psilos3
Member
- Μηνύματα
- 6.094
- Likes
- 45.334
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Peru, Japan, Iceland
Κυριακή, όλη στο δρόμο
Εντάξει, όχι και όλη. Ποιος μπορεί να ξυπνήσει νωρίς μετά από τέτοια κραιπάλη;
Όπως και να ‘χει βγήκαμε μετά τις 12 στους δρόμους, σε μια μέρα που ο καιρός δε προμήνυε πάλι τα καλύτερα, με την ψύχρα να ναι χειμωνιάτικη:
Φτάσαμε περπατώντας ως τον σταθμό «Opaltchenska» όπου θα χρησιμοποιούσαμε για πρώτη φορά τα μέσα της πόλης και συγκεκριμένα την κόκκινη γραμμή του μετρό που μπήκαμε απλά σκανάροντας την κάρτα μας. Θαυμάστε το πλέγμα ασφαλείας πριν την αποβάθρα, δεν έχω δει σε καμία πόλη κάτι αντίστοιχο και μου ‘κανε εντύπωση:
Πέντε στάσεις κράτησε όλες κι όλες η διαδρομή ως τη στάση «G.M. Dimitrov» όπου κατεβήκαμε, σε μια άγνωστη έως τώρα περιοχή της πόλης με μεγάλη ανοικοδόμηση με το επίγειο πλέον μετρό να καλύπτεται από ένα τύπου θόλο σε όλη τη διαδρομή ως εκεί. Προσπεράσαμε (προς ώρας) μια καντίνα και καταλήξαμε σ’ ένα καφέ που πληρώσαμε πάλι ακριβά, όχι μόνο για δεδομένα Βουλγαρίας. Δε δικαιολογούνται τα 3€ για ένα εσπρεσάκι…
Στα 200 μέτρα δεξιά ήταν το πάρκο που είχαμε ως στόχο κι οφείλω να πω ότι δυσκολεύτηκα να καταλάβω από που ήταν η είσοδος έτσι αφρόντιστη όπως ήταν. Από την αρχή ξεχώρισε ο εξωτερικός του χώρος με τα αγάλματα:
Στο «Музей на социалистическото» ή πιο απλά «Socialist Art Museum» συγκεντρώνονται όλα τα αγάλματα του παρελθόντος της Σόφιας που βρισκόντουσαν διάσπαρτα σ’ αυτήν, αποτελώντας ένα μέρος του μουσείου:
Το υπόλοιπο στεγάζεται στο διπλανό κτήριο όπου μπήκαμε πληρώνοντας αντίτιμο 6 λεβ, κι αφορά κυρίως ένα μεγάλο χώρο με αναρτημένους πίνακες από κόμικ με ιστορική διάσταση, γελοιογραφίες κ.α.
Δυστυχώς δε προλάβαμε την έκθεση της προηγούμενης εβδομάδας, οπότε αρκεστήκαμε σε μια εκτενέστερη ακόμη βόλτα στον εξωτερικό χώρο ανάμεσα στ’ αγάλματα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής:
Πρωινό δεν είχαμε προλάβει να φάμε, οπότε περάσαμε κατευθείαν στο σωστό, το τίμιο, το Βαλκανικό το brunch (που ‘χαμε και στο χωριό μας), με την καντίνα «Арабията» που εντοπίσαμε νωρίτερα στον απέναντι δρόμο να μας τραβάει σα μαγνήτης. Ελεύθερη επιλογή εδεσμάτων τίγκα στη χοληστερίνη όπως πρέπει, ζύγισμα και πληρωμή με το κιλό, συνοδείας τοπικής μπυρίτσας. Έπος:
Γεμάτοι και χορτασμένοι μπήκαμε στην κίτρινη γραμμή του μετρό για τη συνέχεια του προγράμματος μας. Κατεβήκαμε στη στάση «Kliment Ohridski» στο πάρκο και φτάσαμε απ’ την κάτω πλευρά του ναού Alexander Nevsky, θαυμάζοντας τις λεπτομέρειες του και βγαίνοντας τις φωτογραφίες μας:
Επόμενο σχέδιο μας ήταν να ανακαλύψουμε για όσο διαρκούσε το φως της ημέρας κι άλλες ομορφιές της Βουλγάρικης πρωτεύουσας, αν και –αναπάντεχα ίσως- δεν είχαμε δει λίγες. Ήδη προχωρούσαμε παράλληλα του ναού και μπροστά από την εθνική πινακοθήκη «Национална галерия», με κατεύθυνση την κυκλική πλατεία με το άγαλμα του «Vasil Levski», εθνικού ήρωα της Βουλγαρίας:
Η περιοχή περιμετρικά του ναού ήταν συμπαθέστατη, με μεγάλους δρόμους και συχνά όμορφα κλασσικά οικήματα:
Ολοκληρώσαμε το περπάτημα όταν βρήκαμε μπροστά μας την μικρή μπυραρία «BiraBar : Крафт бира» στην οποία πήγαμε στοχευμένα, αποτελώντας μια ακόμα ανακάλυψη μου πριν την εκδρομή, για την καθιερωμένη απογευματινή ΙΡΑ μας:
Όταν είπαμε να ξαναβγούμε προς τα έξω είχε κιόλας νυχτώσει, με το ψιλόβροχο να ‘χει ξεκινήσει και πάλι, κάτι που βεβαίως δε μας πτόησε:
Απορρίψαμε το ενδεχόμενο να βγούμε περισσότερο εκτός κέντρου υπό αυτές τις συνθήκες, μιας και δε ξέραμε αν θα βρούμε τις παμπ που είχα σταμπάρει ανοικτές καθώς ήταν και Κυριακή, επιστρέφοντας προς το ιστορικό κέντρο από την ίδια ως ένα σημείο διαδρομή, συμφωνώντας πως ο ναός και το μνημείο στερούνται ίσως φωτισμού:
Έτσι συνεχίσαμε μέσω της «Georgi S. Rakovski» και το πάρκο Crystal που παραδόξως είχε κόσμο τέτοια ώρα στα παγκάκια του, προκειμένου να δούμε ένα ακόμη αξιοθέατο που υπήρχε στη λίστα μου:
Προηγουμένως όμως ένας θόρυβος, ή καλύτερα μια οικία μουσική μας τράβηξε την προσοχή. Στο πάρκο που μπαίναμε το γλέντι είχε ανάψει, με μια μεγάλη παρέα -ίσως από κάποιο σύλλογο- να έχει στήσει τα ηχεία και να χορεύει παραδοσιακά Βουλγάρικα τραγούδια, τα οποία οφείλω να πω πως έμοιαζαν αρκετά με τα Ελληνικά:
Μπροστά μας ορθώνονταν το κτήριο ορόσημο της Σόφιας, το εθνικό θέατρο που κατασκευάστηκε το 1906 με το όνομα «Ivan Vazov», ένα νεοκλασικό σπουδαίας ομορφιάς κατασκευασμένο από Βιεννέζους αρχιτέκτονες, όπως ίσως φαίνεται:
Με τη βροχή να μαίνεται εντονότερη πλέον αφήσαμε πίσω μας το πάρκο «Градска градина» και το θέατρο, μπαίνοντας στα στενάκια του κέντρου προς αναζήτηση κάποιου φιλόξενου μπαρ:
Δε το φιλοσοφήσαμε πολύ μιας και πεινούσαμε κιόλας. Πεζόδρομος και στροφή για το στέκι μας, το J.J. Murphy's με τις ωραίες μπυρίτσες του, την εκλεκτή κουζίνα και τις οθόνες του να δείχνουν Premier:
Ήταν νωρίς ακόμα όταν βγήκαμε έξω, διαπιστώνοντας όμως ότι τα περισσότερα μπαράκια φυτοζωούσαν αν δεν ήταν ήδη κλειστά, γεγονός που μου έκανε εντύπωση. Χωριστήκαμε κι εμείς μένοντας εγώ με τον Κώστα, όπου αφού γυρίσαμε λίγο ακόμα καταλήξαμε στην πάντα φιλόξενη μπάρα του McCarthys για συνέχεια, όπου μας έπιασε όρεξη αν και μας το χάλασε στο τέλος ένας Βούλγαρος:
Δε βαριέσαι, το σπίτι ήταν σχετικά κοντά και το ψυγείο γεμάτο, έτσι κι αλλιώς η ώρα πλησίαζε 12 μ’ εμάς να κλείνουμε δωδεκάωρο σχεδόν στους δρόμους, έτσι πήραμε τη στράτα του γυρισμού μαζί με κάποιες υπέροχες εικόνες από τη βραδινή Σόφια και την πλατεία Nezavisimost:
Εξάλλου, είχαμε οργάνωση.
Εντάξει, όχι και όλη. Ποιος μπορεί να ξυπνήσει νωρίς μετά από τέτοια κραιπάλη;
Όπως και να ‘χει βγήκαμε μετά τις 12 στους δρόμους, σε μια μέρα που ο καιρός δε προμήνυε πάλι τα καλύτερα, με την ψύχρα να ναι χειμωνιάτικη:
Φτάσαμε περπατώντας ως τον σταθμό «Opaltchenska» όπου θα χρησιμοποιούσαμε για πρώτη φορά τα μέσα της πόλης και συγκεκριμένα την κόκκινη γραμμή του μετρό που μπήκαμε απλά σκανάροντας την κάρτα μας. Θαυμάστε το πλέγμα ασφαλείας πριν την αποβάθρα, δεν έχω δει σε καμία πόλη κάτι αντίστοιχο και μου ‘κανε εντύπωση:
Πέντε στάσεις κράτησε όλες κι όλες η διαδρομή ως τη στάση «G.M. Dimitrov» όπου κατεβήκαμε, σε μια άγνωστη έως τώρα περιοχή της πόλης με μεγάλη ανοικοδόμηση με το επίγειο πλέον μετρό να καλύπτεται από ένα τύπου θόλο σε όλη τη διαδρομή ως εκεί. Προσπεράσαμε (προς ώρας) μια καντίνα και καταλήξαμε σ’ ένα καφέ που πληρώσαμε πάλι ακριβά, όχι μόνο για δεδομένα Βουλγαρίας. Δε δικαιολογούνται τα 3€ για ένα εσπρεσάκι…
Στα 200 μέτρα δεξιά ήταν το πάρκο που είχαμε ως στόχο κι οφείλω να πω ότι δυσκολεύτηκα να καταλάβω από που ήταν η είσοδος έτσι αφρόντιστη όπως ήταν. Από την αρχή ξεχώρισε ο εξωτερικός του χώρος με τα αγάλματα:
Στο «Музей на социалистическото» ή πιο απλά «Socialist Art Museum» συγκεντρώνονται όλα τα αγάλματα του παρελθόντος της Σόφιας που βρισκόντουσαν διάσπαρτα σ’ αυτήν, αποτελώντας ένα μέρος του μουσείου:
Το υπόλοιπο στεγάζεται στο διπλανό κτήριο όπου μπήκαμε πληρώνοντας αντίτιμο 6 λεβ, κι αφορά κυρίως ένα μεγάλο χώρο με αναρτημένους πίνακες από κόμικ με ιστορική διάσταση, γελοιογραφίες κ.α.
Δυστυχώς δε προλάβαμε την έκθεση της προηγούμενης εβδομάδας, οπότε αρκεστήκαμε σε μια εκτενέστερη ακόμη βόλτα στον εξωτερικό χώρο ανάμεσα στ’ αγάλματα και πήραμε το δρόμο της επιστροφής:
Πρωινό δεν είχαμε προλάβει να φάμε, οπότε περάσαμε κατευθείαν στο σωστό, το τίμιο, το Βαλκανικό το brunch (που ‘χαμε και στο χωριό μας), με την καντίνα «Арабията» που εντοπίσαμε νωρίτερα στον απέναντι δρόμο να μας τραβάει σα μαγνήτης. Ελεύθερη επιλογή εδεσμάτων τίγκα στη χοληστερίνη όπως πρέπει, ζύγισμα και πληρωμή με το κιλό, συνοδείας τοπικής μπυρίτσας. Έπος:
Γεμάτοι και χορτασμένοι μπήκαμε στην κίτρινη γραμμή του μετρό για τη συνέχεια του προγράμματος μας. Κατεβήκαμε στη στάση «Kliment Ohridski» στο πάρκο και φτάσαμε απ’ την κάτω πλευρά του ναού Alexander Nevsky, θαυμάζοντας τις λεπτομέρειες του και βγαίνοντας τις φωτογραφίες μας:
Επόμενο σχέδιο μας ήταν να ανακαλύψουμε για όσο διαρκούσε το φως της ημέρας κι άλλες ομορφιές της Βουλγάρικης πρωτεύουσας, αν και –αναπάντεχα ίσως- δεν είχαμε δει λίγες. Ήδη προχωρούσαμε παράλληλα του ναού και μπροστά από την εθνική πινακοθήκη «Национална галерия», με κατεύθυνση την κυκλική πλατεία με το άγαλμα του «Vasil Levski», εθνικού ήρωα της Βουλγαρίας:
Η περιοχή περιμετρικά του ναού ήταν συμπαθέστατη, με μεγάλους δρόμους και συχνά όμορφα κλασσικά οικήματα:
Ολοκληρώσαμε το περπάτημα όταν βρήκαμε μπροστά μας την μικρή μπυραρία «BiraBar : Крафт бира» στην οποία πήγαμε στοχευμένα, αποτελώντας μια ακόμα ανακάλυψη μου πριν την εκδρομή, για την καθιερωμένη απογευματινή ΙΡΑ μας:
Όταν είπαμε να ξαναβγούμε προς τα έξω είχε κιόλας νυχτώσει, με το ψιλόβροχο να ‘χει ξεκινήσει και πάλι, κάτι που βεβαίως δε μας πτόησε:
Απορρίψαμε το ενδεχόμενο να βγούμε περισσότερο εκτός κέντρου υπό αυτές τις συνθήκες, μιας και δε ξέραμε αν θα βρούμε τις παμπ που είχα σταμπάρει ανοικτές καθώς ήταν και Κυριακή, επιστρέφοντας προς το ιστορικό κέντρο από την ίδια ως ένα σημείο διαδρομή, συμφωνώντας πως ο ναός και το μνημείο στερούνται ίσως φωτισμού:
Έτσι συνεχίσαμε μέσω της «Georgi S. Rakovski» και το πάρκο Crystal που παραδόξως είχε κόσμο τέτοια ώρα στα παγκάκια του, προκειμένου να δούμε ένα ακόμη αξιοθέατο που υπήρχε στη λίστα μου:
Προηγουμένως όμως ένας θόρυβος, ή καλύτερα μια οικία μουσική μας τράβηξε την προσοχή. Στο πάρκο που μπαίναμε το γλέντι είχε ανάψει, με μια μεγάλη παρέα -ίσως από κάποιο σύλλογο- να έχει στήσει τα ηχεία και να χορεύει παραδοσιακά Βουλγάρικα τραγούδια, τα οποία οφείλω να πω πως έμοιαζαν αρκετά με τα Ελληνικά:
Μπροστά μας ορθώνονταν το κτήριο ορόσημο της Σόφιας, το εθνικό θέατρο που κατασκευάστηκε το 1906 με το όνομα «Ivan Vazov», ένα νεοκλασικό σπουδαίας ομορφιάς κατασκευασμένο από Βιεννέζους αρχιτέκτονες, όπως ίσως φαίνεται:
Με τη βροχή να μαίνεται εντονότερη πλέον αφήσαμε πίσω μας το πάρκο «Градска градина» και το θέατρο, μπαίνοντας στα στενάκια του κέντρου προς αναζήτηση κάποιου φιλόξενου μπαρ:
Δε το φιλοσοφήσαμε πολύ μιας και πεινούσαμε κιόλας. Πεζόδρομος και στροφή για το στέκι μας, το J.J. Murphy's με τις ωραίες μπυρίτσες του, την εκλεκτή κουζίνα και τις οθόνες του να δείχνουν Premier:
Ήταν νωρίς ακόμα όταν βγήκαμε έξω, διαπιστώνοντας όμως ότι τα περισσότερα μπαράκια φυτοζωούσαν αν δεν ήταν ήδη κλειστά, γεγονός που μου έκανε εντύπωση. Χωριστήκαμε κι εμείς μένοντας εγώ με τον Κώστα, όπου αφού γυρίσαμε λίγο ακόμα καταλήξαμε στην πάντα φιλόξενη μπάρα του McCarthys για συνέχεια, όπου μας έπιασε όρεξη αν και μας το χάλασε στο τέλος ένας Βούλγαρος:
Δε βαριέσαι, το σπίτι ήταν σχετικά κοντά και το ψυγείο γεμάτο, έτσι κι αλλιώς η ώρα πλησίαζε 12 μ’ εμάς να κλείνουμε δωδεκάωρο σχεδόν στους δρόμους, έτσι πήραμε τη στράτα του γυρισμού μαζί με κάποιες υπέροχες εικόνες από τη βραδινή Σόφια και την πλατεία Nezavisimost:
Εξάλλου, είχαμε οργάνωση.
