιο δημοφιλής ήρωας στις μικρές ηλικίες).





Προτού γυρίσω στο hostel για να βρω τους υπόλοιπους για την καθιερωμένη αγρύπνια μετά σάκε, καλαμπουριού, bento boxes (κουτιά χωρισμένα σε μικρά τμήματα με γιαπωνέζικο φαγητό) και νυχτερινών επιδρομών στην πόλη, αποφασίζω να περάσω μια βόλτα από το Tokyo Dome City, την περιοχή δίπλα στο στάδιο Tokyo Dome όπου λαμβάνουν χώρα αγώνες μπέϊζμπολ, το δημοφιλέστερο άθλημα στην Ιαπωνία. Όχι όμως για να πάω σε αγώνα, αλλά για να με κακομάθω σ’ένα από τα spa-onsen που μου είχε προτείνει μια Γιαπωνέζα κι όπου πηγαίνουν πολλοί πρωτευουσιάνοι για ν’ αποσυμπιεστούν από το στρες. Αφού μπεις και βάλεις τα παπούτσια σου σε ντουλαπάκι, μπαίνεις στην υποδοχή και διαλέγεις το πρόγραμμα που θέλεις. Η είσοδος κοστίζει γύρω στα 2.500 γιεν, δηλ. περίπου 18 ευρώ. Έδωσα συνολικά 22-25 ευρώ κι αφού πήρα τα ρούχα και τις πετσέτες που μου έδωσαν, πέρασα στο χώρο των γυναικών. Πριν μπω στις πισίνες πέρασα από έναν μεγάλο χώρο με μαρμάρινα μπουντουάρ το ένα κολλητά δίπλα στο άλλο με σαμπουάν, σφουγγάρια μιας χρήσης κι ένα σωρό ακόμη προϊόντα και μεγάλες βρύσες …και μετά έλιωσα περνώντας από πισίνα με ιαματικά νερά σε πισίνα με υδρομασάζ, μετά σε πισίνα με ακόμη πιο θερμά νερά από την πρώτη, μετά σε χαμάμ, μετά σε σάουνα, μετά σε υδρομασάζ για τα πόδια, με διαλείμματα σε ντουζιέρες, που σε ψέκαζαν είτε σ’όλο το σώμα είτε με αρωματισμένο νερό…Έπειτα, αφού έβαλα τα ειδικά ρούχα για το δωμάτιο που λέγεται healing baden (κάτι με άλατα έπαιζε εκεί μέσα) πέρασα στον πάνω όροφο που είναι κοινός γι’άντρες και γυναίκες. Εσωτερικές πισίνες, εξωτερικές πισίνες, δωμάτια όπου καθόσουν σε θερμαινόμενους πάγκους, χώροι χαλάρωσης, απαλή μουσική, μασάζ (χρεώνεται έξτρα) και αφού είχα περάσει στην απόλυτη νιρβάνα, έριξα το ταλαίπωρο κορμί μου σε μια από τις ανατομικές πολυθρόνες που είναι τοποθετημένες ακριβώς μπροστά από μια τεράστια τζαμαρία απ’όπου είχα θέα από τον 7ο όροφο το Tokyo Dome City by night. Φάτσα-κάρτα το γήπεδο, μια ρόδα λούνα παρκ, ένα καρουζέλ, ένας πύργος απ’αυτούς που σ’ανεβάζουν αργά και μετά σε ρίχνουν με μεγάλη ταχύτητα κι ένα rollercoaster, το ένα δίπλα στ’άλλο. Ενώ εσύ σάπιζες, έβλεπες τους έξω να ουρλιάζουν ενώ τους γυρνούσε το τρένο ανάποδα...

 

[varioAthens]

liz πραγματικά ο τρόπος γραφής σου είναι πολύ ευχάριστος και μας μεταφέρεις πανέμορφες εικόνες...