Βουλγαρία София, η εύκολη λύση

[psilos3]

Ψώνια και πίσω στη Σαλονίκη



Η Δευτέρα ξεκίνησε βρίζοντας, όπως κάθε παρόμοια μέρα άλλωστε, μιας και από τη δουλειά είχαν ξεχάσει εντελώς (τι πιο σύνηθες) ότι έχω άδεια με τα τηλέφωνα να χτυπάνε από νωρίς. Είχαμε ήδη χαιρετήσει τον Νίκο που πετούσε για Αθήνα νωρίτερα κι αφού ετοιμάσαμε πράγματα τ’ αφήσαμε στο διαμέρισμα και ξεκινήσαμε για τη διπλανή σε αυτό ανοικτή αγορά:

Χρωστούσαμε μια βόλτα στη λεγόμενη «Women's Market» μιας και την κλειστή αγορά την πετύχαμε κλειστή στην κυριολεξία όπως προανέφερα, οπότε ήταν η ευκαιρία μας να κάνουμε μερικά ψώνια:

Περιπλανηθήκαμε για λίγο στα πολύ ωραία μαγαζάκια με τα αποξηραμέρα φρούτα και τους ξηρούς καρπούς, φάγαμε κάτι για πρωινό και ήπιαμε έναν δυνατό κι επιτέλους νορμάλ σε κόστος καφέ πριν συνεχίσουμε:

Όσο για τις τιμές στο –Ελληνικό παρακαλώ- λάδι που είδα πιο κάτω, τι να πω, δε ξέρω αν έπρεπε να γελάσω ή να κλάψω. Δείτε και μόνοι σας, συγκρίνετε με τις αντίστοιχες δικές μας τιμές και πείτε μου:

Περπατήσαμε ως την άλλη άκρη της ανοιχτής αγοράς βλέποντας τον κόσμο να συρρέει, αντιμετωπίζοντας με δυσκολία τις μυρωδιές από τα ψητά κρέατα που συναντούσαμε σε κάθε κιόσκι στην αρχή των τμημάτων. Έτσι είναι οι σωστές οι λαϊκές, οι τίμιες, οι Βαλκανικές!

Για την ιστορία, αφού ψώνισα πιπέρια και διάφορα καυτερά καρυκεύματα, λουκούμια και χαλβά, κατέληξα σε μια μαρμελάδα σε στέρεη μορφή (!) που οι Βούλγαροι ψώνιζαν μανιωδώς, οπότε με αυτό το κριτήριο λέω δε μπορεί, καλή πρέπει να ναι. Τελικά επρόκειτο για μια γλυκόξινου τύπου πάστα από δαμάσκηνο, φανταστική σε γεύση, που κακώς αγόρασα μόνο μία!

Ώρα 12 ακριβώς αφήναμε τα κλειδιά και φορτωθήκαμε τα πράγματα προκειμένου να ακολουθήσουμε το ίδιο δρομολόγιο μέσω της Hristo Botev προς τον κεντρικό σταθμό, στον οποίο τελικά φτάσαμε μέσω της υπόγειας διάβασης. Βρώμα, δυσωδία και κλειστά καταστήματα στο χώρο κάτω κάτω από την είσοδο:

Το αρκετά άδειο και πάλι λεωφορείο ήταν στη θέση του και μας περίμενε, προκειμένου να ξεκινήσει για την επιστροφή στην Ελλάδα στη μία το μεσημέρι.

Τη διαδρομή υπό το φως της ημέρας μόνο αδιάφορη δε θα την χαρακτήριζα, περνώντας από καταπράσινες συχνά εκτάσεις με πολλές μικρές λίμνες και ποτάμια.

Τρεις κιόλας ώρες μετά διασχίζαμε πεζή τα σύνορα της Ελλάδας προκειμένου να ελεγχθούν τα έγγραφα μας και να συνεχίσουμε για Θεσσαλονίκη.

Σόφια τέλος, με πολύ καλές εντυπώσεις!

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 5
• 6
• 7
• 8

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 7 of 8

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gkalla]

Ήταν υπόσχεση κι έγινε πράξη!
Ανυπομονούμε για περαιτέρω χρήσιμες πληροφορίες (παγωμένες εννοώ).

 

[varioAthens]

Τωρα δεν τελειωσες την προηγουμενη ιστορια; Unstoppable!

 

[psilos3]

Ήταν υπόσχεση κι έγινε πράξη!
Ανυπομονούμε για περαιτέρω χρήσιμες πληροφορίες (παγωμένες εννοώ).

Είναι που ήθελες πληροφορίες άμεσα. Θα είμαι σύντομος κι ελπίζω κατατοπιστικός.

Τωρα δεν τελειωσες την προηγουμενη ιστορια; Unstoppable!

Ναι, είπα να μην αφήνω κενά, εξάλλου από το νέο έτος θα πιάσω τα φρέσκα.

 

[gioannis13]

Τις μπύρες δεν βλέπω ! και μεζέδες μαζί παρακαλώ !

 

[Sassenach77]

Είμαι περίεργη να δω τι μπύρες ήπιες. Όσες βουλγάρικες μπύρες έχω πιεί όλες μάπα ήταν!.... Εκτός αν ανακάλυψες καμιά Ιρλανδική παμπ πάλι (ούτε τέτοιο έχω βρει εκεί, μέχρι τη τελευταία φορά που πήγα τουλάχιστον)

 

[psilos3]

Τις μπύρες δεν βλέπω ! και μεζέδες μαζί παρακαλώ !

Έρχονται, έρχονται!

Είμαι περίεργη να δω τι μπύρες ήπιες. Όσες βουλγάρικες μπύρες έχω πιεί όλες μάπα ήταν!

Δοκίμασα και κακές, δοκίμασα και καλές παραδόξως, η συνέχεια επί της οθόνης.

Εκτός αν ανακάλυψες καμιά Ιρλανδική παμπ πάλι

Εγώ Ιρλανδική pub; Θεός φυλάξοι, δε πάω σε τέτοια χαμαιτυπεία!

 

[Sassenach77]

Εγώ Ιρλανδική pub; Θεός φυλάξοι, δε πάω σε τέτοια χαμαιτυπεία!

Αλήθεια, βρήκες;;; Θέλω οδό και αριθμό!

 

[psilos3]

Σχεδιασμός ταξιδιού



Δεδομένων συνθηκών η δουλειά μας ήταν σχετικά εύκολη, παρόλο που δεν απέμενε ιδιαίτερα πολύς χρόνος, για μια εκδρομή όπως αυτή ήταν όπως αποδείχτηκε υπέρ αρκετός.

Είχαμε λύσει βεβαίως το πιο βασικό, να βρεθούμε και να φύγουμε από την πόλη σχεδόν ταυτόχρονα, αρχής γενομένης από το απευθείας εισιτήριο που βρήκε ο Νίκος σε τιμή περί των 100€ μετ’ επιστροφής με την Aegean από το αεροδρόμιο των Αθηνών.

Όσο για τη δική μου σκέψη, όλα αυτά τα χρόνια θεωρούσα σίγουρο πως θα πάω στην πόλη με το αυτοκίνητο μου, πλησιάζοντας όμως οι μέρες άρχισα να κάνω δεύτερες σκέψεις. Καύσιμα, διόδια, όρια ταχύτητας, πάρκινγκ και όλα όσα συνεπάγονται με προβλημάτισαν, μιας και δεν επρόκειτο για οδικό ταξίδι με στάσεις αλλά για τριήμερο σε μια πόλη. Η Arda Tur ήρθε να δώσει και σ’ αυτό τη λύση, αφαιρώντας όλα τα «προβλήματα» που προανέφερα. Με κράτηση εισιτηρίων στα 13€ (26 δηλαδή μετ’ επιστροφής) για δρομολόγιο 5 περίπου ωρών, δε χρειάστηκε περισσότερη φιλοσοφία.

Σχετικά με το κατάλυμα, ειδικά για το μήνα Νοέμβριο έβρισκε κανείς πληθώρα στο κέντρο της Σόφιας, κάτι που ήταν και η δική μας επιλογή μιας και θέλαμε να μετακινούμαστε σχεδόν αποκλειστικά με τα πόδια. Λόγω του παρεΐστικου της υπόθεσης προτιμήσαμε το διαμέρισμα έναντι κάποιου ξενοδοχείου, το οποίο βρήκαμε ως «113 in Sofia with 2BR and 2 full bath» και κόστος 180€ για τρία βράδια από την πλατφόρμα της booking. Δίχωρο, άνετο, με δύο μπάνια και σε ελάχιστη απόσταση απ’ τον κεντρικό πεζόδρομο όπως ακριβώς θέλαμε.

Συμπέρασμα; Είχαμε βγάλει εκδρομή τριημέρου με 86€ οδοιπορικά και διαμονή, όντας ανέλπιστα ευχαριστημένοι, οπότε το μόνο που έμενε ήταν να πέσει ενδελεχές διάβασμα για όσα είχαμε να δούμε και να κάνουμε στη Σόφια. Δεν ήταν και λίγα αυτά, να ναι καλά το travelstories ο ηλεκτρονικός χάρτης γέμισε αρκετά:

Άντε να κάνουμε και μερικά μετρητά (άλλαξα σε ανταλλακτήριο στη Θεσσαλονίκη) για να έχουμε να κινούμαστε…

 

[ΚΑΤΤΣΕΒ]

София, η εύκολη λύση.
​

Ψάξιμο στα όρια του καψίματος. Αναλύσεις επί αναλύσεων. Ώρες πίσω από μια οθόνη προκειμένου να βρεθεί τόπος και χρόνος κοινά αποδεκτός, με την κατάληξη να είναι τελικά η …εύκολη λύση.

Μη μου πείτε ότι δεν έχετε υπάρξει ποτέ σε αντίστοιχη θέση, θα το θεωρούσα παράξενο. Μπορεί να συμβεί στον καθένα. Η συζήτηση ξεκίνησε ένα από ‘κείνα τα ωραία βράδια στα μπαρ της Σαλονίκης, με μία και μόνο ατάκα του ενός : 11 Νοεμβρίου έχω γενέθλια, βρείτε μέρος να πάμε να κεράσω μπύρες.

Τι κι αν αυτή η πληροφορία είχε περάσει στην αρχή αψήφιστα, μιας και μεσολαβούσε καιρός και υπήρχαν άλλες εκδρομές μέχρι τότε, μια προσφορά της Aegean το Σεπτέμβριο μας έβαλε στο παιχνίδι ώστε να ψάξουμε σοβαρά. Το περίπλοκο της όλης υπόθεσης όμως ήταν το να συνδυαστούν ημέρες και κυρίως εργασιακές άδειες τριών ατόμων, με τον έναν να ξεκινάει μάλιστα από διαφορετική αφετηρία. Πόσα ονόματα χωρών και πόλεων δεν έπεσαν στο τραπέζι, από Λίβανο μέχρι Τσεχία και βάλε. Τίποτα δεν μας έβγαινε, όσο και να το ζορίζαμε.

Έτσι, από τα βάθη του μυαλού μου ανασύρθηκε μια ξεχασμένη έως τότε ιδέα για ταξίδι σε μια κοντινή (για εμάς) πόλη, που ήταν εδώ και χρόνια στο περίμενε. Είχε έρθει η κατάλληλη ευκαιρία.

• Φίλε έχεις πτήση από Αθήνα; Εμείς θα τη βρούμε την άκρη μας
• Έχω, τις μέρες που βολεύει, σύντομη και ιδιαίτερα φθηνή.
• Τέλεια, πάμε Σόφια!

View attachment 448974

Αυτή εδώ η ιστορία λοιπόν που ακολουθεί έχει ως στόχο να παρουσιάσει μια σύντομη εκδρομή στη διπλανή χώρα και μια ακόμη πόλη της μεγάλης Βαλκανικής γειτονιάς μας, που κακά τα ψέματα όλοι συνηθίζουν να υποτιμούν. Πόσες φορές δεν είχα ακούσει την ατάκα «Βουλγαρία γίναμε» ή «τι είμαστε, Σόφια;» λες και πρόκειται για κάτι κακό. Άντε να ‘σαι Αθηναίος να το καταλάβω εν μέρει, να ζεις όμως σε τούτη δω την Ευρωπαϊκή φαβέλα και να το παίζεις ιστορία πάει πολύ.

Ένα οδικό ταξίδι μετά από καιρό για μια πόλη που μου άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις τηρουμένων αναλογιών, την οποία θεωρώ ιδανική για επίσκεψη.

Για πάμε!

Δεν σε προλαβαίνουμε!! Παίρνω θέση και περιμένω τις εντυπώσεις σου.

 

[psilos3]

Ώρα Βαλκανίων



Η Παρασκευή 10 του Νοέμβρη ήταν κατά το ήμισυ εργάσιμη για μένα, φτάνοντας μετά κόπων στο ερείπιο που έχουμε για κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό απ’ όπου στις 15:30 αναχωρούσε το δρομολόγιο για Σόφια.

Το πιο δύσκολο ήταν να ξεμπλέξουμε από το κέντρο της πόλης και στη συνέχεια το ανέκδοτο που όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι ονομάζουν κατσικόδρομο και οι Θεσσαλονικείς «περιφερειακό» φτάνοντας εν τέλει τάχιστα ως τα σύνορα του Προμαχώνα, όπου είχαμε το πρώτο σκάλωμα που πήγε πίσω το χρονοδιάγραμμα μας. Μια εκ των επιβατών που συνόδευε ανήλικο τέκνο δεν ήξερε ότι πρέπει να έχει μαζί της υπεύθυνη δήλωση και από τον άλλο γονέα. Η αστυνομία έκρινε ότι έπρεπε να περιμένει όλο το λεωφορείο μέχρι να σταλεί με email, αρχικά στο duty free κατάστημα κι έπειτα μέσα στο ίδιο το όχημα…

Μία ώρα μας κόστισε η όλη καθυστέρηση, με την αδιάφορη νυκτερινή διαδρομή να φτάνει τελικά γύρω στις εννιά στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Σόφιας όπου κατέληγαν όλα τα λεωφορεία:

Το κόψαμε με τα πόδια ως το σπίτι μιας και ήταν κοντά, με τον Νίκο να ‘χει εφοδιάσει ήδη το ψυγείο με λαχταριστές μπυρίτσες για το καλωσόρισμα. Ίσα που ήπιαμε μια-δυο ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε για βόλτα στους αισθητά πιο χειμωνιάτικους δρόμους και τις υπόγειες διαβάσεις της Βουλγάρικης πρωτεύουσας:

Είχαμε κιόλας βρεθεί απέναντι από το μνημείο της Σόφιας «Статуя София» και την εκκλησία «Nedelya» κάτι που έδειχνε πως είχαμε φτάσει στο κεντρικότερο ίσως σημείο:

Αφού αναζητήσαμε ανεπιτυχώς κάτι για γρήγορο φαγητό, προχωρήσαμε παράλληλα με το δικαστήριο «Софийски градски съд» της πόλης απ’ όπου ξεκινάει ο διάσημος πεζόδρομος Vitosha, που παρόλο το προχωρημένο της ώρας τον είχε τον κόσμο του:

Η έρευνα για μια μπύρα μας οδήγησε αρχικά στην «McCarthy's Irish Pub» σ’ έναν ημιώροφο απέναντι του πεζόδρομου:

και στη συνέχεια στην σαφώς καλύτερη μπάρα της «J.J. Murphy's» που έμελλε να γίνει και κάτι σαν στέκι για το τριήμερο:

Ο δικός μου όμως στόχος ήταν άλλος. Τόση ώρα έκανα απλά ένα ζέσταμα, καθώς είχα διαβάσει εκ των προτέρων για ένα μπαρ που ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφτώ και μπαίνει πλέον στη μεγάλη λίστα από τα πιο χαρακτηριστικά μπαράκια που ‘χω δει. Ο αστικός μύθος βέβαια έλεγε ότι είναι δύσκολο σχετικά να το βρεις, κάτι που στην περίπτωση μας επιβεβαιώθηκε μερικώς.

Περιπλανηθήκαμε στα στενάκια, αναρωτηθήκαμε μήπως είναι το απέναντι εστιατόριο που κλείνει, μέχρι να βρούμε εν τέλει τον διάδρομο και να χτυπήσουμε το κουδούνι περιμένοντας να μας ανοίξουν, γεγονότα αλληλένδετα μάλλον με τη μυσταγωγία του μέρους:

Όλα αυτά για χάρη του «Хамбара», ενός μπαρ δίχως ρεύμα όπως λέγονταν (και ήταν), που ο μόνος φωτισμός του προέρχονταν αποκλειστικά από κεριά. Ένα Bluetooth ηχείο ήταν το παράταιρο αλλά απαραίτητο αν θέλετε του πράγματος, καθώς ατμοσφαιρικό μπαράκι χωρίς ατμοσφαιρική ροκ μουσική δε γίνεται:

Ήπιαμε τις IPA μας αρχικά σ’ ένα σταντ κι έπειτα στο μπαρ μόλις άδειασε χώρος, παρατηρώντας τους θαμώνες αλλά και τους περίεργους σαν εμάς επισκέπτες που θέλανε να δούνε τον ιδιαίτερο αυτό χώρο -μάλλον παλιά αποθήκη ή κάτι τέτοιο- που ’χε μετατραπεί σε μπαρ:

Απολύτως ευχαριστημένοι και σχετικά κουρασμένοι πληρώσαμε (με μετρητά όπως είναι λογικό σ’ αυτές τις περιπτώσεις) και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνοντας και μια στάση στο διπλανό γυράδικο που γινόταν προσκύνημα, τρώγοντας επιτέλους κάτι που εδώ και ώρα χρειαζόμασταν.

Εντάξει, όχι ακριβώς επιστροφής. Η νύχτα κρατούσε ακόμα και μια τοπική μπύρα ακόμη στο πρώτο μπαρ ήταν αναγκαία:

Όχι ότι μας είχε φτάσει…

 

[gkalla]

Ώρα Βαλκανίων



Η Παρασκευή 10 του Νοέμβρη ήταν κατά το ήμισυ εργάσιμη για μένα, φτάνοντας μετά κόπων στο ερείπιο που έχουμε για κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό απ’ όπου στις 15:30 αναχωρούσε το δρομολόγιο για Σόφια.

Το πιο δύσκολο ήταν να ξεμπλέξουμε από το κέντρο της πόλης και στη συνέχεια το ανέκδοτο που όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι ονομάζουν κατσικόδρομο και οι Θεσσαλονικείς «περιφερειακό» φτάνοντας εν τέλει τάχιστα ως τα σύνορα του Προμαχώνα, όπου είχαμε το πρώτο σκάλωμα που πήγε πίσω το χρονοδιάγραμμα μας. Μια εκ των επιβατών που συνόδευε ανήλικο τέκνο δεν ήξερε ότι πρέπει να έχει μαζί της υπεύθυνη δήλωση και από τον άλλο γονέα. Η αστυνομία έκρινε ότι έπρεπε να περιμένει όλο το λεωφορείο μέχρι να σταλεί με email, αρχικά στο duty free κατάστημα κι έπειτα μέσα στο ίδιο το όχημα…

View attachment 449047

Μία ώρα μας κόστισε η όλη καθυστέρηση, με την αδιάφορη νυκτερινή διαδρομή να φτάνει τελικά γύρω στις εννιά στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό της Σόφιας όπου κατέληγαν όλα τα λεωφορεία:

View attachment 449048

Το κόψαμε με τα πόδια ως το σπίτι μιας και ήταν κοντά, με τον Νίκο να ‘χει εφοδιάσει ήδη το ψυγείο με λαχταριστές μπυρίτσες για το καλωσόρισμα. Ίσα που ήπιαμε μια-δυο ετοιμαστήκαμε και βγήκαμε για βόλτα στους αισθητά πιο χειμωνιάτικους δρόμους και τις υπόγειες διαβάσεις της Βουλγάρικης πρωτεύουσας:

View attachment 449049 View attachment 449050

Είχαμε κιόλας βρεθεί απέναντι από το μνημείο της Σόφιας «Статуя София» και την εκκλησία «Nedelya» κάτι που έδειχνε πως είχαμε φτάσει στο κεντρικότερο ίσως σημείο:

View attachment 449051 View attachment 449052

Αφού αναζητήσαμε ανεπιτυχώς κάτι για γρήγορο φαγητό, προχωρήσαμε παράλληλα με το δικαστήριο «Софийски градски съд» της πόλης απ’ όπου ξεκινάει ο διάσημος πεζόδρομος Vitosha, που παρόλο το προχωρημένο της ώρας τον είχε τον κόσμο του:

View attachment 449053 View attachment 449054

Η έρευνα για μια μπύρα μας οδήγησε αρχικά στην «McCarthy's Irish Pub» σ’ έναν ημιώροφο απέναντι του πεζόδρομου:

View attachment 449055

και στη συνέχεια στην σαφώς καλύτερη μπάρα της «J.J. Murphy's» που έμελλε να γίνει και κάτι σαν στέκι για το τριήμερο:

View attachment 449056

Ο δικός μου όμως στόχος ήταν άλλος. Τόση ώρα έκανα απλά ένα ζέσταμα, καθώς είχα διαβάσει εκ των προτέρων για ένα μπαρ που ήθελα οπωσδήποτε να επισκεφτώ και μπαίνει πλέον στη μεγάλη λίστα από τα πιο χαρακτηριστικά μπαράκια που ‘χω δει. Ο αστικός μύθος βέβαια έλεγε ότι είναι δύσκολο σχετικά να το βρεις, κάτι που στην περίπτωση μας επιβεβαιώθηκε μερικώς.

Περιπλανηθήκαμε στα στενάκια, αναρωτηθήκαμε μήπως είναι το απέναντι εστιατόριο που κλείνει, μέχρι να βρούμε εν τέλει τον διάδρομο και να χτυπήσουμε το κουδούνι περιμένοντας να μας ανοίξουν, γεγονότα αλληλένδετα μάλλον με τη μυσταγωγία του μέρους:

View attachment 449057

Όλα αυτά για χάρη του «Хамбара», ενός μπαρ δίχως ρεύμα όπως λέγονταν (και ήταν), που ο μόνος φωτισμός του προέρχονταν αποκλειστικά από κεριά. Ένα Bluetooth ηχείο ήταν το παράταιρο αλλά απαραίτητο αν θέλετε του πράγματος, καθώς ατμοσφαιρικό μπαράκι χωρίς ατμοσφαιρική ροκ μουσική δε γίνεται:

View attachment 449058

Ήπιαμε τις IPA μας αρχικά σ’ ένα σταντ κι έπειτα στο μπαρ μόλις άδειασε χώρος, παρατηρώντας τους θαμώνες αλλά και τους περίεργους σαν εμάς επισκέπτες που θέλανε να δούνε τον ιδιαίτερο αυτό χώρο -μάλλον παλιά αποθήκη ή κάτι τέτοιο- που ’χε μετατραπεί σε μπαρ:

View attachment 449059 View attachment 449060

Απολύτως ευχαριστημένοι και σχετικά κουρασμένοι πληρώσαμε (με μετρητά όπως είναι λογικό σ’ αυτές τις περιπτώσεις) και πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάνοντας και μια στάση στο διπλανό γυράδικο που γινόταν προσκύνημα, τρώγοντας επιτέλους κάτι που εδώ και ώρα χρειαζόμασταν.

View attachment 449061

Εντάξει, όχι ακριβώς επιστροφής. Η νύχτα κρατούσε ακόμα και μια τοπική μπύρα ακόμη στο πρώτο μπαρ ήταν αναγκαία:

View attachment 449062
View attachment 449063

Όχι ότι μας είχε φτάσει…

Τώρα μάλιστα! 2-2 τα μπαράκια κι οι Irish pub. Πάμε γερά…