Ρωσία Здесь начинается Россия

[KonstantinosAlyona]

Τέταρτη μέρα στην Καμτσιάτκα, μέρα κορυφής

Έτσι την αποκαλούν οι ορειβάτες τουλάχιστον, αν και συνήθως ξεκινάει νύχτα, ανάλογα το υψόμετρο. Για εμάς ξεκίνησε στις πέντε το ξημέρωμα περίπου, σκοτάδι ακόμη, και με την υγρασία να τρυπάει τις σκηνές στον καταυλισμό μας. Σύμφωνα με το πρόγραμμα, θα ήταν η πρώτη από τις δύο μέρες που είχαμε για την ανάβαση στο Tolbachik, και κατά τα φαινόμενα σταθήκαμε τυχεροί. Δε θα χρειαζόμασταν την επομένη εναλλακτική, ο καιρός έδειχνε καλός, παρότι τις προηγούμενες είχαν πέσει κάποια χιόνια από τα 2500 μέτρα και ψηλότερα.

Τα συναισθήματά μας, δύσκολο να αποτυπωθούν. Προσμονή μα και αβεβαιότητα συγχρόνως, η πρώτη μας φορά σε τέτοιο υψόμετρο, και η μόνιμη επωδός όσων ασχολούνται, ότι το βουνό είναι πάντα απρόβλεπτο, σε οποιοδήποτε υψόμετρο. Από τα είκοσι άτομα του γκρουπ, οι δύο δε θα ξεκινούσαν καν εκείνη την ανάβαση, παρά έμειναν για ξεκούραση και φαγητάκι στην κατασκήνωση.
Μετά το πολύ δυνατό πρωινό λοιπόν, και με μοιρασμένες και τις υπόλοιπες προμήθειες στα σακίδιά μας, μεταφερθήκαμε με το φορτηγό λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα από την κατασκήνωση, όπου και θα ξεκινούσαμε την πορεία των 30 περίπου χιλιομέτρων συνολικά. Ο ήλιος είχε μόλις ανατείλλει πίσω από τα ηφαίστεια, το μαυροκόκκινο τοπίο τριγύρω μας ξυπνούσε πρωτόγνωρα συναισθήματα! Ο Valentin έδωσε τις σχετικές οδηγίες, αυτός θα προπορευόταν και ο Viktor θα ήταν ο τελευταίος της ομάδας. Δεν μπορούσαμε νε περιμένουμε πλέον, αν και από την άλλη θα μπορούσαμε κάλλιστα να μείνουμε όλη μέρα σε αυτό το καθηλωτικό τοπίο στα 1300 μέτρα και να απολαμβάνουμε το μεγαλείο της φύσης.

Πριν συνεχίσω την περιγραφή, δύο λόγια για το ηφαίστειο που θα προσπαθούσαμε να ανέβουμε εκείνη τη μέρα. Το Tolbachik αποτελεί ένα σύμπλεγμα ηφαιστείων, στα νότια του συμπλέγματος Klyuchevskaya. Αποτελείται από δύο ανόμοια ηφαίστεια, το Plocky Tolbachik, του οποίου οι κορυφή είναι επίπεδη, και το Ostry Tolbachik, το οποίο είναι στρωματοηφαίστειο (έτσι λέγονται τα ηφαίστεια με μορφολογικά χαρακτηριστικά τον πολύ ψηλό κώνο τους, που έχει απότομες πλαγιές και γίνεται όλο και πιο απόκρημνος όσο προχωράμε προς την κορυφή τους όπου υπάρχει ο κρατήρας). Η ψηλότερη κορυφή του έχει ύψος 3.682 μέτρα. Όπως καταλάβατε, εμείς στοχεύαμε στα 3085 του Plocky Tolbachik, στο μεγάλο κρατήρα των τριών χιλιομέτρων.
Συνεχίζουμε. Με πολύ καλή διάθεση και ολίγον από παράφωνα εκτελεσμένα ελληνικά άσματα, ο "Σ.τ.Π." κι εγώ ακολουθούσαμε τους υπολοίπους. Σύντομα αναγκαστήκαμε να βγάλουμε τα πολλά ρούχα, ο ήλιος ανέβαινε και το σώμα χρειαζόταν αναπνοές. Πρώτη στάση, στα ποτάμια – πεδιάδες λάβας που στεκόταν ανάμεσα σ’ εμάς και στις πλαγιές των ηφαιστείων. Φαινόταν όλα τόσο απλά, τόσο φυσικά.. Μα έτσι είναι η φύση, γι’ αυτό και ο θαυμασμός περίσσευε. Η λάβα, προϊόν της τελευταίας μεγάλης έκρηξης του Tolbachik το 2012, έφτανε σε απόσταση χιλιομέτρων από τη ηφαίστειο. Και ήταν τόσο μοναδικό να περπατάς πάνω της, παρατηρώντας τους κυματισμούς σαν από πίνακα ζωγραφικής .. Αλλά, σάμπως και οι πίνακες από τέτοιες εμπνεύσεις δε δημιουργούνται;

Μετά από κάμποση ώρα πάνω στη λάβα, το τοπίο άλλαζε.. Ατελείωτες εκτάσεις ηφαιστειακής άμμου, σε ακόμη ένα σεληνιακό τοπίο μετά από εκείνα της προηγούμενης μέρας. Σχετικά εύκολη η πεζοπορία μέχρι στιγμής, όχι μεγάλες κλίσεις, και από την άλλη φοβερά ενδιαφέροντα τοπία. Ο καιρός συνέχισε να παραμένει καλός, αν και οι παροδικές συννεφιές – ομίχλες μας έκαναν να αναθεωρούμε για το πόσα ρούχα έπρεπε να φοράμε. Πιο μετά ένας μικρός καταρράκτης, και πάγοι σκεπασμένοι από άμμο, πάγοι που προφανώς δεν προλαβαίνουν να λιώσουν.

Κάπως έτσι πέρασαν οι επόμενες 5-6 ώρες, με μικρές στάσεις ανά διαστήματα, κάποιους αρκετά κουρασμένους ήδη, τον Valentin χαμογελαστό και ντυμένο ζεστά, μιας και δεν ίδρωνε ο άνθρωπος με τέτοιο ρυθμό, και τον "Σ.τ.Π." ήδη να βαριανασαίνει πίσω μου.. Το μεγάλο πλάτωμα στα 2500 περίπου, ακριβώς κάτω από τις δύο κορυφές, αποτελούσε την τελευταία μεγάλη στάση μας, σταθμό συγκέντρωσης όλων και αφετηρία για την κορυφή. Ακριβώς εκεί, πριν τη στάση, ξεπρόβαλλε επιβλητική η κορυφή του Ostry Tolbachik. Ακόμη και γνωρίζοντας ότι δε θα ανεβούμε εκεί, η θέα του τρομερού αυτού ηφαιστείου, γεμάτου πάγο στην κορυφή ήταν καθηλωτική και αναζωογονητική συνάμα.

Πορτοκάλια, λεμόνια, ξηροί καρποί και λοιπά είδη καταναλώθηκαν, η ανάπαυση κάτω από τον ήλιο απαραίτητη για τη συνέχεια επίσης. Το κρύο βέβαια ήταν ήδη τσουχτερό σ’ εκείνο το υψόμετρο, ο αέρας όπως τον είχαμε στο νου βλέποντας ανάλογα ντοκιμαντέρ.. Κι όμως, ένας Ρώσος που ανέβαινε μετά από εμάς (και δε σταμάτησε), φόραγε απλά ένα κοντομάνικο φανελάκι.. Όταν θα τον έβρισκα ξανά στην κορυφή, με περίμενε κι άλλη έκπληξη..
Μπορώ να πω ότι η ώρα που περάσαμε στο σημείο εκείνο, αγναντεύοντας τις κορυφές, ρουφώντας φρέσκο αέρα και βλέποντας τη διαδρομή που θα ακολουθούσαμε, μας βοήθησε να ξεχάσουμε κούραση και να ετοιμαστούμε ψυχολογικά πιο πολύ για τις επόμενες δύο ώρες ανάβασης. Εκτός τεσσάρων μελών που θα επέστρεφαν στη βάση με τον Viktor (μαντέψτε ποιος ήταν ανάμεσά τους... ), οι υπόλοιποι χαράξαμε πορεία για τον κρατήρα. Ο Valentin τελευταίος, για να εξασφαλίσει ότι κανείς δε θα έμενε μόνος, και οι υπόλοιποι σε οτιδήποτε ρυθμό μπορούσε ο καθένας. Πρωτόγνωρη εμπειρία, μοναδικές εικόνες, απίστευτη αίσθηση να προσπαθείς να κατακτήσεις ένα βουνό πάνω από τα σύννεφα, ένα βουνό – ηφαίστειο εντελώς γυμνό, με το απότομο του εδάφους, τις πέτρες και τον αέρα να απαιτούν προσοχή κάθε στιγμή. Μετά τα 2700 αρχίσαμε εμείς οι άπειροι να νιώθουμε αυτή τη δυσκολία στην αναπνοή, γεγονός όχι βέβαια ικανό να μας προκαλέσει πρόβλημα. Απλά η όλη εμπειρία ήταν διαφορετική, κάτι καινούριο στη ζωή μας που μας άρεσε πολύ μπορώ να πω.
Τα τελευταία μέτρα πριν την κορυφή, ήταν απλά υ-πέ-ρο-χα. Η Αλυόνα μου φώναζε να ανέβω, κι εγώ είχα κοντοσταθεί λίγα μέτρα παρακάτω, ατενίζοντας όσα είχαμε περάσει ήδη.. Και μετά, μεγαλείο. Κατανοώ πλέον, δε θα καταλάβαινα ποτέ τα συναισθήματα που κατακλύζουν κάποιον όταν φτάνει μετά από κόπο στην κορυφή ενός βουνού, όσο γλαφυρά κι αν μου τα περιέγραφε. Γι’ αυτό και δε θα προσπαθήσω καν, εύχομαι να τα νιώσετε όσοι θέλετε, όπου σας βγάλει η επιθυμία σας!
Ο τεράστιος κρατήρας ήταν εκεί, η κορυφή του Ostry Tolbachik στα δυτικά, πιο μακριά, τα μόνα που ξεχώριζαν πάνω από τα σύννεφα ήταν διάφορα άλλα θηριώδη ηφαίστεια, όπως το Kronotsky στα νότια. Σ’ ένα αυτοσχέδιο σωρό από πέτρες, δημιούργημα ορειβατών, ο παγωμένος αέρας και το χιόνι των προηγούμενων ημερών είχαν φτιάξει το δικό τους γλυπτό..
Άλλαξα ταχύτατα ρούχα για να είμαι στεγνός, και κατόπιν ξαπλώσαμε με την Αλυόνα εκεί, για να απολαύσουμε τις στιγμές. Ένα όνειρο μόλις είχε γίνει πραγματικότητα, το τρομερό αυτό ηφαίστειο, τόσες χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ελλάδα ήταν πλέον κάτω από τα πόδια μας, μια εμπειρία που θα μείνει χαραγμένη στο μυαλό μας για πάντα…

Κι εκεί που έλεγα ότι τα είχα δει όλα, να ο φίλος μας ο Ρώσος. Αυτός που ανέβαινε με κοντομάνικο βρε.. Ε, είχε ζεσταθεί μάλλον από τον αέρα και τους μείον πέντε βαθμούς, και το είχε βγάλει και αυτό. Τριγύριζε έτσι ο αθεόφοβος όλη την ώρα, φορώντας μόνο μια φόρμα γυμναστικής (με τιράντες παρακαλώ, δανεική θα ήταν..), αθλητικά παπούτσια και τέλος. Ούτε μπλούζα, ούτε φυσικά μπαστούνια πεζοπορίας και λοιπά περιττά πράγματα… Στην κουβέντα μάθαμε ότι είναι από το Surgut (Ισαβέλλα ακούς;; ), και περνάει τους χειμώνες του κάνοντας μπάνιο στις τρύπες που ανοίγουν στον πάγο. "Εδώ είναι καλοκαίρι για εμένα" μας εξηγούσε σαν να μη συμβαίνει τίποτα..Έπρεπε να απαθανατίσω τη στιγμή, καταλαβαίνετε..

Η ώρα όμως περνούσε. Ευχάριστα μεν, αλλά περνούσε, κι έπρεπε να αρχίσουμε την κατάβαση πριν να είναι αργά. Ο Valentin ήθελε να περάσουμε τις πεδιάδες λάβας με φως, μιας και το περπάτημα εκεί είχε αρκετές δυσκολίες. Οπότε βγάλαμε τις τελευταίες αναμνηστικές, και η κατάβαση ξεκίνησε, με τα γόνατα να παραπονιούνται . Πιο λίγες οι στάσεις πλέον, ειδικά μέχρι να κουραστούμε για τα καλά. Το τοπίο είχε αλλάξει σε σχέση με το πρωί, η ατμόσφαιρα πιο καθαρή στα χαμηλά, αν και προφανώς περάσαμε και πάλι μέσα από τα σύννεφα. Αυτή τη φορά, ο Valentin μας έδειξε κι άλλο σημείο – ωδή στη δύναμη της φύσης. Κάτω από τη στερεοποιημένη λάβα που εμείς περπατούσαμε, σε σημείο που υπήρχε κενό, φαινόταν κατακόκκινη η λάβα που ακόμη "ζει".. Τρία και πλέον χρόνια έχουν περάσει από την τελευταία έκρηξη.. Κάποια ξύλα που είχαμε στα χέρια κάηκαν κατευθείαν με την επαφή τους στο παχύρευστο υγρό, κι εγώ έκανα σκέψεις για το πώς μπορεί να ήταν η περιοχή μόλις λίγα χρόνια πριν, όταν η έκρηξη άλλαζε μια ολόκληρη περιοχή.

Τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι τα φορτηγά, ατελείωτα και μαρτυρικά. Λογικό πιστεύω, για το επίπεδο της εμπειρίας μας, τις ώρες που προηγήθηκαν και τα μέρη που περπατούσαμε. Φτάσαμε στην κατασκήνωση με ανακούφιση αλλά και γεμάτοι ευτυχία, χαμογελαστοί πάνω απ’ όλα! Απολαύσαμε το βραδινό φαγητό, συζητήσαμε όσο αντέχαμε, και μετά χωθήκαμε στους υπνόσακους.. Υπήρχαν τόσες ακόμη εικόνες κι εμπειρίες να ζήσουμε τις επόμενες μέρες, η Καμτσιάτκα δε γινόταν να εξαντλήσει τις ομορφιές της σε λίγες μέρες μόνο, ακόμη κι αν μόλις είχαμε πραγματοποιήσει ένα όνειρο ετών..
Υ.Γ.: Όπως ανέφερα και στην αρχή της ιστορίας, το τυχερό φλουρί του forum ερίφθη στον κρατήρα του Tolbachik αυτή τη χρονιά. Με υγεία και καλά ταξίδια σε όλους, του χρόνου σε ακόμη πιο ιδιαίτερο προορισμό στον τυχερό!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 16

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 16

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[chris7]

Ακόμη σκέφτομαι από πού να αρχίσω, πού να τελειώσω.

Α, δεν θέλω τέτοια, ακόμη δεν αρχίσαμε.
Περιμένουμε λεπτομερή περιγραφή και πολλές φωτογραφίες.

 

[KonstantinosAlyona]

Α, δεν θέλω τέτοια, ακόμη δεν αρχίσαμε.
Περιμένουμε λεπτομερή περιγραφή και πολλές φωτογραφίες.

Καλημέρα Chris! Κι εγώ τα ίδια περιμένω, πίστεψέ με . Αλλά αφού ξεκίνησα το γράψιμο, δε σταματάω τώρα.

 

[Maria Mavr]

Μπράβο σας που τα καταφέρατε επιτέλους (θυμάμαι τα μηνύματά σου καιρό πριν)! Αναμένω τη συνέχεια,να δω τι είναι πια αυτή η Καμτσιάτκα που αν δεν την ανέφερες ούτε θα ήξερα ότι υπήρχε! Περιμένουμε λοιπόν...

 

[georgiaP]

Πρόγευση από ένα υπέροχο ταξίδι! Ανυπομονώ για τη συνέχεια.

 

[KonstantinosAlyona]

Ήταν πρωί της 29ης Αυγούστου λοιπόν, όταν το θηριώδες Boeing 777 της Aeroflot προσγειωνόταν στο ηλιόλουστο αεροδρόμιο του Petropavlovsk - Kamchatsky. Για την ακρίβεια, στη μικρή κωμόπολη Elizovo, λίγο πιο μακριά από την πόλη. Είχε προηγηθεί μια πτήση 8 ωρών περίπου από τη Μόσχα, στην οποία, όσο κουρασμένοι κι αν είμασταν, δεν κλείσαμε μάτι. Η προσμονή μεγάλη, αλλά και η αίσθηση ότι πετούσαμε πάνω από τις αχανείς εκτάσεις της βόρειας Σιβηρίας, συναρπαστική! Στις οθόνες του αεροπλάνου βλέπαμε κάθε λίγο και λιγάκι την πορεία μας, και ονόματα όπως Norilsk, Yamal peninsula, Karaul, άγνωστα στους πολλούς αλλά τόσο "εξωτικά" για μένα.. Πού θα πάει, θα την πείσω την Αλυόνα να τα δούμε κι αυτά απο κοντά.. .

Και κάπου εκεί, αφού αφήναμε πίσω μας – κάτω μας το Magadan, και οι χάρτες έδειχναν κάπου στα αριστερά μας τις εσχατιές της Ρωσίας, την Chukotka, ξεπρόβαλλαν στο βάθος οι δεκάδες λόγοι που μας έκαναν να αφήσουμε καλοκαιριάτικα τη Χαλκιδική (που σαν αυτή δεν έχει, λέμε τώρα..), και να ταξιδέψουμε για να ταλαιπωρηθούμε πέρα από τη θάλασσα του Οχότσκ, παρέα με τις αρκούδες.. Ήταν κάποια από τα ηφαίστεια της Καμτσιάτκα, και ήταν αρκετά καλός λόγος για να μην ξεκολλάμε το βλέμμα μας από τα παράθυρα. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια το δέος που νιώθεις, πετώντας στα 2000 μέτρα υψόμετρο κατά τη διάρκεια της προσγείωσης, και ξαφνικά δίπλα σου ορθώνεται το Avachinsky και πιο εκεί το Koryaksky, και τα δύο τεράστια και σε σχήμα σχεδόν τέλειου κώνου.. Η πρώτη μας επαφή με τον τόσο διαφορετικό εκείνο κόσμο! Λίγο ακόμη, η στροφή πάνω από τον τεράστιο κόλπο Avacha, ο Ειρηνικός ωκεανός και να ‘μαστε! Το όνειρο ξεκινούσε, οι επόμενες 13 μέρες θα ήταν από τις ωραιότερες, πιο κουραστικές και σίγουρα από τις πιο ενδιαφέρουσες μέρες της ζωής μας!

Μια φωτογραφία προλάβαμε να βγάλουμε όλη κι όλη μόλις κατεβήκαμε, πριν ένας αστυνομικός μας ενημερώσει ότι απαγορεύεται.. Σχετικό αυτό βέβαια, αλλά δεν είχα λόγο να διακινδυνεύσω την ασφάλεια της κάμερας, χεχε! Έτσι κι αλλιώς, θα υπήρχε χρόνος για άφθονες φωτογραφίες. Αυτό λοιπόν αντικρίζουν κάθε μέρα όσοι μένουν στην περιοχή του αεροδρομίου:

Όσον αφορά τις εγκαταστάσεις, όπως τα περιμέναμε εγώ και η Αλυόνα, εκτός φαντασίας του "Σ.τ.Π" βέβαια, χαχα! Κάτι σαν επαρχιακός σταθμός λεωφορείου, με ένα θερμοκήπιο να αποτελεί το χώρο παραλαβής αποσκευών. Ωραία, αυθεντική, ρωσική πραγματικότητα, πολύ μακριά από αυτό που έχουν στο νου τους οι περισσότεροι για τη ζωή εκεί
Με τα σακίδια στην πλάτη, συναντηθήκαμε και είχαμε μια πρώτη γνωριμία με τον υπεύθυνο του γραφείου που είχαμε κλείσει, τον πολύ έμπειρο όπως καταλάβαμε οδηγό μας, τον Valentin και με κάποιους από τους συνταξιδιώτες μας που ήταν στο ίδιο αεροπλάνο. Ο καιρός πολύ καλός, όπως είπαμε, η διάθεση στα ύψη, μια μικρή ενημέρωση και μετά το γιαπωνέζικο λεωφορείο που περίμενε, για να ξεκινήσουμε τη μέρα! Λόγω της διαφοράς ώρας με τη Μόσχα (+9), το jet lag θα μας επηρέαζε πολύ αν πηγαίναμε στο ξενοδοχείο. Ήταν βλέπετε αργά τη νύχτα για το βιολογικό μας ρολόι. Γι’ αυτό και δεν κινηθήκαμε καν προς την Paratunka, όπου ήταν το ξενοδοχείο μας, όλη η μέρα ήταν σχεδιασμένη για να περπατήσουμε πολύ και να κουραστούμε όσο χρειάζεται.
Πριν από αυτό όμως, μια εικόνα που περίμενα πώς και πώς από τη μέρα που αρχίσαμε να σχεδιάζουμε αυτό το ταξίδι, και ένα καλωσόρισμα που μου έδωσε την έμπνευση για τον τίτλο της ιστορίας μας. Τυπικός ρωσικός δρόμος, μια ευθεία δηλαδή ανάμεσα σε πυκνά δέντρα, και λίγο πιο πέρα να ξεχωρίζει το Koryaksky! Δεν υπήρχε υπομονή για στάση, οι πρώτες φωτογραφίες βγήκαν μέσα από το τζάμι . Και μετά, εδώ:

Μια αρκούδα με το μικρό της, ένας σολομός στο στόμα, τα ηφαίστεια στο βάθος, και η επιγραφή "Здесь начинается Россия". Αυτή είναι η Καμτσιάτκα, τα συναισθήματά μας δεν μπορούν να περιγραφούν!
Και συνεχίσαμε ανάλογα. Το λεωφορείο μας πήγε μέχρι ένα σημείο σε έναν από τους λόφους που περιβάλλουν την πόλη, κατόπιν τα πόδια μας, μας πήγαν λίγο ψηλότερα και οι φωτογραφικές μηχανές πήραν φωτιά. Η πρώτη μας εικόνα του Petropavlovsk από ψηλά.

Πώς να μην πειστείς ότι το μέρος που βρίσκεσαι είναι διαφορετικό ρε αδερφέ, δε μοιάζει με κανένα άλλο.. Μία τυπική σοβιετική πόλη των 200 χιλιάδων κατοίκων, ανάμεσα στην είσοδο ενός από τους μεγαλύτερους κόλπους στον κόσμο και στα τρομερά ηφαίστεια Avachinsky και Koryaksky. Περιηγηθήκαμε λιγάκι στη περιοχή αυτή με την όμορφη θέα, χαζέψαμε στο βάθος κι άλλα ηφαίστεια, το Gorely, το Mutnovsky, το Vilyuchinsky που σαν τέλειος κώνος διαγραφόταν στον ορίζοντα. Από την άλλη πλευρά πάλι, το λιμάνι και η παλιά πόλη του Petropavlovsk, που θεμελιώθηκε από το Δανό ναύαρχο του Ρωσικού Στόλου Βίτους Μπέρινγκ στις 17 Οκτωβρίου 1740, στα πλαίσια της εξερεύνησης των ακτών της ρωσικής Άπω Ανατολής.
Η συνέχεια είχε περπάτημα, πολύ περπάτημα και σε γρήγορο ρυθμό μάλιστα. Ίσως για να μας προϊδεάσει του τι θα επακολουθούσε τις επόμενες μέρες, ο Valentin μας ξενάγησε περπατώντας σχεδόν σε όλα τα ενδιαφέροντα σημεία της πόλης. Από το άγαλμα των Αγίων Πέτρου και Παύλου, σε ανάμνηση των δύο πλοίων του Μπέρινγκ που προωτομπήκαν στον κόλπο, το μνημείο του ρωσο – ιαπωνικού πολέμου, κανόνια και μνημεία πάνω από μια παραλία δίπλα στην πόλη, φυσικά άγαλμα του Λένιν . Ο φίλος μας ο "Σ.τ.Π." φαινόταν ήδη σοκαρισμένος. Από την Ελλάδα, στο κέντρο της Μόσχας με τα αμέτρητα πανάκριβα αυτοκίνητα, την επίδειξη πλούτου και τη λαμπερή ζωή, σε μια πόλη που ήταν όπως την περιμένουμε όσοι ξέρουμε τη ρωσική πραγματικότητα. Με υποδομές, αυτοκίνητα, και εικόνες άλλης εποχής, αλλά και μια αυθεντικότητα που σε ξεπερνάει.. Παιδιά που έπαιζαν στην όχι και τόσο καθαρή θάλασσα μαζεύοντας τσούχτρες και αστερίες, κυρίες με προσεγμένο ντύσιμο που περπατούσαν απολαμβάνοντας τον ήλιο, ημίγυμνοι Ρώσοι που προσπαθούσαν να χαρούν τη ζέστη, όσο κρατούσε ακόμη.
Οικείες πλέον εικόνες, χαίρομαι κάθε φορά που έχω την ευκαιρία να τις ζω λιγάκι.

Κι όταν τελείωσαν τα της πόλης, το λεωφορείο μας πήγε αγκομαχώντας από χωματόδρομους στην πολύ γνωστή και δημοφιλή για τους ντόπιους παραλία Khalaktyrsky, μια απέραντη έκταση ηφαιστειακής άμμου στον Ειρηνικό ωκεανό, με παγωμένα νερά και πανέμορφη θέα. Βέβαια, και από εκεί το δικό μου μυαλό στα ηφαίστεια ταξίδευε, παντού έβλεπες κώνους άλλωστε. Τη φαντάζομαι την παραλία αυτή στα νότια της Κρήτης, για να μην πατάνε και πολλοί, ξέρετε. Με θερμοκρασίες που επιτρέπουν και σε κανονικούς ανθρώπους να κολυμπήσουν, χεχε!

Οι ώρες πέρασαν κάπως έτσι, η κούραση σωρευμένη, το μαγικό ( ) μέρος που λέγεται Paratunka μας περίμενε. Ακόμη πιο βαθιά στο σοκ της απελπισίας ο φίλος μας.. Βλέπετε, όταν μιλάμε για ξενοδοχείο – gostinitsa στη χώρα αυτή, σε περιοχή όπως η Kamchatka, δεν περιμένεις κάτι σπουδαίο. Για την ακρίβεια, καλύτερα μην περιμένεις τίποτα για να μην απογοητευτείς κιόλας. Η Paratunka είναι μέσα στο δάσος, χώρος ξεκούρασης και αναψυχής για τους ντόπιους από την εποχή της Σοβιετικής Ένωσης. Τα ξενοδοχεία και το εστιατόριο λοιπόν "Σοβιετικού" ρυθμού και ομορφιάς, οι εγκαταστάσεις παραμελημένες από τότε που έγιναν καπιταλιστές κι αυτοί, η εικόνα αποκαρδιωτική για όποιον περιμένει μεγαλεία. Η Αλυόνα απλά ήξερε τι θα δει, εγώ μέσα στην τρελή χαρά, ο "Σ.τ.Π." στα πρώτα στάδια απόγνωσης. (Τα επόμενα ήρθαν μαζί με το Kamaz και την πραγματικότητα στα ηφαίστεια). Κι όμως, ας σκεφτεί κανείς ότι οι άνθρωποι εκεί είχαν τέτοιες παροχές τόσα χρόνια πριν, με θερμά λουτρά, μέσα στη φύση, και με παροχές που τότε ήταν απολύτως σύγχρονες. Απλά στην πορεία κάτι χάλασε.. Κι έμειναν οι εικόνες αυτές, που προσωπικά φέρνουν στο μυαλό μου ένα γνωστό βιντεοπαιχνίδι, το Fallout για όσους ξέρουν, και λιγάκι από τις φωτογραφίες του Pripyat που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο.

Διαλέξαμε δωμάτια, φτιάξαμε τα σακίδια για το επόμενο εξαήμερο μακριά από "ανέσεις", και κάπως έτσι η πρώτη μας μέρα 7 χιλιάδες χιλιόμετρα ανατολικά της Μόσχας έφτανε στο τέλος της...

 

[mariath]

Έτσι ενθουσιασμένος που τα γράφεις έχω την εντύπωση ότι αυτό το ταξίδι ξεπέρασε και την Ισλανδία. Περιμένω τη συνέχεια για να δω. (Έχω ενθουσιαστεί με το σκηνικό στις τέσσερις τελευταίες φωτογραφίες!)

 

[KonstantinosAlyona]

Έτσι ενθουσιασμένος που τα γράφεις έχω την εντύπωση ότι αυτό το ταξίδι ξεπέρασε και την Ισλανδία. Περιμένω τη

Κοίτα, συνολικά ήταν 23 μέρες, είχε και άγρια φύση, και δύο πόλεις σαν τη Μόσχα και την Αγία Πετρούπολη, άρα πιο πολλές ευκαιρίες να μας αρέσουν διάφορα. Μακράν πιο δύσκολο βέβαια, και από την άλλη όχι με την ίδια ταχύτατη εναλλαγή τοπίων όπως η Ισλανδία. Σκληρός ανταγωνισμός, χεχε! Η Αλυόνα επιμένει Ισλανδία, εγώ οριακά Καμτσιάτκα Ίσως γιατί εκεί δεν πας ξανά (έυκολα), ενώ η Ισλανδία είναι εδώ, δίπλα βρε..

(Έχω ενθουσιαστεί με το σκηνικό στις τέσσερις τελευταίες φωτογραφίες!)

Εγώ να δεις! Αυτή η απόκοσμη, περίεργη ομορφιά του τοπίου σε καθηλώνει, ένιωθα λες και είμαι σε ταινία ή βιντεοπαιχνίδι, σοβαρά. Κι όμως, είναι η πραγματικότητά σους, όπως και η πραγματικότητα στο μεγαλύτερο μέρος της Ρωσίας. Αν φύγεις από το κέντρο των μεγάλων πόλεων, μεταφέρεσαι σε άλλη εποχή, δύσκολη ζωή.

 

[KonstantinosAlyona]

Η ζωή σε ένα Kamaz
Αυτός θα μπορούσε να είναι ο τίτλος και απλά να ακολουθήσουν βίντεο και φωτογραφίες. Πρωί πρωί, μετά το πρωινό σερβιρισμένο από μια αγέλαστη κυρία - Ρωσία βλέπετε, πάσχουν γενικά στο service - , περιμέναμε έξω από το ξενοδοχείο μας το φορτηγό. Γνωριστήκαμε με τον Roman και την Angela, όπως και με τον Viktor. Φόρτωμα όλα τα σακίδια στην οροφή, σκεπασμένα με δίχτυ, εκτός από λίγους τυχερούς που τα έβαλαν στην καμπίνα. Εκεί υπήρχε επίσης νερό, φαγητά, σκηνές, όλα όσα χρειάζονται για διαμονή στα βουνά 24 ατόμων. Θηρίο το φορτηγό, με κίνηση στους 6 τροχούς.. Αργότερα καταλάβαμε το λόγο..
Προσκλητήριο (κάθε φορά πλέον) ονομαστικό από τον Viktor, και κάπως έτσι ξεκινήσαμε για τα πιο απρόσιτα και άγρια μέρη, προς το κέντρο της χερσονήσου. Α, το ονομαστικό προσκλητήριο δεν περιελάμβανε τα ελληνικά ονόματα, εμείς οι δύο είμασταν απλά "Grieki" .
Η κατεύθυνση ήταν προς την περιοχή Klyuchevskoy, όπου και βρίσκονται αρκετά από τα πιο γνωστά και ενεργά ηφαίστεια της χερσονήσου. Η διάθεση όλων στα ύψη, όπως και η προσμονή για όσα θα βλέπαμε. Ως κλασικοί Ρώσοι, κάναμε στάσεις για καφέ, vareniki και λοιπά παραδοσιακά εδέσματα σχεδόν κάθε μία ώρα. Σε συνδυασμό με την κακή ποιότητα της ασφάλτου, μας πήρε περίπου 5 ώρες να φτάσουμε στο μέσο της διαδρομής, στο χωριό Milkovo. Εκεί θα τρώγαμε μεσημεριανό, σε ένα τυπικό εστιατόριο – stolovaya της ρωσικής επαρχίας. Αφήνω τις εικόνες να μιλήσουν από μόνες τους, αφού σας πω ότι είδαμε μέχρι και άρμα μάχης στην αυλή ενός σπιτιού..

Από εκεί και πέρα άρχιζε ο χωματόδρομος, με επόμενο σταθμό το ακόμη πιο μικρό χωριό Kozyrevsk, ακριβώς έξω από το δάσος που οριοθετεί το πάρκο των ηφαιστείων. Παρότι αρχικά ήταν να φτάσουμε μέχρι την κατασκήνωση κάτω από το Tolbachik, η καθυστέρηση και η κούραση του οδηγού μας ανάγκασε να διανυκτερεύσουμε στο μικρό αυτό χωριό, με κάποια ξύλινα σπιτάκια – bungalows που είναι για το σκοπό αυτό. Και ήταν τόσο όμορφα, όσο και πρωτόγνωρα για τον καλό μας φίλο . Ειδικά όταν πήγαμε οι δυο μας μια βολτίτσα, στους χωματόδρομους δίπλα στα ξύλινα σπίτια με ξύλινους φράχτες, με το μεγαλοπρεπές πάντα χιονισμένο Tolbachik να προκαλεί θαυμασμό εκεί μακριά, με ένα μνημείο κατάλοιπο της Σοβιετικής περιόδου, τότε ήταν που ο "Σ.τ.Π." συνειδητοποίησε για τα καλά την πραγματικότητα της ζωής στη Ρωσία. Δύσκολη όσο και μοναδικά όμορφη!

Εξάλλου μετά από λίγο δοκιμάσαμε και την εμπειρία των ρωσικών λουτρών, banya όπως τα λένε. Οι υπόλοιποι ισχυρίζονταν ότι το νερό δεν ήταν αρκετά καυτό, εγώ νόμιζα θα αφήσω το δέρμα μου εκεί… Και κατευθείαν ο κουβάς με το παγωμένο, και ξανά τα βότανα στην πλάτη και το καυτό.. Νιώθεις περδίκι πάντως μετά από κάτι τέτοιο! Να εδώ ακριβώς μετά τα λουτρά.

Βραδινό φαγητό, Angela – εγγύηση! Όλοι μαζεμένοι με τα ζεστά μας ρούχα, γνωριστήκαμε μεταξύ μας πιο καλά, και καταλάβαμε (εμείς οι Έλληνες) ότι σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι έχουν φάει με το κουτάλι τα βουνά. Η κυριούλα που σας έλεγα στην αρχή ότι ανέβηκε τελικά πρώτη το Tolbachik, είναι λέει αλπινίστρια, έχει πάει στο Νεπάλ. Η άλλη στο Elbrus, η άλλη στα βουνά Altai, ο Vladimir που με συμπάθησε πολύ (φάνηκε στη βότκα..) έχει γυρίσει όλη τη Ρωσία μια και δεν του επιτρέπεται μέχρι τώρα (65 ετών) να ταξιδέψει στο εξωτερικό, στρατιωτικός γαρ. Κι εμείς τι να τους πούμε, ότι πήγαμε στην Κούβα και την Ισλανδία, που, όσο δύσκολα και να ήταν, φαντάζουν τόσο πολιτισμένα μπροστά σ’ αυτή την πραγματικότητα, χεχε!

Μετά από παρότρυνση της ιδιοκτήτριας του καταλύματος, έξυσα - σημάδεψα σε ένα scratch map την Ελλάδα, μιας και είμασταν οι πρώτοι αυτής της χρονιάς τουλάχιστον που πηγαίναμε εκεί. Δύσκολος προορισμός, όχι πολλοί οι τρελοί! Μάλλον έχουν πάει κι άλλοι πάντως στο παρελθόν, είδα ένα παλιό ελληνικό σημαιάκι σε ένα ξύλο.
Λίγο αργότερα, με το πρώτο σκοτάδι, ο καιρός καθάρισε.. Και ο Valentin μας φώναξε στο δρόμο για να δούμε.. και είδαμε..Πιο μακριά από το Tolbachik, περίπου 60 χιλιόμετρα στην ευθεία από το χωριό, ένα κόκκινο ποτάμι λάβας φαινόταν σαν να κατεβαίνει από το πουθενά.. Το Klyuchevskaya Sopka, που από πέρυσι έχει ήδη ξυπνήσει, ήταν εκεί, και από τις κατάμαυρες πλαγιές του η λάβα έκανε τη νύχτα εντυπωσιακή. Μείναμε να το θαυμάζουμε, μέχρι που η βροχή ήρθε ξανά και μας έστειλε για ύπνο.. Η επόμενη μέρα μας φύλαγε την πιο δύσκολη οδική διαδρομή μέχρι τότε, και την πρώτη μας επαφή με τα σεληνιακά τοπία.. Και πάντως ακόμη πιο όμορφη και κοντινή άποψη αυτού που μόλις περιέγραψα.. Ευτυχία..

Υστερόγραφο βραδιάς:
"Σε συμπαθώ πολύ, να το ξέρεις! Πάρα πολύ, αλλά γιατί είστε στο ΝΑΤΟ; Τι κάνετε με το ΝΑΤΟ; Οι Έλληνες είστε καλοί άνθρωποι, μας αγαπάτε και σας αγαπάμε, θέλετε να πολεμάτε μαζί με τους Αμερικάνους γύρω γύρω; Να τους πείτε ότι δε θέλετε και να φύγετε από το ΝΑΤΟ". Τάδε έφη Vladimir, με τη βοήθεια της Αλυόνας τα καταλάβαινα..Άντε να του εξηγήσεις τι εστί "επιλογή"..

 

[KonstantinosAlyona]

Εκεί που δοκιμάζονταν τα διαστημικά οχήματα..

Όπως το διαβάσατε.. Η επόμενη μέρα θα μας έβρισκε, μετά από έξι εξαντλητικές ώρες μέσα στο φορτηγό, στις περιοχές όπου μεταξύ άλλων η Σοβιετική Ένωση δοκίμαζε τα διαστημικά της οχήματα πριν τις αποστολές.. Ο λόγος, σχετικά απλός.. Απέραντες εκτάσεις ηφαιστειακής άμμου, λάβας, μικρών και μεγάλων ηφαιστειακών κώνων, η απόλυτη προσομοίωση της σελήνης επί γης, δηλαδή.
Γι’ αυτό και το ξύπνημά μας μέσα στα άγρια χαράματα.. Ποιος νοιαζόταν, το μεγάλο όνειρο της ανάβασης στο περίφημο Tolbachik ερχόταν όλο και πιο κοντά..
Εφοδιασμένοι πλήρως με νερό, φαγητά, καύσιμο και όλα όσα απαιτούνταν για την κατασκήνωση στα αφιλόξενα εκείνα μέρη, ξεκινήσαμε την πορεία μας προς το δάσος. Αν και από την αρχή του ταξιδιού η συμβουλή ήταν να φοράμε ζώνες ασφαλείας, δεν μπορώ να πω ότι εισακούστηκε από όλους.. Οι συνέπειες δεν άργησαν να έρθουν… Στην πρώτη καλή λακκούβα που το φορτηγό πλάγιασε σαν αεροπλάνο σε κλειστή αερομαχία, το παλικάρι στα αριστερά μου πέταξε στον αέρα κυριολεκτικά και προσγειώθηκε πάνω μου, εν μέσω τσιρίδων από κάποιες γυναίκες του γκρουπ.
Οι ώρες κυλούσαν στον ίδιο ρυθμό. Το δάσος, πρωτόγνωρο για εμένα και για όσους δεν έχουν συνηθίσει σε τέτοιου είδους δάση. Οι σημύδες πάρα πολύ πυκνές, και η χαμηλή βλάστηση οργιώδης και αρκετά ψηλή επίσης. Φυσικά, δε θα μπορούσαν να λείπουν τα άγρια μούρα, αφορμή για αρκετές στάσεις από μέρους μας. Ξέρω, τα λατρεύουν και οι αρκούδες, ξέραμε πολύ καλά που βρισκόμασταν, απλά το συνειδητοποιήσαμε πιο μετά,όταν τις είδαμε..

Όσο για το πώς ήταν η διαδρομή στο Kamaz; Καλύτερα δείτε τις φωτογραφίες, όπως και το βίντεο που θα ανέβει στο τέλος της ιστορίας. Απλά να αναφέρω ότι η πρώτη ώρα κύλισε ευχάριστα, η επόμενη πιο δύσκολα κ.ο.κ. Οι λακκούβες όλο και μεγάλωναν, οι λάσπες εκτός πραγματικότητας, το δάσος όλο και πιο πυκνό, σε σημείο που οδηγός σταμάτησε κάμποσες φορές για να κόψει κάποιο δέντρο και να περάσουμε, ή γκρέμιζε μερικά από αυτά για να περάσει κάποιο άλλο φορτηγό. Απλά, καθημερινά πράγματα, Ρωσία..

Περίπου 5 ώρες χρειαστήκαμε για να βγούμε από εκεί. Και όταν η πυκνή βλάστηση τελείωνε, φανερωνόταν σταδιακά η απεραντοσύνη του σεληνιακού τοπίου, αποτέλεσμα των τρομερών εκρήξεων του Tolbachik το 1974, το 2007 αλλά και το 2012. Κι εγώ δεν ξέρω πόσα μέτρα λάβας βλέπαμε, τέφρας ανάκατης με βράχια, που είχαν κυριολεκτικά ισοπεδώσει χιλιάδες στρέμματα δάσους.. Το έβλεπες καθαρά εκεί που η δύναμη της φύσης είχε σταματήσει, στα πρώτα πλαγιασμένα δέντρα στην αρχή – τέλος του δάσους.. Από εκεί και πέρα, μαύρη άμμος και διάσπαρτα κουφάρια δέντρων που σε πολλές περιπτώσεις είχαν καεί και έμειναν όρθια, σαν νεκροζώντανοι μάρτυρες της καταστροφής.
Άλλη μία ωρίτσα, κι επιτέλους θα κατεβαίναμε από την πιο κουραστική "οδική" διαδρομή της ζωής μας. Ακολουθεί σύντομος διάλογος - γκρίνια μεταξύ της Αλυόνας και του Valentin:
- Ρε Valentin, δεν αντέχουμε άλλο στο φορτηγό, θέλουμε να περπατήσουμε.
- Καλά, να σας δω αύριο τι θα λέτε..
- Τα ίδια θα λέμε, δε θέλουμε άλλο φορτηγό, με τα πόδια παντού!
...συγκαταβατικό χαμόγελο από το φοβερό οδηγό μας..
(Μαντέψτε ποιος είχε δίκιο μετά την κατάβαση από το ηφαίστειο..)
Το μέρος που στήσαμε τις σκηνές, ένας πρόχειρος καταυλισμός με αυτοσχέδιες τουαλέτες, σε κάποια σημεία προστατευμένος όμως από πιθανούς ανέμους. Ένα ξύλινο σπιτάκι χρησίμευε για άλλες αποστολές, ίσως αυτές που περιλαμβάνουν αποκλειστικά αλλοδαπούς τουρίστες, χεχε! Εμείς, με το 1/3 των χρημάτων που κοστίζει το tour για όσους το κλείσουν στα Αγγλικά , ακολουθούσαμε το πρόγραμμα των Ρώσων. Μια μεγάλη σκηνή αποτελούσε την κουζίνα, και τέλος. Μετά τις σχετικές διαφωνίες και πειράματα, έμπειροι πεζοπόροι τρομάρα μας, τα βολέψαμε όλα μια χαρά! Και είμασταν έτοιμοι!

Έτοιμοι να γνωρίσουμε ιδίοις όμμασι τo νεκρό δάσος, να ανεβούμε σε ζεστούς ηφαιστειακούς κώνους, να αφήσουμε το βλέμμα μας να χαζέψει τις ατελείωτες εκτάσεις όπου το μαύρο εναλλασσόταν μόνο με το κόκκινο, και η φαντασία οργίαζε για το πώς μπορεί να ήταν η περιοχή αυτή κατά τη διάρκεια των εκρήξεων.. Και μέσα σ' όλα αυτά κι ένα μακρινό "ουράνιο" τόξο, ανάμεσα στους κατάξερους κορμούς δέντρων..
Μπατόν ανά χείρας, σακίδια και ξεκινήσαμε. Και κάπου εδώ, ας αφήσω και πάλι τις εικόνες να μιλήσουν. Δεν ξέρω πώς να εκφράσω αυτό που ένιωσα όταν επιτέλους ήμουν εκεί, και αυτό που είχα δει στις φωτογραφίες ήταν ακριβώς έτσι, στην άλλη άκρη του κόσμου!

Σειρά είχε μια μικρή πλην όμως εντυπωσιακή υπόγεια ροή λάβας στην περιοχή, που είχε δημιουργήσει μια διαδρομή 30-40 μέτρων σαν ποταμάκι στο υπέδαφος, από τον κρατήρα ενός κώνου μέχρι ένα άλλο σημείο που η τρύπα φαινόταν στην επιφάνεια του εδάφους. Από εκεί μπήκαμε, οι φακοί άναψαν, και, μετά από μερικά λεπτά που είτε σερνόμασταν, είτε περπατούσαμε στα γόνατα, να ‘μαστε μέσα στον κρατήρα. Φυσικά η δραστηριότητα δεν προσφέρεται για κλειστοφοβικούς, οπότε κάποιοι μας περίμεναν στην έξοδο (μαντέψτε τον έναν εξ αυτών.. ). Ανεπανάληπτη εμπειρία!

Και η μέρα δεν είχε τελειώσει ακόμη.. Επόμενος στόχος, η ανάβαση σε έναν από τους ηφαιστειακούς κώνους, ύψους 1800 μέτρων (εμείς είμασταν στα 1300 περίπου), όπου η θερμοκρασία του εδάφους είναι όπως αρμόζει σε μια τέτοια περιοχή, δηλαδή αρκετά ζεστή ώστε να το νιώθεις σε κάποια σημεία ακόμη και με τα παπούτσια. Αν και περασμένη ώρα, και παρά το δύσκολο της ανάβασης (αρκετά απότομο και πετρώδες έδαφος), φτάσαμε γρήγορα στην κορυφή..

Το έδαφος ζεστό, τόσο ζεστό που σε κάποια σημεία ο Valentin έχωσε ξύλα ανάμεσα στις πέτρες… Και σαν πρωτόγονοι, ανακαλύψαμε τη φωτιά σε κάμποσα δευτερόλεπτα!!

Εμπειρίες που ούτε τις φανταζόμασταν πριν πάμε εκεί… ή καλύτερα, μόνο να τις φανταστούμε μπορούσαμε!

Είχε πια νυχτώσει, όταν αρχίσαμε την κατάβαση, οι φακοί άναψαν και πάλι και με προσοχή επιστρέψαμε στο φορτηγό. Μια ακόμη μέρα στη μαγευτική χερσόνησο Καμτσιάτκα έφτανε στο τέλος της, τόσο πλούσια σε εικόνες και συναισθήματα. Το ζεστό φαγητό από την Angela, το τσάι και τελικά ο γεμάτος προσμονή ύπνος, ήταν το καλύτερο για τη μέρα που θα ξημέρωνε.. Το Plocky Tolbachik μας περίμενε, στεκόταν εκεί, με τον περίφημο κρατήρα του στα 3087 μέτρα, και το αδερφάκι του το Ostry, με την κορυφή 600 μέτρα ψηλότερα και χιόνι που δε λιώνει ποτέ. Και η σκέψη να τριγυρίζει στο μυαλό.."Θα τα καταφέρουμε να ανέβουμε άραγε;" Επρόκειτο να είναι βλέπετε η πρώτη μας φορά σε αυτό το υψόμετρο, σε τέτοιο περιβάλλον, και το βουνό είναι πάντα απρόβλεπτο. Λίγες ώρες υπομονή, και θα μαθαίναμε..

 

[Arkoudou]

Κυριολεκτικά ''ρούφηξα'' την ιστορία σου που την περιμένω από την συνάντηση του travelstories. Δεν γνώριζα καθόλου την περιοχή πριν την αναφέρεις, περιμένω την συνέχεια της ιστορίας με ΜΕΓΑΛΗ ανυπομονεσία..... Α! και μία ερώτηση, εάν δεν γνωρίζεις τη γλώσσα είναι εύκολο να συννενοηθείς? (απλά έχω ακούσει ότι η γνώση αγγλικών δεν είναι εκτεταμένη, ακόμη και σε περιοχές όπως Μόσχα και Αγ.Πετρούπολή, ισχύει?).

 

[Giwrgos10]

Είναι που είναι οι φωτογραφίες, μας πορώνεις κι εσύ ακόμη παραπάνω. Περιμένω αναλυτικά να μας τα πεις από κοντά στη συνάντηση.