katkats
Moderator
- Μηνύματα
- 10.328
- Likes
- 13.624
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ν. Αμερική
Μπριζ - Μέρος 2ο
Η δεύτερη μέρα μας στη Μπριζ ξεκίνησε χωρίς βροχή. Αυτή τη φορά στρίψαμε δεξιά και ο δρόμος μας μας έφερε στη “Λίμνη της Αγάπης” (Minnewater), η οποία περιστοιχίζεται από το ομώνυμο πάρκο.
Άκρως ρομαντικό και ήρεμο μέρος. Δε μπορείς να φανταστείς ότι στον Μεσαίωνα ήταν λιμάνι, τότε που η Μπριζ συνδεόταν με τη θάλασσα μέσω του καναλιού Zwin και ήταν μεγάλο εμπορικό κέντρο. Σε πολύ μικρή απόσταση, επισκεφθήκαμε το φημισμένο begijnhof της Μπριζ: άσπρα βαμμένα δίπατα σπιτάκια κρυμμένα πίσω από τοίχο, με δαντέλες στα παράθυρα, γύρω από ένα μεγάλο κήπο με δένδρα. Η απόλυτη ηρεμία. Και ένας φιλικός αλλά δαγκανιάρης ασπρόμαυρος γάτος.
Βegijnhof
(Béguinage στα γαλλικά) Εμφανίστηκαν τον 12ο αιώνα στις Κάτω Χώρες. Εκεί έμεναν θρήσκες γυναίκες (begijnen) που αναζητούσαν ασφάλεια, πχ. γιατί είχαν χηρεύσει λόγω των απανωτών πολέμων. Αφιέρωναν τη ζωή τους στο Θεό, χωρίς όμως να χάσουν την επαφή με τον έξω κόσμο, καθώς και τις περιουσίες τους, όπως οι καλόγριες. Την γη στην οποία χτίζονταν τα σπίτια που αποτελούσαν το begijnhof την παραχωρούσε κάποιος ευεργέτης. Κατά τ' άλλα η κοινότητα ήταν αυτάρκης. Τα begijnhoven έμοιαζαν σαν μικρογραφίες περιτοιχισμένων πόλεων. Η άνοδος του προτεσταντισμού τον 16ο αιώνα, είχε ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση των begijnhoven από την Ολλανδία. Όμως στην Φλάνδρα, ο θεσμός συνεχίστηκε καθώς εκείνη την εποχή βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Ισπανών. Από τον επόμενο αιώνα άρχισε η σταδιακή πτώση τους. Από το 1998, τα φλαμανδικά begijnhoven αποτελούν μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Εκτός από της Brugge, πολύ πιθανόν να έχετε επισκεφθεί, όπως και εγώ, το begijnhof στο Άμστερνταμ.
Παρόμοια με τα begijnhoven, είναι και τα godshuizen, τα οποία άρχισαν να ιδρυόνται από πλούσιους ή συντεχνίες τον 14ο αιώνα και λειτουργούσαν ως πτωχοκομεία. Μόνο στη Μπριζ υπάρχουν 45 από αυτά.
Η πλατεία μπροστά από τη γέφυρα του begijnhof είναι αφετηρία ή στάση ξεκούρασης για τις πολλές άμαξες που διασχίζουν την πόλη φορτωμένες τουρίστες. Εντύπωση μας έκανε ότι το επάγγελμα του αμαξά το εξασκούσαν και γυναίκες και μάλιστα σε υψηλό ποσοστό.
Είχαμε αποφασίσει να δούμε και τη μη τουριστική Μπριζ.
Πήγαμε λοιπόν για λίγο παράλληλα με το μεγάλο περιφερειακό κανάλι και μετά μπήκαμε ξανά στα ενδότερα. Η περιοχή λέγεται St. Anna και ήταν αυτό που ζητάγαμε. Όντως, δεν έχει κάποιο τουριστικό αξιοθέατο και μας άρεσε γιατί περπατήσαμε αρκετά σε δρόμους με ταπεινά σπίτια, όπως αυτά του begijnhof, με δαντελένιες κουρτίνες στα παράθυρα και χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά στις πόρτες. Χωρίς φασαρία και πολύ κόσμο. Είδαμε μια άλλη πλευρά της Μπριζ, πιο αληθινή.
Περάσαμε και τους τρεις από τους τέσσερις μύλους στις όχθες του περιφερειακού καναλιού, αδιάφοροι. Είχαμε φτάσει όσο “ψηλά” θέλαμε στον χάρτη και αρχίσαμε να “κατεβαίνουμε”. Περπατώντας κατά μήκος ενός πολύ ωραίου καναλιού, του Langerei, αρχίσαμε να πλησιάζουμε στο κέντρο.
Προς το τέλος του το κανάλι αυτό ενώνεται με άλλα κανάλια και όπως καταλαβαίνετε οι εικόνες της περιοχής προσφέρονται για ατελείωτη φωτογράφιση.
Ουσιαστικά από εκεί και πέρα ακολουθήσαμε όλα τα υπόλοιπα κανάλια, αλλά το κανάλι που μας έμεινε περισσότερο είναι αυτό που ξεκινάει ως Gouden-Handrei και γίνεται Augustijnenrei, με δυτική κατεύθυνση. Είναι μικρό και σε μήκος και σε πλάτος, με απίστευτα ωραίες γέφυρες και σπίτια στις όχθες του.
Απίστευτος κηπάκος, με λιονταράκι bonus...
Καλλιτεχνικό σπίτι...
Εκεί που ο δρόμος παύει να το ακολουθεί, το αφήσαμε και εμείς και μπήκαμε στην περιοχή του κέντρου της Μπριζ, όπου συνεχίσαμε τις βόλτες μας.
Εννοείται ότι η παραπάνω διαδρομή παίρνει αρκετό χρόνο και ότι στο ενδιάμεσο κάναμε στάση για φαΐ. Όποτε ερχόμαστε στο θέμα φαγητό και ποτό στη Μπριζ. Όχι και τόσο εύκολη υπόθεση, για δυο λόγους: η Μπριζ είναι μια πολύ τουριστική πόλη και τα εστιατόρια κλείνουν νωρίς. Τις πρώτες μέρες δυσκολευόμασταν να ακολουθήσουμε τα ωράριά τους. Εκτός από τις απαραίτητες τηγανιτές πατάτες που φάγαμε από μια μεγάλη καντίνα στην Simon Stevinplein και τα Quik της πρώτης βραδιάς, φάγαμε και στα εξής:
Carlito's: ιταλική κουζίνα, ευχάριστος χώρος, αλλά τα πιάτα που εμείς δοκιμάσαμε ήταν απλά για γέμισμα στομαχιού.
Gran Kaffee de Passage: βελγική κουζίνα, ωραίες γεύσεις, πολύ ωραίος χώρος. Είναι πολύ δημοφιλές, μπορεί να χρειάζεται κράτηση. Εμείς απλά περιμέναμε στο μπαρ, για να αδειάσει τραπέζι. Α, και τα τραπέζια είναι λίγο στριμωχτά, κάτι που παίζει πολύ, γενικά, και στις Βρυξέλλες.
De Stoepa: νιώθουμε απίστευτα τυχεροί που το ανακαλύψαμε: σε απόσταση αναπνοής από το ξενοδοχείο, γύρω από το οποίο δεν είχε γενικά τίποτα άξιο λόγου, το ξετρυπώσαμε ένα βράδυ που είχαμε ξεκινήσει, πάλι, αργά για φαγητό, δηλαδή μετά τις 10 και ήμασταν σίγουροι ότι θα τρώγαμε από καντίνα, μέσα στη βροχή. Χωρίς να το πιστεύω, ρώτησα αν σερβίρουν και η απάντηση ήταν: ναι, μέχρι τις 12! Πρόκειται ουσιαστικά για μπαρ, μου όμως σερβίρει και αρκετά πιάτα, σε στυλ multi-ethnic. Έχει ξεχωριστούς χώρους για φαγητό, έχει ωραία ατμόσφαιρα και είδαμε και μια αυλή.
Και τα τρία μας φάνηκαν φυσιολογικά από τιμές.
Όπου φάγαμε οι μερίδες ήταν τεράστιες και συνήθως αρκούμασταν σε δυο κυρίως, συνοδεία, ως επί το πλείστον μπύρας. Για τις μπύρες βέβαια δεν έχω λόγια. Πάθαμε ένα κόλλημα με τις trappist και νομίζω καταφέραμε να δοκιμάσουμε 4 από τα συνολικά 6 μοναστήρια στο Βέλγιο.
Παρ' όλα τα κανάλια, στη Μπριζ είναι λίγα τα μέρη για ποτό (και φαγητό) με θέα σε αυτά. Εμείς κάτσαμε στο Opus Latino, το οποίο είναι κυριολεκτικά στην όχθη καναλιού και έχει και μικρή βεράντα με τραπεζάκια “πάνω” στο νερό. Έχει αρκετά κιτς διακόσμηση και για να βρεις την είσοδό του περνάς μια μικρή περιπέτεια: είτε μπαίνεις από την είσοδο στοάς καταστημάτων δίπλα στην Βασιλική του Ιερού Αίματος ή από ένα μικροσκοπικό στενάκι στο δρόμο που συνδέει την Markt και την Burg. Αν μπείτε από το τελευταίο, πρώτα θα συναντήσετε την μπυραρία De Garre, με πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και μπύρες.
Για καφέ – ποτό μας άρεσαν επίσης το De Republiek και το Vintage, κοντά στο μοντέρνο και κόκκινο Concertgebouw.
Και ένα χάρτης:
Η δεύτερη μέρα μας στη Μπριζ ξεκίνησε χωρίς βροχή. Αυτή τη φορά στρίψαμε δεξιά και ο δρόμος μας μας έφερε στη “Λίμνη της Αγάπης” (Minnewater), η οποία περιστοιχίζεται από το ομώνυμο πάρκο.
Άκρως ρομαντικό και ήρεμο μέρος. Δε μπορείς να φανταστείς ότι στον Μεσαίωνα ήταν λιμάνι, τότε που η Μπριζ συνδεόταν με τη θάλασσα μέσω του καναλιού Zwin και ήταν μεγάλο εμπορικό κέντρο. Σε πολύ μικρή απόσταση, επισκεφθήκαμε το φημισμένο begijnhof της Μπριζ: άσπρα βαμμένα δίπατα σπιτάκια κρυμμένα πίσω από τοίχο, με δαντέλες στα παράθυρα, γύρω από ένα μεγάλο κήπο με δένδρα. Η απόλυτη ηρεμία. Και ένας φιλικός αλλά δαγκανιάρης ασπρόμαυρος γάτος.
Βegijnhof
(Béguinage στα γαλλικά) Εμφανίστηκαν τον 12ο αιώνα στις Κάτω Χώρες. Εκεί έμεναν θρήσκες γυναίκες (begijnen) που αναζητούσαν ασφάλεια, πχ. γιατί είχαν χηρεύσει λόγω των απανωτών πολέμων. Αφιέρωναν τη ζωή τους στο Θεό, χωρίς όμως να χάσουν την επαφή με τον έξω κόσμο, καθώς και τις περιουσίες τους, όπως οι καλόγριες. Την γη στην οποία χτίζονταν τα σπίτια που αποτελούσαν το begijnhof την παραχωρούσε κάποιος ευεργέτης. Κατά τ' άλλα η κοινότητα ήταν αυτάρκης. Τα begijnhoven έμοιαζαν σαν μικρογραφίες περιτοιχισμένων πόλεων. Η άνοδος του προτεσταντισμού τον 16ο αιώνα, είχε ως αποτέλεσμα την εξαφάνιση των begijnhoven από την Ολλανδία. Όμως στην Φλάνδρα, ο θεσμός συνεχίστηκε καθώς εκείνη την εποχή βρισκόταν υπό την κυριαρχία των Ισπανών. Από τον επόμενο αιώνα άρχισε η σταδιακή πτώση τους. Από το 1998, τα φλαμανδικά begijnhoven αποτελούν μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Εκτός από της Brugge, πολύ πιθανόν να έχετε επισκεφθεί, όπως και εγώ, το begijnhof στο Άμστερνταμ.
Παρόμοια με τα begijnhoven, είναι και τα godshuizen, τα οποία άρχισαν να ιδρυόνται από πλούσιους ή συντεχνίες τον 14ο αιώνα και λειτουργούσαν ως πτωχοκομεία. Μόνο στη Μπριζ υπάρχουν 45 από αυτά.
Η πλατεία μπροστά από τη γέφυρα του begijnhof είναι αφετηρία ή στάση ξεκούρασης για τις πολλές άμαξες που διασχίζουν την πόλη φορτωμένες τουρίστες. Εντύπωση μας έκανε ότι το επάγγελμα του αμαξά το εξασκούσαν και γυναίκες και μάλιστα σε υψηλό ποσοστό.
Είχαμε αποφασίσει να δούμε και τη μη τουριστική Μπριζ.
Πήγαμε λοιπόν για λίγο παράλληλα με το μεγάλο περιφερειακό κανάλι και μετά μπήκαμε ξανά στα ενδότερα. Η περιοχή λέγεται St. Anna και ήταν αυτό που ζητάγαμε. Όντως, δεν έχει κάποιο τουριστικό αξιοθέατο και μας άρεσε γιατί περπατήσαμε αρκετά σε δρόμους με ταπεινά σπίτια, όπως αυτά του begijnhof, με δαντελένιες κουρτίνες στα παράθυρα και χριστουγεννιάτικα διακοσμητικά στις πόρτες. Χωρίς φασαρία και πολύ κόσμο. Είδαμε μια άλλη πλευρά της Μπριζ, πιο αληθινή.
Περάσαμε και τους τρεις από τους τέσσερις μύλους στις όχθες του περιφερειακού καναλιού, αδιάφοροι. Είχαμε φτάσει όσο “ψηλά” θέλαμε στον χάρτη και αρχίσαμε να “κατεβαίνουμε”. Περπατώντας κατά μήκος ενός πολύ ωραίου καναλιού, του Langerei, αρχίσαμε να πλησιάζουμε στο κέντρο.
Προς το τέλος του το κανάλι αυτό ενώνεται με άλλα κανάλια και όπως καταλαβαίνετε οι εικόνες της περιοχής προσφέρονται για ατελείωτη φωτογράφιση.
Ουσιαστικά από εκεί και πέρα ακολουθήσαμε όλα τα υπόλοιπα κανάλια, αλλά το κανάλι που μας έμεινε περισσότερο είναι αυτό που ξεκινάει ως Gouden-Handrei και γίνεται Augustijnenrei, με δυτική κατεύθυνση. Είναι μικρό και σε μήκος και σε πλάτος, με απίστευτα ωραίες γέφυρες και σπίτια στις όχθες του.
Απίστευτος κηπάκος, με λιονταράκι bonus...
Καλλιτεχνικό σπίτι...
Εκεί που ο δρόμος παύει να το ακολουθεί, το αφήσαμε και εμείς και μπήκαμε στην περιοχή του κέντρου της Μπριζ, όπου συνεχίσαμε τις βόλτες μας.
Εννοείται ότι η παραπάνω διαδρομή παίρνει αρκετό χρόνο και ότι στο ενδιάμεσο κάναμε στάση για φαΐ. Όποτε ερχόμαστε στο θέμα φαγητό και ποτό στη Μπριζ. Όχι και τόσο εύκολη υπόθεση, για δυο λόγους: η Μπριζ είναι μια πολύ τουριστική πόλη και τα εστιατόρια κλείνουν νωρίς. Τις πρώτες μέρες δυσκολευόμασταν να ακολουθήσουμε τα ωράριά τους. Εκτός από τις απαραίτητες τηγανιτές πατάτες που φάγαμε από μια μεγάλη καντίνα στην Simon Stevinplein και τα Quik της πρώτης βραδιάς, φάγαμε και στα εξής:
Carlito's: ιταλική κουζίνα, ευχάριστος χώρος, αλλά τα πιάτα που εμείς δοκιμάσαμε ήταν απλά για γέμισμα στομαχιού.
Gran Kaffee de Passage: βελγική κουζίνα, ωραίες γεύσεις, πολύ ωραίος χώρος. Είναι πολύ δημοφιλές, μπορεί να χρειάζεται κράτηση. Εμείς απλά περιμέναμε στο μπαρ, για να αδειάσει τραπέζι. Α, και τα τραπέζια είναι λίγο στριμωχτά, κάτι που παίζει πολύ, γενικά, και στις Βρυξέλλες.
De Stoepa: νιώθουμε απίστευτα τυχεροί που το ανακαλύψαμε: σε απόσταση αναπνοής από το ξενοδοχείο, γύρω από το οποίο δεν είχε γενικά τίποτα άξιο λόγου, το ξετρυπώσαμε ένα βράδυ που είχαμε ξεκινήσει, πάλι, αργά για φαγητό, δηλαδή μετά τις 10 και ήμασταν σίγουροι ότι θα τρώγαμε από καντίνα, μέσα στη βροχή. Χωρίς να το πιστεύω, ρώτησα αν σερβίρουν και η απάντηση ήταν: ναι, μέχρι τις 12! Πρόκειται ουσιαστικά για μπαρ, μου όμως σερβίρει και αρκετά πιάτα, σε στυλ multi-ethnic. Έχει ξεχωριστούς χώρους για φαγητό, έχει ωραία ατμόσφαιρα και είδαμε και μια αυλή.
Και τα τρία μας φάνηκαν φυσιολογικά από τιμές.
Όπου φάγαμε οι μερίδες ήταν τεράστιες και συνήθως αρκούμασταν σε δυο κυρίως, συνοδεία, ως επί το πλείστον μπύρας. Για τις μπύρες βέβαια δεν έχω λόγια. Πάθαμε ένα κόλλημα με τις trappist και νομίζω καταφέραμε να δοκιμάσουμε 4 από τα συνολικά 6 μοναστήρια στο Βέλγιο.
Παρ' όλα τα κανάλια, στη Μπριζ είναι λίγα τα μέρη για ποτό (και φαγητό) με θέα σε αυτά. Εμείς κάτσαμε στο Opus Latino, το οποίο είναι κυριολεκτικά στην όχθη καναλιού και έχει και μικρή βεράντα με τραπεζάκια “πάνω” στο νερό. Έχει αρκετά κιτς διακόσμηση και για να βρεις την είσοδό του περνάς μια μικρή περιπέτεια: είτε μπαίνεις από την είσοδο στοάς καταστημάτων δίπλα στην Βασιλική του Ιερού Αίματος ή από ένα μικροσκοπικό στενάκι στο δρόμο που συνδέει την Markt και την Burg. Αν μπείτε από το τελευταίο, πρώτα θα συναντήσετε την μπυραρία De Garre, με πολύ ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και μπύρες.
Για καφέ – ποτό μας άρεσαν επίσης το De Republiek και το Vintage, κοντά στο μοντέρνο και κόκκινο Concertgebouw.
Και ένα χάρτης:
Attachments
Last edited by a moderator:
!!!
