panius
Member
- Μηνύματα
- 664
- Likes
- 2.720
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ημέρα - Μαδρίτη
- 2η ημέρα - Μαδρίτη
- 2η ημέρα - Μαδρίτη (συνέχεια)
- 3η ημέρα - Τολέδο
- 4η ημέρα - Μαδρίτη
- 4η ημέρα - Μαδρίτη (συνέχεια)
- 5η ημέρα - Σεγκόβια
- 6η ημέρα - Μαδρίτη
- Φελιθ 2016!!! - Μαδρίτη
- 7η ημέρα - Βαρκελώνη
- 8η ημέρα - Βαρκελώνη
- 9η ημέρα - Βαρκελώνη
- 10η ημέρα - Βαρκελώνη
- 11η ημέρα - Βαρκελώνη
8η ημέρα
Εξπρές πρωινό στο λόμπυ του ξενοδοχείου (1 μινι κρουασάν, 1 μίνι σαντουιτσάκι, φυσικός χυμός και καφές = 3 ευρώ) και βάλαμε κάτω τους χάρτες για το πλάνο της ημέρας. Πού λέτε να πήγαμε; Κέντρο; Μπαρσελονέτα; μμμ... όχι ακριβώς....
Καταρχήν πήγαμε στο Καμπ Νου, το στάδιο της Μπαρσελόνα που ήταν ακριβώς δίπλα μας... Όχι, δεν είχα καμιά όρεξη να δώσω 20 ευρώ να δω άδειες κερκίδες...
...έδωσα όμως πολλά περισσότερα στη μπουτίκ της ομάδας παραδίπλα! Νομίζω, αν ποτέ η Καταλονία γίνει ανεξάρτητη, το μισό ΑΕΠ της θα βγαίνει εδώ!
Εντάξει, υπερπαραγωγή! Πρέπει να καθιερωθεί ως υποχρεωτική εκπαιδευτική επίσκεψη των τμημάτων Μάρκετινγκ, Επικοινωνίας και Διαφήμισης των πανεπιστημίων. Ένα κλασικό μπλουζάκι κοντομάνικο Μπαρτσελόνα έκανε 90 ευρώ! Και το παίρνανε!!!!! Δεν θέλω όμως να είμαι υπερβολικός. Είχε και με 60!
Το παραδέχομαι... Ωραία ήτανε! Ευχάριστη ατμόσφαιρα, εκστασιασμένα παιδάκια (και μεγάλοι), φωτογραφίες δίπλα στα ποδοσφαιρικά αστέρια της ομάδας (όχι τα αληθινά βρε κουτά!) και τσάντες με ψώνια! Πολλές τσάντες! Τις μισές κρατούσαν Έλληνες με ένα καγκούρικο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Δεν τους κατηγορώ... εδώ άρεσε σε εμένα, που είτε παίζει η Μπαρτσελόνα, είτε ο Πανηλειακός η αντίδρασή μου είναι η ίδια: αλλάζω κανάλι.
Περπατήσαμε στις γειτονιές πάνω από το στάδιο, χαζεύοντας τα συνοικιακά μπακάλικα... μου έκαναν εντύπωση οι φούρνοι με τις μπαγκέτες. Η γαλλική επιρροή στη Βαρκελώνη είναι αρκετά έντονη.
Βγήκαμε στη λεωφόρο Diagonal. Ατελείωτη, πιο ευθύς και από τις λεωφόρους στο Μανχάταν, πλαισιωμένη με υπέροχα μέγαρα, να κάθεσαι και να τα χαζεύεις ένα - ένα. Εδώ μάλιστα! Η Βαρκελώνη αρχίζει να μας αποκαλύπτεται σιγά - σιγά.
Φάγαμε στο Ginos, ένα ιταλικό εστιατόριο πάνω στη Diagonal. Εκεί, ο Χρόνης Εξαρχάκος, ή μάλλον ο σωσίας του, μας σέρβιρε ένα από τα ωραιότερα ριζότα με 4 τυριά που έχουμε δοκιμάσει (ξαναπήγαμε και 2η φορά)!
Η αστική μεγαλοπρέπεια της Diagonal, κορυφώνεται στην Passeig de Gracia, στον πιο αρχοντικό δρόμο της Βαρκελώνης.
Εδώ βρίσκονται και τα διάσημα σπίτια του Γκαουντί. Στην Κάζα Μιλά μπήκαμε χωρίς να συναντήσουμε καθόλου ουρά. Με 21,70€ το εισιτήριο λογικό!
Κε λα πορτ? Λεονί, τσακίσου μωρή δουλάρα να δεις ποιος είναι...
-Κυρία Χατζηστάυρου μου! Περιπεράστε!
-Σουσού μου, υπέροχο το σπίτι σου!
-Βρίσκετε; Πήραμε τον καλύτερο αρχιτέκτονα απ' τας Ευρώπας!
-Μεθυσμένος ήταν όταν έφτιαχνε τη σκάλα? χιχιχιχι!
-Είπατε κάτι;
-Όχι καλέ!... Μετά από σας. Απρε βου!
-Επειδή, μόλις μας ήρθαν τα κινέζικα βάζα από την Κίνα και είναι πανάκριβα... καταλαβαίνετε... καλό θα ήτο τα αγριμά... τα παιδάκια σας ήθελα να ειπώ να κάτσουν έξω να παίξουν...
-Μα θα χτυπήσουν!
-Καλέ, πού να χτυπήσουν; Είναι όλα οβάλ, δεν βλέπετε; Ο αρχιτέκτονάς μας είναι ολίγον περίεργος... μισεί τις γωνίες όπως ο διάβολος το λιβάνι!
Λεονί, σερβίρισέ μας το τσάι σε περικαλώ...
Το διαμερισματάκι στην Κάζα Μιλά που είδαμε, ήταν πραγματικό ταξίδι στο χρόνο! Δεν βλέπεις απλά Γκαουντί. Βλέπεις όλη την αστική τάξη της Βαρκελώνης των αρχών του 20ου αιώνα να ζωντανεύει μπροστά σου! Με τα σαλόνια της, τα δωμάτια υπηρεσίας, τις κουζίνες με τους πέτρινους φούρνους και τα ψυγεία πάγου, τα μπάνια με το κλασικό καζανάκι οροφής που τότε ήταν φοβερή καινοτομία, το δωμάτιο ραπτικής με τα σίδερα κάρβουνου και τις ραπτομηχανές Singer, τα γραμμόφωνα και τα τηλέφωνα με τη μανιβέλα...
Εννοείται πήγαμε και στην ταράτσα με τις περίεργες καμινάδες! Από 'κει ξεκινήσαμε. Απλά έχει χιλιοφωτογραφηθεί, οπότε προτίμησα να δώσω έμφαση στο λιγότερο γνωστό εσωτερικό...
Λίγο πιο κάτω βρήκαμε και το έτερο αριστούργημα του Γκαουντί, το Κάζα Μπατλό! Τι; Αν μπήκαμε μέσα; χαχαχαχαχα!!! Σάμπως και δεν θα μπορέσω! Δεν θα λύσω εγώ το οικονομικό πρόβλημα της Βαρκελώνης!
Η Passeig de Gracia είναι το golden mile της Βαρκελώνης και αυτός εκεί στα δεξιά δεν είναι μεγαλοδικηγόρος. Κοσμηματοπώλης είναι...
Νιαμ, νιαμ νιαμ;;; Χιν, χιν, χιν;;; Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ας μου εξηγήσει κάποιος...
Στο ύψος της πλατείας Καταλούνια έχασε η μάνα το παιδί και δεν το ξαναβρήκε ποτέ!
Φάγαμε και τα ταπάκια μας κάπου σε ένα από τα αμέτρητα στέκια της γοτθικής συνοικίας και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.
Τελικά δεν άντεξα... Να και μια φωτό απ' την ταράτσα
Εξπρές πρωινό στο λόμπυ του ξενοδοχείου (1 μινι κρουασάν, 1 μίνι σαντουιτσάκι, φυσικός χυμός και καφές = 3 ευρώ) και βάλαμε κάτω τους χάρτες για το πλάνο της ημέρας. Πού λέτε να πήγαμε; Κέντρο; Μπαρσελονέτα; μμμ... όχι ακριβώς....
Καταρχήν πήγαμε στο Καμπ Νου, το στάδιο της Μπαρσελόνα που ήταν ακριβώς δίπλα μας... Όχι, δεν είχα καμιά όρεξη να δώσω 20 ευρώ να δω άδειες κερκίδες...
...έδωσα όμως πολλά περισσότερα στη μπουτίκ της ομάδας παραδίπλα! Νομίζω, αν ποτέ η Καταλονία γίνει ανεξάρτητη, το μισό ΑΕΠ της θα βγαίνει εδώ!
Εντάξει, υπερπαραγωγή! Πρέπει να καθιερωθεί ως υποχρεωτική εκπαιδευτική επίσκεψη των τμημάτων Μάρκετινγκ, Επικοινωνίας και Διαφήμισης των πανεπιστημίων. Ένα κλασικό μπλουζάκι κοντομάνικο Μπαρτσελόνα έκανε 90 ευρώ! Και το παίρνανε!!!!! Δεν θέλω όμως να είμαι υπερβολικός. Είχε και με 60!
Το παραδέχομαι... Ωραία ήτανε! Ευχάριστη ατμόσφαιρα, εκστασιασμένα παιδάκια (και μεγάλοι), φωτογραφίες δίπλα στα ποδοσφαιρικά αστέρια της ομάδας (όχι τα αληθινά βρε κουτά!) και τσάντες με ψώνια! Πολλές τσάντες! Τις μισές κρατούσαν Έλληνες με ένα καγκούρικο χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Δεν τους κατηγορώ... εδώ άρεσε σε εμένα, που είτε παίζει η Μπαρτσελόνα, είτε ο Πανηλειακός η αντίδρασή μου είναι η ίδια: αλλάζω κανάλι.
Περπατήσαμε στις γειτονιές πάνω από το στάδιο, χαζεύοντας τα συνοικιακά μπακάλικα... μου έκαναν εντύπωση οι φούρνοι με τις μπαγκέτες. Η γαλλική επιρροή στη Βαρκελώνη είναι αρκετά έντονη.
Βγήκαμε στη λεωφόρο Diagonal. Ατελείωτη, πιο ευθύς και από τις λεωφόρους στο Μανχάταν, πλαισιωμένη με υπέροχα μέγαρα, να κάθεσαι και να τα χαζεύεις ένα - ένα. Εδώ μάλιστα! Η Βαρκελώνη αρχίζει να μας αποκαλύπτεται σιγά - σιγά.
Φάγαμε στο Ginos, ένα ιταλικό εστιατόριο πάνω στη Diagonal. Εκεί, ο Χρόνης Εξαρχάκος, ή μάλλον ο σωσίας του, μας σέρβιρε ένα από τα ωραιότερα ριζότα με 4 τυριά που έχουμε δοκιμάσει (ξαναπήγαμε και 2η φορά)!
Η αστική μεγαλοπρέπεια της Diagonal, κορυφώνεται στην Passeig de Gracia, στον πιο αρχοντικό δρόμο της Βαρκελώνης.
Εδώ βρίσκονται και τα διάσημα σπίτια του Γκαουντί. Στην Κάζα Μιλά μπήκαμε χωρίς να συναντήσουμε καθόλου ουρά. Με 21,70€ το εισιτήριο λογικό!
Κε λα πορτ? Λεονί, τσακίσου μωρή δουλάρα να δεις ποιος είναι...
-Κυρία Χατζηστάυρου μου! Περιπεράστε!
-Σουσού μου, υπέροχο το σπίτι σου!
-Βρίσκετε; Πήραμε τον καλύτερο αρχιτέκτονα απ' τας Ευρώπας!
-Μεθυσμένος ήταν όταν έφτιαχνε τη σκάλα? χιχιχιχι!
-Είπατε κάτι;
-Όχι καλέ!... Μετά από σας. Απρε βου!
-Επειδή, μόλις μας ήρθαν τα κινέζικα βάζα από την Κίνα και είναι πανάκριβα... καταλαβαίνετε... καλό θα ήτο τα αγριμά... τα παιδάκια σας ήθελα να ειπώ να κάτσουν έξω να παίξουν...
-Μα θα χτυπήσουν!
-Καλέ, πού να χτυπήσουν; Είναι όλα οβάλ, δεν βλέπετε; Ο αρχιτέκτονάς μας είναι ολίγον περίεργος... μισεί τις γωνίες όπως ο διάβολος το λιβάνι!
Λεονί, σερβίρισέ μας το τσάι σε περικαλώ...
Το διαμερισματάκι στην Κάζα Μιλά που είδαμε, ήταν πραγματικό ταξίδι στο χρόνο! Δεν βλέπεις απλά Γκαουντί. Βλέπεις όλη την αστική τάξη της Βαρκελώνης των αρχών του 20ου αιώνα να ζωντανεύει μπροστά σου! Με τα σαλόνια της, τα δωμάτια υπηρεσίας, τις κουζίνες με τους πέτρινους φούρνους και τα ψυγεία πάγου, τα μπάνια με το κλασικό καζανάκι οροφής που τότε ήταν φοβερή καινοτομία, το δωμάτιο ραπτικής με τα σίδερα κάρβουνου και τις ραπτομηχανές Singer, τα γραμμόφωνα και τα τηλέφωνα με τη μανιβέλα...
Εννοείται πήγαμε και στην ταράτσα με τις περίεργες καμινάδες! Από 'κει ξεκινήσαμε. Απλά έχει χιλιοφωτογραφηθεί, οπότε προτίμησα να δώσω έμφαση στο λιγότερο γνωστό εσωτερικό...
Λίγο πιο κάτω βρήκαμε και το έτερο αριστούργημα του Γκαουντί, το Κάζα Μπατλό! Τι; Αν μπήκαμε μέσα; χαχαχαχαχα!!! Σάμπως και δεν θα μπορέσω! Δεν θα λύσω εγώ το οικονομικό πρόβλημα της Βαρκελώνης!
Η Passeig de Gracia είναι το golden mile της Βαρκελώνης και αυτός εκεί στα δεξιά δεν είναι μεγαλοδικηγόρος. Κοσμηματοπώλης είναι...
Νιαμ, νιαμ νιαμ;;; Χιν, χιν, χιν;;; Τι θέλει να πει ο ποιητής; Ας μου εξηγήσει κάποιος...
Στο ύψος της πλατείας Καταλούνια έχασε η μάνα το παιδί και δεν το ξαναβρήκε ποτέ!
Φάγαμε και τα ταπάκια μας κάπου σε ένα από τα αμέτρητα στέκια της γοτθικής συνοικίας και γυρίσαμε στο ξενοδοχείο.
Τελικά δεν άντεξα... Να και μια φωτό απ' την ταράτσα